(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Heel veel sterkte, Zon!

Ik heb vaak meegeschreven op topics over burnout en zie van nabij de impact van burnout, niet alleen op diegene die dat doormaakt, maar ook op de directe omgeving (partner enzo).

Ga dit svp niet op eigen houtje "aanpakken", maar zoek (liefst hierin gespecialiseerde) professionele hulp/coach hierbij, want ook al heb je hopelijk wat naasten die eea kunnen opvangen, dat kost hun op den duur ook extra energie (en geduld en begrip, nemen misschien eea over of jou uit handen, moeten misschien omzichtiger met jou omgaan, zetten eigen behoeften/ belangen misschien tijdelijk aan de kant) en dat zet relaties onder druk, als dat langere tijd "eenrichtingsverkeer" wordt, omdat dat gewoon niet gevraagd kan worden van iemand die burnout is.

Vaak zie je ook gebeuren dat je wereldje noodgedwongen klein moet houden, en dus veel meer hecht aan of leunt op maar een beperkt aantal dierbaren en je aktiviteiten ook beperkt houdt (bijv je werk en huishouden nog en dan is het op, zelfs leuke dingen worden dan energievreters waar je tegenop gaat zien als je simpelweg geen energie meer overhoudt en probeer je iig de enige energie die je had aan je verantwoordelijkheden te geven (en geen fut meer om te doen waar je je normaal gesproken mee zou opladen).

Je kunt hieruit komen!
Daarvoor is nodig dat je andere levenswijzen en instellingen eigenmaakt, zoals de controle kunnen loslaten, relativeren (a kijken naar wat nou wérkelijk belangrijk is van wat je altijd belangrijk vond, prioriteiten (moeten) stellen, (leren) ontspannen (op gezonde manieren) enz, ipv alsmaar doorgaan tot je mind & lijf "op" raken en heel hard "Halt" roepen),

Veel "burnouters" denken dat rust en bijtanken nodig is, zodat ze daarna weer volledig zichzelf kunnen zijn (zoals je jezelf kent he), maar persoonlijk denk ik dat je diegene juist achter je moet zien te laten, want dat leventje leidde nu juist tot burnout, en wil je dat voorkomen in de toekomst zul je juist niet moeten streven naar herhaling van dat leven zoals je dat gewend was.
En geen andere keuze hebben dan dat wel moéten omgooien.

Degene die ik ken zegt: Ik kán me nu eenmaal niet ontspannen, werk en mezelf taken opleggen geeft afleiding, anders zit ik maar thuis te malen enzo, ik kán niet gewoon rustig op een stoel in de zon zitten niksen, dan komen allemaal onwelkome gedachten/ gevoelens naar boven en dat maakt júist onrustig.
Dat is imo nou net de clou: het niet (meer) kunnen ontspannen, alsmaar iets moéten doen om "dat hoofd uit te zetten" en geen idee hoé dan.

Dit komt imo juist door lange tijd "alsmaar doorgaan" en eea onderdrukken/wegdrukken: op de lange duur eist dat, wat je wegduwde, de (alle) aandacht op.

Heeft de huisarts, behalve constateren, ook suggesties of doorverwijzing gedaan waar je terecht zou kunnen voor hulp?
Je komt er echt sneller uit met de steun van mensen die er verstand van hebt en een hoop ervaring, die professionele afstand hebben zodat ze zelf geen invloed ondervinden en objectief kunnen blijven (geen eigenbelang bij hebben).

Maak nu jouzelf tot prioriteit, je hebt geen andere keuze ook!
Jijzelf voorop nu, bovenalles, het is ff niet anders (en je bent de enige niet die dit voor zijn/haar kiezen krijgt, al biedt dat nauwelijks troost).
Geef jezelf niet de schuld oid, niks om je voor te schamen en heeft ook niks met sterk/zwak te maken, je bent hooguit verzwakt geraakt omdat je alleen maar al je krachten "weggegeven" hebt (aan mensen en dingen belangrijker vinden dan naar jezelf luisteren en contact met jezelf goed/ gezond houden).

Veel succes en sterkte, het is nogal wat, he?

Btw, ik herken zelf ook wel eea erin, in die zin dat als ik me drukker maak om andere mensen (en hún welzijn en gezondheid enz) en allerlei dingen (werk, huis, vanalles wat "moet" (of "eigenlijk" zou moeten) dat ik niet meer "tot mezelf/ bij mezelf" kom, en geen/weinig tijd heb of bewust máák om te ontspannen (op gezonde en voor mij goede/aangename manieren) kom ik ook in de knel.

En dat geldt denk ik voor iedereen die niet of niet op tijd naar signalen luistert die body & mind echt wel afgeven.
Soms heb je het idee dat het niet anders kán, dat externe factoren (bijv verantwoordelijkheden of verplichtingen vanuit je werk of tov je partner oid) verhinderen dat je aan jezelf toekomt en dan kan het idee ontstaan dat je "geleefd wordt" ipv zelf invloed op kunt uitoefenen waar je je tijd en energie aan geeft.

Wat in werkelijkheid energie "vreet" is vaak dat gevoel van geen invloed hebben, op je omstandigheden, je partner, gebeurtenissen, zeker als dat onvrijwillige zijn, niet zelfgekozen, maar dingen waar je iets mee "moet" (en zeker als daar consequenties aan vastzitten, zoals dat je je baan niet zomaar opzegt als dat niet bevalt, je toch moet rondkomen of eoa (andere) praktische en/of emotionele afhankelijkheid bij zit, zoals jouw relatie en dat je partner ook eea verwacht(te) van jou en jij van hem.

Het is niet zo dat jij de relatie "verpest" hebt, en daar schuld aan hebt oid.
Het zet wel druk op je relatie als er iets eenzijdigs in groeit, van wiens kant ook, en dat kan bijv ook in je werk zijn, waarin je je moet inhouden of beperken, op je tenen moet lopen om dat te (be)houden.

Het werk zal zich meestal niet aanpassen aan jou, en in een relatie is het voor de ander op den duur ook niet goed als (steeds dezelfde van de 2) zich geroepen voelt om zich aan te passen om eea in goede banen te kunnen laten verlopen.
iha geldt dat degene die iets niet wil of (nu) kán, de kaders bepaalt en dat kan voor de ene en/of andere partij benauwend worden als die dan niet vrijelijk zichzelf kan zijn.

Dat maakt het zo ingewikkeld ook, omdat het vaak geen onwil is, maar de rek eruit kan raken, als dat langere tijd zo gaat en het geduld/begrip aan de andere kant ook "op" raakt.
Ziekte, depressie, burnout enz raken altijd ook de directe naasten en dat is niet iets wat je jezelf kunt aanrekenen, omdat het voor jezelf ook uit onmacht voortkomt!
Het raakt andermans onmacht ook, omdat ieder alleen echt invloed heeft op zichzelf en dan ook maar beperkt, bijv je gezondheid maar deels in de hand hebt door gezond te leven, en ook dat geen garanties geeft dat ziekte en andere tegenslag je niet zal overkomen.

De enige invloed die je dan nog hebt is hoe je er (zelf) mee omgaat, accepteert, verandert wat je niet hoeft te accepteren.
Het lastige voor anderen is dat zij al helemaalgeen/ weinig invloed hebben op iets wat jóu overvalt/overkomt/treft en er wel op (moeten) reageren, bijv steunen of aan de zijlijn het voor jou makkelijker maken, luisteren/toezien, zich aanpassen of rekening mee houden, en in conflict kunnen komen met wat ze zelf nodig hebben (of daar gezonde grenzen aan stellen en voor opkomen).

Ik heb het vaker geschreven: emoties zijn in die zin vaak "besmettelijk", als je close betrokken bent bij (sommige) naasten: juist bij empathische mensen roept het (door spiegelneuronen) soortgelijke emoties op in zichzelf, daarom begrijpen deze mensen het vaak zo goed.
En dat gebeurt niet als het gewoon je buren of andere mensen betreft, die verder van je af staan, ook omdat dat geen directe invloed heeft, je woont er niet mee, beperkt contact en dus beperkte info en kun je je ervan terugtrekken ook. Dat is moeilijker als je samenwoont bijv, dan krijg je dat volop mee, en moet je daar ook maar mee zien te dealen: het heeft een direct effect op mensen die van je houden als het niet goed gaat met je, en die hebben er dus een (eigen)belang bij dat het zsm beter gaat.

Daarom is professionele hulp zo fijn: die hebben wél dat geduld en begrip enz, raken zelf niet van de leg als jij je ongelukkig of machteloos voelt, geen energie hebt, huilt of je woede/ onmacht eruit gooit, het huishouden niet kunt doen oid, het heeft -als het goed is- geen effect op hun eigen leven en emoties die verbonden zijn doordat ze van je houden.

Ik ben zeker een voorstander van je omgeving laten weten wat er leeft binnenin jezelf, maar wel tot op zekere hoogte.
Als dat de omgang helemaal domineert, verzwaart dat het leven van die anderen ook, en het is de vraag of die dat "erbij kunnen hebben", naast hun eigen beslommeringen, of dat je dat kunt verwáchten: het doet ook een beroep op hun eigen belastbaarheid en wat zij al hebben aan bestaande issues van zichzelf.

Het blijft gewoon heel lastig om die wederzijdsheid erin te houden, als je zelf te "vol" zit (met jezelf), en dan bestaat de kans dat je geen/ te weinig oog hebt voor de ander, omdat die ruimte er dan gewoon niet (meer) ís, als je "op" en "leeg bent.

Blijf iig bedenken dat ook dát een tijdelijke situatie is, batterijen leeg en dat dat weer goedkomt als je bent bij/opgeladen.
Dat is allereerst noodzaak, want geen enkel motortje zou werken als de accu leeg is, daarmee is nog niet de hele auto/motor stuk!
En het helpt niet om een acculader eraan te hangen, als je vervolgens je lichten weer laat branden, en dat de oorzaak is dat die energie net zo snel weer op raakt.

Naast bijladen wordt het dus zaak om de bron(nen) te ontdekken waardoor meer energie weglekt dan je bij kunt laden en dat (patroon) dus te veranderen.
Eerst (wat) bijladen voordat je weer zodanig in staat bent om energie te steken in die bronnen te zoeken en te staken/veranderen wat (onnodig) alleen maar of gewoon alles bij elkaar téveel moeite/energie/tijd/aandacht kóst.

En niet van jezelf verwachten dat je op constant een kwart batterij op vol vermogen zou kúnnen leven, want dat kan niemand!
Dat is een onhaalbare eis aan jezelf stellen!
Je gaat noodgedwongen leren om eea in "behapbare brokken" te verdelen en dat kan (in deze tijd van drukte en hoge verwachtingen aan het leven en aan jezelf) uiteindelijk ergens goed voor zijn (als je dat niet beschouwt als zwak of tekortkoming oid, het is wat iedereen gebeurt die (ongemerkt) teveel hooi op zijn/haar vork neemt).

Je gaat noodgedwongen bewuster naar jezelf, anderen en het leven kijken, als je wel prioriteiten moét stellen (en velen zullen dat ook pas dán gaan doen, als je geen keuze meer hébt omdat eea al boven je hoofd gegroeid is).

Ergens biedt het ook een káns, namelijk de kans om jezelf beter te leren kennen, ook al had je dat misschien op een andere manier gewild dan dat dat "moet".
Beter laat dan nooit en uiteindelijk zul je daar de vruchten van plukken!

Heel frustrerend, Zon!
Voor jullie allebei trouwens, want vaak is het helemaal niet zo dat je niet meer van elkaar houdt, maar dat daar vanalles overheen is komen te liggen.
Ik bedoel niet eens ergernis, maar het samenzijn/ samen wonen krijgt na een tijdje ook voor hem een "negatieve" (want "zware") lading.
Niet eens bewust zo over je denken, maar we hebben ook nog een primitief brein wat gevoelig is voor "pavlovs" zoals ik het maar ff noem.

Die pavlovs ontstaan door herhaling en wat je na een tijdje soortgelijke reacties (onbewust) gaat verwachten en gaat associeren met die persoon, bijv prikkelbare reacties of explosief, kortaf, ongeduldig, eisend, verwijtend, bozig, whatever.
En dat "simpele" stuk brein bepaalt ook ieders eigen (dus ook zijn) eerste snelle (primitieve, instinctieve, onbewuste, emotionele) reacties weer daarop.

