Relaties
alle pijlers
Mijn allerliefste is niet meer..
maandag 28 mei 2007 om 21:43
Drie jaar geleden heb ik de liefde van mijn leven leren kennen in het buitenland. Naar wat heen en weer gereis heb ik me gevestigd in Latijns Amerika.
Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, veel zorgen over de toekomst, waar zouden we gaan wonen, hoe zouden we het gaan doen, zouden we naar Nederland proberen te gaan, zouden we dat redden? Maar een ding wist ik zeker, over onze liefde twijfelde ik niet.
Na een auotongeluk en zeven dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben is mijn allerliefste latino mannetje overleden. Het is inmiddels twee weken gelden dat hij begraven is. En alhoewel ik rustig ben en kalm blijf. Vraag ik me af, wat nu? Mijn toekomst heeft al zijn perspectieven verloren
Voorlopig blijf ik nog even hier en dan over een paar maanden terug naar Nederland. Maar dan? Hoe richt je je leven alleen in? Ik was altijd zo zelfstandig en vol met plannen, maar nu kan ik ze niet meer bedenken.
Wie herkent dit gevoel. En waarom breng ik niet mijn dagen huilend door? Is mijn pijn echt te groot om de tranen te laten komen of ben ik een ijskoningin?
Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, veel zorgen over de toekomst, waar zouden we gaan wonen, hoe zouden we het gaan doen, zouden we naar Nederland proberen te gaan, zouden we dat redden? Maar een ding wist ik zeker, over onze liefde twijfelde ik niet.
Na een auotongeluk en zeven dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben is mijn allerliefste latino mannetje overleden. Het is inmiddels twee weken gelden dat hij begraven is. En alhoewel ik rustig ben en kalm blijf. Vraag ik me af, wat nu? Mijn toekomst heeft al zijn perspectieven verloren
Voorlopig blijf ik nog even hier en dan over een paar maanden terug naar Nederland. Maar dan? Hoe richt je je leven alleen in? Ik was altijd zo zelfstandig en vol met plannen, maar nu kan ik ze niet meer bedenken.
Wie herkent dit gevoel. En waarom breng ik niet mijn dagen huilend door? Is mijn pijn echt te groot om de tranen te laten komen of ben ik een ijskoningin?
donderdag 28 juni 2007 om 00:43
Hoi Zara,
Ik heken je van een ander forum waar ik ooit schreef en jee, ben echt geschokt. Kan me berichten herinneren van toen jullie elkaar net kenden, zo verliefd, zo vol plannen en ideeen en dromen over de toekomst. Kan me ook de foto herinneren die je als avatar had. Dat waren jullie samen. Heel dicht bij elkaar, armen om elkaar heen.
Heb nog niet alles gelezen, maar wel veel mooie reacties gezien. Hoop dat je er steun en troost uit put. Kan me ook geen voorstelling maken van wat er in je om moet gaan en van de pijn die je voelt. Vind je heel sterk en andere kant open in je kwetsbaarheid en verdriet. Hoop dat je troost put, ook, uit de mensen om je heen en nu uit de nieuwe, andere omgeving even.
Heel veel sterkte en ook..heel veel geluk en lol en liefde en mooie dingen in je leven. Klinkt misschien stom om het nu al te zeggen, maar die komen er ook echt weer. En ze zijn er ook nog, in je herinneringen, in je hart. Raul is er ook nog daar. En daar blijft hij altijd.
Toen mijn vader (Spanjaard) overleed vonden wij, zijn kinderen, een alinea uit een gedicht van Federico Garcia Lorca. Ik zet het hier neer, voor jou en voor Raul.
Nogmaals heel veel sterkte. Mijn hart huilt voor jullie*;
Quiero dormir un rato,
un rato, un minuto, un siglo;
pero que todos sepan que no he muerto;
que hay un establo de oro en mis labios;
que soy el pequeño amigo del viento Oeste;
que soy la sombra inmensa de mis lágrimas. *Federico Garcia Lorca*
Ik heken je van een ander forum waar ik ooit schreef en jee, ben echt geschokt. Kan me berichten herinneren van toen jullie elkaar net kenden, zo verliefd, zo vol plannen en ideeen en dromen over de toekomst. Kan me ook de foto herinneren die je als avatar had. Dat waren jullie samen. Heel dicht bij elkaar, armen om elkaar heen.
