Relaties
alle pijlers
Mijn allerliefste is niet meer..
maandag 28 mei 2007 om 21:43
Drie jaar geleden heb ik de liefde van mijn leven leren kennen in het buitenland. Naar wat heen en weer gereis heb ik me gevestigd in Latijns Amerika.
Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, veel zorgen over de toekomst, waar zouden we gaan wonen, hoe zouden we het gaan doen, zouden we naar Nederland proberen te gaan, zouden we dat redden? Maar een ding wist ik zeker, over onze liefde twijfelde ik niet.
Na een auotongeluk en zeven dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben is mijn allerliefste latino mannetje overleden. Het is inmiddels twee weken gelden dat hij begraven is. En alhoewel ik rustig ben en kalm blijf. Vraag ik me af, wat nu? Mijn toekomst heeft al zijn perspectieven verloren
Voorlopig blijf ik nog even hier en dan over een paar maanden terug naar Nederland. Maar dan? Hoe richt je je leven alleen in? Ik was altijd zo zelfstandig en vol met plannen, maar nu kan ik ze niet meer bedenken.
Wie herkent dit gevoel. En waarom breng ik niet mijn dagen huilend door? Is mijn pijn echt te groot om de tranen te laten komen of ben ik een ijskoningin?
Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, veel zorgen over de toekomst, waar zouden we gaan wonen, hoe zouden we het gaan doen, zouden we naar Nederland proberen te gaan, zouden we dat redden? Maar een ding wist ik zeker, over onze liefde twijfelde ik niet.
Na een auotongeluk en zeven dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben is mijn allerliefste latino mannetje overleden. Het is inmiddels twee weken gelden dat hij begraven is. En alhoewel ik rustig ben en kalm blijf. Vraag ik me af, wat nu? Mijn toekomst heeft al zijn perspectieven verloren
Voorlopig blijf ik nog even hier en dan over een paar maanden terug naar Nederland. Maar dan? Hoe richt je je leven alleen in? Ik was altijd zo zelfstandig en vol met plannen, maar nu kan ik ze niet meer bedenken.
Wie herkent dit gevoel. En waarom breng ik niet mijn dagen huilend door? Is mijn pijn echt te groot om de tranen te laten komen of ben ik een ijskoningin?
maandag 28 mei 2007 om 21:47
maandag 28 mei 2007 om 21:49
Allereerst mijn diepste medeleven met je verlies. Heb je daar vrienden die je opvangen en helpen? Ben je misschien nog wat verdoofd door alles? Huilen mag en zal best wel een keer komen. Misschien pas als je terug in Nederland bent. Maar iedereen verwerkt zo'n verlies op zijn/haar eigen manier. Sterkte!
maandag 28 mei 2007 om 21:52
Nou zoals jij leifdevol over je mannetje praat kan ik 1 ding iig concluderen, jij bent absoluut geen ijskoningin.
Ik denk dat je verdoofd bent , vd schrik en van verdriet, verstomd.
Als je een tijdje met iemand bent kun je je niet voorstellen dat je alleen dingen kunt ondernemen en kunt socialiseren, maar das natuurlijk niet zo, daarvoor kon je dat ook, dat heb je echt niet verleert, alleen omdat zoiets totaal niet in jouw planning zat, maar gedwongen word door ongeluk, lijkt net alsof het een zware onderneming is.
Dat is het wel vanwege het feit dat het zo niet de bedoeling was, maar niet omdat je het niet kan.
Heel veel sterkte meis met het verlies, niet eerlijk zulke dingen, hij zou trots op je zijn, hoe je over hem spreekt.
En als je terug zou komen, dan wachten er vast heel wat *;
Ik denk dat je verdoofd bent , vd schrik en van verdriet, verstomd.
Als je een tijdje met iemand bent kun je je niet voorstellen dat je alleen dingen kunt ondernemen en kunt socialiseren, maar das natuurlijk niet zo, daarvoor kon je dat ook, dat heb je echt niet verleert, alleen omdat zoiets totaal niet in jouw planning zat, maar gedwongen word door ongeluk, lijkt net alsof het een zware onderneming is.
Dat is het wel vanwege het feit dat het zo niet de bedoeling was, maar niet omdat je het niet kan.
Heel veel sterkte meis met het verlies, niet eerlijk zulke dingen, hij zou trots op je zijn, hoe je over hem spreekt.
En als je terug zou komen, dan wachten er vast heel wat *;
maandag 28 mei 2007 om 21:56
Testament
En als als ik dood ga huil maar niet,
ik ben niet echt dood moet je weten.
Het is de heimwee die ik achter liet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten
En als ik dood ga treur maar niet,
ik ben niet echt weg moet je weten.
