Relaties
alle pijlers
Is dit het 'dertigersdilemma' of is er meer aan de hand?
zaterdag 9 april 2022 om 19:58
Lieve VIVA- dames en een enkele heer,
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen, maar feit is dat ik momenteel echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Ik probeer het zo kort en bondig mogelijk te houden. Wees alsjeblieft een beetje lief voor me want vind het doodeng dit te delen.
Momenteel ben ik 29 jaar, ben 5 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 2, heb een goede baan met vast contract, heb een koophuis in een leuke stad, we zijn gezond en hebben het op het oog hartstikke goed. Maar met mij gaat het niet goed. Ongeveer het laatste jaar vraag ik me steeds meer af: "Is dit het nou?". Met momenten zou ik het het liefste kei hard wegrennen, het vliegtuig pakken en nooit meer terug komen, kan elke dag wel in huilen uitbarsten, voel me zo ontzettend gevangen: in mijn leven, in mijn relatie, voel me zo verschrikkelijk alleen.
Mijn dochtertje is alles voor me en zou ik haar nooit, maar dan ook nooit in de steek laten. Zij is het enige waar ik nog vrolijk van word.
De relatie met mijn man en mij is redelijk, maar ondertussen spelen er een heleboel irritaties. Ik kan niks zeggen of hij denkt dat ik boos ben, hij kan niks zeggen of ik heb de indruk dat hij boos is. Ik doe eigenlijk alles in het huishouden, de administratie, de boodschappen, regel en kook het eten en dan nog is het niet goed genoeg. Ik kan hier niks over zeggen, want dan wordt het weer ruzie, hij is ervan overtuigd dat hij zijn aandeel levert. Soms denk ik, had ik maar gewoon lekker een eigen huisje, alleen met de kleine. Gewoon wij tweetjes, ik doe het nu toch al alleen.
Ik ben zo moe en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Stel ik mij nou zo verschrikkelijk aan?
Dit was even een hersenspinsel, weet niet zo goed hoe ik het duidelijker kan formuleren. Mocht er iets onduidelijk zijn dan probeer ik daar graag antwoord op te geven.
Mijn vraag is eigenlijk: Is dit normaal? Hoort dit erbij? Zijn dit de tropenjaren? Of ben ik gewoon een zeurpiet?
Aanvulling: Naar aanleiding van een vraag van een forummer is dit misschien toch erg belangrijk om te delen. Een maand of 2 geleden heb ik een man ontmoet. Dit was uiteraard niet de bedoeling en ben er zeker niet trots op. Hij toont oprechte interesse in me, kan met hem sparren, diepgaande gesprekken voeren, hij maakt tijd voor me en laat zien hoe het ook kan. Nogmaals, ik ben hier niet trots op en dit is niet goed tov mijn partner. Verder wil ik ook niks van/met deze man, maar vind het gewoon fijn dat er interesse in me getoond wordt en dat iemand oprecht geïnteresseerd is in mij als persoon. Niet de vrouw van, niet de moeder van etc. Ik voel me weer gezien maar ik zou zo graag willen dat mijn man dit doet.
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen, maar feit is dat ik momenteel echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Ik probeer het zo kort en bondig mogelijk te houden. Wees alsjeblieft een beetje lief voor me want vind het doodeng dit te delen.
Momenteel ben ik 29 jaar, ben 5 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 2, heb een goede baan met vast contract, heb een koophuis in een leuke stad, we zijn gezond en hebben het op het oog hartstikke goed. Maar met mij gaat het niet goed. Ongeveer het laatste jaar vraag ik me steeds meer af: "Is dit het nou?". Met momenten zou ik het het liefste kei hard wegrennen, het vliegtuig pakken en nooit meer terug komen, kan elke dag wel in huilen uitbarsten, voel me zo ontzettend gevangen: in mijn leven, in mijn relatie, voel me zo verschrikkelijk alleen.
Mijn dochtertje is alles voor me en zou ik haar nooit, maar dan ook nooit in de steek laten. Zij is het enige waar ik nog vrolijk van word.
