Relaties
alle pijlers
Moet ik straks 5 kinderen opvoeden ??
zondag 23 maart 2008 om 13:30
Hallo Allemaal ,
Ben een alleenstaande moeder van 3 heerlijke koters en ben zwanger van de 4e. Totaal niet gepland aangezien ik nog niet zo lang een nieuwe relatie heb na 4 jaar alleen geweest te zijn.
Na wikken en wegen en heel veel na te denken en praten hebben mijn vriend en ik het besluit genomen het te houden.
Inmiddels heeft hij mijn kinderen leren kennen en die zijn stapel met hem en hij met hun.
Alles bij elkaar dus gezien de omstandigheden positief.
Maar ja sinds een week zijn er van mijn kant dingen ontstaan waar ik me mateloos aan loop te ergeren. Zo is hij aan het probereren om binnen no time binnen te dringen in mijn vertrouwde leventje. Opmerkingen als : oh ik ga die koters wel een eet cursus geven (alleen omdat ze geen macaroni lusten) en ik zorg wel dat de middelste van haar wagenziekte afkomt enz enz. Mijn haren springen daar van omhoog , hij heeft zelf geen kinderen en ben al 10 jaar moeder wie denkt hij wel niet wie hij is.
Ook kan hij zeer kinderachtig zijn zoals bv afgelopen vrijdag , ik moest naar het ziekenhuis voor controle na een operatie. De oudste vond het leuk om mee te gaan , gaat hij op de vloer liggen in de wachtkamer (gelukkig was die buiten ons om leeg) om te laten zien wat voor oefeningen hij heeft mee gekregen van de fysio die ochtend. En ik mijn kinderen maar leren om niet over de grond te rollen in openbare ruimtes. Zelfs mijn oudste keek hem aan van wat doe jij nou ?. Pffffff moet ik straks 5 kinderen opvoeden ?
Aan de ene kan wilt hij dus volwassen zijn en begint hij zich met dingen te bemoeien die nu vind ik alleen mij nog aan gaan , aan de andere kant kan hij zoooooo kinderachtig zijn.
Weet echt niet meer wat ik moet doen . Voel me ook erg alleen hierin , heb mijn hartsvriendin in vertrouwen genomen maar die heeft steken na me moeder laten vallen. Me moeder en ik en de kids hebben een super close band dus die kwam meteen met de vraag het gaat toch wel goed tussen jullie he ?.. Ook die is stapel met hem , en gaf de opmerking jeetje als het mis loopt sta je met 4 koters....
Soms denk ik zelfs al , laat mij deze zwangerschap maar alleen doen , maar dat is ook weer niet wat ik wil ......
Zucht weet even niet wat ik moet denken en voelen........
Ben een alleenstaande moeder van 3 heerlijke koters en ben zwanger van de 4e. Totaal niet gepland aangezien ik nog niet zo lang een nieuwe relatie heb na 4 jaar alleen geweest te zijn.
Na wikken en wegen en heel veel na te denken en praten hebben mijn vriend en ik het besluit genomen het te houden.
Inmiddels heeft hij mijn kinderen leren kennen en die zijn stapel met hem en hij met hun.
Alles bij elkaar dus gezien de omstandigheden positief.
Maar ja sinds een week zijn er van mijn kant dingen ontstaan waar ik me mateloos aan loop te ergeren. Zo is hij aan het probereren om binnen no time binnen te dringen in mijn vertrouwde leventje. Opmerkingen als : oh ik ga die koters wel een eet cursus geven (alleen omdat ze geen macaroni lusten) en ik zorg wel dat de middelste van haar wagenziekte afkomt enz enz. Mijn haren springen daar van omhoog , hij heeft zelf geen kinderen en ben al 10 jaar moeder wie denkt hij wel niet wie hij is.
Ook kan hij zeer kinderachtig zijn zoals bv afgelopen vrijdag , ik moest naar het ziekenhuis voor controle na een operatie. De oudste vond het leuk om mee te gaan , gaat hij op de vloer liggen in de wachtkamer (gelukkig was die buiten ons om leeg) om te laten zien wat voor oefeningen hij heeft mee gekregen van de fysio die ochtend. En ik mijn kinderen maar leren om niet over de grond te rollen in openbare ruimtes. Zelfs mijn oudste keek hem aan van wat doe jij nou ?. Pffffff moet ik straks 5 kinderen opvoeden ?
