Relaties
alle pijlers
Mijn allerliefste is niet meer..
maandag 28 mei 2007 om 21:43
Drie jaar geleden heb ik de liefde van mijn leven leren kennen in het buitenland. Naar wat heen en weer gereis heb ik me gevestigd in Latijns Amerika.
Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, veel zorgen over de toekomst, waar zouden we gaan wonen, hoe zouden we het gaan doen, zouden we naar Nederland proberen te gaan, zouden we dat redden? Maar een ding wist ik zeker, over onze liefde twijfelde ik niet.
Na een auotongeluk en zeven dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben is mijn allerliefste latino mannetje overleden. Het is inmiddels twee weken gelden dat hij begraven is. En alhoewel ik rustig ben en kalm blijf. Vraag ik me af, wat nu? Mijn toekomst heeft al zijn perspectieven verloren
Voorlopig blijf ik nog even hier en dan over een paar maanden terug naar Nederland. Maar dan? Hoe richt je je leven alleen in? Ik was altijd zo zelfstandig en vol met plannen, maar nu kan ik ze niet meer bedenken.
Wie herkent dit gevoel. En waarom breng ik niet mijn dagen huilend door? Is mijn pijn echt te groot om de tranen te laten komen of ben ik een ijskoningin?
Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, veel zorgen over de toekomst, waar zouden we gaan wonen, hoe zouden we het gaan doen, zouden we naar Nederland proberen te gaan, zouden we dat redden? Maar een ding wist ik zeker, over onze liefde twijfelde ik niet.
Na een auotongeluk en zeven dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben is mijn allerliefste latino mannetje overleden. Het is inmiddels twee weken gelden dat hij begraven is. En alhoewel ik rustig ben en kalm blijf. Vraag ik me af, wat nu? Mijn toekomst heeft al zijn perspectieven verloren
Voorlopig blijf ik nog even hier en dan over een paar maanden terug naar Nederland. Maar dan? Hoe richt je je leven alleen in? Ik was altijd zo zelfstandig en vol met plannen, maar nu kan ik ze niet meer bedenken.
Wie herkent dit gevoel. En waarom breng ik niet mijn dagen huilend door? Is mijn pijn echt te groot om de tranen te laten komen of ben ik een ijskoningin?
vrijdag 15 juni 2007 om 02:14
Tjah dat huilen.. Ik zou zo graag willen dat ik gewoon alles er even uit kon gooien. Maar het lukt me niet. Ik heb nog opgenomen berichtjes van hem op mijn telefoon staan. Goeimorgen, ik hou van je, buenas tardes, ik vind je zo lief.. Daar luister ik dan naar, of ik bekijk fotos, luister naar bepaalde muziek. Mijn hart scheurt dan door midden, maar mijn tranen komen niet. Denk dat ik nog steeds boos ben, dat hij me in de steek gelaten heeft, dat hij zo een stom ongeluk gekregen heeft en dat ik nog geen kinderen van hem gehad heb..
Ben vandaag echter cadeuatjes wezen kopen voor de kinderen van rauls zus die ik straks ga opzoeken in Amerika. Heb me dus niet verstopt hoor Neele. Wil het soms wel, maar daarom ben ik ook weer zo snel gaan werken, dan moet ik wel elke ochtend mijn bed uit.
Neele, ik snap best dat je niet zoveel kwijt wilt hoor. Ik vroeg het me gewoon af.
In het begin was ik behoorlijk kritisch over onze relatie, ik dacht ook dat we gewoon uit te verschillende werelden kwamen en dat het bij een flirt zou blijven. Denk dat ik na ongeveer 2 maanden wel door kreeg dat het echt raak was.. Raul is een paar keer in nederland geweest en ik verbaasde me de eerste keer erover dat hij zich eigelijk over thuis kon voelen.
Ben weer een dagje bij mijn schoonmoeder op bezoek. Ze is zo lief, noemt me steeds ´hija´ oftwel dochter. Vind het moeilijk om straks terug te gaan naar NL. Ik heb nog niet besloten wanneer, maar iedereen in NL vind het zo wel welletjes geweest geloof ik. Ik wil haar gewoon niet alleen overlaten met dat hele rechtszaak gedoe. Ik denk dat ze soms in NL niet door hebben dat ik hier nog steeds een eigen leven heb.. En daar heb ik best even tijd voor nodig om dat zomaar achter me te laten.
Ben vandaag echter cadeuatjes wezen kopen voor de kinderen van rauls zus die ik straks ga opzoeken in Amerika. Heb me dus niet verstopt hoor Neele. Wil het soms wel, maar daarom ben ik ook weer zo snel gaan werken, dan moet ik wel elke ochtend mijn bed uit.
Neele, ik snap best dat je niet zoveel kwijt wilt hoor. Ik vroeg het me gewoon af.
In het begin was ik behoorlijk kritisch over onze relatie, ik dacht ook dat we gewoon uit te verschillende werelden kwamen en dat het bij een flirt zou blijven. Denk dat ik na ongeveer 2 maanden wel door kreeg dat het echt raak was.. Raul is een paar keer in nederland geweest en ik verbaasde me de eerste keer erover dat hij zich eigelijk over thuis kon voelen.
Ben weer een dagje bij mijn schoonmoeder op bezoek. Ze is zo lief, noemt me steeds ´hija´ oftwel dochter. Vind het moeilijk om straks terug te gaan naar NL. Ik heb nog niet besloten wanneer, maar iedereen in NL vind het zo wel welletjes geweest geloof ik. Ik wil haar gewoon niet alleen overlaten met dat hele rechtszaak gedoe. Ik denk dat ze soms in NL niet door hebben dat ik hier nog steeds een eigen leven heb.. En daar heb ik best even tijd voor nodig om dat zomaar achter me te laten.
vrijdag 15 juni 2007 om 09:36
Lieve Zara!
Ik heb alles doorgelezen en ik wil je even zeggen dat ik veel bewondering voor je hebt hoe je met dit grote verlies omgaat.. Je gevoel zit op slot.. het wil eruit maar het is geblokkeerd.. Deze gevoelens die je ervaar zijn niet menselijk, want wat is er menselijk aan om twee mensen die elkaar zo lief hebben/ hadden te scheiden. Het leven is hard en oneerlijk..
Ik heb 2,5 jaar geleden mijn moeder verloren aan kanker en ik huilde tranen met tuiten alleen ik ben toen gestopt om van mezelf en andere te houden.. Ik voelde alsof ik geamputeerd was en heb vaak genoeg gedacht terwijl ik in de auto zat van een kleine tik tegen die boom en als is voorbij.. Gelukkig heb ik het toen niet gedaan.. Want nu pas kan ik zeggen dat ik de scherpe kanten een plek heb gegeven maar het gemis zal nooit en te nimmer verdwijen.. Je leven wordt ingedeeld zonder die geliefde persoon en dat heeft tijd.. heel veel tijd nodig!
Dat huilen komt nog wel.. als je het straks niet meer verwacht dan zal je zien..
Een ding moet je niet vergeten al is Raul lijfelijk niet meer bij je, zijn ziel zal dat altijd zijn.. En als je er eens doorheen zit vraagt hem dan om je te helpen en je kracht te geven en je zal zien en voelen dat hij er is..
Lieverd heel veel sterkte en liefde toegewenst!
Saskia
Ik heb alles doorgelezen en ik wil je even zeggen dat ik veel bewondering voor je hebt hoe je met dit grote verlies omgaat.. Je gevoel zit op slot.. het wil eruit maar het is geblokkeerd.. Deze gevoelens die je ervaar zijn niet menselijk, want wat is er menselijk aan om twee mensen die elkaar zo lief hebben/ hadden te scheiden. Het leven is hard en oneerlijk..
Ik heb 2,5 jaar geleden mijn moeder verloren aan kanker en ik huilde tranen met tuiten alleen ik ben toen gestopt om van mezelf en andere te houden.. Ik voelde alsof ik geamputeerd was en heb vaak genoeg gedacht terwijl ik in de auto zat van een kleine tik tegen die boom en als is voorbij.. Gelukkig heb ik het toen niet gedaan.. Want nu pas kan ik zeggen dat ik de scherpe kanten een plek heb gegeven maar het gemis zal nooit en te nimmer verdwijen.. Je leven wordt ingedeeld zonder die geliefde persoon en dat heeft tijd.. heel veel tijd nodig!
