Hoe breek ik de muur af?

Beetje een dramatische titel misschien, maar ik moet even mijn ei kwijt.

Ik heb best wel veel meegemaakt in mijn leven en ben vaak teleurgesteld en verlaten door de mensen om me heen, zowel door mijn ( overleden ) vader's hele familie als door mensen waarvan ik dacht dat ze mijn vrienden waren. Ik ben veel gepest op school en kampte als kind al met depressieve gevoelens en andere ellende.
Ik ben dus door de jaren heen een muurtje om me heen gaan metselen die na elke teleurstelling en na elk kwetsuur weer hoger en sterker werd. Het is veilig achter mijn muur, maar het word ook je gevangenis na een flinke tijd. Ik ben best wel eenzaam geweest, zeker tijdens corona ( ook dankzij long covid ) maar heb nu eindelijk weer een beetje een netwerk opgebouwd waar ik zelfs twee vriendinnen gemaakt heb, wat al best wat is voor mij.

Vroeger had ik best wel vaak partners maar nu heb ik al een jaar of 10 geen serieuze relatie meer gehad. Niet dat ik het niet zou willen hoor, zeker wel, maar ik vind het zo moeilijk om me kwetsbaar op te stellen. Om de muur af te breken en weer open te staan voor wat nieuws.
Het stomme is dat ik eigenlijk, diep van binnen, heel graag weer iemand zou willen vinden om van te houden. In mijn hart ben ik stiekem echt een romanticus, droom ik elke nacht van iets sprookjesachtig, iets magisch. Maar in het dagelijks leven ben ik vrij cynisch geworden, afstandelijk en date ik af en toe wel maar doe ik net alsof ik het prima vind om het bij een FWB te houden ipv een echte relatie. Ik ben immers niet zo van de traditionele relaties, wil geen kinderen en wil niet meer samenwonen.

Ik had na veel slechte dates eigenlijk al geaccepteerd dat ik alleen zou eindigen met vijf honden en tien katten of zo maar nu heb ik dus toch ineens uit het niets iemand ontmoet waar ik zowaar kriebels bij gekregen heb ( iets wat al minstens 15 jaar niet is gebeurd ). En ik ben helemaal overdonderd en weet niet wat ik er mee moet. Ik vind het doodeng en word er dus heel onzeker van. Want het klikte echt van mijn kant en dat is in geen honderd jaar gebeurd.
En mijn innerlijke romanticus zit dus alweer tien stappen vooruit te fantaseren, ziet het al helemaal voor zich terwijl mijn rationele kant probeert om het tempo er uit te halen en niet te hard van stapel te lopen.
We hebben elkaar pas een keer gezien afgelopen zaterdag maar het was een hele lange date waar er ook veel gezoend is en ja ook andere dingen gebeurd zijn en dat voelde allemaal heel natuurlijk. Alsof we elkaar al jaren kennen. We hebben over van alles gepraat. Hij zei ook al dat het zo fijn voelde om bij me te zijn omdat het zo relaxed en natuurlijk gaat allemaal.
Dus het voelt goed, maar ik ben zo afgestompt dat ik er half van uit ga dat het toch wel weer niks zal worden, dat ik toch wel weer geghost ga worden op een gegeven moment of dat het toch niet wederzijds is. Hij had me zondag vanaf de middag niet meer geappt en ik werd meteen enorm onzeker. En dat vind ik dus zo rot, dat ik me dan ineens zo kwetsbaar voel. Ik hou daar niet van. Maar als ik niet leer om risico's te nemen en de muur af te breken komt er nooit meer iemand in.
En zo geniet ik dus ook niet van het fijne gevoel wat ik had na zaterdag omdat ik het weer kapot rationaliseer en verpest met mijn slechte ervaringen uit het verleden.