Aan de ene kan wilt hij dus volwassen zijn en begint hij zich met dingen te bemoeien die nu vind ik alleen mij nog aan gaan , aan de andere kant kan hij zoooooo kinderachtig zijn.
Weet echt niet meer wat ik moet doen . Voel me ook erg alleen hierin , heb mijn hartsvriendin in vertrouwen genomen maar die heeft steken na me moeder laten vallen. Me moeder en ik en de kids hebben een super close band dus die kwam meteen met de vraag het gaat toch wel goed tussen jullie he ?.. Ook die is stapel met hem , en gaf de opmerking jeetje als het mis loopt sta je met 4 koters....
Soms denk ik zelfs al , laat mij deze zwangerschap maar alleen doen , maar dat is ook weer niet wat ik wil ......
Zucht weet even niet wat ik moet denken en voelen........
maandag 24 maart 2008 om 10:29
@TheEmpress : Bedankt voor je lieve reactie. Kan niet anders zeggen dan dat ik meer dan me best doe. En ja zeker voor alle partijen het beste wil. Vooral voor de kinderen. Dat deze zwangerschap "het beste" is dat weet ik zo niet , maar weet zeker dat je uit alles "het beste" kan halen. En straks als de kleine er is ik ook zielsveel van deze kleine ga houden en meer dan me best ga doen om alles zo goed mogelijk te doen.
Deze zin vind ik heel sterk van je :
Probeer gelijk te zeggen: Luister, ik doe het al jaren op mijn manier en dat gaat goed en dat jij hier nu bij bent verandert niks aan hoe ik mijn kinderen opvoed.
Deze zin vind ik heel sterk van je :
Probeer gelijk te zeggen: Luister, ik doe het al jaren op mijn manier en dat gaat goed en dat jij hier nu bij bent verandert niks aan hoe ik mijn kinderen opvoed.
maandag 24 maart 2008 om 10:37
maandag 24 maart 2008 om 10:50
quote:wanda_p schreef op 23 maart 2008 @ 15:55:
[...]
En je bent al zwanger van deze man, die je nog nauwelijks kent, en je wilt een samengesteld gezin met hem vormen? Hoe volwassen ben jij dan?? Poor kids.... In haar topic op de kinderenpijler schrijft ze dat ze deze man al een aantal maanden kent. Zo'n gelul dat je iemand dan nauwelijks kent. Kan, hoeft niet.
[...]
En je bent al zwanger van deze man, die je nog nauwelijks kent, en je wilt een samengesteld gezin met hem vormen? Hoe volwassen ben jij dan?? Poor kids.... In haar topic op de kinderenpijler schrijft ze dat ze deze man al een aantal maanden kent. Zo'n gelul dat je iemand dan nauwelijks kent. Kan, hoeft niet.
maandag 24 maart 2008 om 10:59
Puckje, verkijk je niet op het feit dat je kinderen weglopen met hem nu. Dat kan nog heel goed veranderen wanneer jullie gaan samenwonen. Ik vind het dus heel goed dat je daar zo voorzichtig mee bent.
Ik vond de nieuwe vriend van mijn moeder ook erg aardig, leuk en grappig VOOR hij bij ons kwam wonen. Toen hij eenmaal bij ons woonde ging het snel bergafwaarts. Inderdaad de bemoeiingen waar je als kind maar moeilijk voor open staat, niet als laatste omdat mijn vader nog zo'n belangrijke rol in mijn leven had.
Hoe zit dat bij jullie als ik vragen mag. Mocht hij nog in jullie leven wat betreft de kinderen, hou dan rekening met een loyaliteitsprobleem. Ik kreeg het gevoel te moeten kiezen tussen mijn vader en de nieuwe vriend.
Ik vond de nieuwe vriend van mijn moeder ook erg aardig, leuk en grappig VOOR hij bij ons kwam wonen. Toen hij eenmaal bij ons woonde ging het snel bergafwaarts. Inderdaad de bemoeiingen waar je als kind maar moeilijk voor open staat, niet als laatste omdat mijn vader nog zo'n belangrijke rol in mijn leven had.
