(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Oh, ik zie op marktplaats al allerlei varianten op de Kobo.. welk type hebben jullie en zijn jullie daar tevreden over?
Moet me erin verdiepen, niet nu, maar is er wifi voor nodig?

(Ik gebruik de Ipad hier op de hotspot van mijn mobieltje.
Het verbruikt veel batterijcapaciteit en veel op- en bijladen (van mobieltje).
Geen originele oplader van Iphone, (ook niet echt goedkope van bijv Action) en die wordt overdag hartstikke warm en laadt dan ook heel langzaam op. (In de avond als het binnen koeler is wordt ie niet warm en laadt beter op, ‘s nachts of als ik weg ben durf ik niet)..

Als ik mijn online radiostation luister (en aangesloten op stereo) kost het veel data (en is batterij ook vrij snel leeg).
Ik heb ook gedacht over een bluetooth boxje (ook weer opladen steeds).
Hoe werkt dat met die e-reader dan (of op de Ipad)? Hebben jullie tips? Mlous hoe doe jij dat onderweg?

Ik lees later pas weer bij, ga nu zwemmen!

Dank voor jullie info over e-readers, serieuze optie voor mij idd!

Pauwenveer: je hebt gelijk: eerst moet je erachter komen wát je nou wil en verwacht en mijn ervaring is dat dat diep van binnen zit en daardoor zo lastig is, als dat vertroebeld is door dagelijkse zaken die je al genoeg bezighouden of kopzorgen opleveren..

Waren er maar niet van die lange wachtlijsten, want dat is een goede beslissing: als je het treft kan zo iemand dat proces van buitenaf makkelijker tot inzicht leiden, sommige dingen zie je zelf gewoon niet als je in jezelf graaft en een ander juist de vinger op kan leggen.

Oh, wat ontzettend jammer dat je je laat weerhouden van dat zwemplasje doordat je niet tevreden bent met je uiterlijk/ gewicht (en dan vooral tov anderen/ bekenden). Ik ben ook aangekomen en daar niet blij mee, aar ik voel me desondanks fijn in mijn vel, krijg hier ook een veel reeler mensbeeld mee, zonder (zwem)kleding zelfs, en dat is een verademing!

In elk geval niet schamen voor jezelf, niet vergelijken (en hangt ook nog af waar je je mee vergelijkt, hier veel herkenning, iig als het om vrouwen van eigen leeftijd gaat).

Ik vergelijk me niet met anderen, hooguit met mezelf uit eerdere tijden en mag er wel een kilootje of 10 af, kleren zitten strakker (en dan merk ik het pas) en vind ik zelf mooier/ fijner (vorig jaar 5 kilo eraf door coronatijd en dat is al een verschil, voelt ook lichter), maar vind mezelf nu ook (nog) prima. Dus van binnenuit voel ik me okay over mijn lijf.

Dat is imo juist anders in een paskamer met al die spiegels, dan kijk ik “van buitenaf” naar mezelf. Doe ik meestal dus gewoon niet, en alleen wat ik zelf voel, merk of vind.
Misschien zou het beter zijn om wel wat vaker “van buitenaf” (= oordelen van anderen/ eoa schoonheidsideaal) te kijken, als dat zou betekenen dat het stimuleert om er iets aan te doen, als je je daar onzeker door voelt.

Maar niet om jezelf te veroordelen of minderwaardig door te voelen, je te schamen of schuldig te voelen om hoe je (nu) bent!
Dat leidt tot niks en weerhoudt juist om jezelf aan te zetten tot dichterbij komen wat je van jezelf verwacht (eigen ideale zelfbeeld) .

Je hoeft jezelf niet neer te leggen bij wat je kunt (en zou willen) veranderen, ik geloof niet in zelfacceptatie en verwachtingen naar beneden stellen als je totaal niet meer aan je eigen zelfbeeld beantwoordt en daar invloed op hebt.
Tegelijkertijd hoeft dat ook geen 100% te zijn om happy met jezelf te zijn zoals je nu bent, en kun je ook nog blij/ tevreden zijn met “goed genoeg”.

En waar die grens voor jou ligt is aan jou!
Ik vind het wel erg als het je zo belemmert, en dan vooral naar de buitenwereld toe.
Zou je zonder die bekenden daar geen probleem mee hebben en wél gaan?

Dat boek en die types klinkt idd interessant voor mij!
Dank voor de tip!
V

Even op het “gedoe” hier terugkomend: hier en ook thuis vind ik idd allerlei types interessant, maar ook de ontwikkelingen en dynamiek in groepen en groepjes.

Ook hier begint dus een soort verdeling en loyaliteitsgedoe, en dat wordt imo veroorzaakt uist door een paar mensen diie het minst relaxt “leven en laten leven” zijn, zich veel aantrekken van wat anderen vinden, zoals ze zelf namelijk erg gericht zijn op anderen doen en met een al eigen wantrouwige/ arwanende instelling, waardoor ze dingen snel op zichzelf betrekken. Zelf oordelend en dus ook gevoelig voor oordelen van anderen (of denken dat anderen ook zo denken als zijzelf).

Deels terecht, want inmiddels blijkt dat anderen die paar mensen idd beu zijn, en mijden door ergens anders elkaar op te zoeken, wat niet ongemerkt gaat hier.
Ook zijn er een paar uit de groepsapp gestapt zonder daar een reden voor te geven, maar heb ik inmiddels gesproken.

Aan de ene kant kon dit niet uitblijven, en is het misschien goed dat dit gebeurt, want het “dwingende” en claimende is in schril contrast met de vrijheid en het vrije, niet oordelende hoe hier iha met elkaar omgegaan wordt, ieder in zijn/ haar waarde latend.

