Relaties
alle pijlers
Ben ik te veeleisend?
donderdag 7 juni 2007 om 13:38
Ik ben ondertussen 1,5 jaar samen met mijn vriend, en hou zielsveel van hem, maar soms twijfel ik of ik het allemaal wel kan. We kunnen uren samen praten, lachen, leuke dingen doen, en ik was er tot nu zeker van dat ik met hem wou trouwen en kinderen wilde. Hij is mijn beste vriend, mijn alles. Hij kan zo ontzettend lief voor me zijn, dat ik het haast zelf niet geloof.Maar soms, en de laatste tijd gebeurt het iets te vaak, kan hij verschrikkelijk kwaad op me worden, om iets wat ik verkeerd zeg of doe, wat in mijn ogen echt niet belangrijk is. Dan is het roepen en schelden, en ik kan er niet mee om. Vorig jaar is een verschrikkelijk jaar geweest dat ik nog steeds niet verwerkt heb, en door die dingen kan ik zelf nog maar moeilijk me kwaad maken in iets. Begrijp dus ook niet van hem hoe hij zo kwaad kan zijn om niks, als hij toch zoveel van me houdt als hij zegt…Daarbij komt ook dat hij verschrikkelijk paranoia is als ik zelfs nog maar een jurk wil aandoen om te gaan werken… Overdrijf ik en moet ik blij zijn met de goede momenten? Wat denken jullie?Alvast heel erg bedankt…
donderdag 21 juni 2007 om 19:53
Wanda:
Jakkes! kan het nog iets negatiever?
[fgcolor=#0099ff]azucena[/fgcolor]
Een relatie is niet alle dagen eenvoudig maar praat uit waarom je altijd op je tenen loopt en dat hij moet begrijpen dat dit niet kan ?!Je ziet hem erg graag dus praat het uit.
Vele op dit forum vinden dit onzin schrijf maar dit is een mening ook zoals die van hen.
En laat het even dat ze reageren om mijn berichten want ze kunnen het niet hebben.
Ik kan er niet bijkomen dat er hier vele schrijven dat je moet inzien dat hij maar niet het minste om jouw geeft bijvoorbeeld.
Liefs,
Op mijn vraag over hun info is enkel maar ongenoegen gekomen.
Zegt dat niet genoeg. Het zou misschien helpen moest je met iemand kunnen praten die in een relatie zit bijvoorbeeld en niet iemand die al problemen heeft. Niet vergeten dat het ook "beter" kan worden in deze relatie.
donderdag 21 juni 2007 om 20:14
Beste Kathleen.
Ik heb je die info wel gegeven, waar je om vroeg. Waarom krijg ik geen reactie van je dan?
Verder ontkent niemand dat praten de eerste stap is. Hoe vaak moeten we dat nog zeggen. Communicatie is zo ontzettend belangrijk.
Wat vind je zo erg aan de tips die verder gegeven worden?
Hoe je voor jezelf kunt uitvinden wat voor jou belangrijke grenzen zijn, wat voor jou belangrijk is in een relatie?
Zijn dat niet belangrijke vragen voor iedereen?
Ik wou dat ik eerder zo eerlijk tegenover mijzelf was geweest, zoals TO nu is.
Ik hoop echt dat haar relatie beter wordt, als zij dat graag wil, als dat mogelijk is.
Er worden hier heel goede adviezen gegeven, waar ik ook graag over nadenk voor als ik straks misschien klaar ben om weer iemand toe te laten in mijn leven.
Jij hebt absoluut recht op je mening, Kathleen. Ik geloof dat iedereen die ook graag wil respecteren. Maar wat is je mening dan precies? Het uitpraten?
Maar TO geeft toch aan dat dat moeilijk gaat?
Heb je nog tips dan? Goed advies? Misschien dat je haar daarmee een eind op weg kan helpen.
En wat bedoel je precies met 'zielig doen' ?
Is een open en eerlijk van gedachten wisselen over deze belangrijke thema's 'zielig doen' ?
