broer aan de drugs

Ja, daar heeft Mamzelle een goed punt. (Sorry dat ik zo de discussie kom binnenvallen by the way.) Misschien is dat wel juist het probleem met je broer; dat hij nergens echt verantwoordelijkheid voor hoeft te dragen en hij nooit echt de consequenties hoeft te dragen van zijn gedrag. Jullie lossen alles uiteindelijk voor hem op, vangen hem op, betalen zijn schulden, vergeven hem alles... Hoe logisch en goed bedoelt ook. Maar hoe kan je dan verwachten dat hij zich schuldig voelt? En verantwoordelijkheid voor zijn eigen leven neemt? Misschien is het juist wel goed dat je vader hem af en toe eens een spiegel voorhoudt. De grenzen aangeeft. En de rest van de familie ook een keer eens hun poot stijf houdt als hij zich in jullie huis weer misdragen heeft. Zolang je dat niet doet geef je je broer denk ik vrijspel om door te gaan met zijn gemanipuleer en bedriegerij. Terwijl het juist nodig is dat dat doorbroken wordt. Zeker voor hemzelf. Want hoe langer hij in dat gedrag blijft hangen, des te erger maakt hij zijn leven kapot. In het boek van Yvonne Keuls, De moeder van David S., wordt dit ook beschreven, misschien wel een steuntje in de rug. Uiteindelijk is hij toch de enige verantwoordelijke voor zijn leven... Als hij zelf niet genoeg moeite doet om echt zijn leven te veranderen, helpt geen enkele hulp. Het blokkeert dan alleen maar je eigen leven.

Je hoeft je niet schuldig te voelen als je hem wat minder helpt en wat loslaat. Je hebt alles gedaan en nu ligt de bal bij hem. Bovendien heb je ook een dochter die jouw bescherming tegen die rare, energieverslindende oom nodig heeft. Kan me tenminste voorstellen dat het gedrag van je drugsverslaafde broer onvoorspelbaar en beangstigend kan zijn voor een kind van vijf. Vooral als hij zomaar opeens weer haar veilige huis kan binnenstappen en de boel ontregelen met zijn wangedrag. Dat mag je hem best verwijten hoor. (Misschien eerst niet hardop, maar de grenzen aangeven en hem wat loslaten gaat wellicht makkelijk als je tot je door laat dringen hoe hij jullie gekwetst heeft. Dat hij niet alleen maar een zielige hulpbehoevende is, maar soms ook een egoistische rotzak.)

Lieve Babette,

Lees nu pas dat je broer terug is (ben hier tijdje niet geweest). Ook las ik dat hij weer gebruikt heeft, hij zal al wel weer in het circuit zitten.

Het enige wat ik je nu kan toewensen is sterkte en kracht om jezelf op de been te houden. Op hem kun je niet rekenen en hoe meer je er mee bezig bent, hoe meer teleurgesteld je gaat worden. Ik weet er alles van. Het klinkt hard maar geloof hem niet. Je kunt lief voor hem zijn (hij is ook gewoon een mens die liefde nodig heeft)maar je moet ook streng zijn denk ik en je vooral niet laten meeslepen in zijn probleem. Daar help je hem niet mee en zelf word je er alleen maar minder van.

Ach, ik kan wel ophouden, allemaal dingen die je zelf ook wel weet.

Ik wens je gewoon heel veel sterkte en ik hoop dat er nog dingen zijn waar je wel gelukkig van wordt. Ook hoop ik dat je ouders het allemaal een 'plekje' kunnen geven.



Een knuffel voor jou!

Ik ben het helemaal eens met de onderstaande berichten..

Mijn broer had ook een slechte verhouding met zijn vader en wij hebben in het begin onze vader ook verantwoordelijk gehouden voor zn drugs gebruik.Hij was zn moeder al kwijt en had ook niks aan mn vader .

Maar mijn broer heeft zoveel kansen en hulp van anderen gehad en toch gaat het elke keer weer misOok mijn broer neemt geen verantwoordelijkheid voor zn eigen leven.Zolang hij vast zit en begeleiding en hulp krijgt gaat het prima met hem.