Het gaat om hetzelfde als waar ik tegenaan liep: als je niét meedoet wordt dat door een paar mensen als persoonlijke afwijzing gezien (en inmiddels is dat blijkbaar ook zo). Die snappen niet dat hun eigen gedrag juist dat in de hand werkt (oa die aanvaring met mij om niks afgelopen weekend was voor somigen de druppel, blijkt nu).

Dit zijn ook niet mijn favoriete mensen dus, maar in het totaal als grotere groep had en heb ik er ook geen last van, je zoekt vanzelf de mensen op met wie je het beste klikt.
Dat wordt anders als dat dus zoals nu uiteen gaat en die (voor mij) leukere mensen wegblijven (k ben welkom) , terwijl nog een beperkt groepje overblijft, die die anderen dat kwalijk neemt, verontwaardigd is, en verwacht dat ik dat ook vind(en dus voor hun kies).

Terwijl ik dus zélf de vrijheid heb en wil blijven uitmaken met wie en wanneer ik wel en niet optrek, wanneer ik zelf iets wil doen in mijn eentje, en dat kan ook (zoals gisteren) in de buitenruimte onder de bomen met een boek zijn (ipv eigen tuin), zonder anderen erbij, zwemmen en mijn gangetje gaan (en op andere plekken komen). Maar ook ivm de kans op eens nieuwe onbekende mensen, wat daar ongedwongen kan (en minder is als je je beperkt tot bestaande min of meer “vaste” clubjes), misschien wil ik ook nog weleens een leukerd tegenkomen ..

Het zit me dwars dat met wat nu gaande is, dat als ik mijn gang ga ik dus al wéét dat dat dat bij die ontwikkeling wordt geteld en als “verraad” wordt gezien. Als je niet voor hun kiest, ben je dus tégen hun (en dat was al duidelijk uit eerder buitengesloten voelen door anderen en hun verongelijkte reacties en speuren waar die anderen dan wél waren), pff.

Het idee alleen al, dat eoa uitleg of verantwoording schuldig zou zijn als je op het park bent, maar niet aanlsuit, omdat dat anders wordt uitgelegd als afwijzing oid, laat staan als je nog wel met iedereen wil omgaan die je mag (degenen die zich idd wél om die reden hebben afgekeerd), want dat is dan hun afvallen?!

Zo geen zin in dit soort dingen, waar je bij betrokken bent omdát je op den duur een groep bent geworden die elkaar opzoekt en als je andere dingen en mensen daarbuiten ook nog leuk vind, dat daardoor niet meer zou kunnen?!

Bizar dat dit fenomeen vroeg of laat overál ljjkt op te duiken.
Voor ik hutje had was ik lid van een zwemplas en kende ik nog niemand en kon me daar heerlijk terugtrekken met een tijdschrift of boek, komen en gaan naar eigen zin, maar dat lijkt voorbij als je eenmaal aansluiting krijgt en vanaf daar verwacht wordt dat je voortaan daarbij hoort, een patroon wat ontstaat als je dat ook doet, en dan niet meer terug lijkt te kunnen, zonder dat men denkt dat er iets aan de hand is.

En iedereen gaat er altijd vanuit dat je liever niet in je eentje bent, ook gisteren van die goedbedoelde opmerkingen van “zit je helemaal alleen?” (Terwijl ik dat heerlijk kan vinden juist, met mijn boek en genieten van de wijdse omgeving, de luchten, ff zwemmen tussendoor).

Is veelal projectie, blijkbaar wordt dat niet begrepen, zeker niet als vrijwillig en fijn wordt beschouwd, alsof iedereen altijd maar het liefst met (een) ander(en) samen wil zijn.
Eigenlijk net zoals dat voorondersteld wordt dat elk mens liever een partner heeft.

Het zijn dit soort vooroordelen (naar eigen projectie, hoe ze zelf zouden zijn), die ervoor zorgen dat singles niet in hun eentje op stap gaan of uit eten of op een terrasje, want het heeft voor veel mensen toch iets sneus, alsof je geen andere keuze hebt, niemand hébt om mee samen te gaan.

En stellen hebben er minder last van, dat snappen mensen nog, die hebben elkaar en willen ook weleens iets anders, maar in je eentje willen zijn en zelfs fijn vinden soms om je eigen gangetje te gaan, dat gaat er niet in,, als je de keuze hebt om gezellig met anderen te zijn?

Ik vind het lastig, en de groepsdynamiek is meestal het belangrijkst voor degenen die daar idd erg aan hechten en zich zonder dat verloren of afgewezen voelen, niet zelf voor (zouden) kiezen en zich ook niks bij voor kunnen stellen (dus op zichzelf betrekken als je alleen met jezelf of het gezelschap van een ander “prefereert”.
(Dat dat wordt uitgelegd als zelfs liever met een onbekende kletst dan met hun).

Om die reden ben ik al niet geschikt voor een bezitterige partner maar ook niet voor claimende of bezitterige familie/ vrienden.
Heb om hetzelfde jaren terug maar helemaal gestopt met een vriendin, en de grootste moeite soms gehad om (oa in coronatijd) sommige familie af te remmen in de hoeveelheid contact (smsen/ bellen), omdat ik altijd al meer me-time fijner vond en diegene niet (en niet gewend was ook, maar ik wel) .

De vraag is voor mij hoe ontkom je daaraan, aan dat bezitterige dus, zonder die mensen voor het hoofd te stoten dat dit iets is wat bij mij hoort en ik minder behoefte heb (of minder (hun) nodig heb) dan andersom?

Beste vriendin heeft nu een relatie, waarin haar vriend zo is als ik, en dat blijft ze maar niet begrijpen en uitleggen als “hij geeft niet zoveel om mij als hij voor mij” en ik krijg dat ook niet uit haar hoofd.

