Relaties
alle pijlers
Jarig..... ik mis haar :-(
donderdag 8 november 2007 om 23:40
Ik geloof er niks van dat mijn woorden echt binnenkwamen. Ik geloof dat ze zich er helemaal van afsluit. Dat ze het niet begrijpt, of simpelweg niet wil begrijpen. Dat ze zelf zo afgesloten is van haar gevoel, dat er niets meer binnenkomt. En dat er alleen maar sentiment uitkomt, valse krokodillentranen, maar geen tranen die mij raken omdat ze echt en doorvoeld zijn. Daar voel ik echt wel verschil in!
En als ze wilde, zou ze kunnen zeggen dat ze niet weet hoe... maar ze wil gewoonweg niet. Ze wil blijven zitten waar ze zit. Verroer je niet. Want oh, wat komt er dan bij jou zelf naar boven? Ik denk dat ze zelf heel wat te verbergen heeft. Het mag nog niet een millimetertje in beweging komen.
Nou, ik ben anders met mijn leven bezig, dat weet ik wel.
En als ze wilde, zou ze kunnen zeggen dat ze niet weet hoe... maar ze wil gewoonweg niet. Ze wil blijven zitten waar ze zit. Verroer je niet. Want oh, wat komt er dan bij jou zelf naar boven? Ik denk dat ze zelf heel wat te verbergen heeft. Het mag nog niet een millimetertje in beweging komen.
Nou, ik ben anders met mijn leven bezig, dat weet ik wel.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 november 2007 om 23:42
donderdag 8 november 2007 om 23:53
quote:Elmervrouw schreef op 08 november 2007 @ 23:40:
Ik geloof er niks van dat mijn woorden echt binnenkwamen. Ik geloof dat ze zich er helemaal van afsluit. Dat ze het niet begrijpt, of simpelweg niet wil begrijpen. Dat ze zelf zo afgesloten is van haar gevoel, dat er niets meer binnenkomt. En dat er alleen maar sentiment uitkomt, valse krokodillentranen, maar geen tranen die mij raken omdat ze echt en doorvoeld zijn. Daar voel ik echt wel verschil in!
En als ze wilde, zou ze kunnen zeggen dat ze niet weet hoe... maar ze wil gewoonweg niet. Ze wil blijven zitten waar ze zit. Verroer je niet. Want oh, wat komt er dan bij jou zelf naar boven? Ik denk dat ze zelf heel wat te verbergen heeft. Het mag nog niet een millimetertje in beweging komen.
Nou, ik ben anders met mijn leven bezig, dat weet ik wel.
de boosheid spat eraf Elmervrouw, wat goed!
Maar waarom zij niet wil of kan is haar probleem.
Jij hebt je hart gelucht, gezegd wat je dwars zat, haar de kans gegeven te reageren, dat is de winst in dit geval.
Jij weet inmiddels dat het ook anders kan en het maakt jouw verhaal niet minder waar.
Ga vooral door met je leven, je doet het goed!
en wat kunnen compu's soms irritant zijn
Ik geloof er niks van dat mijn woorden echt binnenkwamen. Ik geloof dat ze zich er helemaal van afsluit. Dat ze het niet begrijpt, of simpelweg niet wil begrijpen. Dat ze zelf zo afgesloten is van haar gevoel, dat er niets meer binnenkomt. En dat er alleen maar sentiment uitkomt, valse krokodillentranen, maar geen tranen die mij raken omdat ze echt en doorvoeld zijn. Daar voel ik echt wel verschil in!
En als ze wilde, zou ze kunnen zeggen dat ze niet weet hoe... maar ze wil gewoonweg niet. Ze wil blijven zitten waar ze zit. Verroer je niet. Want oh, wat komt er dan bij jou zelf naar boven? Ik denk dat ze zelf heel wat te verbergen heeft. Het mag nog niet een millimetertje in beweging komen.
Nou, ik ben anders met mijn leven bezig, dat weet ik wel.
de boosheid spat eraf Elmervrouw, wat goed!
Maar waarom zij niet wil of kan is haar probleem.
Jij hebt je hart gelucht, gezegd wat je dwars zat, haar de kans gegeven te reageren, dat is de winst in dit geval.
Jij weet inmiddels dat het ook anders kan en het maakt jouw verhaal niet minder waar.
Ga vooral door met je leven, je doet het goed!
en wat kunnen compu's soms irritant zijn
vrijdag 9 november 2007 om 11:32
Weet je wat ik denk Elmervrouw? Je vertelt haar niets nieuws. Ze weet het allemaal allang. Maar ze wil het niet weten, ze wil niet luisteren. Als ze jouw woorden toelaat, stort het kaartenhuis dat ze door de jaren heen zorgvuldig heeft opgebouwd, in één keer in elkaar. Wat voor verdedigingsmechanismen zal zij hebben ontwikkeld om met deze ziekelijke situatie om te gaan? Het maakt voor jou niet uit, jij hoeft je dat niet af te vragen, maar voor haar speelt dat elke dag. Dat kaartenhuis mag niet instorten, o nee, want dan is alles kapot. Dan kan ze niet meer de schijn ophouden en dan stort zij in, en haar hele leven erbij.
Dus ze is bang. Doodsbang. Want jij staat maar te blazen en briesen tegen dat kaartenhuis. Zo te horen hoef je niet te verwachten dat ze gaat veranderen, dat ze opeens wel de waarheid zal kunnen toelaten in haar leven. Want het hele kaartenhuis is gebouwd op leugens. Daar mag jij niet en niemand aan tornen. Ze kan geen echte tranen laten zien en geen echte woorden zeggen, want daarmee trekt ze steeds een kaartje eruit en dreigt de hele constructie om te vallen.