Hij is al bijna 30 verslaafd , al verschillende keren met succes afgekikt.Hij heeft een dochter van 15, familieleden die veel om hem geven. maar voor hem is het niet genoeg .Hij grijpt toch altijd weer naar de drugs.Hij is erg ziek geweest hij had nonhodgkin en een lever ziekte en toch kan hij niet van die rotttige drugs afblijven.Even hadden we hoop vorig jaar , hij was afgekickt, woonde samen met zn vriendin had zn ziekte overwonnen en had er weer zin in.Ze hadden een huisje samen en het zag er goed uit.

Toch ging het 2 maanden geleden weer mis, vriendin mishandeld, geld van haar gestolen, Geld van haar vrienden geleend onder het excuus dat zn dochter erg ziek was en hij naar haar toe moest.

Ik weet niet wat we nu nog voor hem kunnen doen.Waar hij nu zit weten we niet waarschijnlijk bij de daklozenopvang in Nijmegen maar zeker weten doen we dat ook niet.

Mijn broer is nu 45 jaar waarvan hij 30 jaar verslaafd is.Wij moeten maar gewoon acepteren dat hij nooit van de drugs afkomt.Mijn hart breekt als ik aaan hem denk in de kou en de regen maar ik weet ook dat wij hem niet kunnen helpen , en het ook los moeten laten.We kunnen hem niet vertrouwen , hij heeft van alles gedaan om aan drugs te komen , heeft alles bij elkaar gestolen mensen beroofd , zn eigen familie bestolen..

Mijn broer en zus hebben hem al laten vallen maar ik heb toch altijd nog een zwak voor hem en mocht hij ooit voor de deur staan dan weet ik ook niet wat ik ga doen.

Babette ik denk dat je voor je eigen bestwil afstand van je broer moet nemen , zolang hij zelf geen verantwoordlijkheid neemt kun jij hem ook niet helpen.Ik hoop dat jou broer het wel red want zo`n leven als mijn broer wens je niemand toe.

I

quote:babette76 schreef op 28 november 2007 @ 14:18:

Diep triest, ze doen het zelf ik weet het wel. Maar het zit ook in je genen, is bewezen. Verslaafde zijn geen slappelingen maar pechvogels....Maar wat het ook is, er is niet tegen te vechten, totaal niet.

Vreselijk vervelend dat je broer weer zo is teruggevallen Babette. Ik wens jullie veel sterkte.



Ik ben het alleen niet met je bovenstaande stelling eens. Mensen die echt van die rotzooi af willen, komen er vaak ook af. Maar het vergt wel heel veel van ze en ze moeten vaak diep gaan. Ze moeten totaal breken met hun oude levensstijl en vriendenkring. Door te zeggen dat ze het zelf niet in de hand hebben, bevestig je ze in hun rol van slachtoffer en ontneem je ze weer hun eigen verantwoordelijkheid.

Er kan een persoonlijkheidsstoornis onder de verslaving zitten. Kost je niets om je in te lezen in de diverse stoornissen die er bestaan en na te gaan of je je broer herkent in zulke stoornissen. Met jouw kennis kun je zijn kennis of zelfbewustzijn uitbreiden. Dan ben je er nog lang niet hoor, maar als hij wat meer weet van waarom hij doet zoals hij doet is er een kans op verbetering.

Verslaving kan deels verklaard worden door een genetische aanleg. Net als psychische stoornissen. Deze aanleg hoeft niet altijd tot uiting te komen. Vaak komt het pas tot uiting door externe factoren, wat overigens niet altijd jeugdproblemen hoeven te zijn. Relatieproblemen, plotseling verlies van een geliefde of van werk kunnen de uiting ook bevorderen. Het blijft altijd een beetje een kip of ei verhaal: krijgt iemand door zijn relatieprobleem een depressie of zorgde zijn depressieve aanleg voor de relatieproblemen? Maar feit blijft dat er genoeg mensen rondlopen in wiens familie relatief veel verslaafden of mensen met psychische problemen voorkomen, maar desalniettemin zelf nergens last van hebben.



