Ben ik te veeleisend?

Jullie zijn zo nieuwsgierig maar je mag ook zelf eens wat eigen info geven over jullie zelf



Ik ben 35 en werk in een instelling om mensen te begeleiden terug die even de draad zijn kwijtgeraakt door omstandigheden.

Ervaring? Dagdagelijks met "verschillende" situaties, uit onze harde werkelijkheid.



En jullie mogen hier ook op antwoorden hoor!



Best toch eens afvragen of je het allemaal het zo ver moet gaan zoeken? Jullie spreken misschien uit eigen ervaring en dat werd hiervoor ook bevestigd maar niet iedereen is gemeen of met geheime bedoelingen bezig hoor.

Hebben personen hier - door hun verleden - misschien meer problemen met zichzelf waardoor ze het voor een andere in hun relatie zwaar maken?

Wat is toegeven?

Etc





Liefs

Lieve anna-belle, tja, ik zou wegblijven maar nu ben ik hier toch weer... :) Even voor alle duidelijkheid: ik voel erg met je mee, begrijp je problemen en je redenen om hier te schrijven. Maar de reacties van Kathleen en Roosje maken dat ik me opwind, dat ik het doel van dit topic uit het oog verlies en ik ben bang dat dit topic, dat voor jou en Azucena waardevol is, dan verzandt in een welles-nietes-spelletje. Ik vind het erg moeilijk om mee te schrijven hier en de reacties van Kathleen en Roosje zonder weerwoord naast me neer te leggen, Nou, da's nogal makkelijk: je slaat hun postings en de reacties daarop gewoon over. Doe ik ook, bevalt prima. Ik denk zeker dat je hier een zinvolle bijdrage kunt leveren, dus misschien kun je jezelf zo tegen al te veel frustratie beschermen en toch meeschrijven?



liefs,

dubio

[quote=quote: anna_belle reageerde



Lieve Anna Belle,

]

Ondertussen blijf ik een beetje worstelen met dezelfde vragen. Vooral wanneer we beiden een verschillende mening hebben, lijken we dat niet te kunnen oplossen. We blijven dan 'n beetje hangen bij de vraag "wie wil absoluut zijn zin doen en wie geeft er toe?". Ik vind het heel moeilijk om te aanvaarden dat het zo werkt. Zijn er dan geen tussenoplossingen te bedenken? [/quote]

Je weet zelf het antwoord op die vraag: je vriend doet absoluut zijn zin en jij geeft toe, niet andersom. Nee, zo werkt het niet, en ja, er zijn tussenoplossingen te bedenken. Dat kan alleen als beiden hieraan meewerken. Je moet allebei naar elkaar luisteren, niet één van beiden naar de ander. Er moet een evenwicht zijn.







Als hij niet luistert, dan zul je zelf manieren moeten zoeken om toch jezelf te kunnen zijn. Het is allereerst van belang dat je voor jezelf erkent dat jouw behoeften en verlangens een plaats verdienen, dat ze belangrijk zijn. Laat ze niet triviaal maken. Als ze triviaal zijn, dan zou het omgekeerd voor je vriend ook geen probleem moeten zijn om jou eens je zin te geven.



Het kan zijn dat je vriend ze niet als triviaal ziet. Dat kan zijn omdat er daadwerkelijke gekwetste gevoelens meespelen - bijvoorbeeld als hij in het verleden gekwetst is en daardoor nu moeite heeft jou te vertrouwen. Dan gaat het dus om iets groters dan 'een avondje weg met een vriendin' maar met vertrouwen. De vraag is of de relatie werkt zolang dat vertrouwen ontbreekt. Je hoeft dit niet als een premisse te nemen (onze relatie is gebaseerd op een gebrek aan vertrouwen) en je daar voortdurend aan aan te passen. Als dat het onderliggende probleem is, moet je dat aanpakken. Als jullie samen goed kunnen praten, kun je het zo misschien oplossen. Hij moet zich dan net als jij wel blootgeven en kwetsbaar opstellen, anders blijf in hetzelfde cirkeltje ronddraaien.



Lukt dat niet, dan kun je met een derde gaan praten, een relatietherapeut bijvoorbeeld. Is je vriend hier niet toe bereid, dan kun je het daar eventueel nog bij laten. Het betekent dat hij accepteert dat de relatie op een gebrek aan vertrouwen is gebaseerd en niet bereid is iets te doen om dat te veranderen. Dat gebrek aan vertrouwen is een probleem dat in hem zit, niet aan jou. Het betekent voor hem dat hij hiermee zal moeten leven. Jij hoeft je er dan niet meer aan aan te passen, want het is zijn keuze om dit mankement in de relatie in stand te houden. Jij hebt jouw deel gedaan door zijn behoefte de ruimte te geven. Als hij die ruimte niet neemt, dan heb jij alle recht om jouw ruimte te nemen.