Dat huilen komt nog wel.. als je het straks niet meer verwacht dan zal je zien..
Een ding moet je niet vergeten al is Raul lijfelijk niet meer bij je, zijn ziel zal dat altijd zijn.. En als je er eens doorheen zit vraagt hem dan om je te helpen en je kracht te geven en je zal zien en voelen dat hij er is..
Lieverd heel veel sterkte en liefde toegewenst!
Saskia
vrijdag 15 juni 2007 om 16:50
Zara, ik begrijp dat iedereen je graag terug heeft in nederland.
Maar je bent zo'n slimme meid dat ik denk dat je omgeving ook wel weet dat jij doet wat het beste voor je is.....
En als het voor jou goed is om nog daar te zijn, blijf daar dan gewoon!
Misschien is het een idee dat iemand uit nederland je daar komt opzoeken?
Zijn er eigenlijk mensen van hier bijgeweest toen Raul werd begraven?
Ik hoop dat je een beetje troost vindt in Amerika bij zijn zus.
Je schrijft dat je het zo erg vindt dat je geen kind van m hebt. Ik begrijp je gevoel maar aan de andere kant moet je blij zijn voor jullie kind dat er niet is. Dat groeit niet op zonder vader. Het kind van Raul dat wel geboren werd moet dat wel. En die moet varen op de verhalen van anderen later. Zelf zal hij zijn vader nog maar vaag herrinneren.
Ik ken die situatie niet maar denk dat dat heel moeilijk is voor een mens.
Mijn ex wilde ook heel graag een kind met mij. Dat is een van de redenen van onze breuk geweest. Ik zag daar zoveel vaders die hun kinderen alleen in de vakantie (of helemaal niet meer) zagen omdat de relatie met hun moeders was stukgelopen.
Zelf ben ik kind van gescheiden ouders maar die woonden bij elkaar in de buurt en waren er allebei voor mij.
Ik zag het niet zitten om mijn kind als mijn relatie ooit stuk zou gaan maar twee keer per jaar naar zijn of haar vader te laten gaan.
Dat vond ik echt zielig.
En kind zijn van iemand die overleden is, is denk ik nog veel moeilijker.....
Dus nogmaals, ik begrijp je gevoel, maar............
Liefs,
Neele
Maar je bent zo'n slimme meid dat ik denk dat je omgeving ook wel weet dat jij doet wat het beste voor je is.....
En als het voor jou goed is om nog daar te zijn, blijf daar dan gewoon!
Misschien is het een idee dat iemand uit nederland je daar komt opzoeken?
Zijn er eigenlijk mensen van hier bijgeweest toen Raul werd begraven?
Ik hoop dat je een beetje troost vindt in Amerika bij zijn zus.
Je schrijft dat je het zo erg vindt dat je geen kind van m hebt. Ik begrijp je gevoel maar aan de andere kant moet je blij zijn voor jullie kind dat er niet is. Dat groeit niet op zonder vader. Het kind van Raul dat wel geboren werd moet dat wel. En die moet varen op de verhalen van anderen later. Zelf zal hij zijn vader nog maar vaag herrinneren.
Ik ken die situatie niet maar denk dat dat heel moeilijk is voor een mens.
Mijn ex wilde ook heel graag een kind met mij. Dat is een van de redenen van onze breuk geweest. Ik zag daar zoveel vaders die hun kinderen alleen in de vakantie (of helemaal niet meer) zagen omdat de relatie met hun moeders was stukgelopen.
Zelf ben ik kind van gescheiden ouders maar die woonden bij elkaar in de buurt en waren er allebei voor mij.
Ik zag het niet zitten om mijn kind als mijn relatie ooit stuk zou gaan maar twee keer per jaar naar zijn of haar vader te laten gaan.
Dat vond ik echt zielig.
En kind zijn van iemand die overleden is, is denk ik nog veel moeilijker.....
Dus nogmaals, ik begrijp je gevoel, maar............
Liefs,
Neele
zaterdag 16 juni 2007 om 02:57
Gelukkig is inderdaad wel famillie van mij gekomen. Mijn moeder is zo ongeveer het vliegtuig ingesprongen toen Raul de eerste nacht in het ziekenhuis lag. Zij is al die tijd aan mijn zijde geweest, wat heel fijn was, maakte alles wat normaler voor zover mogelijk. Mijn vader is naar de berafenis in Nicaragua gekomen en daarna zijn ze beiden nog een paar dagen met mij naar CR gekomen.
Er zouden nog meer mensen komen, maar omdat we dachten dat Raul het toch zou halen op een of andere manier, zouden die later komen om mij te helpen.
Ik wil ook zeker terug naar Nicaragua voordat ik terug ga naar NL. Al zijn famillie daar heeft me verzekerd dat ik nog steeds bij hun hoor. Dat vind ik ook wel heel mooi van latijns amerika. De warmte en betrokkenheid die mensen hier tonen. Toen Raul nog in het ziekenhuis lag zijn er ook verschillende vrienden en familieleden gekomen die de hele dag buiten op het bankje gezeten hebben. Omdat er behalve ik en zijn moeder niemand toegelaten werden was er weinig wat ze konden doen. Maar evengoed waren ze er, van s ochtends vroeg totdat we allemaal weer vertrokken s middags laat. Zie ik in NL nog niet zo snel gebeuren.
Ik weet ook wel dat het beter is zo, dat ik geen kinderen heb gehad van Raul. Mijn ouders zijn ook gescheiden. En ik zie hier inderdaad zoveel kinderen die ouders hebben die ergens anders wonen. Maar toch... het was zo dichtbij.. En dan had ik nog een stukje van hem bij me gehad. Volgens mij zou ik het gewoon gedaan hebben als het had gekund..
Ik vind het ook heel erg dat ik niet echt contact kan hebben met zijn zoontje, dankzij die heks van een ex... Ik hoop dat ooit op een dag hij me zal vinden en dat ik het hem kan uitleggen.. Gelukkig heb ik wel wat met hem kunnen praten tijdens de begrafenis. Heb hem rauls horloge omgedaan, en hem verteld hoeveel zijn vader van hem hield en hoe trots hij was op hem.. En dat hij mij (via rauls familllie) altijd zal kunnen benaderen. Helaas neemt hij heel veel van het karakter van zijn moeder over en dat is niet zo best. Volgende week word hij 11 en dan zal ik hem bellen..
Ik heb vandaag met Rauls moeder uitgezocht hoe zij een afspraak voor een visumaanvraag voor de us kan doen! Heb haar beloofd dat ik de benodigde 100 dollar voor de afspraak zal betalen en ze is helemaal enthousiast!
Vind het namelijk zo jammer dat ik nu Rauls zus ga opzoeken en haar kleinkinderen zal leren kennen. De jongsten heeft ze zelfs nog nooit gezien. Dat ook uitgerekend ik ga, en niet zij en niet raul zelf...Omdat ze al wat ouder is en al jaren als onderwijzeres werkt in CR moet het volgens mij best lukken om dat benodigde papiertje te krijgen.
Gisteren avond wat wezen drinken en voelde me helemaal schuldig. Maar ik moest gewoon even relaxen, even ontspannen. Na drie wijntjes was ik echter al half dronken want eet nog steeds nie zoveel. Daardoor wel heel lekker geslapen eindelijk!
zondag 17 juni 2007 om 17:12
Wat goed dat je ouders zijn geweest Zara!
En zoals ik lees zijn ze op een soort gelijke manier gescheiden als mijn ouders. Ze zijn er wel alletwee voorje als je ze nodig hebt!
Ik herken je gevoel van " deel" uitmaken van een familie in een andere cultuur.
Dit is iets heel moois maar ook daar zit een keerzijde aan.
Vaak is het in andere culturen zo dat ze voor hun familie leden door het vuur gaan zolang die geen " rare" dingen doen.
Je moet in zuid europa in het land waar ik woonde bv als zoon niet zeggen dat je homosexueel bent.
