Relaties
alle pijlers
Jarig..... ik mis haar :-(
maandag 23 juli 2007 om 16:58
maandag 23 juli 2007 om 17:03
quote:
quote: dubiootje reageerde
Jij verdiende dat ook Elmervrouw. Je hebt het niet gekregen. Dat is ontzettend oneerlijk. En daar mag je gerust heel erg verdrietig en kwaad om zijn. Je mag voelen wat je voelt. Je hebt alle recht.
Ja, dat zei mijn therapeut ook altijd... en dat heb ik ook echt als aanmoediging beschouwd.
Ik weet het, ik citeerde hem ook
Waarom moest hij toch een andere baan gaan nemen?
En het lukte niet om met degene die het zou overnemen, een afspraak te maken. Belde maar steeds niet terug. Nu, na weken en weken, belde de GGZ mij zélf. Mevrouw is óók vertrokken. Maar goed ook dat ik niet bij haar verder ben gegaan met therapie, dan had ik weer een vertrekkende therapeut gehad.
Dat vind ik een erg slechte zaak. Het is geen fysiotherapie, bij psychotherapie is continuïteit heel belangrijk. Niet alleen omdat je een vertrouwensband opbouwt, maar ook omdat de therapeut steeds meer achtergrondinformatie krijgt om je te begrijpen. Dat kan een ander niet zomaar overnemen.
Na de vakantie bellen ze me terug, wat ik verder nog wil bij ze. Ze begrepen overigens wel dat ik boos en teleurgesteld was. Aanbod nu: gesprekken met een psychiatrisch verpleegkundige. (Heeft iemand daar ervaring mee?)
Ik denk eerlijk gezegd dat het minder uitmaakt wat iemands kwalificaties zijn, als ze maar goed zijn en als jij je vertrouwd voelt bij die persoon. Er moet een soort van 'klik' zijn.
Zelf zit ik aan groepstherapie te denken. Kan ik werken aan mijn angst in groepen, tussen mensen.
Ik heb geen ervaring met groepstherapie. Ik denk dat praten met lotgenoten wel veel kan helpen, vanwege de herkenning. Wel is het denk ik belangrijk een professional erbij te hebben (of een combinatie groepstherapie/individuele therapie). Die mensen hebben er niet voor niets voor geleerd, ze kunnen je inzichten verschaffen die je als leek niet hebt.
Verder heb ik op het moment geen therapie en ik merk het wel, moet ik zeggen. Dingen hopen zich een beetje op, soms, en ik wil ook niet altijd zitten janken en klagen thuis.
Nou, dan kom je toch hier klagen en janken?
Meid, jij hebt zo veel meegemaakt. Alleen al het gemis van je kinderen is alle reden om de hele dag en nacht te janken. Jezus (excusez le mot). Maar ik begrijp wel wat je bedoelt, je wilt je gevoelens wat meer "kanaliseren". Het is ook belangrijk dat je ruimte krijgt waar die gevoelens even niet spelen, anders word je gek.
liefs,
dubio
quote: dubiootje reageerde
Jij verdiende dat ook Elmervrouw. Je hebt het niet gekregen. Dat is ontzettend oneerlijk. En daar mag je gerust heel erg verdrietig en kwaad om zijn. Je mag voelen wat je voelt. Je hebt alle recht.
Ja, dat zei mijn therapeut ook altijd... en dat heb ik ook echt als aanmoediging beschouwd.
Ik weet het, ik citeerde hem ook
Waarom moest hij toch een andere baan gaan nemen?
En het lukte niet om met degene die het zou overnemen, een afspraak te maken. Belde maar steeds niet terug. Nu, na weken en weken, belde de GGZ mij zélf. Mevrouw is óók vertrokken. Maar goed ook dat ik niet bij haar verder ben gegaan met therapie, dan had ik weer een vertrekkende therapeut gehad. Dat vind ik een erg slechte zaak. Het is geen fysiotherapie, bij psychotherapie is continuïteit heel belangrijk. Niet alleen omdat je een vertrouwensband opbouwt, maar ook omdat de therapeut steeds meer achtergrondinformatie krijgt om je te begrijpen. Dat kan een ander niet zomaar overnemen.
Na de vakantie bellen ze me terug, wat ik verder nog wil bij ze. Ze begrepen overigens wel dat ik boos en teleurgesteld was. Aanbod nu: gesprekken met een psychiatrisch verpleegkundige. (Heeft iemand daar ervaring mee?)
Ik denk eerlijk gezegd dat het minder uitmaakt wat iemands kwalificaties zijn, als ze maar goed zijn en als jij je vertrouwd voelt bij die persoon. Er moet een soort van 'klik' zijn.
