(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Citroentje: welkom hier.
Het topic ligt al een tijdje zo goed als stil, verwacht er niet teveel van.

Fijn dat je eindelijk vooruitzicht hebt op therapie, er zijn lange wachtlijsten, hoe lang heb je moeten wachten?

Het is eigenlijk bizar hoeveel mensen die "bevestiging" verwarren met liefde, ooit als kind blijkbaar daar dat verband gelegd hebben tussen die 2 verschillende dingen.
Bevestiging is eigenlijk een verkeerd woord ervoor: het betekent namelijk bekrachtiging (van wat je zelf al vindt/voelt/denkt), terwijl jij het eigenlijk hebt over iets wat ontbreekt (wat je zelf niet (waard) vindt/voelt/denkt over jezelf) en van anderen (ouders, ex enz) nodig hebt om jou van te overtuigen (en ex ook deed).

Het is toch een opvoedkundig probleem dat zoveel mensen als kind zich blijkbaar niet gewaardeerd voelden en dat vertaald hebben naar "ze houden niet van mij om wie ik ben". Opvoeding heeft met gewenst en ongewenst gedrag te maken, wat ouders proberen te sturen door straf en beloning, vaak uit de beste bedoelingen, dus vaak juist wel vanuit liefde. Zo willen ze je behoeden voor fouten, en ook voor het maken van dezelfde fouten die ze zelf hebben gemaakt, of om te voorkomen dat je dezelfde "minpunten"/ manco's ontwikkelt waar zij last van hebben of mee worstelen zelfs in hun eigen leven, relatie(s), en veel mensen doen maar wat als het om opvoeden gaat.

Vaak doen ze het zo ongeveer zoals ze zelf opgevoed zijn (als ze dat een goede opvoeding vonden, of juist tegenovergesteld als ze hun eigen opvoeding van destijds afkeuren, uit verzet, omdat ze daar zelf de nodige problemen/ consequenties van ondervonden hebben in eigen verdere leven en willen ze hun kinderen dat besparen door het heel anders/ beter te willen doen).

Het scheelt al als je kunt begrijpen waar hún (opvoed)gedrag vandaan komt, dat zij ook (maar) het product van hun opvoeding waren/zijn en waar zij in geloofden dat een goede manier was om kinderen groot te brengen.
Het zou al veel verschil maken als ouders hun eigen imperfecties zouden erkennen, ipv die (uitsluitend) van hun kinderen te verwachten, terwijl ze zelf ook niet vlekkeloos zijn en in bepaalde opzichten hun voorbeeld niet altijd even goed is, he.
Vaak zijn er ook nog zgn familiepatronen die van generatie op generatie doorgegeven worden, in een mix van genetische aanleg en vroege jeugd.

Het gaat vaak om onvoldoende waardering (of dat niet hardop uitspreken) en wel horen wat je fout/verkeerd hebt gedaan en dat levert voor een kind het idee op dat het niet deugt, niet goed genoeg is en ouders alleen van je houden als je je gedraagt naar hun verwachting.
Het gaat dan vaak om normen en waarden (willen aanleren, namelijk die zij voor ogen hebben voor hun kinderen): dat heeft te maken met "de laag van eigenwaarde": allerlei dingen waarom je over jezelf gelooft dat je het niet waard bent, niet goed genoeg bent (je negatieve geloof over jezelf) en je strategieen om jezelf te bewijzen dat je wél eea waard bent (bijv een pleaser worden, of juist rebelleren, presteren, perfectie, laten zien dat je succesvol bent of juist faalangst ontwikkelen, enz).

Dat alles heeft niks te maken met het gebied van liefde en eigenliefde.
Al wordt dat een stuk lastiger, jezelf liefhebben, als je negatieve geloof over jezelf de overhand heeft. Het is al heel wat dat je zelf inziet dat je dat (eigenwaarde, gedrag) verwart met "de moeite waard zijn om van te houden, jezelf geliefd te voelen, van betekenis" om de persoon die jij bént, los van wát je doet/presteert/ "voorstelt" in allerlei delen van je persoonlijkheid die te maken hebben met wát je jezelf wel en niet waard vindt en waarom (positieve en negatieve geloof over jezelf, je zonnige kant en je schaduwkant en wat bij elkaar opgeteld en afgetrokken die eigenwaarde en zelfbeeld bepalen).

Dat niet vereenzelvigen met eigenliefde en liefde van en voor anderen, svp!
Al is dat moeilijk genoeg als je gewend bent om dat aan elkaar gekoppeld te beschouwen.
Dat boek van Geurtz (Verslaafd aan liefde) is denk ik echt een aanrader om daar alvast inzicht in te krijgen, je bent dus absoluut geen uitzondering hierin!
en dan in therapie in verder te verdiepen.
Maar dan hoef je iig intussen niet af te wachten tot het zover is en kun je alvast iéts doen voor jezelf, dat voelt al een stuk beter!

Succes iig, het is een fijn idee dat je hieruit aan het klimmen bent!

Quote:
"Wil gewoon weten hoe het komt dat ik die zelfliefde niet heb."

Die heb jij ook in je hoor.
Dat je die niet voélt is een ander verhaal: je weet niet waar die "toegangsdeur" zit, je kunt er niet "bij" komen, zoals vele andere mensen.

Ik heb net een lange lange reactie geschreven op een ander topic (Boosheid!), misschien heb je daar ook iets aan.

Het begint bij niet alleen erkennen dat je ouders ook niet perfect waren en zijn, ook onwetend zijn en naar eigen weten/kunnen maar wat van gemaakt hebben en op hun beurt weer met hun eigen overlevings- en copingsmechanismen reageren op het leven en de mensen/gebeurtenissen daarin.

Covey (een schrijver) zegt: eerst begrijpen, dan (pas) begrepen worden.
Als jij inzicht in en met begrip naar je ouders en hun zwakheden/ fouten/ imperfecties kunt (leren) kijken, kun je het tzt misschien ook uitbreiden naar met liefde en mildheid kijken (en ook voelen) naar je ouders en andere (latere) geliefden en naasten met allemaal hun eigen goede en minder fraaie kanten/ eigenschappen, en naar degene die daaronder zit, de ziel die iemand (ook) is, of hun kern die bestaat uit zuivere liefde, en waar zij (vermoedelijk) ook geen connectie/toegang toe voelen (of niet kennen en dus ook niet naar op zoek zijn (gegaan)).

Die liefde ligt besloten onder alle gedrag, alle goede bedoelingen, soms is meegaandheid of juist strengheid bedoeld om jou te behoeden voor pijn en teleurstellingen in het leven, zoals zij zelf gekend hebben. Ouders gunnen hun kinderen vaak beter, maar hun onhandige pogingen om hun te behoeden voor "het kwade" kunnen (kleine) kinderen aanzien voor "geen/weinig vertrouwen in dat je zelf in staat bent of zult leren te zijn om tegenslag het hoofd te bieden", dat tegenslag onvermijdelijk is in het leven en dat je daar best (als volwassene) zelf bestand tegen zult zijn.

Ipv je te leren hoé je teleurstellingen en negatieve ervaringen te boven kunt komen, dus mág vallen zodat je zelf merkt dat je ook weer zult opstaan en verdergaan, je gewonde knie tzt weer geneest en zelfs weer huppelend door het leven kunt gaan daarna, zodat je op jezelf leert te vertrouwen, kan te streng of te los opvoeden dus het gevoel geven aan een kind dat je dat zelf niet kunt en dus daartegen beschermd moet worden. Of dubbele boodschappen in jouw geval, dat de ene ouder het (te jong?) aan jou overliet en de andere ouder juist niet, zodat je nu twijfel binnenin hebt, een 2strijd, in wat jij over jezelf gelooft.

Iedereen heeft een innerlijke criticus in zich (of is dat misschien het egootje?) die vaak ontstaat in de jeugd en eigenlijk de verinnerlijkte stem van (1 van) je ouders of opvoeders is.
Het ego is geen vijand, het reageert vaak vanuit angst, en dat is om je zoveel mogelijk weg te houden van pijn en schade, dus die angst is ook om je te willen behoeden voor "het kwaad" (van anderen en in jezelf).
Als je het ego kunt zien en inzetten als iets wat jou wil helpen (zij het niet altijd op de goede manier, want vermijden betekent ook niet vol durven leven en liever geen risico's nemen zodat je niet teleurgesteld kunt raken, niet kunt "falen", jezelf pijn enz besparen). En geen risico's willen nemen betekent dat je het goede van een risico (namelijk kans!) ook niet "aanneemt".

Alles kan 2 kanten uit, of dat nu in de liefde is of op andere gebieden: het kan goed gaan (en langdurig goed blijven/zijn) of "fout" gaan, "mislukken", tegenvallen, enz.
Dat hoort bij "proberen".
Als je niet probeert zul je het niet weten ook.
Als je wel probeert en het gaat op den duur niet (meer) goed, is het pas pijnlijk als jij dat als mislukt of falen beschouwt en voelt (ipv blij te zijn dát je geprobeerd en van geleerd hebt).