Dieren niet, maar gelukkig zijn wij mensen wel uitgerust met een verder ontwikkeld brein, alleen ligt dat "daaroverheen" en dus hebben we nog altijd 2 verschillende reacties naast elkaar: de snelle "hersenroute" (je eertste snelle reactie, oa op overleven gericht (veilig-onveilig, angst, dreiging, gevaar): de zgn "vecht-vlucht-bevries-respons" die direct reageert op iemand/iets/situatie en daarnaast de langere hersenroute van eea kunnen overwegen,uitgebreider emoties voelen, kunnen overdenken, beredeneren, relativeren en bijv jezelf kunnen geruststellen, in een groter kader plaatsen, met begrip bezien (verklaringen, rechtvraardigingen, vergoelijking, nuancering aanbrengen) of bijv met de mantel der liefde bedekken.

Dat die 2 reacties niet met elkaar overeenkomen is dus ook vaak dat "dubbele" gevoel wat mensen ergens over kunnen hebben.
Zowel jij als hij.
Ellende is dat bij langdurige overbelasting het primitieve deel (en amygdala) eea overneemt: dan kom je in de "overlevingsstand" en dat betekent dat het meer ontwikkelde brein (emoties, gevoelens, verstand) ondergeschikt gemaakt wordt (dit systeem is ontworpen voor (dreigend) gevaar, wat vroeger een leeuw voor je neus was en nu andere "gevaren" die stress opleveren: bijv dreigend partner-/inkomens-/woning-/baanverlies, ziekte, en ook ziekte/verlies van andere dierbaren, maar zeker als dat eea werkelijk reeel scenario is/ wordt.

Dat is oa dat "controleverlies" waar mensen het over hebben dat ze ervaren in zo'n situatie: je (brein) wórdt ook soort van "overgenomen" als je zover overbelast raakt dat je in overlevingsstand komt (zie Daniel Goleman in zijn boeken over emotionele en sociale intelligentie en onderzoeken over het brein).

Gevoelens als liefde en andere lange termijnoverwegingen en allerlei gevoelens en ook rationeel denken wordt dan simpelweg beperkt: stress, angst, dreiging van iets was op zich vroeger dus als er echt fysiek gevaar dreigde zoals een roofdier of brand oid en dan heb je niks aan emoties en nadenken, maar moet je direct kunnen handelen, (aanvallen of rennen/klimmen/vluchten) dus wordt dat denken en voelen "overruled" (op leven en dood dan heb je niks aan denken of dat dier doodschieten niet zielig is en de populatie zal uitsterven misschien of kleine leeuwtjes het zonder hun moeder moeten stellen).

Maar goed, bij hem ging na een tijdje ook dit gebeuren tov jou, en dan hoeft het niet steeds vervelend voor hem te zijn geweest om in jouw gezelschap te zijn, als het maar vaak genoeg gebeurt (want helaas "onthoudt" dit stuk brein beter dan de goede dingen, of maakt iig meer indruk, dat heeft ermee te maken dat dit ook het gedeelte is waardoor we kunnen leren van ervaringen: het brein verdeelt ze in "negatieve" en "positieve" ervaringen en daar heb je zelf minder invloed op dan men denkt, dat heeft te maken met die onbewuste taken die automatisch en veelal buiten je verstand/gevoel om gaan: dat zijn oa je "coping"- en overlevingsmechanismen die je al vroeg in je jeugd aanlegt.

Met heel veel begrip en overdenken enzo kun je dat deels zelf nog wel bijstellen, als je bewust weer oog hebt voor het grotere geheel, vanuit een "veilige" status, op wat afstand van de (dreigende/ gevaarlijke) situatie, als je dus weer relaxt bent en die stresshormonen uit je lijf en brein zijn.
Dan kun je nuanceren en ook weer de goede dingen zien, en hopelijk werkt het bij hem ook zo tov jou.

Dat heeft hij ook niet helemaal voor het zeggen dus, net als jij niet over je burnout, dus geef hem ook de tijd om alles te verwerken, en hopelijk ook weer de liefde en goede tijden te kunnen zien en voelen. En dat dit iets tijdelijks was/ is.

Een brief met uitleg kan misschien (hem) daarbij helpen, en ook dat je ermee aan de slag bent, dat dit jouw "normale zelf" niet was en nog niet is, maar je hard bezig bent om die relaxte versie van/en "jezelf" weer te worden.

Ik snap dat je dat beeld wilt bijstellen zsm, maar net als bij jou kan de spreekwoordelijke druppel het zijn, die de (relatie) de das omdoet.
Hij heeft dus ook tijd (en voor hem gezonde) afstand nodig van jou, hoe jammer dat ook is.

Die afstand is echt nodig ook voor hem om tot rust alles mbt wat er voorgevallen is weer in een groter perspectief te kunnen beschouwen.
En weer te kunnen voelen wat ie aan liefde enz voelt voor je.
Bedenk dat de ander dus ook soort van overspannen is gaan reageren, onwillekeurig gebeurt dat dus, dat is geen bewuste keuze, net als dat het bij jou niet gewenst en soort van buiten jezelf om is gegaan dat je "opeens" overspannen bent geraakt.

Dat is niet van de ene op de andere dag gegaan en een optelsom, een emmer die overloopt, en datzelfde gebeurt met direct betrokkenen ook als de focus al die tijd heeft gelegen op jouw emmer en ze die van zichzelf niet in de gaten hebben gehouden (of tijdig afstand van namen/ konden nemen om zelf ontspannen te blijven en eigen mentale en fysieke gezondheid te blijven bewaken, omdat een tijdlang de aandacht lag op jouw issues en wat jij nodig had (of dacht te hebben) van hem.

Allereerst is het ook voor jou nu zaak om je lijf te leren ontspannen om je te ontdoen van al die stresshormonen en hun impact op jouw functioneren (je verstand, gevoelens, al je cellen, je fysieke gesteldheid).
Dagelijks een flink stuk fietsen of wandelen kan al helpen, liefst natuur opzoeken, eoa rustig terrasje en mooie uitzichten, gewoon naar de lucht, wolken, bomen of in de verte kunnen kijken helpt het brein al om te ontspannen!

Dus wél je veilige huis (comfortzone) uitkomen, en niet zozeer als afleiding dus, maar vanalles aanpakken wat ook maar kan helpen om je brein en lijf nu rustig te krijgen, dat is van eerste belang.

Psych is daarnaast een goed idee om te kijken naar je mechanismen en patronen waardoor je zover gekomen bent en andere aanpak proberen aan te leren om dat voortaan anders te gaan doen, tijdig te herkennen, in andere banen te leiden, eea minder belangrijk te maken (bijv dat je huis en ramen eerst moeten en dan pas "mogen" relaxen, of dat je ontspannen (noodzaak en iets positiefs) associeert met "lui zijn" (negatief) of zwak oid.
Ook als anderen dat normaal vinden wil dat nog niet zeggen dat dat dús iets goeds is: nog nooit zijn zoveel mensen burnout geweest, en zeker vrouwen, dus dat iedereen maar bezig en druk hoort te zijn (en dat zgn zo goed georganiseerd krijgt of wil zodat je zo'n druk leventje prima kunt handellen) wil niet zeggen dat dat goed en strevenswaardig is, he?

Bovendien blijft het gewoon zo dat mensen die dat geloven en volgen zich vaak geeneens afvragen of dat wel het beste is (als leefwijze), alleen omdat "iedereen" dat doet of zgn kan en wil of zo hoort tegenwoordig, de norm is, laat staan of dat wel de gewenste of beste leefwijze (en norm) voor jóu is!
Of je zo'n leven zelf eigenlijk wel prettig of ideaal vindt, en waarom je daaraan mee doet of in meegesleept voelt, is dat wat JIj werkelijk vindt en wilt, of oa door invloed en druk van buitenaf, ideaalbeelden in tijdschriften, voorbeelden van vriendinnen of omgeving, politiek, samenleving die dat (al jaren) aanpraten en aanprijzen en dicteren hoe een "stoere vrouw" eruit ziet?

Lees Geurtz: "stoer" is een vertekende versie van "sterk zijn".
En veel van die georganiseerde mensen zijn ook maar een millimeter af van waar jij nu zit, hoor, er hoeft niet veel te gebeuren of zo'n kaartenhuis (wat ze nu nog onder controle hebben of krampachtig moeten houden) stort in elkaar.
Vrouwen die dat allemaal schijnbaar moeiteloos lijken te combineren en alles ook "lukt" en goed voor elkaar hebben moéten dat wel onder controle houden en moet alles mee blijven zitten, er hoeft soms maar 1 radertje verkeerd te lopen en ook zij kunnen het haasje zijn.

Verkijk je daar dus niet op, en neem dat niet als voorbeeld hoe JIJ zou moeten zijn in vergelijking daarmee!
Misschien moeten zij elders een heleboel laten op andere gebieden die jij niet te zien krijgt of zich forceren om al die ballen hoog te houden.

Het is voor geen enkel mens goed om alsmaar op je toppen te moeten presteren en allerlei ideaalbeelden (en liefst nog meer en beter te willen worden/ bereiken) te moeten voldoen die je (toch echt zélf hebt "eigengemaakt" als normen waar je jezelf aan afmeet).

Een psych kan eea weer in jóuw perspectief helpen te zetten: wat vind JIJ belangrijk en strevenswaardig, wat vind jij fijn en prettig, wat zijn jouw idealen, enz want mensen zijn nu eenmaal (gelukkig) verschillend, en wat maakt jóu uniek en om van te houden?!

Ik weet wel dat ik het vroeger belangrijker vond of huis en tuin aan kant waren dan of mijn seksleven in orde was met mijn ex en ik ben heel veel dingen toch echt 180 graden anders gaan zien dan degene die ik toen "was"!
Dingen waar ik toen over kon vallen of "zeuren" denk ik nu vaak van: je had gelijk!
Al het speelse wat verloren gaat als je in het teken gaat leven van verantwoordelijkheden en serieus neemt wat meer om status en bezit gaat dan hoeveel waarachtige aandacht je echt hebt om liefde te uiten en te delen.

Hoeveel mensen zéggen (in woorden): jij bent het aller- allerbelangrijkste in mijn leven, en in daden blijkt dat dan helemaal niet of mondjesmaat, en gaan allerlei andere dingen en mensen voor, zelfs de tv en afwas enzo en wat dán nog overblijft aan energie (voor of na "me-time ook nog om te herladen) gaat misschien nog naar (leuke/fijne/positieve) aandacht voor diegene(n)?

Hoeveel mensen léven nou echt naar wie/wat ze diep van binnen echt het belangrijkste in hun leven vinden?!

Omdat we veel meer dan vroeger onze tijd moeten verdélen over veel meer belangrijks (dan eigen dorp, gezin, huishouden, misschien (kerk)gemeenschap en wat familie en vrienden) kan het haast niet anders dan dat het érgens aan ten koste gaat, als je al die rollen even perfect wil doen waar men vroeger de hele dag de tijd voor had, en nu "er nog ff bij doen".
(let wel: mannen die werkten + gezin hadden konden zich focussen op dat werk, en hoefden geen huishouden, doktersbezoek, loodgieter, boodschappen en koken, kinderen te verzorgen enz en vrouwen met gezin hadden niet dat alles + een baan erbij, al dan niet fulltime).

En het is maar de vraag of mannen en vrouwen dat beide allemaal bij elkaar opgeteld net zo goed/perfect zouden moeten wíllen kunnen!
Er is meer in het leven dan vooral/ uitsluitend nog zorgen dat je "zaakjes op orde zijn en blijven"!

En dat loslaten en schiften is iets wat veel mensen mogen leren, als uit alles wat zo belangrijk is of lijkt je prioriteiten moet gaan stellen, wil je nog "tijd van leven" hebben en niet louter overleven worden.

Tijd voor zin in en aan het leven geven bijv, om na te kunnen denken alleen al aan wie en wat betekenis aan jouw leven geeft, voldoening, plezier, warmte, tijd om lief te hebben en dat ook te uiten, om de natuur en alles wat het leven ook nog te bieden heeft aan moois en fijns te blijven opzoeken en te zien, om in goed en gezond contact te staan met je lijf, spieren, gezondheid, en wat dat lijf aan plezierige sensaties kan voelen en ervaren (van warme zonnestralen en windje of massage op je huid, je fysiek krachtig voelen als je die spieren gebruikt, verkoeling zoekt in het water, of juist opwarmen bij een kachel, enz tot aan seksuele geneugten en sensaties), maar ook het warme bad wat een gezellige avond met vrienden kan bieden, lekker lachen, en het al goed genoeg is dat je er bént.

