Relaties
alle pijlers
Moegestreden in een relatie met iemand die nooit tevreden is...(deel 3)
maandag 19 februari 2007 om 20:27
quote: Monique742 schreef dinsdag 19 sep 2006 om 21:05 Na maanden van twijfel neem ik toch maar de stap om mijn verhaal hier te plaatsen.Ik praat hier nooit met IEMAND over en ik BARST bijna...(heb wel gewoon vriendinnen, familie, leuke ouders maar ja,de drempel om dit op tafel te gooien is te groot...)Want ja,naar buiten toe kunnen we heel goed mooi weer spelen...Ik heb al 9 jaar een relatie waarvan 8 jaar samenwonend,ondertussen hebben we twee kinderen van 5 en 3,een mooi huis,een leuke auto, kortom allemaal prima maar o,o,o, ik ben zo verdrietig...Mijn vriend heeft een goede baan waarvoor hij lange dagen van huis is en als hij thuis is, heel moe is voor mij heel begrijpelijk.Dus ik zorg dat alles draait,het eten op tafel staat,het huis er bewoonbaar bij staat enz.We zijn beide begin 30 en zien er allebei vrij acceptabel uit,niet te dik,goed verzorgd en we zijn even intelligent(hadden zelfde score opIQ-test)niks bijzonders dus.MIS!Hij verwijt mij altijd, elke dag opnieuw, verbaal, hoe -DOM(ik zeur altijd en overal over) ik ben,hoe- LELIJK (ik ben veel te dik,vroeger,toen we elkaar leerden kennen,toen was ik nog leuk (64kilo nu 67 bij 1.69) ik ben -dat ik van die rare kleren draag (Hen M,esprit,Vila enz)-dat het huishouden zo slecht geregeld is(om de zoveel maanden trekt hij van alles uit de kast(kan administratie zijn,kleren,keukenspul,speelgoed,wat dan ook om op een bult te gooien en dan zegt ie :zo,dit kan allemaal weg en dit moet je even netjes opruimen.En dit meestal als ik een dagje weg ben geweest ofzo,zodat ik als ik thuiskom me het leplazurus schrik)-dat er dingen niet goed zijn(bv:zijn kleren zijn altijd gewassen en gestreken en kortom klaar voor gebruik,maar het is nooit goed genoeg, hij pakt iets en zit er een kreukel in of ruikt naar zijn zin niet goed,gooit hij het op de grond en kan ik het opnieuw wassen en strijken)Zijn oplossing voor al onze problemen is sex.Als we vaker en gepassioneerder sex zouden hebben dan zou alles beter gaan,hij zou mij positiever benaderen en zelf ook iets maar gaan doen,nu hebben we gemiddeld genomen 2 keer per week sex,en heb ik wel es van die periodes dat ik meer zin heb(dus vaker) en op andere plekken(dus spannender)en andere standjes(dus afwisselender)maar nee,in zo'n periode merk ik geen verschil in zijn gedrag..En ja,als iemand maar vaak genoeg zegt hoe lelijk,dik en onverzorgd je wel niet bent,ja neem dan maar van mij aan dat je zin in sex dan wel overgaat...In het begin ging ik overal tegenin,werd ik overal boos over(begrijpelijk?)maar tegenwoordig,laat ik het maar gaan,(ik ben uitgestreden,moe,leeg)voor de lieve vrede en de kinderen,want ik WIL geen gebroken gezin,en ik WIL geen ruzie,maar ik wil ook niet dat ze het normaal vinden om zo met iemand om te gaan...Natuurlijk is dit het verhaal in korte lijnen maar ik hoop dat iemand me een beetje kan laten inzien hoe ik hiermee om moet gaan,want ik denk,dat ik er aan onderdoor ga...
woensdag 7 maart 2007 om 19:56
Copy/paste. Het hoort toch hier, heb een eigen topic gemaakt voor meer bereik, forumwijd.
Tis hier tegen de avond uit de hand gelopen. Ik had van de week een mailtje aan mijn ex gezonden dat ik niet meer wilde dat hij bij me thuis kwam, dat 'ie dat eens een keer in zijn botte kop moest nemen.
Dit nadat hij zich alweer vrij voelde om zichzelf te eten te nodigen en zelfs een vriend naar binnen te halen.
Hij belde me 'ik wil mijn kinderen bezoeken, ik kom mijn kinderen bezoeken, ik kom er nu aan. Bel de politie maar vast als je dat niet wil want ik kom.
Ik durfde niet de deur dicht te laten. Geopend. Hij gaat eerst met de kinderen praten en komt daarna bij me, vraagt me waarom ik schreeuw aan de telefoon. Etc. etc. Op een gegeven moment zegt hij dat ik nu mijn bek moet houden en begint een riedeltje over dat ik hem heet heb gemaakt etc. en ik loop weg, hij laat me gaan, naar een vriendin vlakbij.
Daar de politie gebeld. Die komen pas een half uur later. Eerst aan mijn huis en als ze hem min of meer bereid hebben om te gaan bellen ze mij. Als ik aankom is hij laaiend, politie houdt ons uit elkaar. Papa komt nog een keer terug met ijsjes en zwaait daarmee voor het raam. Muis wordt gék want die wil naar zijn papa en dat kan niet.
Hij bleek dronken. Had ik eerder niet gemerkt maar ik rook de lucht op hem toen ik terugkwam. Het is tot klop gekomen met de politie, aldus hen, en daarvoor is hij meegenomen, blijft vannacht daar. Morgen wordt ik gebeld over of er genoeg is voor aangifte -ws net niet- en wanneer ze hem loslaten.
Kinderen slapen nu allemaal op de bank, of proberen dat in elk geval.
En dan nu het waarom van dit topic. Ik wil vluchten, weg, nooit meer gevonden worden door hem, voor eens en altijd, ben bang. Da's mijn gevoel. Mijn ratio vertelt me dat het geen zin heeft om te vluchten, mijn kinderen zijn altijd vindbaar, moet ik de rest van mijn leven achterom kijken, beter nu de storm tegemoet kijken en zien waar dit schip strandt.
Is er iemand hier die ervaring heeft met een ex die pislink werd na de scheiding en die is gebleven op haar eigen adres? Ik ben zo bang voor klappen, wou dat ik wat meer moed had.
Of iemand die gevlucht is, met kinderen, onvindbaar, en toen?