Meer kennis over zijn eventuele psychische problemen kan er inderdaad toe leiden dat jullie wat meer grip krijgen op zijn problemen. En jullie je broer naar betere hulpverlening kunnen toeleiden. Zoals je echter zelf aangeeft is de kans op dat laatste nu vrij klein. Daarnaast vraag ik me af of het nu voor jou zelf zin heeft om met een DSM V in de hand diagnoses te gaan stellen. Als dat je eigen gemoedsrust verbetert, het accepteren makkelijker maakt, dan is dat natuurlijk goed. Maar eigenlijk kan alleen een psychiater de juiste oorzaak bepalen. En dan nog kan er sprake zijn van een kip of ei verhaal. Is hij verslaafd geworden door zijn (manisch-) depressieve aanleg? Of is hij gewoon knetterdepressief van zijn verslaafde leven geworden? Komen de wisselende buien van manisch-depressiviteit of van cocainegebruik?



Persoonlijk denk ik dat, zoals je het nu doet, het prima doet. Inderdaad niet meer overbezorgd naar zijn werk en gebruik vragen aan de telefoon. Daarmee toon je al dat je je daar niet meer verantwoordelijk voor acht. Dat je die aspecten weer terug in zijn eigen handen legt. En zo hoeft hij ook niet meer tegen je te liegen, mooie verhalen op te hangen waar hij zelf waarschijnlijk ook al niet meer in gelooft. Dat voorkomt wederzijdse teleurstellingen. Dat maakt voor jouw het acceptatieproces ook makkelijk en scheelt je heel wat kopzorgen. Misschien moet je ook niet alles weten, want je kunt er nu toch niks aan doen. Ga over de telefoon gewoon eens over het weer praten of over je eigen leven. Wie weet is het goed als je hem zegt dat je wel van hem houdt, maar alleen niet van zijn verslaving. Niet als verwijt, maar als geruststelling dat je hem niet als persoon afwijst.



Veel sterkte meid, je doet het goed!

Mijn broer heeft ook jaren lang drugs gebruikt in meer of mindere mate bij elkaar toch zo jr of 12. Zo halverwege vorig jr merkte we aan zijn gedrag dat hij steeds meer ging gebruiken waar hij het eerder nog wel is kon verbergen was het nu duidelijk te zien. En wat ik hier ook al eerder heb gelezen er is dan heel moeilijk met zo iemand om te gaan want ze zijn op dat moment nog maar in 1 ding geinteresseerd en dat is drugs en de rest kan het uitzoeken. Februari dit jaar belde hij mij midden in de nacht helemaal overstuur op hij zag het niet meer zitten wilde er een eind aan maken etc ben toen onmiddelijk naar hem toen gegaan daar aangekomen gaf hij me direct alle zakjes drugs die hij in huis had en of ik het ajb wilde weggooien hij had toen al het hele weekend zitten gebruiken en stond echt stijf van de drugs hij zei ook dat als ik niet opgenomen had hij alles had opgebruikt wat dus een overdosis was geweest. Ik ben de volgende ochtend met hem naar de huisarts geweest die contact heeft opgenomen met een kliniek gelukkig kon hij dezelfde dag nog voor 2 dagen naar de crisisopvang waar zijn ogen nog verder zijn opengegaan want daar zaten dus echt straatjunks en heroinehoertjes helaas kon hij daarna niet terecht bij een kliniek vanwege de wachttijden wel kreeg hij begeleiding via de Bouman hij gaat daar regelmatig op gesprek ik ga ook wel is mee en als hij niet komt wordt ik ook direct gebelt sinds die tijd heeft hij nog 2x gebruikt en dat was in het begin het gaat nu gelukkig goed met hem hij heeft een nieuwe baan en sinds kort ook een vriendin maar natuurlijk blijft de angst denk dat dat nooit helemaal overgaat. Een paar dagen voor het bewuste telefoontje had ik nog tegen mijn broer gezegt dat hij me altijd kon bellen en dat ik altijd klaar voor hem zou staan hij gaf ook aan dat dat de reden was dat hij mij durfde te bellen. Ik zie hier velen het advies geven dat je iemand maar moet laten vallen en natuurlijk kan daardoor misschien wel zijn ogen open gaan maar er is natuurlijk ook een kans dat het het laatste zetje is. En natuurlijk moet je er zelf niet aan onderdoor gaan maar probeer toch altijd contact te houden zodat ze weten dat de deur openstaat mochten ze er wat aan willen doen en leen inderdaad geen geld wat voor smoezen ze ook verzinnen. En er zijn echt momenten dat ik mijn broer vervloekte voor wat hij zichzelf en ons aandeed maar ik heb altijd geprobeerd het als een ziekte te zien niemand is immers voor zijn plezier verslaafd. Ik wens je iig heel veel sterkte met jou broer.