Het lijkt mij een zinvolle discussie, en iedereen is natuurlijk welkom om daar aan deel te nemen. Juist door het van verschillende kanten te bekijken, kom je tot nieuwe inzichten, dat is zo mooi aan dit forum.
Dat sommigen een hoop hebben meegemaakt, en daarover voorbeelden geven om daarmee duidelijker te maken waarom ze een bepaald advies geven, vind ik juist goed. Dan krijg je daar beter inzicht in, en leer je waarom dat bepaalde advies voor diegene zo belangrijk is geweest.
Azucena *;
Veel liefs van Iseo
donderdag 21 juni 2007 om 21:05
Beste Kathleen.
Ik heb je die info wel gegeven, waar je om vroeg. Waarom krijg ik geen reactie van je dan?
staat hiervoor toch ergens
Verder ontkent niemand dat praten de eerste stap is. Heb niet gezegd dat jullie dat niet vinden Hoe vaak moeten we dat nog zeggen. Communicatie is zo ontzettend belangrijk.
Wat vind je zo erg aan de tips die verder gegeven worden? de negatieve bevestigingen want die kent ze al.
Hoe je voor jezelf kunt uitvinden wat voor jou belangrijke grenzen zijn, wat voor jou belangrijk is in een relatie? grenzen kan maar torenhoge muren niet.Dat is afschermen. Open, eerlijkheid, trouw is belangrijk voor mij althans.
Ik wou dat ik eerder zo eerlijk tegenover mijzelf was geweest, zoals TO nu is.
Wat je allemaal nog gaat meemaken weet je nooit?
Ik hoop echt dat haar relatie beter wordt, als zij dat graag wil, als dat mogelijk is.
beide samen aan werken! is in iedere relatie nodig.
Er worden hier heel goede adviezen gegeven, waar ik ook graag over nadenk voor als ik straks misschien klaar ben om weer iemand toe te laten in mijn leven.
vergelijken is een risico. iemand uit een gebroken relatie heeft hier mogelijk een andere mening dan iemand die in een relatie zit. Niet?
Je mag toch niet iedereen over dezelfde kam schermen? het is niet omdat die ene ex zo fout was dat die andere ook zo zijn.Zijn wij vrouwen zo een schaapjes?
Jij hebt absoluut recht op je mening, Kathleen. Ik geloof dat iedereen die ook graag wil respecteren. Maar wat is je mening dan precies? Het uitpraten?
Maar TO geeft toch aan dat dat moeilijk gaat? Niet alles is eenvoudig en sommige dingen zijn dat nooit.
Heb je nog tips dan? Goed advies? Misschien dat je haar daarmee een eind op weg kan helpen; Onzekerheden kunnen door de andere persoon anders opgevangen worden en
misschien is de "manier van" een probleem?
En wat bedoel je precies met 'zielig doen' ?
Als je hier leest: onredelijk gedrag, beperkt, respectloos behandeld doet mij denken aan een ex die niet deugde.
Is een open en eerlijk van gedachten wisselen over deze belangrijke thema's 'zielig doen' ?
Mogelijk zit er een probleem veel dieper, en is niet gemakkelijk om dat bij iemand te uiten. Laat staan dat hij dat probeerd en mogelijk niet goed kan uiten.
Als het een dieperliggen probleem is moet je daar aan werken en het een kans geven en niet altijd van uitgaan dat zij samenleeft met een valse,gemene persoon.
Het lijkt mij een zinvolle discussie, en iedereen is natuurlijk welkom om daar aan deel te nemen. Juist door het van verschillende kanten te bekijken, kom je tot nieuwe inzichten, dat is zo mooi aan dit forum.
Dat sommigen een hoop hebben meegemaakt, en daarover voorbeelden geven om daarmee duidelijker te maken waarom ze een bepaald advies geven, vind ik juist goed. Goed mogelijk dat het hier anders is. Mogelijk krijgt de schrijver hier dan nog wat extra negatieve invloed en dat is niemands bedoelingen hier toch?.Dan krijg je daar beter inzicht in, en leer je waarom dat bepaalde advies voor diegene zo belangrijk is geweest.