Zelf zit ik aan groepstherapie te denken. Kan ik werken aan mijn angst in groepen, tussen mensen.
Ik heb geen ervaring met groepstherapie. Ik denk dat praten met lotgenoten wel veel kan helpen, vanwege de herkenning. Wel is het denk ik belangrijk een professional erbij te hebben (of een combinatie groepstherapie/individuele therapie). Die mensen hebben er niet voor niets voor geleerd, ze kunnen je inzichten verschaffen die je als leek niet hebt.
Verder heb ik op het moment geen therapie en ik merk het wel, moet ik zeggen. Dingen hopen zich een beetje op, soms, en ik wil ook niet altijd zitten janken en klagen thuis.
Nou, dan kom je toch hier klagen en janken?
Meid, jij hebt zo veel meegemaakt. Alleen al het gemis van je kinderen is alle reden om de hele dag en nacht te janken. Jezus (excusez le mot). Maar ik begrijp wel wat je bedoelt, je wilt je gevoelens wat meer "kanaliseren". Het is ook belangrijk dat je ruimte krijgt waar die gevoelens even niet spelen, anders word je gek.liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 23 juli 2007 om 17:10
Ik herken het, ik ben sinds mijn man en ik uit elkaar zijn ook in fases aan het opruimen. Het heeft een heel symbolische waarde. Die 10-literfles bier die er al jaren stond met schwung de gootsteen in laten lopen (afscheid nemen van het leven met een alcoholist). Cd's uitzoeken en ontdekken dat er eigenlijk heel weinig van mij bij was 
(het besef dat ik een stukje van mezelf was kwijtgeraakt) (...en dan nieuwe kopen ) Boeken, brieven, foto's... je herinneringen herleven en een nieuw plekje. Een boekje in de vuilnisbak dumpen dat ik had gekregen van een vriendin die me keihard heeft laten vallen.
Je geeft de dingen een nieuwe waarde, jóuw waarde. Het is niet meer de praktische overweging van "handig, die kleren voor de kinderen" maar "wil ik wel dat mijn kinderen die kleren dragen"? Nee dus. Het ruimt echt op in je hoofd. Niet alleen je huis maar ook je gedachten worden helderder en overzichtelijker
En tegelijkertijd creëer je ook nieuwe waarden: een mooi plekje waar alle liefde en aandacht voor je kinderen bewaard blijven, als een bewijs van hoe jíj het moederschap invult. Ik heb daar heel veel bewondering voor Elmervrouw, want met het voorbeeld dat jij hebt gehad moet je het helemaal zelf invullen. Dat doe je, zoals je zelf schreef op je andere topic, met liefde met een grote L. Mooi
liefs,
dubio
(het besef dat ik een stukje van mezelf was kwijtgeraakt) (...en dan nieuwe kopen ) Boeken, brieven, foto's... je herinneringen herleven en een nieuw plekje. Een boekje in de vuilnisbak dumpen dat ik had gekregen van een vriendin die me keihard heeft laten vallen.Je geeft de dingen een nieuwe waarde, jóuw waarde. Het is niet meer de praktische overweging van "handig, die kleren voor de kinderen" maar "wil ik wel dat mijn kinderen die kleren dragen"? Nee dus. Het ruimt echt op in je hoofd. Niet alleen je huis maar ook je gedachten worden helderder en overzichtelijker
En tegelijkertijd creëer je ook nieuwe waarden: een mooi plekje waar alle liefde en aandacht voor je kinderen bewaard blijven, als een bewijs van hoe jíj het moederschap invult. Ik heb daar heel veel bewondering voor Elmervrouw, want met het voorbeeld dat jij hebt gehad moet je het helemaal zelf invullen. Dat doe je, zoals je zelf schreef op je andere topic, met liefde met een grote L. Mooi
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 23 juli 2007 om 17:17
quote: Je geeft de dingen een nieuwe waarde, jóuw waarde. Het is niet meer de praktische overweging van "handig, die kleren voor de kinderen" maar "wil ik wel dat mijn kinderen die kleren dragen"?
En nog een toevoeging die me nu te binnen schiet: je bepaalt welke waarde je zélf aan spullen geeft en neemt afscheid van de waarde van de ander, degene die ze gegeven of gemaakt heeft. Daarmee kom je een stuk dichter bij jezelf. Dat voelt goed.
En nog een toevoeging die me nu te binnen schiet: je bepaalt welke waarde je zélf aan spullen geeft en neemt afscheid van de waarde van de ander, degene die ze gegeven of gemaakt heeft. Daarmee kom je een stuk dichter bij jezelf. Dat voelt goed.
