(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Lieve dames, ik lees later pas weer bij, ben wel weer thuis maar heb het op mijn manier even druk.
Gisteren met mijn ex (vader van de kinderen) geluncht, verder is de APK van mijn auto verlopen dus moet regelen dat die auto zsm bij de garage komt en gekeurd kan (what's new, pff, blijkbaar zit zo'n waarschuwingsbericht 6 weken eerder in je berichtenbox waar ik natuurlijk nooit kijk ) en ik mag zelf nog niet rijden..
Net gebeld met de garage en als het me niet lukt om 2 mensen te vinden die de auto kunnen brengen willen ze hem evt ook komen ophalen

Moet de imker bellen voor dat wespennest, (net geregeld op afstand, gaat ie nu weghalen! ),maar nu eerst straatbbq eind vd middag en daar wat dingen voor maken (mijn befaamde verse knoflooksaus en tonijnsalade oa), ga zo met de rollator naar de dichtstbijzijnde supermarkt, maar die vloeren hier konden écht niet meer, met 2 katten, dus ben aan het stofzuigen geslagen (nog niet onder de bank enzo, want mag nog niet bukken).

Ik ben niet pijnvrij, sinds ik geen pijnstillers meer slik merk ik dat.
Bij het lopen is het de "goede" (niet-geopereerde) kant waar ik last van heb, maar dat is eerder een vermoeidheid, als ik ff sta gaat het daarna weer en zo elke keer een stukje verder.. (en die kant is ook niet goed, he), na een tijdje zitten bij het opstaan pijn aan geopereerde kant, daar bijv het scheenbeen, heb toch maar weer de zooltjes in mijn schoenen.. het is beetje uitmikken om niet te veel en ook niet te weinig te doen.

Ik kon echt niet meer tegen dat inaktief zijn, dus blij dat ik weer eea zelf kan doen (en tis nu ff wat koeler, geen zon, dat scheelt ook, na die suffe lome dagen op de camping heb ik dan ineens zin en energie!)

En wasgoed van de camping mee (beddengoed en handdoeken enzo).
Nou ja, dat soort dingen.
Morgen heb ik ook iets waardoor het er niet van gaat komen en het is nu ff uit te houden (temperatuur binnen is gelukkig gezakt van 26,5 naar 24,5 en minder klef).

Ik moet nog rustig aan doen, dus verdelen over de dagen.
Ik loop al wel los een eindje buiten, neem soms 1 kruk mee, al vind ik dat hinderlijker lopen dan zonder, maar voor boodschappen neem ik die rollator dus nog wel mee.

Wens jullie iig een lekker weekendje, thuis of elders!

Stardust: mooi om te lezen hoe bewust, waarnemend en reflecterend je bezig bent op het moment!
En zie, op eoa manier komen zulke mensen "vanzelf" op je pad, al dan niet tijdelijk, die daar op verschilende wijzen een bijdrage aan leveren of iets triggeren om bij stil te staan.

Wat me ook opviel in wat je schrijft is dat zelfs de relatie met je moeder een positieve wending heeft genomen, en zij zelf een bewustwordings- en zelfreflectieproces in is gegaan.
Ik vermoed dat dit geen toeval is!
Het is (voor mij) zo opmerkelijk dat -zelfs als er geen contact tussen jullie was- ik ervan overtuigd ben dat "het universum" dit op eoa manier in werking zet, of, als dat te zweverig klinkt, op eoa manier door jullie verbondenheid bij allebei eenzelfde energie aan de gang is.
Het is niet te verklaren, net zoiets als dat niet te verklaren is waarom als apen op het ene continent iets nieuws leerden, apen op een ander continent (zonder contact) hetzelfde gingen leren. (en waarschijnlijk ook zo met mensen, die in eenzelfde tijd op meerdere plaatsen ter wereld leerden vuur maken oid).

Ik heb eenzelfde ervaring met mijn eigen moeder, toen ik dit bewustwordingsproces aan het doorlopen was, zij veranderde "mee"/ook, is toen heel anders naar het leven en zichzelf en ons gezin enz gaan kijken. En niet zozeer omdat ik haar aan het denken zette of vraagtekens bij dingen zette, ik denk dat bijv oa geen/ danwel toxisch contact met mijn jongste zusje en miniem met mijn jongere broer daar oa ook een bijdrage aan heeft geleverd.

En ze had het ook over een (katholiek) boekje wat ging over de belangrijke invloed van bevestiging en waardering (en die ook uitspreken) in opvoeding. Dat boekje heeft haar toen aan het denken gezet: "heb ik dat wel genoeg gedaan, waarin heb ik gefaald, hoe oordelend was ik, enz" en ze is veel milder en beschouwender geworden naar verleden, naar haar eigen rol/aandeel, naar de wisselwerking ouder-kind, en alsnog een heel ander en open mens geworden.

Daarvoor beschouwde ze zich, ook tov volwassen kinderen, altijd als "ouder, dús wijzer" en "ik hoef niks meer te leren" en ik kan getuigen van een prachtige metamorfose en ontwikkeling, zowel in haar denken als gedrag naar anderen toe, van oordelend naar niet-oordelend, wijsheid, (zelf)compassie en begrip, waardering en dankbaarheid en dat nog járenlang, tot aan haar dood aan toe (op een heel korte terugval na die te maken had met haar fysieke staat, even haar "oude ik" zagen, (verwijtend en wantrouwig naar arts, verpleging enz) maar duurde slechts een week of zo.

Zelfs als je niet praat over zulke ontwikkelingen kan dat tegelijkertijd en onafhankelijk van elkaar plaatsvinden.

Ik geloof ook dat een "familiesysteem" kan veranderen als 1 vd betrokkenen verandert. Dit is ook de gedachte achter familieopstellingen!
Er kunnen "achter de schermen" energieen veranderen als 1 persoon familiepatronen doorbreekt, of zo'n bewustwordingsproces doormaakt, daar ben ik van overtuigd!
Bijna ongelooflijk hoe de relatie met je moeder nu is, he?!
En juist die tijd dat je afstand/geen contact met haar had kan dat proces bij haar in gang gezet hebben.

Intussen ontmoet je irl en online mensen die nu bij jouw proces passen, een boodschap hebben, je tot nog meer inzicht kunnen brengen, puzzelstukjes aanreiken die je helpen jezelf in allerlei aspecten (die voor jou belangrijk kunnen zijn) te leren kennen. Als je daarvoor open staat, krijg je daar steeds meer van, zowel voor verwerking als inzicht.. je krijgt op eoa manier precies wat je nodig hebt op een bepaald moment en is heel bijzonder om mee te maken.

Ook al voel je je nu overwegend de "waarnemer", het helpt je verder op" jouw pad" en is tegelijkertijd (zoals ik dat ervaren heb) een bevestiging dat je je op dat pad bevindt en in lijn daarmee bent, wat de bedoeling voor jou is (de aandacht/focus op een belangrijk levensdoel dus hebt).

Het is ook een heel speciaal gevoel (van geluk?) om synchroon te lopen met dat pad, alsof vanalles op zijn plek valt (of is), dat het klopt, goed is, zo bedoeld is, dat je goed verbonden bent met je eigen ziel noem ik dat.
Ik kan dat niet uitleggen in woorden, maar ik herken dat in jou.
(al ben ik dat al een tijd niet, dus die weg/proces/pad is niet vanzelfsprekend! Je kunt er ook weer vanaf dwalen, wees daar alert op).

Omarm en koester het, want zo'n proces/ontwikkeling is ook een voorrecht!

Het verbaast me dan ook niks dat ik eenzelfde reactie had geschreven als Stardust op Vazig! (maar dan uiteraard langer dus ik was blij met korter en bondiger zelfde advies: niet vergelijken!).

Vazig: op het moment dat jij het unieke van jezelf gaat inzien en de goedkeuring van wie dan ook van buitenaf van je af kunt werpen, je je niet langer vergelijkt met anderen (zeker niet die "beter" zijn en jij je minderwaardig door voelt) en zeker niet meer denkt dat je de "massa" moet volgen in wat "normaal" is of verwacht wordt heden ten dage van iemand zoals jij, met jouw leeftijd en jouw kwaliteiten, enz, maar op je eigen innerlijke richtlijn gaat vertrouwen en die volgen, zullen er deuren open gaan voor je!

Jouw waarde wordt niet bepaald door je te meten aan anderen!
Die waarde IS er al, jij moet die alleen nog zelf gaan zien ipv door de ogen van buitenaf jezelf te beoordelen.

Mlous, heerlijk hoor! En weetje, data je deze "drang" of droom gevolgd hebt zet de deur open naar nieuwe dromen, en dus zullen nieuwe mogelijkheden tzt zich misschien ook ontvouwen.

Ik denk dat het "universum" altijd weer nieuwe kansen aanreikt, als je ook die lessen meerekent die we misschien zien als "gefaald" hebben of als negatieve ervaring beschouwen. Die zijn net zo waardevol (zeker achteraf beschouwd) als wat goed verliep, draagt allemaal bij aan levenservaring, zeker als je stopt met ervaringen als "goed" of "slecht" in te delen, want dat is oordelen.

Op een gegeven moment kun je, zoals Stardust ook in 1 van haar posts zegt, er mild, neutraal (of neutraler dan daarvoor) waarnemend en beschouwend naar kijken, zonder (zelf)verwijt, schuld geven of eigen schuld, naar het gebeuren als geheel en zowel de rol/ aandeel van jezelf als van de ander en de wisselwerking daartussen. Met compassie en zelfcompassie, en hoef je er ook geen spijt van te hebben, als je beseft dat alle ervaring je (levenservaring) verrijkt.

Als het leidt tot meer inzicht en begrip, in- en medeleven in jezelf én in de ander, ook al herken je iets niet in jezelf, krijg je meer inkijkjes in en een genuanceerder beeld van die ander (en daardoor in de mensheid, in hoe verschillend we onderling kunnen zijn, maar toch verbonden zijn in de overeenkomsten).

Dat vond ik goed aan dat boek "Ongetemd leven" (hoewel nogal Amerikaans): het bevrijden van jezelf uit welk "juk" ook (opvoeding, familiekring, omgeving, cultuur, maatschappelijke verwachtingen en verplichtingen hoe je hoort te leven) geeft een boost aan je persoonlijke ontwikkeling, als je eenmaal gehoor geeft aan wat roept in de binnenwereld en dat als uitgangspunt gaat (be)leven.

Dat wil niet zeggen dat élke behoefte of impuls er 1 is om te volgen, of dat dat mogelijk is, maar ik "weet" wel, dat als je luistert naar jezelf als het gaat om iets (een droom, wens of diepere behoefte) wat overeenkomt met je pad/bestemming, je dan op eoa manier wind mee krijgt (en mensen/ dingen/ kansen en mogelijkheden op dat pad die je verder helpen).

