Relaties
alle pijlers
Ik ben vreemdgegaan..en heb gevoelens voor die ander..
maandag 11 juni 2007 om 14:48
Hallo,
ik wil even mijn verhaal kwijt, en ik hoop dat iemand me tips kan geven..
Ik heb een relatie van 6 jaar en woon samen. Ik heb vaak twijfels gehad of mijn vriend wel de ware was maar de laatste tijd gaat het heel goed. Maar toch heb ik iets ergs gedaan..
Er is al heel lang een jongen die ik leuk vind, en hij mij. We draaien al meer dan een jaar om elkaar heen. Ik dacht altijd dat ik niet vreemd zou gaan maar een paar weken geleden is het dan toch gebeurd..de spanning was zo hoog opgelopen, ik wilde niks liever dan hem zoenen, dus toen hij me kuste, kuste ik terug..en het voelde GEWELDIG!!
Daarna hebben we nog een paar keer afgesproken en uiteindelijk (afgelopen zaterdag) ook sex gehad.
Ik voelde me elke keer enorm schuldig na afloop maar na een paar dagen zakte dat gevoel wel weer..Ik verlangde er steeds zo naar om die ander weer te zien.
Maar nu wordt het steeds moeilijker..mijn schuldgevoel gaat nu niet weg, omdat ik nu het ergste heb gedaan wat je kunt doen, meer dan 1 keer vreemdgaan, sex hebben en dan heb ik het nog niet eens over al die leugens, over waar ik ben geweest enzo..
Mijn vriend kent die andere jongen heel goed. Die andere jongen voelt zich er ook heel erg kut bij tegenover mijn vriend. Ik voel me zo slecht maar toch verlang ik naar die ander..
Ik zit eraan te denken om het uit te maken, maar ben zo bang dat ik spijt krijg!! En hoe weet ik of ik echt gevoelens voor die ander heb of dat ik misschien alleen naar de aandacht, spanning en passie verlang??
Ik voel me al dagen klote, moet steeds huilen..en dat verborgen houden voor mijn vriend. Ik kan niet meer helder denken, in mijn hoofd is het een grote warboel.
Ik wil die ander niet kwijt..ik zag hem heel vaak met stappen en vooral door hem vond ik de avond dan superleuk! (of is het puur de spanning en aandacht??)
Als ik door wil gaan met mijn vriend zal ik altijd met deze leugens rond moeten blijven lopen..want ik heb aan die ander beloofd het niet te vertellen. Hij woont in hetzelfde kleine dorp als mijn vriend en ik, iedereen zou het dan weten. Mijn vriend zou hem echt iets aandoen als hij erachter zou komen.
HELP!! Ik weet het echt niet meer..
ik wil even mijn verhaal kwijt, en ik hoop dat iemand me tips kan geven..
Ik heb een relatie van 6 jaar en woon samen. Ik heb vaak twijfels gehad of mijn vriend wel de ware was maar de laatste tijd gaat het heel goed. Maar toch heb ik iets ergs gedaan..
Er is al heel lang een jongen die ik leuk vind, en hij mij. We draaien al meer dan een jaar om elkaar heen. Ik dacht altijd dat ik niet vreemd zou gaan maar een paar weken geleden is het dan toch gebeurd..de spanning was zo hoog opgelopen, ik wilde niks liever dan hem zoenen, dus toen hij me kuste, kuste ik terug..en het voelde GEWELDIG!!
Daarna hebben we nog een paar keer afgesproken en uiteindelijk (afgelopen zaterdag) ook sex gehad.
Ik voelde me elke keer enorm schuldig na afloop maar na een paar dagen zakte dat gevoel wel weer..Ik verlangde er steeds zo naar om die ander weer te zien.
Maar nu wordt het steeds moeilijker..mijn schuldgevoel gaat nu niet weg, omdat ik nu het ergste heb gedaan wat je kunt doen, meer dan 1 keer vreemdgaan, sex hebben en dan heb ik het nog niet eens over al die leugens, over waar ik ben geweest enzo..
Mijn vriend kent die andere jongen heel goed. Die andere jongen voelt zich er ook heel erg kut bij tegenover mijn vriend. Ik voel me zo slecht maar toch verlang ik naar die ander..
Ik zit eraan te denken om het uit te maken, maar ben zo bang dat ik spijt krijg!! En hoe weet ik of ik echt gevoelens voor die ander heb of dat ik misschien alleen naar de aandacht, spanning en passie verlang??
Ik voel me al dagen klote, moet steeds huilen..en dat verborgen houden voor mijn vriend. Ik kan niet meer helder denken, in mijn hoofd is het een grote warboel.
Ik wil die ander niet kwijt..ik zag hem heel vaak met stappen en vooral door hem vond ik de avond dan superleuk! (of is het puur de spanning en aandacht??)
