Relaties
alle pijlers
bij welke 50% hoor jij? Scheiden of blijven?
zaterdag 9 februari 2008 om 20:23
50% van de nieuw gesloten huwelijken gaat scheiden. Vanavond werd dat gezegd in een item op het journaal. Ik meen dat het nu 1 op de 3 huwelijken is dat strand.
Ik zit in de levensfase dat ik begin met huisje, boompje, beestje. Ook zo in mijn omgeving. Veel huwelijken, eerste kindertjes zijn geboren. Ben zelf ook getrouwd en heb een zoon van 1. Ik leef met mijn man met de gedachte dat we samen 80 worden. Dat denken mijn vriendinnen en collega's ongetwijfeld ook.
Wie van ons zal het wel redden en wie niet? Vragen jullie je dat weleens af? Ik heb 1 vriendin waarvan ik weet dat er af en toe wat gedoe is. Toch kan ik me bijna niet voorstellen dat zij uit elkaar zullen gaan.
Ik zit in de levensfase dat ik begin met huisje, boompje, beestje. Ook zo in mijn omgeving. Veel huwelijken, eerste kindertjes zijn geboren. Ben zelf ook getrouwd en heb een zoon van 1. Ik leef met mijn man met de gedachte dat we samen 80 worden. Dat denken mijn vriendinnen en collega's ongetwijfeld ook.
Wie van ons zal het wel redden en wie niet? Vragen jullie je dat weleens af? Ik heb 1 vriendin waarvan ik weet dat er af en toe wat gedoe is. Toch kan ik me bijna niet voorstellen dat zij uit elkaar zullen gaan.
maandag 11 februari 2008 om 17:07
quote:Mirjam762 schreef op 11 februari 2008 @ 16:37:
Reiger, jammer dat je stelt dat ik vind dat Iedereen Altijd moet Blijven in zijn of haar relatie.
Mirjam, dat heb je verkeerd begrepen, ik stel dat niet. Ik vroeg het me alleen af ; daarom stelde ik jou die vragen.
Voor Mij en Mijn Man geldt dit, inderdaad ja, maar waar lees je dat ik dit anderen opleg?
Uit deze zin : "Dit (namelijk dat scheiden nooit een optie is) heb ik altijd meegekregen qua normen en waarden vanuit mijn opvoeding vroeger en huidige geloofsbeleving."
Daaruit begreep ik dat jij vindt (vanwege je opvoeding en geloof) dat scheiden nooit een optie is, dus ongeacht de relatie waar iemand in zit. Als ik dit verkeerd begrepen heb, is dat een misverstand, zoals ik al eerder zei.
En voor de rest; ik wens voor MIJzelf niet in te gaan op theoretische situaties zoals daar zijn een man die zich ontpopt tot huistiran of misbruiker. In Mijn Relatie speelt dit niet.
Zoals je wil.
Je stelt "Ik probeer alleen maar bij jou een beetje begrip op te wekken voor het feit dat mensen in sommige omstandigheden scheiden en dat niet altijd door een gebrek aan normen en waarden komt." Ik schrijf nergens geen begrip te hebben voor mensen die in sommige omstandigheden scheiden en ik schrijf al helemaal niet dat dit door een gebrek aan normen en waarden zou komen. Men, ik vind het nogal vals om me dit te verwijten...
Zoals ik al aangaf, ik vroeg me af wat je denkt, omdat ik uit je eerste post opmaakte (kennelijk onterecht) dat volgens jouw normen en waarden niemand mag scheiden, ongeacht de omstandigheden. Ik ben niet vals, want ik probeer je niet te pakken, ik probeer alleen maar te weten te komen hoe jij over scheiden denkt als mensen in een heel slechte relatie zitten (zoals bij misbruik, mishandeling, enz.) en ik wilde daar graag met jou over discussiëren. Ik had het idee dat je vond dat scheiden ook in extreme omstandigheden niet strookt met jouw normen en waarden. Aangezien je hierboven stelt dat dat niet het geval is, is het misverstand wat mij betreft opgelost.
En als je het weten wilt; mijn normen en waarden zijn ontleend aan de Bijbel, waarin gesteld wordt dat een huwelijk levenslang is. Maar weggaan bij een mishandelende en misbruikende partner past ook in dat plaatje, uiteindelijk wel (dus don't worry voor zover je dat al deed).
Fijn, dan zijn we het eens
Maar nogmaals (zucht); ik leg MIJN normen en waarden aan niemand anders op, dus wat is je punt?
Helemaal niets dus, het misverstand is immers opgelost.
Reiger, jammer dat je stelt dat ik vind dat Iedereen Altijd moet Blijven in zijn of haar relatie.
Mirjam, dat heb je verkeerd begrepen, ik stel dat niet. Ik vroeg het me alleen af ; daarom stelde ik jou die vragen.
Voor Mij en Mijn Man geldt dit, inderdaad ja, maar waar lees je dat ik dit anderen opleg?
Uit deze zin : "Dit (namelijk dat scheiden nooit een optie is) heb ik altijd meegekregen qua normen en waarden vanuit mijn opvoeding vroeger en huidige geloofsbeleving."
Daaruit begreep ik dat jij vindt (vanwege je opvoeding en geloof) dat scheiden nooit een optie is, dus ongeacht de relatie waar iemand in zit. Als ik dit verkeerd begrepen heb, is dat een misverstand, zoals ik al eerder zei.
