(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Stardust: fijn om van je te horen, goed idee van je om te blijven schrijven, maar dat voor jezzelf te willen houden.
Je luistert goed naar je eigen ingevingen, prioriteiten en behoeften en handelt daar dan ook naar, dat is wat zeker bijdraagt aan gelukkig zijn met jezelf!

Je vakantie naar Malaga klinkt super, zeker iets moois om naar uit te kijken, met zo’n dakterras!

En pas op de plaats is herkenbaar, je sterkt mij daardoor in mijn eigen voornemen om hetzelfde te doen en daar meer kwaliteit aan toe te voegen dan het geval was afgelopen tijd (waarin ik weliswaar (te)veel tijd voor mezelf had en doorbracht, maar ook relatief veel aan afleiding besteedde ipv echte aandacht voor mezelf.

Dat jij dat bewust aan het doen bent inspireert mij dus weer!

Pauwenveer, dank voor de leestip, heb nu het 2e deel van Carlos Ruiz Zafon bijna uit en de 3e al klaarliggen en dankzij jouw/jullie tips kan ik ff vooruit na deze reeksen!

Tja, ik kan ook steeds minder goed tegen hitte, had daar vroegah veel minder last van. Ik moet er ook niet aan denken om dan overdag op het strand te zitten in de volle zon of een stedentrip te doen, plaatsjes te bezoeken en dergelijke hoor!
Chagrijnig word ik er niet van, wel als het ook nog eens benauwd is slaperig en loom, en de enige aktiviteit die ik dan kan bedenken is zwemmen.
(En kletsen in de schaduw lukt ook nog wel)

Ik heb een hekel aan zweten, dat het zo van je gezicht af gutst, maar ook krijg ik jeuk/ uitslag als ik op de hometrainer of ander apparaat aktief moet zijn en dan op andere plekken ook ga transpireren.

Of het een kwestie van gewenning is (of teveel tijd heb om er bij stil te staan, zoals mijn zoon beweert) weet ik niet.
Mijn kleren zitten momenteel ook te strak, (ook buikje, al zie ik hier om me heen eigenlijk niet anders bij andere vrouwen van mijn/onze leeftijd) en met die warmte vind ik dat heel onprettig, knellend, en dus een verademing als ik bij hutje ben op dat soort dagen.

Op die hittedagen vorige week washet binnen in hutje 41 graden (maar koelt dus ‘s avonds af met de buitentemperatuur, niet klef ‘s nachts). Gisteren en eergisteren was het dan minder warm, minder zon erop ook, maar wel benauwd en hoge luchtvochtigheid en dat voelt net zo warm, dat houd ik een tijdje uit onder de parasol want er was wel een windje bij (en alleen al door dat windje buiten beter te doen dan binnen).

Je was bij mij in de buurt, haha, je was welkom geweest hoor!

Tja, knappe mannen zien is 1 ding, maar dat iemand die ik zelf aantrekkelijk vind (waaronder knap + uitstraling) ook oog (terug, voor jou) heeft is nog een ander dingetje..
Ik weet en merk dat nog best in de smaak val hier en daar, maar dat is vaak mijn smaak niet.

Wonderlijk wel hoe dat werkt, wanneer je jezelf niet zo aantrekkelijk voelt, maar anderen dat wel in je zien.
Het lijkt tegenstrijdig, ik voel me vanbinnenuit nog steeds wel aantrekkelijk, ook met buikje, maar dus niet als ik mezelf van buitenaf bekijk (ook al is ook dat door eigen ogen), maar ik weet onderhand dat er heel wat meer mannen zijn die dat “lekker” vinden, dan ik ooit gedacht had.

ALs ik dat buikje eraf zou hebben (zoals vorig jaar voordat de terrassen weer open gingen, ik 5 kilo was afgevallen), dan zitten mijn kleren beter en voel je je ook lichter, ik zou het meer daarvoor willen, dat ik me daar toch zelf beter bij voel, ongeacht of anderen dat mooier vinden.

Dus jawel, in je eentje is dat lastig volhouden met oefeningen thuis en denk ik dat het een goed idee is om zoiets in groepsverband te doen.
Ik ben ook geen sportschoolliefhebber, vind het al afzien bij de fysio (roeimachine oa, die ik nog fijn vind, en hometrainer daar, waar hij de minuten instelt en ikzelf eerder zou stoppen als hij er niet bij stond, dus je gaat toch makkelijker wat verder dan op geheel eigen motivatie).

Zeker als je dat wat je doet niet leuk vindt, maar een verdergelegen doel dient en dat je (enige) motivatie is.
Met zwemmen kan ik wel op eigen kracht die motivatie opbrengen (ik moet van mezelf een half uur minstens per dag hier), omdat ik dat echt fijn vind om te doen.

Dus ik kan je alleen maar aanraden om dan misschien niet de sportschool te kiezen, maar iets wat je ig nog leuk lijkt om te doen, bijv yoga in groepsverband, daar zijn intensievere vormen van of juist meer gericht op relaxt en ademhaling, bepaalde standjes waarbij eea gaat “stromen” en meer bezig bent met houdingen en lenigheid, plezierig voelt na afloop, dan sportschool met doelen/ prestaties die omhoog moeten en spierpijn (en het doorzettingsvermogen waar jehet dan van moet hebben).

In je eentje oefeningen doen of bijv voornemen om elke dag te gaan hardlopen oid vergt voor meer mensen (die dat niet leuk vinden om te doen maar van zichzelf “moeten”) de nodige zelfdiscipline, en de kans dat je dat volhoudt is dan (bewezen) kleiner.

Om corona zou ik het niet laten, ik denk/hoop dat het zo’n vaart niet meer gaat lopen, nu het zo’n onschuldiger variant is geworden (dan in het begin), dat is toch niet meer te verkopen aan mensen zou je zeggen?!

Of neem eerst een rittenkaart oid, iets wat maandelijks opzegbaar is?
Ik heb mijn zwembad/welnessabonnement thuis “bevroren”, want dat hield ik alleen aan voor de herfst/winter als ik niet bij hutje ben, en komende herfst kan ik dat voorlopig niet na 2e operatie.

Dus áls je een sportschool overweegt, dan geen jaarabonnement nemen, tegenwoordig hoeft dat vaak ook niet.

