Relaties
alle pijlers
Jarig..... ik mis haar :-(
woensdag 31 oktober 2007 om 10:05
Hé lieve Elmervrouw, wat ben jij hard voor jezelf! Je hoopte dat je durfde te praten met je vriendin. Dat heb je gedaan. Veel zelfs. Niet té veel, zie dat nu niet zo negatief. Zelfs al praat je de hele middag alleen maar over jezelf. Zie het groter, denk aan de keren dat jij naar haar of anderen luisterde of nog zal luisteren en geen gehoor voor jezelf vraagt. Het is groter dan één zo'n gesprek. Het gaat om de balans tussen geven en nemen in je hele leven. Die weegschaal slaat bij jou volgens mij nog steeds uit naar geven. Durf nu ook eens te nemen. Jij verdient die ruimte!
liefs,
dubio
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 31 oktober 2007 om 10:09
Poeh.. die komt aan.
Die voel ik.
Ja, ik héb heel veel naar anderen geluisterd. Anderen altijd alle ruimte gegeven.
De balans slaat nog steeds door naar geven, geven en nog eens geven.
En nu voel ik me nog een soort van schuldig ook, als ik een keer de ruimte neem. Denk dat een ander daar niets van durft te zeggen, ook al vindt ze het teveel. Daar moet ik natuurlijk niet van uit gaan.
Ik vind het gewoon nog steeds zo eng om mijn ruimte in te nemen. En dat kom ik in alles, alles tegen. Zelfs in de therapiegroep.
Die voel ik.
Ja, ik héb heel veel naar anderen geluisterd. Anderen altijd alle ruimte gegeven.
De balans slaat nog steeds door naar geven, geven en nog eens geven.
En nu voel ik me nog een soort van schuldig ook, als ik een keer de ruimte neem. Denk dat een ander daar niets van durft te zeggen, ook al vindt ze het teveel. Daar moet ik natuurlijk niet van uit gaan.
Ik vind het gewoon nog steeds zo eng om mijn ruimte in te nemen. En dat kom ik in alles, alles tegen. Zelfs in de therapiegroep.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 31 oktober 2007 om 16:45
Oeverloos zeuren, daar hou ik al helemáál niet van, dus ik hoop dat mij dat niet overkomt. Dat ik het zelf doe zonder er erg in te hebben. Ik zag haar overigens eventjes toen ik de hond uitliet en heb het toen bij een heel kort en vrolijk praatje gehouden.
Met die computerproblemen dacht ik gisteren: misschien moet ik ook wat minder tijd aan de pc doorbrengen. Ik wil echte mensen ontmoeten! En wat gebeurt er vandaag? Ik loop met de hond in het bos. Gegrom en geblaf. Andere hond. Vrouw. We raken aan de praat. Blijkt zij 10 jaar in het buitenland te hebben gewoond met haar man, en sinds kort weer hier. En dan bedoel ik letterlijk hier. In mijn straat! Een paar huizen verder! We hebben wat gepraat over cultuurverschillen, ik heb verteld over mijn kinderen enz., en ze bleek ook nog eens psychologe te zijn. Kortom: pakkend gesprek. Afgesproken dat we elkaar zoeken op hyves (daar zit zij ook) en vast ook nog wel in real life. Ongelooflijk zoiets hé?
Met die computerproblemen dacht ik gisteren: misschien moet ik ook wat minder tijd aan de pc doorbrengen. Ik wil echte mensen ontmoeten! En wat gebeurt er vandaag? Ik loop met de hond in het bos. Gegrom en geblaf. Andere hond. Vrouw. We raken aan de praat. Blijkt zij 10 jaar in het buitenland te hebben gewoond met haar man, en sinds kort weer hier. En dan bedoel ik letterlijk hier. In mijn straat! Een paar huizen verder! We hebben wat gepraat over cultuurverschillen, ik heb verteld over mijn kinderen enz., en ze bleek ook nog eens psychologe te zijn. Kortom: pakkend gesprek. Afgesproken dat we elkaar zoeken op hyves (daar zit zij ook) en vast ook nog wel in real life. Ongelooflijk zoiets hé?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 31 oktober 2007 om 22:49
Lekkere afleidende film gekeken vanavond.
En tot mijn verbazing een mailtje van mijn jongere zus: of het goed is dat ze volgende week op mijn verjaardag komt met twee van haar kinderen, de meisjes. Oohh, dit is wel onverwacht en ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Ben een beetje angstig om twee van die kindertjes in mijn huis te hebben, het is allemaal weer zó lang geleden dat er nog contact was met ze. En dan toch nog een beetje beladen tussen zus en mij, ik weet het niet. Toch moet ik deze contactpoging niet negeren, denk ik. Nog even een nachtje over slapen.
Morgen weer naar de Maat-groep.
