(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Mlous ik heb al eerder goede verhalen gehoord over ademhalingsoefeningen, doe je dat onder begeleiding van iemand? FIjn dat het helpt!

Ik denk dat ik in jouw plaats ook niet zou gaan voor eigenlijk maar 1 hele (vrij)dag in de warmte, hoor, als je zaterdag alweer terug moet zijn.
Je moet niks, het moet wel leuk blijven en naar behoefte en mogelijkheden, dus dat je kunt gaan als je echt zin hebt, niet omdat je nu eenmaal die camper hebt, he.

Ik ga volgende week als het ff kan paar dagen naar hutje, ook prima.
Normaal zou ik dan dit weekend er al heen gaan, ook omdat sommige bekenden er dan juist zijn en doordeweeks niet, maar nu heb ik deze dagen nodig om gedoseerd in te pakken (trap op en af met spullen) en boodschappen te halen die die winkel niet heeft, oa heb ik de kleine stofzuiger van hutje al weken hier op de bovenverdieping zodat ik op elke verdieping een stofzuiger had, maar daar is het ook weer hoognodig.

En schoon beddengoed enzo. Misschien stoffer- en-blik- op steel meenemen van hier, want ik weet niet wat ik zal aantreffen in de schuur na het weghalen van het wespennest (aan dode wespen?)..

Vrijdag heb ik hier weer afspraken (oa chirurg) en misschien daarna weer terug, omdat het mooi en erg warm weer lijkt te worden

Niet schuldig voelen hoor, hij voelt daar niks van, heb je alleen jezelf maar mee.
Kan best dat je later, als je emotioneel genoeg afstand hebt bereikt, wel weer een random praatje kunt maken met hem, maar nu nog niet en dat is heel normaal (en gewoon het verstandigste wat je kunt doen om niet opnieuw voor evt charmes te vallen).

Ga maar eens vierkant achter jezelf staan!
Steun jezelf dus, ipv te denken dat je hem teleurstelt, dat is dan maar even zo.
Jij bent ook teleurgesteld en had het ook anders gewild en gedacht.
Hij is ook zelf verantwoordelijk voor zijn eigen emoties, je weet ook niet of hij zich schuldig voelt tov jou, je schiet er niks mee op om zo te denken.
Allebei eigen wonden likken dus, het is niet anders..

Je bent goed voor jezelf aan het zorgen, zo te zien, en dat is wat nu telt!

Mlous, tis echt heel normaal dat je dit soort eerdere gevoelens associeert met hem als je met hem geconfronteerd wordt.
En ook meteen weer reden genoeg om te weten waarom je ook alweer bij hem weg bent!
Schuldgevoel en de neiging om verantwoording afleggen zijn niet het soort gevoelens die een geliefde hoort te wekken.

Ik had dat bij laatste exlover ook nog maandenlang, en deels komt dat ook doordát jullie elkaar niet meer gesproken hebben en dus de (sfeer van de) laatste keer nu de maat is, en je ook niet weet hoe hij nu tegenover jou staat/vindt/denkt/ reageert als je elkaar nu wél zou spreken.

Stel dat hij boos of verongelijkt was op het moment van uitmaken, dan is dat wat blijft hangen, omdat dat niet meer bijgesteld wordt.
Het zijn vaak momentopnames in alle emotie, maar als die emoties er langzaamaan vanaf gaan, kan het best zijn dat jullie tzt weer neutraler tegenover elkaar staan.
En vergeet niet dat ook hij inmiddels een stuk(je) verder is (hopelijk) met verwerken, of dat nu werkelijke gevoelens zijn of gekwetst ego.
En jij ook.

Bijvoorbeeld mijn laatste exlover wou me stellig noooooit meer zien of spreken, "een ex is exit", maar kon mij in het begin toen ik me (na een tijd bij hutje) weer in het dorp liet zien helemaal niet loslaten, zocht me op, was jaloers en achterdochtig, ik moest hem ontlopen en blocken op mijn mobiel, enzo.

Uiteindelijk werd de soep niet zo heet gegeten en is hij (meer dan) amicaal, met en zonder bekenden erbij. Met bekenden toont hij zich vrijwel altijd charmant en gezellig, en ik denk dat het voor hem een grote opluchting is dat ik hem nergens ben afgevallen of heb zwartgemaakt, zodat zijn "imago" intact is gebleven en dus geen gezichtsverlies heeft geleden.

Want ik denk dat een (groot?) deel van (zijn) gevoelens van "verlies" daarom draaide: het gevoel van "falen", ten overstaan van de buitenwereld, dat het "mislukt" is om een bestendige relatie op te bouwen met mij.
Dat hangt samen met dat ik me vaak een "trofee" voelde destijds, dat hij trots was iemand als mij gestrikt te hebben.

Neemt niet weg dat er heus oprechte gevoelens bij zullen zijn geweest, maar inmiddels ontdaan van wrok (na afwijzing) blijft nu een zekere bewondering/ idealiseren over, nu ik onbereikbaar ben en blijf.
En als het "ergste" angst (van toen: verlaten worden) al een feit is, en naarmate hij ervan overtuigd is geraakt dat dat onomkeerbaar is, 100% zeker weten niet meer goed komt, kon hij dat accepteren.

Ik merk dat hij het een hele grote opluchting vindt dat hij in zijn waarde wordt gelaten tov anderen, zegt ook dat ik de eerste ex ben met wie hij nog omgaat.
Mensen zoals jouw ex zijn erg gericht op die buitenwereld en wat ze van hem denken, dus die hebben er baat bij als hun imago of populariteit intact blijft.

Ik ben zelf na al die tijd (2 jaar) absoluut niet meer gevoelig voor zijn charmante kant en heel af en toe is hij (iha) kortaf en chagrijnig van humeur en dan zie ik weer hoe hij ook kon zijn: dat halsstarrige, norse, afkeurende, zwijgende of tegendraadse, over iets of iemand wat hem niet zint, en dat alles wat je/ik/een ander zegt verkeerd kan vallen.
Of als ik/ een ander hem tegenspreekt, niet met hem eens is.