Ik hoop dat je nu rust kan vinden om haar te laten, met haar kaartenhuis. Gelukkig zal ze niet zijn. Word jij nu maar gelukkig, wees blij en trots op jezelf dat je zo'n mooi mens bent geworden ondanks dat je zulke ellendige ouders had. Dat is een grote prestatie! Je hebt een kracht in je die echt van jou alleen is en die heb je gebruikt om dit te overstijgen.
liefs,
dubio
Dus ze is bang. Doodsbang. Want jij staat maar te blazen en briesen tegen dat kaartenhuis. Zo te horen hoef je niet te verwachten dat ze gaat veranderen, dat ze opeens wel de waarheid zal kunnen toelaten in haar leven. Want het hele kaartenhuis is gebouwd op leugens. Daar mag jij niet en niemand aan tornen. Ze kan geen echte tranen laten zien en geen echte woorden zeggen, want daarmee trekt ze steeds een kaartje eruit en dreigt de hele constructie om te vallen.
Ik hoop dat je nu rust kan vinden om haar te laten, met haar kaartenhuis. Gelukkig zal ze niet zijn. Word jij nu maar gelukkig, wees blij en trots op jezelf dat je zo'n mooi mens bent geworden ondanks dat je zulke ellendige ouders had. Dat is een grote prestatie! Je hebt een kracht in je die echt van jou alleen is en die heb je gebruikt om dit te overstijgen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 9 november 2007 om 11:52
Ik lees vooral onmacht bij haar, niet perse onwil. Kan me voorstellen dat je haar zelf niet opzoekt, dat je liever geen contact hebt, zeker als het je zelf zo van je apropos brengt.
Vraag me af of ze zelf durft hierop terug te komen, of dat ze het onder tafel probeert te moffelen, weer maanden erover heen laat gaan voordat ze contact met je opneemt.
Communicatie is niet alleen ter plekke terug reageren, dat is ook later op iets terugkomen. Denk dat je de bereidheid van je moeder hiertoe moet afmeten aan haar bereidheid hierop terug te komen.
Wat goed van je dat je je zelf wél hebt geuit. Huilen mag, djeez, ook al heb je een moeder die geen moeder kan zijn, dat neemt niet weg dat je dat wel graag zou willen, gehoord worden door haar.
Maar gun je zelf de geruststelling dat het onmacht is en geen onwil.
Vraag me af of ze zelf durft hierop terug te komen, of dat ze het onder tafel probeert te moffelen, weer maanden erover heen laat gaan voordat ze contact met je opneemt.
Communicatie is niet alleen ter plekke terug reageren, dat is ook later op iets terugkomen. Denk dat je de bereidheid van je moeder hiertoe moet afmeten aan haar bereidheid hierop terug te komen.
Wat goed van je dat je je zelf wél hebt geuit. Huilen mag, djeez, ook al heb je een moeder die geen moeder kan zijn, dat neemt niet weg dat je dat wel graag zou willen, gehoord worden door haar.
Maar gun je zelf de geruststelling dat het onmacht is en geen onwil.
vrijdag 9 november 2007 om 15:08
Een kaartenhuis, ja, hoe waar is dat... en het is gebaseerd op drijfzand.
Of het nu onmacht is of onwil (ik geloof ook dat het meer onmacht is) dat verandert niks aan hoe ik het beleef, en hoe ik nu eindelijk eindelijk aan mezelf durf toe te geven dat ik dit zo voel. Hoe lang was ik me er niet eens bewust van, dát het anders kon. Dát ik wél tot gevoel in staat was.
Een moeder die zegt dat je vissenbloed hebt. Dat zei ze. Vroeger. Jij hebt vissenbloed. Ofwel: je hebt geen gevoel. En ik heb het geloofd. Want ik had alles wat ik voelde, zo ver weggestopt. Zo ver dat ik er geen enkel contact meer mee had. Zo moest ik overleven in een gezin dat op deze manier functioneerde. En zo heb ik heeeel lang geleefd. Totdat het gebeurde met de kinderen mij wakkerschudde.
Ik vind het terug. Ik voel nu wel degelijk hoe iemand mij benadert, hoe iemand mij behandelt. Hoe echte oprechtheid voelt. Het zijn nog steeds openbaringen voor mij. Ik ben aan het leren om eindelijk weer te vertrouwen op mijn gevoel. Dat het mag. Dat het niet belachelijk gemaakt wordt en niet afgedaan wordt als overdreven of aanstellerij of wat dan ook. Ik lééf. Ik ervaar. Nu wel! En ik ben daar blij om. Want eerst had ik nauwelijks een band met het leven en met mensen. Vroeg ik me af wat ik hier deed, waar ging het toch allemaal om?
Ik ben boos, ik ben verdrietig, en nog heel wat meer. Ik ben niet meer dat lieve rustige meisje met staartjes in het haar die zij maakte (en oh zo strak! en als je dan zei dat het pijn deed, was dat onzin! haarpijn bestaat niet!)
Ik wil wel van me afschreeuwen. En nog hou ik me teveel in. Maar ik ben aan het leren. Mooi dus als het van het scherm afspat en ráákt. Mooi dus als iemand mijn boek leest en het raakt diegene. Dan gebeurt er tenminste iets.
Of het nu onmacht is of onwil (ik geloof ook dat het meer onmacht is) dat verandert niks aan hoe ik het beleef, en hoe ik nu eindelijk eindelijk aan mezelf durf toe te geven dat ik dit zo voel. Hoe lang was ik me er niet eens bewust van, dát het anders kon. Dát ik wél tot gevoel in staat was.