En voor de rest; ik wens voor MIJzelf niet in te gaan op theoretische situaties zoals daar zijn een man die zich ontpopt tot huistiran of misbruiker. In Mijn Relatie speelt dit niet.
Zoals je wil.
Je stelt "Ik probeer alleen maar bij jou een beetje begrip op te wekken voor het feit dat mensen in sommige omstandigheden scheiden en dat niet altijd door een gebrek aan normen en waarden komt." Ik schrijf nergens geen begrip te hebben voor mensen die in sommige omstandigheden scheiden en ik schrijf al helemaal niet dat dit door een gebrek aan normen en waarden zou komen. Men, ik vind het nogal vals om me dit te verwijten...
Zoals ik al aangaf, ik vroeg me af wat je denkt, omdat ik uit je eerste post opmaakte (kennelijk onterecht) dat volgens jouw normen en waarden niemand mag scheiden, ongeacht de omstandigheden. Ik ben niet vals, want ik probeer je niet te pakken, ik probeer alleen maar te weten te komen hoe jij over scheiden denkt als mensen in een heel slechte relatie zitten (zoals bij misbruik, mishandeling, enz.) en ik wilde daar graag met jou over discussiëren. Ik had het idee dat je vond dat scheiden ook in extreme omstandigheden niet strookt met jouw normen en waarden. Aangezien je hierboven stelt dat dat niet het geval is, is het misverstand wat mij betreft opgelost.
En als je het weten wilt; mijn normen en waarden zijn ontleend aan de Bijbel, waarin gesteld wordt dat een huwelijk levenslang is. Maar weggaan bij een mishandelende en misbruikende partner past ook in dat plaatje, uiteindelijk wel (dus don't worry voor zover je dat al deed).
Fijn, dan zijn we het eens
Maar nogmaals (zucht); ik leg MIJN normen en waarden aan niemand anders op, dus wat is je punt?
Helemaal niets dus, het misverstand is immers opgelost.
maandag 11 februari 2008 om 21:58
quote:Mirjam762 schreef op 11 februari 2008 @ 13:54:
Blijven..
Voor ons (mij) is scheiden gewoon geen optie, nooit. Dit heb ik altijd meegekregen qua normen en waarden vanuit mijn opvoeding vroeger en huidige geloofsbeleving. En juist omdat scheiden dus geen optie is, wordt je wel gedwongen om (altijd) je beste beentje voor te zetten in je relatie. Nu bijna 12 jaar samen.
Op zich Mirjam, is dit een heel mooi streven.
Ik vraag me alleen af of het altijd haalbaar is.
Ik ben erg christelijk opgevoed ( pinkstergemeente ) waar scheiden ook "not done" is. Prima, ieder zijn of haar ding en geloof.
Maar nou wil het dat mijn ouders een heel slecht huwelijk hadden. Of vooral mijn moeder. Zij is met mijn pa getrouwd om het huis uit te kunnen. En heeft dit 25 jaar volgehouden, om uiteindelijk toch nog met een ander weg te rennen.
Toen ik ging scheiden was mijn moeder de 1e die verwijtend naar mij wees, of ik wel wist wat ik mijn kind aandeed...
Mijn antwoord daarop was, liever een gescheiden gelukkige moeder, dan een moeder die gebukt gaat onder het juk van een huwelijk dat ze niet wilt.
Want zo ging het vroeger, mijn moeder was Altijd chagerijnig, altijd boos, altijd down. Achteraf omdat ze niet gelukkig was.
Het is geen aanval, en ik hoop oprecht dat jij en je man hiervoor blijven gaan, en dat het een goed huwelijk is. maar soms is koste wat het kost blijven niet de juiste oplossing
Blijven..
Voor ons (mij) is scheiden gewoon geen optie, nooit. Dit heb ik altijd meegekregen qua normen en waarden vanuit mijn opvoeding vroeger en huidige geloofsbeleving. En juist omdat scheiden dus geen optie is, wordt je wel gedwongen om (altijd) je beste beentje voor te zetten in je relatie. Nu bijna 12 jaar samen.
Op zich Mirjam, is dit een heel mooi streven.
Ik vraag me alleen af of het altijd haalbaar is.
Ik ben erg christelijk opgevoed ( pinkstergemeente ) waar scheiden ook "not done" is. Prima, ieder zijn of haar ding en geloof.
Maar nou wil het dat mijn ouders een heel slecht huwelijk hadden. Of vooral mijn moeder. Zij is met mijn pa getrouwd om het huis uit te kunnen. En heeft dit 25 jaar volgehouden, om uiteindelijk toch nog met een ander weg te rennen.
Toen ik ging scheiden was mijn moeder de 1e die verwijtend naar mij wees, of ik wel wist wat ik mijn kind aandeed...
Mijn antwoord daarop was, liever een gescheiden gelukkige moeder, dan een moeder die gebukt gaat onder het juk van een huwelijk dat ze niet wilt.
Want zo ging het vroeger, mijn moeder was Altijd chagerijnig, altijd boos, altijd down. Achteraf omdat ze niet gelukkig was.
