net getrouwd en verliefd op iemand anders

Tja, kutsituatie, idd was dan niet getrouwd, maar daar is het nu veel te laat voor.



Als ik jou was zou ik even tijd voor mezelf nemen, ga een weekendje weg in je eentje, zo kun je alles op een rijtje zetten. Bedenk of je echt liever niet getrouwd was omdat dit niet de man van je leven is, of dat je liever niet getrouwd was omdat je verliefd op een ander bent. Verliefd worden kan iedereen overkomen, maar als je getrouwd bent terwijl je dat niet wilt, moet je ernstig over een scheiding na gaan denken.

wees niet alleen eerlijk naar jezelf toe, maar ook naar je man....

Ik heb het hier al meer gelzen maar ik denk wel dathet de enige manier is...

Wees eerlijk naar jezelf!



Je schreef al dat je niet met volle overtuiging het huwelijksbootje bent ingestapt, dat er al verschillende dipjes waren en zijn, nu ben je ook nog verliefd geworden op een ander.



Ben je niet bang dat als je met je huwelijk doorgaat je moet leven met een ontzettende leugen?

Een leugen die je gegarandeerd een keer gaat opbreken?



Tuurlijk is het rot klote en wat dan ook meer om de handoek in de ring te gooien (het voelt als opgeven,falen) maar denk dat je er uiteindelijk heel veel gelukkiger van wordt



TENZIJ...je voor 100% wilt gaan voor je man en uit je berichtje kan ik dat niet echt opmaken...



Heel veel succes, Summer

Tsja...

Je geeft je eigen antwoord al!!!!!



Hoe erg dramatisch het ook is (serieus, dit IS dramatisch dat begrijp je..)



Ik zou toch luisteren naar je gevoel en beginnen om een stap te zetten voor een scheiding (je geeft zelf al aan dat je het zeker weet)



En ik heb dat ook wel, dat je de neiging hebt om te doen wat normaal is...



Maar ja, misschien is het wel : "kiezen voor de makkelijkste weg" of wat dan ook..... Maar ik heb 1 ding geleerd, en dat is dat ik altijd zal kiezen voor wat ik WIL en nooit iets doen met twijfel (tenzij ik denk toch spijt te krijgen als ik het niet doe)



Dus ja: ik persoonlijk zou uit het huwelijk stappen (scheiden is een naar woord) als ik het zeker wist...



En misschien weet je het nooit zeker: maar ik zou nooit verder gaan met het idee dat ik eigenlijk spijt zou hebben als ik het niet eens probeerde.



Succes en sterkte

Trouwens, over twijfels gesproken.... Papa Pluis en ik hadden een major crisis vlak voor ons trouwen, die echt best lang duurde. Hij zat niet lekker in zn (werk-)vel, vond het ineens heel eng om te committen, plankenkoorts, en dat had kompleet zn weerslag op onze relatie en onze huwelijksplannen. Zo zeer zelfs, dat we echt vreselijk hebben zitten twijfelen of het wel door moest gaan.



Dusssssss. Ja, dat is best wel normaal.



Uiteindelijk hebben we het gewoon gedaan. Wel stom op zich. Maar gelukkig pakte het voor ons wel goed uit. Een geweldige huwelijksdag en nu al 7,5 jaar gelukkig getrouwd. Maarja, die vlieger gaat dus niet voor iedereen op... Helaas.



Sterkte meid!

Je geeft inderdaad je eigen antwoord al.........

Er zijn (nu) nog geen kinderen in het spel, ja het doet pijn, ja je gaat hem verdriet doen, maar is dat niet beter dan dat je over een aantal jaar en misschien een zoon of dochter later zegt, sorry,ik heb toen we trouwden een vergissimg gemaakt????

Ik zal wel een ouderwetse trien zijn, hoor, maar..



het valt me op hoe weinig trouwbeloftes, of andere beloftes op het gebied van relaties, vaak lijken te betekenen voor mensen. Ben je er bewust bij geweest toen ze werden uitgesproken? Wist je wat je zei toen je 'ja' zei op je huwelijk?