Leren om te "zijn" dus, en dat dat goed genoeg is (en je helemaal niet hoéft aan te hollen achter allerlei dingen waar je (niet) aan voldoet en zou "moeten" voldoen en alsmaar achter jezelf aanrennen (of achter anderen aan en wat die "volgen").

Veel succes iig, het kan dus ook een mooie zoektocht en eyeopener worden en uiteindelijk gelukkiger maken als je weer bewust aandacht en tijd besteedt aan jezelf en hervinden van al het positieve in jezelf en je/ het leven, de liefde, liefdevol, dankbaarheid enz.
Het is soms niet meer dan het (her)vinden daarvan, dat je daar bewust naar op zoek gaat, ipv het vanzelfsprekend vinden tot je het ff kwijt bent.
Onbewust leven en comfortzone gaan dat niet brengen iig, dus deze eyeopener is nooit voor niks en gaat je hoogstwaarschijnlijk heel veel goeds brengen!

En zo moet je die bezoeken aan je psych idd ook zien: als op weg naar positieve veranderingen, op zoek naar je eigen levendigheid en kracht inside opduiken.. en zeker niet is omdat je zwak zou zijn of gefaald hebt en hulp nodig zou hebben om toch te voldoen aan bepaalde verwachtingen oid.

Ik denk dat dat nog wel verschil kan maken, Zon.

Het is een aanname van hem en jammer dat hij denkt dat het je karakter is en dat karakter(trekken) onveranderlijk vaststaat voor de rest van je leven.
Deels zijn mensen naast aanleg oa gevormd door opvoeding en ervaringen, mensen kunnen zich verder ontwikkelen: mensen blijven niet wie ze bijv op hun 18e waren, he? Een hoop is aan- of afgeleerd tijdens opvoeding en oiv omgeving en wat je meemaakt. Je kunt wel degelijk nieuwe manieren aanleren om ergens mee om te gaan en sommige dingen voortaan anders aan te pakken.
Het zou wat zijn als al helemaal zou vaststaan wie je bent en het daar maar levenslang mee moet doen, haha!

Verlegen mensen kunnen later heel goed in staat blijken om voor publiek te spreken, enz. Sommige dingen zijn wel degelijk te overstijgen en wat nu niet bepaald je sterke kanten zijn alsnog door oefening beter in te worden.
En andersom kunnen mensen overaanwezige trekken leren beheersen/ beperken.

In de loop der jaren leer je ook door ervaring/ ondervinding wat nu echt belangrijk voor je is en wat niet.
En ook dat je partner er andere normaalwaarden op na kan houden dan je zelf hebt, en ipv een strijd wie er "gelijk" heeft kan het ook dat je naar elkaar toe groeit, dingen anders kan gaan bekijken ipv de ander naar je hand willen zetten naar eigen normen (hoe je met dingen omgaat, bijv geld, huishouden, vrije tijd-werk, leefpatronen).

Ik denk dat hij dat pas kan gaan geloven (laat staan op vertrouwen) als je langere tijd iets hebt eigengemaakt, dus niet alleen met beloftes (woorden) hoeft te overtuigen dat verandering mogelijk is, maar dat ook waarmaakt in de praktijk (daden).

Vergelijk het maar met verslaving: niemand hoeft van je aan te nemen dat je ergens makkelijk mee zou kunnen stoppen, zolang je dat dus intussen niet doét. Dat ís ook niet geloofwaardig.
Dat vertrouwen moet zich opbouwen (bij jezelf zowel als de ander) in de praktijk.
Dat begint met geloven, bijv dat iets al 3 maanden goed gaat zal het geloofwaardiger maken dan een enkele recente goede ervaring.

Helaas maakt een enkele slechte ervaring al vele malen diepere indruk op het brein dan goede, en zijn er veel positieve tegenover nodig om die alertheid weer te laten afnemen en vertrouwen te herstellen.

Ik las eens over verschil in dieren en mensen over dat primitieve brein: een dier dat zich aan een hete kachel brandt zal dat associeren met kachels, dus die uit de weg gaan. Een mens zal ervan leren brándende kachels uit de weg te gaan.

Dit waakzame systeem (amygdala) kun je vergelijken met de radar/sensor van een alarmsysteem. Als dat heel scherp staat afgesteld zal een spin al genoeg beweging maken om het te laten afgaan.
En als het om de haverklap zonder reden zou afgaan zal het steeds minder indruk maken "oh, dat pand weer, er zal wel weer niks aan de hand zijn" en zullen beveiligers minder haast maken om daarheen te gaan in de verwachting een inbraak aan te treffen. Omdat ze al gaan geloven dat het bij elk zuchtje wind af gaat, zal het niet meer serieus genomen worden als het echt eens een inbraak is.
Het geloof/vertrouwen in de goede werking van het alarmsysteem van dat bedrijf neemt dus logischerwijs af en er wordt al verwacht dat het ook de volgende keer loos alarm zal zijn, als dat zo vaak voorkomt.
Ze komen misschien op den duur niet eens meer in aktie, zal toch wel niks zijn en gaan dat bedrijf misschien zeggen dat ze het alarm maar af moeten zetten, want ze gaan er niet meer op af als dat elke keer voor niks is.

Als het daarentegen goed/gezond staat afgesteld gaat het uitsluitend af in uitzonderlijke gevallen dat er ook daadwerkelijk iets aan de hand is.
De beveiligers zullen dan ook als dit nooit zomaar is afgegaan meteen in aktie komen als dáár het alarm eens afgaat. Zeker als het idd terecht afging.
Logischerwijs vertrouwen zij dan meer op de betrouwbaarheid van dat systeem dat dat doet waar het voor bedoeld is.

Overspannenheid geeft een hyperalerte amygdala (alarm voor dreigend gevaar en een shot aan adrenaline en andere stressstoffen die je "klaar voor aktie" maken (vechten/ vluchten) en in feite gespannen maken als een veer, als op elk moment dat kan afgaan om niks.

Stress is langdurige overmatige spanning/druk en bijbehorende stoffen aanmaken, die niet meer weggaan/ afnemen als het "gevaar" geweken is.

Een ambulancemedewerker reageert ook op een oproep/alarm met adrenaline enzo, dat zet aan tot aktie, omdat deze mensen "vechten" in hun systeem hebben en ze houden dit alleen vol omdat er aktie op volgt, en een afloop is (als de gewonden in het ziekenhuis zijn en overgelaten worden aan de eerste hulp).
Dus niet alleen dat de situtie kortdurend is en dan al snel terugkeert naar het normale, zodat ze zelf ook weer kunnen ontspannen en loslaten, maar ook de manier waarop zij (beter) in staat zijn (dan de doorsnee mens) om die spanning weer kwijt te raken (dus hoe ze daarmee omgaan/ dealen) maakt dat dit een beperkte groep mensen is die geschikt is voor dit werk, onder grote druk, net als brandweermannen, politie en eerste hulpartsen en verpleging.

Als deze mensen zélf een overspannen intern stresssysteem hadden, zouden ze van elk geluidje opschrikken wat ook maar lijkt op een oproep, en voortdurend in alerte staat rondlopen, ook als het niet afgaat.

Als je bedenkt dat die stresshormonen een hoop energie vergaren om dat te kunnen bundelen voor een kort moment van aktie, kun je bedenken dat langere tijd in zo'n voortdurend gespannen staat gewoon heel veel (meer) van je energiereserves vergt dan bij mensen die een enkele keer een sprintje moeten trekken om de bus te halen of in het verkeer maar net een ongeluk kunnen vermijden door alert te reageren.

En bij hem is die associatie met jou nu (helaas) dat jij om (in zijn ogen of in vergelijking met anderen) om zomaar iets (kleins) kon overreageren.
Of (ook) afreageren op hem?
(want vaak is degene die het dichtstbij je staat degene die eea ziet, merkt en moet opvangen).
En is hij ook (over)alert geworden (in reactie) op jouw stemmingen en "explosiegevaar" waar misschien nog maar weinig voor nodig was.

Dit associeren gaat onbewust, jij bent voor hem de trigger geworden dat hij steeds gealarmeerd werd en hij voor zijn eigen innerlijke rust, gemoedstoestand en gezondheid terecht afstand moest gaan nemen van de bron ervan, jij dus.

Met dit verschil dat als jij nu duidelijk kunt maken dat je nu aan het investeren bent in "reparatie" van jouw niet goed meer functionerende alarmsysteem, in therapie bent hiervoor, dat dat in de toekomst dus anders zal zijn, en dat tegen die tijd ook idd kunt/ mag laten zien, en hij ook weer zijn ontspannen zelf is, kan het best zijn dat het wel weer bij elkaar past.

Je moet ook vooral duidelijk maken dat dit niet je karakter is, maar een kant van je, die onder bepaalde omstandigheden is, namelijk je "overspannen zelf" en dat je gaat leren om het niet meer zover te laten komen, dat die "kant" je "overneemt/ beheerst".
Dat je meer bent dan een overgeprikkelde hoogspanningsmast, die niks meer (erbij) kon hebben.

Elk mens heeft "schaduwkanten" en dus hij ook de zijne.
Die komen onder bepaalde omstandigheden (bijv als mensen uit elkaar gaan of bij andere tegenslag) naar boven, en zo kan het zijn dat je dan te maken krijgt met een heel andere "versie" van iemand die je dacht door en door te kennen (in betere tijden).

Op eoa manier denken mensen bijv bij mij aan eindeloos geduld, begrip en empathie, en daardoor weten mensen mij ook te vinden als het niet zo goed gaat met ze, en ze zijn hoogst verrast als ik het eens ff niet meer "trek" (niet alleen heb ik ook te maken met issues van mezelf, maar dus van vaak meerdere naasten en hun issues die ze bij mij zo fijn kwijt kunnen).

Ik moet zelf wel serieus nemen áls mijn alarm dan afgaat, omdat die juist niet zo scherp staat afgesteld en pas afgaat als er echt iets aan de hand is of te lang al duurt en mij dus blijkbaar het nodige kost aan energie.
Ik heb ook moeten leren om tijdig/ gezonde (emotionele of fysieke) afstand te nemen/houden van andermans (overmatig) "gedoe" en of teveel mensen aan mij trekken, zeker van mensen die dichtbij me staan, en ik effect van ondervind op mijn energie/ humeur of niet meer aan mijzelf toe kom.

Ik kan gelukkig wél goed ontspannen iha, mits ik dus die tijd heb en bewust voor kan uittrekken.
Ik heb zo mijn manieren, waaronder in de zomermaanden mijn "hutje" waar ik me kan terugtrekken en ff lekker zo zorgeloos kan zijn zoals op vakantie, beetje lezen, zwemmen, met vrienden kletsen, stukje wandelen of gewoon luieren en niksen.

Verder is het belangrijk om dat dagelijks in te bouwen, als het ff kan.
Ik zwem graag, maar kan evengoed yoga zijn, of mediteren of wat maar kan helpen om in (dieper) contact met jezelf en je lichaam te staan (en alles wat je mentaal en/of fysiek krachtiger maakt zijn meestal dezelfde dingen waar je spanningen kunt laten wegvloeien en "helpende" (goede) stoffen mee aanmaakt (sport en spel, dingen waar je plezier in hebt, goed in bent en mee "oplaadt").

Nu dagje naar mijn moeder, en hoewel ik voor haar wel eea doe en luister, is dat ook ontspannend, stukje autorijden ook, radiootje aan, ver kunnen kijken en wegdromen, op mijn gemakkie, dan is het ook "me-time".

Onder hoogspanning en met zoveel aan je hoofd lijkt het misschien geen optie (nu het uit is al helemaal niet), maar ook (zelf)seks is echt een goede manier om te ontspannen (waar vrouwen (eerst) ontspannen voor moeten zijn, wordt aangenomen), maar je daar bewust op richten betekent ook in contact zijn met andere lagen/rollen van jezelf, is een sterke verbinding tussen mind & geest als je daarop kunt focussen en levert allerlei helpende gezonde stofjes.
Nu nog te pijnlijk misschien, maar houd dit svp in je achterhoofd, dat dit bij je speelsheid en levendigheid hoort, als je weer wat meer energie krijgt weer (ik geloof dat dat in verbinding staat met die "levensbron" in jezelf en kan dus levensenergie opleveren).