Een moeder die zegt dat je vissenbloed hebt. Dat zei ze. Vroeger. Jij hebt vissenbloed. Ofwel: je hebt geen gevoel. En ik heb het geloofd. Want ik had alles wat ik voelde, zo ver weggestopt. Zo ver dat ik er geen enkel contact meer mee had. Zo moest ik overleven in een gezin dat op deze manier functioneerde. En zo heb ik heeeel lang geleefd. Totdat het gebeurde met de kinderen mij wakkerschudde.
Ik vind het terug. Ik voel nu wel degelijk hoe iemand mij benadert, hoe iemand mij behandelt. Hoe echte oprechtheid voelt. Het zijn nog steeds openbaringen voor mij. Ik ben aan het leren om eindelijk weer te vertrouwen op mijn gevoel. Dat het mag. Dat het niet belachelijk gemaakt wordt en niet afgedaan wordt als overdreven of aanstellerij of wat dan ook. Ik lééf. Ik ervaar. Nu wel! En ik ben daar blij om. Want eerst had ik nauwelijks een band met het leven en met mensen. Vroeg ik me af wat ik hier deed, waar ging het toch allemaal om?
Ik ben boos, ik ben verdrietig, en nog heel wat meer. Ik ben niet meer dat lieve rustige meisje met staartjes in het haar die zij maakte (en oh zo strak! en als je dan zei dat het pijn deed, was dat onzin! haarpijn bestaat niet!)
Ik wil wel van me afschreeuwen. En nog hou ik me teveel in. Maar ik ben aan het leren. Mooi dus als het van het scherm afspat en ráákt. Mooi dus als iemand mijn boek leest en het raakt diegene. Dan gebeurt er tenminste iets.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 november 2007 om 15:08
Een kaartenhuis, ja, hoe waar is dat... en het is gebaseerd op drijfzand.
Of het nu onmacht is of onwil (ik geloof ook dat het meer onmacht is) dat verandert niks aan hoe ik het beleef, en hoe ik nu eindelijk eindelijk aan mezelf durf toe te geven dat ik dit zo voel. Hoe lang was ik me er niet eens bewust van, dát het anders kon. Dát ik wél tot gevoel in staat was.
Een moeder die zegt dat je vissenbloed hebt. Dat zei ze. Vroeger. Jij hebt vissenbloed. Ofwel: je hebt geen gevoel. En ik heb het geloofd. Want ik had alles wat ik voelde, zo ver weggestopt. Zo ver dat ik er geen enkel contact meer mee had. Zo moest ik overleven in een gezin dat op deze manier functioneerde. En zo heb ik heeeel lang geleefd. Totdat het gebeurde met de kinderen mij wakkerschudde.
Ik vind het terug. Ik voel nu wel degelijk hoe iemand mij benadert, hoe iemand mij behandelt. Hoe echte oprechtheid voelt. Het zijn nog steeds openbaringen voor mij. Ik ben aan het leren om eindelijk weer te vertrouwen op mijn gevoel. Dat het mag. Dat het niet belachelijk gemaakt wordt en niet afgedaan wordt als overdreven of aanstellerij of wat dan ook. Ik lééf. Ik ervaar. Nu wel! En ik ben daar blij om. Want eerst had ik nauwelijks een band met het leven en met mensen. Vroeg ik me af wat ik hier deed, waar ging het toch allemaal om?
Ik ben boos, ik ben verdrietig, en nog heel wat meer. Ik ben niet meer dat lieve rustige meisje met staartjes in het haar die zij maakte (en oh zo strak! en als je dan zei dat het pijn deed, was dat onzin! haarpijn bestaat niet!)
Ik wil wel van me afschreeuwen. En nog hou ik me teveel in. Maar ik ben aan het leren. Mooi dus als het van het scherm afspat en ráákt. Mooi dus als iemand mijn boek leest en het raakt diegene. Dan gebeurt er tenminste iets.
Of het nu onmacht is of onwil (ik geloof ook dat het meer onmacht is) dat verandert niks aan hoe ik het beleef, en hoe ik nu eindelijk eindelijk aan mezelf durf toe te geven dat ik dit zo voel. Hoe lang was ik me er niet eens bewust van, dát het anders kon. Dát ik wél tot gevoel in staat was.
Een moeder die zegt dat je vissenbloed hebt. Dat zei ze. Vroeger. Jij hebt vissenbloed. Ofwel: je hebt geen gevoel. En ik heb het geloofd. Want ik had alles wat ik voelde, zo ver weggestopt. Zo ver dat ik er geen enkel contact meer mee had. Zo moest ik overleven in een gezin dat op deze manier functioneerde. En zo heb ik heeeel lang geleefd. Totdat het gebeurde met de kinderen mij wakkerschudde.
Ik vind het terug. Ik voel nu wel degelijk hoe iemand mij benadert, hoe iemand mij behandelt. Hoe echte oprechtheid voelt. Het zijn nog steeds openbaringen voor mij. Ik ben aan het leren om eindelijk weer te vertrouwen op mijn gevoel. Dat het mag. Dat het niet belachelijk gemaakt wordt en niet afgedaan wordt als overdreven of aanstellerij of wat dan ook. Ik lééf. Ik ervaar. Nu wel! En ik ben daar blij om. Want eerst had ik nauwelijks een band met het leven en met mensen. Vroeg ik me af wat ik hier deed, waar ging het toch allemaal om?
Ik ben boos, ik ben verdrietig, en nog heel wat meer. Ik ben niet meer dat lieve rustige meisje met staartjes in het haar die zij maakte (en oh zo strak! en als je dan zei dat het pijn deed, was dat onzin! haarpijn bestaat niet!)