Heb nog niet alles gelezen, maar wel veel mooie reacties gezien. Hoop dat je er steun en troost uit put. Kan me ook geen voorstelling maken van wat er in je om moet gaan en van de pijn die je voelt. Vind je heel sterk en andere kant open in je kwetsbaarheid en verdriet. Hoop dat je troost put, ook, uit de mensen om je heen en nu uit de nieuwe, andere omgeving even.
Heel veel sterkte en ook..heel veel geluk en lol en liefde en mooie dingen in je leven. Klinkt misschien stom om het nu al te zeggen, maar die komen er ook echt weer. En ze zijn er ook nog, in je herinneringen, in je hart. Raul is er ook nog daar. En daar blijft hij altijd.
Toen mijn vader (Spanjaard) overleed vonden wij, zijn kinderen, een alinea uit een gedicht van Federico Garcia Lorca. Ik zet het hier neer, voor jou en voor Raul.
Nogmaals heel veel sterkte. Mijn hart huilt voor jullie*;
Quiero dormir un rato,
un rato, un minuto, un siglo;
pero que todos sepan que no he muerto;
que hay un establo de oro en mis labios;
que soy el pequeño amigo del viento Oeste;
que soy la sombra inmensa de mis lágrimas. *Federico Garcia Lorca*
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
vrijdag 29 juni 2007 om 18:45
zondag 1 juli 2007 om 05:11
Lieve Zara,
Ik lees net je verhaal en ben ook onder de indruk van hoe je alles beschrijft.
Ik vind het heel erg voor je dat het zo gelopen is.
Ik woon in Amerika (ook getrouwd met latino) en vraag me ook weleens af wat in in Hemelsnaam zou doen als mijn man iets overkwam. Waarschijnlijk terug, maar het lijkt me echt een rotkeuze om te moeten maken.
Kijk het daarom ook rustig aan als je in Nederland bent. Je moet niks.
Mooi verhaal over Memo, dat je hem toevallig net ontmoette. Net of hij een engeltje was die wist dat zijn woorden je goed zouden doen.
Hopelijk vind je momenteel wat steun bij Raul's familie in Amerika.
Ik wil je heel erg veel sterkte wensen.
En inderdaad, Raul is een ontzettend mooie naam.. mijn zoontje heet ook zo..
liefs
Ik lees net je verhaal en ben ook onder de indruk van hoe je alles beschrijft.
Ik vind het heel erg voor je dat het zo gelopen is.
Ik woon in Amerika (ook getrouwd met latino) en vraag me ook weleens af wat in in Hemelsnaam zou doen als mijn man iets overkwam. Waarschijnlijk terug, maar het lijkt me echt een rotkeuze om te moeten maken.
Kijk het daarom ook rustig aan als je in Nederland bent. Je moet niks.
Mooi verhaal over Memo, dat je hem toevallig net ontmoette. Net of hij een engeltje was die wist dat zijn woorden je goed zouden doen.
Hopelijk vind je momenteel wat steun bij Raul's familie in Amerika.
Ik wil je heel erg veel sterkte wensen.
