Relaties
alle pijlers
bij welke 50% hoor jij? Scheiden of blijven?
zaterdag 9 februari 2008 om 20:23
50% van de nieuw gesloten huwelijken gaat scheiden. Vanavond werd dat gezegd in een item op het journaal. Ik meen dat het nu 1 op de 3 huwelijken is dat strand.
Ik zit in de levensfase dat ik begin met huisje, boompje, beestje. Ook zo in mijn omgeving. Veel huwelijken, eerste kindertjes zijn geboren. Ben zelf ook getrouwd en heb een zoon van 1. Ik leef met mijn man met de gedachte dat we samen 80 worden. Dat denken mijn vriendinnen en collega's ongetwijfeld ook.
Wie van ons zal het wel redden en wie niet? Vragen jullie je dat weleens af? Ik heb 1 vriendin waarvan ik weet dat er af en toe wat gedoe is. Toch kan ik me bijna niet voorstellen dat zij uit elkaar zullen gaan.
Ik zit in de levensfase dat ik begin met huisje, boompje, beestje. Ook zo in mijn omgeving. Veel huwelijken, eerste kindertjes zijn geboren. Ben zelf ook getrouwd en heb een zoon van 1. Ik leef met mijn man met de gedachte dat we samen 80 worden. Dat denken mijn vriendinnen en collega's ongetwijfeld ook.
Wie van ons zal het wel redden en wie niet? Vragen jullie je dat weleens af? Ik heb 1 vriendin waarvan ik weet dat er af en toe wat gedoe is. Toch kan ik me bijna niet voorstellen dat zij uit elkaar zullen gaan.
dinsdag 12 februari 2008 om 21:42
dinsdag 12 februari 2008 om 21:49
quote:dubiootje schreef op 12 februari 2008 @ 09:36:
Hou je er rekening mee dat je ooit van een blijver in een scheider kan veranderen?
Nee, geen moment . Als ik daar rekening mee zou moeten houden zou dat - voor mij - betekenen dat ik moet vastellen mijn man of mezelf toch niet zo goed denk te kennen .
De kans is niet minder dan 1 op 2 en toch gaat vrijwel iedereen ervan uit dat het hem/haar niet zal overkomen.
Voor Mirjam bijvoorbeeld is scheiden geen optie. Zij zegt dat het betekent dat je altijd je beste beentje voor moet zetten. Maar kan het ook niet juist leiden tot, bij gebrek aan een beter woord, gezapigheid? Het gevoel dat het huwelijk toch wel blijft, een vast gegeven is? Dat die partner altijd beschikbaar voor je zal zijn, dat je "binnen bent" en je nooit meer zorgen zal hoeven maken dat je alleen zult oud worden?
Dat kan , die mensen zijn er . Die hebben , lijkt mij , weinig piekmomenten .
Een auto aanschaffen betekent ook niet dat hij eeuwig rijdt ; je zal af en toe eens moeten tanken , een beurt moeten geven , hier en daar een nieuw onderdeel ...... maar dan gaat die ook heel lang mee !
En anderzijds, kan het niet zo zijn dat als je ervan uitgaat dat je toch nooit gaat scheiden, je je leven daar ook niet op instelt en dat scheiden daarom een tamelijk beangstigende optie wordt? Ik denk bijvoorbeeld vrouwen die jarenlang uit het arbeidsproces stappen om de kinderen te verzorgen, omdat ze ervan uitgaan dat het inkomen van hun man voor hen beiden is. Als ze ooit in een situatie komen waarin ze toch willen scheiden, zal die beslissing voor hen veel moeilijker zijn dan voor iemand die tijdens het huwelijk financieel onafhankelijk is gebleven. Sommige vrouwen blijven zelfs mede om die reden in een slecht huwelijk zitten. vlak dan ook mannen niet uit die geen zin hebben om hun mooie huis te moeten verkopen , kindertjes een keer in de 14 dagen te zien etc . ... heb ik het nog niet eens over alimentatie . Kan de overtuiging dat het huwelijk voor altijd is, dan geen valkuil zijn?
Natuurlijk moet je werken aan je relatie en erin blijven investeren. Maar het is een feit dat lang niet iedereen dat doet, anders liepen er niet zo veel huwelijken stuk. Er wordt ook vaak al om de verkeerde redenen aan een relatie begonnen ... met de verkeerde persoon , die hebben ook geen schijn van kans . Maar dan nog ; al doe je je stinkende best , dan nog kun je uit elkaar groeien , andere ideeën krijgen , misschien wel iemand tegen komen die nog meer bij je past ... En waar investeer je dan precies in? Kies je steeds opnieuw voor die persoon Ja of span je je in voor het huwelijk als instituut? Dus niet alleen die lieve, zorgzame man, maar ook het "plaatje": een stabiel gezin voor de kinderen,ja de sociale status, de gedeelde financiële belangen, de gemeenschappelijke vrienden, de "normaalheid".
Met name bij Mirjam, die erg hecht aan het instituut huwelijk (en zo te horen erg gek is op haar man ), vraag ik me af in hoeverre er ruimte is om van mening te veranderen. Kun je op één dag in je leven een besluit nemen dat een leven lang meegaat en dat nooit mag worden herzien? Kunnen mensen niet veranderen, kan een relatie niet veranderen, kan het niet gebeuren dat je na een tijd besluit dat je niet meer elke dag en nacht van de rest van je leven met die persoon wil doorbrengen? Ik begrijp best dat mensen zich dat nú niet kunnen voorstellen, omdat ze nú graag bij hun partner zijn. Maar kun je 100% uitsluiten dat dat op een dag - en een leven is lang! - verandert? Is een goed huwelijk niet een huwelijk waar je elke dag weer voor kiest, ja, maar hoewel ik kies " per dag " doe ik dat niet zonder ook aan de lange termijn te denken . He, moeilijk om uit te leggen , zeg . niet iets waar je één keer voor kiest en dan voor je leven aan vastzit?
dubioIk kan me niet voorstellen dat mijn liefde voor de man waar ik zo zielsveel van houd over zou kunnen gaan . Daarom heb ik vol overtuiging " ja " gezegd . Ik kan me eerlijk gezegd ook geen situatie indenken waardoor dat over zou kunnen gaan . Ik kan me met veel moeite situaties indenken waarin ik wel weg zou gaan , maar ik geloof niet dat de liefde voor hem voorwaardelijk is .
Hou je er rekening mee dat je ooit van een blijver in een scheider kan veranderen?
Nee, geen moment . Als ik daar rekening mee zou moeten houden zou dat - voor mij - betekenen dat ik moet vastellen mijn man of mezelf toch niet zo goed denk te kennen .
De kans is niet minder dan 1 op 2 en toch gaat vrijwel iedereen ervan uit dat het hem/haar niet zal overkomen.
Voor Mirjam bijvoorbeeld is scheiden geen optie. Zij zegt dat het betekent dat je altijd je beste beentje voor moet zetten. Maar kan het ook niet juist leiden tot, bij gebrek aan een beter woord, gezapigheid? Het gevoel dat het huwelijk toch wel blijft, een vast gegeven is? Dat die partner altijd beschikbaar voor je zal zijn, dat je "binnen bent" en je nooit meer zorgen zal hoeven maken dat je alleen zult oud worden?
Dat kan , die mensen zijn er . Die hebben , lijkt mij , weinig piekmomenten .
Een auto aanschaffen betekent ook niet dat hij eeuwig rijdt ; je zal af en toe eens moeten tanken , een beurt moeten geven , hier en daar een nieuw onderdeel ...... maar dan gaat die ook heel lang mee !
En anderzijds, kan het niet zo zijn dat als je ervan uitgaat dat je toch nooit gaat scheiden, je je leven daar ook niet op instelt en dat scheiden daarom een tamelijk beangstigende optie wordt? Ik denk bijvoorbeeld vrouwen die jarenlang uit het arbeidsproces stappen om de kinderen te verzorgen, omdat ze ervan uitgaan dat het inkomen van hun man voor hen beiden is. Als ze ooit in een situatie komen waarin ze toch willen scheiden, zal die beslissing voor hen veel moeilijker zijn dan voor iemand die tijdens het huwelijk financieel onafhankelijk is gebleven. Sommige vrouwen blijven zelfs mede om die reden in een slecht huwelijk zitten. vlak dan ook mannen niet uit die geen zin hebben om hun mooie huis te moeten verkopen , kindertjes een keer in de 14 dagen te zien etc . ... heb ik het nog niet eens over alimentatie . Kan de overtuiging dat het huwelijk voor altijd is, dan geen valkuil zijn?
Natuurlijk moet je werken aan je relatie en erin blijven investeren. Maar het is een feit dat lang niet iedereen dat doet, anders liepen er niet zo veel huwelijken stuk. Er wordt ook vaak al om de verkeerde redenen aan een relatie begonnen ... met de verkeerde persoon , die hebben ook geen schijn van kans . Maar dan nog ; al doe je je stinkende best , dan nog kun je uit elkaar groeien , andere ideeën krijgen , misschien wel iemand tegen komen die nog meer bij je past ... En waar investeer je dan precies in? Kies je steeds opnieuw voor die persoon Ja of span je je in voor het huwelijk als instituut? Dus niet alleen die lieve, zorgzame man, maar ook het "plaatje": een stabiel gezin voor de kinderen,ja de sociale status, de gedeelde financiële belangen, de gemeenschappelijke vrienden, de "normaalheid".