Als ik door wil gaan met mijn vriend zal ik altijd met deze leugens rond moeten blijven lopen..want ik heb aan die ander beloofd het niet te vertellen. Hij woont in hetzelfde kleine dorp als mijn vriend en ik, iedereen zou het dan weten. Mijn vriend zou hem echt iets aandoen als hij erachter zou komen.
HELP!! Ik weet het echt niet meer..
woensdag 13 juni 2007 om 22:49
hahahaha wat je wil meisje
Ik ga me niet verdedigen, ik weet dat ik al 5 jaar een hele fijne relatie heb zonder ruzie en met nog heel veel liefde en geluk. Dus ik en wij hebben het niet nodig om buiten de deur te *** om heel veel plezier te hebben en gelukkig te zijn. Die uitspraak zegt meer over jou dan over mij
woensdag 13 juni 2007 om 22:57
Dat was nogmaals niet mijn vraag: Hoezo kom je erbij dat ik extreem jaloers ben. Heb ik iets gezegd als: mijn vriend mag het huis niet uitkomen, hij mag niet met andere praten, hij mag geen porno kijken enz. enz. Nee dat heb ik nooit gezegd of iets in die trant. Dus leer lezen aub. Wel handig als je geneeskunde studeerd. Maar goed...
En nu ga je ook nog steeds niet in op die geweldige opmerking van je dat je vindt dat trouwe vrouwen geen plezier maken. Getuigd namelijk niet van heel veel intelligentie
woensdag 13 juni 2007 om 23:15
Nogmaals: in een relatie is eerlijkheid het allerbelangrijkst. Als je in sexueel opzicht niet genoeg hebt aan je eigen partner, praat daar dan over. Misschien zit hij met hetzelfde verlangen en is een open relatie voor jullie een optie. En misschien ook niet; dan moet je samen kijken of je met elkaar verder kunt. Stiekum vreemdgaan en hopen dat je partner er niet achter komt is dom, respektloos en laf. En veel vaker dan je zou denken komt het toch uit en dan zijn de rapen goed gaar. Niet omdat je vreemd bent gegaan (als je daar eerlijk over bent is het vaak nog wel op te lossen) maar omdat je je partner hebt belazerd. Daar gaan relaties op kapot. UIteindelijk belazer je jezelf.
donderdag 14 juni 2007 om 00:10
Sluit me volledig aan bij de reactie van Tenderlover hierboven. En ik spreek uit ervaring... Ben vorig jaar vreemdgegaan, maar dat is na 2 weken uitgekomen (en ik heb het dan meteen toegegeven). Ik was (en ben nog steeds) gelukkig getrouwd, maar zocht ook die spanning op. Hoewel mijn man en ik steeds goed hadden kunnen praten, heb ik nooit echt over dat gevoelsaspect (verlangen naar spanning, passie met een andere man) gesproken. Ik was er me eigenlijk ook nooit zo van bewust dat ik die verlangens had, tot het te laat was... tot ik was vreemdgegaan....Ik mag mezelf gelukkig prijzen met een man die heeeeel veel van me houdt en die me dus ook niet zomaar afwees omwille van wat gebeurd was. Hij probeerde vooral te begrijpen waarom. Hij heeft pijn en verdriet gehad om het bedrog en omdat ik hem had uitgesloten, niet zozeer om 'de daad' op zich (hij kon zich heus wel voorstellen dat zoiets kàn gebeuren, dat je zin hebt in een ander en dat je in een situatie komt waarbij gevoel de overhand neemt op verstand). Voor ons (!) is het een opening geweest... We hebben het afgelopen jaar erg veel met elkaar gepraat. Ik ben nu altijd eerlijk en open tegen hem, over alles. Ook over seksueel verlangen naar een ander. We hebben al een hele weg afgelegd en zijn er nog lang niet, maar ik mag wel zeggen dat we nu dichter bij elkaar staan dan ooit. Onze relatie is erg hecht en goed. Je kan niet voorspellen hoe iemand reageert op vreemdgaan. Mijn man heeft me echt aangenaam verrast door de manier waarop hij ermee is omgegaan. Zijn liefde voor mij bleef altijd voelbaar. Ik heb vandaag de dag zelfs nog steeds contact met die 'minnaar', wel met medeweten van mijn man nu. Hij gunt me dat contact, wil me niet dwingen om die man nooit meer te zien, wil alleen maar dat ik gelukkig ben (en als seks met die ander me gelukkig maakt, dan wil hij me dat gunnen). Over een verrassende reactie gesproken, ik had het nooit verwacht........Ik heb er geen spijt van dat ik seks heb gehad met die ander. Het was een fijne, lekkere ervaring en inderdaad, je leeft maar één keer. Ik heb er wél spijt van dat ik gelogen heb tegen mijn man, dat ik hem heb buitengesloten in m'n leven, al was het dan maar 2 weken.... Dat ik hem pijn en verdriet heb gedaan door niet eerlijk te zijn. Daar heb ik spijt van.Da's mijn verhaal en iedere situatie is weer anders, maar toch... Ik sluit me dus aan bij Tenderlover: vreemdgaan is 1 fout, het blijven verzwijgen is een 2e en ook in mijn ogen, zwaardere fout............ Sterkte ermee!!!!! Ik hoop dat je een wijze beslissing neemt...
donderdag 14 juni 2007 om 01:46
Het klinkt allemaal een beetje als:
jongen en meisje hebben leuke relatie,
de roes van de verliefdheid is over en i.p.v te zoeken naar verdieping en intimiteit wordt het buiten de relatie gezocht d.m.v flirtgedrag.