En tot mijn verbazing een mailtje van mijn jongere zus: of het goed is dat ze volgende week op mijn verjaardag komt met twee van haar kinderen, de meisjes. Oohh, dit is wel onverwacht en ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Ben een beetje angstig om twee van die kindertjes in mijn huis te hebben, het is allemaal weer zó lang geleden dat er nog contact was met ze. En dan toch nog een beetje beladen tussen zus en mij, ik weet het niet. Toch moet ik deze contactpoging niet negeren, denk ik. Nog even een nachtje over slapen.
Morgen weer naar de Maat-groep.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 2 november 2007 om 10:33
Misschien ook interessant voor anderen, waar we het gisteren over hebben gehad in de groep. 'Wat doe jij om jezelf te helpen, als het niet goed gaat?'
Wat waardevol is zo'n uitwisseling, inspirerend. Ik zal mijn dingen noemen:
- auto in, cd's mee, hard meezingen
- schrijven, schrijven, schrijven
- het bos in met de hond, spelen en rennen
- legpuzzel maken
- de natuur, de ruimte die ik dan voel
en misschien vergeet ik er nog, maar het komt in ieder geval neer op 'in beweging komen' en niet blijven hangen in zo'n stemming of emotie.
Het leuke was dat iedereen zich beter voelde na dit rondje.
Wat doen jullie, om jezelf te helpen?
Zucht... ik weet nog steeds niet wat ik doe met mijn zus.
Wat waardevol is zo'n uitwisseling, inspirerend. Ik zal mijn dingen noemen:
- auto in, cd's mee, hard meezingen
- schrijven, schrijven, schrijven
- het bos in met de hond, spelen en rennen
- legpuzzel maken
- de natuur, de ruimte die ik dan voel
en misschien vergeet ik er nog, maar het komt in ieder geval neer op 'in beweging komen' en niet blijven hangen in zo'n stemming of emotie.
Het leuke was dat iedereen zich beter voelde na dit rondje.
Wat doen jullie, om jezelf te helpen?
Zucht... ik weet nog steeds niet wat ik doe met mijn zus.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 2 november 2007 om 14:50
Jammer dat je je niet vrij voelt om het voorstel van je zus gewoon aan te nemen. Juist die kleintjes zouden een afleider kunnen zijn voor van alles en nog wat: ze hebben een gewoonte om mensen goed bezig te houden.
Heb je eigenlijk nog wel contact met mensen met kinderen sinds jouw kinderen weg zijn?
Kan me alleen maar proberen voor te stellen hoe een pijn je moet hebben gehad aan je familie als je dit er niet zo maar even tussendoor kan doen.
Hartstikke fijn: een vrouw met hond in je straat, een nieuwe kans. Real life is zeker te prefereren boven het internet.
Hoe help ik mezelf? Mwah, ben er niet helemaal zeker van dat ik mezelf help hoor. Maar ik kruip achter mijn computer, in mijn bed, in mezelf. Heel af en toe de muziek op heel hard. Moet dan wel muziek zijn die óf mijn tranen eruit rukt, óf juist heel ver van vroeger verdriet af is.
En ik voel me meestal beter als ik er met de kinderen op uit ben getrokken. Wat in de winter niet zo heel vaak voorkomt.
Heb je eigenlijk nog wel contact met mensen met kinderen sinds jouw kinderen weg zijn?
Kan me alleen maar proberen voor te stellen hoe een pijn je moet hebben gehad aan je familie als je dit er niet zo maar even tussendoor kan doen.
Hartstikke fijn: een vrouw met hond in je straat, een nieuwe kans. Real life is zeker te prefereren boven het internet.
Hoe help ik mezelf? Mwah, ben er niet helemaal zeker van dat ik mezelf help hoor. Maar ik kruip achter mijn computer, in mijn bed, in mezelf. Heel af en toe de muziek op heel hard. Moet dan wel muziek zijn die óf mijn tranen eruit rukt, óf juist heel ver van vroeger verdriet af is.
En ik voel me meestal beter als ik er met de kinderen op uit ben getrokken. Wat in de winter niet zo heel vaak voorkomt.
vrijdag 2 november 2007 om 16:20
Intussen heb ik besloten mijn hart te laten spreken, en daarvan was de eerste impuls: welkom. Dus ik heb teruggemaild dat ze van harte welkom zijn. En misschien moet ik het gewoon aangrijpen als oefengelegenheid: niks verwachten voor mezelf persoonlijk, en proberen bij mezelf te blijven en mezelf niet in alle kanten te laten meegaan met wat er gebeurt als ze hier zijn.
