Relaties
alle pijlers
Mijn allerliefste is niet meer..
maandag 28 mei 2007 om 21:43
Drie jaar geleden heb ik de liefde van mijn leven leren kennen in het buitenland. Naar wat heen en weer gereis heb ik me gevestigd in Latijns Amerika.
Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, veel zorgen over de toekomst, waar zouden we gaan wonen, hoe zouden we het gaan doen, zouden we naar Nederland proberen te gaan, zouden we dat redden? Maar een ding wist ik zeker, over onze liefde twijfelde ik niet.
Na een auotongeluk en zeven dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben is mijn allerliefste latino mannetje overleden. Het is inmiddels twee weken gelden dat hij begraven is. En alhoewel ik rustig ben en kalm blijf. Vraag ik me af, wat nu? Mijn toekomst heeft al zijn perspectieven verloren
Voorlopig blijf ik nog even hier en dan over een paar maanden terug naar Nederland. Maar dan? Hoe richt je je leven alleen in? Ik was altijd zo zelfstandig en vol met plannen, maar nu kan ik ze niet meer bedenken.
Wie herkent dit gevoel. En waarom breng ik niet mijn dagen huilend door? Is mijn pijn echt te groot om de tranen te laten komen of ben ik een ijskoningin?
Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, veel zorgen over de toekomst, waar zouden we gaan wonen, hoe zouden we het gaan doen, zouden we naar Nederland proberen te gaan, zouden we dat redden? Maar een ding wist ik zeker, over onze liefde twijfelde ik niet.
Na een auotongeluk en zeven dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben is mijn allerliefste latino mannetje overleden. Het is inmiddels twee weken gelden dat hij begraven is. En alhoewel ik rustig ben en kalm blijf. Vraag ik me af, wat nu? Mijn toekomst heeft al zijn perspectieven verloren
Voorlopig blijf ik nog even hier en dan over een paar maanden terug naar Nederland. Maar dan? Hoe richt je je leven alleen in? Ik was altijd zo zelfstandig en vol met plannen, maar nu kan ik ze niet meer bedenken.
Wie herkent dit gevoel. En waarom breng ik niet mijn dagen huilend door? Is mijn pijn echt te groot om de tranen te laten komen of ben ik een ijskoningin?
dinsdag 29 mei 2007 om 10:53
dinsdag 29 mei 2007 om 17:50
Vandaag ben ik begonnen met het verkopen van mijn spullen. En het uitzoeken van zijn spullen en kleding. Gelukkig is het niet heel veel maar weer hoef ik niet te huilen, alsof het niks bijzonder is. En weer ben ik boos, dat ik al zijn kleren uitgewassen heb, ik dacht dat hij die nog nodig zou hebben in het ziekenhuis en had ik dus al uitgewassen. Nu heb ik niks meer om zijn geurtje te ruiken ook al slaap ik zijn t shirts..
Mijn hoofd weet dat hij er niet meer is, maar mijn lichaam wacht nog op zijn aanrakingen. In mijn appartementje kijk ik uit het raam en wacht tot hij aankomt fietsen of rijden. Ik ben er...zou hij roepen en dan gaan we buiten in de hangmat zitten, een biertje voor hem en een wijntje voor me en praten we over onze dag. Ik weet wel dat hij er niet is meer is en ik praat ook niet tegen hem maar toch...
Ik heb wel gekeken op van die rouwverwerking sites maar kon niet echt iets vinden wat actueel was...
Mijn hoofd weet dat hij er niet meer is, maar mijn lichaam wacht nog op zijn aanrakingen. In mijn appartementje kijk ik uit het raam en wacht tot hij aankomt fietsen of rijden. Ik ben er...zou hij roepen en dan gaan we buiten in de hangmat zitten, een biertje voor hem en een wijntje voor me en praten we over onze dag. Ik weet wel dat hij er niet is meer is en ik praat ook niet tegen hem maar toch...
Ik heb wel gekeken op van die rouwverwerking sites maar kon niet echt iets vinden wat actueel was...
dinsdag 29 mei 2007 om 18:11
Zara, allereerst veel sterkte!
Ik herken een aantal dingen uit je verhaal uit de periode dat mijn vader is overleden. Hij is langere tijd ziek geweest en aan het eind van zijn ziekbed was duidelijk dat hij zou gaan overlijden. Ik heb deze periode als een afscheidsperiode beschouwd en toen hij echt stierf viel er een soort last van mijn schouders. Je zit toch een beetje te wachten op de dood. Heb jij de ziekenhuisperiode ook zo ervaren?