Ga in therapie!
maandag 23 juli 2007 om 21:12
Ja.... toen hij (S, de vader van mijn kinderen) en ik uit elkaar gingen, nam ik in eerste instantie al mijn spullen mee. Trouwens, ik had ook een beeeetje haast met inpakken 
toen. Later, veilig in mijn eigen huisje met mijn kinderen, ben ik dat allemaal gaan uitzoeken.
De arabische gewaden die hij voor me gekocht had, de gouden sieraden; dat alles wilde ik niet meer in huis hebben.
Wat heb ik toen gedaan? Mezelf een projectje gegeven, zo noemde ik dat toen: van al die spullen foto's gemaakt, en in advertenties op Marktplaats gezet. Gewoon het hiermee bezig zijn, werkte al. En nog meer voldoening had ik, toen de spullen allemaal verkocht waren, ik een leuk bedragje ervoor had gekregen. Daarvan heb ik toen voor mijn man en mij iets leuks gekocht
Wat een voldoening gaf dat.
Zulke dingen heb ik inderdaad totaal niet van thuis meegekregen. Dat komt puur alleen uit mezelf. (Zo! Ben nu even heel tevreden over mezelf!!)
toen. Later, veilig in mijn eigen huisje met mijn kinderen, ben ik dat allemaal gaan uitzoeken.De arabische gewaden die hij voor me gekocht had, de gouden sieraden; dat alles wilde ik niet meer in huis hebben.
Wat heb ik toen gedaan? Mezelf een projectje gegeven, zo noemde ik dat toen: van al die spullen foto's gemaakt, en in advertenties op Marktplaats gezet. Gewoon het hiermee bezig zijn, werkte al. En nog meer voldoening had ik, toen de spullen allemaal verkocht waren, ik een leuk bedragje ervoor had gekregen. Daarvan heb ik toen voor mijn man en mij iets leuks gekocht
Wat een voldoening gaf dat.
Zulke dingen heb ik inderdaad totaal niet van thuis meegekregen. Dat komt puur alleen uit mezelf. (Zo! Ben nu even heel tevreden over mezelf!!)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 24 juli 2007 om 20:12
dinsdag 24 juli 2007 om 20:18
En voor wat betreft de spulletjes voor je kinderen denk ik idd dat die oude kleding op de groei er weinig toe doet.
Iemand in mijn nabije omgeving kan niet bij haar kleinkinderen zijn. Zij houdt sindsdien voor allebei de kinderen boekjes bij. Dagboeken en fotoboeken. Op die manier kunnen de kinderen, als zij ooit bij haar terug komen, de verloren tijd toch nog een klein beetje "inhalen". En bovendien, mocht haar ooit iets overkomen, dan kunnen haar kleinkinderen toch nog lezen wie ze was, hoe ze dacht en hoeveel ze van hen hield. Ik weet niet of jij ook al zoiets voor je kinderen doet, maar anders is het misschien een idee?
Iemand in mijn nabije omgeving kan niet bij haar kleinkinderen zijn. Zij houdt sindsdien voor allebei de kinderen boekjes bij. Dagboeken en fotoboeken. Op die manier kunnen de kinderen, als zij ooit bij haar terug komen, de verloren tijd toch nog een klein beetje "inhalen". En bovendien, mocht haar ooit iets overkomen, dan kunnen haar kleinkinderen toch nog lezen wie ze was, hoe ze dacht en hoeveel ze van hen hield. Ik weet niet of jij ook al zoiets voor je kinderen doet, maar anders is het misschien een idee?
dinsdag 24 juli 2007 om 22:43
quote:Ik weet niet of jij ook al zoiets voor je kinderen doet, maar anders is het misschien een idee?Ja, vanaf hun geboorte heb ik voor allebei een eigen foto-album bijgehouden, en ook een eigen boekje, waarin ik vanalles schreef. Dingen die ze zeiden, die ze leerden, die ze deden; handafdrukjes, eigen tekeningetjes.
Met dat schrijven in die boekjes ben ik nog steeds doorgegaan. Dat is gewoon een heel persoonlijk boekwerkje voor hun, later, ooit.
En verder maak ik foto's van alles wat ik maar kan bedenken, wat belangrijk of interessant zou kunnen zijn.
Als ze terugkomen hebben ze heeeeel wat te doen.
Met dat schrijven in die boekjes ben ik nog steeds doorgegaan. Dat is gewoon een heel persoonlijk boekwerkje voor hun, later, ooit.
En verder maak ik foto's van alles wat ik maar kan bedenken, wat belangrijk of interessant zou kunnen zijn.
