Interculturele Relaties deel 21

welkom 1001sterretjes....



die van mij woont niet bij mij, maar in verweggistan.... ik heb moeilijk contact met hem op dit moment....



verder even weinig te melden...

Hoi 1001sterretjes! Welkom op de plek waar stoom afblazen altijd mag. Sterkte met de relatiedip en hopelijk vind je hier wat afleiding. Jammer dat het niet lekker loopt tussen jullie. Enig idee wat de oorzaak is? En ook behoorlijk rot dat jouw ouders de relatie niet accepteren. Zou na zes jaar toch wel mogen.



Senegal, mooi land! Ik hoop er dit jaar nog eens heen te gaan.

WIIIEEEEHOOOOEEEE, vergeet hét nieuws van het jaar gewoon te vertellen. Morgen contractonderhandeling bij mijn potentiële nieuwe werkgever en als we eruit komen (waar ik wel vanuit ga) dan heb ik per 1 mei een nieuwe baan. Jiiiihaaaa!!!

Ekue, dat is echt geweldig nieuws!! Stel je voor zeg! :D Ik duim voor je!

(en mocht het onverhoopt niet doorgaan, dan heb je altijd nog een vast contract - niet dat daar alles van afhangt, en de baan is niet leuk, maar er zitten wel voordelen aan - hypotheek voor nieuw huisje bijv??)



Ik ben zelf niet meer echt verdrietig ofzo. Mis ex wel een beetje, de mooie momenten dan, maar dat is ook logisch. Ben de laatste tijd veel bezig met wat liefde eigenlijk is. Probeer de 'fout' bij mezelf te zoeken, of in ieder geval wat ik hieruit kan leren. Het was zo dat ik pas van 'm kon houden als hij beantwoordde aan het ideaalbeeld dat ik van hem had. Maar hij kon natuurlijk nooit aan dat plaatje voldoen. Ik probeerde hem wel in die richting te kneden, maar de essentie is natuurlijk dat ik dat plaatje los had moeten laten. Dan pas is er ruimte voor echte liefde.



Als ik zo terugkijk, is dit de tweede keer al dat ik om die reden (niet voldoen aan het plaatje in m'n hoofd) een relatie uit heb gemaakt. Op die manier kan ik wel blijven vluchten, ook bij elke volgende relatie. Ben me hier in ieder geval bewuster van.



Denk sowieso dat het woord liefde vaak misbruikt wordt tegenwoordig. Als iemand voldoet aan de verlangens van je ego (bevestiging, streling, steun etc) spreekt men over liefde. Terwijl echte liefde m.i. meer te maken heeft met de persoon nemen zoals hij is, en met jezelf nemen zoals je bent! En dus niet meer die bevestiging, steun en dergelijke bij een externe persoon zoeken, maar bij jezelf.



Mede-forummers: wat is liefde voor jullie?? Want ik denk dat in heel veel gevallen (en dan bedoel ik niet direct jullie, maar over het algemeen) relaties meer gestoeld zijn op het maatjes-gevoel, het gevoel gesteund te worden, een externe bron te hebben omdat je wegloopt voor je innerlijke verantwoordelijkheid; dan op de liefde (die ruimte schept, zodat je de ander in z'n waarde laat, niet probeert te veranderen - en hem ook kunt laten gaan als hij daarom vraagt)



Vaag misschien maar ik ben wel benieuwd naar jullie reacties!

Scarabee, wat een stelling opeens! :) Wel grappig dat je er over begint, want ik ben juist tot de ontdekking gekomen dat ik bij mijn ex niet de behoefte had om hem te veranderen. Ik ben niet iemand die verliefd word en dan negatieve punten niet ziet, ik weet altijd precies wat me stoort of kan gaan storen aan iemand. Bij hem had ik niet de neiging om grote veranderingen door te voeren (nouja, mochten we ooit weer een huis gaan delen, dan hadden er wat afspraken moeten komen over schoonmaken ;)). Dat neemt niet weg dat er wel eens irritaties waren, maar ik had geen grote kneed-drang. Zelfs kleding bijvoorbeeld (om maar het meest simpele kneed-onderwerp aan te halen): dan had hij foeilelijke schoenen aan. Godallemensen, dacht ik dan, hoe verzin je het? Maar daar hield het ook mee op. Ja oké, ik dacht het nog drie keer, maar dan dacht ik er wel achteraan dat als hij het wilde dragen, dat hij dan maar moest doen.



Ik herken wel wat je zegt wat betreft de schuld bij jezelf zoeken. Is grote onzin natuurlijk, maar ik doe dat ook. Ik heb afgelopen week nog een vrij emotioneel 'gesprek' gehad (via good old msn) en daarin zei hij iets kwetsend (wat hij niet meende zei hij later) wat me nu nog pijn doet en waardoor ik af en toe aan mezelf loop te twijfelen. Maar eigenlijk leer ik wel mezelf te accepteren en probeer ik het meer positief te bekijken.