Nee, ik heb geen contact met mensen met kinderen. Dat was voornamelijk met de familie. Mijn vriendinnen hadden allemaal al veel eerder dan ik kinderen, dus die zijn al groot en uit huis. Eén vriendin heb ik met een babietje (ik schreef onlangs over de kraamvisite), maar dat is het dan ook wel. Mis het wel die kinderen... die speelsheid, dat pure..............
Ik denk dat je jezelf wel degelijk helpt met de dingen die je daar noemt. Het gaat erover dat je uit die vervelende stemming komt. Kan trouwens elke keer verschillend zijn, wat je daarvoor nodig hebt. Ik ben vanmiddag even met een leuk boek in mijn bed gaan liggen, lekker onder m'n dekbedje. Doe ik anders nooooit, maar ik had even behoefte aan warmte en zachtheid.
Nee, ik heb geen contact met mensen met kinderen. Dat was voornamelijk met de familie. Mijn vriendinnen hadden allemaal al veel eerder dan ik kinderen, dus die zijn al groot en uit huis. Eén vriendin heb ik met een babietje (ik schreef onlangs over de kraamvisite), maar dat is het dan ook wel. Mis het wel die kinderen... die speelsheid, dat pure..............
Ik denk dat je jezelf wel degelijk helpt met de dingen die je daar noemt. Het gaat erover dat je uit die vervelende stemming komt. Kan trouwens elke keer verschillend zijn, wat je daarvoor nodig hebt. Ik ben vanmiddag even met een leuk boek in mijn bed gaan liggen, lekker onder m'n dekbedje. Doe ik anders nooooit, maar ik had even behoefte aan warmte en zachtheid.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 november 2007 om 23:37
quote:Elmervrouw schreef op 28 oktober 2007 @ 11:35:
Ik denk dat het er gewoon niet inzit, in onze familie, écht aandacht voor elkaar. Zo ben ik dus opgegroeid, dit is wat ik gewend ben.
Is het gek dan, dat ik daar niet tussen pas? En ik maar denken dat ik gek was... ik ben gewoon anders. En dat mag óók.
Waarom duurt het zó lang, voordat je daar achterkomt?
Daarom nog steeds verwonderd, dat ik hier, ondanks weinig schrijven, gezien en gehoord wordt, hoe is dat mogelijk? Mensen die mij niet eens kennen? .. Of juist daarom? Waar zit 'm dat in? (<- dit is een echte vraag)
ik had beloofd deze vraag nog eens te beantwoorden, beetje laat maar goed...
Hoe het mogelijk is dat je hier gehoord word, omdat je duidelijk schrijft wat er aan de hand is, open bent, eerlijk je gevoelens deelt waardoor het voor een ander makkelijker word om zich in te leven, en voor te stellen wat er aan de hand is. Bovendien zijn wij niet persoonlijk betrokken en kunnen reageren met gevoel, en niet vanuit ons gevoel van gemis. Je familie zal, net als jij, de kinderen missen, en meer reageren vanuit dit verdriet, je misschien wel willen sparen of juist boos zijn. Jou zien confronteert hun met hun eigen onmacht en keuzes. En het is voor de meeste mensen makkelijker om ergens tegen aan te schoppen.
En tegelijkertijd is dit een plek waar je mensen ontmoet die zich die pijn wel kunnen voorstellen, juist omdat ze hetzelfde meemaken, of omdat ze voelen hoeveel pijn het doet om je kinderen meer te missen dan binnen een "gewoon" gezin. Mensen die in de echte wereld ook meemaken dat er vooroordelen zijn, dat mensen niet bereid zijn het verhaal te horen, dat verdriet vooral snel voorbij moet zijn. Maar juist hier kun je zo vaak delen, ervaringen vertellen, leren van elkaars oplossingen, op andere gedachten komen doordat je ervaart dat er dus ook andere meningen zijn.
Binnen families word het anders zijn vaak niet geaccepteerd. Je moet voldoen aan de norm binnen de familie. Een soort cultuur in het klein zeg maar. En ja, als jij nou net degene bent die dus een heel ander levenspad heeft, die met pijn en verdriet wordt geconfronteerd is het soms voor die anderen makkelijker om het te negeren. En waarom het zo lang duurt voor je daar achter bent, ik denk dat dat komt doordat je zoveel dingen in je leven meemaakt dat er gewoon helemaal geen ruimte voor je is geweest. Jij hebt niet de kans gehad jezelf te leren kennen, daarvoor heb je teveel afleiding op je bordje gekregen
Ik denk dat het er gewoon niet inzit, in onze familie, écht aandacht voor elkaar. Zo ben ik dus opgegroeid, dit is wat ik gewend ben.
Is het gek dan, dat ik daar niet tussen pas? En ik maar denken dat ik gek was... ik ben gewoon anders. En dat mag óók.
Waarom duurt het zó lang, voordat je daar achterkomt?