Het is toch zo mooi een relatie. problemen kan je oplossen met woorden uitwisselen en Therapie is ook mogelijk of praten met iemand die in een relatie zit.
Hoe snel komen sommige woorden niet verkeerd of kwetsend over ook al was het de bedoeling niet? vergeven moet ook kunnen en er samen aan werken.
liefs,
Azucena *;
Veel liefs van Iseo
Ik heb je die info wel gegeven, waar je om vroeg. Waarom krijg ik geen reactie van je dan?
staat hiervoor toch ergens
Verder ontkent niemand dat praten de eerste stap is. Heb niet gezegd dat jullie dat niet vinden Hoe vaak moeten we dat nog zeggen. Communicatie is zo ontzettend belangrijk.
Wat vind je zo erg aan de tips die verder gegeven worden? de negatieve bevestigingen want die kent ze al.
Hoe je voor jezelf kunt uitvinden wat voor jou belangrijke grenzen zijn, wat voor jou belangrijk is in een relatie? grenzen kan maar torenhoge muren niet.Dat is afschermen. Open, eerlijkheid, trouw is belangrijk voor mij althans.
Ik wou dat ik eerder zo eerlijk tegenover mijzelf was geweest, zoals TO nu is.
Wat je allemaal nog gaat meemaken weet je nooit?
Ik hoop echt dat haar relatie beter wordt, als zij dat graag wil, als dat mogelijk is.
beide samen aan werken! is in iedere relatie nodig.
Er worden hier heel goede adviezen gegeven, waar ik ook graag over nadenk voor als ik straks misschien klaar ben om weer iemand toe te laten in mijn leven.
vergelijken is een risico. iemand uit een gebroken relatie heeft hier mogelijk een andere mening dan iemand die in een relatie zit. Niet?
Je mag toch niet iedereen over dezelfde kam schermen? het is niet omdat die ene ex zo fout was dat die andere ook zo zijn.Zijn wij vrouwen zo een schaapjes?
Jij hebt absoluut recht op je mening, Kathleen. Ik geloof dat iedereen die ook graag wil respecteren. Maar wat is je mening dan precies? Het uitpraten?
Maar TO geeft toch aan dat dat moeilijk gaat? Niet alles is eenvoudig en sommige dingen zijn dat nooit.
Heb je nog tips dan? Goed advies? Misschien dat je haar daarmee een eind op weg kan helpen; Onzekerheden kunnen door de andere persoon anders opgevangen worden en
misschien is de "manier van" een probleem?
En wat bedoel je precies met 'zielig doen' ?
Als je hier leest: onredelijk gedrag, beperkt, respectloos behandeld doet mij denken aan een ex die niet deugde.
Is een open en eerlijk van gedachten wisselen over deze belangrijke thema's 'zielig doen' ?
Mogelijk zit er een probleem veel dieper, en is niet gemakkelijk om dat bij iemand te uiten. Laat staan dat hij dat probeerd en mogelijk niet goed kan uiten.
Als het een dieperliggen probleem is moet je daar aan werken en het een kans geven en niet altijd van uitgaan dat zij samenleeft met een valse,gemene persoon.
Het lijkt mij een zinvolle discussie, en iedereen is natuurlijk welkom om daar aan deel te nemen. Juist door het van verschillende kanten te bekijken, kom je tot nieuwe inzichten, dat is zo mooi aan dit forum.
Dat sommigen een hoop hebben meegemaakt, en daarover voorbeelden geven om daarmee duidelijker te maken waarom ze een bepaald advies geven, vind ik juist goed. Goed mogelijk dat het hier anders is. Mogelijk krijgt de schrijver hier dan nog wat extra negatieve invloed en dat is niemands bedoelingen hier toch?.Dan krijg je daar beter inzicht in, en leer je waarom dat bepaalde advies voor diegene zo belangrijk is geweest.
Het is toch zo mooi een relatie. problemen kan je oplossen met woorden uitwisselen en Therapie is ook mogelijk of praten met iemand die in een relatie zit.
