(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Zon: ik had het graag voor je over gehad, en dat is nu juist wat mij eerder heeft opgebroken: ik was veel teveel met anderen bezig en raakte daardoor te ver van mezelf verwijderd.

Meeleven is voor empathische mensen zo ongeveer hetzelfde als meebéleven en ik zeg hier niet voor niks al jaren: kijk uit wat je "inneemt" van buitenaf, niet alleen via kranten en actualiteitenprogramma's, series, forums enz, maar zeker als het om persoonlijke ervaringen en emoties van anderen gaat: onbewust stel je je dat allemaal voor, om een (goed) beeld van te krijgen, en roept in je onbewuste soortgelijke dingen op in jezelf van herkenning.

Online lijkt er genoeg afstand om een redelijk objectieve blik te kunnen hebben, maar ook dat kan wel degelijk "echte" emoties oproepen weet ik onderhand.

Het maakt ook verschil hoe het irl met de mensen dichtbij je gaat: ik heb ff een overdosis "gedoe" uit de levens van naasten, waar ik al een tijdlang klankbord voor ben (en 1 vd weinigen waar ze dat mee kunnen bespreken of bij helpen, zoals mijn moeder, die de ene ziekte/ongemak na de andere had een hele tijd lang, zelf gelukkig overwegend opgewekt blijft, maar je beleeft dat allemaal mee, en dingen regelen, toezien hoe ze steeds minder zelf kan, en doe ik dat ook graag, ben er graag voor haar en dat hechte wat we afgelopen jaren hebben neemt niemand me af).

Toch ben ik er zelf ook nog, en baken ik dat af, oa hutje geeft me de "escape" die ik nodig heb en bij mezelf kan zijn.
Ben zelf gewoon toe aan (daartegenover óók) ongecompliceerd samenzijn, leuke verhalen, belevenissen en fijne ervaringen horen van en delen met anderen, waar het goed mee gaat en/of overwegend positieve kanten van het leven zien en beleven.

Andersom kan ik niet alles wat ik zelf doe en meemaak met diezelfde mensen delen (omdat hun wereldje bijv heel klein is, weinig beleven, of vrij conventioneel en zich daarin niet kunnen herkennen/ inleven, omdat dat buiten hun eigen kaders valt.

Grappige is dat je zou denken dat dat geldt voor mijn oude moeder (87), maar met haar is meer bespreekbaar dan ik ooit gewenst kon hebben vroeger, ook buiten haar eigen achtergrond en kaders kan ze iig zich voorstellen dat eea voor mij goed kan zijn, al zou dat voor haar niet hoeven, haar ding niet zouden zijn (en ook niet als ze jonger was geweest in deze tijd).

Ze snapt het wél en dat is ruimdenkend imo: itt vroeger (toen ze ons nog wou opvoeden tot dezelfde opvattingen en leefwijzen die zij "goed" achtte) kan ze nu onderscheiden dat men (dus ook haar kinderen) verschillend is en dus verschilt wat bij de betreffende persoon zelf past, en prima kan vinden en zelfs blij is om te zien (en te gunnen) wat anderen doen om lekker in hun vel te zitten of bijdraagt aan hun welzijn, en betekenis aan ontlenen.

Wederzijdsheid is voor mij steeds belangrijker geworden afgelopen jaren en ik heb het geluk dat ik een paar (van mijn meest) dierbaren héb met ruime/soortgelijke opvattingen en levenswijzen, met wie niet alleen vanalles bespreekbaar is, maar daar geen moeite voor hoeven doen, want herkennen, en die dus aan een half woord genoeg hebben.
En ook weten waar ze het over hebben, dus mij ook een "schop" kunnen geven indien nodig, haha. Kennen mij langer dan vandaag he, ook mijn blinde vlekken!

Anyway, afgelopen jaren via werk, familie, vrienden enz en mijn aktiviteiten in vrije tijd waar ik relatief veel kennissen heb inmiddels, krijg je op mijn leeftijd ook relatief veel mee/ te maken met hun tegenslag, ziektes en overlijdens, ook hier bij hutje ontkom ik daar niet aan (buren): hoort bij het leven.

Daartegenover mag (voor het evenwicht) ook eea aan "leuks"/ fijns, onbezorgds, humor, stralends enz staan, .
Voor mensen met burnout is eea ook uit evenwicht geraakt in hun leven, waardoor het leven té "zwaar" is geworden.

De onbevangenheid eraf, het ondeugende, speelse, zorgeloze/ onbezorgde, relaxte, lichtvoetige, luchtige, stralende, krachtige, levendige enz.
Dat wil ik zelf als het ff kan wél behouden, en niet (teveel) meegaan of meedenken in andermans zware tijden, ook al hebben zij daar ook niet voor gekozen en worstelen ze hard om (weer) boven water te komen.

Het is en blijft voor mensen die om welke reden dan ook in de schaduw of zware periode/situaties staan lastig om zich in het "lichte" in te leven, als ze daar ver vanaf staan, ik kan eigen ervaringen dan niet echt "delen", en in gesprek gaan mijn eigen gedachten (en mood) dan ook aanpassen aan wat hun bezighoudt, denken, worstelen.

Vergelijkbaar met als de krant (of sensatiekrant, of tv-programma's) je enige info nog zou zijn over de buitenwereld, krijg je een vertekende en negatieve, nare blik op de wereld: alsof het een poel van verderf en ellende is, moord en doodslag wat de klok slaat, commentaren op BN-ers en hun misstappen, ongeluk(ken) van anderen, enz.

Omdat de focus ook werkelijk lígt op wat er mis is en mis gaat met milieu, economie, crisis, enz enz stuurt dat voor je het weet ook je eigen blik die kant uit
en dat heeft meer effect dan je denkt, zeker als je eigen situatie/ periode niet rooskleurig is.

En zelfs als je zelf wel lekker in je vel zit, als het maar te vaak en teveel is wat je aan "negatieve info" (uit omgeving, (social) media enz) allemaal "binnen laat komen" heeft dat op den duur effect op je eigen bril waarmee je kijkt (of lijk je de enige/ een van de weinigen die het nog licht(er) inziet en ook dat geeft een bepaald soort eenzaamheid, als je teveel in aanraking komt met info/mensen die zich -al dan niet tijdelijk en ook niet om gevraagd hebben- in de "schaduwzijde" bevinden.

Hoe dan ook is het dus voor iedereen belangrijk om al die "ruis" van je af te kunnen laten glijden (je moet dat toch allemaal verwerken, dus liefst beperken en wegwerken aan eigen oude "zooi" en zo min mogelijk nieuwe erbij krijgen, ook al heb je dat niet altijd voor het zeggen wat je aan obstakels tegenkomt onderweg.. altijd je mind blijven "opruimen" (evenals fysiek je "afvalstoffen" lozen, en zoveel mogelijk gezonds "innemen")..

Selectief zijn dus ook in wat je leest en opent op Fb, series, tv, internet(forums), en jezelf "voeden" met vanalles wat je bril (die je blik/kijk op het leven en jezelf) alvast ten positieve kan beinvloeden, waaronder moed, levenskracht, plezier, hoop, verwachtingen en vertrouwen in/op het "goede" (des levens), waardering en dankbaarheid, schoonheid (bijv van natuur en omgeving, vergezichten, vogels, dieren, blauwe lucht en wolken, bloemen, whatever), kansen en mogelijkheden, genieten en focus (al dan niet bewust) zien te houden op wat wél fraai en fijn is aan het/jouw leven.

Als je dat ff kwijt bent kun je dus alvast je brein voeden met een "overdosis" positieve(re) gedachten, lezen, zien, horen en voelen, ook al voelt dat "nep" als je zelf (nog) niet in zo'n staat bént.
Zelfs "nep-lachen" zijn cursussen voor: je brein maakt geen onderscheid in echt of nep/inbeelding en geeft dezelfde (gunstige) stoffen en signalen af aan je lijf, dus via verbeeldingskracht en fantasie kun je dat brein al een stuk beinvloeden door die te voeden met gewenste voorstellingen en -inlevingen!

Het zou voor iedereen goed zijn om je te omringen met (óók) mensen die volop in hun kracht leven, optimistisch en vol vertrouwen in hun leven en de wereld staan, of zich voor verbeteringen inzetten omdat ze ergens in gelóven dat dat kán, en anderen aansteken met hun positieve blik: ook omgekeerd kun je dus positief beinvloeden en beinvloed raken, tis vaak maar wat je (aktief) opzoekt (aktiveert dus).