En inderdaad, Raul is een ontzettend mooie naam.. mijn zoontje heet ook zo..
liefs
dinsdag 3 juli 2007 om 03:39
Nogmaals heel veel sterkte. Mijn hart huilt voor jullie*;
Quiero dormir un rato,
un rato, un minuto, un siglo;
pero que todos sepan que no he muerto;
que hay un establo de oro en mis labios;
que soy el pequeño amigo del viento Oeste;
que soy la sombra inmensa de mis lágrimas. *Federico Garcia Lorca*
que lindo... me tiennes llorando... me dejaste triste y feliz al mismo tiempo. asi es...
oftwel. wat een prachtig gedicht. ik moet er van huilen.. tranen die nooit wilden komen zijn eindelijk hier...
ik heb net 5 dagen doorgebracht met rauls zus en tante. we hebben veel gepraat, en niet alleen over raul, over alles, wat er gebeurd is, wat de toekomst zal brengen.. het leven... We hebben gelachen en gehuild. herinneringen die samen kwamen. ik mis hem meer dan ooit. ik denk aan hoe hij genoten zou hebben hier, hoe hij gedold zou hebben met de kids van zijn zus, hoe hij zou smikkelen van de grote porties eten, levensgenieter als hij was. Hoe hij me gepest zou hebben nu ik eindelijk emotioneel word. En hoe hij me geknuffeld zou hebben als ik me niet op mijn gemak zou voelen. Gelukkig voel ik me dat wel... het is een klein beejt thuis komen hier, thuis komen in verdriet en pijn maar ook voel ik hem weer bij me.. hij heeft me vast gezien en gehoord hier..
Quiero dormir un rato,
un rato, un minuto, un siglo;
pero que todos sepan que no he muerto;
que hay un establo de oro en mis labios;
que soy el pequeño amigo del viento Oeste;
que soy la sombra inmensa de mis lágrimas. *Federico Garcia Lorca*
que lindo... me tiennes llorando... me dejaste triste y feliz al mismo tiempo. asi es...
oftwel. wat een prachtig gedicht. ik moet er van huilen.. tranen die nooit wilden komen zijn eindelijk hier...
ik heb net 5 dagen doorgebracht met rauls zus en tante. we hebben veel gepraat, en niet alleen over raul, over alles, wat er gebeurd is, wat de toekomst zal brengen.. het leven... We hebben gelachen en gehuild. herinneringen die samen kwamen. ik mis hem meer dan ooit. ik denk aan hoe hij genoten zou hebben hier, hoe hij gedold zou hebben met de kids van zijn zus, hoe hij zou smikkelen van de grote porties eten, levensgenieter als hij was. Hoe hij me gepest zou hebben nu ik eindelijk emotioneel word. En hoe hij me geknuffeld zou hebben als ik me niet op mijn gemak zou voelen. Gelukkig voel ik me dat wel... het is een klein beejt thuis komen hier, thuis komen in verdriet en pijn maar ook voel ik hem weer bij me.. hij heeft me vast gezien en gehoord hier..
dinsdag 10 juli 2007 om 11:07
Lieve Zara,
Weer terug van vakantie. Heb gisteren geprobeerd je mail adres te achterhalen maar via je log lukte dat niet en ik kan daar ook niet reageren.
Ik hoop dat je hier nog komt...
Je log heb je de 5e nog bijgewerkt. Ik heb aan de beheerder van die site nu gevraagd of hij je mijn mail adres kan geven of mij het jouwe als je dat wilt geven.
Ik heb een foto (die helaas niet zo goed gelukt is maar het idee was goed) van een kaars die ik gebrand heb voor Raul tijdens mijn vakantie. Het uitzicht was daar zo mooi, dat wilde ik je laten zien.
Nu blijkt de foto helemaal niet zo goed te zijn maar met een beetje fantasie kan je het zien. Ik wil je die foto graag sturen.
Ben benieuwd of je nog steeds in de US zit en hoe het met je gaat.
Wat een vrolijk iemand was Raul! Ik zie zijn positifisme van de foto's afstralen!!!!
Nou meid, ik hoop snel van je te horen. Hoe het je vergaat en hoe het met de rechtzaak is.
Tot snel!
Weer terug van vakantie. Heb gisteren geprobeerd je mail adres te achterhalen maar via je log lukte dat niet en ik kan daar ook niet reageren.
Ik hoop dat je hier nog komt...
Je log heb je de 5e nog bijgewerkt. Ik heb aan de beheerder van die site nu gevraagd of hij je mijn mail adres kan geven of mij het jouwe als je dat wilt geven.