En dan weet ik weer hoe vaak ik het niet eens was en ben met hem, zeker als het gaat om onderwerpen/ personen waar hij op eoa manier haatdragend commentaar op heeft, wrok koestert oid en geen nuancering mogelijk is (niet met hem eens zijn is dús tegen hem zijn).
Dan ben ik blij dat ik me niet of hoef in te houden of op eieren te lopen om "die kant" maar niet te wekken!

En er is nog zo iemand in de groep die lief en gezellig is tótdat er op eoa wijze sprake is van zich afgewezen voelen, zij het niet op relatievlak, maar qua vriendschapsrelaties.
Die verandert in negatieve zin (en kan zomaar exploderen en omslaan naar dreigend/agressieverig boos, in woorden en/of gedrag), ook als dat niet per sé naar hem gericht was (bijv een jongere die met een scooter over terras rijdt, daar kan hij zo kwaad op reageren dat ie hem liefst in elkaar zou slaan, buitenproportioneel dus) of als hij zich onheus behandeld voelt door personeel ergens (of dat nu een ziekenhuis of een ober is oid.

Maar evengoed zijn "vrienden" als die ergens heen gaan waar hij niet meer welkom is (om eerder agressief gedrag) en hij niet mee kan.
(hij vindt dan dat de vrienden loyaal aan hem moeten zijn en daar ook niet heen gaan, want dan blijft hij alleen achter>>> verlating/ voelt zich afgewezen) >> ook tegen vrienden kan hij dan ontploffen.

Bedenk dat bij dit soort "meer dan temperamentvolle" (lees "ontvlambare") types er vaak een groot stuk ego mee gemoeid is en de omslag wordt getriggerd bij afwijzing/ oneens zijn/ verlating.

Daaronder gaat vaak veel onzekerheid en kwetsbaarheid schuil.
Van beide personen weet ik hun achtergrond en jeugd tov ouders en gezin van herkomst, waarin verlaten of verlaten worden en afwijzing een grote rol speelde (en vaak ook zo met exen).
Waar ze zelf zo bang voor zijn doen ze zelf vaak ook: anderen keihard en voorgoed uit hun leven bannen.

Je zou het kunnen beschouwen als net zo'n overlevingsmechanisme als dat jij nu zelf nodig hebt: uit zelfbehoud geen contact (en liefst noooooit meer), om geen enkel risico te lopen op herhaling. En misschien ook van zijn kant uit niet vergevingsgezind kúnnen zijn, je (nog steeds) kwalijk nemen dat het niet (onvoorwaardelijk) stand hield en (nog) niet in staat om mild over jou te denken.

Tegelijkertijd merk ik dat dat soort types tegelijkertijd bewondering kunnen hebben en houden voor je, klinkt tegenstrijdig, maar juist omdát je hun grillen niet (langer) pikt(e), tegengas gaf, want diep van binnen weten ze zelf ook wel dat ze onredelijk zijn en juists behoefte aan en respect voor mensen die daar niét in meegaan.
Ze beschouwen dus mensen die hun niét hun zin geven of zich aan hun aanpassen/ beamen/ bevestigen, maar zich durven uitspreken met een sterke éigen mening/ wil, als sterke mensen..

Het kan best weleens zo zijn dat hij net zo "bang" is voor jouw power als jij voor de "macht" die hij over jou heeft gehad en waar je nu (nog) gevoelig voor denkt te zijn.

Vaak is dat "draadje" tussen jullie trouwens (pas) echt doorgeknipt als 1 van jullie 2en iemand anders op het oog krijgt. EN dan liefst (voor hem) hij als 1e.

Grappig in dat kader is dat de jaloerse laatste exlover zelf weer "iets" kreeg met iemand anders (hij bespreekt dat met mij dus) en dat was een heel dominant type, waar hij een hekel aan heeft (omdat ie zelf een zeer aanwezig en dominant persoon is).
Ik weet eea van zijn verleden en dat hij een zeer agressieve en dominante, beschadigende moeder heeft gehad..
Met dit soort types zal hij dus altijd een haat-liefde-verhouding hebben.
Het eindigde dan ook in afkeer en blocken enzo.

Ergens trekt in 1e instantie een "meegaand" of mild, niet-oordelend, begripvol en empathisch of zelfs lief, zorgzaam type hun aan, omdat ze zich daar veilig bij voelen.
Toch zullen ze daar uiteindelijk overheen lopen, en dan het respect verliezen, als diegene toelaat dat zij "macht" kunnen uitoefenen.

Aan de andere kant hebben ze dus tegengas nódig, ook al vinden ze dat niet leuk.
Iemand die die "andere kant" (waar ze waarschijnlijk zelf óók last van hebben, destructief naar buiten/ anderen toe werkt uiteindelijk ook hun zelfdestructie in de hand, he, waardoor ze vaak meerdere relaties, familie, vrienden, werk enz verliezen, niet meer welkom zijn, en alsnog zich verlaten voelen, ongeacht of zij dat verbroken hebben of de ander dat heeft gedaan: het resultaat is een bepaalde eenzaamheid, dat er weer een relatie gesneuveld is, ook al wijt hij dat aan "eigen schuld" en falen).

Maar iemand zoals zijzelf, die dominant en gebekt is, en controle over hún wil krijgen/hebben, werkt ook averechts!
Zo iemand kan misschien op het eerste gezicht aantrekkelijk lijken, en onbewust ook zijn, omdat dan alsnog kan worden "uitgevochten" wat met die dominante vader/moeder/ouder nooit is uitgevochten.

Dan wordt het een soort voortzetting van de moeizame of beschadigende relatie met die ouder: veel beschadigde mensen vallen op dezelfde types als juist die ouder, psychologen wijten dat vaak aan dat dat vertrouwd voelt. Dat zou verklaren waarom beschadigde mensen later vaak in net zulke destructieve relaties terechtkomen (of zelf zoals diegene "worden" die hun beschadigd heeft, dus dat gedrag voortzetten waar ze als kind juist onder geleden hebben, zodra ze als volwassenen zélf dat soort macht over een ander krijgen.

Er zijn mensen die niet geloven in dat alles/veel te herleiden is tot je jeugd, maar het is volgens mij te danken aan het "overlevings'- danwel "coping"-mechanisme wat je ontwikkelt eerder in je jeugd, als je nog je persoonlijkheid aan het "opbouwen" bent, deels aanleg in de genen, en deels voorbeeld/opvoeding/ omgeving, (dit is vaak niet van elkaar te scheiden, welk deel van wat afkomstig is).