Dit forum is wat dat betreft een vergaarbak van problemen en meningen, voor- en veroordelen, vergelijken, elkaar aanpraten van (vaak burgerlijke, bekrompen) moraal, projecties van eigen beperkte en subjectief gekleurde kennis/ervaring, algemeenheden, waar men zelf in gelooft, generaliseren, enz enz.

Ik stel nog dagelijks mijn overtuigingen bij, haha, en gelukkig ook maar, want denken dat je alles weet en kent is star en inflexibel, er is áltijd iets te leren of te ontdekken wat je nog niet kent en weet, als en zolang je open staat en bereid bent het "bekende"/ "zekere" niet te willen (be)houden, maar te reizen naar (het) onbekende, naar nog onontgonnen gebieden (in jezelf, in de wereld, in zingeving, waarin je gelooft, doet, naar streeft).

Het bekende is niet altijd het beste en kán je vasthouden in wie en wat je nu "bent". (nieuw is ook niet altijd béter trouwens, wel ánders en ook dat kan je blik, ervaringen en ideeen iig verruimen).
Oordelen zijn zó makkelijk als je bijv zelf nooit in bepaalde schoenen hebt gestaan, en dat doen mensen om de haverklap: kijken naar anderen en (ver)oordelen, overal een mening over moeten hebben: ik heb dat zo'n beetje afgeleerd (hoop ik).

Een milde(re) en genuanceerde blik op eea kan denk ik ook vooral ontstaan als je niét bij voorbaat vanalles al vast vindt staan in "goed" en "slecht".
NIet-oordelend denken is soms een hele opgave, ook tov jezelf, en dat betreft meestal de worsteling op de laag van eigenwaarde (die hier op forum oa welig tiert): wat je wel niet waard bent, verdient, verdiend zou hebben, enz, te goed voor bent, of je jezelf/ de ander niet goed genoeg voor bent, waar je jezelf in dient te verbeteren (dus niet goed genoeg beoordeelt) of de ander in wil veranderen, enz enz.

Geurtz noemt dat dus de laag van het negatieve geloof en je (aangeleerde) strategieen voor positief geloof (in eigenwaarde-schil) en ik denk dat mensen daar veel te veel tussen heen en weer bewegen, en niet dieper of verder komen dan die laag, zolang ze zichzelf en anderen lopen te bewijzen dat ze wel of niet goed (genoeg) zijn (en waar ze dat allemaal aan afmeten om zich "iemand" te voelen die "ertoe doet", (zodat je leven "ertoe doet"?)

Ik geloof dat de kern onveranderlijk is, ónder die laag van oordelen in goed/goed genoeg/ slecht/ niet voldoen, niet nuttig of nodig.
Existentiele levensvragen kunnen ook beperkt blijven tot die laag, maar veel mensen weten of geloven niet dat er ook op een dieper niveau antwoorden te zoeken/vinden zijn (en gaan daar dus ook niet zoeken).

Ook burnouts zijn imo het gevolg van die laag van eigenwaarde en wat daar overheerst (omdat mensen hun dagelijkse bestaan daar voornamelijk (be)leven én (al) hun energie in stoppen.
Dat alles leidt zeer af van die kern, van liefde (in brede zin) te voélen, of minstens naar op zoek te gaan en te koesteren wat ook maar in de buurt komt en je "toevalt" op dat gebied (aan genegenheid, aan verbaal en fysiek uiten en dat "indrinken" uit wat het leven en anderen (aan)bieden..

Ik denk dat je (men) er nog niet bent als minstens het positieve overheerst boven het negatieve/zware, als het om die laag van eigenwaarde gaat, al helpt het zeker
wel om de moed te hebben of vinden (en te geloven) in die diepere laag of laat staan een groter geheel/ bedoeling/ gezamenlijk doel voor mens en dier, aarde en nog groter/verder/ oneindiger: het heelal.

Anyway, ook het aardse is belangrijk en verdient de nodige aandacht hier, ik ga in de warmte het gras maar eens maaien, haha, letterlijk wroeten in de aarde, en straks het water in, en wie weet andere "elementen" nog toevoegen, het luchtige (en het vurige?)

Ik wens jou & iedereen een stralende dag

Oh, en wat voor mij ook goed werkt: overdag iig zeer relaxte muziek (lounge) van Ibiza Global Radio, lekker zweverig soms, bijv de "morning sounds': fijne muziek met hier en daar een positieve (misschien in sommige mensen hun ogen spirituele) teksten/ boodschap, naar mijn idee iig muziek die je hersengolven rustig(er) maken, (zoals meditatie dat ook (bewezen, aangetoond) kan doen).

Dus voor wie auditief is ingesteld een aanrader nog steeds!

Zon, het gaat niet voor iedereen in dezelfde mate op volgens mij.
Sommigen zijn lakonieker en leven zich minder in of kunnen dat makkelijker van zich af laten glijden, of zijn niet erg gevoelig, juist verstandelijker (staan misschien zelf niet zo in contact met hun gevoelens, zitten meer "in hun hoofd")
Of een muurtje gebouwd, en hebben iig meer emotionele afstand.

De mate van empathie verschilt per persoon, heeft oa te maken met het aantal spiegelneuronen, en net als andere eigenschappen is het verschillend qua aanleg, en geaktiveerd is en in welke mate dat zich ontwikkelt.
Heel verstandelijke types noemen zich vaak "nuchtere mensen" en vinden dat een goede eigenschap, en gevoelige mensen noemen zichzelf empathisch en vinden dat juist een goede eigenschap, en dan heb je ook "hoog sensitief" (en dat wordt meestal gebruikt in de zin van dat je juist weinig kunt "hebben" van anderen, omdat alles teveel prikkels geeft (tov andere mensen die daar veel minder last van hebben), dus veel meer "binnenkomt" van buitenaf, bijv ook aan geluiden van buiten, muziek bij buren, spelende kinderen, enz.

En dat kan ook een periode zijn, zoals jij nu niet goed tegen die muziek kan, dat is oa dus afhankelijk van hoe je in je vel zit (gespannen-onstpannen bijv).
Ik kreeg in het verleden een buurman telkens boos aan de deur en zelfs politie, om doodnormale trapgeluiden, kon hij niet verdragen. Bleek vanalles bij hem aan de hand (vader aan hartbewaking, zwangerschapsvergiftiging bij zijn vrouw, enz) en oa had hij posttraumatische stress.

Anyway, ook mensen die altijd heel stabiel zijn/lijken, krijgen op enig moment "last" van spanningen of sfeer/ stemming/ humeur enz van anderen, als ze daar (te)veel mee te maken hebben, kan ook bijv 1 collega zijn die de sfeer op een afdeling domineert (en meestal dus niet eens expres, maar onbewust, en krijg je vooral last van als je er niet aan kunt ontsnappen door bijv ergens anders te gaan zitten).

Ik ben doorgaans ook zo'n stabiele, haha, daardóór weten mensen mij juist ook te vinden, die denken dat ik heel wat kan hebben (wat ook zo is), nemen mij in vertrouwen (of als klaagmuur/ praatpaal) maar van al die mensen bij elkaar opgeteld kríjg ik dus ook relatief veel meer te horen/zien/merken dan andere mensen.

Bij (dagelijkse) geliefden ligt die grens eigenlijk juist lager, omdat je automatisch wil dat het goed gaat met mensen die je zo nabij staan en dat die gelukkig zijn, het heeft een directe invloed op hoe je je zelf voelt zeg maar.
Het doet je wat (en zo niet, stel het kan iemand niks schelen, dan zou dat ook raar zijn, toch?)

Niet iedereen kan daar even goed mee omgaan, net als niet iedereen even goed met eigen emoties kan omgaan. Iemand die denkt nuchter en minder gevoelig te zijn kan bijv een "binnenvetter" zijn en dan komt het er hooguit niet uit, dan stapelt zich eea op, bovenop wat er al van binnen zit aan eigen emoties.

Let maar eens op: mensen die middenin (een teveel aan) eigen issues/ gedoe zitten zeggen vaak: "dat kan ik er (nu) niet bij hebben" (niet nog meer, niet van anderen er ook nog eens bij).
En dan maakt dus eigen staat/conditie uit (bijv als je al stress /spanningen van je werk hebt hakt dat er al in en dan thuis, waar je zou horen te ontspannen en bijkomen daarvan, ook stressy wordt en bijv je eigen ei niet kwijt kunt, telt eea bij elkaar op).
Logischerwijs heeft het minder impact als dat soms/ een enkele keer is,, bijv als je eens per week bij een vriendin op bezoek gaat, die in de penarie zit, of een klagende moeder aan de lijn hebt, dan wanneer die vriendin de hele dag haar ellende van minuut tot minuut appt tot 's avonds laat aan toe, en antwoord verwacht, terwijl ze geen rekening houdt met dat jij en je vriend ook tijd samen willen of dat je ook andere dingen te doen hebt, ook je werk hebt, nog andere mensen die je (leuke) aandacht wil geven of die aandacht vrage

En dat jij (naast je werk, huishouden enz) jezelf ook moet "voeden" met rust en leuke bezigheden/gedachten in vrije tijd, ipv steeds met die (ene) andere(n) en hun gedachten/gevoelens/belevenissen.