Ik zou dat juist perfect vinden, zo’n partner, haha, maar op eoa manier trekt dat verschil elkaar aan.
Qua verwachtingen van (hoeveelheid en vorm van contact en samenzijn) een relatie zou zijovereenkomen met mijn exlover, maar die stoten elkaar juist af , zien dat geclaim van de ander wel, en irriteert ze, maar zien niet dat ze zelf net zo zijn?

Dus ik geloof best dat dat vrije en vrijlatende en tolerante van mij juist claimende mensen aantrekt, omdat ze zelf daar wat meer van zouden willen of mogen hebben. Aan de andere kant zijn overal zulke mensen, maar ben ik degene die daar meer last van hebben dan anderen blijkbaar, omdat ik deze mensen (itt sommige anderen) niét afwijs, maar een middenweg in probeer te bewandelen.
(Totdat het mijn vrijheid kóst en die middenweg niet geaccepteerd wordt).

Ik zal dit overal blijven tegenkomen en behalve liefst zoveel mogelijk omgaan met andere vrije, nietclaimende mensen (die hier volop te vinden zijn), weet ik niet goed om te gaan met deze situatie, wetende hoe sommigen dus (stellig) redeneren en projecteren, hoe vaak ik daar ook al tegenin gegaan ben iha om te proberen door een andere bril te laten kijken, dat iedereen anders is en mag zijn, en hun interpretatie niet voor iedereen geldt, inmiddels hebben ze daardoor idd mensen afgestoten en is het nog waar ook (gewórden) ook, dus voor hun weer een bevestiging van “zie je wel, we voelden dat goed aan”.

En niet voor het eerst, gezien hun eerdere verhalen (over allerlei eerdere en recente soortgelijke afwijzingen door de buurt thuis maar ook hier, dus hun ervaringen ZIJN ook dat ze niet overal geaccepteerd (laat staan geliefd) zijn.
Dat weten ze zelf ook, zijn er soort van trots op ook (net als exlover met zijn verhalen over voormalige agressieve akties in het verleden en de hetzes die op dat moment speelden ), zo afgelopen week ook trots vertellen hoe ze destijds door buren tegengewerkt zijn en aangepakt hebben, waar de honden geen brood van lusten, maar wel indicatie hoe ver dat kan gaan bij deze types.

Dat soort verhalen (opschepperij zelfs) was voor mij oa reden om voorgoed met exlover te breken, want past totaal niet bij mij.
En dat contact dus kunnen beperken daarna, zonder helemaal af te wijzen.
Met vriendschappen/ kennissenis het niet anders, en kan ik me hier niet in vinden, als kennissen a la, in een groep prima, voor mij iig geen reden om ze helemaal af te wijzen of buiten te sluiten, maar zeker niet dat close wat zij willen.

En juist omdat ik niet van het buitensluiten ben (zoals thuis ook met bepaalde mensen gebeurd is), hangen zij aan mij, als 1 vd weinigen die niét oordeelt en afwijst/ buitensluit.
Mijn grenzen liggen veel hoger en daarom is het ook mijn patroon, dat ik een veel langere adem heb dan de meeste mensen, zowel in familie als vriendschappen veel meer “pik” waar anderen allang de rug zouden toekeren, en ik als 1 vd weinigen overblijf, waardoor (nog meer) aan mij wordt vastgeklampt door mensen die bekend staan als “moeilijke mensen”.

Als eeuwige bemiddelaar

, die beide kanten begrijpt, wil ik helemaal niet hoeven kiezen aan wie ik loyaal ben.
Ik wil alleen zelf de vrijheid om te kunnen uitmaken hoeveel tijd ik met wie spendeer en hoe, en hoeveel met mijzelf en hoe.

Maar net als verschillen in bijv appen/ Fb en zij die dat heerlijk vinden, gek op hun mobieltje en social media niet snappen hoe ik daar niét om geef en zelfs een hekel aan heb, is het met dit soort verschillen: niet uit te leggen. En ik veroordeel dat niet dat zij daar anders in zijn, maar omgekeerd wordt het vaak toch zo ervaren, als je iets afwijst (een leefwijze of iets wat de ander fijn vindt) voor jezelf, wijs je dat in hun af en daarmee iets wat deel uitmaakt van hun. Dus wordt op zichzelf betrokken, terwijl ik niet meer verlang dan anders mogen zijn ergens in, al doet de hele wereld eraan mee en ik niet, dat dat helemaal niet veroordeel, alleen zelf niet hetzelfde in ben.

Waarom willen mensen toch dat iedereen hetzelfde is en doet en leuk (moet) vinden en dezelfde mening heeft enz en wat afwijkt zélf afwijst en veroordeelt, en zoals de waard is de afwijker automatisch andersom dús van aannemen hun ook wel zal afwijzen en veroordelen?
(En dan gaat het niet om wat nu speelt, maar ook intolerantie/ vooroordelen over maatschappelijke groeperingen, minderheden, homo’seksuelen enz).

Ik ben geen allemansvriend, maar tegenspreken of nuanceren en relativeren wordt dus voor stellige zwart-witdenkende personen nogal eens gezien als “jij voelt je beter” of belerend of dus als “niet mee eens, dan ben je tégen hun) en omdat ze zelf de aanval niet schuwen, als aanval op hun gezien. (En ik weet dus door verongelijkt en soms zelfs vijandig geroddel wat ze vinden over sommige anderen die zich niet laten beperken door alleen nog hier bij te horen en afwisselend wel en niet deel van uitmaken).
Boeit me ook niet, eigenlijk, dan praten ze ook maar zo over mij, jammer dan, de vrijheid is me veel meer waard dan “ergens bij horen”.