Met name bij Mirjam, die erg hecht aan het instituut huwelijk (en zo te horen erg gek is op haar man ), vraag ik me af in hoeverre er ruimte is om van mening te veranderen. Kun je op één dag in je leven een besluit nemen dat een leven lang meegaat en dat nooit mag worden herzien? Kunnen mensen niet veranderen, kan een relatie niet veranderen, kan het niet gebeuren dat je na een tijd besluit dat je niet meer elke dag en nacht van de rest van je leven met die persoon wil doorbrengen? Ik begrijp best dat mensen zich dat nú niet kunnen voorstellen, omdat ze nú graag bij hun partner zijn. Maar kun je 100% uitsluiten dat dat op een dag - en een leven is lang! - verandert? Is een goed huwelijk niet een huwelijk waar je elke dag weer voor kiest, ja, maar hoewel ik kies " per dag " doe ik dat niet zonder ook aan de lange termijn te denken . He, moeilijk om uit te leggen , zeg . niet iets waar je één keer voor kiest en dan voor je leven aan vastzit?
dubioIk kan me niet voorstellen dat mijn liefde voor de man waar ik zo zielsveel van houd over zou kunnen gaan . Daarom heb ik vol overtuiging " ja " gezegd . Ik kan me eerlijk gezegd ook geen situatie indenken waardoor dat over zou kunnen gaan . Ik kan me met veel moeite situaties indenken waarin ik wel weg zou gaan , maar ik geloof niet dat de liefde voor hem voorwaardelijk is .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 13 februari 2008 om 01:09
quote:Mirjam762 schreef op 12 februari 2008 @ 21:23:
Inderdaad Qwertu, we zijn het eens hierover
Op de een of andere manier heb ik wel het idee dat het als nogal prikkelend wordt ervaren als je stelt dat je je relatie (huwelijk) als vast gegeven ziet, gezien de vragen die hier worden gesteld ("stel dat dit of dat, zou je dan ook nog bij hem blijven?"). Het is blijkbaar meer geaccepteerd dat je met enige reserve een relatie instapt (met het idee dat je zeker wel wilt vechten als het minder gaat, maar toch ook weer niet tot je er bij neervalt, het moet wel leuk blijven en je moet vooral Gelukkig zijn..) dan dat je je relatie als onverbrekelijk ziet en dus niets anders kunt doen dan er vol voor gaan.
Hoi Mirjam,
Het is eerlijk gezegd meer mijn bedoeling de discussie een prikkel te geven dan zelf geprikkeld te worden, maar ik moet zeggen dat je opmerking dat het leuk moet blijven en je vooral Gelukkkig (hoezo een hoofdletter?) moet zijn mij wel prikkelt.
Ik heb iets anders gesteld, namelijk wat doe je als aan de basisvoorwaarden voor een relatie (die je zelf bepaalt) niet meer wordt voldaan? Blijkbaar is dit echter niet voor te stellen voor degenen die een gelukkig huwelijk hebben. Dat is misschien wel een kenmerk van een gelukkig huwelijk hoor Ik begrijp dat je je niet kan voorstellen dat je man zich opeens ontpopt tot hoerenloper of een dubbelleven blijkt te leiden. De vraag is: kun je het 100% uitsluiten? Als we kijken naar de statistieken, is dat namelijk helemaal niet zo extreem als we graag zouden denken. Hoeveel mannen gaan naar de hoeren en/of gaan vreemd? Hoeveel mensen lijden aan een ernstige verslaving (gokken, seks, drank, drugs, pillen enz.)?
Naar mijn idee is dergelijk gedrag vaak een vlucht uit de werkelijkheid. Zoeken naar opvulling van een leegte in zichzelf. Als je met zekerheid stelt dat jouw man dit gedrag nooit zal vertonen, wat bedoel je dan precies? Dat je zeker weet dat hij die leegte nooit zal voelen? Hoe weet je dat zeker? Of denk je dat een gezonde relatie die van beide kanten goed wordt onderhouden, kan voorkomen dat iemand die leegte gaat voelen? Met andere woorden: jij vult die leegte in hem op. Of weet je zeker dat hij, als hij al een leegte zou voelen, die op een andere, gezondere manier zou bestrijden dan met genotsmiddelen of ander problematisch gedrag?
Wat mij hierin opvalt, is de stelligheid, de zekerheid. Ik kan niet eens zulke dingen met zekerheid van mezelf zeggen. Ik zou misschien best verslaafd kunnen raken als ik maar genoeg ellende onderging, hoewel ik helemaal niet verslavingsgevoelig ben. Ik heb inmiddels al mijn portie gehad en het op tamelijk gezonde wijze doorstaan. Maar uitsluiten kan ik het niet. Laat staan dat ik zo zeker zou kunnen zijn van een ander.
dubio
Inderdaad Qwertu, we zijn het eens hierover
Op de een of andere manier heb ik wel het idee dat het als nogal prikkelend wordt ervaren als je stelt dat je je relatie (huwelijk) als vast gegeven ziet, gezien de vragen die hier worden gesteld ("stel dat dit of dat, zou je dan ook nog bij hem blijven?"). Het is blijkbaar meer geaccepteerd dat je met enige reserve een relatie instapt (met het idee dat je zeker wel wilt vechten als het minder gaat, maar toch ook weer niet tot je er bij neervalt, het moet wel leuk blijven en je moet vooral Gelukkig zijn..) dan dat je je relatie als onverbrekelijk ziet en dus niets anders kunt doen dan er vol voor gaan.
Hoi Mirjam,
Het is eerlijk gezegd meer mijn bedoeling de discussie een prikkel te geven dan zelf geprikkeld te worden, maar ik moet zeggen dat je opmerking dat het leuk moet blijven en je vooral Gelukkkig (hoezo een hoofdletter?) moet zijn mij wel prikkelt.
Ik heb iets anders gesteld, namelijk wat doe je als aan de basisvoorwaarden voor een relatie (die je zelf bepaalt) niet meer wordt voldaan? Blijkbaar is dit echter niet voor te stellen voor degenen die een gelukkig huwelijk hebben. Dat is misschien wel een kenmerk van een gelukkig huwelijk hoor Ik begrijp dat je je niet kan voorstellen dat je man zich opeens ontpopt tot hoerenloper of een dubbelleven blijkt te leiden. De vraag is: kun je het 100% uitsluiten? Als we kijken naar de statistieken, is dat namelijk helemaal niet zo extreem als we graag zouden denken. Hoeveel mannen gaan naar de hoeren en/of gaan vreemd? Hoeveel mensen lijden aan een ernstige verslaving (gokken, seks, drank, drugs, pillen enz.)?
Naar mijn idee is dergelijk gedrag vaak een vlucht uit de werkelijkheid. Zoeken naar opvulling van een leegte in zichzelf. Als je met zekerheid stelt dat jouw man dit gedrag nooit zal vertonen, wat bedoel je dan precies? Dat je zeker weet dat hij die leegte nooit zal voelen? Hoe weet je dat zeker? Of denk je dat een gezonde relatie die van beide kanten goed wordt onderhouden, kan voorkomen dat iemand die leegte gaat voelen? Met andere woorden: jij vult die leegte in hem op. Of weet je zeker dat hij, als hij al een leegte zou voelen, die op een andere, gezondere manier zou bestrijden dan met genotsmiddelen of ander problematisch gedrag?
Wat mij hierin opvalt, is de stelligheid, de zekerheid. Ik kan niet eens zulke dingen met zekerheid van mezelf zeggen. Ik zou misschien best verslaafd kunnen raken als ik maar genoeg ellende onderging, hoewel ik helemaal niet verslavingsgevoelig ben. Ik heb inmiddels al mijn portie gehad en het op tamelijk gezonde wijze doorstaan. Maar uitsluiten kan ik het niet. Laat staan dat ik zo zeker zou kunnen zijn van een ander.
dubio
Ga in therapie!
woensdag 13 februari 2008 om 21:34
Dubiootje, misschien kwam het woord "Gelukkig" (met een hoofdletter dus) kleinerend over. ik bedoel ermee dat ik het idee heb dat veel mensen zich naar mijn mening echt willen inspannen voor hun relatie, maar dit toch tot bepaalde hoogte. Als "het niet meer werkt" of als een van de partners zich ongelukkig voelt (gedurende langere tijd), komt men toch tot een scheiding.
Ik heb het idee dat het individuele geluk van de beide partners tegenwoordig heel erg belangrijk gevonden wordt. In mijn eigen geval ben ik zelf helemaal niet zo bezig met dat persoonlijke geluk en of het voor mij allemaal nog zo supergoed voelt. Ons huwelijk is een vast gegeven en we streven er door zeer goede communicatie (het "met elkaar in contact blijven") iedere dag naar om het goed te hebben (zodat het ook goed "voelt" wat natuurlijk wel heel plezierig is). Ik weet eerlijk gezegd ook niet of scheiden/het beëindigen van een vaste relatie mensen echt dat brengt wat ze zoeken; (meer) levensgeluk. (en dan heb ik het niet over de extreme gevallen: weggaan bij een mishandelende/misbruikende partner, allicht dat je dan -door de afwezigheid van die stress- gelukkiger zult zijn). De cijfers spreken niet in het voordeel van veel mensen die opnieuw een langdurige relatie aangaan; het scheidingscijfer is dan nog hoger dan bij eerste relaties/huwelijken het geval is. Dus de kans dat het levensgeluk wel wordt gevonden bij een nieuwe partner, is in veel gevallen toch erg klein. En dan vraag ik me af of het niet lonender is om - in het algemeen- (meer) te investeren in je "huidige" relatie. Mijn eigen ervaring is in ieder geval dat na slechte periodes (van naast elkaar leven, de zogeheten "ships that pass in the night"), de betere periodes ook weer beter worden. Ik ben in mijn huwelijk ook zeker niet altijd gelukkig geweest maar ik ben toch iedere dag nog steeds blij dat wij bij elkaar horen (ook al zou ik dit misschien een tijdje terug met minder enthousiasme hebben gezegd). Onze liefde is vaak een golfbeweging; na flinke golven is er weer dat rustige water en iedere periode van rustig water is weer beter dan de vorige. Het basisgevoel wordt dus door de jaren heen, steeds meer versterkt, onze onderlinge band groeit. En dat er dan ook langere periodes van flinke golven bij voorkomen, doet niets af aan dat proces. Maar dit bedoel ik dus als ik zeg dat mijn persoonlijke individuele geluk minder belangrijk is dan het proces van naar elkaar toegroeien en ons gezamenlijke geluk.
Ik heb overigens niet gezegd dat ik zeker weet dat mijn man nooit het gedrag zal vertonen dat jij beschreef (verslavingen aan wat dan ook, hoerenbezoek). Ik schreef alleen dat het niet aan de orde is op dit moment en dat het tot nu toe niet is voorgekomen. En als onze relatie zich blijft onwikkelen zoals tot nu toe, ben ik ook niet bang voor die risico's. Het is niet gebeurd en we komen alleen maar nader tot elkaar en groeien meer naar elkaar toe. Dus de kans dat het zal gebeuren neemt daarmee evenredig af. Maar uitsluiten zal ik de kans nooit 100%, dat is natuurlijk onzinnig en oerstom.