Tis hier tegen de avond uit de hand gelopen. Ik had van de week een mailtje aan mijn ex gezonden dat ik niet meer wilde dat hij bij me thuis kwam, dat 'ie dat eens een keer in zijn botte kop moest nemen.
Dit nadat hij zich alweer vrij voelde om zichzelf te eten te nodigen en zelfs een vriend naar binnen te halen.
Hij belde me 'ik wil mijn kinderen bezoeken, ik kom mijn kinderen bezoeken, ik kom er nu aan. Bel de politie maar vast als je dat niet wil want ik kom.
Ik durfde niet de deur dicht te laten. Geopend. Hij gaat eerst met de kinderen praten en komt daarna bij me, vraagt me waarom ik schreeuw aan de telefoon. Etc. etc. Op een gegeven moment zegt hij dat ik nu mijn bek moet houden en begint een riedeltje over dat ik hem heet heb gemaakt etc. en ik loop weg, hij laat me gaan, naar een vriendin vlakbij.
Daar de politie gebeld. Die komen pas een half uur later. Eerst aan mijn huis en als ze hem min of meer bereid hebben om te gaan bellen ze mij. Als ik aankom is hij laaiend, politie houdt ons uit elkaar. Papa komt nog een keer terug met ijsjes en zwaait daarmee voor het raam. Muis wordt gék want die wil naar zijn papa en dat kan niet.
Hij bleek dronken. Had ik eerder niet gemerkt maar ik rook de lucht op hem toen ik terugkwam. Het is tot klop gekomen met de politie, aldus hen, en daarvoor is hij meegenomen, blijft vannacht daar. Morgen wordt ik gebeld over of er genoeg is voor aangifte -ws net niet- en wanneer ze hem loslaten.
Kinderen slapen nu allemaal op de bank, of proberen dat in elk geval.
En dan nu het waarom van dit topic. Ik wil vluchten, weg, nooit meer gevonden worden door hem, voor eens en altijd, ben bang. Da's mijn gevoel. Mijn ratio vertelt me dat het geen zin heeft om te vluchten, mijn kinderen zijn altijd vindbaar, moet ik de rest van mijn leven achterom kijken, beter nu de storm tegemoet kijken en zien waar dit schip strandt.
Is er iemand hier die ervaring heeft met een ex die pislink werd na de scheiding en die is gebleven op haar eigen adres? Ik ben zo bang voor klappen, wou dat ik wat meer moed had.
Of iemand die gevlucht is, met kinderen, onvindbaar, en toen?
woensdag 7 maart 2007 om 20:03
Geweldig idee! Had ik niet ergens geschreven dat ik hier wel eens een boek over zou willen schrijven? Ik dacht meer aan een roman, maar dat kan later nog wel :D Het zou een heel erg krachtig boek kunnen worden! En voor ons denk ik serieus dat het therapeutisch zou werken (was ook de mening van mijn psychologe over mijn boekidee), zeker als het een project van een groep vrouwen is. Very empowering girls! Ik doe mee!
Ga in therapie!
woensdag 7 maart 2007 om 20:41
Lieve Mamzelle,
Onvindbaar wil je zijn. Dat kan ik me met jouw ex heel goed voorstellen. Het is wel mogelijk schijnt. Jij en je kinderen een nieuwe identiteit maar dan nooit meer contact met familie en vrienden. Dat is wel een ontzettend hoge prijs.
Je bent het zat en je bent moe van het gesteggel met je ex. Heel begrijpelijk. Jammer genoeg kun je niet meer doen dan aangifte en hopen dat je ex een straatverbod krijgt op een gegeven moment, of een contactverbod, nog beter. Maar van je angst ben je niet zo 1,2,3 af jammer genoeg.
Contact met die kinderen moet echt op een andere manier worden geregeld denk ik. Via maatschappelijk werk of Bureau Jeugdzorg kan geregeld worden dat je ex de kinderen alleen onder begeleiding ziet. Ik weet alleen niet wat hij daar allemaal voor gedaan moet hebben en misschien dan je dan in een traject terecht komt waar je helemaal niet in terecht wil komen. Maar het moet wel anders.
Neem eens contact op met een van de instanties die op www.huiselijkgeweld.nl staan vermeld en laat je goed voorlichten over wat er mogelijk is en wat je het beste kunt doen. Zoveel angst is verschrikkelijk en niet alleen voor jou maar ook voor de kinderen.
Ik ben ook heel bang geweest voor mijn ex die dreigde en de auto stationair liet draaien voor de deur van de mensen waar ik woonde, die me telefonisch lastigviel en regelmatig verhaal kwam halen als hij het weer eens ergens niet mee eens was maar het ging over op een bepaald moment en ik ben bang dat mijn situatie daarin heel veel van die van jou verschilt. Jij hebt kinderen met die man en zult contact moeten hebben over de kinderen. Maar het wordt tijd dat je daar hulp bij krijgt meid, in je eentje is het geen doen met een ex zoals die van jou.....
Onvindbaar wil je zijn. Dat kan ik me met jouw ex heel goed voorstellen. Het is wel mogelijk schijnt. Jij en je kinderen een nieuwe identiteit maar dan nooit meer contact met familie en vrienden. Dat is wel een ontzettend hoge prijs.
Je bent het zat en je bent moe van het gesteggel met je ex. Heel begrijpelijk. Jammer genoeg kun je niet meer doen dan aangifte en hopen dat je ex een straatverbod krijgt op een gegeven moment, of een contactverbod, nog beter. Maar van je angst ben je niet zo 1,2,3 af jammer genoeg.
Contact met die kinderen moet echt op een andere manier worden geregeld denk ik. Via maatschappelijk werk of Bureau Jeugdzorg kan geregeld worden dat je ex de kinderen alleen onder begeleiding ziet. Ik weet alleen niet wat hij daar allemaal voor gedaan moet hebben en misschien dan je dan in een traject terecht komt waar je helemaal niet in terecht wil komen. Maar het moet wel anders.
Neem eens contact op met een van de instanties die op www.huiselijkgeweld.nl staan vermeld en laat je goed voorlichten over wat er mogelijk is en wat je het beste kunt doen. Zoveel angst is verschrikkelijk en niet alleen voor jou maar ook voor de kinderen.