Hoe snel komen sommige woorden niet verkeerd of kwetsend over ook al was het de bedoeling niet? vergeven moet ook kunnen en er samen aan werken.
liefs,
Azucena *;
Veel liefs van Iseo
donderdag 21 juni 2007 om 22:10
Lieve Azucena.
Ik kan me goed voorstellen dat het idee hem kwijt te raken jou veel verdriet doet.
Je wilt graag bouwen aan een toekomst met hem, je wilt graag samen werken aan de problemen die er nu zijn.
Maar je schrijft dat je het ook moeilijk vind omdat het erop lijkt dat hij blijft zoals hij nu is, en dat jij dit zo langer niet gaat volhouden.
Heb je ergens het gevoel dat hij ook echt eraan wil werken? Dat hij begrijpt waar jij het nu zo moeilijk mee hebt?
Er moet ergens een begin mogelijk zijn. Als hij het ook echt wil, een toekomst met jou samen, een veilige en hechte vriendschap.
Lukt dat begin maken, die eerste kleine stappen nemen echt niet?
Daarover maak ik me zorgen.
Want zoals Dubio al schrijft, zolang je merkt dat er steeds kleine stappen genomen worden, kun je vertrouwen blijven hebben in de vooruitgang.
Herken jij jezelf en hem in het patroon wat wordt beschreven, van opbouwende spanning na een goede periode, met een uitbarsting, en opnieuw beginnen?
Is dit een terugkerend iets, en wat wordt er echt gedaan met de dingen die eruit worden gegooid tijdens een uitbarsting?
Kunnen jullie samen besluiten dat met die eigenlijk belangrijke dingen op een andere manier overlegd gaat worden?
Dat jullie als het ware samen inzien dat ze wel bespreekbaar moeten zijn, maar dat het zo niet lukt. En dat je dan op zoek gaat naar een manier waarop jullie daarmee geholpen worden, als het jullie zelf maar niet lijkt te lukken.
Ik denk, dat ik vertrouwen zou hebben in de toekomst, als dit stukje erkend zou worden, als je echt zou merken dat jullie dit allebei zien en willen verbeteren.
Ik kan me ook voorstellen dat het een tijd gaat duren. Zelf ben ik in mijn relatie heel lang bereid geweest de goede moed erin te houden.
Alleen had ik veel eerlijker tegen mijzelf moeten zijn, in het zien of er echt stapjes de goede kant op werden genomen. En ik zou nu willen dat ik meer verwachtte van hem wat betreft echt goed naar mijn luisteren en in mij inleven. Want dat deed ik andersom ook naar hem toe.
Maar ik kreeg dat niet terug.
Wij bleven in die ongezonde kringetjes draaien, en ontwikkelden patronen.
Ik denk dat je je daar van bewust moet zijn, en als dat niet bespreekbaar gemaakt kan worden, na allerlei manieren van jouw kant om het te proberen, dat daar een grens zou liggen.
Hoe gaat het met je, vandaag?
*;
Veel liefs!
Ik kan me goed voorstellen dat het idee hem kwijt te raken jou veel verdriet doet.
Je wilt graag bouwen aan een toekomst met hem, je wilt graag samen werken aan de problemen die er nu zijn.
Maar je schrijft dat je het ook moeilijk vind omdat het erop lijkt dat hij blijft zoals hij nu is, en dat jij dit zo langer niet gaat volhouden.
Heb je ergens het gevoel dat hij ook echt eraan wil werken? Dat hij begrijpt waar jij het nu zo moeilijk mee hebt?
Er moet ergens een begin mogelijk zijn. Als hij het ook echt wil, een toekomst met jou samen, een veilige en hechte vriendschap.
Lukt dat begin maken, die eerste kleine stappen nemen echt niet?
Daarover maak ik me zorgen.
Want zoals Dubio al schrijft, zolang je merkt dat er steeds kleine stappen genomen worden, kun je vertrouwen blijven hebben in de vooruitgang.
Herken jij jezelf en hem in het patroon wat wordt beschreven, van opbouwende spanning na een goede periode, met een uitbarsting, en opnieuw beginnen?
Is dit een terugkerend iets, en wat wordt er echt gedaan met de dingen die eruit worden gegooid tijdens een uitbarsting?
