Hoe breek ik de muur af?

Beetje een dramatische titel misschien, maar ik moet even mijn ei kwijt.

Ik heb best wel veel meegemaakt in mijn leven en ben vaak teleurgesteld en verlaten door de mensen om me heen, zowel door mijn ( overleden ) vader's hele familie als door mensen waarvan ik dacht dat ze mijn vrienden waren. Ik ben veel gepest op school en kampte als kind al met depressieve gevoelens en andere ellende.
Ik ben dus door de jaren heen een muurtje om me heen gaan metselen die na elke teleurstelling en na elk kwetsuur weer hoger en sterker werd. Het is veilig achter mijn muur, maar het word ook je gevangenis na een flinke tijd. Ik ben best wel eenzaam geweest, zeker tijdens corona ( ook dankzij long covid ) maar heb nu eindelijk weer een beetje een netwerk opgebouwd waar ik zelfs twee vriendinnen gemaakt heb, wat al best wat is voor mij.

Vroeger had ik best wel vaak partners maar nu heb ik al een jaar of 10 geen serieuze relatie meer gehad. Niet dat ik het niet zou willen hoor, zeker wel, maar ik vind het zo moeilijk om me kwetsbaar op te stellen. Om de muur af te breken en weer open te staan voor wat nieuws.
Het stomme is dat ik eigenlijk, diep van binnen, heel graag weer iemand zou willen vinden om van te houden. In mijn hart ben ik stiekem echt een romanticus, droom ik elke nacht van iets sprookjesachtig, iets magisch. Maar in het dagelijks leven ben ik vrij cynisch geworden, afstandelijk en date ik af en toe wel maar doe ik net alsof ik het prima vind om het bij een FWB te houden ipv een echte relatie. Ik ben immers niet zo van de traditionele relaties, wil geen kinderen en wil niet meer samenwonen.

Ik had na veel slechte dates eigenlijk al geaccepteerd dat ik alleen zou eindigen met vijf honden en tien katten of zo maar nu heb ik dus toch ineens uit het niets iemand ontmoet waar ik zowaar kriebels bij gekregen heb ( iets wat al minstens 15 jaar niet is gebeurd ). En ik ben helemaal overdonderd en weet niet wat ik er mee moet. Ik vind het doodeng en word er dus heel onzeker van. Want het klikte echt van mijn kant en dat is in geen honderd jaar gebeurd.
En mijn innerlijke romanticus zit dus alweer tien stappen vooruit te fantaseren, ziet het al helemaal voor zich terwijl mijn rationele kant probeert om het tempo er uit te halen en niet te hard van stapel te lopen.
We hebben elkaar pas een keer gezien afgelopen zaterdag maar het was een hele lange date waar er ook veel gezoend is en ja ook andere dingen gebeurd zijn en dat voelde allemaal heel natuurlijk. Alsof we elkaar al jaren kennen. We hebben over van alles gepraat. Hij zei ook al dat het zo fijn voelde om bij me te zijn omdat het zo relaxed en natuurlijk gaat allemaal.
Dus het voelt goed, maar ik ben zo afgestompt dat ik er half van uit ga dat het toch wel weer niks zal worden, dat ik toch wel weer geghost ga worden op een gegeven moment of dat het toch niet wederzijds is. Hij had me zondag vanaf de middag niet meer geappt en ik werd meteen enorm onzeker. En dat vind ik dus zo rot, dat ik me dan ineens zo kwetsbaar voel. Ik hou daar niet van. Maar als ik niet leer om risico's te nemen en de muur af te breken komt er nooit meer iemand in.
En zo geniet ik dus ook niet van het fijne gevoel wat ik had na zaterdag omdat ik het weer kapot rationaliseer en verpest met mijn slechte ervaringen uit het verleden.