Het is geen aanval, en ik hoop oprecht dat jij en je man hiervoor blijven gaan, en dat het een goed huwelijk is. maar soms is koste wat het kost blijven niet de juiste oplossing
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
dinsdag 12 februari 2008 om 08:55
Bijna Qwertu, maar mijn ouders waren ook zo "standvastig" scheiden was not done, nooit. En koste wat het kost bij je man blijven lijkt me ook niet goed. Heb ik van dichtbij mee gemaakt.
En zo te lezen heeft Mirjam wel een goede relatie hoor, maar ik vraag me af of ze zich realiseert dat altijd blijven ook voor haar niet goed hoeft te zijn.
Nu klinkt het mss net of ik wil dat ze bij haar man weggaat, of dat haar huwelijk slecht is maar dat is niet zo, het is gewoon een voorbeeld van 2 mensen die ook zo standvastig waren, maar ondanks het geloof toch erg ongelukkig met elkaar waren.
Als mn moeder eerder bij mn vader weg durfde te gaan hadden wij alle 4 thuis een leukere tijd gehad gok ik
En zo te lezen heeft Mirjam wel een goede relatie hoor, maar ik vraag me af of ze zich realiseert dat altijd blijven ook voor haar niet goed hoeft te zijn.
Nu klinkt het mss net of ik wil dat ze bij haar man weggaat, of dat haar huwelijk slecht is maar dat is niet zo, het is gewoon een voorbeeld van 2 mensen die ook zo standvastig waren, maar ondanks het geloof toch erg ongelukkig met elkaar waren.
Als mn moeder eerder bij mn vader weg durfde te gaan hadden wij alle 4 thuis een leukere tijd gehad gok ik
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
dinsdag 12 februari 2008 om 09:05
[quote]iry schreef op 12 februari 2008 @ 02:27:
Ik ben al een keer gescheiden,dus ik ga er vanuit dat ik met deze relatie mag overstappen naar de ander 50%
Dat zou je denken maar helaas mislukken tweede huwelijken nog vaker dan eerste. Gek eigenlijk. Het hangt er misschien vanaf hoeveel je van je fouten in het eerste huwelijk hebt geleerd, vermoed ik.
Ik ben al een keer gescheiden,dus ik ga er vanuit dat ik met deze relatie mag overstappen naar de ander 50%
Dat zou je denken maar helaas mislukken tweede huwelijken nog vaker dan eerste. Gek eigenlijk. Het hangt er misschien vanaf hoeveel je van je fouten in het eerste huwelijk hebt geleerd, vermoed ik.
Ga in therapie!
dinsdag 12 februari 2008 om 09:36
Ik denk eerlijk gezegd dat de vraag in de OP misschien niet helemaal goed gesteld is. De antwoorden zijn nogal voorspelbaar: degenen die een partner hebben, zien zichzelf als blijvers, degenen die gescheiden zijn, zijn scheiders (leuk woord ), degenen die twijfelen of beide hebben meegemaakt zitten er tussenin.
Ik vind het interessanter om te weten hoe mensen aankijken tegen de statistieken als het om de toekomst van hun eigen huwelijk (of relatie) gaat. Hou je er rekening mee dat je ooit van een blijver in een scheider kan veranderen? De kans is niet minder dan 1 op 2 en toch gaat vrijwel iedereen ervan uit dat het hem/haar niet zal overkomen.
Voor Mirjam bijvoorbeeld is scheiden geen optie. Zij zegt dat het betekent dat je altijd je beste beentje voor moet zetten. Maar kan het ook niet juist leiden tot, bij gebrek aan een beter woord, gezapigheid? Het gevoel dat het huwelijk toch wel blijft, een vast gegeven is? Dat die partner altijd beschikbaar voor je zal zijn, dat je "binnen bent" en je nooit meer zorgen zal hoeven maken dat je alleen zult oud worden?
En anderzijds, kan het niet zo zijn dat als je ervan uitgaat dat je toch nooit gaat scheiden, je je leven daar ook niet op instelt en dat scheiden daarom een tamelijk beangstigende optie wordt? Ik denk bijvoorbeeld vrouwen die jarenlang uit het arbeidsproces stappen om de kinderen te verzorgen, omdat ze ervan uitgaan dat het inkomen van hun man voor hen beiden is. Als ze ooit in een situatie komen waarin ze toch willen scheiden, zal die beslissing voor hen veel moeilijker zijn dan voor iemand die tijdens het huwelijk financieel onafhankelijk is gebleven. Sommige vrouwen blijven zelfs mede om die reden in een slecht huwelijk zitten. Kan de overtuiging dat het huwelijk voor altijd is, dan geen valkuil zijn?
Natuurlijk moet je werken aan je relatie en erin blijven investeren. Maar het is een feit dat lang niet iedereen dat doet, anders liepen er niet zo veel huwelijken stuk. En waar investeer je dan precies in? Kies je steeds opnieuw voor die persoon of span je je in voor het huwelijk als instituut? Dus niet alleen die lieve, zorgzame man, maar ook het "plaatje": een stabiel gezin voor de kinderen, de sociale status, de gedeelde financiële belangen, de gemeenschappelijke vrienden, de "normaalheid".
