Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
woensdag 8 maart 2017 om 17:55
Ik merk ook dat je struggle in je eigen leven vooral is wat andere mensen wel niet van je zullen denken. Dat probleem heb ik ook gehad. Met de nadruk op gehad, want het maakt je leven er helemaal niet gemakkelijker op. Hoe hiermee om te gaan? Ten eerste vindt iedereen altijd wel iets en kan niet iedereen je aardig vinden, net zoals jij niet iedereen aardig vindt. Ten tweede: als iemand opmerkingen over jou heeft, is dat zijn probleem, niet het jouwe. Leg het dan ook volledig bij die ander neer. En tot slot (en die heeft mij gek genoeg goed geholpen): ben ik dan ZO belangrijk dat iedereen de hele tijd aan het denken is hoe leuk/knap/stom/raar ik ben/doe...? (De meeste mensen denken uiteindeelijk toch alleen aan zichzelf. )
woensdag 8 maart 2017 om 17:58
[quote]LotteL schreef op 08 maart 2017 @ 17:42:
Dank weer allemaal..fijn om te weten en voelen dat jullie meedenken..klinkt echt stom, maar ik ben oprecht heel blij dat jullie er zijn...
Heb vrienden/vriendinnen, maar ik deel niets met hen. Doe dat nooit eigenlijk, ben bang dat mensen afknappen of schrikken, of me een last vinden. Ben altijd de vrolijke Lotte in de klas.
Vind het enerzijds ook fijn dat niemand weet wat er speelt, dan kan ik op de academie 'vrij' zijn en in die zin is dat onbeschadigd. Voel me ook het allergelukkigst daar : )
Stiekem vind ik het moeilijk om hulp voor mezelf in te schakelen, ik weet niet echt of ik dat verdien. Zo voelt het in ieder geval niet. De huisarts voelt als een stap te ver en ik vind het ook vervelend dat zusje/mam/ik bij dezelfde huisarts zitten. Zoals ik eerder zei, ik weet dat ze zwijgplicht heeft, maar toch is ze betrokken bij het hele gezin. Niet dat ik twijfel aan haar betrouwbaarheid, maar wel aan haar neutraliteit. Snapt iemand dat?
Er is wel een hele fijne lieve docente op de academie met wie ik het heel goed kan vinden, op de een of andere manier kijkt ze altijd een beetje naar me om. Ze heeft me vorig jaar eens in mijn oor gefluisterd:
"Lotte, weet dat ik je wel zie en ook voel. Ik weet niets van je, maar zie heel veel, als het ooit nodig is, kun je altijd bij me terecht".
Dat vond ik zooo lief, maar heb er nooit gebruik van durven maken..misschien is dit nu een goed moment omdat wel te doen.
Ik twijfel zo enorm of ik wel of niet naar mijn zusje moet gaan. Wil mijn moeder liever ook niet zien. Niet omdat ik haar niet wil zien, maar omdat het me denk ik teveel raakt. Alleen voel ik me zo schuldig hierdoor en ik merk ook aan mam dat ze liever wel heeft dat we elkaar zien. Niet dat ze boos op mij is hoor, maar ik merk aan haar manier van reageren dat ze het niet leuk vindt dat ik wat meer afstand neem. Wil haar ook niet het gevoel geven dat ik haar afwijs of afstoot, totaal niet.. dat heb ik ook uitgelegd, maar ze voelt het toch wel een beetje zo.
En mijn zusje..ze is in comateuze toestand en ik ben super bang dat ze ergens toch voelt wie er voor haar is en op bezoek komt en als ik niet ga, dat ze me dat later verwijt. Ben heel bang hoe ze erbij ligt, hoe ze eruit zet, wat voor toeters en bellen er allemaal aan haar bevestigd zijn en stel dat ze bijkomt of overlijdt wanneer ik er ben.. ik denk niet dat ik dat trek.
Misschien maak ik het in mijn hoofd allemaal groter en enger dan het misschien is, maar ik hou niet zo van ziekenhuizen.
Zou iemand me misschien kunnen/willen vertellen wat zij zou doen in mijn situatie?[/quote]
Het is heel erg belangrijk dat je dat voor jezelf bepaalt, daarom dringt iedereen hier ook zo aan op hulp zoeken.
Ik denk niet dat er goede of foute keuze's te maken zijn in deze situatie. Je zusje heeft, hoe cru ook, zelf voor deze situatie gekozen. Wie er vervolgens aan haar bed staat om de gevolgen van haar acties onder ogen te moeten komen, daar heeft ze echt helemaal niemand dan zichzelf aan te danken, laat staan iemand om te verwijten.
Je moeder is een volwassen vrouw. Ze mag er van balen dat ze nu niet als vanouds op je terug kan vallen, ze mag het sterk vinden, ze mag er trots op zijn dat jij haar een andere richting laat zien, ze mag er ook gruwelijk de pest in hebben. Maar dat is allemaal niet jouw pakkie aan, hoe moeilijk ook.
Ik wil wel nog meegeven, en dit is al meerdere keren genoemd, dat als ze hieruit komt je niet vreemd op moet kijken als ze geen hulp wil en direct haar oude leven weer induikt. Zij ziet niet hoe strontziek ze nu in bed ligt te vechten voor haar leven.
Nogmaals, zoek hulp. Zo snel mogelijk. Je bent niet de eerste, en bij verre niet de enige die hiermee te kampen heeft. Het zelf uit willen zoeken staat gelijk aan het wiel opnieuw proberen uit te vinden, dat is nergens voor nodig.
Dank weer allemaal..fijn om te weten en voelen dat jullie meedenken..klinkt echt stom, maar ik ben oprecht heel blij dat jullie er zijn...