Als ze terugkomen hebben ze heeeeel wat te doen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 24 juli 2007 om 23:21
En dan kreeg ik vanavond ook nog een onverwacht telefoontje. Van de Irakese vrouw met wie ik een aantal maanden geleden contact had gekregen (via-via) omdat zij weer een Irakese man kende, van wie de ouders in Babylon wonen. Die man zou daar op bezoek gaan, en wilde wel wat voor mij doen. Om een lang verhaal kort te maken: die man is niet gegaan, reden: te gevaarlijk. (Babylon is de plaats waar S. ook vandaan komt.)
Ze belde me om twee redenen: om te vertellen dat die man nu wel naar Syrië is gegaan, en weer is teruggekomen. Naar Irak is nog steeds te gevaarlijk, en ze verwacht dat het straks nog gevaarlijker wordt allemaal, als de Amerikanen zich gaan terugtrekken. Verder verwacht ze niet dat S. in Irak zit. Eerder in Engeland, in Londen. En ze zei dat het heel gemakkelijk is om je identiteit te veranderen.
Eerlijk gezegd denk ik ook niet dat hij nog in Irak is, eerder in een buurland of inderdaad in Engeland (daar schijnen ook veel Irakezen naartoe te gaan). En dat hij andere identiteitspapieren geregeld zou hebben, heb ik steeds al gedacht. Dat maakt het natuurlijk nog veel ongrijpbaarder allemaal: dan is het dus echt zoeken naar een speld in een hooiberg. Hoe moet ik zoeken, waar moet ik zoeken? Hoe vaak ik zijn en hun namen al gegoogled heb.. foto's op allerlei opsporingssites..
Ik denk dat er alleen vanuit de kant van de kinderen nog mogelijkheden zijn. Dat zij mij vinden, via internet. Ooit. Hoop ik.
Ze belde me om twee redenen: om te vertellen dat die man nu wel naar Syrië is gegaan, en weer is teruggekomen. Naar Irak is nog steeds te gevaarlijk, en ze verwacht dat het straks nog gevaarlijker wordt allemaal, als de Amerikanen zich gaan terugtrekken. Verder verwacht ze niet dat S. in Irak zit. Eerder in Engeland, in Londen. En ze zei dat het heel gemakkelijk is om je identiteit te veranderen.
Eerlijk gezegd denk ik ook niet dat hij nog in Irak is, eerder in een buurland of inderdaad in Engeland (daar schijnen ook veel Irakezen naartoe te gaan). En dat hij andere identiteitspapieren geregeld zou hebben, heb ik steeds al gedacht. Dat maakt het natuurlijk nog veel ongrijpbaarder allemaal: dan is het dus echt zoeken naar een speld in een hooiberg. Hoe moet ik zoeken, waar moet ik zoeken? Hoe vaak ik zijn en hun namen al gegoogled heb.. foto's op allerlei opsporingssites..
Ik denk dat er alleen vanuit de kant van de kinderen nog mogelijkheden zijn. Dat zij mij vinden, via internet. Ooit. Hoop ik.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 24 juli 2007 om 23:27
Tweede reden waarom ze belde was om mij iets te vragen. Ze heeft een Nederlandse collega. Deze vrouw is moeder van een dochter die verkering heeft met een Marokkaanse jongen, en ze is helemaal wanhopig. Dochter wil moslima worden, ze is helemaal aan het veranderen, ze wil een hoofddoek gaan dragen, en zegt dat dit alles uit vrije wil gebeurt.
Dochter is voor geen rede vatbaar, wil helemaal niet meer naar moeder luisteren. Moeder is ten einde raad. Of ik misschien eens met haar zou willen praten? Of misschien met de dochter? Zij heeft moeder mijn verhaal verteld. Moeder wil met mij praten.
Tja, wat te doen? Ik denk dat ik ook niets ga bereiken, dochter gelooft wss in haar geliefde en in haar vrijheid. Misschien kan ik die moeder steunen, dat ze haar verhaal kwijt kan bij mij. Maar misschien roept het ook weer teveel op bij mij, wat het nog zwaarder voor mij maakt dan het nu al is. Toch is mijn eerste impuls wel om die mensen te helpen, althans, dat te proberen..
Ik heb in ieder geval gezegd dat ze haar mijn tel.nr. mag geven.
Dochter is voor geen rede vatbaar, wil helemaal niet meer naar moeder luisteren. Moeder is ten einde raad. Of ik misschien eens met haar zou willen praten? Of misschien met de dochter? Zij heeft moeder mijn verhaal verteld. Moeder wil met mij praten.
Tja, wat te doen? Ik denk dat ik ook niets ga bereiken, dochter gelooft wss in haar geliefde en in haar vrijheid. Misschien kan ik die moeder steunen, dat ze haar verhaal kwijt kan bij mij. Maar misschien roept het ook weer teveel op bij mij, wat het nog zwaarder voor mij maakt dan het nu al is. Toch is mijn eerste impuls wel om die mensen te helpen, althans, dat te proberen..