Verder kan van je af schrijven helpen (wat je opschrijft kan uit je hoofd, zo ook to-do lijstjes). En van je af praten met vriend(inn)en is voor veel vrouwen een gezonde manier, mits je het over meer mensen kunt verspreiden en niet eenzijdig wordt, dus ook ruimte voor de ander zijn/haar verhaal laat (en voor leukere onderwerpen).

Naast mentale aspect zou ik zeker gaan uitproberen wat voor jou werkt aan sport/spel om je fysiek te kunnen ontspannen, zodat die stoffen (de fysieke lading van emoties) kunnen wegvloeien en er andere/fijnere voor in de plaats kunnen komen.

Zon, hoe lang zijn jullie bij elkaar geweest en hoeveel tijd daarvan was je nog niet burnout, heb je daar enig idee van (want is een sluipend proces, lastig aan te wijzen meestal waar dat begonnen is)?

Het hangt dus nogal van de basis af, die jullie daarvoor hadden: als je eerst 10 jaar lang een solide en gelukkige basis hebt gehad geeft dat een hoop credits, omdat de ander dan weet hoe het/je normaal altijd geweest bent en hoe het ook kan zijn en dat dit dus idd een uitzonderlijke situatie is, en tijdelijk, en uitzicht op dat je diegene weer min of meer zult worden die hij kent/ weet hoe je bent.

Degene in mijn omgeving reageert ook niet af op haar partner, wel is het zo dat die gewoon getuige is van alle (emotionele) buien en stemmingen, die haar uit het niets lijken te overvallen en eea heeft invloed op hun relatie en op hem: ten eerste dat hij haar eea uit handen neemt thuis, hij dingen moest overnemen, zij de deur niet meer uit durfde voor boodschappen bijv, maar ook voor hem impact had op de leefwijzen die ze samen hadden, bijv zij niet mee kon naar (zijn) familie en sociale leven op zijn gat lag, en hij sommige dingen dan wel alleen kon doen, maar ook niet fijn voelt als je weet dat je partner het thuis moeilijk heeft en haar wereldje zo klein werd (tot de voordeur, wegens (waarschijnlijk) paniekaanvallen, maar ook thuis op de bank kon dat haar zomaar overvallen), en voor gezelschap/steun/verhaal kwijt willen/ contact met buitenwereld min of meer van hem afhankelijk werd.

En ook al was hij doordeweeks hele dagen van huis voor zijn werk, dan ging daarna als hij thuiskwam het merendeel van de gesprekken over hoe ze de dag wel/niet was doorgekomen, haar zichzelf niet begrijpen, mogelijke oorzaken en oplossingen, voorgeschreven pillen (hoge bloeddruk), bijwerkingen, het wel of niet die dag gelukt was naar de sportschool te gaan en langzaamaan andere dingen doen (naar een winkel of een stukje autorijden bijv) en hoe dan ook hij het vangnet moest zijn om op te vangen als het niet ging. (bijv strandde met auto >> hij ophalen).

De partner die zelf wel gezond is en energie heeft voor werk én leuke en "gewone" dingen doen, sociaal leven, gaat zich dan noodgedwongen ook inhouden (omdat de ander rust nodig heeft en weinig prikkels en kleine zorgtaken al overheen moet zetten en moeite genoeg kosten) en diens wereld wordt ook kleiner en benauwend. Zeker als eentje nauwelijks nog iets fijns of leuks meemaakt en te vertellen heeft, laat staan ruimte heeft voor wat partner beleeft aan wel en wee buitenshuis of hoe hij zichzelf voelt bij zichzelf wegcijferen.

Kijk en dan kunnen zij terugvallen op alle fijne jaren samen, en kan hij dat met liefde opbrengen, omdat hij weet dat dit niet haar "normale" doen is, en zich kan vasthouden aan dat dit tijdelijk is, en hij naast goede tijden ook aan haar zijde wil zijn bij tegenslag, en veranderingen/ verbeteringen aanmoedigt die nodig zijn (valkuilen ontdekken in zaken/ leefwijzen die geleid hebben tot burnout), zo zijn ze bijv samen gestopt met roken.

Dat "er voor iemand zijn" vergt het nodige van die partner, die zelf ook zijn frustraties heeft erover, soms onbegrip en ongeduld, en dat niet kan/ mag uiten want spanningen in de relatie of verwijten en weten dat je tekortschiet naar je partner en die het (soms te) zwaar vindt, thuiskomt in een zwaarmoedige sfeer, en nauwelijks/niet aan zijn behoeften (en leuke ontspanning, opgewekte gesprekken, gezelligheid, in vrije tijd verder komen dan eigen woning) toekomt en dat zou uiten maakt het er voor degene met burnout niet makkelijker op.

Ook al vond/vindt zij het prima als hij nog wel zijn dingen blijft doen, hij staat (en gaat) dan toch alleen en is bovendien paraat om in de buurt te zijn als het niet goed gaat. En dat moet een sterke relatie kunnen hebben, dat het een tijdje wat eenzijdiger is, maar op de langere duur zet dat élke relatie onder druk, met hoeveel liefde je ook eea op je (of over)neemt.

Het is niet zo vanzelfsprekend dat mensen bij langdurige ziekte of beperkingen van hun partner dat volhouden. Dan loop je de kans dat het een soort verzorgende/hulpverlener-hulpbehoevende-relatie wordt en blijvend te eenzijdig en zwaar voor degene die zorgt en daarvoor eea gaat inleveren.

Burnout is doorgaans gelukkig iets tijdelijks en overkomelijks, mits je je leven (blijvend) aanpast ahv eerdere inzichten/ervaringen waaróm het alles bij elkaar teveel werd en andere (relaxtere, gezondere) leefwijzen voor in de plaats zoekt om die valkuilen te ontlopen.

En de bereidheid, maar ook het geloof/vertrouwen (dat het voorbijgaand is) is logischerwijs groter als je langere tijd dus veel herinneringen aan goede tijden met elkaar hebt, waar hij zich op kan baseren.
Als hij je niet anders kent dan al in zo'n staat, is dat lastiger om te geloven en hopen.
Daarnaast, hoe tijdelijk ook, burnout kan langere tijd duren, vaak geen kwestie van maanden, en als hij zich al die tijd heeft ingehouden tot hij zelf instortte kan het zijn dat dat een "point of no return" is geworden (als dit het overheersende beeld van jou is en geen hoop/geloof heeft dat dat tijdelijk is en beter/anders zal worden over een tijdje).

En ja, ook iemands blik kan weer ten positieve bijdraaien, door met eigen ogen te zien (en dus ook langere tijd) dát je eea in positieve zin veranderd hebt, en op eigen kracht weer een goed, gezond en fijn leven leidt.

Mijn ex en ik zien ook weer de positieve kwaliteiten van elkaar, die we destijds midden in bepaalde situaties niet langer zagen en waarderen elkaar ook echt weer (hardop) daarvoor.
Als (en zolang) het "zware" of "negatieve" (irritaties, tekortkomingen, tekortgedaan voelen, bekritiseren, oordelen) overheerst kun je dat beeld bij de ander nauwelijks wegnemen. Zijn blik is gekleurd door (recente, overheersende) ervaring en met name de druppel + dat je wel gelooft/kunt zeggen, maar zelf ook nog niet met zekerheid wéét dat dit over een poosje anders/beter zal gaan en ook niet hoe lang dat zal duren.

Dat je zelf eea inziet en jezelf laat begeleiden door een professional kan zeker wel helpen, maar er werkelijk op kunnen vertrouwen (hij) is dus door dat over langere tijd te kunnen laten zién en mérken.
Voor hem zijn het nu nog beloften, en valt nog te bezien in hoeverre die waargemaakt zullen worden.
Je hebt kans dat als hij zichzelf weer op peil heeft, zijn blik ook weer positiever gekleurd is op het beeld wat hij van jou heeft..

"Tijd heelt alle wonden" gaat niet (zomaar) op: alleen tijd verandert weinig als dat het enige zou zijn wat je op een wond loslaat.
Net als bij fysieke wonden moeten die verzorgd worden, schoongemaakt, zodat het niet (verder) gaat etteren, en dan verbonden en ontzien om te kunnen genezen/ "helen", een gebroken been moet gezet worden, ontlast en aan elkaar groeien en dan langzaam weer leren lopen (belasten), oefenen, je rent niet meteen weer vrolijk weg zoals voorheen, als dat net weer een beetje geheeld is!

Je ex heeft vermoedelijk nu allereerst zijn energie nodig voor zijn eigen overbelasting, als alle aandacht ging naar de jouwe (en jou proberen te ontlasten en jouw emoties op te vangen), en dat is hij ook aan zichzelf verplicht, om zelf weer overeind te komen en eigen kracht te hervinden (opnieuw op te laden/ bouwen).
ALs je al gaat schrijven/ mailen aan hem, leg dan de nadruk op (begrip en waardering voor zijn beleving en wat dit met hém heeft gedaan als extra belasting (dus niet de nadruk op jezelf ook al wil je eea verklaren en uitleggen en beterschap beloven).

Dat jij (weer) oog hebt voor hem en (vragen) hoe het met hém gaat kan die ontstane eenzijdigheid enigszins rechttrekken, iig de erkenning (en waardering achteraf minstens) daarvoor alleen al kan hem goed doen.
Dat is dan een van die daden dat jij kunt laten zien dat je je (ook) om hém bekommert, en niet (meer, te) "vol met jezelf" zit.
En dat je die emmer mbv anderen (psych, vriendinnen enz) aan het legen bent, dus niet (langer) je ei bij hem kwijt hoeft nu.

De beste kans op evt toekomstige toenadering maak je door nu alle ruimte te maken voor hem, zodat hij zichzelf bijeen kan rapen.
Door afstand te nemen en los te laten, hem zijn eigen proces en tempo te laten volgen, zodat ook hij ff uitsluitend naar zichzelf hoeft te luisteren zonder rekening te hoeven houden met jou of anderen, zonder het idee of schuldgevoel, spijt oid dat hij tekort is geschoten naar jou, doordat ie zichzelf nodig had/heeft.

In mijn ooit "overontwikkelde rol" als "helper/redder" is het nog altijd lastig om daar niet opnieuw in meegetrokken te worden door anderen die dat nog altijd van mij verwachten en in mij zien.
Ik moet die afstand zélf bewust zien te bewaren, ten eerste omdat ik die rol zelf gewoon niet meer wil (bij familie en vrienden) en dus niet zelf opzoek, en vind dat soms nog steeds lastig om die grenzen zelf tijdig aan te voelen en te bewaken als anderen een (overmatig) beroep daarop doen.
En dat mij betrekt in problemen die de mijne geeneens zijn of beperken in mijn (uitings)vrijheid, creativiteit, bezigheden en mijn eigen plezier/ontspanning/ welzijn beinvloeden.

Als het zo ver komt dat je (men, hij) uit zelfbehoud wel afstand moét nemen/houden is het eigenlijk al een signaal dat je (men, hij) over eigen grenzen bent gegaan.
Dus ja, het is zaak dat je hem die ruimte ook geeft en je nu op jezelf richt, je eigen ruimte inneemt om je te concentreren op jouw zelfbehoud en maatregelen en nieuwe leefwijzen ontdekken, om het nooit nog zelf zover te (willen) laten komen.
Het kán een heel nieuwe, verfrissende versie van jezelf opleveren, ik denk dat het niet voor niks is dat zoveel mensen burnout raken, het geeft die mensen ook een eyeopener dat het leven wat ze voorheen leidden niet gezond en niet happy maakt en dus (gedwongen) daarbij stil moeten staan en andere keuzes maken (van binnenuit ipv van buitenaf zogenaamd "iedereen" naar leeft).

