(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Ladies, ik kan nu ff niet op iedereen apart reageren, dus ff in het algemeen:
er zijn meerdere manieren om "dichtbij jezelf" te zijn en verdriet is daar 1 van!
(dat is iets anders dan uit zelfmedelijden of depressief zijn!)

Je werkelijke (diepe) pijn voelen (en zelfs intens om kúnnen huilen, als het nog een "verse" wond is) is imo juist 1 van de toegangspoorten/ ingang "naar binnen"!
Mensen vermijden dat nog het liefst, omdat het een negatief en ongewenst imago heeft, zeker in onze cultuur waar dat ook nog met "zwakte" wordt bestempeld, of verward wordt met "slachtofferrol", terwijl het een kans kan zijn op een sterke verbinding met je innerlijk!

"Zuivere" pijn (het gedeelte wat puur gaat om liefde en eigenliefde, en niet zelfmedelijden of teleurstelling enzo) kan je in verbinding brengen met zelfcompassie en compassie voor de ander.
Dus als je dieper komt dan het niveau van eigenwaarde (afwijzing die leidt tot gevoelens van "ik ben het/hem niet waard oid, niet goed (genoeg) voor hem of juist "ik ben meer waard dan dat/hem/zo'n relatie, ik verdien dit niet" enz.
(Deepak maakt eenzelfde onderscheid, maar noemt die laag "het ego" en de staat die Geurtz "je natuurlijke staat van zijn" noemt, noemt Deepak "het zelf" en dat is je kern van zuivere liefde/eigenliefde).

Ik heb daar ooit in soortgelijke bewoordingen vaak over geschreven nog voor ik die boeken las, en is echt een aanrader voor jullie ook: dit onderscheid bestáát (been there) en in die staat (of sterke verbinding met je eigen innerlijke "bron" of kern) bezie je alles heel anders, zo ook de verbindingen met vanalles en iedereen buiten jezelf.

Júist als je een groot verdriet meemaakt zou je het eigenlijk kunnen zien als een kans op zo diep gaan dat je in contact komt met dat zuivere innerlijk, en tot je eigen kern komt, je eigenliefde en liefde voor en van anderen echt voélt, incl waardering en dankbaarheid voor de kleinste dingen, natuur, een bij of vlinder, het is een compleet ander perspectief (vanuit letterlijk "in"zicht: diep van binnen, het "zelf" wat op eoa manier op een afstandje en met liefde, mildheid en compassie kan kijken naar je eigen "gevecht" -en dat van anderen- op de laag van eigenwaarde. Hoe voorbijgaand dat alles is, tov het "zelf", hoe relatief "onbelangrijk" (dus jezelf én anderen, situaties en gebeurtenissen kan relativeren en nuanceren).

Als je het diepe verdriet/pijn wil ontlopen (of verzachten, afleiden, verdoven), is het ergens dus een gemiste kans om dieper te komen, dichter bij je eigen kern.

Men denkt iha (in onze maatschappij) dat "lijden" iets negatiefs is, en dat geluk is "het ontbreken van lijden".
Het kan dus juist ontzettend nuttig zijn als kans om je eigen dieptes in te gaan.
Depressie ontstaat imo juist als je niet verder/dieper komt en pijn enz blijft "hangen" als stemming, en die je blik op het leven en jezelf gaat bepalen/ beheersen.

Een andere "ingang naar binnen" die een sterke connectie met je "ware zelf" kan zijn (in bepaalde culturen net zo heilig als bidden en mediteren zoals bijv monniken doen) is je eigen sensualiteit/seksualiteit, of misschien beter gezegd intimiteit met jezelf.

Dan heb ik het niet over "platte" seks (zoals in de westerse wereld grotere omvang heeft aangenomen), maar je eigen beleving, jezelf volop "omarmen" zoals je bent, naar geaardheid/aanleg, smaak en voorkeuren, jezelf accepteren zoals je bent, en dat dit ook iets is wat je als mens "gegeven is" (op een hoger level dan puur instinct, zoals dieren), of je nu gelooft dat dat een door eoa God(heid) gegeven is of zo geevolueerd: het is een van de voelbaarste verbindingen met jezelf tussen mind en body.

En kan dus "beperkt" blijven of op een dieper niveau (liefde/eigenliefde) maar kán 1 van die ingangen "naar binnen" zijn.
Dan bedoel ik niet bevestiging, troost of louter genot zoeken dmv seks (je in de armen storten van willekeurig/een ander, van buitenaf begeerd voelen om pijn te verzachten van de ex die je mist oid).
Ook hierin kan intimiteit met je eigen sen/seksualiteit met liefde en zelfcompassie gepaard gaan, een dieper level zijn dan puur fysieke ontlading.
(waarbij ook de nodige stoffen vrijkomen, maar dan gerelateerd aan een ander van buitenaf, zoals oxytocine (hechtingsstof) en je je meer of minder afhankelijk maakt van diegene die dat opwekt, kan verslavend zijn en dat is dan weer "van buitenaf" en dus weer aan "buitenaf" ipv van binnenuit).

Het is iets waar je waarschijnlijk niet direct aan denkt (of wil denken) als je (pas) uit elkaar bent en intimiteit, kussen en knuffelen, fysieke verbindingen enz nog (zeer) gerelateerd is aan je ex, en dat je hem mist, dan roept het eerder gemis, pijn en frustratie op dan iets goeds/fijns (voor jezelf), en kom je ook weer bij die pijn (van verlies) uit. Die je juist wil vergeten en van alle verbindingen met hem (fysieke en mentale) juist nog moet "afkicken" (denken, communiceren, voelen, (over)leven enz).

Toch is het een krachtige energie, als je in dat opzicht (met je innerlijk) een sterke verbinding legt tussen lichaam en mind.
Het raakt je levensenergie (en misschien gaan mensen daarom dat "zoeken" (Tinder en dergelijke) na een paar weken of maanden alleenzijn? In de hoop iemand te treffen die die levenslust (weer) triggert en kan (op)wekken?
Nadeel van dit buiten je zelf zoeken is dat je evenzoveel kans loopt op nieuwe teleurstellingen en afwijzingen of zelf moeten afwijzen, en dat heeft dan niks met liefde en eigenliefde (helen) te maken, maar met weer die laag van afwijzing en eigenwaarde, dus meer als strategie om je beter (fijner) te gaan voelen, om je pijn niet te hoeven voelen als die nog niet verwerkt is.

De voorbeelden van exen die in no time weer daten worden hierdoor wellicht ook verklaard?!
Waar veel vrouwen denken dat ze dat alleen met (vooruitzicht op liefde/ een relatie/ nieuwe vaste geliefde) zouden kunnen of willen en daarom nóg verder van huis raken als het op niks uitdraait, afgewezen worden enz, kan het voor sommige mannen (iig een tijdelijke) opkikker zijn, ook al "ontlopen" of verzachten ze daarmee misschien hun pijn om de verbroken relatie.

Het is voor een ander niet te beoordelen vanuit welke motieven en ieder voor zich zoekt strategieen die zouden kunnen werken als troost, oppepper, levenselixer, whatever, en hoe diep dat (niet) gaat.
Sommigen onderscheiden "genot/genieten" als losstaand iets, pure lust, waar geen liefde bij te pas komt en ook niet hoeft, dat gaat dan ook niet om die diepere verbinding (denk ik), maar is ook niet "slecht" of slechter dan dat helemaal afwijzen voor jezelf (of omdat dat jouw manier/ strategie niet zou zijn, je dat niet kunt, herinnering/pijn/stoffen dat verbinden met een andere (ex)geliefde enz).