Dan hebben ze nog liever dat je een moord hebt gepleegd.
En als dochter moet je ook niet te veel relaties achter elkaar hebben.
Dan liever de rest van je leven vrijgezel...
Zara, ik wil niet negatief doen over de " warmere" culturen, want zelf mis ik die verschrikkelijk!
Ik wil je alleen zeggen dat het niet perse beter is daar.
Er zijn hier naar ik begrijp ook heel veel mensen die van je houden.
Wanneer ga je naar de US?
Ben benieuwd....
Ik was gisteren weer op de plek waar mijn overleden vriend woonde. Vanochtend regende het en ik liep daar rond en opeens had ik het idee dat hij er weer was.
Ik weet niet wat ik moet geloven maar ik denk echt dat er iets is hierna.
En dan is Raul dus altijd bij je.....
Tot later!
En zoals ik lees zijn ze op een soort gelijke manier gescheiden als mijn ouders. Ze zijn er wel alletwee voorje als je ze nodig hebt!
Ik herken je gevoel van " deel" uitmaken van een familie in een andere cultuur.
Dit is iets heel moois maar ook daar zit een keerzijde aan.
Vaak is het in andere culturen zo dat ze voor hun familie leden door het vuur gaan zolang die geen " rare" dingen doen.
Je moet in zuid europa in het land waar ik woonde bv als zoon niet zeggen dat je homosexueel bent.
Dan hebben ze nog liever dat je een moord hebt gepleegd.
En als dochter moet je ook niet te veel relaties achter elkaar hebben.
Dan liever de rest van je leven vrijgezel...
Zara, ik wil niet negatief doen over de " warmere" culturen, want zelf mis ik die verschrikkelijk!
Ik wil je alleen zeggen dat het niet perse beter is daar.
Er zijn hier naar ik begrijp ook heel veel mensen die van je houden.
Wanneer ga je naar de US?
Ben benieuwd....
Ik was gisteren weer op de plek waar mijn overleden vriend woonde. Vanochtend regende het en ik liep daar rond en opeens had ik het idee dat hij er weer was.
Ik weet niet wat ik moet geloven maar ik denk echt dat er iets is hierna.
En dan is Raul dus altijd bij je.....
Tot later!
zondag 17 juni 2007 om 20:14
Mijn ouders zijn er inderdaad allebie voor me wanneer ik ze het meest nodig heb. En gaan gelukkig nu wel goed met elkaar om. Al is dat ook wel anders geweest. Ik denk dat het in mijn geval ook wel scheelt dat ze nu allebei een nieuwe partner hebben en die geen van beiden de oorzaak was van de scheiding toen dertijd.
Familiebanden zijn hier veel hechter. Dat heeft inderdaad zijn voordelen en nadelen, maar toch voel ik dat hier veel warmer als in Nederland. Op mijn meest naaste familie na dan met wie ik heel close ben.
Hier heb je je familie denk ik ook 'meer nodig'. Een paar maanden geleden moest Rauls oma geopereerd worden en er word dan door de hele familie geld ingezameld. Iedereen helpt elkaar. Rauls neef is homosexueel en dat word gelukkig wel ge accepteerd door de famillie, al heeft het even geduurd. Al snap ik inderdaad wel wat je bedoeld. Rauls neef is een van mijn beste vrienden, ik hoop dat ik hem snel weer kan opzoeken want hij woont momenteel in Nicaragua.
Gisteren heb ik een heleboel fotos van Raul geprint. Zo fijn om te zien. Het doet me pijn maar tegelijkertijd voel ik hem dan nog zo dichtbij. Zelfs als ik de fotos van de begrafenis bekijk dan lijkt het zo onwerkelijk. Alsof ie zo de hoek om kan komen. Ik kijk nog steeds af en toe verbaasd om me heen, kan gewoon niet geloven dat ie me alleen achter heeft gelaten..
We hielden zoveel van elkaar, dat kan toch zomaar niet ophouden?
Ik geloof ook dat dit niet zomaar voorbij is. Ik moet mijn leven nog afmaken, maar dan zal ik weer bij hem zijn. Onze liefde was te groot om zomaar te verdwijnen. Dat geeft me wel een beetje troost.. Een engeltje op mijn schouder totdat we weer samen zijn..
Volgende week zondag vlieg ik naar Miami! En de dag daarna vlieg ik samen met rauls tante naar ohio om zijn zus en haar famillie op te zoeken.
Raul heeft een aantal jaar in amerika gewoond, ook min of meer bij haar. En ik kijk er naar uit om de fotos die zij nog heeft te zien van vroeger.
Omdat hij op zijn 16e een vervelende puber werd die alleen maar spijbelde is hij terug gestuurd naar nicaragua. De oorlog was op dat moment daar voorbij, en zei zijn vader "als je niet meer naar school wilt ga je maar terug naar je moeder". Gelukkig maar, anders had ik hem al die jaren later nooit ontmoet..
Familiebanden zijn hier veel hechter. Dat heeft inderdaad zijn voordelen en nadelen, maar toch voel ik dat hier veel warmer als in Nederland. Op mijn meest naaste familie na dan met wie ik heel close ben.
Hier heb je je familie denk ik ook 'meer nodig'. Een paar maanden geleden moest Rauls oma geopereerd worden en er word dan door de hele familie geld ingezameld. Iedereen helpt elkaar. Rauls neef is homosexueel en dat word gelukkig wel ge accepteerd door de famillie, al heeft het even geduurd. Al snap ik inderdaad wel wat je bedoeld. Rauls neef is een van mijn beste vrienden, ik hoop dat ik hem snel weer kan opzoeken want hij woont momenteel in Nicaragua.
Gisteren heb ik een heleboel fotos van Raul geprint. Zo fijn om te zien. Het doet me pijn maar tegelijkertijd voel ik hem dan nog zo dichtbij. Zelfs als ik de fotos van de begrafenis bekijk dan lijkt het zo onwerkelijk. Alsof ie zo de hoek om kan komen. Ik kijk nog steeds af en toe verbaasd om me heen, kan gewoon niet geloven dat ie me alleen achter heeft gelaten..
We hielden zoveel van elkaar, dat kan toch zomaar niet ophouden?
Ik geloof ook dat dit niet zomaar voorbij is. Ik moet mijn leven nog afmaken, maar dan zal ik weer bij hem zijn. Onze liefde was te groot om zomaar te verdwijnen. Dat geeft me wel een beetje troost.. Een engeltje op mijn schouder totdat we weer samen zijn..
Volgende week zondag vlieg ik naar Miami! En de dag daarna vlieg ik samen met rauls tante naar ohio om zijn zus en haar famillie op te zoeken.
Raul heeft een aantal jaar in amerika gewoond, ook min of meer bij haar. En ik kijk er naar uit om de fotos die zij nog heeft te zien van vroeger.
Omdat hij op zijn 16e een vervelende puber werd die alleen maar spijbelde is hij terug gestuurd naar nicaragua. De oorlog was op dat moment daar voorbij, en zei zijn vader "als je niet meer naar school wilt ga je maar terug naar je moeder". Gelukkig maar, anders had ik hem al die jaren later nooit ontmoet..
woensdag 20 juni 2007 om 15:18
Lieve Zara,
Ik heb gisteren dit topic van voor naar achter gelezen en ben zeer geraakt door je verhaal. Gisteren was ik te emotioneel om te reageren, zag door mijn tranen het toetsenbord niet meer. Heb ook constant aan je moeten denken.
Raar maar waar: iemand die je niet kent en die dan zo in je hoofd kan zitten!
Waarschijnlijk grijpt jouw verhaal me zo aan omdat mijn vriend op 16 mei j.l. een auto-ongeluk heeft gehad maar het gelukkig (ondanks behoorlijke verwondingen) nog wel kan navertellen.
Ook ik had hem zomaar kwijt kunnen zijn! Dat besef komt steeds harder binnen, zeker na het lezen van jouw verhaal en dat van Romilde die op haar 40e weduwe is geworden.
Weet ook absoluut niet waar ik met mijn verhaal heen wil, behalve dat ik wil laten weten dat ik aan je denk, en met mij zoveel anderen.
