Relaties
alle pijlers
Mijn allerliefste is niet meer..
maandag 28 mei 2007 om 21:43
Drie jaar geleden heb ik de liefde van mijn leven leren kennen in het buitenland. Naar wat heen en weer gereis heb ik me gevestigd in Latijns Amerika.
Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, veel zorgen over de toekomst, waar zouden we gaan wonen, hoe zouden we het gaan doen, zouden we naar Nederland proberen te gaan, zouden we dat redden? Maar een ding wist ik zeker, over onze liefde twijfelde ik niet.
Na een auotongeluk en zeven dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben is mijn allerliefste latino mannetje overleden. Het is inmiddels twee weken gelden dat hij begraven is. En alhoewel ik rustig ben en kalm blijf. Vraag ik me af, wat nu? Mijn toekomst heeft al zijn perspectieven verloren
Voorlopig blijf ik nog even hier en dan over een paar maanden terug naar Nederland. Maar dan? Hoe richt je je leven alleen in? Ik was altijd zo zelfstandig en vol met plannen, maar nu kan ik ze niet meer bedenken.
Wie herkent dit gevoel. En waarom breng ik niet mijn dagen huilend door? Is mijn pijn echt te groot om de tranen te laten komen of ben ik een ijskoningin?
Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, veel zorgen over de toekomst, waar zouden we gaan wonen, hoe zouden we het gaan doen, zouden we naar Nederland proberen te gaan, zouden we dat redden? Maar een ding wist ik zeker, over onze liefde twijfelde ik niet.
Na een auotongeluk en zeven dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben is mijn allerliefste latino mannetje overleden. Het is inmiddels twee weken gelden dat hij begraven is. En alhoewel ik rustig ben en kalm blijf. Vraag ik me af, wat nu? Mijn toekomst heeft al zijn perspectieven verloren
Voorlopig blijf ik nog even hier en dan over een paar maanden terug naar Nederland. Maar dan? Hoe richt je je leven alleen in? Ik was altijd zo zelfstandig en vol met plannen, maar nu kan ik ze niet meer bedenken.
Wie herkent dit gevoel. En waarom breng ik niet mijn dagen huilend door? Is mijn pijn echt te groot om de tranen te laten komen of ben ik een ijskoningin?
zaterdag 2 juni 2007 om 00:59
Ik vergeet helemaal te vragen of alles wel goed gegaan is met je zwangerschap? Heb je nu een kleintje van hem rondlopen.. Wat mooi als dat zo is en wat verdrietig dat hij er niet bij kan zijn..
Lijkt zij/hij op vaders? Op die manier heb je toch nog een klein stukje van hem bij je, ook al had je dat nooit op die manier gewild..
zaterdag 2 juni 2007 om 08:41
Dag Zara,Ook ik krijg kippevel van je verhaal. Ik woonde 2 jaar samen in Australie met mijn Australische vriend Mark, tot hij zes maanden geleden plotseling overleed. Alleen in een ver land met een zo groot verliest, het is een nachtmerrie die maar niet overgaat. Ik leef ontzettend met je mee. Ik zou graag met je praten en delen hoe ik de eerste zes maanden ben doorgekomen. Maar ik weet niet zo goed hoe, het komt opeens zo dichtbij en het is zo groot dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Ik loop vast op iedere zin. Als je het niet erg vindt, plak ik hier iets uit mijn blog, dat beschrijft nog het beste wat voor gevoelens los zijn gekomen."Zes maanden en één dag geleden was er nog niets aan de hand. Volkomen onwetend brachten Mark en ik de zaterdag door. We deden niets speciaals en ik vond het totaal normaal dat ik hem kon zien, aan kon raken en met hem kon praten. Ik vraag me af, stond het toen al vast wat een drama zich de volgende dag zou voltrekken?Zes maanden na dato zit ik op de bank en maak de balans op. Als ik op een rijtje zet waar ik de afgelopen maanden doorheen ben gegaan, kan ik niet anders dan intens dankbaar zijn dat ik me op momenten okay voel. Het was zo’n emotionele blender van wanhoop, verdriet, boosheid, angst, afgunst, zelfmedelijden, schuldgevoel, radeloosheid, spijt, paniek, onbegrip, pijn, gemis. Het is een leuk rijtje woorden, maar ik wist van tevoren totaal niet wat het inhoudt om je ook echt zo te voelen.En toen had ik opeens een openbaring. Ik had een momentje alleen met Mark bij zijn graf en op weg naar huis, tijdens een tranentrekkende mooie zonsondergang kwam het tot me: Niets wat ik doe kan Mark bij me terug brengen. Of ik nou thuis huilend op de bank zit, of dat ik wat probeer van het leven te maken. Het feit blijft dat hij eerder naar de andere kant is gegaan dan ik, en daar kan niemand iets aan doen of veranderen. Ik weet dat ik hem op een dag zal volgen, maar niets weerhoudt mij ervan om er eerst nog iets van te maken. Mark zijn dood heeft genoeg verdriet veroorzaakt en het is genoeg geweest. Hij zou niet willen dat zijn dood meer levens verwoest dan alleen dat van hem. En als er leven aan de andere kant is, wil ik ooit hem een goed verhaal kunnen vertellen over mijn leven en niet dat ik na zijn dood het koppie heb laten hangen. Die realisatie heeft me zo ontzettend veel kracht gegeven. Het hele verhaal klinkt logisch en misschien zelfs wel simplistisch. Maar daar zelf komen en het ook echt zo voelen is voor mij persoonlijk een hele doorbraak. Het is een teken van acceptatie.Jammer genoeg neemt het niet weg dat ik hem nog ontzettend mis, elke dag. Af en toe glijd ik onderuit en kan ik alleen nog maar de gapende pijn van het gat in mijn hart voelen. Ik ben nu zo ver dat ik durf mee te gaan in die emotie, niet langer bang dat ik me voor de rest van mijn leven zo zal voelen, maar wetende dat ik sterk ben en ik het goed doe. De pijn is onderdeel geworden van mijn leven, maar beheerst het niet langer."Ik hoop dat dit je een beetje hoop kan geven, al is waarschijnlijk nog te vroeg. Leef van dag tot dag en loop niet voor je gevoel weg. Ik ben er zelf nog lang niet, maar het wordt wel langzamerhand beter. Zara, heel veel sterkte en zoals mijn moeder altijd tegen me zegt: Hou je taai
zaterdag 2 juni 2007 om 21:59
Zara ik krijg elke keer een brok in mijn keel als ik je postings lees. Zoveel liefde, zoveel warmte en zoveel verdriet. Ingetogen, stil maar het verdriet is er. *; Ik ben blij dat je er met zijn moeder over kan praten. Dat je op die manier ook de kans hebt om hem samen te gedenken. Herinneringen op te halen. En ja er is een plek waar hij is, daar waar ook ketchup is. In overvloed. En als jij dat de hemel noemt dan is hij daar en in je hart!
zondag 3 juni 2007 om 03:06
0263 Mooi geschreven. Ik zou wel meer van je Blog willen lezen, ben je ergens op te vinden?
Een openbaring die precies op zijn plek viel.. Misschien zie ik hem ook komen over een tijdje..