Heb vrienden/vriendinnen, maar ik deel niets met hen. Doe dat nooit eigenlijk, ben bang dat mensen afknappen of schrikken, of me een last vinden. Ben altijd de vrolijke Lotte in de klas.
Vind het enerzijds ook fijn dat niemand weet wat er speelt, dan kan ik op de academie 'vrij' zijn en in die zin is dat onbeschadigd. Voel me ook het allergelukkigst daar : )
Stiekem vind ik het moeilijk om hulp voor mezelf in te schakelen, ik weet niet echt of ik dat verdien. Zo voelt het in ieder geval niet. De huisarts voelt als een stap te ver en ik vind het ook vervelend dat zusje/mam/ik bij dezelfde huisarts zitten. Zoals ik eerder zei, ik weet dat ze zwijgplicht heeft, maar toch is ze betrokken bij het hele gezin. Niet dat ik twijfel aan haar betrouwbaarheid, maar wel aan haar neutraliteit. Snapt iemand dat?
Er is wel een hele fijne lieve docente op de academie met wie ik het heel goed kan vinden, op de een of andere manier kijkt ze altijd een beetje naar me om. Ze heeft me vorig jaar eens in mijn oor gefluisterd:
"Lotte, weet dat ik je wel zie en ook voel. Ik weet niets van je, maar zie heel veel, als het ooit nodig is, kun je altijd bij me terecht".
Dat vond ik zooo lief, maar heb er nooit gebruik van durven maken..misschien is dit nu een goed moment omdat wel te doen.
Ik twijfel zo enorm of ik wel of niet naar mijn zusje moet gaan. Wil mijn moeder liever ook niet zien. Niet omdat ik haar niet wil zien, maar omdat het me denk ik teveel raakt. Alleen voel ik me zo schuldig hierdoor en ik merk ook aan mam dat ze liever wel heeft dat we elkaar zien. Niet dat ze boos op mij is hoor, maar ik merk aan haar manier van reageren dat ze het niet leuk vindt dat ik wat meer afstand neem. Wil haar ook niet het gevoel geven dat ik haar afwijs of afstoot, totaal niet.. dat heb ik ook uitgelegd, maar ze voelt het toch wel een beetje zo.
En mijn zusje..ze is in comateuze toestand en ik ben super bang dat ze ergens toch voelt wie er voor haar is en op bezoek komt en als ik niet ga, dat ze me dat later verwijt. Ben heel bang hoe ze erbij ligt, hoe ze eruit zet, wat voor toeters en bellen er allemaal aan haar bevestigd zijn en stel dat ze bijkomt of overlijdt wanneer ik er ben.. ik denk niet dat ik dat trek.
Misschien maak ik het in mijn hoofd allemaal groter en enger dan het misschien is, maar ik hou niet zo van ziekenhuizen.
Zou iemand me misschien kunnen/willen vertellen wat zij zou doen in mijn situatie?[/quote]
Het is heel erg belangrijk dat je dat voor jezelf bepaalt, daarom dringt iedereen hier ook zo aan op hulp zoeken.
Ik denk niet dat er goede of foute keuze's te maken zijn in deze situatie. Je zusje heeft, hoe cru ook, zelf voor deze situatie gekozen. Wie er vervolgens aan haar bed staat om de gevolgen van haar acties onder ogen te moeten komen, daar heeft ze echt helemaal niemand dan zichzelf aan te danken, laat staan iemand om te verwijten.
Je moeder is een volwassen vrouw. Ze mag er van balen dat ze nu niet als vanouds op je terug kan vallen, ze mag het sterk vinden, ze mag er trots op zijn dat jij haar een andere richting laat zien, ze mag er ook gruwelijk de pest in hebben. Maar dat is allemaal niet jouw pakkie aan, hoe moeilijk ook.
Ik wil wel nog meegeven, en dit is al meerdere keren genoemd, dat als ze hieruit komt je niet vreemd op moet kijken als ze geen hulp wil en direct haar oude leven weer induikt. Zij ziet niet hoe strontziek ze nu in bed ligt te vechten voor haar leven.
Nogmaals, zoek hulp. Zo snel mogelijk. Je bent niet de eerste, en bij verre niet de enige die hiermee te kampen heeft. Het zelf uit willen zoeken staat gelijk aan het wiel opnieuw proberen uit te vinden, dat is nergens voor nodig.
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
woensdag 8 maart 2017 om 18:26
Het liefst blijf ik vanavond gewoon thuis, ga ik ook niet meer naar haar huis om de honden uit te laten en te koken voor haar. (schaam) Ben best moe en moet nog eea voor school doen.
Ik weet ook dat het niet mijn pakkie an is, maar ja.. mijn zusje ligt in coma, haar vriend wil niet zoveel contact en ik laat het eigenlijk ook afweten. Dat is best zielig voor haar, ze krijgt behoorlijk wat voor haar kiezen op dit moment en vrienden heeft ze eigenlijk niet zoveel. Niet dat ze onaardig is en daardoor geen vrienden heeft, maar ze is veel op zichzelf.
Begrijp ook dat deze situatie juist een situatie is om dingen te doorbreken en te veranderen, maar het is wel heel veel en zonder dat allemaal is het al klote genoeg.
Stiekem ben ik ook bang dat m'n moeder teleurgesteld is in mij en bang ben dat ik minder of geen waardering van haar krijg als ik niet voor haar klaarsta. Ik please ook omdat ik wil dat ze me ziet, ik wil belangrijk of zelfs onmisbaar zijn voor haar.