Het kan ook voor jou een hele bevrijding zijn om minder te leven zoals anderen vinden dat het "hoort" en veel meer op jezelf te mógen afgaan wat bij jóu past en wat jij ervan vindt, zou willen, goed voor jóu is, en hoe jij een fijn en geslaagd leven ziet en hoe jij jouw leven zélf betekenis wil geven!
Besef dat jij nu ook vrij bent van evt verwachtingen van hem/ een partner en het nu helemaal zelf voor het zeggen hebt over jezelf!

Dat gaat buiten hem om, Zon (zie boven: negatieve issues maken meer of diepere indruk helaas dan evenzovele of zelfs meer positieve. Tegenover die "negatieve" moeten dus idd soms jaren van goede tijden staan, om daar langere tijd op te kunnen "teren" voordat het beeld negatief uitvalt.

Ik zie bij diegene in mijn omgeving terug dat ook zij dat makkelijker lijkt te kunnen (het goede en positieve blijven zien en dat dat overheerst) en ik denk oa dat dat logischerwijs komt doordat hij die uitvallen en andere emoties niet naar jou heeft gedaan, dus ook minder "gedoe" van hem hebt gehad (dan andersom).
Dat is dus lullig gezegd ook "makkelijk praten", als je zelf die impact niet opzij hoeft te schuiven, omdat die er veel minder IS op jou, misschien juist in die periode kreeg jij juist begrip en steun, dus veel meer positiefs richting jou dan hij ván jou?

Zo kan degene die bijv vreemd is gegaan ook gemakkelijker zeggen: "zet je er eens overheen, heeft nu lang genoeg geduurd" maar die heeft zelf die pijnlijke kant dus niet ervaren en zo kan zelfs een eenmalig in de "fout" gaan alle vertrouwen in de liefde/ relatie om zeep helpen en zelfs als daar 20 jaar fijne tijd tegenover staat, dus een enkele negatieve ervaring zo'n heftige impact hebben dat dát bepalend wordt/ overheerst. (en op anderen weer niet, oa afhankelijk van eerdere ervaringen, blind vertrouwen in monogamie, projectie van eigen beleving hoe liefde eruit hoort te zien, eigen zelfvertrouwen/ eigenwaarde, mechanismen om met vertrouwensbreuken om te gaan, opvoeding, omgeving, veerkracht, enz).

Je kunt vaak vooraf niet voor een ander bedenken of bepalen wat diegene wel of niet aan kan, of op dat moment, en diegene zelf ook niet als dat nog nooit aan de orde is geweest.
Wat allemaal meespeelt is oa diens empathisch vermogen (wat niet bij iedereen even groot is), graag zorgt/ mate van zorgzaamheid in zich heeft, eigenbelang, of er meer speelt in diens leven dan dat, en hoe belastbaar iemand zelf al is, of al belast wordt (bijv lekker in vel en eigen leven loopt prima of bijv al stress van baan heeft, gedoe met baas/ collega's, andere onzekerheden.

Als je zelf doorgaans een zorgzaam type bent die veel en graag voor anderen klaarstaat, kan het zijn dat je zoiets dan ook van je partner (terug)verwacht, als je dat zelf eens nodig hebt. En helaas werkt dat niet altijd zo, omdat het patroon dan omver wordt gegooid, of iig de rollen omgedraaid, en dat hem niet ligt, zijn sterk(st)e kant/rol niet is, en dan komt het aan op bereidheid: hoe ver is iemand bereid te gaan als het gaat om aanpassen en niet zelfgekozen/vrijwillig, maar omdat de ander (jij) niet meer zo verder kon.

Ook voor jou is dit niet zelfgekozen en vrijwillig: het gebeurde jou ook zonder dat jij daarom gevraagd had en je kent dus hoe moeilijk het is om dat te accepteren van jezelf al. Jij kunt er niet omheen, maar hij heeft wél een keuze, of hij dit (van/met jou) op zijn bordje te nemen of daar afstand van te nemen.
Als het hem zo belemmert in zijn eigen gesteldheid, geluk, levendig voelen, energie enz, dan heeft hij die vrijheid en die heeft hij ook genomen, om afstand te nemen/ houden van andermans invloed daarop.

Het voelt soms als niet eerlijk en dat je dat niet verdiend hebt, en ik schrijf het vaker hier: het hele denken van tegenwoordig in termen van "verdienen" (dit heb ik niet verdiend, waar verdien ik dit aan, ik verdien meer dan dat, ik ben meer waard dan dat, enz) breekt mensen op: je krijgt niet altijd/ vaak niet wat je (vindt dat je) verdient in het leven.
Ook als jij alles voor iemand over hebt gehad, gegeven of gedaan voor iemand is geen garantie dat zich dat ooit "terugbetaalt" als het andersom eens nodig is.

En misschien heeft hij echt zijn uiterste best gedaan met wat hij in huis heeft aan empathie en zorgzaamheid, en eea voor je over gehad, de grens ligt bij waar hij het zelf nog "trekt" en niet zijn eigen grenzen voorbij gaat waar hij zijn eigen mentale en fysieke gezondheid, eigen leven en de gebeurtenissen daarin nog kan (en wil) handellen.

Hulp en steun, liefde, zorgzaamheid enz krijg je (hopelijk), maar die gezonde mate, hoeveel en in hoeverre is aan de "gever", en wordt niet bepaald door wat een ander nodig heeft, ook niet als dat terecht hulp nodig (en ook nog eens buiten diens eigen schuld/invloed is, zoals ziekte, baanverlies doordat werkgever failliet gaat, verlies van dierbaren, ongeluk en pech, onvermogen (depressie oid) en andere dingen die niemand wenst en om gevraagd heeft.

Zo was er veel kritiek op/(ver)oodelen over Kluun's boek destijds, en tegelijkertijd legt zo'n boek (Komt een vrouw bij de dokter) wel bloot waar "partner-van" mee te maken/dealen heeft en ook al is dat onvergelijkbaar, het is ook een bewustwording (denk ik) van dat de partner er ook nog is, en wel of niet (en hoe lang) zichzelf opzij kan/ wil (of in de ogen van anderen verwacht mag worden/ hoort te) zetten omdat het voor de getroffene zelf al moeilijk genoeg is.

Dat is natuurlijk van andere aard dan dat iemand bijv al snel wegloopt als het ff minder "leuk" is.
In jullie geval is het misschien relatief veel "gedoe" op de korte tijd dat je samenbent en eigenlijk nog volop samen van elkaar en het leven zou "horen te genieten", je bent dan als het ware nog in "opbouwtijd" en verliefde fase.

Het schijnt zo te zijn dat vrouwen een langere adem hebben en meer/langer zichzelf wegcijferen in geval van ziekte, depressie enz van hun partner dan andersom (iha dan), dat ligt wellicht toch nog in de zorgzame aard en ook is er nog steeds een scheefgroei in zorg- en huishoudelijke taken in relaties en gezinnen als het gaat om het bedenken en organiseren van het samenleven (en het zien wat nodig is alleen al, of teveel wordt bepaald door haar norm/wat zij nodig vindt misschien, dat kan ook nog zijn).

En wie er gelijk heeft in wat je "mag" verwachten van elkaar doet er niet toe: het verschilt individueel per persoon, mensen zijn niet allemaal even energiek, sociaal, zorgzaam, rekening houdend, invoelend en bereid.
Zolang het over en weer +/- in balans is tussen "geven en nemen" kan een relatie eea hebben, en een onbalans is lastig voor iedereen als dat langere tijd duurt.

Maar ook in hoeverre je je partner verantwoordelijk houdt voor je geluk of ongeluk speelt daarin mee: de een is al ontevreden als 1 ding ontbreekt waar behoefte aan is en legt het accent op "wat ontbreekt" en de ander ziet juist alles wat wél goed en waardevol is, of gaandeweg dat langer onvervuld blijft.

Dat is denk ik zo te zien bij jullie niet aan de orde, het is meer het niet aan kunnen en teveel beroep op eigen energie heeft gedaan, dus zelf ook zo'n beetje "opgebrand" en geen onwil of ontevredenheid.
En dat is tevens lastig te accepteren: het was veel makkelijker als jij hem een egoistische klojo had kunnen vinden dan wanneer hij het ook liever anders had gewild, maar niet (meer) kon..
Nu is het van beide kanten onmacht en frustratie, terwijl je van elkaar houdt, de goede bedoelingen en wil er volop is geweest en toch ieder voor zichzelf moet kiezen uit noodzaak, om eigen energie en levenslust/kracht weer op te bouwen.
Dat is wrang, zeker als je terugkijkend eea inziet en anders had gedaan als je dat terug kon draaien, he?

ie het maar als een bonus aan jezelf, ipv heel hard moeten werken, Zon!
Hopelijk klikt het net zo met degene naar wie je doorverwezen wordt, daar valt en staat het naar mijn idee mee, hoe open en vertrouwelijk je kunt zijn met zo iemand.

Hoe dan ook mag je terecht al trots zijn op jezelf, dit zijn toch al hele inzichten en stappen die je zet: je hebt aktie ondernomen en verandering in gang gezet en dat zet alles in beweging, dan verandert er vaak veel meer in positieve zin, let maar op!

En van je afschrijven helpt vaak idd, zo heb ik zelf ook heel wat op een rijtje gekregen, of domweg uit je systeem omdat je er niet mee in je kop blijft rondlopen, he.
Gewoon doen hoor!

Veel succes iig en ik hoop dat je ook wat kunt genieten van dit lekkere weer (ik hoop zelf komende week op een paar zonnige lazy days aan het zwembad bij mijn hutje, ik kijk er zo naar uit!)

Tranen kunnen ook van ontroering zijn, Zon.
Hij geeft heus nog om je en ik denk dat hij niets liever wil dat jij weer lekker in je vel komt te zitten en trots/blij (vermengd met verdriet, oa om jouw -en zijn- overbelasting waardoor het niet langer ging) voor je is dat je die stap genomen hebt.

Vorige week was er bij mij ook een situatie waar ik in vastliep en omdat mijn ex en ik eigen levens leiden en elkaar dus ook maar beperkt belasten met emotionele steun over en weer als dat eens nodig is (anders dan dagelijkse omgang en samenwonen waarin je dus tevéél van elkaars wel en wee kunt meekrijgen), maakte hij meteen een middag tijd voor me, en zei: "je staat er niet alleen voor".
Werd ik eens gecoacht door hem (en dochter).
(hij is wel een ongeduldige coach haha, wil liefst na die paar uur al dat de oplossing er komt).

Anyway, dat maakte ook de nodige emoties los en dát was juist goed, ook al vinden naasten dat meestal naar voor je (en lastig voor zichzelf om te aanschouwen), maar voor mij juist bevrijdend, want dat hield ik tot dan toe binnen en pas als die eruit zijn, denk je niet meer vanuit je eerste primitieve reacties (op die situatie) en krijg je vaak nog inzicht ook in dat eea niet alleen een druppel was, maar ook dat ik dus zelf eea teveel had laten oplopen inside, en dat kan ik mezelf aanrekenen. Je krijgt dus altijd inzicht in wat je zélf te doen staat waar je zelf wél invloed op hebt, oa eigen grenzen (tijdig) stellen (én handhaven).

Meestal kan ik mezelf wel afdoende "coachen", en ik schrijf hier allang niet meer ál mijn gedachten en belevenissen (ook geen behoefte meer aan), wat eerder altijd voor mezelf ook inzichten en antwoorden gaf (oa doordat dat ook weer soms door anderen en hun vragen/ opmerkingen gespiegeld werd van buitenaf, van een (virtueel) afstandje, en ook mij tot nadenken of andere blik erop kon aanzetten).

Enerzijds is het goed als mijn (meest) close naasten meedenken, die kennen mij immers langer dan vandaag, anderzijds dus krijg je dat die er zelf ook baat bij hebben dat jij zsm weer (vrolijk) verder kunt.
Een professional (coach/psych) wil juist die emotionele lading (eerst) naar boven halen, die je blik vertroebelen (bijv opgelopen teleurstelling of irritaties, onmacht. enz) en kleuren.

En omdat het over een situatie buiten hun om gaat, (en zij verder geen last/belang bij hebben) konden zij gelukkig er een stuk objectiever naar kijken dan ikzelf.
Alleen praten (lees: frustraties uiten, bij vrienden droppen bijv) heeft weinig zin, omdat die teveel met je "meehuilen" (denkend dat dat steunen is: bevestigen, groot gelijk geven, troosten, proberen weg te nemen, en dat leidt zelden tot een oplossing en is vaak dus niet het soort steun die je nodig hebt.

