(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Nicci: ik nog teruglezen, zo van huh, ben ik nou gek, maar het stond er dus idd.
Ik had al zo’n vermoeden, omdat je zo stil was hier al die tijd, en hoewel het dit keer beter leek te gaan misschien liever niet meer wilde delen hier?
Misschien bang dat we dat zouden veroordelen?
Ik denk dat dat niet nodig is, het is jouw leven en het zijn jouw keuzes, die hoef je hier niet te verantwoorden of te verdedigen, ergeet niet dat iedereen hier zo zijn/haar eigen periodes, processen, worstelingen en ontwikkelingen heeft en deelt..

Mlous,, ben je idd vertrokken gisteren, is het allemaal gelukt?
Lijkt me best lastig als je koelkast niet werkt, in dat warme klimaat daar.

Ik wens je alvast een hele goede reis en heel veel plezier, ben benieuwd waar je terechtkomt, houd ons op de hoogte als je daar zelf behoefte aan hebt!

Pauwenveer, ik zou dat boek (Opbrandfactor) eerst moeten lezen, klinkt interessant, idd.
Er zit zeker wel wat in, dat je niet bepaald happy wordt van té hoge verwachtingen van jezelf en je jezelf als het ware dan wel moét teleurstellen.
Hangt er ook vanaf of die verwachtingen wel echt innerlijk zijn of (deels) verwachtingen van buitenaf die je (onbewust) hebt overgenomen/ eigengemaakt.

Sommige verwachtingen van jezelf of van het leven dat je voor je ziet geven ook richting aan, zolang je jezelf het niet kwalijk neemt zolang je er -om welke reden ook- (nog) niet aan voldaan hebt.
Met richting bedoel ik ergens naar (blijven) streven, als dat tenminste iets wezenlijks is, en haalbaar (of haalbaar onder de omstandigheden)).

Als het leidt tot zelfveroordeling en zelfafwijzing omdat het (nu) onhaalbare verwachtingen zijn, zet dat jezelf vast en kost het je ongemerkt sluipenderwijs energie.

Aan de andere kant: ik merk dat sommige mensen die geen hoge verwachtingen hebben misschien een stuk makkelijker leven en genieten zonder al te veel stil te staan bij of ze wel genoeg uit zichzelf of uit het leven halen of daar iig geen schuldgevoelens over hebben tov zichzelf.
Het speelt mij ook parten hoor, ik verwacht ook (veel) meer van mezelf dan ik nu doe/kan, en dat is denk ik als je weet dat er meer in je zit dan eruit komt. Dienaar beneden bijstellen, of voor nu althans, vind ik ook erg lastig, maar heeft ook een reden: ik wil geen genoegen nemen daarmee, maar inspiratie blijven zoeken die me (weer) dichter bij mijn eigen streven/“standaard” brengt.
Want het zegt mij dat ik eea niet benut wat ik “meegekregen” heb en momenteel teveel met futiliteiten bezig ben, ipv (voormij) wezenlijke zaken..

Als het lukt met leeg- en opruimen komt er idd ook meer rust en ruimte in je hoofd, goed bezig dus dat je dat toch doorzet!
Het leidt allemaal af en kost energie wat je om je heen verzamelt, ongeacht of het in een kast opgeborgen ligt.
Ik heb thuis oa nog een hele kamer vol spullen en verleden van mijn moeder/ouders en hun familie, weet jaren later nog steeds niet wat ik ermee aan moet, ik houd die deur zoveel mogelijk dicht.

Kan dat ook niet maar blijven uitstellen, het besluiteloze betekent dat ik nu niks ermee doe.
Volgens mijn voormalige “bijbel” “Coach jezelf naar succes” bevatten al die spullen/ materie energie, die kan tegenhouden als dat niet je eigen energie is (en net zo bepaalde dingen die je bewaart van exen bijv, dat zou je onbewust kunnen vasthouden in het verleden).

@all: grasmaaier is lekker klein en licht, ik wou die meteen uitproberen toen ik aankwam bij hutje, maar was mijn buurman me (weer) voor geweest: gras stond er prachtig gemaaid bij en hij was bezig met de hoge en dikke heg tussen ons in bij te knippen.
Die heb ik zelf aangeplant paar jaar geleden en groeit als kool, en hoewel het aan mijn kant staathoudt hij die heg bij (en veegt het ook nog op)

Het is hier doorgaans heel gemoedelijk dus, en ik heb het getroffen met alle buren rondom mijn hutje.
1 buurvrouw komt regelmatig een bakje koffie doen in mijn tuin, met de anderen nu en dan een praatje, de meesten zijn nogal op zichzelf en un eigen bezigheden.

Het groepje bekenden is momenteel uitgebreid met leuke lui die hier een paar weken vakantie houden en jaarlijks terugkeren. Buiten het hoogseizoen om een vast, maar wisselend groepje, afhankelijk van wie er op het park is, want de meesten hebben thuis ook nog een leven met hun werk en kinderen (en soms kleinkinderen).

Een jaar of 2 terug een leuk stel leren kennen, met wie het heel goed klikte, maar die ik dit jaar helaas nog niet heb gezien, aangezien ze hun (nieuwe) hut steeds verhuurd hebben. Dit weekend waren ze er wel, maar ben ik ze misgelopen (er was een feest waar ik niet heengegaan ben). Jammer, want met vooral haar heb ik een inspirerende wisselwerking, zij is nogal energiek en veelzijdig, spiritueel geinteresseerd en meer verdieping dan met “het groepje”.
Hij de rust zelve, type knuffelbeer, met wie ik het goed kan vinden en haar rots in de branding.

Het zijn dit soort mensen met wie ik graag optrek, vrije denkers en vrije geesten waar ik meer “mezelf” kan zijn omdat er wederzijdse interesse is (itt het groepje, waar het vaak oppervlakkiger gezelligheid is, grappen en grollen, meeleven met elkaars wel en wee en dagelijkse beslommeringen delen, maar ik me aanpas aan wat er in hun leeft en bezighoudt en dat verschilt soms nogal van wat mij boeit en interesseert).

Net als thuis heb ik eigenlijk te weinig mensen om me heen die mij inspireren en andersom, die zich ook verwonderen, filosofisch ingesteld zijn, reflecteren over het/hun leven, levensdoelen, gezondheid/ gezond leven, betrokkenheid bij anderen, enz.

En net als thuis is er in zo’n groepje altijd wel iemand, of een stel, die -als je iets anders doet of met anderen doet dan met hun-, dat als afwijzing zien, zijn zij soms niet goed genoeg?
Hier ook weer, en ik weet dat dat hun eigen onzekerheid is, omdat ze dit bij meer mensen ervaren (en dat ook uitspreken), omdat zij er zo aan hechten om bijeen te komen en daar zich ook min of meer afhankelijk van voelen voor hun contacten.

Ii vind dat soms lastig, ik voel me daardoor minder vrij dan vroeger, toen ik volslagen mijn eigen gangetje ging, waardoor ik in de loop van de jaren overal op het park mensen “ken”, en ik houd juist van de afwisseling, verwelkom nieuwe gezichten dan ook, terwijl deze mensen juist het vertrouwde fijn vinden en helemaal geen behoefte hebben aan nieuwe of andere mensen dan die ze al kennen.