Verder zeg je dat je aandacht/bevestiging nodig hebt van mannen, dat lijkt mij bijzonder vermoeiend en je zal op die manier ook nooit het geluk vinden. Je gaat immers voor de korte termijnbevrediging. Eigenlijk zou je moeten werken aan je eigenwaarde en de bevestiging uit jezelf moeten kunnen halen, dan ben je ook in staat om een intieme relatie aan te gaan.
Tot nu toe blijft het maar rommelen in de marge.
Je moet dus niet kijken naar je relatie en je vriend, maar je moet aan jezelf gaan werken.
Verder moet je die vreemdgaankwestie nog afhandelen.
Je kan ervoor kiezen om niks te zeggen en te leren leven met het schuldgevoel en de leugen. Of je vertelt het, doet je vriend veel pijn en hoopt er het beste van.
jongen en meisje hebben leuke relatie,
de roes van de verliefdheid is over en i.p.v te zoeken naar verdieping en intimiteit wordt het buiten de relatie gezocht d.m.v flirtgedrag.
Verder zeg je dat je aandacht/bevestiging nodig hebt van mannen, dat lijkt mij bijzonder vermoeiend en je zal op die manier ook nooit het geluk vinden. Je gaat immers voor de korte termijnbevrediging. Eigenlijk zou je moeten werken aan je eigenwaarde en de bevestiging uit jezelf moeten kunnen halen, dan ben je ook in staat om een intieme relatie aan te gaan.
Tot nu toe blijft het maar rommelen in de marge.
Je moet dus niet kijken naar je relatie en je vriend, maar je moet aan jezelf gaan werken.
Verder moet je die vreemdgaankwestie nog afhandelen.
Je kan ervoor kiezen om niks te zeggen en te leren leven met het schuldgevoel en de leugen. Of je vertelt het, doet je vriend veel pijn en hoopt er het beste van.
donderdag 14 juni 2007 om 17:03
Ik hou van mijn man, al zullen er veel zijn die het ontkennen want je gaat niet vreemd als je van je man houd.
Maar ik kan gewoon niet op tegen het spannende, en ik wil zo graag sex met anderen mannen dat ik er zelfs over droom.
Heel heel vaak heb ik het onderwerp aangeroerd, verteld dat ik best naar een parenclub zou willen....maar mijn man piekerd er niet over!!Echt niet zegt ie steeds en ik heb ook al eens gezegd dat ik er begrip voor zou hebben alshij eens buiten de deur zou.. maar hij heeft daar geen behoefte aan.
Ik dus wel, en ik weet niet hoe ik met die gevoelens om moet gaan.Ik heb dit al vanaf mijn eerste verkering, nog nooit iemand gehad waar ik trouw aan kon zijn.
Iemand versieren, en als ik eenmaal verkering had was het over...heel raar.
Diegene die nu mijn minnaar is, die ben ik eigenlijk ook al zat.Ik denk dat ik gewoon een psychisch probleem heb, en wilde dat er een naam voor was dan was het een stuk makkelijker.En de mensen die het afkeuren etc. ik begrijp hun volkomen maar ik vraag me af wat er dan anders is aan hun relatie.Ik vindt het zo saai, en mijn relatie verdiepen en spannender maken......nou hoe dan? Ik kan dat lijf nu wel, en ik denk gewoon dat ik verslaafd ben aan het verliefd gevoel ofzo.Heerlijke nieuwe onbekende sex, echt ik wilde dat ik een open relatie kon hebben.Zeker omdat ik niet mijn man wil verlaten.
eerlijk is eerlijk ook vanwege de financielle zeker heden, en ik vraag me af ben ik dan echt de enige vrouw die daar aan denkt?
Ik woon in een schitterend vrijstaand huis, mijn 3 kinderen zitten op allerlei clubs.Noemmaar op ik kan niet zonder zijn inkomen een baan zoeken zou een optie kunnen zijn maar ik ben er al zo lang uit.Ik heb mijn baan opgegeven voor de carriere van mijn man.En buiten dat, pensioen levensverzekering etc. dat krijg ik dan allemaal niet.Dus heel erg jah, ik wil spanning en geld.:o
Ik ben benieuwd hoe anderen vrouwen dit oplossen, en hoe die met die gevoelens omgaan.
of ben ik de enige die aan d'r toekomst of financiele zekerheden denkt??