Dus in de eerste plaats: praten. Als praten geen oplossing geeft, praten met een derde. Als je vriend niet in therapie wil gaan, kun je ook zelf in therapie gaan. Daar kun je leren om de patronen in je relatie te doorbreken. Je kunt er ook leren om anders te praten en reageren, zodat je niet steeds dezelfde zinloze discussie voert. Als jij verandert, zal hij daarop reageren. Daarmee verandert ook je relatie.



Hoe gaat het praten tussen jullie? Wat zou je er eventueel anders in willen zien?



liefs,

dubio

Sorry voor alle schrijffouten :$

Hij zal ermee moeten leven?



Kan je proberen! het enige wat er kan stuklopen is maar een relatie.Je kon ook schrijven: stop gewoon met de relatie.

En jullie bekijken dit dan zonder invloed uit jullie verleden?

Zielig hoor.



Summereuro@ gmail.com

Liefs

Lief is nu derde dag weg, en het missen valt beter mee dan ik gedacht had.

Lijkt alsof de rust me goed doet.

Krijg elke dag superlieve berichtjes en telefoontjes, is weer zo verwarrend..

Moet er 1000 kilometer  tussen ons zitten om na helse 14 dagen weer affectie te krijgen?

Liefs..

A

Mooi toch :R

Ga nu niet zoeken achter mogelijke problemen en geniet ervan



Liefs,

Lief is nu derde dag weg, en het missen valt beter mee dan ik gedacht had.

Lijkt alsof de rust me goed doet.

Krijg elke dag superlieve berichtjes en telefoontjes, is weer zo verwarrend..

Moet er 1000 kilometer  tussen ons zitten om na helse 14 dagen weer affectie te krijgen?

Liefs..

A

Lieve Azucena, het verbaast me niet dat je blij bent met de rust. Mis je je vriend wel?



Waarom zijn die lieve dingetjes verwarrend? Zou je liever helemaal rust krijgen, of probeer je nu in het reine te komen met zijn slechte kanten en krijg je daar op deze manier de kans niet toe? Geloof je dat hij van je houdt? Ik bedoel altijd, niet als hij het zoals nu toont, maar als onderliggend gevoel. Ook als hij boos is of vervelend doet... weet je dan diep in je hart dat hij van je houdt?



Waarom waren de afgelopen 14 dagen hels?



liefs *;

dubio

quote: anna_belle reageerde



Lieve Anna Belle,



Ondertussen blijf ik een beetje worstelen met dezelfde vragen. Vooral wanneer we beiden een verschillende mening hebben, lijken we dat niet te kunnen oplossen. We blijven dan 'n beetje hangen bij de vraag "wie wil absoluut zijn zin doen en wie geeft er toe?". Ik vind het heel moeilijk om te aanvaarden dat het zo werkt. Zijn er dan geen tussenoplossingen te bedenken? Je weet zelf het antwoord op die vraag: je vriend doet absoluut zijn zin en jij geeft toe, niet andersom. Nee, zo werkt het niet, en ja, er zijn tussenoplossingen te bedenken. Dat kan alleen als beiden hieraan meewerken. Je moet allebei naar elkaar luisteren, niet één van beiden naar de ander. Er moet een evenwicht zijn.

Zo voelt het niet. We komen hier gewoon echt niet uit. Voelen ons beiden waarschijnlijk even onbegrepen. En ik zou echt wel willen, maar ik begrijp hem ook gewoon echt niet.



Als hij niet luistert, dan zul je zelf manieren moeten zoeken om toch jezelf te kunnen zijn. Het is allereerst van belang dat je voor jezelf erkent dat jouw behoeften en verlangens een plaats verdienen, dat ze belangrijk zijn. Laat ze niet triviaal maken. Als ze triviaal zijn, dan zou het omgekeerd voor je vriend ook geen probleem moeten zijn om jou eens je zin te geven.

Ik zeg ook niet dat dit nooit gebeurt. Maar wel steeds met spanningen en irritaties. Alsof ik één of ander statement maak. Tegen hem of zo. Terwijl dat er voor mij echt niets mee te maken heeft. Ik ben toch helemaal niet tegen hem.

En dat vermijd ik dan weer. Ik kan me niet voorstellen dat dit steeds een gevecht moet blijven?