Dat je vriend niks zei is denk ik juist omdat hij dat dus "binnenhield" (binnenvetter, of om jou daar niet extra mee te belasten) en zo zelf een "emotionele opblaasbal" binnenhield, tot dat niet meer lukte en die "explodeerde": het water uit schóót en hem teveel werd (niet meer omheen kon).

Eigenlijk hetzelfde als jou gebeurd is dus: eea laten voortduren(en oplopen) tot het punt dat het niet meer ging. De druppel.
Ik denk dat een van de misvattingen bij burnout/overspannenheid is dat je denkt dat je een uitzondering bent die eea niet (meer) kunt handellen en dat anderen gezond en wel dat wel kunnen (of zouden horen te kunnen), je rekent dus op de stabiliteit van anderen (en ziet jezelf als tekortschietend/ instabiel), maar het werkt bij ieder mens gewoon zo, alleen verschilt het dus per persoon hoeveel/ hoe lang je eea "kunt hebben" (oa afhankelijk van wat er nog meer speelt aan (eigen) zorgen, problemen, spanningen op/van werk, omstandigheden, (on)verwerkt verleden, omgeving enz én (nog) fijne & leuke/relaxte dingen tegenover staan, waar óók behoefte aan is.

Vaak staan problemen van een partner of diens fysieke en/of mentale gezondheid bijv ook affectie en intimiteit in de weg, en dat is iets waar de ander wél behoefte aan heeft om zich geliefd en lekker in zijn vel te voelen.
Of zich ook gehoord en gezien wil voelen, wil kunnen delen wat ie zoal beleeft, zijn werkdag was, zijn verhaal kwijt kan bij jou.
Ik weet niet in hoeverre het voornamelijk nog om/over jou ging als jullie samen waren?

Er zit dus bij iedereen een grens aan, vroeg of laat, en dat is soms lastig aan te geven bij mensen met wie het niet goed gaat, dan gaan anderen "op hun tenen lopen" om die ander niet met (zijn eigen emoties daarbij) ook nog op te zadelen.
En daar zit het probleem ook: het niet of niet tijdig aangeven dat ie zelf ook ruimte nodig had, of eigen behoeftes waarvan hij niet verwachtte dat dat kon, omdat jij daar de ruimte/gesteldheid (in die periode) niet voor had.

Ik merk dat heel duidelijk bij diegene in mijn omgeving: vooral heel veel "kwijt moeten" en weinig belangstelling in wat anderen doen en meemaken, ook niet voor leuke belevenissen, want confronterend als je zelf niks/weinig leuks hebt/meemaakt in eigen leven, kan dan extra wrang zijn of zo.

Als ik bij mezelf merk dat er veel "uit" moet en weinig geduld of ruimte heb voor verhalen en belevenissen van anderen, ook leuke, of me ga terugtrekken (ff niet bereikbaar zijn als het ff kan) dan is dat voor mij wel een grote rode vlag en alarmbel (over mijn eigen staat dus).

Als je samenwoont of -werkt is die escape er soms niet of niet genoeg, om er afstand van te nemen/houden, en dan lijkt vaak de enige mogelijkheid om dan maar helemaal afstand te hebben van die hele (beladen) persoon/situatie..

En zo lopen relaties, ook of juist als je van elkaar houdt, soms op de klippen vanwege de situatie die gaat overheersen (of tekorten, wat je mist steeds grotere vormen aanneemt/ belangrijker wordt of steeds meer voelt naarmate dat langer duurt en niet weten of -en wanneer- dat nog terugkomt of normaliseert).

Onmacht en frustratie zijn vervelende emoties om mee te dealen, dat komt nog bovenop het probleem zélf, en merk je zelf ook wel, ongeduld dat je (nu) niet in de staat kunt zijn die je wilt, dat je dat niet in de hand hebt nu, dit je als het ware heeft "overgenomen" en jij zelf niet bij machte (onmacht dus) om te bepalen/ sturen zoals jij wilt.

Daarover word je dan gefrustreerd (=iets willen wat niet kán/ gaat) en dat is een lastig gevoel om kwijt te raken.
De een kan zoiets eruit huilen, de ander gaat hakken, met spullen gooien, op een boksbal of kussen slaan, sporten, rennen in het bos, whatever maar kan helpen.
En dat is dan vaak ook nog dweilen met de kraan open, als je de bron van frustratie niet aanpakt (of dat dat niet kan, dat maakt bijv rouwen zo moeilijk: ziekte, verlies, tegenslag, dat zijn dingen waar je zelf niet om gevraagd hebt en niet wil, maar je wel overkomen is, niet kunt terugdraaien, met de beste wil ter wereld niet kunt beinvloeden, en wel moét aanvaarden.

Dus op eoa manier verwerken, een weg in vinden om dat een definitieve plek te geven en ook dat doet iedereen verschillend, op een andere manier, tempo enz.

Hij zal dus heus ook vanalles te verwerken hebben nu, zijn eigen "verlies nemen", ook al heeft hij zelf de stekker eruit getrokken, je mag ervan uit gaan dat hij dit ook anders had gewenst en gedacht.
Dat is ook onmacht, als je geen andere keuze meer hebt (of ziet) en eigenlijk alleen maar verliezers zijn: jullie allebéi hebben hier teleurstelling en pijn van, het willen laten slagen, het liever anders gewild en blijkt niet te kunnen/ "werken".

Dat mensen niks zeiden: het zijn ook voor hún onbewuste processen meestal, tot het te laat is en dan opeens duidelijk wordt: er niet omheen kunnen op eoa moment.
Hetzelfde als bij jouzelf: jij ging ook door tot het opeens helemáál niet meer ging met je, pas dan ging een lampje branden dat je brandstof (bijna) op was, en je op je reservetank "reed"/leefde..
Je hebt dat vaak zelf niet in de gaten dus, en dat geldt ook voor anderen: opeens brandt dat lampje en word je er pas van bewust.
Helaas.

En dat is juist oa wat je hiervan gaat leren: om je daar wél (tijdig) van bewust te zijn en tijdig een stap terug te doen, om te zorgen voor jezelf & je conditie, je "oplaadpunten", ontspanning, om (te leren die signalen bij jezelf te herkennen) dat dus niet nog eens mee te maken en (in het vervolg/ toekomst, als die energie weer opgebouwd en op orde is) hopelijk tijdig te leren "bijsturen".



















Iemand kan ook heel stabiel lijken door

Ik pak dit stukje er ff uit, Hippygirl:
"Nu merk ik dat ik veel bevestiging zoek van anderen. Daar zou ik graag vanaf willen, en beter achter mijn keuzes willen staan zonder dat ik steeds de behoefte heb om bevestiging van anderen te krijgen zodat ik weet dat ik het goed doe. In mijn relatie heb ik de behoeften van mijn vriend altijd bovenaan gezet en heb ik mij helemaal aangepast tot ik mezelf niet meer terug herkende. Ik heb sowieso erg de behoefte om anderen te pleasen waardoor ik mijn eigen behoeften uit het oog verlies. "

Waardoor komt het denk je, dat jouw uitgangspunt is dat anderen wel weten wat goed is, en jij niet?
Waarom denk je dat anderen over eoa "weten" of kennis beschikken die jij om eoa reden niet hebt, zodat zij het wel bij het rechte eind zullen hebben? Of het minstens beter weten dan jij?

Hoe belangrijk is het voor jou om het goed(e) te willen doen? En in wiens ogen dan?
Want daar bestaan div meningen over, wát nou eigenlijk "goed" (of het juist/goede) is, wiens opinie volg je dan en wat is er zo bijzonder aan die mensen die jij het blindelings naar de zin wil maken, ook voor jou laat bepalen hoe je moet leven om het "goed" te doen?

Wat gebeurt er op de momenten dat hoe zij vinden dat het hoort/moet/goed is indruist tegen jouw eigen innerlijke geweten?
Wat zou er met jou gebeuren als jij zelf dingen anders zou doen dan anderen (vinden.. of van jou willen dat jij daar ook naar gedraagt en leeft om "goedgekeurd" te worden naar hun normen?)