Ik heb het idee dat het individuele geluk van de beide partners tegenwoordig heel erg belangrijk gevonden wordt. In mijn eigen geval ben ik zelf helemaal niet zo bezig met dat persoonlijke geluk en of het voor mij allemaal nog zo supergoed voelt. Ons huwelijk is een vast gegeven en we streven er door zeer goede communicatie (het "met elkaar in contact blijven") iedere dag naar om het goed te hebben (zodat het ook goed "voelt" wat natuurlijk wel heel plezierig is). Ik weet eerlijk gezegd ook niet of scheiden/het beëindigen van een vaste relatie mensen echt dat brengt wat ze zoeken; (meer) levensgeluk. (en dan heb ik het niet over de extreme gevallen: weggaan bij een mishandelende/misbruikende partner, allicht dat je dan -door de afwezigheid van die stress- gelukkiger zult zijn). De cijfers spreken niet in het voordeel van veel mensen die opnieuw een langdurige relatie aangaan; het scheidingscijfer is dan nog hoger dan bij eerste relaties/huwelijken het geval is. Dus de kans dat het levensgeluk wel wordt gevonden bij een nieuwe partner, is in veel gevallen toch erg klein. En dan vraag ik me af of het niet lonender is om - in het algemeen- (meer) te investeren in je "huidige" relatie. Mijn eigen ervaring is in ieder geval dat na slechte periodes (van naast elkaar leven, de zogeheten "ships that pass in the night"), de betere periodes ook weer beter worden. Ik ben in mijn huwelijk ook zeker niet altijd gelukkig geweest maar ik ben toch iedere dag nog steeds blij dat wij bij elkaar horen (ook al zou ik dit misschien een tijdje terug met minder enthousiasme hebben gezegd). Onze liefde is vaak een golfbeweging; na flinke golven is er weer dat rustige water en iedere periode van rustig water is weer beter dan de vorige. Het basisgevoel wordt dus door de jaren heen, steeds meer versterkt, onze onderlinge band groeit. En dat er dan ook langere periodes van flinke golven bij voorkomen, doet niets af aan dat proces. Maar dit bedoel ik dus als ik zeg dat mijn persoonlijke individuele geluk minder belangrijk is dan het proces van naar elkaar toegroeien en ons gezamenlijke geluk.
Ik heb overigens niet gezegd dat ik zeker weet dat mijn man nooit het gedrag zal vertonen dat jij beschreef (verslavingen aan wat dan ook, hoerenbezoek). Ik schreef alleen dat het niet aan de orde is op dit moment en dat het tot nu toe niet is voorgekomen. En als onze relatie zich blijft onwikkelen zoals tot nu toe, ben ik ook niet bang voor die risico's. Het is niet gebeurd en we komen alleen maar nader tot elkaar en groeien meer naar elkaar toe. Dus de kans dat het zal gebeuren neemt daarmee evenredig af. Maar uitsluiten zal ik de kans nooit 100%, dat is natuurlijk onzinnig en oerstom.
donderdag 14 februari 2008 om 10:35
quote:Mirjam762 schreef op 13 februari 2008 @ 21:34:
Dubiootje, misschien kwam het woord "Gelukkig" (met een hoofdletter dus) kleinerend over. ik bedoel ermee dat ik het idee heb dat veel mensen zich naar mijn mening echt willen inspannen voor hun relatie, maar dit toch tot bepaalde hoogte. Als "het niet meer werkt" of als een van de partners zich ongelukkig voelt (gedurende langere tijd), komt men toch tot een scheiding.
Ik heb het idee dat het individuele geluk van de beide partners tegenwoordig heel erg belangrijk gevonden wordt. In mijn eigen geval ben ik zelf helemaal niet zo bezig met dat persoonlijke geluk en of het voor mij allemaal nog zo supergoed voelt.
Mirjam, ik denk dat dat voor jou zo is omdat je je niet voor kunt stellen dat het huwelijk soms een hel op aarde is voor een van de partners. Dat is helemaal wat anders dan 'niet meer supergoed' voelen. Ik ben het wel met je eens dat sommige mensen naar een irreëel soort geluk zoeken, dat ze in geen enkele relatie langdurig zullen vinden, omdat ze niet in staat zijn om van een mens, met zijn menselijke trekjes, te houden. Als je dat soort scheidingen bedoelt, dan ben ik het helemaal met je eens.
Ik weet eerlijk gezegd ook niet of scheiden/het beëindigen van een vaste relatie mensen echt dat brengt wat ze zoeken; (meer) levensgeluk. (en dan heb ik het niet over de extreme gevallen: weggaan bij een mishandelende/misbruikende partner, allicht dat je dan -door de afwezigheid van die stress- gelukkiger zult zijn).
In mijn geval heeft het feit dat ik - na 29 jaar - gescheiden ben, voor een totale ommekeer in mijn leven gezorgd. Van een hel kwam ik in een paradijs terecht. Ik had, voor ik mijn huidige man ontmoette, geen idee van wat een goed huwelijk was. Ik had geen idee van hoe het voelde als je partner van je houdt en je respecteert. Ook mijn kinderen konden opgelucht ademhalen na de scheiding, ze konden eindelijk rust vinden thuis, ze moesten ook niet meer voortdurend op hun tenen lopen uit angst voor de woedeaanvallen van hun vader. Ik moet eraan toevoegen dat ik mijn eerste man op mijn 15e had leren kennen, dat bijna iedereen me afgeraden had om met hem te trouwen (vanwege zijn karakter), mijn ouders waren het er helemaal niet mee eens en hadden veel verdriet dat ik met hem trouwde. Maar ik was blind, ik was een puber, zonder levenservaring, en zag het niet in.
De cijfers spreken niet in het voordeel van veel mensen die opnieuw een langdurige relatie aangaan; het scheidingscijfer is dan nog hoger dan bij eerste relaties/huwelijken het geval is. Dus de kans dat het levensgeluk wel wordt gevonden bij een nieuwe partner, is in veel gevallen toch erg klein.
Jazeker, maar dat geldt vooral voor de categorie mensen die scheiden zonder gewichtige redenen. Voor mensen die niet in staat zijn om langdurig van iemand te houden.
Ikzelf ken maar een klein aantal hertrouwde mensen, daarvan is een meerderheid veel gelukkiger in hun huidige (ook alweer langdurige) huwelijk.
En dan vraag ik me af of het niet lonender is om - in het algemeen- (meer) te investeren in je "huidige" relatie. Mijn eigen ervaring is in ieder geval dat na slechte periodes (van naast elkaar leven, de zogeheten "ships that pass in the night"), de betere periodes ook weer beter worden. Ik ben in mijn huwelijk ook zeker niet altijd gelukkig geweest maar ik ben toch iedere dag nog steeds blij dat wij bij elkaar horen (ook al zou ik dit misschien een tijdje terug met minder enthousiasme hebben gezegd). Onze liefde is vaak een golfbeweging; na flinke golven is er weer dat rustige water en iedere periode van rustig water is weer beter dan de vorige. Het basisgevoel wordt dus door de jaren heen, steeds meer versterkt, onze onderlinge band groeit. En dat er dan ook langere periodes van flinke golven bij voorkomen, doet niets af aan dat proces. Maar dit bedoel ik dus als ik zeg dat mijn persoonlijke individuele geluk minder belangrijk is dan het proces van naar elkaar toegroeien en ons gezamenlijke geluk.
Dat van die 'golven' herken ik niet in mijn huidige huwelijk. Zowel mijn man als ikzelf hebben in ons eerdere leven zoveel ellende meegemaakt, dat we daardoor enorm waarderen wat we aan elkaar hebben. Daardoor hebben we nooit mindere periodes. Af en toe een stevige discussie, maar nooit gevoelens van onvrede. We hebben te veel meegemaakt in onze eerdere relatie om ons te ergeren aan kleine dingetjes. En ons gezamenlijke geluk is inderdaad voor ons allebei de hoogste prioriteit. Uiteindelijk staan jij en ik daar dus net hetzelfde in!
.
Dubiootje, misschien kwam het woord "Gelukkig" (met een hoofdletter dus) kleinerend over. ik bedoel ermee dat ik het idee heb dat veel mensen zich naar mijn mening echt willen inspannen voor hun relatie, maar dit toch tot bepaalde hoogte. Als "het niet meer werkt" of als een van de partners zich ongelukkig voelt (gedurende langere tijd), komt men toch tot een scheiding.
Ik heb het idee dat het individuele geluk van de beide partners tegenwoordig heel erg belangrijk gevonden wordt. In mijn eigen geval ben ik zelf helemaal niet zo bezig met dat persoonlijke geluk en of het voor mij allemaal nog zo supergoed voelt.
Mirjam, ik denk dat dat voor jou zo is omdat je je niet voor kunt stellen dat het huwelijk soms een hel op aarde is voor een van de partners. Dat is helemaal wat anders dan 'niet meer supergoed' voelen. Ik ben het wel met je eens dat sommige mensen naar een irreëel soort geluk zoeken, dat ze in geen enkele relatie langdurig zullen vinden, omdat ze niet in staat zijn om van een mens, met zijn menselijke trekjes, te houden. Als je dat soort scheidingen bedoelt, dan ben ik het helemaal met je eens.
Ik weet eerlijk gezegd ook niet of scheiden/het beëindigen van een vaste relatie mensen echt dat brengt wat ze zoeken; (meer) levensgeluk. (en dan heb ik het niet over de extreme gevallen: weggaan bij een mishandelende/misbruikende partner, allicht dat je dan -door de afwezigheid van die stress- gelukkiger zult zijn).
In mijn geval heeft het feit dat ik - na 29 jaar - gescheiden ben, voor een totale ommekeer in mijn leven gezorgd. Van een hel kwam ik in een paradijs terecht. Ik had, voor ik mijn huidige man ontmoette, geen idee van wat een goed huwelijk was. Ik had geen idee van hoe het voelde als je partner van je houdt en je respecteert. Ook mijn kinderen konden opgelucht ademhalen na de scheiding, ze konden eindelijk rust vinden thuis, ze moesten ook niet meer voortdurend op hun tenen lopen uit angst voor de woedeaanvallen van hun vader. Ik moet eraan toevoegen dat ik mijn eerste man op mijn 15e had leren kennen, dat bijna iedereen me afgeraden had om met hem te trouwen (vanwege zijn karakter), mijn ouders waren het er helemaal niet mee eens en hadden veel verdriet dat ik met hem trouwde. Maar ik was blind, ik was een puber, zonder levenservaring, en zag het niet in.
De cijfers spreken niet in het voordeel van veel mensen die opnieuw een langdurige relatie aangaan; het scheidingscijfer is dan nog hoger dan bij eerste relaties/huwelijken het geval is. Dus de kans dat het levensgeluk wel wordt gevonden bij een nieuwe partner, is in veel gevallen toch erg klein.