Met name bij Mirjam, die erg hecht aan het instituut huwelijk (en zo te horen erg gek is op haar man ), vraag ik me af in hoeverre er ruimte is om van mening te veranderen. Kun je op één dag in je leven een besluit nemen dat een leven lang meegaat en dat nooit mag worden herzien? Kunnen mensen niet veranderen, kan een relatie niet veranderen, kan het niet gebeuren dat je na een tijd besluit dat je niet meer elke dag en nacht van de rest van je leven met die persoon wil doorbrengen? Ik begrijp best dat mensen zich dat nú niet kunnen voorstellen, omdat ze nú graag bij hun partner zijn. Maar kun je 100% uitsluiten dat dat op een dag - en een leven is lang! - verandert? Is een goed huwelijk niet een huwelijk waar je elke dag weer voor kiest, niet iets waar je één keer voor kiest en dan voor je leven aan vastzit?
dubio
Ik vind het interessanter om te weten hoe mensen aankijken tegen de statistieken als het om de toekomst van hun eigen huwelijk (of relatie) gaat. Hou je er rekening mee dat je ooit van een blijver in een scheider kan veranderen? De kans is niet minder dan 1 op 2 en toch gaat vrijwel iedereen ervan uit dat het hem/haar niet zal overkomen.
Voor Mirjam bijvoorbeeld is scheiden geen optie. Zij zegt dat het betekent dat je altijd je beste beentje voor moet zetten. Maar kan het ook niet juist leiden tot, bij gebrek aan een beter woord, gezapigheid? Het gevoel dat het huwelijk toch wel blijft, een vast gegeven is? Dat die partner altijd beschikbaar voor je zal zijn, dat je "binnen bent" en je nooit meer zorgen zal hoeven maken dat je alleen zult oud worden?
En anderzijds, kan het niet zo zijn dat als je ervan uitgaat dat je toch nooit gaat scheiden, je je leven daar ook niet op instelt en dat scheiden daarom een tamelijk beangstigende optie wordt? Ik denk bijvoorbeeld vrouwen die jarenlang uit het arbeidsproces stappen om de kinderen te verzorgen, omdat ze ervan uitgaan dat het inkomen van hun man voor hen beiden is. Als ze ooit in een situatie komen waarin ze toch willen scheiden, zal die beslissing voor hen veel moeilijker zijn dan voor iemand die tijdens het huwelijk financieel onafhankelijk is gebleven. Sommige vrouwen blijven zelfs mede om die reden in een slecht huwelijk zitten. Kan de overtuiging dat het huwelijk voor altijd is, dan geen valkuil zijn?
Natuurlijk moet je werken aan je relatie en erin blijven investeren. Maar het is een feit dat lang niet iedereen dat doet, anders liepen er niet zo veel huwelijken stuk. En waar investeer je dan precies in? Kies je steeds opnieuw voor die persoon of span je je in voor het huwelijk als instituut? Dus niet alleen die lieve, zorgzame man, maar ook het "plaatje": een stabiel gezin voor de kinderen, de sociale status, de gedeelde financiële belangen, de gemeenschappelijke vrienden, de "normaalheid".
Met name bij Mirjam, die erg hecht aan het instituut huwelijk (en zo te horen erg gek is op haar man ), vraag ik me af in hoeverre er ruimte is om van mening te veranderen. Kun je op één dag in je leven een besluit nemen dat een leven lang meegaat en dat nooit mag worden herzien? Kunnen mensen niet veranderen, kan een relatie niet veranderen, kan het niet gebeuren dat je na een tijd besluit dat je niet meer elke dag en nacht van de rest van je leven met die persoon wil doorbrengen? Ik begrijp best dat mensen zich dat nú niet kunnen voorstellen, omdat ze nú graag bij hun partner zijn. Maar kun je 100% uitsluiten dat dat op een dag - en een leven is lang! - verandert? Is een goed huwelijk niet een huwelijk waar je elke dag weer voor kiest, niet iets waar je één keer voor kiest en dan voor je leven aan vastzit?
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 12 februari 2008 om 11:12
Ik ben jarenlang een blijver geweest en het heeft me geen fuck opgeleverd. Ik heb ervan geleerd dat zodra ik of mijn kind gaat lijden onder een relatie dat het gewoon afgelopen is. Natuurlijk wil ik best vechten om het goed te krijgen maar als dat vergeefse moeite is, is er voor maar één optie en dat is wegwezen. Ik laat mijn leven niet meer verknallen door een kerel. Daarbij kan ik heel goed alleen zijn dus ik heb geen man nodig om mijn leven op te vullen.
Ik vind dat er vaak te makkelijk wordt gezegd........overal is wel eens wat. Er zijn genoeg dingen die niet onder die noemer vallen. Ik denk dat jullie zelf wel kunnen bedenken wat dat allemaal kan zijn.
Op dit moment heb ik een hele leuke relatie en mijn uitgangspunt is dat het ook leuk blijft. Natuurlijk zijn er altijd wel dingetjes want je bent tenslotte altijd met twee verschillende mensen. Maar zodra ik me ongelukkig zou gaan voelen is het gewoon einde oefening. Misschien klinkt het negatief, maar voor mij is het gewoon de realiteit.
Ik vind dat er vaak te makkelijk wordt gezegd........overal is wel eens wat. Er zijn genoeg dingen die niet onder die noemer vallen. Ik denk dat jullie zelf wel kunnen bedenken wat dat allemaal kan zijn.