Ik begrijp best dat mensen kunnen denken dat een romantisch gebaar juist leuk kan zijn, een oppepper, voor hun relatie (al betwijfel ik het, op dit vlak), maar op een gegeven moment moet er toch een punt komen waarop je serieus nadenkt over wat je elkaar gaat beloven? Ik had dat tenminste wel, ik vond het nogal wat. Hoeveel ik ook van mijn lief hield (en houd) en hoe zeker ik ook was dat ik mijn leven, de rest van mijn leven, met hem wilde delen, daar heb ik toch even serieus bij stilgestaan, bij die beloftes. Omdat ik ze niet zomaar wilde doen, er toch wel verdomd zeker van wilde zijn dat ik me er ook aan zou willen en kunnen houden. Is dat raar? Want ik vind het wel heel raar dat het blijkbaar voor zoveel mensen niet geldt.



Maar goed, je bent getrouwd. En je hebt die beloftes gedaan. Misschien vanuit verkeerde motieven, misschien zou het allemaal toch niet gaan werken. Maar eigenlijk, als je het mij vraagt, vind ik dat je in ieder geval zou moeten proberen het een kans te geven. Want dat heb je niet echt gedaan, wel? Je geeft al aan dat er al van alles speelde met die ander zelfs voordat je je jawoord gaf (nu ik dit opschrijf bedenk ik me hoe erg ik dat eigenlijk vind. Dat je je beloftes van trouw gaf terwijl je ondertussen met je hart half bij een ander zat). Dus mijn advies: Verbreek het contact met die ander en kijk serieus samen met je partner of er nog wat van te maken valt. Wees eerlijk, praat, laat zien dat hij, jouw beloftes en jullie relatie in ieder geval dát waard zijn.



Of waren je beloftes werkelijk volledig betekenisloos?

Een aantal posters kan wel zeggen; 'ja, daar heeft ze wat aan, het is al gebeurd', maar dat vind ik nogal makkelijk. Alsof het dan niet meer erg is. Moet je eens vergelijken met een criminele actie, dan kun je toch ook niet zomaar zeggen; 'ja, daar heeft hij/zij wat aan, het is al gebeurd'. Maar de resultaten zijn er nog steeds en die blijven kut.



Jouw man verdient de waarheid en als de waarheid is, dat je gevoel eigenlijk al helemaal weg is; come clean. Dan heeft de beste man een rottijd ja, maar die heeft ie nu ook, want zijn vrouw waarvan hij dacht dat zij eerlijk en oprecht naar hem was, is dat totaal niet. Lijkt me niet minder pijnlijk eigenlijk. Gun hem een meid/vrouw die hem wel waardeert en wel graag met hem samen wil zijn.



Aan jezelf denken is goed en belangrijk, maar niet altijd en mijns inziens zeker niet als er door een eigen fout/vergissing/realisatie anderen mee gekwetst worden.



Betekent overigens niet, dat ik jou je geluk niet gun. Ik vind het oprecht rot voor je. Kies ook voor jezelf. Ik vind alleen wel, dat je jezelf wel even een spiegel voor mag houden om in de toekomst dergelijke situaties te voorkomen.

weethetechtnietmeer,



heb je het contact met die ander echt verbroken? Ik begrijp dat het een collega is, dus dat je af en toe contact moet hebben, maar heb je er een streep onder gezet, gezegd dat er niets meer is tussen jullie en houd je het contact puur en alleen zakelijk, niet alleen naar hem toe, maar ook voor jezelf, echt in je hoofd? Blijkbaar niet, want je stelt hier de vraag wat je met die ander moet.



Aangezien je ook met die ander nog bezig bent, al is het maar in gedachten, heb je je huwelijk naar mijn mening ook (nog) niet echt een kans gegeven. Want als jij met je hoofd en hart er niet helemaal bij bent, niet helemaal vol durft te gaan voor je man, dan heeft het volgens mij geen zin. Het moet een duidelijke en bewuste beslissing zijn om samen gelukkig te willen zijn, met déze man, want erop gaan zitten wachten zal alleen maar voor meer onvrede gaan zorgen, bij jullie allebei. Overigens, ben je echt eerlijk geweest tegen je man? Weet hij wat er speelt, ook dat je twijfelt over een ander?



