Relaties
alle pijlers
Niet alleen maar wel eenzaam
zondag 17 juni 2007 om 10:58
Hallo allemaal,
ik heb de behoefte om mijn verhaal met jullie te delen. Ik ben zo iemand waar iedereen altijd over zegt 'jij hebt alles zo goed voor elkaar'. Voor de buitenwereld lijkt dat misschien ook wel zo; ik heb een jarenlange relatie, een afgeronde WO opleiding, een succesvol eigen bedrijf, een prachtig eigen huis, aantal goede vriendinnen en vrienden en een hoop kennissen. Daarnaast heb ik een actief sociaal leven waarin ik veel onderneem, ben ik gezond en sport ik regelmatig. Kortom; zo op het oog inderdaad alles voor elkaar. En toch voel ik me niet zo gelukkig als ik zou 'moeten' of kunnen zijn. Ik twijfelde waar ik dit onderwerp zou posten, maar heb toch gekozen voor deze pijler omdat het zwaartepunt ligt bij het feit dat ik me zeer regelmatig eenzaam voel, ondanks dat ik zoals gezegd een hoop echt lieve en fijne mensen om me heen heb. Ik heb al eerder gesprekken gehad met zowel een psychotherapeut als een coach. Hier heb ik in zoverre veel aan gehad dat ik een hoop wijzer ben geworden over mezelf, maar feit blijft dat ik me alsnog regelmatig erg eenzaam kan voelen. Ik weet van mezelf dat ik een 'thrill seeker' ben en in de kern behoefte heb aan 'groots en meeslepend' en 'instant gratification'. Maar ik weet ook dat me dat niet gelukkig gaat maken, dus ik probeer mijn geluk te zoeken in alles wat ik wel heb en in de kleine dingen. Dat gaat me echter helemaal niet makkelijk af. Realiseer me dat het moeilijk is om mijn gevoelens zo in een nutshell samen te vatten; misschien komt het verwend en/of onsamenhangend over maar ik sta erg open voor jullie reacties. Dank je wel alvast.
ik heb de behoefte om mijn verhaal met jullie te delen. Ik ben zo iemand waar iedereen altijd over zegt 'jij hebt alles zo goed voor elkaar'. Voor de buitenwereld lijkt dat misschien ook wel zo; ik heb een jarenlange relatie, een afgeronde WO opleiding, een succesvol eigen bedrijf, een prachtig eigen huis, aantal goede vriendinnen en vrienden en een hoop kennissen. Daarnaast heb ik een actief sociaal leven waarin ik veel onderneem, ben ik gezond en sport ik regelmatig. Kortom; zo op het oog inderdaad alles voor elkaar. En toch voel ik me niet zo gelukkig als ik zou 'moeten' of kunnen zijn. Ik twijfelde waar ik dit onderwerp zou posten, maar heb toch gekozen voor deze pijler omdat het zwaartepunt ligt bij het feit dat ik me zeer regelmatig eenzaam voel, ondanks dat ik zoals gezegd een hoop echt lieve en fijne mensen om me heen heb. Ik heb al eerder gesprekken gehad met zowel een psychotherapeut als een coach. Hier heb ik in zoverre veel aan gehad dat ik een hoop wijzer ben geworden over mezelf, maar feit blijft dat ik me alsnog regelmatig erg eenzaam kan voelen. Ik weet van mezelf dat ik een 'thrill seeker' ben en in de kern behoefte heb aan 'groots en meeslepend' en 'instant gratification'. Maar ik weet ook dat me dat niet gelukkig gaat maken, dus ik probeer mijn geluk te zoeken in alles wat ik wel heb en in de kleine dingen. Dat gaat me echter helemaal niet makkelijk af. Realiseer me dat het moeilijk is om mijn gevoelens zo in een nutshell samen te vatten; misschien komt het verwend en/of onsamenhangend over maar ik sta erg open voor jullie reacties. Dank je wel alvast.
zondag 17 juni 2007 om 16:00
Boinkkk!! dit is zo herkenbaar Nathio!!