Qua je werk is het lastig dat de situatie niet verbeterd is. En je je zo niet meer thuis voelt daar, terwijl je het werk op zich wel heel leuk vindt (dacht ik?) en goed in bent?
Ik snap heel goed dat je twijfelt wat je te doen staat, wat het beste is voor jezelf om te doen of te proberen.

En je bent niet alleen daarin, heel veel mensen voelen zich niet (meer) op hun plek op hun werk, of de werkplek, best alarmerend, ik dacht zelfs de meerderheid van de werknemers!

Dat maakt het voor jou niet makkelijker, ik denk dat het voor jou is gaan voelen als “leven om te werken” en dat zoveel van je energie in beslag neemt dat er van “leven” (levenskwaliteit) te weinig overblijft.
Alleen al daarom is het geen luxe, en eigenlijk noodzaak om plezier te hebben in het werk dat je doet, zodat dat geen “verloren tijd/energie” is, zovele uren van je leven, maar je daar plezier en/of voldoening uit haalt.

Daar is al (te) lang geen sprake van, door de sfeer en perikelen daar, en dat lijkt niet te veranderen voorlopig. Dan is misschien élke verandering beter dan te blijven in het bekende.
Dat is makkelijk praten vanaf de zijnlijn, ik weet het, je hebt al die verantwoordelijkheid als kostwinner in je eentje, dus dan ligt het niet voor de hand om wat je nu hebt (opgebouwd aan zekerheden) te verruilen voor iets wat (nog) onzeker is.

Aan de andere kant heb je nu ook min of meer de “zekerheid” dat dit je óngelukkig maakt en zeer veel van je levenslust en -energie kost.
Misschien is het in deze arbeidsmarkt juist wel dé tijd om over te stappen naar iets anders, omdat er overal tekorten zijn (zou je zeggen) en de kans om te switchen groter is dan voorgaande jaren.

Lastig dilemma, hoor, en dan buiten de lijntjes te denken van de kaders waar je al in zit, wat je dan wél (liefst) zou willen (als alles mogelijk zou zijn), omdat niet alleen werkgevers (nog?), maar ook de neiging bij jezelf er is om te denken/zoeken in het bekende, waar je zeker bent van wat je kent en kunt, je sporen al in verdiend hebt..

Succes iig!

Mlous, wat naar en asociaal, zo jammer weer dat je moet meemaken dat tegenwoordig zelfs een camper doelwit is om beroofd te worden van een zonnepaneel.

Dat zal -naast dat het balen is en je je vrije gevoel en zelfvoorzienendheid kwijt bent die je in staat stelde om waar dan ook te kunnen staan- ook je veiligheidsgevoel aantasten?!
Stond je ergens afgelegen? Niks gemerkt? Is het er zo makkelijk af te schroeven?

Goed van je, dat je zo'n tegenslag je er niet van laat weerhouden om enthousiast verder te gaan met je reis, zij het nu aangepast aan de nieuwe situatie, qua stroom..
Kan me voorstellen dat dat wel invloed heeft op het vrije gevoel, nu je keuzevrijheid waar je heen gaat beperkter is geworden hierdoor.

Je getuigt van een grote mate van flexibiliteit en aanpassingsvermogen, en dat is iets wat onontbeerlijk is op zo'n reis.
Naast alle mooie ervaringen zul je nu en dan hobbels moeten nemen.

Jammer dat dat onbevangene van het begin onderweg een deuk oploopt: helaas is dat op reis niet anders dan in het hele leven. De boodschap is dat je toch alert moet zijn en ook in de wereld en in de vrije natuur niet blind kunt vertrouwen op veiligheid voor jezelf en je spullen.

Je houdt je prima staande, laat het je plezier niet bederven hoor!

Mlous schreef: ↑

17-08-2022 13:48

Stardust, goed idee! En Malaga is één van mijn favoriete steden. Leuk om je weer te lezen, ik was erg benieuwd hoe het ging.
Goed dat je even afstand neemt van de mannen. Ik denk eerlijk gezegd dat wij hier dat allemaal zouden moeten doen gezien de fase waarin we zitten. Ik denk dat alleen Suzy op dit moment alleen en écht gelukkig is.

Wat betreft dit stukje: ik geloof niet dat je voorwaarden moet maken als het om liefde in je leven gaat, alsof je dat eerst moet "verdienen" door er "helemaal klaar voor" te zijn, dat je jezelf en je leven op eoa manier eerst helemaal "op orde" moet hebben, bevrijd zijn van je oude zeer, alles in je leven en verleden verwerkt dient te zijn en jezelf heel goed moet kennen, weten wie je bent en wat je wilt (en wat niet), je eigen schaduwkanten "aangepakt" of overstegen zijn, etc, wil je (dan pas) in aanmerking komen voor een volwaardige (ge)Liefde. En dat die dan vanzelf ooit op je pad komt, als je er "rijp" en klaar voor bent.

Omgekeerd zou dat met zoveel woorden zeggen dat er altijd iets zou zijn, waardoor je het aan jezelf te danken hebt dat je dat (nog) niét ontmoet hebt, er blijkbaar redenen voor zijn, waar nog aan gewerkt dient te worden en dus ergens dat soort geluk (gelukkig zijn met jezelf mét een geliefde) ergens in de toekomst ligt. Waardoor je het voor jezelf iig al uitsluit in het hier en nu.
Of het geloof dat als je er wél voor open zou staan in de huidige staat waarin je (mentaal en fysiek) bevindt, je dan dús een "verkeerde" partner zou aantrekken en pas als je zelf in staat bent tot "zuivere eigenliefde en liefde voor een ander" je eoa "Ware Liefde" zult aantrekken.

Ten eerste zou dan zo ongeveer de hele wereldbevolking vrijgezel zijn (en blijven), he

Het hele leven is een leerproces, is altijd in ontwikkeling en niet eentje die je alleen maar in je eentje zou kunnen ondernemen (oa door "te werken" aan je persoonlijke issues uit het verleden en je eigen talenten en zwakheden oid) : alle soorten relaties en interacties met anderen (waaronder ouders, gezin, familie, leraren, studiegenoten/ collega's, werkrelaties, vrienden en kennissen, buren, enz enz) dragen in belangrijke mate bij aan je levenservaringen, kun je jezelf in spiegelen, helpen richting, betekenis en inhoud geven, dragen bij aan inzicht en begrip voor jezelf en voor anderen en zul je aspecten van jezelf leren kennen en herkennen in de ander: hoe meer je jezelf begrijpt, hoe meer je de ander begrijpt, hoe meer je de ander begijpt begrijp je jezelf.

