Hoe breek ik de muur af?

Beetje een dramatische titel misschien, maar ik moet even mijn ei kwijt.

Ik heb best wel veel meegemaakt in mijn leven en ben vaak teleurgesteld en verlaten door de mensen om me heen, zowel door mijn ( overleden ) vader's hele familie als door mensen waarvan ik dacht dat ze mijn vrienden waren. Ik ben veel gepest op school en kampte als kind al met depressieve gevoelens en andere ellende.
Ik ben dus door de jaren heen een muurtje om me heen gaan metselen die na elke teleurstelling en na elk kwetsuur weer hoger en sterker werd. Het is veilig achter mijn muur, maar het word ook je gevangenis na een flinke tijd. Ik ben best wel eenzaam geweest, zeker tijdens corona ( ook dankzij long covid ) maar heb nu eindelijk weer een beetje een netwerk opgebouwd waar ik zelfs twee vriendinnen gemaakt heb, wat al best wat is voor mij.

Vroeger had ik best wel vaak partners maar nu heb ik al een jaar of 10 geen serieuze relatie meer gehad. Niet dat ik het niet zou willen hoor, zeker wel, maar ik vind het zo moeilijk om me kwetsbaar op te stellen. Om de muur af te breken en weer open te staan voor wat nieuws.
Het stomme is dat ik eigenlijk, diep van binnen, heel graag weer iemand zou willen vinden om van te houden. In mijn hart ben ik stiekem echt een romanticus, droom ik elke nacht van iets sprookjesachtig, iets magisch. Maar in het dagelijks leven ben ik vrij cynisch geworden, afstandelijk en date ik af en toe wel maar doe ik net alsof ik het prima vind om het bij een FWB te houden ipv een echte relatie. Ik ben immers niet zo van de traditionele relaties, wil geen kinderen en wil niet meer samenwonen.

Ik had na veel slechte dates eigenlijk al geaccepteerd dat ik alleen zou eindigen met vijf honden en tien katten of zo maar nu heb ik dus toch ineens uit het niets iemand ontmoet waar ik zowaar kriebels bij gekregen heb ( iets wat al minstens 15 jaar niet is gebeurd ). En ik ben helemaal overdonderd en weet niet wat ik er mee moet. Ik vind het doodeng en word er dus heel onzeker van. Want het klikte echt van mijn kant en dat is in geen honderd jaar gebeurd.
En mijn innerlijke romanticus zit dus alweer tien stappen vooruit te fantaseren, ziet het al helemaal voor zich terwijl mijn rationele kant probeert om het tempo er uit te halen en niet te hard van stapel te lopen.
We hebben elkaar pas een keer gezien afgelopen zaterdag maar het was een hele lange date waar er ook veel gezoend is en ja ook andere dingen gebeurd zijn en dat voelde allemaal heel natuurlijk. Alsof we elkaar al jaren kennen. We hebben over van alles gepraat. Hij zei ook al dat het zo fijn voelde om bij me te zijn omdat het zo relaxed en natuurlijk gaat allemaal.
Dus het voelt goed, maar ik ben zo afgestompt dat ik er half van uit ga dat het toch wel weer niks zal worden, dat ik toch wel weer geghost ga worden op een gegeven moment of dat het toch niet wederzijds is. Hij had me zondag vanaf de middag niet meer geappt en ik werd meteen enorm onzeker. En dat vind ik dus zo rot, dat ik me dan ineens zo kwetsbaar voel. Ik hou daar niet van. Maar als ik niet leer om risico's te nemen en de muur af te breken komt er nooit meer iemand in.
En zo geniet ik dus ook niet van het fijne gevoel wat ik had na zaterdag omdat ik het weer kapot rationaliseer en verpest met mijn slechte ervaringen uit het verleden.