Dingen kunnen langdurig indruk maken, dat risico loop je als je leeft en je (levens)ervaringen opdoet. Daar kweek je als het ware ook mee dat je bestand bent (in staat bent) om iets te overwinnen, maar natuurlijk alleen maar áls je dat ook weer achter je kunt laten en "meenemen" als leermoment/leerproces.
Wie heeft gezegd dat jij alles wat je meemaakt en ervaart ook meteen goed moet doen/ de juiste keuzes hoort te maken, je eigen fouten moet aanrekenen?

Sta jezelf toe je ouders hún "fouten" (in opvoeding en voorbeeld) te laten maken en hun eigen zwakheden en imperfecties te erkennen én te vergeven.
Sta jezelf toe om je eigen fouten te mogen maken, je eigen zwakheden en imperfecties te erkennen én te vergeven.

Dat is geen besluit oid, maar een proces dus.
Je kunt leren om oordelend over hun en over jezelf te denken (in goed en slecht/kwaad te oordelen): alles in iedereen is veel genuanceerder dan een strikt "goed"/het juiste/ positieve of "slecht"/ het kwade/ foute/ negatieve.

Alle emoties hebben hun taak.
Zelfveroordeling en oordelen horen niet bij de emoties: het zijn gedachten/ overtuigingen. Overtuigingen is wat je gelooft, en wat je aanhoudt als principes/normen/waarden voor gedrag, andermans gedrag en je eigen gedrag.
Die normen en waarden zijn oa aangeleerde, door je opvoeding, scholing, invloeden van je omgeving, sociale leven, maatschappij en tijd waarin je leeft.
Daarnaast heb je ook een "innerlijk geweten" ergens diep binnenin, en soms weet je niet waar wat uit voortvloeit, of dat aangeleerd/gevormd is of uit dat "universele" geweten (ziel?) komt.
En soms botst dat zelfs met elkaar, dat geeft tegenstrijdige info/gevoelens.

Soms zet je je (onbewust) af tegen je opvoeding, tijdgeest, cultuur waarin je leeft.
De hippie's hebben dat massaal gedaan in de jaren '60 bijvoorbeeld, gesteund door met zijn allen tegen de verzuiling en burgerlijkheid van die tijd in te gaan.
Ook feministen hebben zich ooit verenigd tegen de heersende ideeen in, eerst een enkeling, daarna bijval van anderen op een bepaald moment.
Maar lang niet iedereen omarmde al die vernieuwende ideeen (die deels ook opstandig waren, dus in reactie op de eerdere heersende maatschappelijke overtuigingen hoe het "hoorde").

Als je volwassen wordt is het tijd om je eigen weg te mogen inslaan en je los te maken van (de beperkingen van) je ouders, hun verwachtingen van jou en jij op jouw beurt je los te gaan maken van jouw verwachtingen die je van hun had/hebt.
Jij mag je eigen normen en waarden ontwikkelen, zelfs door schade en schande, vallen en opstaan, als jij je ouders en anderen ook toestaat.

We worstelen allemaal met dit soort vraagstukken, dat hoort ook bij het leven.
Als je je ouders en anderen ook kunt zien als ooit puur, het kind in hun, met hun pijnlijke ervaringen en teleurstellingen, dat zij ook roeien met de riemen die ze hebben, en denken dat ze het zo goed menen en doen, kun je jezelf misschien ook milder bezien, het kind in jezelf (en alles wat je -nog- niet weet, kent en kunt) omarmen, en alles waar het kind symbool voor staat: je eigen onschuld en puurheid, onbevangenheid, ondeugendheid, wispelturigheid, verzet, meegaandheid, drift(en), je kinderelijke en volwassen behoeften, enz.

En ook je drang naar liefde (willen) voelen: kunnen voelen, kunnen ontvangen en geven: je eigen liefdesvermogens niet ergens diep van binnen verstoppen of verwaarlozen: je hoéft ze niet "ongebruikt" te laten, omdat je nu zo gauw misschien niemand weet voor wie je dat voelt of op kunt projecteren/uitoefenen/krijgen (denk je).

Als kind heb je die eigenliefde en liefde van en voor ouders, broers en zussen, familie, vriend(inn)en, evt huisdieren, je/het leven echt wel gevoeld, hoe lang geleden ook. Het is niet weg of afwezig, het bestaat ergens in jou, het is alleen al lange tijd niet "gebruikt" (niet gewekt, niet gevoeld, niet geaktiveerd).

Als je geen speciale geliefde voor ogen hebt met wie je zo'n liefdevolle wisselwerking hebt, of op wie je dat kunt "uitoefenen"/ projecteren/ "krijgt" (voelt dat diegene(n) van jou houdt/houden), kun je je als doel stellen om dat weer te gaan aktiveren, opzoeken, opwekken in jezelf.

Door te beginnen met liefdevolle gedachten, waar je bijv dankbaar voor bent (ook al voel je het niet echt), voor de natuur en vogels buiten, het zonnetje, een blik of glimlach uitwisselen met zomaar iemand op straat, in de winkel, en op die manier oog ontwikkelen voor het mooie, goede en fijne wat (ook) in je leven is nu en om je heen.

Een milde en begripvolle blik kun je zelf een begin mee maken, door aktief dus naar het goede te "speuren" in alles en iedereen om je heen, om te wíllen begrijpen, om zelf liefdevol en mild te kijken en te reageren op vanalles.
Door te gaan waarderen wat nu misschien vanzelfsprekend lijkt, of voor je gevoel zou horen te zijn: niks is vanzelfsprekend.
Je kunt je eigen bril bewust veranderen, ook al voelt het eerst misschien nog "nep": door je eigen humor, begrip, compassie, genuanceerde(re) mening te vormen, enz , als het ware te "oefenen" (dus te aktiveren).

Dat kan ook oa door wat je beslist wat je allemaal leest en naar kijkt (media, social media), dus wat jij aandacht en (vrije) tijd geeft.
Als je overvallen wordt door sombere gedachten kun je jezelf afleiden (vaak maar tijdelijk) door "iets leuks" te gaan doen, serietje te kijken, tijdschrift te lezen, vrienden op te zoeken, oid.
Je kunt ook nieuwe strategieen proberen, zoals "verdiepende" boeken lezen die optimistisch zijn over innerlijke veranderingen oid, die dus datgene in jou (op)wekken wat het leven en alles waar daarin gebeurt iig genuanceerd(er) en liefdevol(ler) benadert. Wat hoop en moed geeft om naar te streven voor jezelf.

Ook als dat "nep" voelt dus (net als mediteren of mindfulness) aan het begin, onwennig enz, is van sommige dingen inmiddels wel bewezen dat dat niet alleen op dat moment positieve invloed heeft, maar ook je brein/mindset op langere duur positief kan beinvloeden (zodat je het zelf ook/wél voelt, het effect merkbaar wordt).

Andersom kan ook namelijk, dat je (onbewust, onbedoeld) negatieve gedachten en info herhaalt (dus oefent, opwekt), bijv als je als je net wakker bent de krant openslaat en de wereldellende laat binnenkomen, of jezelf vergelijkt dmv social media en media (tijdschriften, internet) met materialisme of populariteit, de mode, ideaalbeelden en "boodschappen" wat er van je verwacht wordt in deze maatschappij en tijd, waaraan je je meet of wil voldoen, eruit wilt zien, hoe te leven, werken, hoe relaties "horen" te zijn, om te "meten" of jij je geslaagd of "mislukt" voelt.

Je kunt iig kiezen welk pad jij loopt, los van wat anderen (incl je ouders) verwachten of vinden, je eigen "waarheidsvinding" en wegen te mogen uitvissen van jezelf.
Je bent een vrij mens als volwassene, dus ook vrij in waar je aan meedoet en hoe jij je ergens bij voelt of van vindt. Jouw smaak en behoeften zijn, jezelf kennen, ontwikkelen om te weten wat jij belangrijk vindt in het leven en in jouw leven.
Dat is een stuk makkelijker als je bepaalde invloeden (en info) van buitenaf beperkt, zodat wat van binnen naar buiten kan opborrelen wat binnenin jou leeft aan (creatieve) ideeen en wegwijzers voor jóuw eigen bestaan.

Ik heb zelf ook gemerkt dat het andersom ook behoorlijk invloed kan hebben, als je dus relatief veel (van dezelfde) info en invloeden van anderen/maatschappij/tv en internet "inneemt"!

Ik heb bijv in eigen omgeving te maken met (zeer) naasten met burnout en zgn paniekaanvallen en dat heeft ook invloed op mij, als ik dat niet zelf in/beperk (door bijv niet grenzeloos voor open te staan dat ze hun verhaal aan mij kwijt willen).
Maar ook beperkt problemen/issues van anderen op een forum of in tijdschriften of op de werkvloer lezen, laat staan inleven, meeleven, zéker als je zelf al het nodige aan de knikker hebt.