Wat ik heb laten vallen Workinggirl, zijn bepaalde werk opdrachten. Minder druk voor mezelf, ik nam van alles aan en wilde alles perfect doen. Ben daardoor financieel wel achteruit gegaan, dus je moet het wel kunnen. En ik was niet op zoek naar mezelf, maar ik werd geconfronteerd met mezelf. En kwam er achter dat veel in mezelf zat. Veel van mijn onvrede. Ik gaf anderen, zoveel, maar ik vond mezelf eigenlijk niet veel waard. Met anderen had ik snel compassie, met mezelf niet. Je bent niet gelukkig in je relatie, daar zal misschien een groot deel terug te vinden zijn. Maar helemaal afhankelijk te zijn van een partner om je gelukkig te voelen, is niet verstandig. Liefs, Pretty
zondag 17 juni 2007 om 16:03
Reizen kan zeker heilzaam werken. Ik hou ook niet van die termen en jezelf vinden is een paradox lijkt me. Reizen is wel verslavend ;)
Je wilt aandacht. Van wie? Van de buitenwereld? Begin een weblog, ga op een theatercursus, creatief beeldhouwen of weet ik veel. Begeerd willen zijn. Door wie? Je vriend? Of door andere mannen? Wil je niet het type girl-next-door zijn of de ideale schoondochter? Ga parachutepsringen, weet ik het. Klinkt raar misschien allemaal maar ik vond mezelf ook een grijze muis vroeger. Nu niet meer. Ik ben juist een beetje extreem in bepaalde zaken. Beste is een balans te zoeken. Daarvoor mag je best de tijd nemen en flink uit de band springen. Ik geloof dat een evenwicht zich altijd weer aandient namelijk.
zondag 17 juni 2007 om 16:15
Nathio; grappig dat jij iets van verdediging leest in mijn reactie. Wist wederom niet dat dat zo overkwam bij het opschrijven, maar ik denk dat je gelijk hebt. Ik vind mezelf niet erg aardig dat ik deze gevoelens heb, maar ik kan ze ook niet (meer) ontkennen. Confronterend dus, omdat ik er inmiddels iets mee moet. Maar wat, dat weet ik ook niet. Herkenbaar ook, dat aan anderen zulke goede adviezen kunnen geven. In mijn vriendenkring komen mensen ook vaak bij mij aankloppen als ze het even niet meer weten. En ik vind dat makkelijker dan bij hen aankloppen als ik de weg kwijt ben... Zou het interessant vinden om te horen wat er bij jou speelt Nathio. Zeker omdat je zoveel herkenning ziet in mijn topic.
Plib: heb inderdaad al eens met een therapeut gesproken. Ook met een coach. Bij beide veel geleerd over mezelf, maar ook van beide te horen gekregen dat ik het rationeel allemaal zo goed weet, maar dat ik het blijkbaar niet voel en er daarom niet naar handel. Zit erg in mijn hoofd. Heb zeker behoefte aan escapisme, maar weet in de praktijk niet hoe dat uit te voeren. Er is misschien inderdaad nooit een goed moment, vooral als ik niet weet wat de juiste keuze is. Nobel zou ik mezelf zeker niet noemen, ik vind het oprecht de normaalste zaak van de wereld om klaar te staan voor anderen als ze me nodig hebben. En zeker in de situatie van mijn vriend. Maar dat wil niet zeggen dat ik me daar prettig bij voel.
Bevestiging uit mezelf halen vind ik enorm moeilijk. Daar heb ik de buitenwereld voor nodig. En daarom is het nooit genoeg... En waarom ik in vredesnaam happiness niet uit mezelf kan halen; beats me.
Prettyw: ik geloof niet dat ik een relatie nodig heb om me gelukkig te voelen. Hij en ik zijn beide altijd behoorlijk onafhankelijk geweest. Op het moment is hij heel afhankelijk van mij en dat benauwt me enorm. Maar ik vraag me inmiddels af of die onafhankelijkheid tussen ons wel 'goed' was. Is het nog te volgen? In hoeverre moet ik mijn issues zien als iets wat van nu is (de huidige situatie) of dat het al langer sluimerde? En in hoeverre moet ik me dat uberhaupt willen afvragen?! Dat bedoelde ik onder andere met in het hier en nu willen leven en niet zo in mijn hoofd...
Plib: heb inderdaad al eens met een therapeut gesproken. Ook met een coach. Bij beide veel geleerd over mezelf, maar ook van beide te horen gekregen dat ik het rationeel allemaal zo goed weet, maar dat ik het blijkbaar niet voel en er daarom niet naar handel. Zit erg in mijn hoofd. Heb zeker behoefte aan escapisme, maar weet in de praktijk niet hoe dat uit te voeren. Er is misschien inderdaad nooit een goed moment, vooral als ik niet weet wat de juiste keuze is. Nobel zou ik mezelf zeker niet noemen, ik vind het oprecht de normaalste zaak van de wereld om klaar te staan voor anderen als ze me nodig hebben. En zeker in de situatie van mijn vriend. Maar dat wil niet zeggen dat ik me daar prettig bij voel.