Het kan zijn dat je vriend ze niet als triviaal ziet. Dat kan zijn omdat er daadwerkelijke gekwetste gevoelens meespelen - bijvoorbeeld als hij in het verleden gekwetst is en daardoor nu moeite heeft jou te vertrouwen. Dan gaat het dus om iets groters dan 'een avondje weg met een vriendin' maar met vertrouwen. De vraag is of de relatie werkt zolang dat vertrouwen ontbreekt. Je hoeft dit niet als een premisse te nemen (onze relatie is gebaseerd op een gebrek aan vertrouwen) en je daar voortdurend aan aan te passen. Als dat het onderliggende probleem is, moet je dat aanpakken. Als jullie samen goed kunnen praten, kun je het zo misschien oplossen. Hij moet zich dan net als jij wel blootgeven en kwetsbaar opstellen, anders blijf in hetzelfde cirkeltje ronddraaien.



Lukt dat niet, dan kun je met een derde gaan praten, een relatietherapeut bijvoorbeeld. Is je vriend hier niet toe bereid, dan kun je het daar eventueel nog bij laten. Het betekent dat hij accepteert dat de relatie op een gebrek aan vertrouwen is gebaseerd en niet bereid is iets te doen om dat te veranderen. Dat gebrek aan vertrouwen is een probleem dat in hem zit, niet aan jou. Het betekent voor hem dat hij hiermee zal moeten leven. Jij hoeft je er dan niet meer aan aan te passen, want het is zijn keuze om dit mankement in de relatie in stand te houden. Jij hebt jouw deel gedaan door zijn behoefte de ruimte te geven. Als hij die ruimte niet neemt, dan heb jij alle recht om jouw ruimte te nemen.

Dat kan ik niet. Ik heb het gevoel dat dat dan een statement maken is, waarvan ik het gevolg niet ken.



Dus in de eerste plaats: praten. Als praten geen oplossing geeft, praten met een derde. Als je vriend niet in therapie wil gaan, kun je ook zelf in therapie gaan. Daar kun je leren om de patronen in je relatie te doorbreken. Je kunt er ook leren om anders te praten en reageren, zodat je niet steeds dezelfde zinloze discussie voert. Als jij verandert, zal hij daarop reageren. Daarmee verandert ook je relatie.

Ik weet ook niet meer hoe ik dit moet aanpakken.



Hoe gaat het praten tussen jullie? Wat zou je er eventueel anders in willen zien?

We maken meteen ruzie. Ik evenzeer dan hij, denk ik. Ik weet hoe hij hierover denkt, dat het niet kan. Maar als ik zelf al niet meer zeg wat ik echt denk en voel, hoe moet het dan met ons verder? En ook hij wordt hierdoor onzeker, omdat hij beseft dat ik dit niet zo maar toegeef. Maar als we daarover proberen te praten, staan we meteen lijnrecht tegenover elkaar. We komen hier niet uit, we begrijpen elkaar echt niet. HIj verwijt mij dat ik roep, ik dat hij boos wordt terwijl ik niets heb gedaan (alleen het principe niet toegeef). Enz. We geraken hier niet uit.

Ik hoop dat de therapie ons hierbij zal helpen. Al brengt ook dat spanningen mee de dagen errond. Hij gaat mee, maar niet van harte.