Het is het verlangen wat ik achter liet,
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.
En als ik dood ga huil maar niet,
ik ben niet echt dood moet je weten.
het is maar een lichaam wat ik achter liet,
dood ben ik pas
als jij me bent vergeten.
dood ben ik pas als jij me bent vergeten
Bram Vermeulen.
sterkte*;
En als als ik dood ga huil maar niet,
ik ben niet echt dood moet je weten.
Het is de heimwee die ik achter liet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten
En als ik dood ga treur maar niet,
ik ben niet echt weg moet je weten.
Het is het verlangen wat ik achter liet,
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.
En als ik dood ga huil maar niet,
ik ben niet echt dood moet je weten.
het is maar een lichaam wat ik achter liet,
dood ben ik pas
als jij me bent vergeten.
dood ben ik pas als jij me bent vergeten
Bram Vermeulen.
sterkte*;
maandag 28 mei 2007 om 21:57
maandag 28 mei 2007 om 22:08
Wat fijn om zo snel reacties te krijgen, ondanks tijdverschil...Gelukkig heb ik inderdaad veel vrienden hier. Allemaal mensen die mij en hem samen kenden, en ook al is hij een aantal keren met mij in nederland geweest,hier voel ik zijn liefde sterker.
Alsof die mij kracht geeft om door te gaan, een engeltje op mijn schouder voor altijd...
Die zeven dagen in het ziekenhuis heb ik mijn afscheid kunnen nemen. Voor zijn moeder, met wie ik samen gewaakt heb, was hij daar al niet meer in dat bed, maar voor mij wel. Voor mij was hij nog gewoon mijn trotse en lieve latino mannetje, tegen wie ik alles zeggen kon en die ik kon aanraken voor zover mogelijk.
Maar soms ben ik boos, boos dat hij me alleen heeft gelaten. Boos dat ik gisteren zelf een kakkerlak uit mijn slaapkamer moest vissen..Hij had de vader van mijn kinderen moeten worden. Alleen hij kon zoveel van me houden, zoveel op mijn letten, liefde en warmte die eindeloos waren..
Ik zal proberen blij te zijn, dat ik de kans heb gehad de liefde van mijn leven te leren kennen. Iets wat nu iedereen mag mee maken. Nu zal ik inderdaad gaan zoeken, hoe ik het alleen ook alweer deed..
.
Alsof die mij kracht geeft om door te gaan, een engeltje op mijn schouder voor altijd...
Die zeven dagen in het ziekenhuis heb ik mijn afscheid kunnen nemen. Voor zijn moeder, met wie ik samen gewaakt heb, was hij daar al niet meer in dat bed, maar voor mij wel. Voor mij was hij nog gewoon mijn trotse en lieve latino mannetje, tegen wie ik alles zeggen kon en die ik kon aanraken voor zover mogelijk.
Maar soms ben ik boos, boos dat hij me alleen heeft gelaten. Boos dat ik gisteren zelf een kakkerlak uit mijn slaapkamer moest vissen..Hij had de vader van mijn kinderen moeten worden. Alleen hij kon zoveel van me houden, zoveel op mijn letten, liefde en warmte die eindeloos waren..
Ik zal proberen blij te zijn, dat ik de kans heb gehad de liefde van mijn leven te leren kennen. Iets wat nu iedereen mag mee maken. Nu zal ik inderdaad gaan zoeken, hoe ik het alleen ook alweer deed..
.
maandag 28 mei 2007 om 22:25
Allereerst gecondoleerd!
Dit noemen ze nu lamgeslagen TO. Zo verlamd van emoties en druk met denken aan hoe nu verder dat je nog geen ruimte hebt voor je verdriet. Dat komt zeker. Ik hoop dat je daar en ook strakjes in Nederland opgevangen wordt. Want als al het geregel achter de rug is dan komt de echte klap pas. Je bent nu aan het "overleven" om de dingen goed geregelt te krijgen voor je remigratie. Je postings spreken vol liefde en warmte, dus gevoelloos ben je absoluut niet.
Heel veel sterkte
Dit noemen ze nu lamgeslagen TO. Zo verlamd van emoties en druk met denken aan hoe nu verder dat je nog geen ruimte hebt voor je verdriet. Dat komt zeker. Ik hoop dat je daar en ook strakjes in Nederland opgevangen wordt. Want als al het geregel achter de rug is dan komt de echte klap pas. Je bent nu aan het "overleven" om de dingen goed geregelt te krijgen voor je remigratie. Je postings spreken vol liefde en warmte, dus gevoelloos ben je absoluut niet.
Heel veel sterkte
maandag 28 mei 2007 om 22:43
Zara, dat boos zijn hoort er ook bij. Laat die gevoelens maar komen, stop ze niet weg.