Ik merk wel ik dat ik nu al anders over dingen ga denken nu ik opeens iets met me meedraag..
Een paar dagen geleden zat ik bv in de auto met vrienden. En we stopten bij een onwijs hoge brug met daarachter een treinrails. Toen we een steen in de rivier gooide die daaronder stroomde, hoorden we hem niet eens vallen, zo diep was het.
Ik hield me heel stevig vast aan de railing.. Ik zou nooit springen. Ik sta midden in het leven. Vond het eerst een beetje eng om daar te staan.
Totdat ik me realiseerde dat ik nu niet bang meer hoef te zijn om te overlijden.. Ik bedoel dus dat ik niet zou springen maar als iemand me zou duwen dan zou het gewoon gebeuren... Want dan ga ik naar hem toe, en dat is toch ook wel weer fijn....
Gelukkig zijn we daarna gewoon weerl verder gereden.
Een openbaring die precies op zijn plek viel.. Misschien zie ik hem ook komen over een tijdje..
Ik merk wel ik dat ik nu al anders over dingen ga denken nu ik opeens iets met me meedraag..
Een paar dagen geleden zat ik bv in de auto met vrienden. En we stopten bij een onwijs hoge brug met daarachter een treinrails. Toen we een steen in de rivier gooide die daaronder stroomde, hoorden we hem niet eens vallen, zo diep was het.
Ik hield me heel stevig vast aan de railing.. Ik zou nooit springen. Ik sta midden in het leven. Vond het eerst een beetje eng om daar te staan.
Totdat ik me realiseerde dat ik nu niet bang meer hoef te zijn om te overlijden.. Ik bedoel dus dat ik niet zou springen maar als iemand me zou duwen dan zou het gewoon gebeuren... Want dan ga ik naar hem toe, en dat is toch ook wel weer fijn....
Gelukkig zijn we daarna gewoon weerl verder gereden.
zondag 3 juni 2007 om 12:59
Wat een schrijnend verhaal, het zijn maar letters o het beeldscherm maar de emotie spat er vanaf en gaat door merg en been.
Misschien heb je ook wat aan het topic: 40 en weduwe van romilda. Zij is pas geleden haar man verloren. Ook zij ware pas enkele jaren samen. Maar waarom jullie vooral voor mij op elkaar lijken is omdat jullie beide zo prachtig kunnen schrijven over jullie liefde voor hem.
Heel veel sterkte, vergeet niet dat je ook gewoon een mens bent met alle emoties n gevoelens die daarbij horen. *;
Misschien heb je ook wat aan het topic: 40 en weduwe van romilda. Zij is pas geleden haar man verloren. Ook zij ware pas enkele jaren samen. Maar waarom jullie vooral voor mij op elkaar lijken is omdat jullie beide zo prachtig kunnen schrijven over jullie liefde voor hem.
Heel veel sterkte, vergeet niet dat je ook gewoon een mens bent met alle emoties n gevoelens die daarbij horen. *;
zondag 3 juni 2007 om 21:20
Ik vind Raul alles behalve een zielige jongen in een bed.
Hij wordt meer van vlees en bloed voor mij dan jij je kan bedenken en hij was erg lief (vooral voor jou)!
Is het voor jou geen idee om een weblog te maken?
Zo blijven al je gedachten en gevoelens bewaard en houd je iedereen op de hoogte van hoe het met je gaat.
Voor veel mensen zal het makkelijker zijn met je te communiceren als ze iets hebben om op terug te komen.
Je hoort toch zo vaak dat mensen moeite hebben met verdriet en hoe ze verdrietige mensen moeten benaderen?
Gelukkig zit jij in een deel van de wereld waar emoties de boventoon voeren en niemand je gek of raar vind als je die uit.
Weet je zeker dat je terug wilt komen naar Nederland?
Ik was dit weekend op de plek waar een hele goede vriend van me woonde die twee jaar geleden is overleden.
Ik kom vaak op die plek en de eerste maanden na zijn dood voelde ik hem er ook nog.
Nu niet meer. De plek (een boerderij) is nu van iemand anders en hij is er niet meer.
Dat is verdrietig aan de ene kant maar ook goed. Ik heb het idee dat hij heeft losgelaten.
Misschien voel jij Raul ook nog wel om je heen op bepaalde plekken daar.
Hij zal natuurlijk altijd bij je zijn waar je ook bent maar wellicht is de omgeving nu wel een soort van troost en is nederland wel erg kil en grijs....
Ik vind je beschrijving van je gevoel op de brug heel begrijpelijk. De belangrijkste persoon in je leven is nu ergens anders en je angst voor de dood zal dus minder zijn. Maar gelukkig hang je erg aan het leven!
Dat blijkt ook uit het feit dat je toch mee gaat met zo;n uitje met vrienden.
Goed van je!
Ook al geniet je niet, je doet het toch.
Ik ben er bang voor dat ik in jouw geval alleen maar in bed zou liggen met m'n hoofd onder een kussen...
Jij gaat door sterke vrouw?
Hoe oud ben je eigenlijk?
Niet dat het er toe doet maar aan de ene kant kom je jong over en aan de andere kant zeg je zulke wijze dingen dat je ouder lijkt. Ik ben gewoon nieuwsgierig...
Tot snel!
Hij wordt meer van vlees en bloed voor mij dan jij je kan bedenken en hij was erg lief (vooral voor jou)!
Is het voor jou geen idee om een weblog te maken?
Zo blijven al je gedachten en gevoelens bewaard en houd je iedereen op de hoogte van hoe het met je gaat.
Voor veel mensen zal het makkelijker zijn met je te communiceren als ze iets hebben om op terug te komen.
Je hoort toch zo vaak dat mensen moeite hebben met verdriet en hoe ze verdrietige mensen moeten benaderen?
Gelukkig zit jij in een deel van de wereld waar emoties de boventoon voeren en niemand je gek of raar vind als je die uit.
Weet je zeker dat je terug wilt komen naar Nederland?