Het is voor een verslaafde met zoveel ups en downs zó moeilijk om uit die neerwaartse spiraal te komen. Jij en je familie kunnen jezelf niets meer verwijten, meisje.



Ik heb eerder weleens op je topic gereageerd en kan er eigenlijk niets aan toevoegen. Wel wil ik je heel veel sterkte toewensen.

Als ik je laatste posting lees word ik even terug in de tijd gegooid!! Zelf heb ik nl ook wel eens gedacht dat het beter zou zijn als mijn broer dood zou zijn! Heb het buiten mijn vriend nooit tegen iemand anders durven zeggen, maar ik snap heel goed wat je bedoelt! Zou ook kapot van verdriet gaan, maar het leven zou op den duur wel weer dragelijker worden, omdat je je geen zorgen meer hoeft te maken om je broer, je ouders en de hele situatie rondom het leven van een junk. Niet bang als de politie door de straat rijd en niet meer schrikken als laat de telefoon nog gaat! Ik snap je gedachte echt! Nu achteraf voel ik me wel schuldig, omdat het met mijn broer godzijdank weer goed gaat! Maar op het moment zelf leek het het beste voor mijn broer precies om die reden zoals jij er ook over denkt!

quote:babette76 schreef op 18 december 2007 @ 22:01:

.....



He wat een narigheid weer!



Maar bedenk maar dat:



a. je broer door zijn drugsgebruik alleen maar aan zichzelf en de drugs kan denken.



b. hij zich klote voelt omdat hij aan het afkicken is.



Ik denk dat hij om die redenen jullie nu verwijten naar het hoofd smijt en jullie probeert te manipuleren. Voorheen manipuleerde hij jullie door zielig te doen, de slachtofferrol aan te nemen. Nu hij heeft gemerkt dat jullie daar niet meer zo gevoelig voor zijn, probeert hij jullie bang te maken. Want hij is nu eenmaal een junk die nog verslaafd wil blijven. En dat zal hij koste wat koste in stand proberen te houden. Kennelijk wil hij toch zelf nog niet genoeg stoppen met de drugs. Het kan ook zijn dat het wel wil afkicken maar toen je belde gewoon een enorme dip had. Afkicken is nu eenmaal geen kattepis.



Welke oorzaak het ook is: zijn opmerkingen zijn naar mijn mening een uiting van wanhoop (dan wel van een junk die zijn verslaving probeert voort te zetten, dan wel van een afkickende junk die het gewoon even niet meer weet). Het kan best zijn dat hij over een paar dagen weer heel anders denkt. Dus ik zou zeggen: laat je niet al te bang maken door zijn zelfmoorddreigementen. Hij zit nu in een kliniek: mocht hij wel echt suicidaal/ wegloperig zijn, dan zijn daar voldoende geschoolde mensen die dat kunnen signaleren en aanpakken.



Vraag bij zijn behandelaars na hoe het werkelijk met hem gaat. Dan heb je ook een referentiekader als je hem weer opbelt: of hij die dag bijvoorbeeld een slechte dag heeft of dat hij niet meewerkt aan het programma. Ga niet teveel in op zijn verwijten, maar gaat hij door dan zou je zijn boodschap ("Het ligt aan jou!") om kunnen draaien: "Goh broer, ik merk dat jij een slechte dag hebt en daarom zo tegen me praat." En zeg dan bijvoorbeeld dat hij best even bij jou mag zeuren als hij een klotedag heeft en het niet meer ziet zitten, maar dat hij het probleem niet bij jou moet leggen. En als zijn problemen jou niet konden schelen, dan had je toch immers niet gebeld? Daarna kun je voorstellen het gesprek te beeindigen of hem op een beter moment laten terugbellen.