De relatie met mijn man en mij is redelijk, maar ondertussen spelen er een heleboel irritaties. Ik kan niks zeggen of hij denkt dat ik boos ben, hij kan niks zeggen of ik heb de indruk dat hij boos is. Ik doe eigenlijk alles in het huishouden, de administratie, de boodschappen, regel en kook het eten en dan nog is het niet goed genoeg. Ik kan hier niks over zeggen, want dan wordt het weer ruzie, hij is ervan overtuigd dat hij zijn aandeel levert. Soms denk ik, had ik maar gewoon lekker een eigen huisje, alleen met de kleine. Gewoon wij tweetjes, ik doe het nu toch al alleen.
Ik ben zo moe en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Stel ik mij nou zo verschrikkelijk aan?
Dit was even een hersenspinsel, weet niet zo goed hoe ik het duidelijker kan formuleren. Mocht er iets onduidelijk zijn dan probeer ik daar graag antwoord op te geven.
Mijn vraag is eigenlijk: Is dit normaal? Hoort dit erbij? Zijn dit de tropenjaren? Of ben ik gewoon een zeurpiet?
Aanvulling: Naar aanleiding van een vraag van een forummer is dit misschien toch erg belangrijk om te delen. Een maand of 2 geleden heb ik een man ontmoet. Dit was uiteraard niet de bedoeling en ben er zeker niet trots op. Hij toont oprechte interesse in me, kan met hem sparren, diepgaande gesprekken voeren, hij maakt tijd voor me en laat zien hoe het ook kan. Nogmaals, ik ben hier niet trots op en dit is niet goed tov mijn partner. Verder wil ik ook niks van/met deze man, maar vind het gewoon fijn dat er interesse in me getoond wordt en dat iemand oprecht geïnteresseerd is in mij als persoon. Niet de vrouw van, niet de moeder van etc. Ik voel me weer gezien maar ik zou zo graag willen dat mijn man dit doet.
vickyvox wijzigde dit bericht op 10-04-2022 09:48
16.99% gewijzigd
maandag 11 april 2022 om 20:32
Goed punt. Daarbij is het naast macht ook wie de leider is en wie de volger.
maandag 11 april 2022 om 20:34
Smickelt schreef: ↑11-04-2022 20:26Niet opeens, ik vond het altijd al maar verdroeg het in de hoop dat het zou veranderen.
Maar het is dus inderdaad een symptoom. Zelf ben nu ik al jaren zeurvrij, heb een schoon en opgeruimd huis, een lieve vriendin, leuke kinderen en mijn ex is nog steeds ontevreden met alles eigenlijk.
Mijn punt is dat als je ergens mee zit dat je er dan verantwoordelijkheid voor moet nemen. Je geliefde gaan proberen te veranderen of chronisch gaan zitten zeuren gaat niet helpen.
Ah, kijk eens aan. In plaats van andermans ervaringen proberen te diskwalificeren kun je ook kijken naar je eigen ervaringen. Jij trouwde met een zeur, zij trouwde met een lapzwans. Jij kreeg er ooit genoeg van, zij krijgt er nu genoeg van. Zo gaan die dingen.
maandag 11 april 2022 om 21:04
Wie zegt dat ik daar geen ervaring mee heb?Caramelfudge schreef: ↑11-04-2022 19:50Jij hebt geen kinderen, gok ik zo. Je hebt geen idee hoeveel randwerk kinderen opleveren als je ze niet hebt.
Maar ik snap niet hoe mensen het het ene moment een goed idee vinden om met iemand een kind te krijgen en er op het volgende moment niets meer deugt aan de partner.
maandag 11 april 2022 om 21:07
Het is al vaker gezegd : omdat een leven samen ná kinderen totaal anders is dan een leven samen vóór kinderen. Met z’n tweeën heb je minder verantwoordelijkheid, meer tijd, minder klussen die gedaan moeten worden, minder verplichtingen enz. En je hebt er gewoon mannen bij die van alles beloven voordat het kind er is. Ze willen zo graag een gezin stichten en natuurlijk doen ze de opvoeding samen, natuurlijk gaan ze minder werken, natuurlijk komt er een taakverdeling waaraan ze zich gaan houden. Natuurlijk schat! Maak je geen zorgen ! Om het vervolgens compleet af te laten weten nadat het kind geboren is. En dat jaren lang. Zie alle topics hierover.
maandag 11 april 2022 om 22:13
Als je zelf geen kinderen hebt, heb je dús geen ervaring met de verandering in de dynamiek in je relatie nadat er kinderen komen. Simpel. Ik zeg niet dat je niet weet hoe intensief het kan zijn om voor kinderen te zorgen, maar na de komst van kinderen moet je samen de balans weer proberen te zoeken en vinden en dat lukt niet iedereen altijd even goed.