Maar ook iha is het gewoon goed om jezelf te begrenzen in wat je dus allemaal hoort, leest, kijkt, aandacht van je opslokt dus, die je zelf niet (op dat moment) bepaalt, maar achteloos intussen wel je tijd/aandacht in beslag laat nemen.

Er zijn manieren om jezelf als het ware op te zoeken, en dat begint met daar tijd voor uit te trekken, bewust dus ff niks doen/bekijken/lezen, ook je mobieltje niet. Voor je het weet raak je daar zo aan gewend (en met jou zoveel mensen in deze tijd) dat je continu info van buiten naar binnen krijgt.
En soms is dat juist een manier om niet naar binnen te hoéven kijken, omdat niet altijd even wenselijk is wát er in je opkomt of speelt, dus afleiding als fijn ervaart, om jezelf bewust te kunnen negeren als je denkt dat er "negatieve' gedachten/gevoelens zullen opborrelen, waar je geen zin/behoefte aan hebt.

Toch hebben die hun nut, en zullen zich juist blijven opdringen zolang je die probeert te onderdrukken/wegdrukken/ negeren.
Het zegt gewoon dat je daar blijkbaar iets mee "moet",, ze zijn er niet voor niks.
Zodra je dat toelaat en wil aankijken, worden ze juist minder (als je je niet erdoor laat overspoelen iig).
Als je ze (gedoseerd) toelaat, verminderen ze (pas).

Negatieve proberen te vervangen door positieve kan wel je algemene "mindset" veranderen, maar als er echt (voor jou) belangrijke zaken "rondspoken" die dat verhinderen, zul je die toch onder ogen moeten zien en "aanpakken", wat je ook gaat doen binnenkort. ALleen al ermee aan de slag gaan voelt beter dan wegduwen, omdat je iig zelf dan aktief invloed néémt erop, ipv dat je gedachten en gevoelens jóu overheersen of over jou heersen!

Ertegen vechten, negeren, verzachten of afleiden helpt niet (blijvend), dat is 1 ding wat zeker is.
Het heft in eigen handen nemen mbv mensen die er verstand van hebben geeft iig een gevoel van dat je iig zelf het stuur overneemt, zij het evt met een rij-instructeur (nog) naast je als dat veiliger is en om dat zelfvertrouwen te krijgen (door oefening) dat je het zelf (weer) kunt.



Dus blijf alert op wat jij allemaal "binnen laat komen" van buitenaf.

Hoogsensitief is niks anders dan nóg gevoeliger voor al die info en prikkels.
Dat betekent dat je nog meer dan anderen allereerst moet zien te beperken wat er allemaal op je af komt. Dus bewust van sommige dingen afstand houden en zo min mogelijk opzoeken.

Wel opzoeken als het ff kan: de natuur en andere plekken waar je tot rust kunt komen, maar ook dagelijks contact met jezelf leggen (kan mediteren zijn, maar ook gewoon ergens in huis zitten of liggen en je zintuigen aan bod laten komen: je lijf "van binnenuit" voelen (de "bodyscan" vind ik zelf fijn), buikademhaling, bewust zijn van de geluiden buiten, verstand op 0 als dat lukt, warmte of kou voelen) maar ook mindfulle dingen doen met zintuigen, bewust(er) proeven, ruiken, zien/ waarnemen (vergezichten zijn heel rustgevend voor het brein).

"gewoon" ff "uitchecken" als het ff kan, en dan ook niet bereikbaar zijn of je mobiel op stil zetten (ik vind hele dag smsjes/appjes krijgen stressy merk ik, zeker als er verwacht wordt dat ik binnen bepaalde tijd op reageer, terwijl ik bézig ben, ik word er boos van zelfs , dan denk ik "laat me met rúst!"
De meeste close mensen heb ik dan ook ingelicht hoe ik tegenover appen enz sta en dat ik mijn mobiel de meeste tijd niét in de buurt heb (en ook niet wíl).
Ik vind t een noodzakelijk kwaad, indringer, hooguit handig voor kort afspraken maken, ik ga er niet voor zitten iig.

Hm, dat afsluiten is hier ook wel een dingetje nog.
Ook hierbij geldt dat je dat moet begrenzen, ofwel door maar een beperkte omgang met die mensen, al is dat lastig als je er wilt zijn voor ze, dan zul je de hoeveelheid tijd die je daarvoor "open staat" moeten inperken, of de inhoud, door bijv eerlijk te zeggen dat je het zelf ff niet "trekt" en over iets anders kunnen hebben?

Bezigheden zoeken waarop je op zeker moment (na het werk) voor jezelf symbolisch afstand neemt, dus niet nog 's avonds op je pc kijken of er (werk)mail is, proberen een scheidslijn aan te brengen: na x uur is het "me-time" (zo doe ik het althans) en als het ff kan ga ik dan eten, zwemmen, sauna en chillen, en daar word ik altijd heel relaxt van, ook als ik haastig binnenkwam.
Je kunt ook letterlijk de (werk)dag van je afschudden door in bad te gaan of een warme douche te nemen.
Een avondwandeling of stukje fietsen of yoga oid wil ook weleens helpen: iets met je spieren en zintuigen doen, zodat je "uit je hoofd komt", omdat je je dan concentreert op je lichaam.

In een wereld waarin 24/7 info en beschikbaarheid/bereikbaarheid normaal lijkt te zijn geworden moét je dat zelf dus in de gaten houden: je hoéft niet overal in mee te gaan, je mag dat zelf uitmaken!

Geurtz is idd niet een schrijver die je als een roman leest.
Af en toe herlezen, wegleggen, laten doordringen, teruglezen.
De schematische voorstelling als ware je een ui met div lagen maakt het wat visueler: kern, schil van negatieve geloof, daaroverheen je strategieen voor positieve geloof (die 2 vormen je eigenwaarde als het ware: de ene beinvloedt dat gevoel negatief (dingen en rollen aan jezelf waardoor je je minder waard of niet goed (genoeg) of zelfs misschien soms waardeloos, stom, niet gezien, onbelangrijk, nobody en voelt, en de andere al die dingen (en rollen) waarin je jezelf juist (zelfverzekerd) wél van waarde en betekenis voelt (en dan niet op gebied van liefde, maar bijv waar je goed in bent, graag doet, eigenschappen, talenten enz benut, of iets presteert, zoals wat je leert aan opleidingen, vaardigheden en aan ervaring op doet, vanalles waardoor je vindt dat je iets voorstelt, "iemand" bent.

Liefde en eigenliefde is de (onveranderlijke?) kern, ik zie dat als ziel, onafhankelijk van omstandigheden en onafhankelijk van wat je "bereikt" (hebt, of kunt bereiken), het pure "zelf", wat niks te maken heeft met wat je bezit of aan diploma's/werk/ huis/ inkomen, uiterlijk enz "hebt", maar wie je (diep van binnen) bént. Zonder al die "afleidingen", zonder vergelijkingen met anderen, oid.
Hier is je "levensbron", je "menszijn", verbonden voelen met het grotere geheel waar je deel van uitmaakt, noem het universum, of het "goddelijke"/pure/ zuivere in jezelf, of je "hogere" zelf (intenties en een "weten" wat buiten de grenzen van je eigen brein en lijf reikt, info die je niet uit kennis of (eigen) ervaring hebt, maar soort van zit opgeslagen in menselijk DNA misschien wel, van duizenden jaren, misschien een oerkracht die alsmaar voorwaarts gaat, zoals het heelal, krachten die je niet kunt verklaren (zoals dát je (levens)energie hebt, waar komt dat vandaan, dat is niet zomaar een optelsom van wat je eet en drinkt, spieroefeningen enzo.

Het mysterieuze, waar mensen naar zoeken, denken een hele moeilijke en ingewikkelde tocht te moeten afleggen oid, om "ver" te komen, terwijl het binnenin te vinden is en je toegang toe hebt.
Fijne van Geurtz vind ik dat hij het voor iedereen toegankelijk maakt, voor zover je zoiets kunt uitleggen dan, waar bijv Deepak ervan uit gaat dat je "daar" pas/alleen maar kunt komen/ bereiken (eoa "verlichte staat") door heel veel meditatie en bestudering, niet voor iedereen is weggelegd, maar voor een enkeling, echt je hele leven aan moet wijden, zoals heiligen, monniken en goeroe's enzo.

Geurtz ziet (gelukkig) die natuurlijke staat van zijn voor iedereen weggelegd, en zo is het volgens mij ook.
NIet dat het simpel is, maar ik denk wel dat mensen drukker zijn met anderen dingen en het overal (in) "zoeken", behalve in hun eigen binnenwereld.
(allerlei retraites en afreizen naar Tibet oid, enige wat dan denk ik de helpende factor is, is dat je dan misschien idd die afstand néémt van je dagelijkse leven en drukte/ verplichtingen en bezittingen en daardoor gemakkelijker "dichter bij jezelf" kunt komen (dan thuis op een yogamat midden in de stad, terwijl je "eigenlijk vanalles moet"). Als je ff niks aan je hoofd hébt hóef je dat dus ook niet allemaal buiten te (proberen te) sluiten, he.