Vermoeiend allemaaliig, het dwingt mij om opnieuw en ook hier prioriteiten te stellen en langs mijn eigen meetlat te leggen waaraan en aan wie ik mijn tijd en aandacht besteed én me niet laten meeslepen door wie dan ook ervan vinden.
Dus ook niet door de anderen, voor zover die nu idd buitensluiten, daar doe ik niet aan mee.
Voor zover ze afstand nemen om eigen vrijheid en om van een vanzelfsprekend soort claimerigheid af te komen waar en met wie je heoveel omgaat, kan ik me daar wel in vinden.

Nicci, ook dit is een jou bekend patroon bij jezelf inmiddels..
Na een paar weken ebt de reden waarop het voor jou je grens over ging langzaamaan weg en ga je twijfelen of dat wel reden genoeg was om uit elkaar te gaan, of je niet overhaast in de emoties voorbarig hebt gehandeld en dringt het fijne en leuke van die relatie en deze man zich weer aan je op.

Als je toch gaat overwegen om terug te gaan en hij ook weer die kans aangrijpt, dan zal je met jezelf moeten afspreken dat je het in het vervolg niet meer impulsief uitmaakt of daarmee dreigt, als zich iets voordoet, maar dat je dit voortaan van hem accepteert, een ruzie aan waagt, maar niet de hele relatie meteen beeindigt, tenzij echt voorgoed.

Op den duur is erop terugkomen en het weer een kans geven ook niet meer geloofwaardig voor hem, dus zal hij zowel jouw grenzen (waar je terecht op dat moment voor opkomt en voor kiest) niet meer serieus nemen (als jij dat zelf na een paar weken gemis niet meer doet) als ( de dreiging van) het uitmaken niet meer serieus nemen.

Maar ook op het weer goedmaken niet meer op vertrouwen, het hangt op die manier namelijk altijd boven de relatie, als jullie elkaar weer tegemoet komen.

Op die manier zijn het wankele grenzen, ook voor hem niet meer duidelijk wat wel en niet kan.
Ergens stap je dus niet over zijn misstappen heen, maar over jezelf (eigen grenzen en principes) heen.

Heel begrijpelijk dat het gemis wordt aangewakkerd door dit uitstapje en te zien hoe je het ook niet zou willen, en daardoor benadrukt hoezeer het fijne met afgelopen ex was in vergelijking met andere ex uit het verleden.
Toch is dat maar relatief: het een beter dan het andere wil nog niet zeggen goed (of goed is voor je) en niet elke andere “veilige” partner is zoals de ex met wie je nu op uitje bent geweest. Als je onbewust toch vergelijkt, kijk dan ook naar de slechte kant van beide relaties, het onveilige bijv.

Maar het is niet het een óf het ander, he?
Denk je niet dat een volgende relatie het beste van beide kan hebben, dus zowel de goede kant als een veilige schaduwkant?
Denk je misschien inmiddels dat eenzelfde temperament die afgelopen relatie die fijne dynamiek gaf nu eenmaal inhoudt dat je die er dan ook maar bij moet nemen bij ruzie/ onenigheid?

Het is wel zo dat er een wisselwerking is met hoe zeker hij zich voelt in de relatie met jou en dat dit patroon van afwijzen en de relatie verbreken dus zijn onzekerheid voedt, en dat is de voeding voor zijn verlatingsangst en wispelturigheid, en zo blijven jullie elkaars angsten en wisselvalligheid in stand houden.

Dus je kunt dat doorbreken door echt finaal zeker weten voorgoed te verbreken en je daaraan te houden, ofwel bij elkaar terugkomen en ophouden met uitmaken of daarmee dreigen als dingen voorvallen (afhankelijk van hoe erg, natuurlijk), dus zelf hoe dan ook je aandeel in die wisselwerking veranderen (niet dat het jouw verantwoordelijkheid is, maar hem veranderen kun je namelijk niet, alleen je eigen reacties).

Pauwenveer: dank voor het delen en kan me er deels zeker in vinden, behalve het gedeelte dat ik niet op zoek ben naar geliefd en geaccepteerd voelen (zoals ik ben), want dat heb ik niet nodig en hoef ook niet aardig gevonden te worden door iedereen/ kennissen enzo, en die mensen heb ik gelukkig ook die idd tot mijn inner circle horen en dat zijn de enigen van wie ik dat wel belangrijk vind.

Ik ben ook geen helper (itt vroeger) meer, die meer steekt in vriendschappen dan eruit komt naar mij, het zijn de wederzijdse relaties waar ik echt waarde aan hecht (al zijn die idd niet dagelijks en verder weg).

Ook hier naast vriendengroepjes ook nog veel leuke losse contacten met relaxte mensen en buren.

Vroeger was ik naast “helper” ook (soms tegen wil en dank) “redder” en idd bemiddelaar. Al die rollen wil ik allang niet meer, ik ga nu ook niet bemiddelen, bedank daarvoor, maar ik denk dat op eoa manier anderen mij wel daar geschikt voor achten, omdat ik idd met veel verschillende types mensen gemakkelijk in de omgang ben en zo ook overkom, neutraal en tolerant, meegaand (tot een zeker level als het tegen mijn principes in is), begripvol en kaninleven, ook waar ik zelf anders in ben, dus mezelf niet beter of hoger acht dan een ander.

Ik hoef niet aardig gevonden te worden, geaccepteerd of geliefd te zijn bij (een paar) kennissen, als het in een groep is die verder ook nog bestaat uit mensen met wie het wel klikt: in elke groep of groepje trek je naar bepaalde mensen meer dan anderen.

Ik wil er hooguit mee om kunnen gaan als daar toevallig plek is om aan te schuiven, meer ook niet. Ik hoef er geen vrienden mee te zijn of close, die heb ik al (genoeg), ik hoef ook niet overal mijn stem te laten gelden om mezelf te kunnen zijn, of mee de diepte in.