Ook als het "slechts" op de laag van eigenwaarde blijft, als strategie dus (om je dan iig begeerd, gezien, van waarde, fijner enz te voelen, als genieten beschouwt) kan het ook/ toch een manier zijn om je eigenwaarde wat op te vijzelen.
Dat heeft ook een deuk opgelopen, dus is niet vreemd iig, al kan het een lapmiddel zijn (of blijken te zijn) als dat zonder enige "binding" of verbinding is.
Dan nog: ieder zijn of haar ding.

Wie weet hoeveel mensen die kans op een diepere beleving mislopen, als ze die lust volledig (kunnen) loskoppelen.
Dan nog is daar dus niks mis mee, en als er intimiteit met een ander (van buitenaf) is hoeft die connectie/ verbinding ook niet (voor iedereen) per sé (potentiele) Ware Liefde te zijn als een eis/voorwaarde.

Je kunt je verbinden op meerdere niveau's dus (praten, over eea denken, op "hartniveau" wat ook genegenheid kan zijn bijv, maar evengoed ook op alleen "seks/lustniveau".

En zo kan dat imo ook met jezelf: op lust- (puur ff fysieke ontlading) of dieper level.
En ook in de zin van ondeugend, speels level kan het iets over jezelf zeggen als je daar (tzt) weer aan toe bent, dat die pijn naar zodanig niveau teruggebracht of verwerkt is dat je weer aandacht krijgt voor luchtigheid en speelsheid en weer wat zonniger inziet. Weer oog hebt voor wat het leven te bieden heeft aan "genieten van het leven".

Laverneb: herken eea wel, wat je schrijft.
Ik kan ook (weer) waarderen van nu en dan intimiteit met iemand, in combi met de rest van de tijd ook weer lekker tijd voor mezelf en met mezelf te zijn.

Fijn om dat mee te maken en dat dat geen continue verbinding (appen enz) hoéft te zijn, als het zowel in je eentje als nu en dan in connectie met iemand anders gewoon beide prima is (en relaxt is, niet steeds nódig hebt om (alsmaar) in contact te staan). Gewoon de wetenschap dat het (voor nu/ nu) goed is zoals het is en (spreek voor mezelf) in het "nu" bent (zonder vooruit in de toekomst te denken/ piekeren enz) en ook niet in eoa gat valt als dat niet alsmaar bevestigd wordt.

ALs dat laatste gebeurt, zoals Girl_undiscovered schrijft, en je tot nu toe ervaart dat je je erin verliest en dus "het hele idee maar ff moet vergeten" kun je het op 2 manieren zien: dat het het beste is dat je dat erkent van jezelf en maar helemaal van afzien, of dat je je daar bewust van bent en dus zeker ook een punt is waarop je kunt veranderen en dat alsnog aandachtspunt (of signaal) kan zijn dat je beter aandacht/tijd/moeite in jezelf kunt steken om in je kracht te komen, zodat je je niét meer gaat verliezen in een volgende relatie/ partner.

Het kan ook levenslust een boost geven, als je het ook als zodanig kunt ervaren iig en ook van jezelf weet dat je het aan kunt als dat voorbijgaand is.
(dat weet je nooit helemaal , maar dat je voldoende zelfkennis hebt en op jezelf kunt vertrouwen dat je daar ook wel weer mee kunt dealen).

Ik geniet maar ff van wat er wél is (en blijken op meer vlakken interessante connecties te zijn, is ook verfrissend om weer eens mee te maken in real life)

Anyway, ik ga de zon in, dochter is hier ook, en genieten van (laatste) vakantiedagje.

Fijn weekend iedereen!

Wat een dag, vandaag bij mijn moeder, gaat helemaal niet goed, ze gaat waarschijnlijk en onverwachts binnen korte tijd overlijden (elk moment, kan ook paar weken duren), ging vorige week nog zo goed..
Morgen weten we iets meer, of extra medicijnen nog iets doen of niet.

En net komt kater binnen met mank voorpootje.
Moet het nog zien te bevatten allemaal.
Eea staat ff op zijn kop hier dus.

Thanks, Laverneb.
Nee, helaas niet, ze woont een uur en kwartier rijden verderop.
Ik was al spontaan naar haar onderweg gisteren toen ze belde en zelf dacht ze dat ze het einde van de dag niet zou halen.
Moest de andere kinderen ook inlichten, enz.
Ben me rotgeschrokken!

Het is opeens dus niet de vraag óf, maar wanneer..
Tis zo verwarrend vind ik, is ze nu idd langzaam aan het sterven of nog niet?
Wel of niet nu nodig dat steeds een van de kinderen bij haar is?
Geen idee, de huisarts kon het ook niet zeggen, kan ook een week/ weken zijn?

Die medicijnen zorgen dat ze hopelijk wat minder benauwd heeft.
Zelf hoopt ze dat het zsm voorbij is, ze is er wel klaar mee, logisch ook, iig in de conditie waarin ze nu verkeert.
Ze is helemaal "op", 0 energie meer, al buiten adem zonder inspanningen.

Tis wisselend, ene moment denkt ze aan slaapmedicatie, maar na medicijnen innemen ging het ietsje beter en kon ze ook weer wat praten en dacht ze wellicht nog op te knappen als die medicijnen verhoogd worden.
Hazeslaapjes tussendoor, verzoek om mijn broers en zussen in te lichten.

Ik ben naar huis gegaan, en haar zo achterlaten was al vreselijk: wat als het 's nachts opeens gebeurt en ze dan helemaal alleen is?!
Ga straks bellen, geen idee hoe snel zoiets gaat, en vandaag gaan broer en zus naar haar, gaan we afwisselen of ga ik vandaag ook liever weer daarheen?

Zaterdag een klein, en volgende week een groot event op komst, die een week duurt ook nog, waarvoor we nu druk bezig zouden moeten zijn, misschien moeten we dat afzeggen, want ook als het langer duurt dan waar het nu naar uit ziet, ga je toch niet 7 dagen niet naar haar toe kunnen?

Was om 6 uur alweer klaarwakker en kan iig niet meer verder slapen.
Had ik haar niet alleen moeten laten, ook al ging ze slapen en was praten en luisteren te vermoeiend?
Is dit dan dat zgn waken? Gewoon in de buurt zijn al genoeg?
Onderweg breekt je hart, had ik maar dit of dat nog gezegd, bedenk je dan in de auto.

Er is verzorging (in dat complex), komt dus wel regelmatig iemand kijken maar niet de hele tijd, wel alarmknop.
Uiterst onzeker dus allemaal, overal rekening mee houden, maar hoe doe je zoiets "goed"?

Ben wel blij dat we de laatste jaren zo close zijn, en juist daarom alsnog zo shocking dat dit nu toch echt staat te gebeuren.

Ja, met die 2 wel. En met schoonzus ook.
En ex is er voor me, evenals de kinderen.
En nicht die zowat beste vriendin is geworden.
En vrienden, en scharrel zelfs, hoewel ik dat niet verwacht, dus gelukkig wel genoeg steun.
Dat neemt niet weg dat dat niet helpt bij eigen verdriet.

(haal ik later weg ivm privacy/herkenning: met 2 andere kinderen uit gezin van herkomst is geen tot nauwelijks contact met mijn moeder en en onderling + met ons ook niet en en is nog eea aan drama te verwachten.. )

Zo eerst maar ff bellen hoe het vannacht gegaan is..

Update: medicijnen helpen wel iets, gelukkig.
Lijkt nu (door de telefoon) alsof het acute gevaar is geweken, minder benauwd iig.
Straks maar weer die kant op, vind het lastig op afstand in te schatten hoe het gaat/ loopt.
En afwachten vind ik ook maar niks..