Kortom: wat weerhoudt jou om bij jezelf te rade te gaan en anderen zo te laten bepalen hoe je hoort te zijn en te denken, gedragen, leven?
Waar ben je zo bang voor, dat je anderen zóveel macht en zeggenschap geeft over jou?
Komt dat door werkelijke afwijzingen/afkeuringen van anderen of ben je daar zelf bang voor?
Trek je dan maar jezelf liever in twijfel (zelfafwijzing en zelfafkeuring?) dan kritisch te kijken of die anderen dan wel voor jóu de juiste mensen zijn om mee om te gaan? Passen ze wel bij jóu en hoe jij in het leven staat?

Hoe erg is het werkelijk als je van mening verschilt met anderen?
Misschien heeft wel niemand gelijk en hoef je het niet met iedereen eens te zijn of zij met jou, mógen die verschillen er zijn, alleen al omdat mensen nu eenmaal allemaal uniek en verschillend zijn, dus misschien die Ene Waarheid niet bestaat die voor iedereen voorschrijft wat "het goede" en "het kwade/slechte" is?

Als volwassene mag je dat in ons land gelukkig zelf uitvinden en uitzoeken, leren door je kennis te verdiepen, (zelf) te ervaren en te ondervinden, dus wiens goedkeuring heb jij (als volwassene) nodig om te voelen dat dat (en jij) okay is (bent)?!

Dit mechanisme (conflictvermijdend, meegaand, wat anderen willen volgend, jezelf ondergeschikt maken aan anderen) is ergens veel eerder ontstaan, meestal je rol in ouderlijk gezin.

Wat gebeurt er in jou als je alleen met jezelf bent zonder afleiding, of zonder dat anderen je vertellen wat je moet doen, zonder vermaak of houvast van iemand anders, van buitenaf?
Wat komt er dan bovendrijven aan gedachten en gevoelens?

Deze pak ik er ook ff uit:
"omdat ik het alleen zijn, dus zonder continue bevestiging, niet kan verdragen. "

Als je je zo afhankelijk maakt van andermans goed- en afkeuring betekent dat denk ik dat je angstig danwel onveilig gehechte relaties kent.
Vaak is dat door onvoorspelbare of dominante ouder(s), ben je zeer beschermd opgegroeid, of zeer dominante opvoedingsideeen, waarbij je als kind dacht/voelde dat je liefde moest verdienen met goed gedrag (en goed is dan wat zij -en evt andere opvoeders- goed gedrag vonden)?
En nooit geleerd om op jezelf te vertrouwen en te rekenen om zelf (levens)keuzes te maken, je geen raad weet zonder richtlijnen van anderen?
Verloren voelen in je eentje, is dat het kleine meisje in jou wat dan bovenkomt met haar behoeften aan leiding en goedkeuring, en dat verwart met liefde of liefde verdienen/ waard zijn?
Is het dat soort aandacht wat jou houvast geeft, waardoor je je iig van betekenis en van belang voelt, gezien, gehoord?

Koffiekopjes schreef: ↑

10-07-2018 09:36

Hoe gaan jullie om met de depressieve gevoelens vlak nadat een relatie uitgaat? Ik merk dat ik me steeds verdrietig voel. Het wordt wel minder maar ik mis hem enorm bij alles wat ik doe. Terwijl ik blij mag zijn dat het maar 4 maanden duurde gezien zijn middelenmisbruik.

Ik wil een half jaar niet meer daten maar zit toch weer op Tinder....

Ik denk dat het niks te maken heeft met depressie, maar dat dat verdriet normaal is, hoor.
Ongeacht hoe kort of lang het geduurd heeft kan het alleen al een teleurstelling zijn omdat je hoopte en verwachtte dat er iets fijns in het verschiet lag, en dat loopt dan heel anders.
Daarnaast heb je (hechtings)stoffen aangemaakt in relatie tot hem en die voel je als "gemis" nu dat niet langer "gevoed" wordt, is altijd een stukje "afkicken" bij. En omdat je daar vooraf niet mee te maken had, voelt het dan -ook na kortstondige relatie- als een gemis, zelfs als je situatie weer hetzelfde is als voorheen, alleen al omdat je dus even "geproefd" hebt van samenzijn met iemand die je leuk vond (of leek, want eerst kende je hem nog niet zoals je hem na die 4 maanden kent).

Het is niet vreemd dat je je een tijdje zo voelt als iets waar je je (voorzichtig) op verheugde op een teleurstelling uitdraait, dat is ook zo met bijv een nieuwe baan die na 4 maanden al allerlei scheuren vertoont die je niet gedacht had, of je ontslag neemt/krijgt omdat je niet "in het team past" of dat bedrijf niet bij jou past.
Daarvoor had je die baan ook niet, maar ook die verwachting niet (op verbetering van je situatie, bijv eerst geen werk of leek dit een fijnere en betere baan dan je eerst had).

Sta jezelf dus gewoon toe om je teleurgesteld te mógen voelen, en gefrustreerd of verdrietig/ ontgoocheld, of wat je maar voelt.
Is volkomen normaal dus!
En hoe eerder je eraan toegeeft, hoe sneller die lading eraf gaat, als je dus ook dit soort gevoelens "omarmt" omdat ze bij het leven horen, en niet alleen de gelukkige, positieve gevoelens en gebeurtenissen.

Alles wat ophoudt, ook stoppen met roken, geeft een (tijdelijk) gevoel van leegte en verlies van wat je kende of "had", ik zou daar niet zoveel betekenis aan hechten omdat dat nu in de relatiesfeer is.
Die leegte is dus het ontbreken van iets wat je (ff) "had"/kende, iets vertrouwds waar je voortaan zonder moet, ook al was dat geen goed/gezond iets voor je. Mensen houden ook graag vast aan zelfs slechte omstandigheden en situaties, omdat er vaak óók fijne kanten aan zaten, en die ontbreken nu ook.

Op het geheel van je leven zullen dat tijdelijke gevoelens zijn, alleen nu je er nog middenin zit lijkt het veel groter en belangrijker dan het later blijkt te zijn, en is het lastig om veel verder vooruit te kijken, wanneer wat nu op de voorgrond is en je in beslag neemt, naar de achtergrond verdwenen zal raken.
Maw: ga je eigen gevoel niet proberen te ontkennen, en niet veroordelen (of dat normaal is of niet, goed of slecht, kinderachtig of stom vinden, je voor schamen of schuldig voelen), maar accepteer dat het voor nu jammer genoeg zo is (en dat dat over zal gaan ook, maar nu blijkbaar nog niet).

Als je jezelf gaat opleggen dat je ook in deze situatie vooral positief zou horen te kunnen zijn, zal dat toch als "nep-positief" voelen, gemaakt, en ontken je allerlei gevoelens die ook in je zitten, ook somberheid, eenzaamheid, verdriet (zelfs om iets kleins) mogen er óók zijn, en maken deel uit van de "hele" mens die je bent en het hele spectrum aan gevoelens waarmee mensen zijn uitgerust.
Het is dat onze samenleving die als "onwenselijk, negatief en heel erg naar" is gaan beschouwen, terwijl we ons opgewekt, positief en gelukkig zouden horen te voelen ten allen tijde, en zsm andere moeten weg- of onderdrukken en liever maar doen alsof we niet geraakt worden als dat ff niet zo is: "als je maar gewoon doorgaat alsof er niks aan de hand is waait het vanzelf over".
En dat is juist niét waar!
Als je dit soort gevoelens onder ogen ziet gaat de (negatieve, "ongewenste") lading er juist sneller af dan wanneer je er vooral niét naar wilt kijken, dan blijven ze sluimeren ergens binnenin, zoals een onbeantwoord mailtje waar wel iets mee moet, zodat het geen (vaste) plek krijgt in eoa map "afgewerkt". En dus in je mailbox blijft staan, en jij ergens in je achterhoofd houdt dat je daar nog (tzt) op moet reageren.

En je blijft daar tegenaan hikken, zolang je dat niet gedaan hebt, he?
Of schrijft het op een to-do-lijst, terwijl als je het meteen had gedaan die lijst geen berg wordt waar je nog meer tegenop ziet.