maandag 11 april 2022 om 22:16
Maar hij was altijd al autoritair, ze wist hoe zijn opvoeding was en dat zijn zussen dat traditionele pad volgden. En nee, dat betekent niet per definitie dat het ook zo zou gaan bij TS en partner, maar het komt ook niet totaal uit de lucht vallen.Elleke schreef: ↑11-04-2022 21:07Het is al vaker gezegd : omdat een leven samen ná kinderen totaal anders is dan een leven samen vóór kinderen. Met z’n tweeën heb je minder verantwoordelijkheid, meer tijd, minder klussen die gedaan moeten worden, minder verplichtingen enz. En je hebt er gewoon mannen bij die van alles beloven voordat het kind er is. Ze willen zo graag een gezin stichten en natuurlijk doen ze de opvoeding samen, natuurlijk gaan ze minder werken, natuurlijk komt er een taakverdeling waaraan ze zich gaan houden. Natuurlijk schat! Maak je geen zorgen ! Om het vervolgens compleet af te laten weten nadat het kind geboren is. En dat jaren lang. Zie alle topics hierover.
dinsdag 12 april 2022 om 09:19
Nogmaals, dan heb je blijkbaar niet goed gelezen.Smickelt schreef: ↑11-04-2022 17:08Dat jij denkt dat ik vind dat jij zeurt is jouw projectie. Ik ben vooral benieuwd naar zijn kant van het verhaal.
Als hij werkelijk geen ene reet uitvoert, nooit een boodschap doet, zich nooit met de kinderen bemoeit, dan was dat jarenlang blijkbaar dragelijk en geen groot probleem. Of was hij vroeger een totaal ander persoon en is deed hij keurig de helft?
dinsdag 12 april 2022 om 18:46
Nou ja, dat dus. En voorheen nam hij dan waarschijnlijk ook geen initiatief.andnowwedance schreef: ↑11-04-2022 22:16Maar hij was altijd al autoritair, ze wist hoe zijn opvoeding was en dat zijn zussen dat traditionele pad volgden. En nee, dat betekent niet per definitie dat het ook zo zou gaan bij TS en partner, maar het komt ook niet totaal uit de lucht vallen.
vrijdag 15 april 2022 om 07:26
Dit dus.Elleke schreef: ↑11-04-2022 21:07Het is al vaker gezegd : omdat een leven samen ná kinderen totaal anders is dan een leven samen vóór kinderen. Met z’n tweeën heb je minder verantwoordelijkheid, meer tijd, minder klussen die gedaan moeten worden, minder verplichtingen enz. En je hebt er gewoon mannen bij die van alles beloven voordat het kind er is. Ze willen zo graag een gezin stichten en natuurlijk doen ze de opvoeding samen, natuurlijk gaan ze minder werken, natuurlijk komt er een taakverdeling waaraan ze zich gaan houden. Natuurlijk schat! Maak je geen zorgen ! Om het vervolgens compleet af te laten weten nadat het kind geboren is. En dat jaren lang. Zie alle topics hierover.
vrijdag 15 april 2022 om 09:30
Ik heb als dertiger ook wel behoorlijk in een dip gezeten hoor. Het gevoel dat TO beschreef, om je kinderen te willen oppakken en het ver weg helemaal overnieuw en anders te gaan doen, herken ik maar al te goed!
Ik nam mezelf die gedachten ook wel kwalijk, ik was vast een ontzettend ontevreden en ondankbaar mens? Wat kon ik nou te klagen hebben? Heel lastig om bij jezelf te ontrafelen waar zulke gevoelens nu precies vandaan komen wanneer je jezelf in zo'n put voelt wegzakken.
Achteraf gezien denk ik wel eens, dat het ook 'het gesetteld zijn', het rustigere vaarwater (de sleur) was, wat me zo kon aanvliegen.
En dan kunnen die "is dit het dan?" gedachten de kop opsteken.
Het besef dat veel mijlpalen al geweest waren, rijbewijs halen, opleiding afgerond, huis kopen, groter huis kopen, trouwen, kinderen krijgen.. tja, en dan.. is het plaatje af en kabbel je verder?