De periode erna heb ik veel minder moeten huilen. Het besef dat hij echt dood was, was er en dat gaf me ergens rust. Het besef dat hij nooit meer terug zou komen was in die tijd nog te erg om te aanvaarden, en omdat ik daar niet mee om kom gaan, heeft mijn lichaam/hoofd ook dat besef maar in stukjes en beetje voorbij laten komen. In hapklare brokken om het zo maar te noemen.
Schaam je vooral niet dat je niet huilend op de bank zit of je bed niet meer uitkomt. Je lijf heeft een overlevingsinstinct, en dat is maar goed ook. Laat je gevoel komen zoals het komt en wees niet bang om af en toe lol te hebben. Met de tijd komt er verdriet, lol, toekomstplannen, de draai in je eigen leven. Jouw leven is niet opgehouden met het zijne, dus zet door! *;
Ik herken een aantal dingen uit je verhaal uit de periode dat mijn vader is overleden. Hij is langere tijd ziek geweest en aan het eind van zijn ziekbed was duidelijk dat hij zou gaan overlijden. Ik heb deze periode als een afscheidsperiode beschouwd en toen hij echt stierf viel er een soort last van mijn schouders. Je zit toch een beetje te wachten op de dood. Heb jij de ziekenhuisperiode ook zo ervaren?
De periode erna heb ik veel minder moeten huilen. Het besef dat hij echt dood was, was er en dat gaf me ergens rust. Het besef dat hij nooit meer terug zou komen was in die tijd nog te erg om te aanvaarden, en omdat ik daar niet mee om kom gaan, heeft mijn lichaam/hoofd ook dat besef maar in stukjes en beetje voorbij laten komen. In hapklare brokken om het zo maar te noemen.
Schaam je vooral niet dat je niet huilend op de bank zit of je bed niet meer uitkomt. Je lijf heeft een overlevingsinstinct, en dat is maar goed ook. Laat je gevoel komen zoals het komt en wees niet bang om af en toe lol te hebben. Met de tijd komt er verdriet, lol, toekomstplannen, de draai in je eigen leven. Jouw leven is niet opgehouden met het zijne, dus zet door! *;
dinsdag 29 mei 2007 om 19:24
De tijd in het ziekenhuis was eigelijk heel dubbel. Het was heel moeiijk om informatie te krijgen van de doktoren, die staan hier nog echt op een voetstuk. De eerste keer brak de dokter mij volledig door me af te doen als een onbelangrijk persoon (we waren niet getrouwd) en dat ik niks met zijn behandeling te maken had, alleen de directe famillie.. Huilend kwam ik toen het ziekenhuis uit... opeens was ik een niemand..
Er werd maar herhaald dat zijn situatie "heel delicaat" was maar dat volledig herstel wel nog mogelijk was. Daarom hield ik hoop al wist ik in mijn hart al wel dat mijn latino zoals hij was niet meer terug zou komen.
De eerste twee dagen lekte hij bloed/vocht uit zijn oren en zijn neus. Nu word ik misselijk als ik er aan denk maar toen gebeurde dat gewoon.
Ik heb het hoopje wat al in zijn oorlel verzamelt was nog gewoon schoongemaakt met een tissue. Hier dien je veel zelf te doen qua verzorging..
Na een paniekuitbarsting had ik besloten dat dit nou eenmaal gebeurde. ik zou voor altijd in dit land blijven om voor hem te zorgen. Ik zou de rest van mijn leven in het ziekenhuis doorbrengen en ergens een opvangtehuis en baan voor mij zoeken.
Maar, de laatste dag toen we wisten dat het een aflopende zaak was (hij was toen hersendood verklaard en we moesten wachten tot zijn hart zou stoppen met kloppen)... ik heb inderdaad wel mijn afscheid genomen. Hem gezegd dat ik van hem hield, dat het goed was.. dat hij mocht gaan. En dat ik voor altijd van hem zal houden. Dat ik ervoor zal zorgen dat zijn zoontje het finaniceel zal redden (woont bij moeders). En ik heb al mijn kussen en aanrakingen nog kunnen geven..