Hoe zit dat bij jullie als ik vragen mag. Mocht hij nog in jullie leven wat betreft de kinderen, hou dan rekening met een loyaliteitsprobleem. Ik kreeg het gevoel te moeten kiezen tussen mijn vader en de nieuwe vriend.
maandag 24 maart 2008 om 11:08
quote:wuiles schreef op 24 maart 2008 @ 10:37:
Dát lijkt me nou nog eens een constructieve manier om samen een leven op te gaan bouwen: ik doe wat ik altijd al deed en bemoei jij je er niet mee, ook al hebben we straks samen een kind. Vind je ook niet dat hij beter verdient dan in de hoek te worden gezet?
Hij wordt helemaal niet in de hoek gezet, hoe kom je daar nu toch bij? Feit is dat Puckje al jaren haar 3 kinderen alleen opvoedt, en het niet aan nieuwe vriend, die voor de 2e keer over de vloer komt om zich met opvoedkundige zaken te gaan bemoeien. Hij moet langzaam in het gezin groeien en dat doe je met gepaste afstand, veel geduld en aanzien. Hij kan niet gelijk gaan vaderen over Puckjes kinderen, dat komt pas nadat het vertrouwen is gewonnen, en dat heeft tijd nodig.
Dit gedeelte staat LOS van de zwangerschap en dat Puckjes vriend vader wordt.
Als ze samen beslissen om als gezin verder te gaan, groeien ze ook langzaam samen in het proces van (weer opnieuw) ouder worden, dit soort dingen gaat niet van vandaag op morgen, daar moeten je samen, of als gezin in groeien en dat heeft tijd nodig.
Dat heeft helemaal niks te maken met in de hoek zetten, de meeste mensen voelen wel aan dat ze in zo`n prille fase het beste wat afstand kunnen bewaren en eerst er gewoon zijn. Maar waarschijnlijk loopt Puckjes vriend over van enthousiasme! Het laat denk ik wel zien dat hij er zin in heeft, en het siert hem natuurlijk dat jouw 3 kinderen hem niet afschrikken, Puckje!
Het komt wel goed, dat gevoel heb ik bij jou.
Dát lijkt me nou nog eens een constructieve manier om samen een leven op te gaan bouwen: ik doe wat ik altijd al deed en bemoei jij je er niet mee, ook al hebben we straks samen een kind. Vind je ook niet dat hij beter verdient dan in de hoek te worden gezet?
Hij wordt helemaal niet in de hoek gezet, hoe kom je daar nu toch bij? Feit is dat Puckje al jaren haar 3 kinderen alleen opvoedt, en het niet aan nieuwe vriend, die voor de 2e keer over de vloer komt om zich met opvoedkundige zaken te gaan bemoeien. Hij moet langzaam in het gezin groeien en dat doe je met gepaste afstand, veel geduld en aanzien. Hij kan niet gelijk gaan vaderen over Puckjes kinderen, dat komt pas nadat het vertrouwen is gewonnen, en dat heeft tijd nodig.
Dit gedeelte staat LOS van de zwangerschap en dat Puckjes vriend vader wordt.
Als ze samen beslissen om als gezin verder te gaan, groeien ze ook langzaam samen in het proces van (weer opnieuw) ouder worden, dit soort dingen gaat niet van vandaag op morgen, daar moeten je samen, of als gezin in groeien en dat heeft tijd nodig.
Dat heeft helemaal niks te maken met in de hoek zetten, de meeste mensen voelen wel aan dat ze in zo`n prille fase het beste wat afstand kunnen bewaren en eerst er gewoon zijn. Maar waarschijnlijk loopt Puckjes vriend over van enthousiasme! Het laat denk ik wel zien dat hij er zin in heeft, en het siert hem natuurlijk dat jouw 3 kinderen hem niet afschrikken, Puckje!
Het komt wel goed, dat gevoel heb ik bij jou.
maandag 24 maart 2008 om 11:13
@wuilis: Ik zeg niet dat hij zich er niet mee mag bemoeien. Maar wil dat stap voor stap doen , voor mezelf maar vooral voor de kinderen. En sommige dingen die hier al jaren zo zijn verander je gewoon of helemaal niet omdat het goed loopt of stap voor stap. BV: een kind met 4 jaar ernstige wagenziekte waar ik al alles aangedaan heb verander je niet binnen 1 dag , volgens hem dus wel .
@Star : Tja wanneer ken je iemand ?. Na weken , na maanden , na jaren ?. geen idee , hoe vaak hoor je niet dat mensen gaan scheiden , en achteraf krijg je dan te horen , dit of dat had ik nooit verwacht van hem of haar. Kortom die persoon was ook niet zoals jij altijd dacht dat hij of zij was.