Op dit moment heb ik een hele leuke relatie en mijn uitgangspunt is dat het ook leuk blijft. Natuurlijk zijn er altijd wel dingetjes want je bent tenslotte altijd met twee verschillende mensen. Maar zodra ik me ongelukkig zou gaan voelen is het gewoon einde oefening. Misschien klinkt het negatief, maar voor mij is het gewoon de realiteit.
dinsdag 12 februari 2008 om 11:46
Dubiootje, je hebt ergens wel gelijk. Aan de ene kant moet je je altijd voor je relatie blijven inzetten als je die ziet als een onverbrekelijke situatie. Aan de andere kant voelt het inderdaad ook wel als je favoriete spijkerbroek, die steeds lekkerder gaat zitten naarmate je hem vaker draagt. Het is een beetje een afwisseling eigenlijk, tussen investeren en een beetje achteroverleunen en genieten. Borodini, ik ben niet zo bezig met mijn "persoonlijke geluk". Ik vind dat ook een fluide (puntjes) begrip. Het humeur en levensgeluk van een mens zijn nogal wisselvallig. Als je langere tijd met iemand samen bent, verandert de verliefdheid als het goed is steeds meer in liefde en keert de verliefdheid nog vaak genoeg terug (gelukkig). Die liefde "voel" ik niet altijd maar ik weet dat het altijd weer terugkomt. Maar eerlijk gezegd vind ik mijn gevoel ook niet zo maatgevend en zeker. We hebben ook een moeilijke tijd gehad en in die tijd voelde het zeker niet altijd plezierig of fijn. Maar door veel te praten en door het proces ook gewoon zijn tijd te geven, hebben we die moeilijkheden ook weer overwonnen.
En verder; ik gaf alleen mijn mening maar..ik vind het niet zo boeiend/wenselijk om mijn specifieke relatie hier uitgebreid toe te lichten .
En verder; ik gaf alleen mijn mening maar..ik vind het niet zo boeiend/wenselijk om mijn specifieke relatie hier uitgebreid toe te lichten .
dinsdag 12 februari 2008 om 11:59
Een paar maanden geleden dacht ik: scheiden, aangezien mijn man een affaire bleek te hebben terwijl ik zwanger ben van ons eerste kind. Ik kon die kop van hem echt niet meer luchten of zien.
Maar nu, een tijdje later denk ik weer: blijven! Want er is meer dan genoeg de moeite waard. Niet alleen ons kind, hoewel dat ook belangrijk is, maar de relatie zelf.
(We zijn niet eens getrouwd, trouwens. Dat zou hij me nu ook niet moeten vragen, dus. Daar zou ik nu geen ja op kunnen zeggen. Over een jaartje misschien)
Maar nu, een tijdje later denk ik weer: blijven! Want er is meer dan genoeg de moeite waard. Niet alleen ons kind, hoewel dat ook belangrijk is, maar de relatie zelf.
(We zijn niet eens getrouwd, trouwens. Dat zou hij me nu ook niet moeten vragen, dus. Daar zou ik nu geen ja op kunnen zeggen. Over een jaartje misschien)
dinsdag 12 februari 2008 om 12:05
quote:dubiootje schreef op 12 februari 2008 @ 09:05:
[quote]iry schreef op 12 februari 2008 @ 02:27:
Ik ben al een keer gescheiden,dus ik ga er vanuit dat ik met deze relatie mag overstappen naar de ander 50%
Dat zou je denken maar helaas mislukken tweede huwelijken nog vaker dan eerste. Gek eigenlijk. Het hangt er misschien vanaf hoeveel je van je fouten in het eerste huwelijk hebt geleerd, vermoed ik.
Daarom ga ik ook niet trouwen,haha!
En mijn huwelijk was niet zozeer mislukt door fouten.
Maar hier heb ik heel veel vertrouwen in hoor.
Niets is zeker in het leven natuurlijk.
[quote]iry schreef op 12 februari 2008 @ 02:27:
Ik ben al een keer gescheiden,dus ik ga er vanuit dat ik met deze relatie mag overstappen naar de ander 50%
Dat zou je denken maar helaas mislukken tweede huwelijken nog vaker dan eerste. Gek eigenlijk. Het hangt er misschien vanaf hoeveel je van je fouten in het eerste huwelijk hebt geleerd, vermoed ik.
Daarom ga ik ook niet trouwen,haha!
En mijn huwelijk was niet zozeer mislukt door fouten.
Maar hier heb ik heel veel vertrouwen in hoor.
Niets is zeker in het leven natuurlijk.
dinsdag 12 februari 2008 om 12:13
quote:Mirjam762 schreef op 12 februari 2008 @ 11:46:
En verder; ik gaf alleen mijn mening maar..ik vind het niet zo boeiend/wenselijk om mijn specifieke relatie hier uitgebreid toe te lichten .
Hallo Mirjam,
Leuke vergelijking met die spijkerbroek. Je kan hem doortrekken: als je flink afvalt of aankomt, kan het ding op een bepaald moment niet meer lekker zitten
Ik geef ook mijn mening, dat is toch juist de bedoeling hier? Het gaat mij ook niet om details over jouw relatie, maar over de vraag of het idee dat je nooit gaat scheiden een valkuil kan zijn. Het idee "dit is de ware, met hem word ik oud" kan ook betekenen dat je bepaalde misstanden in je huwelijk niet wil zien. Of dat je jezelf te afhankelijk maakt in je relatie.