Ik wou dat ik die laatste uren nog over kon doen, dat ik mijn afscheid nog wat kon rekken..
dinsdag 29 mei 2007 om 19:33
Mij het laatste lekkere stukje van de toasti aanbiedden terwijl ik zijn aanbod om er een voor me te maken had afgeslagen...
De eerste keer dat we samen een weekend weggingen was hij verantwoordelijk voor het uitzoeken van het hotel. Bij aankomst vertelde hij me dat hij een prima kamer had gevonden alleen de badkamer was niet zo mooi... De kamer was inderdaad best ok, de badkamer was ook best ok, maar.. er was geen deur tussen de badkamer en de slaapkamer.. Tjah, zo goed kende ik hem nu ook weer niet.. Elke keer als ik moest plassen heb ik hem de gang opgestuurd. En grote boodschappen durfden we geen van beiden te doen.. Sindsdien zocht ik maar de kamers uit..
De volgende dag vertelde hij me dat hij een zoontje had. Ik schrok, wist niet zo goed hoe ik daarmee om moest gaan en of ik dat wel wilde. We waren op het strand,hij pakte een stok en tekende daarmee een hart in het zand. De ene helft vertelde hij, zou altijd aan zijn zoontje toebehoren, de andere helft, was voor mij voor altijd.....
woensdag 30 mei 2007 om 23:14
donderdag 31 mei 2007 om 01:07
zara02
jemig!
opeens staat je wereld op je kop, opeens alles anders. niets is meer wat het lijkt, en niet lijkt meer op wat het was.
ik voel me echt verdrietig nu ik dat zit te lezen
iedereen heeft zijn eigen manier van verwerken,
neem geen te overhaaste beslissingen om daar weg te gaan, en denk heel goed na om wat je wilt,vlucht niet. tenzij je echt weet dat dat het beste is.
wat iemand al zei praat over hem hou hem in leven ,
dat je niet huilt bij uitzoeken van spullen is helemaal niet erg, het besef dat hij weg is is er nog niet. en het betekend niet dat je niet van hem gehouden hebt! voel je daar echt niet schldig over
ik wens je zoveel strekte liefde en kracht toe.
als je het fijn vind wil ik wel een kaarsje voor hem branden,
liefs cristal
jemig!
opeens staat je wereld op je kop, opeens alles anders. niets is meer wat het lijkt, en niet lijkt meer op wat het was.
ik voel me echt verdrietig nu ik dat zit te lezen
iedereen heeft zijn eigen manier van verwerken,
neem geen te overhaaste beslissingen om daar weg te gaan, en denk heel goed na om wat je wilt,vlucht niet. tenzij je echt weet dat dat het beste is.
wat iemand al zei praat over hem hou hem in leven ,
dat je niet huilt bij uitzoeken van spullen is helemaal niet erg, het besef dat hij weg is is er nog niet. en het betekend niet dat je niet van hem gehouden hebt! voel je daar echt niet schldig over
ik wens je zoveel strekte liefde en kracht toe.
als je het fijn vind wil ik wel een kaarsje voor hem branden,
liefs cristal
vrijdag 1 juni 2007 om 09:41
Ook al huil je misschien niet; je verdriet komt bij mij binnen als een mokerslag!
Het is niet het soort verdriet dat doorspekt is van paniek, het leest als een rustig en zeer intens verdriet.
Zoals je zelf al schreef, jij hebt de ware liefde meegemaakt en velen zullen die nooit kennen.
Het is een schrale troost, die liefde had nog zo lang moeten duren. Jullie kinderen hadden jullie als voorbeeld moeten hebben. Zij zouden altijd weten waar ze in het leven naar moesten streven. Een liefde zo groot als van hun ouders, die grenzen en financieen overwindt.
Zoals iemand al schreef, laat ons weten wie hij was. Of niet ons maar jezelf op papier. Houdt alles dat je nu nog weet vast. Herrineringen vertroebelen zo snel.
Je terugkomst naar dit kille en afstandelijke land zal moeilijk zijn. Maar misschien ook wel goed op een bepaalde manier.
Je leven hier zal zo compleet anders zijn dat je misschien eerder kan dealen met je verdriet dan als je iedere dag met "jullie" leven geconfronteerd wordt maar hij er niet meer is.
Hoe heet hij trouwens? Of houd je dat liever voor je zelf?
Ik wil je alle sterkte en zo veel mogelijk liefde wensen!