Met sommigen vind ik oppervlakkig ook prima, als ik die afstand kan bewaren en dat wordt lastiger als diegenen wél closer willen of hun gelijk/mijn bijval gaan zoeken (laat staan loyaliteit) in iets wat mij ronduit tégenstaat. Die ze dus ook van anderen niet krijgen (en die al langer kennen, al eea hebben meegemaakt waardoor ze er niet meer openlijk tegenin gaan, maar nu op deze manier dus uit de weg gaan: als het een kleiner groepje is, is het intiemer, de onderwerpen soms dieper en dus de kans op botsingen groter).

Grote kans dat nu het weekend is en er meer relaxte leuke mensen aanwezig zullen zijn, degenen die zich nu afzonderden er gewoon weer wel bij zijn.
Omdat ze dan binnen de groep kunnen kiezen bij wie ze gaan zitten en uit de buurt kunnen blijven van de paar mensen met wie ze niét matchen.

In een kleinere setting kom je er niet onderuit om deel uit te maken van de conversatie en onderwerpen en daar hebben ze geen zin meer in, geen zin om of in te schikken of een aanvaring te riskeren: ze komen allemaal voor hun plezier hier en hebben thuis en elders (en sommigen elkaar al jaren gevonden) die diepere, closere vrienden.

Het is als op vakantie (en sommigen zijn hier ook op vakantie, terugkerend), en zoek je contact met andere gezellige mensen, maar sommigen wonen hier bijna, of iig in de zomermaanden, en zoeken of ontstaan in de loop der tijd hechtere vriendschappen mee. Dan komt het idd wel aan op jezelf kunnen zijn en gelijkgestemdere mensen en met de een heb je dat meer en sneller dan met anderen.

Probleem is dat dat spontaan gaat (of niet dus) en mensen die opvliegend of als moeilijk bekend staan zichzelf buitensluiten, maar weinig mensen hebben of overhouden wanneer het stil is hier met wie ze omgaan, en dus op eoa manier controle over proberen te krijgen, bijv door oproepjes in de groepsapp en daar geen of te weinig gehoor aan wordt gegeven (en dan dat gaan aanrekenen).

En al zou ik normaliter wel zin hebben gehad dan verdwijnt dat voor mij ook ,als de leukere lui (al dan niet expres) wegblijven en ik wel daarheen ga en met (nog maar) een paar mensen in die (veranderde) verongelijkte sfeer zit..

Je hebt overigens groot gelijk, dat je daar de grens trekt voor jezelf om niet gemanipuleerd te worden tot loyaliteit en die je voor zo’n keuze stellen en daar heb ik dus ook idd helemaal geen zin in!

Laat ik het zo stellen: ik vind het al vervelend dat als ik nu (ook) bij het ene danwel andere (“afvallige”) groepje zou aansluiten het al lijkt alsof ik kies, terwijl ik gewoon vrij wil zijn om helemaal niet te kiezen en zoals het (spontaan) uitkomt gewoon afwisselend met allerléi mensen wil omgaan en op diverse plekken hier, zonder dat daar eoa betekenis aan gehangen wordt.
En áls het idd op een keuze uitloopt, dan zal het altijd zijn voor bij wie ik vrij en het meest mezelf kan zijn).

Wordt vervolgd, het is tijd voor mijn dagelijkse zwempartij, ook al is het minder warm, zon en wolken hier, lekker genoeg voor het buitenbad iig!

Nicci: hopelijk kun je jezelf toch bij elkaar pakken, ik weet hoe lastig het is als je je verscheurd voelt.. bedenk dat je dit zult blijven voelen van tijd tot tijd, juist als je het weer zou goedmaken, dan is het een kwestie van uitstel tot de volgende keer dat je weer afscheid neemt en weer hetzelfde verdriet zult meemaken (en opnieuw meer verbindingen en fijne momenten om door te snijden erbij krijgt).

Voor mijzelf: stof tot nadenken, waarom het mij zo bezighoudt en raakt als het om loyaliteitskwesties gaat en -omdat ik juist niet stellig afwijs of stelling neem?- vaak als laatste (of 1 van de weinigen, zo niet de enige, zoals destijds 2 “moeilijke” familieleden) “achterblijf” en dan meer druk op staat, dat ik het opeens ben die diegene(n) helemaal “in de steek laat” waar de rest allang afstand heeft genomen?

Met exlover nooit meegedaan aan zijn hetzes of anderen “bashen” en buiten te sluiten, en nu moeite mee want welke kant ook áls je moet kiezen houdt in dat je een oordeel moét hbben, en dat is lastig als je niet-oordelend in het leven staat (laat staan veroordelend)..

Ik wil mensen in hun waarde laten, nemen zoals ze zijn, accepteren zoals ze zijn, wat overigens niet inhoudt dat ik daar dan (veel of close) mee om wil of hoef te gaan. Maar afwijzen en buitensluiten of verbannen om hoe/wie ze zijn hoeft ook weer niet..

Eens een nachtje goed over kunnen slapen en ik haal voorgaande later allemaal weg.
Het lijkt zo belangrijk als ik er zulke lange stukken aan wijd, terwijl het een momentopname is.

Wat blijft staan is dat het opmerkelijk is dat ik zo gestresst kan raken van loyaliteitskwesties (die stress is weg, oa door het bekijken van een afstandje als toeschouwer. Omdat ik met “iedereen” omga, ken (en begrijp ik) beide kanten en ik wil ook altijd beide/ meerdere kanten van iets zien.

Misschien zit mijn onmacht daar ook juist wel in, dat veel mensen maar oordelen over elkaar, zonder zich te kunnen inleven in de andere partij en het vaak zo stellig gaat over wie gelijk heeft en wie de schuld, enzo.