Ik probeer mijn verwachtingen zo laag mogelijk te houden, echt, maar ik merk dat de hoop er in sluipt en dat ik die hoop nodig heb maar tegelijkertijd doodeng vind.
Heeft iemand tips hoe ik de muur af kan breken? Ook als het niets word met deze man zou ik graag leren mezelf wat meer open te stellen, weer eens een risico te nemen. Maar ik ben gewoon zo bang voor weer een teleurstelling. Dat ik weer niet leuk genoeg ben om bij te blijven.

En therapie heb ik al gehad, meerdere varianten zelfs. Dat heeft weinig uitgehaald en ik heb weinig trek om terug te gaan eigenlijk.
Ze denken dat ik onveilig gehecht ben door het overlijden van mijn vader, ik heb ook ASS, last van chronische depressies, long covid en Endometriose dus ja ik ben qua gezondheid ook een beetje een stumper, haha.
Ik vraag me soms af of ik wel iets te bieden heb in een relatie. Mijn exen waren prima mannen trouwens, geen slechte relaties gehad met geweld of andere ellende. Ik was eigenlijk altijd degene die het uitmaakte, een beetje verlatingsangst zit er ook zeker in. Maar ik werd vaak verliefd op de aandacht dus ik had middelmatige, saaie relaties. Dat wil ik nu niet meer. Daarom ben ik ook al lang alleen, ik wil alleen nog maar voor iets gaan wat echt de moeite waard is, waar ik dus echt de kriebels bij voel die ik nu heb. Dat ik niet meer kan eten en helemaal van de kaart ben.

Mijn obsessieve brein is in de zevende hemel op dit moment maar ook bang om weer in limbo terecht te komen.
Heeft iemand tips of advies? Bedankt voor het lezen, het is langer geworden dan ik had verwacht.

TV-Icoon, dat bedoel ik niet helemaal. Het gaat me niet per se om hem maar meer om het mensen binnen laten in het algemeen. Ik ben er wat beter in geworden de afgelopen tijd maar als iemand echt dichtbij komt blijf ik dat wel eng vinden.
Ik zie het ook hoopvol in, dat ik blijkbaar toch nog een klik kan hebben met iemand, dat ik toch nog kriebels kan voelen. Ik ben voorzichtig optimistisch daar over.

@meisje, ik ga echt niet terug naar therapie. Ik wist dat het sowieso voorgesteld zou worden, dat is standaard op het forum ( net als de huisarts haha ) maar ik ben wel klaar met therapie en de GGZ. Ik heb daar juist nul moeite om een band te krijgen met mijn therapeuten, ben heel open en kan heel goed analyseren wat het probleem is.
Ik weet dat namelijk precies, hoe het komt dat ik zo ben geworden. Ik zie de patronen, ik weet wat er anders moet. Dat heb ik ook daar geleerd. Hoeveel therapie ik ook heb, het is en blijft aan mij om iemand binnen te laten. Dat moet mijn keuze zijn. Ik heb een vriend met wie ik dit soort dingen bespreek, hij kent me beter dan de meeste mensen en we leren veel van elkaar. Ook praat ik van me af in een video vlog waarin ik mezelf analyseer. Zo kom ik zelf tot inzichten.
Ik zou niet weten of dit punt wat therapie nog toe zou voegen eigenlijk. Ik weet al wat ik moet doen, waar de pijnpunten zitten, de crux zit hem in het risico durven nemen.
Dat vind ik eng. Ik ga er binnenkort weer even met de goede vriend over praten.

Ja, klopt. Ik ben enorm analytisch aangelegd en heb een heel obsessief brein dat nooit stopt met malen.
Ik moet ook meer bij mijn gevoel komen. Dat is vooral wat ik moet leren denk ik. Dan kan ik gekwetst worden en pijn voelen maar dat hoort er bij. En over dat punt moet ik soms dus een beetje heen getrokken worden.
Ik heb EMDR therapie gehad dus ik ben wel aardig bij mijn gevoel geweest. Ik heb een hele gevoelige kant maar die komt alleen naar buiten bij mensen die ik echt vertrouw. Dat zou het leerpunt voor me zijn als ik eventueel ooit terug zou gaan naar therapie. Maar ik doe dat liever zelf, de meeste van mijn echte doorbraken in het leven heb ik zelf bereikt.