@iMac : Ja hun vader speelt nog een grote rol in hun leven gelukkig !!. Dat gaat al 4 jaar heel erg goed , en gelukkig is mijn ex erg flexibel ook in deze zaken. Dus wat dat aan gaat weet ik zeker dat mijn ex en ik alle twee onze best zullen doen om dit in goede banen te krijgen in de nieuwe ontstane situatie. Hierin zal uiteraard ook mijn vriend een rol in gaan spelen. Dat wil niet weg nemen dat het dan nog steeds moeilijk kan worden. En ik het echt stap voor stap wil doen. Bij elke stap zullen er problemen kunnen ontstaan en die wil ik dan ook eerst goed oplossen voor we een volgende stap zetten.
@Star : Tja wanneer ken je iemand ?. Na weken , na maanden , na jaren ?. geen idee , hoe vaak hoor je niet dat mensen gaan scheiden , en achteraf krijg je dan te horen , dit of dat had ik nooit verwacht van hem of haar. Kortom die persoon was ook niet zoals jij altijd dacht dat hij of zij was.
@iMac : Ja hun vader speelt nog een grote rol in hun leven gelukkig !!. Dat gaat al 4 jaar heel erg goed , en gelukkig is mijn ex erg flexibel ook in deze zaken. Dus wat dat aan gaat weet ik zeker dat mijn ex en ik alle twee onze best zullen doen om dit in goede banen te krijgen in de nieuwe ontstane situatie. Hierin zal uiteraard ook mijn vriend een rol in gaan spelen. Dat wil niet weg nemen dat het dan nog steeds moeilijk kan worden. En ik het echt stap voor stap wil doen. Bij elke stap zullen er problemen kunnen ontstaan en die wil ik dan ook eerst goed oplossen voor we een volgende stap zetten.
maandag 24 maart 2008 om 11:30
Aan je partner refereren als kind ("moet ik straks vijf kinderen opvoeden?") vind ik denigrerend en hetzelfde als iemand in de hoek zetten. Ik heb al eerder geschreven dat meer dan de helft van alle samengestelde realties voortijdig wordt verbroken en dat het gemiddeld vier jaar duurt voordat zo'n relatie stabiel is. Dat is wat deskundigen erover te zeggen hebben en als ervaringsdeskundige kan ik dat bevestigen. De dingen komen niet als vanzelf "zomaar' goed. Daar moet je je huiswerk voor doen. En dat huiswerk bestaat voor een groot deel uit samen praten en samen nieuwe afspraken maken. Het bij voorbaat uitsluiten van de ander ("ik doe het zoals ik altijd deed en daar verandert jouw komst niets aan") is in mijn ogen niet constructief.
maandag 24 maart 2008 om 11:30
wat ik niet begrijp...je zegt dat je het dubbel zo safe hebt gedaan.????? en dat bedoel je op testen doen... maar wat dacht je om zwangerschap uitsluiten ? : condoom te gebruiken of andere voorbehoedsmiddelen.. In jouw geval als je niet zeker bent van een relatie/ ook te pril nog en dan 3 kinderen...dan zou ik extra voorzichtig zijn om niet zwanger te raken...Want als je condoom gebruikt of de pil... kans is echt erg klein om zwanger te worden hoor....
maandag 24 maart 2008 om 11:34
@Star : Ja misschien bedoelde hij het wel op een grappige manier , maar zo kwam het niet over , maar......dat kan aan mij opvatting liggen !. Misschien was het handiger geweest als ik zou vragen : wat bedoel je daarmee , ipv meteen mijn conclussie te trekken.