Daarom nog steeds verwonderd, dat ik hier, ondanks weinig schrijven, gezien en gehoord wordt, hoe is dat mogelijk? Mensen die mij niet eens kennen? .. Of juist daarom? Waar zit 'm dat in? (<- dit is een echte vraag)
ik had beloofd deze vraag nog eens te beantwoorden, beetje laat maar goed...
Hoe het mogelijk is dat je hier gehoord word, omdat je duidelijk schrijft wat er aan de hand is, open bent, eerlijk je gevoelens deelt waardoor het voor een ander makkelijker word om zich in te leven, en voor te stellen wat er aan de hand is. Bovendien zijn wij niet persoonlijk betrokken en kunnen reageren met gevoel, en niet vanuit ons gevoel van gemis. Je familie zal, net als jij, de kinderen missen, en meer reageren vanuit dit verdriet, je misschien wel willen sparen of juist boos zijn. Jou zien confronteert hun met hun eigen onmacht en keuzes. En het is voor de meeste mensen makkelijker om ergens tegen aan te schoppen.
En tegelijkertijd is dit een plek waar je mensen ontmoet die zich die pijn wel kunnen voorstellen, juist omdat ze hetzelfde meemaken, of omdat ze voelen hoeveel pijn het doet om je kinderen meer te missen dan binnen een "gewoon" gezin. Mensen die in de echte wereld ook meemaken dat er vooroordelen zijn, dat mensen niet bereid zijn het verhaal te horen, dat verdriet vooral snel voorbij moet zijn. Maar juist hier kun je zo vaak delen, ervaringen vertellen, leren van elkaars oplossingen, op andere gedachten komen doordat je ervaart dat er dus ook andere meningen zijn.
Binnen families word het anders zijn vaak niet geaccepteerd. Je moet voldoen aan de norm binnen de familie. Een soort cultuur in het klein zeg maar. En ja, als jij nou net degene bent die dus een heel ander levenspad heeft, die met pijn en verdriet wordt geconfronteerd is het soms voor die anderen makkelijker om het te negeren. En waarom het zo lang duurt voor je daar achter bent, ik denk dat dat komt doordat je zoveel dingen in je leven meemaakt dat er gewoon helemaal geen ruimte voor je is geweest. Jij hebt niet de kans gehad jezelf te leren kennen, daarvoor heb je teveel afleiding op je bordje gekregen
donderdag 8 november 2007 om 08:12
Gisteren was ik jarig.
Ja, mijn zus is hier geweest, met de twee kindjes.
Het ging perfect. Niks verwijten, niks gedoe... leuk met de kindjes, heerlijk weer kinderen in huis, genieten was dat, en met zus zelfs nog iets van gesprek gehad ook. Voelde allemaal goed.
Maar de dag eindigde in een crisis.
Mijn moeder.
Die belde de dag van tevoren, na vijf maanden géén contact.
En ik weet nu weer heel goed waarom.
Moet zo weg (therapiegroep), probeer straks meer te vertellen, als het dan nog nodig is om van me af te schrijven.
Ik voel me beroerd, moe, slecht, verdrietig, intens verdrietig.
Ja, mijn zus is hier geweest, met de twee kindjes.
Het ging perfect. Niks verwijten, niks gedoe... leuk met de kindjes, heerlijk weer kinderen in huis, genieten was dat, en met zus zelfs nog iets van gesprek gehad ook. Voelde allemaal goed.
Maar de dag eindigde in een crisis.
Mijn moeder.
Die belde de dag van tevoren, na vijf maanden géén contact.
En ik weet nu weer heel goed waarom.
Moet zo weg (therapiegroep), probeer straks meer te vertellen, als het dan nog nodig is om van me af te schrijven.
Ik voel me beroerd, moe, slecht, verdrietig, intens verdrietig.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 november 2007 om 15:50
Ha lieve Elmervrouw,
Ik lees nu pas je reactie. Ik ken dat, je schuldig voelen als je iets voor jezelf vraagt (zelfs al is het maar aandacht). Ik voel me daar alleen bij op mijn gemak als ik de balans direct weer terugbreng door zelf iets te geven. Net als met trakteren: ik wil best getrakteerd worden, maar sla het in mijn hoofd op dat ik een keer terug moet trakteren. Een schuld. Ik voel me aan die ander verplicht.