Ik denk niet in die termen en wil me daar ook niet via anderen mee bezighouden.
Ik weet waarom ik daar stress van krijg: mijn familie is erdoor verscheurd en -net als mijn vader in zijn gezin- was ik in mijn gezin van herkomst de “bemiddelaar” en dat was bij voorbaat kansloos, gezien de stellige, hardnekkige partijen die tegenover elkaar stonden (en sommigen nog staan).

Dat ging zo ver, dat leidde tot levenslang onveranderlijk verongelijkt, blijven, uitsluiten, wrok gekoesterd en haten tot aan de laatste snik (letterlijk): het werd nooit goedgemaakt, laat staan vergeven.

Zelf heb ik jaren onder zo’n druk gestaan, oa tussen broers/zussen onderling en diegenen tov de ouder(s) en toen ook ik mijn handen ervan af trok (van 1 zusje en 1 broer) voelen ze zich tot op de dag van vandaag verraden.
Begrip voor de ene btekende de ander afvallen, maw: steunen stond gelijk aan “gelijk geven” , dus partij kiezen, als je diegene geen gelijk gaf, was je dús tegen.

Geen nuancering mogelijk, alles wat je ertegenin bracht aan begrip voor de andere kant ging er niet in, wilden ze niet horen en werden dan boos op mij, dat ik het (ook) voor de ander opnam (en dat deed ik bij beide kanten).

Als 1 van de oudsten ook altijd gehoord dat ik de wijste moest zijn.
Van kind af aan heb ik me kunnen inleven in de emoties van beide kanten, hun beweegredenen, redenaties, bedoelingen, maar ook hun onvermogens.

Waarbij mijn moeder nog jaren van haar leven aan zelfreflectie heeft gedaan en veranderde in een dankbaar, waarderend en mild iemand, maar dat kregen juist die 2 niet mee, door de ene geen en de ander weiinig contact, en die bleven zelf halsstarrig volharden in hun eigen wrok, waar geen ontwikkeling in zat: zo was het en niet anders.

Met de “verloren zoon” is het op de valreep nog een beetje goedgekomen , maar zusje kon het niet aan om zelfs op het sterfbed nog om afscheid te nemen van haar moeder en enigszins “goed” elkaar los te laten.

Mijn missie in dat gezin van herkomst is dus jammerlijk gefaald, ook ik had mijn grenzen daaraan, en de geschiedenis herhaalt zich, je kunt dat niet eenzijdig veranderen, als de andere kant niet open staat en niet aan meewerkt.

Die groepjes zijn ook kleine familietjes of iig soortgelijke familiesystemen, het is niet alleen mijn familie die zo in elkaar zit, en dit soort conflicten en een combi van karakters, waaronder ook halsstarrige, stellige mensen zal je overal tegenkomen, of dat nu op het werk of privé is, verenigingen enz.

In mijn eigen gezin zou ik het iig anders doen, en dat heb ik ook gedaan. Het is geen toeval dat ik me aangetrokken voelde tot mijn ex, we hadden overeenkomstige ideeenin hoe we in het leven stonden, over opvoeding enz.
Ook dan geeft het geen garantie dat er geen conflicten oid zouden zijn of verschillende karakters en botsingen, en goddank altijd gevolgd door begrip voor elkaar ipv koppigheid.

Ik ben van kleins af aan gericht geweest op verbinden van mensen, dus helemaal het tegenovergestelde van uitsluiten, buitensluiten, wrok, wraak, haat, zwartmaken en hetzes voeren.
Het gaat zo tegen mijn natuur in, terwijl de mensen die stellig anderen de schuld geven er geen minuut van wakker liggen, hun gevoel van gelijk hebben en dat de fouten altijd bij de anderen liggen, hun verongelijktheid die lijkt op rechtvaardigheid of gerechtvaardigd toe voelen, halen zij hun kracht uit.
Het is hun overlevingsmechanisme ook, denk ik, waardoor ze omgaan met hún beschadigingen.

Zij willen niet een andere blik op hetzelfde, denken in schuld(igen) ipv aandeel, als je hun aandeel belicht, of opkomt voor (begrip van) de ander, dat automatisch vertaald in schuld/ beschuldiging, een aanval (omdat dat bij hunzelf omgekeerd idd een aanval en beschuldiging zou zijn).

Soms lijkt het wel alsof je verschillende talen spreekt, verschillende interpretaties van hetzelfde, omdat het dus ontvangen wordt door de subjectieve beleving en bril van hoe diegene denkt, redeneert en in elkaar zit.

De machteloosheid zit hem daarin, dat die verschillen onoverbrugbaar lijken, als een bepaalde mate van empathie mist, waardoor het niet mogelijk is in te leven in het anderszijn van de ander. Tussen mensen die van elkaar houden niet eens, laat staan mensen die ver van je af staan, zoals hele bevolkingsgroepen met andere culturen, normen en waarden, die elkaar bevechten of proberen te bekeren tot de eigen overtuigingen.

Op kleine zowel als grote schaal verschillen mensen van elkaar, maar wordt door de hele geschiedenis heen al niet gewaardeerd, laat staan getolereerd.
Ook als je het begijpt dát mensen verschillen, en ook waarom, dan nog blijkt het moeilijk om dat van elkaar te accepteren en hooguit mag je hopen dat men ermee om kan gaan minstens.

Verwachten dat bijv je partner min of meer hetzelfde in elkaar zit, denkt en vindt, of zelfs vanzelfsprekend vinden en vanuit gaan, leidt oa tot teleurstellingen en verongelijktheid als blijkt van niet. Door je ongenoegens kenbaar te maken, of de ander te willen veranderen naar eigen overtuigingen, normen en waarden, wordt verwacht dat diegene dat overneemt of minstens rekening mee houdt.
Al gaat het over schoonmaken en hygiene, je hebt zogenaamd het recht om boos of teleurgesteld te zijn dat de ander er anders over denkt en ook “zichzelf” wil (mogen/ kunnen) zijn daarin, zonder dat dat “goed” of “fout” is (in de ogen van de ander).