Ik heb in ieder geval gezegd dat ze haar mijn tel.nr. mag geven.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 25 juli 2007 om 11:36
quote:
Eerlijk gezegd denk ik ook niet dat hij nog in Irak is, eerder in een buurland of inderdaad in Engeland (daar schijnen ook veel Irakezen naartoe te gaan). En dat hij andere identiteitspapieren geregeld zou hebben, heb ik steeds al gedacht. Dat maakt het natuurlijk nog veel ongrijpbaarder allemaal: dan is het dus echt zoeken naar een speld in een hooiberg. Hoe moet ik zoeken, waar moet ik zoeken? Hoe vaak ik zijn en hun namen al gegoogled heb.. foto's op allerlei opsporingssites..
Hoe ontmoedigend moet dat zijn Elmervrouw... Het idee dat ze praktisch overal kunnen zijn.
Ik denk dat er alleen vanuit de kant van de kinderen nog mogelijkheden zijn. Dat zij mij vinden, via internet. Ooit. Hoop ik.
Misschien kun je een andere insteek nemen als je op internet zoekt. Een speld in een hooiberg is het niet. Je hebt bepaalde aanknopingspunten. Denk je dat je ex actief is op internet? Waar is hij in geïnteresseerd? Je hebt kans dat hij op een forum of mailinglist op zijn interessegebied actief is. Ik weet niet of je zijn taal (Arabisch?) spreekt/schrijft, anders zou je iemand anders (de man van die vriendin bijvoorbeeld) kunnen vragen op fora te lezen of vanuit die insteek te zoeken.
En waar houden je kinderen van? Zij zijn op hun leeftijd vast ook actief op internet. Hoe zou hun Nederlands nu zijn? En als ze niet in het Nederlands/op Nederlandse sites internetten, in welke taal zouden ze het dan doen? Probeer je in te leven in je ex en in je kinderen en misschien kun je zo op hun spoor komen.
liefs,
dubio
Eerlijk gezegd denk ik ook niet dat hij nog in Irak is, eerder in een buurland of inderdaad in Engeland (daar schijnen ook veel Irakezen naartoe te gaan). En dat hij andere identiteitspapieren geregeld zou hebben, heb ik steeds al gedacht. Dat maakt het natuurlijk nog veel ongrijpbaarder allemaal: dan is het dus echt zoeken naar een speld in een hooiberg. Hoe moet ik zoeken, waar moet ik zoeken? Hoe vaak ik zijn en hun namen al gegoogled heb.. foto's op allerlei opsporingssites..
Hoe ontmoedigend moet dat zijn Elmervrouw... Het idee dat ze praktisch overal kunnen zijn.
Ik denk dat er alleen vanuit de kant van de kinderen nog mogelijkheden zijn. Dat zij mij vinden, via internet. Ooit. Hoop ik.
Misschien kun je een andere insteek nemen als je op internet zoekt. Een speld in een hooiberg is het niet. Je hebt bepaalde aanknopingspunten. Denk je dat je ex actief is op internet? Waar is hij in geïnteresseerd? Je hebt kans dat hij op een forum of mailinglist op zijn interessegebied actief is. Ik weet niet of je zijn taal (Arabisch?) spreekt/schrijft, anders zou je iemand anders (de man van die vriendin bijvoorbeeld) kunnen vragen op fora te lezen of vanuit die insteek te zoeken.
En waar houden je kinderen van? Zij zijn op hun leeftijd vast ook actief op internet. Hoe zou hun Nederlands nu zijn? En als ze niet in het Nederlands/op Nederlandse sites internetten, in welke taal zouden ze het dan doen? Probeer je in te leven in je ex en in je kinderen en misschien kun je zo op hun spoor komen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 25 juli 2007 om 11:50
quote:
Tweede reden waarom ze belde was om mij iets te vragen. Ze heeft een Nederlandse collega. Deze vrouw is moeder van een dochter die verkering heeft met een Marokkaanse jongen, en ze is helemaal wanhopig. Dochter wil moslima worden, ze is helemaal aan het veranderen, ze wil een hoofddoek gaan dragen, en zegt dat dit alles uit vrije wil gebeurt.
Dochter is voor geen rede vatbaar, wil helemaal niet meer naar moeder luisteren. Moeder is ten einde raad. Of ik misschien eens met haar zou willen praten? Of misschien met de dochter? Zij heeft moeder mijn verhaal verteld. Moeder wil met mij praten.