Nu zit ik in een situatie waarin ik niet veel kan geven en gedwongen ben te ontvangen. Ik moet het nu wel groter zien, want anders word ik straks opgevreten door een schuldgevoel en zal ik me aan de halve wereld verplicht voelen. Dat is moeilijk maar tegelijk een heel goed leerproces. Want ik leer nu nemen. Mijn moeder zegt: je bent zo gewend om te geven, nu moet je leren nemen. En mijn psychologe zegt het weer anders: je bent aan het oogsten. Met andere woorden: ik heb zelf de steun die ik nu ontvang, zelf gezaaid. Dat heb jij ook. Durf te oogsten!
liefs,
dubio
Ik lees nu pas je reactie. Ik ken dat, je schuldig voelen als je iets voor jezelf vraagt (zelfs al is het maar aandacht). Ik voel me daar alleen bij op mijn gemak als ik de balans direct weer terugbreng door zelf iets te geven. Net als met trakteren: ik wil best getrakteerd worden, maar sla het in mijn hoofd op dat ik een keer terug moet trakteren. Een schuld. Ik voel me aan die ander verplicht.
Nu zit ik in een situatie waarin ik niet veel kan geven en gedwongen ben te ontvangen. Ik moet het nu wel groter zien, want anders word ik straks opgevreten door een schuldgevoel en zal ik me aan de halve wereld verplicht voelen. Dat is moeilijk maar tegelijk een heel goed leerproces. Want ik leer nu nemen. Mijn moeder zegt: je bent zo gewend om te geven, nu moet je leren nemen. En mijn psychologe zegt het weer anders: je bent aan het oogsten. Met andere woorden: ik heb zelf de steun die ik nu ontvang, zelf gezaaid. Dat heb jij ook. Durf te oogsten!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 8 november 2007 om 15:51
donderdag 8 november 2007 om 22:56
Verjaardag was prima dag totdat zij kwam. Lieve vriendinnen gezien, mijn jongere zus weer gezien; ging allemaal soepel, en ik heb genoten van haar twee meiden, zo heerlijk weer kinderen in huis. Genoten van de kaartjes, mails, onverwachte cadeautjes, en een grote bos rozen in alle kleuren van mijn man. Met mijn zus was het alsof er geen tijd tussen had gezeten, dit voelde gewoon best wel goed - goed begin weer voor voorzichtig meer contact. En die kinderen.... zo lief, aandachtig, smelt, smelt.
's Avonds kwam mijn moeder. De dag tevoren belde ze. Na vijf maanden geen enkel contact te hebben gehad, nadat zij de hoorn had opgegooid in een telefoongesprek op mijn man zijn verjaardag. Nu belde ze; ze wilde me persoonlijk feliciteren, en vond ook dat het wel lang genoeg geduurd had. Klonk ook niet zielig, dus dat stemde me positief. Want dat was, wat me in dat laatste gesprek zo gigantisch teveel was geworden: zij 'staat ermee op en gaat ermee naar bed', voelt zich rot, en dat kwam dus omdat ik niet op bezoek kwam en niet belde. Mijn schuld, dus. Ik heb nu heel duidelijk kunnen vertellen dat dat niet mijn verantwoordelijkheid is, dat het haar leven is, en dat ze zelf haar dingen moet behappen, zeg maar. Dat doe ik ook, dat moet iedereen. Je eigen leven is je eigen verantwoordelijkheid. 'Misschien had ik ook wel wat zelfmedelijden,' zei ze..... Understatement tot en met, want dat is het juist waar ik zo tegenaan loop.
Ik kreeg zo al pratende ook nog een zelfinzicht: dat schuldgevoel heb ik me natuurlijk ook laten aanpraten, en die verantwoordelijkheid heb ik ook op me genomen. Ik heb, als oudste, altijd lopen regelen, zorgen en dat ging alleen maar door. En als dan je vader op zijn sterfbed ook nog vraagt of jij voor alles wilt zorgen, dan is dat nog eens een schep er bovenop. In dat eerdere telefoontje waarin het zo fout afliep, voelde ik me schuldig aan háár rotleven, door de manier waarop zij praatte.
(wordt vervolgd)
's Avonds kwam mijn moeder. De dag tevoren belde ze. Na vijf maanden geen enkel contact te hebben gehad, nadat zij de hoorn had opgegooid in een telefoongesprek op mijn man zijn verjaardag. Nu belde ze; ze wilde me persoonlijk feliciteren, en vond ook dat het wel lang genoeg geduurd had. Klonk ook niet zielig, dus dat stemde me positief. Want dat was, wat me in dat laatste gesprek zo gigantisch teveel was geworden: zij 'staat ermee op en gaat ermee naar bed', voelt zich rot, en dat kwam dus omdat ik niet op bezoek kwam en niet belde. Mijn schuld, dus. Ik heb nu heel duidelijk kunnen vertellen dat dat niet mijn verantwoordelijkheid is, dat het haar leven is, en dat ze zelf haar dingen moet behappen, zeg maar. Dat doe ik ook, dat moet iedereen. Je eigen leven is je eigen verantwoordelijkheid. 'Misschien had ik ook wel wat zelfmedelijden,' zei ze..... Understatement tot en met, want dat is het juist waar ik zo tegenaan loop.