Ik was dit weekend op de plek waar een hele goede vriend van me woonde die twee jaar geleden is overleden.
Ik kom vaak op die plek en de eerste maanden na zijn dood voelde ik hem er ook nog.
Nu niet meer. De plek (een boerderij) is nu van iemand anders en hij is er niet meer.
Dat is verdrietig aan de ene kant maar ook goed. Ik heb het idee dat hij heeft losgelaten.
Misschien voel jij Raul ook nog wel om je heen op bepaalde plekken daar.
Hij zal natuurlijk altijd bij je zijn waar je ook bent maar wellicht is de omgeving nu wel een soort van troost en is nederland wel erg kil en grijs....
Ik vind je beschrijving van je gevoel op de brug heel begrijpelijk. De belangrijkste persoon in je leven is nu ergens anders en je angst voor de dood zal dus minder zijn. Maar gelukkig hang je erg aan het leven!
Dat blijkt ook uit het feit dat je toch mee gaat met zo;n uitje met vrienden.
Goed van je!
Ook al geniet je niet, je doet het toch.
Ik ben er bang voor dat ik in jouw geval alleen maar in bed zou liggen met m'n hoofd onder een kussen...
Jij gaat door sterke vrouw?
Hoe oud ben je eigenlijk?
Niet dat het er toe doet maar aan de ene kant kom je jong over en aan de andere kant zeg je zulke wijze dingen dat je ouder lijkt. Ik ben gewoon nieuwsgierig...
Tot snel!
maandag 4 juni 2007 om 20:44
Ik ben 27. Ik heb er eigelijk nooit aan gedacht om een weblog te beginnen. Wel om een boek te schrijven. Al lijkt me dat wel een heel groot plan. En wat zou dan de inhoud zijn? Over Raul en mij, of over mijn leven tot nu toe? Moet nu meteen aan Paula denken, ( boek van I.Allende) denk dat ik het nog eens ga lezen..
Heb inderdaad nog geen flauw idee wat ik ga doen als ik terugkom naar nederland. Al mijn plannen zijn opgegaan in de regen van het ongeluk op 5 mei en de zon van 13 mei die scheen toen hij overleed..
Wel heb ik net een ticket geboekt naar Amerika om vrienden van mij en famillie van hem te ontmoeten in juli. Ook heel raar. Ik ga naar zijn lievelingstante toe (die ik al kende) en naar zijn zus, die ik heb leren kennen toen ze hier was voor de begrafenis. Zijn zus, over wie we het zoveel hadden, die hij al 15 jaar niet gezien had.. Ze is precies zoals hij haar altijd beschreef. Warm, vol liefde en grappig. Nu ga ik haar famillie ontmoeten zonder hem erbij.. Ik heb zelfs zijn vader ontmoet, die ook in Amerika woont en voor de begrafenis ook gekomen was. Een trieste oude man, die zijn zoon al jaren niet meer belde of gezien had. Iemand die in mijn gedachten altijd bestond maar nooit echt was.
Ik zag dat hij verdrietig was, maar niet hetzelfde verdriet wat ik en rauls moeder hadden..
maandag 4 juni 2007 om 20:58
*; Wat vreselijk, ik besef me hoe ik op mijn beurt zit te jammeren, terwijl jij dit hebt meegemaakt. Dat valt in geen duizend woorden te beschrijven hoe erg. Ik zou niet moeten klagen, moeten jammeren over mezelf als ik jouw verhaal lees. Hoe je er ook mee omgaat (dat doet ieder op een eigen manier, moet je voorstellen dat sommigen zelfs 'feesten'), ik wil je veel sterkte wensen. Dit is de ergste manier om een geliefde kwijt te raken..Heel veel sterkte! *;
dinsdag 5 juni 2007 om 17:23
Ik ben ongeveer een jaar geleden op het Viva forum beland. Ik zat veel achter de computer en verveelde me dan. Omdat ik in het buitenland woon vond ik het leuk om wat meer "nederlands" te lezen, te horen wat iedereen bezighoud.
Meestal las ik alleen en schreef weinig. Maar nu ik hier begonnen ben met dit topic vind ik het ongelofelijk mooi hoeveel medeleven ik krijg..
Zoveel lieve reacties. Kaarsjes die voor Raul gebrand zijn door mensen die niet hem of mij kennen.
Het is heel bijzonder en het doet me heel veel goed..
Meestal las ik alleen en schreef weinig. Maar nu ik hier begonnen ben met dit topic vind ik het ongelofelijk mooi hoeveel medeleven ik krijg..
Zoveel lieve reacties. Kaarsjes die voor Raul gebrand zijn door mensen die niet hem of mij kennen.
Het is heel bijzonder en het doet me heel veel goed..
dinsdag 5 juni 2007 om 17:47
Zara, ik weet eigenlijk niet hoe te reageren of wat tegen je te zeggen. Toch schrijf ik hier, om je te laten weten dat ik met je meeleef en, ook al ken ik je niet, af en toe even aan je denk.
Ik lees vanaf het begin op je topic mee en heb al wat traantjes gelaten. Jouw liefde voor Raul knalt van het scherm af. Wat een verdriet dat hij niet meer bij je is.
Lieve Zara, ik wens je alle sterkte de komende tijd *;
Ik lees vanaf het begin op je topic mee en heb al wat traantjes gelaten. Jouw liefde voor Raul knalt van het scherm af. Wat een verdriet dat hij niet meer bij je is.
Lieve Zara, ik wens je alle sterkte de komende tijd *;
dinsdag 5 juni 2007 om 18:47
donderdag 7 juni 2007 om 03:56
Ik vind het zo moeilijk om alles af te ronden. Hij zou gewild hebben dat alles goed geregeld was. De rechtszaak die we aanspannen tegen het bedrijf wat hem aangereden heeft kan nog wel jaren duren..
Gisteren wilde ik zijn bankrekening afsluiten. Zijn rekening is gekoppeld aan die van mij en met overlijdenscertificaat en zijn paspoort vertrok ik naar de bank. Geld staat er niet eens meer op.
Ik weet nu opeens niet zeker meer of ik terug ga voor altijd naar nederland, want ik woon hier zo graag, maar het blijft af en toe zo een bananenland..
Want, de bankrekening afsluiten kan blijkbaar alleen Raul zelf... Ook al is hij fallecido, muerto oftewel overleden.. Zo belachelijk. Wachten totdat hij uit het systeem verdwijnt is ook niet echt een optie want zijn rekening bijft actief omdat die van mij blijft bestaan..
Weer hoor ik Raul zeggen, Zara, erger je er nou niet aan. Dit is geen wonderland, zoals hij nederland altijd noemde. Zo werkt het nou eenmaal..