Het zijn niet alleen goede ervaringen die je de weg wijzen en bijdragen aan die eigen ontwikkeling en groei, maar álle ervaringen, dus ook "foute", "negatieve" en "slechte" (of misschien wel júist, als/omdat die aanleiding kunnen zijn voor grondig en diep in jezelf "afdalen" en een beroep doen op je zelfhelend vermogen, zelfcompassie, inzicht in je eigen overlevings- en copingmechanismen geven, in je eigen vermogens en onvermogens hoe om te gaan met wat en wie je ontmoet in je leven.

Je doorloopt vanalles in het leven, met en zonder liefdespartner, je zult hooguit ándere aspecten (van jezelf en wat je uitdagingen zijn) en ervaringen tegenkomen als je zonder bent dan met, het ene niet "beter" dan het andere, maar ánders.
In een relatie word je niet gevrijwaard van ervaringen die jezelf betreffen: ook dan heb je te maken met verdriet, tegenslag, verlies, teleurstellingen, beperkingen en eigen issues, enz die je ook dan zelf moet doorstaan en be- of doorleven, op reageert, en dat voelt echt niet anders met iemand naast je op de bank, hoe meelevend ook.

Wat wel zo is, is dat -naast alles wat je aan eigen ervaringen meemaakt- met een partner ook nog een relatie hebt (en te onderhouden hebt) waar beide partners invloed op hebben, dus ook een (direct) effect van jouw gesteldheid op de geliefde en andersom, waar je rekening mee moet houden.

Kun je in je eentje op eigen tempo en timing tijd en aandacht aan jezelf en welke ontwikkelingen of zelfs stilstand of stemming ook besteden, in een partnerrelatie is er een ander die daarbij betrokken raakt of die dat raakt, effect van ondervindt of jij van die partner in jouw processen en gesteldheid.

Ik zie dat men vaak denkt dat je met een partner eea in elk geval kunt delen, bespreken, overleggen, een luisterend oor vindt, geduld, begrip en empathie, emotionele en praktische steun waar je op kunt rekenen in mindere tijden en elkaar doorheen helpt.
Vanzelfsprekend is dat geenszins!!

Een partner is zelf ook niet vrij van issues, verleden, uitdagingen en tegenslag, heeft eigen behoeften en overtuigingen, karakter, instellingen en overlevings- en copingmechanismen, eigenheden en eigenaardigheden, zwakkere kanten, vermogens én onvermogens.

In je eentje kun je vrijelijk je emoties en stemmingen de vrije teugels geven, alle (vrije) tijd nemen, maanden/ jaren zorgelijk, pessimistisch, burnout of ziek of in rouw zijn of zwaar depressief, zonder je te hoeven bekommeren over wat het effect op je partner is, wat die van je vindt, of je die tekort doet, of de liefde zal standhouden, of je jezelf niet tekort doet, aanpast, inhoudt, je je anders voor moet doen, moeite doen om er, naast eigen issues, ook er voor de ander te kunnen zijn, daartoe in staat te zijn, dat wat er bij de ander speelt er "ook nog bij kunnen hebben".

In een partnerrelatie, maar ook met thuiswonende kinderen bijv, heb je niet alleen met jezelf maar ook met (een) ander(en) te maken, met dien/hun wel en wee, en kunnen, naast eigen gesteldheid en issues waar je mee worstelt, ook hun wel en wee extra uitdagingen meebrengen die daaraan verbonden zijn, zoals bij Pauwenveer bijv waar te wonen en de verantwoordelijkheid van enige kostwinner, waardoor ze voor andere of beperktere keuzes staat dan ze in haar eentje wellicht zou maken, andere prioriteiten heeft en zich niet kan veroorloven om volledig toe te geven aan eigen gesteldheid, behoeften en wensen, verlangens en wat ze nodig zou kunnen hebben voor zichzelf, fysiek danwel mentaal, aan wat kan bijdragen aan haar eigen levensgeluk, energie, levenslust (hervinden), welzijn, levenskwaliteit.

Met een geliefde en/of kinderen heeft je eigen gesteldheid een direct effect op veel meer dan jezelf, kun je niet (zonder consequenties, langere tijd) dag in dag uit (al dan niet na je werk) chagrijnig, passief en lusteloos, gedeprimeerd, verdrietig, boos, teleurgesteld, leeg, uitgeput oid met een afhaalmaaltijd of een zak chips/ bonbons/ fles wijn op de bank ploffen, de boel de boel laten, ongestoord en onbereikbaar zijn met tv/netflix/mobieltje/ een boek of wanneer je maar wilt in je bed terugtrekken, met slapen, dromen, fantaseren en/of intimiteit met jezelf.

Of juist de deur uit wanneer je maar wilt, op zoek naar waar je maar op enig moment behoefte aan hebt, zoals je zelf uitkomt, wel/niet daten op zoek naar liefde, genegenheid, intimiteit, aandacht, goede gesprekken, gezelligheid of gezelschap van vriend(inn)en, reuring, winkelen, een eind lopen/ fietsen, de bioscoop in, sportschool, kroeg, whatever.

Je leven delen met (een) ander(en) houdt in dat je niet alleen de heuglijke, fijne en gelukkige tijden, maar ook de tegenslagen en worstelingen meekrijgt. Dus ook die ván de ander, die kan ook zorgen baren, ongelukkig of ziek worden, met een verlies en verdriet te maken krijgen, werkloos raken, met zichzelf in de knoop komen, dingen verzaken, mentale/fysieke problemen krijgen, zich in zichzelf terugtrekken, geen behoefte hebben aan intimiteit, zich overgeven aan eoa (zelf)destructief mechanisme, of juist spanning zoeken met (een) ander(en), feesten, klussen, overmatig werken/ hobby/ sporten/ gamen, lusteloos op de bank hangen, enz..
Kinderen die niet gelukkig zijn, hun weg niet vinden in de maatschappij, qua werk en wonen en/of sociela leven, zelfvertrouwen, bukken onder de huidige en toekomstige wereld- en maatschappelijke problemen, gepest of buitengesloten zijn, niet weten wat ze willen, zich moedeloos, miskend of mislukt voelen, ongezonde gewoonten aangeleerd, whatever.