Ik ben ook heel bang geweest voor mijn ex die dreigde en de auto stationair liet draaien voor de deur van de mensen waar ik woonde, die me telefonisch lastigviel en regelmatig verhaal kwam halen als hij het weer eens ergens niet mee eens was maar het ging over op een bepaald moment en ik ben bang dat mijn situatie daarin heel veel van die van jou verschilt. Jij hebt kinderen met die man en zult contact moeten hebben over de kinderen. Maar het wordt tijd dat je daar hulp bij krijgt meid, in je eentje is het geen doen met een ex zoals die van jou.....
woensdag 7 maart 2007 om 21:13
Ik ben vóór uitgave van een boek, mits ik zelf ook mijn eigen verhaal in boekvorm uit mag geven ;) .... Over een week ga ik voor een grote operatie het ziekenhuis en en ik had het plan om daarna (als ik anderhalve maand moet blijven liggen) op de laptop een begin te maken met 'mijn levensverhaal'...
Denk dat een boek als het 'onze' heel veel vrouwen steun zal kunnen geven in moeilijke tijden....
Mamzelle, ik schrik van jouw verhaal! Ik wist wel dat hij héél vervelend voor jou was, maar jemig zeg; wat zul jij geschrokken zijn! Wat een vervelende man.... ik kan er nog véél meer woorden aan vuil maken maar dat vind ik hem niet waard!
Mamzelle, is het niet mogelijk dat je een straatverbod gaat eisen?
Heel veel liefs,
Carrrie.
Denk dat een boek als het 'onze' heel veel vrouwen steun zal kunnen geven in moeilijke tijden....
Mamzelle, ik schrik van jouw verhaal! Ik wist wel dat hij héél vervelend voor jou was, maar jemig zeg; wat zul jij geschrokken zijn! Wat een vervelende man.... ik kan er nog véél meer woorden aan vuil maken maar dat vind ik hem niet waard!
Mamzelle, is het niet mogelijk dat je een straatverbod gaat eisen?
Heel veel liefs,
Carrrie.
woensdag 7 maart 2007 om 23:05
Lieve Mamzelle,
Wat &^%$#@ toch dat het opeens weer zo uit de hand kan lopen! Ik weet niet precies hoe jouw voorgeschiedenis is, ik lees nog niet lang genoeg op dit topic, maar ik kan me er zo ongeveer een voorstelling van maken als ik dit lees.
Je bent bang voor klappen en wou dat je wat meer moed had? Wat, om terug te slaan of zo? Wat denk je dat moed is? Zonder angst geen moed. Angst is het gevoel dat ervoor zorgt dat je jezelf beschermt. De kunst is om de angst je niet te laten verlammen. Nu heb je het gevoel dat je weg wilt kruipen: dat lijkt me een heel normale reactie onder zo'n bedreiging. Je kan jezelf dat ook best even gunnen door tijdelijk ergens onder te duiken (het aanbod aan VK geldt ook voor jou, zeg het maar als je wilt komen logeren). Even een plekje waar je tot rust kan komen en waar je je veilig voelt. Maar uiteindelijk gaat het normale leven toch weer verder, dus ik denk dat 'onvindbaar zijn' geen optie is.
Ik kan me heel goed voorstellen dat op dit moment alles draait en warrig is en dat je niet weet waar je moet beginnen. Maar neem steeds een klein stapje - een telefoontje, een gesprek met een instantie, informatie zoeken op internet - elk stapje helpt je weer iets verder. Ik zou een afspraak maken met een psycholoog om te leren om mentaal weerbaarder te worden. Je kan ook werken aan je lichamelijke weerbaarheid, door flink te sporten of een cursus zelfverdediging te doen. Alles wat jou het gevoel geeft dat je jezelf kan redden en kan beschermen. En zorg ervoor dat je een dicht netwerk om je heen hebt waar je ex niet doorheen kan komen. Goede contacten - met de nodige uitleg - met politie, hulpverlenende instanties, school, werk, buren, familie, vrienden...
Heel veel sterkte!!! :R
dubio
Ga in therapie!
donderdag 8 maart 2007 om 11:17
vrijdag 9 maart 2007 om 17:21
Even uppen.
De familiedrama's zijn niet van de lucht :( En altijd het commentaar van buren en kennissen: "het was een heel normaal gezin", "nooit verwacht", "zulke nette kinderen". Blijkbaar zijn veel mensen goede acteurs als het moet.
Mamzelle, ik volg je op je eigen topic. Gaat het een beetje? Voel je je echt wel veilig als je de boel op slot moet houden?
liefs,
dubio
PS Dat boek komt er hè, meiden?!
De familiedrama's zijn niet van de lucht :( En altijd het commentaar van buren en kennissen: "het was een heel normaal gezin", "nooit verwacht", "zulke nette kinderen". Blijkbaar zijn veel mensen goede acteurs als het moet.
Mamzelle, ik volg je op je eigen topic. Gaat het een beetje? Voel je je echt wel veilig als je de boel op slot moet houden?
liefs,
dubio
PS Dat boek komt er hè, meiden?!
Ga in therapie!
vrijdag 9 maart 2007 om 21:07
Dubio, 100 procent veilig voel ik me pas als hij een ander slachtoffer heeft gevonden, en dat kan nog wel eens heel lang gaan duren. Nee, niet fijn om de deuren op slot te moeten houden en mijn telefoon en sleutels in mijn achterzak terwijl ik normaal alles open hou en niets op zak.
Maar goed, naar omstandigheden voel ik me weer okee. Bijna okee.
Maar goed, naar omstandigheden voel ik me weer okee. Bijna okee.
vrijdag 9 maart 2007 om 22:30
Mamzelle, ik kan het me goed voorstellen. Maar er zijn manieren om jezelf te beschermen, zodat je jezelf weer veilig kunt laten voelen. Dat hoeft niet alleen van hem af te hangen (oftewel: pas als hij een ander slachtoffer vindt, krijg jij rust) maar jij hebt daar ook invloed op.
Ik heb op die site over huiselijk geweld gekeken en daar staan heel goede tips, m.n. hier. Een stappenplan voor stalking. Ik vroeg me aanvankelijk af of dat wel van toepassing was, maar er wordt regelmatig ook gesproken over een situatie waarin contact noodzakelijk is vanwege kinderen, dus exen vallen hier wel degelijk onder. Er staan heel goede, heel concrete tips is.
Waar ik heel erg van opkeek, is de volgende passage:
"Let op: het misdrijf van artikel 285a Wetboek van Strafrecht (beïnvloeding van een getuige) biedt aangevers (en dus indirect ook slachtoffers) bescherming indien de belager of iemand namens hem, zich na ontvangst van de waarschuwingsbrief, zich tegen u uitlaat dat u af moet zien van aangifte. Op dit misdrijf staat zelfs meer gevangenisstraf dan op belaging zelf."