Hee Fille,

Het is niet zo dat ik hem helemaal probeerde te veranderen. Integendeel, ik mocht graag over mezelf denken dat ik hem nam zoals hij was. Het ging me ook niet om uiterlijke zaken als kleding, kapsel of hoe hij zich gedroeg bij anderen ofzo. Maar wel om zijn gedrag tegenover mij. Hoe vrij ik het ook liet, ik liep steeds tegen het feit aan dat ik geen interesse voelde, van zijn kant in mij. Geen aandacht (niet genoeg), zonder dat 'ie dat met opzet deed. En als ik zo doorredeneer kom ik erop uit dat hij er ook niet voor is om mij die interesse te geven. Dat is een ego-dingetje, het zoeken van bevestiging bij een ander, terwijl je die uiteindelijk bij jezelf moet halen. Ik moet m'n eigen onzekerheid niet op hem projecteren.



Mijn conclusie is geweest dat ik er niet mee om kon gaan en daarom de relatie heb beëindigd. Of had ik door moeten gaan en ermee om moeten leren gaan? Waar eindigt zelfinzicht door leren en waar begint wegcijferen (want dat is natuurlijk het gevaar)? Pfff lastig te verwoorden.



Vind je het echt onzin om de fout bij jezelf te zoeken? Ik bedoel daarbij dat je oordeelt, of in ieder geval nadenkt, over de verantwoordelijkheid die jezelf in het geheel hebt. Puur omdat je niet over de ander kunt oordelen, of omdat dat eigenlijk te gemakkelijk is en te vaak gedaan wordt.



(het is allemaal niet aanvallend bedoeld hoor, mocht je het zo lezen)

Nee, ik bedoel niet dat ik zonder schuld ben. Ik bedoelde eigenlijk meer dat ik mezelf als hoofdschuldige in het hele verhaal zag en dat ik nu meer kan inzien dat het niet alleen aan mij ligt. Ik kan er van leren wat ik niet goed heb aangepakt, maar het is niet zo dat ik de boel in mijn eentje verziekt heb ofzo.



En inderdaad, waar ligt de grens in de ander accepteren en over je heen laten lopen? Erg moeilijk. Ik denk dat ik vrij snel over mezelf heen laat lopen. Dat weet ik, maar het is niet altijd makkelijk om daar grenzen in te trekken. Maar goed, ik ben 23, ik mag nog zoekende zijn in wie ik ben en wat voor mij het beste werkt. Maar wat je zegt over de ander accepteren en je eigen onzekerheid die parten speelt zet me wel aan het denken. Mijn onzekerheid is zeker niet in mijn voordeel geweest. Dus ik post dit even en zet even thee bij het nadenken.

Ja, misschien dat jij het eerst te veel bij jezelf zocht, en nu leert dat meer een midden in te zoeken...en dat ik het inmiddels te veel bij de ander zocht, en nu kritischer naar mezelf kijk... ach we zijn aan het leren, dat is toch hartstikke positief? En op je 32ste mag dat toch ook nog wel? :P (zeg ja, please!! ;))



Ik neem zo 'n lekkere warme choco uit de automaat en filosofeer ook even verder. Zit namelijk op m'n werk heerlijk m'n tijd te verdoen op het viva-forum (slecht en heel onvolwassen op je 32ste ;) hihi)

Tuurlijk mag je op je 32ste nog leren! Dat doe je toch je leven lang? (Alleen moet je wel op je veertigste in de Libelle gaan vertellen dat je zo blij bent dat je geen twintig meer bent. :P Ik las laatst zo'n artikel en dat kwam zo geforceerd over) Grappig dat we de oorzaak allebei zo verschillend zochten en toch allebei naar het midden geschoven zijn. Wat een wijsheid doen we toch op!

Zeg dat wel!

Haha, ik lees de Libelle ook altijd, van m'n moeder. Kan me heerlijk ergeren aan dat soms toch wel erg zeikerige probleemverhalen, met altijd zo'n opgelegd concluderend lichtpuntje aan het eind. Want ja de lezeres mag natuurlijk geen naar gevoel overhouden aan een zwaar onderwerp!



Zal nu trouwens echt wat gaan doen. Fijne avond!

Mijn conclusie is geweest dat ik er niet mee om kon gaan en daarom de relatie heb beëindigd. Of had ik door moeten gaan en ermee om moeten leren gaan? Waar eindigt zelfinzicht door leren en waar begint wegcijferen (want dat is natuurlijk het gevaar)? Pfff lastig te verwoorden.