Hele dikke *; en heel veel sterkte!
groetjes,
Netje
Ik heb gisteren dit topic van voor naar achter gelezen en ben zeer geraakt door je verhaal. Gisteren was ik te emotioneel om te reageren, zag door mijn tranen het toetsenbord niet meer. Heb ook constant aan je moeten denken.
Raar maar waar: iemand die je niet kent en die dan zo in je hoofd kan zitten!
Waarschijnlijk grijpt jouw verhaal me zo aan omdat mijn vriend op 16 mei j.l. een auto-ongeluk heeft gehad maar het gelukkig (ondanks behoorlijke verwondingen) nog wel kan navertellen.
Ook ik had hem zomaar kwijt kunnen zijn! Dat besef komt steeds harder binnen, zeker na het lezen van jouw verhaal en dat van Romilde die op haar 40e weduwe is geworden.
Weet ook absoluut niet waar ik met mijn verhaal heen wil, behalve dat ik wil laten weten dat ik aan je denk, en met mij zoveel anderen.
Hele dikke *; en heel veel sterkte!
groetjes,
Netje
"Please God, if you can't make me thin, make my friends fat!"
woensdag 20 juni 2007 om 18:48
Lieve Netje (en Claire)
Wat lief van jullie.. Vind het zo mooi dat iedereen een beetje met me meeleeft. Natuurijk moet ik mijn verdriet en pijn alleen dragen uiteindelijk maar het sterkt me wel..
Ik ben blij dat jouw vriend het overleefd heeft Netje. Er is al veel te veel onrecht wat onaanvaardbaar is..
In CR worden harten op de weg geschilderd op plekken waar mensen zijn aangereden en overleden. Alleen voor voetgangers dus mijn liefste zal geen hart krijgen. Hij is en zal altijd in die van mij blijven.. Maar als je ziet hoeveel harten er op de weg staan, alle wegen staan er vol mee...
woensdag 20 juni 2007 om 23:15
Lieve lieve schat, hier iemand die jou en Raul wel kent (kijk maar naar mn nickname dan weet je het wel). Ik kom af en toe op het forum en kwam ineens bij dit topic terrecht...
Wat schrijf je vol respect over jullie liefde. En zoals ik je al eerder heb laten weten denk ik veel aan je. Jullie waren een pracht stel en Raul een fanastische man. Ik ben blij dat ik hem een aantal keer heb mogen ontmoeten!
Het leven is soms zo oneerlijk. Je weet van mijn situatie, maar dat stelt eigenlijk niks meer voor vergeleken bij wat jullie is overkomen...;(
Je schrijft vol liefde en kracht. Doe wat je moet doen en wat je eigen gevoel je in geeft. Het geeft je vast een veilig gevoel met jullie vrienden en zijn (en ook jouw) familie om je heen. Op een gegeven moment zal je zelf wel aanvoelen wanneer het tijd wordt om naar NL te gaan. En we zullen er allemaal voor je zijn *;
Meis, hou je taai...ik denk aan je!!!
Wat schrijf je vol respect over jullie liefde. En zoals ik je al eerder heb laten weten denk ik veel aan je. Jullie waren een pracht stel en Raul een fanastische man. Ik ben blij dat ik hem een aantal keer heb mogen ontmoeten!
Het leven is soms zo oneerlijk. Je weet van mijn situatie, maar dat stelt eigenlijk niks meer voor vergeleken bij wat jullie is overkomen...;(
Je schrijft vol liefde en kracht. Doe wat je moet doen en wat je eigen gevoel je in geeft. Het geeft je vast een veilig gevoel met jullie vrienden en zijn (en ook jouw) familie om je heen. Op een gegeven moment zal je zelf wel aanvoelen wanneer het tijd wordt om naar NL te gaan. En we zullen er allemaal voor je zijn *;
Meis, hou je taai...ik denk aan je!!!
donderdag 21 juni 2007 om 02:20
Ik las je verhaal en het greep mij gelijk aan! Ik heb zelf ook een latijns amerikaanse liefde en woon zelf ook in het land. Het is het beste wat me ooit is overkomen. Als ik je verhaal lees voel ik bijna verdriet die ik zou hebben als hij zou komen te overlijden. Op die manier kan ik me een beetje inleven. Het enige wat je kan doen is er het beste van maken en heel heel heel sterk zijn. Ik denk dat het goed is nog een tijd te blijven. In nederland gaat het heel moeilijk woorden. Ten eerste de cultuurshoque en dan ook nog is de klap van het verlies. Ik vind je heel sterk overkomen, ik denk dat ik helemaal ingestort zou zijn en de zin van het leven niet meer in zou kunnen zien als ik mijn liefde van mijn leven zou verliezen. Zo iemand als hij zal je nooit meer tegen komen maar zijn liefde voor hem zal altijd bestaan. Je zal altijd van hem blijven houden wat er ook gebeurd. De dood heeft jullie gescheiden en ik hoop dat wie dan ook (geloof niet echt in god) daar een goede reden voor heeft. Nogmaals houd de moed erin en cuidate...
donderdag 21 juni 2007 om 14:14
Hoi Zara,
Ik heb je eerste stukje gelezen. Allereerst gecondoleerd met het verlies van je vriend. Dat is heel heftig. Je wordt ineens overspoelt met emoties die je helemaal niet thuis kunt brengen. Het is een hele normale reactie dat je niet hoeft te huilen en het kan ook best zijn dat het gewoon niet komt. Iedereen reageert weer anders! Ik ben zelf 1,5 jaar terug ook mijn vriend verloren. Hij was 30 jaar en kreeg plotseling een hartstilstand tijdens het voetballen. We kenden elkaar 7 jaar en hadden ook de grootste plannen. Weg toekomst en dan??? Met mij gaat het nu weer heel goed. Heb weer veel opgepakt. Ik ben zelf aangemeld bij jjpv.nl Misschien is dit iets voor jou. Je mag mij ook altijd mailen hoor. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Want het is gewoon een ontzettend rot tijd!!
Ik heb je eerste stukje gelezen. Allereerst gecondoleerd met het verlies van je vriend. Dat is heel heftig. Je wordt ineens overspoelt met emoties die je helemaal niet thuis kunt brengen. Het is een hele normale reactie dat je niet hoeft te huilen en het kan ook best zijn dat het gewoon niet komt. Iedereen reageert weer anders! Ik ben zelf 1,5 jaar terug ook mijn vriend verloren. Hij was 30 jaar en kreeg plotseling een hartstilstand tijdens het voetballen. We kenden elkaar 7 jaar en hadden ook de grootste plannen. Weg toekomst en dan??? Met mij gaat het nu weer heel goed. Heb weer veel opgepakt. Ik ben zelf aangemeld bij jjpv.nl Misschien is dit iets voor jou. Je mag mij ook altijd mailen hoor. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Want het is gewoon een ontzettend rot tijd!!
donderdag 21 juni 2007 om 17:52
Save, ik weet wie je bent,natuurlijk. Wat zijn we ook maar een klein kikkerlandje... Verdriet kan je niet tegen elkaar afwegen, en we zijn allebei onze liefde kwijt, verder zal ik er niet op ingaan. dank je lieverd..
Spikie, ik heb me sinds kort ook aangemeld bij jjv en ben een weblog begonnen. Weer een andere naam, maar je zult me wel herkennen. Mijn nick Zara komt van een poesje wat ik had, vernoemd naar mijn lievelingswinkel.. Ik word toch nog steeds terugetrokken naar mijn topic hier.. Misschien juist omdat mensen het hier (veelal) niet meegemaakt hebben bepaalde positieve dingen schrijven die fijn zijn om te horen. En daar kan ik juist het begrip van de pijn weer herkennen.. Beetje lastig uit te leggen..
Ik kan inderdaad maar niet besluiten of ik terug moet gaan naar NL. Het is zo moeilijk. Aan de ene kant wil ik niet terug want hier kan ik me vasthouden aan Raul, aan ons leven, aan ons samen aan de toekomst die ik had. Maar die is nu weg. Als ik terugga zal ik het finaniceel beter hebben en kan ik een betere toekomst voor mezelf opbouwen. Dat is hier toch erg moeilijk. Raul en ik hadden plannen om of een eigen zaak te beginnen hier in CR of naar Nederland te gaan..