Ik wil wel van me afschreeuwen. En nog hou ik me teveel in. Maar ik ben aan het leren. Mooi dus als het van het scherm afspat en ráákt. Mooi dus als iemand mijn boek leest en het raakt diegene. Dan gebeurt er tenminste iets.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 november 2007 om 15:15
Ik heb helemaal geen zin meer om nog meer te willen begrijpen van haar. Dat heb ik mijn hele leven al gedaan. Ik heb met haar gepraat over haar jeugd, over haar leven, vragen gesteld, om haar te leren kennen, om te begrijpen hoe het allemaal is geweest voor haar. Heb een duidelijk beeld van haar leven voordat ze trouwde. Correctie: moest trouwen. Deze lastige Elmervrouw veroorzaakte die onmetelijke schande dat ze moest trouwen.
Daarom wilde ik alles goedmaken. Hou van mij, zie mij. Op zoveel manieren, altijd maar weer. Maar ik kan haar leven niet goedmaken! Ze moet zelf omgaan met de lastige items van haar leven. Daar ben ik niet verantwoordelijk voor. Dat ik onbedoeld in hun leven kwam, is niet mijn schuld. Daar hebben ze toch echt zelf iets voor gedaan. Maar hoe zwaar heb ik alles op me genomen. Overal voor zorgen. Voor mijn jongere zusjes en broertje, vroeger. En nog heel lang. Voor haar. Voor haar. Moeder, zie mij nu eindelijk eens!!!
Ze is er niet toe in staat. Ik klop op de deur van een leeg huis. Kaartenhuis, zo je wilt. Ze is er niet, ze leeft in haar eigen fantasiewereldje van happy family, gezellig. Zeg vooral niets sfeerbedervends! Waarom loop je niet gewoon in de pas? Mijn woorden hoor, dit. Zij zal het niet rechtuit zeggen.
En waarom verstoor je dan ook nog eens het beeld van mijn lieve man zaliger? Oh jij toch ook altijd......!
Ik gooi het van me af!! Ik wil niet meer begrijpen. Want het haalt mij uit mijn kracht. Dan moet ik haar zielig vinden? Dan moet ik haar maar wat ontzien? En wat doet zij met mij? Wat doet ze tot nu toe met mij? Ze laat me liever geloven dat ik gek ben, dan ook maar één hand naar mij uitsteken.
Daarom wilde ik alles goedmaken. Hou van mij, zie mij. Op zoveel manieren, altijd maar weer. Maar ik kan haar leven niet goedmaken! Ze moet zelf omgaan met de lastige items van haar leven. Daar ben ik niet verantwoordelijk voor. Dat ik onbedoeld in hun leven kwam, is niet mijn schuld. Daar hebben ze toch echt zelf iets voor gedaan. Maar hoe zwaar heb ik alles op me genomen. Overal voor zorgen. Voor mijn jongere zusjes en broertje, vroeger. En nog heel lang. Voor haar. Voor haar. Moeder, zie mij nu eindelijk eens!!!
Ze is er niet toe in staat. Ik klop op de deur van een leeg huis. Kaartenhuis, zo je wilt. Ze is er niet, ze leeft in haar eigen fantasiewereldje van happy family, gezellig. Zeg vooral niets sfeerbedervends! Waarom loop je niet gewoon in de pas? Mijn woorden hoor, dit. Zij zal het niet rechtuit zeggen.
En waarom verstoor je dan ook nog eens het beeld van mijn lieve man zaliger? Oh jij toch ook altijd......!
Ik gooi het van me af!! Ik wil niet meer begrijpen. Want het haalt mij uit mijn kracht. Dan moet ik haar zielig vinden? Dan moet ik haar maar wat ontzien? En wat doet zij met mij? Wat doet ze tot nu toe met mij? Ze laat me liever geloven dat ik gek ben, dan ook maar één hand naar mij uitsteken.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 november 2007 om 15:21
Als ik aan dat beeld van haar denk, zo in die stoel bij mij thuis, diep in haar jas weggedoken, stilletjes, stijf rechtop, witjes. Het tóppunt van zieligheid. Dit beeld maakt me razend en machteloos tegelijk. Razend, want ik zou haar wel door elkaar willen schudden! Mens, word eens een keer wakker. Word wakker, voordat je ook je kind kwijt bent. Ze is me kwijt, want ik zal haar nooit meer vertrouwen. Omdat ze nooit, nooit eerlijk tegen mij is geweest en het ook niet zal worden. Een leven, gevangen in angst. Maar ook geen stap doen om daaruit te komen. Niks. Niks. Blijf zitten waar je zit. In dat stoeltje, in je muizenhouding.
Machteloos maakt het mij, want tegen iemand die zo overduidelijk krachteloos is, het niet aankan, daar praat je toch niet hard tegen?! Dat doe je toch niet?! Wat voor dochter ben je dan? Die geef je troostende woordjes, van tegemoetkoming, die vertroetel je toch?
Maar ik kóts ervan. Zo heeft ze me altijd in haar macht gehad. En het werkte altijd. Ik hield mijn mond, ik hield alles, alles ALLES binnen. Totdat ik er zelf bijna in stikte. Tot ziekwordens toe, en maar aanpassen, aanpassen.
Ik kan niet meer! Ik wil het wel uitschrééuwen. Ik bevrijd mezelf. Ja, IK wél. Wat zij doet, moet ze zelf maar weten. Het is haar leven.
En dit is mijn leven!!
Machteloos maakt het mij, want tegen iemand die zo overduidelijk krachteloos is, het niet aankan, daar praat je toch niet hard tegen?! Dat doe je toch niet?! Wat voor dochter ben je dan? Die geef je troostende woordjes, van tegemoetkoming, die vertroetel je toch?
Maar ik kóts ervan. Zo heeft ze me altijd in haar macht gehad. En het werkte altijd. Ik hield mijn mond, ik hield alles, alles ALLES binnen. Totdat ik er zelf bijna in stikte. Tot ziekwordens toe, en maar aanpassen, aanpassen.