Ik denk dat dat vrij weinig met liefde te maken heeft. Ik denk, zelf dan, dat je ontzettend veel van iemand kan houden en dat 't dan toch niet hoeft te werken, doordat datgene wat je zoekt in een relatie heel verschillend is. Ikzelf wil bepaalde dingen persé in een relatie hebben, bijvoorbeeld interesse, respect, iemand die helemaal voor mij gaat, goede seks, goede gesprekken, etc. Als dat niet lukt met diegene, dan kan ik er geen relatie mee hebben (ofja, dat kan wel maar daar word ik erg ongelukkig van). Dat wil niet zeggen dat ik dan niet veel van diegene kan houden of hij van mij. Ik wil zelf ook een paar dingen persé niet aan mezelf veranderen, ik wil bv. blijven studeren, onafhankelijk zijn in die zin dat ik mijn eigen interesses, mening en vrienden bewaar, ik wil uit kunnen gaan en mezelf kunnen ontwikkelen. Als iemand een plaatje in zijn hoofd heeft waarbij hij persé alles samen wil doen of persé niet wil dat ik wat alleen doen lukt het dus niet in een relatie. Wil niet zeggen dat ik niet van hem kan houden of hij van mij.



Met mijn vorige vriendje had ik een verschrikkelijke relatie, misschien is het een stom voorbeeld want ik ben nog zo jong dus moet je nagaan hoe jong we toen waren maar okee. Soms zei hij 'bel me' en als ik 'm dan belde deed hij hartstikke onverschillig aan de telefoon. Soms wou hij me en later kwam hij daar dan toch weer op terug. Soms was ik helemaal de bomb bij zijn vrienden, en een andere keer zette hij me voor schut (zo voelde ik dat althans, niet dat hij bewust grapjes ging maken ofzo over mij) door me als de eerste de beste te behandelen. Pas toen ik naar Guatemala verhuisde kon ik loskomen van hem (thank God), maar damn wat hield ik ontzettend veel van hem. Eerst dacht ik, toen ik zeg maar over 'm heen aan 't komen was, dat hij niet echt van mij hield want anders zou hij immers niet zo doen. Nu denk ik dat niet meer. Omdat hij zelf me bezworen heeft, en dat nog steeds doet, dat hij nog nooit zoveel van iemand heeft gehouden als van mij. Ik geloof dat en ik weet dat 't waar is. Waarom hij zich dan niet anders heeft gedragen? Beats me. Hij is gewoon hoe hij is.

Die dingen zijn dan zó fundamenteel anders, je kan dan wel veel liefde voelen, maar daarin kan je een ander niet veranderen, je kan 't ook niet accepteren, en hij kan 't zelf ook niet veranderen. Dus de relatie werkt dan niet.



Met mijn huidige vriend voel ik net zoveel liefde, passie, lust, verliefdheid, als met mijn vorige vriendje. Maar mijn vriend heeft echte interesse in mij, vindt 't leuk om met me te praten, mijn mening te horen, hij vindt 't aantrekkelijkst aan mij 'dat ik superslim ben', hij vindt dat ik 'overal over kan praten', maar nog veel belangrijker, hij wil me en hij heeft daarbij zo ongeveer dezelfde verwachtingen als ik. Toen ik net wat met hem kreeg wist ik niet wat me overkwam. Hij kwam me ophalen bij de sportschool gewoon zonder dat ik dat gevraagd had om met me mee te wandelen naar huis, hij belde me als hij een dagje de stad uit was, hij kwam langs als hij uitging om te vragen of ik meeging, hij wilde me zien, 't liefst elke dag, hij wilde dat ik 'm belde, hij nam me mee naar de markt om me uit te laten kiezen wat ik wilde eten en ging dat vervolgens koken, hij kocht cadeautjes, hij belde om te vragen of ik veilig aan was gekomen als ik alleen naar huis ging, alles. Nu zijn we vier jaar verder en doet hij 't nog. Hij wil met me trouwen, kinderen krijgen, een huis kopen, de hele rambam. Deze liefde is dus veel werkbaarder.



Kleine dingetjes die ik misschien liever anders zou zien kan ik zonder problemen van mijn vriend accepteren, en grotere dingen ook wel, mits die basisdingen maar gewoon goed zitten.

Sorry voor de lange post :) Ik zie dat jullie al bij de conclusie waren aangekomen!



Ekue, proficiat!!!

Goed gezegd, Marg. Ik wilde ook nog zeggen dat ik niet denk je snel te veel eisen stelt of dat het dan geen liefde is. Zoals Marg zegt heb je vaak bepaalde eisen aan een relatie en als iemand niet aan die eisen kan (of wil voldoen) dan werkt dat niet. Ik denk dat als je die eisen loslaat je over je heen laat lopen. Mits die eisen reëel zijn natuurlijk. Ik denk dat ik geen belachelijke eisen stel. Dat betekent nog niet dat er geen liefde was of misschien is (al kan ik dat soms ernstig betwijfelen als ik me rot voel). Ik kan ook begrijpen waarom hij niet aan mijn eisen kan voldoen, maar ik wens hem nog steeds het allerbeste. Al doet het pijn dat ik blijkbaar niet het allerbeste voor hem ben.  