Je zou kunnen stellen dat je ouders idealiter de eerste mensen zijn met wie je kennismaakt op gebied van liefde. Ouder-kind en kind-ouder wordt vaak beschouwd als de meest onvoorwaardelijke liefde die er is, of zo zou horen te zijn iig.
Dit zou model staan voor de blauwdruk die je "meekrijgt" op dat gebied en niet alleen de relatie en omgang tussen die ouders onderling, maar als kind ook de relatie tussen jou en die 2 ouders (of ontbrekende ouder(s)).

In sommige relaties zul je (elementen van) het patroon van vroeger herhalen, bij sommige juist een tegenovergesteld type (uit bewuste of onbewust vermijding van herhaling van je jeugdpatronen en jeugdcopingstrategieen)..

Het probleem is in (al dan niet mild-)destructieve relaties, dat de destructieve persoon niet uitsluitend "evil" / "slecht" is, en dan nog niet opzettelijk, diegene lijdt er zelf ook onder, het is vaak ook voor zichzelf "hun nare trekken" die (zie hierboven) hun "overvallen'/ lastigvallen, mechanismen die ze niet bewust/expres ontwikkeld hebben of zich vaak niet eens van bewust zijn dát ze die hebben, omdat ze niet beter weten dan dat ze "nu eenmaal zo zijn" (en zelf als normaal ervaren).

Net zoals je last kunt hebben van je eigen (zelf)destructieve trekken en mechanismen, die in je zitten en je kunnen "overnemen" (zoals bijv een verslaving waar dan ook aan).

Dus ook diegene heeft zijn mooie, liefdevolle kanten en eigenschappen, kan zelfs heel erg lief, beschermend en zorgzaam zijn, zeker in de "veroveringsfase", als hij/zij zelf zich geliefd en gewaardeerd (danwel bewonderd) voelt en ik denk dat bij velen dat ook oprecht is.. omdat ze (door jouw geloof in hun) dan zelf óók kunnen geloven of voelen dat ze (blijkbaar) wél liefde waard zijn/ "verdienen".
(want hun ingebakken -beschadigde- overtuiging is van niet).

De eerste haarscheuren komen vaak pas in zicht bij onenigheid, tegenspraak oid, en vrijwel nooit vanaf het begin. En ook niet elke beschadigde, onveilig gehechte persoon is ook "narcistisch" of "onecht", (masker, gespeeld, om je een beeld voor te spiegelen om je te veroveren), ik denk dat sommigen oprecht hun best doen om je voor zich te winnen, omdat niet alleen jou en de buitenwereld/anderen, maar ook zichzelf daarmee kunnen "bevestigen"/ overtuigendat ze het (liefde) wél waard zijn.

Maar daarmee komt er ook druk op de relatie, om het zo te hóuden!
Want vroeg of laat speelt bij bepaalde omstandigheden toch dat aloude vertrouwde gevoel op, dat je alsnog afhaakt om iets, of gaat twijfelen, als er iets voorvalt (onenigheid, kritiek oid).

Verlatingsangst en afwijzing kan dan zorgen dat koste wat het kost voorkomen moet worden dat je (hem/haar) afwijst of verlaat, en dan komt de drang tot controle (over jou) willen, jaloezie enz om de hoek kijken, tegenstrijdig genoeg juist vaak op het moment dat ze zich zo veilig voelen dat ze er zeker van zijn dat je niét weggaat, dat je gevoelens/ verliefdheid zo sterk zijn dat je hém/haar ook niet kwijt wil.

Een van die manieren om je onder controle te krijgen/houden is jou "kleiner" te maken, door commentaar, opmerkingen, je (net zo) onzeker en afhankelijk te maken.
Aanvankelijke "bewondering" en complimenten (ongeacht of ze dat in 1e instantie ook daadwerkelijk in jou zagen) kan dan omslaan in uitingen van het tegendeel: "denk maar niet dat je .." (vul zelf maar in: iets voorstelt, beter bent dan ik, oid).

Anyway, zodra je min of meer meegaat daarin, verlies je dus ergens het respect van diegene, los van of hij je ooit idd als "sterke" persoonlijkheid (die hij zichzelf waard vindt) of juist als "makkelijk in te pakken en begeerlijke prooi" zag.
Als het lukt om macht over je uit te oefenen en je te "sturen", te kunnen manipuleren, vormen, en hij/zij er telkens mee wegkomt, kan het van kwaad tot erger worden. En jouw grenzen eraan opgezocht worden (bij sommigen pas echt als ze helemaal "afgebroken" zijn!!).

Wat ik zelf gemerkt heb, ook bij dit soort types niét in de relationele sfeer, is dat bij (mijn) tegenspraak of enige kritische blik weliswaar op het moment zelf wel fel terug gereageerd kan worden, vanwege dat korte lontje, maar (later) daar ook juist respect voor is (als ze er in 2e instantie eenmaal tot rust over na hebben kunnen denken).

Dus je weet niet hoe hij inmiddels ertegenover (en tegenover jou) staat, hoe hij over je denkt.
Als hij een béétje zelfreflectie bezit, kan het voor hetzelfde geld zomaar zijn dat hij je diep in zijn hart gelijk geeft, en juist kracht in jou ziet, dat je niét afhankelijk van hem hebt gemaakt, en dát je je leven zo opgepakt hebt omdat en nadat het uit ging!

Blijf bij jezelf nagaan of dat negeren noodzaak is omdat je nog gevoelig bent voor hem, bang dat je weer voor zijn charmes zou kunnen vallen?
Soms moet je aan jezelf nog "bewijzen"/ overtuigen dat je hem idd niet nodig hebt, zelfs niemand nodig hebt om je leven te leven (met voldoening, plezier en je gelukkig voelen), iig niet afhankelijk bent van hém daarvoor..

Bedenk svp dat je nog aan het verwerken en (mentaal/ fysiek losmaken) bent van dat idee, en dat dat idee voortkwam uit eerdere verliefde overtuiging, die je nu voor jezelf afwijst als "klopt niet" en aan het vervangen bent door nieuwe overtuiging (dat je beter af bent nu en het zelf af kan en toch een gelukkig leven zónder hem kunt leiden).