Ik probeer mijn verwachtingen zo laag mogelijk te houden, echt, maar ik merk dat de hoop er in sluipt en dat ik die hoop nodig heb maar tegelijkertijd doodeng vind.
Heeft iemand tips hoe ik de muur af kan breken? Ook als het niets word met deze man zou ik graag leren mezelf wat meer open te stellen, weer eens een risico te nemen. Maar ik ben gewoon zo bang voor weer een teleurstelling. Dat ik weer niet leuk genoeg ben om bij te blijven.

En therapie heb ik al gehad, meerdere varianten zelfs. Dat heeft weinig uitgehaald en ik heb weinig trek om terug te gaan eigenlijk.
Ze denken dat ik onveilig gehecht ben door het overlijden van mijn vader, ik heb ook ASS, last van chronische depressies, long covid en Endometriose dus ja ik ben qua gezondheid ook een beetje een stumper, haha.
Ik vraag me soms af of ik wel iets te bieden heb in een relatie. Mijn exen waren prima mannen trouwens, geen slechte relaties gehad met geweld of andere ellende. Ik was eigenlijk altijd degene die het uitmaakte, een beetje verlatingsangst zit er ook zeker in. Maar ik werd vaak verliefd op de aandacht dus ik had middelmatige, saaie relaties. Dat wil ik nu niet meer. Daarom ben ik ook al lang alleen, ik wil alleen nog maar voor iets gaan wat echt de moeite waard is, waar ik dus echt de kriebels bij voel die ik nu heb. Dat ik niet meer kan eten en helemaal van de kaart ben.

Mijn obsessieve brein is in de zevende hemel op dit moment maar ook bang om weer in limbo terecht te komen.
Heeft iemand tips of advies? Bedankt voor het lezen, het is langer geworden dan ik had verwacht.

Jullie hebben ook gelijk, en ik heb het appje net verstuurd over zaterdag/dit weekend. Ik weet dat het inderdaad een self-fulfilling prophecy is en het is ook echt niks voor mij om er zo gestresst in te staan, echt totaal niet.
Ik ben meestal veel relaxter, makkelijker met daten. Maar ja die mannen vond ik dus blijkbaar niet echt leuk of niet leuk genoeg.

Bijtje, dat zei ik tegen mijn vriend ook, dat ik best trots op mezelf ben dat ik me uberhaubt al open gesteld heb en het gevoel toe gelaten heb. Dat is voor mij al heel wat, dat ik niet meteen achter mijn muur geschoten ben omdat het teveel was voor me. Te intens. Nee, ik liet het toe. Ik voelde weer eens iets.
Dat is wat ik vaker ga doen, me wat meer open stellen, mensen meer toe laten.

en ik ben het met Jelte eens, die appjes analyseren en daar zo mee bezig zijn is ook niks. Ik ben nog erg van het bellen, vroeger deed je dat gewoon tijdens het daten. In appjes gaat zoveel lost in translation. Zeker omdat we het in het Engels doen, hij komt niet uit NL namelijk. Hij spreekt wel Nederlands maar ik vind zelf typen in het Engels fijner en makkelijker. Niet iedereen houdt van appen, ik zelf ook niet. Ik bel veel liever. Appen vind ik irritant want ik zit steeds naast de toetsen, je kan elkaar niet zien, je mist de noten van een gesprek.
Zeker met dit soort dingen is appen niks.

@ Laley, poeh dat vind ik een lastige vraag. Ik ben op zich best emotioneel, van binnen, ik kan al huilen om een zielige reclame maar ik heb zo'n harde buitenkant om me heen gebouwd na jaren pijn ( uit zelfbescherming ), dat ik meestal in mijn eentje deal met een rotdag. Dan geef ik mijn kat een extra knuffel en huil ik even flink, of soms vertel ik het aan mijn beste vriend. Maar ik ben geen prater over wat me dwars zit. Ik "los" het zelf wel op en vind hulp vragen een "zwakte."
Dat is het niet, dat weet ik. Maar mijn oma heeft me best wel "sterk" opgevoed, me geleerd dat ik degene moet zijn die zichzelf moet redden, dat ik niet afhankelijk mag worden van een ander.
Ik ben best een binnenvetter, en dan ineens komt de emotie er uit en dan deal ik daar alleen mee of soms praat ik van me af, maar dat is echt een uitzondering.