Maar eigenlijk wil ik niet meer dat ze me voornamelijk ziet als ik voor haar klaar sta, maar gewoon om wie ik ben en wat ik doe. En dat ze ziet dat ik het ook moeilijk heb en haar eigenlijk nodig heb. Niet alleen nu, maar ook gewoon in het dagelijks leven. Ik snap dat ik 25 ben en volwassen en op mezelf woon, maar ik merk de afgelopen dagen hoe erg ik mijn moeder heb gemist en mis. En dat ik vooral aandacht, erkenning en waardering kreeg als ik haar help met dingen waarvan die taak eigenlijk niet bij mij ligt.
Ben ook veel in mezelf aan het graven en de weerstand die ik voel om naar de HA te gaan o.i.d is ook dat ik het lastig vind als iemand wel tijd heeft/maakt voor mij, ook al is dat dan in dokter-patient relatie, er is wel iemand die de tijd neemt voor mij. Enerzijds wil ik dat heel graag, anderzijds vind ik dat doodeng.
En hier op het forum is het veilig en is er een afstand. Niemand ziet wanneer ik stiekem huil terwijl ik een reactie lees of bericht type, niemand weet wie ik ben, niemand weet iets, alleen dit verhaal.
Ik weet ook dat het niet mijn pakkie an is, maar ja.. mijn zusje ligt in coma, haar vriend wil niet zoveel contact en ik laat het eigenlijk ook afweten. Dat is best zielig voor haar, ze krijgt behoorlijk wat voor haar kiezen op dit moment en vrienden heeft ze eigenlijk niet zoveel. Niet dat ze onaardig is en daardoor geen vrienden heeft, maar ze is veel op zichzelf.
Begrijp ook dat deze situatie juist een situatie is om dingen te doorbreken en te veranderen, maar het is wel heel veel en zonder dat allemaal is het al klote genoeg.
Stiekem ben ik ook bang dat m'n moeder teleurgesteld is in mij en bang ben dat ik minder of geen waardering van haar krijg als ik niet voor haar klaarsta. Ik please ook omdat ik wil dat ze me ziet, ik wil belangrijk of zelfs onmisbaar zijn voor haar.
Maar eigenlijk wil ik niet meer dat ze me voornamelijk ziet als ik voor haar klaar sta, maar gewoon om wie ik ben en wat ik doe. En dat ze ziet dat ik het ook moeilijk heb en haar eigenlijk nodig heb. Niet alleen nu, maar ook gewoon in het dagelijks leven. Ik snap dat ik 25 ben en volwassen en op mezelf woon, maar ik merk de afgelopen dagen hoe erg ik mijn moeder heb gemist en mis. En dat ik vooral aandacht, erkenning en waardering kreeg als ik haar help met dingen waarvan die taak eigenlijk niet bij mij ligt.
Ben ook veel in mezelf aan het graven en de weerstand die ik voel om naar de HA te gaan o.i.d is ook dat ik het lastig vind als iemand wel tijd heeft/maakt voor mij, ook al is dat dan in dokter-patient relatie, er is wel iemand die de tijd neemt voor mij. Enerzijds wil ik dat heel graag, anderzijds vind ik dat doodeng.
En hier op het forum is het veilig en is er een afstand. Niemand ziet wanneer ik stiekem huil terwijl ik een reactie lees of bericht type, niemand weet wie ik ben, niemand weet iets, alleen dit verhaal.
woensdag 8 maart 2017 om 18:53
quote:LotteL schreef op 08 maart 2017 @ 17:42:
Er is wel een hele fijne lieve docente op de academie met wie ik het heel goed kan vinden, op de een of andere manier kijkt ze altijd een beetje naar me om. Ze heeft me vorig jaar eens in mijn oor gefluisterd:
"Lotte, weet dat ik je wel zie en ook voel. Ik weet niets van je, maar zie heel veel, als het ooit nodig is, kun je altijd bij me terecht".
Gatverdamme!
Er is wel een hele fijne lieve docente op de academie met wie ik het heel goed kan vinden, op de een of andere manier kijkt ze altijd een beetje naar me om. Ze heeft me vorig jaar eens in mijn oor gefluisterd:
"Lotte, weet dat ik je wel zie en ook voel. Ik weet niets van je, maar zie heel veel, als het ooit nodig is, kun je altijd bij me terecht".
Gatverdamme!
woensdag 8 maart 2017 om 18:59
quote:LotteL schreef op 08 maart 2017 @ 18:26:
Het liefst blijf ik vanavond gewoon thuis, ga ik ook niet meer naar haar huis om de honden uit te laten en te koken voor haar. (schaam) Ben best moe en moet nog eea voor school doen.
Ik weet ook dat het niet mijn pakkie an is, maar
Dit is dus wat je echt wil. Alles voor de "maar", daarna komt alleen de extra bagage en hersenspinsels die jou niet helpen.
Wat ik zou doen (maar ik ben dan ook een groot dierenliefhebber), is je moeder even bellen/appen om te vragen of ze voor het uitlaten van de honden iets geregeld heeft. Zo niet, dan zou ik wel aanbieden om even een rondje met ze lopen, want zij kunnen er allemaal niets aan doen en ze kunnen zichzelf niet redden.
Je moeder kan in het ziekenhuis eten, een koerier iets laten bezorgen, en waarschijnlijk heeft ze zelfs helemaal geen trek. Maak je daar dus niet druk om.
En voor wat betreft het bieden van emotionele steun: het gaat over jouw zusje, dus zowel jijzelf als jouw moeder hebben recht op steun. En het is lastig om elkaar dat te bieden als je zoveel aan je hoofd hebt. Jij kunt jouw moeder ontlasten door die steun elders te zoeken (bijv bij die lerares) en jouw moeder kan hetzelfde doen (bijv mbv maatschappelijk werk van het ziekenhuis).