Het is dus een MISDRIJF iemand te proberen ervan te overtuigen dat zij moet afzien van aangifte!
Mamzelle, lees het maar eens goed door. Je kan wel degelijk iets doen tegen de agressie van je ex! Benadrukt wordt dat het belangrijk is VROEG in te grijpen en dat alleen actie effectief is: negeren werkt niet. Duidelijk zijn is essentieel. Een dossier van bewijzen aanleggen ook. Je hebt de wet aan je kant staan en als je slim handelt, kun je daar bescherming uit putten (door rechterlijke uitspraken of politieondersteuning bijv.).
Hoe zit het met je sociale vangnet: heb je genoeg mensen in de buurt die je moreel en praktisch ondersteunen?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 9 maart 2007 om 23:26
Dubio, dit is zeker informatie waar ik wat aan heb.
Mijn vangnet: ik vind het heel moeilijk om mensen die ik eigenlijk alleen via mijn kinderen ken, te betrekken in zo zware problemen. Zelfde geldt voor mijn buren of mensen verder in de straat. Van mijn familie is alleen mijn moeder in beeld en die kan in praktische zin niets aan met deze situatie. Aan morele steun kom ik werkelijk niets te kort, praktische steun wordt me ook zeker aangeboden, maar bijv. iedere dag iemand bij me, is niet haalbaar.
Mijn vangnet: ik vind het heel moeilijk om mensen die ik eigenlijk alleen via mijn kinderen ken, te betrekken in zo zware problemen. Zelfde geldt voor mijn buren of mensen verder in de straat. Van mijn familie is alleen mijn moeder in beeld en die kan in praktische zin niets aan met deze situatie. Aan morele steun kom ik werkelijk niets te kort, praktische steun wordt me ook zeker aangeboden, maar bijv. iedere dag iemand bij me, is niet haalbaar.
vrijdag 9 maart 2007 om 23:47
Mamzelle, ik denk er als volgt over. Als je in een moeilijke, zware situatie zit, is het belangrijk dat je omgeving daarvan op de hoogte is. Daarmee bedoel ik ook de mensen met wie je geen intieme of vertrouwelijke band hebt: de ouders van vriendjes, buren, kennissen, collega's, leerkrachten. Ik heb sinds deze toestand begonnen is geen mooi weer (meer) gespeeld. Als mensen vragen hoe het gaat, antwoord ik naar waarheid. Ik ben van nature een heel positief, optimistisch persoon, dus de teneur is meestal niet deprimerend: ik probeer toch altijd de positieve kant van de zaak te benadrukken. Nu bijvoorbeeld: ik heb het soms moeilijk, maar ik weet dat ik de goede kant opga. Het antwoord hangt natuurlijk af van de persoon, tegen een schooljuf zal ik niet veel uitwijden, maar tegen een buurvrouw of moeder van een vriendje van de kinderen alweer meer.
Mensen weten en begrjipen dat jouw situatie zwaar is, tenzij jij die bagatelliseert (dat is iets anders dan positieve kanten benadrukken). Ik weet van mezelf dat ik die neiging heel erg moet onderdrukken, met name als het erom gaat mijn ex te beschermen door te doen of het allemaal wel meevalt. Als je die informatie nog eens leest, zal je duidelijk worden dat je daarmee je eigen glazen ingooit. Jij bent de enige die jouw kant van het verhaal kan duidelijk maken. Doe dat ook zonder schroom. Hij verkoopt zijn kant wel, daar kun je van opaan. Hij zal ook geen moeite doen om een "objectieve" versie van de waarheid te geven. Die fout heb ik in het begin gemaakt en ik besef nu dat er twee mensen waren die zijn kant van het verhaal brachten: hij en ik. Bij elk kritiekpuntje verontschuldigde ik hem direct.
Besef in je gesprekken dat je deze mensen op een bepaald moment nodig kan hebben als de zaak mocht escaleren. Zie het als het opbouwen van een rechtszaak: hoe meer mensen van jouw problemen op de hoogte zijn, hoe sterker je staat.
Verder probeer ik het idee van 'geven en nemen' in een groter verband te zien. Momenteel kun jij misschien niet zo veel geven aan anderen: je hebt wel genoeg aan je eigen problemen. Maar in het grote geheel ben jij iemand die heel veel geeft. Anders was je nooit in zo'n destructieve relatie terechtgekomen. Nu is het jouw tijd om te incasseren. Dat gaat volgens mijn visie niet op basis van "voor wat hoort wat". Maar als jijzelf altijd een genereus persoon bent geweest die klaarstaat voor anderen, dan zul je merken dat er nu ook mensen voor jou klaarstaan. En meer dan je denkt! Je moet wél zelf aangeven wat je nodig hebt. Voel je niet verplicht aan mensen die je helpen: je verdient die hulp. Denk niet dat je tegenover elke gunst een tegenprestatie moet stellen. Zie het grotere geheel: jij hebt heel veel gegeven en zal in de toekomst ook weer veel geven. Misschien slaag je er nu zelfs in iets terug te doen voor een ander.
Ik bedoelde zeker niet dat er elke dag iemand bij je moet zijn. Ik kan me voorstellen dat je dat in een acuut bedreigende situatie wel zou willen, maar dat kan altijd maar een tijdelijke oplossing zijn. Uiteindelijk ben je altijd weleens alleen. Het is dus zaak jezelf te beschermen en zo weerbaar mogelijk te maken. Ik heb geloof ik al een paar suggesties gedaan, maar die site geeft echt heel concrete adviezen waar ik direct mee aan de slag zou gaan. Het geeft ook een krachtig gevoel als je weet dat je hier zelf iets tegen kunt doen, toch?
Heel veel sterkte meid *;
Ga in therapie!
donderdag 15 maart 2007 om 10:51
Bij deze dan even een update...
ook om het topic weer wat naar voren te halen...het leven ging z'n gangetje tot voor kort,de kinderen wennen aan het nieuwe huis,de situatie, de nieuwe omgeving ,...het mooie weer doet ook veel goed
Het juridisch gebeuren zit nog steeds in de pauze stand...zijn advocaat is echt supertraag (dit ook tot groot ongenoegen van hemzelf,want hij wil juist alles zo snel mogelijk geregeld hebben en ik weet nu al dat het tegenvoorstel van zijn kant mijn goedkeuring niet zal krijgen...)