Hetzelfde wantrouwige merk ik bij dit stel, als bij die ene “opvliegende” thuis, als er bijv eens niemand op de vertrouwde plek verschijnt, en dan gaan zoeken waar “iedereen” uithangt, beledigd/verontwaardigd zijn als ze ontdekken dat sommigen elders wél (voor een deel) bij elkaar zitten of bij iemand “thuis”/in de tuin en zij daar niet bij “gevraagd” zijn.

Iik vind dat een bijonder fenomeen, dat je een soort “recht” ontleent aan elkaar, aan een groepje, en dan verwacht dat je uitsluitend nog met elkaar omgaat, en dat je altijd maar met iedereen van dat groepje optrekt.
Dat ze zich dan buitengesloten voelen of zo (dit spreken ze regelmatig uit), ook als het om spontante acties gaat zij niet geinformeerd worden en dan aannemen dat dat expres is en ze blijkbaar niet welkom zijn.

Ik vind dat vermoeiend, alsof het een verplichting is geworden, dat áls je er bent, je automatisch elkaar hoort op te zoeken en als je (ook nog) met anderen omgaat, of iets anders wil doen dan bij elkaar zitten (bijv zwemmen, sauna, ligweide met een boek of kletsen met onbekenden/anderen, dat een afwijzing betekent, dat zij zich dan “niet goed genoeg” voelen.

Is het toeval dat de overeenkomst een kort lontje is?
Snel beledigd/ verontwaardigd/ verongelijkt en sommige mensen daar moeite mee hebben, want al eens (of meermaals) een aanvaring mee gehad hebben en de vrijheid willen hebben en houden om of met de hele groep, of maar met een deel of met helemaal niemand daarvan óók met anderen te willen zijn?

Er is iig vaak veel projectie bij, want als ze zelf iemand niet mogen of afweren, zijn ze daar heel direct en overduidelijk in, zelf uitgesproken meningen over en hardop over anderen die ze er niet bij willen hebben.
Wie zo redeneert, zal dat ook zo interpreteren van anderen en zichzelf niet welkom voelen, danwel dat dat steeds bevestigd moet worden van wél.

Ook als de reden niks met hun te maken heeft, bijv de kleinkinderen op visite zijn en ze bij het peuterbadje zitten en sommigen daarbij ansluiten, dat tóch gezien wordt als niét met/bij hún willen zitten?!
Het claimen van vriendschappen, een bepaalde loyaliteit die dan veronderstelt dat je altijd met elkaar bent, daar heb ik iets tegen.

In een partnerrelatie accepteer ik zoiets niet en claim ik de nodige vrijheid in wat ik doe en met wie ik omga, laat staan als het om vriendschap gaat en daarin exclusiviteit wordt geclaimd.
Maar hoe maak je zoiets duidelijk aan mensen die zelf niets meer willen dan wie en wat ze kennen en zo’n behoefte niet hebben, omdat zij dit wél “goed genoeg” vinden?
Het heeft niks te maken met “goed genoeg”, maar met afwisseling, met nieuw en ontdekken en open staan voor óók wat anders en anderen dan routine en vertrouwd.

Ik kan het niet goed omschrijven, merk ik, maar het is een verschil in gevoel van “nodig hebben”, en dat roept bij mij iig geen gevoel op van elkaar waarderen, maar dat het iig niet wordt gewaardeerd als je er niét bent, maar kwalijk genomen wordt en als persoonlijke afwijzing gezien als je nog meer/anders wil dan zij (wél “genoeg” aan hebben of -in hun ogen- tevreden mee zijn)?

En het is waar, ik héb daar idd niet genoeg aan, niet exclusief vanuit routine iig, omdát je nu eenmaal met ze omgaat, ik wil ook niet dat wat ik en anderen doen en laten (uit eigen interesse of behoefte) geinterpreteerd wordt als “Oh, nu zijn we wel/ niet goed genoeg”.
Alleen maar omdat je meer behoefte aan vrijheid en ruimte hebt, en zij dat “vaste” patroon juist fijn vinden/ nodig hebben/ zich anders vervelen of verongelijkt/ afgunstig/ jaloers zijn als je jezelf onafhankelijker voelt dan andersom, initiatieven neemt om andere dingen te beleven dan het bekende?!

Het is imo geen toeval, maar hetzelfde soort type, die zelf uitermate “kritisch” is op anderen, oordelend en veroordelend praten óver anderen, er trots op zijn dat ze zo uitgesproken en selectief zijn, en degenen die ze kunnen waarderen en met wie ze wél omgaan als uitverkorenen zien: jou mag ik, jij “mag” erbij.

Exlover had daar ook een handje van trouwens, 1 van de redenen waarom dat niet matchte met mij.

Types die (zeker met een slok op) zó “kritisch” en uitgesproken zijn, dat ze heftige aanvaringen hebben omdat ze overal en over iedereen hun (vaak harde) mening uiten en zelfs tot aan verbale agressie aan toe. Reden waarom ze bij sommige mensen en/of gelegenheden niet meer welkom zijn en daadwerkelijk gemeden worden.
Als zij zo staan tov anderen is dat okay, moet kunnen, maar andersom diep beledigd als anderen hetzelfde tegenover hun doen en dat leidt zelfs van roddelen (kwaadspreken) tot hele hetzes, en wordt min of meer verwacht dat je loyaal en het ook met hun eens bent en hun kant kiest in de geschillen die zij met anderen hebben.

Het is niet iets wat ik aantrekkelijk vind, noch aantrek, het zijn enkelingen binnen een groep(je), die verwachten dat iedereen het ziet zoals zij en erin meegaat. En als je het niet eens bent, dan ben je dús tégen diegene(n). Of voel je je “beter” dan diegene, als je het opneemt voor de andere kant, of alleen al iets positiefs inbrengt over wie zij afwijzen (en zelfs haten, buiten willen sluiten enz).

Aan de ene kant zijn ze erg gesteld op mijn tolerantielevel, als dat hun uitkomt omdat dat betekent dat ik hún niet bij voorbaat of zomaar afwijs vanwege reputatie of (intolerant) gedrag (jegens anderen), niet af ga op geroddel en geruzie van anderen, maar wat ik zelf in de omgang ervan vind en meemaak.
Aan de andere kant moet dat tolerante van mij wel voor hun, maar dan vooral niét opgaan voor de mensen en gelegenheden waar ZIJ niet welkom zijn of zelf een hekel aan hebben, afkeuren of afwijzen?!

Die dubbele moraal kan ik niks mee. Zijn zelf blij dat ik hun goede kanten ook zie en meeweeg en met ze omga, en ik dus niet (itt zijzelf) niét de hele persoon afwijs om hun soms korte lontje en onverdraagzaamheid (soms iha, de politiek, maatschappelijk, soms aanwijsbare mensen of bezigheden waar zij hun negatieve mening niet onder stoelen of banken steken).
Maar oh wee, als ik mij uitspreek en tegenin ga.

Enerzijds waarderen ze (later, als ze erover nagedacht hebben) dat tegengas, anderzijds krijg ik de wind van voren op het moment dát ik dat geef of dát ik ook maar iets positiefs tegen hun negatieve (en vaak bekrompen) oordeel inbreng.
Het bizarre is dat ze zelf steeds anderen “corrigeren” of (met stemverhoging) tot de orde roepen als iets of iemand niet bevalt, maar andersom een hekel hebben aan anderen die dat ook doen (of over hun), maar dus ook élke positieve noot of begrip voor iets wat of iemand die hun niet zint, als (aanval) tégen hun beschouwt..