Het stuk schuldgevoel komt denk ik voort uit het gevoel dat je hem (zijn fraaie kant die je ook gekend hebt en de fijne tijden die er ook waren) hebt teleurgesteld.
Dat je die kant van hem hebt afgewezen, omdat er ook een andere kant was, waar je niet mee kon leven.

Ik heb het eerder tegen bijv Nicci ook gezegd: je mág van hem houden, ook al is het van dat "fraaie" deel/ kant van zijn persoonlijkheid. Dat mag je koesteren ook, je hoeft niet te haten oid, je mag die fijne dingen herinneren en bewaren.
Je hoeft om die reden alleen niét bij iemand te blijven, en een relatie in stand te houden die niet okay is, waar je aan onderdoor gaat of beschadigend is.

Je hoeft er dus niks meer mee, bent hem ook niks verschuldigd omdat je ooit iets met hem begonnen bent en erin geloofde.
Het is de wisselwerking die niet werkte, het soort relatie en omgang wat niet paste, ongeacht wiens "schuld" dat was/is, en uiteindelijk voor allebei beter is dat dat voorbij is.

Verder: je bent constructief bezig om andere dingen te ontdekken die je leuk en fijn vindt om te doen, op eoa manier positief bijdragen aan je eigenwaarde en eigenliefde, en dat doe je goed!

Nu je verheugen op je vrije weken in augustus, iets om naar uit te kijken, en dat is oh zo belangrijk!

Moesten jullie ook een ander wachtwoord aanmaken om verder te kunnen forummen? Echt zo vervelend, al die wachtwoorden overal, en weer nieuwe moeten verzinnen, maar tis gelukt.

Ik probeer weg te komen naar de camping, het weer valt nog tegen dus ik heb geen haast. Afgelopen weekend al eea voorbereid, oa eten in porties gemaakt en ingevroren zodat ik daar een paar dagen niet hoef te koken, alleen op te warmen.

Maar ook qua traplopen op en af met spullen, huis hier in orde hebben oa voor de katten, vuilnis wegbrengen, gewassen spullen mee en alles waar ik aan moet denken om in te pakken en mee te nemen, ook al is het voor maar een paar dagen.

Kwam vrijdag weer geradbraakt van de fysio vandaan, pff.
Kan ik eindelijk weer (los) lopen, heb ik 3 dagen zoveel spierpijn nav paar (imo té enthousiaste) oefeningen (na zoveel tijd die spieren nauwelijks gebruikt te hebben) dat ik nog niet normaal kon lopen, gaan zitten, opstaan enz.

Ik word daar een beetje moedeloos van juist.
Zo kan ik nóg niet functioneren, terwijl ik éindelijk dingen weer kon doen, zoals zelf boodschappen doen (die moeten ook naar boven getild), eindelijk weer achterstallige schoonmaakwerkzaamheden (na weken niet!), stofzuigen, bed verschonen, uitgebreider koken (staan, snijden) en bakken (voor mensen die me geholpen hebben).

Nu ben ik juist 3 dagen al niét in staat geweest om de dingen die ik eindelijk weer kon te oefenen (stuk los lopen, dagelijkse tijd op de hometrainer, "normaal" traplopen, door mijn knieen gaan om iets op te pakken).
Dat kan de bedoeling toch niet zijn?!
De bedoeling is om dat juist te blijven oefenen in de tijd tussen de fysiosessies in.

Daardoor zie ik nu ook op tegen de auto inladen, wat mee moet (rollator die ik niet meer gebruik toch mee voor daar een boodschapje doen/ spullen mee te nemen die te zwaar of nog te onhandig zijn bij het lopen naar ligwei, zoals een klapstoeltje, en dus dat dan iig bij me heb om op te zitten?).

Afgelopen weekend dus het inpakken/inladen ook al moeten doseren: elke keer iets mee naar beneden (of juist naar boven aan boodschappen of schone was oid) en dat kostte al de nodige moeite, pff.

Lukt me het "hele eind" lopen van parkeerplaats naar hutje of voorzieningen wel, als ik door drukte (nu hoogseizoen) op de parkeerplaats verder weg moet staan ook nog?
(is autoluw, alleen laden en lossen van je spullen bij je hut en dan wegzetten van je auto)..

Ff "klagen" hier, hoor, het lijkt van "buitenaf" snel te gaan met herstel, maar mij gaat het te langzaam!
Het duurt al veeeeeel te zo lang en ja, ik wéét dat ik mezelf gelukkig mag prijzen dát het goed gaat komen, dát er iets aan gedaan is en nog gaat worden.
.
Fysio zei: reken maar op een jaar fysio (?!), een jáár??!!
Het idee nog een jaar zo verder te moeten alvorens ik weer min of meer "normaal" functioneer (okay, met die 2e operatie er ook bij gerekend neem ik aan??) trek ik lang niet altijd en lijkt soms zo ver weg, dat me dat niet echt optimistisch kan stemmen.

Ik ben normaliter iemand die kijkt naar wat er (al) wél kan, en zich daaraan vast kan houden, ben ik ook dankbaar dát dit mogelijk is, dát er uitzicht is op normaal functioneren. Nu weet ik van mezelf (nog) niet wat ik al wel en niet kan, ook al is dat voor anderen al zoveel meer dan vóór en na de operatie.

Zoals afgelopen dagen voelt het (ondanks de verbeteringen die er heus wel zijn) af en toe toch net als voorheen, toch weer (rug)pijn, toch weer moeizaam lopen (strompelen na fysio), en al die dingen die iig weer zelfstandig kunnen toch veel moeite en/of pijn kosten, soms als een gebed zonder end..

Nooit eerder vertoond, maar net zoals afgelopen vakantie in april ben ik zorgelijker geworden en zie ik nu zelfs vooraf beren op de weg om naar hutje te gaan. Vorige keer dan met hulp (gebracht en gehaald, voor de deur afgezet, vriendin die de spullen tilde) en nu weer alles zelf doen.

Bijv paar dikkere, zwaardere boeken, welke kleding en boodschappen mee, stofzuigertje (die had ik hier voor de bovenverdieping), daar ook weer het nodig onkruid, waarschijnlijk, en wat tref ik straks aan in de schuur (na wespennest) om op te ruimen (dus stoffer en blik op steel mee), ook al is het nu voor maar een paar dagen.