liefs,

dubio

Lieve Anna Belle,Fijn dat jij en Azucena weer reageren! Hieronder mijn reactie:[Ik zeg ook niet dat dit nooit gebeurt. Maar wel steeds met spanningen en irritaties. Alsof ik één of ander statement maak. Tegen hem of zo. Terwijl dat er voor mij echt niets mee te maken heeft. Ik ben toch helemaal niet tegen hem.En dat vermijd ik dan weer. Ik kan me niet voorstellen dat dit steeds een gevecht moet blijven?]Als ik even voor mezelf mag spreken: het was bij mij niet zo dat ik nooit meer deed wat ik wilde. Ik ging ook bijvoorbeeld af en toe iets met een vriendin doen. Maar ik had altijd het gevoel dat a) ik hem daarvoor toestemming moest vragen, b) het een opoffering was voor hem (dat benadrukte hij ook altijd... hij zorgde immers altijd al voor de kinderen (als ik werkte wel te verstaan) en dan was zo'n avond erbij eigenlijk te veel gevraagd) en c) ik dan bij hem in de schuld stond.Ook als ik "toestemming" had gekregen zat ik achteraf te wachten tot ik de rekening gepresenteerd kreeg. En dat was ook bijna altijd zo. Er moest meestal iets tegenover staan dat hij mij die "gunst" had verleend.Dit leidde ertoe dat ik me altijd ongemakkelijk voelde als ik iets voor mezelf wilde doen (dit gold ook op andere vlakken overigens). Als ik ruimte voor mezelf vroeg, dan vroeg ik toestemming, moest daar iets tegenover staan, was ik iets aan hem verplicht. Als ik hier niet in meeging, dan was het ruzie. Hoe dan ook geen goede deal voor mij :-([Dat kan ik niet. Ik heb het gevoel dat dat dan een statement maken is, waarvan ik het gevolg niet ken.]Wat bedoel je hiermee? Waar ben je bang voor? Je stelt hem toch niet voor een voldongen feit? Je schrijft dat jullie al in therapie zijn. Daar kun je tot praktische afspraken komen waar jullie beiden mee kunnen leven. Natuurlijk betekent dit van beide kanten toegeven. Als je vriend dat vanwege een reëel onderliggend probleem niet kan, dan kunnen jullie samen aan dat probleem werken. Jij wilt hem niet kwetsen, dus jij doet alles om dat te voorkomen. Als jullie allebei willen, kunnen jullie vrijwel alle problemen oplossen, hoe moeilijk het ook is.Mocht het een probleem zijn dat niet op te lossen valt of mocht je vriend er niet aan meewerken tot een oplossing te komen, dan heb je drie keuzes: 1) je blijft bij elkaar en jij gaat je eigen gang, 2) je blijft bij elkaar en je doet wat hij wilt en 3) je gaat uit elkaar.Laat wel duidelijk zijn dat je vriend de keuze heeft om tot een oplossing te komen. Jij bent bereid water bij de wijn te doen, dus jullie hoeven niet lijnrecht tegenover elkaar te komen staan. Hij moet óók water bij de wijn doen. Als hij daartoe niet bereid is, dan kun jij daar niets aan doen. Jij kunt alleen voor jouw aandeel in de relatie zorgen. Constructief werken aan een oplossing voor jullie problemen is geen statement maken. Het is alleen maar goed om aandacht te vragen voor jouw behoeften en verwachtingen, want daarmee worden jullie als stel sterker. Noem dat een statement, wat is daar mis mee? Zegt hij dat soms tegen je? [Ik weet ook niet meer hoe ik dit moet aanpakken.]Maar jullie zijn toch in therapie? Daardoor verandert er toch iets? Hoe verloopt de therapie tot nu toe?[We maken meteen ruzie. Ik evenzeer dan hij, denk ik. Je schreef, meen ik, eerder dat jij de zaken altijd heel rustig en vanuit jezelf sprekend aan de orde stelt. Is dat in jouw ogen ruzie maken?]Ik weet hoe hij hierover denkt, dat het niet kan. Het maakt dus feitelijk niet uit hoe je het ter sprake brengt, maar het gaat erom dát je het ter sprake brengt? De enige manier om ruzie te vermijden is je mond erover houden? Bepaalde dingen die jou dwarszitten, "mag" je dus (op straf van ruzie) niet bespreken?liefs,dubio

Lieve Anna Belle,



Fijn dat jij en Azucena weer reageren! Hieronder mijn reactie:



[Ik zeg ook niet dat dit nooit gebeurt. Maar wel steeds met spanningen en irritaties. Alsof ik één of ander statement maak. Tegen hem of zo. Terwijl dat er voor mij echt niets mee te maken heeft. Ik ben toch helemaal niet tegen hem.

En dat vermijd ik dan weer. Ik kan me niet voorstellen dat dit steeds een gevecht moet blijven?]



Als ik even voor mezelf mag spreken: het was bij mij niet zo dat ik nooit meer deed wat ik wilde. Ik ging ook bijvoorbeeld af en toe iets met een vriendin doen. Maar ik had altijd het gevoel dat a) ik hem daarvoor toestemming moest vragen, b) het een opoffering was voor hem (dat benadrukte hij ook altijd... hij zorgde immers altijd al voor de kinderen (als ik werkte wel te verstaan) en dan was zo'n avond erbij eigenlijk te veel gevraagd) en c) ik dan bij hem in de schuld stond.



Ook als ik "toestemming" had gekregen zat ik achteraf te wachten tot ik de rekening gepresenteerd kreeg. En dat was ook bijna altijd zo. Er moest meestal iets tegenover staan dat hij mij die "gunst" had verleend.



Dit leidde ertoe dat ik me altijd ongemakkelijk voelde als ik iets voor mezelf wilde doen (dit gold ook op andere vlakken overigens). Als ik ruimte voor mezelf vroeg, dan vroeg ik toestemming, moest daar iets tegenover staan, was ik iets aan hem verplicht. Als ik hier niet in meeging, dan was het ruzie. Hoe dan ook geen goede deal voor mij



"Toestemming vragen", klinkt heel herkenbaar. Dat doe ik ook. En daar hangt al 'n gespannen sfeer, irritatie en ruzie aan vast. HIj vindt ook dat hij me dan 'n gunst bewijst, want ik mag dat dan toch.