Ik heb een foto (die helaas niet zo goed gelukt is maar het idee was goed) van een kaars die ik gebrand heb voor Raul tijdens mijn vakantie. Het uitzicht was daar zo mooi, dat wilde ik je laten zien.
Nu blijkt de foto helemaal niet zo goed te zijn maar met een beetje fantasie kan je het zien. Ik wil je die foto graag sturen.
Ben benieuwd of je nog steeds in de US zit en hoe het met je gaat.
Wat een vrolijk iemand was Raul! Ik zie zijn positifisme van de foto's afstralen!!!!
Nou meid, ik hoop snel van je te horen. Hoe het je vergaat en hoe het met de rechtzaak is.
Tot snel!
zondag 15 juli 2007 om 18:32
Ik ben nog steeds in Amerika maar morgen ga ik terug naar Costa Rica. Ik ben nu een aantal dagen in Florida bij vrienden.
Toen ik op de luchthaven stond om te vertrekken werd ik overvallen door herinneringen, hoe we daar samen waren en gratis chocolade aten en vol spanning onderweg gingen naar nederland.. En nu ik er alleen was vroeg ik me duidelijk af of ik een goede beslissing had genomen. Of ik nou wel zonodig op stap moest..
Nu we bijna 3 weken verder zijn weet ik dat het wel een goede beslissing was. Ik was en misschien ben er nog steeds niet aan toe om terug te gaan naar NL maar ik moest nodig even CR uit!
Aan de ene kant word het wel moeilijker hoe langer je alleen bent. Net alsof het gemis alleen maar groter word. Af en toe moet ik happen naar adem als het besef dat hij echt niet meer terug komt groter word.. Ik wil hem zo graag terug en zo graag alles weer samen doen dat het bijna lichamelijk pijn doet.. Van alles komt eruit nu. Tranen, moeheid, maar ook weer eens heerlijk kunnen lachen..
Ik heb mezelf de afgelopen 3 weken kunnen opladen. Zowel psychisch als lichamelijk. Heel wat afgereist samen met lieve vrienden en famillie.., Texas,Ohio,florida.. Veel over Raul kunnen praten, herinneringen kunnen delen. En de laatste week goed naar mezelf geluisterd lichamelijk, ik was opeens zo moe..
Heb heel veel geslapen, gelezen, maar ook gesport (tussen alle mooie slanke all american girls) en heerlijk gezond gegeten..
Nu weer terug naar CR en er opnieuw tegenaan.
Toen ik op de luchthaven stond om te vertrekken werd ik overvallen door herinneringen, hoe we daar samen waren en gratis chocolade aten en vol spanning onderweg gingen naar nederland.. En nu ik er alleen was vroeg ik me duidelijk af of ik een goede beslissing had genomen. Of ik nou wel zonodig op stap moest..
Nu we bijna 3 weken verder zijn weet ik dat het wel een goede beslissing was. Ik was en misschien ben er nog steeds niet aan toe om terug te gaan naar NL maar ik moest nodig even CR uit!
Aan de ene kant word het wel moeilijker hoe langer je alleen bent. Net alsof het gemis alleen maar groter word. Af en toe moet ik happen naar adem als het besef dat hij echt niet meer terug komt groter word.. Ik wil hem zo graag terug en zo graag alles weer samen doen dat het bijna lichamelijk pijn doet.. Van alles komt eruit nu. Tranen, moeheid, maar ook weer eens heerlijk kunnen lachen..
Ik heb mezelf de afgelopen 3 weken kunnen opladen. Zowel psychisch als lichamelijk. Heel wat afgereist samen met lieve vrienden en famillie.., Texas,Ohio,florida.. Veel over Raul kunnen praten, herinneringen kunnen delen. En de laatste week goed naar mezelf geluisterd lichamelijk, ik was opeens zo moe..
Heb heel veel geslapen, gelezen, maar ook gesport (tussen alle mooie slanke all american girls) en heerlijk gezond gegeten..
Nu weer terug naar CR en er opnieuw tegenaan.