Komende vrijdag (eindleijk) terug naar de chirurg en vooraf rontgenfoto, dan hoor ik naast of het goed genezen is (en aan elkaar gegroeid) ook wat ik wél weer mag!
Weer voorzichtig mogen proberen te zwemmen bijv (precies de bewegingen die tot nu toe nog niet mochten)? Fietsen buiten? (dat zou al veel schelen bij hutje (maar ook thuis)! Daar doe ik normaal alles op de fiets en fietsen op de hometrainer gaat goed, tis meer het risico van op- en afstappen of vallen, en op het park is het een verharde weg, geen/ beperkt verkeer dus vrijwel 0 risico dat je ineens moet remmen en afstappen, misschien probeer ik het gewoon..?

Het resultaat/nadeel van zoveel tijd in mijn eentje thuis met alle beperkingen van afgelopen tijd is dus de onzekerheid die het meebrengt (in eigen kunnen en wat ik onderhand al wil kunnen)..

Gisteren een leuke middag gehad buiten de deur, maar gezien mijn inmiddels beperkte budget moet ik dat ook begrenzen, terwijl de drang naar mijn leefwereld vergroten nog groter is (na de coronatijd en stoppen met foodtruck) dan voorgaande jaren!

Omdat ik nog steeds aan het revalideren ben weet ik (nog) niet wat ik op korte termijn kan verwachten en wanneer, en ik wil zo graag weer aan het werk, áls er al een gunstige periode is met kans op werk (qua leeftijd en een CV met gaten) is het wel nu, met die personeelstekorten overal!!!
En wel werk buiten mijn deur en eigen 4 muren, dus thuiswerken achter een pc of telefoon alsjeblieft niet!!

Nu alles duurder wordt maak ik me wel zorgen, en is het ook bij hutje minder "vakantiegevoel" dan anders, (ook al ben je er even uit, als je weet dat thuis rekeningen betaald moeten worden) en ook daar moet eea onderhouden, zoals een andere grasmaaier nodig (de 2 die ik heb staan zijn allebei stuk), de imker betalen voor weghalen van wespennest.

Gelukkig kan ik daar itt gemakkelijk zowel lekker in eigen tuin genieten als gezelligheid en vrienden opzoeken zonder naar een terras te hoeven!

Dus ik ga me nu maar eens haasten om weg te komen, en ik denk dat ik vrijdag heen en weer ga, naar chirurg en aansluitende op de koffie bij mijn exkamergenote (die vlak voor mij aan de beurt is) en dan weer linea recta terug.
En dan maandagavond weer thuis zijn voor dinsdagochtend fysio, en daarna misschien iets afspreken met mijn zoon, en dan weer terug omdat het volgende week prachtig weer lijkt te worden?!

Hopelijk glijdt bij hutje juist eea van me af, komende zonnige dagen, wat dag in dag uit thuis dus niet altijd lukt!

Pauwenveer: fijn om je weer te lezen hier!

Update: ben zo blij hier, zoveel blijer dan thuis!
Gezellige avond gehad, (buiten), eerst met paar vrienden en nog even bij de buren daarna.

Met de fiets naar het pleintje hier gereden, dat ging goed, daar kon ik een lantraarnpaal beetpakken (voor de zekerheid), maar van plein naar hutje toch maar gewandeld. Ben nog niet zo zeker qua remmen en “goede” been neerzetten.

Schoon bedje, en tis lekker afgekoeld binnen!

Mlous, om dezelfde reden ben ik nu bij hutje ff minder/ niet online.
Later reageer ik meer.
Hier bij hutje Ipad werkt zo vervelend, als ie tablet pauzeert ben ik mijn reactie al kwijt, pff, kan ik weer opnieuw beginnen.

Ik weet iig persoonlijk wel zeker dat mobieltjes, internet en oa die hele (social) media allerlei (voorheen normale) skills verandert en beinvloedt!!
Zo ook sociale skills, maar ook wat het ongemerkt doet met individuen zelf, je brein, waar je je mee bezighoudt/ afleidt, “binnenkrijgt” , interessant vindt enz.

Ik zag dat Deepak Chopra een boek heeft over geluk in jezelf (oa bij bol en Bruna), ik ben altijd zeer te spreken over zijn boeken, ken deze nog niet, maar er zit zoveel waardevols in, misschien zoiets meenemen als je vakantie hebt?


Pauwenveer: je hebt gelijk hoor, omstandigheden zijn niet bepálend voor je geluk(sgevoel), maar zijn wel factoren die elk op zich (werk, relatie, woonsituatie gezondheidssituatie enz) kunnen bijdragen tot wél gelukkig voelen.

Zo wordt bijv aangenomen dat geld niet gelukkig maakt, maar omgekeerd bijv een gebrek daaraan/geldzórgen wel (negatieve) invloed hebben. Dan zit je op “overlevingsniveau” zeg maar, en dan is het de basis (eten, drinken, slapen,dak boven je hoofd, overleven) alle (zorgelijke) aandacht vraagt (en alles “daarboven” een luxe).

De belangrijkste invloeden op je geluksgevoel zijn je aanleg/vroege jeugd (zoals optimistische/ pessimistische aard) en je (coping)mechanismen, skills, talenten, kennis en ervaringen, die bij elkaar bepalen hoe je omgaat met wat je hebt “meegekregen” (in aanleg).
Met die 2 factoren zou je invloed kunnen uitoefenen op die omstandigheden, of iig hoe je daarop reageert en wellicht kunt veranderen (of accepteren, of tegen verzet, zelfs kunt tegenwerken)

Zo is bekend en zijn mensen altijd zo verrast dat mensen in arme landen onder hele zware omstandigheden, onzekere oogsten, voedseltekorten en met heel weinig bezit tóch op eoa manier nog stralend , gastvrij, breedlachend en gelukkig kunnen zijn.
Of hoe na een natuurramp de overlevenden (ondanks hun verliezen en rouw) samen een grote (veer)kracht tonen bij de wederopbouw.

Het is die veerkracht die nogal bepalend blijkt, en waardoor mensen weer opstaan ná het vallen.
Die persoonlijke veerkracht ligt niet vast, maar is dus naast aanleg, afhankelijk van wat ik maar ff noem de staat waarin je bent, je mentale en fysieke staat.