Neele
Het is niet het soort verdriet dat doorspekt is van paniek, het leest als een rustig en zeer intens verdriet.
Zoals je zelf al schreef, jij hebt de ware liefde meegemaakt en velen zullen die nooit kennen.
Het is een schrale troost, die liefde had nog zo lang moeten duren. Jullie kinderen hadden jullie als voorbeeld moeten hebben. Zij zouden altijd weten waar ze in het leven naar moesten streven. Een liefde zo groot als van hun ouders, die grenzen en financieen overwindt.
Zoals iemand al schreef, laat ons weten wie hij was. Of niet ons maar jezelf op papier. Houdt alles dat je nu nog weet vast. Herrineringen vertroebelen zo snel.
Je terugkomst naar dit kille en afstandelijke land zal moeilijk zijn. Maar misschien ook wel goed op een bepaalde manier.
Je leven hier zal zo compleet anders zijn dat je misschien eerder kan dealen met je verdriet dan als je iedere dag met "jullie" leven geconfronteerd wordt maar hij er niet meer is.
Hoe heet hij trouwens? Of houd je dat liever voor je zelf?
Ik wil je alle sterkte en zo veel mogelijk liefde wensen!
Neele
vrijdag 1 juni 2007 om 15:50
Lieve Zara,Als eerste gecondoleerd. Je zit in de shockfase, daarom reageer je ogenschijnlijk rustig. Je kunt het nog niet volledig bevatten ook al weet je het verstandelijk wel. Stukje bij beetje laten je hersens emoties toe die je dan lichamelijk pas gaat voelen. Dit kan nog wel een tijdje duren. Het rouwproces gaat in fases en niemand kan je voorspellen hoe lang jouw rouw duurt.Ik weet, rottig genoeg, precies waar je het over hebt.Hele dikke knuffel.
vrijdag 1 juni 2007 om 16:26
Cristal, ik zou het fijn vinden als je en kaarsje voor hem brand.
Ik ben nu een paar dagen bij mijn schoonmoeder, wat fijn is, kan veel over hem praten...
Neele, je vraagt me hoe hij heet. Eerst wilde ik het niet vertellen.. Maar ik doe het toch.. Mijn allerliefste was namelijk heel erg trots op zijn naam. Bij het bedenken van babynamen voor jongens (ook al was ik niet eens zwanger) was zijn inbreng altijd beperkt tot zijn eigen naam .Is toch een prachtige naam zei hij dan. En als ik dan doorzeurde riep hij om mij te pesten, Ok, dan noemen we hem Ernesto, Fidel of Hugo.. (woon in Lat.Amerika).
Als hij een klusje in huis, of iets op de computer oploste waar ik mijn verbazing over uit sprak. En me afvroeg hoe hij zoiets wist en dat dan ook aam hem vroeg. Hij antwoordde altijd hetzelfde en zei ¨Como me llamo yo´ oftwel, Whats my name!
Raul moest ik dan antwoordden.. Zijn naam is, was Raul...
Ik ben nu een paar dagen bij mijn schoonmoeder, wat fijn is, kan veel over hem praten...
Neele, je vraagt me hoe hij heet. Eerst wilde ik het niet vertellen.. Maar ik doe het toch.. Mijn allerliefste was namelijk heel erg trots op zijn naam. Bij het bedenken van babynamen voor jongens (ook al was ik niet eens zwanger) was zijn inbreng altijd beperkt tot zijn eigen naam .Is toch een prachtige naam zei hij dan. En als ik dan doorzeurde riep hij om mij te pesten, Ok, dan noemen we hem Ernesto, Fidel of Hugo.. (woon in Lat.Amerika).
Als hij een klusje in huis, of iets op de computer oploste waar ik mijn verbazing over uit sprak. En me afvroeg hoe hij zoiets wist en dat dan ook aam hem vroeg. Hij antwoordde altijd hetzelfde en zei ¨Como me llamo yo´ oftwel, Whats my name!
Raul moest ik dan antwoordden.. Zijn naam is, was Raul...
vrijdag 1 juni 2007 om 18:16
Mooie naam Raul!
En een geestige man zo te lezen. Iemand waarbij jij je erg geborgen voelde lees ik uit je woorden.
Goed dat je bij je schoonmoeder bent. Zij heeft natuurlijk een veel langere geschiedenis met hem en kan je alles over zijn jeugd vertellen.
Lijkt me prettig om over hem te praten.