Maar goed:
afgelopen vrijdag werd ik weer getipt dat miss Kroatie(ze blijkt niet uit Bosnie maar Kroatie te komen) weer aanwezig was.
Ik had hem nog zo gevraagd dit even van te voren te vertellen,zeker nu de kids juist afgelopen weekend weer daar zouden gaan logeren...dan zouden we er enigzins op voorbereid zijn.
(ik had trouwens afgelopen weken al gemerkt dat kids onrustiger werden,ik mocht bepaalde dingen aan telefoon of irl niet vertellen want ze waren bang dat hij boos zou worden...ik denk dat hij erg gestresst was door situatie,mss was het twijfelachtig of ze wel of niet zou komen)
Heb hem dus direct gebeld(ze waren nog geen uur binnen van schiphol) en geconfronteerd...hij had er natuurlijk even niet aan gedacht dit mede te delen...
Hij deed en doet Alles om mijn leven zo moeilijk mogelijk te maken,hij wil mij "terugpakken" en mij zo boos maken door alles wat hij ,in bijzijn van kinderen met haar "flikt" dat ik ga flippen...zaak dus om heeeeeeeeeeeel rustig te blijven...
En dat is soms heel moeilijk...Hij weet dat vooral de oudste alles verteld en dat de tijdstippen dat dat gebeurd (zondagavond na weekend,kids komen smerig terug met zand in hun haar zodat ze 's avonds laat, nog moe onder de douche moeten, en vertellen mij dood leuk dat ze met zn vieren in een bed hebben gelegen,dat ze dan met elkaar gaan kietelen,dat zij niet zoveel kleren aan heeft, dat ex en miss in bijzijn van kids samen gaan douchen, dat ze echt een hele mooie ring heeft en vooral dat ze echt heel lief is hoor...!)
Ik ben dan alleen en ook moe, moet erg mn best doen om dan niet te gaan gillen...!
Aan de telefoon zei hij vrijdag nog dat haar verblijf voor weken zou zijn,toen ik hem afgelopen week aan de telefoon er weer naar vroeg (omdat oudste mij had verteld dat ze niet meer terug zou gaan, alleen nog om spullen te halen) bleek idd dat ze blijft (en dat kan ook, beweerd hij) dat ze haar "baan" heeft opgezegd,en dat hij destijds (eind december toen ze hier 10 dagen was) op z'n knieeen is gegaan,omdat hij zo vreselijk veel van haar houdt en zo verschrikkelijk verliefd is...(kids en ik waren 6 weken weg) ze gaan nu met pasen samen terug voor hernieuwde kennismaking van zijn nieuwe schoonouders (kent hij alleen als schoonouders van zijn vriend...)en waarschijnlijk gaan ze daar dan trouwen...ondertussen hebben wij nog steeds samen een huis en een samenlevingscontract...
Gelukkig heb ik veel steun uit mijn omgeving en kan er met veel mensen over praten...want ik had het vantevoren kunnen verzinnen (had dat zelfs gedaan) maar als dat echt zo is...ik kan niet beschrijven wat het met je doet...
de meningen ook in mijn omgeving over haar zijn verdeeld,ik krijg ook veel te horen dat ik niet moet vergeten dat ZIJ er toch echt niet aan kan doen...
hmmmmmm...
in mijn ogen is zij lager dan laag,als zij niet het fatsoen en respect kan op brengen voor dan iig de kinderen...om te "wachten" tot alles geregeld is,tot alles rustiger is...en dan tegen hem zou zeggen:ik wil ook graag bij jou zijn (?) maar als het echte liefde is kunnen we toch contact houden en onze band versterken en over een half jaar kijken of we het wat serieuzer kunnen maken...hmmm...binnen 6 weken dat zo'n relatie is verbroken,een ring aannemen en gaan verhuizen om in te trekken in een huis datnog steeds op beide namen staat...Stijlloos,respectloos,harteloos...in mijn ogen ben je dan een ....!
(oja,zondag gaan ze vadertje en moedertje spelen op de verjaardag van zijn vader...hele fam is daar dan aanwezig...en ik heb na 9 jaar relatie nog geen woord van deze mensen gehoord,(niet eens om te vragen hoe het met ons gaat) blijkbaar wordt zij daar met open armen ontvangen...
Het is bijna onverteerbaar...
(begrijp me goed,ik ben absoluut niet jaloers hoor,ik zal nooooooit van mn leven teruggaan,maar dat mensen elkaar dit aankunnen doen,dat je echt 9 jaar in een leugen hebt geleefd dat je zo inwisselbaar bent,voor de eerste de beste .... om te kotsen!)
Oja, rustig blijven,kinderen zijn te klein om het te begrijpen...want dit is wat ie wil: mama, laten flippen zodat hij kan zeggen:zie je wel?altijd al gezegd...ze spoort niet!)
ook om het topic weer wat naar voren te halen...het leven ging z'n gangetje tot voor kort,de kinderen wennen aan het nieuwe huis,de situatie, de nieuwe omgeving ,...het mooie weer doet ook veel goed
Het juridisch gebeuren zit nog steeds in de pauze stand...zijn advocaat is echt supertraag (dit ook tot groot ongenoegen van hemzelf,want hij wil juist alles zo snel mogelijk geregeld hebben en ik weet nu al dat het tegenvoorstel van zijn kant mijn goedkeuring niet zal krijgen...)
Maar goed:
afgelopen vrijdag werd ik weer getipt dat miss Kroatie(ze blijkt niet uit Bosnie maar Kroatie te komen) weer aanwezig was.
Ik had hem nog zo gevraagd dit even van te voren te vertellen,zeker nu de kids juist afgelopen weekend weer daar zouden gaan logeren...dan zouden we er enigzins op voorbereid zijn.
(ik had trouwens afgelopen weken al gemerkt dat kids onrustiger werden,ik mocht bepaalde dingen aan telefoon of irl niet vertellen want ze waren bang dat hij boos zou worden...ik denk dat hij erg gestresst was door situatie,mss was het twijfelachtig of ze wel of niet zou komen)
Heb hem dus direct gebeld(ze waren nog geen uur binnen van schiphol) en geconfronteerd...hij had er natuurlijk even niet aan gedacht dit mede te delen...