Toen de kinderen nog erg klein waren, leken alle dagen ook zo ontzettend op elkaar. Ik was vooral moeder en vrouw van, en vond mezelf verder ook niet veel meer voorstellen. Ik heb vaak in de spiegel gekeken en gedacht: "waar is die leuke vrouw gebleven?"
Komt bij dat mijn man een ontzettende workaholic was. Hij had zo'n beetje alles, behalve tijd.
Die paar uren per dag dat we elkaar wél zagen, ging het meestal om en over de kinderen. Wij tweeën als stel, dat was er eigenlijk niet meer. Iets leuks gaan doen, uit eten, een feestje etc. Van hem hoefde het eigenlijk niet en dat straalde hij ook uit. Het waren niet alleen de vele uren dat hij aan het werk was, maar dat restje uren dat hij niet aan het werk was, was hij vooral moe.
We lieten elkaar als het ware maar met rust, dat voorkwam spanning en irritatie. Voor de buitenwereld hadden we het perfecte plaatje en ik moet toegeven dat ik haast getraind was in het mooi weer spelen en alles weglachen en grappen. Dat er achter mijn grapjes en grote smile een teleurgesteld persoon zat, wisten slechts enkele. Zelfs zijn manier van ademhalen, zijn manier van een slok drinken nemen, zijn stem, zijn manier van lopen.. echt bijna alles ging me irriteren!
Uiteindelijk gingen we beide vreemd, haast tegelijkertijd, zonder dat we het van elkaar wisten. Hoe triest! Zo erg waren we elkaar al kwijtgeraakt. Het kwam ook bijna tegelijkertijd aan het licht en toen was de bodem echt bereikt.
Dieper konden we haast niet meer zinken. Wat een sneu en mislukt stel waren wij!
Dat was het moment om te gaan kiezen, samen verder of de scheiding aanvragen.
En echt, we stonden er financieel en qua bezit goed genoeg voor om het mes erin te zetten, de boel te verdelen en zonder elkaar verder te gaan. Toch hebben we daar níet voor gekozen.
Het was geen makkelijke weg, maar was wel de weg terug naar elkaar.
Dit alles is inmiddels alweer heel veel jaren geleden. En hoewel ik er toen soms ook niet meer in geloofde, ben ik toch blij met ons besluit van destijds.
Wat ik graag anders had gedaan, is het aanmodderen wat ik te lang heb gedaan. Ik had meer voor mezelf moeten opkomen i.p.v lijdzaam steeds ongelukkiger te worden. We hebben het erg laten escaleren en hebben elkaar veel pijn gedaan. Dat was misschien niet nodig geweest als we beter hadden geleerd te communiceren met elkaar i.p.v elkaar uit de weg te gaan.
Allemaal achteraf gepraat dit, en je hebt er w.s ook niet veel aan.
Maar wilde het toch even met je delen. Echt een advies kan ik er zelf ook niet in bespeuren, het is meer mijn eigen ervaring.
Relatie advies krijg je meestal al genoeg van degene die beweren het perfect voor elkaar te hebben en bij wie 'van alles en nog wat' natuurlijk nóóit zou gebeuren.
Sterkte TO. En na tijden komen altijd opnieuw tijden.
Ik nam mezelf die gedachten ook wel kwalijk, ik was vast een ontzettend ontevreden en ondankbaar mens? Wat kon ik nou te klagen hebben? Heel lastig om bij jezelf te ontrafelen waar zulke gevoelens nu precies vandaan komen wanneer je jezelf in zo'n put voelt wegzakken.
Achteraf gezien denk ik wel eens, dat het ook 'het gesetteld zijn', het rustigere vaarwater (de sleur) was, wat me zo kon aanvliegen.
En dan kunnen die "is dit het dan?" gedachten de kop opsteken.
Het besef dat veel mijlpalen al geweest waren, rijbewijs halen, opleiding afgerond, huis kopen, groter huis kopen, trouwen, kinderen krijgen.. tja, en dan.. is het plaatje af en kabbel je verder?
Toen de kinderen nog erg klein waren, leken alle dagen ook zo ontzettend op elkaar. Ik was vooral moeder en vrouw van, en vond mezelf verder ook niet veel meer voorstellen. Ik heb vaak in de spiegel gekeken en gedacht: "waar is die leuke vrouw gebleven?"