Ik kreeg zo al pratende ook nog een zelfinzicht: dat schuldgevoel heb ik me natuurlijk ook laten aanpraten, en die verantwoordelijkheid heb ik ook op me genomen. Ik heb, als oudste, altijd lopen regelen, zorgen en dat ging alleen maar door. En als dan je vader op zijn sterfbed ook nog vraagt of jij voor alles wilt zorgen, dan is dat nog eens een schep er bovenop. In dat eerdere telefoontje waarin het zo fout afliep, voelde ik me schuldig aan háár rotleven, door de manier waarop zij praatte.
(wordt vervolgd)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 november 2007 om 23:04
Enfin, dat telefoongesprek de dag voor mijn verjaardag verliep dus positief, en ik was, ondanks de schok om haar na vijf maanden ineens weer te horen, dichtbij mezelf gebleven. Oké, dacht ik. Later teruggebeld, en afgesproken voor 's avonds. Gisteravond dus.
Ze kwam. Hele avond gepraat over ditjes en datjes. Toen ze haar jas al aanhad om weg te gaan, begon ze tegen mijn man ineens over dat verkeerd afgelopen eerdere telefoontje. Ik hield me erbuiten en luisterde alleen. Totdat ze zei 'had ik er misschien niet over moeten beginnen?' Toen kon ik me er niet meer buiten houden, en zei dat alleen ergens over praten iets kan oplossen. En van het een kwam het ander...
Uiteindelijk gingen we weer zitten, over en weer gepraat, en uiteindelijk heb ik gewoon eruit gegooid hoe ik me voelde. Dat ik me nog steeds niet met haar op mijn gemak voelde. En ik zei wat me écht dwars zat. Het niet geloofd worden, ze wil 'bewijs', ze vindt het ook normaal dat mijn broer dat soort vragen stelde. Nou vraag ik je. Bewijs van incest..... bewijs het maar. Je eigen moeder. Die je niet gelooft. Maar dat niet eerlijk rechtuit zegt. Nee, dat niet. Allemaal eromheen gedraai. Ik werd er niet goed van. Ik huilde. En dat in haar bijzijn. Nog nooit vertoond. Ik voelde zoveel verwarring.
Mijn man ging zo wat bemiddelen, want wat zij deed was dus typisch: ze dook helemaal in haar jas en zat daar als een zielig muisje waar geen woord meer uitkwam. Niks. Ik stortte mijn hart uit, en reactie: niks. Ik zei echte, diepe dingen, en reactie: niks. Dan denk je toch ook dat je gek bent, dat je zit te overdrijven... en dan zit ze daar zielig en zwakjes, stilletjes, weggedoken. En mijn man zei goede dingen, over een eerlijk gesprek, vragen stellen en een eerlijk antwoord krijgen. Ja, helemaal waar. En van mijn kant deed ik dat, ik vond het heel eng om zo echt vanuit mijn gevoel te praten, met al die emoties, maar dan helemaal geen reactie daarop te krijgen. Interactie nul komma nul.........
(wordt vervolgd)
Ze kwam. Hele avond gepraat over ditjes en datjes. Toen ze haar jas al aanhad om weg te gaan, begon ze tegen mijn man ineens over dat verkeerd afgelopen eerdere telefoontje. Ik hield me erbuiten en luisterde alleen. Totdat ze zei 'had ik er misschien niet over moeten beginnen?' Toen kon ik me er niet meer buiten houden, en zei dat alleen ergens over praten iets kan oplossen. En van het een kwam het ander...
Uiteindelijk gingen we weer zitten, over en weer gepraat, en uiteindelijk heb ik gewoon eruit gegooid hoe ik me voelde. Dat ik me nog steeds niet met haar op mijn gemak voelde. En ik zei wat me écht dwars zat. Het niet geloofd worden, ze wil 'bewijs', ze vindt het ook normaal dat mijn broer dat soort vragen stelde. Nou vraag ik je. Bewijs van incest..... bewijs het maar. Je eigen moeder. Die je niet gelooft. Maar dat niet eerlijk rechtuit zegt. Nee, dat niet. Allemaal eromheen gedraai. Ik werd er niet goed van. Ik huilde. En dat in haar bijzijn. Nog nooit vertoond. Ik voelde zoveel verwarring.
Mijn man ging zo wat bemiddelen, want wat zij deed was dus typisch: ze dook helemaal in haar jas en zat daar als een zielig muisje waar geen woord meer uitkwam. Niks. Ik stortte mijn hart uit, en reactie: niks. Ik zei echte, diepe dingen, en reactie: niks. Dan denk je toch ook dat je gek bent, dat je zit te overdrijven... en dan zit ze daar zielig en zwakjes, stilletjes, weggedoken. En mijn man zei goede dingen, over een eerlijk gesprek, vragen stellen en een eerlijk antwoord krijgen. Ja, helemaal waar. En van mijn kant deed ik dat, ik vond het heel eng om zo echt vanuit mijn gevoel te praten, met al die emoties, maar dan helemaal geen reactie daarop te krijgen. Interactie nul komma nul.........