Ben er geirriteerd van..
Gisteren wilde ik zijn bankrekening afsluiten. Zijn rekening is gekoppeld aan die van mij en met overlijdenscertificaat en zijn paspoort vertrok ik naar de bank. Geld staat er niet eens meer op.
Ik weet nu opeens niet zeker meer of ik terug ga voor altijd naar nederland, want ik woon hier zo graag, maar het blijft af en toe zo een bananenland..
Want, de bankrekening afsluiten kan blijkbaar alleen Raul zelf... Ook al is hij fallecido, muerto oftewel overleden.. Zo belachelijk. Wachten totdat hij uit het systeem verdwijnt is ook niet echt een optie want zijn rekening bijft actief omdat die van mij blijft bestaan..
Weer hoor ik Raul zeggen, Zara, erger je er nou niet aan. Dit is geen wonderland, zoals hij nederland altijd noemde. Zo werkt het nou eenmaal..
Ben er geirriteerd van..
donderdag 7 juni 2007 om 15:44
Ik begrijp je haat liefde verhouding met het land.
Ik heb zelf mijn grote liefde in Griekenland beleefd en daar jaren gewoond.
De mentaliteit komt redelijk overeen en er zijn dus dingen die je geweldig vindt en dingen waar je helemaal gek van wordt.......
Raul had gelijk. Nederland is een wonderland. Maar ook een rechtlijnig land en de mensen zijn kil en afstandelijk (gelukkig niet allemaal maar het merendeel wel)
Je hoeft nu nog niet te beslissen.
Is het geen optie dat je voor een paar maanden terug komt om te kijken hoe het je hier bevalt?
Werk via een uitzendbureau moet je zo kunnen vinden en misschien kan je bij familie of vrienden wonen?
Als je zeker weet dat je na een paar maanden weer teruggaat kan je wellicht objectiever kijken.
En als het je goed bevalt hier, dan ga je terug om je spullen op te halen en afscheid te nemen van je leven daar.
Wat de bank betreft; is het niet een beter idee om de hele rekening te laten voor wat ie is en gewoon een andere rekening te openen voor jezelf?
Op die manier bespaar je jezelf misschien een hoop gedoe en verdriet.
Hoe zit het met die rechtzaak?
Heb jij die aangespannen of de staat?
En heb je daar veel mee te maken of gaat het een beetje langs je heen?
Nou meid, ik vind je heel sterk overkomen. Hou vol en schrijf hier maar lekker van je af.....
Tot later!
Ik heb zelf mijn grote liefde in Griekenland beleefd en daar jaren gewoond.
De mentaliteit komt redelijk overeen en er zijn dus dingen die je geweldig vindt en dingen waar je helemaal gek van wordt.......
Raul had gelijk. Nederland is een wonderland. Maar ook een rechtlijnig land en de mensen zijn kil en afstandelijk (gelukkig niet allemaal maar het merendeel wel)
Je hoeft nu nog niet te beslissen.
Is het geen optie dat je voor een paar maanden terug komt om te kijken hoe het je hier bevalt?
Werk via een uitzendbureau moet je zo kunnen vinden en misschien kan je bij familie of vrienden wonen?
Als je zeker weet dat je na een paar maanden weer teruggaat kan je wellicht objectiever kijken.
En als het je goed bevalt hier, dan ga je terug om je spullen op te halen en afscheid te nemen van je leven daar.
Wat de bank betreft; is het niet een beter idee om de hele rekening te laten voor wat ie is en gewoon een andere rekening te openen voor jezelf?
Op die manier bespaar je jezelf misschien een hoop gedoe en verdriet.
Hoe zit het met die rechtzaak?
Heb jij die aangespannen of de staat?
En heb je daar veel mee te maken of gaat het een beetje langs je heen?
Nou meid, ik vind je heel sterk overkomen. Hou vol en schrijf hier maar lekker van je af.....
Tot later!
vrijdag 8 juni 2007 om 18:04
Hey Neele,
Denk dat ik inderdaad voor een paar maanden naar Nederland ga en dan maar eens moet kijken wat ik nu eigelijk wil. Alhoewel ik soms zo kan afgeven hier op hoe alles werkt, ben ik zelf toch ook wel behoorlijk 'latina' geworden. Ik woon,werk en reisde hier al zolang.. Ben ook best veel gaan overnemen van de cultuur, taal en het leven hier. Ik dacht altijd dat als ik tenminste samen met Raul terug zou gaan naar nederland, ik dat samen me hem vast kon houden.. Ons eigen stukje latijns amerika in kikkerland..
Alleen, is het weer een ander verhaal geworden.
Ik zal nu inderdaad een andere bankrekening moeten nemen en dan maar hopen dat die van hem van zelf maar verloopt, ooit..
Mijn schoonmoeder heeft de rechtszaak aan gespannen onder haar naam. Dat kon ik niet zelf doen omdat ik wacht op een verblijfsvergunning hier en dat zou mij eventueel niet ten goede komen.
Rauls moeder leunt heel erg op mij sinds Raul is overleden. Ze is een hele lieve warme vrouw en ik wil haar graag bij de rechtszaak ondersteunen. Plus dat ik me ervan wil verzekeren dat de juiste beslissen worden genomen qua advokaat etc. Omdat het bedrijf wat hem heeft aangereden ontzettend groot is kan de hele zaak nog wel jaren duren.
Alhoewel ze wel telefonisch hebben aangegeven een schadevegoeding te willen betalen. Maar daar geloof ik hier nooit zo in, eerst maar eens zelf zien..
Daar komt ook nog eens bij dat Raul een zoontje heeft die samen met zijn moeder in het buurland wonen. De ex is een echte heks.. en ik vind het zo erg dat zijn zoontje daar nu bij achter blijft. Ook voor hem wil ik ervoor zorgen dat we een schadevergoeding krijgt (die trouwens volledig voor hem en rauls moeder zal zijn, want we waren niet getrouwd en ik heb bovendien niks nodig).
Gisteren kwamen verschillende van Rauls vrienden langs bij mij. Bij mij zijn is nog een beetje bij hem zijn voor hun.. Jammer dat ik niet diezelfde troost kan vinden..
vrijdag 8 juni 2007 om 21:26
Goed om van je te horen Zara!
Ik merk dat ik iedere dag even ga checken of je langs bent geweest. Ben gewoon nieuwsgierig hoe het je gaat.
In welk land zit je eigenlijk?
Ik heb zelf steeds Guatamala in mijn hoofd maar dat kan dus zomaar helemaal niet kloppen.