Daar heb je zelf dan weer (enige) invloed op, oa door zelfkennis en oa wat je zelf doet/ kunt doen om die mentale en/of fysieke kracht te vergroten of juist onderuit haalt.

Zo te zien ben jij hard bezig geweest en vol plannen om de invloed die je hebt (met bestaande factoren zoals werk en woonplek, (zonder te verhuizen) in te zetten, om die te behouden, accepteren (ipv verzetten en van balen) én alsnog te verbeteren.

Goed bezig jij ook!

Mlous, het is niet anders, maar die veerkracht wordt beinvloed door wat er nog te verwerken ligt, en daar ben je op jouw manier mee bezig.
Je probeert iemand te snappen die anders in elkaar zit dan jij, waarom hij is zoals hij is en zich gedraagt, wel/niet tot liefde(volle relatie) in staat is, enz.

Dat komt vooral omdat het lastig te begrijpen, omdat je nooit helemaal in andermans schoenen kunt staan.
Je kunt blijven indenken en analyseren, maar je zult er nooit echt achter komen wat er in hem omgaat en waarom/ waardoor hij is geworden wie hij is.

Misschien kun je elke keer dat je aan hem denkt en gaat analyseren hem in plaats daarvan in gedachten liefde sturen?
Hem (mentaal, in gedachten) gunnen dat hij op eoa manier zichzelf of “heling” zal vinden, en gelukkig mag worden, al is dat zonder jou?

Accepteren dat hij (net als jij) is wie hij is, en mag zijn zoals hij wil zijn, met al zijn onvolkomenheden. Die heb je zelf namelijk ook, je kunt hem dus niet kwalijk nemen dat je teleurgesteld bent in hem (of niet beantwoordt aan het beeld/ verwachting die jij van hem had).

Analyseren kán een helpende manier van verwerken zijn, als het leidt tot begrip en acceptatie/aanvaarden dát de ander anders is dan jij of dan jij verwacht.
En dat dit niet iemand is die jou vooruit helpt, integendeel, die jou blijft frustreren, bezighouden, jou vasthoudt en tegenhoudt in jouw eigen ontwikkeling en voortgang.
(Terwijl jij dat zelf doet he, want hij staat niet naast je, het is je beleving en gebeurtenissen uit je recente verleden en jóuw brein die daarmee bezig is).

Verzet tegen dit analyseren helpt niet, dus misschien kun je het niet zozeer afleiden (ook dat is soms prima trouwens, zelf beperken ervan) maar ombuigen hoé en wát je over hem denkt.
En dan kijken naar je eigen reacties op hem en bepaald gedrag, zodat je gaat kijken wat je positief en negatief raakte, en wat je dan raakte (en waarom)..

Wat ik wel geleerd heb in het verleden is dat het niet mogelijk is om “positief” te willen doen, zolang er nog vanalles binnenin zit, aan onverwerkt verdriet/ “negatieve” gevoelens, boosheid, teleurstelling, enz.

Door het “opruimen” komt dat positieve “vanzelf”, je moet daar eerst ruimte voor maken, dan “doe” je niet positief, maar dan bén je (overwegend) positief (geladen) en hoef je niet krampachtig jezelf positief in te stellen of tot positiviteit aan te sporen.

Jezelf bevrijden van schuldgevoelens en bijv schaamte speelt daar ook een rol in: mild voor jezelf zijn dat jij zélf op een bepaalde manier in elkaar zit, accepteren dat je eigen donkerder kanten ook bij je horen, wat niet wil zeggen dat je die ook ongemoeid moet laten van “ik ben nou eenmaal zo”, maar dat je je eigen donkere kant ook kent en wil begrijpen, ipv de zijne en zijn donkere kant..

Als je je eigen mechanismen kent, heb je meer kans dat je daar invloed op uit kunt oefenen, nieuwe mechanismen aan te leren, ipv dat die kant je “overvalt” en de overhand neemt .

De donkere kant daaronder reken ik ook alle “negatieve” ervaringen bij elkaar opgeteld. En je “innerlijke criticus”, commentaar en oordelen (op jezelf, op anderen).
Over jezelf oordelen houdt je vast in een gevoel van “onvermogen”, een “eigen schuld”, liever kijk je naar evt “eigen aandeel” maar ook je onvermogens en onvolkomenheden met de nodige mildheid, je bent gewoon menselijk, je mág proberen en worstelen, tig keer vallen en tig keren n manieren proberen om weer op te staan!

Je mag daar een heel leven over doen, he!

Je heoft daarvoor niet naar een retraite-oord en ook niet per se alleen maar de stilte op te zoeken. Je hoeft niet te leren om te gaan met eenzaamheid en in je eentje gelukzaligheid te vinden op een verlaten bergtop .
De interactie met andere mensen is minstens zo belangrijk: we zijn niet alleen maar losse individuen, die zichzelf maar wat moeten vermaken en ieder voor zich maar happy worden.

Ik ken zeker ook de staat waarin je je verbonden voelt met alles en iedereen, ook zonder dat je daarmee contact hebt, ook afgezonderd van dat alles en iedereen.
Dat nastreven als doel is iets ver weg, lijkt vaag en onhaalbaar ook, en dat vind ik bijv het nadeel van bladen als Happinez, die doen alsof je dat alleen bij eoa goeroe in India of (luxe)retraite-oord kunt vinden, in afzondering, meditatie oid.

Veel haalbaarder is “opruimen” in jezelf, door oud zeer en wat maar naar de oppervlakte wil de ruimte te geven en niet jezelf blijven afleiden van het “voelen” (ook als je daar geen zin in hebt, dus niet langer als “onwenselijk” beschouwt).
Niet steeds het brein aktief laten zijn (met denken en analyseren en piekeren), maar voelen.

En zoek op vakantie zeker ook andere mensen op, je hoeft niet alsmaar in je eentje te zijn, mensen hebben ook behoefte aan aansluiting, en andere mensen om je aan te spiegelen, je aan op te trekken, te laten inspireren, maar ook gewoon om warmte en betrokkenheid, om te delen, en alle andere dingen die je niet in je eentje kunt.

@all: Ben nog bij hutje, tis bewolkt en aangenaam qua temperatuur, ik hoef niet warmer dan dit hoor!