Hier wel wat relatieve "drukte", na de straatbbq (wederom geslaagd, ondanks de regen, we hadden een grote tent) is zondag mijn zoon hierheen gekomen, nu voor de gezelligheid, want ik had zelf al eea gedaan in huis.
Samen om de hoek boodschappen gedaan (hij sjouwde alles) en heb ik gekookt.

Ook even samen naar nieuw mobiel abonnement gekeken, ik mag verlengen, dus overgestapt naar wat me nu per maand weer € 10 gaat schelen en als abonnement van mijn Ipad verloopt nog eens € 25. Zo ben ik mijn vrij hoge vaste lasten eens onder de loep aan het nemen, waar ik nog meer op kan besparen.

Ik merk het wel aan mijn lijf, dat ik zoveel meer gedaan heb, al voordat ik gisteren eind van de middag naar de fysio ging had ik al meer pijn aan beide kanten en zag die sessie vooraf somber in. Door de regen met de bus erheen, maar het viel juist mee!
Eerst een fietsproef, steeds zwaarder, die ik doorstond (verrassing voor mezelf) en paar oefeningen gedaan, waaronder soort "steps" (evenwicht) en squats met handen aan een elastiek. En hoewel het vermoeiend was op het moment zelf, verliet ik met verlichte tred het pand.

Nog door naar een oudere vriendin gegaan, die een afscheidje vierde, want tijdje naar het buitenland gaat. Op de terugweg bij de bushalte werd ik opgepikt door de (immer behulpzame) buren, die toevallig voorbij reden

Mijn zus zou vanaf vandaag even een tijdje vrij zijn, maar berichtte vanochtend dat ze wederom (een dag?) in het ziekenhuis is opgenomen met koorts en vermoedelijk opnieuw ontsteking in het geopereerde gebied , dus aan het infuus met antibiotica..

Blijkbaar eerder vorige week al signalen, maar ging schijnbaar weer iets beter na een nachtje slaap, en wederom een weekend festival voor de boeg, dus ik denk dat ze het (daarom) even heeft willen aankijken (of gebagatelliseerd) en sluimerde het blijkbaar intussen verder.

Ik ken haar lang genoeg om aan te nemen dat ze dan toch "stoer" eerst dat festival wil doen (en niet afzeggen) en dacht: zonde van het geld en werk wat er al in is gestopt, die paar dagen werk ik gewoon en daarna ben ik ff vrij om uit te rusten.
Maar is dat het waard?!
Vorige keer ook niet de tijd nemen om te herstellen en paar dagen na ontsteking, koorts, infuus en operatie toch gewoon een 4daags festival gedraaid.

Zo vind ik "stoer" een verdraaide vorm van "sterk", want sterk is ook erkennen voor jezelf dat je verzwakt bent en grenzen stelt aan je eigen kunnen, en (langere termijn) herstel prioriteit geeft boven eoa "werkethos", ook al ben je eigen ondernemer en loop je misschien inkomsten mis.

Maar ja, deed ik ook een tijdlang, tóch nog mee op pad om nog iets te verdienen voor onze zaak, toen ik het werk (en het staan) eigenlijk al niet meer kon, zij het om div redenen tóch wilde, waaronder ook in beider belang was dat we niet door corona ook nog in de schulden zouden belanden en de lopende kosten iig nog konden betalen.
En eigen behandeling schoof ik ook voor me uit, niet wetende wat ik nou werkelijk mankeerde, maar ook zinloos vond zolang ik dat werk nog bleef doen.

Toch heb ik de (voor mij) juiste beslissingen genomen meteen daarna, hoe lastig ook, om er helemaal mee te stoppen. Niet alleen omdat ik het fysiek niet meer kon, maar ook omdat ik het financieel niet rendabel achtte.

Zij wel en dat wil ze nu bewijzen, maar loopt nu tegen de dingen aan die ik al voorspeld had en aan argumenten aanvoerde: het afhankelijk zijn van niet alleen eigen gezondheid, maar ook het weer, de overheid met maatregelen, het (hoge) sta-geld, tijden van aanvang of soorten festivals en events die voor dit product niet gunstig zijn.

En daar is nu personeelsgebrek ook nog bijgekomen, dat had ik niet eens voorzien, maar wel dat zo'n onderneming in je eentje ipv met zijn 2en nog méér hulp vergt van personeel danwel wie vrijwillig weleens een keertje wil "helpen" (haar man, familie en vrienden, maar dan wel zoals het de helper uitkomt, je kunt daar niet op rekenen en een bedrijf op bouwen naar mijn idee).
Met betaalde krachten (en hun reisvergoedingen, parkeerkosten enz) is het imo kansloos dat je er zelf nog iets aan overhoudt..

Stoer, en tegelijkertijd van zoveel dingen afhankelijk, ik was er zéker onder die voorwaarden in haar plaats nooit aan begonnen. Hoe leuk ook, het is mooi geweest. Zij nam me dat vorig jaar niet bepaald in dank af, dat ik er zo over dacht, maar ik zie nu dat ze tegen al die dingen aanloopt.
Afgelopen weekend 2 van de 3 dagen verregend, maar de organisatie wil toch zijn geld zien, en haar gezondheid lijdt er ook nog onder.

Ergens is de onderneming voor haar welkome afleiding van hun (beider) gezondheidsproblemen en dat snap ik heel goed, ik was na dat eerste jaar met lockdowns ook blij dat we buiten en onder de mensen kwamen en iig iets omhanden hadden en mikte uiteindelijk ook op dat behandeling pas zin had als ik eenmaal gestopt zou zijn.
(ik had er achteraf gezien misschien wel een jaar eerder (geopereerd) geweest waar ik nu was, ipv ermee doorlopen met alle pijn en gevolgen van dien..

En ook nu vind ik het moeilijk om "eerst maar eens fysiek goed te herstellen", zoals de huisarts en iedereen trouwens me aanraadt, alvorens me druk te maken over werk.
De focus op het fysieke, op niet in orde zijn, ook al is het gericht op herstel, is gewoon niet "leuk", en heeft ook mentaal effect.
Waar het de eerste weken per dag vooruit ging, ben ik nu ook eerder ongeduldig, juist nu ik meer kan, maar nog veel niet, ben ik het "patient zijn" wel beu, en dat snap ik in haar geval dus heel erg goed!

Hoe dan ook word je vanzelf teruggefloten als het lijf niet zover is!
Dus goed naar je innerlijk luisteren omvat óók goed naar de signalen van je lijf luisteren: pijn, koorts enzo is gewoon vaak gewoon géén goed teken!

Mensen raken bijv burnout door lange tijd te negeren en te onderdrukken, zien het misschien allereerst als iets mentaals, dat ze het niet kunnen bolwerken. En vroeg of laat laat het lijf zich horen, maar evengoed andersom!
Dat het lijf protesteert, of om aandacht vraagt, terwijl je mentaal nog een hoop kunt / denkt te kunnen hebben.

Wat dat betreft verschilt mentale pijn niet van fysieke pijn!
Negeren en pilletjes nemen, verdoven, onderdrukken, het voldoet op de lange duur niet, of wordt er intussen alleen maar erger op omdat het (ongemerkt) doorsuddert en voort kan woekeren.

Vroeg of laat dringen bepaalde dingen zich vaak toch op, en kun je er niet langer omheen, en dat komt nooit gelegen!

Vrijdag zei mijn ex breed lachend en gekscherend "we zijn met pensioen!" en maakten we er grappen over. Ik heb inmiddels wel geleerd dat ik daar nog helemaal niet aan toe ben, en voel me al te lang "bejaard", nu compleet met rollator, haha, maar los van dat ik me dat financieel niet kan veroorloven, heb ik de voldoening (nog lang) niet waar (aspirant-)gepensioneerden zich op kunnen verheugen in de zin van "welverdiende" vrije tijd nadat dat verdiend voelt na jaren van inspanning en (al dan niet) hard werken.

Nu ben ik niet bepaald fan van het "verdienmodel" op allerlei gebied, wat inhoudt dat je iets pas verdiend zou hebben na moeite/ inspanning/ je best doen, enz, zeker niet als het gaat om liefde en waardering en ook niet dat (betaald) werk het enige is "wat (je steentje) bijdraagt aan de maatschappij" (of dat je economische bijdrage de belangrijkste bijdrage zou (horen te) zijn als het gaat om je (eigen)waarde en betekenis in/ aan het leven geven.

Er zijn zoveel meer mogelijkheden om op grote of kleinere schaal van betekenis te zijn, en niet in de ogen van anderen, maar vooral voor jezelf je van waarde en betekenis te beschouwen, los van "wat je voorstelt": het gaat om wié je bent!
Ook eigen persoonlijke ontwikkeling valt daaronder, alles wat toevoegt voor jezelf en/of anderen..
Elke vorm van mentaal of fysiek herstel, verbetering of verrijking is óók toegevoegde waarde en schept weer ruimte voor volgende ontwikkelingen!

Vazig: zooo herkenbaar met die scriptie!!
Mijn 2e opleiding is erdoor gestrand zelfs, ik kon het maar niet opbrengen (meer dan 1 scriptie, en dan beoordelaars die niet meer verbonden waren aan die opleiding, het gedoe eromheen, maar ook scripties zelf, pff.

Hele opleiding doorlopen, incl afgeronde stage, en hoge cijfers voor tentamens, en dan toch op die scripties stuklopen. Later had ik trouwens inzage in wat studiegenoten hadden ingeleverd en dacht ik: waaaat? Haal je daar een voldoende mee? (ik maakte het veel ingewikkelder en moeilijker dan nodig was, blijkbaar)

En dat terwijl ik wel een schrijver ben, ik herken het helemaal!
Eindscriptie van mijn 1e studie mocht met een studiegenoot samen en dat heeft mij denk ik gered, destijds!
Het verzamelen/zoeken van (relevante) info (destijds nog geen internet), structuur aanbrengen, prioriteiten, conclusies enz, en dat alles uit jezelf moet komen, ook de discipline om daar gestaag aan te werken..

(grappige is dat ik later voor een lokale krant werkte en soortgelijk werk deed, maar dan voor artikelen en daar was ik best goed in, haalde deadlines ook, dat was misschien ook de redding haha, stok achter de deur, en beperkte hoeveelheid info waar je dan de essentie uit moest halen (en die vaak werd aangereikt, niet zelf nog moest gaan opzoeken).

Als ik voor mezelf spreek is het ook afhankelijk van het onderwerp.
Mijn 1e studie had mijn interesse helemaal niet, ik leerde voor het resultaat (de cijfers, een diploma) en direct na zo'n tentamen was ik de leerstof alweer vergeten: next!
Het was iets wat "moest", voor later, om te kunnen aantonen wat, en dat je iets in je mars had.

Nog veel later dook ik vrijwillig uit eigen belangstelling en interesse (door eigen ondervinding en ontwikkelingsproces) in vanalles op het gebied van psychologie, emotionele en sociale intelligentie en (deels) overlapping soms met spiritualiteit.
En daar onthield ik álles van, ging erin als koek (maar niet aantoonbaar in diploma's, op een enkel certificaat na).