Het liefst blijf ik vanavond gewoon thuis, ga ik ook niet meer naar haar huis om de honden uit te laten en te koken voor haar. (schaam) Ben best moe en moet nog eea voor school doen.
Ik weet ook dat het niet mijn pakkie an is, maar
Dit is dus wat je echt wil. Alles voor de "maar", daarna komt alleen de extra bagage en hersenspinsels die jou niet helpen.
Wat ik zou doen (maar ik ben dan ook een groot dierenliefhebber), is je moeder even bellen/appen om te vragen of ze voor het uitlaten van de honden iets geregeld heeft. Zo niet, dan zou ik wel aanbieden om even een rondje met ze lopen, want zij kunnen er allemaal niets aan doen en ze kunnen zichzelf niet redden.
Je moeder kan in het ziekenhuis eten, een koerier iets laten bezorgen, en waarschijnlijk heeft ze zelfs helemaal geen trek. Maak je daar dus niet druk om.
En voor wat betreft het bieden van emotionele steun: het gaat over jouw zusje, dus zowel jijzelf als jouw moeder hebben recht op steun. En het is lastig om elkaar dat te bieden als je zoveel aan je hoofd hebt. Jij kunt jouw moeder ontlasten door die steun elders te zoeken (bijv bij die lerares) en jouw moeder kan hetzelfde doen (bijv mbv maatschappelijk werk van het ziekenhuis).
woensdag 8 maart 2017 om 19:04
Je bent het weer aan het invullen. Je weet niet wat je moeder denkt of voelt. Laat staan wat ze nu nodig heeft.
Misschien is jouw gebrek aan contact, gebrek aan aanwezig zijn wel het laatste zetje wat je moeder nodig heeft om tot eenzelfde reeks inzichten te komen als jij nu doet, weet jij veel? Soms is het goed om in je eentje in de shit te zitten, zonder dat anderen je gedachtes aanvullen of uit goede bedoelingen een kant op sturen die ze niet heen moeten...
En ik wil ook nog even zeggen dat ik absoluut niet vind dat je je ook maar ergens voor hoeft te schamen, kom op zeg! Schaam je voor die gedachte !
Misschien is jouw gebrek aan contact, gebrek aan aanwezig zijn wel het laatste zetje wat je moeder nodig heeft om tot eenzelfde reeks inzichten te komen als jij nu doet, weet jij veel? Soms is het goed om in je eentje in de shit te zitten, zonder dat anderen je gedachtes aanvullen of uit goede bedoelingen een kant op sturen die ze niet heen moeten...
En ik wil ook nog even zeggen dat ik absoluut niet vind dat je je ook maar ergens voor hoeft te schamen, kom op zeg! Schaam je voor die gedachte !
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
woensdag 8 maart 2017 om 19:18
quote:-NummerZoveel- schreef op 08 maart 2017 @ 18:59:
[...]
Dit is dus wat je echt wil. Alles voor de "maar", daarna komt alleen de extra bagage en hersenspinsels die jou niet helpen.
Wat ik zou doen (maar ik ben dan ook een groot dierenliefhebber), is je moeder even bellen/appen om te vragen of ze voor het uitlaten van de honden iets geregeld heeft. Zo niet, dan zou ik wel aanbieden om even een rondje met ze lopen, want zij kunnen er allemaal niets aan doen en ze kunnen zichzelf niet redden.
Je moeder kan in het ziekenhuis eten, een koerier iets laten bezorgen, en waarschijnlijk heeft ze zelfs helemaal geen trek. Maak je daar dus niet druk om.
En voor wat betreft het bieden van emotionele steun: het gaat over jouw zusje, dus zowel jijzelf als jouw moeder hebben recht op steun. En het is lastig om elkaar dat te bieden als je zoveel aan je hoofd hebt. Jij kunt jouw moeder ontlasten door die steun elders te zoeken (bijv bij die lerares) en jouw moeder kan hetzelfde doen (bijv mbv maatschappelijk werk van het ziekenhuis).
Bedankt voor je berichtjes..
Ze had niets kunnen regelen voor de honden vanavond, dus ik ga zo toch maar even. Baal alleen want mijn zusje had mijn fiets meegenomen, dus moet alles met de bus doen. En eerst naar het ZH want ik heb nog geen nieuwe huissleutel. Dus uiteindelijk ben ik pas rond een uur of 22.00 thuis en ik heb nog niks gegeten, mijn ma heeft niks in huis en ik ook niet echt. Heb met haar voor de ingang afgesproken, dat vond ze oke.
P heeft ook geen huissleutel, dus die moet ook eerst naar het ZH en dat wilde hij niet vandaag..
Je hebt gelijk mbt emotionele steun.. ik moet dat ook gewoon doen. Mijn moeder heeft er niks aan als haar andere dochter straks in zak en as zit. En ik ook niet.
[...]
Dit is dus wat je echt wil. Alles voor de "maar", daarna komt alleen de extra bagage en hersenspinsels die jou niet helpen.
Wat ik zou doen (maar ik ben dan ook een groot dierenliefhebber), is je moeder even bellen/appen om te vragen of ze voor het uitlaten van de honden iets geregeld heeft. Zo niet, dan zou ik wel aanbieden om even een rondje met ze lopen, want zij kunnen er allemaal niets aan doen en ze kunnen zichzelf niet redden.
Je moeder kan in het ziekenhuis eten, een koerier iets laten bezorgen, en waarschijnlijk heeft ze zelfs helemaal geen trek. Maak je daar dus niet druk om.