Komt bij dat mijn man een ontzettende workaholic was. Hij had zo'n beetje alles, behalve tijd.
Die paar uren per dag dat we elkaar wél zagen, ging het meestal om en over de kinderen. Wij tweeën als stel, dat was er eigenlijk niet meer. Iets leuks gaan doen, uit eten, een feestje etc. Van hem hoefde het eigenlijk niet en dat straalde hij ook uit. Het waren niet alleen de vele uren dat hij aan het werk was, maar dat restje uren dat hij niet aan het werk was, was hij vooral moe.
We lieten elkaar als het ware maar met rust, dat voorkwam spanning en irritatie. Voor de buitenwereld hadden we het perfecte plaatje en ik moet toegeven dat ik haast getraind was in het mooi weer spelen en alles weglachen en grappen. Dat er achter mijn grapjes en grote smile een teleurgesteld persoon zat, wisten slechts enkele. Zelfs zijn manier van ademhalen, zijn manier van een slok drinken nemen, zijn stem, zijn manier van lopen.. echt bijna alles ging me irriteren!
Uiteindelijk gingen we beide vreemd, haast tegelijkertijd, zonder dat we het van elkaar wisten. Hoe triest! Zo erg waren we elkaar al kwijtgeraakt. Het kwam ook bijna tegelijkertijd aan het licht en toen was de bodem echt bereikt.
Dieper konden we haast niet meer zinken. Wat een sneu en mislukt stel waren wij!
Dat was het moment om te gaan kiezen, samen verder of de scheiding aanvragen.
En echt, we stonden er financieel en qua bezit goed genoeg voor om het mes erin te zetten, de boel te verdelen en zonder elkaar verder te gaan. Toch hebben we daar níet voor gekozen.
Het was geen makkelijke weg, maar was wel de weg terug naar elkaar.
Dit alles is inmiddels alweer heel veel jaren geleden. En hoewel ik er toen soms ook niet meer in geloofde, ben ik toch blij met ons besluit van destijds.
Wat ik graag anders had gedaan, is het aanmodderen wat ik te lang heb gedaan. Ik had meer voor mezelf moeten opkomen i.p.v lijdzaam steeds ongelukkiger te worden. We hebben het erg laten escaleren en hebben elkaar veel pijn gedaan. Dat was misschien niet nodig geweest als we beter hadden geleerd te communiceren met elkaar i.p.v elkaar uit de weg te gaan.
Allemaal achteraf gepraat dit, en je hebt er w.s ook niet veel aan.
Maar wilde het toch even met je delen. Echt een advies kan ik er zelf ook niet in bespeuren, het is meer mijn eigen ervaring.
Relatie advies krijg je meestal al genoeg van degene die beweren het perfect voor elkaar te hebben en bij wie 'van alles en nog wat' natuurlijk nóóit zou gebeuren.
Sterkte TO. En na tijden komen altijd opnieuw tijden.
vrijdag 15 april 2022 om 09:52
Toen ik tegen de 30 liep zag ik veel mensen in mijn omgeving in rap tempo gaan samenwonen, trouwen en kinderen krijgen.
Ik denk dat als ik dat gedaan had ik sowieso na enkele jaren falikant tegen een muur was gelopen.
De partner die ik toen had, de persoon die ik toen was, mijn werk, mijn woonplaats, mijn vriendenkring, interesses en ambities, levensovertuiging, zelfs mijn seksuele geaardheid is in de jaren daarna nog veranderd.
Ik heb nog zoveel willen/moeten uitleven van mijn jeugddromen, gevoelens en angsten, zoveel fouten nog gemaakt. Het lijkt me heel beklemmend als je dan al in een gezin + koopwoning ingekapseld zit en al helemaal in die 'tropenjaren', echt moeilijk om daarbinnen jezelf te kunnen onderzoeken zonder helemaal de boel op de schop te gooien.
Ook lijkt het me beangstigend om zo jong al alles 'af' te hebben in de basis, dan kom je al direct toe aan het waarmaken van je volledige potentieel maar je hebt de bijbehorende bewustzijnsontwikkeling nog niet doorgemaakt. Dus dan hang je maar wat in een sleur rond, zo stel ik me dat voor. Lijkt me echt een klotegevoel.
Ik denk dat als ik dat gedaan had ik sowieso na enkele jaren falikant tegen een muur was gelopen.