Maar ik kan gewoon niet op tegen het spannende, en ik wil zo graag sex met anderen mannen dat ik er zelfs over droom.
Heel heel vaak heb ik het onderwerp aangeroerd, verteld dat ik best naar een parenclub zou willen....maar mijn man piekerd er niet over!!Echt niet zegt ie steeds en ik heb ook al eens gezegd dat ik er begrip voor zou hebben alshij eens buiten de deur zou.. maar hij heeft daar geen behoefte aan.
Ik dus wel, en ik weet niet hoe ik met die gevoelens om moet gaan.Ik heb dit al vanaf mijn eerste verkering, nog nooit iemand gehad waar ik trouw aan kon zijn.
Iemand versieren, en als ik eenmaal verkering had was het over...heel raar.
Diegene die nu mijn minnaar is, die ben ik eigenlijk ook al zat.Ik denk dat ik gewoon een psychisch probleem heb, en wilde dat er een naam voor was dan was het een stuk makkelijker.En de mensen die het afkeuren etc. ik begrijp hun volkomen maar ik vraag me af wat er dan anders is aan hun relatie.Ik vindt het zo saai, en mijn relatie verdiepen en spannender maken......nou hoe dan? Ik kan dat lijf nu wel, en ik denk gewoon dat ik verslaafd ben aan het verliefd gevoel ofzo.Heerlijke nieuwe onbekende sex, echt ik wilde dat ik een open relatie kon hebben.Zeker omdat ik niet mijn man wil verlaten.
eerlijk is eerlijk ook vanwege de financielle zeker heden, en ik vraag me af ben ik dan echt de enige vrouw die daar aan denkt?
Ik woon in een schitterend vrijstaand huis, mijn 3 kinderen zitten op allerlei clubs.Noemmaar op ik kan niet zonder zijn inkomen een baan zoeken zou een optie kunnen zijn maar ik ben er al zo lang uit.Ik heb mijn baan opgegeven voor de carriere van mijn man.En buiten dat, pensioen levensverzekering etc. dat krijg ik dan allemaal niet.Dus heel erg jah, ik wil spanning en geld.:o
Ik ben benieuwd hoe anderen vrouwen dit oplossen, en hoe die met die gevoelens omgaan.
of ben ik de enige die aan d'r toekomst of financiele zekerheden denkt??
donderdag 14 juni 2007 om 18:11
Hoi Miss Baco,
Even los van het vraagstuk wel/niet vreemdgaan:
Je zegt dat jullie relatie ineens stukken beter gaat sinds je bent vreemdgegaan en dat je daarom twijfelt of je het uit moet maken en/of eerlijk tegen je vriend moet zijn.
Zie je dan niet dat jullie relatie juist beter is geworden doordat je vreemd bent gegaan? Nu je vreemd bent gegaan heb je ineens geen tijd meer om je te ergeren aan je vriend of aan wat er ontbreekt in je relatie. Het vreemdgaan heeft voor een (welkome) afleiding gezorgd. Nu je je niet meer hoeft te storen aan je vriend (omdat je met je hoofd in de wolken zit/ of schuldgevoel hebt) is hij ineens een stuk leuker geworden. Vergeet alleen niet dat jullie/jouw problemen gewoon weer terugkomen als de rust weer is teruggekeerd. Zie je dat je aandachtsveld dus nu tijdelijk is verschoven?
Verder denk ik dat je jezelf moet afvragen of je de rest van je leven door wilt brengen met iemand waar je niet (voldoende) van houdt? Onderzoek eens waarom jij bereid bent een in relatie te blijven zitten waarin je niet gelukkig wordt? (En dan niet het excuus dat het begrip lange relatie met ergenissen, gezapigheid en verloren passie hand in hand gaat. Zoals je van velen hebt gehoord is het heel goed haalbaar om een lange liefdevolle verbintenis met iemand aan te gaan zonder het gevoel dat er iets ontbreekt)
Welke eigenschappen wens jij in een partner? Welk gedrag van een partner maakt je gelukkig? Wat kan jij doen om je partner gelukkig te maken?
Tijd voor zelfonderzoek!
Groeten,
Max
Even los van het vraagstuk wel/niet vreemdgaan:
Je zegt dat jullie relatie ineens stukken beter gaat sinds je bent vreemdgegaan en dat je daarom twijfelt of je het uit moet maken en/of eerlijk tegen je vriend moet zijn.