En voor wat betreft het bieden van emotionele steun: het gaat over jouw zusje, dus zowel jijzelf als jouw moeder hebben recht op steun. En het is lastig om elkaar dat te bieden als je zoveel aan je hoofd hebt. Jij kunt jouw moeder ontlasten door die steun elders te zoeken (bijv bij die lerares) en jouw moeder kan hetzelfde doen (bijv mbv maatschappelijk werk van het ziekenhuis).
Bedankt voor je berichtjes..
Ze had niets kunnen regelen voor de honden vanavond, dus ik ga zo toch maar even. Baal alleen want mijn zusje had mijn fiets meegenomen, dus moet alles met de bus doen. En eerst naar het ZH want ik heb nog geen nieuwe huissleutel. Dus uiteindelijk ben ik pas rond een uur of 22.00 thuis en ik heb nog niks gegeten, mijn ma heeft niks in huis en ik ook niet echt. Heb met haar voor de ingang afgesproken, dat vond ze oke.
P heeft ook geen huissleutel, dus die moet ook eerst naar het ZH en dat wilde hij niet vandaag..
Je hebt gelijk mbt emotionele steun.. ik moet dat ook gewoon doen. Mijn moeder heeft er niks aan als haar andere dochter straks in zak en as zit. En ik ook niet.
woensdag 8 maart 2017 om 19:18
Lieve Lotte wat heftig.
Probeer te doen wat je zelf wilt en niet wat er van je verwacht wordt.
Maar ik zou wel uitgaan van het ergste. Dus stel je zusje overleefd het niet, wil je haar dan nog gezien hebben? Dat zou voor mij bepalen of ik ging of niet.
En ik snap je gedachtes bij de huisarts, als je liever met je docente praat zou ik dat vooral doen.
Ik vind het treurig om te lezen wat je allemaal hebt moeten doen om aandacht te krijgen thuis.....
Probeer te doen wat je zelf wilt en niet wat er van je verwacht wordt.
Maar ik zou wel uitgaan van het ergste. Dus stel je zusje overleefd het niet, wil je haar dan nog gezien hebben? Dat zou voor mij bepalen of ik ging of niet.
En ik snap je gedachtes bij de huisarts, als je liever met je docente praat zou ik dat vooral doen.
Ik vind het treurig om te lezen wat je allemaal hebt moeten doen om aandacht te krijgen thuis.....
woensdag 8 maart 2017 om 19:27
Echt meisje, zoek hulp voor jezelf. Er zit zoveel scheef in jullie gezinsrelatie, dat blijkt uit ál je posts. Je moeder zal het vast allemaal heel goed en lief bedoeld hebben, maar ze heeft veel te veel op jouw geleund en van jouw verwacht. Jouw zusje heeft ze ver over haar grenzen laten gaan. Jullie hebben allemaal hulp nodig. In de situatie waar jullie nu in zitten is dat nu even niet mogelijk, maar zoek in ieder geval vast hulp voor jezelf. Anders ga je enorm vastlopen, ben ik bang.
Sterkte met alles!
Sterkte met alles!
woensdag 8 maart 2017 om 19:44
Ik wil eventjes wel benadrukken dat mijn moeder geen slechte moeder is.. ze is ontzettend lief, zorgzaam, liefdevol en warm en heeft altijd voor ons gezorgd. En uit onmacht of moeilijkheden dingen niet altijd handig heeft aangepakt. Maar daar heb ik ook schuld aan.
Elfje26, dat is ook mijn angst..wat als ik nu niet ga en ze overlijdt vanavond/vannacht, dan heb ik haar niet meer gezien. Als ik wel ga en het gebeurd, dan is het laatste wat ik heb gezien dat ze op de IC lag.
Maar ik hoop heel erg dat haar lichaam het volhoudt en dat ze weer beter wordt. Dat moet.
Lolly-pop, je hebt gelijk. Ik heb ook hulp nodig. Misschien moet ik iets van een coach zoeken ipv echt een psycholoog o.i.d. Die drempel is wat minder hoog.
Mbt vastlopen heb je gelijk, dat is nu eigenlijk al, dat is al een lange tijd. (controledwang wat zich op verschillende manieren uit) maar tot op heden belemmert het mijn leven niet zo erg dat het onhoudbaar of destructief wordt gelukkig.
Ik ga nu in ieder geval richting het zh en hoop dat ik oke ben met mam als we elkaar zien.
Ontzettend bedankt voor al jullie steun, tijd en energie..
Elfje26, dat is ook mijn angst..wat als ik nu niet ga en ze overlijdt vanavond/vannacht, dan heb ik haar niet meer gezien. Als ik wel ga en het gebeurd, dan is het laatste wat ik heb gezien dat ze op de IC lag.
Maar ik hoop heel erg dat haar lichaam het volhoudt en dat ze weer beter wordt. Dat moet.
Lolly-pop, je hebt gelijk. Ik heb ook hulp nodig. Misschien moet ik iets van een coach zoeken ipv echt een psycholoog o.i.d. Die drempel is wat minder hoog.
Mbt vastlopen heb je gelijk, dat is nu eigenlijk al, dat is al een lange tijd. (controledwang wat zich op verschillende manieren uit) maar tot op heden belemmert het mijn leven niet zo erg dat het onhoudbaar of destructief wordt gelukkig.
Ik ga nu in ieder geval richting het zh en hoop dat ik oke ben met mam als we elkaar zien.