(wordt vervolgd)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 november 2007 om 23:24
He lieve Elmervrouw,
Ik ben benieuwd hoe je verhaal afloopt, maar wil je alvast zeggen dat ik je erg moedig vindt! Wat een kracht kost het om zo tegen je moeder te praten! Je ziet het effect zelfs visueel als jij ruimte in durft te nemen: je moeder kromp letterlijk ineen.
Natuurlijk denk je dat gek bent als je tegen een muur staat te praten en geen sjoege krijgt. Maar feitelijk praat je vooral tegen jezelf. Het zijn dingen die je voor jezelf wilt zeggen en eruit wilt gooien, niet voor haar. Haar reactie is ondergeschikt, haar begrip al helemaal. Het gaat erom dat jij het zegt. Dan is die last bij jou weg. Niet helemaal natuurlijk, maar je hebt toch een stukje gedeponeerd op de plek waar die thuishoort. Wat er daar verder mee gebeurt, is jouw probleem niet.
Ik wilde ook nog iets zeggen over dat ruimte innemen, waar ik vanmiddag over schreef. Dat er ook wel iets egoïstisch inzit om altijd alleen maar te geven en minder terug te vragen. Want feitelijk komt het voort uit de angst om bij een ander in de schuld te staan. Dus zorg je ervoor dat de balans altijd de andere kant uitslaat en dat de ander altijd bij jou in de schuld staat. Je laat een ander eigenlijk niet geven.
Ik denk dat dat te maken kan hebben met het lief willen worden gevonden (bij mij althans). Als ik ervoor zorg dat ik meer geef dan ik terugkrijg, kan niemand er wat van zeggen. Dan kan niemand boos op me worden.
Elk gedrag dat je in de weg zit, levert je meestal ook wel positiefs op. Het helpt als je daar eerlijk naar kan kijken. Want dat is je comfort zone, zo ben je het gewend en daarom is het moeilijk te doorbreken. Als je begrijpt waarom iets comfortabel voelt, kun je het veranderen.
liefs,
dubio
Ik ben benieuwd hoe je verhaal afloopt, maar wil je alvast zeggen dat ik je erg moedig vindt! Wat een kracht kost het om zo tegen je moeder te praten! Je ziet het effect zelfs visueel als jij ruimte in durft te nemen: je moeder kromp letterlijk ineen.
Natuurlijk denk je dat gek bent als je tegen een muur staat te praten en geen sjoege krijgt. Maar feitelijk praat je vooral tegen jezelf. Het zijn dingen die je voor jezelf wilt zeggen en eruit wilt gooien, niet voor haar. Haar reactie is ondergeschikt, haar begrip al helemaal. Het gaat erom dat jij het zegt. Dan is die last bij jou weg. Niet helemaal natuurlijk, maar je hebt toch een stukje gedeponeerd op de plek waar die thuishoort. Wat er daar verder mee gebeurt, is jouw probleem niet.
Ik wilde ook nog iets zeggen over dat ruimte innemen, waar ik vanmiddag over schreef. Dat er ook wel iets egoïstisch inzit om altijd alleen maar te geven en minder terug te vragen. Want feitelijk komt het voort uit de angst om bij een ander in de schuld te staan. Dus zorg je ervoor dat de balans altijd de andere kant uitslaat en dat de ander altijd bij jou in de schuld staat. Je laat een ander eigenlijk niet geven.
Ik denk dat dat te maken kan hebben met het lief willen worden gevonden (bij mij althans). Als ik ervoor zorg dat ik meer geef dan ik terugkrijg, kan niemand er wat van zeggen. Dan kan niemand boos op me worden.
Elk gedrag dat je in de weg zit, levert je meestal ook wel positiefs op. Het helpt als je daar eerlijk naar kan kijken. Want dat is je comfort zone, zo ben je het gewend en daarom is het moeilijk te doorbreken. Als je begrijpt waarom iets comfortabel voelt, kun je het veranderen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 8 november 2007 om 23:34
Lieve Elmervrouw
eerst wil ik je nog even feliciteren met je verjaardag
En wat heb jij een moed getoond op je verjaardag!
Uiteindelijk toch het gesprek aangaan met je moeder, en ik geef Dubio daarin helemaal gelijk, haar reaktie is ondergeschikt
Je denkt misschien van niet maar besef je wel dat dit de eerste keer is dat ze heeft geluisterd. En misschien daarom wel niet kon reageren.
en ook ik ben benieuwd naar de afloop van je verhaal
eerst wil ik je nog even feliciteren met je verjaardag
En wat heb jij een moed getoond op je verjaardag!