Het beangstigd me inderdaad om terug te gaan, om in dat gat te vallen als ik terug ga. Nu ben ik maar sterk en ga door. Of zo lijkt het in ieder geva. Ik sta elke dag op, ga aan het werk en verstop mijn verdriet een beetje. Het is nog te groot om te accepteren. Als ik dat nu doe dan val ik neer en dan sta ik nooit meer op. Het onrecht te groot, het is oneerlijk. In september gaat mjin zus trouwen (jij komt toch ook Save?) en moet ik dus wel terug naar NL. Daarna? Geen idee...
Volgens mij blijf ik het maar herhalen. Maar het enige wat me troost geeft op dit moment is de gedachte dat ik mijn lieverd straks weer terug zie. Nu nog niet,nu moet ik eest nog mijn leven hier afmaken. En dat zal ik ook heus wel doen. Maar een liefde zo groot en zo sterk, die kan niet zomaar voorbij zijn. Ergens, ooit komt die weer terug..
In god geloof ik inmiddels ook niet meer en wat er na de dood is heb ik geen enkel idee van. Maar ik weet wel dat we ooit weer samen zullen zijn.
Spikie, ik heb me sinds kort ook aangemeld bij jjv en ben een weblog begonnen. Weer een andere naam, maar je zult me wel herkennen. Mijn nick Zara komt van een poesje wat ik had, vernoemd naar mijn lievelingswinkel.. Ik word toch nog steeds terugetrokken naar mijn topic hier.. Misschien juist omdat mensen het hier (veelal) niet meegemaakt hebben bepaalde positieve dingen schrijven die fijn zijn om te horen. En daar kan ik juist het begrip van de pijn weer herkennen.. Beetje lastig uit te leggen..
Ik kan inderdaad maar niet besluiten of ik terug moet gaan naar NL. Het is zo moeilijk. Aan de ene kant wil ik niet terug want hier kan ik me vasthouden aan Raul, aan ons leven, aan ons samen aan de toekomst die ik had. Maar die is nu weg. Als ik terugga zal ik het finaniceel beter hebben en kan ik een betere toekomst voor mezelf opbouwen. Dat is hier toch erg moeilijk. Raul en ik hadden plannen om of een eigen zaak te beginnen hier in CR of naar Nederland te gaan..
Het beangstigd me inderdaad om terug te gaan, om in dat gat te vallen als ik terug ga. Nu ben ik maar sterk en ga door. Of zo lijkt het in ieder geva. Ik sta elke dag op, ga aan het werk en verstop mijn verdriet een beetje. Het is nog te groot om te accepteren. Als ik dat nu doe dan val ik neer en dan sta ik nooit meer op. Het onrecht te groot, het is oneerlijk. In september gaat mjin zus trouwen (jij komt toch ook Save?) en moet ik dus wel terug naar NL. Daarna? Geen idee...
Volgens mij blijf ik het maar herhalen. Maar het enige wat me troost geeft op dit moment is de gedachte dat ik mijn lieverd straks weer terug zie. Nu nog niet,nu moet ik eest nog mijn leven hier afmaken. En dat zal ik ook heus wel doen. Maar een liefde zo groot en zo sterk, die kan niet zomaar voorbij zijn. Ergens, ooit komt die weer terug..
In god geloof ik inmiddels ook niet meer en wat er na de dood is heb ik geen enkel idee van. Maar ik weet wel dat we ooit weer samen zullen zijn.
vrijdag 22 juni 2007 om 10:38
Lieve Zara,
ik heb met tranen in mijn ogen je hele topic gelezen. Ik heb niets soortgelijks meegemaakt, ben nog nooit iemand in mijn leven verloren die zo dicht bij me stond. En toch kan ik op de manier waarop jij het beschrijft me heel goed inleven in jou. Ondanks dat je in een ander land bent en in een hele andere situatie. Ik zie het haast als het gevoel van verliefdzijn, dat je je zo verschrikkelijk gelukkig kan voelen dat je haast verstikt wordt, maar dan precies andersom (ik kan het niet anders verwoorden, die voorstelling maak ik me ervan) Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het zoveel pijn doet, dat je niet goed weet hoe je verder moet. Meid, het is net anderhalve maand geleden. Doe rustig aan! Je moet jezelf niet verplichten de dagelijkse routine te snel op te pakken. Je moet elk moment weer bewust en alleen mee leren maken. Dat heeft tijd nodig!
Ik kan niets anders doen dan je heel veel sterkte te wensen. Ik weet uit verschillende situaties dat er mensen zijn die zeggen dat alles een reden heeft enzo."Achteraf zul je zien dat het goede dingen heeft gebracht". Die mensen moeten ze afschieten. Want als iets een reden heeft, zal het nooit de reden hebben om je verdriet of pijn te doen. Het zal je, daarentegen wel heel sterk maken. Maar dat is niet wat je wilt.
In God hoef je niet te geloven om voor jezelf te weten dat je Raul weer tegen zult komen. Tot die tijd moet je proberen jezelf niet ook kwijt te raken. Leef voor twee, volgens mij ga je alles veel intenser beleven omdat het ook zo over kan zijn. Zorg dat je mooie dingen tegen Raul te vertellen hebt als je hem weerziet.
Zara, ik hoop dat ik het goed onder woorden heb kunnen brengen wat ik bedoelde. En ik hoop dat iedereen hier je net dat beetje steun kan geven dat je nodig hebt, ondanks dat we (of in ieder geval de meesten) je niet kennen. En ook voor alle anderen die hier meelezen en ook iemand heeft verloren.
Liefs, Ing.
ik heb met tranen in mijn ogen je hele topic gelezen. Ik heb niets soortgelijks meegemaakt, ben nog nooit iemand in mijn leven verloren die zo dicht bij me stond. En toch kan ik op de manier waarop jij het beschrijft me heel goed inleven in jou. Ondanks dat je in een ander land bent en in een hele andere situatie. Ik zie het haast als het gevoel van verliefdzijn, dat je je zo verschrikkelijk gelukkig kan voelen dat je haast verstikt wordt, maar dan precies andersom (ik kan het niet anders verwoorden, die voorstelling maak ik me ervan) Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het zoveel pijn doet, dat je niet goed weet hoe je verder moet. Meid, het is net anderhalve maand geleden. Doe rustig aan! Je moet jezelf niet verplichten de dagelijkse routine te snel op te pakken. Je moet elk moment weer bewust en alleen mee leren maken. Dat heeft tijd nodig!
Ik kan niets anders doen dan je heel veel sterkte te wensen. Ik weet uit verschillende situaties dat er mensen zijn die zeggen dat alles een reden heeft enzo."Achteraf zul je zien dat het goede dingen heeft gebracht". Die mensen moeten ze afschieten. Want als iets een reden heeft, zal het nooit de reden hebben om je verdriet of pijn te doen. Het zal je, daarentegen wel heel sterk maken. Maar dat is niet wat je wilt.
In God hoef je niet te geloven om voor jezelf te weten dat je Raul weer tegen zult komen. Tot die tijd moet je proberen jezelf niet ook kwijt te raken. Leef voor twee, volgens mij ga je alles veel intenser beleven omdat het ook zo over kan zijn. Zorg dat je mooie dingen tegen Raul te vertellen hebt als je hem weerziet.
Zara, ik hoop dat ik het goed onder woorden heb kunnen brengen wat ik bedoelde. En ik hoop dat iedereen hier je net dat beetje steun kan geven dat je nodig hebt, ondanks dat we (of in ieder geval de meesten) je niet kennen. En ook voor alle anderen die hier meelezen en ook iemand heeft verloren.
Liefs, Ing.
vrijdag 22 juni 2007 om 13:02
hallo Zara,
Lang niets laten horen voor mijn gevoel. Gebeurde even te veel in mijn leven om op het forum te komen...
Volgens mij sta jij op het punt om naar de US te gaan toch?