En ja lol maken is ook mijn ding , maar met 3 koters heb je soms wat strenge regels nodig vooral met boodschapjes enz doen. Natuurlijk heb ik ook mijn losse momenten , maar in de wachtkamer van een groot ziekenhuis je fysio dingen gaan voerdoen gaat me iets te ver zeker als er een kind bij is. En op een drukke zaterdag in de AH verstoppertje spelen , tja volgende zaterdag moet ik weer zeggen , jongens niet rennen en verstoppertje spelen tussen de blikken soep. Dan krijg je op den duur ja maar.........vorige keer mocht het ook toen vriendlief erbij was waarom nu niet ?Natuurlijk zijn er altijd situatie waarin iets wel mag en andere weer niet. Maar dat zijn nou eenmaal hele duidelijke regels zodat ik op een beetje normale rustige manier boodschapjes kan doen
En ja lol maken is ook mijn ding , maar met 3 koters heb je soms wat strenge regels nodig vooral met boodschapjes enz doen. Natuurlijk heb ik ook mijn losse momenten , maar in de wachtkamer van een groot ziekenhuis je fysio dingen gaan voerdoen gaat me iets te ver zeker als er een kind bij is. En op een drukke zaterdag in de AH verstoppertje spelen , tja volgende zaterdag moet ik weer zeggen , jongens niet rennen en verstoppertje spelen tussen de blikken soep. Dan krijg je op den duur ja maar.........vorige keer mocht het ook toen vriendlief erbij was waarom nu niet ?Natuurlijk zijn er altijd situatie waarin iets wel mag en andere weer niet. Maar dat zijn nou eenmaal hele duidelijke regels zodat ik op een beetje normale rustige manier boodschapjes kan doen
maandag 24 maart 2008 om 11:45
@Wuilis; ja misschien was mijn topic onderwerp niet helemaal fair. Ben ik helemaal met je eens !. Bedoelde het ook niet zo hard!!!!!!.
Ik ga er ook juist niet vanuit dat dingen zomaar opgelost worden , anders was ik hier niet nu mee bezig geweest. Dan was ik wel in me luie stoel gaan liggen en wachten tot alles op me afkomt. Ik wil hem ook NIET in een hoek zetten.
Maar het stap voor stap allemaal laten gaan !. Zodat we bij elke stap kunnen kijken hoe het werkt en of we dingen anders moeten doen. Dat praten daar belangrijk voor is ben ik helemaal mee eens , en dat ga ik ook zeker doen deze week en dat wil ik blijven doen.En ja de cijfers ken ik , maar dit is mijn leven en niet een grafiek , hopelijk vallen wij onder de cijfers waar het wel goed gaat. Het is voor mij meer dan het proberen waard in ieder geval. En daarbij wij zijn niet helemaal een samengessteld gezin , hij heeft geen kinderen!
Maar jij bent ervaringsdeskundige , dan vraag ik je bij deze : moet ik hem dan maar meteen overal bij betrekken qwa opvoeding naar mijn kinderen en hem ook maar meteen een opvoedingsrol geven ?.
Juist voor alle partijen ben ik nogmaals van mening , dingen overhaast doen gaat averechts werken.
Ik ga er ook juist niet vanuit dat dingen zomaar opgelost worden , anders was ik hier niet nu mee bezig geweest. Dan was ik wel in me luie stoel gaan liggen en wachten tot alles op me afkomt. Ik wil hem ook NIET in een hoek zetten.
Maar het stap voor stap allemaal laten gaan !. Zodat we bij elke stap kunnen kijken hoe het werkt en of we dingen anders moeten doen. Dat praten daar belangrijk voor is ben ik helemaal mee eens , en dat ga ik ook zeker doen deze week en dat wil ik blijven doen.En ja de cijfers ken ik , maar dit is mijn leven en niet een grafiek , hopelijk vallen wij onder de cijfers waar het wel goed gaat. Het is voor mij meer dan het proberen waard in ieder geval. En daarbij wij zijn niet helemaal een samengessteld gezin , hij heeft geen kinderen!
Maar jij bent ervaringsdeskundige , dan vraag ik je bij deze : moet ik hem dan maar meteen overal bij betrekken qwa opvoeding naar mijn kinderen en hem ook maar meteen een opvoedingsrol geven ?.
Juist voor alle partijen ben ik nogmaals van mening , dingen overhaast doen gaat averechts werken.
maandag 24 maart 2008 om 12:18
Wat mij betreft zouden jullie eerst samen moeten bespreken wat je van elkaar verwachten en hoe jullie denken over het opvoeden van kinderen. Want of je nu wel of niet gaat samenwonen: hij is de vader van je vierde kind en daarmee heeft hij een belangrijke stem in de opvoeding van dat kind. Als je een gezamenlijke huishouding gaat voeren is het ook logisch dat hij een rol gaat spelen in de opvoeding van je andere kinderen. Er wordt vaak gezegd dat stiefouders dat niet moeten doen maar hoe zie je dat voor je? Als er eens een oppas komt mag die het kind wel corrigeren en jouw partner zou dat, in wat nota bene ook zijn huis is, niet mogen doen? Je partner zal ongetwijfeld een andere aanpak hebben, maar wie zegt dat die aanpak slechter is dan de jouwe? Er is niet zoveel verschil tussen het opvoeden van kinderen in een samengesteld gezin (dat zijn jullie wel degelijk omdat hij nou eenmaal niet de vader is van alle kinderen en de kinderen straks met een halfbroertje of -zusje in huis wonen) of in een "normaal' gezin. Als volwassenen bespreek je samen wat je belangrijk vind en hoe je de opvoeding wilt aanpakken. Je trekt vervolgens één lijn en hoopt op het beste. Het zou jammer zijn als je er bij voorbaat van uit zou gaan dat jij het beter weet.
