Hoe breek ik de muur af?

Beetje een dramatische titel misschien, maar ik moet even mijn ei kwijt.

Ik heb best wel veel meegemaakt in mijn leven en ben vaak teleurgesteld en verlaten door de mensen om me heen, zowel door mijn ( overleden ) vader's hele familie als door mensen waarvan ik dacht dat ze mijn vrienden waren. Ik ben veel gepest op school en kampte als kind al met depressieve gevoelens en andere ellende.
Ik ben dus door de jaren heen een muurtje om me heen gaan metselen die na elke teleurstelling en na elk kwetsuur weer hoger en sterker werd. Het is veilig achter mijn muur, maar het word ook je gevangenis na een flinke tijd. Ik ben best wel eenzaam geweest, zeker tijdens corona ( ook dankzij long covid ) maar heb nu eindelijk weer een beetje een netwerk opgebouwd waar ik zelfs twee vriendinnen gemaakt heb, wat al best wat is voor mij.

Vroeger had ik best wel vaak partners maar nu heb ik al een jaar of 10 geen serieuze relatie meer gehad. Niet dat ik het niet zou willen hoor, zeker wel, maar ik vind het zo moeilijk om me kwetsbaar op te stellen. Om de muur af te breken en weer open te staan voor wat nieuws.
Het stomme is dat ik eigenlijk, diep van binnen, heel graag weer iemand zou willen vinden om van te houden. In mijn hart ben ik stiekem echt een romanticus, droom ik elke nacht van iets sprookjesachtig, iets magisch. Maar in het dagelijks leven ben ik vrij cynisch geworden, afstandelijk en date ik af en toe wel maar doe ik net alsof ik het prima vind om het bij een FWB te houden ipv een echte relatie. Ik ben immers niet zo van de traditionele relaties, wil geen kinderen en wil niet meer samenwonen.

Ik had na veel slechte dates eigenlijk al geaccepteerd dat ik alleen zou eindigen met vijf honden en tien katten of zo maar nu heb ik dus toch ineens uit het niets iemand ontmoet waar ik zowaar kriebels bij gekregen heb ( iets wat al minstens 15 jaar niet is gebeurd ). En ik ben helemaal overdonderd en weet niet wat ik er mee moet. Ik vind het doodeng en word er dus heel onzeker van. Want het klikte echt van mijn kant en dat is in geen honderd jaar gebeurd.
En mijn innerlijke romanticus zit dus alweer tien stappen vooruit te fantaseren, ziet het al helemaal voor zich terwijl mijn rationele kant probeert om het tempo er uit te halen en niet te hard van stapel te lopen.
We hebben elkaar pas een keer gezien afgelopen zaterdag maar het was een hele lange date waar er ook veel gezoend is en ja ook andere dingen gebeurd zijn en dat voelde allemaal heel natuurlijk. Alsof we elkaar al jaren kennen. We hebben over van alles gepraat. Hij zei ook al dat het zo fijn voelde om bij me te zijn omdat het zo relaxed en natuurlijk gaat allemaal.
Dus het voelt goed, maar ik ben zo afgestompt dat ik er half van uit ga dat het toch wel weer niks zal worden, dat ik toch wel weer geghost ga worden op een gegeven moment of dat het toch niet wederzijds is. Hij had me zondag vanaf de middag niet meer geappt en ik werd meteen enorm onzeker. En dat vind ik dus zo rot, dat ik me dan ineens zo kwetsbaar voel. Ik hou daar niet van. Maar als ik niet leer om risico's te nemen en de muur af te breken komt er nooit meer iemand in.
En zo geniet ik dus ook niet van het fijne gevoel wat ik had na zaterdag omdat ik het weer kapot rationaliseer en verpest met mijn slechte ervaringen uit het verleden.

Ik probeer mijn verwachtingen zo laag mogelijk te houden, echt, maar ik merk dat de hoop er in sluipt en dat ik die hoop nodig heb maar tegelijkertijd doodeng vind.
Heeft iemand tips hoe ik de muur af kan breken? Ook als het niets word met deze man zou ik graag leren mezelf wat meer open te stellen, weer eens een risico te nemen. Maar ik ben gewoon zo bang voor weer een teleurstelling. Dat ik weer niet leuk genoeg ben om bij te blijven.

En therapie heb ik al gehad, meerdere varianten zelfs. Dat heeft weinig uitgehaald en ik heb weinig trek om terug te gaan eigenlijk.
Ze denken dat ik onveilig gehecht ben door het overlijden van mijn vader, ik heb ook ASS, last van chronische depressies, long covid en Endometriose dus ja ik ben qua gezondheid ook een beetje een stumper, haha.
Ik vraag me soms af of ik wel iets te bieden heb in een relatie. Mijn exen waren prima mannen trouwens, geen slechte relaties gehad met geweld of andere ellende. Ik was eigenlijk altijd degene die het uitmaakte, een beetje verlatingsangst zit er ook zeker in. Maar ik werd vaak verliefd op de aandacht dus ik had middelmatige, saaie relaties. Dat wil ik nu niet meer. Daarom ben ik ook al lang alleen, ik wil alleen nog maar voor iets gaan wat echt de moeite waard is, waar ik dus echt de kriebels bij voel die ik nu heb. Dat ik niet meer kan eten en helemaal van de kaart ben.