Vergelijkbaar met vakantie: op afstand van allerlei afleidingen en "ruis" waaraan je gewend bent (hoewel men tegenwoordig laptop en/of mobiel toch op de hoogte wil blijven ook op vakantie, jammer, gemiste kans!)
Het is makkelijker "in het hier en nu zijn" of gewoon "zijn" (zonder allerlei afleidende gedachten, gevoelens, behoeften en bezigheden) als je niet geplaagd wordt door het verleden en je (ff) geen zorgen maakt over de toekomst!

Is gewoon logisch, hoe meer je buiten moet sluiten, hoe lastiger om de stilte in jezelf te vinden. En dus om zonder "stoorzenders" helemaal op je (innerlijke) zelf af te kunnen stemmen.
Veel mensen vinden het heel moeilijk om "nergens aan te denken" (bijv als ze leren mediteren blijven gedachten opkomen), dat geeft ook niet, het is alleen al fijn om de "me-time" te nemen voor jezelf, ff niks te hoeven of moeten, je eigen gezelschap.

"Ik ben er ff niet" (voor alles wat en iedereen die je voor je het weet allemaal "in beslag" neemt).
Ik denk dat hoogsensitief misschien wel een gevolg is van een groot empathisch vermogen en juist een voordeel kan zijn als je dat kunt inzetten voor jezelf, omdat je al eea "aanvoelt", als je dat ook op jezelf kunt uitoefenen en niet altijd maar die radar op anderen te richten, maar dus naar binnen weet te richten?

Anyway, zelf ook druk komende dagen.
Had met dit mooie weer bij mijn hutje moeten zijn natuurlijk, lekker chillen, maar dat zit er ff niet in helaas
Al ben ik blij dat er ook weer werk aan de winkel is.

Ik geniet zo ook wel, zelfs binnen als ik de blauwe lucht buiten zie, en ik ga zeker wel straks de zon ff in ook, en zwemmen, als eea klaar is.

Voel me ook wat flirterig, lente in mijn bol, mag wel uitkijken dat het niet met vuur spelen is, (niet zozeer met de getrouwde man, overigens, eerder die andere "losbol" die tot de verbeelding spreekt en merkbare spanning heerst), al mag dat vurige zich onderhand ook wel weer eens uiten

Topdag weer vandaag, helemaal leuk (op onze toplocatie)!
En wat een prachtige, zonnige zomerdag.
Ben moe, maar blij, en morgen hopelijk nog zo'n dagje erachteraan.

Genieten jullie ook een beetje van het zonnetje?
Fijn weekend iig!

Ooooooo wow, wat een geweldig nieuws, Lisanne!

Leuk dat je het hier komt updaten, en zo zie je hoe het leven sindsdien een gunstige wending heeft genomen voor jou: zo te horen zit je op alle fronten lekker in je vel (en nog eentje erbij onder het vel), echt top dat alles inmiddels meezit, het leven nu eens als een mag meemaken!

Wat mooi en dat wordt de tweede topicbaby van (voor zover ik weet, iig) en nog wel van jou, de oprichtster!

Heb je het verteld op je nieuwe werk? Is het goed te combineren tzt?

Ja, jammer dat het topic stil is gevallen, dat zat er al langere tijd in, er is een tijd van komen en een tijd van gaan, dat geldt ook hier.
Ik weet niet of je hier nog weleens kwam kijken, maar doordat het hele forum is vernieuwd zijn oude delen helaas óók niet meer terug te vinden (dwz ik kan ze niet terugvinden). Daar baal ik van, daar stonden zoveel mooie ontwikkelingen van meerdere mensen in (itt ellenlange monologen van mij op het laatst).

Voor mij is het juist goed om me weer veel meer te wijden aan ontwikkelingen in eigen leven. Ben nu bij hutje aan de koffie, een van de weinige vrije weekenden, dus daar maak ik meteen gebruik van als het ff kan: lekker buiten zijn, onder een parasol dan wel tot een uur of 4 en ik zwem tegenwoordig veel omwille van conditie en soepelheid, dus vanmiddag zwem ik iedereen voorbij haha!

Vorige week op festivalletje nog een bijzondere ervaring met een Indiër op een festival. Ik had na de 1e dag last van 1 schouder (hele dag niet en op de terugweg pas stijf en pijnlijk) en eigenlijk al tijden beide schouders, oa daarom gaan zwemmen, en werd maar niet echt beter).

Affijn, was dus zo iemand die iets met je energie doet, dat als het ware wegmasseert waar het vast zit, zelfs zonder je echt aan te hoeven raken.
In mijn geval schouders (door oa jarenlang en ook in huidige werk veel voorover staan?)
Anyway, hij deed eea rondom die schouders en pakte mijn hand, zei me dat ik veel op mijn schouders draag (en dat klopt ook wel), en sterke schouders heb, dus dat ook kán dragen. En dat hij een enorme kracht bij mij voelde.
Nog een paar tips gekregen (omdat ik nogal eens energie van anderen oppik, en hij natuurlijk ook, wilde weten hoe eea van me af te kunnen laten glijden, zoals hij dat kan ("wegnemen" van anderen en toch zelf weer kunnen loslaten wat niet van hem is) kreeg ik nog wat tips.
En die avond reed ik naar huis en eindelijk eindelijk zaten mijn schouders helemaal los, en ikzelf in heel diep ontspannen onderbuikademhaling.
Zo lekker had ik in geen tijden in mijn vel gezeten, ongelooflijk wat zoiets "kleins" kan doen, waar ik al maaaanden zelf moeite voor aan het doen was (zwemmen en dan sauna in: in- en ontspannen)!
Heb zijn kaartje, daar ga ik vaker heen, ik wil nog eea van hem leren, is iemand die qua werk (anti)agressietrainingen geeft hahaha, en wat straalt zo iemand zelf een rust uit!

Zo ontmoet ik toch altijd wel bijzondere mensen hier en daar, ben blij dat ik zoveel aktiever ben, want besteedde veel teveel tijd achter de pc (en ik bloei op tijdens het lente-, zomer-, en herfstseizoen: buiten zijn, de buitenwereld in, irl contact met andere mensen, en dat werd ook tijd na zoveel tijd "van binnenuit".

Heerlijk dat je zo op je plek bent, ook qua wonen het zo getroffen hebt!
Het is je meer dan gegund!
Ik wens je dan ook een gunstig verloop van je zwangerschap en jullie daarna een gezonde baby in je handen mag houden, houd je me (ons) een beetje op de hoogte?
Ben je niet misselijk en moe in deze fase of valt het wel mee?

Heel veel liefs en geniet van al het mooie wat je/jullie is toebedeeld!

Jeetje Yas, super om te lezen dat jij ook zo lekker gaat!
En dank voor je goede wensen voor iedereen.
Zoals je de wereld in blikt als je zo goed in je vel zit, zo zie je dan ook zoveel moois om je heen, he, dan presenteert diezelfde wereld zich naar jou ook van zijn fraaiere kant (overal en in alles), heel bijzonder, het universum gunt je dan ook eea lijkt het wel.

Ik heb optimaal van het mooie weer genoten, nog een extra dagje meegesmokkeld (ik wil hier nooit weg als ik hier eenmaal ben bij hutje), nu zo eten en wasgoed inpakken en weer naar huis..

Met die stijgende temperaturen zijn stijgt bepaald temperament in mij blijkbaar mee, zijn er hier gelukkig ook weer eens leuk-spannende ontwikkelingen gaande , werd hoog tijd ook (en ook daar was hutje oa oorspronkelijk voor bedoeld, me-time, dichtbij mezelf, natuur en in- en ontspanning, waaronder aandacht voor het fysieke). Dus op andere manieren weer eens lekker in mijn vel

Hopelijk kan ik dat thuis en straks weer druk aan het werk ook vasthouden
En dat hoop ik voor iedereen die hier nog leest ook: die warmteen het zonnige omarmen in jezelf en om je heen



Benieuwd of meer medeschrijvers aangestoken worden voor een update.

Gekkenhuis vandaag weer op onze favoriete lokatie, wat een feestje en wederom waren de weergoden ons goed gezind
Na een paar dagen voorbereiden op de toppen van je kunnen balanceren is dan wel kicken, we waren zo goed als uitverkocht en het lukte allemaal ook nog geeneens tijd om naar toilet te gaan of iets te eten/drinken tot begin van de middag, en na zo'n dagje kom ik er dan ook helemaal hyper vandaan, haha.
Ff landen, hoor

Morgen verwacht ik weer zo'n dag erachteraan, dus moet wel fit zijn. Het zwemmen werpt zijn vruchten iig merkbaar af

Hoe gaat het met jullie?
Beetje genieten van het mooie weer en weekend?