Jazeker, maar dat geldt vooral voor de categorie mensen die scheiden zonder gewichtige redenen. Voor mensen die niet in staat zijn om langdurig van iemand te houden.
Ikzelf ken maar een klein aantal hertrouwde mensen, daarvan is een meerderheid veel gelukkiger in hun huidige (ook alweer langdurige) huwelijk.
En dan vraag ik me af of het niet lonender is om - in het algemeen- (meer) te investeren in je "huidige" relatie. Mijn eigen ervaring is in ieder geval dat na slechte periodes (van naast elkaar leven, de zogeheten "ships that pass in the night"), de betere periodes ook weer beter worden. Ik ben in mijn huwelijk ook zeker niet altijd gelukkig geweest maar ik ben toch iedere dag nog steeds blij dat wij bij elkaar horen (ook al zou ik dit misschien een tijdje terug met minder enthousiasme hebben gezegd). Onze liefde is vaak een golfbeweging; na flinke golven is er weer dat rustige water en iedere periode van rustig water is weer beter dan de vorige. Het basisgevoel wordt dus door de jaren heen, steeds meer versterkt, onze onderlinge band groeit. En dat er dan ook langere periodes van flinke golven bij voorkomen, doet niets af aan dat proces. Maar dit bedoel ik dus als ik zeg dat mijn persoonlijke individuele geluk minder belangrijk is dan het proces van naar elkaar toegroeien en ons gezamenlijke geluk.
Dat van die 'golven' herken ik niet in mijn huidige huwelijk. Zowel mijn man als ikzelf hebben in ons eerdere leven zoveel ellende meegemaakt, dat we daardoor enorm waarderen wat we aan elkaar hebben. Daardoor hebben we nooit mindere periodes. Af en toe een stevige discussie, maar nooit gevoelens van onvrede. We hebben te veel meegemaakt in onze eerdere relatie om ons te ergeren aan kleine dingetjes. En ons gezamenlijke geluk is inderdaad voor ons allebei de hoogste prioriteit. Uiteindelijk staan jij en ik daar dus net hetzelfde in!
.
donderdag 14 februari 2008 om 10:47
quote:qwertu schreef op 12 februari 2008 @ 20:15:
Als de relatie zo weinig oplevert voor één van beide partijen dat die daar niet meer in wil investeren, dan denk ik dat het al veel eerder mis is gegaan met de balans tussen geven en nemen.
Qwertu, zo werkt het niet altijd. Jij gaat ervan uit dat, als iemand niet in de relatie wil investeren, dat komt doordat ze voor hem niets meer oplevert, doordat hij zelf veel gegeven heeft maar te weinig terugkreeg. Maar dat is niet altijd zo. Soms is het net omgekeerd: soms levert een relatie voor iemand veel op maar beseft hij niet dat hij er ook in moet investeren. Hij beseft niet dat hij niet alleen maar kan nemen. Dikwijls is het net de persoon die het meest ontvangen heeft, die nooit in de relatie heeft willen investeren.
Als de relatie zo weinig oplevert voor één van beide partijen dat die daar niet meer in wil investeren, dan denk ik dat het al veel eerder mis is gegaan met de balans tussen geven en nemen.
Qwertu, zo werkt het niet altijd. Jij gaat ervan uit dat, als iemand niet in de relatie wil investeren, dat komt doordat ze voor hem niets meer oplevert, doordat hij zelf veel gegeven heeft maar te weinig terugkreeg. Maar dat is niet altijd zo. Soms is het net omgekeerd: soms levert een relatie voor iemand veel op maar beseft hij niet dat hij er ook in moet investeren. Hij beseft niet dat hij niet alleen maar kan nemen. Dikwijls is het net de persoon die het meest ontvangen heeft, die nooit in de relatie heeft willen investeren.
donderdag 14 februari 2008 om 11:24
Als ik met alle mannen waarmee ik een relatie heb gehad getrouwd was geweest (en weer gescheiden) dan was ik in mijn eentje verantwoordelijk geweest voor het grote aantal scheidingen in Nederland.
Wat maakt het in godsnaam uit? Het huwelijk zegt mij he-le-maal niets. Ik ben ooit getrouwd geweest en daarna gescheiden. Nu ga ik de rest van mijn leven als 'gescheiden' vrouw door het leven? wat is dat nou voor achterlijke plakker die je opgedrongen wordt.
Het is zo typisch Nederlands om iedereen in een statistiek te dwingen. Het is lekker veilig om te roepen dat je ergens bij hoort : bij de gehuwden of bij de gescheidenen of bij de alleenstaanden, de jongeren, de ouderen, plak plak plak plak.
Het is van een benepen kruideniersmentaliteit om mensen in een hoek te duwen waar ze niet horen.
Het is maar hoeveel waarde je zelf aan het instituut huwelijk geeft, en dat is per persoon verschillend.
Ik heb maling aan het instituut huwelijk. En zeker zal ik nooit opscheppen tegenover anderen dat ik nooit zal scheiden omdat het zo moet omdat het zo hoort omdat god het wil of omdat ik bang ben om er alleen voor te staan, om de kinderen, om de hond, ach schei toch uit, welk leven wil je leiden? dat van een rechte lijn in een statistiek?
Alsof je leven in een kaarsrechte lijn naar je dood zou moeten gaan, geen zijwegen kent, nooit ongelukken, ziekte. Wie kent mensen die zo rechtlijnig leven en nooit veranderen, mensen die nooit iets meemaken dus ook geen moeilijke , controversiële beslissingen hoeven te nemen? en hoe boeiend is hun leven dan wel?
Wat maakt het in godsnaam uit? Het huwelijk zegt mij he-le-maal niets. Ik ben ooit getrouwd geweest en daarna gescheiden. Nu ga ik de rest van mijn leven als 'gescheiden' vrouw door het leven? wat is dat nou voor achterlijke plakker die je opgedrongen wordt.
Het is zo typisch Nederlands om iedereen in een statistiek te dwingen. Het is lekker veilig om te roepen dat je ergens bij hoort : bij de gehuwden of bij de gescheidenen of bij de alleenstaanden, de jongeren, de ouderen, plak plak plak plak.
Het is van een benepen kruideniersmentaliteit om mensen in een hoek te duwen waar ze niet horen.
Het is maar hoeveel waarde je zelf aan het instituut huwelijk geeft, en dat is per persoon verschillend.
Ik heb maling aan het instituut huwelijk. En zeker zal ik nooit opscheppen tegenover anderen dat ik nooit zal scheiden omdat het zo moet omdat het zo hoort omdat god het wil of omdat ik bang ben om er alleen voor te staan, om de kinderen, om de hond, ach schei toch uit, welk leven wil je leiden? dat van een rechte lijn in een statistiek?
Alsof je leven in een kaarsrechte lijn naar je dood zou moeten gaan, geen zijwegen kent, nooit ongelukken, ziekte. Wie kent mensen die zo rechtlijnig leven en nooit veranderen, mensen die nooit iets meemaken dus ook geen moeilijke , controversiële beslissingen hoeven te nemen? en hoe boeiend is hun leven dan wel?
donderdag 14 februari 2008 om 11:30
quote:Reiger100 schreef op 14 februari 2008 @ 10:47:
Qwertu, zo werkt het niet altijd. Jij gaat ervan uit dat, als iemand niet in de relatie wil investeren, dat komt doordat ze voor hem niets meer oplevert, doordat hij zelf veel gegeven heeft maar te weinig terugkreeg. Maar dat is niet altijd zo. Soms is het net omgekeerd: soms levert een relatie voor iemand veel op maar beseft hij niet dat hij er ook in moet investeren. Hij beseft niet dat hij niet alleen maar kan nemen. Dikwijls is het net de persoon die het meest ontvangen heeft, die nooit in de relatie heeft willen investeren.
Qwertu, zo werkt het niet altijd. Jij gaat ervan uit dat, als iemand niet in de relatie wil investeren, dat komt doordat ze voor hem niets meer oplevert, doordat hij zelf veel gegeven heeft maar te weinig terugkreeg. Maar dat is niet altijd zo. Soms is het net omgekeerd: soms levert een relatie voor iemand veel op maar beseft hij niet dat hij er ook in moet investeren. Hij beseft niet dat hij niet alleen maar kan nemen. Dikwijls is het net de persoon die het meest ontvangen heeft, die nooit in de relatie heeft willen investeren.
Ga in therapie!
donderdag 14 februari 2008 om 11:59
quote:nell schreef op 14 februari 2008 @ 11:24:
Ik ben ooit getrouwd geweest en daarna gescheiden. Nu ga ik de rest van mijn leven als 'gescheiden' vrouw door het leven? wat is dat nou voor achterlijke plakker die je opgedrongen wordt.
Helemaal mee eens, Nell!
Het is zo typisch Nederlands om iedereen in een statistiek te dwingen. Het is lekker veilig om te roepen dat je ergens bij hoort : bij de gehuwden of bij de gescheidenen of bij de alleeenstaanden, de jongeren, de ouderen, plak plak plak plak.
Haha, leuk gezegd. Ik zie het al voor me, op straat, iedereen met een aantal stickers op zijn voorhoofd!
Zelf heb ik ook niets met het instituut huwelijk, maar wil me wel graag inzetten voor een langdurige gelukkige relatie met mijn man (of partner) omdat ik besef dat ik zelf het gelukkigst word in een gezamenlijk geluk met mijn man.
Dat hoeft niet noodzakelijk voor iedereen te gelden, uiteraard.
Ik ben ooit getrouwd geweest en daarna gescheiden. Nu ga ik de rest van mijn leven als 'gescheiden' vrouw door het leven? wat is dat nou voor achterlijke plakker die je opgedrongen wordt.
Helemaal mee eens, Nell!
Het is zo typisch Nederlands om iedereen in een statistiek te dwingen. Het is lekker veilig om te roepen dat je ergens bij hoort : bij de gehuwden of bij de gescheidenen of bij de alleeenstaanden, de jongeren, de ouderen, plak plak plak plak.
Haha, leuk gezegd. Ik zie het al voor me, op straat, iedereen met een aantal stickers op zijn voorhoofd!
Zelf heb ik ook niets met het instituut huwelijk, maar wil me wel graag inzetten voor een langdurige gelukkige relatie met mijn man (of partner) omdat ik besef dat ik zelf het gelukkigst word in een gezamenlijk geluk met mijn man.