Mijn obsessieve brein is in de zevende hemel op dit moment maar ook bang om weer in limbo terecht te komen.
Heeft iemand tips of advies? Bedankt voor het lezen, het is langer geworden dan ik had verwacht.

Ga ik zeker doen, ik wacht zijn appjes vanavond even af en mocht hij niets zeggen over dit weekend ga ik zelf maar vragen of hij nog wat wil gaan doen zaterdag. Wat kan mij het ook schelen. Jullie gaven me een goed zetje.
Als je nooit wat probeert omdat je bang bent kom je ook nooit vooruit.

Over dat fantaseren, ik weet nog niet echt of het nou kwaad kan, zoals Turquasi en andere denken of niet zoals Roos zegt. Ik denk dat de waarheid in het midden ligt en dat het voor iedereen anders is. Ik vind beide kanten wel interessant om over na te denken en te filosoferen.
Maar ik heb afgelopen nacht toch maar even weg gedroomd over Thor en Asgard, heb niet aan hem gedacht. Ging ook prima verder.

Hij appte gisteravond laat nog, maar toen sliep ik al dus ik heb hem nog niet gevraagd voor dit weekend. Hij is wel weer lang van stof op de app en erg belangstellend naar mij ook.
Dus dat voelt nog steeds goed en verder kijk ik het gewoon even aan en probeer ik niet te hard van stapel te lopen en mijn hoofd wat tot rust te manen. Ik ga vandaag kerst inkopen doen want wij vieren het al vroeg dit jaar en verder lekker een relax dagje voor mezelf. Misschien even wat schrijven.

Ik zal ook eens kijken naar die embodiment oefeningen en tantra dingen. Bedankt voor de tip! Reiki heb ik zelf vroeger wel eens gedaan bij mensen maar dat is nooit bij mij gebeurd.
Maar het is het onderzoeken waard.

Ik ben wel wat rustiger vandaag. Ik vind de eerste fase van het daten trouwens juist de leukste, als alles nog nieuw en fris is. Mijn gevoel is ook gewoon goed maar mijn verstand gaat automatisch weer beren op de weg zoeken. Misschien ook een stukje zelf-sabotage, dat ik gewoon niet meer durf te geloven dat het echt nog kan voor me of zo. Slaat nergens op. Ook ik verdien liefde, ondanks mijn rugzakje. Bij de juiste persoon maakt dat niet uit. Ik heb het gewoon al zo lang geleden opgegeven en had het echt zo niet meer verwacht, dat ik ooit nog eens deze kriebels zou voelen.
Ik zit een beetje in een staat van shock.
Maar ik zie het als hoopvol, ook als het niets wordt. Dat het dus toch nog kan!

Heb je dat altijd al gehad of heb je dat jezelf aan kunnen leren? Daar zit namelijk een groot deel van de kern ja. Ik voel de angst en trek me dan maar terug. Ik doe iets niet uit angst. Omdat het vaak als ik wel een risico nam het uitliep op een teleurstelling.
Dus probeer ik het niet zo snel meer, zowel met grote als kleine dingen.
Ik moet echt leren om er meer zo in te staan als jij ja. En dat wil ik ook, want ik wil niet mijn hele leven in oude angst blijven hangen van vroeger. Ik wil door. Vooruit.
En er ook tegen kunnen als het wel op niets uit loopt ipv dat ik dan weer achter de muur kruip voor de komende tien jaar.

Hoe leer je jezelf dat principe aan? Bij mij is twijfel altijd nee, maar ik moet dat eens ombuigen naar ja en gewoon gaan.

Wat fijn jullie berichten, erg leerzaam! Dank daarvoor. Ik zou dat ook graag wat meer doen, dat als ik iets eng vind ik het juist moet doen van mezelf. Ik ga dat echt eens wat vaker gewoon doen, niet meteen nee zeggen maar er gewoon voor gaan.
En inderdaad, het ergste wat er kan gebeuren is dat het niks wordt. Dat zou jammer zijn, zeker omdat het gevoel zo goed was, maar daar kom ik echt wel weer over heen ja. Wat ik vooral niet moet doen is dan weer terug vallen in de negatieve spiraal en het dan niet opnieuw proberen. Ik ga er echt een les uit halen dit keer, dat ik nog kan klikken met iemand, nog vlinders kan voelen.
Voelen dat ik leef en dat het niet alleen maar donker is om me heen. Dat heb ik lang niet gehad.

Dat wil ik eruit halen. Hoop. Hoe het ook af loopt.

Hij heeft nu al niet meer geappt vanaf dinsdagavond ( is ook amper online geweest ) en ik probeer de knoop in mijn maag maar wat te negeren. Dat lukt meestal wel maar gisteravond kon ik niet zo lekker in slaap komen. Ik ga mezelf zo maar afleiden met het wandelen met mijn leen hondje. Daar word ik altijd helder van.