Ik probeer mijn verwachtingen zo laag mogelijk te houden, echt, maar ik merk dat de hoop er in sluipt en dat ik die hoop nodig heb maar tegelijkertijd doodeng vind.
Heeft iemand tips hoe ik de muur af kan breken? Ook als het niets word met deze man zou ik graag leren mezelf wat meer open te stellen, weer eens een risico te nemen. Maar ik ben gewoon zo bang voor weer een teleurstelling. Dat ik weer niet leuk genoeg ben om bij te blijven.

En therapie heb ik al gehad, meerdere varianten zelfs. Dat heeft weinig uitgehaald en ik heb weinig trek om terug te gaan eigenlijk.
Ze denken dat ik onveilig gehecht ben door het overlijden van mijn vader, ik heb ook ASS, last van chronische depressies, long covid en Endometriose dus ja ik ben qua gezondheid ook een beetje een stumper, haha.
Ik vraag me soms af of ik wel iets te bieden heb in een relatie. Mijn exen waren prima mannen trouwens, geen slechte relaties gehad met geweld of andere ellende. Ik was eigenlijk altijd degene die het uitmaakte, een beetje verlatingsangst zit er ook zeker in. Maar ik werd vaak verliefd op de aandacht dus ik had middelmatige, saaie relaties. Dat wil ik nu niet meer. Daarom ben ik ook al lang alleen, ik wil alleen nog maar voor iets gaan wat echt de moeite waard is, waar ik dus echt de kriebels bij voel die ik nu heb. Dat ik niet meer kan eten en helemaal van de kaart ben.

Mijn obsessieve brein is in de zevende hemel op dit moment maar ook bang om weer in limbo terecht te komen.
Heeft iemand tips of advies? Bedankt voor het lezen, het is langer geworden dan ik had verwacht.

Rooss4.0 schreef: ↑

08-12-2023 12:57

Dan leg je dat lekker naast je neer. Ik lees je niet als mentaal kwetsbaar.

Dank je wel. Ik zie mezelf ook niet zo. Ondanks dat ik heus wel flink wat meegemaakt heb ben ik in mijn dagelijks leven behoorlijk stabiel voor zover ik weet. Maar ik wil wel graag wat meer bij mijn gevoel komen, daarom ga ik die haptonomie zeker overwegen.

Natuurlijk, iedereen is wel eens kwetsbaar hoor. Zeker. Daar is niets mis mee.
Maar ik uit dat liever niet in het openbaar bij onbekenden. Ik praat dan liever even een op een met mijn beste vriend en daarna voel ik me weer beter.
Ik zou er ook over kunnen praten met mijn moeder maar we spreken niet echt dezelfde taal wat dat soort dingen betreft.
Een echt gebroken hart heb ik eigenlijk maar een keer meegemaakt en dat was niet eens met iemand met wie ik een romantische relatie had. Maar dat deed erg zeer ja.
Met mijn exen heb ik nooit echt een gebroken hart gehad. Ik was wel verdrietig dat het uit was maar ik stapte er ook wel weer snel over heen. Blijkbaar was de relatie niet zo speciaal voor me. Vroeger werd ik ook gewoon verliefd op de aandacht.
Na een maand of 3/6 had ik het meestal wel weer gezien. Maar dat komt omdat ik dan aan het settelen was voor iemand waar ik eigenlijk niet echt verliefd op was.
Dat was een relatie hebben om het niet alleen te hoeven zijn. Dat doe ik dus niet meer. Ik wil nu alleen nog maar het "echte" werk en anders blijf ik liever alleen.

Ik heb me in elk geval weer opengesteld en ik merk dat het me goed doet. Mijn humeur is tien keer beter, ik beleef de dingen weer intenser en ik voel me goed en sterk. Ik ben best trots op mezelf.
Ik liep de hele dag met een big smile rond gisteren. Hij heeft me nog geappt gisteravond, dat hij twee weken bij zijn familie blijft met de kerst en dat hij me zeker nog eens wil zien, binnenkort. Prima, maar daar mag hij dan lekker mee komen, als hij me nog wil zien. Het was een vrij vaag appje. "we will meet soon,"
Tja. Oke. Het zal wel. Ik reken nergens meer op en vind het wel prima zo.