En je zegt dat je niets nodig hebt. Waar leef je van?
Als je mijn vragen te direct en inpertinent vindt moet je dat gewoon zeggen hoor!
Ik kan me niet voorstellen dat je nu zo snel na deze tragedie aan het werk bent...
Het klinkt idd alsof die rechtzaak wel even gaat duren....
Ik hoop van harte dat de corruptie niet van jullie zal winnen en dat jullie alles zo prettig mogelijk kunnen afsluiten.
Tot later weer!
Ik merk dat ik iedere dag even ga checken of je langs bent geweest. Ben gewoon nieuwsgierig hoe het je gaat.
In welk land zit je eigenlijk?
Ik heb zelf steeds Guatamala in mijn hoofd maar dat kan dus zomaar helemaal niet kloppen.
En je zegt dat je niets nodig hebt. Waar leef je van?
Als je mijn vragen te direct en inpertinent vindt moet je dat gewoon zeggen hoor!
Ik kan me niet voorstellen dat je nu zo snel na deze tragedie aan het werk bent...
Het klinkt idd alsof die rechtzaak wel even gaat duren....
Ik hoop van harte dat de corruptie niet van jullie zal winnen en dat jullie alles zo prettig mogelijk kunnen afsluiten.
Tot later weer!
vrijdag 8 juni 2007 om 22:25
Pura Vida, Costa Rica!
Al heb ik wel een tijd ook in Guatemala gewoond dus veel zat je er niet naast... Raul kwam uit Nicaragua en is daar ook begraven, om maar meteen het hele verhaal open te zetten. Maakt ook eigelijk helemaal niet uit..
Ik woon nu bij een vriendin en haar twee schatten van honden. Ik hoef dus geen huur te betalen. Aan bv eten ben ik ook vrij weinig kwijt want ik krijg in het hotel waar ik werk altijd een warme maaltijd, en dit nieuwe dieet werkt erg goed.. Mijn laatste salaris is zelfs nog compleet... Plus de verkoop van mijn spullen doe ik het best goed.. Al zal ik in nederland wel snel moeten gaan winkelen want heb geen enkele winterkleding. Das dan wel weer leuk..
Wilde eigelijk helemaal niet meer werken. Vooral omdat we hier ook samen werkten. En ik snap het van mezelf ook niet zo goed. Want juist hier word ik elke dag geconfronteerd met zijn gemis. Nu net nog kwam iemand vragen of het soms uit was tussen ons want ze hadden hem een tijdje niet gezien. Steeds leg ik dan heel voorzichtig uit dat hij overleden is, lukt me zelfs ook nog zonder te janken.
Ik snap mezelf ook niet helemaal. Maar ik denk, dat ik het gewoon nog niet wil accepteren nu. Als ik dat doe, dan val ik neer, keihard en dan sta ik echt nooit meer op.. Dan is de afgrond te groot.
Onze liefde was zo sterk, zo puur. Ik geloof gewoon niet dat dat zomaar voorbij kan zijn, anders had mijn hele bestaan geen zin gehad. Dat geloof ik ondanks mijn hollandse nuchterheid.
Ergens vind ik hem ooit op een dag weer terug, mijn soulmate..
Al heb ik wel een tijd ook in Guatemala gewoond dus veel zat je er niet naast... Raul kwam uit Nicaragua en is daar ook begraven, om maar meteen het hele verhaal open te zetten. Maakt ook eigelijk helemaal niet uit..
Ik woon nu bij een vriendin en haar twee schatten van honden. Ik hoef dus geen huur te betalen. Aan bv eten ben ik ook vrij weinig kwijt want ik krijg in het hotel waar ik werk altijd een warme maaltijd, en dit nieuwe dieet werkt erg goed.. Mijn laatste salaris is zelfs nog compleet... Plus de verkoop van mijn spullen doe ik het best goed.. Al zal ik in nederland wel snel moeten gaan winkelen want heb geen enkele winterkleding. Das dan wel weer leuk..
Wilde eigelijk helemaal niet meer werken. Vooral omdat we hier ook samen werkten. En ik snap het van mezelf ook niet zo goed. Want juist hier word ik elke dag geconfronteerd met zijn gemis. Nu net nog kwam iemand vragen of het soms uit was tussen ons want ze hadden hem een tijdje niet gezien. Steeds leg ik dan heel voorzichtig uit dat hij overleden is, lukt me zelfs ook nog zonder te janken.
Ik snap mezelf ook niet helemaal. Maar ik denk, dat ik het gewoon nog niet wil accepteren nu. Als ik dat doe, dan val ik neer, keihard en dan sta ik echt nooit meer op.. Dan is de afgrond te groot.
Onze liefde was zo sterk, zo puur. Ik geloof gewoon niet dat dat zomaar voorbij kan zijn, anders had mijn hele bestaan geen zin gehad. Dat geloof ik ondanks mijn hollandse nuchterheid.
Ergens vind ik hem ooit op een dag weer terug, mijn soulmate..
zondag 10 juni 2007 om 22:38
Hoi Zarah,
Ze zeggen toch dat verdriet gedoceerd tot je komt omdat je het anders niet aan zou kunnen?
Misschien is dat gaande bij jou nu. Ik zou me er niet druk om maken. Alles komt op z'n tijd en er is niemand die je kwalijk neemt dat je niet de hele dag loopt te huilen....
Was er een rede dat je in het begin terughoudend was met details over je leven en over Raul?
Of ben je bang dat er bekenden meelezen en dat die dingen lezen die je eigenlijk alleen in anonimiteit wilt delen?
Ik snap nu pas dat je niet naar het graf van Raul kan omdat dat in Nigaragua is. Dat lijkt me best moeilijk. Aan de andere kant is het misschien ook wel heel moeilijk om steeds een graf te zien.
En je woont bij een vriendin. Woonde je met hem ook bij die vriendin of heb je jullie huis verlaten?
Verder heb je het over de verkoop van spullen. Maak je dingen die je verkoopt?
Winterkleren zal je op dit moment niet nodig hebben in nederland. Het is hier erg warm. Wanneer ben je van plan naar nederland te komen of stel je dat nog even voor je uit?
Zijn er eigenlijk dierbaren van je hier in nederland die Raul gekend hebben?
Het lijkt me prettig als je ook hier met mensen over hem kan praten.
Wat heftig dat je gevraagd werd of het uit was tussen jullie!
Lijkt me heel moeilijk....
Dit weekend was ik weer op de plek van die vriend van mij die twee jaar geleden overleden is. Ook hij had na een zwaar leven de ware liefde ontmoet. Zij hebben 10 jaar samen geleefd voordat hij overleed. Ik praat veel met zijn weduwe. En ik ben zo trots op haar!