Ontzettend bedankt voor al jullie steun, tijd en energie..
woensdag 8 maart 2017 om 19:58
quote:LotteL schreef op 08 maart 2017 @ 19:44:
Ik wil eventjes wel benadrukken dat mijn moeder geen slechte moeder is.. ze is ontzettend lief, zorgzaam, liefdevol en warm en heeft altijd voor ons gezorgd. En uit onmacht of moeilijkheden dingen niet altijd handig heeft aangepakt. Maar daar heb ik ook schuld aan. ik geloof je meteen, en ik denk ook niet dat je moeder het slecht bedoelt heeft. Met het laatste ben ik het niet eens, want jij was het kind, en noet verantwoordelijk om te bepalen of deze aanpak de juiste was.
Elfje26, dat is ook mijn angst..wat als ik nu niet ga en ze overlijdt vanavond/vannacht, dan heb ik haar niet meer gezien. Als ik wel ga en het gebeurd, dan is het laatste wat ik heb gezien dat ze op de IC lag.
Maar ik hoop heel erg dat haar lichaam het volhoudt en dat ze weer beter wordt. Dat moet.
Dat hoop ik ook, maar stel al is ze niet bij bewustzijn, dan kun je alsnog dingen tegen haar zeggen die je kwijt wilt
Lolly-pop, je hebt gelijk. Ik heb ook hulp nodig. Misschien moet ik iets van een coach zoeken ipv echt een psycholoog o.i.d. Die drempel is wat minder hoog.
Mbt vastlopen heb je gelijk, dat is nu eigenlijk al, dat is al een lange tijd. (controledwang wat zich op verschillende manieren uit) maar tot op heden belemmert het mijn leven niet zo erg dat het onhoudbaar of destructief wordt gelukkig.
Ik ga nu in ieder geval richting het zh en hoop dat ik oke ben met mam als we elkaar zien.
Tuurlijk jullie hebben geen ruzie! Je hebt alleen even gekozen voor wat goed voor jou was, dat betekend niet dat je tegen haar bent.
Ontzettend bedankt voor al jullie steun, tijd en energie..Dikke
Ik wil eventjes wel benadrukken dat mijn moeder geen slechte moeder is.. ze is ontzettend lief, zorgzaam, liefdevol en warm en heeft altijd voor ons gezorgd. En uit onmacht of moeilijkheden dingen niet altijd handig heeft aangepakt. Maar daar heb ik ook schuld aan. ik geloof je meteen, en ik denk ook niet dat je moeder het slecht bedoelt heeft. Met het laatste ben ik het niet eens, want jij was het kind, en noet verantwoordelijk om te bepalen of deze aanpak de juiste was.
Elfje26, dat is ook mijn angst..wat als ik nu niet ga en ze overlijdt vanavond/vannacht, dan heb ik haar niet meer gezien. Als ik wel ga en het gebeurd, dan is het laatste wat ik heb gezien dat ze op de IC lag.
Maar ik hoop heel erg dat haar lichaam het volhoudt en dat ze weer beter wordt. Dat moet.
Dat hoop ik ook, maar stel al is ze niet bij bewustzijn, dan kun je alsnog dingen tegen haar zeggen die je kwijt wilt
Lolly-pop, je hebt gelijk. Ik heb ook hulp nodig. Misschien moet ik iets van een coach zoeken ipv echt een psycholoog o.i.d. Die drempel is wat minder hoog.
Mbt vastlopen heb je gelijk, dat is nu eigenlijk al, dat is al een lange tijd. (controledwang wat zich op verschillende manieren uit) maar tot op heden belemmert het mijn leven niet zo erg dat het onhoudbaar of destructief wordt gelukkig.
Ik ga nu in ieder geval richting het zh en hoop dat ik oke ben met mam als we elkaar zien.
Tuurlijk jullie hebben geen ruzie! Je hebt alleen even gekozen voor wat goed voor jou was, dat betekend niet dat je tegen haar bent.
Ontzettend bedankt voor al jullie steun, tijd en energie..Dikke
woensdag 8 maart 2017 om 20:27
Lotte, ik denk echt dat jij veel meer aan een psycholoog kunt hebben. Ik ben zelf coach, maar ik zou jou als cliënte niet aannemen omdat ik niet over voldoende kennis beschik om jou echt vooruit te kunnen helpen. Dwangmatige controle is een uiting van dieperliggende psychische oorzaken, en als je echt geholpen wil worden, dan moet je daar dus mee aan de slag. Daar is een coach niet voor opgeleid en een psycholoog wel. Dat wil overigens helemaal niet zeggen dat je dan direct bang moet zijn voor een zweverig typje dat eens flink in je verleden gaat zitten wroeten en jou volledig wil analyseren. Psychologen kunnen ook hele concrete en praktische hulp bieden zonder zweverig gedoe. Als je er eentje uitkiest die bij jou past, dan kun je daar echt veel aan hebben.
donderdag 9 maart 2017 om 07:44
donderdag 9 maart 2017 om 08:14
Gister ben ik niet meer naar mijn zusje gegaan, ik durfde het niet. Ze is nog steeds in dezelfde toestand, enerzijds fijn dat toestand niet verslechterd, anderzijds is ze nog steeds niet bij bewustzijn.
Mijn moeder ziet er slecht uit en is niet zichzelf. Helaas hebben we gisteravond een behoorlijk conflict gekregen en zijn we boos uit elkaar gegaan. We hebben echt zelden ruzie en oprecht nog nooit met ruzie uit elkaar gegaan. Voel me er heel rot onder.
Ik was pas rond 22.30 thuis toen ik me besefte dat mijn huissleutels nog bij haar lagen, belde haar om te vragen of ze die alsjeblieft kon komen brengen met de auto, of me op kon halen om bij haar te slapen, maar ze wil niet in het donker rijden. Wat ik ergens ook wel snap, maar daardoor moest ik weer 30 minuten naar haar fietsen en 30 minuten terug. En de bus duurde nog langer.