Ik kan niet meer! Ik wil het wel uitschrééuwen. Ik bevrijd mezelf. Ja, IK wél. Wat zij doet, moet ze zelf maar weten. Het is haar leven.
En dit is mijn leven!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 november 2007 om 15:31
Verdorie Elmervrouw. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Wat een temperament! Wat een kracht! En zoveel gevoelens... Wat heb jij een power zeg! Je bent volgens mij zo goed bezig om jezelf omhoog te vechten. Ik ken je natuurlijk niet echt, maar ik leef met je mee. Word trots van de woorden die jij hier soms neerzet. Trots op een vreemde Maar wel gemeend hoor!
Andere dames hier. Jullie zijn ook zo ontzettend goed in het geven van inzicht en het verduidelijken van hoe dingen soms in elkaar zitten.
Dit is echt een mooi topic, hoe verdrietig het ook is dat hij moest ontstaan.
Andere dames hier. Jullie zijn ook zo ontzettend goed in het geven van inzicht en het verduidelijken van hoe dingen soms in elkaar zitten.
Dit is echt een mooi topic, hoe verdrietig het ook is dat hij moest ontstaan.
anoniem_27346 wijzigde dit bericht op 09-11-2007 15:33
Reden: typo
Reden: typo
% gewijzigd
vrijdag 9 november 2007 om 15:46
vrijdag 9 november 2007 om 15:54
Och lieve elmervrouw... Kon ik je maar stevig vastpakken, knuffelen, ....
Ook al ken ik je niet, ik ben ook trots op je. Je bent zo verschrikkelijk sterk, en tegelijk zo verschrikkelijk kwetsbaar. En zo'n mooie vrouw. Zo.... Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Ik vind het zo enorm knap van je dat je op je verjaardag nog wel, zo sterk kon zijn. Ik hoop dat Elmerman je de liefde en warmte kan geven die ik je toewens, en die je volgens mij hard nodig hebt.
Ook al ken ik je niet, ik ben ook trots op je. Je bent zo verschrikkelijk sterk, en tegelijk zo verschrikkelijk kwetsbaar. En zo'n mooie vrouw. Zo.... Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Ik vind het zo enorm knap van je dat je op je verjaardag nog wel, zo sterk kon zijn. Ik hoop dat Elmerman je de liefde en warmte kan geven die ik je toewens, en die je volgens mij hard nodig hebt.
vrijdag 9 november 2007 om 16:23
Huh... dit was nog bepaald niet alles, hoor, wat ik tegen haar heb gezegd. Ik heb me nog ingehouden. Toch nog téveel medelijden.
Dat beeld hé, van die oude vrouw daar weggedoken in haar jas in die stoel....
grr, mijn medelijden haalt me uit mijn kracht.
Maarreh, ik ben op weg, en ik héb dingen gezegd. En ik vind mezelf ook moedig. Heel moedig. Want ik was ook bang. Waarvoor eigenlijk? Het is de angst van dat kleine kind dat ik was, dat een heel leven van angst achter de rug heeft. Overweldigende angst. Zelfs als volwassene voelt het nog als hevige angst, kun je nagaan. Dat kleine kind laat nu voelen en laat me nu zeggen met woorden, hoe het was. Hoe dit leven met zo'n moeder was. En die moeder heeft er nu een heel klein beetje van gehoord.
En dan nog durven vragen om bewijzen?!!
Dat beeld hé, van die oude vrouw daar weggedoken in haar jas in die stoel....
grr, mijn medelijden haalt me uit mijn kracht.
Maarreh, ik ben op weg, en ik héb dingen gezegd. En ik vind mezelf ook moedig. Heel moedig. Want ik was ook bang. Waarvoor eigenlijk? Het is de angst van dat kleine kind dat ik was, dat een heel leven van angst achter de rug heeft. Overweldigende angst. Zelfs als volwassene voelt het nog als hevige angst, kun je nagaan. Dat kleine kind laat nu voelen en laat me nu zeggen met woorden, hoe het was. Hoe dit leven met zo'n moeder was. En die moeder heeft er nu een heel klein beetje van gehoord.
En dan nog durven vragen om bewijzen?!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 november 2007 om 17:25
Elmervrouw, je zult de bevestiging misschien wel nooit krijgen, maar toch is het goed dat je het hardop zegt. Het is waar, dat weet JIJ. Het gaat ook om jou! Je bent bezig met een enorme ontwikkeling op emotioneel gebied. Dat bange meisje wat binnen in jou zit is gaan praten. Niet meer verschuilen of verstoppen, maar zeggen hoe het is en wat er is gebeurd. Zo goed! Groei verder elmervrouw!
Jouw medelijden voor je moeder bewijst voor mij alleen maar dat je een mens bent met gevoel. en dat is zo veel beter dan iemand zonder gevoel...
Jouw medelijden voor je moeder bewijst voor mij alleen maar dat je een mens bent met gevoel. en dat is zo veel beter dan iemand zonder gevoel...
vrijdag 9 november 2007 om 22:20
Lieve Elmervrouw, wat een heftige tijd maak je door. Je weet je enorm goed uit te drukken. Ik weet zeker dat je dat ook hebt gedaan toen je tegen je moeder praatte. Dus aan jou ligt het niet dat ze je niet begrijpt.
Ik weet niet of ik haar machteloos en krachteloos vind. Ik ken haar natuurlijk niet, maar wat zou haar machteloos maken? Waarom heeft zij geen controle over haar leven en over haar eigen handelen? Ze is toch een volwassen, geestelijk (redelijk) gezonde vrouw?