En ik denk dat iedereen nu en dan te maken heeft met gevoelens van leegte, "is dit het nou/ nou alles?", van het ff niet zo goed weten, ook binnen relaties is er altijd nog een stuk "jezelf meenemen waar je ook bent of heen gaat", het stuk waar je met jezelf te maken/dealen hebt en de ander niet "bij" kan. Hooguit meeleven, maar niet van je overnemen, dus dat neemt jouw eigen gevoel nog niet weg en vermindert ook niet, dus kunnen anderen je niet bij helpen.
Emotionele steun is er maar beperkt dus, ook als je de meest invoelende/meelevende partner zou hebben ter wereld: een arm om je heen zorgt niet dat wat binnenin leeft verdwijnt, verdriet en dergelijke kunnen "delen" kan dus maar tot op zekere hoogte.

Dan is het nog wel een fijn gevoel als iemand anders/ anderen met je begaan zijn, een luisterend of troostend oor hebben, meedenken met je, en je niet het gevoel hebt dat je er helemaal alleen voor staat (ook al moet je met sommige dingen dus toch echt zélf dealen): het lijkt wat draaglijker als je je verbonden voelt met anderen en zij met jou.
Of dat iemand dan iig iets anders uit handen neemt, iets liefs voor je doet,voor je kookt, afleiding biedt oid, zodat het zich niet opstapelt bovenop wat je al dwarszit bijv.

Of je een partner hebt maakt misschien dus wel iets uit dat je niet nog veel meer/ álles (buiten alleen dit ene waar je tegenaan loopt) ook nog zelf moet vormgeven en doen in eigen leven, en andere dingen misschien aan die partner kunt overlaten (niet alleen je zorgen delen, maar ook zorgzaamheid ontvangt, en er ook (genoeg) fijns tegenover het zorgelijke/sombere issue staat bijv).

Een relatie is niet zaligmakend daarin, en krijg je het ook nooit helemaal zoals je zou wensen, en kun je ook teleurgesteld zijn in wat je van die ander verwacht.
Ik zie dat ook om me heen, en dat er veel meer op een partner geleund wordt (en vanzelfsprekend vinden), gewoon omdat je die hébt (en vindt dat je dat dus "mag' verwachten, daarom héb je die partner immers?!), ook dingen die singles allemaal altijd al voornamelijk "gewoon" zelf moeten doen/oplossen, zelf initiatieven en aktie nemen, en op zichzelf moeten terugvallen bij allerlei keuzes, beslissingen, gedrag, maar ook leuke gebeurtenissen, enz, zonder die bijstand, spiegels en correcties van (rekening houden met) een ander.

Wat ik wel alarmerend vind is wat mensen tegenwoordig allemaal verwachten van en ophangen aan "een relatie".
Die moet 100% op orde zijn en helemaal voor je gaan, je op handen dragen, je de allerhoogste prioriteit geven in het leven, alles voor je over hebben, de rest van zijn/haar leven alleen nog aan jou denken en er voor je zijn, begeren, enz enz?
Dan kun je wachten op teleurstelling, want die ander is er ook nog, met zijn eigen invullingen bij dat woord en wat ie zelf ook nog belangrijk vindt in het leven, of naar leeft, je blijft beiden ook individuen met verschillende achtergronden, wensen, behoeften, "voorwaarden", gebeurtenissen, ervaringen, wat je wel en niet wilt of okay vindt, en ook eigen onzekerheden, belangen, en dat zal nooit helemaal overeen kunnen komen!

En dat zou ook okay horen te zijn, als je elkaar niet gaat opleggen wat je zelf vindt of nodig of normaal vindt, of eoa perfect ideaalbeeld van een relatie voor je ziet, en je je niet gaat storen (laat staan de focus komt te liggen) op andermans (in jouw ogen) fouten en minpunten, wat veranderd moet worden aan de ander om aan dat beeld/ jouw "normaalwaarde" te voldoen. En andersom.

Het verbaast me weleens hoéveel onvrijheid mensen aan een relatie verbinden, hoézeer het leven wat ze leiden verweven raakt met de ander, en hoe ze zich als vanzelfsprekend gaan verlaten op die éne mens die hun geluk lijkt te kunnen maken of breken!
Hoeveel invloed ook ze op elkaar hebben en dat soms nog weinig ruimte laat voor "eigenheid".

Anyway, ik dwaal weer af, ik denk dat het een buitengewoon slecht idee is om nu op zoek te gaan naar iemand die jou kan opvrolijken, omdat je daarmee die "vervelende"/ ongewenste gevoelens door iemand van buitenaf wil verdringen door iets leuks/fijns daarvoor in de plaats te hebben, dus om maar niet te hoeven voelen wat er op dit moment te voelen is en in je binnenste gaande is.

Ik vind het op zich niet vreemd als je langere tijd alleen bent dat je dan een doodnormale behoefte hebt om eea te delen met iemand bij wie je je close verbonden voelt, en ook warme en fysieke affectie en intimiteit wil delen, dat zijn universele menselijke behoeften, al heb je nog zoveel ander fijns in je leven, incl relaties met familie, vrienden en kennissen, en aan vervullende bezigheden.
Dat zijn voor de meerderheid van mensen normale levensbehoeften en levensdoelen die bijdragen aan je een "heel wezen" voelen, in allerléi rollen te bestaan, zo ook in liefde & lust.

Omgekeerd hoeft het niet hebben van die rollen niet automatisch te leiden tot je óngelukkig voelen, en ook niet het wél vervullen van die rollen niet automatisch te leiden tot geluk(kiger voelen)..
Hoeveel relaties zijn niet júist (of ook) bron van ontevredenheid, onenigheid, afgewezen of tekortgedaan voelen, verwachtingen en verongelijktheid als dat niet beantwoord wordt (of in eenzelfde mate), verworden tot een (te)veel met de ander bezig zijn en weinig connectie met jezelf of andersom teveel met jezelf en/of te weinig connectie met de ander houden?

Een partner willen om je eigen leegte te vergeten of te vullen is gewoon geen best uitgangspunt.
Niet voor die ander maar ook niet voor jezelf, omdat je die vervulling dan buiten jezelf legt, en wat die ander ervan bakt om jou happy te maken en voor jouw welzijn en inhoud.
Terwijl dat van veel meer afhangt, natuurlijk: hoe zit het met je eigen voldoening uit werk, bezigheden, interesses, wat jou bezighoudt wat je betekenis toekent aan je bestaan, en aan wie (en wie jou van betekenis vinden, hoe je jezelf van (meer)waarde maakt voor anderen, jij verschil maakt) of je wel doet waarom je denkt dat je op de wereld bent, in overeenstemming is met je levensdoelen of wat je wilt leren, ontwikkelen aan jezelf, enz?

En als je een partner zoekt voor wat die jou moet zien te geven/ brengen aan meerwaarde, besef dan dat het niet alleen maar gaat om wat je kunt krijgen van een ander, maar dus óók wat jij zelf te bieden hebt áán de ander, te geven dus.
Wil die ander een relatie om een partner te mogen opvrolijken, opvangen, van fijne gevoelens te voorzien, te geven wat diegene nodig heeft of moeite te mogen gaan doen om een bestaande leegte/ontevredenheid en gemis te vervullen om zich geliefd en begeerd te laten voelen?

Die potentiele (tinder)partner verwacht ook wel iets van wie hij tegenover zich krijgt, aan positiefs, stralende opgewektheid (en niet dat hij dat moet zien op te wekken bij jou bijv), aan levenslust, inhoud en zin in het leven, zonder dat hij daar verantwoordelijk voor wordt dat -als dat ontbreekt- verwacht wordt dat hij je dat kant en klaar komt aanreiken, en bedenk waarom je verwacht dat als je iemand ontmoet en een klik hebt diegene voortaan niets liever zou willen dan die energie, tijd en effort in jou te steken..

Je mag je best over en weer aan elkaar "optrekken", maar elke relatie die ter compensatie is voor alles wat er méér ontbreekt in je eigen leven (dan geliefden-liefde & lust geven en nemen, expressie kunnen geven aan wat jij in je hebt aan eigenliefde en liefde voor anderen) is denk ik gedoemd te mislukken, want zingeving en zin in het leven laten afhangen van wat 1 ander mens jou te bieden heeft geeft dus een (ongezonde) afhankelijkheid en verantwoordelijkheid bij die ander leggen over jóuw gesteldheid en voor jouw waarde/ betekenis op de aardbol?