Ze moet best vaak huilen maar ze maakt ook echt iets van haar leven. Ze is zo dankbaar voor het feit dat ze hem in haar leven heeft gehad. Ik hoop zo dat jij dit ook kan gaan voelen op een gegeven moment. Het verdriet blijft maar misschien komt daar een deel dankbaarheid bij.
Tot snel weer! Je doet het echt heel goed meid!
Ze zeggen toch dat verdriet gedoceerd tot je komt omdat je het anders niet aan zou kunnen?
Misschien is dat gaande bij jou nu. Ik zou me er niet druk om maken. Alles komt op z'n tijd en er is niemand die je kwalijk neemt dat je niet de hele dag loopt te huilen....
Was er een rede dat je in het begin terughoudend was met details over je leven en over Raul?
Of ben je bang dat er bekenden meelezen en dat die dingen lezen die je eigenlijk alleen in anonimiteit wilt delen?
Ik snap nu pas dat je niet naar het graf van Raul kan omdat dat in Nigaragua is. Dat lijkt me best moeilijk. Aan de andere kant is het misschien ook wel heel moeilijk om steeds een graf te zien.
En je woont bij een vriendin. Woonde je met hem ook bij die vriendin of heb je jullie huis verlaten?
Verder heb je het over de verkoop van spullen. Maak je dingen die je verkoopt?
Winterkleren zal je op dit moment niet nodig hebben in nederland. Het is hier erg warm. Wanneer ben je van plan naar nederland te komen of stel je dat nog even voor je uit?
Zijn er eigenlijk dierbaren van je hier in nederland die Raul gekend hebben?
Het lijkt me prettig als je ook hier met mensen over hem kan praten.
Wat heftig dat je gevraagd werd of het uit was tussen jullie!
Lijkt me heel moeilijk....
Dit weekend was ik weer op de plek van die vriend van mij die twee jaar geleden overleden is. Ook hij had na een zwaar leven de ware liefde ontmoet. Zij hebben 10 jaar samen geleefd voordat hij overleed. Ik praat veel met zijn weduwe. En ik ben zo trots op haar!
Ze moet best vaak huilen maar ze maakt ook echt iets van haar leven. Ze is zo dankbaar voor het feit dat ze hem in haar leven heeft gehad. Ik hoop zo dat jij dit ook kan gaan voelen op een gegeven moment. Het verdriet blijft maar misschien komt daar een deel dankbaarheid bij.
Tot snel weer! Je doet het echt heel goed meid!
zondag 10 juni 2007 om 23:33
hey
vandaag is het 4 jaar geleden dat de vader van een vriendin van mij is overleden. ik heb 2 bossen bloemen neergelegd in het bos vlak bij mijn huis. mijn vriendin(zijn dochter ) vertelde dat hij dar graag was.
1 voor hem, en 1 voor raul,
ik ken hem niet, dus misschien vind je het vreemd. mar leef heel erg met jouw mee.
neele wat schrijf je mooi zeg! ik denk echt dat je goeie steun voor haar bent.
ik vind je oprecht eerlijk en geintreseerd
dat wou ik even kwijt
liefs
vandaag is het 4 jaar geleden dat de vader van een vriendin van mij is overleden. ik heb 2 bossen bloemen neergelegd in het bos vlak bij mijn huis. mijn vriendin(zijn dochter ) vertelde dat hij dar graag was.
1 voor hem, en 1 voor raul,
ik ken hem niet, dus misschien vind je het vreemd. mar leef heel erg met jouw mee.
neele wat schrijf je mooi zeg! ik denk echt dat je goeie steun voor haar bent.
ik vind je oprecht eerlijk en geintreseerd
dat wou ik even kwijt
liefs
maandag 11 juni 2007 om 20:38
Wat lief van je Christal.
En dank je voor je compliment.
Ik weet idd niet echt wat het is maar voel erg mee met Zara.
Ik lees de meest vreselijke dingen op dit forum (mensen die hun partner aan het verliezen zijn, kind verloren hebben of zelf een vreselijke ziekte hebben) maar ik heb nooit echt de behoefte me er in te moeien.
Zara heeft bij mij een gevoelige snaar geraakt.
Alles wat er om je heen gebeurt reflecteer je op jezelf zeggen ze wel eens.
Ik denk dat het gedeelte waar ik me zo in kan voelen die grote liefde in die totaal andere cultuur is.
Die heb ik ook gekend. En ook ik was er van overtuigd dat er nooit meer iemand zou komen die me zo zou raken.
Nu, 15 jaar later getrouwd met een ander en een heerlijk kind, kan ik eigenlijk zeggen dat ik me idd nooit meer zo heb gevoeld bij iemand.
Daarom heb ik verdriet voor Zara. Ze heeft gelijk. En toch hoop ik zo erg dat ze het positieve op een gegeven moment kan gaan zien; zij heeft een liefde beleefd die velen onder ons nooit zullen kennen......
Zara, schrijf je wel alles op dat er gebeurd en wat je voelt. Ook alles dat je de laatste drie jaar hebt meegemaakt met Raul moet je op een manier bewaren. Als schrijven je te zwaar valt spreek het dan in op een bandje.
Hoe vers alles nu nog is, over twintig jaar ben je een hoop vergeten.
En als je dan je trip down memory lane wilt maken kan dat.
Gaat het een beetje met je?
Het lijkt me best raar dat wildvreemde mensen zo met je meevoelen toch?
Maar ook bijzonder. Er worden bloemen voor Raul neergelegd in een nederlands bos waar hij waarschijnlijk nooit geweest is. Wie weet ziet hij dat bos nu wel van boven...
Tot snel!
En dank je voor je compliment.
Ik weet idd niet echt wat het is maar voel erg mee met Zara.
Ik lees de meest vreselijke dingen op dit forum (mensen die hun partner aan het verliezen zijn, kind verloren hebben of zelf een vreselijke ziekte hebben) maar ik heb nooit echt de behoefte me er in te moeien.
Zara heeft bij mij een gevoelige snaar geraakt.
Alles wat er om je heen gebeurt reflecteer je op jezelf zeggen ze wel eens.
Ik denk dat het gedeelte waar ik me zo in kan voelen die grote liefde in die totaal andere cultuur is.
Die heb ik ook gekend. En ook ik was er van overtuigd dat er nooit meer iemand zou komen die me zo zou raken.
Nu, 15 jaar later getrouwd met een ander en een heerlijk kind, kan ik eigenlijk zeggen dat ik me idd nooit meer zo heb gevoeld bij iemand.