En natuurlijk zijn deze types (die vaak niet erg geliefd zijn) gebaat bij (de weinige) mensen die met hún overweg kunnen en relativeren en mee willen omgaan.
En hun uitbarstingen tov anderen of mijzelf met een korrel zout nemen, overheen stappen en zich daar niet door laten afschrikken.

Neemt niet weg dat ook ik mag afwegen of ik dat wel zo aantrekkelijk vind (zowel in vriendschappen als partner- of familierelaties) en wie/wat ik zoek daarin en hoe close ik met wie om wil gaan.
Ik verwacht niet eenzelfde tolerantie of dat ik uitsluitend om zou gaan met mensen die (meer) op mij lijken (projectie), maar wil wel zelf uitmaken hoeveel tijd en aandacht ik aan wie schenk, en niet geclaimd worden door mensen die oa door hun eigen “kritische” (oordelende/ veroordelende/ aanvallende) gedrag zichzelf bij anderen impopulair hebben gemaakt en dus maar weinig mensen hebben met wie ze wel (blijvend) innige vriendschappen hebben.

Ze hebben zelf baat bij mensen die niet zo uitgesproken zijn als zijzelf, anderzijds vinden ze dat tolerante maar “meelopers”.
Enerzijds zijn ze trots op hun uitgesproken stellige meningen over alles en iedereen, anderzijds verontschuldigen ze zich daar ook voor (“ik ben nu eenmaal zo”) en zit het ze in de weg, en zijn jaloers op de banden die andere mensen met elkaar hebben en niet met hun (en voelen zich buitengesloten, onbegrepen en afgewezen daardoor).

De vraag werpt zich voor mij op: moet ik zelf niet eens wat kritischer worden, oa welke verwachtingen en grenzen ik stel aan vriendschappen, net zoals ik in een relatie doe en zou doen, zij het bij laatste exlover ook vrij laat pas?
En dan bedoel ik niet deze mensen weren, maar wel kritischer zijn over de verdeling van tijd en aandacht voor wie me écht dierbaar zijn en toevoegen aan mijn leven (maar veel daarvan verder weg) en wie “voorhanden” zijn, vaak gezellig maar niet altijd), in de buurt, beschikbaar, en gaan rekenen op mijn tijd die eerder (dankzij mezelf) een vertrouwd patroon zijn geworden, en me niet meer vrij voel om dat te doorbreken zónder dat dat als “afwijzing’ wordt beschouwd (of ik het gevoel heb me te moeten verdedigen dat ik nog meer en anders wil dan dat).

Dit is in meerdere periodes met wisselende mensen het geval geweest en voor mij reden om daar een patroon van mij in te zien, wat ik onder de loep wil nemen..
In zekere zin neem ik misschien idd “genoegen” met het bekende, soms beperkte (gezelschap) en dat komt oa doordat ik zelf nu al een tijd beperkt ben en een niet erg interessant of inspirerend leven leid.
Daarmee houd ik het ook zelf in stand.

Verwachtingen omlaag en tevreden zijn met jezelf en wie en wat je hebt kan goed zijn, als je erg veeleisend bent naar jezelf en anderen. Voor mezelf zoek ik (meer) inspiratie en verdieping, zowel in anderen als in mezelf, en soms in een boek of andere manier van kennisverdieping, nu zelf ervaren beperkt is.

Oh voor wie vroeg naar de prognoses: normaal moet er zeker 6 maanen zitten tussen de 2 operaties. Ik zou sneller mogen, niet nu al, maar zal ergens in de herfst worden.
Ik ben maar net weer wat mobieler en “normaler”, na me toch wel behoorlijk geisoleerd en opgesloten te hebben gevoeld. Ik ben daar mentaal nog niet aan toe, om wéér mijn wereldje zó klein te hebben..

En verder in afgelopen 2 dagen deel 4 uitgelezen van De zeven zussen. Dat deel had ik vorige week opgehaald in de buurt via marktplaats en nu wacht ik tot diegene deel 5 uit heeft (heb als het goed is al beklonken dat ik die ook weer van haar overneem)

Ik houd wel van dit genre, deze zussen gaan indiidueel op zoek naar hun roots, verspreid over de wereld en ieder heeft een bepaald talent of eigenschap die eruit springt.
Ik ben ook dol op programma’s als “Spoorloos”, al pakt dat niet altijd even goed uit (in deze boeken wel).
Mijn moeder dook in haar familiegeschiedenis als hobby (maar stond eigenlijk ook symbool voor haar eigen zoektocht naar wie ze was en haar rol in die familie).

Ik zit dan helemaal in een andere wereld verdiept en ben dan “van de wereld”, moet mezelf dan echt ff losscheuren en “landen” om iets te eten te maken of iets anders te gaan doen. Ik vind het dan ook jammer dat ik het boek nu “al” uit heb!

Verder gisteravond paar uurtjes genoten van een DJ met “mijn” muziek (Ibiza, lounge-achtig en “dance”?), zonder dat dat trouwens gedeeld wordt met anderen van het groepje hier, die dat helemaal niks vinden, en alleen maar een herhalende beat in horen.

Na het grijze regenachtige weer van gisteren is het nu weer zonnig aan het worden, maar niet té warm.
Ik moet van mezelf dagelijks zwemmen (buiten, het water is heerlijk van temperatuur) en zit nu op een half uur.
Niet zo intensief nog als voorheen, ik doe ook oefeningen in het water tussendoor, gewichtloos in het water gaat dat makkelijker, rug bol maken bijv (staand heb ik een holle rug en bepaalde houdingen zoals dat op handen en voeten proberen vind ik nog niet prettig of kom ik niet overeind).

Als ik zit is het rechtop (en dat is al tijden zo), ik durf ook nog niet op mijn buik op een ligbed, dus aan de voorkant ben ik bruiner dan aan de achterkant.

Het is niet zo dat ik de hele dag pijn heb, hoor, gelukkig niet!
Net als voor de operatie is zitten en liggen meestal zo goed als pijnloos, tenzij ik te lang in 1 houding blijf.
Fietsen gaat ook goed, lopen nog steeds wat minder, ik doe het wel, maar nog steeds met pauzes.
(En ik vraag me af of het wel zo goed is om dan door te gaan met pijn (ook rugpijn) en of ik dan wel steeds verder kom, of dat ik het dan teveel belast. Als ik pijn heb is het aan en van de nog niet geopereerde kant, zo ook met zwemmen, maar dat belast veel minder en word ik wel soepeler na een poosje).

Ik prijs me gelukkig met een zwembad dichtbij, zeker nu het komende dagen weer warmer gaat worden!
Ik heb nog een paar boeken liggen, waaronder een paar van een reeks detectives waar ook een volgorde in zit, maar deel 2 en 3 al gelezen heb, en deel 1 pas nu van ga lezen.

Ik hoop dat jullie ook tijd en gelegenheid hebben om van het lekkere weer te genieten!

Nicci, dat onvoorspelbare wordt nu iig voorpelbaar: ook dit is inmiddels een zichtbaar patroon tussen jullie geworden.
Daar hoef je je niet voor te schamen, vergeet svp niet dat schaamte en schuldgevoel je vastklemmen op de plek waar je nu bent, en ontwikkeling tegenhouden.