Dank jullie wel, lieve dames, doet me goed!

Enik heb gelukkig weer wat goed nieuws voor nu: het lijkt erop dat de extra medicijnen aanslaan, (hart en nieren konden het vocht niet meer aan, zo ook in longen niet).
Niet zo akelig benauwd meer iig, en daardoor van compleet bedlegerig alleen nog kunnen ademen en verder niks anders meer, kan ze weer wat rechtop zitten, praten, kleine beetjes eten zelfs, van bed naar (po)stoel, praten, al kost dat nog veel inspanning.

Hoe tijdelijk zo'n opleving is dat is weten we nog niet, maar het maakt al heel veel verschil: ging het eergisteren nog over wel/niet slaapmedicatie willen, in hoeverre het nog te doen was om "bij" te willen zijn, de kinderen bij elkaar te roepen en alleen nog de vraag hoe snel het zou gaan, vandaag lijkt het fysiek voor haar al zó'n wereld van verschil dat ze mentaal ook weer herstelt.
(logisch ook, als je al uitgeput bent door alleen al te ademen om genoeg zuurstof te krijgen om te overleven, en niet kunt slapen maar ook niet kunt drinken, eten, communiceren, krantje lezen, puzzel maken, praten, luisteren, geen tv kijken dan wil je wel dat dat snel voorbij is).

Het maakt iig een onvoorstelbaar verschil, en ook al gaat het niet beter worden wat ze heeft, ze "is" er weer!
En letterlijk en figuurlijk opgelucht.
We staan versteld, lijkt nu opeens alsof het vals alarm was eergisteren (en daarop hebben wij al de nodige maatregelen genomen zelfs) en zoals het nu gaat het zelfs meer herstel dan het verwachte "wat verlichting brengen" zou kunnen zijn?!

Ff afwachten wat de arts ervan zegt later op de dag en hoe de bloeduitslagen zijn.

Nu waren mijn tantes ook allemaal van het kaliber "ouwe taaien" en zolang ze eea zelfstandig konden bleven ze volhouden. En áls/pas toen ze het zelf opgaven ging het opeens hard (niet eten/drinken, zich mentaal aan overgeven).

Dus wederom geen idee nog welke kant het opgaat, de warmte zal aanhouden, die pillen veroorzaken weer andere ongemakken, de oorzaken gaan niet meer weg, maar het lijkt wel een "paradigma-verandering" van 180 graden (of hopen wij dat zelf, nu zij mentaal weer de oude lijkt en zelf weer wat hoopt op enig herstel?!).

Gek hoe je van het ene op de andere moment de ene danwel heel andere richting op denkt/ziet: eergisteren zet alles in een ander perspectief (en hoop je maar dat dat snel gaat) en nu het acute gevaar geweken lijkt te zijn, lijkt alles weer zoals de week ervoor (en dat dat -gelukkig- nog wel een tijdje goed zou kunnen gaan?)

Je bereidt je al voor op het ergste, het drama wat staat te gebeuren en zijn we overhaastig geweest met sommige maatregelen, (schema's wie wanneer er kan zijn enzo) en hopelijk kunnen we qua werk nog eea bijstellen, maar moet zelf ook ff omschakelen (zij het een positieve omschakeling).

Blijft per dag dus aankijken hoe zich dit ontwikkelt.
Eind vd middag kan ik bij de dierenarts terecht met mijn katertje, die houd ik al 2 dagen binnen terwijl ik zelf van huis was, gelukkig ligt ie de hele dag voor pampus, is er zo te zien niks gebroken en heb ik wat werk in te halen als dat doorgaat.

Dank voor het meeleven, ik leef zelf ook maar ff bij de dag, maak plannen onder voorbehoud en meer kun je niet doen, he?
Voorzichtig opgelucht en blij dus, ik vond het iig vreselijk om te zien dat ze moest vechten om genoeg zuurstof.
Moet het zelf nog ff verwerken

Aiksje
Hoe is het met je?

Ik moet ff zo min mogelijk computeren nu ivm ontlasten van mijn arm, maar ben ff benieuwd naar je (en de anderen ook, blijf vooral schrijven, ook onderling!)

Ze is wat in de war volgens zus, denkt bijv dat dit pas 2 dagen gaande is en is alweer vergeten dat ik er vd week bijv ook bij was toen de arts kwam en de dag erna wij er met zijn 3en waren.

De arts wil obv de bloeduitslagen dat ze volgende week naar het ziekenhuis gaat voor een bloed/ijzerinfuus (is me niet helemaal duidelijk).
Zelf ziet ze dat helemaal niet zitten, veel te vermoeiend.

Deels zal dat juist veroorzaakt worden door ijzertekort/bloedarmoede, en zou haar kracht weer wat kunnen toenemen, maar het is de vraag of ze dat nog wil, want dan nog is haar levenskwaliteit al zo achteruit gegaan, dat ze de hele lente/zomer al vrijwel niet buiten kwam en nergens meer heen kon met ons (met de auto), haar broer en zussen en een heleboel vriend(inn)en niet meer leven, zij haar hobby niet meer kan uitoefenen (en dat is het enige sociale clubje waar ze in zit).

En ze is de ene kwaal na de andere ook volgens mij wel beu, zijn slechts tijdelijke lapmiddelen en ze is er wel zo'n beetje klaar mee, hoopt dat haar hart er spontaan mee ophoudt.

Niet dat ze depri is of zo, dat niet, eerder vrede mee, en als het vandaag voorbij zou zijn zou ze dat prima vinden.

Ze heeft nu ook elke dag bezoek van (minstens) 1 van ons en ook dat is vermoeiend.
Toch hoopt ze nog op een verzoening of min of meer goede afsluiting met kinderen met wie het contact ontbrak of zeer moeizaam is.
Weet niet of dat een goed idee is qua 1 persoon, vorige keer werd dat een drama, (en diegene reageert nog precies zo, ook nu verandert moeders kritieke conditie niet voor enige mildheid oid).
Uiteraard mijn moeders eigen wens & beslissing en dan zorgen wij wel dat er iemand van ons bij zal zijn..

Intussen voorbereiden voor komende week, al maak ik me ff niet al te druk over werk. Niksdoen is nu ook geen optie, dus leidt ook lekker af.
Het is per dag bekijken nu, en plannen wie wanneer kan bezoeken, beetje verdelen.
Voelt een beetje als een vacuum, rekening houden met allerlei scenario's.

Je kunt zo weinig doen, dus behalve werk beetje hangen, appen met familie en sommige avonden dan iig zwemmen of ff buiten zijn met vrienden op een terrasje oid.

Katertje heeft niks gebroken maar was ook nog ff stressen, want toen ik dat reisding uit de auto haalde gingen de 'tralies" los en sprong hij eruit, zo een tuin in.
Voor hetzelfde geld de grote weg op, hij kent de weg, is vlakbij huis, en ik was bang dat ie in paniek dus zou wegrennen.
Gelukkig kon ik die tuin in en hem oppakken, in mijn armen naar binnen gekregen (vraag niet hoe, haha, hij worstelde om los te komen).

Niks gebroken, waarschijnlijk schouder die een klap heeft gehad, dus soort ibuprofen meegekregen (ook dat is een hele uitdaging om dat naar binnen te krijgen, ook al vond ie het spul lekker).
En minstens een week zien binnen te houden (ook een uitdaging op zich, al slaapt ie veel, compleet gestrekt op de bank, op zijn rug.

Met dat mooie weer zat ik liever bij hutje, maar dat zit er dus ff niet in (en ik heb net "vakantie" gehad, dus ik klaag niet!)