Tja, wat te doen? Ik denk dat ik ook niets ga bereiken, dochter gelooft wss in haar geliefde en in haar vrijheid. Misschien kan ik die moeder steunen, dat ze haar verhaal kwijt kan bij mij. Maar misschien roept het ook weer teveel op bij mij, wat het nog zwaarder voor mij maakt dan het nu al is. Toch is mijn eerste impuls wel om die mensen te helpen, althans, dat te proberen..
Ik heb in ieder geval gezegd dat ze haar mijn tel.nr. mag geven. Ik ben het met je eens dat je waarschijnlijk weinig voor hen kunt doen. Een jong meisje dat wil veranderen voor de man van haar dromen, daar is geen kruid tegenop gewassen!
En ik denk ook dat je goed moet nadenken of je wel een schouder voor die vrouw kunt/wilt zijn. Je hebt zelf al zoveel verdriet en ellende aan je hoofd, mijn indruk is dat je de ellende van die vrouw er helemaal niet bij kunt hebben (of in elk geval niet op dit moment). Misschien kun je anders eens wat googelen of er misschien praatgroepjes/fora zijn waar je die vrouw naar door kunt verwijzen. Dan heb je toch het gevoel iets gedaan te hebben, zonder dat het teveel van jou vraagt.
Tweede reden waarom ze belde was om mij iets te vragen. Ze heeft een Nederlandse collega. Deze vrouw is moeder van een dochter die verkering heeft met een Marokkaanse jongen, en ze is helemaal wanhopig. Dochter wil moslima worden, ze is helemaal aan het veranderen, ze wil een hoofddoek gaan dragen, en zegt dat dit alles uit vrije wil gebeurt.
Dochter is voor geen rede vatbaar, wil helemaal niet meer naar moeder luisteren. Moeder is ten einde raad. Of ik misschien eens met haar zou willen praten? Of misschien met de dochter? Zij heeft moeder mijn verhaal verteld. Moeder wil met mij praten.
Tja, wat te doen? Ik denk dat ik ook niets ga bereiken, dochter gelooft wss in haar geliefde en in haar vrijheid. Misschien kan ik die moeder steunen, dat ze haar verhaal kwijt kan bij mij. Maar misschien roept het ook weer teveel op bij mij, wat het nog zwaarder voor mij maakt dan het nu al is. Toch is mijn eerste impuls wel om die mensen te helpen, althans, dat te proberen..
Ik heb in ieder geval gezegd dat ze haar mijn tel.nr. mag geven. Ik ben het met je eens dat je waarschijnlijk weinig voor hen kunt doen. Een jong meisje dat wil veranderen voor de man van haar dromen, daar is geen kruid tegenop gewassen!
En ik denk ook dat je goed moet nadenken of je wel een schouder voor die vrouw kunt/wilt zijn. Je hebt zelf al zoveel verdriet en ellende aan je hoofd, mijn indruk is dat je de ellende van die vrouw er helemaal niet bij kunt hebben (of in elk geval niet op dit moment). Misschien kun je anders eens wat googelen of er misschien praatgroepjes/fora zijn waar je die vrouw naar door kunt verwijzen. Dan heb je toch het gevoel iets gedaan te hebben, zonder dat het teveel van jou vraagt.
donderdag 26 juli 2007 om 23:15
Er is hier heel veel gaande.
Gisteren telefoontje van een regionale tv-omroep, die een programma wil gaan maken dat heet 'Overleven'. Het zal gaan over hoe mensen, die iets ergs meemaken, verder leven. Waaraan ze steun ontlenen. Een aflevering gaat 20 minuten duren, alleen over één onderwerp. Alle tijd dus om je verhaal goed te doen. Volgende week belt ze mij terug om te horen wat ik heb besloten. Aan mijn tv-ervaringen met de bekende omroepen heb ik minder leuke ervaringen (afgezien dan van Vermist), maar dit klinkt een stuk beter en in ieder geval met veel meer aandacht en respect. De verslaggeefster die mij belde, vertelde dat ze zelf zwaar depressief is geweest, en daar nu geen last meer van heeft, maar het heeft haar wel op het idee voor dit programma gebracht.
Verder zie ik, nu in de vakantie, ook mijn vriendinnen die verder weg wonen, weer eens. Vandaag hele dag weg geweest, op terrasje gezeten, toerritje gemaakt, bijgepraat. En zo gisteren iemand gezien, de dag daarvoor... Morgen gelukkig niets. Moet echt weer tot mezelf komen.