Uiteindelijk toch het gesprek aangaan met je moeder, en ik geef Dubio daarin helemaal gelijk, haar reaktie is ondergeschikt
Je denkt misschien van niet maar besef je wel dat dit de eerste keer is dat ze heeft geluisterd. En misschien daarom wel niet kon reageren.
en ook ik ben benieuwd naar de afloop van je verhaal
donderdag 8 november 2007 om 23:37
Grrrr, net de rest getypt, loopt die computer vast.
Nou, zoveel ruimte heb ik niet ingenomen, zij vertoont dat gedrag normaal ook al, maar nu nog veel uitgesprokener.
Ik weet niet meer wat ik net allemaal had geschreven. Het beeld wat ik erbij heb, is dat van een huis waar niemand thuis is. En ik heb maar op ramen en deuren staan te kloppen. Tot nu toe. Wat doet dat met een kind? Wat doet dat met een volwassene? Het maakt me nu nog steeds in de war. Mijn gevoel uitspreken, dat mag niet, dat is raar, overdreven, fantasie, en ze kan er niet tegen. Nee, waarom niet? Ze durft zelfs tegen zichzelf niet eerlijk te zijn.
Mijn man zei naderhand:
ik weet zeker dat ze antwoorden heeft, maar ze verdomt het om ze te geven. Ze verdomt het om eerlijk te zijn, zelfs tegen zichzelf. Ze verdomt het om haar eigen dochter te horen, te helpen. Stort je je hart uit, maar het ketst alleen maar af op een muur. En jij gaat eraan kapot als je hiermee doorgaat.
Hij heeft zo gelijk.... want ik stortte in toen ze weg was. Ik vroeg aan hem hoe hij dat beleefde, toen ik zeg maar mijn hart uitstortte. Nou, hij voelde er pijn bij in zijn hart, hartzeer, letterlijk. Ja, want zo reageert iemand die wel gevoel heeft. En zo reageren mensen nu ook, als ik échte dingen zeg. Met warmte, met betrokkenheid. Zo reageerde mijn begeleidster in de therapiegroep, toen ik niet meer kon zeggen dan alleen maar dat het met mijn moeder te maken had, want meteen kon ik door al mijn emoties niet meer uit mijn woorden komen.
En dit ken ik niet van mezelf....... zo hevig.
De maat is vol. Ik kan niet meer met haar verder... IK KAN NIET MEER.
Ik ga hieraan kapot, steeds maar blijven proberen, open contact te krijgen. Dat gebeurt niet. Dat gaat niet lukken. Het is genoeg.
Nou, zoveel ruimte heb ik niet ingenomen, zij vertoont dat gedrag normaal ook al, maar nu nog veel uitgesprokener.
Ik weet niet meer wat ik net allemaal had geschreven. Het beeld wat ik erbij heb, is dat van een huis waar niemand thuis is. En ik heb maar op ramen en deuren staan te kloppen. Tot nu toe. Wat doet dat met een kind? Wat doet dat met een volwassene? Het maakt me nu nog steeds in de war. Mijn gevoel uitspreken, dat mag niet, dat is raar, overdreven, fantasie, en ze kan er niet tegen. Nee, waarom niet? Ze durft zelfs tegen zichzelf niet eerlijk te zijn.
Mijn man zei naderhand:
ik weet zeker dat ze antwoorden heeft, maar ze verdomt het om ze te geven. Ze verdomt het om eerlijk te zijn, zelfs tegen zichzelf. Ze verdomt het om haar eigen dochter te horen, te helpen. Stort je je hart uit, maar het ketst alleen maar af op een muur. En jij gaat eraan kapot als je hiermee doorgaat.
Hij heeft zo gelijk.... want ik stortte in toen ze weg was. Ik vroeg aan hem hoe hij dat beleefde, toen ik zeg maar mijn hart uitstortte. Nou, hij voelde er pijn bij in zijn hart, hartzeer, letterlijk. Ja, want zo reageert iemand die wel gevoel heeft. En zo reageren mensen nu ook, als ik échte dingen zeg. Met warmte, met betrokkenheid. Zo reageerde mijn begeleidster in de therapiegroep, toen ik niet meer kon zeggen dan alleen maar dat het met mijn moeder te maken had, want meteen kon ik door al mijn emoties niet meer uit mijn woorden komen.
En dit ken ik niet van mezelf....... zo hevig.
De maat is vol. Ik kan niet meer met haar verder... IK KAN NIET MEER.
Ik ga hieraan kapot, steeds maar blijven proberen, open contact te krijgen. Dat gebeurt niet. Dat gaat niet lukken. Het is genoeg.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