Of je nu al moet zeggen dat hij bij jullie niet terecht kan als hij wegloopt, weet ik niet. Het kan zijn wanhoop alleen maar versterken. En hij wil natuurlijk met de boodschap weg te lopen/ een einde aan zijn leven te maken, een angstige reactie bij jullie veroorzaken. Dat moet je niet laten gebeuren, want dan weet hij dat hij jullie weer kan manipuleren. En bovendien kan hij ook alleen maar uit wanhoop gedreigd hebben weg te lopen, wellicht denkt hij daar de volgende dag heel anders over. Natuurlijk moet je hem niet in huis nemen, maar mocht hij wel weglopen, dan kun je dat wel tegen hem zeggen als hij daadwerkelijk voor de deur staat. Dan kun je rustig zeggen dat zolang hij nog niet de knop in zijn hoofd kan omzetten dat hij geen drugs moet gebruiken als hij zich rot voelt, het niet helpt of hij in zijn eigen woonplaats is of bij jou. Bovendien heb je een man en een kind die niet de gevolgen mogen dragen van zijn problemen.



Dus wanhoop niet teveel, zijn dreigementen hoeven niet zo serieus te zijn. Als jij al geen hoop meer ziet, merkt hij dat en hoe moet hij dan hoop houden om af te kicken?



Succes!!!

Hoi Allemaal, Ik ben nieuw hier. Ik heb zelf 7 jaar samengewoond met iemand die ontzettend veel drugs gebruikte. Hij heeft mij zelf bestolen en ik ben er helemaal zelf uitgeput doorgeraakt. Toen ik mijn leven weer wou oppikken bleek dat ik gewend was geraakt aan het regelmatig drinken. In een tijdbestek van een jaar was ik een alcolist geworden. Toen dit duidelijk voor mij werd ben ik ook direct hulp gaat zoek.



Ik ben naar Caistle Graig gegaan (als je gaat google dan vind je het instituut)

Ze kunnen je goed op weg helpen. Wel moet er worden uitgezocht of hij zich verzekerd is maar zelfs daar helpen ze goed. Ik heb mensen gezien die helmaal verward binnenkwamen en als een nieuw peroon naar buiten kwamen. Het is ook heel veilig. Hier. Als het spoed heeft kan iemand al binnen 24 uur worden opgenomen. Weglopen gaat daar niet omdat je in schotland zit. Vaak kan de familie ook tot rust komen.



Verslaving is een ziekte en daar huren terugvallen bij. Je kan geen gewoontie die je al jaren heb aangeleerd zomaar in één stopzetten. Met de juiste ondersteuning kunnen jullie hier echt wel uitkomen. Met deze ziekte is te leven. Ik hoop zoveel mensen gesproken die hieruit zijn gekomen

Hallo,



Zoals je weet zat ik in hetzelfde schuitje,maar dan geen broer maar partner.Ik heb nu eindelijk gebroken,kon het niet meer aanzien hoe die afgleed.partner is toch anders dan broer,daar heb je gewoon een andere band mee.Het doet me vreselijk veel pijn,ik gaf zoveel om die man,maar ik ging er echt aan onderdoor,het gelieg en bedrieg.



Babette jij veel sterkte met je broer,ik blijf meelezen!



Liefs Ice.

Pfoeh, je ouders zouden dan wel wat anders kunnen gebruiken dan zorgen om hun zoon. Voor jou zou het ook fijn zijn als je iemand had tegen wie je kon praten over die scheiding, iemand uit je eigen huis.

Heeft de situatie omtrent je broer er iets mee te maken, dat je ouders bijvoorbeeld niet op één lijn kunnen komen daarover en dat dat zo voelbaar werd dat ze geen uitweg meer zagen?

Pfoeh. Wat zal je moeder dan weerloos zijn tegenover je broer als je vader en moeder eenmaal uit elkaar zijn.

Ja, lekker is dat he! rust je weet bijna niet meer wat het is om een normaal leven zonder de zorg om je broer te hebben. Ik neem aan dat het wel de bedoeling is dat ze de medicijnen op den duur weer gaan minderen en dat die niet voor altijd zijn.