Ik hoop dat de verandering van omgeving en mensen om je heen je een beetje rust kunnen geven. Je kan je verhaal weer doen aan mensen die het nog niet goed kennen en je kan van hen waarschijnlijk weer mooie dingen over Raul te horen krijgen.
Gisteren zat ik met een vriendinnetje op het terras dat net in de steek is gelaten door haar grote liefde. Ze was er slecht aan toe.
Nu bedenk ik me pas echt hoe zwaar het voor jou moet zijn. Zij heeft nog een sprankje hoop en zelfs dat is jou ontnomen....
Weet dan ook eigenlijk niet zo goed wat te schrijven nu.
Zit zelf niet lekker in mijn vel en merk dat ik het moeilijk vind iets opbeurends aan je te schrijven.
Wil je het adres van je log prijsgeven of is dat voor een kleine kring?
Ik heb even gekeken op die site maar kon je er niet tussen vinden.
Voel me daar (terecht) ook een beetje een insluiper. Maar op jouw log zou ik me dat niet voelen. Heb toch het idee dat ik je een klein beetje ken...
Over een paar dagen ga ik op vakantie en zul je dus een paar weken niet van me horen. Denk niet dat ik je vergeten ben hoor!
Ik kom hier uitgerust terug, vol van zon en positieve gedachten die ik allemaal op je zal proberen over te brengen.
Houd vol meid, je doet het zo goed. Afhaken is geen optie zoals je zelf ook schrijft. De wereld is een stukje mooier door jou en je grote liefde. Kille afstandelijke mensen zijn er genoeg.
Het klinkt fout en afgezaagd maar ik weet het zeker; in jouw leven gaan echt nog mooie dingen gebeuren. Je zal terugdenken aan dit vreselijke verdriet met een zoete pijn in je hart, maar rijker dan je was. (En Raul kijkt met je mee...)
Tot later Zara! (Ik vind dat trouwens een enorm stomme winkel sinds ik maat 40 moet dragen.....Voor de geboorte van mijn kind vond ik m ook leuk maar nu voel ik me nog meer een slagschip als ik daar binnen kom. Niets past;))
Lang niets laten horen voor mijn gevoel. Gebeurde even te veel in mijn leven om op het forum te komen...
Volgens mij sta jij op het punt om naar de US te gaan toch?
Ik hoop dat de verandering van omgeving en mensen om je heen je een beetje rust kunnen geven. Je kan je verhaal weer doen aan mensen die het nog niet goed kennen en je kan van hen waarschijnlijk weer mooie dingen over Raul te horen krijgen.
Gisteren zat ik met een vriendinnetje op het terras dat net in de steek is gelaten door haar grote liefde. Ze was er slecht aan toe.
Nu bedenk ik me pas echt hoe zwaar het voor jou moet zijn. Zij heeft nog een sprankje hoop en zelfs dat is jou ontnomen....
Weet dan ook eigenlijk niet zo goed wat te schrijven nu.
Zit zelf niet lekker in mijn vel en merk dat ik het moeilijk vind iets opbeurends aan je te schrijven.
Wil je het adres van je log prijsgeven of is dat voor een kleine kring?
Ik heb even gekeken op die site maar kon je er niet tussen vinden.
Voel me daar (terecht) ook een beetje een insluiper. Maar op jouw log zou ik me dat niet voelen. Heb toch het idee dat ik je een klein beetje ken...
Over een paar dagen ga ik op vakantie en zul je dus een paar weken niet van me horen. Denk niet dat ik je vergeten ben hoor!
Ik kom hier uitgerust terug, vol van zon en positieve gedachten die ik allemaal op je zal proberen over te brengen.
Houd vol meid, je doet het zo goed. Afhaken is geen optie zoals je zelf ook schrijft. De wereld is een stukje mooier door jou en je grote liefde. Kille afstandelijke mensen zijn er genoeg.
Het klinkt fout en afgezaagd maar ik weet het zeker; in jouw leven gaan echt nog mooie dingen gebeuren. Je zal terugdenken aan dit vreselijke verdriet met een zoete pijn in je hart, maar rijker dan je was. (En Raul kijkt met je mee...)
Tot later Zara! (Ik vind dat trouwens een enorm stomme winkel sinds ik maat 40 moet dragen.....Voor de geboorte van mijn kind vond ik m ook leuk maar nu voel ik me nog meer een slagschip als ik daar binnen kom. Niets past;))
zaterdag 23 juni 2007 om 16:25
Een week na het overlijden van Raul heb ik Memo leren kennen. Een vriend van vrienden die ik ontmoette in het hotel waar ik werk toen ik s avonds wat aan het drinken was met mijn ouders, die op dat moment nog hier waren.
Memo is heel erg ziek, hij heeft kanker en is uitbehandeld. Vol levenslust zat hij die avond een (verboden) vodka te drinken en een sigaret te roken. Ik heb toch niks te verliezen zei hij, en morgen zal ik boeten en de hele dag op bed moeten liggen.
Het was een emotionele avond, er kwamen veel mensen langs die ik nog niet gesproken had sinds het ongeluk. En de band die speelde,was dezelfde band die op de trouwerij van mij en Raul zou gaan spelen ( Raul en ik moesten nog even wachten met trouwen maar we fantaseerden er al zolang over dat we precies wisten hoe we het zouden gaan doen). Mijn ouders stelde ik aan iedereen voor die avond en de hotelmanager heeft voor mij en als eerbetoon aan Raul "Knocking on a Heavens door" gezongen.
Na een paar uur trok ik het emotioneel en lichamelijk niet meer en vertrokken we. Ik ging afscheid nemen van Memo. We hebben elkaar bijna niet gesproken vanavond en ik ken je amper vertelde ik hem, maar ik voel me op een of andere manier zo verbonden met je.
Dat komt, antwoordde hij, omdat ik straks bij Raul zal zijn. Ik zal hem zeggen dat je van hem houd en dat alles goed met je is..
Daar kreeg ik wel tranen van, en gisteren bijna weer. Want Memo belde. Het gaat niet goed, het einde is nu echt nabij, en snel. Hij was zo vol leven nog, dankbaar en blij met elke dag en met de kans om afscheid te kunnen nemen van zijn vrienden en famillie. De zon schijnt hier weer eens en ik hoop dat ie in mijn hart en voor Memo ook zal schijnen..
Memo is heel erg ziek, hij heeft kanker en is uitbehandeld. Vol levenslust zat hij die avond een (verboden) vodka te drinken en een sigaret te roken. Ik heb toch niks te verliezen zei hij, en morgen zal ik boeten en de hele dag op bed moeten liggen.
Het was een emotionele avond, er kwamen veel mensen langs die ik nog niet gesproken had sinds het ongeluk. En de band die speelde,was dezelfde band die op de trouwerij van mij en Raul zou gaan spelen ( Raul en ik moesten nog even wachten met trouwen maar we fantaseerden er al zolang over dat we precies wisten hoe we het zouden gaan doen). Mijn ouders stelde ik aan iedereen voor die avond en de hotelmanager heeft voor mij en als eerbetoon aan Raul "Knocking on a Heavens door" gezongen.
Na een paar uur trok ik het emotioneel en lichamelijk niet meer en vertrokken we. Ik ging afscheid nemen van Memo. We hebben elkaar bijna niet gesproken vanavond en ik ken je amper vertelde ik hem, maar ik voel me op een of andere manier zo verbonden met je.
Dat komt, antwoordde hij, omdat ik straks bij Raul zal zijn. Ik zal hem zeggen dat je van hem houd en dat alles goed met je is..
Daar kreeg ik wel tranen van, en gisteren bijna weer. Want Memo belde. Het gaat niet goed, het einde is nu echt nabij, en snel. Hij was zo vol leven nog, dankbaar en blij met elke dag en met de kans om afscheid te kunnen nemen van zijn vrienden en famillie. De zon schijnt hier weer eens en ik hoop dat ie in mijn hart en voor Memo ook zal schijnen..
zaterdag 23 juni 2007 om 16:43
Hoi Zara,
Ik lees net je hele verhaal en wil je allereerst condoleren. Wat afschuwelijk om iemand op zo'n manier te verliezen. Ik woon zelf in Azie en moet er niet aan denken dat mijn (Nederlandse) vriend overlijdt en ik dan alleen terugmoet naar Nederland. En dat is eigenlijk ook de reden dat ik nu - voor het eerst - op dit forum schrijf: maak die beslissing niet te snel.