Dat hoeft niet noodzakelijk voor iedereen te gelden, uiteraard.
donderdag 14 februari 2008 om 12:04
quote:nell schreef op 14 februari 2008 @ 11:24:
En zeker zal ik nooit opscheppen tegenover anderen dat ik nooit zal scheiden omdat het zo moet omdat het zo hoort omdat god het wil of omdat ik bang ben om er alleen voor te staan, om de kinderen, om de hond, ach schei toch uit, welk leven wil je leiden? dat van een rechte lijn in een statistiek?
Alsof je leven in een kaarsrechte lijn naar je dood zou moeten gaan, geen zijwegen kent, nooit ongelukken, ziekte. Wie kent mensen die zo rechtlijnig leven en nooit veranderen, mensen die nooit iets meemaken dus ook geen moeilijke , controversiële beslissingen hoeven te nemen? en hoe boeiend is hun leven dan wel?Nell, spreek je mij onder anderen hier nu mee aan? Ik ervaar mijn leven helemaal niet als iets dat in een rechte lijn zonder zijwegen naar de dood voert. En als niet-boeiend ervaar ik het al helemaal niet. Wat wil je met deze post precies zeggen?
En zeker zal ik nooit opscheppen tegenover anderen dat ik nooit zal scheiden omdat het zo moet omdat het zo hoort omdat god het wil of omdat ik bang ben om er alleen voor te staan, om de kinderen, om de hond, ach schei toch uit, welk leven wil je leiden? dat van een rechte lijn in een statistiek?
Alsof je leven in een kaarsrechte lijn naar je dood zou moeten gaan, geen zijwegen kent, nooit ongelukken, ziekte. Wie kent mensen die zo rechtlijnig leven en nooit veranderen, mensen die nooit iets meemaken dus ook geen moeilijke , controversiële beslissingen hoeven te nemen? en hoe boeiend is hun leven dan wel?Nell, spreek je mij onder anderen hier nu mee aan? Ik ervaar mijn leven helemaal niet als iets dat in een rechte lijn zonder zijwegen naar de dood voert. En als niet-boeiend ervaar ik het al helemaal niet. Wat wil je met deze post precies zeggen?
donderdag 14 februari 2008 om 12:16
Ja Reiger, mee eens, ik ben dol op mijn geliefde waar ik al weer jaren gelukkig mee ben, maar ben officieel nog steeds een 'gescheiden' vrouw, hij trouwens een 'gescheiden' man want we zijn niet getrouwd.
Maar wat zegt dat over ons geluk? helemaal niets. "Gescheiden' klinkt zo zielig voor velen, maar dat is het niet, het is de beste stap die ik ooit kon doen en voor de kinderen was het een zegen, en als ik destijds niet was gescheiden had ik mijn lief nooooit ontmoet, lag ik nu tussen zes plankjes en zaten de kinderen in een tehuis.
Soms moet je stomme fouten maken in je leven, en op je bek gaan, en daarvan leren.
De euforie die je na zo'n diepzwarte ervaring voelt wanneer je merkt dat je de problemen weer te baas bent is ongekend, en die had ik nooit willen missen!
Waar hoor je bij, scheiden of blijven? stomme vraag alsof je daar iets aan kunt ontlenen.
Maar wat zegt dat over ons geluk? helemaal niets. "Gescheiden' klinkt zo zielig voor velen, maar dat is het niet, het is de beste stap die ik ooit kon doen en voor de kinderen was het een zegen, en als ik destijds niet was gescheiden had ik mijn lief nooooit ontmoet, lag ik nu tussen zes plankjes en zaten de kinderen in een tehuis.
Soms moet je stomme fouten maken in je leven, en op je bek gaan, en daarvan leren.
De euforie die je na zo'n diepzwarte ervaring voelt wanneer je merkt dat je de problemen weer te baas bent is ongekend, en die had ik nooit willen missen!
Waar hoor je bij, scheiden of blijven? stomme vraag alsof je daar iets aan kunt ontlenen.
donderdag 14 februari 2008 om 12:23
~[quote]Mirjam762 schreef op 13 februari 2008 @ 21:34:
Dubiootje, misschien kwam het woord "Gelukkig" (met een hoofdletter dus) kleinerend over.
Hallo Mirjam!
Nee hoor, niet kleinerend, alleen wat melodramatisch
ik bedoel ermee dat ik het idee heb dat veel mensen zich naar mijn mening echt willen inspannen voor hun relatie, maar dit toch tot bepaalde hoogte. Als "het niet meer werkt" of als een van de partners zich ongelukkig voelt (gedurende langere tijd), komt men toch tot een scheiding.
Het kan best zijn dat je gelijk hebt. Er zijn gevallen (nou ja, ik ken ze niet persoonlijk) waarin mensen uit elkaar gaan zodra er één een beter exemplaar heeft gevonden of om andere redenen waarbij je kunt denken: had je niet wat meer moeite kunnen doen?
Het probleem is dat je vaak totaal niet kan inschatten hoe de werkelijke situatie was en wat de echte reden om uit elkaar te gaan was. Mensen vertellen niet alles. Er kunnen heel zwaarwegende redenen zijn waar ze niet over willen praten. Of die ze zelf niet eens kunnen uitleggen, en dus zeggen ze maar dat ze als broer en zus leefden en zo niet verder wilden, bijvoorbeeld. Jij kan daaruit concluderen dat ze best wat harder hun best hadden mogen doen. Misschien heb je gelijk, maar weet je het zeker?
Je hebt het over "veel mensen" en "tegenwoordig". Je leest en hoort ook regelmatig psychologen en andere professionals die mening verkondigen. Ik vraag me af of dat niet tendentieus is. We lezen en horen dat de mens steeds individualistischer is en zijn eigen geluk vooropstelt, tel daarbij de scheidingssstatistieken op en voilà. Ik wil niet zeggen dat het geen rol speelt, maar ik heb wel zo mijn twijfels of het zo simpel ligt.
Bovendien geeft scheiden zo veel ellende - en vaak op de lange termijn - dat het nu niet bepaald de makkelijkste weg is naar "geluk". Ik denk dat de meeste mensen wel vervelende scheidingen in hun omgeving hebben meegemaakt en daar dus geen idealistisch idee van hebben. Je zou evengoed kunnen aanvoeren dat blijven de makkelijkste optie is.
Evenmin kun je simpel stellen dat scheiden in extreme gevallen de beste optie is, want juist in die gevallen zijn scheidingen extreem moeizaam en soms zelfs heel schadelijk en riskant. De stress verdwijnt met een scheiding over het algemeen allerminst.
[quote]Maar uitsluiten zal ik de kans nooit 100%, dat is natuurlijk onzinnig en oerstom [quote]
Hou je er bij belangrijke beslissingen rekening mee dat de kans bestaat dat zo'n scenario opeens werkelijkheid kan worden? Dat wil zeggen, dat er een mogelijkheid is dat je alleen verder gaat? Of ga je ervan uit dat jullie voor altijd samen blijven?
groeten,
dubio
Dubiootje, misschien kwam het woord "Gelukkig" (met een hoofdletter dus) kleinerend over.
Hallo Mirjam!
Nee hoor, niet kleinerend, alleen wat melodramatisch
ik bedoel ermee dat ik het idee heb dat veel mensen zich naar mijn mening echt willen inspannen voor hun relatie, maar dit toch tot bepaalde hoogte. Als "het niet meer werkt" of als een van de partners zich ongelukkig voelt (gedurende langere tijd), komt men toch tot een scheiding.
Het kan best zijn dat je gelijk hebt. Er zijn gevallen (nou ja, ik ken ze niet persoonlijk) waarin mensen uit elkaar gaan zodra er één een beter exemplaar heeft gevonden of om andere redenen waarbij je kunt denken: had je niet wat meer moeite kunnen doen?
Het probleem is dat je vaak totaal niet kan inschatten hoe de werkelijke situatie was en wat de echte reden om uit elkaar te gaan was. Mensen vertellen niet alles. Er kunnen heel zwaarwegende redenen zijn waar ze niet over willen praten. Of die ze zelf niet eens kunnen uitleggen, en dus zeggen ze maar dat ze als broer en zus leefden en zo niet verder wilden, bijvoorbeeld. Jij kan daaruit concluderen dat ze best wat harder hun best hadden mogen doen. Misschien heb je gelijk, maar weet je het zeker?
Je hebt het over "veel mensen" en "tegenwoordig". Je leest en hoort ook regelmatig psychologen en andere professionals die mening verkondigen. Ik vraag me af of dat niet tendentieus is. We lezen en horen dat de mens steeds individualistischer is en zijn eigen geluk vooropstelt, tel daarbij de scheidingssstatistieken op en voilà. Ik wil niet zeggen dat het geen rol speelt, maar ik heb wel zo mijn twijfels of het zo simpel ligt.
Bovendien geeft scheiden zo veel ellende - en vaak op de lange termijn - dat het nu niet bepaald de makkelijkste weg is naar "geluk". Ik denk dat de meeste mensen wel vervelende scheidingen in hun omgeving hebben meegemaakt en daar dus geen idealistisch idee van hebben. Je zou evengoed kunnen aanvoeren dat blijven de makkelijkste optie is.
Evenmin kun je simpel stellen dat scheiden in extreme gevallen de beste optie is, want juist in die gevallen zijn scheidingen extreem moeizaam en soms zelfs heel schadelijk en riskant. De stress verdwijnt met een scheiding over het algemeen allerminst.
[quote]Maar uitsluiten zal ik de kans nooit 100%, dat is natuurlijk onzinnig en oerstom [quote]
Hou je er bij belangrijke beslissingen rekening mee dat de kans bestaat dat zo'n scenario opeens werkelijkheid kan worden? Dat wil zeggen, dat er een mogelijkheid is dat je alleen verder gaat? Of ga je ervan uit dat jullie voor altijd samen blijven?
groeten,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 14 februari 2008 om 12:29
quote:nell schreef op 14 februari 2008 @ 12:18:
Waarom jezelf verdedigen als je je niet aangesproken voelt Mirjam? Als jij je er niet in herkent, prima.Ik herkende me er wel en niet in, Nell. Wel omdat ik inderdaad hecht aan het instituut huwelijk, of beter gezegd aan mijn huwelijk. En niet omdat jij schrijft over mensen die zo rechtlijnig zijn dat ze geen boeiend leven leiden en zonder zijwegen hun leven leven tot hun dood.