maandag 24 maart 2008 om 13:05
Nou, je zit in een flinke stroomversnelling van gebeurtenissen, gevoelens en nieuwe situaties. Dat is niet niks!
Zowel jij, jouw vriend als jouw drie kids, zullen tijd nodig hebben om er aan te wennen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je de tijd wilt nemen om alles langzaam op orde te krijgen. Dat je besloten hebt om de baby te laten komen, is pas de eerste stap van een lange weg.
Vergeet niet dat jij al vier jaar gewend bent aan het leven alleen met drie kinderen. De hele organisatie van alles wat er moet gebeuren, is voor jou dagelijkse kost. Jij kent je kinderen door en door, weet hoe ze zijn en wat je in de gaten moet houden. Dat alles gaat voor jou vanzelf.
Voor hem is dat allemaal nieuw en dan is dat denk ik behoorlijk wennen. Hij heeft geen idee! Hij heeft je kinderen 2 keer gezien, dan kent hij ze nog niet. Misschien weet hij zich moeilijk een houding te geven en probeert hij ook maar wat. Hij wil natuurlijk dat ze hem leuk gaan vinden en doet wat hij denkt dat goed is.
Stom voorbeeld misschien, maar er zijn gezinnen met 12 kinderen waar alles vlekkeloos geregeld is. Als jij morgen zo'n gezin moet draaien, weet je ook niet waar je grijpen moet, terwijl de moeder daar niet anders weet.
Ik kan me wel een beetje voorstellen hoe het voor jou is. Sinds een jaar ben ik alleen met mijn zoontje van 1,5. Dat is wel anders dan drie kinderen en het is nog maar een jaartje, maar ik merk wel dat ik mijn leven op regel heb zoals ik dat wil. Het is niet perfect, maar wel zoals ik ben. Nu ben ik op een punt dat ik weer verliefd ben. Ik merk dat ik reserves heb, wil het heel rustig aan doen en wil gewoon de tijd nemen. Alleen al het idee van samenwonen, benauwd me ontzettend! Laat mij maar even mijn eigen plek houden, ik hoef nog niet zonodig alles meteen weer te delen.
Maar door jullie kindje op komst is de situatie anders geworden dan je had gepland. Volgens mij is communicatie het geheim, zoals vele anderen hier ook al zeiden. Wees duidelijk en eerlijk. Wat verwacht jij? Wat wil jij? Hoe zie jij de toekomst voor je? Je kunt toch een heel groot deel van je leven delen zonder dat je perse officieel samen in 1 huis woont?? Lijkt me geen probleem. Hij mist echt niet de essentiele dingen in de zwangerschap als hij niet 24 uur per dag bij je is.
En niet onbelangrijk is hoe hij het ziet. Wat zijn zijn verwachtingen/wensen/ideeen? Het is zijn eerste kindje, alles is voor hem helemaal nieuw. Jij weet wat er komen gaat. Vertel hem dingen, praat over je vorige zwangerschappen.
Irritatie ontstaat mijn inziens nu omdat er teveel dingen niet uitgesproken zijn. Jullie weten van elkaar niet precies hoe nu verder. Maar dat is toch ook logisch? Alles is nog zo vers en nieuw. Je hebt de tijd, relax, geniet ondanks alles en vooral praat!
Sterkte!!!
Zowel jij, jouw vriend als jouw drie kids, zullen tijd nodig hebben om er aan te wennen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je de tijd wilt nemen om alles langzaam op orde te krijgen. Dat je besloten hebt om de baby te laten komen, is pas de eerste stap van een lange weg.