Hoe stom dit ook klinkt. Het is maf, maar ik voel me onzekerder dan ooit, over mezelf. (Terwijl ik bijv. de vriendin waar ik vandaag was, al 35 jaar ken!) Ik denk dat er van binnen zoveel aan het veranderen is bij mij, dat het allemaal nog zijn plekje moet vinden. Al die beslissingen en veranderingen van de laatste tijd... stoppen met de opleiding, dat gedoe met mijn moeder, de familie. Het is véél.
Gisteren telefoontje van een regionale tv-omroep, die een programma wil gaan maken dat heet 'Overleven'. Het zal gaan over hoe mensen, die iets ergs meemaken, verder leven. Waaraan ze steun ontlenen. Een aflevering gaat 20 minuten duren, alleen over één onderwerp. Alle tijd dus om je verhaal goed te doen. Volgende week belt ze mij terug om te horen wat ik heb besloten. Aan mijn tv-ervaringen met de bekende omroepen heb ik minder leuke ervaringen (afgezien dan van Vermist), maar dit klinkt een stuk beter en in ieder geval met veel meer aandacht en respect. De verslaggeefster die mij belde, vertelde dat ze zelf zwaar depressief is geweest, en daar nu geen last meer van heeft, maar het heeft haar wel op het idee voor dit programma gebracht.
Verder zie ik, nu in de vakantie, ook mijn vriendinnen die verder weg wonen, weer eens. Vandaag hele dag weg geweest, op terrasje gezeten, toerritje gemaakt, bijgepraat. En zo gisteren iemand gezien, de dag daarvoor... Morgen gelukkig niets. Moet echt weer tot mezelf komen.
Hoe stom dit ook klinkt. Het is maf, maar ik voel me onzekerder dan ooit, over mezelf. (Terwijl ik bijv. de vriendin waar ik vandaag was, al 35 jaar ken!) Ik denk dat er van binnen zoveel aan het veranderen is bij mij, dat het allemaal nog zijn plekje moet vinden. Al die beslissingen en veranderingen van de laatste tijd... stoppen met de opleiding, dat gedoe met mijn moeder, de familie. Het is véél.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 26 juli 2007 om 23:16
En ja, die vrouw... ik zie wel of ze belt, of wanneer ze belt. Dat is mijn twijfel ook wel een beetje. Ik heb al heel veel aan mijn hoofd op het moment. Maar misschien moet ik toch ook mijn eigen ellende even aan de kant kunnen zetten om iemand anders een luisterend oor te bieden.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 27 juli 2007 om 07:49
quote:En ja, die vrouw... ik zie wel of ze belt, of wanneer ze belt. Dat is mijn twijfel ook wel een beetje. Ik heb al heel veel aan mijn hoofd op het moment. Maar misschien moet ik toch ook mijn eigen ellende even aan de kant kunnen zetten om iemand anders een luisterend oor te bieden.
Ik snap wat je bedoelt, maar realiseer je dat je op dit moment al niet zo zeker in je schoenen staat en dan kun je het leed van een ander er soms gewoon niet bij hebben.
Sterkte vrouw!!!
Ik snap wat je bedoelt, maar realiseer je dat je op dit moment al niet zo zeker in je schoenen staat en dan kun je het leed van een ander er soms gewoon niet bij hebben.
Sterkte vrouw!!!
zaterdag 28 juli 2007 om 21:51
quote:Misschien kun je een andere insteek nemen als je op internet zoekt. Een speld in een hooiberg is het niet. Je hebt bepaalde aanknopingspunten. Denk je dat je ex actief is op internet? Waar is hij in geïnteresseerd? Je hebt kans dat hij op een forum of mailinglist op zijn interessegebied actief is. Ik weet niet of je zijn taal (Arabisch?) spreekt/schrijft, anders zou je iemand anders (de man van die vriendin bijvoorbeeld) kunnen vragen op fora te lezen of vanuit die insteek te zoeken.
En waar houden je kinderen van? Zij zijn op hun leeftijd vast ook actief op internet. Hoe zou hun Nederlands nu zijn? En als ze niet in het Nederlands/op Nederlandse sites internetten, in welke taal zouden ze het dan doen? Probeer je in te leven in je ex en in je kinderen en misschien kun je zo op hun spoor komen.Geen idee of hij actief is op internet. Ik schrijf en spreek geen Arabisch.
En waar mijn kinderen van houden.... tja, we zijn bijna vijf jaar later hé. Dat zullen heel andere dingen zijn dan de dingen waar een 3-jarige en een 5-jarige van houden. Zij hield toen van K3, hij van de Teletubbies...
We hebben al heel veel zitten rondkijken op internet. Ik ben wat dat betreft niet zo hoopvol. Alleen dat de kinderen misschien wel zo op zoek zullen gaan, tenminste, als ze de gelegenheid hebben om internet te gebruiken. Maar ik heb natuurlijk geen enkel idee hoe hun leefomstandigheden eruit zien.