Wat ik ermee wil zeggen is: zowel in je eentje als in een relatie heb je te maken met de kaders en keerzijdes van die situatie.
Een levenspartner is niet het ei van Columbus, niet dé oplossing die alleen maar geluk en welzijn brengt.
Maar het is ook niet zo, dat je alleen moet zijn als voorwaarde om (en zolang dat nodig is) ruimte te hebben om te "werken aan jezelf", aan zelfreflectie te doen, effort en energie te hebben om alles te kunnen doen om ervoor te zorgen dat je jezelf "op orde" hebt, jezelf te ontdoen van issues, onzekerheden en alles wat je aan negatieve dingen nog moet verwerken en (je nog) belemmert in de liefde.
Het idee dat je in uitmuntende staat moet zien te komen, alvorens ruimte ontstaat voor (eoa "recht op") Liefde of een ("juiste", Ware, passende) geliefde (te ontmoeten, zoeken of vinden).

Met en zonder geliefde aan je zijde kom je vanalles tegen in het leven, waar je eigen veerkracht voor nodig hebt en het is naar mijn idee niet zo, dat je die op enig moment kunt "bereiken" en die je dan als een constante steunfactor de rest van je leven bijstaat, vanzelf op peil bljift, en ervoor zorgt dat je vanaf daar bestand bent tegen alles wat je daarna nog aan pieken en dalen op je levenspad treft. Of alleen nog beloond zal worden met positieve ervaringen.

Hooguit kan het verstandig zijn om áls je weet dat er issues, onverwerkte ervaringen, oud zeer of eigen mechanismen of omstandigheden zijn die je vermogens om lief te hebben en te kunnen dealen met lief en leed van en voor een geliefde blokkeren of beperken, dáár je tijd, toewijding en aandacht aan te besteden, om die zo mogelijk "op te ruimen", een plek te geven, je zelfkennis en levenservaring mee te verruimen.
Zodat je (weer) onbevangen(er) kunt zijn, een reeel beeld hebt van wat je te bieden hebt aan en te verlangen hebt ván een liefdes- of levenspartner, als dat is wat je zou willen in je leven.

Het moet er niet toe leiden dat je jezelf in het hier en nu "onwaardig" vindt, en voorwaarden aan jezelf stelt om eerst te moeten voldoen aan vanalles om jezelf op eoa denkbeeldig toekomstig moment (pas) "relatiewaardig" te vinden.

Er is niks mis met willen dat je fysiek en mentaal zo lekker mogelijk in je vel wilt zitten en je eigen veerkracht en vermogens op een bepaald peil te hebben, omdat je -wat je treft op je pad- zoveel mogeljik binnen je eigen invloed "in goede orde" wilt kunnen ontvangen.
En je je liever bezighoudt met jezelf dan (nu) een zoektocht of je af te leiden en je in beslag te laten nemen door te verlangen naar (en dus tijd/aandacht voor) een (nog denkbeeldig) ander of terug blijven denken/verlangen naar een ex (of die analyseren, wat de focus op diegene houdt ipv op jezelf).

Dus als je dan toch alleen bent, die tijd/aandacht aan jezelf te schenken, échte aandacht dan wel, niet alleen jezelf daarvan afleiden met de tijd door zien te komen, jezelf hooguit zien te vermaken of juist jezelf voorbijlopen met vanalles wat "moet" of van je verwacht wordt.

Ik ben ervan overtuigd dat je juist verrijkt dóór ervaringen, door je met en tot anderen te verhouden, door je relaties met anderen, door te blijven beleven, ondernemen, leren, veranderen. Niet in plaats van zelfreflectie en reflectie, maar ook niet alleen maar binnenin zoeken naar antwoorden en heling, omdat verrassingen en contacten/ervaringen van buitenaf juist iets binnenin kunnen aanraken en oproepen, een beroep kunnen doen op waar je zelf niet uit jezelf zou "zoeken" binnenin.

Je ontdekt jezelf dus ook in antwoorden als reactie op iets of iemand, hoe jij daarover denkt van binnen, vragen die opgeroepen worden en je jezelf niet gesteld zou hebben als je daar niet tegenaan zou lopen, als je dingen of bepaalde ervaringen bij voorbaat al (bewust of onbewust) uitsluit.

Als je zelf wel aanvoelt dat je veerkracht te wensen overlaat en aandacht/ tijd/ inspanning/ ontspanning behoeft, je dat zelf vaak goed aanvoelt en dat idd prioriteit moet geven (boven focussen op een ander), en tegelijkertijd open kan staan voor wat je pad kruist, omdat dat (achteraf) weleens juist zou kunnen zijn wat je nodig had (voor groei of heling of andere richting) , ook al zou je dat zelf niet gedacht of gekozen hebben.

Mlous, verkijk je niet op mij.
Ik worstel momenteel en al langere tijd net zoals jullie (en evt meelezers) met alleen en gelukkig zijn.

Ik heb (en lang ook) andere tijden gekend, dus ik weet maar al te goed hoe het kán zijn en dat is het allermoeilijkste ook, dat ik "wéét" en niet meer terug kan naar "niet-weten", dát ik mezelf kan vergelijken met de staat waarin ik toen was, en nu niet in ben.

Het vergt "onderhoud" in de zin van blijven "opschonen" om die verbondenheid met je kern in stand te houden, als je die eenmaal gevonden/gelegd hebt.
Daar zijn in de loop der tijd nieuwe "modderlagen" ontstaan, die dat vertroebeld hebben, en ik wist dus ook dat het onderhoud kostte, omdat als je het (nieuwe ervaringen, je gevoelens "doorvoelt" en verwerkt, meteen aanpakt, het te overzien is, weinig moeite kost, behapbaar blijft.

Ik heb dat (direct voelen wat er te voelen is, wat het opruimt en "schoon houdt") verzaakt, niet alleen omdat ik daar even geen zin in had, maar ook omdat het een (over)gevoeligheid meebracht, een soort hoogsensitiviteit waar ik niet altijd/ langer mee om wist te gaan..