Komen jullie het warme weer nog door?
Het is hier binnen 27 graden, en koelt 's avonds ook niet af, waait niet lekker door maar zolang ik gedurende de dag genoeg water drink en niet stofzuig vind ik het best nog uit te houden.

Thanks, Aiks!

Ik lees veel mooie ontwikkelingen bij jou, het lijkt alsof eea eindelijk op zijn plek valt!
Oa dat je nu zo fijn woont, maar ook dat ze nu erachter komen wat je onder de leden had, lijkt wel alsof de kaarten ineens verschoven zijn (ten goede), bizar zeg!
En het werd ook tijd dat je weer eens aangename wendingen meemaakte, he?
En rustig aan met nieuwe man, want klinkt echt goed.

Kon je niet een parttime werknemer aannemen of iemand die stage komt lopen bij jou, zodat je niet álles zelf hoeft te doen?
Ben wel benieuwd waarin je die cursus hebt gedaan, maar misschien vind je het te herkenbaar om te schrijven hier?

Over mij: ik was me rotgeschrokken en zeker niet aan toe!
Maar ja, hoe realistisch is dat, op die leeftijd verwachten dat je moeder er altijd zal zijn, het lijkt zo'n gegeven, zo vanzelfsprekend dat dat gewoon niet in me opkwam. Mijn tantes en oom zijn ook allemaal heel oud geworden (en nog lang zelfstandig), exschoonvader ook al in de 90, die woont nog zelfstandig en rijdt nog auto, sport zelfs nog..

Ik vind het idee onverdraaglijk, om eerlijk te zijn.
Maar kun je je ooit mentaal op zoiets voorbereiden?!
De avond ervoor was ik met de kinderen uitgenodigd in het ouderlijk huis van mijn moeder, aparte gewaarwording om daar rond te lopen in "hun" huis en tuin, die je kent van oude zwart-witfoto's en verhalen.

Mijn moeder is de laatste van haar generatie, die nog kan vertellen hoe dat leven eruit zag, en dat van haar ouders, het was zo'n heel andere tijd, en ze weet zoveel nog van vroeger, het was een hechte familie en ik beleef zoveel fijne herinneringen en warme gevoelens aan de tijd dat ze er allemaal nog waren..
En je kon altijd bij ze terecht, daar ligt toch wel een stuk veilige hechting wat dreigt te verdwijnen, ben je daar ooit klaar voor?!
Het is niet anders, het is het leven, en dat is eindig.
En ik gun haar een snelle en vredige afloop, en hereniging met haar dierbaren aan de andere kant (daar geloof ik ook in, en zij ook).

De 2 andere familieleden hebben die veilige hechting blijkbaar bepaald niet, en beseffen niet dat er 2 voor nodig zijn, dat dat een wederzijds iets is, en niet van 1 kant komt. Die zien dat als iets waar je recht op hebt, en onvoorwaardelijk ook, terwijl ze daar zelf allemaal voorwaarden aan stellen andersom, waar een ouder aan moet voldoen of had moeten voldoen om hun liefde en betrokkenheid te "verdienen".

Ik leef en doe allerlei dingen anders dan die generatie boven mij, en als ze alles zouden weten zou dat echt niet allemaal hun "goedkeuring" hebben, en toch voelde je je altijd 100% geliefd en geaccepteerd: het tolerantieniveau heb ik van mijn moeders kant meegekregen denk ik, haha.

Bij ons thuis is dat niet altijd zo geweest, mijn moeder heeft afgelopen pakweg 15 jaar grote veranderingen doorgemaakt en de grootste daarvan is wel dat ze niet-oordelend werd, en met meer mildheid en compassie naar het leven, anderen en zichzelf is gaan kijken.

Juist die 2 hebben die ontwikkelingen gemist, door contact af te wijzen en op die manier vast te kunnen blijven houden aan hun (toch al subjectieve) negatieve beeld, waar ze verongelijkt over blijven en daarmee niet alleen haar, maar ook zichzelf zo tekort doen, want zij krijgen een heel andere wereld gepresenteerd door hun bril, waar de focus immer ligt op wat ontbreekt/mist/tekortgedaan is, verkeerd/"fout" is aan anderen enz.
Ik heb jaren meegekeken hoe (anders) zij eea beleefden, en terugkijken op hun jeugd, en het leven van nu ervaren, en dat verschilt als dag en nacht van mijn kijk/bril.

Wat ik knap vind van die generatie is hun vermogen om tevreden te zijn met hun leven, met gewone en kleine dingen, hun borduurwerkje, krantje lezen, puzzelen..
Ook de single tantes (en mijn moeder die al 24 jaar zonder mijn vader leeft) leken zo tevreden met hun lot en bestaan, leken nergens spijt van te hebben of bijzonder te missen, waren opgewekt van aard en gelijkmatig, al kan schijn bedriegen, want je weet nooit wat er binnenin speelt waar ze misschien van wakker lagen.
Het was immers ook een generatie van "de vuile was niet buitenhangen".

Het is jammer dat mijn moeder bepaalde vraagstukken waar ze mee zit niet heeft kunnen ophelderen, dat lijkt zo "onaf" en heeft te maken met de zoektocht naar "wie ben ik". We hebben ook samen gezocht, maar de antwoorden bleven uit.
Ik denk dat die mysteries alsnog duidelijk worden als je doodgaat: dat je dan alles te weten komt en begrijpt hoe (en waarom) de dingen in elkaar zitten.
Een "aha-erlebnnis" meemaakt.
Er is meer tussen hemel en aarde dan wij denken (geloof ik).

Misschien dat hun geloof mede grote houvast gaf, ook al gingen sommigen niet (meer) naar de kerk, zij zijn er wel mee opgegroeid en dat gaf ook richtlijnen en is een geloof wat vergeving predikt, ook jezelf vergeven.
Je kon boete doen, om vergeving vragen en dan tenminste weer verder.
Ik denk dat dat een belangrijke functie had!
God als een soort strenge maar rechtvaardige vaderlijke en menselijke figuur, die er altijd voor je is, en milder/ toegeeflijker je daden en "ondeugden" beziet, dan je zelf misschien zou kunnen?

Anyway, ik vind het lastig om te weten dát het te gebeuren staat, er zo bewust van te zijn vanaf nu, en toch nog niet te (willen) denken aan waar zij voor staat komende tijd, én zo'n groot verdriet wat mij te wachten staat, ik probeer daar zo min mogelijk aan te denken nu ze er tenminste nog ís.
Ik vind het zo'n raar idee als dat contact onherstelbaar wordt verbroken, daar kan ik met mijn verstand niet bij.
Gelukkig geloof ik dat dat tijdelijk is, de opgave van de levenden, en je ooit herenigd wordt als je zelf dit leven achter je laat.

Het zet alles iig weer op scherp, als het gaat om (getuige van) zo dicht bij overleven, leven en dood te zijn, dat grote mysterie waarvan we niét weten wat dat inhoudt, totdat we dat zelf meemaken.
En roept ook allerlei vragen op over jezelf natuurlijk, dat je niemands kind meer bent, de volwassen (geachte) "bovenste" generatie wordt, of je zelf zo oud zou willen worden, en wie/hoe je wilt/zult zijn tegen die tijd, als je zelf terugkijkt (door je eigen ogen maar ook die van dierbare anderen).

Mijn vader vroeg de avond voor zijn dood aan zus door de telefoon "Heb ik het wel goed gedaan?" (hij voelde het blijkbaar aan).
Ik denk dat dat een belangrijke vraag is voor velen: heb ik het goed gedaan in/ met mijn leven? Overeenkomstig de bedoeling ervan, ook al weet je die niet?
En waar meet je dat dan aan af, dat oordeel of gevoel (dat het hopelijk goed is of goed geweest is zo)?