Toen ik weer bij haar was ontplofte de bom en ik was super onredelijk naar haar en zij naar mij, alle emoties en angsten hebben we op elkaar af gereageerd en we hebben dingen gezegd die we niet menen. Ik in ieder geval niet, ik hoop mijn moeder ook niet.
Mijn moeder heeft P gebeld over die ruzie en hij werd ineens boos op mij dat ik zo onredelijk was en dat ik me niet zo had moeten gedragen tov mijn moeder. Ik kan er ook niks aan doen dat ik moe ben en vol emoties zit. Mama deed gister net alsof zij de enige is die "alles" moet doen en dragen en de hele tijd bij mijn zusje is. Oke dat laatste klopt ook, maar ik mag zelf kiezen of ik wel of niet naar haar toe ga.
Daarnaast heb ik een hele drukke studie waar ik gemiddeld 60+ uur per week aan kwijt ben door de extra modules die ik op maandag en dinsdagavond volg, ik moet me voorbereiden op beoordelingen, daarnaast nog werken, doe mee aan een kunst en cultuurproject in mijn stad waar ik me voor moet inzetten, mijn eigen huishouden doen etc.
Ik offer mijn avond op om de honden uit te laten, moet daarvoor onnodig en irritant lang reizen en vervolgens wil ze niet mijn huissleutels of mij komen ophalen waardoor ik uiteindelijk pas na 00.00 thuis was en nog mijn huiswerk moest maken tot 02:30.
Ben ik dan onredelijk als ik boos word? Het was niet perse naar haar bedoeld, meer algemene frustraties, maar ik trok het even niet meer dat ze deed alsof alleen zij het zwaar en moeilijk heeft. Ja, ik snap heus wel dat het voor haar erger en zwaarder is omdat het haar dochter is, maar het is ook mijn zusje en ik ben er ook de hele week mee bezig en probeer alles zo goed mogelijk te doen voor iedereen en ook nog mijn eigen leven op orde te houden en verplichtingen na te komen.
P en mijn moeder zien elkaar vandaag weer voor het eerst, ben benieuwd hoe dat is. Hoop dat hij vanavond weer thuis slaapt, dat scheelt mij ook een hoop gedoe en zorg om mijn moeder.
Mijn moeder ziet er slecht uit en is niet zichzelf. Helaas hebben we gisteravond een behoorlijk conflict gekregen en zijn we boos uit elkaar gegaan. We hebben echt zelden ruzie en oprecht nog nooit met ruzie uit elkaar gegaan. Voel me er heel rot onder.
Ik was pas rond 22.30 thuis toen ik me besefte dat mijn huissleutels nog bij haar lagen, belde haar om te vragen of ze die alsjeblieft kon komen brengen met de auto, of me op kon halen om bij haar te slapen, maar ze wil niet in het donker rijden. Wat ik ergens ook wel snap, maar daardoor moest ik weer 30 minuten naar haar fietsen en 30 minuten terug. En de bus duurde nog langer.
Toen ik weer bij haar was ontplofte de bom en ik was super onredelijk naar haar en zij naar mij, alle emoties en angsten hebben we op elkaar af gereageerd en we hebben dingen gezegd die we niet menen. Ik in ieder geval niet, ik hoop mijn moeder ook niet.
Mijn moeder heeft P gebeld over die ruzie en hij werd ineens boos op mij dat ik zo onredelijk was en dat ik me niet zo had moeten gedragen tov mijn moeder. Ik kan er ook niks aan doen dat ik moe ben en vol emoties zit. Mama deed gister net alsof zij de enige is die "alles" moet doen en dragen en de hele tijd bij mijn zusje is. Oke dat laatste klopt ook, maar ik mag zelf kiezen of ik wel of niet naar haar toe ga.
Daarnaast heb ik een hele drukke studie waar ik gemiddeld 60+ uur per week aan kwijt ben door de extra modules die ik op maandag en dinsdagavond volg, ik moet me voorbereiden op beoordelingen, daarnaast nog werken, doe mee aan een kunst en cultuurproject in mijn stad waar ik me voor moet inzetten, mijn eigen huishouden doen etc.
Ik offer mijn avond op om de honden uit te laten, moet daarvoor onnodig en irritant lang reizen en vervolgens wil ze niet mijn huissleutels of mij komen ophalen waardoor ik uiteindelijk pas na 00.00 thuis was en nog mijn huiswerk moest maken tot 02:30.
Ben ik dan onredelijk als ik boos word? Het was niet perse naar haar bedoeld, meer algemene frustraties, maar ik trok het even niet meer dat ze deed alsof alleen zij het zwaar en moeilijk heeft. Ja, ik snap heus wel dat het voor haar erger en zwaarder is omdat het haar dochter is, maar het is ook mijn zusje en ik ben er ook de hele week mee bezig en probeer alles zo goed mogelijk te doen voor iedereen en ook nog mijn eigen leven op orde te houden en verplichtingen na te komen.
P en mijn moeder zien elkaar vandaag weer voor het eerst, ben benieuwd hoe dat is. Hoop dat hij vanavond weer thuis slaapt, dat scheelt mij ook een hoop gedoe en zorg om mijn moeder.
donderdag 9 maart 2017 om 08:48
Ruzie maken is nooit leuk maar in jullie situatie wel heel begrijpelijk. Jullie hebben gewoon beiden de stress, de spanning en het verdriet van de afgelopen dagen eruit gegooid. Afreageren gebeurt vaak bij de mensen die het dichtst bij je staan. En bovendien zijn jullie ook nog bewust oude patronen aan het doorbreken en dat is ook altijd heel moeilijk. Probeer er maar niet teveel mee te zitten, het komt wel weer goed. Ik zou je moeder straks wel even een berichtje sturen met "Sorry mam dat ik op jou afreageerde gister, ik heb door alle stress en mijn vermoeidheid dingen gezegd die ik niet meende en dat spijt me". Dat haalt hopelijk de kou weer uit de lucht.