Over mijn innerlijke kind hebben we het nooit gehad op therapie nee.

@ Yep, ja hij heeft gereageerd eindelijk, gisteravond laat. Maar dit weekend kan hij blijkbaar niet, heeft allebei de dagen al dingen staan met familie en vrienden.
Dus ja, dat was even jammer. Hij zei misschien een ander weekend.
Dus vanuit mijn kant is het wel een beetje afgekoeld nu, maar dat is misschien maar goed ook.
Even terug naar de realiteit.

Ik moet morgen ook werken en ik kan niet zo verstrooid rond lopen met de post, dan gooi ik alles in de verkeerde bus.
Mocht hij volgend weekend ook niet kunnen of willen dan is het voor mij wel klaar hoor, ik ben volgend weekend ook druk met werk zaterdag en zondag vier ik kerst dus ik kan alleen zaterdagavond of vrijdagavond.
Maar dat mag nu van hem komen, een eventuele volgende uitnodiging. Ik heb het nu twee keer voorgesteld, ik vind het mooi geweest zo.
Hij was gewoon heel druk geweest de afgelopen dagen en woensdag in slaap gevallen na het eten zei hij. Tja.
Nou ja, het was in elk geval fijn om te beseffen dat ik nog eens echt vlinders kan voelen, het bestaat dus toch nog voor me. Die les haal ik er maar uit, hoe het ook verder gaat.

Ja precies, zo zie ik het ook. "Misschien een ander weekend," zonder dan meteen volgend weekend te boeken vind ik ook een beetje teleurstellend. Hij stuurde nog wel een kusje emoticon er bij maar ja, wat koop je daar voor. Ik weet het echt niet met hem, kan het nu niet zo goed lezen en laat het maar even aan hem.
Ik heb nog een neutraal appje terug gestuurd en verder wacht ik het even af.
Maar ja, een beetje teleurgesteld ben ik wel.

Dat zei ik niet hoor, dat hij nu op moet sodemieteren. Ik geef hem wel de ruimte, ik heb net ook gewoon weer normale appjes terug gestuurd. Ik ben niet afgeknapt, maar ik mag toch wel even vijf minuten balen dat ik hem niet ga zien nu?
Ik heb juist veel begrip voor het feit dat hij erg druk is, daarom wilde ik ook niet teveel appen of aandringen.
Mocht hij deze week appen dat hij volgende week wat wil doen vind ik dat gewoon heel leuk hoor en dan ga ik ook zeker nog een keer met hem weg.
Hij is helemaal niet afgeschreven nog. Je vult nu wel veel voor mij in vind ik.

Ik heb het voor nu juist ook losgelaten en ga wat meer met de flow mee. Maar ja, ik was wel even teleurgesteld gisteravond toen hij dat appte.

Nou ja, ik heb wel eens vaker seks op eerste dates, voornamelijk omdat ik zelf ook niet per se een relatie hoef en ik er zo in sta van: pakken wat je kan. Maar ik had het nu inderdaad beter niet kunnen doen omdat ik hem wel echt leuk vind. Het liep gewoon zo. Maar achteraf was het niet zo handig nee. Als ik niets voor hem had gevoeld dan was het een ander verhaal. Dan is het gewoon voor de lol en prima maar nu heb ik me inderdaad snel aan hem gehecht mede door de seks.
Iets wat echt best nieuw is voor me.