De kriebels en vlinders zijn in elk geval helemaal weg. Maar mijn hart staat wel wat meer open, dat is wel erg fijn.

S-Groot schreef: ↑

10-12-2023 09:07

Vind je dat echt? In je OP lees ik over genieten van de intimiteit, dat het je energie gaf. Had je dat willen missen? Was dat beter geweest?

Nee, ik heb er geen spijt van. Ook niet van de seks. Ik denk dat ik de afgelopen week niet echt wist hoe ik me voelde, ook mede door alle meningen uit dit topic. Ik was nogal verstrooid en wat ik nou echt wilde/voelde wist ik zelf ook niet meer.
Maar nu ik het allemaal heb laten bezinken en er veel relaxter/nuchterder in sta heb ik nergens spijt van. Het liep gewoon zo, de seks was fijn en ik heb er van genoten inderdaad. Ik trek mijn les er uit, dat ik toch nog echt kan klikken met iemand en hoe het nu verder gaat of niet, dat zien we dan wel weer. Ik reken nergens meer op en ik neem deze ervaring gewoon weer mee. En ik hou van seks, ik heb het te weinig dus dit is weer mooi meegenomen toch?

Cunoesse schreef: ↑

10-12-2023 11:05

Als hij niet meteen met een nieuwe datum komt is zijn interesse afgekoeld. Daar heb je niks meer aan. Hij hoort als man jou nu te veroveren, ipv dat loop jij achter hem aan. Dat gaat eindigen in kutsmoesjes van zijn kant.

En geen intimiteit meer tot je commitment hebt, want anders gebruiken ze je.

Sorry hoor, maar jij bent de laatste waar ik ooit dating/relatie advies van aan zou nemen.
Ga lekker aan jezelf werken. Als het alleen om de seks ging heb ik hem net zo goed "gebruikt" als andersom. Dat doe ik zo vaak met mannen. Casual seks is meestal best wel mijn ding namelijk. Mijn insteek was niet een relatie hoor, vooraf. Dat is het namelijk nooit want ik weet niet eens of ik dat wel wil.

Dat vul jij voor mij in ja. Gelukkig voel ik het anders.
Ik voel me juist heel goed. Hij appte net nog trouwens. Maar vul vooral lekker verder in voor me.

S-Groot schreef: ↑

10-12-2023 12:45

Nou dat dacht ik eerder dus inderdaad uit je posts te halen, fijn dat je er weer zo naar kunt kijken! En heerlijk dat je je nu zo fijn voelt, genieten .

En dom gelul lekker negeren (of lik op stuk geven zoals je doet, doe je goed).

Wat lief van je! Ik ben echt heel blij met dit topic, ik heb er veel van geleerd en vond het fijn om mijn rommelige gedachten even kwijt te kunnen. En soms is het allemaal zoveel tegelijk hier dat ik niet meer echt weet hoe ik me nou voelde over alles. Maar ik kijk er nu gewoon 100% positief op terug en dat is het aller belangrijkste. Dat ik net op straat drie keer gehoord heb dat ik er zo stralend uit zag vandaag ( van baasjes van honden die ik ken en de dames van de AH ) en dat mijn humeur niet stuk kan. Ik beleef alles ineens weer heel intens, alsof ik niet meer in een soort depressieve coma lig. Ik ben "wakker" en dat voelt goed.
Hoe het eventueel verder gaat is niet het belangrijkste, dat ik weer een beetje mezelf gevonden heb wel. Ik ga ook niet zitten wachten tot hij mij zou kiezen of zo. Het gaat niet om hem.
Soms heb je wel even de klik nodig om te beseffen dat je mensen soms toch toe mag laten. Dat wil ik zeker vaker gaan doen nu. Het is net alsof mijn hart eindelijk weer eens open staat. En ik vind het niet eens eng ook.

Oeps, ik had even gemist dat er nog reacties waren hier.