Laat staan dat ik het eigenlijk veel liever zelf wil kunnen beslissen, zonder eerst toestemming te vragen. (UIteraard zou ik daarbij rekening houden met zijn agenda.)



[Dat kan ik niet. Ik heb het gevoel dat dat dan een statement maken is, waarvan ik het gevolg niet ken.]



Wat bedoel je hiermee? Waar ben je bang voor? Je stelt hem toch niet voor een voldongen feit?

Ik kan niet het toch maar gewoon doen. (Zonder "toestemming".) Dan zou ik hem inderdaad wel voor een voldongen feit stellen. En ik weet niet welke besluiten hij daaruit zou trekken.

Je schrijft dat jullie al in therapie zijn. Daar kun je tot praktische afspraken komen waar jullie beiden mee kunnen leven. Dat hoop ik. Tot nog toe is er daar nog niet echt over gepraat. Natuurlijk betekent dit van beide kanten toegeven. Als je vriend dat vanwege een reëel onderliggend probleem niet kan, dan kunnen jullie samen aan dat probleem werken. Ik hoop dat dit dan in therapie duidelijk zal worden. Jij wilt hem niet kwetsen, dus jij doet alles om dat te voorkomen. Als jullie allebei willen, kunnen jullie vrijwel alle problemen oplossen, hoe moeilijk het ook is. Dat hoop ik, zo voel ik het ook aan.



Mocht het een probleem zijn dat niet op te lossen valt of mocht je vriend er niet aan meewerken tot een oplossing te komen, dan heb je drie keuzes: 1) je blijft bij elkaar en jij gaat je eigen gang, 2) je blijft bij elkaar en je doet wat hij wilt en 3) je gaat uit elkaar.

Heel waar inderdaad. We kozen een tijdje geleden beiden om eraan te werken. Voelt naar om zo snel weer opnieuw met dit rijtje geconfronteerd te worden.



Laat wel duidelijk zijn dat je vriend de keuze heeft om tot een oplossing te komen. Jij bent bereid water bij de wijn te doen, dus jullie hoeven niet lijnrecht tegenover elkaar te komen staan. Hij moet óók water bij de wijn doen. Als hij daartoe niet bereid is, dan kun jij daar niets aan doen. Jij kunt alleen voor jouw aandeel in de relatie zorgen. Constructief werken aan een oplossing voor jullie problemen is geen statement maken. Het is alleen maar goed om aandacht te vragen voor jouw behoeften en verwachtingen, want daarmee worden jullie als stel sterker. Noem dat een statement, wat is daar mis mee? Zegt hij dat soms tegen je?

Nee, hij zegt dat niet. Zo voel ik het 'n beetje. Hij vond immers alles goed zoals het was. Heeft ook stilaan genoeg van alle ruzie. Hij voelt zich aangevallen. Terwijl het naar mijn aanvoelen om mij gaat, ik wil hem toch helemaal niet aanvallen. Als er iemand hier iets aan kan doen, ben ik het toch? Als ik niet zeg wat ik mis, kan hij het immers niet eens weten.



[Ik weet ook niet meer hoe ik dit moet aanpakken.]



Maar jullie zijn toch in therapie? Daardoor verandert er toch iets? Hoe verloopt de therapie tot nu toe?

Meestal ventileren we onze gevoelens. Tot nu toe blijft het daar ook vaak bij. Het helpt me om alles bespreekbaar te houden.



[We maken meteen ruzie. Ik evenzeer dan hij, denk ik.

Je schreef, meen ik, eerder dat jij de zaken altijd heel rustig en vanuit jezelf sprekend aan de orde stelt. Is dat in jouw ogen ruzie maken?]

Nee, maar dat duurt niet lang. Ik kan niet lang meer rustig blijven. Voel heel veel onmacht en paniek. En dat hoor je aan mijn stem.



Ik weet hoe hij hierover denkt, dat het niet kan.

Het maakt dus feitelijk niet uit hoe je het ter sprake brengt, maar het gaat erom dát je het ter sprake brengt? De enige manier om ruzie te vermijden is je mond erover houden? Bepaalde dingen die jou dwarszitten, "mag" je dus (op straf van ruzie) niet bespreken?