Edit: hele weekend is een topweekend geweest!
Hard werken, maar helemaal fijn en nu een dagje weekend houden

Laverneb: dat komt denk ik voort uit een opvatting van liefde en geluk die meer te maken heeft met emotionele afhankelijkheid.

Liefde is een veel ruimer begrip dan dat de bedoeling van geliefden zijn is dat je elkaar gelukkig hoort te (kunnen) maken en de ander ervoor verantwoordelijk stellen als dat niét zo is.
Dat lijkt dan meer op "een geliefde hoort mij tevreden te stellen" (of mijn zin te geven, mijn behoeftes te vervullen, wat ik wil "krijgen" aan liefde, aandacht, zorgzaamheid, seks en intimiteit, verdeling huishoudelijke taken, aan emotionele en praktische steun in het dagelijks leven, bij tegenslag op kan leunen en rekenen).
En als dat niet naar wens of (eigen) verwachting is mag daar zgn "terecht" over geklaagd worden, dan is dat reden om zich óngelukkig te "mogen" voelen.

In een exclusieve, monogame relatie zal je altijd verschillen hebben in wensen en verwachtingen, en daar komen de vele vragen op de relatiepijler vandaan van "is het normaal wat ik wil/verwacht/vind/voel of mijn partner wil/verwacht/vindt/voelt?"

Mensen zijn nogal gericht op het "krijg-gedeelte": wat haal ik uit die relatie, wat krijg ik van partner aan liefde, aandacht, zorgzaamheid, tijd en vind ik dat (goed) genoeg?
Verdien ik niet meer, ben ik niet meer waard dan dat, of juist "waar heb ik zoveel goeds aan verdiend"?
En dan gaat het vrijwel altijd over de balans geven en nemen, alsof het een ruilhandel is: ik denk en app de hele dag aan jou en jij niet aan mij, dus ik houd meer van jou dan jij van mij.
Ik ben zo zorgzaam en mijn liefde is onvoorwaardelijk, ik wil álles voor je doen (of heb álles voor jou gedaan) en wat krijg ik ervoor terug?!

Het gaat fout als jij of je partner de eigen opvattingen en verwachtingen van een relatie en omgang, hoeveelheid en kwaliteit van liefdes/zorgzame uitingen en emotionele betrokkenheid, steun, begrip, meeleven en samenleven gaat projecteren op de ander: zoals je het zelf "geeft" ook zelf wil "krijgen" van de ander.
En anders twijfelt aan de gelijk(waardig)heid van de liefde/ gevoelens voor elkaar.

Dat zal nooit helemaal overeenkomen!
Het begint ermee dat je aan een relatie niet allerlei "rechten" gaat ontlenen, omdat je daar immers die partner voor hebt, en zou mogen verwachten dat die (in dezelfde mate ook nog) beantwoordt aan je ál je (persoonlijke danwel "algemene") behoeften en wensen.

Stellen zonder noemenswaardige eigen interesses, sport of hobby's, sociaal leven, en eigen bezigheden zullen meer op elkaar zijn aangewezen voor "vermaak" en afhankelijker zijn van elkaar om het "leuk"/gezellig te hebben samen en wellicht meer op elkaar letten qua eigen behoeften dan stellen die dat ook los van de ander voor een (groot) deel kunnen vervullen.
Emotionele ondersteuning , maar ook plezier wat je zelf ergens in hebt of bijv al met vriendinnen of familie deelt, rust dan natuurlijk minder op de schouders van die ene persoon die je partner is.

Dus wat je van iemand verwacht hangt ook nog eens af van eigen vermogens en situatie(s), en als jij al snel gaat denken vóór de ander (gaat inschatten of invullen dus wat die ander nodig heeft en wel zal verwachten van jóu) is dat vaak subjectief gekleurd met wat jij iha vindt dat je in een (vaste) relatie van een (levens)partner zou mogen verwachten en hij dus ook van jou.

Let op: dit is idd jóuw eigen gekleurde visie (of die visie hebt verworven, uit ervaring met exen of andere voorbeelden waarin de partner verantwoordelijk werd gesteld voor het (on)gelukkig zijn (geworden) en ontevredenheid, die leidde tot ruzies, wie er gelijk heeft, wat normaal is, waarin je werkelijk of zogenaamd tekortschoot tov elkaar(s verwachtingen/behoeften) en leidde tot verminderde of verdwijnen/verlies van liefde, met een breuk als eindresultaat.
(en daarna beschuldigen of afvragen/ analyseren wie daar de "schuld" aan had vaak ook nog).

Deze opvatting van "ware liefde" is alom vertegenwoordigd in de samenleving, incl "wat voegt iemand toe (voor mij: wat haal ik hieruit tov alleen leven?), is dit een bonus of kost het meer energie dan het oplevert, samen voordeliger dan alleen?
Lijstje van voor- en nadelen? Financieel gemakkelijker of "zekerder", het idee dat er altijd iemand voor je is (of hoort te zijn) en meedenkt, meeleeft, je zal begrijpen en niets liever wil dan je op handen zal dragen en al je wensen zal vervullen, incl zichzelf nog liever wegcijfert omdat de (liefde voor/van de) ander belangrijker is dan jijzelf en/of eigenliefde, en de ander zijn/haar + gemeenschappelijk belang boven eigenbelang gaat voortaan?

En dat uiteraard terug mag verwachten dat jij + liefde voor jou + de relatie/gemeenschappelijke belangen voorgaan op zijn eigen behoeftes en belangen?
Want die "gelijkwaardigheid" hangt natuurlijk wel op dat je ongeveer evenveel in de relatie/ander stopt als andersom, wil je zelf niet tekortgedaan worden of zelf niet tekortschieten naar de ander?

Het hele idee stoelt imo op een idee van gelijke waarde (gelijkwaardigheid dus) op het gebied van eigenwaarde.
Van wel/niet goed (genoeg) zijn voor je partner.
Je hebt Geurtz gelezen dacht ik, daar wordt dat verschil in liefde versus de laag van eigenwaarde (negatieve geloof en daaroverheen de strategieen waardoor of waarin je je wél goed genoeg en waardevol vindt) goed uitgelegd.

Mensen die liefde ook daaronder scharen (hun partner meer of minder waard vinden dan zichzelf om allerlei redenen) zien dat als iets wat je kunt krijgen en geven aan elkaar, dat je dat kunt of moet zien te verdienen doordat je in elkaar investeert (en dat ook mag terugverwachten, terugverdienen wat je er zelf in stopt) enz.

Of lezen (de omvang van gevoelens van liefde bij zichzelf of van de ander) af aan uitingen daarvan, in allerlei vormen: van fysieke uitingen, seks, tederheid, wat iemand voor je doet (uit zichzelf) en voor je over heeft, aan lieve woorden/ beloftes/ complimenten/ attente appjes, begrip, steun en belangstelling enz voor je heeft, tot vanalles bereid is om (uitsluitend/ exclusief, speciaal) met jóu te (willen) delen.

En dan zijn er mensen die het accent daarbij meer leggen op "wat voegt de ander toe voor mij, kan ik krijgen aan liefde enz ván diegene en is dat een aanwinst voor MIJ?" maar andersom ook mensen die bang zijn dat ze zich juist verliezen in het "geven" en zichzelf daarbij voorbij zullen lopen en eigen wensen en behoeften ondergeschikt gaan maken omdat ze "hun partner gelukkig willen of horen te maken" waardevoller/ belangrijker vinden dan hoe ze zichzelf daarbij voelen.

En teleurgesteld/ verongelijkt raken op den duur als dat uit evenwicht groeit of blijft en de ander zich daarin wentelt, en al die attenties, moeite en investering in hem en de relaatie (tevreden houden) niet (genoeg) gewaardeerd wordt, laat staan niet "terugbetaald' wordt (als het eens andersom nodig is).

Je creeert dan zelf bijv jarenlang (mede) een patroon van "let maar niet op mij, het gaat om jou en ik doe alles voor jou, als jij maar gelukkig bent dan ben ik het ook" oid, tot je eigen achtergestelde (maar daardoor niet verdwenen) verlangens, verwachtingen en behoeften van zich laten spreken, die zich op den duur niet tot zwijgen laten brengen.

Liefde (het gevoel liefde) is imo een veel ruimer begrip dan wie wat voor wie doet of overheeft, of hoeveel wie aan wie denkt, dat uitspreekt of laat merken.
En ook geen garantie voor je geluk en welzijn: mensen voélen (toch) zo'n soort afhankelijkheids"liefde" voor mensen die dat zelfs danig beperken of schaden, hun welzijn en geluk ondermijnen, en zelfs op ovelevingsniveau gevaar lopen.

"Onvoorwaardelijke" liefde voor een ander wordt als iets moois en goeds gezien, als "het juiste/goede".
Waar komt dat vandaan en is dat wel zo, klopt dat (geidealiseerde) beeld wel?
En welke voorwaarden mag je stellen aan liefde geven en nemen, welke gaan zelfs ten koste van eigenliefde, en in welke opzichten is dat (nog wel) gezond (en terecht om daar grenzen aan te stellen)?