Ik was een soort alsmaar rondscannende radar, die vanalles ook oppikte van anderen, eea "doorzag", wat niet alleen heel krachtig voelde, maar ook uitstraalde, dus wat anderen aantrok als een magneet, en ik me niet (zonodig) van af kon sluiten (om bij te tanken en bij mezelf te blijven).

Ik heb me ervan af gewend, niet opeens maar gaandeweg, tegen beter weten in, me ervan af laten leiden, me (tegen mijn eigen "adviezen" of schrijfsels in) weer steeds meer bezig gehouden met gewoon willen zijn, net als elk ander met dagelijkse perikelen, met andere onderwerpen, andere bezigheden en manieren om een beetje "leuk" te leven, gezelschap, dingen doen die weinig met spiritueel bewustzijn/ gewaarzijn te maken hadden.

Misschien/ blijkbaar komt het over als dat ik nog altijd meer dan willekeurig wie dat gewaar-/bewustzijn in/met me meedraag, of een zekere "wijsheid" en zelfverzekerdheid, maar dat is nu meer in de vorm van "kennis" waar ik uit kan putten. Ik ben nu niet verbonden met die bron zelf, met de kracht of kern, waar die inzichten uit voort kwamen.

Dat ging gepaard met een enorme veerkracht, groot vertrouwen in mezelf, in de weg van liefde, geloof in het "juiste/goede", in de wereld en welke kant de ontwikkeling van de mensheid op ging, in de wetenschap en veronderstelling dat daar veel meer mensen mee bezig zijn en ook in staat toe zijn, dat ook zullen vinden als ze eenzelfde weg (naar binnen) eenmaal zouden ontdekken en aangaan.

Maar weten is nog niet automatisch ook wat je weet toepassen en vanzelfsprekend die weg blijven volgen..
Je blijft dingen meemaken, fijne en pijnlijke, en je kan onderweg ook hard vallen, lange tijd stilstaan, verdwalen, ronddwalen, en (hopelijk) weer terugkeren naar het punt waarop je van die weg af gegaan bent.

Naast mijn fysieke issues en dagelijkse beslommeringen zoals elk ander en de wereldproblemen waar we allemaal mee te maken hebben en de een zich meer of minder zorgen over maakt, had ik destijds de "luxe" óm me bezig te kunnen houden met spirituele en persoonlijke ontwikkeling, oa omdat voldaan was aan de basisbehoeften/ "zekerheden", dus niet bepaald op "overlevingsniveau", en dat maakt het wel wat makkelijker, eerlijk is eerlijk, om alleen al de tijd en aandacht te kunnen besteden aan die eigen ontwikkeling/reis/verbinding met wat er in de diepte lag, alle tijd en oog/ oor had voor wat er allemaal van binnenuit opborrelde naar buiten.

In de loop van de tijd heb ik me steeds meer in beslag laten nemen door vanalles wat juist die verbinding in de weg staat of minstens vertroebelt, ophoopt, weer meer gaan leven naar verwachtingen van anderen, omgeving, samenleving, het normale leven met bijbehorende uitdagingen, ups en downs, lessen, verliezen en loslaten van dierbaren, enz.

Ook daarom ben ik dus niet op zoek naar een relatie, naar iemand anders die mij gelukkig hoort te maken, maar naar mezelf, mijn eigen bron, die verbinding met mijzelf waarvan ik weet dat dat bestaat en hoe dat is.

Dat ik dat verwaarloosd heb, of een gift was waar ik niet (genoeg) mee gedaan heb wat daar de bedoeling van was, toen ik daar de mogelijkheden toe had, daar heb ik schuldgevoel over, en dat helpt natuurlijk niet, want schaamte en schuldgevoel kende ik toen niet, maar nu wel en die leiden tot stilstand, houden je vast op die plek.
Angst en zorgen ook, trouwens, die staan tegenover geloof en het volle vertrouwen, maar ook tegenover onbevangenheid.

Ik vergelijk het weleens met mensen die een bijna-dood-ervaring hebben gehad en daarna niet meer zomaar terug kunnen naar het dagelijkse, wereldse leven van daarvoor en die draad (niet) weer (kunnen) oppikken, na zoiets indrukwekkends.
Je maakt deel uit van de dagelijkse werkelijkheid, maar weet/herinnert je dat er meer is tussen hemel en aarde en daarnaar blijf je op zoek.

Ik ben er niet meer zo zeker van als toen, ik ken nu het gevoel van euforie die ik toen voelde en van overtuigd was dat iedereen die bron/kern in zichzelf kan vinden en mee verbinden, of om zich daaraan te wijden..
Ik ken nu ook de keerzijde ervan, maar ook het terugverlangen ernaar, als je dat niet weet vast te houden en niet zomaar weer terugvindt, weer eea moet afleggen aan afstand, en hoe en waar of in welke richting te lopen..

Grappig in dat opzicht is wel weer dat lopen me lastig af gaat afgelopen jaren, en nu nog, terwijl ik dat vaak gebruikte als voorbeeld..

Anyway, ik ben net zo aan het worstelen als iedereen, met dagelijkse beslommeringen en keuzes, in de liefde, met werk/inkomen/ inflatie/gasprijzen/ het weer/ klimaat, een zekere eenzaamheid, twijfels, vriendschappen, leefwijzen die ik niet langer kan voortzetten en allerlei andere maatschappelijke en persoonlijke dingen die momenteel gaande zijn.

Mlous, het allerbelangrijkste is dat je luistert naar jezelf en wat je gevoel jou aangeeft als het ook nog eens jouzelf betreft (bijv of het nu nog niet okay voelt om open te staan voor een partner) en dus niet naar anderen, ook niet naar hoe ik ergens over denk!

De antwoorden liggen altijd binnenin je en daar kun je het beste op vertrouwen.
Daar wordt je intuitie alleen maar sterker van, ik noem dat een unieke combinatie van je eigen instinct, ratio, kennis en ervaringen.

Doordat het een combi is, is het vaak nog lastig en niet goed te onderscheiden welke van die "stemmetjes" nou tot je spreekt. Zo zullen sommige mensen met veel/ sterk negatieve ervaringen een veel alerter instinct (of "alarmsysteem") hebben gevormd, waardoor ze iets/ iemand/ een acute situatie sneller zullen interpreteren vanuit angst dan anderen in dezelfde situatie, soms onterecht als het alleen al lijkt op eerdere ervaringen.