De partner die ik toen had, de persoon die ik toen was, mijn werk, mijn woonplaats, mijn vriendenkring, interesses en ambities, levensovertuiging, zelfs mijn seksuele geaardheid is in de jaren daarna nog veranderd.
Ik heb nog zoveel willen/moeten uitleven van mijn jeugddromen, gevoelens en angsten, zoveel fouten nog gemaakt. Het lijkt me heel beklemmend als je dan al in een gezin + koopwoning ingekapseld zit en al helemaal in die 'tropenjaren', echt moeilijk om daarbinnen jezelf te kunnen onderzoeken zonder helemaal de boel op de schop te gooien.
Ook lijkt het me beangstigend om zo jong al alles 'af' te hebben in de basis, dan kom je al direct toe aan het waarmaken van je volledige potentieel maar je hebt de bijbehorende bewustzijnsontwikkeling nog niet doorgemaakt. Dus dan hang je maar wat in een sleur rond, zo stel ik me dat voor. Lijkt me echt een klotegevoel.
zaterdag 16 april 2022 om 14:50
Dat typische dertigers fenomeen is vooral van toepassing als de relatie zelf niet de bron is.
Vaak is het dan zo: fijne baan, stabiel inkomen, fijne partner, leuk kindje en is dit het nou voor de rest van mijn leven??
Maar in geval van to leest het merendeel vooral een hele ongebalanceerde relatie waar als ze dit aangeeft, ze mot krijgt met haar man. Is wel van een heel andere orde dan het 'is dit alles?" gevoel van Doe Maar'
Vaak is het dan zo: fijne baan, stabiel inkomen, fijne partner, leuk kindje en is dit het nou voor de rest van mijn leven??
Maar in geval van to leest het merendeel vooral een hele ongebalanceerde relatie waar als ze dit aangeeft, ze mot krijgt met haar man. Is wel van een heel andere orde dan het 'is dit alles?" gevoel van Doe Maar'
zaterdag 16 april 2022 om 15:45
Inderdaad, dat lees ik er ook in. Dat dertigersdilemma ken ik vooral als een "is dit alles"-gevoel. Alles zit toch goed en er is toch niks waar je over zou moeten klagen, maar is dit het dan nou? Dat gevoel.
En ook wel, het gevoel nét voor je aan een belangrijke stap begint (kinderen, samenwonen, trouwen, vast contract, nieuwe of juist vertrouwde woonplaats) maar dan aan het twijfelen slaat: doe ik er goed aan, is dit wat ik wil? Dit is best een bepalende stap en je gaat er niet meer zomaar uit terug, is dit waar ik "ja" tegen wil gaan zeggen? Of voelt samenwonen/een kind/dat specifieke huis in die woonplaats etc. als een leven dat ik (nog) niet helemaal voor me zie en wil ik tóch nog eerst die wereldreis, wil ik liever niet de last van een hypotheek, wil ik die verantwoordelijkheid voor een kind pas over 5 jaar, ga ik liever nu nog eerst voor een carrièreswitch, het avontuur in als ongebonden single etc etc.
Dat is meer wat ik onder een "dertigersdilemma" versta.
De issues die TO beschrijft vallen voor mij in de categorie "relatieproblematiek".
En ook wel, het gevoel nét voor je aan een belangrijke stap begint (kinderen, samenwonen, trouwen, vast contract, nieuwe of juist vertrouwde woonplaats) maar dan aan het twijfelen slaat: doe ik er goed aan, is dit wat ik wil? Dit is best een bepalende stap en je gaat er niet meer zomaar uit terug, is dit waar ik "ja" tegen wil gaan zeggen? Of voelt samenwonen/een kind/dat specifieke huis in die woonplaats etc. als een leven dat ik (nog) niet helemaal voor me zie en wil ik tóch nog eerst die wereldreis, wil ik liever niet de last van een hypotheek, wil ik die verantwoordelijkheid voor een kind pas over 5 jaar, ga ik liever nu nog eerst voor een carrièreswitch, het avontuur in als ongebonden single etc etc.
Dat is meer wat ik onder een "dertigersdilemma" versta.
De issues die TO beschrijft vallen voor mij in de categorie "relatieproblematiek".
zaterdag 16 april 2022 om 17:20
Dankjewel voor al jullie input, wilde even een update geven, althans, niet veel te melden momenteel.