Je kunt van iemand houden en overweldigende liefde en heftige verlangens enz voelen voor iemand waar je toch geenlangdurig gelukkige en gezonde relatie mee kunt hebben (aan wie dat ook ligt, tis een wisselwerking) en andersom misschien een uitstekende en gezonde, gelijkwaardige relatie met iemand voor wie je geen overweldigende liefdesgevoelens voelt.

En zie de relatiepijler iha: een fijne en bevredigende relatie is niet het recept voor gelukkig leven, daar zijn veel meer ingredienten bij betrokken: gezondheid, werk, vriendschappen, familieperikelen, verlies, depressies en issues uit verleden of innerlijke factoren, ontevredenheid met zichzelf/ uiterlijk/ omstandigheden, financiele zorgen, woonsituatie, burengeschillen, enz: liefde en ook een goedlopende relatie behoeden je nog niet voor tegenslag op andere gebieden, en wordt ook niet verholpen door dat te kunnen delen: wat je zelf voelt aan pijn en ellende kan een ander nu eenmaal niet voorkomen, van je wegnemen of van je overnemen (hoe graag iemand dat ook zou kunnen).

En zo kun je bij grote verschillen op enig gebied hooguit naar elkaar toegroeien, wat bereidheid en begrip van de ander verwachten, maar nooit (helemaal) dat die ander zo moet denken, vinden, gedragen, worden, communiceren en leven zoals je het zelf zou willen zien.

De bedoeling van liefde kan imo iig niet zijn dat je elkaar beklemt, beperkt, klein wilt houden, weghoudt van andere mensen en bezigheden, verbergt, als bezit ziet ("van mij en niemand anders!"), voorschrijft hoe hij/zij moet zijn, domineert, mentale of fysieke schade toebrengt, manipuleert, zin doordrijft, benadeelt om er zelf beter van te worden en ga zo maar door.

Voorbeelden van emotionele afhankelijkheid aanzien voor liefde is oa "als je van me zou houden zou je dit of dat (gedrag) wel of juist niet doen" en "als je dat (niet) doet, houd je niet van mij of heb je nooit van mij gehouden".
Het lastige is dat voorbeelden hiervan door oa soaps (die juist het moeten hebben van emoties als jaloezie, afgunst, veroveren en belazeren, elkaar een hak zetten en gelijk halen enz) en liedjes (wat heb je me aangedaan), bouquetreeksen en tijdschriften (hoe maak ik hem gelukkig in bed, hoe val ik in de smaak op Tinder, blijf ik interessant, slank, mooi enz) en forums en vriendinnen, familie enz dus zo normaal lijken te zijn en vele andere bijdragen aan dat idee dat je moeite of je best moet doen om liefde te "verdienen" (en andersom). dat je daar hard voor moet "werken" om het te láten werken en te behouden ook, wil je samen oud worden.

Liefde is temidden van andere factoren een speciale, maar nog steeds 1 van de factoren voor geluk, betekenis en voldoening die je aan je leven kunt ontlenen en aan je leven kunt geven (voor anderen, voor de wereld, wat jouw aandeel is in het bestaan).
Als je de indruk hebt dat een potentiele geliefde/partner jou wél verantwoordelijk maakt of houdt voor zijn geluk, is het zaak om dat soort dingen uit de wereld te helpen, ipv daarin mee te gaan.
En allereerst zelf van dat "geloof" zien af te stappen, als jij jezélf zo verantwoordelijk maakt of voelt voor andermans geluk, zodra een man in je leven komt..

Het is van belang dat je dit soort verwachtingen en ideeen checkt en bespreekt, alvorens (zelf) als potentiele "geschikte" geliefde aan te nemen, en maar af te wachten of je soortgelijke (algemene) opvattingen over liefde, lust, het leven enz hebt. Ik snap ook niet dat mensen genoeg waarde hechten aan oppervlakkige appjes zoals "hoe was je dag?" en als het maar genoeg aandacht is dat zien als "geschikt" (ipv inhoudelijk elkaar leren kennen (en met eigen ogen zien/meemaken in de dagelijkse praktijk en omgang, ipv alleen praten), hoe je over vanalles denkt, leeft, doet, aan gewoontes hebt, tijd, achtergrond, sociale kring, werken/wonen enz).

Net als dat je zelf gaandeweg dingen tegenkomt bij de ander (en/of jezelf) die je minder leuk vindt kan dat andersom ook nog zo zijn: naarmate je meer van iemand kent/weet/merkt stel je naar boven of beneden bij, en in het geval je iemand steeds aangenamer vindt groeit dat imo dan richting "smaakt naar meer" of blijkt juist van niet. Dat is heel normaal, en jammer dat mensen daar zo teleurgesteld in zijn of aan zichzelf gaan twijfelen als dat op niks uitloopt en geen verliefdheid of liefde wordt (of 1 vd 2 niet).

Ook aan andere naasten kleven altijd wel dingen die je niet bevallen of met elkaar eens bent, of ontlokken eigen minder fraaie reacties in de omgang/wisselwerking. Het totaal is wat telt: wat overheerst, wat je voelt voor iemand, en dat is niet weg of "op" als je boos of teleurgesteld bent of je ergert aan iets als je (eenmaal) om iemand geeft. Aan het begin kan het wel (genoeg) afknapper zijn om dat verder te verkennen en dat mag.

Het is heel normaal en logisch ook dat het in je eentje vaak makkelijker in evenwicht blijven is dan in wisselwerking met een partner, omdat alle relaties en omgang met anderen je spiegelen en reactie ontlokken, rekening mee houdt, uitdaagt, met dingen confronteert die je in je eentje niet tegenkomt (of ontdekt aan jezelf).

Dat je in je eentje evenwichtig, tevreden en gelukkig bent met jezelf en je leven is dan ook een niet zo reele maatstaf of je "klaar" zou zijn voor een gezonde relatie (en ook niet dat je die dan verdient en -pas dan- vanzelf op je pad komt, je de juiste types aantrekt en dergelijke uitspraken).

Relaties nodigen uit tot ontwikkeling, ik denk dat je het beter zo kunt zien.
Dat is de uitdaging op zich, waarin buig je mee en wat maakt het in je los, hoe reageer je zelf, pas je je aan of blijf je (soms rigide?) bij eigen visies, opvattingen, principes, waar jij in gelooft, wilt, verlangt?
Sommige dingen zijn misschien wel bedoeld om mee te maken, zodat je veelzijdig ontwikkelt en groeit, verruimt door ervaring (en ook hoe het niet moet) en niet zoals je zelf zou willen of uitgekozen had als je dat zelf had kunnen bepalen.

Ik vond het een mooie gedachte toen ik las: "het gaat niet om een goed wezen te zijn, maar om een heel wezen te zijn".

Soms weet je zelf niet wat voor jouw (levens)doelen of wat jij misschien te leren/ overwinnen of ontwikkelen hebt het "beste" is (als je dat helemaal zelf zou kunnen bepalen), wie weet stuurt "het universum" sommige mensen of ervaringen met een heel andere reden en is het de bedoeling om je over te geven aan wat het leven voor je in petto heeft, ipv je over te geven aan een ander of waar en wat je zelf behoefte aan hebt/vindt/ wenst.

Ook mindere of ronduit "slechte" ervaringen kunnen weleens een functie hebben, niet zozeer als een levensles, maar omdat simpelweg alles wat je ervaart en meemaakt bijdraagt aan die "heelheid" (en die bestaat uit positief én negatief, goed en kwaad), wie zal het zeggen?
Het maar liever niet (meer) durven ervaren, uit angst dat iets verkeerd gaat of je uit je evenwicht zal halen is misschien het meest veilige pad, maar comfortzone is niet altijd het beste (en daaruit breken ook niet altijd), als je daardoor alles hetzelfde wil behouden zoals het is (en dus niet meer groeit/ontwikkelt/verruimt).

En dat kan op allerlei gebied, in je werk evengoed, dat hoeft niet per se op gebied van liefde en lust te zijn.
Dat blijft eigen keuze, waar je je comfortabel in wil voelen of juist die uitdaging met jezelf (en de ander) aangaat, risico's in neemt, het "gewoon" probeert, met wel of niet gewenst langdurig resultaat.

Over je andere vraag kan ik kort zijn: er is niks spannends aan, comfortabel gezelschap eerder, met wel wat fysieke close warme affectie , we hebben voornamelijk wekelijks fijne gesprekken over vanalles en het leven, gedeelde interesses. En mede dankzij die gesprekken is dit contact binnenkort alweer voorbij, aangezien hij zijn baan heeft opgezegd en alweer een nieuwe aangenomen en daardoor niet meer in deze contreien zal verblijven.

Maar treedt dat op bij jou bij elke man die jou/jij leuk vindt en weleens iets zou kunnen worden?