Toen mijn moeder overleed, stond ik net op het punt om een huis te kopen en mijn vader heeft mij - daar achteraf volkomen terecht - van weerhouden met de mededeling: op de eerste plaats van stressvolle events in een mensenleven staat het overlijden van een "close" naaste en op de tweede plaats een verhuizing (en daar voeg ik nog aan toe - en op een 1,5e plaats een internationale verhuizing). Dus eigenlijk zou mijn advies zijn - als je tenminste geld hebt om die periode uit te zingen - blijf in elk geval nog 9-12 maanden waar je bent. Bedenk wat je wilt en hoe je dat gaat doen. Het is zeker niet slecht om uiteindelijk terug te gaan naar Nederland, maar het is wel heel anders - je moet al snel weer "gewoon" doen, niemand die weet waar jij over praat en voor je het weet voel je je dubbel ongelukkig, omdat je niet alleen je vriend, maar ook je "tweede" vaderland kwijt bent geraakt en het begrip van de meeste Nederlanders in elk geval in mijn beleving zeker voor dat laatste niet bijster groot is. Dat bedoel ik niet als een verwijt richting "Nederlanders" - ik ben er zelf ook een, maar ik hoor van iedereen die teruggaat hetzelfde: het is moeilijk. Moeilijk omdat de terugkomer het idee heeft dat het leven in Nederland hetzelfde is gebleven (terwijl dat natuurlijk niet zo is) en ook moeilijk omdat de achterblijvers het idee hebben dat de terugkomer een wat langere vakantie dan normaal heeft gehad (wat natuurlijk ook niet zo is). Ik hoor van iedereen (zeker van de mensen die vervolgens weer terugkomen) dat dat echt een koude douche was: een beetje alsof jouw verblijf in jouw "tweede" land wordt weggezet als een zomervakantie aan de Costa de Sol (waarvan de meeste mensen ook wel vinden dat je daar na een maand maar eens over op moet houden).
Met dat in mijn achterhoofd en ook mijn ervaring rond het overlijden van mijn moeder (ze was pas eind 40 toen ze doodging aan kanker), toen de meeste mensen toch ook wel na drie maanden ophielden met vragen hoe het met me ging, denk ik dat je het jezelf wel uiterst moeilijk maakt om goed in Nederland terug te komen. Ik maak me zorgen dat je familie en vrienden je - met de allerbeste bedoelingen - zo snel mogelijk in het normale leven willen krijgen op een moment dat alles in jou wellicht nog het liefst stil wil staan bij je leven en je liefde in Costa Rica.
En daarom zou ik je eigenlijk willen aanraden - nogmaals als je dat financieel kan bolwerken - probeer een klein jaar te blijven waar je bent, waar mensen weten hoe je vriend eruit zag, hoe "gruwelijk" het was als hij het lekkerste eten bedolf onder een grote laag ketchup, en wat voor waanzinnige leuke kerel het was en waar jij weet waar de leukste kroegen zijn, het beste strand en die fantastische koffietent en als je in dat jaar je verdriet een zekere plaats hebt gegeven en in wat rustiger omstandigheden hebt nagedacht wat je wilt en in elk geval emotioneel een stuk weerbaarder bent dan nu en dan besluit om naar Nederland te komen, dan zal dat zeker nog niet meevallen, maar dan ga je in elk geval naar mijn mening onder een veel beter gesternte dan de komende paar maanden (en zeker als je dan direct de regenachtige herfst en winter in gaat).
Ik lees mijn verhaal nu even terug en voel de behoefte om nog te zeggen dat dit mijn mening/advies is en dat je absoluut geen uitleg bent verschuldigd aan een wildvreemde aan het andere eind van de wereld, die met je probeert mee te denken. Ik ken ook maar een flard van jouw situatie en sla wellicht de plank vreselijk mis, maar ik maakte me een beetje zorgen, omdat ik weet dat zo'n terugverhuizing zelfs zonder zoiets vreselijks als het overlijden van je vriend voor de meeste mensen niet meevalt.
Ik wil je alle goeds en heel veel sterkte wensen voor de toekomst.
Hester
zaterdag 23 juni 2007 om 19:21
Ik vind het gewoon ontzettend moeilijk om te beslissen wat nu beter is. Morgen ga ik naar Miami en daar zal ik hopelijk ook wat tijd hebben om er over na te denken. Terug naar NL in september (of misschien iets eerder) ga ik zowieso maar ik behou mijn terugvlucht dus wie weet.
Ik heb heel veel lieve famillie en vrienden die me zullen opvangen daar maar ik me geen zorgen over. Maar waar zal ik werken? Waar wil ik eigelijk werken en wat wil ik doen? Ik kan bij mijn moeder wonen en daar heb ik geen enkel probleem mee, zij is eigelijk ook een van mijn beste vriendinnen behalve alleen moeder. Zij was er bij toen Raul in het ziekenhuis lag, toen hij overleed en toen hij begraven word.
En pas ik zelf nog wel in NL thuis? Kan ik, en zeker alleen, nog wel wennen? En hoe 'koud' zijn we als nederlanders?
Daar tegenover vind ik hier in CR mijn baan niet meer leuk, en heb ook nog even geen zin om in iets nieuws te duiken. Als ik blijf kan ik het best bolwerken, maar af en toe een reisje of winkelen zit er niet echt in.Dat is ook de reden dat Raul en ik overwogen om samen naar NL te gaan of zelf hier iets op te zetten.. Maar...heb wel weer al mijn lieve vrienden hier, elke dag een zonnetje (gaat wel een beetje vervelen hoor) en vol met fijne plekjes van ons samen..
Raul heeft een keer gezegd dat als ik zou overlijden hij compleet van de wereld zou verdwijnen. HIj zou weggaan en nooit meer terugkomen. Waar naartoe dat wist hij zelf ook niet..
Oh Neele, mijn weblog is inderdaad gesloten daar maar ik zal eens kijken of ik het kan veranderen dat vind ik niet erg. Staan ook fotos op..
Ik heb heel veel lieve famillie en vrienden die me zullen opvangen daar maar ik me geen zorgen over. Maar waar zal ik werken? Waar wil ik eigelijk werken en wat wil ik doen? Ik kan bij mijn moeder wonen en daar heb ik geen enkel probleem mee, zij is eigelijk ook een van mijn beste vriendinnen behalve alleen moeder. Zij was er bij toen Raul in het ziekenhuis lag, toen hij overleed en toen hij begraven word.
En pas ik zelf nog wel in NL thuis? Kan ik, en zeker alleen, nog wel wennen? En hoe 'koud' zijn we als nederlanders?
Daar tegenover vind ik hier in CR mijn baan niet meer leuk, en heb ook nog even geen zin om in iets nieuws te duiken. Als ik blijf kan ik het best bolwerken, maar af en toe een reisje of winkelen zit er niet echt in.Dat is ook de reden dat Raul en ik overwogen om samen naar NL te gaan of zelf hier iets op te zetten.. Maar...heb wel weer al mijn lieve vrienden hier, elke dag een zonnetje (gaat wel een beetje vervelen hoor) en vol met fijne plekjes van ons samen..
Raul heeft een keer gezegd dat als ik zou overlijden hij compleet van de wereld zou verdwijnen. HIj zou weggaan en nooit meer terugkomen. Waar naartoe dat wist hij zelf ook niet..
Oh Neele, mijn weblog is inderdaad gesloten daar maar ik zal eens kijken of ik het kan veranderen dat vind ik niet erg. Staan ook fotos op..
zondag 24 juni 2007 om 19:54
Lieve Zara,
Wat een mooi verhaal van Memo zeg! Was er ontroerd door...
Jij zit nu als het goed is in de US en ik ben zo benieuwd hoe het je daar vergaat. Kan me voorstellen dat het heel prettig is om bij mensen te zijn die Raul goed kenden. Maar kan me ook voorstellen dat het tegenvalt. Deze mensen zijn immers zijn familie. Jij hebt nooit voor hen gekozen; jij koos voor hun broer en oom. Maar ik hoop op het positieve daar!