Resultaat was dat er iig inzicht boven kwam waar ik zelf iets mee kan (en zelfs "moet"), vrijwel altijd duikt er oud zeer of een "oude bekende" (frustratie) rol op (bijv uit je ouderlijk nest of andere eerdere (pijnlijke) ervaringen).
En dit was geen uitzondering natuurlijk, haha.

Het maakte weer eea heel helder, en (pas) dan kun je ook heldere maatregelen nemen (voor jezelf, aan keuzes en beslissingen wat je te doen staat om het anders te doen en naar oplossingen te kijken hoe het voor jezelf wél goed uitpakt (en liefst voor andere betrokkenen natuurlijk ook, maar allereerst wat je zelf nodig hebt, als je ergens zelf teveel ongezonde spanningen over hebt: dat ben je aan jezelf verplicht en in die zin kan ik me zowel in jou als je vriend dus wel inleven en begrijpen hoe ontstaat en oploopt (bij beiden) en ieder voor zich afstand nodig heeft om zich over eigen wonden te buigen, alvorens er (misschien, tzt weer) voor elkaar te (kunnen) zijn.

Bedenk dat ieder allereerst verantwoordelijk is en blijft voor eigen wonden en wondjes en dat is wat Laverneb ook eerder schrijft: lijkt een cliché maar is wel zo: eerst jezelf van zuurstof voorzien!
En hoe bevrijdend het zelfs kan zijn als je je op jezelf mág en kunt richten omdat je afstand neemt van de focus op de ander zijn/haar welzijn, belangen en verwachtingen, helpen en ontlasten enz!
Daar is niks egoistisch aan, ik noem het "gezond egoisme" (om eea weer recht te trekken als dat uit balans is geraakt, omdat je zo begaan was/bent met (een) ander(en) en jezelf daarbij voorbijholt.

Laverneb: ik gooi idd niet alles meer op forum, maar heb intussen wel een contact met man met wie ik nu en dan wél eea uitspook

Dat krijg je als je er open voor staat, haha, blijkbaar
Of dat komt doordat je dan zelf sneller iemand aantrekkelijk (genoeg) vindt of kansen ziet en/of andersom je "op de kaart staat" (dan wanneer je geen/weinig behoefte hebt of mee bezig bent) weet ik niet, feit is dat die vijver groter is aan potentiele kandidaten als het niet uitmaakt waar dat op uit draait.

Ook hier van tijdelijke aard (een reiziger) en misschien is dat juist ook fijn na langere tijd niks, zodat er ook geen verwachtingen en ladingen aan hangen, dus relaxt blijft, wel de lusten (zoals het uitkomt) en niet de lasten.
En heb ik ook eea kunnen bijstellen (ten positieve) qua vanilla (zoals sommige overheersende overtuigingen ahv eerdere ervaringen dat dat niet matcht, mij althans onvoldoende iets doet of -onoverbrugbare verschillen meebrengt, het blijkt niet zo onoverbrugbaar soms-).

Dat is al heel waardevol voor mij, en sluit ik bepaalde mogelijkheden niet meer bij voorbaat uit, dus ook voorbijgaande contacten kunnen je een verfrissende blik of wending opleveren.
Ik had een soort "faalangst" (dat ik zelf eea nu eenmaal niet "kon") ontwikkeld, en dan blijkt van wel, mits je natuurlijk iemand treft met wie je dat beeld (van jezelf) kunt bijstellen..

En dat kwam ook niks te vroeg voor mij, he.
Omdat die behoefte nu en dan zal worden ingelost (zolang en wanneer beiden willen en kunnen) ben ik al een stuk minder "behoeftig" en kan ik gewoon rustig rondkijken met open blik, ipv gespannen uit "tekort" oid.
Daardoor zie ik ook weer meer mogelijkheden en is er ook minder kans op "verkeerde" keuzes ogv ongeduld, he

En omdat ik vooraf al weet dat er toch niks duurzaams in zit hecht ik me ook niet, dat is weer een voordeeltje: eea wordt vaak beinvloed door verwachtingen en als je die al niet hebt is alles gewoon meegenomen.
En dat had ik denk ik ook nodig op dit moment: lekker ook voor mij vrijblijvend en de lusten zonder "gedoe", ik zie het als "oefenen" en ervaring opdoen.
In die zin moet je eea ook lezen wat ik schreef: als je bij voorbaat al vanalles uitsluit voor jezelf, en maar gewoon niks meer probeert, blijf je hangen in je (vorige) ervaringen en blijven die "waar" omdat je jezelf de káns ontneemt om die ten positieve bij te kunnen stellen als je maar (liever) stopt met ervaren (om dat evenwicht maar te bewaren met wat je van jezelf kent tot nu toe).

Als je er geen (gewenst) resultaat aan koppelt (dat het goed moet aflopen/verlopen) enin het nu blijft en het "op weg zijn" op zich al op waarde schat (en wat je onderweg kunt zien en meemaken) kun je onbevangener zijn.

Ik zie het een beetje als dat de 1 voortjakkert op de (saaie snel)weg naar de vertrouwde of gewenste "droom"vakantiebestemming en (dan pas) zal genieten van de vakantie en onderweg geen oog hebben voor de reis erheen, kleine dorpjes niet zal tegenkomen en zelfs in files terechtkomen omdat iederéén die route du soleil tegelijkertijd neemt, ongezonde en dure maaltijden bij de benzinepomp-stop nuttigt en moe (en geprikkeld?) op de bestemming belandt, die dan nog kan tegenvallen ook, of eea moet "goedmaken"/compenseren van de moeite nemen van die hele weg die ervoor is afgelegd.

Je kunt je ook al "op vakantie" voelen vanaf de eerste kilometer dat je onderweg bent, los van je dagelijkse beslommeringen, het op weg zijn alleen al, en de tijd nemen om op je gemak ook de reis op zich te ervaren, de B- of zijwegen te nemen, ergens te stoppen en alvast van andere omgeving, het verrassende uitzicht en onbekende dorpjes, hotelletjes en voedzame maaltijd in plaatselijke restaurantjes te genieten, en je dus laten verrassen door het onvoorspelbare en onbekende wie/wat je ongepland onderweg ontmoet..

Je hoéft niet te blijven vasthouden aan dat dat hele stuk rijden eentonige snelweg is (en dat ook je enige indruk blijft als je dat altijd al gedaan hebt en kent, nooit eens van afgeweken bent, en langs die weg je alleen maar oneindige weg voor je ziet, ver van dorpen en steden, rivieren enz.

Het is niet reeel om te denken dat je zelf je "perfecte"/droombestemming/vakantie vooraf kunt kiezen uit bijv een reisgids, hoe maakbaar zoiets is (en wat jij daarvan verwacht terplaatse), dát je zoiets uberhaubt onder controle zou kunnen hebben.
Zelfs niet als je daar al eerder bent geweest: er kan een nieuwe weg vlak naast liggen (die niet op het plaatje stond), of zijn aangelegd die er eerder niet was, of dat hotel in andere handen zijn, ander soort publiek wat daar op af komt, noodweer uitbreken, de leukste winkels en eettentjes van weleer failliet zijn, uitjes onbetaalbaar, je been breken, whatever niet paste in de verwachting ervan.

Zo is het een grote misvatting (en zelfs aanmatigend imo) om te denken dat je je levensbestemming zelf zou bepalen, maakbaar is, het beste zou weten wat goed voor je is, en "toeval", lot, een groter plan bij voorbaat niet meetelt (wat voor jou in petto kan liggen), en denkt dat je alles zelf onder controle of op de rit zou horen te krijgen.
Ik denk dat veel mensen dit uiteindelijk opbreekt, omdat ze zich volkomen verantwoordelijk voelen voor alles wat ze meemaken of hooggespannen (perfecte) verwachtingen van zichzelf en hun leven hadden/ hebben, die niet haalbaar waren en dan teleurgesteld in kunnen raken, en maar helemaal niks meer verwachten (dan keihard moeten ploeteren om in de buurt te komen van wat ze zichzelf wensten/ gunden?)..

Een reis/vakantie met onbekende bestemming en maar zien waar je uitkomt en de vrijheid om te blijven waar het terplekke bevalt (en blij dat je dat hotel ernaast niet geboekt hebt voor de hele vakantie bijv) of door te reizen naar een leuker plaatsje als dat ene het niet is, is een van de voordelen van de verrassing van je over kunnen geven aan wat "op je pad komt".

Sommige mensen lijken wel te varen bij de (schijn)veiligheid van plannen/ kiezen waar ze al wéten waar ze heen gaan op vakantie, en dat de volgende dús ook wel onveranderlijk naar alle verwachting net zo goed zal bevallen als daarvoor, met ongeveer dezelfde mensen, plaatsjes en aktiviteiten.
Niks mis mee als het dan idd ook weer net zo goed bevalt en je daar gelukkig/ tevreden mee bent.

Maar wat als dat niet zo is, tegenvalt, anders uitpakt en je toch steeds weer naar hetzelfde terugkeert in de hoop dat het volgende keer wél leuk zal zijn?!
Of je gaat twijfelen aan jezelf/ eigen capaciteiten om een keuze te kunnen maken uit reisgidsen wat jou leuk lijkt, en besluit bepaalde (te voorziene) risico's voortaan uit te sluiten na een aantal (zelfs verschillende) tegenvallende bestemmingen, en voortaan naar het reisbureau te gaan om meer info over bijv wel/niet rust/drukte, sfeer, wat er te zien en te doen is in de omgeving (sport, varen, bergbeklimmen, culturele bezichtigingen, whatever jou aanspreekt en wat niet).

Of je kunt er maar helemaal vanaf zien, en voortaan thuis/ in eigen land blijven, omdat je nu eenmaal "altijd" de verkeerde bestemmingen blijkbaar kiest en het opgegeven hebt.

Het voordeel van die controle loslaten en verwachten/veronderstellen dat je zoiets helemaal zelf in de hand hebt en de juiste keuze hoort te kunt plannen/ bepalen is dat je aangenaam verrast kunt worden als je niks/ weinig verwacht en gewoon maar op pad gaat en kijkt waar je uitkomt.

Ik neem letterlijk vaak zo'n onbekend zijweggetje, haha, met de auto, gewoon eens een andere route, ook al moet ik dan misschien omrijden of omdraaien, dan weet ik tenminste ook waar dat op uitkomt

Het zou jammer zijn als je dat avontuurlijke stuk en je laten verrassen zou uitsluiten, alleen om de kans dat je niet aantreft wat je had gehoopt of (zelf denkt dat) goed uitpakt.
Als je stopt met ervaren zul je dus vasthouden in wat je al kent (al dan niet van jezelf, maar ook van anderen/ het andere/ het onbekende) en dat geeft dan een gevoel van controle/ eigen keuze om iets iig niét te (hoeven) ervaren, zodat je ook niet (of nog erger) teleurgesteld zult raken of aan jezelf gaat twijfelen in onzekere toestanden.

En zelfs als je om valide redenen op safe speelt, bijv te vroeg is en je al bij voorbaat twijfelt of je dat (al) aankunt, heb je nooit helemaal zelf voor het zeggen wat er toch onvrijwillig en ongevraagd kan veranderen.
Stel jezelf die onhaalbare eisen niet, dat je alles op orde moet hebben, je kunt hooguit je eigen beperkingen (die verhinderen om te durven proberen en risico's te nemen) proberen uit de weg te ruimen en open staan voor nieuwe kansen en mogelijkheden..

Zon123 schreef: ↑

02-07-2018 12:06

Ik hoop dat je erg hebt genoten van het weekend met het mooie weer, Suzy! Ik wandel tegenwoordig veel, echt heerlijk om mijn hoofd leeg te maken.

Ik heb ook veel nagedacht over je posts. Erg mooi gezegd inderdaad, dat je eerst jezelf van zuurstof moet voorzien. Ik vind het alleen zo moeilijk om me compleet op mijzelf te focussen, en wanneer ik me op mezelf focus is het in de zin van "spijt", wat ik in de afgelopen maanden kapot heb gemaakt. Gevoelens waar ik natuurlijk weinig aan heb, want ik kan het verleden niet meer veranderen! Zijn er manieren om de focus naar jezelf en de toekomst te verleggen?