En, oh, dit vind je misschien wat al te bot, maar inderdaad: begin alsjeblieft niet aan kinderen in een situatie als deze. En denk alsjeblieft nooit dat kinderen wel als lijm kunnen dienen wanneer het allemaal niet zo geweldig loopt. Zoals je ziet werkt dat met huwelijksfeestjes niet, met kinderen werkt het net zo min. Minder zelfs. Bovendien sleep je dan meer mensen mee de eventuele ellende in.

mijn nichtje heeft het ook gehad. 6 maanden getrouwd en de scheiding aangevraagd. Toen ze serieus ging twijfelen was de trouwjurk al besteld en de zaal al geregeld. Ze wuifde de twijfel weg in is toch getrouwd. Beetje hetzelfde verhaal dus.



Ze was "the talk of the town" om het zo maar te zeggen. Is nu nog steeds overtuigd van haar keuze om weg te gaan bij haar, nu ex.



Het zal pittig worden als je door zou zetten. Je zal het gesprek van de dag zijn en veel mensen kwetsen. Voor mijn nichtje was het de beste keuze.

Ik vraag me ook af wát je hebt gedaan om je relatie weer nieuw leven in te blazen... Ik denk dan dat je ooit wel heel verliefd op hem was, dat je ooit niks liever wilde dan met hem trouwen en kids krijgen??!!

Alhoewel ik op mijn 26e niet heel erg ouderwets kan zijn denk ik, ben ik wel van mening dat je voor je relatie (en in jouw geval dus huwelijk) moet blijven werken, met zijn tweeën!



Aan de andere kant klinkt het of je er al uit bent, eigenlijk al heel lang weet dat je dit niet wil, maar dit niet aan jezelf durft toe te geven...

Jij kan hier ook alleen maar zelf in beslissen!

Wat een onzin, dat verhaal van die huwelijksbeloftes en of die dan niks waard waren. Wat een vals sentimenteel geprojecteer van eigen gevoelens door zoiets te zeggen als vreemde tegen iemand die al zo in gewetensnood zit en hier komt voor advies. Als de man van Weethetechtniet dat nou zou vragen maar wildvreemde forummers? Laat me niet lachen.



Mensen nemen verkeerde besluiten. Grote en kleine besluiten. Varërend van de verkeerde soep als voorgerecht kiezen, waar niemand behalve jezelf last van hebt, tot en met trouwen met de verkeerde man, waar meer mensen, maar nog steeds vooral jijzelf en je niet ideale partner last van hebben.



Geloof het of niet maar er trouwen nu, heden ten dage nog steeds mensen met elkaar die niet echt 100% achter dat huwelijk staan. Onder druk van de omgeving bijvoorbeeld, zoals Weethet zelf ook al aangeeft. Zo'n huwelijk is een trein, die begint bij de voorbereidingen en die stoomt door tot aan de grote dag en je kunt er nog maar moeilijk vanaf stappen.



Ik heb zelf zes weken voor mijn bruiloft de boel afgeblazen, of eigenlijk deed mijn ex dat, omdat zijn vader niet achter ons huwelijk stond. Details doen er niet toe, het ging niet door en ik kon mijn jurk terugbrengen en alles afbellen e.d. Verschrikkelijk maar achteraf een wereldzet. Die relatie was al ruk en zou alleen nog maar slechter worden en dan moeten scheiden, een drama. Als de vader van mijn ex niet dwars was gaan liggen dan was ik met mijn ex getrouwd geweest, want de huwelijksdieseltrein was op stoom en niet te stoppen. Ik ben mijn ex schoonvader heel dankbaar, hij heeft aan de noodrem getrokken, had ik zelf nooit gedaan.



En veel vaker dendert die trein door en dan is het onherroepelijke gebeurt, je zegt 'ja' tegen iemand die je zeker niet onsympathiek is maar waar je niet met heel je hart van houdt zoals je dat zou willen.



Die verliefdheid Weethetecht....ach ja...Dat is maar een verliefdheid. Moet je je ook niet al te veel van voorstellen en er niet te veel aan ophangen. Verliefd zijn is een enorm overschatte gemoedstoestand die doorgaans gewoon weer overgaat na een tijdje. In jouw geval is het echter een duidelijke signaal dat je huidige relatie niet goed is.