Gerustgesteld willen worden dat je een goed mens bent geweest, of je geliefd weet? Een mooie plek in andermans harten hebt veroverd opdat je niet verloren gaat, maar op die manier blijft deelnemen aan het leven?
Sporen getrokken, zaadjes geplant die een verschil(letje) maken en geen "nummer" bent, maar dat leven van enige betekenis is geweest, ook al krijg je niet meer mee wat daaruit groeit als je (hi)er zelf niet meer bent?

Hoewel ik veel verhalen heb gehoord over vroeger en de laatste jaren veel gedeeld van het heden, ken je je ouders nooit helemaal, het zijn flarden.
En het doet er misschien ook niet toe, je hoeft niet alles te weten of mooi aan elkaar te vinden om van iemand te kunnen houden en zij van jou.
Het is houden van, ondanks de verschillen, het erkennen dat je er mag zijn ook al ben en leef je anders (en geen kopie bent of hoeft te zijn, om liefde te moeten "verdienen").

Affijn, ik kan dit wel schrijven, maar beter me klaarmaken om daarheen te gaan, he?
Zon schijnt, schuifdakje open, radio aan en onderweg genoeg tijd om te mijmeren.

Schrijf jij gerust wat vaker als je daar zélf zin in of behoefte aan hebt, je hoeft absoluut geen sorry te zeggen, je bent niemand hier iets verschuldigd en is juist prima dat je je leven irl alle aandacht gaf (en vergde)!

Ik wens je alvast dat alle goede ontwikkelingen zich doorzetten, werd hoog tijd, nietwaar?! Ik hoop dat je weer wat zorgelozer kunt worden en van overleven naar vol leven(dig) op weg bent, ook weer kunt genieten van eea, en meer me-time kunt nemen, het is zonde als het leven zou bestaan uit werken, eten en slapen, en geen of weinig ruimte voor andere zo belangrijke dingen overblijft!

Fijne dag jij (en de anderen)!

Ja, ik kijk niet veel verder dan de dag van vandaag en komende week, Laverneb.
Afgelopen dagen voorbereidend werk gedaan, vandaag is voor mijn moeder, morgen iets met 1 van mijn kinderen + daarna tijd voor eea aan werk buiten de deur, zo probeer ik het maar te verdelen..

Veel geapp en gesms en dat ben ik niet gewend, normaal kan ik zo een dag niet reageren haha.

Als ik niet aan of in het water lig ga ik ook niet in de volle zon.
Hierbinnen vind ik het te doen, overdag zo'n 27 graden en koelt nauwelijks af 's avonds. Het waait niet door, er is sowieso weinig wind.
Gordijnen houd ik dicht, en trek zo min mogelijk of liefst niks van (knellende) kleding aan

Katertje trekt het binnenzijn slecht en jammert erop los, met name 's avonds.
Overdag slaapt ie veel.

Jij ook fijne dag, ik ben ervandoor.

Thanks Lee.
En verklaar je nader als je wilt, wat bedoel je met die piek, die nu weggezakt is?

Ik heb beide kanten wel in me, kan een einzelgänger zijn + eigengereid, maar momenteel overheerst het extraverte, dwz als ik qua werk en andere bezigheden al teveel in mijn eentje ben overdag heb ik daarna echt wel behoefte aan face to face contact met andere mensen.
Ben voor mijn soeplesse en conditie gaan zwemmen + sauna en relaxen en juist 's avonds, expres rond/na etenstijd om niet elke avond op terras te belanden.

Beste vriendinnen wonen te ver weg voor gezelligheid met wat meer diepgang, en dat kan telefonisch evt ook wel, dan nog vind ik het zeker in de zomer lastig om vrijwillig binnen te gaan zitten met de gordijnen dicht als het buiten nog zulk mooi weer is en een beetje afkoelt met een briesje (en zonder balkon of tuin, als huurder thuis is ga ik daar 's avonds echt niet zitten).

Dat is toch wel heel anders sinds de kinderen uit huis zijn, want toen gingen we wel eten en kletsen in de tuin, of mensen uitnodigen om te bbq-en.
In mijn eentje wil ik altijd iig iets lezen of doen en bij hutje kan ik lekker in de verte kijken naar bomen en de luchten zien, is het veel makkelijker om gewoon te "zijn", net als op vakantie.
Maar dagelijks?!

En wat is er 's avonds open, of te doen, als je avondmens bent he?
Zwembaden (ook buiten) sluiten al vroeg, tv kijken boeit me niet, kon vroeger hele avonden en halve nachten forummen (schrijven) maar dat is om div redenen ook geen optie meer (en geen behoefte aan ook), hoe doen andere mensen dat?
Netflixen, bellen met vriendinnen, beetje rommelen in huis, Tinderen als bezigheid, of vroeg naar bed oid?

Hier lopen meer singles tegenaan denk ik?
Voor sommigen met name in de weekenden, want doordeweeks gaat veel energie al naar werk (en evt woon-werk) en willen of kunnen de meesten niet veel meer dan lekker thuis beetje chillen en bijtanken voor de volgende dag.
Ik vind het op eoa manier een "mager" bestaan als zoveel tijd grotendeels in niet veel meer dan werken, boodschappen, eten, tv kijken (of ff wandelen, sporten oid) en slapen zou gaan.

Toch maar een ochtendmens worden?!
Kun je jezelf dat aanleren nog, zit ook een beetje in de genen (moeders kant allemaal van die avondmensen)?
Tegelijkertijd zijn de avonden me ook dierbaar, dwz later op de avond, als je niet gebeld of gesmst wordt en lekker ongestoord met mezelf kan zijn, eea overdenken/bezinken, de katten knuffelen, iets lezen, en soms werk ik juist liever 's avonds zodat ik overdag mijn handen vrij heb om iets anders te doén en buiten te zijn.
's avonds ga je ook niet zomaar ergens op een bankje in het donker zitten, hooguit een rondje wandelen oid (heb geen hond meer voor die avondwandelingen) en ik mis dat. Als 1 van de kinderen er is kook ik uitgebreid, al kletsend (dat kan ik wel mulitasking haha) en hebben we altijd veel gespreksstof.
(dat heb je ook niet met iedereen, he?).

Ik merk wel dat veel kennissen (en mensen iha?) al wel genoeg in beslaggenomen worden door hun werk en weinig andere dingen dan tv kijken of Fb doornemen oid daarna en als ze daar niet over vertellen er weinig gespreksstof is (behalve commentaar op wereldnieuws, het weer en over andere mensen wat die doen en laten)..
Bij hutje wordt relatief meer gedeeld over "het leven" naar mijn idee, of levenswijzen/visies, maar vaak ook zijn het daar degenen die 's middags en 's avonds bijeen komen op terras/ bij de bar, anderen verdwijnen na zwemmen en zonnen in eigen hutjes.
Om half 8 's ochtends zijn dieop hun beurt al volop aktief en gaan fietsen in de omgeving oid?

Ik merk bij mezelf ook soms wel een verschuiving naar behoefte aan "vermaak" en gezelligheid/ gezelschap. Ik vind van allerlei soorten en maten mensen interessant hoe ze leven en beleven, denken, doen en belang aan hechten.

Met scharrel heb ik behalve spannender conversaties ook interessantere gesprekken, en nog een paar meer mensen, zij het niet dagelijks en sommigen wonen verder weg, verspreid over het land, en div gespreksonderwerpen verspreid over div mensen (de kinderen, familie en closere vrienden, ex, moeder, zus, enz).