Kunnen jullie samen besluiten dat met die eigenlijk belangrijke dingen op een andere manier overlegd gaat worden?
Dat jullie als het ware samen inzien dat ze wel bespreekbaar moeten zijn, maar dat het zo niet lukt. En dat je dan op zoek gaat naar een manier waarop jullie daarmee geholpen worden, als het jullie zelf maar niet lijkt te lukken.
Ik denk, dat ik vertrouwen zou hebben in de toekomst, als dit stukje erkend zou worden, als je echt zou merken dat jullie dit allebei zien en willen verbeteren.
Ik kan me ook voorstellen dat het een tijd gaat duren. Zelf ben ik in mijn relatie heel lang bereid geweest de goede moed erin te houden.
Alleen had ik veel eerlijker tegen mijzelf moeten zijn, in het zien of er echt stapjes de goede kant op werden genomen. En ik zou nu willen dat ik meer verwachtte van hem wat betreft echt goed naar mijn luisteren en in mij inleven. Want dat deed ik andersom ook naar hem toe.
Maar ik kreeg dat niet terug.
Wij bleven in die ongezonde kringetjes draaien, en ontwikkelden patronen.
Ik denk dat je je daar van bewust moet zijn, en als dat niet bespreekbaar gemaakt kan worden, na allerlei manieren van jouw kant om het te proberen, dat daar een grens zou liggen.
Hoe gaat het met je, vandaag?
*;
Veel liefs!
maandag 25 juni 2007 om 08:56
Hoe ga je om met schuldgevoel?
Ik zie het momenteel echt niet meer zitten samen, ik kan er nu echt even niet meer in geloven. Het voelt voortdurend erg ongemakkelijk. En daarenboven maak ik me voortdurend ongerust over hem.
Zinnen als "Laten vallen", "mijn probleem oplossen", "hij die niemand heeft" .. Ik geef wel om hem. Kan het niet anders? Ik wil hem helemaal niet gewoon maar laten vallen. Hoe moet dit dan nu?
Ik zie het momenteel echt niet meer zitten samen, ik kan er nu echt even niet meer in geloven. Het voelt voortdurend erg ongemakkelijk. En daarenboven maak ik me voortdurend ongerust over hem.
Zinnen als "Laten vallen", "mijn probleem oplossen", "hij die niemand heeft" .. Ik geef wel om hem. Kan het niet anders? Ik wil hem helemaal niet gewoon maar laten vallen. Hoe moet dit dan nu?
ik kan het goede gewoon even niet meer zien. Het was er wel echt, maar ik zie het nu even niet. Waarom voel ik me hier zo slecht bij? Zo schuldig?
maandag 25 juni 2007 om 14:50
Mijn mening? Je bent zo gewend om voor hem te denken en met hem bezig te zijn, dat je daar gewoon mee doorgaat. Hij weet precies wat hij moet zeggen om jou een schuldgevoel aan te praten.
Herformuleer zijn zinnen op een andere manier die niet negatief klinkt. In plaats van 'laten vallen': de relatie verbreken. In plaats van 'hij die niemand heeft' 'hij die nooit een sociaal netwerk heeft opgebouwd' enz. Dat jij de relatie nu verbreekt, komt eerder doordat hij niet om jou geeft dan andersom. Hij heeft jou allang laten vallen, hij heeft het alleen niet openlijk gezegd.
Hoezeer is hij bezig met hoe het met jóu gaat? Loopt hij ook voortdurend te piekeren over jouw toekomst en hoe het nu met jou moet? Als dat niet zo is, dan is dat weer een teken van de ongelijkwaardigheid in jullie relatie. Zorg voor jezelf, hij gaat het niet doen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 29 juni 2007 om 13:13
Lieve Azucena, ik zat net aan je te denken, wilde vragen hoe het met je is.
Ik lees nu dat je een moeilijke beslissing aan het nemen bent....
Weet niet of je het fijn vind om wat meer te schrijven, om te vertellen wat pijn doet? Dan kunnen we je misschien beter helpen met het op een rij zetten van alles waar je nu doorheen gaat...