Wacht niet te lang, 'come clean' zoals CL al zegt. Niet blijven hangen in een situatie waar je niet in wil zitten. Dat is ook niet eerlijk tegenover je echtgenoot, waar je misschien wel niet zo stapel op bent als je zou willen maar die het niet verdient om buiten hele belangrijke beslissingen en gebeurtenissen te worden gehouden. Het gaat ook om zijn leven namelijk.



Meid, hak knopen door, hoe eerder hoe beter.



Sterkte,



Leo

Nou Eleonora, ik denk dat jij ook wel wat eigen gevoelens projecteert op deze situatie zoals je anderen (Helleborus) 'verwijt' .

Ik heb zelf ook weleens bij mensen gedacht ( en ook in dit geval bij weet hetechtnietmeer) waarom trouw je met iemand als je al vantevoren zoveel twijfels hebt. Het is een ontzettend belangrijke beslissing, die neem je toch niet als je zo twijfelt. Maar goed, het is gebeurd.

Weethetechtnietmeer, als echt zeker weet dat je gelukkiger bent zonder hem en dat je het niet meer kunt opbrengen voor je huwelijk te gaan dan lijkt mij ook dat je eerlijk moet zijn tegen jezelf en je man.

Wanneer je een probleem naar buiten brengt wil men direct een keuze zien en de oplossing meemaken. Ik denk dat je geen overhaaste beslissingen moet nemen en het proces een kans moet geven. Communiceer met je man, waar je al 7 jaar van je leven in geinvesteerd hebt, onderzoek waarom je een verliefdheid hebt toegelaten in je leven en kijk naar je toekomst verwachtingen, je dromen, de plannen voor later.. Hoe zie je jezelf en wie staat er naast je?

Ik denk dat het toch een gok is, je bent nu niet gelukkig, maar je weet natuurlijk ook niet of je zonder je man wel gelukkig bent. Dat je negatieve gevoel er al was voordat je collega in beeld kwam vind ik wel iets zeggen. Het is niet door die verliefdheid gekomen, dus ook als je verliefdheid naar collega helemaal weg is, zal je waarschijnlijk nog het negatieve gevoel over je huwelijk houden. Ik weet niet wat je zou moeten doen, iig niet aan kinderen beginnen, maar dat was je ook zelf nog niet van plan. Heel veel succes met alles, en wees niet bang om knopen door te hakken.

annetd schreef op 04 november 2007 @ 11:31:

Nou Eleonora, ik denk dat jij ook wel wat eigen gevoelens projecteert op deze situatie zoals je anderen (Helleborus) 'verwijt' .

Nou Annet nee hoor. Ik projecteer juist niet. Zoals je kunt lezen was het bij mij mijn ex die terugkwam op de beslissing om te trouwen en ik was dus degene die daar kapot van was. Achteraf heeft hij me een lol gedaan maar dat wist ik toen natuurlijk niet. Mijn hart was gebroken kan ik je vertellen.



Dat gehamer over dat die belofte wel of niet iets betekent is geen projectie, dat is gewoon mijn mening. Ik vind heel veel vergissingen menselijk, grote en kleine. Hoef jij het natuurlijk niet mee eens te zijn, dan is het nog geen projectie.

Ik lees alleen maar twijfels, maar ik lees niet over wat er geprobeerd is om die twijfels weg te krijgen, dat er gevochten wordt voor de relatie. Alleen maar in de relatie blijven is niet gelijk aan vechten voor je relatie, je zult er wel iets voor moeten doen.



Ik weet niet hoe het gesteld is met de huwelijks-bemiddelaars in ons land, maar wellicht als jullie samen (of jij alleen) eens bij een psycholoog gaan babbelen om te achterhalen of er een toekomst is en zo ja, hoe jullie er voor kunnen zorgen dat het weer de goede kant op gaat.



Twijfels na de nodige jaren vind ik persoonlijk niet meer dan normaal, maar ik vind het nog niet automatisch een reden om de conclusie te trekken dat het ook zeker voorbij is.