Zie je dan niet dat jullie relatie juist beter is geworden doordat je vreemd bent gegaan? Nu je vreemd bent gegaan heb je ineens geen tijd meer om je te ergeren aan je vriend of aan wat er ontbreekt in je relatie. Het vreemdgaan heeft voor een (welkome) afleiding gezorgd. Nu je je niet meer hoeft te storen aan je vriend (omdat je met je hoofd in de wolken zit/ of schuldgevoel hebt) is hij ineens een stuk leuker geworden. Vergeet alleen niet dat jullie/jouw problemen gewoon weer terugkomen als de rust weer is teruggekeerd. Zie je dat je aandachtsveld dus nu tijdelijk is verschoven?
Verder denk ik dat je jezelf moet afvragen of je de rest van je leven door wilt brengen met iemand waar je niet (voldoende) van houdt? Onderzoek eens waarom jij bereid bent een in relatie te blijven zitten waarin je niet gelukkig wordt? (En dan niet het excuus dat het begrip lange relatie met ergenissen, gezapigheid en verloren passie hand in hand gaat. Zoals je van velen hebt gehoord is het heel goed haalbaar om een lange liefdevolle verbintenis met iemand aan te gaan zonder het gevoel dat er iets ontbreekt)
Welke eigenschappen wens jij in een partner? Welk gedrag van een partner maakt je gelukkig? Wat kan jij doen om je partner gelukkig te maken?
Tijd voor zelfonderzoek!
Groeten,
Max
donderdag 14 juni 2007 om 21:26
Hoi Miss Baco,
Ik zit precies in dezelfde situatie. Ik heb een relatie van 9,5 jaar met een hele lieve jongen. We hebben het leuk samen, doen samen leuke dingen, kunnen lekker lol hebben, hebben dezelfde interesses, dezelfde gedachten etc.
Maar ook ik ben iemand anders tegengekomen waarvoor mijn gevoelens steeds sterker zijn geworden. Het begon allemaal heel voorzichtig, maar het werd steeds meer. En ook ik heb nu uiteindelijk al meerdere malen sex gehad (op het moment dat het opschrijf lijkt het net alsof ik het niet over mezelf heb). Het ene moment voel ik me er heel schuldig over, het andere moment lijkt het net alsof het niet is gebeurd.
Ik heb wel meerdere malen met mijn vriend gepraat. Toen we nog alleen 'maar' gezoend hadden heb ik dit mijn vriend verteld. Daarna heb ik nog een aantal keer aangegeven dat mijn gevoel voor die ander nog steeds erg groot is. Mijn vriend heeft het hier wel erg moeilijk mee gehad maar hij wilde er voor blijven gaan (en ik ook). Ik heb uiteindelijk een stap genomen waardoor het mogelijk was om die ander niet meer te zien, maar dat doe ik dus nog steeds wel... (en mijn vriend weet hier niks vanaf)... Waarom kan ik niet gewoon het contact verbreken?
En als het me lukt om het contact te verbreken kan ik dan leven met die leugen? Maar het nu alsnog vertellen, daar doe ik hem ook weer veel pijn mee, pijn die hij absoluut niet verdiend!
Ik kan je 1 wijze raad geven en dat is als je iets wilt vertellen doe het dan zo snel mogelijk want ik heb spijt dat ik niet het niet eerder heb verteld en als ik het nu vertel zal hij zich alleen nog maar meer bedrogen voelen omdat ik het al een hele tijd achter heb gehouden.
Sterkte en misschien kunnen we nog wat ervaringen / gedachten uitwisselen.
Ik zit precies in dezelfde situatie. Ik heb een relatie van 9,5 jaar met een hele lieve jongen. We hebben het leuk samen, doen samen leuke dingen, kunnen lekker lol hebben, hebben dezelfde interesses, dezelfde gedachten etc.
Maar ook ik ben iemand anders tegengekomen waarvoor mijn gevoelens steeds sterker zijn geworden. Het begon allemaal heel voorzichtig, maar het werd steeds meer. En ook ik heb nu uiteindelijk al meerdere malen sex gehad (op het moment dat het opschrijf lijkt het net alsof ik het niet over mezelf heb). Het ene moment voel ik me er heel schuldig over, het andere moment lijkt het net alsof het niet is gebeurd.
Ik heb wel meerdere malen met mijn vriend gepraat. Toen we nog alleen 'maar' gezoend hadden heb ik dit mijn vriend verteld. Daarna heb ik nog een aantal keer aangegeven dat mijn gevoel voor die ander nog steeds erg groot is. Mijn vriend heeft het hier wel erg moeilijk mee gehad maar hij wilde er voor blijven gaan (en ik ook). Ik heb uiteindelijk een stap genomen waardoor het mogelijk was om die ander niet meer te zien, maar dat doe ik dus nog steeds wel... (en mijn vriend weet hier niks vanaf)... Waarom kan ik niet gewoon het contact verbreken?
En als het me lukt om het contact te verbreken kan ik dan leven met die leugen? Maar het nu alsnog vertellen, daar doe ik hem ook weer veel pijn mee, pijn die hij absoluut niet verdiend!