Waarom jezelf verdedigen als je je niet aangesproken voelt Mirjam? Als jij je er niet in herkent, prima.Ik herkende me er wel en niet in, Nell. Wel omdat ik inderdaad hecht aan het instituut huwelijk, of beter gezegd aan mijn huwelijk. En niet omdat jij schrijft over mensen die zo rechtlijnig zijn dat ze geen boeiend leven leiden en zonder zijwegen hun leven leven tot hun dood.
donderdag 14 februari 2008 om 12:38
[quote]dubiootje schreef op 14 februari 2008 @ 12:23:
~~quote:Mirjam762 schreef op 13 februari 2008 @ 21:34:
Dubiootje, misschien kwam het woord "Gelukkig" (met een hoofdletter dus) kleinerend over.
Hallo Mirjam!
Nee hoor, niet kleinerend, alleen wat melodramatisch
ik bedoel ermee dat ik het idee heb dat veel mensen zich naar mijn mening echt willen inspannen voor hun relatie, maar dit toch tot bepaalde hoogte. Als "het niet meer werkt" of als een van de partners zich ongelukkig voelt (gedurende langere tijd), komt men toch tot een scheiding.
Het kan best zijn dat je gelijk hebt. Er zijn gevallen (nou ja, ik ken ze niet persoonlijk) waarin mensen uit elkaar gaan zodra er één een beter exemplaar heeft gevonden of om andere redenen waarbij je kunt denken: had je niet wat meer moeite kunnen doen?
Het probleem is dat je vaak totaal niet kan inschatten hoe de werkelijke situatie was en wat de echte reden om uit elkaar te gaan was. Mensen vertellen niet alles. Er kunnen heel zwaarwegende redenen zijn waar ze niet over willen praten. Of die ze zelf niet eens kunnen uitleggen, en dus zeggen ze maar dat ze als broer en zus leefden en zo niet verder wilden, bijvoorbeeld. Jij kan daaruit concluderen dat ze best wat harder hun best hadden mogen doen. Misschien heb je gelijk, maar weet je het zeker?
Ik concludeer ook niet zo snel hoor, want wie ben ik? Ik weet alleen hoe het in mijn eigen relatie werkt maar ik trek inderdaad soms wel (in gedachten dan) mijn wenkbrauwen op als mensen zeggen dat "het niet meer werkt, en ze daarom uit elkaar gaan" Ik ben benieuwd wat die zwaarwegende redenen zouden kunnen zijn als er geen sprake is van mishandeling (geestelijk danwel lichamelijk) of andere excessen. Zie jij "uit elkaar groeien" als zo'n zwaarwegende reden?
Je hebt het over "veel mensen" en "tegenwoordig". Je leest en hoort ook regelmatig psychologen en andere professionals die mening verkondigen. Ik vraag me af of dat niet tendentieus is. We lezen en horen dat de mens steeds individualistischer is en zijn eigen geluk vooropstelt, tel daarbij de scheidingssstatistieken op en voilà. Ik wil niet zeggen dat het geen rol speelt, maar ik heb wel zo mijn twijfels of het zo simpel ligt.
Dan ben ik benieuwd naar jouw precieze twijfels! Zelf geloof ik zeker wel in dat verband namelijk.
Bovendien geeft scheiden zo veel ellende - en vaak op de lange termijn - dat het nu niet bepaald de makkelijkste weg is naar "geluk". Ik denk dat de meeste mensen wel vervelende scheidingen in hun omgeving hebben meegemaakt en daar dus geen idealistisch idee van hebben. Je zou evengoed kunnen aanvoeren dat blijven de makkelijkste optie is.
Volgens de natuurkunde is het inderdaad makkelijker om niet in beweging te komen; dat kost nu eenmaal energie. De status quo handhaven is energie (/stress-)technisch, vaak voordeliger.
Evenmin kun je simpel stellen dat scheiden in extreme gevallen de beste optie is, want juist in die gevallen zijn scheidingen extreem moeizaam en soms zelfs heel schadelijk en riskant. De stress verdwijnt met een scheiding over het algemeen allerminst.
Maar de dagelijkse stress en angst om in elkaar geslagen te worden/vernederd te worden is dan toch wel weg?
[quote]Maar uitsluiten zal ik de kans nooit 100%, dat is natuurlijk onzinnig en oerstom [quote]
Hou je er bij belangrijke beslissingen rekening mee dat de kans bestaat dat zo'n scenario opeens werkelijkheid kan worden? Dat wil zeggen, dat er een mogelijkheid is dat je alleen verder gaat? Of ga je ervan uit dat jullie voor altijd samen blijven?
Wat noem jij belangrijke beslissingen? Ik houd in zoverre "rekening" met dit soort scenario's doordat ik niet geloof in de onfeilbaarheid van de mens. Ik ga er nu, gezien de afgelopen 12 jaar van uit dat wij inderdaad voor altijd samen zullen blijven.
groeten,
dubio
~~quote:Mirjam762 schreef op 13 februari 2008 @ 21:34:
Dubiootje, misschien kwam het woord "Gelukkig" (met een hoofdletter dus) kleinerend over.
Hallo Mirjam!
Nee hoor, niet kleinerend, alleen wat melodramatisch
ik bedoel ermee dat ik het idee heb dat veel mensen zich naar mijn mening echt willen inspannen voor hun relatie, maar dit toch tot bepaalde hoogte. Als "het niet meer werkt" of als een van de partners zich ongelukkig voelt (gedurende langere tijd), komt men toch tot een scheiding.
Het kan best zijn dat je gelijk hebt. Er zijn gevallen (nou ja, ik ken ze niet persoonlijk) waarin mensen uit elkaar gaan zodra er één een beter exemplaar heeft gevonden of om andere redenen waarbij je kunt denken: had je niet wat meer moeite kunnen doen?
Het probleem is dat je vaak totaal niet kan inschatten hoe de werkelijke situatie was en wat de echte reden om uit elkaar te gaan was. Mensen vertellen niet alles. Er kunnen heel zwaarwegende redenen zijn waar ze niet over willen praten. Of die ze zelf niet eens kunnen uitleggen, en dus zeggen ze maar dat ze als broer en zus leefden en zo niet verder wilden, bijvoorbeeld. Jij kan daaruit concluderen dat ze best wat harder hun best hadden mogen doen. Misschien heb je gelijk, maar weet je het zeker?
Ik concludeer ook niet zo snel hoor, want wie ben ik? Ik weet alleen hoe het in mijn eigen relatie werkt maar ik trek inderdaad soms wel (in gedachten dan) mijn wenkbrauwen op als mensen zeggen dat "het niet meer werkt, en ze daarom uit elkaar gaan" Ik ben benieuwd wat die zwaarwegende redenen zouden kunnen zijn als er geen sprake is van mishandeling (geestelijk danwel lichamelijk) of andere excessen. Zie jij "uit elkaar groeien" als zo'n zwaarwegende reden?
Je hebt het over "veel mensen" en "tegenwoordig". Je leest en hoort ook regelmatig psychologen en andere professionals die mening verkondigen. Ik vraag me af of dat niet tendentieus is. We lezen en horen dat de mens steeds individualistischer is en zijn eigen geluk vooropstelt, tel daarbij de scheidingssstatistieken op en voilà. Ik wil niet zeggen dat het geen rol speelt, maar ik heb wel zo mijn twijfels of het zo simpel ligt.
Dan ben ik benieuwd naar jouw precieze twijfels! Zelf geloof ik zeker wel in dat verband namelijk.
Bovendien geeft scheiden zo veel ellende - en vaak op de lange termijn - dat het nu niet bepaald de makkelijkste weg is naar "geluk". Ik denk dat de meeste mensen wel vervelende scheidingen in hun omgeving hebben meegemaakt en daar dus geen idealistisch idee van hebben. Je zou evengoed kunnen aanvoeren dat blijven de makkelijkste optie is.
Volgens de natuurkunde is het inderdaad makkelijker om niet in beweging te komen; dat kost nu eenmaal energie. De status quo handhaven is energie (/stress-)technisch, vaak voordeliger.
Evenmin kun je simpel stellen dat scheiden in extreme gevallen de beste optie is, want juist in die gevallen zijn scheidingen extreem moeizaam en soms zelfs heel schadelijk en riskant. De stress verdwijnt met een scheiding over het algemeen allerminst.
Maar de dagelijkse stress en angst om in elkaar geslagen te worden/vernederd te worden is dan toch wel weg?
[quote]Maar uitsluiten zal ik de kans nooit 100%, dat is natuurlijk onzinnig en oerstom [quote]
Hou je er bij belangrijke beslissingen rekening mee dat de kans bestaat dat zo'n scenario opeens werkelijkheid kan worden? Dat wil zeggen, dat er een mogelijkheid is dat je alleen verder gaat? Of ga je ervan uit dat jullie voor altijd samen blijven?
Wat noem jij belangrijke beslissingen? Ik houd in zoverre "rekening" met dit soort scenario's doordat ik niet geloof in de onfeilbaarheid van de mens. Ik ga er nu, gezien de afgelopen 12 jaar van uit dat wij inderdaad voor altijd samen zullen blijven.
groeten,
dubio
donderdag 14 februari 2008 om 12:46
quote:nell schreef op 14 februari 2008 @ 12:16:
Ja Reiger, mee eens, ik ben dol op mijn geliefde waar ik al weer jaren gelukkig mee ben, maar ben officieel nog steeds een 'gescheiden' vrouw, hij trouwens een 'gescheiden' man want we zijn niet getrouwd.
Maar wat zegt dat over ons geluk? helemaal niets. "Gescheiden' klinkt zo zielig voor velen, maar dat is het niet, het is de beste stap die ik ooit kon doen en voor de kinderen was het een zegen, en als ik destijds niet was gescheiden had ik mijn lief nooooit ontmoet, lag ik nu tussen zes plankjes en zaten de kinderen in een tehuis.
Soms moet je stomme fouten maken in je leven, en op je bek gaan, en daarvan leren.
De euforie die je na zo'n diepzwarte ervaring voelt wanneer je merkt dat je de problemen weer te baas bent is ongekend, en die had ik nooit willen missen!
Waar hoor je bij, scheiden of blijven? stomme vraag alsof je daar iets aan kunt ontlenen.
Totaal herkenbaar voor mij!!!
Ik had ook het gevoel dat mensen me 'zielig' vonden omdat ik officieel 'gescheiden' was (vogens de burgerlijke stand) terwijl ik al lang weer een vaste relatie had waarin ik vééél gelukkiger was dan de meeste officieel gehuwde mensen. Uiteindelijk hebben wij om diverse redenen besloten om ook officieel te trouwen, maar dat veranderde niets aan onze intentie om ons helemaal in te zetten voor elkaar en voor onze relatie. Dat was al zo voor ons huwelijk. We hadden die intentie al lang naar elkaar uitgesproken voor ze 'officieel' werd via een huwelijk. Die intentie was vóór het officiële huwelijk niet minder serieus.