Kiks, er staat ook nergens dat het al definitief voorbij is. Wél dat ze het onderwerp kinderen voorlopig in de koelkast zet en dat is een heel verstandige beslissing.

TO komt hier om raad en wellicht zal ze overwegen een huwelijks-bemiddelaar (heet in deze relatie therapeut) in te schakelen, maar dan zal er toch eerst een gesprek met haar man moeten zijn over de werkelijke problemen in haar hoofd.



Het forum is een uitlaatklep, een middel om over je problemen te praten, gaandeweg komt er een oplossing, ook voor TO. Het heeft weinig zin om haar te wijzen op de trouwbelofte of andere verantwoordelijkheden. Ik meen toch uit de postings te lezen, dat TO helemaal niet lichtzinnig omgaat met alles wat er speelt en eigenlijk gewoon wat lotgenoten wil treffen.

Hier een ervaringsdeskundige...



Mijn ex was een lieve vent, ik hield best van hem en kon geen duidelijke redenen vinden om nee te zeggen. Hij overviel me totaal met het aanzoek en ik voelde me rot, rot, rot... Tijdens de aanlooptijd al mijn twijfels weggewuifd als bindingsangst, zenuwen, aanstellerij en weet ik veel.

Op de trouwdag voelde ik helemaal niets. Op de huwelijksnacht deed ik 2 oordopjes in en trok een deken over mijn hoofd.

Vijf weken later was ik smoorverliefd op iemand anders.

Het was afschuwelijk, ik ben nog nooit zo ongelukkig geweest, en mijn ex ook niet. We zijn nog naar een therapeut geweest die wel enigszins haar wenkbrauwen optrok en ons toch probeerde te helpen, maar het had weinig zin.

De motivatie bij mij was verdwenen, ik was tijdens die sessies vooral afgesloten, moe en wilde met rust gelaten worden. Ik liep krom van de schuldgevoelens.

Af en toe ondernam ik nog leuke dingen met mijn ex uit een soort fatsoensgevoel, omdat we het toch moesten proberen. Maar alle twijfels en ergernissen die had weggestopt lieten zich helemaal niet meer negeren en ik veranderde in zijn ogen totaal.

Van de lieve, en buitengewoon tolerante persoon die hij dacht dat ik was naar een kortaangebonden wijsneus. Mijn ex zag er geen gat meer in en trok de stekker eruit. Begin september waren we getrouwd en eind februari was hij weg. Het bleef nog heel lang een rottijd, na een paar jaar (!) ging het beter en uiteindelijk ben ik toch geeindigd met de persoon waar ik tijdens mijn huwelijk verliefd op werd. Nu zeer gelukkig mee, blijkt uitstekend bij mij te passen.



Mijn advies is dus: zet je schrap want het wordt (heel erg) klote, maar doe wat je moet doen. Uiteindelijk is het beter voor alle betrokkenen.



Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst. D.

En nog eentje..



Omdat ik zwanger was en we zouden gaan emigreren, bleek het makkelijk te zijn om alles officieel vast te leggen en te trouwen. Voor mijn man was ik de liefde van zijn leven, voor mij was hij heel bijzonder, maar dat trouwen hoefde eigenlijk niet zo. Het was gewoon handig en ik dacht ook dat we bij elkaar zouden blijven, dus waarom niet.

Tot we hier een dik half jaar waren en we steeds verder uit elkaar groeiden. Lichamelijk was er helemaal niets meer, al maanden niet, we leefden als broer en zus in een huis. En tja.. toen kwam er iemand anders.. en toen kwamen er vlinders.. heel veel..

Al vrij snel kwam het uit dat er iets speelde bij mij en dat ik buiten de deur mijn geluk aan het zoeken was. Mijn man is overstuur geraakt en uiteindelijk naar NL gegaan. We waren al met al net een jaar getrouwd geweest.



Ik kreeg iedereen over me heen, vanuit NL. Hoe kon ik dat nou doen, we waren toch nog maar zo kort getrouwd. Dan had ik beter niet kunnen trouwen (duh..) en kon ik me nou niet gewoon netjes gedragen en inhouden en er het beste van maken. Nee, het zat er niet meer in, het was over, einde oefening. Of ik nu een jaar, 10 jaar of 30 getrouwd zou zijn, het gevoel was weg. Als ik voor de rest van mijn leven met hem samen zou moeten leven, zou ik doodongelukkig worden. Als broer of goede vriend, prima, maar niet als een partner in een 'normaal' huwelijk.