Ik kan je 1 wijze raad geven en dat is als je iets wilt vertellen doe het dan zo snel mogelijk want ik heb spijt dat ik niet het niet eerder heb verteld en als ik het nu vertel zal hij zich alleen nog maar meer bedrogen voelen omdat ik het al een hele tijd achter heb gehouden.
Sterkte en misschien kunnen we nog wat ervaringen / gedachten uitwisselen.
donderdag 14 juni 2007 om 21:43
Meisje23, als jij daadwerkelijk geneeskunde studeert heb je nog heel wat te leren op het gebied van communicatie (zeer belangrijk voor aanstaande artsen). Je 'hapt' op iemand die een andere mening heeft dan jij en bent vervolgens niet erg sportief, door het persoonlijk te maken ('extreem jaloerse'). Hiermee wek je bij mij de indruk dat je heel erg in je maag zit met je eigen vreemdgaan, en jezelf op deze manier ervan probeert te overtuigen dat je het juiste doet.
vrijdag 15 juni 2007 om 13:09
Mabel, ik was 23 en dacht dat ik nu toch wel eens volwassen moest worden.Tijdens die relatie werd ik wel verliefd op anderen mannen maar daar gaf ik nooit aan toe....nu ik boven de 35 ben, kan ik de verleiding gewoon niet weerstaan.Het is net alsof ik het gevoel heb van nu kan het nog.
Daarom de vraag hoe verdiep je je relatie, waarom kunnen sommigen zo lang verliefd blijven.
Want dat is het gewoon, het speciaal zijn voor een ander.
Ik weet niet wat het is, ik ben overigens niet jaloers maar moet eerlijk bekennen dat als diegene waar ik dan op dat moment verliefd op ben aandacht geeft aan andere vrouwen ik ook echt wel jaloers ben.
Daarom de vraag hoe verdiep je je relatie, waarom kunnen sommigen zo lang verliefd blijven.
Want dat is het gewoon, het speciaal zijn voor een ander.
Ik weet niet wat het is, ik ben overigens niet jaloers maar moet eerlijk bekennen dat als diegene waar ik dan op dat moment verliefd op ben aandacht geeft aan andere vrouwen ik ook echt wel jaloers ben.
woensdag 20 juni 2007 om 13:58
Sorry heb het erg druk gehad daarom lang niet gereageert..
Ik heb ondertussen nog steeds geen beslissing kunnen nemen, ik blijf maar piekeren. Al heb ik er de laatste dagen minder over nagedacht omdat ik het zo druk had.
Mijn gevoel is op dit moment:
Ik zou eigenlijk wel voor mijn vriend willen gaan (niet uitmaken dus), omdat ik steeds meer besef dat we toch wel heel goed bij elkaar passen, dat ik het supergoed heb bij hem, hij is in veel opzichten mijn ideale man. En ja er zijn minpunten in onze relatie, maar ik besef steeds meer dat ik daar maar genoegen mee moet nemen, het kan niet perfect zijn..
MAAR..mijn schuldgevoel staat in de weg..Ik kan er voor mijn gevoel niet voor 100% voor gaan omdat er een leugen tussen ons in staat. Ik kan mijn vriend niet meer recht in de ogen aankijken. Ja ik heb echt spijt van mijn vreemdgaan, het had niet moeten gebeuren. Ik heb er echt van genoten, het was super op dat moment, maar nu zit ik met de gevolgen..Ik ben zo stom geweest.
Dus nu denk ik vaak: als ik met mijn vriend verder zou willen, moet ik het vertellen. Want ik wil eerlijk zijn, schoon schip maken, hem niet voorliegen.. Maar dat kan gewoon echt niet!! Dan zou het zo'n puinhoop worden. Mijn vriend maakt die ander af, het hele dorp zou het weten inclusief mijn ouders en schoonouders (ik schaam me dood!), ik word het huis uitgetrapt (ja dat heb ik verdiend, dit is dus zeker niet de belangrijkste reden om het niet te vertellen), ik kan fluiten naar mijn spullen, die krijg ik echt niet mee..en mijn vriend zou me helemaal zwart maken tegenover iedereen (persoonlijke dingen zou hij rond gaan bazuinen om mij kapot te maken)..Dit is echt zo, ik weet hoe mijn vriend zou reageren, hij zou helemaal doordraaien, mij kapot willen maken..Ik zit fout, maar deze gevolgen verdien ik ook weer niet vind ik..
Of ik vertel het maar zeg niet met wie..of verzin iemand anders..Maar dat is eigenlijk ook geen optie want dan ben ik nog niet eerlijk..
Of ik maak het toch uit, puur om het feit dat ik vreemd ben gegaan. Omdat ik zo niet verder kan, met deze leugens. En omdat het vreemdgaan op zich al een teken is dat ik niet genoeg van mijn vriend hou? (dat weet ik dus niet..)