Is ook weer bizar: van het ene aantoonbaar wel de vorm (diploma) maar geen inhoud (de kennis die je je eigenmaakt) en later dus andersom: wel de inhoud en kennis maar niet de vorm.
En ik vond de inhoud veel belangrijker, vooral omdat die inzichten maar bleven komen, en dat mijn prioriteit kreeg boven het reproduceren van kennis (leren als reproduceren om een voloende) uit de voorgeschreven psychologieboeken van stromingen en mensen uit de geschiedenis die hun invloed al bewezen hadden.

Mijn persoonlijke ontwikkeling die toen in gang gezet was en inzichten "van binnenuit" kregen alle ruimte.

Mijn eerste studie ben ik niet begonnen uit eigen interesse, maar meer doordat ik niet wist wat ik wilde en maar iets algemeens had gekozen "waar je alle kanten mee op kon" (dus dat zag ik later dan wel weer).

Ik weet nog goed hoe vrij dat idd voelde, toen dat afgerond was: nu was ik eindelijk vrij en lag de wijde wereld open om te gaan doen wat ik wilde!

Jij zit daar nu zo vlakbij!! De eindstreep in zicht, en daarmee die vrijheid om te ontdekken, te reizen, dus ook op andere gebieden, maakt niet uit op wélk gebied, je voelhorens uit te steken en te gaan leven en beleven!
Ervaring opdoen, zowel voor je persoonlijke groei als (daarna) op werkgebied.

Eerst iets om naar uit te kijken, die reis! Dat doe je goed!
Het kan je blik op jezelf, het leven en je toekomst beinvloeden, omdat je op reis weer andere aspecten van jezelf worden aangesproken en dus kunt ontdekken.
Nieuwe indrukken, cultuur en mensen die je ontmoet onderweg.

Het is ook bevrijdend en inspirerend als je je buiten je eigen vertrouwde leefwereld (en "onze" maatschappij) begeeft, nuancerend en relativerend.
Het zal alleen al toevoegen aan je zelfvertrouwen!

Even doorzetten met dit doel in zicht, gaat je lukken!

Mlous: ik zou een dag of 5 gaan, was gunstig weer voorspeld, ik zou dan woensdag heen en zondagavond teruggaan, had de fysio verzet van vrijdag naar maandag.
Toen ben ik alsnog gebleven tot de donderdagavond erop, en fysio afgebeld (een week verplaatst naar gisteren).

Ik vond het al heel wat, al had ik donderdag ook geen zin om naar huis te gaan natuurlijk!
Deze week ook lekker weer (vandaag en morgen iig), maar ik heb eea te doen hier (aan "regeldingen") en ook ff maar wel die fysio (en hometrainer thuis die ik daar niet heb).
Maar ook is het zo dat als ik bij hutje ben zie ik sommige mensen soms langere tijd niet, zoals ex, zoon, zus en anderen, buurtbbq met de buren thuis, dus dat haal ik dan in als ik weer thuis ben

Komende zaterdag feestje van een jarige vriend in hun nieuwe huis en tuin, en mijn auto staat ongekeurd in de straat, dus deze week zou te kort geweest zijn.

Sommige dingen liggen stil als ik daar ben en dat is ook juist het fijne eraan, zoals rekeningen betalen enzo, dat laat ik allemaal "thuis" als ik daar ben, of stel ik uit tot ik weer thuis ben, maar moet dan ook wel gebeuren

Dat is ook het belang van wél ergens anders heengaan, ipv dat mensen "lekker thuis vakantie vieren" denk ik: even weg zijn van het dagelijkse, van rekeningen, van wat "moet" (zoals stof of wasgoed wat je ziet liggen, brieven in de bus, mensen die je bellen en dergelijke, wat je niet hebt als je weg bent).

Ik denk dat het verschil er hem in zit dat het makkelijker ontspant als je dat even kunt achterlaten en "parkeren" tot later, als het ook niet om je heen is.
Op dat afwasje na niet veel hoeft te doen en alle ruimte is voor andere indrukken, natuur opsnuiven, je voeten letterlijk op de grond/aarde, even afstand van alles en helemaal in het hier en nu kunnen zijn (als dat lukt he).

Het versimpelde "vakantieleventje" werkt louterend voor veel mensen, even geen mailtjes, werk, hypotheek, dagelijks nieuws, besef ook van weinig nodig hebben, niks "moeten" en (tijdelijk) wat zorgelozer kunnen zijn.

Alle bezit gaat gepaard met verantwoordelijkheden daarvoor, en binnen een bepaald stramien vraag je je vaak niet af of dat allemaal wel nodig is idd, het zo vast zitten aan een koop- of huurhuis, en dus aan je baan/werk, om dat alles in stand te kunnen houden, en omdat "iedereen" dat doet, sta je er vaak niet eens meer bij stil dat het evt ook anders zou kunnen, of met minder toe zou kunnen.

Je bent niet de enige die daarover nadenkt en of dat nu de enige optie is, die "zekerheden" veiligstellen voor de korte of lange termijn.
Risico's nemen is "uit de mode", dat zie je ook bij jongeren en relaties, wel of niet samenwonen en je "eigen" woning opgeven als je weet hoe moeilijk/ onmogelijk het zal zijn om dat terug te krijgen als je uit elkaar gaat.

Alles moet ondervangen worden lijkt het wel, alleen al om later niet het verwijt te krijgen dat dat te voorzien was geweest en je toch echt zélf dat risico genomen hebt.
Alles lijkt gericht op "veiligheid", en je nek uitsteken kan later "ingewreven" worden: "eigen schuld".

Het is juist een verademing als ik jou en anderen zie, die tóch willen proberen, ontdekken, zelf ondervinden, ongeacht hoe zo'n avontuur uitpakt, en niet alles richten op veiligheid en zekerheid van eenmaal bereikte comfortzone, die tegelijkertijd mensen vasthoudt op hun plek, en ook afstompt als het doel wordt om die comfortzone vooral te behouden.

Er is niks mis met tevreden zijn met het leven wat je leidt, wel als dat alleen nog maar herhaling is van wat je al kent en kunt, en dat zien te behouden.

Doet er niet toe op welk gebied, ik denk dat het belangrijk is om te blijven ontdekken, om op welke manier ook een beroep te doen op andere/ nieuwe aspecten van jezelf daardoor, die onderbelicht blijven als die niet op eoa manier uitgedaagd/ getriggerd worden..
(en het geeft niks als je dan ook tegen lastiger dingen aanloopt, zoals laatst de warmte juist met je camper in de zon, het zijn niet alleen de "leuke" kanten ergens van, ook de keerzijdes leren kennen is zinvol).

Mlous, het is eigenlijk een bizar mechanisme wat in werking treedt zodra je verliefd (of "verlust") wordt: dan wil je vanaf daar opeens dat dat beantwoord wordt en raak je ingesteld op liefde (en contact, aandacht, nabijheid, intimiteit, fysieke affectie, attenties, verbinding, betrokkenheid enz enz) van buitenaf, van die éne andere speciale persoon.

Waar je voorheen dus geen weet van had toen je alleen met jezelf leefde, dus deels jezelf gaf, en hooguit een vaag gevoel van behoefte aan en gemis van zoiets had, van "een" partner, "een" relatie, aan "iemand" (zonder gezicht, zonder plaatje erbij).

Het zet dus allerlei behoeften in gang en wel concreet gekoppeld aan 1 persoon die vanalles aktiveert in jezelf, incl allerlei euforie-, belonings- en hechtingsstoffen die je een opgetogen en gelukkig gevoel geven, dat zorgt voor dat afhankelijke gevoel.
Omdat je die dus allemaal van die ene "krijgt' (of alleen al door aan hem/haar te denken, zoals een "dopamineshotje" bij een appje, dat je "hart opspringt" zeg maar.

Juist bij van die "rollercoaster"-relaties, waarin het niet na een tijdje normaliseert en die gepaard gaan met ups en downs, is er als het ware constant een behoeftigheid, die (net) niet bevredigd raakt, dus omdat het onzekere (en soms zelfs onveilig gehechte) omgang is, niet blijft er altijd iets "snakken", dat geeft frustratie: het zijn geen "vervullende" relaties.

Daarom blijft dat na afloop ook: waar je werkelijk behoefte aan had is niet waargemaakt, niet vervuld, dus blijf je ergens met dat gevoel zitten dat het niet "af" is, en ik denk dat het dát is, wat mensen in ongezonde relaties houdt: die verwachting is niet waargemaakt, dus die behoefte (en dat "snakken") blijft over, en wil je onbewust dan alsnog krijgen, en wel van deze persoon, en niet van iemand anders, zolang die "koppeling" er is.

En dat is oa door die hechtingsstoffen (zoals oxytocine) niet alleen een mentaal iets, maar ook een fysieke "afhankelijkheid".
Dit lijkt dus veel op een verslaving, waarin fysieke behoefte je influistert dat het gehalte (van de stof waaraan je verslaafd bent) aan het dalen is, dus zsm aangevuld dient te worden. Dat zijn onbewuste seintjes naar je brein, waarop gedachten (en gevoelens) daarnaar uit gaan, zodat je aktie kunt nemen: tijd voor een "shotje", om een gevoel van "tekort" dus op te heffen.

In goedlopende, gezonde relaties waarin dat wederzijds min of meer wordt uitgewisseld en vervuld, zijn die dalen er niet, dus geen tekorten (tekortkomen aan duidelijkheid, aan "zekerheid" (dat het beantwoord wordt), aan liefde, zorgzaamheid en aandacht, waardering, genegenheid, intimiteit enz.

Wat het denk ik zo lastig maakt om los te laten is juist het idee dat als je er idd voorgoed een punt achter zet, je dus moet accepteren dat het ook nóóit vervuld zal wórden, iig niet door deze persoon.

Er is nu weer zo'n topic van een vrouw die al 10 jaar in een armoedige, zelfs destructieve relatie zit en zich nog afvraagt: houdt hij wel van mij, vindt hij mij nog leuk?!!!
Het is onvoorstelbaar, maar zelfs dus áls je zo'n relatie hebt zorgt het constante tekortkomen voor blijvend (nóg?) meer snakken naar dat (wat hij niet geeft en zelfs het tegengestelde: haar de grond in boort, slecht behandelt, uitscheldt, negeert enz) en of (en wanneer) dat nog zal komen!!

Het is in dat geval zo'n afhankelijke gerichtheid op die ander geworden, dat zo'n vrouw zich helemaal niet (meer) afvraagt van wát voor iemand ze afhankelijk is geworden. Of zij hém en zijn gedrag wel "leuk" of (nog) aantrekkelijk vindt, óf dit een man is om van te houden, om mee verbonden te willen zijn, óf dit liefde is, die ze zelf voelt voor hem, óf dit wel de aangewezen/ geschikte persoon is die voor háár de moeite waard is om liefde, aandacht enz aan te géven en te willen ontvangen, zelfs of je alleen al in zo iemands buurt zou willen zijn??