Lieve Fille, voor eens en voor altijd :D 



Jij bent het aller-aller-allerbeste wat hij zich maar voor kan stellen.

Maar hij is niet 't beste voor jou, je kan wel beter krijgen zeg!



ps Ik heb een hele mooie Loesje-kaart op mijn kamer hangen:

Ja maar

Wie ben ik om aan mijzelf te twijfelen?

Aaah wat lief! Dank! *;





Ik zei zoiets al tegen een vriendin die zei dat het jammer was voor mij. 'Voor mij? Voor hem bedoel je!'

'Ja, dat sowieso,' zei ze toen heel droog.

Interessante discussie om te lezen op de vroege morgen. Liefde... Kan een heel eind meegaan in jullie redenaties.



Aan mijn vorige vriend wilde ik zo ongeveer alles veranderen (hij was ontzettend jaloers, had weinig ambitie, was onmetelijk slordig en was niet zo goed in het onderhouden van contacten met zijn vrienden) en toch voelde ik liefde voor hem. Maar gelukkig werd ik er niet van. En dan toch nog de schuld bij mezelf zoeken. Zal wel een vrouwending zijn ;)



Vanmiddag onderhandelen over mijn nieuwe contract en dan (als het goed is) tekenen!!!

Spannend Ekue! Succes!

Gek hè, dat schuld bij jezelf leggen. Maar mede dankzij Margaretha's opmerking ben ik er nu van overtuigd dat ik heel leuk ben. :) Tenminste... als ik koffie op heb. Dat ga ik nu maar eens regelen.

Hoe smaakte de koffie, fille? Ben je weer een aardig mens?



Ben zó benieuwd hoe de contractbespreking dalijk gaat. Voor hetzelfde geld val ik van de regen in de drup. Ik bedoel, misschien ook bij dat andere bedrijf weer geen cao, geen fatsoenlijke pensioenopbouw en te weinig kilometervergoeding. Daar hebben we het de vorige keer allemaal niet over gehad. Soit, waarschijnlijk zit ik me weer druk te maken om niets ;). Sorry.

Ekue, succes

Hallo!



ben nieuw hier en zal me dus eerst even voorstellen. Ik ben Boubaah, 26 jaar en nu ongeveer 5 jaar samen met een man uit West-Afrika. Sinds kort wonen we samen. En dat gaat verbazingwekkend goed :) 'T is toch altijd maar even afwachten hoe dat uitpakt. We hebben nog geen kinderen, maar als het aan ons ligt duurt dat niet lang meer...

We zijn op dit moment allebei behoorlijk NL-moe, en orienteren ons op een langdurig verblijf (eventueel emigratie) naar een ver buitenland.

Ik ken verder in mijn nabije omgeving geen mensen met een MIX-relatie. Dus ik zou het wel fijn vinden om sommige dingen te bespreken met mensen 'in hetzelfde schuitje'. Als ik het met mensen in mijn omgeving heb over iets waar wij in onze relatie tegenaan lopen, krijg ik vaak te horen: ja, er zijn ook nog genoeg vrijgezelle Hollanders hoor. :@

Hier hopleijk meer begrip!

Hey Boubaah, welkom, genoeg afrikaanliefhebbers hier (ik niet, ik ben er nooit geweest)



De opmerking van genoeg nederlandse jongens die ken ik wel, ikzelf heb een relatie met een dominicaan.



grs

Hey Boubaah, welkom, genoeg afrikaanliefhebbers hier (ik niet, ik ben er nooit geweest)



De opmerking van genoeg nederlandse jongens die ken ik wel, ikzelf heb een relatie met een dominicaan.



grs

ehh ik bedoeld eigenlijk Afrika liefhebbers

Haha, Big, wat een geweldige verschrijving!!



Boubaah, welkom. Ik huppel hier volledig illegaal rond, want ik heb geen icr meer.



Om eventuele misverstanden te voorkomen; ook zonder koffie ben ik heel aardig, alleen iets minder spraakzaam. Overigens ben ik koffie helemaal gaan herwaarderen de laatste dagen, al weet ik niet waarom. Ik denk dus de hele dag; 'ik ben leuk, koffie is lekker!.' ;) Ik ga nu weer koffie zetten. Geheel toevallig.



Echt.

Biebel, hoezo tussen je familie en 7obby in? En welke beslissing gaat hij nemen dan? Ik begrijp het niet zo goed!