Zoals hij zijn triggers heeft, heb jij de jouwe ook en dat zit hem bij jou oa in oude koeien qua kwaadspreken over anderen en daarmee oprakelen van zijn minder fraaie kant.
En ook in het feit dat hij uitgaven die hij doet tijdens periodes van vertrouwen in jullie relatie tegen je gebruiken als het uit gaat.

Zijn verlatingsangst en bijbehorend gedrag is iets wat jij telkens bij hem triggert doordat jij het telkens hebt uitgemaakt, er komt een tijd dat ook hij niet opnieuw meer kan vertrouwen dat het goed blijft gaan voor langere tijd. In zekere zin deed hij vanuit zijn ogen dus ook zijn best naar zijn vermogen om jou bij te staan en liep misschien ook op eieren, omdat hij inmiddels weeét dat jij het uitmaakt bij een misstap.
Omdat ook dit in de aard van het beestje zit, zal dit patroon zich blijven herhalen, ook al zijn er (langere) periodes dat het goed gaat.

Jullie passen dus bij elkaar aan beider constuctieve kant en dan is het ontzettend fijn en wenselijk.
Jullie passen niet bij elkaar in beider schaduwkanten. Ook al ben jij niet meer bang voor hem, hij wellicht wel voor jou (of de dreiging van dat het weer uit raakt) en wat het met hem doet daarna.

Ook onveilige/ ongezonde hechting is hechting.
Behalve boos en gekwetst zal hij daar ook oprecht verdrietig om zijn en dat is niet minder oprecht, hij kan niet anders dan zijn zoals hij is, en met zijn goede én slechte kanten en onvermogens kan hij jou niet blijvend aan zich binden, maar ook niet dat deel van zichzelf blijvend onderdrukken, hoe graag hij dat misschien ok zou wíllen kunnen.

Dat is de tragiek ook van destructieve relaties, als het die kant op gaat, dan “repareert” al het (eerdere) goede nog niet (ontoelaatbare) schades die aangericht zijn en (opnieuw) worden.
Ook niet als dat in geen enkele verhouding staat tot veel meer fijne en veilige, liefdevolle en behulpzame tijden, dat je wél op hem kunt bouwen zolang tegenslag van buitenaf komt (iig niet door zijn toedoen) en je je dan juist beschermd en gekoesterd voelt. Het gaat alleen mis als hij of jij zelf die tegenslag veroorzaakt of het vertrouwen weg is van jou in hem of van hem in jou.

Als het niemand van jullie 2en is aan te rekenen is er niks aan de hand en lijkt het zelfs een normale liefdevolle relatie waarin jullie veel voor elkaar over hebben.

Zie mijn verhaal hierboven over anderen die min of meer zo in elkaar zitten, dat kan ook in vriendschappen spelen en niet alleen in partnerrelaties.
Mensen die tegen je tekeer gaan, verbale agressie of erger, creeert onveiligheid en hoef je van niemand te tolereren, ook niet als daar goeds tegenover staat. Het is geen weegschaal en helaas zijn we zo gebouwd dat negatief en onveilig veel meer indruk op het brein maakt dan positief en veilig, dat is dat alarmsysteem uit primitiever tijden om te waarschuwen tegen gevaar en dreiging, om van te leren zodat je niet steeds tegen hetzelfde aanloopt, zoals een dier zich niet vaker zal branden aan een kachel.

Mensen hebben daar bovenop een delicater brein ontwikkeld, met gevoelens en ratio, die het instinctieve brein (met zijn 1e primitieve reactie) kan overrulen, door na te denken en gevoelens die meespelen.
Waardoor we in staat zijn om dat instinctieve weg te redeneren, te nuanceren of te bagatelliseren, maar ook om te kunnen vergeven, te begrijpen, in te leven en niet klakkeloos alleen maar te luisteren naar angst en gevaar, maar met een bredere blik te kunnen oordelen of dat er echt is, of dat het een denkbeeldig gevaar is.

Het vervelende daarvan is dat je en inschatting maakt zelf, afhankelijk van hoe je redeneert, en ook dingen kunt goedpraten uit wensdenken of goedgelovigheid, ook na meermaals “verkeerd” inschatten.

Intuitie is niet hetzelfde als dt “angstsysteem”, het is imo de optelsom tussen instinct, kennis en ervaring, waardoor je wel alarmbellen krijgt, maar die afhankelijk van die kennis en ervaring interpreteert.
Als na een tijdje die angst afneemt, en al vaker gemerkt hebt dat die harde woorden niet door daden worden gevolgd, kan dat je geruststellen en gaat de “strijd” vooral tussen verstand/ weten wat je inmiddels weet en kent van hem, en gevoelens, waaronder de wens om de liefde en zorgzaamheid te willen voortzetten en behouden.

Daarom gaan veel mensen “tegen beter weten in” toch weer voor het een kans geven, als het gevaar/dreiging (van uit elkaar gaan) eenmaal geweken is (of juist een feit geworden is, want dan is de angst ervoor weg).
Heel menselijk dus, zolang je beseft dat het een eigen inschatting blijft, een optelsom, en wat er overheerst (of overblijft na een tijdje).

Dat angstsysteem kan fouten maken: alles wat lijkt op voorgaande soortgelijke situaties doet het alarm al afgaan.
Bij sommigen zelfs zo sterk, dat ze nooit meer iemand vertrouwen, dus niet alleen diegene niet die het betrof, maar geeneen toekomstige partner, en dus levenslang daarvan af zien, omdat ze hun eigen inschatting niet meer vertrouwen als het een keer zwaar mis is gegaan.

Iemand die met de auto is aangereden door een rode auto (of een bepaald merk) zal (onbewust) alerter zijn op andere rode auto’s of dat merk, alleen maar omdat ze dat onwillekeurig oproepen.
Dat is onze Pavlov-reactie, ook als je verstandelijk weet dat het niet waar is, niet dezelfde is, alleen herinnert aan dat ongeluk.

Dat verdwijnt (als het goed is) ook weer naar de achtergrond, zeker als het tijden niet meer getriggerd wordt.
Dan word je dus minder waakzaam, minder voorzichtig.

Jij bent nu langere tijd in een geruststellende en relaxte sfeer met hem geweest, waardoor je kon ontspannen en dat naar de achtergrond kon verdwijnen. Tot het weer aangeraakt werd dus.
Het zal blijven sluimeren, als het niet getriggerd wordt en dan krijgt het goede en fijne de overhand (en dat geldt voor hem ook).
Dan krijg je er allebei weer vertrouwen in, en de beste voornemens aan beide kanten om het zo te houden.

Toch zit die eerdere kennis in je systeem en is niet uitgewist, alleen sluimerend op de achtergrond.
En dat zal zo blijven tussen jullie, het gaat nooit helemaal weg, want je hébt allebei die schaduwkant nu eenmaal, wat er ook in zit (niet alleen destructie, maar ook je angsten en mindere eigenschappen, herinneringen en tegenslagen, eerdere teleurstellingen in het leven, niet alleen om hem maar ook erdere liefdes, jeugd, op allerlei gebieden wat je eerder hebt meegemaakt aan “negatieve” ervaringen en eerdere “gevaren” of dreigingen, of die nou reeel zijn of niet.