En als je er wel mee stopt, heb je soms nog lange tijd te "dealen" met de emotionele teleurstelling dat het niet is geworden wat je verwachtte en hoopte, maar ook vaak met het idee dat opgeven voor sommigen betekent dat je moet accepteren dat de tijd/moeite/ aandacht/ liefde enz die je al hebt "geinvesteerd", "verspild" is.
Sommigen geven dus alleen al niet op, omdat het "geinvesteerde" er niet uit komt en blijven hopen dat zich dat ooit "terugbetaalt".

Omdat ze anders moeten erkennen dat ze voor niks oeverloos hebben gehoopt en gewacht (en dus al veel te lang in hebben geloofd/ oogkleppen op hadden).
Het is blijkbaar heel moeilijk om dat zelf te begrenzen: "tot hier en niet verder" en af te blijven wachten wat die ander nog in petto heeft, ook al zit er (jaren!) geen enkele verandering in.

Het verslavende is er dus, of je er nu mee stopt of doorgaat, het enige verschil is dat als je ermee stopt, ook de behoefte vermindert en na verloop van tijd uit je systeem is, terwijl degene die blijft doorgaan het (patroon, de verslaving) zelf in stand houdt, ook al krijg je minieme shotjes of zelfs helemaal niks meer, behalve het tegendeel: respectloos en schadelijk gedrag, omdat diegene 0 respect heeft voor iemand die wanhopig afhankelijk is van iemand zoals hijzelf, die zelf vaak niet eens enig zelfrespect of echte eigenliefde kent en ook niet vindt dat ie dat "verdient".
En zij dus ook niet. Wel handig als "speelbal", die hij kan maken en breken.

Maar goed, ik heb het nu over een uitwas, maar dit soort vérgaande emotionele (en fysieke) afhankelijkheid heeft niks met liefde te maken en alles met verslaving.

In mindere mate gebeurt bij al die knipperlichtrelaties en relaties met hoge ups en diepe downs een beetje hetzelfde. Het blijft onbevredigd en door de dalen lijken de ups een opluchting en nóg mooier, omdat het verschil zo groot is (in vergelijking met relaties die evenwichtiger zijn en nooit zo diep dalen dus, die hebben ook niet continu zo'n "up" en hebben dat ook niet nodig tov die dalen.

Vergelijk het met een nietroker, die geen "up" of kick ervaart van een shotje nicotine, omdat die dat niet in zijn systeem heeft en dus ook geen tekort eraan heeft/voelt die (telkens maar) voor eventjes opgeheven wordt (en die dat dus ook niet als "beloning" ervaart).

Het probleem is vaak als het in 1e instantie wél beantwoord leek te zijn, vaak de "veroveringsfase", en het dan op enig moment niet meer stopt, zodat je je dan gaat afvragen wat je verkeerd gedaan hebt enzo, dat dat bij de ander afnam of kwijtraakte, dus een verklaring zoekt waarom het gedrag/ de gevoelens van de ander veranderden. En wat je eraan kunt doen om dat te herstellen bij de ander, omdat het er eerst wel was, dus het idee houdt dat je daar invloed op hebt, moeite of je beter je best voor kunt doen om dat weer bij die ander te wekken, ipv irritatie.

Het komt vaak niet of pas later (eenmaal uit die situatie) in sommigen op, dat er iets in die ánder de oorzaak is, en niet iets wat je zelf "verpest" hebt of gedaan of nagelaten hebt.

Het is dat soort getwijfel en onzekerheid, die nog lang parten kan spelen, omdat als iets (liefde, aandacht, enz) er eerst wel leek te zijn en dan niet langer, dat men dan de neiging heeft om het op zichzelf te betrekken, dat die ander niet voor niks is veranderd, er moet iets zijn waarop hij/zij blijkbaar is afgeknapt en die "andere kant" geaktiveerd is. Het idee dat je daar invloed op hebt, dat het ook weer richting de goede kant omkeerbaar moet zijn, zeker als die partner de ene keer wél en de andere keer niét zijn/haar "goede" en fijne kant toont.

Ik zeg niet dat dat bij jou het geval is he, het is iets wat hier op het forum en ook op dit topic vaker voorbij komt en een hardnekkig mechanisme vormt, of dat nu in meer of mindere mate "destructief" is.

En je jezelf dus op eoa manier hard moet wapenen tegen juist die "goede" en fijne kant (die er vaak ook wás!), en jij ook weet dat je daar (nog) gevoelig voor bent, wilt horen dat hij nog aan je denkt, en hem niet voor niks uit de weg moet gaan als je hem nu tegenkomt, omdat die gevoeligheid er nog is voor een "charme-offensief": juist als hij een poging zou doen en spijt betuigt en het nog eens wil proberen.

Het is makkelijker loslaten zolang je boos, teleurgsteld en verdrietig bent en het gevoel overheerst dat je beter af bent zonder hem.
Het "gevaar" zit er dan meer in dat je jezelf nog niet helemaal vertrouwt als je geconfronteerd wordt met het fraaie en mooie, en een soort van "belofte" dat het dit keer wél zal worden beantwoord en -alsnog- vervuld.
Dat hij ook dingen inziet nu, ervan geleerd heeft, het anders zal doen, enz enz.

Het kan echt een hele tijd uren voordat je daar niet meer gevoelig voor bent, hoe hij over je denkt of vindt of wil, zich uit en gedraagt geen enkele impact meer op je heeft.
En dat is als je zelf óngevoelig bent geworden voor hem, het je onverschillig laat dus, en je heel zeker bent en voelt dat dat zo is.

Iemand die kortgeleden gestopt is met roken zit vol overtuiging van het slechte van die gewoonte en opluchting daarvan af te zijn.
Maar die gaat ook voor de bijl als die na een paar maanden denkt er "helemaal" vanaf te zijn en er eentje opsteekt om dat aan zichzelf te bewijzen, dat dat geen kwaad kan.. op het moment dat die sigaret weer als iets aantrekkelijks wordt beschouwd (en dat gebeurt op het moment dat je die behoefte weer aktiveert) verdwijnt het "slechte" automatisch naar de achtergrond en wordt het weer iets begeerlijks, en ben je al snel terug bij af.

Pas als je er niet meer naar taalt (en dus ook geen behoefte hebt om dat uit te proberen of aan jezelf te bewijzen, niet uit de weg hoeft te gaan, het voor je neus voor het grijpen ligt en het je niks doet) laat het je onverschillig en kun je stellen dat je innerlijke behoefte weg is.

Maar iedereen kent ook mensen die na 10 jaar nog snakken, en dat is vermoedelijk meestal doordat de motivatie om te stoppen eoa noodzaak was en het beeld/ overtuiging iets "fijns/begeerlijks" blijft wat ze om eoa reden moesten opgeven. En nooit meer "mogen", omdat ze weten dat ze dan weer binnen no time net zo verslaafd zijn als daarvoor.

Het is dus zaak om jezelf de overtuiging dat deze persoon ongeschikt is voor je, (hoeft niet per se een slechte persoon, he), geen goed idee is om in liefde/relatie aan verbonden te zijn, niet past, niet werkt, in stand te houden.
Dat kan idd nog geruimte tijd afzwakken als je het aantrekkelijke/ begeerlijke voorgespiegeld krijgt (of alleen al de onbewuste associatie door hem te zien/ spreken, en dat aardig verloopt, (weer) herinnert aan het fijne van diegene.

Het is echt normaal dat dit nog langere tijd door je hoofd spookt, dat is bij alles wat "niet af" voelt, waar een soort "open einde" aan is, bijv doordat dat (einde) een eigen keuze was uit noodaak/ zelfbehoud, een onbevredigend einde was, die de mogelijkheid open laat voor "wat als" (we ervan geleerd hebben, het volgende keer anders aanpakken, tot inzichten zijn gekomen, er alert op zijn niet meer in dat patroon te belanden, hij echt veranderd is, enz).

Met name relaties die tijdens dát het "aan" was al onzekerheid, gebrek en tekortkomen van de ander kenden, blijven lange tijd gevoeliger voor "wat als" (dat alsnog vervuld zou worden als dit als dat).
Dan moet je het hebben van je verstand, om standvastig te blijven tegen evt (daarmee tegenstrijdige) gevoelens en behoeften die (onbewust) de deur op een kier houden.

Jezelf verbieden of veroordelen dat je nog aan hem denkt heeft weinig zin, het is beter als je accepteert dat dat erbij hoort, een (losmakings)proces is, zowel mentaal als fysiek. Dat diegene zich een plek had verworven in jouw "systeem" (brein, hart, lijf) en dus logisch dat dat nu en dan "opborrelt".

Het is veeeeeeel belangrijker dat je dat "gat"/gemis niet uitsluitend als leegte hebt laten voortbestaan, maar een andere, eigen invulling hebt gegeven door iets anders te doen voor jezelf waar je óók vervulling en plezier uit haalt, zelfs met eigen andere initiatieven en op eigen kracht je eigen geluksgevoelens/geluksmomenten hebt weten te creeren!

En dát is zoveel waard, dat betekent dat je die niet langer van buitenaf nodig hebt, een goed teken!

En maak jezelf svp niet wijs dat dit bij iedere nieuwe lover weer gaat gebeuren, dat je daar afhankelijk van wordt, want dat hoéft helemaal niet zo te zijn!
Als dat wel een evenwichtige, wederzijdse en gezonde relatie is, en jij dit wat je weet en ervaren hebt nu met jezelf aan kracht en eigen invullingen vasthoudt, kan zo'n toekomstige relatie er prima eentje zijn, die veel minder emotioneel afhankelijk maakt (een zekere mate van wederzijdse afhankelijkheid is trouwens gezond, he) en waar je jezelf iig niet in "verliest", nu je eenmaal weet dat de relatie met jezelf veel waard is (en niet meer laat achterstellen bij een relatie met wie dan ook)!

Dan sta je sterk in je schoenen en kun je op jezelf vertrouwen dat je dat niet meer zult toestaan, jezelf in de gaten zult houden, en alleen open zult staan voor een gezond(er) toekomstig relatie, mocht dat op je pad komen.
Door dit soort ervaringen zul je denk ik juist minder kans lopen op een relatie waarin je jezelf nog "verliest"!

Vazig wat leuk dat je met je vriendinnen gekampeerd hebt. Jammer van die gast, neem het jezelf niet kwalijk dat je niet harder opgetreden bent, je hebt hem gelukkig blijkbaar toch kunnen afpoeieren/ ontmoedigen.