Vergeet niet dat jij al vier jaar gewend bent aan het leven alleen met drie kinderen. De hele organisatie van alles wat er moet gebeuren, is voor jou dagelijkse kost. Jij kent je kinderen door en door, weet hoe ze zijn en wat je in de gaten moet houden. Dat alles gaat voor jou vanzelf.
Voor hem is dat allemaal nieuw en dan is dat denk ik behoorlijk wennen. Hij heeft geen idee! Hij heeft je kinderen 2 keer gezien, dan kent hij ze nog niet. Misschien weet hij zich moeilijk een houding te geven en probeert hij ook maar wat. Hij wil natuurlijk dat ze hem leuk gaan vinden en doet wat hij denkt dat goed is.
Stom voorbeeld misschien, maar er zijn gezinnen met 12 kinderen waar alles vlekkeloos geregeld is. Als jij morgen zo'n gezin moet draaien, weet je ook niet waar je grijpen moet, terwijl de moeder daar niet anders weet.
Ik kan me wel een beetje voorstellen hoe het voor jou is. Sinds een jaar ben ik alleen met mijn zoontje van 1,5. Dat is wel anders dan drie kinderen en het is nog maar een jaartje, maar ik merk wel dat ik mijn leven op regel heb zoals ik dat wil. Het is niet perfect, maar wel zoals ik ben. Nu ben ik op een punt dat ik weer verliefd ben. Ik merk dat ik reserves heb, wil het heel rustig aan doen en wil gewoon de tijd nemen. Alleen al het idee van samenwonen, benauwd me ontzettend! Laat mij maar even mijn eigen plek houden, ik hoef nog niet zonodig alles meteen weer te delen.
Maar door jullie kindje op komst is de situatie anders geworden dan je had gepland. Volgens mij is communicatie het geheim, zoals vele anderen hier ook al zeiden. Wees duidelijk en eerlijk. Wat verwacht jij? Wat wil jij? Hoe zie jij de toekomst voor je? Je kunt toch een heel groot deel van je leven delen zonder dat je perse officieel samen in 1 huis woont?? Lijkt me geen probleem. Hij mist echt niet de essentiele dingen in de zwangerschap als hij niet 24 uur per dag bij je is.
En niet onbelangrijk is hoe hij het ziet. Wat zijn zijn verwachtingen/wensen/ideeen? Het is zijn eerste kindje, alles is voor hem helemaal nieuw. Jij weet wat er komen gaat. Vertel hem dingen, praat over je vorige zwangerschappen.
Irritatie ontstaat mijn inziens nu omdat er teveel dingen niet uitgesproken zijn. Jullie weten van elkaar niet precies hoe nu verder. Maar dat is toch ook logisch? Alles is nog zo vers en nieuw. Je hebt de tijd, relax, geniet ondanks alles en vooral praat!
Sterkte!!!
maandag 24 maart 2008 om 17:25
je schreef : moet ik hem dan maar meteen overal bij betrekken qwa opvoeding naar mijn kinderen en hem ook maar meteen een opvoedingsrol geven ?.
Juist voor alle partijen ben ik nogmaals van mening , dingen overhaast doen gaat averechts werken.
Wat hier al eerder is gezegd, het begint met communicatie. Praten met elkaar.
"normaal" als je zwanger bent, en het is jullie eerste kind, dan groei je er "vanzelf" in. En zijn er urenlange praat sessies van hoe je het "later" wil doen, en wat je belangrijk vind en wat niet.
En nog voordat de 1e spruit geboren is, dan weten jullie in de theorie al hoe jullie e.e.a willen gaan doen.
Nu zit je in de situatie, dat jij al een geschiedenis en ervaring hebt met jou 3 kinderen. Die geschiedenis en ervaring mist hij.
Maar ook de gesprekken en het nadenken daarover mist hij.
Ik zou als eerste gaan zitten, en met elkaar gaan praten over wat jij belangrijk vind in een opvoeding, en wat hij belangrijk vind. welke normen en waarden heb jij meegekregen en wil je je kinderen meegeven, welke normen en waarden heeft hij meegekregen en wil ga meegeven, en op welke punten komen jullie overeen, en waar verschilt het. M.a.w wat gaat jullie rode draad worden t.a.v. de opvoeding van de kinderen.
Daarna komt de vraag, hoe om te gaan met de 3 kinderen die je al hebt.
Hoe ziet hij zijn rol in het geheel, en hoe zie jij zijn rol? Wie heeft welke verantwoording?