Wat ik ook wel merk aan mezelf is dat ik die behoefte aan diepgang ook maar wat teruggeschroefd heb, en dat werkt eigenlijk natuurlijk op den duur niet, want daardoor ga je zelf ook meer bezig met/hechten aan oppervlakkiger zaken, en ik denk dat waar je (zelf) geen beroep op doet, iets is wat naar de achtergrond verdwijnt en het diepere contact met jezelf als het ware mist.

En dat maakt het verschil vaak in je "alleen voelen" (wat prima is) of "eenzaam voelen", wat denk ik gebrek aan connectie kan zijn met jezelf/ bepaalde dieptes, eigenschappen of verbondenheid voelen met jezelf en/of anderen, doordat die niet gewekt/ aangeroerd of gebruikt worden?

Ik ken ook periodes dat ik me met alles en iedereen zéér verbonden voelde, en zelfs gebrekkige verbindingen (met bijv paar familieleden zelfs ronduit stressy en "negatieve invloed") dmv compassie en meeleven iig verbinding wás, omdat ik eea ook wel doorzag en begreep, en ook in mindere tijden er eenzijdig voor iemand kunt zijn vind ik, zij het op de lange duur ook invloed op jezelf hebt als je teveel of te lang door andermans bril/ogen naar het leven kijkt zoals zij dat ervaren.
Daartegenover zet het je ook aan het denken en misschien enige kracht uit verzet juist, dat het jezelf ook "scherp" houdt (je bewust houdt zelf zo niet te denken en te leven?!)

Soms heb je misschien bepaalde mensen nodig om tegen in verzet te komen, haha, tegen iemand of ergens tegen opstaan kan een uitdaging vormen die een ongekende kracht geeft, omdat je je daarvoor inspant en je vecht- (of levens?)lust aanwakkert oid?
Dus misschien heb of zoek je onbewust wel mensen om je heen die iets triggeren in jezelf, al is het maar door je af te vragen waarom je dat zelf afwijst of anders doet/vindt?

Een van mijn kinderen heeft (gelukkig!) een diagnose gekregen waar ik mezelf ook wel in kan herkennen op sommige punten waarin hij op mij lijkt.
En ex (de vader) ook, hoewel die dan weer in allerlei dingen van mij verschilt.
De appel zal niet ver van de boom vallen.
Daar is iets tegen te doen (wederom gelukkig!) en wie weet laat ik mezelf daar ook eens op testen.

Soms denken we misschien veel te veel in dat iets een mentale kwestie is, en blijkt er ook bepaalde aanleg een rol te spelen, of iets fysieks onder te liggen.
Hoeveel mensen worstelen misschien niet (al dan niet mbv psychologen of andere professionals) met bepaalde problemen die op een heel ander level liggen en daar de oplossing niet ligt?
En blijft het symptoombestrijding?

Ik herken van vroeger dat men zei dat ik "teveel in mijn hoofd zat" en ik had geen idee hoe je dan "in je gevoel" moest komen?!
(dat weet en kan ik tegenwoordig dus wel, en zeker is dat destijds wel geaktiveerd oa door coaching en gecoacht worden, dat dat contact body-mind (weer) gelegd werd, maar ook door de grote emotionele impact van scheiding en gezin uit elkaar in die periode, en andere dingen die toen tegelijkertijd speelden, maar ook in div opzichten de vrijheid om mezelf op bepaalde (achtergebleven) gebieden te ontdekken en ontplooien/ te leren (en daardoor bij te stellen, oa door te ervaren/doen).

Met wat je nu weet sta je soms stil, voor je gevoel, als je genoegen neemt met blijven doen wat je altijd al deed.
Ik ben in periodes best gevoelig voor conditionering en patronen, terwijl ik me daar wel heel bewust van ben (en graag nieuwe mensen en ervaringen omarm, ook aktief opzoek, maar ook die blijven niet nieuw, natuurlijk. Op den duur wordt alles wat je herhaalt steeds meer routine, en jezelf blijven uitdagen valt soms niet mee, om te bedenken waarin, en/of daar aktief tijd en moeite in te steken.
Of alleen al bewust voor uit te trekken/ vrij te houden.

Ik denk dat ik meer dan gemiddeld lastig vind om allerlei rollen moeiteloos te combineren, ik ben zéker geen multitasker dus, en doe dat nu vooral door dat over dagen (of dagdelen) te verdelen als dat ff kan: die dag voor de "dochter in mij", die dag voor de moeder, de werker, voor de zorgende/verzorger (huishouden, katten, enz) in mij, die dag(deel) voor de "ontspannen relaxte" versie (hutje, zwem- en sauna-avonden), die dag/avond voor scharrel enz.
En dan hopen dat allerlei aspecten aan bod komen, want bepaald georganiseerd ben ik niet en in de ene rol wil ik die liefst de volle aandacht kunnen geven (zonder verstoringen/prikkels vanuit andere rollen, zoals door smsjes en appjes, (werk)mails en zo.

Ik projecteerde dat oa in dit topic toch ook wel op "iedereen" (of dat dat voor iedereen goed zou zijn, en misschien is dat in zekere mate ook wel zo, dat is het hele idee van mindfulness natuurlijk: volle aandacht aan wat je op dát moment doet of mee bezig bent, een voor een, niet intussen met je gedachten elders).
Toch besef ik nu veel meer dat dat niet voor iedereen opgaat: sommigen vinden het ronduit heerlijk om vanalles tegelijkertijd te doen/"moeten", omdat dat hun op scherp zet juist, en uitdagend vinden, makkelijker kunnen omschakelen en weer terug, en dat niet/geenszins als storend ervaren, juist energie van krijgen?!

Als ik aan het werk ben, ben ik daar zeer geconcentreerd in, en kan ik meestal andere gedachten "blocken" of "parkeren" voor een ander tijdstip.
Ook als ik (in) mijn "intieme versie/rol/ gemoedstoestand" ben wil ik daarop geconcentreerd zijn (in die "bubbel") en geen dingen denken of doen die me "daaruit" of van af leiden (rekeningen betalen, moeder bellen, werkmails lezen of iets moeten organiseren/regelen, een gesprek voeren over iets anders).

En hoewel misschien meer mensen iets aan die tips zullen hebben, misschien vanuit eoa hooggevoeligheid, of goed zou zijn voor iedereen vanuit het idee van mindfulness en bewustwording, ik besef nu wel dat het niet voor iedereen op gaat of in eenzelfde mate nodig hebben..

Ik raak zelf iig gestresst als ik vanalles met haast of tegelijkertijd moet doen, en dan komt er niks van al die dingen terecht, moet ik mezelf echt "dwingen" om rustig te blijven en 1 voor 1 die dingen af te vinken of weg te werken (of te schiften in prioriteit en te "parkeren").
(en plannen doe ik standaard niet zo bijster goed, ik schat altijd in dat ik meer tijd heb voor iets, en zelfs al sta ik uren eerder op of begin ik veel eerder dan doe ik eea blijkbaar langzamer en moet ik lastminute vaak toch nog dingen doen zodat ik toch nog op het nippertje ergens ben).
Hm, misschien geen gek idee om mezelf eens te laten testen..
Ergens ben ik wel en niet georganiseerd, dwz overal vaste plekken voor en zelden iets kwijt, maar chaotisch kan ik wel zijn!

Ook daarom is "minimalistisch" wonen en leven (en zoveel mogelijk "opgeruimd zijn" in de praktijk van alledag maar ook in mijn hoofd) wel zo lonend gebleken (al is dat ook weer wat versloft hier en daar).
Een van de tips uit "Coach jezelf naar succes" is oa je rommel opruimen, in huis, auto enz, dat ruimt ook je mind mee op, of zorgt iig voor minder afleiding van eoa "to-do-lijstje in je hoofd" van "eigenlijk moet ik nodig dit of dat".