Assertief zijn moet je leren, het hoeft vaak geeneens op een lullige manier, zolang je maar overduidelijk bent. Iemand met een flinke slok op herkent al helemaal geen "signalen", ook geen beleefde, en aardig blijven zal soms te opportunistisch worden uitgelegd als "interesse", zo iemand moet echt afgekapt als ie zelf niet eens doorheeft dat het vervelend (of erger) is.

En zo ook wat betreft maandag als het gaat om zelfverwijt: dan heb je maar een dag niks gedaan, kennelijk had je het nodig om bij te komen van het weekend, ook al was dat iets leuks. Jezelf schuldig voelen daarmee zet je jezelf vast, het brengt je niks. Beter denken: jammer dan, morgen nieuwe kans, dan ga ik serieus aan de slag.
En zo'n avond bij die vriend doet je goed, dan kun je daarna de rest van de week weer dingen doen waar je tegenop zag.

Het werkt voor mij iig zeker het beste als ik dingen verdeel en 1 voor 1 doe.
Doordat ik zoveel thuis zit merk ik ook wel dat er meer geappt en gesmst wordt, soms met meer mensen tegelijk en ik vind het nogal storend, zeker als ik iets anders zit te doen tegelijkertijd.

Ik heb daar altijd al een hekel aan gehad (gelukkig maar! Ik heb juist eerder een hekel aan mijn mobieltje, zit niet op social media, ik vind smsen en appen met sommigen al wel genoeg. Mijn ex-kamergenote uit de kliniek stuurt bijv allemaal foto's mee waar ze geweest is, of waar ze is, van de tuin, uit eten enz, die zou ze eigenlijk op social media moeten plaatsen, heeft ze niet, maar zit in zelfde schuitje en zij vermaakt zich met hele fotoboeken samenstellen.

Ik heb daar zelf niks mee en doe dat ook nooit, ook geen selfies oid, maar ik vind het lastig om dat af te remmen als iemand daar duidelijk zoveel plezier in heeft. Het zorgt er wel voor dat je steeds het gevoel hebt daarop te moeten reageren (oh, prachtig daar, veel plezier) en dat is precies wat mensen aan Fb en dergelijke kluistert: dat alsmaar kijken en reageren.. voor je het weet heb je tig van die contacten en dat leidt enorm af, ik snap niet dat mensen daar de tijd (en het geduld) voor hebben.

Ik ben eigenlijk wel heel blij dat in mijn school- en studietijd er nog geen internet en mobieltjes waren, geen mail enzo!
Vroegah was niet alles beter, maar je was wel gewend om met jezelf alleen te zijn en je te concentreren op leren/ studeren. Nu mensen constant op eoa manier in contact staan is er veel meer afleiding die je aktief moet afweren of jezelf van moet afweren.

Er zijn kortom veel meer "verleidingen" en niet alleen op dit gebied, maar ook bijv in het aanbod/ assortiment in supermarkten en verder overal waar je even moet wachten, stations, benzinepompen, aan snelle snacks en snoep bijv, waardoor je tegen veel meer "nee" moet zeggen, en dat is een fenomeen wat je niet moet onderschatten: je wordt aan veel meer blootgesteld dan wanneer je die dingen niet om je heen ziet "lonken".

Het is bekend, dat als je dingen niet in huis hebt, zoals chips, het makkelijker is om daar dus ook vanaf te blijven, dan wanneer het voor je ligt. Het schépt dus behoefte die je niet eens uit jezelf zou hebben, net als de "drop-pot" op kantoor dat kan zijn.
Maar zo werkt het ook met winkelen en dergelijke: als ik niks nodig heb ga ik de stad niet in, of geen kledingzaken, want je ziet geheid iets leuks en dat wórdt dan iets wat je wilt hebben.

Echt bizar en zelfs zorgelijk, hoe snel men eraan gewend is geraakt om onafscheidelijk te zijn van hun mobieltje, ermee opgegroeid zijn en niet beter weten dan dat..
Het maakt volgens mij ook onrustig en ongeduldiger: even ergens wachten op de trein of bus, ergens in de rij staan oid: elke vrije seconde moet "benut" worden en dat is met info van buitenaf in dat schermpje.
Maar zelfs op vakantie: mobieltje lijkt gezelschap geworden te zijn, een gevoel van verbonden te zijn, en mensen het kunnen ervaren als "leegte" als ze dat even niet zijn.

Ik vind het trouwens ook niet zo gek, dat met al die "onzin"-info die je brein al moet verwerken (naast actualiteiten en het nieuws ook nog waar bekenden zijn, wat ze doen, door hun ogen meekijken wat ze zien en beleven, en ook nog zelf doorgeven waar je bent en wat je aan het doen bent) dan daarnaast proberen er óók nog leerstof in te pompen of een boek te lezen alleen al, teveel van het goede is!

Je kunt je voorstellen dat er de hele dag maar vanalles "binnenkomt" en mensen ontwend raken aan "ff niks", en behalve dat het brein alles (onbewust) meebeleeft alsof je het zelf meemaakt is er zo ook geen of heel weinig tijd over voor interne gedachten en gevoelens.
Het lijkt dan ook nog alsof je al veel beleeft, via anderen, via tv/internet, series, beelden, je voorstellen (via lezen/woorden), en dat moet allemaal op eoa manier verwerkt worden.

Waarbij een heleboel helemaal geen prioriteit is, maar even belangrijk lijkt, of misschien belangrijker zelfs, doordát er zoveel tijd/aandacht naartoe gaat. En zo weinig tijd naar wezenlijker dingen.
In feite vertel je je brein daarmee dat zowat álles wat buiten je gebeurt belangrijker is dan wat er met of in jezelf gebeurt!

Als je het zo bekijkt hebben mensen eigenlijk al het gevoel van beleven en een druk leven, terwijl ze in werkelijkheid op hun eigen bank thuis zitten!
Daten op de bank, spannende dingen "beleven" via een film of serie, romances beleven via inleving in de hoofdpersoon, en dus (denk ik) dat soort dingen op die manier het leven meer glans en avontuur (of prikkels) geeft dan de (saaie?) werkelijkheid van dat moment op die bank.

ik kan me er iets bij voorstellen, dat het niet alleen de tijd, maar ook de behoefte aan er zelf op uit gaan om iets te ondernemen en echt zelf te beleven verkleint, als het ook vanaf de bank kan.
Ik moet ook altijd wel lachen om hoe fanatiek sommgen bijv een voetbalwedstrijd bekijken, en zelf nog nooit gevoetbald hebben, of schaatswedstrijden oid, vanaf de bank met een biertje of cola en snacks en de voeten op tafel..

Het contrast wordt denk ik steeds groter intussen, als er zoveel te "beleven" is via media en social media, dat als je dat "uit" zet een gevoel van leegte geeft.
Onderzoeken geven ook aan dat (met name) jongeren tijdens lockdowns waarop alle contact en opleiding en werk online moest (en dmv "teams" en dergelijke in verbinding stonden), maar zelf niks beleefden, geleid heeft tot óngelukkiger en zelfs depressief voelen.

Ne alles weer kan en de samenleving weer open is, is dat gevaar nog niet geweken, wordt thuiswerken om alleen al milieuredenen alsnog gepromoot, is een aantal studenten nooit meer teruggekeerd in de collegebanken én worden mensen (nog los van social media) overspoeld met dreigende berichten, nu neit alleen over corona, maar ook over oorlog, voedseltekorten, de noodzaak van duurzaamheid die achterloopt, klimaatverandering, inflatie, allerlei crisissen die je treffen, zoals de woningmarkt, vergrijzing, zorg die het niet kan bolwerken en ga zo maar door.

Die hoeveelheid zorgwekkende info leidt dan weer tot dagelijkse confrontatie met waar je je eigen zorgen over maakt, en vergroot de behoefte aan "leuks" en "ontspannends" daartegenover, om "positief" en optimistisch gestemd te kunnen blijven. Maar ook voor vertrouwen in jezelf, in je eigen toekomst, want die hangt immers voor een groot deel samen met ontwikkelingen in de buitenwereld.

Besef hoeveel invloed dit onwillekeurig heeft op je brein: alles wat je leest en ziet en voorbijkomt, zeker als je de neiging hebt jezelf en je situatie te vergelijken met anderen, maar ook wat "hot" en trendy is bijv invloed heeft op je wensen, angsten, zorgen, smaak, en een gevoel kan geven dat, en wat, je tekortkomt en óók wel zou willen hebben, terwijl het misschien geen echte intrinsieke behoefte is.

Het is imo niet goed als je brein continu "aan" staat en meer bezig is met het verwerken van allerlei random info en door die hoeveelheid alleen al niet toekomt aan het verwerken van wat echt belangrijk is: wat er werkelijk allemaal binnenin in jezelf leeft en wat je zelf beleeft, denkt, voelt, je eigen persoonlijke ontwikkeling, kennis en vaardigheden.

Ik ben blij dat mijn kinderen er niet gevoelig voor lijken te zijn, die hebben -net als ik- een hekel aan hun mobieltjes, geen tv in huis, zijn liever zelf bezig dan op een scherm.
Dochter in het buitenland verspilt geen letter teveel, haha, kort zelfs woorden op een enkele regel sms als antwoord ergens op nog in (voorbeeldje: ik smste: morgen ff bellen ipv vandaag ook okay? en antwoord is dan: "Tuurlijk! Geen prob "
Hahaha, kan ik een voorbeeld aan nemen

Nu en dan bellen we liever, waarbij soms met beeld, zodat ze de plek kan laten zien waar ze zijn, en zij zijn de enigen met wie ik dat doe, want dat is verder niet aan mij besteed (en ik zou niet graag via "teams" en dergelijke werken/ leren/ vergaderen, zoals veel mensen tijden corona wel moésten).

Zoon kijkt zijn appjes zoals het uitkomt en antwoordt daar zelden op, die belt liever (en dat zijn nooit korte gesprekken).
Verder is hij echt een "doener", iets eigenhandig maken, opknappen, renoveren.
En toch meer dan wie ik ook ken helemaal op de hoogte wat er in de wereld gebeurt, maar veel diepgaander dan de dagelijkse oppervlakkige krantenberichten of talkshows.

Gevolg is trouwens wel dat ze uit de toon vallen bij vrienden(groepen), omdat ze op allerlei vlakken niet met trends meedoen of aan dezelfde dingen hechten als hun leeftijdsgenoten iha mee bezig zijn.
En belangrijk: daar zitten ze niet mee, trekken hun eigen plan, blijven bij hun eigen dromen en ambities, ook als dat tegen de stroom in is, en dat doen ze al sinds hun kindertijd, ze zijn het gewend om in bepaalde opzichten "buitenbeentje" te zijn.

Want dat is wat ik proef bij veel mensen, dat ze zich "minderwaardig" voelen als ze op (vaak maar 1) enig vlak "buiten de boot vallen".
Of dat nu het ontbreken van een "goede baan" of eigen huis of relatie is, terwijl de rest "op orde" is, als je 1 van de "verwachtingen" (nog) niet hebt/ waargemaakt hebt, is er toch een gevoel van "falen" op dat vlak, of van "stilstaan" (en het gevoel hebben dat anderen daar "verder" in zijn).