Wat geluk betreft, het gaat er niet om dat je tot aan je dood op een roze wolk zit of zelfs maar door de bank genomen gelukkig bent. Maar er zijn situaties die in een relatie kunnen ontstaan waardoor aan bepaalde basisvoorwaarden (respect, vertrouwen, liefde, veiligheid) niet meer wordt voldaan. Daar kun je intens ongelukkig van worden. Het is overigens mijn ervaring dat crises onze relatie vooral versterkten, maar dat heb ik achteraf toch echt verkeerd gezien. Omdat ik zo'n "rozebrilidee" van ons huwelijk had, zag ik niet dat er in de grond een aantal dingen heel fout zaten. Uiteindelijk zijn die zaken, versterkt door een aantal hevige crises, ons wel opgebroken. Met als gevolg die scheiding die er bij mij NOOIT zou komen.
dubio
En verder; ik gaf alleen mijn mening maar..ik vind het niet zo boeiend/wenselijk om mijn specifieke relatie hier uitgebreid toe te lichten .
Hallo Mirjam,
Leuke vergelijking met die spijkerbroek. Je kan hem doortrekken: als je flink afvalt of aankomt, kan het ding op een bepaald moment niet meer lekker zitten
Ik geef ook mijn mening, dat is toch juist de bedoeling hier? Het gaat mij ook niet om details over jouw relatie, maar over de vraag of het idee dat je nooit gaat scheiden een valkuil kan zijn. Het idee "dit is de ware, met hem word ik oud" kan ook betekenen dat je bepaalde misstanden in je huwelijk niet wil zien. Of dat je jezelf te afhankelijk maakt in je relatie.
Wat geluk betreft, het gaat er niet om dat je tot aan je dood op een roze wolk zit of zelfs maar door de bank genomen gelukkig bent. Maar er zijn situaties die in een relatie kunnen ontstaan waardoor aan bepaalde basisvoorwaarden (respect, vertrouwen, liefde, veiligheid) niet meer wordt voldaan. Daar kun je intens ongelukkig van worden. Het is overigens mijn ervaring dat crises onze relatie vooral versterkten, maar dat heb ik achteraf toch echt verkeerd gezien. Omdat ik zo'n "rozebrilidee" van ons huwelijk had, zag ik niet dat er in de grond een aantal dingen heel fout zaten. Uiteindelijk zijn die zaken, versterkt door een aantal hevige crises, ons wel opgebroken. Met als gevolg die scheiding die er bij mij NOOIT zou komen.
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 12 februari 2008 om 12:29
Dankjewel voor je reactie Qwertu, ik wilde je niet overslaan hoor. Ik noemde Mirjam alleen als voorbeeld.
Hm, ik heb ondertussen nog geen echt antwoord op mijn vraag. Investeren in de relatie, ja (ik vind het trouwens geweldig hoe jullie dat doen Qwertu! relatie-apk avant la lettre). Tegenslagen incasseren, doorzetten en wachten op (en werken aan) betere tijden, ja. Duidelijk.
Maar wat als aan de basisvoorwaarden niet meer wordt voldaan? Als je erachter komt dat je man naar de hoeren gaat of er een dubbelleven op nahoudt? Of als je op een bepaald moment merkt dat jij de enige bent die in de relatie investeert?
Wat zouden jullie in dat geval doen? Blijven jullie dan in dat huwelijk zitten?
Hm, ik heb ondertussen nog geen echt antwoord op mijn vraag. Investeren in de relatie, ja (ik vind het trouwens geweldig hoe jullie dat doen Qwertu! relatie-apk avant la lettre). Tegenslagen incasseren, doorzetten en wachten op (en werken aan) betere tijden, ja. Duidelijk.
Maar wat als aan de basisvoorwaarden niet meer wordt voldaan? Als je erachter komt dat je man naar de hoeren gaat of er een dubbelleven op nahoudt? Of als je op een bepaald moment merkt dat jij de enige bent die in de relatie investeert?
Wat zouden jullie in dat geval doen? Blijven jullie dan in dat huwelijk zitten?
Ga in therapie!
dinsdag 12 februari 2008 om 12:29
quote:dubiootje schreef op 12 februari 2008 @ 12:13:
[...]
Hallo Mirjam,
Leuke vergelijking met die spijkerbroek. Je kan hem doortrekken: als je flink afvalt of aankomt, kan het ding op een bepaald moment niet meer lekker zitten
Ik geef ook mijn mening, dat is toch juist de bedoeling hier? Het gaat mij ook niet om details over jouw relatie, maar over de vraag of het idee dat je nooit gaat scheiden een valkuil kan zijn. Het idee "dit is de ware, met hem word ik oud" kan ook betekenen dat je bepaalde misstanden in je huwelijk niet wil zien. Of dat je jezelf te afhankelijk maakt in je relatie.
dubio
Die vergelijking met die spijkerbroek gaat ook hardstikke mank, ik weet het. Maar goed, ik kon even niets beters bedenken (en ik houd niet eens van spijkerbroeken ).