Daarom heb ik verdriet voor Zara. Ze heeft gelijk. En toch hoop ik zo erg dat ze het positieve op een gegeven moment kan gaan zien; zij heeft een liefde beleefd die velen onder ons nooit zullen kennen......
Zara, schrijf je wel alles op dat er gebeurd en wat je voelt. Ook alles dat je de laatste drie jaar hebt meegemaakt met Raul moet je op een manier bewaren. Als schrijven je te zwaar valt spreek het dan in op een bandje.
Hoe vers alles nu nog is, over twintig jaar ben je een hoop vergeten.
En als je dan je trip down memory lane wilt maken kan dat.
Gaat het een beetje met je?
Het lijkt me best raar dat wildvreemde mensen zo met je meevoelen toch?
Maar ook bijzonder. Er worden bloemen voor Raul neergelegd in een nederlands bos waar hij waarschijnlijk nooit geweest is. Wie weet ziet hij dat bos nu wel van boven...
Tot snel!
maandag 11 juni 2007 om 22:52
Cristal, Wat lief van die bloemen:)
Ik vind het juist supermooi dat je dat gedaan hebt.. Raul staat vast te glimlachen..
En Neele, hoe is jouw buitenlandse liefde afgelopen? Kwam het door de verschillende achtergronden? Of was de afstand toch te groot? Ik moest af en toe best lachen om Rauls jaloezie, maar hij deed hetzelfde om mijn hollandse nuchterheid...
Ik woonde trouwens hier de laatse jaren in een appartementje met Raul. Maar daar ben ik inderdaad uitgegaan, was gehuurd. Ik zag het niet zitten om daar alleen te blijven. Al heb ik wel bewust alleen de maand vol gemaakt en mijn afscheid genomen. Van de hangmat waarin we s avonds altijd samen lagen om even onze dag door te nemen. Hij met biertje en ik met een wijntje. Van de keuken waarin we zo veel samen gekookt hebben en ga zo maar door.
Mijn tv en wasmachine heb ik verkocht en de rest heb ik opgeslagen bij mijn schoonmoeder.
Het gaat sinds een paar dagen flink wat minder. Voel me ontzettend down en teneergeslagen. Dat komt doordat Rauls ex op dit moment op geldjacht is, Ze eist dat er van alles betaald zal worden door mijn huidige werkgever voor Rauls zoontje. Zelfs de regering bemoeit zich er nu mee! Is nogal lang verhaal en ben er zelf ook nog niet helemaal uit vanwaar die grote interese komt. Het maakt het er in ieder geval niet makkelijer op. Het transportbedrijf wat het ongeluk veroorzaakte hebben we wel aangeklaagd, maar gaat nog heel lang duren.
Toen ik gisteren aan het werk was kwam er een jonge taxichauffeur langs, op zoek naar mij. Hij was degene die het ongeluk zag gebeuren en als eerste bij raul was en naar het hotel waar ik werk belde. (mijn collega heeft toen mij weer gebeld en ik ben toen meteen vertrokken). Ik had hem al eens aan de telefoon gehad maar toen lag raul nog in het ziekenhuis.
Was moeiijk om zijn verhaal te horen. Hoe ze elkaar toevallig tegenkwamen onderweg en nog samen getankt hebben.Hoe Raul hem inhaalde en naar hem toeterde. Het ongeluk gebeurde bovenaan een heuveltje en die jongen reed onderaan dus heeft alles gezien.. Hoe de bagagerails van het busje afvlogen na de impact en hij nog opzij moest duiken samen met andere autos..
Hoe hij schreeuwend 911 belde en vertelde dat Raul doodging... Zijn hoofd wat vast zat, de snurkende geluiden die Raul maakte.. Hoeveel hij wel niet bloedde..
Ik heb nu zijn nummer en hij heeft toegezegd te willen getuigen indien nodig. Weer vind ik het ongelofelijk, dat mijn grote sterke man nog zeven dagen geleefd heeft...
Ik vind het juist supermooi dat je dat gedaan hebt.. Raul staat vast te glimlachen..
En Neele, hoe is jouw buitenlandse liefde afgelopen? Kwam het door de verschillende achtergronden? Of was de afstand toch te groot? Ik moest af en toe best lachen om Rauls jaloezie, maar hij deed hetzelfde om mijn hollandse nuchterheid...
Ik woonde trouwens hier de laatse jaren in een appartementje met Raul. Maar daar ben ik inderdaad uitgegaan, was gehuurd. Ik zag het niet zitten om daar alleen te blijven. Al heb ik wel bewust alleen de maand vol gemaakt en mijn afscheid genomen. Van de hangmat waarin we s avonds altijd samen lagen om even onze dag door te nemen. Hij met biertje en ik met een wijntje. Van de keuken waarin we zo veel samen gekookt hebben en ga zo maar door.
Mijn tv en wasmachine heb ik verkocht en de rest heb ik opgeslagen bij mijn schoonmoeder.
Het gaat sinds een paar dagen flink wat minder. Voel me ontzettend down en teneergeslagen. Dat komt doordat Rauls ex op dit moment op geldjacht is, Ze eist dat er van alles betaald zal worden door mijn huidige werkgever voor Rauls zoontje. Zelfs de regering bemoeit zich er nu mee! Is nogal lang verhaal en ben er zelf ook nog niet helemaal uit vanwaar die grote interese komt. Het maakt het er in ieder geval niet makkelijer op. Het transportbedrijf wat het ongeluk veroorzaakte hebben we wel aangeklaagd, maar gaat nog heel lang duren.
Toen ik gisteren aan het werk was kwam er een jonge taxichauffeur langs, op zoek naar mij. Hij was degene die het ongeluk zag gebeuren en als eerste bij raul was en naar het hotel waar ik werk belde. (mijn collega heeft toen mij weer gebeld en ik ben toen meteen vertrokken). Ik had hem al eens aan de telefoon gehad maar toen lag raul nog in het ziekenhuis.
Was moeiijk om zijn verhaal te horen. Hoe ze elkaar toevallig tegenkwamen onderweg en nog samen getankt hebben.Hoe Raul hem inhaalde en naar hem toeterde. Het ongeluk gebeurde bovenaan een heuveltje en die jongen reed onderaan dus heeft alles gezien.. Hoe de bagagerails van het busje afvlogen na de impact en hij nog opzij moest duiken samen met andere autos..
Hoe hij schreeuwend 911 belde en vertelde dat Raul doodging... Zijn hoofd wat vast zat, de snurkende geluiden die Raul maakte.. Hoeveel hij wel niet bloedde..