Nou, we hebben vooraf eigenlijk niet echt besproken wat we beiden nou precies zoeken op de site. Meer een beetje algemeen zo van, we zien wel hoe of wat. Zo stond ik er ook in, dat als het voor een avondje zou zijn het prima was, voor een FWB ook en mocht het echt klikken wie weet meer, hij zei dat hij er ook zo in stond.
Verder hebben we het daar niet over gehad.

Ik heb een tijd een FWB gehad ( een goede vriend van me ) en dat ging prima omdat er van beide kanten geen gevoelens waren, het was puur voor de seks en de aandacht. We klikken gewoon goed. Er is chemie, maar we zijn geen relatiemateriaal samen dus ik vond dat heel fijn. Maar of ik dat kan met iemand die ik wel echt oprecht leuk vind, dat denk ik niet inderdaad.
Het is vooral de onzekerheid die op mijn pijnpunten drukt inderdaad, zeker omdat er zo sporadisch contact is. En ik snap dat hoor, hij maakt bizar lange dagen met zijn werk ( is bezorger) dus is de hele dag enorm druk nu en hij is al geen apper dus ik probeer er dan niet teveel in te lezen maar ik voel me dan wel een beetje genegeerd ja. Terwijl dat het niet hoeft te zijn.

Ik laat hem maar een beetje nu, wil niet teveel aandringen. Mocht hij nog appen om af te spreken dit weekend, leuk, prima maar ik wil dan inderdaad wel een beetje duidelijkheid als we elkaar weer zien. Even checken hoe hij er in staat.
Ik vind het na een date nog te vroeg om nu al te gaan pushen over wat zijn intenties zijn. Ik moet gewoon leren om er relaxter in te staan. Iets wat me normaal best goed af gaat maar nu dus even niet omdat ik hem echt leuk vind.

Noa, je hebt ook gelijk. Ik wacht het nog even af tot vanavond maar als ik dan niets gehoord heb ga ik dat inderdaad maar voorstellen. Ik ben vaak te eigenwijs/trots om als ik dan even niets hoor weer aan te gaan dringen op een date. Maar dat kan ook weer de angst voor afwijzing zijn. Ik word serieus liever geghost dan dat ze me vertellen dat ze me niet meer hoeven te zien en waarom. Dat bevestigt bij mij alleen maar waarom ik niet leuk genoeg ben.

Turquasi, ja dat is ook zo. Dat zei mijn oma ook altijd. En dat weet ik ook wel. Maar ik zit al zo lang op die dating apps en altijd zonder succes en meestal ook zonder dates omdat er zelden iemand reageert dus misschien ben ik gewoon te enthousiast omdat het al lang geleden is dat ik dit gevoel gehad heb.

Ja klopt. Ik wil ook zelf de controle houden over hoe ik me voel en ik loop nu als kip zonder kop in de rondte omdat ik zo de kluts kwijt ben en dat gevoel vind ik dus helemaal niks. Het voordeel is wel dat ik al dagen geen behoefte heb aan troost eten, ik krijg niet veel door mijn keel dus wel lekker voor de lijn.
Hij kan me ghosten maar zijn berichten waren sinds onze date erg lang, gezellig en vol interesse. Ik heb niet dat gevoel, dat ik geghost word nu, meer dat hij gewoon heel druk is. Hij had zaterdag ook al een paar keer gezegd dat hij me nog eens wilde zien. Dus ja, waarom dan toch weer gaan twijfelen?
Het is nog geen weekend en we wonen een uur bij elkaar vandaan dus door de weeks zien we elkaar ook niet als hij pas om tien uur thuis is van zijn werk.

Ik heb mijn beste vriend gevraagd om er vanavond even over te praten, kan ik even mijn ei kwijt bij iemand die me beter snapt dan wie dan ook. Ben ik het maar kwijt en wie weet heeft hij nog tips voor me.

Ja, dat vind ik dus ook, dat beginnende verliefdheid echt een vreselijke "ziekte" is. Amper kunnen eten, niet na kunnen denken, als een kip zonder kop rondlopen. Ik vind het echt niks. En toch is het ook weer heel fijn, stom genoeg. Ondanks de onzekerheid.

En zoals Eidde zegt, is het best lastig om het zo te ervaren en er zo rationeel in te staan als je al flink beschadigd bent. Zo voelt dat precies.

Ik heb mijn vriend even gesproken net en hij raadde aan gewoon een casual appje te sturen over dit weekend, om te zien of hij nog wat wil doen en daarna niet meer te reageren als hij me dan weer negeert. Dus ik zit nu even een luchtig appje te maken, wie niet waagt wie niet wint. Ik wil het gewoon weten.
Het was wel echt super fijn om even mijn ei kwijt te kunnen bij iemand die net zo obsessief kan zijn met dit soort dingen als ik. Onze rollen draaiden even om.
Ik ben het nu kwijt in elk geval. Ben iets rustiger.