En dat is wat social media kan bewerkstelligen of uitvergroten: dat je "achterblijft" bij anderen, dat je sommige dingen of behoeften zelf misschien helemaal niet hébt, en niet naar zou talen, als je niet ongemerkt bepaalde verwachtingen en idealen "overneemt" als je die alsmaar voorbij ziet komen en zonder te beseffen "eigenmaakt"., als norm (normaal) gaat beschouwen, en jezelf aan gaat meten.

Dus je zou jezelf een grote lol doen als je idd meer tijd en aandacht voor jezelf zou weten te nemen zónder beeldschermen, ook al lijkt dat in 1e instantie leeg en saai of eenzaam. En misschien ook even zonder boek, gewoon zonder enige info van buitenaf naar binnen.

Het boek is alleen nog 2e hands te krijgen, maar een aanrader blijft "Coach jezelf naar succes" (zie de OP hierboven), alleen al hoe je ruimte maakt voor wat er binnenin leeft en je eigen (unieke) levensdoelen, leefwijzen, idealen enz te kunnen ontdekken, als je stopt met te willen voldoen aan verwachtingen "van buitenaf", ie misschien niet eens de jouwe zijn.

Door iig aandacht voor jezelf te hebben, zonder afleidingen, geef je jezelf minstens de booschap dat je dat waard bent, en dat alleen al draagt bij aan je gevoel van eigenwaarde (en eigenliefde): als je jezélf ziet staan en naar luistert, ipv alsmaar de buitenwereld en anderen voorrang, tijd en aandacht te geven!

ik merk het zelf trouwens ook wel, nu ik noodgedwongen al een tijd zo beperkt (én beperkt in mijn mobiliteit en financien) ben: een kleine leefwereld beinvloedt je ook, ten eerste had ik geen zin om de hele tijd maar geconfronteerd te worden met mijn (lijfelijke) zelf, als "patient" zijnde, met je eigen pijntjes en gedoe, terwijl je ook nog omringd wordt door vanalles wat nodig moet gebeuren en achterblijft en je handen jeuken om iets te doén, maar ik niet mocht of kon.

Niet alleen qua contacten, maar ook weer meer online vermaak, iig de avonden, tijdens/ na het eten een beetje Engelse detectives kijken, of inkijkjes in verbouwingen en de zoektocht van stellen die naar het platteland willen verhuizen..

Overdag gelukkig steeds weer aktiever, zij het dat de doelen nog zo dichtbij liggen en ik nog niet veel verder kan kijken/denken dan dat.
Om mezelf alsmaar te motiveren om die tijd "beter" te besteden valt niet mee, ook al is er zoveel wat ik veel interessanter vind.

Ik ben zoveel vermoeider op de avonden die ik thuis doorbreng, merk ik, door het passieve "kak" je al snel in, de energie dan niet om me echt ergens in te verdiepen.
Voor je het weet verzand je in patronen, en lijkt de ene dag/ avond op de andere, routine is niets voor mij.

Morgen een feestje bij een jarige vriend thuis, kan ik lopend heen, en zondagmiddag misschien naar een buitenoptreden in de buurt, waar ik geeneens echt iets om geef, maar iig meer reuring zal zijn en ik ben 1000x liever met mensen face to face in contact/ gesprek, ook al gaat dat ook niet altijd ergens over. Gewoon wat vrolijkheid en gezelligheid om je heen zie ik niet als puur "vermaak", maar als noodzaak, ook om juist weer uit je eigen "cocon" te breken.

Als er maar een balans in zit, dus zowel veel te veel "me-time" als teveel met anderen/buitenwereld bezig zijn is niet fijn, en net zo met aktief of passief zijn.
Ik beschouw onder passief ook "scrollen" op social media (waar ik geen last van heb dus), maar ook op forum "scrollen" of de kranten of andere media (series op netflix enzo, daar had ik alle tijd voor gehad, maar begin ik expres niet aan!)

Een zekere mate van verveling zorgt er vroeg of laat wel voor dat je creatief wordt, als je er dus niét aan toegeeft door eoa passieve en oppervlakkige bezigheid.
Niks op tegen, zolang het idd "ff verstand op 0" is, de dag afbouwen, vooral na een dag met óók aktieve bezigheden, zolang het niet in de plaats daarvan komt, he.

Nu is het mijn dochter die míj inspireert (ik denk vroeger andersom ook): zij mediteert 's avonds, leert een taal via een app, doet aan yoga of iets sportiefs, iig allemaal dingen die haarzelf iets brengen, haar brein en/of lijf in conditie houden.
En die ze zichzelf kan geven, onafhankelijk van anderen.

Die kent het woord verveling niet, (en dat kende ik lange tijd ook niet!) en het boeit haar ook niet als ze op een kale, grijze, grauwe parkeerplaats op een industrieterrein staan, haha, maar even serieus: ik weet dat het waar is, als je lekker in je vel zit en een sterke verbinding met jezelf hebt, heeft omgeving en buitenwereld en anderen logischerwijs minder invloed daarop.

Mentaal en fysiek goed voor jezelf zorgen is een erkenning en bekrachtiging van eigenliefde en eigenwaarde, dat kun je jezelf voor een groot deel geven, en des te minder word je afhankelijk van omstandigheden en invloed van buitenaf "halen op je stemming en hoe je in je vel zit..

Het kost misschien moeite, maar het is tijd, focus, aandacht en liefde in jezelf "investeren", ipv buiten jezelf.
Ook voor mensen die graag een partner en liefde zouden willen vinden, vanuit het idee genoeg liefde en zorgzaamheid in zich te hebben en aan iemand te kunnen geven en te ontvangen ván een (speciale) ander (en gezelschap) is het een aanrader om dat eens allemaal in jezelf te stoppen..

Fijn weekend allemaal!

Mlous: "gewoon" ff vooral niét gaan nadenken en ook niet antwoorden, maar in het hier en nu blijven, ervaren, beleven, dat is veel belangrijker nu!

Je bent lekker weg, je zintuigen zijn nu aan zet: luisteren naar de branding, zeelucht ruiken, voeten in het zand, het koele water, warmte en/of wind op je huid voelen, je spieren voelen als je aan het hardlopen bent, en het ontspannen voelen daarna, door de stad slenteren en rondkijken, misschien iets lekkers eten en proeven..

Daar gaat het tenslotte om als je ertussenuit gaat: niet "in je hoofd zitten', maar mindfulness toepassen: bewust zijn van wat je doet en ervaart, voelt, met je bijbehorende zintuigen bewust zijn, zodat je vol/ intens beleeft en voelt dat je leeft.

Veel plezier!

Gisteravond een bescheiden, leuk verjaardagsfeestje in de tuin van een bevriend stel, op loopafstand voor mij.

Mix van een aantal vrienden van hun die ik niet kende en bekenden, waaronder exlover. Die bood galant zijn plek aan toen ik kwam en was zeer voorkomend.

Net als Vazig vorige week bij het kamperen, hier nu ook zoiets: 1 van die vrienden vond ik opdringerig, vanuit het niks (het was dat hij voorbij liep, want zat niet eens in mijn buurt, dus zonder enig contact, gesprekje, glimlach, blik of signaal van mijn kant) wou die me "een knuffel" wilde geven, heb dat vrij bot afgehouden, ik ben totaal niet zomaar aaibaar of aanraakbaar.

Ik vind dat irritant, dat iemand zomaar aanneemt dat je daarop zit te wachten.En dan later (pas) allerlei vragen, of ik alleen woon, dat ie wel een keer langs wou komen, en totaal ongevoelig voor mijn meer dan afstandelijke en afwerende houding.

Ik kan daar soms met de pet niet bij, hoor, dat misplaatste zelfvertrouwen van zo iemand, tegenover een zeer (en duidelijk) ongeinteresseerde ander, en zich niet laten ontmoedigen. Lijkt zelfs een aanmoediging (of extra uitdaging of zo?) voor sommigen om het te blijven proberen, en geen nee kunnen verdragen, zich niet laten weerhouden door een situatie of (koele) sfeer, geen idee hebben dat ze vervelend opdringerig zijn? "Boem is ho"-aanpak?

Bij dit soort types is aardig/beleefd afweren sowieso niet effectief, omdat "negatieve" lichaamstaal en subtiel beleefd niet "aankomt" , dus dat doe ik allang niet meer, want ze "lezen" mensen dus niet met dat bord voor hun kop, je moét bot en onaardig doen (en zelfs dat is vaak niet afdoende, vaker meegemaakt).

En hoewel exlover me overwegend in de gaten hield (niet op een vervelende manier trouwens) heeft hij dit stukje gelukkig gemist (hij kon nogal jaloers zijn toen we nog iets hadden) want ik denk zomaar dat hij dat niet bepaald had kunnen waarderen (van die man dan, en zeker als hij had gezien dat ik het ongevraagd en vervelend vond) en minstens onze band als exen kenbaar had gemaakt.

Niet dat ik het daarvan moet hebben want ik kan zoiets zelf wel af.
Het is soms met dit soort mannen (die niet eens checken óf je uberhaupt single bent, gewoon vanuit gaan als je ergens alleen arriveert, of het boeit ze gewoon niet, proberen gewoon) dat ze zo overtuigd zijn van zichzelf dat het er vooraf al niet in wil dat je wellicht niet van hun "toenadering" gediend bent, en zich dat alleen kunnen voorstellen (en respecteren) als je al bezet bent/ bij iemand hoort of zo?
Een andere man eoa claim op je heeft? (en dan nog geldt dat respecteren alleen de man in kwestie, dat is dan de enige geldige reden en rem erop, die ze (er)kennen, want van andermans vrouw/vriendin blijf je af)?

Bah, je haalt ze er dus zo uit, dit zijn de types die hun gang maar gaan en waar de "me too-ervaringen" op gebaseerd zijn, als je te subtiel en beleefd zou blijven. En die, als er geen andere mensen bij zouden zijn, zelfs overduidelijk (mondig en fysiek) verzet niet als zodanig interpreteren.

Later, toen exlover wegging, hoorde deze man dat dat een "ex" van me was, en ik denk echt dat dat voor hem verhelderde waarom ik hem niet moest. Zijn ego gered, en zo voor zichzelf de verklaring om de afwijzing niet op zichzelf te hoeven betrekken, maar dat ik vast nog gevoelig was voor ex en daarom niet toe was aan hem een nieuwe man.

Ik kan er met mijn hoofd niet bij, dat sommigen zó overtuigd zijn dat ten eerste élke vrije vrouw wanhopig verlegen zit om een partner/ relatie/ seks en blij zal zijn met (en ontvankelijk voor) élke aandacht van élke willekeurige man, en ook nog hardnekkig geloven dat zij "God's gift" zijn, dus jij gevleid/ vereerd zult zijn met zijn bewondering/aandacht voor jou, pff.