Ik denk dat veel van die leegte/ eenzaamheid toe te schrijven is aan een gebrek aan betekenis ervaren/voelen/ beleven, ook al doe je een heleboel zinnige dingen en heb je zinnige relaties.
Als die alles bij elkaar overwegend geen voldoening en betekenis (genoeg) geven, ligt het vaak aan gebrekkige connectie met jezelf, met je eigen dieptes.
En dat is dus vaak doordat er vanalles "overheen" ligt, een modderlaag aan (nog) onverwerkte of onafgewerkte zaken en emoties, gebeurtenissen en ervaringen.
Die vermijden door vooral maar afleiding (dus voorkomen dat je vervelende dingen tegenkomt als je met jezelf alleen bent) geeft juist angst voor die "leegte" (omdat je denkt dat daar alleen maar somberheid en negatieve emoties liggen te wachten tot jij er aandacht aan besteedt, omdat die steeds opborrelen áls je idd ff geen -leuke- afleiding hebt).
Mensen denken vaak dat die leegte alleen maar donker en lastig is, oud zeer ligt waar ze geen behoefte aan hebben, maar daardoor mis je ook de kans om te ontdekken wat daar (nog meer of nog verder onder) ligt.

Ze vergeten dat niet zozeer de jacht op "leuke"/positieve ervaringen je blik en beleving je leven weer kan veraangenamen, maar je eigen vermogens om plezier en andere fijne, gewenste emoties te voelen óók daar te vinden is, waar je algehele vermogen ligt óm te voelen: dat stuk brein wat je emotionele brein vormt, waar dus álle emoties zijn die een mens kan voelen, en het veel lastiger is om temidden van bestaande pijnlijke issues het positieve te laten overheersen, (of genoeg positieve tegenover te stellen dat je die negatieve kunt "overstemmen/ overrulen") dan -zo mogelijk/ zoveel mogelijk- uit de weg ruimen van "negatieve", zodat die niet "overschreeuwd" hoéven te worden met nieuwe fijne!

Een vertroebelde of overheersend negatieve stemming bepaalt namelijk ook de blik waarmee je naar nieuwe ervaringen kijkt, hoe je de wereld in blikt, maar ook van buitenaf hoe anderen jouw blik zien: stralend of droevig/ leeg/ moeizaam, oid.
Mensen lezen dus ook iets aan jouw blik af + dat je al je belevenissen en ervaringen met bepaalde blik subjectief "kleurt" (voorbeeldje: mensen die na tig afwijzingen een sollicitatie in gaan met het idee: "zal ook wel weer niks worden").
En het dan moeten opnemen tegen een medesollicitant, met dezelfde capaciteiten, die alle vertrouwen en zin erin uitstraalt.
De baan niet krijgt en denkt: "zie je wel, het is me wéér niet gegund".

Het is trouwens ook niet gezegd dat als je maar alle vertrouwen en levenslust uitstraalt vanalles wél vanzelf gaat of dat dan gegarandeerd een goed leven in het verschiet ligt, of alleen maar goede ervaringen.
Het is wel zo dat je dan zélf meer kansen ziet of herkent, het leven zelf al een stuk fijner en positiever ervaart, incl alle wel en wee die (eenieder) op je pad krijgt.

En die blik verander je niet zomaar, als je in bepaalde stemming verkeert, omdat je bijv recent ook met reden in die stemming gekomen bent.
Het is alleen zaak om dat niet te lang te laten voortduren, en dat kun je beperken door op enig moment toch aan die innerlijke schoonmaak te beginnen, die stapel onder ogen te zien die opgeruimd "moet" worden, zodat er weer ruimte komt om nieuwe emoties te kunnen verwelkomen.

Besteed maar liever dus wél (bewuste) aandacht aan wat er bij je bovendrijft zodra je ontspannen en alleen bent, het zijn echt aanwijzingen voor jezelf wat je (nu) nodig hebt, van jezélf.
En als dat niet (meer) te overzien is, kan het heel goed (of sneller) helpen om een cursus of coach te zoeken om samen de bezem erdoor te halen, die weer kan zien wat jij over het hoofd ziet: ogen van buitenaf kunnen soms meer zien dan jij die naar binnen moet kijken bij jezelf.
Net zoals je je eigen stem anders hoort in je hoofd dan wanneer je die hoort op een video, (zoals andere mensen die horen).
En zo zie je jezelf voor de spiegel niet zoals op een video of foto (zoals anderen van buitenaf jou zien), je ziet jezelf namelijk in spiegelbeeld.

Wat jij binnenin hebt/voelt is ook dus niet objectief, maar gekleurd door eigen normaalwaardes, verwachtingen, ervaringen, eigen mechanismen en dan kan een andere kijk van buitenaf verhelderend werken.
Ik zeg zelf weleens dat ik "schijt heb" aan wat anderen vinden, dat is niet helemaal waar natuurlijk.
Het kan heel erg nuttig zijn voor jezelf om je te verplaatsen in hoe anderen van buitenaf daartegenaan kijken, wat je zelf als vanzelfsprekend en normaal vindt, alleen al omdat je dan veel bewuster bent dat er ook andere visies en denkwijzen zijn en die van jezelf niet star of zaligmakend zijn.
(er loopt hier een topic over hoe anderen iets doen, soms eyeopeners, bijv of iemand staand of zittend zijn/haar kont afveegt, haha.
Dingen die je je nooit afvraagt, hoe anderen dat doen, zo normaal vind je je eigen wijze.

Jezelf spiegelen aan anderen heeft alleen zin als je open staat en bereid bent om je eigen wijze(n) niet als De Norm te zien en niet doet om anderen op te be- of veroordelen, juist om andere voorbeelden en mogelijkheden van mee te krijgen waar je jezelf mee kunt bijstellen of iets van kunt leren/ verruimen.

En (zie hierboven aan Hippygirl) dus ook niet naar wat anderen doen/vinden bij voorbaat tot voorbeeld of belangrijker maken, om jezelf naar te be- of veroordelen en eigen wijze "minder"(waardig) te vinden!

Meenemen wat je ervan kunt en wilt meenemen, dus niet om jezelf mee om de oren te slaan of op je eigen vingers te tikken hoe je "tekortschiet" (gemeten naar mensen die het zgn "beter" doen).
imo is het meer de bedoeling dat je je ontwikkelt en verruimt, dan of je wel (altijd maar) het "goed/goede" doet, en ieder heeft zijn/haar eigen lessen te leren, de jouwe zijn uniek voor je en kun je dus niet "afkijken' bij anderen.

Girl_Undiscovered schreef: ↑

10-07-2018 13:53

Dit is heel erg herkebaar. Ik ben nu zo'n 2 maanden alleen, na veel te lang in een slechte relatie te hebben gezeten, en ik heb het er erg zwaar mee. Ik merk wel dat ik wat rustiger wordt in mijn hoofd en ook weer wat vaker zin heb om mijn hobby's op te pakken maar regelmatig overvalt me dat "alleen zijn" gevoel me. Ik voel me dan echt een mislukkeling en de toekomst lijkt dan zo uitzichtloos. Best heel lastig om daar niet in te blijven hangen en niet verbitterd te raken. Het lijkt dan verdorie ook wel alsof iedereen om je heen wel in een leuke relatie zit en zielsgelukkig is.

Het is mij dus ook nog niet gelukt om gelukkig alleen te zijn en dat te accepteren. Ben benieuwd of dat überhaupt ooit gaat lukken.

Bedenk svp dat je jezelf uitgeput hebt door zo'n relatie, Girl_Undiscovered.
Vergelijk het maar met een burnout.
En zoals je nu nog in verzwakte shape bent lijkt alles een opgave, en teveel, en kun je je bijna niet voorstellen hoe het leven ook kan zijn als je weer in je volle kracht zou zijn!
Vergelijk het svp met een verwaarloosde fysieke conditie en dan alleen maar zien hoe anderen moeiteloos hele marathons lijken te kunnen lopen. Ten eerste is dat gewoon niet wáár: klopt het wel wat jij denkt/lijkt te zien of is het jouw blik?
Het is namelijk gewoon niet waar wat jij denkt, dat iedereen marathons loopt.
En die mensen die dat wel doen, doen dat niet moeiteloos, daar ging en gaat een hoop training aan vooraf, jarenlang soms, om in die conditie te komen, die mensen begonnen ook vanaf 0 met trainen om dat te kunnen.

Je maakt het jezelf onbeschrijflijk moeilijk als je denkt dat andere mensen zonder enige opleiding/ kennis en training ((be)oefening, ervaring) "opeens" konden autorijden, tennissen, hardlopen, hun werk kunnen doen, en (alleen) jij niet.

Sommige mensen hebben geluk en "rollen" schijnbaar moeiteloos ergens in, maar het is niet zo dat dat "iedereen" zomaar vanzelf ten deel valt en alleen bij jou niet.
Het is zinloos om te blijven balen en te kijken naar andere "renners" die elke dag 10 km lopen en jezelf daarmee te vergelijken, terwijl je die conditie niet hebt (opgebouwd of die mogelijkheid niet hebt gehad om eoa reden).