En wel fijn dat P het voor jouw moeder opnam. Dat is voor jou misschien niet zo leuk, maar betekent wel dat hij nog onvoorwaardelijk achter jouw moeder staat, zoals dat bij liefdespartners ook hoort. Het bevestigt voor mij dat hij een fijne vent is.
En wel fijn dat P het voor jouw moeder opnam. Dat is voor jou misschien niet zo leuk, maar betekent wel dat hij nog onvoorwaardelijk achter jouw moeder staat, zoals dat bij liefdespartners ook hoort. Het bevestigt voor mij dat hij een fijne vent is.
donderdag 9 maart 2017 om 09:00
Het is ook wel begrijpelijk, maar een beetje vreemd omdat we nooit ruzie maken.. Heb haar vanochtend een berichtje met excuses gestuurd, maar nog niets terug. Het komt ook wel weer goed : )
Ben ook blij dat P het voor mijn moeder opnam, maar ik vond het echt niet leuk dat hij zei dat ik mijn moeder met niet nog meer verdriet en ellende moet opzadelen door me zo te gedragen en dat hij van mij anders had verwacht en ik me nu volwassen moet gedragen en niet als een puber.
En dat het mijn eigen schuld was dat ik mijn sleutels was vergeten, eh ja dat klopt ook. Maar mijn zusje haalt ze altijd op in het donker als ze dat vraagt. Het is niet dat ik te lui was om weer een uur op en neer te fietsen, maar ik was gewoon moe en moest nog veel dingen doen.
Daarnaast vonden mam en P het allebei niet echt oke dat ik vanavond naar een feestje ga, maar een vriend van mij is na 2,5 jaar eindelijk afgestudeerd en ik heb behoefte aan ontspanning, leuke dingen en relaxte mensen om me heen. Ze vinden het ongepast dat ik wel daar naar toe ga en niet naar mijn zusje ga.
Het is mijn enige avond dat ik iets van ontspanning heb, morgen za en zo moet ik in de avonden werken.
Vinden jullie dat ook verkeerd dat ik vanavond ga?
Ben ook blij dat P het voor mijn moeder opnam, maar ik vond het echt niet leuk dat hij zei dat ik mijn moeder met niet nog meer verdriet en ellende moet opzadelen door me zo te gedragen en dat hij van mij anders had verwacht en ik me nu volwassen moet gedragen en niet als een puber.
En dat het mijn eigen schuld was dat ik mijn sleutels was vergeten, eh ja dat klopt ook. Maar mijn zusje haalt ze altijd op in het donker als ze dat vraagt. Het is niet dat ik te lui was om weer een uur op en neer te fietsen, maar ik was gewoon moe en moest nog veel dingen doen.
Daarnaast vonden mam en P het allebei niet echt oke dat ik vanavond naar een feestje ga, maar een vriend van mij is na 2,5 jaar eindelijk afgestudeerd en ik heb behoefte aan ontspanning, leuke dingen en relaxte mensen om me heen. Ze vinden het ongepast dat ik wel daar naar toe ga en niet naar mijn zusje ga.
Het is mijn enige avond dat ik iets van ontspanning heb, morgen za en zo moet ik in de avonden werken.
Vinden jullie dat ook verkeerd dat ik vanavond ga?
donderdag 9 maart 2017 om 09:02
Zo'n ruzie snap ik wel. Jullie zijn allebei gestresst, allebei moe, allebei uitgestreden enz. enz. en dat reageer je af op degene die je het meest dierbaar is en het meest vertrouwd. Dit komt wel goed tussen jullie, maak je daar niet teveel zorgen over.
Het zo goed mogelijk doen voor iedereen moet je loslaten. Dan sneeuw je zelf onder en raak je jezelf kwijt. Als je het goed doet voor jezelf, zul je merken dat dit op termijn ook goed is voor anderen.
Ik kan mij voorstellen dat je bang bent voor de IC. Bespreek dit met de verpleegkundigen ter plekke. Zij weten dat de IC voor veel mensen beangstigend is en kunnen jou helpen om net dat stapje wel te zetten. Maak het bespreekbaar, je bent hen niet tot last.
En zoek hulp, echt ga naar een psycholoog. Bespreek het met de huisarts. Je kunt ook een andere huisarts zoeken als je dat prettiger vindt. Dit is zo geregeld. Maar echt, zoek hulp voor jezelf, je bent het waard.
Het zo goed mogelijk doen voor iedereen moet je loslaten. Dan sneeuw je zelf onder en raak je jezelf kwijt. Als je het goed doet voor jezelf, zul je merken dat dit op termijn ook goed is voor anderen.
Ik kan mij voorstellen dat je bang bent voor de IC. Bespreek dit met de verpleegkundigen ter plekke. Zij weten dat de IC voor veel mensen beangstigend is en kunnen jou helpen om net dat stapje wel te zetten. Maak het bespreekbaar, je bent hen niet tot last.
En zoek hulp, echt ga naar een psycholoog. Bespreek het met de huisarts. Je kunt ook een andere huisarts zoeken als je dat prettiger vindt. Dit is zo geregeld. Maar echt, zoek hulp voor jezelf, je bent het waard.