Waarom wilde je zijn naam niet noemen?
Wil je het anoniem houden of is het een soort bevestiging als je z'n naam ziet staan die je liever niet hebt?
Ik vind het altijd erg belangrijk om de namen van mensen die niet meer onder ons zijn te noemen. Op die manier zijn ze er een beetje bij.
Nou meid, helaas niet te veel tijd om te schrijven nu.
Ik weet niet waarom maar je toon raakt me enorm. Er zijn zo veel topics van mensen met enorme grote verdrieten maar eigenlijk reageer ik nooit.
Weet nooit wat te zeggen. Nu ook niet maar heb het gevoel dat ik je moet laten weten dat ik aan je denk. Ook al ken ik je niet.
Tot later!
En een geestige man zo te lezen. Iemand waarbij jij je erg geborgen voelde lees ik uit je woorden.
Goed dat je bij je schoonmoeder bent. Zij heeft natuurlijk een veel langere geschiedenis met hem en kan je alles over zijn jeugd vertellen.
Lijkt me prettig om over hem te praten.
Waarom wilde je zijn naam niet noemen?
Wil je het anoniem houden of is het een soort bevestiging als je z'n naam ziet staan die je liever niet hebt?
Ik vind het altijd erg belangrijk om de namen van mensen die niet meer onder ons zijn te noemen. Op die manier zijn ze er een beetje bij.
Nou meid, helaas niet te veel tijd om te schrijven nu.
Ik weet niet waarom maar je toon raakt me enorm. Er zijn zo veel topics van mensen met enorme grote verdrieten maar eigenlijk reageer ik nooit.
Weet nooit wat te zeggen. Nu ook niet maar heb het gevoel dat ik je moet laten weten dat ik aan je denk. Ook al ken ik je niet.
Tot later!
vrijdag 1 juni 2007 om 21:14
he meis
de zon gaat hier zo onder, en vind dat en mooi moment om voor raul een kaarsje te branden bij zonsondergang
waarom vind je het moeilijk zijn naam hier neer te zetten? zie het dan als bevestiging dat je toegeef dat hij er echt niet meer is?
wat fijn dat je bij je schoon moeder bent, praten jullie veel over hem?
liefs cristal
de zon gaat hier zo onder, en vind dat en mooi moment om voor raul een kaarsje te branden bij zonsondergang
waarom vind je het moeilijk zijn naam hier neer te zetten? zie het dan als bevestiging dat je toegeef dat hij er echt niet meer is?
wat fijn dat je bij je schoon moeder bent, praten jullie veel over hem?
liefs cristal
vrijdag 1 juni 2007 om 21:15
quote van neele
Ik weet niet waarom maar je toon raakt me enorm. Er zijn zo veel topics van mensen met enorme grote verdrieten maar eigenlijk reageer ik nooit.
Weet nooit wat te zeggen. Nu ook niet maar heb het gevoel dat ik je moet laten weten dat ik aan je denk. Ook al ken ik je niet.
Tot later!
hier sluit ik mij helemaal bij aan!
Ik weet niet waarom maar je toon raakt me enorm. Er zijn zo veel topics van mensen met enorme grote verdrieten maar eigenlijk reageer ik nooit.
Weet nooit wat te zeggen. Nu ook niet maar heb het gevoel dat ik je moet laten weten dat ik aan je denk. Ook al ken ik je niet.
Tot later!
hier sluit ik mij helemaal bij aan!
vrijdag 1 juni 2007 om 21:26
quote: Zara02 reageerde Dibbes, heb jij ook iemand verloren? Ben je nog erg verdrietig?
En hoe ging je door? Je moet het een plekje geven, dat komt met de tijd roept iedereen, ja ja ja......
En wat doe je dan tot en me die tijd? En wat voor plekje is dat dan?
Ja Zara, ik verloor mijn man tijdens mijn zwangerschap, ruim 6 jaar geleden. En af en toe heb ik nog wel eens mijn huilbui daarover. Je bent niet alleen je liefde kwijt maar ook je toekomst, die je samen voor ogen had, wordt compleet met de grond gelijk gemaakt. Het is eigenlijk een dubbel gevoel van rouw. Bewust doorgaan was het destijds niet. Alles ging op de automatische piloot. Enja, zijn overlijden heeft inmiddels een plek gekregen.