We zouden gisterenavond praten, maar is uiteindelijk niks van terecht gekomen, man was ondertussen druk met van alles en nog wat. Ik wilde vanavond voor de herkansing gaan, maar man heeft met vrienden afgesproken. Ik vroeg of dat niet een andere keer kon, maar hij gaf aan dat hij tijd voor zichzelf wilde.
Verder werd hij tijdens dit gesprek ook weer boos maar wist het zo te draaien dat ik nu aan mezelf twijfel. Ben ik echt zo moeilijk? Doe ik echt zo moeilijk?
Soms krijg ik het idee dat ik zaken mis, of zo? Kan het niet goed uitleggen. Hij weet het zo te draaien dat het aan mij ligt en ik voel me schuldig maar ook alsof ik gek aan het worden ben. Twijfel zo aan mezelf.
We zouden gisterenavond praten, maar is uiteindelijk niks van terecht gekomen, man was ondertussen druk met van alles en nog wat. Ik wilde vanavond voor de herkansing gaan, maar man heeft met vrienden afgesproken. Ik vroeg of dat niet een andere keer kon, maar hij gaf aan dat hij tijd voor zichzelf wilde.
Verder werd hij tijdens dit gesprek ook weer boos maar wist het zo te draaien dat ik nu aan mezelf twijfel. Ben ik echt zo moeilijk? Doe ik echt zo moeilijk?
Soms krijg ik het idee dat ik zaken mis, of zo? Kan het niet goed uitleggen. Hij weet het zo te draaien dat het aan mij ligt en ik voel me schuldig maar ook alsof ik gek aan het worden ben. Twijfel zo aan mezelf.
zaterdag 16 april 2022 om 17:28
Het klinkt alsof hij de bui al ziet hangen, praten betekent dat er iets gaat veranderen en hij WIL helemaal niks veranderen, want hij heeft het nu natuurlijk wel erg goed voor elkaar.
En nee, je doet niet moeilijk, alleen is het nogmaals natuurlijk niet in zijn voordeel om iets aan de situatie te veranderen. Hij zal je dus zeker proberen wijs te maken dat je zeurt en dat het aan jou ligt, als het dan uiteindelijk tot een gesprek komt. Dus wees daarop voorbereid.
En nee, je doet niet moeilijk, alleen is het nogmaals natuurlijk niet in zijn voordeel om iets aan de situatie te veranderen. Hij zal je dus zeker proberen wijs te maken dat je zeurt en dat het aan jou ligt, als het dan uiteindelijk tot een gesprek komt. Dus wees daarop voorbereid.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 16 april 2022 om 18:13
Zo'n gesprek hoef je niet te plannen, dat kan je gewoon beginnen. Als hij niet wil praten, emotioneel wordt of verbaal agressief dan is dat ook een antwoord vanuit zijn kant en is de keuze aan jou.VickyVox schreef: ↑16-04-2022 17:20Dankjewel voor al jullie input, wilde even een update geven, althans, niet veel te melden momenteel.
We zouden gisterenavond praten, maar is uiteindelijk niks van terecht gekomen, man was ondertussen druk met van alles en nog wat. Ik wilde vanavond voor de herkansing gaan, maar man heeft met vrienden afgesproken. Ik vroeg of dat niet een andere keer kon, maar hij gaf aan dat hij tijd voor zichzelf wilde.
Verder werd hij tijdens dit gesprek ook weer boos maar wist het zo te draaien dat ik nu aan mezelf twijfel. Ben ik echt zo moeilijk? Doe ik echt zo moeilijk?
Soms krijg ik het idee dat ik zaken mis, of zo? Kan het niet goed uitleggen. Hij weet het zo te draaien dat het aan mij ligt en ik voel me schuldig maar ook alsof ik gek aan het worden ben. Twijfel zo aan mezelf.
zaterdag 16 april 2022 om 18:20
Die wil natuurlijk niet praten want "daar heeft hij geen tijd voor" maar vooral geen zin. En hij weet bovendien uit het verleden hoe veel gesprekken eindigen, namelijk met ruzie of meningsverschillen.
Maar tja, als hij nooit tijd wil maken om te praten en te horen dat je het anders wil moet hij het vroeg of laat gewoon maar merken dat jij uitgecheckt bent uit de relatie.