En zoals Qwertu zegt, dat wilde ik ook zeggen bedacht ik me gisteravond; het huwelijk is dan wel iets statisch, de relatie zèlf is dat niet. We blijven altijd in contact met elkaar; praten heel erg veel en zijn ook nooit uitgepraat (niet dat we letterlijk altijd zitten te kletsen, maar we hebben in principe altijd stof tot praten). We lijken ook erg op elkaar (innerlijk dan, uiterlijk absoluut niet); we hebben dezelfde interesses en denken over de opvoeding van de kinderen ook vrijwel hetzelfde. En relaties/huwelijken van partners die op elkaar lijken hebben sowieso meer kans van (langdurig) slagen dus dit helpt zeker. We zeggen hetzelfde op hetzelfde moment, kopen zonder het afgesproken te hebben de zelfde boodschappen, reageren vaak op dezelfde manier op situaties, hebben allebei behoorlijk wat ruimte nodig voor onszelf (ik nog wat meer dan hij). We komen steeds dichter bij elkaar, ook (juist) door moeilijke situaties (en dan heb ik het echt over fundamenteel moeilijke situaties, niet over wissewasjes).
Mijn ouders en mijn oudste opa en oma zijn trouwens mijn voorbeelden geweest. Want hoewel zij zeker ook heus niet altijd gelukkig waren/zijn, zijn ze altijd bij elkaar gebleven en zijn daardoor steeds dichter bij elkaar gekomen. Mijn opa en oma zijn al ruim 65 jaar samen en die twee hebben echt ook stormen gekend in hun relatie. Als ik hen vraag naar het geheim van hun langdurige samenzijn, is het volgens mijn oma altijd "Het is altijd geven en nemen, maar wel meer geven dan nemen".
[...]
Hallo Mirjam,
Leuke vergelijking met die spijkerbroek. Je kan hem doortrekken: als je flink afvalt of aankomt, kan het ding op een bepaald moment niet meer lekker zitten
Ik geef ook mijn mening, dat is toch juist de bedoeling hier? Het gaat mij ook niet om details over jouw relatie, maar over de vraag of het idee dat je nooit gaat scheiden een valkuil kan zijn. Het idee "dit is de ware, met hem word ik oud" kan ook betekenen dat je bepaalde misstanden in je huwelijk niet wil zien. Of dat je jezelf te afhankelijk maakt in je relatie.
dubio
Die vergelijking met die spijkerbroek gaat ook hardstikke mank, ik weet het. Maar goed, ik kon even niets beters bedenken (en ik houd niet eens van spijkerbroeken ).
En zoals Qwertu zegt, dat wilde ik ook zeggen bedacht ik me gisteravond; het huwelijk is dan wel iets statisch, de relatie zèlf is dat niet. We blijven altijd in contact met elkaar; praten heel erg veel en zijn ook nooit uitgepraat (niet dat we letterlijk altijd zitten te kletsen, maar we hebben in principe altijd stof tot praten). We lijken ook erg op elkaar (innerlijk dan, uiterlijk absoluut niet); we hebben dezelfde interesses en denken over de opvoeding van de kinderen ook vrijwel hetzelfde. En relaties/huwelijken van partners die op elkaar lijken hebben sowieso meer kans van (langdurig) slagen dus dit helpt zeker. We zeggen hetzelfde op hetzelfde moment, kopen zonder het afgesproken te hebben de zelfde boodschappen, reageren vaak op dezelfde manier op situaties, hebben allebei behoorlijk wat ruimte nodig voor onszelf (ik nog wat meer dan hij). We komen steeds dichter bij elkaar, ook (juist) door moeilijke situaties (en dan heb ik het echt over fundamenteel moeilijke situaties, niet over wissewasjes).
Mijn ouders en mijn oudste opa en oma zijn trouwens mijn voorbeelden geweest. Want hoewel zij zeker ook heus niet altijd gelukkig waren/zijn, zijn ze altijd bij elkaar gebleven en zijn daardoor steeds dichter bij elkaar gekomen. Mijn opa en oma zijn al ruim 65 jaar samen en die twee hebben echt ook stormen gekend in hun relatie. Als ik hen vraag naar het geheim van hun langdurige samenzijn, is het volgens mijn oma altijd "Het is altijd geven en nemen, maar wel meer geven dan nemen".
dinsdag 12 februari 2008 om 12:39
quote:dubiootje schreef op 12 februari 2008 @ 12:29:
Dankjewel voor je reactie Qwertu, ik wilde je niet overslaan hoor. Ik noemde Mirjam alleen als voorbeeld.
Hm, ik heb ondertussen nog geen echt antwoord op mijn vraag. Investeren in de relatie, ja (ik vind het trouwens geweldig hoe jullie dat doen Qwertu! relatie-apk avant la lettre). Tegenslagen incasseren, doorzetten en wachten op (en werken aan) betere tijden, ja. Duidelijk.
Maar wat als aan de basisvoorwaarden niet meer wordt voldaan? Als je erachter komt dat je man naar de hoeren gaat of er een dubbelleven op nahoudt? Of als je op een bepaald moment merkt dat jij de enige bent die in de relatie investeert?