Naarmate dingen verwerkt zijn kalmeert dat systeem, en zal minder heftig reageren bij een nieuwe gebeurtenis dan als dingen onverwerkt zijn “opgeslagen” en nog evenveel emotionele lading bevatten als destijds.
Het deel wat je verwerkt hebt van de vorige keren zorgt er nu voor dat je meer voorbereid bent nu dan eerder het geval was.
En dat geldt denk ik ook voor hem, zodat ook hij niet zo heftig heeft gereageerd nu als hij voorheen deed.

Toch zal het altijd, in meer of mindere mate een knipperlichtrelatie blijven, want het blijft in je brein sluimeren (of je wilt of niet, dat is niet iets wat je kiest of zelf kunt bepalen) en van tijd tot tijd gewekt worden als het er ook maar een beetje op lijkt.
Zoveel mensen nemen zich voor om na hereniging het anders te gaan doen en niet te verzanden in eerdere patronen, en het lukt maar een enkeling om daadwerkelijk te veranderen of de wisselwerking te veranderen. Dan gaat het vaak om triviale terugkerende dingen waar overheen te stappen is, aangeleerd gedrag, irriatie over de tandpastadop oid, maar iemands aard of mechanismen (of die van jezelf, hoe je zelf bent of reageert) veranderen is een ander verhaal.

Ergens in je achterhoofd houd je bij een herstart denk ik alweer een slag om de arm, en houd je er rekening mee dat het niet blijvend veranderd is, ook niet als het “bewezen” langere tijd goed gaat.
Dat zaadje is dan eenmaal geplant, en ook al wordt die niet gevoed of bewaterd, het is niet weg.

Dat onbevangene ook, als dat eenmaal is aangetast.
Hoezeer je ook wenst dat dat bij herstart bij beiden zou kunnen worden uitgewist, het is niet zo.
Het volle vertrouwen keert nooit terug naar het niveau van daarvoor, al kan het op de lange duur wel degelijk herstellen, afhankelijk van hoe “erg” iets was/is.
In geval van jullie en (eerder) belangrijk verlies van vertrouwen en veiligheid heb je grote kans dat de ander levenslang moet “bewijzen” dat het goed gaat, en er nooit een punt komt dat je (weer) helemaal blanco bent en vol vertrouwen en onbevangen tegenover elkaar staat, met wat je weet over elkaar.

Jammer genoeg misschien, maar het is niet anders en het is er om je te behoeden, uit zelfbehoud dus..

Aanvullend op bovenstaand: het hoeft neit eens zo te zijn dat je het óneens bent met iemand bij dat type wat ik beschreef, dus ook als je helemaal niet 180 graden anders over iets denkt, maar alleen ruimer of genuaneerder, begripvoller bekijkt, of dat ergens ook nog (positieve) aspecten ziet kan bij dit soort mensen al verkeerd vallen, als en zolang zij alleen maar het slechte kunnen zien, hun hatelijke bril op hebben (en jij niet), en alles wat je probeert om diegene ruimer, milder of met enig begrip te laten kijken naar hetzelfde valt dan verkeerd (want niet “eens” met dat dit die haat/ wrok/ woede of wat dan ook gerechtvaardigd is, wat diegene dus wel reden genoeg vindt en dus vindt dat jij hem afvalt als jij daar anders over denkt of op zou reageren)..

En nu ga ik zwemmen, het is heerlijk weer hier, de lucht is weer blauw

Nicci, nu zal het voor jou wel dubbelfijn zijn dat je zoon dichterbij komt wonen.
Gaat het verder ook wel goed met hem nu?

Je ziet het goed hoor: er zijn hier wel meer stellen die al lange tijd (denk 30 a 40 jr) bij elkaar zijn en sowieso zou ik zelf als helft van een stel ook daarnaast nog veel contact met anderen willen, en niet meer 1 op 1, ook niet bij genoeg gespreksstof (als je elkaar elke dag ziet en/of vanalles samen beleeft en elkaar door en door kent is er soms nog weinig vernieuwends lijkt me, maar vooral als het routinematig wordt en vertrouwd, patronen. Daar ben ik niet (meer) van, of dat nu alleen is of met zijn 2en).

Dit zijn mensen die op zich gewend zijn om ook hun hele relatie lang weken niet samen te leven vanwege zijn werk in het buitenland, dus kunnen zich ook los van elkaar vermaken, afgewisseld met weken dag in dag uit alles samen doen.
Door een aandoening is zij beperkt mobiel als hij er niet is, dus soms langere tijd ook echt aangewezen op het sociale leven hier.

Dwz deze groep, want zij mogen lang niet iedereen en andersom mag niet iedereen hun, , omdat ze nogal uitgesproken zijn en bijv geen leuk burencontact hebben.
Komen hier al heel wat jaren en “kennen” veel mensen, zij volgt alles op de (besloten) Fbpagina, van het park en dat is ook wel een dingetje: als je wil weten wat er allemaal speelt hier, moet je bij haar zijn, wie ziek is en wie met wie ervandoor gegaan is en waarom, zij weet alles.

Het gaat dus ook vaak over anderen, over hun kinderen en kleinkinderen (die ik niet ken) tot aan mensen hier en met commentaar erop, tegenovergestelde van mij eigenlijk, mij boeit dat allemaal niet en zeker niet over mensen die ik niet of nauwelijks en en wat die wel of niet doen.

Omdat zij stellige (burgerlijke) overtuigingen heeft/ hebben en daar mensen op beoordeelt/ beoordelen, komt ze belerend en ook soms bemoeizuchtig over en ook dat wordt niet door iedereen gewaardeerd. Er zijn dus idd mensen die hun mijden, dus ook daarom zijn ze afhankelijker voor de contacten van degenen met wie ze wel omgaan.

Daartegenover staat dat ze wel behulpzaam zijn voor wie ze mogen, hij mag mij graag en zo is hij degene die dat wespennest hier kwam weghalen.
Zij neemt meestal het initiatief in de groepsapp om bijeen te komen, en als (bijna) niemand reageert of op komt dagen, schuwen ze het niet om een rondje park te doen om te kijken waar de bekenden uithangen en/of met wie (en zij niet bij gevraagd zijn).

En dat gaat me net te ver, net als over anderen uit “het groepje” als die er niet bij zijn, bijv dat ze niet begrijpt waarom ze hun hut niet naar haar norm schoonhouden (zelf is ze gek op schoonmaken) of dat sommigen “van ons” het terras van de horeca prefereren (wat zij dan als afwijzing zien, immers liever daar dan bij “ons).

Want daar deugt het natuurlijk ook niet, slechte kwaliteit en te duur en eigenlijk moeten we dat dan allemaal beamen.
Voor mij is het een geldkwestie, ik ben niet op vakantie maar soort van “vast” hier, dus kan me dat gewoon niet veroorloven, op een enkele keer na, maar dus bij mij niet om principiele redenen (zoals sommigen van ons, die anti-horeca hier zijn).

Je zult altijd met dit soort mensen te maken hebben, omdat heel veel mensen zo zijn en over vanalles en iedereen oordelen en een/hun mening klaar hebben, op anderen letten enz.
Ik heb daar een hekel aan, het is vaak ook niet voor niks dat ze zo met anderen bezig zijn, maken zelf weinig mee en alles is dan op de buitenwereld gericht, of inkijkjes bij anderen via Fb bijv, wat het kijken en vergelijken alleen maar door wordt aangewakkerd.