Heel veel liefs, en sterkte. En als het je teveel kost, moet je inderdaad voor jezelf kiezen lieve schat *;
Hoe verdrietig het ook is.
Ik begrijp dat het je angstig maakt, weer iemand kwijtraken. Ik hoop echt dat je je niet al te zeer alleen voelt, in deze heftige dagen. Anders zijn wij hier te vinden, okee?
:R
woensdag 4 juli 2007 om 12:04
Dit topic loopt nu een maand, Azucena. Een goede gelegenheid om eens je reacties na te lopen en te turven hoe vaak je van het ene uiterste naar het andere bent geslingerd.
Hij bepaalt wanneer jij je goed voelt. Dat kun je nog wel even volhouden. Maar is dat hoe jij de rest van je leven voor je ziet?
Hij bepaalt wanneer jij je goed voelt. Dat kun je nog wel even volhouden. Maar is dat hoe jij de rest van je leven voor je ziet?
woensdag 4 juli 2007 om 12:18
Azucena,
Ondanks dat hij nu weer lief tegen je doet, nog steeds zoveel verdriet.
Als ik je een tip mag geven voor de toekomst; als je over een poosje weer besluit ermee te stoppen, probeer het dan iets langer vol te houden. Kijken hoe het voelt na een paar weken, proberen zelf de pijn van de breuk te dragen en dan te helen. Uitzoeken wie je zelf bent en hoeveel kracht je in je hebt.
Nu gebruik je hem en zn lieve woorden om de pijn te verzachten; helpt eventjes, maar ik vrees dat het niet lang zal duren.
Ik wens je heel veel sterkte.
Mabel
Ondanks dat hij nu weer lief tegen je doet, nog steeds zoveel verdriet.
Als ik je een tip mag geven voor de toekomst; als je over een poosje weer besluit ermee te stoppen, probeer het dan iets langer vol te houden. Kijken hoe het voelt na een paar weken, proberen zelf de pijn van de breuk te dragen en dan te helen. Uitzoeken wie je zelf bent en hoeveel kracht je in je hebt.
Nu gebruik je hem en zn lieve woorden om de pijn te verzachten; helpt eventjes, maar ik vrees dat het niet lang zal duren.
Ik wens je heel veel sterkte.
Mabel
vrijdag 21 september 2007 om 16:27
Door omstandigheden is het lang geleden dat ik hier ben komen lezen.
Hoe het nu met mij is? (ik ben anna_belle.. nu paquita)
Dat kleine stemmetje in mijn achterhoofd..
Dat stemmetje fluistert dat ik niet gelukkig ben in mijn relatie. Dat ik niet gelukkig word op deze manier. Soms hoor ik het weken niet, en kabbelt het leven rustig verder. Maar dan opeens loop ik er weer heel hard tegenaan.
(Confronterend ook, het lezen van de vorige berichten.)
We wonen samen. Moeten we nog leren samenleven? Komt daar die voortdurende strijd vandaan? Die strijd die me opschrikt, gespannen maakt, niet op mijn gemak, op mijn tenen lopen, mezelf in allerlei bochten wringen.. Ruzie vermijden! Maar dat lukt niet. En dan toch vind ik ook steeds dat ik echt moet opkomen voor mezelf. Tja, strijd dus. Is dat normaal? Komt dit ooit goed?
Ik hou dit niet vol. En hij ook niet. Moet ik ophouden met strijden? Maar ik ben zo bang dat ik dan helemaal mezelf verlies. En eigenlijk kan ik dat niet, en heb ik dat al wel geprobeerd. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik trigger hem altijd wel op een of andere manier.
Maar wat rest er dan nog? Ben ik egoïstisch als ik af en toe nadenk over weggaan uit deze relatie? Bij dit idee voel ik me meteen zo schuldig. En ik geef om hem, wil hem echt geen pijn doen. Zou hem het liefst van alles gewoon echt gelukkig maken. Ik weet gewoon echt niet hoe dat moet. Ik heb het idee dat we beiden het liefst elkaar willen veranderen. Maar dat gaat uiteraard niet. Ik word hier erg rusteloos en triest van en moet ook telkens aan alle mooie en goede dingen denken. Maar hoe moet dat dan?