Veel mensen zijn idd geneigd zichzelf te vergelijken met anderen die het "beter" doen of waarbij ze zelf negatief afsteken.
Iemand met (nog onvervulde) kinderwens waar het maar niet wil lukken (nog), ziet opeens overal zwangere vrouwen en stellen met kinderwagens.

Het is zinloos om voor jezelf het accent te leggen op wat je (nog) niét hebt, of dat nu die leuke baan van de buurvrouw is (en jij denkt waarom zij wel en ik niet?) of een geliefde, het IQ, de humor of het figuur wat je zou willen hebben (en bij anderen als voorbeeld neemt), zeker niet inzake dingen waar je niet zelf invloed op hebt (of maar deels).

Voor zover je zelf bij machte bent om er wel iets aan te (proberen te) veranderen is het okay: zoals trainen en/of dieet houden als je behoorlijk overwicht hebt vanwege eigen patronen hoe je eet en drinkt en nooit beweegt.
Voor sommige dingen is ook een dosis geluk (of pech) de oorzaak, heeft geen zin om te vergelijken met anderen bij wie dat als vanzelf lijkt te gaan, en niet altijd af te dwingen, hoe graag je ook zou willen..

Allereerst heb je nu tov anderen een achterstand, in je mentale en fysieke gesteldheid: dit soort relaties brengen een forse slag toe aan jezelf, een dosis stress waar je U tegen zegt, die net als bij andere overbelasting aan stress(hormonen) je belastbaarheid ondermijnd hebben.
Dat moet je eerst nog maar zien op te bouwen en pas als dat enigszins weer opgeladen is kun je je weer met "luxes" bezighouden als zingeving, echt weer zin en energie in hobby's steken (hoe wrang ook, want die horen je juist op te laden ook, ipv alleen maar energie te kosten!): je energielevel is gewoon zó laag dat zelfs leuke dingen teveel kunnen vergen, moeite kosten.
Dat hoort bij deze periode en zegt alleen maar hoé ver je van jezelf verwijderd was geraakt, en hoezeer je energie daaronder te lijden heeft gehad!

Denk dus niet dat dat zo blijft, dit is een periode waar je doorheen moet, en jezelf in acht dient te nemen.
Blijf vooruit kijken en niet vanuit deze positie van nu, maar waar je heen wilt met jezelf (als je die levenslust en energie weer wél hebt straks).
Eerst de basis nu weer op orde zien te krijgen, later kun je weer in nieuwe mogelijkheden denken!
Heb geduld, en blijf geloven in dat er nog veel moois op je kan wachten, het onbekende wat de toekomst nog kan brengen over een tijdje.

Je zit nu nog binnen de kaders van "overleven", en eerst opbouwen weer, en ook jij komt weer op een punt dat je weer echt gaat leven en beleven!

Levade schreef: ↑

10-07-2018 15:04

*breekt in*

Mooie post suzy!!

Thanks!
Hier breekt na best aardig wat regen de zon steeds meer door (ben nog vakantie aan het houden), daar ga ik maar eens met mijn boek in zitten (een roman/niemendalletje: Erica Jong: Het ritsloze naspel).
En luieren maar ook elke dag liefst minstens een half uur zwemmen, dat is mijn "training", het buitenwater is lekker, gisteren in mijn eentje in het bad, want anderen hebben daar blijkbaar geen behoefte aan in de regen en wind.
In de sauna eerst opgewarmd haha (last van 1 arm al 2 weken en ook weer niet overbelasten) en daarna nog eens herhaald (sauna-zwemmen).

Vanochtend dacht ik nog dat het misschien beter was om naar huis te gaan paar dagen, maar de lucht ziet er nu alweer vriendelijker uit met blauwe lucht en witte wolken na al dat grijs van vanochtend.
In dit land kan zulk weer ook gerust 6 weken aanhouden, en toch geldt vandaag alweer dat na regen zonneschijn volgt

Ik hoop dat iedereen die meeleest dat voor ogen kan houden: niet alles is zoals het (nu) lijkt, of afgelopen tijd was: dingen kunnen altijd weer ten goede keren, en ook als het regent kun je je nog voorstellen hoe alles er weer heel anders uitziet in de volle zon, en soms wat meer in- of ontspanning voor nodig dan alleen geduld en tijd, als je het "lot" een handje kunt helpen hier en daar

hippygirl94 schreef: ↑

10-07-2018 17:44

Ik heb inmiddels een bucketlist gemaakt met dingen die ik 'alleen' kan gaan doen. Dat helpt mij wel, voor de dagen dat ik écht écht écht een rotgevoel heb, dan ga ik gewoon iets van mijn lijstje doen. Ookal heb ik er dan geen zin in, meestal krijg ik dan wel weer een beetje een positieve boost.

Bij mij is ook iedereen om mij heen in een leuke relatie, dat is soms lastig als je dan weer als enige alleen naar huis gaat. Maar weetje, mijn vorige relatie was ook niet zo leuk en ik ga wel liever alleen naar huis dan met hem haha. Heb jij dat ook met je ex? Of mis je de persoon die hij was?

Het lukt mij inmiddels wel om van de geluksmomenten te genieten alleen, maar het echt accepteren vind ik moeilijk, ik blijf toch altijd een beetje op zoek naar een leuke man om mijn tijd mee te verdrijven.

Ik denk dat het typerend is wat je hier zegt en hier het euvel oa ligt (dikgedrukte): tijdverdrijf.
Iemand die (jou helpt) jouw tijd in te vullen, te veraangenamen, jou te vermaken.
Om de tijd door zien te komen, omdat je dat zelf blijkbaar niet leuk of zelfs lastig vindt in je eentje?

Je bent natuurlijk de enige niet die zich wil vermaken in vrije tijd, de vraag is alleen of dat een goede reden is om een man te willen, omdat je je anders verveelt? Je je geen raad weet met of inhoud kunt geven aan je eigen tijd?
Dit betekent meestal dat je te weinig in/vervulling (van betekenis) kunt vinden in vrije tijd en dat is geen kritiek, maar misschien wel iets om bij stil te staan.

Naast je werk als tijdsinvulling denk je misschien dat je alle tijd hebt, en zelfs een teveel aan tijd in je eentje die je moet zien te vullen, avonden om een beetje leuk door te moeten komen, en veel mensen (ook stellen en gezinnen) zijn dan al genoeg in beslag genomen door boodschappen doen, koken, afwassen/vaatwasser vullen, wasje erin en tv kijken tot het bedtijd is.
En de weekenden zo mogelijk volgepland met leuke aktiviteiten, al dan niet met vriend(inn)en of familie.

Ik herken het in zoverre dat dat voor iedereen wel geldt, dat je niet continu in je leven alle dagen inhoud, voldoening en betekenis aan je bestaan geeft of voelt, laat staan je gelukkig, dankbaar en het leven wat je leidt bewust en volop waarderend zou horen te voelen.
Ik zoek geen man daarvoor, maar zoek wel familie, vrienden en kennissen op als ik geen zin heb om alleen te zijn en als dat iets te vaak het geval is, of uit de reden dat het een leegte moet vullen, zet dat me aan het nadenken of waar ik iha mee bezig ben/houd wel de juiste dingen zijn.

Als het van buitenaf moet komen, anderen nódig hebt (ipv fijne aanvulling), omdat je je anders verveelt of niet prettig voelt met jezelf te zijn, is dat vaak een teken dat het tijd wordt dat je behoefte hebt aan meer diepgang in je bestaan.
Je hoeft niet te (ver)wachten dat iemand je dat komt aanreiken, daar kun je zelf naar op zoek (en dan is Tinder niet iets wat daarbij gaat helpen imo), hooguit dat je dan iig aktief op zoek gaat naar iemand die die diepgang zou kunnen geven.
Ook dat is heel begrijpelijk, en je bent de enige niet die daarop hoopt in de vorm van liefde, verbinding & lust meer betekenis in je leven te "krijgen". Bedenk wel dat je ook met zijn 2en een relatie met weinig diepgang kunt krijgen en er daarmee nog niet bent, want op een gegeven moment (na de ontdekkings/verliefde fase) wordt "samen" ook iets waar je aan gewend raakt en is elkaars gezelschap en elkaar "vermaken" ook niet levensvervullend.
Ook dán loop je tegen die "leegte" aan, als dat van (een) ander(en) afhankelijk is en je te weinig (inhoud, diepgang) zelf weet toe te voegen aan eigen interesses, ontwikkeling, bezigheden.