Rooss4.0 schreef: ↑

05-12-2023 08:45

Het probleem imo is, dat je eigenlijk pas heelt als je succeservaringen hebt. Je zit nu in de onzekere fase en die kan heerlijk zijn maar is allesbehalve helend omdat er een enorm beroep wordt gedaan op je trauma's en je onzekerheden. Als deze man ondanks dat blijft en jou leuk vindt kan dát als helend ervaren worden.

Het is een rottip maar ik vrees dat je dit gewoon even zult moeten uitzitten, het is niet anders. Het is namelijk heel goed mogelijk dat je geghost of getriggerd wordt en het is heel reëel dat je je daar bewust van bent.

Naar mijn idee is er geen gouden tip om die begintijd makkelijker te maken.

He he, eindelijk iemand die het kan verwoorden zoals ik het wilde, dank je wel.
Dit bedoel ik eigenlijk dus voornamelijk, maar mijn warrige, half verliefde hoofd kon het niet goed duidelijk maken blijkbaar. Ik wil kunnen genieten van deze fase, er blij mee kunnen zijn maar in plaatst daarvan ben ik ook erg bezig met al die triggers en angsten.
Dat is inderdaad wat ik nodig zou hebben, dat het wel echt iets zou worden. Dat zou een soort bevestiging zijn.
De date fase is gewoon erg onzeker en normaal vind ik dat minder erg want ik voel deze klik gewoon eigenlijk nooit dus dan maakt het me niet zoveel uit hoe het loopt maar nu voelt het anders. Echt. En ik probeer dat ook heel positief te zien, dat het dus blijkbaar toch nog mogelijk is dat ik klik met iemand. Het kan dus toch nog wel. Dat vind ik al heel fijn om te beseffen.

@ Poeszie, nee haptonomie heb ik nog niet geprobeerd, zal er eens naar googlen dank je wel.

@ Eidde, wat vervelend dat je ook onveilig gehecht bent. Waar loop jij tegenaan in je dagelijks leven? Heb je ook moeite met relaties? Lastig is het he. Ja heb EMDR gehad. Het hielp een beetje.

@ Meisje, je hebt een punt hoor. Zeker. Maar ik zie het gewoon echt niet zitten om weer naar therapie te gaan. Echt niet. Een coaching zou nog wel kunnen denk ik, maar geen idee wat voor.

Ik zoek meer tips waar ik nu wat mee kan om wat relaxter in de beginfase van het daten te staan zodat ik er ook van kan genieten.

turquasi schreef: ↑

05-12-2023 09:10

Maar je neemt nu toch een risico door te daten met hem? Dat is toch prima verder? Ga zo door. Als het mislukt dan heb je het tenminste geprobeerd. Jezelf had je al, je hebt het al die tijd zelf gered en dat is genoeg om op terug te vallen.

Precies, zo probeer ik het ook te zien. Ik neem al een risico nu. Daar ben ik ook best trots op. Ik stel me kwetsbaar op door toe te laten dat ik s'nachts voor ik ga slapen over een toekomst met hem ga fantaseren.
Mijn gevoel is goed, maar mijn hoofd verpest het af en toe nog voor me.

Zelfs als het niks word ga ik het toch positief benaderen en vasthouden aan het gevoel dat ik blijkbaar toch nog iets kan voelen voor iemand.

De haptonoom vond ik er wel interessant uit zien, heb het even opgezocht. Misschien ga ik dat wel eens proberen. Iemand daar ervaring mee?