Ik las laatst in een boek dat het allemaal neerkomt op chemie, en dat is het gevoel dat je hebt wanneer je bij elkaar bent. Ik weet niet wat ik voel.. momenteel zenuwen en angst voor confrontatie, maar dat is natuurlijk niet altijd zo.
Azucena, lees jij hier nog mee?
Hoe het nu met mij is? (ik ben anna_belle.. nu paquita)
Dat kleine stemmetje in mijn achterhoofd..
Dat stemmetje fluistert dat ik niet gelukkig ben in mijn relatie. Dat ik niet gelukkig word op deze manier. Soms hoor ik het weken niet, en kabbelt het leven rustig verder. Maar dan opeens loop ik er weer heel hard tegenaan.
(Confronterend ook, het lezen van de vorige berichten.)
We wonen samen. Moeten we nog leren samenleven? Komt daar die voortdurende strijd vandaan? Die strijd die me opschrikt, gespannen maakt, niet op mijn gemak, op mijn tenen lopen, mezelf in allerlei bochten wringen.. Ruzie vermijden! Maar dat lukt niet. En dan toch vind ik ook steeds dat ik echt moet opkomen voor mezelf. Tja, strijd dus. Is dat normaal? Komt dit ooit goed?
Ik hou dit niet vol. En hij ook niet. Moet ik ophouden met strijden? Maar ik ben zo bang dat ik dan helemaal mezelf verlies. En eigenlijk kan ik dat niet, en heb ik dat al wel geprobeerd. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik trigger hem altijd wel op een of andere manier.
Maar wat rest er dan nog? Ben ik egoïstisch als ik af en toe nadenk over weggaan uit deze relatie? Bij dit idee voel ik me meteen zo schuldig. En ik geef om hem, wil hem echt geen pijn doen. Zou hem het liefst van alles gewoon echt gelukkig maken. Ik weet gewoon echt niet hoe dat moet. Ik heb het idee dat we beiden het liefst elkaar willen veranderen. Maar dat gaat uiteraard niet. Ik word hier erg rusteloos en triest van en moet ook telkens aan alle mooie en goede dingen denken. Maar hoe moet dat dan?
Ik las laatst in een boek dat het allemaal neerkomt op chemie, en dat is het gevoel dat je hebt wanneer je bij elkaar bent. Ik weet niet wat ik voel.. momenteel zenuwen en angst voor confrontatie, maar dat is natuurlijk niet altijd zo.
Azucena, lees jij hier nog mee?
vrijdag 21 september 2007 om 16:46
Paquita toch !!
Ik lees een klein stukje terug en zie je reactie van ergens achter in juni; nu zijn we 3 mdn verder en je voelt je nog steeds zo.
Vraag je eens of je je de rest van je leven of alleen maar nog een half jaar zo wilt voelen.
Zo hoor je je niet te voelen in een relatie. Ik vraag me af waarom je je schùldig voelt als je uit deze relatie weg zou gaan. Omdat hij ongelukkig wordt? je bent in de allereerste plaats verantwoordelijk voor je eigen geluk. En ik zie weinig geluk in jouw postings.
Voorlopig wens ik je sterkte; moet nu weg en kom vandaag niet meer terug, maar daarna zal ik dit topic weer lezen.
Ik lees een klein stukje terug en zie je reactie van ergens achter in juni; nu zijn we 3 mdn verder en je voelt je nog steeds zo.
Vraag je eens of je je de rest van je leven of alleen maar nog een half jaar zo wilt voelen.
Zo hoor je je niet te voelen in een relatie. Ik vraag me af waarom je je schùldig voelt als je uit deze relatie weg zou gaan. Omdat hij ongelukkig wordt? je bent in de allereerste plaats verantwoordelijk voor je eigen geluk. En ik zie weinig geluk in jouw postings.
Voorlopig wens ik je sterkte; moet nu weg en kom vandaag niet meer terug, maar daarna zal ik dit topic weer lezen.