Het vervelende is dat het een vriend van die vrienden betreft en je geneigd bent om zo iemand niet ten overstaan van zijn eigen (nog andere aanwezige) vrienden voor paal te zetten, terwijl ze zélf dat risico nemen.

Ik denk omdat ze inschatten dat je daar te aardig voor bent, en vaak willen wij vrouwen de sfeer ook niet verpesten, door echt zeer ónaardig (of erger) te reageren, ook omdat anderen eromheen dan vaak vinden dat dat ook weer overdreven en onnodig is , was toch aardig en goedbedoeld enzo, zit niks kwaads bij, of een slokje op heeft, zo vaak gehoord als excuus en dat dat toch niet zo erg is, en zo wordt dat dan gebagatelliseerd (terwijl je zelf wel beter weet, dat dat wél nodig is om afdoend te zijn en ook bij wie dat nodig is).

Dat zijn de dubbele moraal die we iha meekregen: als je boos wordt moet je niet zo overdrijven/ aanstellen, was het goedbedoeld of een grapje en als je niét (genoeg) voor jezelf zou opkomen is het je eigen schuld als iemand te ver gaat.. en ik kan ze er inmiddels zo uitpikken, die daar handig tussen manouvreren.
En meestal ook mee wegkomen.

En nee, ik vind dat geen compliment, dat ik zelfs in deze staat (beperkt, nog wat mank lopend en kruk mee) (dat soort) aandacht krijg, want zowat élke vrouw die nog vrij lijkt/is wordt bij voorbaat gezien als "loslopend wild"?!

Het idee dat zo iemand werkelijk (en zó onterecht) denkt dat je je daardoor gevleid, begeerlijk en speciaal voelt, pff..
Dit is zo iemand die vrouwen als prooi beschouwt, die je vangt met bewondering, complimenten en dergelijke.
(laat ik daar nou totaal niet gevoelig voor zijn, zeker niet van iemand die ik zelf totaal niet zie staan).

En ondanks je afwijzende reacties (en zijn gezelschap mijdt, bij anderen voegt) je even later nog een lift naar huis aanbiedt, brr, nee dank!

Mlous, ik hoorde later nog dat de betreffende man altijd zo knuffelig is, met allerlei mensen dus m/v, en men vindt hem een aardig persoon, absoluut goedbedoeld.
Dan nog vind ik dat iemand er niet zomaar vanuit moet gaan dat anderen daar ook behoefte aan hebben: het is weer zo'n gevalletje projectie: ervan uit gaan dat anderen hetzelfde zijn als jezelf en dus willen geven wat je zelf prettig vindt of op prijs zou stellen om te krijgen ván anderen.

In het geval van dat iemand aan je tafeltje komt zitten, terwijl je juist lekker alleen zit, zou het voldoende moeten zijn als je dat zegt en dat diegene daaraan gehoor geeft door ergens anders te zitten, en bij vol terras dan een ander terras op te zoeken.

Ik vind het juist heeeeerlijk om mijn mobiel niet in de buurt te hebben. Van de week was de batterij zo goed als leeg en ik was op pad, dus kon niet opladen en dan merk ik dat ik het tov sommige mensen dan lastig vind dat ik niet opneem als ze bellen en niet reageer op smsen en appjes, of pas de volgende dag.

Niet voor mezelf dus, maar voor hún, omdat dat de mensen zijn die zelf wel altijd snel reageren (maar ook niet altijd, he, ook zoals hun uitkomt).
Gek fenomeen eigenlijk, alsof je je tegenwoordig moet verontschuldigen (met een reden, zoals lege batterij) dat je (even) niét beschikbaar bent.

Wat ik ook iets aparts blijf vinden is dat sommigen zo graag álles delen waar ze zijn, wat ze aan het doen zijn, met selfies erbij, of foto's van de hond of hun man die de mast van de boot aan het schuren is, zelfs een klein videootje maken en sturen van hun benen op de hometrainer bij de fysio?!

Ik vind het lastig om te vragen mij dat soort dingen niet meer te sturen (zoiets interesseert mij toch niet?? Ik stuur ook geen foto's van mijn katten of van mezelf in het pannenkoekenrestaurant oid (daar was ik gisteren met zus beland na een ritje met de auto).

Het zijn er (gelukkig) maar een paar, altijd dezelfden, goddank heb ik geen Fb of Instagram oid met nog veel meer "vrienden" om te "volgen", ik vind dat volgen op zich (en kijken in iemands leefwereld) al een apart fenomeen, zeker als het om niks bijzonders gaat (kijk mij in mijn tuin zitten, kijk mijn hond lekker liggen in de schaduw, kijk eens wat wij eten op dat terrasje/ bbq met vrienden/ kijk mij op de sportschool).

Ik vind het nog iets anders als het wél iets bijzonders is, zoals jij met onontdekte speciale plekjes wil plaatsen op Instagram, en mensen dat zelf volgen omdat ze dat zelf dus leuk vinden om daarop te kijken en mee te (be)leven.

Ik lees wel vaker dat mensen het ronduit vervelend vinden om bijv op Fb van collega's en vrienden allemaal baby- en vakantiefoto's te krijgen en een reactie verwacht wordt, minstens een like. Je zou er een dagtaak aan hebben, haha, want op de ene wel en de andere niet reageren wordt ook niet gewaardeerd!

Maar goed, ik vind het dus vervelend dat ik aktie moet ondernemen om dingen niét op mijn mobiel te krijgen. Ik wil anderen ook niet voor het hoofd stoten, die dat zelf hartstikke leuk vinden om te delen.

Ik heb al tekort ruimte op mijn mobiel en Icloud om mijn eigen foto's erop te hebben, krijg elke keer als ik zelf een foto wil maken ergens van al een melding dat het vol zit en moet ik óf betalen voor meer ruimte of zelf er dingen afgooien.
(van de -wat zal het zijn, 1000 foto's?- sta ik misschien zelf op 3 ervan).
Over die boeg ga ik het ook maar gooien, geen ruimte voor op mobiel heb, want het is nog waar ook.

Anyway, het is niet meer dan een verschil in behoefte, want doe ik niet eigenlijk hetzelfde met hier op het topic delen, zij het schrijvend, wat ik (niet) meemaak en ervaar?!
Enige verschil is dat mensen die dat niet interesseert hier ook niet hoeven te kijken/ lezen/ reageren en dat is toch anders als je het 1 op 1 zou mailen/appen/smsen, en daar dan een reactie op terug verwacht (en liefst binnen bepaalde tijd ook nog).

Dat maakt het niet vrijblijvend en dat is denk ik wat me eraan stoort.
Bij sms/app wil je reactie van specifiek degene aan wie je het stuurt, en dat is niet zo als je iha iets online deelt, dan is het leuk als je reacties krijgt, dat kunnen dus bekenden/onbekenden zijn, die dat zelf volgen omdat ze dat zelf kiezen (en wanneer).

Dat vind ik het fijne van een forum ook, dat mensen daar vrij in zijn of, en wanneer, ze daar weer eens kijken en/of reageren! Zoals het iedereen zelf uitkomt dus, en er geen persoonlijke verwachtingen zijn!

Daarom benadruk ik ook dat als jij op pad bent je vooral lekker je gangetje te gaan in het hier en nu, zonder enige "druk" te voelen om dat te delen (of waarom je afwezig bent): het lijkt een soort van normaal geworden te zijn dat je mensen moet laten weten waarom je (een tijd/tijdje) afwezig bent en niét schrijft/ deelt of reageert..

Eigenlijk de omgekeerde wereld geworden dus, van wat vroeger normaal was, dan belde je als er wél iets was, iets leuks of minder leuks, of om iets af te spreken.
Nu wordt het steeds óngewoner om iets te doen zónder de neiging om het (meteen)
te (willen) delen. Of zelfs raar en ongewoon voelt om iets te lezen/zien zónder te ("moeten") reageren (of dat van jezelf te "moeten").

Het verdeelt mensen ook, alnaargelang hun eigen relatie met hun telefoon: van "verknocht aan zijn" tot "noodzakelijk kwaad/ inbreuk".
Ik heb er al vaker over geschreven, het zijn in mijn omgeving een paar die je dus ook nooit "voor jezelf alleen hebt" als je face to face met hun bent, want steeds hun mobiel bij de hand hebben en de hele tijd zitten te reageren op elke "ping" of zelf bezig zijn foto's en selfies te maken van de groep of het eten wat op tafel staat enzo.

De meesten weten nu wel dat ik dat dus niet doe en 100% "aanwezig" ben als ik met hun ben, en dat vinden ze ook heel erg fijn.
En dat soms minder fijn vinden als ik hetzelfde doe als ik met (een) ander(en) ben en dus 100% aandacht voor met wie ik dán ben (en dus niet beschikbaar voor wie er niet is).

Vervelender vind ik het als dat nog wel begrepen wordt (ook al zijn ze zelf dus wel in zo'n situatie ook voor allerlei anderen bereik- en beschikbaar), maar ze zich niet kunnen voorstellen dat je ook geen tijd/zin/aandacht hebt als je alleen bent en "niks" te doen hebt, niet aan het werk of met anderen bent oid.
Omdat ze vaak zelf "multitasken" en bij alles wat ze doen en laten (bijv lezen, film/serie/programma kijken, koken, in de zon zitten, whatever, zelf wél (toch) reageren op appjes, dus waarom ik dan niet?

Dat ik me concentreer op 1 ding, waar ik op dat moment mee bezig ben, betekent dat ik "tussendoor" appen/smsen en bellen storend vind, leidt me af, en ik vind het meestal ook niet een leuke bezigheid (met die kleine toetsjes), ook niet als ik vanalles gedaan heb en dan eindelijk zit (en het over niks bijonders gaat).

Mijn kinderen appen vrijwel niet, zijn precies zo, maar ik vind het bijv wel weer leuk als zoon iets zelf gemaakt/ gerestaureerd heeft en dan nu en dan eens een fotootje stuurt van het resultaat, wat ik van die tegeltjes of kleur verf vind.
En dochter in het buitenland een keer wil beeldbellen om te laten zien waar ze zijn, zodat ik een voorstelling kan maken van hoe haar leefomgeving eruit ziet.

Of dus om iets af te spreken, iets te wijzigen, overleggen, als er echt iets te vertellen is, of hoe het met iemand gaat (maar hoeft van mij niet dagelijks) en ik ben dan ook best attent op bijv een ziekenhuisbezoek/-uitslag, iemand ff succes wensen met 1e dag nieuwe baan, dat soort dingen. Niet het alledaagse!

Dat vind ik heel wat anders dan bijv mijn kamergenote uit de kliniek, die bij elk uitje zowat van uur tot uur meldt en foto's (of meerdere in kaders) meestuurt van welk haventje ze nu zijn, welk museum, terras, maaltijd op tafel, bloemen in de tuin, haar man aan het roer van de boot, enz enz.