En dan de vraag, hoe gevoelig ben jij t.a.v de opvoeding die jij de kinderen hebt gegeven in de afgelopen jaren.
Het kan namelijk zo zijn, dat datgene waarvan hij denkt, "dat neem ik van haar over, omdat ik zie dat jij moe/ziek/geprikkeld bent, jij ervaart als zijnde "afpakken" of "niet goed" doen.
Zo is mijn echtgenoot regelmatig voor lange tijd van huis geweest, en hij kwam dan na een aantal maanden ook weer thuis.
Bij ons was dan ook de afspraak, dat hij de eerste periode alleen keek, en pas daarna stukje bij beetje de verantwoording kreeg, en pas daarna weer volop meedraaide.
M.a.w, praat met hem. Laat hem kijken, en wees duidelijk wie verantwoordelijk voor wat is. Maar als je zover bent dat hij verantwoordelijkheden krijgt, geef ze dan ook helemaal. Dus niet alleen bij de leuke dingen staan te juichen, maar als hij een keer straf uitdeelt, daar ook achter staan. En mocht je het daar niet mee eens zijn, dan praat je dat later maar uit.
Hoe dan ook, het begint met praten, praten, praten, zodat hij weet waarom jij bepaalde dingen wel of niet wil, en dat hij weet wat er van de kinderen verwacht wordt, en zich daar bij aan kan sluiten.
Je vriend wordt alleen een 5e kind als jij hem als zodanig gaat behandelen.
JOjanneke
Juist voor alle partijen ben ik nogmaals van mening , dingen overhaast doen gaat averechts werken.
Wat hier al eerder is gezegd, het begint met communicatie. Praten met elkaar.
"normaal" als je zwanger bent, en het is jullie eerste kind, dan groei je er "vanzelf" in. En zijn er urenlange praat sessies van hoe je het "later" wil doen, en wat je belangrijk vind en wat niet.
En nog voordat de 1e spruit geboren is, dan weten jullie in de theorie al hoe jullie e.e.a willen gaan doen.
Nu zit je in de situatie, dat jij al een geschiedenis en ervaring hebt met jou 3 kinderen. Die geschiedenis en ervaring mist hij.
Maar ook de gesprekken en het nadenken daarover mist hij.
Ik zou als eerste gaan zitten, en met elkaar gaan praten over wat jij belangrijk vind in een opvoeding, en wat hij belangrijk vind. welke normen en waarden heb jij meegekregen en wil je je kinderen meegeven, welke normen en waarden heeft hij meegekregen en wil ga meegeven, en op welke punten komen jullie overeen, en waar verschilt het. M.a.w wat gaat jullie rode draad worden t.a.v. de opvoeding van de kinderen.
Daarna komt de vraag, hoe om te gaan met de 3 kinderen die je al hebt.
Hoe ziet hij zijn rol in het geheel, en hoe zie jij zijn rol? Wie heeft welke verantwoording?
En dan de vraag, hoe gevoelig ben jij t.a.v de opvoeding die jij de kinderen hebt gegeven in de afgelopen jaren.
Het kan namelijk zo zijn, dat datgene waarvan hij denkt, "dat neem ik van haar over, omdat ik zie dat jij moe/ziek/geprikkeld bent, jij ervaart als zijnde "afpakken" of "niet goed" doen.
Zo is mijn echtgenoot regelmatig voor lange tijd van huis geweest, en hij kwam dan na een aantal maanden ook weer thuis.
Bij ons was dan ook de afspraak, dat hij de eerste periode alleen keek, en pas daarna stukje bij beetje de verantwoording kreeg, en pas daarna weer volop meedraaide.
M.a.w, praat met hem. Laat hem kijken, en wees duidelijk wie verantwoordelijk voor wat is. Maar als je zover bent dat hij verantwoordelijkheden krijgt, geef ze dan ook helemaal. Dus niet alleen bij de leuke dingen staan te juichen, maar als hij een keer straf uitdeelt, daar ook achter staan. En mocht je het daar niet mee eens zijn, dan praat je dat later maar uit.
Hoe dan ook, het begint met praten, praten, praten, zodat hij weet waarom jij bepaalde dingen wel of niet wil, en dat hij weet wat er van de kinderen verwacht wordt, en zich daar bij aan kan sluiten.
Je vriend wordt alleen een 5e kind als jij hem als zodanig gaat behandelen.
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