Doet me daarnaast ontzettend veel pijn dat het contact van de één op andere dag van zijn kant helemaal verdwenen is. Hij vraagt me niet hoe het met me gaat, contact dat er wel is, is puur zakelijk... Hij lijkt van de één op andere dag een vreemde. Of is dit voor hem een manier om zichzelf van zuurstof te voorzien?

Hi Zon, ik houd nog een paar dagen vakantie in eigen land, hoor die dagen waren al ingepland, het is prachtig weer dus echt mazzel!
Ik geniet nog steeds dus.
Heeeeeerlijk!

Je lijkt nu de afgelopen periode van burnout en hoe je je daarbij voelde (en gedrag naar hem & anderen) in te wisselen door gevoelens van spijt en wroeging tov hém, het effect op hem en pijn van het verlies van je relatie met hem.
Logisch ook, want dit is een uiterst pijnlijk gevolg van eea, wat er nog eens bovenóp gekomen is.

Vraagje: toen jullie nog bij elkaar waren en hij vroeg die laatste periode hoe het met je ging, wat kreeg hij dan voor antwoord(en)?
Heel veel over jouzelf, hoe het niét goed ging, waar je mee worstelde, het/jezelf niet begreep, zo moe/uitgeput/energieloos was, niks meer kon, beschrijving van allerlei klachten, overklaarbare emotionele buien, zelfs om "niks"?, hulpeloos voelen, zijn hulp (meer) nodig, zijn aandacht, zorgzaamheid, meer op hem neer kwam huishoudelijk?
Hoe uitte zich dat verder: geen puf meer voor (samen) leuks ondernemen, noodedwongen veel aan huis gekluisterd, verwachtte je dat van hem ook (meer dan anders)? Hoe moet ik het voor me zien waar jullie relatie (nog) uit bestond, de dagelijkse omgang ging tussen jullie? Deelden jullie nog "leuks"? Ook leuke verhalen als jij/hij thuiskwam? Was er nog zin/energie/ ruimte voor intimiteit, liefs, stouts?

De reden dat hij nu niet vraagt hoe het met jou gaat is omdat hij hoogstwaarschijnlijk een "vervelend" antwoord kan verwachten (hoe zwaar jij het hebt, verdriet en spijt hebt, en je had al zo weinig fijns de laatste tijd, kon al weinig meer hebben, en dan dit nog..
Dit zeg ik omdat mensen iha de neiging hebben om te stoppen te vragen hoe het met je gaat als dat te vaak en/of te lang heeft geleid tot vrij eenzijdige beschrijvingen van dat het slecht gaat (en jij iets van diegene nodig hebt: aandacht, geduld, luisterend oor, bemoediging, empathie of praktische hulp en bijstand), dus als ze denken dat het iets van hun "vergt", hard nodig zijn, en om welke reden dan ook dat zélf niet (meer) kunnen opbrengen.

Het is dan vaak al zo in onbalans geraakt dus, dat ze die vraag uit de weg gaan, om afstand te houden en zodat die weegschaal niet nóg meer naar die kant doorslaat.
Zelfs als je vanaf nu dus ongeveer evenveel aandacht. begrip enz zou "stoppen" in elkaar is de beginstand al ongelijk, zeg maar.
Ook hij moet zich kunnen focussen op wat hij nu nodig heeft aan zich kunnen opladen en aan positiefs, en zich ff helemaal niét bezig houden met "negatief" beladen onderwerpen en noden en "ellende" van anderen, als hij al wel genoeg aan eigen "zware" emoties en gesteldheid heeft.
Dus ook niet als dat zijn moeder, baas, collega, tante is, die klaagt of iets van hem wil/ nodig heeft aan hulp of moeite oid.
Hij moet nu aan zichzelf denken en die tijd/aandacht voor zichzelf afbakenen, om zelf weer in orde te kunnen raken.
Tov jou wil hij denk ik ook niet nog eens zich schuldig voelen, of dat ie tekort is geschoten en dat zal ongetwijfeld gebeuren als hij ziet/merkt/hoort hoe erg jij dit vindt.

Dat is de ellende juist als je veel van iemand houdt, dat die afleidt van egoisme, ook van "gezond egoisme" en eea van zichzelf opzij heeft gezet uit liefde en bezorgdheid voor de ander, en die dus op de 1e plaats heeft gezet en zichzelf -tijdelijk/ langere tijd- minder belangrijk.
Omdat je jezelf ook niet fijn voelt als een close naaste stuk zit, dus deels ook een eigenbelang bij om diegene te helpen weer lekker in het vel te krijgen, dus dan heb je dat ook voor diegene over, en denk je dat dat okay is om zelf met wat minder toe te kunnen.
Maar als dan blijkt dat dat van buitenaf met alle liefde, geduld en begrip/ hulp enz er niet beter op wordt, zit er een limiet aan, en gaat iemand zelf ook merken/voelen wat dat intussen tekortdoet aan zichzelf.
Dat is dus anders wanneer dat "loont" en idd mee geholpen was, weer herstelt en opvrolijkt, alleen een dipje was, niet meer dan een zetje nodig had en weer verder kan, de goede kant op gaat en eea normaliseert (en ook het evenwicht in de relatie/omgang zich herstelt).

Ook voor hem is het niet goed (zijn) gedrag te herhalen als dat niet hélpt en er (op termijn) niks verandert, dus vragen naar hoe het met jou gaat zal resulteren in dat zijn aandacht opnieuw naar jou gaat, terwijl dat al niet meer goed voor hem was, en hij moét dat nu noodzakelijk uit de weg gaan.
(ik heb zelf ook iemand paar jaar terug dánig "overvraagd", omdat het (voor mij) zo bijzonder was om (volop) empathie, luisteren, meedenken en belangstelling voor mij te ontvángen, (oa omdat daar een zeer ongezond scheve balans in gegroeid was in mijn leven tov mijn naasten, en ook hier op forum en overal eigenlijk), dat ik me daarin wentelde en me niet (genoeg) realiseerde dat dat voor de ander een ongezonde mate werd, terwijl diegene zelf genoeg te (her)stellen had in eigen leven.
En zich niet langer vrij voelde om die gezonde mate voor zichzelf te kunnen begrenzen, omdat ik dat niet kwijt wilde (uiteraard!: voor mij immers een godsgeschenk was) en datzelfde wat voor mij fijn was voor diegene als een blok aan het been ging voelen.

"Berouw komt na de zonde" zegt men en het is zo.
Dat ik net zo "grenzeloos" kon zijn in wat ik van iemand vergde als in hoe grenzeloos ik altijd zelf klaarstond voor anderen, was voor mij net zo'n verrassing (en eyeopener) en juist veroorzaakt door de tekorten die ik (eerder) daardoor had opgelopen, en daardoor zó "behoeftig" was geworden dat het "gulzig" werd, buitenproportioneel dus, een "rupsjenooitgenoeg", meer meer meer, een "slokop".
Ik! (In die wisselwerking) een "ego" werd, die (teveel) aan zichzelf dacht en niet gewend aan die focus vol op mij, maakte daar dankbaar gebruik van, incl waardering en dankbaarheid, waar had ik dat aan "verdiend"?!
Dat ik die ruimte innam en dat meer en meer een opgave werd aan de andere kant realiseerde ik me véél te laat, was zo met al míjn dingen (overmatig) in beslag genomen (en doorgeslagen in "willen delen") bezig dat het (allang) van die kant niet meer vrijwillig en vrij voelde, niet leuk meer was, overmatig "nodig" leek, tot "helper" gebombardeerd voelde, bal aan het been.
Wat ik zelf meermaals had ervaren van anderen deed ik nu zelf

Als die grenzen (onvrijwillig) zodanig verlegd zijn doordat overvraagd/ gulzig gevergd wordt en ook de antennes buiten werking raken voor signalen dat het de ander teveel wordt, komt er dus een "point of no return" (zie eerder).
Waarbij de batterij "opeens" leeg lijkt te zijn, net als je eigen burnout dus een druppel kende die de emmer deed overlopen, zo is het voor de ander óók: het is ineens ook echt helemaal over en uit, klaar, en kán diegene niet anders meer dan die afstand forceren, om zelf weer vrij te zijn en ruimte te hebben om zélf te moéten herstellen.
Jij staat nu symbool voor oorzaak/ aanleiding die zíjn energie/kracht ondermijnt/ heeft ondermijnd.
Een last dus, en dat gaat zelfs buiten hemzelf om, en zal hij in zijn bewuste denken ook nog wel de positieve kanten en ervaringen met jou herinneren, maar het is zover gekomen dat het onbewuste (pavlov) jou associeert met "lastig, moeilijk, zwaar" en dat onbewuste deel van je brein gaat dat uit zelfbehoud (terecht) uit de weg (als dat eenmaal de overhand heeft gekregen).

Dat gebeurt als mensen die grens niet zelf kunnen bepalen, bijv doordat ze samenwonen of simpelweg omdat de ander dat niet "toestaat", gekwetst reageert als geprobeerd wordt een gezondere afstand te nemen, zegt niet zonder te kunnen, en dus soort van verantwoordelijk maakt voor hoe die zich voelt, of het beter of slechter gaat, en dat haalt de eigen verantwoordelijkheid voor die staat (jóuw overspannenheid/burnout/ ophopingen van belastingen enz, waar jouw partner geen deel aan had en dus niet de oorzaak/aanleiding voor is geweest) dus voor een deel weg bij jezelf.
Terwijl een ander dat nóóit kan wegnemen wat bij jou hoort, in jouw innerlijk afspeelt, in jouw mechanismen, verleden, enz.

Als geen ander had ik dat horen te weten, haha, met al mijn kennis en ervaring, dus hoe wrang en spijtig dat dat fijne & close tegelijkertijd een valstrik blijkt te zijn, net zo goed voor mij, net als ieder ander mijn "blinde vlekken" van dichtbij niet (meer) zie, tót diegene van buitenaf (die ze wel kunnen zien) je daar op attent maken. Eerst zacht fluisterend (uit genegenheid, niet willen kwetsen, voorzichtig aan) en dan steeds "harder" en luider als dat niet of niet voldoende opgepikt wordt.

Enige wat je te doen staat nu is dit respecteren van hem, dus: dit heeft hij vast ook zo niet gewild, het is voor hem zover gekomen dat zijn zelfbehoud het heeft overgenomen en die hem nu dicteert wat voor hemzelf het beste is nu (en dat is met eigen herstel aan de slag gaan en opladen met fijne, relaxte dingen aan zijn hoofd/lijf enz).

En dat is nu jouw opgave dus ook: de balans in jezelf herstellen.
Bezig zijn met zelfkennis vergroten, zelfreflectie, je blinde vlekken (laten) blootleggen, waar het in de kern mis gaat/ is gegaan, wat gezond/ongezond is in wat jij aan stressy situaties op je neemt, laat voortduren, niet je grenzen voelt of naar luistert,je eigen reacties op situaties en mensen, verwachtingen en overtuigingen (bijstellen), jouw overlevings- en copingmechanismen kritisch bezien, verwerkingen, en vooral ook leren wat wél energie geeft, blij en relaxt maakt, bijdraagt tot je mentale en fysieke conditie (is namelijk je kracht), en waar je die zelf misschien saboteert of ontloopt.

En als je dat weet kun je maatregelen nemen om zover niet meer te laten komen, dus hoe het anders moet in het vervolg, andere manieren en leefwijzen, je eigen mechanismen (leren) doorzien die geleid hebben tot die burnout en tot (daardoor) overvragen en teveel steunen op hem, en afscheid nemen van het algemene idee dat familie, échte vrienden en zeker een geliefde er 100% voor je (eigen noden/ behoeften) horen te zijn (en jij voor hun).

Je focus gaat nu lijkt het wel naar het verlies van je relatie met hem en naar hem, terwijl dat 1 van de gevolgen is, hoe jammer en verdrietig ook.
En die pijn, wroeging, spijt en schuldgevoelens daarover zijn heel begrijpelijk, zeker omdat dat recent is en overheerst nu, maar leiden intussen wel af van waar het allemaal door gekomen is: de oorzaken (van die overmatige, opgebouwde lasten en spanningen die onbalans in jezelf hebben gecreeerd).