Zo werkte het vorig jaar misschien. Nu is het niet meer afhankelijk van wie erover begint eigenlijk. We kennen elkaars standpunt, we gaan daar beiden niet vanaf en dat helpt natuurlijk niet. We geraken daar alleen echt niet uit. Ik heb het gevoel dat alles al gezegd is ook. Ik wil hem graag begrijpen, maar het lukt me tot nog toe niet. Ik begrijp echt niet wat er zo erg aan is.

Ik heb ook voorgesteld om daar maar geen ruzie meer over te maken en deze dingen te bespreken tijdens de therapie. Wat ook niet goed valt, want ik wil er dan blijkbaar niet meer over praten.

Ik vind dit zo zo moeilijk. Ik begin me dan ook af te vragen of hij misschien gelijk heeft: ben ik gewoon koppig en zal het inderdaad nooit goed genoeg zijn? Ik wil me gewoon op mijn gemak kunnen voelen en onbekommerd zijn. Ik besef dat er in elke relatie wel iets is, maar.. zulke dingen moeten toch bespreekbaar zijn? 



liefs,

dubio

Sorry dat ik hier zoveel plaats inneem. Het doet alleen zo'n deugd.



Azucena, ik weet niet in hoeverre jij iets herkent van wat ik schrijf?

Ik weet nog dat ik een tijd lang zo erg verlangde naar wat tijd voor mij alleen, door omstandigheden, zoals bij jou nu. En dat ik dan meteen ook de twijfel voelde, de paniek, omdat ik dan inderdaad wel die rust zou hebben, maar ook het gebrek aan bevestiging.

Ik hoop dat je tot rust kan komen tijdens deze periode, en tot jezelf, dat je er ook 'n beetje van kan genieten!

Sorry, ik krijg dit niet goed meer verwoord.





Met "HIj vindt ook dat hij me dan 'n gunst bewijst, want ik mag dat dan toch.",

bedoel ik, dat ik dat zo aanvoel. Wat misschien niet terecht is.



Ik raak een beetje verstrikt in mijn bewoordingen. Ik weet het even niet meer. Neem maar niet alles te letterlijk, ik weet ook wel dat hij het niet slecht bedoelt.

Ik mis hem wel, en ik weet eigenlijk ook best dat ik er niks achter moet zoeken en gewoon blij zijn dat hij weer lief is.



Afgelopen 14 dagen was hij altijd wel boos om iets, en dan ben ik verdrietig, 

zit ik te huilen... Dan heb ik dus helemaal niet het gevoel dat hij van me houdt.. Begrjip niet hoe je zo boos kan zijn om iets stoms als je iemand echt graag ziet. 

En nu smst hij alle dingen die ik ook zo graag hoor als hij wel in de buurt is, en daarom trekt ik het ook weer in twijfel. Nu is het grote liefde, volgende week is het weer over...

Die wisselende stemmingen zijn inderdaad erg moeilijk om mee om te gaan. Je weet dat het op een bepaald moment weer fout gaat, maar bent te blij met de goede momenten om die te willen verpesten.



Hoe reageert hij als je huilt? Is hij bezorgd, troost hij je? Of is hij geïrriteerd en voelt hij zich gemanipuleerd? Bij mij werd het na verloop van tijd het tweede. In het begin was hij bezorgd als ik huilde, nam hij mij serieus. Maar tegen het einde werd hij kwaad als ik in een discussie - van pure onmacht en verdriet - begon te huilen. Hij verbood me dan zelfs om te huilen :( Hij zei dat ik dat expres deed om hem te manipuleren. Hoe dat manipulatie kon zijn, weet ik niet want hij reageerde er totaal niet op (het was dus niet zo dat ik er voordeel van had). Feitelijk was juist dat manipulatie van mijn kant. Door mij van manipulatie te beschuldigen, ontnam hij mij het recht om mijn gevoelens te uiten. Daarmee maakte hij me heel klein.



Ik dacht, gek genoeg, dat het normaal was dat mannen na verloop van tijd geïrriteerd werden als hun vrouw huilde. Gek hoe je dingen die niet normaal zijn, uiteindelijk normaal gaat vinden.



Ik heb nu, achteraf, het idee dat hij al heel lang niet meer van me gehouden heeft. Maar ik zag dat niet, ik was zelf verblind door liefde en een heleboel andere dingen. Nu kijk ik anders naar liefde, zijn mijn verwachtingen anders. Liefde is niet alleen zéggen dat je van iemand houdt... het is het elke dag weer laten zien in je daden. Oprechte aandacht hebben voor de ander. Lieve dingen doen, nadenken over wat de ander nodig heeft en dat geven zonder dat die het vraagt. Je zorgen maken als het niet helemaal goed gaat met de ander, proberen te helpen of je juist op de achtergrond houden. Luisteren, heel veel luisteren.