Zou je idd willen proberen je log openbaar te maken?
Soms zou ik liever daar reageren maar ja dat is een erg egoistische reden....
Vanaf nu zal je even niets van me horen, ben twee weken op vakantie.
Maar ik ben er van overtuigd dat je hier nog bent over twee weken en dan weet ik je te vinden.
Heel veel liefs, sterkte en tot snel!
Neele
Wat een mooi verhaal van Memo zeg! Was er ontroerd door...
Jij zit nu als het goed is in de US en ik ben zo benieuwd hoe het je daar vergaat. Kan me voorstellen dat het heel prettig is om bij mensen te zijn die Raul goed kenden. Maar kan me ook voorstellen dat het tegenvalt. Deze mensen zijn immers zijn familie. Jij hebt nooit voor hen gekozen; jij koos voor hun broer en oom. Maar ik hoop op het positieve daar!
Zou je idd willen proberen je log openbaar te maken?
Soms zou ik liever daar reageren maar ja dat is een erg egoistische reden....
Vanaf nu zal je even niets van me horen, ben twee weken op vakantie.
Maar ik ben er van overtuigd dat je hier nog bent over twee weken en dan weet ik je te vinden.
Heel veel liefs, sterkte en tot snel!
Neele
maandag 25 juni 2007 om 11:43
Zara,
Ik zit hier met kippevel op mijn armen dit topic te lezen. Je verdriet, je openheid, het meeleven van de anderen... ik hoop dat het je helpt.
Ik had je bericht ook op een ander forum gelezen, was toen al geschokt.
Ik heb bewondering voor de manier waarop je nu leeft, schrijft, denkt en voelt. Je bent eerlijk naar jezelf. Waarschijnlijk kun je maar van dag tot dag... langer is nu niet mogelijk, want al die plannen die jullie hadden, zullen anders zijn...
Ken je Kahlil Gibran? Hij schrijft (schreef) over het leven, in alle facetten. Ik lees vaak stukken uit zijn boek 'de Profeet', waarin hij schrijft over liefde, huwelijk, dood, goed en kwaad, kinderen, en nog veel meer.
Dit schrijft hij over vreugde en verdriet, het klinkt zo passend en waar. Ik kan me alleen maar proberen voor te stellen wat jij voelt, maar het zou zo kunnen zijn:
Jouw vreugde is jouw verdriet zonder masker.
En dezelfde bron van waaruit jouw gelach opklinkt werd vaak gevuld met tranen.
En hoe zou het ook anders kunnen zijn?
Hoe dieper verdriet zich in jouw wezen een weg baant, hoe meer vreugde het ook kan bevatten.
Is de kop die jouw wijn bevat niet dezelfde kop die in de oven van de pottenbakker gebakken werd?
En is niet de luit die jouw geest troost hetzelfde hout dat met messen hol werd gemaakt?
Als je vreugdevol bent, kijk dan diep in je hart, en je zult merken dat alleen dat wat je ook verdriet gaf je nu vreugde geeft.
Als je vol verdriet naar binnen kijkt in je hart zul je zien dat in werkelijkheid je huilt voor dat wat eens je vreugde was.
Sommigen van jullie zeggen: ” vreugde is groter dan verdriet” en anderen zeggen: “nee, verdriet is groter”.
Maar ik zeg je : ze zijn onafscheidelijk.
Samen komen ze en als je samen met een van hen bent, onthoud dan dat de andere op je bed slaapt.
Je bent werkelijk een weegschaal die heen en weer gaat tussen je verdriet en je vreugde.
Alleen als je leeg bent en stil, dan ben je in balans.Ik wens je veel kracht, wijsheid en steun.
Liefs,
RozeBloemetje
Ik zit hier met kippevel op mijn armen dit topic te lezen. Je verdriet, je openheid, het meeleven van de anderen... ik hoop dat het je helpt.
Ik had je bericht ook op een ander forum gelezen, was toen al geschokt.
Ik heb bewondering voor de manier waarop je nu leeft, schrijft, denkt en voelt. Je bent eerlijk naar jezelf. Waarschijnlijk kun je maar van dag tot dag... langer is nu niet mogelijk, want al die plannen die jullie hadden, zullen anders zijn...
Ken je Kahlil Gibran? Hij schrijft (schreef) over het leven, in alle facetten. Ik lees vaak stukken uit zijn boek 'de Profeet', waarin hij schrijft over liefde, huwelijk, dood, goed en kwaad, kinderen, en nog veel meer.
Dit schrijft hij over vreugde en verdriet, het klinkt zo passend en waar. Ik kan me alleen maar proberen voor te stellen wat jij voelt, maar het zou zo kunnen zijn:
Jouw vreugde is jouw verdriet zonder masker.
En dezelfde bron van waaruit jouw gelach opklinkt werd vaak gevuld met tranen.
En hoe zou het ook anders kunnen zijn?
Hoe dieper verdriet zich in jouw wezen een weg baant, hoe meer vreugde het ook kan bevatten.
Is de kop die jouw wijn bevat niet dezelfde kop die in de oven van de pottenbakker gebakken werd?
En is niet de luit die jouw geest troost hetzelfde hout dat met messen hol werd gemaakt?
Als je vreugdevol bent, kijk dan diep in je hart, en je zult merken dat alleen dat wat je ook verdriet gaf je nu vreugde geeft.
Als je vol verdriet naar binnen kijkt in je hart zul je zien dat in werkelijkheid je huilt voor dat wat eens je vreugde was.
Sommigen van jullie zeggen: ” vreugde is groter dan verdriet” en anderen zeggen: “nee, verdriet is groter”.
Maar ik zeg je : ze zijn onafscheidelijk.
Samen komen ze en als je samen met een van hen bent, onthoud dan dat de andere op je bed slaapt.
Je bent werkelijk een weegschaal die heen en weer gaat tussen je verdriet en je vreugde.
Alleen als je leeg bent en stil, dan ben je in balans.Ik wens je veel kracht, wijsheid en steun.
Liefs,
RozeBloemetje
woensdag 27 juni 2007 om 23:50
Wilde vanavond een goeie film gaan huren, keek nog even op het Vivaforum en kwam op jouw topic terecht. Anderhalf uur ben ik blijven hangen, heb alles gelezen. Het film-idee gooide ik al na 10 minuten overboord.
Net als vele anderen raakt je verhaal me enorm. Vooral omdat ik het 'soulmate' gevoel herken. Die heerlijk simpele dingen die je beschrijft (ketchup!), daar zeg je alles mee. Jullie samen konden de wereld aan, samen in de hangmat......... De eenvoud, de humor. Werk, carrière, geld, allemaal heel relatief. Dat waardeer ik zo in jou en in hoe jullie liefde was.
Had ook steeds tranen in m'n ogen. Jouw verdriet verwoord je zo goed, dat je je lezers aan het huilen zet, terwijl je dat zelf niet kunt.
Meid, als je een boek gaat schrijven, laat het me weten!
Heb geen film gehaald maar heb toch het gevoel alsof ik er een gezien heb.
Kus voor jou en voor iedereen die hier gereageerd heeft met warmte, goede adviezen enz. Heel bijzonder.
Net als vele anderen raakt je verhaal me enorm. Vooral omdat ik het 'soulmate' gevoel herken. Die heerlijk simpele dingen die je beschrijft (ketchup!), daar zeg je alles mee. Jullie samen konden de wereld aan, samen in de hangmat......... De eenvoud, de humor. Werk, carrière, geld, allemaal heel relatief. Dat waardeer ik zo in jou en in hoe jullie liefde was.
Had ook steeds tranen in m'n ogen. Jouw verdriet verwoord je zo goed, dat je je lezers aan het huilen zet, terwijl je dat zelf niet kunt.
Meid, als je een boek gaat schrijven, laat het me weten!
Heb geen film gehaald maar heb toch het gevoel alsof ik er een gezien heb.
Kus voor jou en voor iedereen die hier gereageerd heeft met warmte, goede adviezen enz. Heel bijzonder.