Ik ga er vaak tegenin, ieder zijn eigen norm voor schoonmaak enzo, leven en laten leven, wat ze belangrijk vinden, en andere al dan niet “pikante” roddels waar ik niet van sta te kijken.
Het zijn vaak ook dit type mensen met starre meningen over minderheden, andere leefwijzen, enzo (en er blind vanuitgaan dat ze gelijk hebben en beaamd zal worden, maar natuurlijk regelmatig op discussies uitloopt).

Affijn, je snapt dat ik niet zo close wil zijn met ze als andersom, en dat in het hoogseizoen (en in de weekenden) er een grotere diversiteit aan mensen is, en ook de groep groter, meer keuze met wie het klikt en in onderwerpen en bezigheden.

Ik maak natuurlijk zelf ook al een tijd veel minder mee, dus los van mijn eigen interesses en bezigheden (die niet overeenkomen) en een beperkt budget om erop uit te gaan, hang ik ook meer aan gezelschap en gezelligheid van bestaande contacten (en dat is thuis ook zo), al heb ik altijd gelukkig nog anderen daarbuiten en ben dus niet afhankelijk van een groepje.

Had ik al verteld dat een armband die ik vorig jaar verloren ben is teruggevonden?!
Was van mijn moeder, en ik ben vorig jaar nog in de papiercontainer gedoken omdat ik dacht hem daar verloren te hebben.
Blijkt iemand van ons die gevonden te hebben en -jawel- op de Fbpagina te hebben gemeld, maar dat heb ik dus gemist. Is dus weer opgedoken en krijg ik vandaag of morgen terug

Verder mis ik mijn dochter en “schoonzoon”, zo ver weg, en wie weet langdurig als het aan hen ligt, willen zich liefst vestigen daar.

Zij is (zijn) een deel van mezelf, degenen met ook filosofische (en spirituele) inslag, zij het op andere manieren en dus altijd verfrissende kijk op het leven, en sparringpartners die buiten de lijntjes denken en leven, we raken nooit uitgepraat en kunnen elkaar volgen in hoe we denken, aan het denken zetten, maar ook een schop geven waar nodig. Zij lopen bij hun vrienden en leeftijdgenoten tegen soortgelijke dingen aan, dat die met heel andere dingen bezig zijn (settelen bijv) dan zijzelf.

Met ex en zoon kan ik ook goed sparren, zij het dat die weer op heel andere wijze “afwijken” in leefwijzen en interesses en waar ze naar streven dan de meeste mensen, maar we elkaar goed kunnen begrijpen in “anderszijn” .

Niks mis met huisje boompje beestje, maar op eoa manier hebben wij met elkaar gemeen dat dat niet is wat we willen en elk op eigen wijze wel tegen de stroom in gaan. Ik denk weleens dat ons hele gezin ad(h)d is en misschien daar die onrust wel vandaan komt, dat we routine en voorspelbaar leven te saai vinden en meer prikkels en uitdaging nodig hebben om te willen voelen dat we leven, waar anderen misschien juist gedijen bij vertrouwde vastigheid en zekerheid?

Ik ben dan ook voorzichtiger geworden om mijn ideeen en behoeften te “promoten” voor anderen, aangezien dat ook projectie zou zijn.
Iedereen zit anders in elkaar, daar is geen goed of fout in, en ook al is het fijn om de nodige “gelijkgestemden” om je heen te hebben, ik ben steeds meer van “leven en laten leven” zoals iedereen dat zelf voor zich ziet en naar streeft (en leeft).

Mlous: ben je vertrokken? Leuke plek gevonden al?

Stardust, hoe gaat het met jou intussen?

Pauwenveer: deels herken ik je onrust en wie weet zitten er dus ad(h)d-trekjes achter, zeker als het op meerdere fronten “opstapelt” en je dan het overzicht kwijt bent en soort van blokkeert/ dichtklapt

“Gewoon” ergens beginnen en in kleine stappen “wegwerken”/ opruimen is al heel wat en goed dat je dat doorbroken hebt, zo wordt de “berg” kleiner, waardoor je energie toeneemt en ook kleine veranderingen ruimte zullen maken voor de grotere..

De temperaturen lopen hier alweer op, gelukkig niet té warm om iets te doen.
Nicci, dank voor de tip, ik heb nu nog leesvoer, maar ga zeker eens kijken naar die serie!

Overigens is het zo dat qua bovenstaande beschouwing over de “vrienden” het net zo goed over mij gezegd kan worden dat ik (nu ik zelf weinig omhanden heb en beleef) ik hetzelfde doe en ook let op anderen.
Het is meer zo dat ik ermee geconfronteerd word omdat ze mij eea toevertrouwen en in betrekken (en daardoor ook de aanvaring afgelopen week) en ik er soms dus wel tegenin ga, maar niet goed weet hoe op te reageren, het boei me allemaal niet, en de vraag is dan: hoe laat ik hun dan in hun waarde terwijl ik er tegelijkertijd voor zorg dat ik dat soort verhalen/ roddels niet krijg, waarop ik moet kiezen hoe daarop te reageren: aanhoren en niet op reageren, of mijn mening geven dat ik dat niet interessant vind (maar zij wel, dus dat is in hun ogen ook en vorm van superieur gedrag van mij dan, of een oordeel over hun/wat hun bezighoudt), tegenin gaan? Ik vind dat soms best lastig..

Dat ik ergens “anders” over denk, ipv wat zwart-wit of “goed” of “fout/verkeerd” is, is hoe dan ook het niet mee instemmen (dus niet mee “eens” zijn) en afwijzing van hun norm of wat zij leuk vinden..
Over me heen laten komen betekent “wie zwijgt stemt toe” ? En blijven dit terugkerende onderwerpen..
Middenweg is om zoveel mogelijk bij anderen inde buurt te zitten en mee te kletsen, als de groep groter is iig, want dit gebeurt vooral als we met weinig zijn (en er dus minder anderen zijn met andere inbreng en onderwerpen) en in beperkte kring blijkbaar uitnodigender is om die (afwezigen) dan als gespreksonderwerp te nemen.

Ik probeer het gesprek dan naar iets anders te leidenmaar weet dat wat mij boeit en bezighoudt hun belangstelling niet heeft of anders over denken, dus dat lukt ook maar beperkt, want bijna niet tussen te komen ook.
Het is ook geen halszaak, soms best vermakelijk, zolang het luchtig en neutraal blijft, met humor en niet kwaadspreken (of discrimineren oid) is..

Fijne dag iedereen!

Lief van je, Pauwenveer!
Ik heb (nog) geen e-reader, ben nog ouderwets van de papieren boeken.
Het is wel een overweging waard, want bijv deze reeks bestaat uit dikke zware boeken van 600 blz en dat is niet makkelijk te hanteren of mee te nemen.

Ik had een soort houten kookboekstandaard op mijn bureautje hier bij hutje voor de Ipad, en gebruikte ik ook om boeken rechtop te zetten. Die heeft het begeven onder het gewicht van het laatste boek..

Mlous, grappig, dat boek heb ik ook rcent gelezen en ligt hier nog!