Is het dan niet een keuze om zich zo zwak en weerloos op te stellen? Omdat dat bij jou altijd heeft gewerkt? Ik vermoed dat jij iemand bent die zich gewoonlijk identificeert met de underdog, die opkomt voor zwakkeren. Dat is op zich een heel sterke eigenschap, maar er zijn mensen die bepaalde eigenschappen tot een zwakke plek weten te maken. Lees maar op 'Oogkleppen'. Emotionele chantage. De aandacht gaat naar haar, zelfs als jij praat en schreeuwt en huilt en je hele ziel uitstort. Want ondertussen denk je: kijk haar daar nu zitten, zo'n zielig klein vogeltje.
Ik denk niet dat ze zo zwak is. Ja, natuurlijk is het zwak om zo met je dochter om te gaan, haar zo genadeloos te laten vallen. Maar ik denk echt dat ze ook anders had en zou kunnen doen. Die kracht heeft ieder mens in zich, het is alleen een kwestie van die willen aanboren.
Jij ervaart nu hoe het is als je die kracht aanboort, en voelt die energie nu door je stromen en bijna uit je lijf barsten. Die kwaadheid is jouw kracht. Dat is ook een keuze. Jij had een heel andere keuze kunnen maken om met je verleden af te rekenen. Drank, drugsverslaving, therapeutisch winkelen, medicijngebruik, depressiviteit, van de ene in de andere destructieve relatie rollen. Jij bent er hier en nu, je staat rechtovereind, je bouwt je leven op, je functioneert als een volwassen, volwaardig en geestelijk gezond mens. Jouw moeder had, met alle obstakels die ze in haar jonge leven moest overwinnen, ook een andere keuze kunnen maken. Ze heeft haar kracht niet aangeboord, ze heeft gekozen voor zwakte en voor het teren op de energie van anderen. Het is ook een manier om te overleven. Het is, denk ik, wel een manier waar je erg eenzaam van wordt.
Mijn kleine meisje is pas door haar vader geslagen. Ik sta als een leeuwin op om haar te verdedigen en zal geen maatregel schuwen om te voorkomen dat dit ooit nog gebeurt. Ik ben haar moeder. Ik ben er voor haar. Ik bescherm haar. Het kan zijn dat het nog eens gebeurt, als ik er niet bij ben, als de kinderen bij hun vader zijn. Maar dat is dan meteen de laatste keer. Het maakt niet uit dat het hun vader is, als die vader zich niet als een vader gedraagt, dan verspeelt hij zijn rechten. En dan sta ik als hun moeder pal voor ze. Dat is moeder zijn. Een moeder doet dat. Elke moeder zou dat doen.
Is jouw moeder wel een moeder? Verdient ze die titel wel?
liefs en een dikke
dubio
Ik weet niet of ik haar machteloos en krachteloos vind. Ik ken haar natuurlijk niet, maar wat zou haar machteloos maken? Waarom heeft zij geen controle over haar leven en over haar eigen handelen? Ze is toch een volwassen, geestelijk (redelijk) gezonde vrouw?
Is het dan niet een keuze om zich zo zwak en weerloos op te stellen? Omdat dat bij jou altijd heeft gewerkt? Ik vermoed dat jij iemand bent die zich gewoonlijk identificeert met de underdog, die opkomt voor zwakkeren. Dat is op zich een heel sterke eigenschap, maar er zijn mensen die bepaalde eigenschappen tot een zwakke plek weten te maken. Lees maar op 'Oogkleppen'. Emotionele chantage. De aandacht gaat naar haar, zelfs als jij praat en schreeuwt en huilt en je hele ziel uitstort. Want ondertussen denk je: kijk haar daar nu zitten, zo'n zielig klein vogeltje.
Ik denk niet dat ze zo zwak is. Ja, natuurlijk is het zwak om zo met je dochter om te gaan, haar zo genadeloos te laten vallen. Maar ik denk echt dat ze ook anders had en zou kunnen doen. Die kracht heeft ieder mens in zich, het is alleen een kwestie van die willen aanboren.
Jij ervaart nu hoe het is als je die kracht aanboort, en voelt die energie nu door je stromen en bijna uit je lijf barsten. Die kwaadheid is jouw kracht. Dat is ook een keuze. Jij had een heel andere keuze kunnen maken om met je verleden af te rekenen. Drank, drugsverslaving, therapeutisch winkelen, medicijngebruik, depressiviteit, van de ene in de andere destructieve relatie rollen. Jij bent er hier en nu, je staat rechtovereind, je bouwt je leven op, je functioneert als een volwassen, volwaardig en geestelijk gezond mens. Jouw moeder had, met alle obstakels die ze in haar jonge leven moest overwinnen, ook een andere keuze kunnen maken. Ze heeft haar kracht niet aangeboord, ze heeft gekozen voor zwakte en voor het teren op de energie van anderen. Het is ook een manier om te overleven. Het is, denk ik, wel een manier waar je erg eenzaam van wordt.
Mijn kleine meisje is pas door haar vader geslagen. Ik sta als een leeuwin op om haar te verdedigen en zal geen maatregel schuwen om te voorkomen dat dit ooit nog gebeurt. Ik ben haar moeder. Ik ben er voor haar. Ik bescherm haar. Het kan zijn dat het nog eens gebeurt, als ik er niet bij ben, als de kinderen bij hun vader zijn. Maar dat is dan meteen de laatste keer. Het maakt niet uit dat het hun vader is, als die vader zich niet als een vader gedraagt, dan verspeelt hij zijn rechten. En dan sta ik als hun moeder pal voor ze. Dat is moeder zijn. Een moeder doet dat. Elke moeder zou dat doen.