Nog lastiger als die verschillende delen elkaar tegenspreken, gevoelsmatig anders is dan je er rationeel over denkt. Dat gebeurt bijv als je een ex mist, en nog aan gehecht bent (die hechting is deels ook fysiek, door hechtingsstofjes) maar met je verstand weet dat het beter is zo.

In die combi kan dus 1 van die delen de overhand hebben: gevoelsmatig kan je bijv iha een algemene onderliggende (sluimerende) behoefte voelen aan "een" geliefde (in je leven), maar dan zoals je een veilige, liefdevolle relatie zou wensen en niet eentje zoals met die ex. Ook al waren die gevoelens al gegroeid, met je verstand (en instinct) is die ex dan "niet geschikt", niet bij je passend.

En je intuitie weet ook wanneer je nog eea te verwerken hebt en je tijd/aandacht beter aan jezelf kunt spenderen alvorens alweer op potentiele anderen te richten, als je jezelf goed genoeg kent om te weten dat als je idd voor iemand zou vallen dáár al snel alle aandacht heen zou gaan.

Er is zeker niks mis met de uitdaging met jezelf aan te gaan om eerst te ontdekken wie je bent zónder (de invloed van) een ander, en wat in je eigen vermogens ligt en zelfkennis hebt over wat belangrijk is voor jou en wat de bijdragen zijn aan gelukkig te zijn met jezelf (voor zover je daar invloed op hebt).

Een gezonde relatie met een fijne levens-/liefdespartner van wie je veel houdt en andersom is "maar" 1 van die evt bijdragen, naast allerlei andere die op het lijstje staan, zoals plezier in je werk, voldoening, eigen levensdoelen en leefwijzen waar je je goed bij voelt, mentale en fysieke gezondheid en fitheid (belangrijk voor je veerkracht, voor je belastbaarheid) en nog veel meer, wat echt je eigen gesteldheid betreft.

En wat op dit moment prioriteit heeft of krijgt weet je intuitief zelf wel, laat je niet aan het twijfelen brengen door wat ik schreef.

Ja, je hebt gelijk, dat in deze periode het veelal gezinnen en stellen zijn die op vakantie zijn. Ik merk het zelf ook op het park. Veel van mijn "vaste" kennissen daar zijn dan ook stellen (met hooguit al oudere kinderen die het huis uit zijn).
En ook een paar mensen die ooit als stel daar neergestreken zijn maar de partner van overleden is of uit elkaar zijn gegaan en dit hebben aangehouden (voelt ook veilig en vertrouwd in je eentje als je al vrienden hebt, dat is toch anders dan zoiets vanaf het begin zelf ondernemen).

Er zijn blijkbaar niet zoveel mensen die in hun eentje aan zoiets beginnen, als vakantie of vaste plek (seizoen of hele jaar) niet, laat staan alleen reizen zoals jij naar steeds nieuwe onbekende plekken.
(lees de reispijlers hier er alleen al op na, sluiten liever aan bij singles- en groepsreizen en ook in eigen land organisaties als NMLK (nieuwe mensen leren kennen) dan in hun eentje ergens heen, in hun eentje naar een restaurant of terras enz).

Ik zie dus ook op het park veel vaste en tijdelijke stellen, van wie velen tevreden rustig samen voor eigen tent/camper/caravan zitten, koken, samen fietstochtje maken, samen naar de sauna/ zwembad, samen aan de bar of een tafeltje op het terras.
Ik benijd ze meestal niet, ook al hebben ze hun gezamenlijke routines en gezamenlijke of eigen bezigheden die op het oog iig op elkaar zijn afgestemd.
Sommigen zijn samen "op zichzelf", anderen leggen graag contact met anderen.

Als het gaat om bij elkaar 1 op 1 bij eigen onderkomen bezoeken/ bbq oid, dan zijn het vaak stellen die (een) ander(e) stel(len) uitnodigen.
Ik word daar soms ook, maar alleen bijgevraagd als het een groepje is, niet als "3e of 5e wiel aan de wagen".

En ja, het is ook zo dat als je niet zo handig, praktisch of technisch bent, je meer bent aangewezen op hulp, waar bij stellen ieder zijn/haar taken heeft en zelf af kan.
Wat geeft het? Heb ik ook, hoor, ik zou best zelf kunnen leren hoe water af- en aan te sluiten, maar dat deden de eerste jaren vrienden voor me (en ook nu heeft 1 dat aangeboden), maar na een paar keer bevroren dingen laat ik dat nu door een bedrijf uitvoeren, die paar jaar terug de nieuwe geijser hebben geplaatst.

De behulpzaamheid is daar groot, oa is 1 weduwe zo goed als blind, dan zijn er mensen die zich aanbieden om te helpen schoonmaken en met het gras/tuinonderhoud, vuilnis wegbrengen en dergelijke.

Afgezien van die weken na operatie dat de buurman mijn gras heeft gemaaid, heb ik altijd wel wat betaald als iemand echt werk voor me gedaan had, een aardigheidje teruggegeven/ gedaan (ja, buurman wil daar niks voor, maar dan zet ik een plant neer voor iig een gebaar van waardering).
Een handige vriend die (vorig jaar) meteen aanbiedt de lekke achterband van mijn fiets te vervangen (en daar niks voor terug hoeft) geef ik een 6pack biertjes oid.

Je hoéft niet alles zelf te kunnen!
En je zeker niet te schamen of schuldig te voelen dat je hulp inroept of nodig hebt ergens voor, ieder zijn/haar kwaliteiten en jij hebt weer andere!
Ook niet elke man is handig of technisch, trouwens.
Van die stellen moest je eens weten hoe vaak de vouw zich waagt aan rijden/parkeren/ installeren met caravan/camper en technische dingen regelt: not!!

Ik weet dat de vriend van mijn dochter de hele reis zelf rijdt (ook al rijdt dochter al jaren oa een bestelbus) en hij handig is (zij een chaoot 1e klas), dus hij regelt alles, incl het inpakken, indelen en bijvullen van alles, lampjes verwisselen en reparaties, rook melders installeert, enz.

Ze is zelf rete-intelligent, en ook bijv wel handig in regelen en onderhandelen oa voor haar werk, maar 0,0 praktisch ingesteld!
En toen ik het voorwieltje van mijn caravan aan flarden reed heb ik zelf wel zo'n nieuw wieltje geregeld, maar heeft hij die vervangen.