Of van die appjes van sommigen "hi wat ga/ben je aan het doen, wat eet je vanavond" oid, dat hoef ik niet van "iedereen" te weten en zij niet van mij, ik vind dat nogal "non-informatie", ook al heb ik afgelopen weken zeeen van tijd gehad, dan nog, dat vind ik gewoon zonde van de tijd (en heb ik altijd het idee dat ik iemands verveling moet opheffen of zo)..

Ik weet soms niet goed hoe je zoiets netjes afkapt zonder dat diegene teleurgesteld of zich tekortgedaan voelt.
Van 1 bekende in mijn omgeving weet ik bijv dat die zich eenzaam en veelal onbegrepen voelt (ook als ie tussen de bekenden/mensen is), aandacht van diepere/ inniger vriendschappen zou willen, dan het oppervlakkiger contact met kennissen, maar ik heb zelf niet de behoefte om dieper bevriend te raken met hem.

Het is iemand bij wie eea in zijn leven niet lekker loopt, en nogal verwijtend is over vanalles: niemand vindt hem leuk op Tinder (lees: Nederlandse (jonge, mooie) vrouwen reageren niet), klagen over geen seks (alsof dat eoa recht is en verongelijkt als je niemand hebt daarvoor), maar zelf momenteel om allerlei redenen niet veel te bieden heeft, en heel veel van zijn huidige situatie toeschrijft aan "buitenaf" en dat ook mensen/ instanties enzo kwalijk neemt. Erg let op andermans "fouten" en commentaar op andermans gedrag, bijv hoe je geholpen wordt in de horeca, (agressieverig) opspringt en dreigend optreedt als een brutaal jochie op een electrische illegale brommer oid hard voorbijrijdt of zich even later hardop ergert aan nichterig gedrag van iemand, zelf een onverdraagzaam kort lontje heeft, en oa daardoor veel mensen hem mijden als het ff kan.

Deze mensen snakken vaak naar aandacht, maar beseffen niet dat ze anderen juist van zich af duwen door eigen gedrag en alles vanuit zichzelf zien/ beredeneren.
Een klagende, verontwaardigde, verongelijkte manier van in het leven staan is niet aantrekkelijk als gezelschap.

Mijn ervaring is dat bij pech (zijn arm is tijd geleden gebroken en wil maar niet herstellen) en tegenslag mensen echt wel supportive zijn, maar tot op zekere hoogte, niet als er een hoop zelfmedelijden bij komt of klagen, de schuld geven, het ziekenhuis wat niet deugt, en de weinige mensen die nog wél een luisterend oor hebben gaan "claimen" (of ook verongelijkt gaan doen als ze vinden dat ze ook van deze paar mensen (eens) niet (genoeg) aandacht/ reactie krijgen).

Ik heb al best veel kennissen om in meer of mindere mate met hun wel en wee mee te leven, zowel bij hutje als hier, en inniger dan dat met een veel kleinere kring, dat gaat gewoon niet.

Lastige is dat ik het "zie" en voel van mensen die die inniger/closere kring zelf niét hebben en wel heel hard nodig hebben. En mij daar graag toe zouden willen rekenen, vaak juist omdat ik bekend sta als uiterst tolerant, begripvol, empathisch en geduldig en alle tijd nemen 1 op 1, maar ik de ruimte ook niet voor heb.

Dat is juist de valkuil als je nogal empathisch bent aangelegd!
Je kunt niet alsmaar problemen "absorberen" van wie dat maar kwijt wil of nodig heeft. Ik pas daar zelf ook voor op, dat ik niet "klaag" over mijn eigen beslommeringen. Ik deel ze met een enkeling, maar hopelijk niet verongelijkt of slachtofferig (en if so, dan hoop ik dat men mij daarop attent maakt en wat tegengas geeft, zo kunnen bijv mijn kinderen mij goed inschatten en op een prettige manier op iets wijzen en dat neem ik ook van ze aan).

Dat doe ik trouwens ook bij bovenstaande klagende/ verwijtende persoon, hoor, misschien mag hij me juist daarom ook wel, ik doe dat niet aanvallerig, maar ik ga er ook niet in mee. Maak duidelijk dat dingen ook anders "aangekaart" kunnen, zet hem misschien aan het denken waarom hij zich zo ergert aan/druk maakt over anderen en dat ie daarmee alleen maar zichzelf heeft (met al die stressstoffen als je je zo opwindt over iemand/ vanalles).

Niet vreemd dat deze types zich altijd zo fijn voelen in mijn gezelschap, maar komt niet in ze op dat ik misschien ook liever in "relaxt" gezelschap verkeer, en of ze zelf ook (aan anderen) bieden wat ze zelf (van anderen) nodig hebben (of "claimen", vanzelfsprekend vinden/ willen).

Wat betreft jouw internetbundel: is het een idee om die omhoog te brengen of kan dat in jouw land niet? Ik heb onbeperkt internet op mobiel genomen, omdat ik daardoor internet bij hutje kon opzeggen (wat ook iets van € 30 kostte per maand, terwijl ik daar maar de helft van het jaar ben) en gebruik daar nu mijn mobiel als hotspot.
Maar misschien is dat niet zo'g goed idee juist, als je wilt minderen met online zijn..

Ik ben gisteren met zus een ritje gaan maken en oa even langs de kringloopwinkel gegaan, daar een dik boek gekocht voor als ik weer naar hutje ga. Nu heb ik 2 thrillers van Karin Slaughter om mee te nemen.
Een e-reader is idd ook een goed idee!

Nou is een boek/roman natuurlijk ook een vorm van afleiding en vermaak, niet "beter" dan een film kijken, al heb ik bij lezen altijd nog het idee dat je je voorstellingsvermogen nog aan het werk zet. Bij een film wordt het al kant en klaar voorgeschoteld zeg maar, en bij een boek maak je zelf beelden ahv de beschrijving. Ik ga dan ook nooit naar een verfilming van een boek, als ik dat boek gelezen heb en daar al een beeld bij hoofdpersonen enzo van gemaakt heb.

Ik heb al tijden een dik boek "Spaans voor dummies" liggen, omdat ik met mijn spaans niet verder kwam dan tegenwoordige tijd en in dit boek vanalles heel helder en duidelijk staat. Ik ben er niet eens aan toegekomen, moet ik tot mijn schande bekennen!
Al die weken met zoveel "loze" tijd, en dan nog had ik de energie er niet voor!

Je bent dus niet de enige hoor, ik merk het zelf ook, dat ik ook teveel "passief vermaak" zocht, ook al is het ff chillen en relaxt een detectiveserietje of neutraal verbouw/woonprogramma kijken oid en ik merkte ook dat ik daar alleen maar vermoeider van raak.
Ik noem het "inkakken" en ik merk ook dat het zo weinig toevoegt voor je gelukkig voelen!

Niet voor niks beschrijf je in je laatste zin hoe gelukkig je je voelt na op pad te zijn geweest met je camper!
Het is meer gewoonte afleren, die zorgt voor een soort van leegte die opgevuld moet worden, als je die afleiding (internet/ film oid) niet meer opzoekt. Want dan moet je iets anders verzinnen met (al) die tijd die je dan over (of teveel) hebt, he?

Ik heb ook gemerkt dat zélf weer (simpele) dingen (kunnen) doen (die normaal "vanzelfsprekend" zijn) veel meer plezier geven, en dus meer bijdroegen en bijdragen aan dat gelukkig voelen, maar die kosten meer inspanning dan een detective kijken..

Ik heb nu zelf ondervonden dat er gewoon meer voldoening uitkomt, als je er zelf wat inspanning voor moet doen!
Beetje rondsurfen, of dat nu op internet is of social media of tv geeft misschien tijdelijk vermaak, maar geen enkele voldoening dus!
En ik denk dat juist daardóór het "verslavend" is: het "werkt" zolang je daarmee bezig bent, maar zodra je het stopt of de aflevering voorbij is, is het weer hetzelfde als daarvoor, het doet niks met of voor je, behálve dat vermaak.
Het is té makkelijk en te vluchtig, instant beschikbaar, zoveel je maar wilt, maar ook (vind ik) eigenlijk nogal nietszeggend als het weinig meer toevoegt dan "tijdvulling".

En ik denk dat dat met mate helemaal prima is, ná andere inspanningen (zoals werk en/of andere bezigheden) en dán even ontspannen, maar dat singles soms gewoon veel te veel tijd alleen spenderen, zoals jij straks op vakantie, en ook al ga je dan hardlopen en dingen doen in/rond de camper, water vullen enz, dan nog veel tijd over hebt, dat het dan niet zo vreemd is om "aktief" te zijn op social media, internet enzo, want al die andere bezigheden zijn nu eenmaal bij elkaar niet "dagvullend"..

Mijn dochter noemt dat "dagbesteding"..
Een overdosis "nutteloze" invulling doet niemand goed, denk ik, waarbij je bij "nuttig" ook kunt denken aan alles wat jezelf of anderen op eoa manier verrijkt, dus hoeft niet iets als werken of schoonmaken oid te zijn, maar kan vanalles zijn wat mentaal of fysiek bijdraagt, dus ook mediteren of juist sporten, gezonde maaltijd maken/eten, (echt) contact met anderen, genieten van de natuur, cultuur, iets maken, creatief bezig zijn, iets leren: plezier hebben, dansen en genieten van muziek en alles waarmee je je "oplaadt" is imo even goed nuttig.
En zo ook iets voor een ander doen, het kan dus vanalles zijn, wat voor jezelf betekenis heeft en het gevoel geeft dat het iets bijdraagt, alles wat een verschilletje maakt als je het doet tov als je het niet gedaan had zeg maar..

Weer een mijlpaal hier: ik mag weer proberen auto te rijden, heb toestemming van de fysio!
Weer een stapje richting onafhankelijk functioneren!

Mijn auto is gekeurd en kan opgehaald, een vriend geeft me een lift en komt me zo ophalen.

Nu moet ik oppassen dat ik nog steeds lopend dingen blijf doen, maar nu wordt mijn leefwereld iig weer groter, kan ik weer zelf een boodschapje doen (liet ik tot nu bezorgen) en me ook weer zelf buiten eigen dorp begeven!!

Gisteren is zus voor het eerst weer geweest, ik kon al die tijd niet naar haar en zij de laatste weken ook niet naar mij, zijn we een ritje gaan maken, was zo fijn om er even uit te zijn!!

Vrijdag weer fysio (ik vind het nog pittig, ga met meer pijn weg en dat is niet eens spierpijn, niet bepaald een aanmoediging, maar ik merk (later, de volgende dag al) dat het zeker wel goed doet!

En daarna als het ff kan richting hutje, zeker als het zulk lekker weer wordt als voorspeld wordt!