WAAAH!! Ik word echt gek van mezelf, waarom kan ik nooit een keuze maken???
woensdag 20 juni 2007 om 14:03
Of je maakt het uit..., je pakt je spullen en je gáát ...... zonder opgaaf van redenen ...... blijft je vriend contacht zoeken en wil hij praten over het waarom geef je als reden dat je ooit eens iets heel stoms hebt gedaan en dat je zelf de gevolgen wilt dragen. Kan hij - later - alsnog besluiten dat hij hier mee wil / kan leven kun je hem de ware reden vertellen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 20 juni 2007 om 14:09
[quote=
quote: Max Branning reageerde
]
Hoi Miss Baco,
Even los van het vraagstuk wel/niet vreemdgaan:
Je zegt dat jullie relatie ineens stukken beter gaat sinds je bent vreemdgegaan en dat je daarom twijfelt of je het uit moet maken en/of eerlijk tegen je vriend moet zijn.
Zie je dan niet dat jullie relatie juist beter is geworden doordat je vreemd bent gegaan? Nu je vreemd bent gegaan heb je ineens geen tijd meer om je te ergeren aan je vriend of aan wat er ontbreekt in je relatie. Het vreemdgaan heeft voor een (welkome) afleiding gezorgd. Nu je je niet meer hoeft te storen aan je vriend (omdat je met je hoofd in de wolken zit/ of schuldgevoel hebt) is hij ineens een stuk leuker geworden. Vergeet alleen niet dat jullie/jouw problemen gewoon weer terugkomen als de rust weer is teruggekeerd. Zie je dat je aandachtsveld dus nu tijdelijk is verschoven?
Ik denk zelf niet dat dat het is..Ik denk dat doordat ik de laatste tijd dacht dat ik het uit ging maken..opeens wel zijn positieve kanten kan zien. Want dat heb ik altijd zo gehad: het ging slecht, zag alleen de negatieve kanten van hem, ik wilde het uitmaken dus het was bijna uit, opeens kon ik alleen zijn positieve kanten zien, en wilde hem vervolgens niet kwijt..Zo zit ik altijd in dat kringetje. En hoe ik ook mijn best deed om zijn positieve kanten te zien in de slechte tijden, dat lukte me echt niet!
Overigens weet mijn vriend hiervan en heeft voor een deel hetzelfde! Want zoals ik het hierboven beschrijf lijkt het net alsof mijn vriend een marionetpoppetje is en dat hij zelf helemaal geen inbreng heeft, maar dat is dus niet zo!
Verder denk ik dat je jezelf moet afvragen of je de rest van je leven door wilt brengen met iemand waar je niet (voldoende) van houdt? Onderzoek eens waarom jij bereid bent een in relatie te blijven zitten waarin je niet gelukkig wordt? (En dan niet het excuus dat het begrip lange relatie met ergenissen, gezapigheid en verloren passie hand in hand gaat. Zoals je van velen hebt gehoord is het heel goed haalbaar om een lange liefdevolle verbintenis met iemand aan te gaan zonder het gevoel dat er iets ontbreekt)
Welke eigenschappen wens jij in een partner? Welk gedrag van een partner maakt je gelukkig? Wat kan jij doen om je partner gelukkig te maken?
Dit zijn dingen waar ik al er vaak over nadenk: mijn vriend heeft heel veel eigenschappen die ik wens in mijn partner..maar ik weet niet of ik genoeg van hem hou. Ja ik hou van hem, maar hoe weet je of dat genoeg is?? Iedereen heeft toch zijn mindere tijden/ergenissen?
Er zijn idd mensen die een superrelatie hebben, maar lang niet iedereen!
Ik ben best gelukkig met deze relatie, het enige wat ik mis is spanning! En die vindt je niet bij je eigen vriend..alleen bij andere mannen. Dan zeggen mensen: je moet je eigen relatie spannend houden, maar dat kan toch niet! Dat is zo vertrouwd en bekend, daar kun je toch nooit die spanning vinden die je bij vreemde mannen ervaart?
Als mijn vriend mij stevig vastpakt (omarmt), voelt dat fijn/vertrouwd. Maar als een andere jongen dat doet (die ik leuk vind) dan voelt dat SUPER!!! Is dit niet normaal dan, dat ik dit zo ervaar?
Tijd voor zelfonderzoek!
Groeten,
Max
[/quote]
quote: Max Branning reageerde
]
Hoi Miss Baco,
Even los van het vraagstuk wel/niet vreemdgaan:
Je zegt dat jullie relatie ineens stukken beter gaat sinds je bent vreemdgegaan en dat je daarom twijfelt of je het uit moet maken en/of eerlijk tegen je vriend moet zijn.