Ruimte maken, dat is van de boodschappen uit dat boek: eerst ruimte maken voor al het nieuwe of andere wat je wilt bewerkstelligen of "krijgen".
Ik heb wel een nieuw kussen erbij gekocht, bedenk ik me nu, (en niet eens met de bedoeling dat er weer eens iemand zou blijven slapen, hoewel dat wel gebeurd is )

Maar goed, ik dwaal weer eens af (ook story of my life, er gaan wel wát muntjes vallen hier )

Wat jou betreft te weinig info wat je bedoelt en sowieso een aanrader om te als dat lukt diep bij jezelf van binnen te rade te gaan wat het verschil was met die periode, wat deed je toen anders, of met wie?
En wat je (vroeger?) interesses waren en zijn, wat je zou willen kunnen of leren, op welke vlakken je dat (anders) zou willen, of vaag ontevreden over bent hoe het nu is/gaat?

Wat komt in jou op als je ff helemaal niks te doen hebt, en niet afgeleid wordt ergens door, als je gaat zitten niksen, de stilte opzoekt?
Wat zijn terugkerende gedacht, wensen en/of gemis waar je tegenaan loopt als je het hebt over confrontatie met jezelf?

Ik ga zelf maar ff dingen doen die nu prioriteit hebben, voor a.s. wknd, zodat ik morgen mijn handen vrij heb als mijn moeder uit het ziekenhuis weer naar huis mag.

Fijne dag iig, fijn ook om te horen dat je iets hebt aan dit topic, dacht dat het niet meer boeiend/ nuttig was.

Ben zelf wel blij dat het ff overwegend bewolkt is, is al warm genoeg (hierbinnen 28,5 gr en probeer rustig aan eea te doen dus).

Herkenbaar?

Jeetje, Lee, heeft in al die tijd je nieuwsgierigheid het nooit meer "gewonnen" van de angst (op weer teleurstelling(en))?
Als je de instelling hebt eigengemaakt dat je liever maar helemaal niet meer probeert, zodat je ook niet afgewezen of teleurgesteld kunt worden, heb je voor jezelf als het ware al de zekerheid geschept dat je niks meer hoeft te verwachten van anderen in het leven: geen liefde, geen relaties met mensen die met je begaan zijn, geen genegenheid.

Eigenlijk schrijf/wijs je dus als ik het goed begrijp nog liever bij voorbaat jezelf af (en alle liefde in jou die je zou kunnen delen met anderen, of dat nu een partner is of hechte vriendschappen) dan het risico te lopen op falen/ afgewezen worden/ verlies?

Als zoiets al 20 jaar gaande is zou je kunnen zeggen dat je er dus helemaal niet meer in gelooft, iig niet dat er voor jezelf nog positieve wendingen en -ervaringen zijn weggelegd.
Natuurlijk voelt dat veiliger als je nergens meer op rekent of verwacht (van anderen voor jou), en besef je dat je genoegen neemt (bij voorbaat) met "half leven", liever zekerheid en duidelijkheid dat je volledig op jezelf vertrouwt en zowel positieve als negatieve ervaringen je niet meer kunnen raken.. en je niet meer uit je zorgvuldig bewaarde evenwicht/ comfortzone kunnen brengen.

Daarmee sluit je jezelf denk ik ook uit/af voor het levendige/levendigheid in jezelf, voor verrassingen, voor liefdevolle verbindingen met anderen, nieuwe uitdagingen, eea te mogen leren en wie weet te verbeteren door te ervaren/ ondervinden, door te mógen proberen met kans op wel/niet goede afloop, maar ook voor je eigen veerkracht die je dan niet leert kennen als je die nooit hoeft te gebruiken om te merken dat je van teleurstelling kunt (leren te) herstellen en het niet gaat om "lukken of mislukken" in zaken als liefde en warme affectie in vriendschappen, wederzijdse zorgzaamheid en hechte verbondenheid.

Je hebt het gewoon opgegeven lijkt het, en het lijkt vervolgens buiten jou om te gaan dat zich dat voortzet, zonder dat jij daar invloed op hebt.
Maar die invloed heb je wél!
Het is wat je zelf gelooft, jouw verhaal wat jij over jezelf gelooft en jezelf vertelt/ wijsmaakt en je je bij neer hebt gelegd.

Dit noemt Geurtz "het negatieve geloof" over jezelf.
Besef svp dat dat maar een "laag" is, zoals een ui meerdere lagen heeft en die laag heeft met eigenwaarde/ het ego te maken, (die we allemaal hebben) en dit wat je nu al jaren doet is niet meer dan een strategie in antwoord op dat negatieve geloof (dat je dat blijkbaar niet waard bent, zelfafwijzing en angst voor afwijzing door anderen, voor verlies, mislukken , de overtuiging van "ik ben een mislukkeling" (in liefde en relaties althans). Die je zelf in stand houdt, door dat dit je laatste ervaring is en je dat hardnekkig in stand kunt houden als dat ook de laatste blijft, he.

Dan blijft dit "bewijs" van wat je gelooft vanzelf in stand, en zal onveranderd blijven ook. Zodat je over 10 en 20 jaar nog steeds kunt denken en schrijven: "zie je wel, het is voor mij niet weggelegd, zo ben ik nu eenmaal, dit "verdien" ik blijkbaar nu eenmaal, gelukkig heb ik er rekening mee gehouden dat ik voor mezelf moest zorgen qua welzijn en geluk, dat ik de enige ben op wie ik moet zien te rekenen en alleen ikzelf degene ben die daar invloed op heeft.

Dat je jezelf afwijst als het gaat om liefde, genegenheid enz (geven en ontvangen) is minder "erg" dan wanneer een ander jou zou afwijzen?
Heb je niet het idee dat je vooral jezelf teleurstelt?
Dat je volledig in je zelfbescherming gevangen zit, al was daar ooit niet voor niks alle reden voor, en tegelijkertijd de volle overtuiging heeft meegebracht dat je zoiets nooit meer te boven kunt komen, iig jij dat niet kunt?

Niet alleen heeft dit zoveel indruk gemaakt dat je geen vertrouwen in anderen hebt tegenover jou, maar ook geen zelfvertrouwen dat jij betekenis en waarde zou kunnen hebben voor anderen, en op het gebied van liefde en andere relaties niemand zit te wachten op jouw (duurzame) liefde en zorgzaamheid, niet om die aan te willen nemen van jou, laat staan die te willen géven aan jou.

Kun je begrijpen dat je je na al die jaren zo ongeveer vereenzelvigd hebt met je negatieve geloof over jezelf en jouw leven (en toekomst)?
Dat dit niet is wie je bént, niet in de kern, maar een deel van jou is, waarin je bent gaan geloven dat jij dat/zo bent?
En nu jezelf (al jaren) tekort doet, door hierin te geloven en andere delen/ kernen maar gewoon in onbruik te laten, omdat je het opgegeven hebt?

Misschien weet je gewoon niet hoé je toegang krijgt tot wie je in de kern (van liefde en eigenliefde) óók bent, onder al die onzekerheden over jezelf en anderen.
Je hoéft het niet op te geven, dat jij blijkbaar nu eenmaal zo bent en (liever) niks te verwachten hebt, zodat je ook niet hoeft bij te stellen of te leren hoe het zou zijn om wél waardevolle affectieve relaties met anderen te hebben, wat een verrijking dat kan zijn van je leven, en relaties processen zijn, geen gegeven dus, ze moeten (kunnen) groeien en ontwikkelen.