@ Noa, nou ik ben zeker gek op katten ja, ik knuffel ze op mijn werk de hele dag op straat. Maar ik hou ook erg van honden en zou er graag een willen. Nu moet ik mijn kat nog even overtuigen dat het een leuk idee is.
Ik ben sowieso gek op dieren. Maakt niet uit wat voor dieren het zijn. Dankzij mijn leen hond ken ik bijna alle honden hier uit de straat dus ik sta dagelijks te keuvelen en kroelen met de honden als ik ze zie.
Maar elke kat die ik zie als ik de post rond breng moet ik ook aaien.

@Bridge, over die hechting. Ik weet niet zeker of ik onveilig gehecht ben, de psycholoog had dat vermoeden maar er is verder weinig ingegaan op hechtingsproblematiek. Er stond wel in mijn dossier ( zag ik jaren later toen ik het ergens heen moest sturen ) dat ik een "vermijdende persoonlijkheidsstoornis" had. Niet dat ze me dat ooit verteld hadden maar goed, ik moest googlen wat dat was.
Ik herken me daar ook niet helemaal in.

Ik denk dat veel van mijn problemen niet per se liggen bij bang zijn voor hechting maar meer in mijn pessimistische relatiebeeld wat ontstaan is mede door mijn moeder die van de ene man naar de ander ging na het overlijden van mijn vader. Relaties zijn in mijn ogen altijd maar tijdelijk.
Zo stond ik er ook altijd in. Gewoon fladderen van hot naar her, soms een langere relatie maar ik kickte vooral op het gevoel wat je in het begin van een relatie hebt, als alles nog nieuw en leuk is. Ik wilde een relatie ( of een fling ) voor de aandacht en om me zelfvertrouwen te geven. Dus ik ging best wel van de een naar de ander ( zo moeder zo dochter ), maar na mijn laatste relatie besloot ik dat niet meer te doen. Want ik ben 2 jaar blijven hangen in een matige relatie met een man voor wie ik eigenlijk nooit wat gevoeld heb. Ik had gesettled om niet alleen te zijn.
Dus daarna ben ik single gebleven want ik wil er alleen nog voor gaan als ik echt verliefd ben en diegene echt helemaal aansluit op mijn leven en mij accepteert voor wie ik ben.

Ik had altijd meer moeite om me te "hechten" met vriendschappen, omdat ik daarin best wel vaak genaaid ben. Ik vind het niet eng om een relatie met een partner aan te gaan, ik heb geen slechte ervaringen met mannen of mishandeling. Ik durf best. Maar ik wil niet meer gaan voor iets wat het gewoon niet is.

@Dr Hunt. Ik snap niet helemaal wat je bedoelt met je post, sorry. Kan komen omdat ik om drie uur al wakker was. Maar we hebben niet vooraf al besproken dat we voornamelijk voor de seks zouden gaan afspreken hoor. We zouden gewoon ergens wat gaan drinken en stonden allebei open voor alles, zolang het maar klikte. Het was van mijn kant zeker geen ONS date, het liep gewoon zo omdat er juist een enorme chemie was en een klik.
Zelfs als hij er zo in zou staan dat hij denkt dat het alleen om de seks ging van mijn kant en dat ik nog een keer wil, dan zullen er weinig mannen zijn die dat niet willen toch?
Ik laat het nu even aan hem of we nog eens gaan afspreken, we appen nog wel af en toe maar het is sporadisch. Hij heeft wel zijn profiel aangepast, hij zoekt nu ineens wel een relatie waar er eerst iets niet bindend stond.
Misschien houdt hij me gewoon open als seks optie, dat kan. Daar is niets mis mee. Ik sta er nu gelukkig weer ver genoeg vanaf dat ik dat ook leuk zou vinden, de seks was erg goed dus waarom niet nog een keer?
Maar daar mag hij mee komen.

Ik zit ondertussen alweer verder te speuren op de app.
Ik voel me nog steeds erg goed, veel optimistischer en open, vooral. Het was net even het zetje wat ik nodig had om weer eens wat meer risico te nemen.

Ik zoek eigenlijk gewoon een man die een leuke hond heeft. Het liefst een herder of een golden retriever.