Zie je dan niet dat jullie relatie juist beter is geworden doordat je vreemd bent gegaan? Nu je vreemd bent gegaan heb je ineens geen tijd meer om je te ergeren aan je vriend of aan wat er ontbreekt in je relatie. Het vreemdgaan heeft voor een (welkome) afleiding gezorgd. Nu je je niet meer hoeft te storen aan je vriend (omdat je met je hoofd in de wolken zit/ of schuldgevoel hebt) is hij ineens een stuk leuker geworden. Vergeet alleen niet dat jullie/jouw problemen gewoon weer terugkomen als de rust weer is teruggekeerd. Zie je dat je aandachtsveld dus nu tijdelijk is verschoven?
Ik denk zelf niet dat dat het is..Ik denk dat doordat ik de laatste tijd dacht dat ik het uit ging maken..opeens wel zijn positieve kanten kan zien. Want dat heb ik altijd zo gehad: het ging slecht, zag alleen de negatieve kanten van hem, ik wilde het uitmaken dus het was bijna uit, opeens kon ik alleen zijn positieve kanten zien, en wilde hem vervolgens niet kwijt..Zo zit ik altijd in dat kringetje. En hoe ik ook mijn best deed om zijn positieve kanten te zien in de slechte tijden, dat lukte me echt niet!
Overigens weet mijn vriend hiervan en heeft voor een deel hetzelfde! Want zoals ik het hierboven beschrijf lijkt het net alsof mijn vriend een marionetpoppetje is en dat hij zelf helemaal geen inbreng heeft, maar dat is dus niet zo!
Verder denk ik dat je jezelf moet afvragen of je de rest van je leven door wilt brengen met iemand waar je niet (voldoende) van houdt? Onderzoek eens waarom jij bereid bent een in relatie te blijven zitten waarin je niet gelukkig wordt? (En dan niet het excuus dat het begrip lange relatie met ergenissen, gezapigheid en verloren passie hand in hand gaat. Zoals je van velen hebt gehoord is het heel goed haalbaar om een lange liefdevolle verbintenis met iemand aan te gaan zonder het gevoel dat er iets ontbreekt)
Welke eigenschappen wens jij in een partner? Welk gedrag van een partner maakt je gelukkig? Wat kan jij doen om je partner gelukkig te maken?
Dit zijn dingen waar ik al er vaak over nadenk: mijn vriend heeft heel veel eigenschappen die ik wens in mijn partner..maar ik weet niet of ik genoeg van hem hou. Ja ik hou van hem, maar hoe weet je of dat genoeg is?? Iedereen heeft toch zijn mindere tijden/ergenissen?
Er zijn idd mensen die een superrelatie hebben, maar lang niet iedereen!
Ik ben best gelukkig met deze relatie, het enige wat ik mis is spanning! En die vindt je niet bij je eigen vriend..alleen bij andere mannen. Dan zeggen mensen: je moet je eigen relatie spannend houden, maar dat kan toch niet! Dat is zo vertrouwd en bekend, daar kun je toch nooit die spanning vinden die je bij vreemde mannen ervaart?
Als mijn vriend mij stevig vastpakt (omarmt), voelt dat fijn/vertrouwd. Maar als een andere jongen dat doet (die ik leuk vind) dan voelt dat SUPER!!! Is dit niet normaal dan, dat ik dit zo ervaar?
Tijd voor zelfonderzoek!
Groeten,
Max
[/quote]
woensdag 20 juni 2007 om 14:21
Het wordt steeds meer een soepzooitje Miss B. Hoe langer je wacht met het nemen van een beslissing. Wát je ook besluit te doen, het zal altijd pijn gaan doen omdat je niet met een leugen kan leven en opgevroten wordt door je schuldgevoelens.
Zoals ik al eerder aangaf zou het voor jou fijn zijn geweest als je niet zo kapot zou gaan aan je eigen bedrog. Nu Móet je echt wel iets doen met wat er gebeurd is. Het is heel rot voor je maar je zult er echt aan moeten.
Wat je moet gaan doen is niet aan iemand van ons hier want wij leven jouw leven niet. De meerderheid hier zal toch pleiten voor eerlijkeheid en opbiechten. Een optie die voor jou eigenlijk geen optie is.
Dus dan blijft over niks zeggen, of weggaan lijkt me. Heel moeilijk maar onthou dat er hoe dan ook schade zal zijn, wat je ook besluit te gaan doen.
Zoals ik al eerder aangaf zou het voor jou fijn zijn geweest als je niet zo kapot zou gaan aan je eigen bedrog. Nu Móet je echt wel iets doen met wat er gebeurd is. Het is heel rot voor je maar je zult er echt aan moeten.
Wat je moet gaan doen is niet aan iemand van ons hier want wij leven jouw leven niet. De meerderheid hier zal toch pleiten voor eerlijkeheid en opbiechten. Een optie die voor jou eigenlijk geen optie is.
Dus dan blijft over niks zeggen, of weggaan lijkt me. Heel moeilijk maar onthou dat er hoe dan ook schade zal zijn, wat je ook besluit te gaan doen.