Wat je eigenlijk aan het doen bent is maar gewoon helemaal geen "zaadjes planten" omdat je bang bent dat daar niks uit zal komen, omdat dat eerder al eens gebeurd is, en waarom al die moeite moeten doen als het vanzelf goed zou horen te gaan, of je toen volop aarde, water en licht (liefdevolle verzorging/ zorgzaamheid/ moeite/ inspanning) erin gestoken hebt en er tóch geen mooie plant uit groeide.

Je hebt idd voor een groot deel geen invloed op andermans bedoelingen, behoeften, liefde, gedrag enz, maar wel op waar je in gelooft, of het af laat weten, opgeeft voor de jaren die je nog te gaan hebt.

Je kunt ook op eoa manier gebieden in jezelf die nu niet aktief zijn, waaronder liefde en zorgzaamheid voor en van (een) ander(en), alsnog aktiveren.
Door dat op te zoeken, doel van te maken om daar (weer) wél ruimte voor te maken, voor open te staan minstens, en dat kan je "oefenen" en uitproberen en leren (door te ervaren) op div manieren.
Al is het een huisdier, of vrijwilliger bij ouderen, of een sportkantine, of oppervlakkige contacten waar je wat aardigheid in stopt.

Je kunt ook alsnog iemand in de arm nemen om je oude pijnen en ervaringen met slechte afloop een plaats te geven en jezelf te gunnen om daarvan te herstellen, iets waar je in je eentje 20 jaar mee rondzeulde en nooit helemaal te boven bent gekomen. Dat kan alsnog, als je andere manieren krijgt aangereikt dan die je zelf kent om met teleurstellingen om te gaan (en omdat dat zo "eigen" is, een mechanisme die jou zo vertrouwd is dat het jouw "normaalwaarde" is kom je vaak zelf niet op het idee dat dat anders kan, en hoe dan).
Dat het vertrouwen herstelt dat de wereld niet vergaat als je risico's neemt op nieuwe teleurstelling of afwijzingen.

Je kunt cursussen volgen (bijv NLP) die je stimuleren om jezelf te ontdekken in allerlei opzichten, met nieuwe handvatten en inzichten in relaties tot anderen, die een heel andere kijk en lagen van jezelf kunnen blootleggen die je kunnen helpen hoe wél solide verbindingen met anderen op allerlei levels te starten en te onderhouden, om wél initiatief te durven nemen, om anderen en jezelf beter te begrijpen, oa waaróm bepaalde dynamieken met mensen wel en niet 'werken".

De zaadjes te leren onderscheiden en herkennen, misschien stak jij liefdevolle verzorging in het zaadje van een kaktus, terwijl je dacht dat er een rozenstruik uit zou groeien?
En jij maar denken dat het aan jou lag, dat jij iets niet goed hebt gedaan, gefaald zelfs, wat jij verkeerd hebt gedaan, als je kijkt naar anderen die wél rozen oogsten?

Niet alles en iedereen waar jij liefde in stopt, draait ook uit op liefde terug "verdienen". Het gaat niet om lukken of mislukken en aan wie dat ligt, wat je verkeerd zou hebben gedaan of jou gewoon niet gegund zou zijn, en maar op te geven, terwijl de wereld vol prachtige planten is, en ook mooie planten zoals rozen doorns bevatten, je kunt daar teleurgesteld over blijven, of op zoek gaan naar wat je toch verkeerd deed, of div zaadjes halen en uitproberen, als er geen labeltje aan hangt welke plant daar uit zal groeien.
Je kunt zelf leren onderscheiden van zaden, en de verzorging daarop afstemmen, een kaktus zal minder water nodig hebben en andere aarde maar meer zon dan bijv een hortensia.

Mensen verschillen en dus ook afstemmen daarop, over en weer, wat wel en niet bij jou past, en van welke betekenis jij en zij voor jou kunnen hebben of worden/ groeien. Vertrouwen in anderen en jezelf moet kunnen groeien, heeft tijd nodig maar ook liefdevolle verzorging en zien/mérken dat er iets kleins groeit, en reageert op jouw inspanningen, eerst iets kleins, wat groeit en misschien wel tzt bloeit, waarom zou je je die verrukkingen en blijdschap jezelf bij voorbaat ontzeggen, of te denken dat ook dit kleine plantje wel weer een kaktus zal worden?

Als je meerdere soorten zaden kweekt, zal je zien dat je niet kunt verwachten dat uit allemaal de prachtigste soorten groeien, en dat dat ook niet hoeft.
Als je er maar 1 probeert, of 3, of 10 zijn/is dat die enige ervaring(en) waar jij helemaal op baseert waar je nog wel en niet in gelooft.
Hoe jammer is dat!

Wat je gelooft hoeft niet te kloppen, he?
Het zijn vaak niet meer dan (hardnekkige) overtuigingen over jezelf en jouw (niet) betekenis en conclusies die je daaraan koppelt voor jezelf.
Wat je gelooft kun je bijstellen, veranderen, testen of dat wel zo is als jij denkt, laten overrulen door nieuwe (zelf)kennis en ervaring op te doen en door andere delen/ gebieden/ eigenschappen/ sterke kanten van jezelf aan te boren, die je nu niet nodig hebt en in onbruik laat.

Doet er niet toe of dat lukt of niet, dan heb je iig geprobeerd en dat verruimt je zelfkennis en je blik altíjd!
Al doe je mensenkennis op, je leert ook altijd over jezelf in relaties tot anderen, je reacties op anderen en zij op jou, en oefenen zelfs van andere manieren van reageren, als je nieuwsgierig wordt daarnaar, ipv alleen goede ervaringen te verwachten (of maar helemaal niks).

Als je dát al los zou kunnen laten, zijn álle (nieuwe) ervaringen welkome ervaringen, omdat je er sowieso van leert wat wel en niet "werkt", welke combinaties en relaties zullen opbloeien en welke niet. Of maar tijdelijk (sommige bloesems zijn er maar een paar dagen, zoals de magnolia), maar daarom niet minder mooi of zonde van je tijd en inspanningen, oid.

Als je niet weet hoe je dit proces waar je nu in bevindt kunt keren, zoek dan hulp daarbij van mensen die zich daarin verdiept hebben, van assertiviteitscursussen tot aan communicatie, tot aan coaching of andere professionals die je (al dan niet in groepsverband) naar je kern(en) leiden, oud zeer bloot kunnen leggen, tools aanreiken om daarmee om te gaan en hoe het ook ánders kan.

Neem hier geen genoegen mee voor jezelf, want dát is wél een eigen keuze.
Waarin je jezelf onnodig beperkt en belemmert, uit angst.
Angst om iets te verliezen wat je nu ook niet hebt, dus je hébt niks te verliezen!
Ga voor een nieuw doel: op zoek naar meer verbondenheid met jezelf én anderen, in welke vorm dan ook.
Elk mens heeft behoefte aan verbondenheid, hechte relaties, zowel met zichzelf als met anderen. Het doel hoort imo niet te zijn om totaal zonder anderen te (leren) kunnen leven. Zolang je niet levensgroot afhankelijk wordt van anderen is betrokkenheid en begaan zijn met anderen van levensbelang, iig als je ook (meer) levensvreugde in dat leven wenst.

Ga die uitdaging positief benaderen: hoe ga ik daar wél meer van introduceren en gunnen de komende jaren?
WElke ándere strategieen kan ik daarvoor proberen en aanleren, eigen instellingen veranderen zodat die me verruimen ipv stilzetten of zelfs in de weg staan?
Ga die uitdaging met jezelf aan, ga weer (vanalles) ervaren, dat is leven (ipv overleven).



Je kunt vanalles doen om





Dat kan een huisdier zijn tot aan vrijwilligerswerk met ouderen bijv,