Hij deed en doet Alles om mijn leven zo moeilijk mogelijk te maken,hij wil mij "terugpakken" en mij zo boos maken door alles wat hij ,in bijzijn van kinderen met haar "flikt" dat ik ga flippen...zaak dus om heeeeeeeeeeeel rustig te blijven...
En dat is soms heel moeilijk...Hij weet dat vooral de oudste alles verteld en dat de tijdstippen dat dat gebeurd (zondagavond na weekend,kids komen smerig terug met zand in hun haar zodat ze 's avonds laat, nog moe onder de douche moeten, en vertellen mij dood leuk dat ze met zn vieren in een bed hebben gelegen,dat ze dan met elkaar gaan kietelen,dat zij niet zoveel kleren aan heeft, dat ex en miss in bijzijn van kids samen gaan douchen, dat ze echt een hele mooie ring heeft en vooral dat ze echt heel lief is hoor...!)
Ik ben dan alleen en ook moe, moet erg mn best doen om dan niet te gaan gillen...!
Aan de telefoon zei hij vrijdag nog dat haar verblijf voor weken zou zijn,toen ik hem afgelopen week aan de telefoon er weer naar vroeg (omdat oudste mij had verteld dat ze niet meer terug zou gaan, alleen nog om spullen te halen) bleek idd dat ze blijft (en dat kan ook, beweerd hij) dat ze haar "baan" heeft opgezegd,en dat hij destijds (eind december toen ze hier 10 dagen was) op z'n knieeen is gegaan,omdat hij zo vreselijk veel van haar houdt en zo verschrikkelijk verliefd is...(kids en ik waren 6 weken weg) ze gaan nu met pasen samen terug voor hernieuwde kennismaking van zijn nieuwe schoonouders (kent hij alleen als schoonouders van zijn vriend...)en waarschijnlijk gaan ze daar dan trouwen...ondertussen hebben wij nog steeds samen een huis en een samenlevingscontract...
Gelukkig heb ik veel steun uit mijn omgeving en kan er met veel mensen over praten...want ik had het vantevoren kunnen verzinnen (had dat zelfs gedaan) maar als dat echt zo is...ik kan niet beschrijven wat het met je doet...
de meningen ook in mijn omgeving over haar zijn verdeeld,ik krijg ook veel te horen dat ik niet moet vergeten dat ZIJ er toch echt niet aan kan doen...
hmmmmmm...
in mijn ogen is zij lager dan laag,als zij niet het fatsoen en respect kan op brengen voor dan iig de kinderen...om te "wachten" tot alles geregeld is,tot alles rustiger is...en dan tegen hem zou zeggen:ik wil ook graag bij jou zijn (?) maar als het echte liefde is kunnen we toch contact houden en onze band versterken en over een half jaar kijken of we het wat serieuzer kunnen maken...hmmm...binnen 6 weken dat zo'n relatie is verbroken,een ring aannemen en gaan verhuizen om in te trekken in een huis datnog steeds op beide namen staat...Stijlloos,respectloos,harteloos...in mijn ogen ben je dan een ....!
(oja,zondag gaan ze vadertje en moedertje spelen op de verjaardag van zijn vader...hele fam is daar dan aanwezig...en ik heb na 9 jaar relatie nog geen woord van deze mensen gehoord,(niet eens om te vragen hoe het met ons gaat) blijkbaar wordt zij daar met open armen ontvangen...
Het is bijna onverteerbaar...
(begrijp me goed,ik ben absoluut niet jaloers hoor,ik zal nooooooit van mn leven teruggaan,maar dat mensen elkaar dit aankunnen doen,dat je echt 9 jaar in een leugen hebt geleefd dat je zo inwisselbaar bent,voor de eerste de beste .... om te kotsen!)
Oja, rustig blijven,kinderen zijn te klein om het te begrijpen...want dit is wat ie wil: mama, laten flippen zodat hij kan zeggen:zie je wel?altijd al gezegd...ze spoort niet!)
donderdag 15 maart 2007 om 12:02
Monique, ook bij mij komst plaatsvervangend stoom uit mijn oren van verontwaardiging: wat een vreselijk respectloze, onnozele kerel die ex van je!!!Als "troost" zou ik je het volgende willen zeggen: Ik snap ontzettend goed hoe beroerd en belazerd je je moet voelen omdat meneer je, na 9 jaar huwelijk, al na 6 weken inruilt voor één of andere snol. Je ex gedraagt zich echt als een vreselijke l*l, maar dat is nu ook precies de reden dat je weg gaat bij hem. Deze man bewijst door deze impulsieve trouwractie maar weer eens wat voor laag persoon hij is. Met zo'n man wil je gewoon niets meer te maken hebben, je bent veel meer waard dan dat! Probeer alle andere lage acties (die zonder twijfel komen gaan) niet te zien als een extra dolksteek in je hart, maar als een nieuwe bevestiging van het feit dat de beslissing weg te gaan de beste is die je hebt kunnen maken. Misschien dat je dan ipv van verdriet en woede ook iets van opluchting kunt voelen: jij bent van die vent af, je hebt je niet vergist in je keuze te gaan: deze man deugt niet en dat bewijst zijn gedrag keer op keer.Laat hem met zijn vrouwtje voor wat ze zijn: een stelletje moraalloze zielige mensen, die met zo'n mentaliteit nooit echt gelukkig zullen worden. Tant pis!De situatie vanwege de kinderen is moeilijk, vooral omdat je je moet/wil bescheremen tegen hun onnadenkende vader. Hoe haalt hij het in zijn hoofd met de kinderen halfbloot in bed te rollebollen met dat grietje??? Ik geef toe niet goed te weten wat aan te raden hier, ik heb verder geen verstand van rechten en plichten in dit soort situaties, misschien dat je bij een instantie aan kan kloppen voor raad hoe je kinderen te beschermen en je ex te dwingen in eerste plaats te denken aan het welzijn van de kinderen?Sterkte met alles,x, Tulipe
donderdag 15 maart 2007 om 12:06
Hahahaha...
idd, laat lekker gaan die schoonfamilie!
graag zelfs! Helaas blijven we tot in lengte van dagen verbonden door de kinderen en ach tja....
wat kun je ook verwachten:
van mensen die hun eigen zoon op zn 15 e op de stoep van het Riagg geparkeerd hebben,met de woorden:hier hebben jullie hebben hem,WIJ kunnen er niks meer mee!(hij heeft nooit meer thuis gewoond)
van mensen die vaker dan wie dan ook getuige zijn geweest van de klappen die mijn zoon moest krijgen,van de vernederingen, beledigingen die wij alle 3 naar ons hoofd geslingerd kregen...
van mensen die nu een enigzins hersteld contact met hun zoon hebben mede dankzij mij...