Blauwedruif85 schreef: ↑

05-12-2023 09:14

Voor iedere slechte ervaring moet je weer 10x een goede ervaring hebben om wat meer vertrouwen erin te krijgen. En deze begin date fase is heel onzeker. Maar als het wel goed gaat en je komt door dat begin en je krijgt steeds meer positieve ervaringen dan zul je merken dat heel langzaam die muur wat zakt. Geef het tijd en blijf realistisch maar dat ben je wel. Ja het kan mis gaan maar het kan ook uitgroeien tot een leuke relatie. Of misschien iets er tussenin en goede ervaring maar uiteindelijk geen relatie.
Ik herken het hoor en het is niet makkelijk.

Ja precies. En ik ben ook gewoon enorm ongeduldig aangelegd ook nog, dus ik zit nu al op mijn handen om niet te vragen of we elkaar dit weekend weer gaan zien.
Hij wilde me snel weer zien zei hij, ik zou dan zijn kant op gaan, hij was zaterdag hier heen gekomen. Dus ik wil wel voorstellen om zaterdag wat te gaan doen maar ik wil ook niet te needy over komen of zo.
En zo analyseer ik vrolijk verder.
Ik heb ook weinig slechte ervaringen met mannen, gelukkig. Altijd fijne relaties gehad, meestal leuke dates, weinig drama. Voor mijn gevoel zit het wel goed, maar dat afwachten is voor mij een ellende. Omdat ik zo ongeduldig ben en nu ineens ook wel graag wil.
Ik heb het maar een keer eerder gehad, dat ik amper kon eten, dat was vijftien jaar geleden toen ik dik verliefd was op mijn manager op werk. Daarna heb ik dat nooit meer gehad. Dus ik ben daar gewoon een beetje van geschrokken, dat het meteen zo intens voelt.

Poeszie schreef: ↑

05-12-2023 09:15

Haha, ja, ik

Heeft mij heel erg geholpen om "uit mijn hoofd" te komen. Lijkt een beetje een loze term, maar ik was ook van het teveel analyseren. Heeft mij echt geholpen

Dat klinkt wel echt als iets voor mij ja, ik zit altijd in mijn hoofd. Gekmakend is het. Na die avond samen zaterdag heb ik de halve nacht wakker gelegen, zo enthousiast was ik. Mijn hoofd werd niet meer rustig.
Het klinkt wel een beetje zweverig, is dat het ook of valt het mee? Ik heb namelijk als kind al heel veel zweverige therapie gehad, van aura healers, tarot leggers, tot dingen met stenen en weet ik veel wat. Mijn moeder sjouwde me overal mee naar toe omdat ze wilde weten wat er nou "mis" met me was.
Fijn dat het je zo geholpen heeft om uit je hoofd te komen. Kan je ook echt makkelijker bij je gevoel nu? Hoe werkt dat dan precies?

Hmm, ja zo had ik het nog niet bekeken inderdaad. Goed punt.
Ik ga mijn hoofd inderdaad maar met wat anders bezig houden, straks lekker het huis schoonmaken en mezelf even afleiden.

Dat fantaseren zal ik even duidelijker uitleggen, ik bedenk elke avond voor ik ga slapen een verhaal in mijn hoofd om in slaap te kunnen vallen. Anders slaap ik dus niet. Meestal een romantisch verhaal met een random persoon in de hoofdrol. Nu is hij dat dus geweest. Maar ik weet dat dat puur fantasie is. Ik schrijf ook verhalen dus ik zie het verschil tussen realiteit en fantasie wel.
Ik probeer juist echt bewust mijn verwachtingen zo laag mogelijk te houden.

Hij appte net weer en ik wilde wel typen of we af zouden spreken zaterdag maar ik durf het nog niet. Misschien omdat ik ook al de eerste date voorgesteld had.
Het zal mijn saboteur wel zijn ja. Zo irritant.

@ Bijtje, fijn dat het voor jou zo geholpen heeft! Jammer dat je het niet eerder ontdekt hebt inderdaad.
Ik ga het zeker onderzoeken, het wordt niet overal vergoed vanuit de basis zie ik dus even kijken of het aansluit bij mijn verzekeraar. Het is best prijzig zag ik.