Vanochtend kwam een vriend voor mij dat enge overblijfsel van wespennest weghalen, nu durf ik de schuur pas weer in (ik ben een held op sokken als het gaat om dat soort dingen en raak doden, dode dieren en diertjes nog met geen stok aan)
Hmm, wat zegt dat over mij, ik houd ook niet van scheepswrakken, autokerkhoven, uitgebrande, gekapseisde of gezonken of zwaarbechadigde dingen..

Anyway, nu kan ik verder met langzaamaan bijhouden van terras (onkruid) en dat is ook een vorm van opruimen (schuur moet ook eens leeggeruimd, nu oa 2 kapotte grasmaaiers en andere ouwe zooi die maar nutteloos ligt te liggen), maar dat moet nog even wachten.

Morgen rontgenfoto en gesprek met de chirurg hoe het met me gesteld is en wat ik mag en weer kan (proberen), hopelijk zwemmen en buiten fietsen?!

Wat fysio betreft heb ik de warmste dag van komende week vastgelegd en ga ik wel duidelijk maken dat voor mij op dit moment het allerbelangrijkst is omde focus te hebben op bevorderen/ herwinnen van dagelijks functioneren, en ik snap echt wel dat juist versterken van bepaalde spieren en spiergroepen en een betere basisconditie daarvoor moeten zorgen, maar pas dán op meer dan daarvoor nodig is.

Dus verbeteren van (voor mij?) normale kracht en conditie prima, maar niet verwachten (in no time ook nog) van 0 naar een voor mij vergelegen doel (zeer sportief en topconditie) die de mijne (nu, nog) niet is.
Ik word gestimuleerd als iets lukt, verbetering merk, en niet als iets onbereikbaar ver weg lijkt en (vooralsnog) het effect juist slechter voelen en beperkend is, ipv de stimulans dat het de goede kant op gaat.

Positieve aanmoediging nodig dus, een positief doel voor ogen wat houvast geeft en me aan kan optrekken, “straf’ werkt bij mij averechts (ik ken mezelf best wel, ben in aanleg meer een vermijder, een opstandig iemand die in verzet komt, en daar zou ik alleen mezelf maar mee hebben, he?)

Zo heb ik er hier (na tijden) weer een stofzuiger door gehaald, dat lijkt iets kleins, maar dan knapt het op, heb ik plezier van het resultaat, en buiten weer vers water voor de vele musjes neergezet, wat onkruid verwijderd en nieuw gasbusje gehaald voor de onkruidbrander, zodat ik terras kan bijhouden, dat heb ik ook aardig bijgehouden dus kost niet veel moeite nu en ik kan ik ook erg genieten van na inspanning kunnen ontspannen met een tevreden/ voldaan gevoel als de tuin er weer aardig fris en fruitig bij staat.

Het is niet zo dat ik het lastig vind om hulp te vragen waar nodig, zoals met zo’n wespennest, want dat doe ik wel.
En natuurlijk is het gewoon fijn als een buurman (thuis of hier) het gras voor me maait of de heg snoeit, een vriend(in) me ergens heen wil rijden, oid.
Je hoéft niet alles alleen of zelf te doen of te kunnen, iedereen mag zijn “hulptroepen” hebben en inzetten als dat echt nodig is.
Vaak vinden mensen het fijn om iets voor een ander te doen.

En toch is “zelf kunnen” (ipv “werkloos” toezien hoe anderen het doen) iets wat je aktiveert en een beroep op jezelf doet, zijn ook kleine (of de kleinste) dingen die voldoening geven belangrijk: ook kleine stapjes omhoog tellen, als je ergens van opkrabbelt.

Het is goed om je eigen

(veer)kracht te voelen (en verder op te bouwen)naast natuurlijk ook een uitgestoken hand aan te pakken als iemand je overeind wil helpen.

Net als bij iedereen moet ik mentaal en fysiek die veerkracht op peil brengen en daarna onderhouden, dat gaat niet vanzelf, blijft zaak om te kijken wat bijdraagt en wat verzwakt, én daar gehoor aan te geven (wat ik niet altijd doe, he.. weten is 1, daarnaar uisteren en handelen is vers 2) :

Ergens heb ik een “haatt-liefde”-verhouding met fysieke inspanning en ben heel erg goed (geweest) in óntspanning., haha.
Maar ik heb nu zelf afgelopen tijd ondervonden dat die 2 hand in hand (horen te) gaan, uitsluitend het een óf het ander werkt niet.

Mlous, jij vond het herstel snel gaan, vergeet niet dat ik al (meer dan) 3 jaar steeds meer ging sukkelen, alsmaar minder kon, waarbi het bij hutje (lockdowns) minder opviel.
Ik zie het ook als een soort voorproefje wat ik gekregen heb op later oud én hulpbehoevend zijn , want ik voelde me net een krakkemikkige bejaarde (en dat terwijl ik dus een exschoonvader heb van 98 die fitter is dan ik!).

Ik zie dat “voorproefje” overigens ook als een waarschuwing: gezonden fit ouder worden is en blijft niet vanzelfsprekend, daar heb je zelf deels de hand in, en leg je eerder een basis voor (voor zover het niet om aanleg gaat, maar leefwijze invloed hebben).
Het zijn momentopnames dat je daar een schrikbeeld in ziet, en daar kan je angstig van worden, maar het kan ook aanzet zijn om bewuster te zijn.

Ik was nogal bedreven in “in het hier en nu zijn”, mijn verleden redelijk “opgeruimd” en niet bezig met de toekomst (of piekeren daarover), maar het is goed om te beseffen dat wát je in dat hier en nu doet en hoe je NU leeft óók gevolgen heeft voor de toekomst.
“Dat zien we dan later wel”-houding heeft me deels ver gebracht (in de zin van niet piekeren of zorgen maken over dingen die nu niet aan de orde zijn), maar kan dat een eind vooruitschuiven, maar het is soms wel goed om de lange termijn ook voor ogen te houden, omdat dat “dan, later” zich op enig moment zal aandienen.

Ik had mijn moeder en tantes voor ogen, die pas op zeer hoge leeftijd en korte tijd niet meer “zelfredzaam” werden, ging er bijna van uit dat “goede genen” in de familie zaten, dus ik verwachtte ook zoiets voor mezelf.