Ik heb nu zijn nummer en hij heeft toegezegd te willen getuigen indien nodig. Weer vind ik het ongelofelijk, dat mijn grote sterke man nog zeven dagen geleefd heeft...
maandag 11 juni 2007 om 23:33
hey
jemig he
dat laatste stuk , ben er stil van!
was dat niet heel moeilijk om aan te horen van die jongen? hoe het er an toe ging? ik weet niet of ik dat aan zou kunnen ,
wat en...... die ex zeg! Hoe kan ze zo gevoelloos zijn?
sorry ik kan niet lang reageren moet er weer vandoor
zal snel nieuw bericht plaatsen
sterkte*;
jemig he
dat laatste stuk , ben er stil van!
was dat niet heel moeilijk om aan te horen van die jongen? hoe het er an toe ging? ik weet niet of ik dat aan zou kunnen ,
wat en...... die ex zeg! Hoe kan ze zo gevoelloos zijn?
sorry ik kan niet lang reageren moet er weer vandoor
zal snel nieuw bericht plaatsen
sterkte*;
woensdag 13 juni 2007 om 12:24
Wat ontzettend naar Zara van die ex.
Helaas is het zo dat zelf in situatie's waar mensen heel goed met elkaar zijn er na een overlijden mensen veranderen in geld wolven....
Niet dat het een troost kan zijn maar het is een veel vookomend verschijnsel.
Probeer het van je af te zetten!
Jij hebt veel belangrijkere dingen aan je hoofd dan geld. Geld is handig om te hebben maar een futilteit als je iets vreselijks meemaakt. Dan maakt geld echt niets meer goed volgens mij.
Ik hoop dat je je niet opsluit met je verdriet maar erover praat met mensen.
Je opsluiten en met je hoofd onder de dekens gaan liggen kan even werken. Je kan net zo hard huilen als je zelf wil en je hoeft met niemand rekening te houden.
Maar je MOET er uit!
Hoe erg dat ook tegen je gevoel indruist. Je hoeft heus geen mooi weer te spelen naar de buitenwereld. Iedereen mag weten dat je ongelukkig bent.
Maak een lange wandeling of ga lekker buiten ergens zitten. Als je binnen maar weg bent.
(Ik incinueer nu dingen die wellicht helemaal niet aan de hand zijn. Sorry!)
Wat betreft mijn buitenlandse liefde;
Ik wil er hier niet te diep op ingaan (je zou best mijn directe mailadres mogen hebben maar ik weet niet of je dat wilt en hoe dat in z'n werk gaat) omdat er soms mensen meelezen, maar het heeft lang geduurd en het is uit gegaan omdat ik niet ech kon aarden in zijn land en hij niet hier.
Ik was nog erg jong en ben alle gevechten tegen zijn "macho"zijn aangegaan en heb ze overleefd.
Zijn huidige vrouw stuurde mij ooit een brief om me te bedanken voor het werk dat ik al voor haar verzet had:).
Hij blijft mijn grote liefde, en ik denk ik die van hem maar het ging niet.
Soms komt er nog wel een weemoedig gevoel in mij naar boven maar dat is alleen maar mooi.
Een essentieel verschil is natuurlijk dat ik (hoe moeilijk ook) zelf de keus heb gemaakt om het te beeidigen en dat jouw liefde je ontnomen is door een klootzak met een (vracht?)wagen.........
Ik hoop weer van je te horen hoe het je vergaat....
Helaas is het zo dat zelf in situatie's waar mensen heel goed met elkaar zijn er na een overlijden mensen veranderen in geld wolven....
Niet dat het een troost kan zijn maar het is een veel vookomend verschijnsel.
Probeer het van je af te zetten!
Jij hebt veel belangrijkere dingen aan je hoofd dan geld. Geld is handig om te hebben maar een futilteit als je iets vreselijks meemaakt. Dan maakt geld echt niets meer goed volgens mij.
Ik hoop dat je je niet opsluit met je verdriet maar erover praat met mensen.
Je opsluiten en met je hoofd onder de dekens gaan liggen kan even werken. Je kan net zo hard huilen als je zelf wil en je hoeft met niemand rekening te houden.
Maar je MOET er uit!
Hoe erg dat ook tegen je gevoel indruist. Je hoeft heus geen mooi weer te spelen naar de buitenwereld. Iedereen mag weten dat je ongelukkig bent.
Maak een lange wandeling of ga lekker buiten ergens zitten. Als je binnen maar weg bent.
(Ik incinueer nu dingen die wellicht helemaal niet aan de hand zijn. Sorry!)
Wat betreft mijn buitenlandse liefde;
Ik wil er hier niet te diep op ingaan (je zou best mijn directe mailadres mogen hebben maar ik weet niet of je dat wilt en hoe dat in z'n werk gaat) omdat er soms mensen meelezen, maar het heeft lang geduurd en het is uit gegaan omdat ik niet ech kon aarden in zijn land en hij niet hier.
Ik was nog erg jong en ben alle gevechten tegen zijn "macho"zijn aangegaan en heb ze overleefd.
Zijn huidige vrouw stuurde mij ooit een brief om me te bedanken voor het werk dat ik al voor haar verzet had:).
Hij blijft mijn grote liefde, en ik denk ik die van hem maar het ging niet.
Soms komt er nog wel een weemoedig gevoel in mij naar boven maar dat is alleen maar mooi.
Een essentieel verschil is natuurlijk dat ik (hoe moeilijk ook) zelf de keus heb gemaakt om het te beeidigen en dat jouw liefde je ontnomen is door een klootzak met een (vracht?)wagen.........
Ik hoop weer van je te horen hoe het je vergaat....
woensdag 13 juni 2007 om 18:03
ik weet hoe je je voelt. ik ben nog maar heel kort geleden mijn moeder verloren tijdens een auto ongeluk. ze was op slag dood en heb dus geen afscheid van haar kunnen nemen.
ze was nog vrij jong en had nog zoveel plannen. en binnen een seconde is haar leven voorbij.
ik heb het er ook heel moeilijk mee maar kan niet huilen. daar heb ik me heel erg schuldig om gevoeld maar zie nu wel langzaam aan in dat ik mijn verdriet op een andere manier uit.
ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd!
ze was nog vrij jong en had nog zoveel plannen. en binnen een seconde is haar leven voorbij.
ik heb het er ook heel moeilijk mee maar kan niet huilen. daar heb ik me heel erg schuldig om gevoeld maar zie nu wel langzaam aan in dat ik mijn verdriet op een andere manier uit.
ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd!
