Eerlijk zeggen: wat vinden jullie hiervan?

Hoewel het een lang en vrij gecompliceerd verhaal is, zal ik het zo kort en bondig mogelijk proberen op te schrijven...



Bijna drie jaar geleden kwamen mijn vriend en ik elkaar tegen. Al snel bleek dat we het zó leuk met elkaar hadden, dat we eigenlijk al vrij vlot het gevoel hadden dat dit het wel 'ns *echt* zou kunnen zijn (ook afgezien van de pure verliefdheid, ook verstandelijk). Na een paar weken zei mijn vriend echter dat, afgezien van onze relatie, hij bang was dat hij niet zeker wist of hij zijn vrijgezellenperiode al voor zichzelf had kunnen afsluiten. Dit had niets met mij of onze relatie te maken, paradoxaal gezien JUIST niet: juist OMDAT het zo goed ging allemaal, kreeg hij de bibbers, omdat hij dan nooit meer zijn persoonlijke studentenlevensfase 'echt' zou kunnen afsluiten. Hoewel het een vervelend gesprek was, was het al snel daarna weer zo leuk en gezellig, dat het eigenlijk al snel weer naar de achtergrond verdween.

Ongeveer een half jaar later echter, bekroop dit gevoel hem weer. Onze relatie had natuurlijk al steeds serieuzere vormen aangenomen en we waren eigenlijk alleen nog maar zekerder geworden van ons als koppel. Hij zei dat hij het vreselijk vond, dat hij dit gevoel niet wilde hebben, maar dat het toch weer de kop op had gestoken. We dealden hier op dezelfde manier mee als eerder; het schoof langzaam weer naar de achtergrond, omdat het verder zo perfect was allemaal. We zijn later gaan samenwonen en alles was als een sprookje; nooit ruzie, alleen maar vreselijk veel liefde en toekomstplannen. We beseften volledig ons geluk met elkaar.



Twee weken geleden echter kwam het als een donderslag bij heldere hemel dat hij had gezoend met een collega. Hij was er totaal van in de war, had dit nog nooit eerder gehad en kon niet begrijpen hoe dit had kunnen gebeuren. Zijn conclusie was dat "dat onderbuikgevoel", dat er dus in feite al sinds het begin zat, blijkbaar nog steeds niet weg was, hoe graag hij het ook zou willen. Hij zei vervolgens dat hij geen andere uitweg zag dan uit elkaar te gaan, hoe verschrikkelijk ook, omdat hij het zowel mij als zichzelf niet aan kon doen om hier om de zo veel tijd mee aan te komen. Hij werd er onzeker van, en wilde voor de volle 100% voor mij kunnen gaan.



Hoe verdrietig ook, heb ik voorgesteld om elkaar dan één jaar vrij te laten, met de intentie om uiteindelijk weer samen te komen. Op die manier kan hij datgene doen wat hij nodig acht om die levensfase definitief af te sluiten en maak ik ook maar van de nood een deugd, om misschien zelf ook nog wat verstopte wilde haren te verliezen. Natuurlijk is het idee van dat jaar ook maar om er een kader aan te geven; in principe gaat het natuurlijk om *tijd* in een veel bredere context. Eigenlijk is het maximaal een jaar; als hij tegen die tijd nog steeds gevoelens van onrust heeft, dan maak ik definitief een einde aan onze relatie; als hij er eerder uit is, geeft hij dit uiteraard aan. Het punt is dat we allebei weten hoe gelukkig we eigenlijk zijn, en dat dit probleem niets met onze relatie te maken heeft, maar puur voor hem een psychologisch iets is..



Volgt nu mijn centrale vraag: hoe denken jullie dat dit afloopt? Ik weet dat niemand 100% garantie kan geven, maar kennen jullie misschien voorbeelden van anderen die iets dergelijks gehad hebben, misschien jullie zelf? Om dingen in een breder perspectief te kunnen zien, vind ik het erg fijn om de mening van objectieve buitenstaanders te horen.



Alvast bedankt,

Pallas