Wat ben je nog aktief ondanks die warmte!
Top, zo kom je nog eens ergens en doe je veel indrukken op, afwisseling in cultuur en natuur, zee en binnenland, drukte en rust, het klinkt super!

Wat voor eentje kunnen jullie aanbevelen?

Het zou misschien idd iets voor mij zijn, want ik lees nu het liefst overdag, dan heb ik geen leesbril nodig namelijk.
‘S Avonds ander verhaal, al is het nu nog maar +1..

Jouw reizen zetten me wel aan het denken, trouwens, met mijn (grote) behoefte aan afwisseling leef ik daar de laatste jaren helemaal niet naar, ben ik al blij met afwisselend thuis en bij hutje kunnen zijn, beide vertrouwd en zelfs bij hutje is het ook wel voorspelbaar geworden, al was dat destijds ook een rustpunt en ideale combi met de drukte en steeds nieuwe lokaties en organisaties/ klanten met de foodtruck.

Dat was eerst ook allemaal nieuw en altijd weer “spannend” waar we terechtkwamen en verschillende soorten evenementen, hoe alles werkte, of het weer mee zat, we iets te doen zouden hebben (op sommige hadden we weinig te doen, die schrap je dan voortaan, is ook leren door ondervinden), daarnaast terugkerende succesvolle, en werd ook meer routine (voor mij althans), in de rollen qua samenwerking maar ook op- en afbouwen, het werk terplekke als de voorbereidingen thuis: meer van hetzelfde en de afwisseling kwam dan dus nog van de omstandigheden eromheen.

Tijdens corona, toen niemand kon reizen en iedereen overwegend thuis opgesloten zat, mocht ik sowieso nog van geluk spreken dat ik deze stek met tuin héb, en was ik fysiek al niet zo mobiel meer, maar merkte ik minder van dan thuis.
En had ik dat ingewikkelde gedoe met exlover, en bepaalde mensen die veel aandacht vroegen, dus kon wel wat rust gebruiken en me lekker terugtrekken om tot mezelf te komen.

Maar wat ooit begon als avontuurlijk en nieuw, in mijn eentje danwel qua werk met zus, is sindsdien onderhand mijn hele leven routine geworden, nu al een tijdje noodgedwongen weliswaar, maar toch: hier en thuis overwegend dezelfde omgeving, vertrouwde mensen, nauwelijks nieuwe contacten meer, op (weer) een uitstapje na weinig nieuwe belevenissen en (veel te) weinig uitdaging.

Gelukkig kan ik nog steeds ook het “kleine” waarderen (wat eigenlijk niet klein is, maar een hele luxe tov anderen die én niet op vakantie kunnen én niet een 2e hutje hebben), maar tov mijn eerdere leventje is eea meer op behoud en onderhouden (en nu zelfs dat minder ivm herstel) gericht dan op nieuw en avontuurlijk. En ik mis dat! Los van dat ik fysiek nog een hele weg te gaan heb, heb ik nu, zolang ik geen werk heb, de middelen ook niet.

Als ik het mezelf toelaat om te denken: dit is het en zo blijft het de rest van je leven, dus daar moet je het mee doen, maak er maar het beste van, dan zou het nog steeds net slecht zijn, ik ben een tevreden mens met wat er wél is, maar voor mij is het idee onverdraaglijk als het leven bestaat uit wat bekend en vertrouwd is, én je niet meer ergens van droomt, geen doelen zou hebben waar naar streeft, en niet meer verlangt.

Ik ken genoeg mensen die dat juist heerlijk vinden, rust hebben gevonden in het leven wat ze leiden, ook binnen een bepaald vast stramien, ook als dat meer van hetzelfde is, en ze nog jaren met plezier zo verder kunnen gaan.
Sommigen na een werkzaam leven om op terug te kijken en (graag) achter zich gelaten hebben, en blij met de vrijheid, anderen die het prima vinden zo, of vanwege eoa beperking tijdelijlk of blijvend een way of life hebben geaccepteerd en van genieten ook, en helemaal niet (meer) streven naar meer of anders.

Nieuw en verandering is niet altijd per se een verbétering, trouwens, maar iig ánders.

Pauwenveer: dat boek wat jij aanhaalde: ja, ik denk dat sommigen zo tevreden zijn omdát ze hun verwachtingen laag (of verlaagd) hebben en er geen moeite mee hebben om geen doelen of ambities (meer) te hebben, behalve zich vermaken en hopen dat ze gezond blijven en het leven van nu kunnen behouden.
Soms ben ik daar jaloers op, veel mensen die ik ken het leven leuk (genoeg) vinden met hun dagelijkse bezigheden en routines, de boodschappen, koken, eten en zich op de bank nestelen met netflix of hun telefoon en social media, al dan niet naast hun werk wat ze al jaren doen en nog jaren “moeten” doen, aftellen naar hun pensioen zelfs, en niet meer (of anders) verwachten dan ze nu hebben en/of vooruitzicht op hebben.

Soms dus omdat het onhaalbaar zou zijn en hun verwachtingen overeenstemmen met wat haalbaar is, en daarbinnen (genoeg) voldoening en plezier vinden, tevredenheid enz als het maar zo kan blijven als nu, zich misschien wel zorgen maken over inflatie, de gasprijzen en beschibaarheid ervan, hoe de winter doorkomen, het klimaat, oorlog elders, maar dat (naar buiten toe iig) in zoverre naast zich neer lijken te kunnen leggen zolang ze in het hier en nu zijn en (nog steeds) kunnen voortzetten.

Zowel stellen als singles die ik ken, die tevreden zijn met wat ze nu kennen en hebben, omdát het goed is zoals het nu is, niet (meer) streven naar anders of “meer” , misschien gerelateerd aan de (middelbare) leeftijd en de omstandigheden van wat ze (nu) bereikt of vergaard hebben, en het beste maken van de mogelijkheden die ze nu hebben en kennen, in de hoop dat dat nog jaren zo blijft en iig niet minder wordt (bijv hun gezondheid).

Ik heb afgelopen tijd gemerkt dat ik daar nog niet aan toe ben, uitdaging en verandering nódig heb, niet gelukkig word van een leven in het teken van vermaak en (leuk) tijdverdrijf, routines en zorgen voor mezelf, of dat het (enige) doel mijn eigen fitheid en gezondheid is en verder herhaling van hetzelfde, en later dan (pas) wel verder zien.

Als ik terugkijk op mijn “flow” (die steeds verder in het verleden ligt), dan had ik niet alleen doelen, maar zelfs een missie, waar ik heilig in geloofde en op meerdere gebieden volop aan het ontdekken was of veel verwachtte wat nog in het verschiet lag.

Ik geloof niet dat het lijden voorkomt uit verlangen, en als je niks meer verlangt het einde van lijden zou betekenen
Tuurlijik zit er wel iets in: als je niks meer verwacht en van droomt, kun je ook niet teleurgesteld worden.
Toch geloof ik dat (misschien niet voor iedereen, hoor) verlangen en dromen en streven de motor van je bestaan is, jezelf in gang houdt en uitdaagt, alert en avontuurlijk houdt, leergierig en aktief.