Je hóeft niet alleen maar blij te zijn omdat je zo'n geweldige vriend hebt gehad, je hoeft niet alleen te zoeken hoe het ook alweer moest alleen. Je mag ook huilen en boos zijn en schelden en verdrietig zijn, alles hoort erbij, stop het niet weg.
Je hóeft niet alleen maar blij te zijn omdat je zo'n geweldige vriend hebt gehad, je hoeft niet alleen te zoeken hoe het ook alweer moest alleen. Je mag ook huilen en boos zijn en schelden en verdrietig zijn, alles hoort erbij, stop het niet weg.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
maandag 28 mei 2007 om 22:49
Nee, je komt echt niet over als een ijskoningin. Er veranderd nogal wat voor je zeg als je zelfs weer terug komt naar Nederland. Wat een nare tijd!
Ik heb ook ooit een vriendje gehad die is overleden (toevallig ook een ver weg latino) en ik weet nog dat ik de tweede dag al niet meer kon huilen. Toen had ik de hele dag de slappe lach. Ik schaamde me rot. Maar dat was mijn manier blijkbaar. Jouw tranen komen nog wel. Of niet. Hoe je het ook doet, je bent volgens mij al behoorlijk aan het rouwen. Met of zonder tranen. Wat vreselijk naar voor je... Heel veel sterkte!
Ik heb ook ooit een vriendje gehad die is overleden (toevallig ook een ver weg latino) en ik weet nog dat ik de tweede dag al niet meer kon huilen. Toen had ik de hele dag de slappe lach. Ik schaamde me rot. Maar dat was mijn manier blijkbaar. Jouw tranen komen nog wel. Of niet. Hoe je het ook doet, je bent volgens mij al behoorlijk aan het rouwen. Met of zonder tranen. Wat vreselijk naar voor je... Heel veel sterkte!
maandag 28 mei 2007 om 22:56
Zara,gecondoleerd met je verlies.
Je bent nu bezig met allerlei zakelijke dingen die geregeld moeten worden.
Je echte rouwproces begint eigenlijk pas als al die formaliteiten achter de rug zijn.
Dan komt het besef en dan kun je ook je immense verdriet de ruimte geven.
In een rouwproces is alles normaal:tranen,woede,schreeuwen,maar ook vreugde als je denkt aan de gelukkige momenten die je hebt gehad.En dan weer de wanhoop omdat je iets verloren hebt waar je vreselijk veel van hield.
Ik ken de hel waar je doorheen moet als je je geliefde verliest.En de één rouwt een jaar,de ander 5 jaar,er staat geen tijd voor.
Neem alle tijd die je nodig hebt.Het is jouw verdriet,niet dat van iemand anders.Niemand kan je zeggen hoe en hoelang en op wat voor manier je moet rouwen.
Ik hoop dat je als je terugkomt steun krijgt van mensen die van je houden.
Heel veel sterkte*;
Je bent nu bezig met allerlei zakelijke dingen die geregeld moeten worden.
Je echte rouwproces begint eigenlijk pas als al die formaliteiten achter de rug zijn.
Dan komt het besef en dan kun je ook je immense verdriet de ruimte geven.
In een rouwproces is alles normaal:tranen,woede,schreeuwen,maar ook vreugde als je denkt aan de gelukkige momenten die je hebt gehad.En dan weer de wanhoop omdat je iets verloren hebt waar je vreselijk veel van hield.
Ik ken de hel waar je doorheen moet als je je geliefde verliest.En de één rouwt een jaar,de ander 5 jaar,er staat geen tijd voor.
Neem alle tijd die je nodig hebt.Het is jouw verdriet,niet dat van iemand anders.Niemand kan je zeggen hoe en hoelang en op wat voor manier je moet rouwen.
Ik hoop dat je als je terugkomt steun krijgt van mensen die van je houden.
Heel veel sterkte*;
dinsdag 29 mei 2007 om 00:14
Lieve Zara
Wat een verschrikkelijk bericht! Gecondoleerd en heel veel kracht voor de komende moeilijke tijd!
Tranen hoeven niet perse je verwerking te zijn. Je kunt ook rouwen in stilte. Misschien huil je 1x misschien over een week wel non-stop. Iedereen rouwt anders en alles is goed. Jij voelt de pijn en het verdriet, dat doet een ander niet. Doe alles wat goed voor jou voelt, het komt allemaal vanzelf wel.
Veel sterkte! :R
Wat een verschrikkelijk bericht! Gecondoleerd en heel veel kracht voor de komende moeilijke tijd!
Tranen hoeven niet perse je verwerking te zijn. Je kunt ook rouwen in stilte. Misschien huil je 1x misschien over een week wel non-stop. Iedereen rouwt anders en alles is goed. Jij voelt de pijn en het verdriet, dat doet een ander niet. Doe alles wat goed voor jou voelt, het komt allemaal vanzelf wel.