Ik denk dat jij zo'n sóórt relatie (gebaseerd op emotionele afhankelijkheid) -terecht- niet zou willen.
Dan is het zaak om dat niet bij voorbaat al voor diegene in te vullen (dat hij dat wel voor ogen heeft en daar wel op uit zal draaien als het iets wordt), maar áls je iemand ontmoet en leuk vindt af te tasten over dit soort dingen.

Of zelf te vertellen wie en hoe jij bent en in het leven staat, en over relaties denkt (wat je iha wel en niet zou willen, prettig vindt, over denkt -al dan niet door ervaring ergens mee, anders zou doen in een volgende relatie).
Dat valt imo gewoon allemaal onder "leren kennen": kijken of je in grote lijnen min of meer eenzelfde kijk op het leven hebt, (en dat is imo veel belangrijker dan of iemand bijv herkenbare hobby's heeft en andere dingen waaraan zoal wordt bekeken of iemand een potentiele "match" is).

Het niveau van levensvisies, levensdoelen en levenswijzen bespreken geeft als voordeel dat je een reeler indruk van iemand krijgt en hij van jou voordat er evt gevoelens ontstaan en gaandeweg pas blijkt dat je behoorlijk (en misschien onoverkomelijk) verschilt.

Dan nog kunnen verschillen ook júist een verrassende/ frisse blik geven op eigen overtuigingen en normaalwaarden, zodat je die ook (weer) eens tegen het licht houdt en wie weet anders/van een andere kant ziet, bijstelt of verruimt.

"Saunaman" is nogal gecharmeerd van mijn "bijzondere" kijk op het leven (zoals hij zelf zegt) en dat ie bepaalde dingen nooit zo bekeken heeft.
Een type die nogal hechtte aan "zekerheden", zoals de vastigheid van een (steeds beknellender) loopbaan bij al jaren dezelfde werkgever en al jaren rondliep met onvrede en de gedachte om nu of nooit voor zichzelf te beginnen.

En nu de opluchting/ bevrijding ervaart dat die knoop is doorgehakt (wat nogal een risico ís als je het heeeel goed voor elkaar hebt, met verantwoordelijkheden tov een gezin en gezien leeftijd, enz) + vrijwel direct aan alle kanten de wind in de zeilen meekrijgt van wat er "plotseling" in no time aan kansen opdoemt en nog veel beter blijkt uit te pakken dan hij had dúrven dromen!

Ik wist helemaal niet dat zoiets speelde qua werk, had het iha gehad over dingen als wat je "verdient" of "aantrekt", verteld over lol en plezier in mijn (uiterst onzekere) werk, dat er meer is in het leven dan zóveel van je tijd stoppen in werk (en ook nog eens van huis zijn daarvoor) en daarvan bijkomen in de weekenden, huis & tuin onderhouden, rekeningen betalen en eens per jaar op vakantie -en dat is het wel zo'n beetje-.

Mooi om te zien hoe iemand in no time opbloeit, zich (weer) levendig voelt, met plezier en vol (zelf)vertrouwen nieuwe uitdagingen aangaat en veel zin heeft om het nieuwe, onbekende te onderzoeken. En dat heeft ook positieve consequenties voor zijn relatie en gezinsleven en meer "me-time" naar eigen inzicht te besteden, ipv
dat dat door (huidige) werk gedicteerd werd.

Anyway, eea was net het zetje blijkbaar in een richting waar hij (al zelf) tegenaan hikte en ik zonder het te weten in aanmoedigde om in het diepe te springen.
In die zin kun je vanuit angst (als getrouwde man bijv vooral een gevaar zien in omgaan met een andere vrouw die je ook nog aantrekkelijk vindt) risico uit de weg gaan door dat te mijden, of een bepaalde mate van begrensde omgang toelaten, en andere (positieve) input (van buitenaf, van iemand die objectief is zonder belang daarbij) kunnen "meenemen" die je t/m nu in bestaande kringen niet (of onvoldoende) kreeg.

Bestaande of "gelijkgestemde" mensen (gezin, familie, vrienden, collega's) kunnen je ook vasthouden in wie/hoe je denkt dat je bent (en zij jou kennen) en bekende patronen en leefwijzen, ook al voel je zelf dat je je verder zou willen ontwikkelen en andere kanten van jezelf aanboren, ook al weet je niet hoe goed je daarin zult zijn als je die nooit hebt geprobeerd (en hooguit kunt inschatten/ gelóven in je capaciteiten obv je intelligentie, kennis, ervaring en vaardigheden dat je dat ook heus wel goed af zal gaan).

Blijkbaar heb ik zoiets gezegd als juist je niet laten weerhouden door angst(en), maar die angst aangaan en als een uitdaging beschouwen oid.

En dat is denk ik wel belangrijk, dat je blijft gelóven dat andere mogelijkheden bestaan, als je het risico neemt om het onbekende te exploreren, en jezelf niet vastklemt (of vastklampt) aan wat je vooraf al invult of bang voor bent dat het zal zijn of gaan en daarom maar bij voorbaat afschrijft en niet eens meer probéért.

Er zijn echt mannen die niet zo'n claimerige afhankelijkheidsrelatie willen en net als jij prijs stellen op eigenzinnigheid, eigen zeggenschap en een (groot) stuk vrijheid voor eigen leven en ook mét een geliefde inhun leven te kunnen blijven leven naar eigen inzicht. En die ook weten (of ervaren hebben) dat gelukkig zijn niet van je partner afhangt en zélf invloed op andere bijdragen/factoren hebt en houdt (voor zover die "maakbaar" zijn) die daaraan toevoegen of verminderen.

Dan nog blijf ik erbij dat het niet zo is dat als iemand bij je past (potentieel "relatiemateriaal" automatisch ook liefde/verliefdheid mee zou brengen.
En andersom iemand op wie je verliefd zou kunnen worden ook bij je (opvattingen en levenswijzen) past of zou horen te passen en een gezonde, fijne relatie en leven mee kunt delen.

Liefde is imo een grillig en onvoorspelbaar iets, soms trekken tegenpolen elkaar aan, soms (op jezelf) gelijkende mensen, en ook wie je "lust" is niet iets wat je doorgaans bewust kunt "sturen" naar eigen wens of wil.
Die gevoelens voorkeuren en smaken worden mede door onbewuste factoren bepaald, "chemie", aanleg, instincten waar we ons niet van bewust zijn en wie weet wat er nog meer meespeelt (en dan nog wederzijds), ik denk dat mensen zichzelf overschatten door te denken dat ze dat zelf "kiezen" (ook je eigen "vrije" wil is door aanleg/karakter en opvoeding, omgeving, kennis, ervaring, cultuur, tijdsbeeld en plek waarin je leeft, opvattingen van buitenaf enz beinvloed).

Blijven openstaan voor -ook andere- invalshoeken en dat hoe iets ook zal uitpakken of aflopen je altijd wel iéts leert van de weg erheen betekent soms risico's nemen, wil je ook de kans op een goéde ervaring/afloop niet mislopen.

Als je dat risico bij voorbaat wil uitsluiten (zoals ik zoveel mensen zie doen door liefst vooraf meteen "zekerheid en duidelijkheid" te willen voor ze ergens hun tijd of moeite insteken) bestaat niet. Tenzij maar helemaal nergens meer aan beginnen of in geloven.
Je kunt hooguit risico op fiasco's verkleinen door eerder opgedane en ondervonden kennis en ervaring te gebruiken, zodat je herkenbare eerdere niet herhaalt in de volgende ervaring.

Dan nog kun je uit bepaalde ervaringen verkeerde conclusies hebben getrokken (zowel over jezelf (zo ben ik in relaties) als toepassen op bijv "alle mannen zijn zo" in relaties of (tot nu toe) specifiek naar/met mij).
Je kunt jezelf namelijk ook goed vastzetten/beperken door jezelf dingen wijs te maken als "ik val altijd op foute mannen, dus deze zal ook wel fout blijken te zijn" oid.

Het enige goede aan patronen ontdekken in meerdere ervaringen is als je dat inzet om die (tijdig) te herkennen (en die ervaring dus ook te gebruiken) en het anders te doen met wat je nu weet, of mee te stoppen als je merkt dat je de voorgaande aan het herhalen bent.

Door maar liever niet meer te proberen en te onderzoeken (of het ook anders kan/ bestaat) blijft het bij wat je tot nu toe kent en hebt ervaren (en dat weet je al).
De enige manier om te blijven ontwikkelen is door nieuwe/ andere ervaringen mee te maken..

Daarom is het vaak zinloos als je dezelfde houding en opvattingen die met (een) ex (en) niet werkten te herhalen met een nieuw persoon in de hoop dat die ex de verkeerde partner gewoon was, en komen mensen met de nieuwe partner vaak gewoon weer in dezelfde patronen terecht als ze hun eigen aandeel in de wisselwerking niet (h)erkennen en (onbewust?) herhalen wat ze kennen (en niet bijstellen of veranderen/verruimen ahv die kennis/ervaring).