Wat je doet tot die tijd? Meis, eerlijk gezegd heb ik geen idee. Het verliep van minder slechte dagen tot klotedagen. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik, tot vorige week aan toe zelfs, tijdens een gesprek met een vriend uit die periode, dingen kwam te horen die ik nog niet eerder te horen had gekregen.
Wel heel erg fijn voor je dat je met je schoonmoeder een goed contact hebt. Jij hebt je liefde verloren, zij haar zoon en dat kan een hele goede band scheppen, zo die er al niet was. Dat jouw lief is overleden wil niet zeggen dat hij dan ook maar doodgezwegen moet worden. Dat klinkt heel cru, maar wat ik bedoel is dat het juist heel erg fijn is om daar wel over te praten.
En hoe ging je door? Je moet het een plekje geven, dat komt met de tijd roept iedereen, ja ja ja......
En wat doe je dan tot en me die tijd? En wat voor plekje is dat dan?
Ja Zara, ik verloor mijn man tijdens mijn zwangerschap, ruim 6 jaar geleden. En af en toe heb ik nog wel eens mijn huilbui daarover. Je bent niet alleen je liefde kwijt maar ook je toekomst, die je samen voor ogen had, wordt compleet met de grond gelijk gemaakt. Het is eigenlijk een dubbel gevoel van rouw. Bewust doorgaan was het destijds niet. Alles ging op de automatische piloot. Enja, zijn overlijden heeft inmiddels een plek gekregen.
Wat je doet tot die tijd? Meis, eerlijk gezegd heb ik geen idee. Het verliep van minder slechte dagen tot klotedagen. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik, tot vorige week aan toe zelfs, tijdens een gesprek met een vriend uit die periode, dingen kwam te horen die ik nog niet eerder te horen had gekregen.
Wel heel erg fijn voor je dat je met je schoonmoeder een goed contact hebt. Jij hebt je liefde verloren, zij haar zoon en dat kan een hele goede band scheppen, zo die er al niet was. Dat jouw lief is overleden wil niet zeggen dat hij dan ook maar doodgezwegen moet worden. Dat klinkt heel cru, maar wat ik bedoel is dat het juist heel erg fijn is om daar wel over te praten.
zaterdag 2 juni 2007 om 00:55
Het is fijn om te weten dat andere mensen aan je denken... En het spijt me voor jouw Dibbes, dat jij hier ook doorheen moest en dan ook nogeens op die manier.. Het leven kan soms zo oneerlijk zijn, zo verrot... Boos word ik ervan..
Ik weet eigelijk niet waarom ik Rauls naam niet wilde neerzetten. Opeens is het dan voor het echie.. En dan word het die ´arme jongen´ van dat verkeersongeluk... Die er zo naar bij lag in dat ziekenhuisbed. Maar dat is hij helemaal niet..
Raul is degene naast wie ik elke avond in slaap viel. Die altijd leuke plannetjes had. Die me altijd wist op te vrolijken. En die me na 3 jaar nog steeds regelmatig midden in de nacht zo stevig omhelsde, dat ik minstens éen behaard been van me af moest leggen om door te kunnen slapen.
Die zo heerlijk kon eten, maar er bij elke maaltijd een laag ketchup overheen moest doen. Zouden ze ketchup hebben in de hemel? Bestaat de hemel eigelijk wel? En als ie wel bestaat mag ik dan ook straks komen? Eindeloze flessen ketchup en niemand die zegt dat dat de smaak van je eten verpest..--
Ik weet eigelijk niet waarom ik Rauls naam niet wilde neerzetten. Opeens is het dan voor het echie.. En dan word het die ´arme jongen´ van dat verkeersongeluk... Die er zo naar bij lag in dat ziekenhuisbed. Maar dat is hij helemaal niet..
Raul is degene naast wie ik elke avond in slaap viel. Die altijd leuke plannetjes had. Die me altijd wist op te vrolijken. En die me na 3 jaar nog steeds regelmatig midden in de nacht zo stevig omhelsde, dat ik minstens éen behaard been van me af moest leggen om door te kunnen slapen.
Die zo heerlijk kon eten, maar er bij elke maaltijd een laag ketchup overheen moest doen. Zouden ze ketchup hebben in de hemel? Bestaat de hemel eigelijk wel? En als ie wel bestaat mag ik dan ook straks komen? Eindeloze flessen ketchup en niemand die zegt dat dat de smaak van je eten verpest..--