Wat zouden jullie in dat geval doen? Blijven jullie dan in dat huwelijk zitten?Pfff, wat ik dan zou doen? Het is niet een volledig antwoord, maar zo'n dubbelleven ontstaat toch niet zomaar? Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat hier al iets aan voorafgaat (in ons geval; verdriet om een uitblijvende zwangerschap). Als je met elkaar in contact blijft, kun je gevoelens van onvrede uitspreken en er iets aan doen. En dat als enige in de relatie investeren..dit is nog niet gebeurd. We hebben altijd wel balans eigenlijk (en zo niet, dan toch; de meest basale balans is dat we onverbrekelijk bij elkaar horen en soms is er alleen die basale balans, en meestal gelukkig ook het gevoel dat het goed zit). Niemand kan gedachten lezen en mannen kunnen vaak geen gevoelens raden. Dus moet je je als vrouw misschien meer uitspreken (zeggen wat je dwarszit) dan je zou willen. Wij hebben ook de afspraak dat als de een merkt dat de ander iets dwarszit, hij of zij er gericht naar vraagt en de ander heeft dan twee mogelijkheden; of er eerlijk antwoord op geven of er voor altijd het zwijgen over toedoen. Zo blijven er dus geen onuitgesproken ergernissen bestaan die als een boemerang kunnen terugkeren in een latere situatie. Verder vanuit je "ik" spreken, en geen dooddoeners als "Jij altijd" of "jij nooit" (dat lijkt me echt killing) gebruiken.
Dankjewel voor je reactie Qwertu, ik wilde je niet overslaan hoor. Ik noemde Mirjam alleen als voorbeeld.
Hm, ik heb ondertussen nog geen echt antwoord op mijn vraag. Investeren in de relatie, ja (ik vind het trouwens geweldig hoe jullie dat doen Qwertu! relatie-apk avant la lettre). Tegenslagen incasseren, doorzetten en wachten op (en werken aan) betere tijden, ja. Duidelijk.
Maar wat als aan de basisvoorwaarden niet meer wordt voldaan? Als je erachter komt dat je man naar de hoeren gaat of er een dubbelleven op nahoudt? Of als je op een bepaald moment merkt dat jij de enige bent die in de relatie investeert?
Wat zouden jullie in dat geval doen? Blijven jullie dan in dat huwelijk zitten?Pfff, wat ik dan zou doen? Het is niet een volledig antwoord, maar zo'n dubbelleven ontstaat toch niet zomaar? Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat hier al iets aan voorafgaat (in ons geval; verdriet om een uitblijvende zwangerschap). Als je met elkaar in contact blijft, kun je gevoelens van onvrede uitspreken en er iets aan doen. En dat als enige in de relatie investeren..dit is nog niet gebeurd. We hebben altijd wel balans eigenlijk (en zo niet, dan toch; de meest basale balans is dat we onverbrekelijk bij elkaar horen en soms is er alleen die basale balans, en meestal gelukkig ook het gevoel dat het goed zit). Niemand kan gedachten lezen en mannen kunnen vaak geen gevoelens raden. Dus moet je je als vrouw misschien meer uitspreken (zeggen wat je dwarszit) dan je zou willen. Wij hebben ook de afspraak dat als de een merkt dat de ander iets dwarszit, hij of zij er gericht naar vraagt en de ander heeft dan twee mogelijkheden; of er eerlijk antwoord op geven of er voor altijd het zwijgen over toedoen. Zo blijven er dus geen onuitgesproken ergernissen bestaan die als een boemerang kunnen terugkeren in een latere situatie. Verder vanuit je "ik" spreken, en geen dooddoeners als "Jij altijd" of "jij nooit" (dat lijkt me echt killing) gebruiken.
dinsdag 12 februari 2008 om 21:23
Inderdaad Qwertu, we zijn het eens hierover
Op de een of andere manier heb ik wel het idee dat het als nogal prikkelend wordt ervaren als je stelt dat je je relatie (huwelijk) als vast gegeven ziet, gezien de vragen die hier worden gesteld ("stel dat dit of dat, zou je dan ook nog bij hem blijven?"). Het is blijkbaar meer geaccepteerd dat je met enige reserve een relatie instapt (met het idee dat je zeker wel wilt vechten als het minder gaat, maar toch ook weer niet tot je er bij neervalt, het moet wel leuk blijven en je moet vooral Gelukkig zijn..) dan dat je je relatie als onverbrekelijk ziet en dus niets anders kunt doen dan er vol voor gaan.
Op de een of andere manier heb ik wel het idee dat het als nogal prikkelend wordt ervaren als je stelt dat je je relatie (huwelijk) als vast gegeven ziet, gezien de vragen die hier worden gesteld ("stel dat dit of dat, zou je dan ook nog bij hem blijven?"). Het is blijkbaar meer geaccepteerd dat je met enige reserve een relatie instapt (met het idee dat je zeker wel wilt vechten als het minder gaat, maar toch ook weer niet tot je er bij neervalt, het moet wel leuk blijven en je moet vooral Gelukkig zijn..) dan dat je je relatie als onverbrekelijk ziet en dus niets anders kunt doen dan er vol voor gaan.
dinsdag 12 februari 2008 om 21:28
quote:dubiootje schreef op 12 februari 2008 @ 12:13:
[...]
Hallo Mirjam,
Leuke vergelijking met die spijkerbroek. Je kan hem doortrekken: als je flink afvalt of aankomt, kan het ding op een bepaald moment niet meer lekker zitten
Je kunt ook je stinkende best doen om op je gewicht te letten zodat hij levenslang past ...... en soms naai je er een lapje op , verstel je een knoopje of pimp je hem een beetje op .
[...]
Hallo Mirjam,
Leuke vergelijking met die spijkerbroek. Je kan hem doortrekken: als je flink afvalt of aankomt, kan het ding op een bepaald moment niet meer lekker zitten
Je kunt ook je stinkende best doen om op je gewicht te letten zodat hij levenslang past ...... en soms naai je er een lapje op , verstel je een knoopje of pimp je hem een beetje op .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