Met de foodtruck moesten we ook dingen leren door zelf te ondervinden: een keer met hittegolf ergens gestaan en viel de stroom steeds uit, maar de aardlek sprong er niet uit, bleek er op onze kabelhaspel een eigen zekering te zitten en omdat het in de volle zon/hitte stond sprong die er steeds uit. Wisten wij helemaal niet dat dat erop zat.
Laatste keer bij die school toen we afbouwden bij harde regen wilde de bus niet starten, accu leeg. Bij gebrek aan hulp zelf maar wat geklooid met startkabels (en mobieltje als richtlijn hoe dat moest) en dat lukte (als bijv de concierge wel in de buurt was geweest hadden we hulp gevraagd).

Ik heb een zeer handige zoon die "alles" kan wat gemaakt, gerepareerd of vervangen moet worden, die zowat mijn hele huis verbouwd heeft of die helpt met computers (schoonzoon ook) en ja, vroeger mijn ex ook.
Daardoor nooit de noodzaak gehad om eea zelf uit te zoeken en nu kan ik bepaalde dingen nog steeds niet zelf (deels uit gemakzucht, had ik best zelf kunnen leren of uitzoeken hoe iets moet).
Ik weet van de meeste functies op mijn laptop, mobieltje en Ipad niet dat die er zijn of wat ik ermee moet, wat ik aan en uit moet zetten, wat het kan. Boeit me ook niet genoeg.

Dus maak je niet druk over dat je niet praktisch of handig bent, niemand kan dat zomaar, en hebben dat ook ergens geleed en ervaring opgedaan omdat ze dat zelf ook eens ondervonden hebben en voor sommige dingen zou het wel handig zijn als je dat (gaandeweg) leert of meekijkt, zeker omdat jij ook naar plekken gaat waar die hulp afwezig is, maar andere dingen kun je soms gewoon beter overlaten aan iemand die er verstand van heeft.

Met die zonnepanelen had je niet kunnen weten, nu wel en als je een nieuwe laat plaatsen zal je dat anders doen, daar gaat het tenslotte om: niet jezelf om de oren slaan dat je iets al had moeten/kunnen weten, maar dat je mág leren door te ondervinden/ergens tegenaan te lopen.

Ik hoop dan ook dat je dip van korte duur is, en minstens ophoudt jezelf dingen kwalijk te nemen waar niet alleen jij maar ook anderen niet bij stil zouden staan, dit is allemaal nieuw voor je he!
Sowieso doen niet veel mensen je dit na, je mag daar trots op zijn en het is inherent aan ontdekken dat iets ook kan tegenvallen, beter anders kan.

Zo bouw je gaandeweg ervaring op, het heeft soms weinig te maken met of je praktisch of handig bent, niemand zonder enige ervaring weet die dingen zomaar, hoor!

Hopelijk krijgt het plezier in je reis weer de overhand, want het hoeft -net zoals in het normale leven- niet als vanzelf alleen máár de hele tijd goed en fijn te gaan en gepaard gaan met gelukzalige gevoelens oid!

Ex komt zo, we gaan ff lunchen ergens buiten en ik moet me nog aankleden, dus weer eens opschieten (what's new)

Keep going, je doet het hartstikke goed!

Mlous, wat ik allemaal neerpen is veel (zelf)reflectie bij, vaak wat bij me opkomt nav iets wat jullie vertellen/ je afvragen als dat raakt aan iets wat ik zelf ervaren heb of herken en me (ook weer) aan het denken zet.

En dat is op sommige vlakken net als wat ik hierboven schrijf: kwestie van ervaring of ondervinding en dat bouw je op gedurende je leven (als je eea meemaakt). Sommige dingen heb ik destijds ook tijden over getobt, eindeloos ingedoken en gegraven of geanalyseerd en pas veel later tot eigen conclusies/ inzichten gekomen.

Die zullen ook subjectief gekleurd zijn, maar het is de beste manier (zelf doen, zelf tot inzicht komen) en ik heb daar ook hulp/zetjes van buitenaf bij gehad, coachingsessies ondergaan, intervisie, cursussen en bepaalde mensen die de blik op iets veranderden.

Voor iedereen liggen de antwoorden op eigen vraagstukken vooral binnenin, anderen geven hooguit een aanzetje (waar te zoeken, in welke richting, objectievere blik, van een afstandje enz)

En ik ben heel wat ouder, maar heb ook heel veel niét meegemaakt of gedaan waar jij of anderen en jongere generaties nu mee te maken krijgen..

Mlous, fijn dat je je alweer wat opgeknapt voelt.
En zo ken ik ook nog wel een paar uit de tijd dat ik die caravan nog had, hoor!
Elk jaar vertrok ik met een big smile het dorp uit, voelde me heel stoer dat ik zoiets toch allemaal maar ondernam en het hele stuk naar het zuiden (ook Spanje) in mijn eentje reed enzo..

Als we pauzeerden langs de snelweg parkeerde ik dus áltijd tussen de vrachtwagens, zodat ik rechtdoor eruit kon rijden..

En had ik een keer bij de splitsing bij zo'n benzinepomp per ongeluk die voor vrachtwagens gekozen, moest ik achteruit tot dat punt en dat was wel ff een uitdaging..

Een keer op een doorgangscamping moest ik achteruit rijdend die caravan door een ondiep soort greppeltje heen op zijn plek zien te krijgen.
Alle buren (mannen) keken belangstellend toe hoe ik, dat vrouwtje, dat ging aanpakken. Niemand schoot te hulp.

Het is gelukt, maar daarbij moest die caravan steeds over zijn eigen oplooprem heen en begon mijn koppelingsplaat warm te lopen en naar verbrand plastic te ruiken..
(na die vakantie moest die en de versnellingsbak vervangen, want ook nog filerijden in de tunnels van Lyon in de hitte, waarbij elke meter vooruit de caravan over die oplooprem heen moest).

Een andere keer hadden we net getankt op de snelweg ergens op de terugweg halverwege Frankrijk. Als je langer parkeert haal je dan de electrastekker eruit (bij de trekhaak, tussen caravan en auto). En als je wegrijdt dus weer erin.
Affijn, gedaan en niks geks gemerkt.