Is jouw moeder wel een moeder? Verdient ze die titel wel?
liefs en een dikke
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 9 november 2007 om 22:33
quote:Mijn kleine meisje is pas door haar vader geslagen. Ik sta als een leeuwin op om haar te verdedigen en zal geen maatregel schuwen om te voorkomen dat dit ooit nog gebeurt. Ik ben haar moeder. Ik ben er voor haar. Ik bescherm haar. Het kan zijn dat het nog eens gebeurt, als ik er niet bij ben, als de kinderen bij hun vader zijn. Maar dat is dan meteen de laatste keer. Het maakt niet uit dat het hun vader is, als die vader zich niet als een vader gedraagt, dan verspeelt hij zijn rechten. En dan sta ik als hun moeder pal voor ze. Dat is moeder zijn. Een moeder doet dat. Elke moeder zou dat doen.
Oh Dubio!
Wat een moeder heeft jouw meisje! Ik moet gewoon huilen van deze woorden. Zo voor je kind staan. Pal staan. Dat hoort een moeder ook te doen. Onvoorwaardelijk. Hoe kun je je eigen kind ook niet geloven? Ik kan er gewoon niet bij, dat mijn moeder mij niet gelooft. Ze wéét hoe ik heel mijn leven heb geworsteld met mezelf, hoe bang ik al als heel klein meisje rondliep. Hoe ik vaak ziek en misselijk thuiskwam uit mijn eerste baan, tussen allemaal mannen die de hele dag over seks praatten. En ik die daar als 19-jarig meisje niet tegenop kon, en de trigger nog niet begreep. Ze stuurde me naar de dokter, en dat was het. En die stuurde me naar de yoga. Zoek het maar uit.
En dat heb ik gedaan. Jaren en jaren. Therapie, andere therapie, en nog meer therapie. Zoeken. Proberen. Huwelijk misgelopen. En nog meer, ach laat ook maar, misschien moet ik het er nu niet over hebben. Ik ben zo kwaad op haar, omdat ze altijd, altijd haar ogen heeft gesloten. Dat ze met mij geen problemen had, dat kwam wel lekker uit. Dat ik zo verstandig en verantwoordelijk was, dat kwam wel lekker uit. Maar waar was ik? Wanneer mocht ik gewoon kind zijn, onbezorgd kind zijn? Me beschermd weten, geborgen? NIKS. Echt niks. Altijd bang. Altijd bang!
Hoe moeilijk is het dan om zelf te stap te durven nemen om kinderen te krijgen. Lang uitgesteld. Toch aangedurfd. Man neemt ze mee. Weg. Ik heb ze niet kunnen beschermen. Maar zo lang ze bij mij waren, heb ik alles-alles-alles voor ze gedaan, wist ik alles van ze, heb ik al die zes en vier jaren van hun leven zo goed als ik kon van ze gehouden.
Nee, mijn moeder is een biologische moeder, en dat is het dan. Meer niet. Wat zit het me hoog. Ik wil hier wel blijven schrijven. Het begint nu pas echt door te dringen allemaal.
Oh Dubio!
Wat een moeder heeft jouw meisje! Ik moet gewoon huilen van deze woorden. Zo voor je kind staan. Pal staan. Dat hoort een moeder ook te doen. Onvoorwaardelijk. Hoe kun je je eigen kind ook niet geloven? Ik kan er gewoon niet bij, dat mijn moeder mij niet gelooft. Ze wéét hoe ik heel mijn leven heb geworsteld met mezelf, hoe bang ik al als heel klein meisje rondliep. Hoe ik vaak ziek en misselijk thuiskwam uit mijn eerste baan, tussen allemaal mannen die de hele dag over seks praatten. En ik die daar als 19-jarig meisje niet tegenop kon, en de trigger nog niet begreep. Ze stuurde me naar de dokter, en dat was het. En die stuurde me naar de yoga. Zoek het maar uit.
En dat heb ik gedaan. Jaren en jaren. Therapie, andere therapie, en nog meer therapie. Zoeken. Proberen. Huwelijk misgelopen. En nog meer, ach laat ook maar, misschien moet ik het er nu niet over hebben. Ik ben zo kwaad op haar, omdat ze altijd, altijd haar ogen heeft gesloten. Dat ze met mij geen problemen had, dat kwam wel lekker uit. Dat ik zo verstandig en verantwoordelijk was, dat kwam wel lekker uit. Maar waar was ik? Wanneer mocht ik gewoon kind zijn, onbezorgd kind zijn? Me beschermd weten, geborgen? NIKS. Echt niks. Altijd bang. Altijd bang!
Hoe moeilijk is het dan om zelf te stap te durven nemen om kinderen te krijgen. Lang uitgesteld. Toch aangedurfd. Man neemt ze mee. Weg. Ik heb ze niet kunnen beschermen. Maar zo lang ze bij mij waren, heb ik alles-alles-alles voor ze gedaan, wist ik alles van ze, heb ik al die zes en vier jaren van hun leven zo goed als ik kon van ze gehouden.
Nee, mijn moeder is een biologische moeder, en dat is het dan. Meer niet. Wat zit het me hoog. Ik wil hier wel blijven schrijven. Het begint nu pas echt door te dringen allemaal.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 november 2007 om 23:17
Hoi Elmervrouw,
heb net je hele verhaal door zitten spitten en ik ben echt helemaal geemotioneerd door wat je allemaal mee hebt gemaakt en waar je nog mee te maken hebt! Wat ontzettend moeilijk moet het zijn om al zolang je kindjes te moeten missen en gewoon niet weten waar ze zijn. Ik hoop in ieder geval niet in Irak, het lijkt me zo ontzettend gevaarlijk daar kunnen ze gewoon echt niet zijn!! Is er nog helemaal geen enkel spoor gevonden waar ze zich kunnen bevinden met je ex? Ook alle emotionele toestanden met je familie maken het er allemaal niet makkelijker op. Ik wil je heel veel sterkte wensen in ieder geval, weet verder ook niet eens wat ik moet zeggen, alleen dat ik met je meeleef!