Nooit iets vanzelfsprekend nemen is dus wel een lesje weer, en dankbaar zijn voor wat wél als vanzelf en vanzelfsprekend goed gaat, je kunt ook niet op álles vooraf voorbereid zijn , je wéét immers niet wat op je pad komt en je zorgen maken zorgt er niet voor dat je ook beter voorbereid bent daarop, áls iets je treft (positief of negatief).

Het enige waar je wel iets aan kunt doen is je veerkracht, om dat, wát op je pad komt, dan iig zo goed mogelijk te kunnen “ontvangen”..
Zowel geluk als pech wat je ten deel valt zo krachtig mogelijk te kunnen handellen.

Het is niet zo dat je krijgt wat je “verdient” (dus zo denk ik ook nooit van “waar heb ik dat aan verdiend” of “ik verdien beter” oid), en ook niet dat je liefde enz zou moeten “verdienen” (door eoa perfecte versie van jezelf te moeten zijn eerst of je eigenliefde op peil te hebben oid), het is wel zo dat je je kansen vergroot om (veer)krachtig te kunnen reageren en -voor zover eigen invloed- het beste van iets te kunnen maken, wat dat ook moge zijn.

Ik denk dat “het universum” waarschuwingen of signalen afgeeft, misschien wel tig kansen geeft om daar iets aan/mee te doen, als je die al ziet, en in die zin bepaalde thema’s (of terugkerende patronen) die terugkeren je in een bepaalde richting proberen te sturen.

Er ligt misschien idd in sommige situaties een opdracht in besloten, in de zin van ipv (alleen maar) denken “waarom overkomt mij dit” ook daadwerkelijk te kijken of er iets uit te halen is voor jezelf, iets positiefs uit voort kan komen dan minstens.
Ik geloof niet in “aan jezelf te danken hebben” (tenzij je het heel bont maakt, er zijn natuurlijk wel keuzes die consequenties hebben,, maar niet dat onheil, ziekten en verlies Je met een doel overkomen óm eoa les te moeten leren.

Ik denk dat álle ervaringen bijdragen aan je levenservaring, aan jezelf leren kennen /zelfkennis in diverse situaties, en in die zin je altijd geconfronteerd zal worden met nieuwe ervaringen, (het is nooit “af” of “klaar”), als je er ook maar iéts uit kunt halen van betekenis, (andere) richting of dichterbij jezelf brengt (je kern of ziel).

Geen schuld, maar wellicht aandeel, geen zelfmedelijden, maar (meer) zelfcompassie bijv, niet wie of wat je de schuld kunt geven, maar toe leidt dat je met (meer) compassie ook naar een ander kunt kijken.

Zo ontving ik laatst een mooie ansichtkaart van een exzwager met zijn nieuwe 06-nummer. Ons contact is al jaren beperkt tot het sturen van kerst- en verjaardagskaarten en de laatste jaren ook weer irl zien met kerst of de verjaardag van mijn exschoonvader.

Deze exzwager is een kluizenaarstype, een kunstenaar, einzelganger, maar ik voel ook de eenzaamheid, gebrek aan close contacten die ertoe doen en ik weet dat hij mij waardeerde en nog steeds waardeert, dus dit was een overduidelijk signaal om contact.

En hier bij hutje eindelijk de rust gevonden om te bellen, ipv zo in mijn eigen leventje, beslommeringen en kringetje mensen verdiept te zijn.
En hij bleek ziek te zijn (corona of griep), dan kan ik me voorstellen dat het fijn is dat iémand vraagt hoe het met je gaat, aandacht voor je heeft, betrokkenheid toont.

Willekeurig iemand is al fijn, maar liefst iemand die oprecht begaan is met je.
Ik ken eigenlijk best aardig wat mensen in mijn omgeving die daarom verlegen zitten, ook jonge mensen, en (vrijwel) niemand hebben die aandacht aan ze besteden, echt begaan zijn, die weinig familie of vrienden/ kennissen hebben of daar weinig contact mee..

Soms omdat ze zelf niet contactueel zijn, sociaal onhandig, een enkeling zelfs lastig in de omgang en daardoor mensen afstand houden.
Deze mensen worden soms “vergeten”, denken dat niemand om ze geeft, hun mist, of het contact met hun mist..
Doen zelf wel pogingen, maar die zijn soms subtiel of onhandig, je moet die wel zien, en dan nog had ik het soms ook “te druk” (en reageer ik op deze toenaderingspoging ook vrij laat)..

In deze tijd van “eigen verantwoordelijkheid” en “het leven maakbaar is” wil ik meer oog hebben voor diegenen, die daar minder bedreven in zijn, dat niet zelf zomaar opzoeken, voor wie dat niet gemakkelijk gaat en niet goed wete hoe.

Ik denk daar al langer aan, maar ook ik geef teveel aandacht/prioriteit aan een kleine kring die dat wél (op)zoekt, en degenen die minder hard “roepen” te weinig.
Komt weer een lesje van ooit naar boven: het is mij geleerd dat “kinderen die vragen worden overgeslagen”, maar het is niét zo in de huidige wereld: wie weinig/niks vraagt, krijgt (vaak) ook weinig/niks!

Er zijn ontzettend veel mensen die zich niet geliefd voelen, niet van betekenis, voor niemand speciaal..
Triest genoeg die overheidscampagne tijdens corona:, waar zoveel mensen geisoleerd werden, maar het is niet alleen dán nodig om om te kijken naar elkaar, maar sowieso (zeker in deze druk-druk-druk-tijd) oog te houden voor wie je kent in eigen omgeving en wel wat tijd en aandacht kan gebruiken..

Met eigen persoonlijke issues en ontwikkeling bezig zijn is 1 ding (naast wat allemaal al verwacht wordt tegenwoordig aan werk, gezondheid, huishouden, relaties, shape, sociaal leven, allerlei verantwoordelijkheden en goed voro jezelf zorgen in allerlei opzichten), in bepaalde opzichten zijn we denk ik nog nooit zo wéinig écht met anderen begaan geweest, in de zin van wat je te géven hebt..
(En dat is vaak wat je zelf wilt ontvangen: ik schrijf het vaker, maar wil je bijv liefde krijgen ván anderen, dan staat het je misschien te doen om meer liefde te géven aan anderen.. op die manier komt er ook meer liefde in je leven..)