Vele kilometers verder keek ik weer eens in mijn achteruitkijkspiegel en schrok me een hoedje: de hele bovenkant (deksel, zeg maar) van de disselbak verdwenen!
Ik was nog bang dat die op de achterruit van achteropkomend verkeer terecht was gekomen, maar eigenlijk kon dat niet, want het ding klemde enorm als ik die erop deed, dat kon niet zomaar weggevlogen zijn tijdens het rijden.

Het was nog een originele (niet meer te krijgen) en het enige wat ik achteraf kan bedenken is dat iemand die eraf gejat heeft toen we pauzeerden (of voor de grap, of zelf kon gebruiken)?
Affijn, sindsdien reed ik dus zonder disselbakdeksel..
(ik nam toen al geen gasfles meer mee, kookte nooit binnen maar op gasstelletjes in de voortent).

Een keer in de Areche geen zin in die hele voortent eraan te zetten voor die 2 weken.
Dus een goedkope partytent van de bouwmarkt opgezet en vastgebonden aan de caravan. De binnentafel kon ook aan de buitenkant vast (niet nodig voor het bed) met een rail en half daaronder hadden we dan een soort open kastje met 3 mandjes. En door het raam stak een verlengsnoer voor verlichting in de nok (die normaal in de voortent hing) en voor onze muziek/opladers enzo.

Zijn we op een avond naar een naburig plaatsje gegaan met van die warmwaterbronnen en brák er toch een onweer uit!
Eenmaal 's nachts terug op de camping alles donker bij ons: hadden we dus die nacht geen electra meer, want de regen had natuurlijk van die waterzakken veroorzaakt aan de randen van de partytent en liep het water regelrecht (tussen caravan en partytent) de stopcontacten van die verlengsnoer in..
(dus de stop of aardlek van onze aansluiting op de paal/electriciteitskastje vd camping was eruit gesprongen en de beheerder sliep al).

Een keer waren we al vrij laat vertrokken uit Nederland (omdat ik vergeten was verzekeringspapieren voor de caravan op tijd aan te vragen, die kon ik alsnog ergens ophalen die ochtend, lag niet op de route).

Rond het avondeten waren we pas in Belgie in de buurt van Spa, geloof ik.
Van de weg een plaatsje in gegaan, daar was een festiviteit gaande, leuk, konden we daar iets eten.
Ik had dat jaar een klein budget en maar 1 bankpas bij me.
Ff cash gepind bij een automaat daar en wij een pizaatje gegeten.
Toen door naar een camping zo'n 100 km verderop.

Volgende ochtend verder gereden en in Luxemburg tanken.
Bankpas kwijt! Nergens te vinden!
Met dochters pas afgerekenden geparkeerd.
Gelukkig had ik de pinbon nog, daar moest het misgegaan zijn.
Ik die bank gebeld (hoofdkantoor), nee, als die pas gevonden zou zijn was de procedure dat die naar mijn bank in Nederland gestuurd zou worden.

Nummer van de bank van de geldautomaat van dat plaatsje gebeld, ja, de pas was idd gevonden (ingeslikt) en ze waren nog open tot 2 uur..
Caravan losgekoppeld en 100 km met hoge snelheid teruggereden
Zo onnatuurlijk voelde dat, de verkeerde kant weer op en dan weer terug op hetzelfde punt te zijn..

Dus met grote vertraging alsnog onze weg vervolgd.
's Avonds was de vraag (voorbij Lyon) of we dan maar weer een tussenstop op een andere camping moesten inlassen, op zich al best dichtbij waar we heen wilden, maar dan midden in de nacht zouden aankomen.

Nou vooruit dan, we kenden de eigenaar toch, en de mensen daar waren altijd nog laat wakker, zou geen probleem zijn.
Had me er wel op verkeken dat de laatste 30 km via bochtenweg door de bergen ging en nog een uur kostte.
En zo reed ik door het donker, de kinderen diep in slaap inmiddels..

Komen we eindelijk aan, slagboom dicht, had de camping opeens een andere naam, alles donker en stil?!
Nou was deze favoriete camping heel onprofessioneel en een zootje ongeregeld (dat was het leuke ook eraan), dus die slagboom met touw vastgemaakt, zoon had die zo los, dus ben brutaal erop gereden en de caravan op het tentenveldje gezet, poten uitgedraaid, kinderen tandenpoetsen en in slaap en ik nog even op een stoeltje bijkomen van de rit.
Briefje geschreven en onder het luik van de buitenbar geschoven, dat we gearriveerd waren (wij waren altijd de enige Nederlanders daar).

Volgende ochtend werden we wakker en stonden midden in de zon, het was 40 graden en ik had op dat veld geen electra. Ze konden erom lachen gelukkig en we waren zeer welkom (zelfde eigenaar, andere pachters, familie van hem).
We kregen een mooie plek met electra toegewezen onder de bomen, maar koelkast en vriesvak waren al ontdooid en kon dus alles weggooien wat ik thuis had ingeslagen..

(vanaf die vakantie nam ik voortaan een creditcard en 2 bankpassen mee met op allebei genoeg saldo en die passen op verschillende plekken, 1 in portemonnee, 1 in dashboardkastje en 1 in de caravan)..

Need I say more als het om blunderen gaat?!

Ook jaarlijks terugkerend iets was dat mijn toen al niet meer zo jonge auto in juli APK-gekeurd moest worden. (Op zich altijd een fijn idee dat ie dan net voor de vakantie nog nagekeken was en alles bijgevuld en in orde). Die keuring was iets wat ik steevast vergat en dan mijn garagebedrijf lief moest aankijken of die me lastminute nog ff konden inplannen.. (en elk jaar deden ze dat, onder protest en moest ik beloven dat ik het jaar erop wél op tijd een afspraak zou maken.. dan bracht ik een extraatje, een taart of kratje bier oid als dank)..

Inmiddels heb ik al jaren een andere, nieuwere auto en zo dacht ik er zelf paar jaar terug eens op tijd aan, wil ik een afspraak maken, toetst ie eea in: was ik een jaar te vroeg! (hoefde maar eens in de 2 jaar bij een nieuwere auto).
(en dit jaar oude liedje, kreeg een brief van het RDW dat de APK al verlopen was, heb weer een beroep op de garage moeten doen)

Hopelijk zie je nu dat je niet de enige bent (en het nog erger kan )..