Maar tja, als hij nooit tijd wil maken om te praten en te horen dat je het anders wil moet hij het vroeg of laat gewoon maar merken dat jij uitgecheckt bent uit de relatie.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 16 april 2022 om 19:33
Iemand die z'n partner serieus neemt en aks een gelijkwaardige partner behandeld, zal willen weten waarom je niet blij bent.
Een volwassen persoon kan ook kritiek verdragen. Due neemt het mee, denkt er over na, komt er op terug, etc.
Het feit dat jouw man jouw grieven niet serieus neemt, is omdat hij jou niet serieus wil nemen. Het probleem op jouw bordje gooien geeft aan dat hij niet zal willen kijken naar het probleem om daar samen uit te komen.
Dus to, je hebt een kijkje gekregen in je eigen toekomst. Jij bent degene die moeilijk doet en je zult moeten slikken. Dat is wat hij zegt. Dat betekent dus ook dat waar jij tegenaan loopt niet zal veranderen. De vraag is: kan je daarmee leven? Kan je jezelf zo ver weg cijferen, dat je een schim wordt van jezelf om ermee te kunnen leven?
Een volwassen persoon kan ook kritiek verdragen. Due neemt het mee, denkt er over na, komt er op terug, etc.
Het feit dat jouw man jouw grieven niet serieus neemt, is omdat hij jou niet serieus wil nemen. Het probleem op jouw bordje gooien geeft aan dat hij niet zal willen kijken naar het probleem om daar samen uit te komen.
Dus to, je hebt een kijkje gekregen in je eigen toekomst. Jij bent degene die moeilijk doet en je zult moeten slikken. Dat is wat hij zegt. Dat betekent dus ook dat waar jij tegenaan loopt niet zal veranderen. De vraag is: kan je daarmee leven? Kan je jezelf zo ver weg cijferen, dat je een schim wordt van jezelf om ermee te kunnen leven?
zondag 17 april 2022 om 09:43
Jep. Van je man hoef je het niet te verwachten, dat blijkt wel uit alles. Dus moet je het van jezelf hebben.. Dus wat wil je en wat kun je en maakt dat je gelukkig genoeg?Singlejingle schreef: ↑16-04-2022 19:33Iemand die z'n partner serieus neemt en aks een gelijkwaardige partner behandeld, zal willen weten waarom je niet blij bent.
Een volwassen persoon kan ook kritiek verdragen. Due neemt het mee, denkt er over na, komt er op terug, etc.
Het feit dat jouw man jouw grieven niet serieus neemt, is omdat hij jou niet serieus wil nemen. Het probleem op jouw bordje gooien geeft aan dat hij niet zal willen kijken naar het probleem om daar samen uit te komen.
Dus to, je hebt een kijkje gekregen in je eigen toekomst. Jij bent degene die moeilijk doet en je zult moeten slikken. Dat is wat hij zegt. Dat betekent dus ook dat waar jij tegenaan loopt niet zal veranderen. De vraag is: kan je daarmee leven? Kan je jezelf zo ver weg cijferen, dat je een schim wordt van jezelf om ermee te kunnen leven?
woensdag 20 april 2022 om 19:26
Jaren zo geleefd, op een gegeven moment als broer en zus. Ik kon niet meer... ben weggegaan en heeft zoveel rust gegeven.
Tuurlijk is het even pittig in het begin, zeker met kinderen. Denk dat we er allemaal van opgeknapt zijn, inmiddels doet hij wel van alles voor en met de kids. Het huishouden, de boodschappen etc.
Maar zou nooit meer terugwillen.
Heb niet alle reacties gelezen, maar wat ik begrijp is dat hij de confrontatie uit de weg gaat.
Ik snap dat je gevoel krijgt dat het aan jou ligt, maar één ding is zeker, dat is niet zo!
Veel sterkte met de moeilijke keuze die je staat te wachten.
Tuurlijk is het even pittig in het begin, zeker met kinderen. Denk dat we er allemaal van opgeknapt zijn, inmiddels doet hij wel van alles voor en met de kids. Het huishouden, de boodschappen etc.
Maar zou nooit meer terugwillen.
Heb niet alle reacties gelezen, maar wat ik begrijp is dat hij de confrontatie uit de weg gaat.
Ik snap dat je gevoel krijgt dat het aan jou ligt, maar één ding is zeker, dat is niet zo!
Veel sterkte met de moeilijke keuze die je staat te wachten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