Zelf vond ik het wel belangrijk om de keuze te maken, los van wat er om me heen speelde. Ik moest ook alleen verder kunnen als ik zei dat ik wilde scheiden en niet weggaan omdat er iemand anders stond te wachten. Voor hetzelfde geld klikt dat toch niet, is dat inderdaad een bevlieging of wil die ander helemaal niets serieus. Mijn besluit is genomen vanuit mijn hart, los van de ander, en ik heb er nog geen dag spijt van gehad, integendeel. Het was een opluchting.



Omdat ik degene ben die de stekker eruit heeft getrokken, ben ik de 'boze' in het verhaal. Gelukkig zijn er nog steeds wederzijdse vrienden waar ik contact mee heb, en nadat ze van de eerste schrik bekomen waren, is alles weer oke. Ze begrijpen het niet, maar accepteren het nu wel. Maar je krijgt een hoop ellende over je heen, zoals Doeschika ook zegt.



Het contact met 'de ander' heb ik voor de buitenwereld afgedaan als losse flirt waar ik een zoen mee gewisseld heb. Dat is niet helemaal waar, maar leek me voor alle partijen het beste te accepteren. Eerlijk is het niet, dat weet ik, maar ik zou vooral mijn ex onnodig veel pijn doen.

Ik en 'die ander' hebben dus nog wel contact. Hij werkt veel in het buitenland en op locaties in een ander deel van dit land, dus we kunnen elkaar ook niet heel vaak zien. We zien wel hoe het loopt, in ieder geval klikt het goed en voelen we ons fijn bij elkaar. Omdat we beide nog niet officieel gescheiden zijn (hij is nu bijna 2 jaar gescheiden van tafel en bed en ik dus een half jaar), is het hier in het dorp ook niet bekend. Er zullen genoeg mensen zijn die hier moeite mee hebben, dus laten we het eerst zo op z'n beloop.



Trouwens, bij babyboom, dat programma op NL 1(?) van Caroline Tensen, was ook een stel waarbij tijdens haar huwelijksdag de vonk over was gesprongen. Hij was de chauffeur van de auto.. Zij is 5 weken na de bruiloft al vertrokken en nu met de chauffeur dolgelukkig!

Je bent echt niet de enige, het gebeurt zeker vaker.



In je hart weet je wel hoe de zaken er voor staan en hoeveel kans je huwelijk echt nog heeft. Er zal een hoop rotzooi loskomen en veel mensen zullen het niet (willen) begrijpen. Het is ook niet een standaard keuze.. Maar beter nu een keuze maken, dan 20 jaar doorploeteren en uiteindelijk denken, had ik toen toch maar meteen de knoop doorgehakt.

Hoi meid,



Weet niet of iemand je die optie al genoemd heeft, maar misschien ben je poly? (kun je van meer mensen houden)



Je hoeft niet altijd te kiezen tussen 2 je kunt ook beiden houden ;) Mits het met respect en in eerlijkheid gebeurt...



Sterkte!

Als je echt geen gevoel voor hem hebt zou ik er mee stoppen. Nu ben je getrouwd en dan is de volgende stap misschien kinderen. Doe je dat dan ook maar omdat het allemaal zo vanzelfsprekend is ?

Als ik jouw verhaal zo lees, ben je gewoon helemaal klaar met je man.

Of je blijft bij hem en probeert er voor te gaan, of je stopt voordat het nog moeilijker gaat worden....

Verliefdheden gaan over, en ik denk dat iedereen die al jaren bijelkaar is weleens verliefd op een ander wordt. Dat is het probleem niet, denk ik.

Maar als je verder ook helemaal geen gevoel voor je man hebt en er gewoon helemaal klaar mee bent, dan is dat wel een probleem.

Het is moeilijk maar kies voor je eigen geluk en uiteindelijk ook voor dat van je man, ook hij is er niet bij gebaat als hij met iemand samen is die niet van hem houdt. Sterkte !!