En waar houden je kinderen van? Zij zijn op hun leeftijd vast ook actief op internet. Hoe zou hun Nederlands nu zijn? En als ze niet in het Nederlands/op Nederlandse sites internetten, in welke taal zouden ze het dan doen? Probeer je in te leven in je ex en in je kinderen en misschien kun je zo op hun spoor komen.Geen idee of hij actief is op internet. Ik schrijf en spreek geen Arabisch.
En waar mijn kinderen van houden.... tja, we zijn bijna vijf jaar later hé. Dat zullen heel andere dingen zijn dan de dingen waar een 3-jarige en een 5-jarige van houden. Zij hield toen van K3, hij van de Teletubbies...
We hebben al heel veel zitten rondkijken op internet. Ik ben wat dat betreft niet zo hoopvol. Alleen dat de kinderen misschien wel zo op zoek zullen gaan, tenminste, als ze de gelegenheid hebben om internet te gebruiken. Maar ik heb natuurlijk geen enkel idee hoe hun leefomstandigheden eruit zien.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 29 juli 2007 om 15:58
quote:
quote: dubiootje reageerde Geen idee of hij actief is op internet. Ik schrijf en spreek geen Arabisch.
En waar mijn kinderen van houden.... tja, we zijn bijna vijf jaar later hé. Dat zullen heel andere dingen zijn dan de dingen waar een 3-jarige en een 5-jarige van houden. Zij hield toen van K3, hij van de Teletubbies...
Ach ja, ze waren ook zo klein, daar had ik niet aan gedacht (of ik had het rekensommetje niet gemaakt, beter gezegd). Soms hebben kinderen op die leeftijd al een passie (paarden bijvoorbeeld) maar meestal is het dan nog vrij algemeen. Dus dat helpt je ook niet echt verder.
Elmervrouw, ik blijf met je meedenken en -leven ook al maakt het misschien weinig (concreet) verschil.... *;
liefs,
dubio
quote: dubiootje reageerde Geen idee of hij actief is op internet. Ik schrijf en spreek geen Arabisch.
En waar mijn kinderen van houden.... tja, we zijn bijna vijf jaar later hé. Dat zullen heel andere dingen zijn dan de dingen waar een 3-jarige en een 5-jarige van houden. Zij hield toen van K3, hij van de Teletubbies...
Ach ja, ze waren ook zo klein, daar had ik niet aan gedacht (of ik had het rekensommetje niet gemaakt, beter gezegd). Soms hebben kinderen op die leeftijd al een passie (paarden bijvoorbeeld) maar meestal is het dan nog vrij algemeen. Dus dat helpt je ook niet echt verder.
Elmervrouw, ik blijf met je meedenken en -leven ook al maakt het misschien weinig (concreet) verschil.... *;
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 29 juli 2007 om 16:23
Tjeetje elmervrouw,
nou moet er al heel wat gebeuren wil je mij stil krijgen.............maar dit is te erg voor woorden.
heb me net helemaal ingelezen en zit gewoon te janken achter m'n toetsenbord.
Kan alleen maar zeggen dat ik je een ongeloflijk sterke vrouw vindt met een enorme overlevigsdrang.heel erg veel sterkte wijffie.
dikke kus van redlock
nou moet er al heel wat gebeuren wil je mij stil krijgen.............maar dit is te erg voor woorden.
heb me net helemaal ingelezen en zit gewoon te janken achter m'n toetsenbord.
Kan alleen maar zeggen dat ik je een ongeloflijk sterke vrouw vindt met een enorme overlevigsdrang.heel erg veel sterkte wijffie.
dikke kus van redlock
zondag 29 juli 2007 om 21:46
Oef Redlock wat een complimenten, dank je wel!
Weet je wat het is, Dubiootje? Meeleven, meedenken, het levert misschien geen concrete dingen op, maar dat maakt niet eens zoveel uit. Het is gewoon een situatie waar blijkbaar nu sowieso geen beweging in kan komen, tenzij het van hun kant komt (lijkt me..).
Maar die positieve gedachten van jullie, en van mij zelf, ik weet zeker dat energie nooit verloren gaat. Dat is wat ik geloof.
wat een complimenten, dank je wel!Weet je wat het is, Dubiootje? Meeleven, meedenken, het levert misschien geen concrete dingen op, maar dat maakt niet eens zoveel uit. Het is gewoon een situatie waar blijkbaar nu sowieso geen beweging in kan komen, tenzij het van hun kant komt (lijkt me..).
Maar die positieve gedachten van jullie, en van mij zelf, ik weet zeker dat energie nooit verloren gaat. Dat is wat ik geloof.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