Oordelen houdt in dat je eigen overtuiging of maatstaf “beter” is dan die van de ander, en willen dat de ander de jouwe overneemt.
Ook daarom heb ik daar zo’n hekel aan.
Laat mij de mijne en ik vraag niet van de ander om net zo te zijn of te leven als ik, dan laat ik jou de jouwe hebben als je die ook niet aan mij oplegt.

Veel ellende komt voort uit het willen toeeigenen van de ander, diens gedachtengoed, overtuigingen en leefwijzen.
Mensen gaan prat op hun onwrikbare meningen, wat ze goed- en afkeuren, terwijl flexibiliteit en een zeker aanpassingsvermogen de mensheid verder geholpen heeft, juist nieuwe denkbeelden omarmen, ipv zwart-wit stilstand in “zo ben ik of zo is het nu eenmaal”.
Als individu zowel als als samenleving moet tolerantie opboksen tegen intolerantie, en zolang dat als “goed” tegenover “fout” staat, is ook dat oordelen.

Het is iets waar je niiet uitkomt, en waar ik me ook geen illusies (meer) over maak, dat dat gaat veranderen.
Als kind dacht ik nog naief dat zelfs wereldvrede mogelijk was.

Je kunt anderen niet veranderen, hooguit meer inzicht en begrip in wie en wat “anders” is, niet beter of slechter, dat dat er ook mag zijn, en naast elkaar kan bestaan, zonder dat je verwacht dat de ander net zo moet zijn als jijzelf bent en vindt.

Mlous, waar jij 1 grote ontdekkingstocht aan het houden bent is echt wat voor te zeggen. Hoe fijn het hier ook is bij hutje, tis net een dorpie waar iedereen elkaar kent, een enclave bijna, waar veel mensen áls ze er eenmaal zijn, zo van genieten dat ze maar weinig behoefte hebben om daarbuiten te komen.

Nu het hoogseizoen is en weekend, en lekker weer ook nog, is er de meeste kans op nieuwe gezichten, net als op eilanden die volstromen tijdens het toeristenseizoen.
Ik vind het momenteel nog vrij stilletjes qua “losse” kampeerders en die vormen vaak onderling ook weer een eigen dorpie, ik vraag me vaak af waar die mensen dan zijn, als het park volgeboekt is en de parkeerplaats uitpuilt en het toch stil is in de gemeenschappelijke voorzieningen (zwembaden, ligweides, terrassen, restaurant).

In schril contrast met jouw ondernemende reis waar jij zelf aan het stuur staat en richting bepaalt waar je heen gaat, waar je misschien langere tijd blijft of juist weer verder gaat, is het op een vaste stek beperkter, dus afwachtender als het gaat om nieuwe ervaringen en mensen.

Mijn “roommate” uit de kliniek gaat momenteel met haar man varend door ons land en stuurt mij dan foto’s waar ze zijn en wat ze daar bezoeken en bekijken, haens, restaurantjes en de omgeving, en zo heb ik een inkijkje in hun belevenissen.
Kan me voorstellen dat jouw reis volgen anderen ook laat mee(be)leven!

Ik kan natuurlijik ook zelf voor de nodige afwisseling en belevenissen zorgen door op pad te gaan en de omgeving verkennen, nieuwe plaatsjes ontdekken en dat zou ik als ik mobieler was (en meer budget had, qua benzine enzo) ook zeker doen.

De eerste jaren had ik die behoefte niet zo, hier kon ik me juist lekker terugtrekken, alles was nog nieuw, en dat stond tegenover mijn leven hierbuiten wat soms al druk genoeg was. In het begin had ik werk wat ik vanaf het park ook kon doen, en een hondje, waardoor ik min of meer gebonden was en niet uren op pad kon gaan, later het land door (zelfde seizoen lente-zomer-herfst) en kon ik hier lekker bijkomen.

Nu spaar ik de benzine om oa mijn zus en mijn zoon en anderen verder weg op te zoeken en nu en dan naar huis te gaan.
En fysiek is door een dorp of stadje slenteren ook nog geen optie, dus ben al blij dát ik uit eigen huis en omgeving ben, wat me verstikte, en hier meer wijdsheid en natuur om me heen heb, kan zwemmen bij hitte en de rust om boeken te lezen en andere mensen te spreken, gisteren nog spontaan een leuk gesprek op het weggetje in het voorbijgaan met iemand die verderop “woont”.

Hoe dan ook, op reis of hier, het is het uit de dagelijkse routine stappen, wil je afwisseling en nieuwe ervaringen opdoen.
Dat kan hier ook, en mijn routine is afgelopen jaren (weer) overdag vrij solitair mezelf vermaken en mijn eigen dingen doen (schrijven, lezen of rommelen in eigen tuin, opruimen, eten) en dan vaak eind van de dag (pas) boodschappen doen en onder de mensen komen, contact met anderen.

De afwisseling die ik zoek ligt dus in eigen routines doorbreken en iets veranderen, maakt niet uit wat, ook kleine veranderingen kunnen al leiden tot iets anders beleven dan herhaling van wat je al kent.

In die zin inspireer jij niet alleen mij, maar ook anderen hier en evt volgers elders!
Natuurlijk zul jij op je ontdekkingsreis ook tegen eea aanlopen, of jezelf verrassen door allerlei kanten van jezelf waar onderweg een beroep op gedaan wordt, wat niet was gebeurd als je thuis of op 1 plek was gebleven.

En daar gaat het ook om: niet alleen in de wereld, maar ook in jezelf zijn tot nu toe onontdekte gebieden, die blootgelegd worden als die op eoa manier geaktiveerd worden (enin het dagelijks leven vaak dezelfde gebieden en skills aan bod komen).