Veel sterkte! :R
dinsdag 29 mei 2007 om 08:22
Wil je ook even veel sterkte wensen,en ik vind je absoluut niet koud overkomen.
Denk dat ieder zijn eigen verdriet op een andere manier uit,en voelt,je zult je waarschijnlijk nog wel meer over jezelf gaan verbazen.
Heel veel sterkte ,als ik je vehaal zo lees denk ik,die staat in de overlevings stand,omdat je nog in een ander land bent.
*;
Denk dat ieder zijn eigen verdriet op een andere manier uit,en voelt,je zult je waarschijnlijk nog wel meer over jezelf gaan verbazen.
Heel veel sterkte ,als ik je vehaal zo lees denk ik,die staat in de overlevings stand,omdat je nog in een ander land bent.
*;
dinsdag 29 mei 2007 om 09:20
Tjee lieverd... wat een verlies. Zoiets kun je niet in 2 weken bevatten, echt. Persoonlijk heb ik drie jaar lang de dood van mijn vader verdrongen, voordat ik er echt over kon huilen en met verwerken kon beginnen... alles duurt zo lang het nodig heeft. Zolang jij je gevoel trouw blijft en je hart laat spreken wanneer je dat nodig hebt, zul je het kunnen verwerken op jouw manier.
Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte.
dinsdag 29 mei 2007 om 09:24
Beste Zara, mijn condeleances voor jou, heel veel sterkte met het verlies van je man
Je hoeft niet perse te huilen...zoals iedereen al schrijft; ieder doet het op zijn eigen manier. Je zit al in het rouwproces en alle emoties daarvan zullen de revu passeren; tranen, lachen, boosheid, ontkenning, niet willen accepteren, etc etc etc. Hoelang dat duurt en hoe dat bij jou verloopt, dat kan niemand je van te voren vertellen. Laat je gevoelens van het moment zoals ze zijn, of je nu wel of niet huilt, dit is heel moeilijk en heeft tijd nodig.
Ook ik verloor mij vriend op jonge leeftijd aan een autoongeluk (doodgereden door een dronken automobilist en op slag dood) en ik weet nog dat ik na de crematie een joint ging roken met een vriendin en ik gigantische lachbuien had. Voelde mij daar ook echt schuldig over kan ik mij herrinneren.
Dit is inmiddels bijna 10 jaar geleden, ik ben nu weer gelukkig met mijn huidige man, maar het verdriet is er nog wel bij tijd en wijle en ik mis hem nog steeds. Ik was in het begin voornamelijk boos en kon het niet accepteren. Dit heeft zeker wel zo'n anderhalf jaar geduurd, misschien wel langer, ik weet het niet precies...pas na die periode kwamen de tranen en het gemis. En tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds tranen en voel ik nog steeds het gemis.
Nogmaals heel, heel veel sterkte, doe wat goed voelt voor jou en zet em op!*;
dinsdag 29 mei 2007 om 09:31
Zara, ik wilde op bovenstaande ook nog reageren, maar vergat dat in de emotie denk ik..
Het is heel normaal dat je je nu zorgen maakt om de toekomst. Jouw vriend en jij hebben samen toekomstplannen gemaakt en het is logisch dat dit nog bij jouw in je systeem zit, dat zal ook nog een tijd duren..
Het is ook logisch dat je je daar nu zorgen om maakt en ook dat je je helemaal niet kan voorstellen hoe je het nu alleen zal moeten doen in de toekomst.
Probeer met de dag te leven en dat gevoel en die zorgen wat los te laten..komt tijd komt raad. Je bent er nu helemaal niet aan toe om daar nuchter over na te denken. Als dat moment wel komt, dan zal je dat voelen... :R
dinsdag 29 mei 2007 om 09:57
Lieve Zara, ook ik vind het verschikkelijk voor je dat je je liefde hebt moeten verliezen. Fijn dat je steun vindt in je omgeving. Goed ook dat je van je afschrijft hier. Er zijn ook speciale lotgenotengroepen op internet, mocht je daarvoor belangstelling hebben dan wil ik best even voor je zoeken als je daar zelf geen zin in hebt.
Rouw op je eigen manier meid, er is geen draaiboek voor en de plannen en ideeën komen vanzelf wel weer, als het er tijd voor is.
Liefs en veel sterkte.
Leo
Rouw op je eigen manier meid, er is geen draaiboek voor en de plannen en ideeën komen vanzelf wel weer, als het er tijd voor is.
Liefs en veel sterkte.
Leo
dinsdag 29 mei 2007 om 10:27