Nee idd:
keiharde leerschool van normen en waarden is deze tijd voor mij!
Leugens en bedrog, de zwarte piet in de schoenen geschoven krijgen...allerlei adviezen waar ik dan echt niks aan heb...waar je broek echt van af zakt...ik hoop maar dat ik mezelf en mijn waarden en normen kan behouden, om deze te kunnen doorgeven aan mijn kinderen...!
Want ondanks alles geloof ik nog steeds in mijzelf en de opvoeding die ik gekregen heb!
idd, laat lekker gaan die schoonfamilie!
graag zelfs! Helaas blijven we tot in lengte van dagen verbonden door de kinderen en ach tja....
wat kun je ook verwachten:
van mensen die hun eigen zoon op zn 15 e op de stoep van het Riagg geparkeerd hebben,met de woorden:hier hebben jullie hebben hem,WIJ kunnen er niks meer mee!(hij heeft nooit meer thuis gewoond)
van mensen die vaker dan wie dan ook getuige zijn geweest van de klappen die mijn zoon moest krijgen,van de vernederingen, beledigingen die wij alle 3 naar ons hoofd geslingerd kregen...
van mensen die nu een enigzins hersteld contact met hun zoon hebben mede dankzij mij...
Nee idd:
keiharde leerschool van normen en waarden is deze tijd voor mij!
Leugens en bedrog, de zwarte piet in de schoenen geschoven krijgen...allerlei adviezen waar ik dan echt niks aan heb...waar je broek echt van af zakt...ik hoop maar dat ik mezelf en mijn waarden en normen kan behouden, om deze te kunnen doorgeven aan mijn kinderen...!
Want ondanks alles geloof ik nog steeds in mijzelf en de opvoeding die ik gekregen heb!
donderdag 15 maart 2007 om 12:29
Monique aan de woorden van Tulipe kan ik weinig toevoegen.
Ik begrijp je onmacht, vooral omdat jij als moeder je kinderen wilt beschermen tegen deze ploert van een vent (wat een enorme l*l,voor hem zijn geen woorden akelig genoeg).
Maar laat hem geen enkele emotie zien, laat hem niet meer zien hoezeer hij je kwetst, raakt en vernedert. Laat niet zien hoe erg je dit voor je kinderen vindt, laat niet merken hoe boos je bent wanneer hij de afspraken schendt.
Hij daagt je uit op een gruwelijke manier en de snelste manier om hiervan verlost te zijn is zwijgen, emotieloosheid etc. richting hem.
Daarmee is het probleem wat je kinderen met hem niet opgelost en helaas is daar geen snelle oplossing voor.
Wel zal de tijd leren, dat je kinderen hier op andere wijze mee om zullen gaan.
Laat je kinderen zien hoe het wel juist kan gaan in een huis, maak jouw huis tot een veilige plek en je zult zien dat dat heel snel vruchten zal afwerpen.
Verder schreeuw, scheld, jank, gil hier op papier. Gebruik je vrienden om je frustraties te spuien. Je mag mij ook altijd bellen wanneer je behoefte hebt om stoom af te blazen (Eleonora heeft mijn nummers).
Verder vind ik je zo'n enorm goed voorbeeld van een vrouw die uit een onmogelijke situatie komt en er zo enorm goed mee omgaat!
*;
Ik begrijp je onmacht, vooral omdat jij als moeder je kinderen wilt beschermen tegen deze ploert van een vent (wat een enorme l*l,voor hem zijn geen woorden akelig genoeg).
Maar laat hem geen enkele emotie zien, laat hem niet meer zien hoezeer hij je kwetst, raakt en vernedert. Laat niet zien hoe erg je dit voor je kinderen vindt, laat niet merken hoe boos je bent wanneer hij de afspraken schendt.
Hij daagt je uit op een gruwelijke manier en de snelste manier om hiervan verlost te zijn is zwijgen, emotieloosheid etc. richting hem.
Daarmee is het probleem wat je kinderen met hem niet opgelost en helaas is daar geen snelle oplossing voor.
Wel zal de tijd leren, dat je kinderen hier op andere wijze mee om zullen gaan.
Laat je kinderen zien hoe het wel juist kan gaan in een huis, maak jouw huis tot een veilige plek en je zult zien dat dat heel snel vruchten zal afwerpen.
Verder schreeuw, scheld, jank, gil hier op papier. Gebruik je vrienden om je frustraties te spuien. Je mag mij ook altijd bellen wanneer je behoefte hebt om stoom af te blazen (Eleonora heeft mijn nummers).
Verder vind ik je zo'n enorm goed voorbeeld van een vrouw die uit een onmogelijke situatie komt en er zo enorm goed mee omgaat!
*;
donderdag 15 maart 2007 om 12:45
Ik sluit me aan bij Tulipe en Pom, meid, wat ontzettend ellendig voor je en wat begrijp ik je frustratie goed. Wat een ellende om al die verhalen van je kinderen te moeten horen.
Die relatie van je ex is nergens op gebaseerd meid. Jij kent hem zó goed. Het sprookje is op een dag echt voorbij hoor. Nu lijkt het allemaal leuk maar dat kan nooit zo heel lang duren, jij weet precies hoe hij is en op een dag gaat hij zijn true colors laten zien en jij weet en wij ook dat die niet zo fraai zijn.
Mijn ex was ook zo'n held voor zijn nieuwe meissie. Die kon niet geloven dat ze zo'n schat van een man had getroffen vertelde hij dan heel triomfantelijk maar intussen sliep hij met mij en moest zij alle boodschappen betalen!
Het is allemaal buitenkant meid en als hij gelukkig is dan is dat hartstikke mooi voor hem, kan jou het inderdaad schelen!
Goed dat je hier stoom afblaast hoor, blijf dat vooral doen!
Die relatie van je ex is nergens op gebaseerd meid. Jij kent hem zó goed. Het sprookje is op een dag echt voorbij hoor. Nu lijkt het allemaal leuk maar dat kan nooit zo heel lang duren, jij weet precies hoe hij is en op een dag gaat hij zijn true colors laten zien en jij weet en wij ook dat die niet zo fraai zijn.
Mijn ex was ook zo'n held voor zijn nieuwe meissie. Die kon niet geloven dat ze zo'n schat van een man had getroffen vertelde hij dan heel triomfantelijk maar intussen sliep hij met mij en moest zij alle boodschappen betalen!