Elke reis begint met eoa verandering, dat hoeven geen grote te zijn, zoals jij nu onderneemt en ook niet ver weg, kan op allerlei gebied zijn waar je iets nieuws of anders doet dan gewoonlijk.
Het kan ook figuurlijk zijn, als het maar iets aanboort of in gang zet in jezelf, alleen al een andere weg neemt, of een omweg, een andere bezigheid, wat dan ook.

Je inspireert mij ook om geen genoegen te nemen met herhalen van wat en wie ik al ken en doe, en om binnen de beperkingen die ik nog heb (en nog een tijdje zal houden, ook al gaat het goed en steeds beter, zonder pijnstillers!) toch waar mogelijk meer uitdaging en verandering aan te brengen. Ik heb afwisseling nodig, ik gedij niet bij het vertrouwde en bekende.

Ook zo’n gesprekje gisteren, het kwam vrij snel en onverwachts op een gemeenschappelijk spiritueel level, voor hem evenzeer een verrassing als voor mij, haha, en het is iets wat aangeboord werd in mji, wat ik verwaarloosd heb afgelopen jaren. Ook niet bespreek met de meeste mensen in mijn omgeving thuis en hier, met wie ik meestal omga (afgezien van dus enkelen verder weg en die ook niet allemaal).

Ik zal dus meer overdag met andere mensen in aanraking komen als ik het omgooi en overdag me onder de mensen begeef, ipv ‘s avonds en beperkt tot wie ik al ken!

Het “lastige” is dat in de gemeenschappelijke ruimte je nooit lang alleen bent, mensen hebben de neiging om elkaar op te zoeken, gezellig aan te sluiten bij bekenden, het zou zelfs raar zijn om ineens op afstand te blijven of in je eentje af te zonderen, laat staan mensen te weren met wie je normaliter optrekt en die gezellig mij komen opzoeken of uitnodigen om bij hun aan te sluiten (tenzij je echt ff alleen wil zijn om een spannend boek of ff zwemmen/ sauna oid).

De ongeschreven regel is hier min of meer dat je met jezelf wil zijn of rust en privacy wil, dat gerespecteerd wordt je in eigen hut of tuin bent, en voor contact met anderen je je daarbuiten begeeft (of bij je thuis uitnodigt).

En dat vind ik ook altijd fijn, zo ook thuis, spontaan bezoek gebeurt nog zelden, alleen op afspraak of uitnodiging en drukte kun je opzoeken buiten de deur of afspreken met iemand/ anderen thuis bij jezelf of die ander(en).
Ik ben ook gesteld geraakt op die privacy, waar vroeger met gezin mijn huis altijd wagenwijd open stond.

Op een bestaande plek kun je als bekenden niet meer onbekend zijn, zoals je niet mer terug kunt met wat je al weet naar niet-weten.
Als eenling en nieuweling was het gemakkelijk om nieuwe contacten te leggen, waar dan ook, en dat zeg ik hier ook vaak: juist als je niet met een vriend(in) of groepje bent, leer je het makkelijkst nieuwe mensen kennen.

Andere plekken zijn er hier niet, als het gaat om binnen deze poorten te ontdekken, dus dan is het misschien best een idee om andere tijdstippen te proberen?!
Zo was ik van de week héél vroeg wakker (ben van nature een avondmens) en kon niet meer slapen, ben eruit gegaan en de zon zien opkomen, het was windstil, en heb vol verwondering om me heen gekeken in alle stilte, inwendig gelachen over de capriolen van een groep musjes in mijn tuin (wel 20!)..

Het is een naturistisch park, een van de redenen waarom ik zo graag hier ben en zeker in de warme maanden wil verblijven, het zou ook niet samengaan met een partner die daar niks van moet hebben, en reizen zou ik, als ik daar weer de mogelijkheden toe heb, liever in andere jaargetijden doen.
En een van de redenen waarom ik me thuis opgesloten voel, zeker in de zomermaanden.

Ook daarom blijven de mensen (op een uitje of fietstochtje na) hier zo graag op het park en ik ben daar geen uitzondering op!
Een enkeling (waaronder mijn dochter en haar vriend) uit mijn close kring deelt dit met mij, en de 2 laatste “exlovers” ook, misschien dat ik ook daarom te lang vasthield daaraan, dit soort gelijkgestemdheid is al uitzonderlijk (en tegen de stroom in).

Nog los van mijn andere “afwijkingen” maakt dat de vijver beperkt, of het nou om een partner gaat of vriendschappen/ familie met wie ik dit kan delen.
Voordeel is dat ik me kan terugtrekken, want was het een normaal park geweest dan had ik allang veel meer visite gehad haha, met zo’n 2e “huisje” in de natuur met zwemgelegenheid enzo.

Ik zal eens verder kijken dan tot nu toe, hoe ik het voor mijzelf ga aanpakken en tóch (meer) vernieuwend, meer afwisseling kan aanbrengen.
Het is dan wel vakantiegevoel hier, en dat is op zich al heel fijn, zij het dat ik niet een weekje/paar weken op vakantie bén, maar vaker en langer, dus welkom zou zijn om nieuwe/ andere dingen mee te maken, andere ervaringen op te doen, andere gesprekken te voeren, dan ik al ken.

En ze zijn er wel, zoals overal, ook onderzoekende, filosoferende en spiritueel geinteresseerde mensen, je moet ze alleen zien te vinden
Pauwenveer, prijs je gelukkig dat je meer van zulke mensen in je nabijheid hebt, ik heb dat oa met mijn dochter en haar vriend, maar die zit ver weg in het buitenland, en nog enkelen op afstand (maar niet spiritueel geinteresseerd, wel andere vlakken).

Fijn weekend!