Spijt, wroeging en schuldgevoelens zijn ouwe bekenden van mij.
Ze houden je tegen in groei en ontwikkeling, terwijl de ander tov wie je die gevoelens koestert daar ook niks beter door voelt ook nog eens.
Erkennen wat je inziet wat het hem zoveel/ teveel gekost heeft (en alsnog waarderen van die moeite voor jou) kan helpen, als je dan ook idd stopt met wát hem zo (over)belastte.
Dus niet langer zijn aandacht vragen voor hoe het met jou gaat en hem rust en ruimte geven.

En jij diezelfde ruimte en rust aannemen om zelf te herstellen, waar nodig geholpen door professionals, die jou niet alleen die tijd/aandacht maar ook tools geven en kritisch durven te prikken in jouw kernen, om eea juist naar boven te krijgen aan oud zeer en andere (verborgen) beletsels enz, wat close naasten niet kunnen of doen, omdat ze niet bestand zijn tegen heftige emoties, of die zich op hún kunnen richten (hun in de zin van als "boodschapper" zijnde aangerekend wordt als zij je je slecht/shit laten voelen, verdrietig of hun (gekleurde, misschien onwetende of gewenste) mening zoals zij jou zien van buitenaf (los dus van of dat klopt en ze dat goed zien, zijn daar ook niet in thuis en is gewoon nooit objectief: zelfs de beste psychologen en dokters kunnen (en mogen) eigen partner, familie en vrienden dan ook niet behandelen, rechters ook niet).

Je bent er nog niet met manieren zoeken die bij jou passen en fijn vindt om te leren ontspannen en die blijvend in te bouwen in je leven.
Niet als dat zou betekenen dat je tegelijkertijd dezelfde gewoontes en redenen in stand houdt waardoor je alsmaar spanningen en stress oploopt en blijft oplopen..

Dat is de fout die menig overspannen mens maakt: soms blijft het dweilen met de kraan open, en dan helpt kunnen ontspannen wel, maar steeds slechts tijdelijk, en blijf je verwerken en "wegwerken", symptoombestrijding als het "lek" (oorzaken) niet gedicht wordt.

Geldt evenzeer voor mij: als ik blijf denken dat als ik maar zorg dat ik toekom aan mijn eigen ontspanning (en conditie) om mezelf van zuurstof en voeding te voorzien, zodat ik er voor anderen kan zijn (en blijven), is dat nog steeds niet de juiste instelling/ doel, als ik intussen niet leer om (zelf) te beperken/ begrenzen wat ik van anderen inneem, inslik, mee(be)leef en zelf moet verwerken, of wat (en hoeveel) ik "weggeef" van mijn tijd en energie om een ander te ontlasten, ontzien, te bemoedigen, bevestigen, helpen of het leven makkelijker/ aangenamer te maken.

Gezond zelfzuchtig kunnen zijn is iets anders dan (doorslaan naar) egoisme, doordat je onvoldoende/ niet/ niet tijdig zorgde voor jezelf en/of de ander gezonde dosis/ mate (in termen van wat je echt nodig hebt, voor eigen kracht en conditie, gesteldheid, gezondheid, levendigheid, zingeving).
Egoisme is dan ff vertaald naar jezelf voorop zetten (ook al zou dat uit opgelopen tekorten zijn, tekortkomen of tekortkomingen, tekortschieten), dus voornamelijk nog aan jezelf denken wordt, ongeacht anderen en uit het oog verliezen wat die nodig hebben (van jou of van zichzelf nodig hebben/ vinden).

Het zijn iha wel "sterke" mensen, die met een laag eigen energiepeil tóch nog weten te "geven", de voorbeelden van de zieke, die naast eigen ellende, pijn en ongemak nog in staat is om omringende mensen te troosten, luisteren of stimuleren, met anderen meeleven, oppeppen enz, maar dat kan dus alleen als die zelf idd krachtig zíjn en zichzelf niet saboteren door de (weinige) kracht die ze (nog) bezitten onderuit te (laten) halen door/voor anderen!
(die ferme grenzen stellen en voor zichzelf en wat ze nodig hebben zorgen, vragen en opkomen dus.. zonder zichzelf of de ander te óvervragen!).

Om te beginnen met leren ontspannen sluit ik me bij Laverneb aan: het is niet normaal als je niet (meer) weet hoe en op welke manieren je kunt ontspannen of die ontspanning vermijdt omdat dan vanalles in je opkomt waar je liever niet aan denkt en juist wil vermijden.

Daar helpt geen mindfulness aan, dan zoek je eerder afleiding, terwijl wat dwars zit toch duidelijk je aandacht vraagt op momenten dat jouw grip verslapt.
Dan is het zaak om dát, wat bovendrijft als je ontspant, die aandacht juist wél te geven: dan ga je maar huilen of tieren, rennen, op een kussen slaan, whatever nodig is om die lading kwijt te raken.

Want die onderdrukken of vermijden of proberen te vervangen door "leuke'/ positieve afleidingen en ervaringen is tijdelijk en zal nodig blijven, maar niet oplossen wat je dwars zit, en dus dweilen met de kraan open zijn (en ik ken dat ook hoor, niks menselijks is mij vreemd intussen).

En als je merkt dat je dat aan het doen bent, is het dus goed dat je een professional hebt gezocht en dus bewust (en gedoseerd) aandacht schenkt aan het onderliggende probleem en alle bijbehorende gevoelens.
Alle onderdrukte gevoelens houden het probleem iig in stand (en zelden wordt iets opgelost op hetzelfde niveau van hoe het zich uit, en is juist wat "onderligt' (onder die oppervlakte) en probeert boven te drijven de kern van (ontstaan van) het probleem.

Als je merkt dát je niet meer durft/kunt ontspannen (omdat dan "ongewenste" dingen je lastigvallen, je angsten, oud zeer enz) ben je iig duidelijk al veel bruggen te ver, en was/is het meer dan tijd om dat (wat dwars zit) onder de loep te nemen.
Want vroeg of laat kon/kun je niet anders en niet meer om jezelf heen lopen, weet ik als geen ander, en moet je jezelf (weer) serieus (leren/gaan) nemen!

Zon123 schreef: ↑

03-07-2018 13:36

Laverneb en Suzy, dankjewel! Eigenlijk ben ik dus nog steeds erg egoïstisch bezig, met verwachten dat hij zich toch wel zal afvragen hoe het met me gaat Ik respecteer dat hij rust wil hoor, laat hem nu ook volledig met rust en laat niets van me horen.

Ik zal wel wat meer over mijn situatie willen uitweiden Suzy, maar ben een beetje bang voor herkenbaarheid... Mag ik je een pb'tje sturen? Geniet nog even van je heerlijke vakantie!

Het jammere is dus dat het zover is gekomen dat hij nu helemaal afstand moet nemen van de situatie door afstand te nemen van jou (de hele persoon die jij bent: fysiek daadwerkelijk afstand, door je niet te zien, horen, volgen enz).
Dat is nu ook de enige manier, omdat het zo vers is en zelfs instinctief/ intuitief weerstand is tegen contact.
En waarschijnlijk nog (terechte) angst om gemakkelijk terug zal vallen (jij danwel hij,danwel beiden) in eerdere patronen, terwijl jullie beiden nog geen nieuwe, gezondere manieren hebben gevonden en (aan)geleerd.
Nieuwe wegen/manieren leggen nieuwe "hersenroutes" aan en het brein doet er ongeveer 3 maanden (van consequente herhaling) over om die nieuwe eigen te maken (en de oude te "overschrijven" als het ware).

Zowel hij als jij moeten die nieuwe wegen nog verkennen, vinden hoe het wél goed gaat (voor jezelf) en "beoefenen", daar gaat dus tijd overheen: inzicht is niet voldoende, dat moet in de praktijk toegepast worden, langere tijd dus, voordat dat je vertrouwde manier van doen wordt, en je daar zelf in gelooft, aan jezelf "bewijst", laat staan vol vertrouwen op kunnen rekenen (van jezelf, dat dat blijvend veranderd is, wat er ook gebeurt).
En dat geldt ook zo (of helemáál, júist) voor de blik van de ander proberen alsnog te veranderen/ gunstiger bij te stellen: "geloof me nou, ik ben echt veranderd, ik heb ervan geleerd, laat me het je svp bewijzen, geef me een kans" oid).

Zijn blik IS nu gekleurd, en jij bent bang dat nu hij door geen contact die positieve (geloof in jouw) veranderingen in jou niet meekrijgt, zijn blik zal stilstaan hoe hij NU over jou denkt/voelt en vindt.
Daar kun je nu niks aan veranderen, helaas, misschien ooit als die veranderingen langere tijd daadwerkelijk beklijfd en "ingelijfd" zijn, eigengemaakt.

Dan nog kan het zijn dat je je hand overspeeld hebt, ook al was dat je bedoeling natuurlijk niet, en dat je eea niet meer kunt rechttrekken.
en hij ook tzt geen hernieuwd contact meer wil, niet meer in (jullie) gelooft, en ook niet in een goed verloop/einde op langere termijn.
Ook nog gesterkt door algemeen geaccepteerde opvattingen van "een ex is niet voor niks een ex en hoort exit te zijn: dus blocken en afkappen voor altijd, om jezelf "nieuw" en "beter" te gunnen".. (zolang er iig geen kinderen in het spel zijn).

Mijn ex heeft mijn veranderingen (later) wel meegekregen en ik de zijne ook, en passen/ begrijpen elkaar in div opzichten weer.
Toch kunnen wij tov elkaar ook soms of in theorie onder omstandigheden/ triggers terugvallen in oude patronen en gewoontes, blijft een valkuil en die kans zou groter zijn als we weer een liefdesrelatie zouden herstarten, en op die manier belang hebben bij hoe en wie je bent, dus subjectiever worden tov elkaar en verwachtingen en behoeften enz, en zou die inmiddels "gezonde afstand" daarmee ook weer verdwijnen..

Het is een hele levenskunst om gezonde afstand te bewaren terwijl je de persoon zelf en de liefde/ genegenheid voor/van diegene omarmt en niet met het badwater weggooit, haha, ik blijf oefenen

Pb's doe ik niet (meer) vanwege mijn eigen oude patronen als "helper': mijn eigen valkuil en ontopic kan ik beter zelf in de hand houden (en ook niet altijd, haha, ben op vakantie he) beslissen of, wanneer en hoe ik reageer.
(soms is forum voor mij ontspanning, vrijwillig, afleiding, interesse, maar alleen nog uit eigen "egoistische" behoefte en niet meer als "helper", wat in het verleden minder gezond patroon/ gewoonte werd..
Nu staat mijn eigen ontspanning hier en nu voorop, en noodzakelijk zelfs omdat ik ook dus te ver bij close naaste was betrokken en ik geen nieuwe erbij wil of kan hebben.

Zelf herstellende dus, en eindelijk weer eens toekomend aan mijn malle manieren van ontspannen!
Mezelf voeden met leuke en fijne ervaringen, beetje lol maken, zon, schaduw, water en wind op mijn huid, natuur en vergezichten, niks wat beknelt, hoort of "eigenlijk zou moeten" (ben zo lekker op afstand van eea dat ik zelfs mijn moeder nog niet teruggebeld heb).
Dus ik ga zo zwemmen en kennissen op terras opzoeken (gisteren voetbal gekeken met Belgen die hier op vakantie zijn, was errug leuk, zeker toen ze wonnen!), niksen en om me heen kijken, afkoelen, lekker onbezorgd voelen, lachen en misschien straks visite (of hier en daar lekkere ideetjes uitwisselen met scharrel ).
Vanalles om mezelf op te laden dus!

Jij zit nog in de fase "van jezelf afschrijven" en dat is een goede manier van iig óntladen.
Schrijf het voor jezelf op, dat kan ook al veel helpen.
Ik schrijf ook nog steeds van me af, maar 9 vd 10 keer niet hier iig, of verstuur ik niet, maar bewaar ik of wis ik meteen weer (ben ik het ook weer kwijt, of heb ik het op een rijtje).

Ik leer het wel(eens): mezelf begrenzen en grenzen stellen

Goed ook dat je wandelt, misschien is zwemmen voor jou nu ook fijn met dit weer, als in- en ontspanning?
Ergens natuurwater in de buurt waar je heen kunt, al zit je in de schaduw aan de waterkant?
Zoek en vind iets wat bij jóu past, en zelf kunt doen/proberen om te "ontladen"!