Dat is niet altijd even makkelijk, maar als je dit structureel of langere tijd zo voelt/ervaart, richt je de frustratie op het niet hebben van een partner om jouw leven te veraangenamen, en waarom anderen dat blijkbaar wel "hebben" of vinden.
En waar dat aan ligt, wat er aan jou wel niet "mankeert" dat het maar niet "lukt".

Besef svp dat de oplossing vrijwel nooit op het niveau van het "probleem" ligt.
Op een "dieper" level los je dit dus niet op als je hetzelfde leven/werk/interesses/aktiviteiten en bezigheden enz blijft doen en hoopt dat een partner meer kleur aan zal brengen in dat bestaan zoals je dat nu kent.

"Coach jezelf naar succes" heeft een andere benadering van het leven, zoals ik niet geloof in "wat je verdient of verdiend hebt" of keihard moet "werken" om te bereiken wat je wil bereiken.
Ook niet als "gelukkig leren te worden in je eentje" of "eigenliefde" of "een levensgezel/geliefde" oid je (nieuwe) levensdoel zou zijn.

Wat je kunt doen is tijd, aandacht en moeite in jezelf stoppen, je kennis en vaardigheden vergroten om jezelf te ontwikkelen, je verdiepen in "de mens" als zodanig, interesse in anderen en jezelf, nieuwe "rollen" in jezelf opzoeken of stimuleren die je nu niet of nauwelijks bekleedt, andere capaciteiten aanboren door daar een beroep op te doen, en zo mogelijk het wegnemen van mentale en fysieke bezwaren die in de weg staan om je krachtig te voelen en je kracht te benutten.

Misschien blijf je teveel doen wat je al kent en kunt, nu leuk vindt en goed in bent?
Die bucketlist is een prima idee, het is alleen soms na lange tijd voor sommigen lastig om je onbekende nieuwe dingen te kunnen voorstellen die je ook "leuk" zou vinden, juist omdát je ze niet kent en nooit meer over nagedacht hebt?
Of vooral bij anderen kijkt wat die doen en schijn-/blijkbaar hun leven (genoeg) vervult?
Vanuit eoa comfortzone is het vaak lastig daarbuiten te denken wat je nog meer kunt doen of verzinnen, zeker als het gericht is op vermaak en dus "leuk" tijdverdrijf.

Ook beveelt men weleens aan "kijk wat je vroeger als kind leuk vond" gaat niet helemaal op, je bent nu volwassen en hoewel wat het kind in je fijn vond best indicaties kan geven zijn de mogelijkheden veel ruimer juist nu dan toen!
Ook waar het het "speelse" betreft!
Een kind wil zich geliefd voelen, niet zozeer begeerd bijv en begeren, dat zijn volwassen behoeften.
Een zekere onbevangenheid en speelse luchtigheid is wat soms ontbreekt als je ouder wordt, het heeft zeker wel zin als je meer zin in het leven wilt krijgen (weer), of meer zin wil geven áán je leven.

Het opruimen van je leven is iets wat Coach jezelf naar succes aanbeveelt: ruim het oude op, maak letterlijk plaats voor nieuw en (nog) onbekend, door oa je kasten op te ruimen, planken leeg te maken, weg te gooien wat je niet meer nodig hebt of gebruikt, je administratie op orde te brengen, afscheid te nemen van mensen en dingen die je belemmeren om je levendig te voelen, je te "ontdoen" van dingen (bijv foto's niet meer in het zicht of onder je bed) die je vasthouden in verleden en doorwerken in het heden.
Maar ook van patronen en gewoontes die je niet kunt gebruiken bij een leven zoals jij je als je "ideale dag/ leventje" kunt voorstellen.

Een bucketlist kun je ook beschouwen als een wensbord: als alles mogelijk was, wat zou je dan willen voor jezelf, wie zou je willen zijn, hoe zou dat eruit zien als je helemaal zelf mocht kiezen?
(veel mensen kunnen maar weinig verzinnen buiten "verbeteringen" in het leven wat ze nu kennen: bijv een groter huis of beter buurt, nieuw bankstel, een auto, vakantie(s)), buiten de lijntjes je iets voorstellen is vaak moeilijk genoeg en blijft dan beperkt tot wat ze zouden willen "hebben" als ze de jackpot winnen, maar het gaat meer om wie je wil worden en dat liefst gedetailleerd voor je zien.
Plaatjes uitknippen om dat visueel te maken, teksten erbij uitknippen of bijschrijven.

Dus niet "een baan" of "een relatie" of "een partner", maar veel specifieker en inhoudelijker maken: wat voor werkzaamheden, afstand, omgeving/ruimte, collega's, baas, klanten, onderlinge samenwerking, werktijden, inkomen, uitdagingen enz wil je dat die baan bevat?
Zo ook relatie: hoe zie je de wisselwerking, omgang, verhoudingen werk-vrije tijd, samen- eigen leven, wonen en/of (samen)leven, weekenden, vakanties, ritmes en gewoontes eruit, hoe uit zich die liefde, welke rol speelt lust, vermaak, gezelschap, wederzijdse emotionele steun, wat je deelt en wat niet, enz enz eruit als je het voor het zeggen had?

Eenmaal bezig kom je vaak op meer ideeen en kun je dat uitbreiden.
Denk ook aan bijv dromen die ver weg lijken, maar altijd gewild hebt, dus als je altijd al in Spanje hebt willen wonen en dat idee allang begraven hebt kan het zijn dat je teveel denkt in eenzelfde baan of omgeving maar dan wat beter dan die van nu, en helemaal niet meer kijkt naar andere branches, woonomgevingen en de laatste man in je leven maar dan aangevuld met wat je aan/bij hem miste.
Die Spaanse droom kan dan afgesloten zijn, misschien zegt het dat je die taal zou kunnen gaan leren, en iig eens per jaar daarheen, of werk waarin je daarmee te maken krijgt oid?
Soms geven (oude) fantasieen en dromen wel aanwijzingen en kun je iig in die richting iets doen wat in de buurt ervan komt.

Alleen wensen is niet genoeg, je kunt zelf voorwaarden (deels) scheppen die de kans erop vergroten, dat is het stukje eigen invloed: dus als je wilt kunnen tennissen je opgeven voor lessen, als je goede seks wil "krijgen" kun je zelf beginnen met jezelf goed (leren) kennen daarin en je voorstellen wat jij op jouw beurt kunt betekenen/ bieden vóór een evt partner (ipv alleen focussen op wat jij ván hem verwacht), wil je interessante gesprekken dan zelf alvast verdiepen in onderwerpen zodat jij ook een interessante gesprekspartner bént, kortom: je kunt alvast sommige vaardigheden ontwikkelen die je mogelijkheden vergroten vóórdat iets op je pad komt, dat is waar dat boekje eigenlijk op neerkomt.

Veel mensen plannen zich helemaal vol bijv, omdát ze single zijn, of tijdelijk bijv geen werk hebben, en denken: ik maak wel ruimte als die man of baan er eenmaal is, dat is nu toch niet nodig?
Zij zegt: creeer die voorwaarden voor wat je wilt in je leven, je hebt daar een zekere mate van invloed op, ga alvast sporten, je rijbewijs halen, je ergens in verdiepen qua kennis of vaardigheden leren die van pas zouden komen áls jou idd ten deel valt wat je zou wensen/ je jezelf zou gunnen.

Zo ook met gewoontes en patronen met exen die niet "werkten": ontdoe je van (de energie van) het oude/bekende, en leer/weet wat je anders zou doen, hoe je het wél voor je ziet en zou willen, liefst vóór je iemand ontmoet. En niet pas als je iemand anders ontmoet.

Verandering van het verleden en heden naar de "ideale" situatie vergt soms dat je naar binnen keert en je zelfkennis vergroot, je instellingen onder de loep neemt en misschien nieuwe ontdekt die beter geschikt zijn voor wat je veranderd/ verbeterd in je leven zou willen zien.

Zij draait dingen dusom: creeer die ruimte eerst, voor nieuwe werk, man, meer vrije tijd, meer inhoud, meer bezigheden in je leven.
Daarbij hoort ook daadwerkelijk afscheid van "het oude/vorige situatie" nemen, en loslaten.
Een man in je leven óm je ergens anders/ van iemand anders los te maken of leegte te vullen is dan eigenlijk gewoon niet de juiste volgorde.

Ladies, denk dat dit in enige mate op jullie ook van toepassing is (en op mij ook) en ik ga me met wat luchtige speelsheid bezighouden , heb nog heel even "vakantie", de zon schijnt dus ik wens jullie een fijne dag, maak er iets van vandaag!