En dan bedoel ik niet “meer is beter” of het gevoel dat eea maakbaar zou zijn en je “alles” uit het leven moet halen, streven naar perfectie of bang dat je iets mist, als je eea niét onderneemt (of niet date, of niet ambitieus bent oid).
Ik bedoel persoonlike ontwikkeling en dat kan op elk gebied zijn.
Innerlijke reis maar ook reizen zoals Mlous doet, of experimenteren met jezelf op enig gebied ontdekken, jezelf beter leren kennen, verruimen, jezelf verrassen met onverwachte kanten, reacties of talenten, maar ook misschien wel onverwachte worstelingen en angsten (overwinnen), vanalles kan dat zijn, ook het doorbreken van bestaande patronen die niet langer gewenst zijn.

Ik geloof dus niet zozeer in “erbij neerleggen” en verwachtingen omlaag brengen, leren leven met wat is, hoe tevreden en dankbaar je daar ook al voor mag zijn, als en zolang er kansen zijn om wél aan die verwachtingen te kunnen voldoen (of in de buurt ervan te komen) en als het betekent dat je bepaalde dromen, wensen, behoeften en verlangens opzij moet zetten en (leren te) accepteren (bij voorbaat al?) dat die onhaalbaar zijn (als dat niet per se het geval is) en dat stemmetje moet (leren) negeren.

Ik heb het dan niet over niet gelukkig kunnen zijn zolang je iets (of meerdere doelen) niét bereikt hebt, en denken dat je (pas) gelukkig zult zijn als dit of dat (eoa voorwaarde(n) die je aan jezelf of je leven stelt) waargemaakt is, want dat is een recept om voor en tot dat dat een feit is, je dus al jezelf vertelt dat gelukkig voelen in de toekomst ergens ligt, en dús niet nu,.

Ik bedoel dat ook de weg erheen, of iets nou “lukt” of niet, het streven en proberen, ermee bezig zijn, ergens over dromen, naar verlangen, op verheugen, ergens naartoe werken enz al (zeer) bijdraagt aan je geluk, omdat je dan een beroep doet op je kracht en levensenergie.

Oh haha, digibeet als ik ben, wist ik dus niet hoe een stuk tekst op de Ipad te kopieren, het is zo dat als het te lang duurt met typen de pagina op het forum verlopen is en ik normaal thuis op mijn laptop met muis dan kan kopieren en plakken, want vaak is bij het verversen van de pagina de reactie kwijt.

Maar tis gelukt!

Nicci: belangrijkste is dat je de mooie ziel onder iemands uiterlijk en persoonlijkheid en onvolkomenheden kunt zien/ kent. Zeker bij je eigen kinderen!
Mensen hoeven niet pas uniek en bijzonder te zijn om wat ze doen/ voorstellen/ bereiken, maar zijn dat al, puur om wie ze zijn!

Mlous, rennen in de hitte: ik moet er niet aan denken zelfs!
Ook niet toen ik dat wel kon, maar ben het wel met je eens dat dat deels gewenning is. Ik ben afgelopen jaren zo gewend om (bij hutje) bij hitte geen kleding aan te hebben , dat ik al niet meer gewend ben om mét (bad)kleding in de hitte te zijn, laat staan te bewegen, behalve in het water.

Maar volgens mij is dat niet alles, ik merk verschillen in aanleg, maar ook qua leeftijd, fitheid, omvang enz hoe dezelfde warmte (of kou) ervaren wordt.
Dwz zelf heb ik dat ervaren qua schildklierproblemen destijds, ook hormonaal tijdens 2 totaal verschillende zwangerschappen (met dochter had ik het al warm bij -10 en de ramen open, korte mouwen enz, bij zoon hoogzwanger nergens last van bij hittegolf, iig niet meer dan anderen) en sinds de overgang meer last van warmte, wat ik me niet kan herinneren van jongere leeftijd. Ik zweette bijv nooit (en zeker niet mijn gezicht), ook niet in warmere landen (met een droge hitte)

Behalve 1 vakantie in Mallorca met 37 graden en zeer hoge luchtvochtigheid, na het douchen stroomde het alweer van je lijf, handdoeken die niet wilden drogen enz.
(En zo is het hier in Nederland vaak als het warm is, dat kleffe, benauwde, bij wind van zee).

Een eerdere hittegolf (ik denk 2018) met 38 graden aan het werk in de foodtruck ging prima, toen was het oostenwind en langere tijd (droge) warmte.

Het zal zeker ook samenhangen met conditie en gewicht, maar wat ik bedoel is dat bij dezelfde leeftijd, conditie, gewicht en andere omstandigheden ik verschillen heb meegemaakt bij mezelf al.
Mijn dochter heeft het bijv echt koud als ik het al warm heb en hier een vriendin ook (mijn leeftijd en plusminus zelfde conditie en figuur enzo), zit ik nog te zweten, zit vriendin al te bibberen en trekt al dikke fleecedingen aan!

Vind ik het zwemwater heerlijk van temperatuur, zij waagt zich er niet in omdat ze het te koud vindt.
Hier ook veel mensen die juist bij hitte buiten de sauna in gaan (dat zijn de mensen die het hele jaar door en vaak meermaals per dag de sauna bezoeken)..

Wat ik bij mezelf heb gemerkt is dat veel water drinken en weinig koffie en weinig//geen alcohol ook een groot verschil maakt. En toch begin ik elke dag eigenwijs met koffie (zij het beperkt tot 3 bakjes).

Gisteren (voor de verwachte warmte van vandaag) ff gestofzuigd en bed verschoond, dat soort dingen mik ik uit als dat kan. Dan nog wordt het binnen in hutje overdag warm en transpireer ik al als ik stilzit met een boek.
Buiten hield ik het jaren terug nog wel vol in de zon, met af en toe onder de tuinslang of bij het zwembad met af en toe een plons om af te koelen, nu wil ik in de schaduw onder de bomen of parasol en waag ik me niet voor een uur of 6 in de zon.

Een gelukje is dat iig de nachten fris zijn!
Ik geloof rond de 10 a 13 graden buiten.
Ik weet niet hoe modern en geisoleerd jouw camper is, maar mijn hutje is niet geisoleerd en van aluminium, enkel glas, en voordeel is dat ie snel afkoelt als het buiten afkoelt. Tegen etenstijd is het al goed te doen, hoewel ik gisteren buiten heb gegeten en gelezen tot het te donker daarvoor werd.

Kennissen met nieuwere en goed geisoleerde chalets houden die overdag potdicht en zetten ‘s avonds alles tegen elkaar open, dat hoeft bij mij niet eens, ik houd wel overdag de gordijnen van de slaapkamer dicht (maar raam altijd open) en het is echt lekker koel ‘s nachts.

Nu is het zo, dat die kennissen ook in de winter hierheen kunnen, en ik niet, juist door die goede isolatie, en ook centrale verwarming of een gas- of hout- of palletkachel hebben (ik een petroleumkachel) en ook de leidingen eronder geisoleerd en/of eoa lint eromheen die voorkomt dat eea bevriest.
Met het oog op het dure gas zijn er een paar die nu een airco (erbij) hebben, die ook kan verwarmen in de winter.

Het is binnen momenteel 30 graden en dat loopt verder op met de buitentemperatuur. Maar daalt dus ook vrij snel en overdag ben ik toch nauwelijks binnen.

Fijn te lezen dat je nu al elke dag van je reis geniet en nog zoveel plannen in het verschiet hebt komende weken, heerlijk alleen al om een beetje met je mee te reizen!

(Ook weer een pluspunt van een e-reader misschien?!)