Ja, verliefd zijn is bleh.
Vreselijk toch? Vooral dat irrationele, afhankelijke. Overal aan gaan twijfelen. Niet kunnen eten, met je hoofd in de wolken lopen en nog onhandiger worden dan je normaal al bent. Ja, ik ben er niet dol op.
Ik ben ooit eens drie jaar verliefd geweest op mijn manager op mijn werk, die me totaal niet zag staan. Wat een hel was dat. Ik heb drie jaar lang amper een hap door mijn keel gekregen. Wel goed voor de lijn.

xynix schreef: ↑

08-12-2023 09:49

Dit snap ik nooit zo goed. Het is nou niet dat TO na elke wilde nacht meteen verliefd wordt. En het is ook nog ‘s zo dat ze blij is dat ze weer wat voor iemand voelt.
Dus wie of wat bescherm je dan precies als je wacht met intimiteit (waarmee je, neem ik aan, seks bedoelt en niet elkaar lang in de ogen kijken of over je gevoelens praten)?

Nou ja, in dit geval was het wel slimmer geweest denk ik. Omdat ik wel wat voor hem voelde. Maar normaal gesproken heb ik er ook nul moeite mee want ik ben dus al in geen 13 jaar verliefd geweest. Liefde en seks kan ik echt prima scheiden. En ik sta ook op die sites voornamelijk voor een FWB. Een relatie was niet waar ik echt op uit was, zeker gezien mijn eigen sores en matige gezondheid. Ik pak altijd liever wat ik kan, zoveel dates heb ik niet.

Precies Roos! Ik ben ook best trots op mezelf eigenlijk. Ik heb mijn nek uitgestoken en een risico genomen, dat is voor mij al heel wat.
En ik kan inderdaad nog steeds iets voelen voor iemand, dat had ik ook niet verwacht. Dus ik neem het positieve mee en waar het schip strandt, dat zie ik dan wel weer. Voor nu is het goed zo. Ik heb in elk geval duidelijkheid voor dit weekend.

Ja, dat is ook zo. Ik vind het ook wat ouderwets om heel strikt te zijn met geen seks op de eerste date. Als je serieuze intenties hebt dan snap ik het wel, maar ook dan zegt het niets. Ik heb met mijn exen ook wel eens seks gehad tijdens onze eerste date en dat werden gewoon relaties. Soms gaat het gewoon zo.

Super fijn dat je al zo lang gelukkig bent met je partner! Geniet er lekker van zou ik zeggen.

xynix schreef: ↑

08-12-2023 09:56

Ja, en je wou een muurtje afbreken toch? Niet hoger metselen?

Teleurstelling, verdriet en gemis horen erbij. Als je jezelf niet kan toestaan om dat te voelen, voel je ook de vrolijkheid en liefde niet meer.

(Ja sorry, tegeltje. Ik weet heus wel hoe onhandig verliefdheid voelt.)

Klopt, daarom ga ik ook niet opnieuw weer achter mijn muurtje nu. Of hem hoger maken. Ik sta er nu voor en ik wil inderdaad meer voelen. Dus ik sta mezelf ook toe om nu even de teleurstelling te voelen. Maar daarna kop omhoog en weer door, want ze bestaan dus nog. Ik kan nog iets voor iemand voelen. Dat is de les die ik er uit wil halen. Hoop. Geen ellende.

Yep schreef: ↑

08-12-2023 10:06

Dat dus!! Heel goed van je en je mag met reden trots op jezelf zijn, Miss Edwards.

Dat ben ik ook best wel ja. Ik voel me ook echt weer mezelf vandaag, maar een stuk meer open en vrolijk dan een tijd geleden. Ik zie het weer wat lichter in allemaal. Ik ga vooruit.

drHunt schreef: ↑

08-12-2023 12:50

Het is andersom, het gaat niet om de vraag "of die man dan nog wil", het gaat erom dat TO meer ruimte krijgt om te bedenken of zij hém nog wel wil, naarmate ze hem beter leert kennen.

Juist, zo wil ik er dus ook in staan. Dat wil ik dus leren.
Ik vind het ook wel lastig om te lezen dat ik gezien zou worden als mentaal kwetsbaar eigenlijk. Zo voel ik me niet.