Ook de euforie waar je het over hebt is voor mij helemaal herkenbaar, nu na al die jaren heb ik nog heel geregeld momenten waarop ik die voel en ik zo dankbaar ben dat ik ooit de stap genomen heb om te scheiden. Ik zou bijvoorbeeld nooit geweten hebben wat echte liefde is, om maar één ding te noemen. Mijn man heeft precies hetzelfde, maar hij is dan weer dankbaar omdat zijn ex hem ooit gedumpt heeft voor iemand anders!
Ja Reiger, mee eens, ik ben dol op mijn geliefde waar ik al weer jaren gelukkig mee ben, maar ben officieel nog steeds een 'gescheiden' vrouw, hij trouwens een 'gescheiden' man want we zijn niet getrouwd.
Maar wat zegt dat over ons geluk? helemaal niets. "Gescheiden' klinkt zo zielig voor velen, maar dat is het niet, het is de beste stap die ik ooit kon doen en voor de kinderen was het een zegen, en als ik destijds niet was gescheiden had ik mijn lief nooooit ontmoet, lag ik nu tussen zes plankjes en zaten de kinderen in een tehuis.
Soms moet je stomme fouten maken in je leven, en op je bek gaan, en daarvan leren.
De euforie die je na zo'n diepzwarte ervaring voelt wanneer je merkt dat je de problemen weer te baas bent is ongekend, en die had ik nooit willen missen!
Waar hoor je bij, scheiden of blijven? stomme vraag alsof je daar iets aan kunt ontlenen.
Totaal herkenbaar voor mij!!!
Ik had ook het gevoel dat mensen me 'zielig' vonden omdat ik officieel 'gescheiden' was (vogens de burgerlijke stand) terwijl ik al lang weer een vaste relatie had waarin ik vééél gelukkiger was dan de meeste officieel gehuwde mensen. Uiteindelijk hebben wij om diverse redenen besloten om ook officieel te trouwen, maar dat veranderde niets aan onze intentie om ons helemaal in te zetten voor elkaar en voor onze relatie. Dat was al zo voor ons huwelijk. We hadden die intentie al lang naar elkaar uitgesproken voor ze 'officieel' werd via een huwelijk. Die intentie was vóór het officiële huwelijk niet minder serieus.
Ook de euforie waar je het over hebt is voor mij helemaal herkenbaar, nu na al die jaren heb ik nog heel geregeld momenten waarop ik die voel en ik zo dankbaar ben dat ik ooit de stap genomen heb om te scheiden. Ik zou bijvoorbeeld nooit geweten hebben wat echte liefde is, om maar één ding te noemen. Mijn man heeft precies hetzelfde, maar hij is dan weer dankbaar omdat zijn ex hem ooit gedumpt heeft voor iemand anders!
donderdag 14 februari 2008 om 13:16
Hoi Mirjam, ik kan jou helaas niet quoten (omdat je in mijn berichtje hebt getypt, dan werkt dat blijkbaar niet). Dan maar zo dus.
Ik heb er eigenlijk niet zo'n oordeel over waarom mensen uit elkaar gaan. Ik vind het wel jammer, als ik tenminste zelf niet zo'n zwaarwegende reden zie. Maar het is voor niemand interessant of ik een reden zwaar vind wegen. Nou ja, behalve voor jou dan Maar in alle eerlijkheid, ik kan echt niet zeggen of ik uit elkaar groeien of als broer en zus leven een zwaarwegende reden vind. Ik weet gewoonweg niet wat erachter zit, hoe die persoon zich daarbij voelt, wat er op de achtergrond meespeelt. Er kan heel veel onder die noemer geschaard worden.
Over je andere vraag over individualisme en het toenemend aantal scheidingen: natuurlijk speelt mee dat vrouwen vroeger veel afhankelijker waren van hun man en dat scheiden "not done" was. Daarom duurden slechte huwelijken vaak voort tot ze eindigden met de dood van een van beiden. Was dat een goede zaak?
Misschien wordt individualisme wel verward met egoïsme. Individualisme is mijns inziens jezelf ontwikkelen zoals het je goeddunkt en vrij zijn om zelf je levenspad te bepalen. Vroeger stond het belang van de gemeenschap centraal, nu is dat eerder het belang van het individu. De gemeenschap eiste dat huwelijken standhielden. Nu kan het individu veel meer zijn eigen keuzes maken, die gebaseerd zijn op zijn of haar eigen waarden.
Iedereen zal daarbij streven naar levensgeluk, dat is mijns inziens ook ieders recht. Ik vind dat niet per se egoïstisch. Sommige mensen zullen dat op een egoïstische manier doen, dat kan. Maar geluk najagen is op zich niet egoïstisch. Ik vind dat het zelfs bijna een plicht aan jezelf is om dat te doen. Iemand die goed in zijn vel zit, is goed voor de maatschappij. Je bent een betere ouder, partner, werknemer, vrijwilliger, noem maar op. Het sleutelwoord is verantwoordelijkheid. Je neemt verantwoordelijkheid voor je eigen geluk maar ook voor de consequenties die jouw keuzes voor anderen hebben. Ongelukkig zijn en blijven kan ook desastreuze gevolgen hebben voor je kinderen en daarmee heel onverantwoordelijk zijn.
Het zijn over het algemeen vrouwen die de beslissing nemen om te gaan scheiden. Ik ben ervan overtuigd dat zij in de meeste gevallen ernstig nadenken voor zij die beslissing nemen en daarbij ook denken aan de gevolgen voor de kinderen, hun partner, familie en andere omgeving. Scheiden is zo enorm ingrijpend op zo veel niveaus. Juist vrouwen komen er vaak bekaaid vanaf. Dus een ticket to instant happiness is het zeker niet. Toch nemen ze die beslissing. Dat alleen zo al een indicatie kunnen zijn dat er een zwaarwegende reden achter moet zitten. Voor haar althans. Hoe zie jij dat? Als scheiden zo moeilijk is, waarom zouden mensen het dan zo lichtvaardig doen?
Je laatste zinnetje vind ik wel grappig. Ik moest meteen denken aan de disclaimer bij beleggingsreclames: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Zo werkt het bij relaties ook.
Ik denk bij belangrijke beslissingen bijvoorbeeld aan financiële en sociale onafhankelijkheid. Zou jij morgen op kunnen stappen als het moest? Kun je jezelf dan onderhouden, heb je mensen op wie je terug kan vallen, heb je je eigen activiteiten? Weet je hoe je financiën en administratie ervoor staan?
Ik vind dit wel een leuke discussie
groeten,
dubio
Ik heb er eigenlijk niet zo'n oordeel over waarom mensen uit elkaar gaan. Ik vind het wel jammer, als ik tenminste zelf niet zo'n zwaarwegende reden zie. Maar het is voor niemand interessant of ik een reden zwaar vind wegen. Nou ja, behalve voor jou dan Maar in alle eerlijkheid, ik kan echt niet zeggen of ik uit elkaar groeien of als broer en zus leven een zwaarwegende reden vind. Ik weet gewoonweg niet wat erachter zit, hoe die persoon zich daarbij voelt, wat er op de achtergrond meespeelt. Er kan heel veel onder die noemer geschaard worden.
Over je andere vraag over individualisme en het toenemend aantal scheidingen: natuurlijk speelt mee dat vrouwen vroeger veel afhankelijker waren van hun man en dat scheiden "not done" was. Daarom duurden slechte huwelijken vaak voort tot ze eindigden met de dood van een van beiden. Was dat een goede zaak?
Misschien wordt individualisme wel verward met egoïsme. Individualisme is mijns inziens jezelf ontwikkelen zoals het je goeddunkt en vrij zijn om zelf je levenspad te bepalen. Vroeger stond het belang van de gemeenschap centraal, nu is dat eerder het belang van het individu. De gemeenschap eiste dat huwelijken standhielden. Nu kan het individu veel meer zijn eigen keuzes maken, die gebaseerd zijn op zijn of haar eigen waarden.
Iedereen zal daarbij streven naar levensgeluk, dat is mijns inziens ook ieders recht. Ik vind dat niet per se egoïstisch. Sommige mensen zullen dat op een egoïstische manier doen, dat kan. Maar geluk najagen is op zich niet egoïstisch. Ik vind dat het zelfs bijna een plicht aan jezelf is om dat te doen. Iemand die goed in zijn vel zit, is goed voor de maatschappij. Je bent een betere ouder, partner, werknemer, vrijwilliger, noem maar op. Het sleutelwoord is verantwoordelijkheid. Je neemt verantwoordelijkheid voor je eigen geluk maar ook voor de consequenties die jouw keuzes voor anderen hebben. Ongelukkig zijn en blijven kan ook desastreuze gevolgen hebben voor je kinderen en daarmee heel onverantwoordelijk zijn.
Het zijn over het algemeen vrouwen die de beslissing nemen om te gaan scheiden. Ik ben ervan overtuigd dat zij in de meeste gevallen ernstig nadenken voor zij die beslissing nemen en daarbij ook denken aan de gevolgen voor de kinderen, hun partner, familie en andere omgeving. Scheiden is zo enorm ingrijpend op zo veel niveaus. Juist vrouwen komen er vaak bekaaid vanaf. Dus een ticket to instant happiness is het zeker niet. Toch nemen ze die beslissing. Dat alleen zo al een indicatie kunnen zijn dat er een zwaarwegende reden achter moet zitten. Voor haar althans. Hoe zie jij dat? Als scheiden zo moeilijk is, waarom zouden mensen het dan zo lichtvaardig doen?
Je laatste zinnetje vind ik wel grappig. Ik moest meteen denken aan de disclaimer bij beleggingsreclames: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Zo werkt het bij relaties ook.
Ik denk bij belangrijke beslissingen bijvoorbeeld aan financiële en sociale onafhankelijkheid. Zou jij morgen op kunnen stappen als het moest? Kun je jezelf dan onderhouden, heb je mensen op wie je terug kan vallen, heb je je eigen activiteiten? Weet je hoe je financiën en administratie ervoor staan?
Ik vind dit wel een leuke discussie
groeten,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 14 februari 2008 om 13:30
quote:dubiootje schreef op 14 februari 2008 @ 13:16:
Je laatste zinnetje vind ik wel grappig. Ik moest meteen denken aan de disclaimer bij beleggingsreclames: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Zo werkt het bij relaties ook.