Liefs,
Risotje
heb net je hele verhaal door zitten spitten en ik ben echt helemaal geemotioneerd door wat je allemaal mee hebt gemaakt en waar je nog mee te maken hebt! Wat ontzettend moeilijk moet het zijn om al zolang je kindjes te moeten missen en gewoon niet weten waar ze zijn. Ik hoop in ieder geval niet in Irak, het lijkt me zo ontzettend gevaarlijk daar kunnen ze gewoon echt niet zijn!! Is er nog helemaal geen enkel spoor gevonden waar ze zich kunnen bevinden met je ex? Ook alle emotionele toestanden met je familie maken het er allemaal niet makkelijker op. Ik wil je heel veel sterkte wensen in ieder geval, weet verder ook niet eens wat ik moet zeggen, alleen dat ik met je meeleef!
Liefs,
Risotje
zaterdag 10 november 2007 om 12:37
Prada, nee, niet gelezen.
Risotje, het héle verhaal? Poeh, wat een doorzettingsvermogen! Dank je voor je sterktewens. Kan ik wel gebruiken. Dit met mijn familie maakt het nog zwaarder, dit zijn zulke diepgaande dingen. Nee, er is geen enkel spoor gevonden, nooit meer iets gehoord, geen idee waar ze zijn. Misschien vind je het leuk om verder te lezen op hyves: http://veertjesvrouw.hyves.nl/
Je vindt hier ook een blog en een hyve over de kinderen: gezocht mijn kinderen.
Risotje, het héle verhaal? Poeh, wat een doorzettingsvermogen! Dank je voor je sterktewens. Kan ik wel gebruiken. Dit met mijn familie maakt het nog zwaarder, dit zijn zulke diepgaande dingen. Nee, er is geen enkel spoor gevonden, nooit meer iets gehoord, geen idee waar ze zijn. Misschien vind je het leuk om verder te lezen op hyves: http://veertjesvrouw.hyves.nl/
Je vindt hier ook een blog en een hyve over de kinderen: gezocht mijn kinderen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 10 november 2007 om 12:40
Vanmorgen wakker met schrik. Gedroomd over mijn moeder. Dat ze belde en een gewoon kletsverhaal over ditjes en datjes begon, en niets meer zei over het gebeurde. En in mijn droom realiseerde ik me dat verder contact in werkelijkheid ook zo zou gaan. Dat kan ik niet meer, dat wil ik niet meer. En ik begon te zeggen: ik heb nagedacht, ik wil je de komende drie maanden niet meer zien.....
En schrok toen echt wakker met zoiets van: hoezo drie maanden? Waarom een termijn?.... Duidelijk is wel dat ik ermee bezig ben. Ik voel me zo verdrietig en heb overal pijntjes in mijn lijf. Mijn móeder..... zoveel gevoelens heb ik, zóveel, het buitelt over elkaar heen en er is eigenlijk nu helemaal niets positiefs of leuks bij.
En schrok toen echt wakker met zoiets van: hoezo drie maanden? Waarom een termijn?.... Duidelijk is wel dat ik ermee bezig ben. Ik voel me zo verdrietig en heb overal pijntjes in mijn lijf. Mijn móeder..... zoveel gevoelens heb ik, zóveel, het buitelt over elkaar heen en er is eigenlijk nu helemaal niets positiefs of leuks bij.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 10 november 2007 om 13:55
Maarre, er is zoveel wat niet hoort
Daar kun jij toch over meepraten
Schuldgevoelens en zelfverwijt helpen je niet verder, die belemmeren je persoonlijke groei.
Je boosheid niet, die helpt je juist te groeien, stelt je in staat te reageren
En in je slaap kun je ook veel verwerken en bezig zijn met de heftige emoties die dit alles met zich meebrengt. Misschien worden in je slaap de 'drempels' die je in je hebt wel zichtbaar en kun je ze gebruiken om verder te groeien.
Daar kun jij toch over meepraten
Schuldgevoelens en zelfverwijt helpen je niet verder, die belemmeren je persoonlijke groei.
Je boosheid niet, die helpt je juist te groeien, stelt je in staat te reageren
En in je slaap kun je ook veel verwerken en bezig zijn met de heftige emoties die dit alles met zich meebrengt. Misschien worden in je slaap de 'drempels' die je in je hebt wel zichtbaar en kun je ze gebruiken om verder te groeien.
zaterdag 10 november 2007 om 22:16
Maar hoe kom ik in godsnaam van dat schuldgevoel af? Ik heb het met de paplepel ingegoten gekregen en ik wil me niet meer schuldig voelen!
Het is allemaal niet eens mijn schuld!
Hij was een viespeuk en zij laat me tot nu toe in de steek.
Nou ja, kort door de bocht gezegd dit, maar ik voel het wél zo.
En nu loop ik er alleen nog maar aan te dénken dat ik het contact wil gaan verbreken... nog niet eens iets gedáán. Geen idee trouwens hoe, schrijven, bellen? Zeker niet er naartoe gaan, dat breng ik niet op.
Het is allemaal niet eens mijn schuld!
Hij was een viespeuk en zij laat me tot nu toe in de steek.
Nou ja, kort door de bocht gezegd dit, maar ik voel het wél zo.
En nu loop ik er alleen nog maar aan te dénken dat ik het contact wil gaan verbreken... nog niet eens iets gedáán. Geen idee trouwens hoe, schrijven, bellen? Zeker niet er naartoe gaan, dat breng ik niet op.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