Dat is liefde geven. Het betekent moeite doen voor elkaar, elke dag weer. Soms dingen doen die je niet gemakkelijk afgaan, zoals je mond houden of juist praten, opstaan als je het liefst blijft zitten, weggaan als je liever thuisblijft.



Liefde geven is de ene kant. Liefde ontvangen de andere kant. Dat betekent dat je lief al die dingen ook voor jou doet. Dat kan wel eens tijdelijk uit balans zijn, maar in het algemeen moet daar een evenwicht in zijn.



Ik zie achteraf dat die balans allang weg was bij ons. Het was geven, geven, geven (en toegeven) van mijn kant en nemen, nemen, nemen van zijn kant. Ik snap niet dat ik het zo lang niet heb gezien. Misschien omdat ik best een leuk leven had, met werk, vrienden, kinderen enz. Maar houden van... dat was het niet meer. Als je van een vrouw houdt, ga je niet zo met haar om. Dan wil je haar gelukkig zien, dan doe je je best voor haar. Dan vecht je niet constant met haar om haar in een keurslijf te houden.



If you love somebody, set them free. Het schiet me opeens te binnen.



Laat jij je vriend vrij? Laat hij jou vrij?



liefs,

dubio

Sorry, ik krijg dit niet goed meer verwoord.



Met "HIj vindt ook dat hij me dan 'n gunst bewijst, want ik mag dat dan toch.", bedoel ik, dat ik dat zo aanvoel. Wat misschien niet terecht is.



Ik raak een beetje verstrikt in mijn bewoordingen. Ik weet het even niet meer. Neem maar niet alles te letterlijk, ik weet ook wel dat hij het niet slecht bedoelt. 

Anna Belle, denk voortaan eens na voor je sorry zegt :P Ik flap het er ook veel te snel uit, ben in staat sorry te zeggen als iemand op míjn tenen gaat staan (echt waar!). In je vorige posting zei je het ook al. Is het erg, heb je iets fout gedaan waar je je excuses voor aan moet bieden?



Nee, natuurlijk niet! En zeg vooral geen sorry omdat je hier zo veel ruimte inneemt. Ja, het is Azucena's topic. Maar ik ga even voor haar spreken als ik zeg dat zij vast heel veel heeft aan jouw bijdragen en de reacties daarop. Waar het vooral om gaat, is dat jij recht hebt op ruimte. Op dit forum, thuis, op je werk, waar dan ook.



Ik zeg dit omdat ik het al vele malen op het oogkleppentopic heb gelezen. Hoeveel vrouwen zijn daar niet zich verontschuldigend op kousenvoeten binnengeslopen omdat ze vonden dat ze er eigenlijk geen plek hadden? En juist daar gaat het in relaties ook om. Het gaat om je eigen ruimte opeisen. Weten dat je er mag zijn. Dat je aandacht verdient, dat het normaal is als mensen naar je luisteren en jou belangrijk vinden. Als je dat niet echt vindt van jezelf, dan is het ook heel moeilijk om die ruimte in een relatie te vragen. Hoe kun je een ander ervan overtuigen dat je die verdient als je het zelf niet echt gelooft?



Het is niet zo relevant of hij het goed of slecht bedoelt of misschien gewoon is hoe hij is en er niet eens bij stilstaat. Het komt erop neer dat jij een deel van de controle over je eigen leven moet afgeven en jij voelt je daar niet goed bij. Je bent gewend de zaken ook vanuit zijn oogpunt te bekijken; aan empathie ontbreekt het je niet! Maar dat kan ook een valkuil zijn, zeker als je vriend niet zo empathisch is. Dan komt het erop neer dat jullie de zaken beiden van zijn kant bekijken, en jouw kant komt dan in het gedrang.



Jij hebt het gevoel dat je niet zelf kunt beslissen hoe je je tijd indeelt. Als je dat wel doet, weet je dat je met vervelende consequenties geconfronteerd wordt. Dat gevoel is er en mag er ook zijn. Je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je dat gevoel hebt!



Ik heb nog een goed artikel gevonden over emotionele chantage en hoe je het kan voorkomen.



liefs,

dubio

Dus jullie geloven er in dat een heel goede relatie waarin je een kind verwekt en dan nog binnen de 9 maanden volledig stuk kan gaan? uit elkaar ook al was alles daarvoor perfect in orde?



Mag je op een forum geen mening meer geven?



Ik denk dat hier veel alleenstaande mensen schrijven.