Maar in het verleden resultaten geven soms wel een aardig inzicht in de te verwachten resultaten van de toekomst .
Ik denk bij belangrijke beslissingen bijvoorbeeld aan financiële en sociale onafhankelijkheid. Zou jij morgen op kunnen stappen als het moest? Kun je jezelf dan onderhouden, heb je mensen op wie je terug kan vallen, heb je je eigen activiteiten? Weet je hoe je financiën en administratie ervoor staan?
Haha, eigen activiteiten? Grappig gezegd. Eigenlijk leef ik alleen (op) als mijn vent thuis is, in mijn eentje ben ik niets waard.
En sereneus; ik zou het zeker wel redden in mijn eentje. Dan zou ik wel meer moeten werken dan ik nu doe (maar omdat ik vrij goed verdien, komt er dan zeker genoeg binnen) en zouden de kinderen vaker opgevangen moeten worden. En huisvesting zou wellicht lastig kunnen zijn (maar dat is het voor iedereen volgens mij wel die opeens iets wil huren). Ik zou genoeg mensen hebben die achter me zouden staan en die me zouden steunen. Dus nee, het zou geen zwaarwegende problemen opleveren. Maar goed, ik ben dus niet bezig met deze mogelijkheid.
Ik vind dit wel een leuke discussie
Ik ook!
groeten,
dubio
Je laatste zinnetje vind ik wel grappig. Ik moest meteen denken aan de disclaimer bij beleggingsreclames: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Zo werkt het bij relaties ook.
Maar in het verleden resultaten geven soms wel een aardig inzicht in de te verwachten resultaten van de toekomst .
Ik denk bij belangrijke beslissingen bijvoorbeeld aan financiële en sociale onafhankelijkheid. Zou jij morgen op kunnen stappen als het moest? Kun je jezelf dan onderhouden, heb je mensen op wie je terug kan vallen, heb je je eigen activiteiten? Weet je hoe je financiën en administratie ervoor staan?
Haha, eigen activiteiten? Grappig gezegd. Eigenlijk leef ik alleen (op) als mijn vent thuis is, in mijn eentje ben ik niets waard.
En sereneus; ik zou het zeker wel redden in mijn eentje. Dan zou ik wel meer moeten werken dan ik nu doe (maar omdat ik vrij goed verdien, komt er dan zeker genoeg binnen) en zouden de kinderen vaker opgevangen moeten worden. En huisvesting zou wellicht lastig kunnen zijn (maar dat is het voor iedereen volgens mij wel die opeens iets wil huren). Ik zou genoeg mensen hebben die achter me zouden staan en die me zouden steunen. Dus nee, het zou geen zwaarwegende problemen opleveren. Maar goed, ik ben dus niet bezig met deze mogelijkheid.
Ik vind dit wel een leuke discussie
Ik ook!
groeten,
dubio
donderdag 14 februari 2008 om 13:38
quote:dubiootje schreef op 14 februari 2008 @ 13:16:
Het zijn over het algemeen vrouwen die de beslissing nemen om te gaan scheiden. Ik ben ervan overtuigd dat zij in de meeste gevallen ernstig nadenken voor zij die beslissing nemen en daarbij ook denken aan de gevolgen voor de kinderen, hun partner, familie en andere omgeving. Scheiden is zo enorm ingrijpend op zo veel niveaus. Juist vrouwen komen er vaak bekaaid vanaf. Dus een ticket to instant happiness is het zeker niet. Toch nemen ze die beslissing. Dat alleen zo al een indicatie kunnen zijn dat er een zwaarwegende reden achter moet zitten. Voor haar althans. Hoe zie jij dat? Als scheiden zo moeilijk is, waarom zouden mensen het dan zo lichtvaardig doen?
Dubiootje, ik ben het met je vorige post eens en ik vind dat je het goed verwoordt. Je schrijft veel rake dingen. Ik wou alleen een kleine kanttekening zetten bij het bovenstaande, dat ik er even uit haal.
De meeste vrouwen nemen zo'n beslissing inderdaad niet lichtvaardig. Toch zijn er (een minderheid?) die zich door een soort blinde verliefdheid laten meeslepen. Die niet in staat zijn om van een leuke/lieve man echt te houden, die ook niet in staat zijn om zelf met plezier te geven in een huwelijk. Ze denken dat hun ontevredenheid over hun huwelijk aan hun partner ligt en uitsluitend aan hem. Als ze dan verliefd worden op een nieuw iemand, denken ze dat het bij hem beter zal zijn. En dan blijkt dat niet noodzakelijk zo te zijn, na enige tijd komen weer dezelfde (of andere) zaken in die nieuwe relatie, waar ze ontevreden over zijn. Ik heb het hier over vrouwen maar hetzelfde geldt natuurlijk ook voof sommige mannen. Nogmaals, ik denk dat dit voor een minderheid geldt, maar ze bestaan wel degelijk.
De vergissing die velen, die een gelukkig huwelijk hebben, maken, is volgens mij dat ze denken dat bovenstaande situatie die ik beschrijf, in de meeste gevallen of zelfs altijd geldt.
Anderen daarentegen, denken dat vrouwen/mannen altijd 'gegronde' redenen hebben om te scheiden. Dat is ook weer een vergissing.
De waarheid ligt dikwijls ergens in het midden tussen beide uitersten ('lichtzinnig' versus 'met gegronde redenen' scheiden), en beide uitersten komen ook voor.
Het zijn over het algemeen vrouwen die de beslissing nemen om te gaan scheiden. Ik ben ervan overtuigd dat zij in de meeste gevallen ernstig nadenken voor zij die beslissing nemen en daarbij ook denken aan de gevolgen voor de kinderen, hun partner, familie en andere omgeving. Scheiden is zo enorm ingrijpend op zo veel niveaus. Juist vrouwen komen er vaak bekaaid vanaf. Dus een ticket to instant happiness is het zeker niet. Toch nemen ze die beslissing. Dat alleen zo al een indicatie kunnen zijn dat er een zwaarwegende reden achter moet zitten. Voor haar althans. Hoe zie jij dat? Als scheiden zo moeilijk is, waarom zouden mensen het dan zo lichtvaardig doen?
Dubiootje, ik ben het met je vorige post eens en ik vind dat je het goed verwoordt. Je schrijft veel rake dingen. Ik wou alleen een kleine kanttekening zetten bij het bovenstaande, dat ik er even uit haal.
De meeste vrouwen nemen zo'n beslissing inderdaad niet lichtvaardig. Toch zijn er (een minderheid?) die zich door een soort blinde verliefdheid laten meeslepen. Die niet in staat zijn om van een leuke/lieve man echt te houden, die ook niet in staat zijn om zelf met plezier te geven in een huwelijk. Ze denken dat hun ontevredenheid over hun huwelijk aan hun partner ligt en uitsluitend aan hem. Als ze dan verliefd worden op een nieuw iemand, denken ze dat het bij hem beter zal zijn. En dan blijkt dat niet noodzakelijk zo te zijn, na enige tijd komen weer dezelfde (of andere) zaken in die nieuwe relatie, waar ze ontevreden over zijn. Ik heb het hier over vrouwen maar hetzelfde geldt natuurlijk ook voof sommige mannen. Nogmaals, ik denk dat dit voor een minderheid geldt, maar ze bestaan wel degelijk.
De vergissing die velen, die een gelukkig huwelijk hebben, maken, is volgens mij dat ze denken dat bovenstaande situatie die ik beschrijf, in de meeste gevallen of zelfs altijd geldt.
Anderen daarentegen, denken dat vrouwen/mannen altijd 'gegronde' redenen hebben om te scheiden. Dat is ook weer een vergissing.
De waarheid ligt dikwijls ergens in het midden tussen beide uitersten ('lichtzinnig' versus 'met gegronde redenen' scheiden), en beide uitersten komen ook voor.
donderdag 14 februari 2008 om 14:35
Precies Reiger, je moet oppassen met het gebruiken van absolute termen als altijd en nooit en (bijna) iedereen enzovoorts. Ik ben het met je eens dat er mensen zijn die op het oog heel makkelijk vertrekken. Daar zit vast ook wel een heel verhaal achter, want echt van de ene op de andere dag ontstaat dat gevoel niet en je wordt ook niet zomaar verliefd. Maar toch vind ik dat ver gaan.
Ik heb zelf nog maandenlang gevochten voor mijn huwelijk, hoewel ik er met mijn gevoel helemaal niet meer achterstond. Toch heb ik oprecht mijn best gedaan. Dat vond ik belangrijk voor mezelf en zeker voor de kinderen. Ik weet nu dat deze keuze voor mij de enig mogelijke was (tenzij je instorten ook een optie vindt) en dat ook de kinderen beter af zijn.
Ik denk dat het ook uitmaakt hoe je situatie is: heb je kinderen, hoelang ben je getrouwd, hoe weloverwogen was de beslissing om te trouwen (think Britney Spears ), hoe verweven zijn jullie levens, wordt scheiden door de omgeving geaccepteerd enz. Ik kan me voorstellen dat een jong, vroeg getrouwd stel zonder kinderen dat er kort na het huwelijk achterkomt dat het niet werkt, eerder besluit uit elkaar te gaan dan een stel met kinderen dat al 20 jaar bij elkaar is.
Leuke discussies voor Valentijnsdag, niet?
Ik heb zelf nog maandenlang gevochten voor mijn huwelijk, hoewel ik er met mijn gevoel helemaal niet meer achterstond. Toch heb ik oprecht mijn best gedaan. Dat vond ik belangrijk voor mezelf en zeker voor de kinderen. Ik weet nu dat deze keuze voor mij de enig mogelijke was (tenzij je instorten ook een optie vindt) en dat ook de kinderen beter af zijn.
Ik denk dat het ook uitmaakt hoe je situatie is: heb je kinderen, hoelang ben je getrouwd, hoe weloverwogen was de beslissing om te trouwen (think Britney Spears ), hoe verweven zijn jullie levens, wordt scheiden door de omgeving geaccepteerd enz. Ik kan me voorstellen dat een jong, vroeg getrouwd stel zonder kinderen dat er kort na het huwelijk achterkomt dat het niet werkt, eerder besluit uit elkaar te gaan dan een stel met kinderen dat al 20 jaar bij elkaar is.
Leuke discussies voor Valentijnsdag, niet?
Ga in therapie!
donderdag 14 februari 2008 om 14:45