Het is allemaal buitenkant meid en als hij gelukkig is dan is dat hartstikke mooi voor hem, kan jou het inderdaad schelen!
Goed dat je hier stoom afblaast hoor, blijf dat vooral doen!
donderdag 15 maart 2007 om 17:28
Ha die Monique,
Driewerf kut natuurlijk, al die emoties. Wel heel gaaf dat je het meteen hier van je af komt schrijven
.
In mijn geval is twee dagen nadat ik mijn spullen had verhuisd (op mijn verjaardag, met Kerst) de oppas ingetrokken. Een jong (22) emotioneel verre van stabiel meiske met nog een heel leven voor zich waar ze nog geen grip op heeft. In mijn gezicht werd gezegd dat dat was omdat ze problemen had met haar vriend en niet meer in zijn huis kon wonen. Ja, problemen allright, ze belazerde hem al een poosje met mijn exman :D.
Op dat moment was onze scheiding nog niet officieel rond, hij had (en heeft) mij niet uitgekocht uit de woning, dus het huis is ook gewoon nog van mij en... achilleshiel der achilleshielen... mijn kinderen waren dáár met Kerst.
Ik herken je verdedigende woorden dat je echt echt echt nooit meer terug zou willen naar hem en absoluut niet jaloers bent dus van binnenuit. En ik geloof je ;).
Wat voor mij erg moeilijk was, was in het reine komen met wat er zich onder mijn ogen afspeelde. Na zò veel jaar zò veel inspanning te hebben geleverd, de relatie te hebben gedragen en méér dan alles van jezelf te hebben gegeven om meneer maar gelukkig te maken was het heel erg moeilijk om te zien dat hij plotseling instant geluk lijkt te vinden met iemand die in de verste verte nog niet kan tippen aan jou.
Want dat is wat je ziet. (En ik denk ook dat dat objectief gezien is wat er gebeurt natuurlijk ;)).
Maarrrrr... hoe is je leven nou eigenlijk de afgelopen jaren geweest? Hij heeft je afgefakkeld, gekleineerd, is aan al je wensen voorbij gegaan en heeft alles gedaan wat in zijn macht lag om je mentaal uit balans te krijgen. En wat deed jij... je boog, en boog, en boog nog een stukje verder, maar je barstte NOOIT. De relatie met jou heeft hem bakken met energie gekost omdat je gewoon een maatje te groot voor hem was en hij niet anders kon dan proberen je kleiner te maken.
Hij heeft van zijn verlies geleerd, en heeft dit keer voor de zekerheid gewoon een dame een paar maatjes kleiner uitgekozen. Kost een stuk minder energie en opeens is hij weer helemaal The Big Chief.
De crux zit hem (denk ik, voor mij was dat in ieder geval zo) in toegeven aan jezelf dat je een maatje te groot was voor hem, en dat je heel slecht voor jezelf hebt gezorgd door maar te blijven proberen met je voluptueuze XL in een miezerig Sje te passen.
Jullie paden zijn gescheiden, probeer je vanaf hier alleen nog te bekommeren op wat er zich op jouw toekomstpad bevindt.
Neemt niet weg: wàt een EIKEL en wàt een DOOS. BELACHELIJK dat ze zich gedragen zoals ze zich gedragen en mopperdemopperdemopper :@
Zo.
En nu weer Zennnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnn....
Driewerf kut natuurlijk, al die emoties. Wel heel gaaf dat je het meteen hier van je af komt schrijven
.In mijn geval is twee dagen nadat ik mijn spullen had verhuisd (op mijn verjaardag, met Kerst) de oppas ingetrokken. Een jong (22) emotioneel verre van stabiel meiske met nog een heel leven voor zich waar ze nog geen grip op heeft. In mijn gezicht werd gezegd dat dat was omdat ze problemen had met haar vriend en niet meer in zijn huis kon wonen. Ja, problemen allright, ze belazerde hem al een poosje met mijn exman :D.
Op dat moment was onze scheiding nog niet officieel rond, hij had (en heeft) mij niet uitgekocht uit de woning, dus het huis is ook gewoon nog van mij en... achilleshiel der achilleshielen... mijn kinderen waren dáár met Kerst.
Ik herken je verdedigende woorden dat je echt echt echt nooit meer terug zou willen naar hem en absoluut niet jaloers bent dus van binnenuit. En ik geloof je ;).
Wat voor mij erg moeilijk was, was in het reine komen met wat er zich onder mijn ogen afspeelde. Na zò veel jaar zò veel inspanning te hebben geleverd, de relatie te hebben gedragen en méér dan alles van jezelf te hebben gegeven om meneer maar gelukkig te maken was het heel erg moeilijk om te zien dat hij plotseling instant geluk lijkt te vinden met iemand die in de verste verte nog niet kan tippen aan jou.
Want dat is wat je ziet. (En ik denk ook dat dat objectief gezien is wat er gebeurt natuurlijk ;)).
Maarrrrr... hoe is je leven nou eigenlijk de afgelopen jaren geweest? Hij heeft je afgefakkeld, gekleineerd, is aan al je wensen voorbij gegaan en heeft alles gedaan wat in zijn macht lag om je mentaal uit balans te krijgen. En wat deed jij... je boog, en boog, en boog nog een stukje verder, maar je barstte NOOIT. De relatie met jou heeft hem bakken met energie gekost omdat je gewoon een maatje te groot voor hem was en hij niet anders kon dan proberen je kleiner te maken.
Hij heeft van zijn verlies geleerd, en heeft dit keer voor de zekerheid gewoon een dame een paar maatjes kleiner uitgekozen. Kost een stuk minder energie en opeens is hij weer helemaal The Big Chief.
De crux zit hem (denk ik, voor mij was dat in ieder geval zo) in toegeven aan jezelf dat je een maatje te groot was voor hem, en dat je heel slecht voor jezelf hebt gezorgd door maar te blijven proberen met je voluptueuze XL in een miezerig Sje te passen.
Jullie paden zijn gescheiden, probeer je vanaf hier alleen nog te bekommeren op wat er zich op jouw toekomstpad bevindt.
Neemt niet weg: wàt een EIKEL en wàt een DOOS. BELACHELIJK dat ze zich gedragen zoals ze zich gedragen en mopperdemopperdemopper :@
Zo.
En nu weer Zennnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnn....