Groeten

echt serieus...verdiep je eerst even in een verhaal voordat je je mening gaat verkondigen

ik lees het oogkleppen topic vanaf het begin mee, reageer niet omdat ik er geen ervaring mee hebt en ook weinig kan toevoegen aan alle goede dingen die gedaan worden. Zelfs bij de reacties van kathleen voelde ik niet de behoefte. Maar deze reactie is zo:

VUIL

LAAG BIJ DE GROND

VALS

LELIJK

ROT

ONNADENKEND!!!

etc etc etc etc

Zit me zoooooo kwaad te maken nu!!!

Echt, als ik tegenover je had gezeten aan een tafel en je dit had gezegd, had ik je de hele tafel over getrokken. Iseo, ik bewonder de weg die jij hebt ondergaan en gaat. Trek je er niks van aan ze hebben echt geen idee. Ik ken je ook verder niet maar ik vind je een topwijf! en dat is precies het tegenovergestelde van hoe ik over kathleen en roosje denk :@

Dankjewel Azucena.

Ik heb dat boek ook uit de bib gehaald. Op het eerste gezicht erg herkenbaar.



De voorbije week zijn wij 'n beetje door een crisis gegaan. Opnieuw de ruzie en spanningen van vroeger. Ik weet het nu even niet meer zo goed. Ik had het gevoel dat ik zo goed bezig was, ik geloofde er echt in. Ik weet niet wat ik nu moet denken, ik weet niet of ik er opnieuw in kan geloven.

 

Ik ga in elk geval eens heel goed nadenken, over hoe ik de rest van mijn leven zie. Kent er misschien iemand 'n goed boek dat me daarbij kan helpen?

En ik ga kijken naar hoe het de voorbije maanden was. Wat was er echt beter tussen ons?

Ik ben een "toevallige"lezeres van dit topic omdat ik op zoek ben naar lotgenoten. Ik heb zelf ook een topic geopend "moet ik doorgaan met deze relatie". Maar wat herkenbaar is het wat ik hier allemaal lees. Ook ik zit in zo'n zelfde situatie en weet niet meer wat ik ermee moet. Ik hou nog van hem maar weet ook dat ik zo niet langer met hem verder wil en dat heb ik nu ook aangegeven. Hij wil niet in relatietherapie maar wel zelf in therapie. Dat is al heel mooi natuurlijk maar ik ben dat het na een tijdje weer hetzelfde gaat.

Ik moet gewoon sterk zijn en nu eens alleen maar aan mijzelf denken.

Anna belle:Ik het het gevoel je veel naar de 'ik' vorm spreekt en legt mogelijk een bepaalde druk op hem. Uit je vorige berichten doe hij toch moeite? Ziet hij zijn fouten in of wil je het niet vergeven?Een relatie is toch geven en nemen of vergevenMaar waarom pak je gewoon niet je spullen en ga je niet weg van? Dan zou al jouw problemen toch opgelost.

Als hij jouw niet respecteerd of hij is het probleem:



Met wat wil je dan nog moeite doen?



Pak je spullen en ga gewoon weg dan zijn jouw probleem opgelost.

Misschien heeft hij ook verdriet? Hij wil geen moeite doen?

Tja! zij zo ofwel zit je er mee dan blijf je erbij ofwel niet en :



Jouw spullen inpakken en laten vallen die boel ! DROPPEN !!



Feesten, fuiven, uitgaan, lekker doorzakken is toch leuk

@Kathleen1/ Anneleen1/ Anne Lies/ hoe je jezelf ook noemt,



Misschien kun je onder 1 naam reageren en niet telkens met andere namen proberen toch de anderen van je gelijk te overtuigen!

Je schrijftrant is ontzettend wazig en daardoor erg herkenbaar.



Ik reageer bijna nooit maar volg dit topic wel en vind dat er hele zinnige reacties worden gegeven, echter NIET door jou! Ik kan er werkelijk met mijn hoofd niet bij dat jij hulpverlener bent, probeer eens te lezen wat bijvoorbeeld Dubiootje schrijft, wie weet heb je er wat aan. ik stoor me echt aan de uitspraken die je doet, op deze manier help je TO niet verder lijkt me.



Sorry TO voor het off-topic gaan, maar ik moest het even kwijt. Veel succes, er zitten hier een aantal hele wijze vrouwen waar je echt wat aan kunt hebben!

Mens ik kan er niet bijkomen dat je tijd maakt voor speciaal een profiel aan te maken en onzin op een forum te gooien. Kan ik niet bijkomen 

Wat een  reacties heb je hier toch of is dit een geselecteerd clubje liggen zielig doen?



ruim dat boeltje toch op joh