Je kunt vooraf eea polsen en aftasten, bespreken, uiten en nieuwsgierig onderzoeken wie de ander is, denkt en leeft, en ook al moet je daarbijin het begin op woorden afgaan, je kunt sommige dingen pas merken als je elkaar meemaakt in de praktijk, in of iemand daadwerkelijk (in doen en laten, in daden) idd is zoals hij/zij schetst (en dat is vaak een gunstiger beeld, of zoals je/ze willen zijn, hun "zondagse zelf"..

Bijna niemand zal in het begin zijn/haar "voorwaarden" en minpunten benadrukken, dat je later zo'n zeurpiet/pietlut kan zijn, dat je zijn voetbalavonden met zijn maten niet zult pikken oid, en andersom dat jij niet meer met mannelijke collega's "mag" lunchen, geacht wordt elke avond thuis te zijn voor hem en zijn/jouw verwachtingen/behoeftes/voorwaarden te vervullen aan aandacht, intimiteit, zorgzaamheid en huishoudelijke taken of whatever je allebei in mind hebt bij het woord "relatie" (al dan niet een huis en leven delend).

iig is het wel zo dat hoe minder je in de smaak probeert te vallen en een fraaier beeld voorschotelt (en voorgeschoteld krijgt) om te wíllen passen bij elkaar, hoe eerder je zult en kunt merken dat het niks gaat worden.
En dat kun je jammer vinden, of bang dat je hem afschrikt of hij jou als je eerlijk bent, of juist maar liever blij zijn dat jij of hij daar zo snel achter bent/is zonder weken of maanden nodig te hebben om te merken hoe jullie zijn in de realiteit.

Persoonlijk heb ik iig liever dat de man in kwestie of ikzelf vrij snel eoa droombeeld aan diggelen gooit dan dat je een totaal vertekend beeld vormt, gebaseerd op al het fraais wat je tot dan toe te zien/horen krijgt, aangevuld/uitvergroot met eigen (mooiste) wens/verwachting van wat je ideale partner zou zijn (over wat je nog niet kent van elkaar) en daar dan verliefd op wordt (met alle kans op evt tegenvallers van dien).

Ik gooi er tegenwoordig gewoon maar meteen bepaalde "wetenswaardigheden" in, die niet iedereen even leuk zou vinden, zodat ik ook weet wat voor vlees ik in de kuip heb (of hij daarvoor open staat of over denkt). Dan nog gaan sommigen daar op het oog in mee en kan later blijken dat ie het (goedbedoeld) wel wil(de) (zich aanpast om je een plezier te doen, iets belooft omdat ie je/het leuk vindt en wil proberen, niet wil teleurstellen, zichzelf overschat maar toch niet kon of -eenmaal "veroverd"- niets van terecht komt (of anders uitpakte) in de praktijk.

Ik denk dat als je al (snel) merkt dat jij of hij zich moet/gaat aanpassen om iets te willen laten slagen of voor elkaar te krijgen, dat al een teken aan de wand kan zijn.
Ken dat zelf ook, hoor, dat je het toch nog langer wilt aankijken (en dat verdere stuk, soms tegen beter weten in, is dan wensdenken, dat het tóch kan samengaan als je het maar tijd geeft, hij of jij water in de wijn doet, voor over heeft enz).

Hoi Zon, welkom hier!
Zoals je ziet ligt dit topic stil, op een enkele opleving na.

Ik denk dat deze vraag wel een eigen topic waard is, dan zijn er meer meedenkers dan momenteel hier aanwezig!

Zie het niet zozeer als werken aan jezelf, soms is het vooral de focus op jezelf wat er allemaal (nog) aan je mankeert en imperfect is, waar je onzeker of ontevreden over bent van jezelf en dat heel erg serieus nemen.
Het is prima om je eigen aandeel ergens in te onderzoeken, en aan zelfreflectie te doen, maar niet als daardoor de aanacht vooral komt te liggen op wat niet goed of niet goed genoeg aan jou is.

Wat "moet" jij (eigenlijk) allemaal van jezelf en staat dat wel in verhouding met wat fijn is om te doen, naar wiens normen vind jij jezelf niet voldoen, hoe ziet jouw ideale dag en leven eruit (als je niet naar anderen zou kijken in je omgeving, wat je ex vindt, wat je ouders en omgeving of maatschappij vindt dat het hoort)?

Ga ook vooral weer ontdekken wat jij leuk vindt en wat jij nodig hebt aan wat jouw leven aangenamer zou kunnen maken.
Waar zou je van kunnen genieten, relaxen/ontspannen, plezier hebben?
Wat zie jij voor je aan voorwaarden voordat je jezelf als een "geslaagde vrouw" zou kunnen beschouwen (en voelen)?

Welke dromen en idealen heb jij voor jezelf, wat vind jij belangrijk in het leven, en zijn het uiterlijke zaken of innerlijke, inhoudelijke waar je naar streeft of aan werken "moet" (of beide)?

Koop alvast 2 boekjes: Coach jezelf naar succes (Talane Miedaner) € 8 en Geluk is D.O.M. (klein cadeauboekje, € 10).

De weg omhoog is meestal niet krampachtig positief proberen door te gaan idd, maar uit de weg halen wat jou verhindert om levendig en écht blij en optimistsch en vol vertrouwen in jezelf en je toekomst te zijn.
En (meer) interesses, aktiviteiten, mensen en dingen in je leven te brengen waar je plezier aan beleeft, waar je om kunt lachen, relativeren, accepteren en kunt genieten.

Mensen maken zich vaak druk om dingen die helemaal niet zo relevant zijn, en zo ook in relaties, het is allemaal zo serieus en soms wordt alles ongeveer belangrijker dan de liefde vieren, samen plezierig hebben, van elkaars body & mind genieten, échte (relaxte, prettige) aandacht voor elkaar, dan intimiteit, seks, en alles wat een relatie kan bieden als bonus.

Geen idee of eea op jou van toepassing is?
Ik weet wel als je jezelf niet langer gaat meten of vergelijken met andere vrouwen, leeftijdgenoten, de normen van (een) ex, en allerlei anderen (en daar dan niet aan vinden dat je voldoet en dat je streven maken).
Ga svp bedenken wat jouw levensvreugde in de weg staat en hoe je dat zou kunnen terugbrengen in je leven.

Al dan niet mbv een coach of andere professional die samen met jou in kaart kan brengen wat eraan scheelt en dwarszit, je overtuigingen (die vaak niet kloppen) over jezelf en het leven onder de loep neemt, enz, want veel mensen kunnen zichzelf ook heel goed "omlaag praten" en de focus verleggen naar wat ze (nog) "negatief" vinden aan zichzelf of hun leven.

Ook blijft Jan Geurts een aanrader (Verslaafd aan liefde bijv), want die legt oa het verschil uit tussen eigenwaarde (waar je aan wilt werken) en eigenliefde (je onveranderlijke kern, natuurlijke staat van zijn) en je "laag/staat van negatieve geloof over jezelf (wat niet goed/ goed genoeg aan jezelf is) en je strategieen die jij hanteert (eigenwaarde) waarin je jezelf wél van waarde vindt en goed (genoeg) in bent.

Bijv wel zelfverzekerd in je werk en andere dingen die je goed af gaan, maar ook je sterke eigenschappen en bezigheden, omgang met anderen enz waardoor je je
wel eea waard en van betekenis voelt.

Afwijzing brengt je doorgaans in die laag van negatieve (eigen) geloof!
Besef dat dat is wat je gelooft over jezelf, en vaak meer met overtuigingen te maken heeft dus dan dat dat reeel en werkelijk zo is. Zowel dat je soms meer geloof hecht aan overtuigingen van anderen (bijv je ex) als aan algemeen geaccepteerde of "gepromote" overtuigingen (zoals hoe slank "men" mooi vindt, wat anderen/ "iedereen" doet of volgt, mode, gezondheidstrends, succesvol gedrag op de werkvloer, (on)afhankelijkheid (oa van een partner, of financieel) enz, enz.

Ga veel meer ontdekken svp waar je uniek in bent, wat bij JOU past ipv andersom mee te gaan in of jij bij je ex of andere verwachtingen (van andere mensen, gemeenschap enz) past.
Soms zijn wat jij als "zwakkere kanten" beschouwt dingen die je kunt leren en versterken, soms zelfs (verkapte) goede eigenschappen, die bij JOU passen en misschien hier en daar ánders zijn (dan anderen), maar helemaal niet "verkeerd" zijn.

Het is altijd goed om jezelf (beter) te kennen in wie jij bent, zie dat dan als een fijne uitdaging om dat uit te zoeken en niet zozeer als "werken".
Ga ook maar volop ontdekken waar jij blij van wordt en voldoening uit haalt, jeezlf creatief in kan uiten, je mentale en fysieke conditie wel bij vaart, enz!

Succes!





misschien ook nog eens goed in blijkt te zijn,