Bevestiging uit mezelf halen vind ik enorm moeilijk. Daar heb ik de buitenwereld voor nodig. En daarom is het nooit genoeg... En waarom ik in vredesnaam happiness niet uit mezelf kan halen; beats me.
Prettyw: ik geloof niet dat ik een relatie nodig heb om me gelukkig te voelen. Hij en ik zijn beide altijd behoorlijk onafhankelijk geweest. Op het moment is hij heel afhankelijk van mij en dat benauwt me enorm. Maar ik vraag me inmiddels af of die onafhankelijkheid tussen ons wel 'goed' was. Is het nog te volgen? In hoeverre moet ik mijn issues zien als iets wat van nu is (de huidige situatie) of dat het al langer sluimerde? En in hoeverre moet ik me dat uberhaupt willen afvragen?! Dat bedoelde ik onder andere met in het hier en nu willen leven en niet zo in mijn hoofd...
zondag 17 juni 2007 om 16:22
Persephone: ik lijd juist niet aan het grijze muis syndroom... Ben zeker geen girl next door en al helemaal niet de ideale schoondochter (denk ik dan). Ik word wel eens een 'it girl' genoemd (for what it's worth anyway); iemand waar anderen jaloers op zijn. Op het gevaar af arrogant over te komen; ik leid in de ogen van anderen een luizenleventje, compleet met alle toeters en bellen van premieres, feesten, uitnodigingen te over, eigen bedrijf in entertainment business, hoogopgeleid, fab loft (incl. giga walk in closet hehe) in hartje stad etc. etc. Maar allemaal (uiteraard) niet zaligmakend. Aandacht van wie: da's een goeie. In ieder geval van anderen. Voortdurend op zoek naar bevestiging?! Ik ben erg onrustig momenteel en dus zoekende. Maar weet dus niet waar en hoe. Word vooral moe van mezelf.
zondag 17 juni 2007 om 16:32
Je komt helemaal niet arrogant over hoor, je beschrijft toch gewoon hoe je leeft? En persoonlijk raak ik daarvan niet onder de indruk. Vind het fijn voor je eigenlijk dat je zo'n leuk leven hebt.
Maar het punt is natuurlijk dat je het omschrijft als een leuk leven, en dat je zelf ook vindt dat je dat een leuk leven moet vinden, maar vínd je dat ook?
Ik zit trouwens nog steeds te wachten op een lijst van bizarre, thrillseeking en over the top dingen die jij zou willen doen. Het enige wat ik lees is dat je geborgenheid, zelfvertrouwen en liefde zoekt. En volgens mij lees ik ook dat je verliefd bent op iemand anders, of dat anders graag eens zou willen proberen.
Ken jij jezelf wel? Weet je eigenlijk wel wat je wil? Haal je geen dingen door elkaar?
Eenzaamheid lijkt me een vreselijk gevoel. Zeker met genoeg mensen om je heen. Die mensen kunnen jou dus niet geven wat je zoekt. Of geef jij die mensen niet wat je zou kunnen geven?
Weet je vriend hoe jij je voelt?
Maar het punt is natuurlijk dat je het omschrijft als een leuk leven, en dat je zelf ook vindt dat je dat een leuk leven moet vinden, maar vínd je dat ook?
Ik zit trouwens nog steeds te wachten op een lijst van bizarre, thrillseeking en over the top dingen die jij zou willen doen. Het enige wat ik lees is dat je geborgenheid, zelfvertrouwen en liefde zoekt. En volgens mij lees ik ook dat je verliefd bent op iemand anders, of dat anders graag eens zou willen proberen.
Ken jij jezelf wel? Weet je eigenlijk wel wat je wil? Haal je geen dingen door elkaar?
Eenzaamheid lijkt me een vreselijk gevoel. Zeker met genoeg mensen om je heen. Die mensen kunnen jou dus niet geven wat je zoekt. Of geef jij die mensen niet wat je zou kunnen geven?
Weet je vriend hoe jij je voelt?
zondag 17 juni 2007 om 16:33
Is het mogelijk dat je zoekt naar passie? Dat herken ik goed hoor! :-) Weet je, ik denk dat de vriend waar je nu bij bent niet de persoon is waar jij je leven mee wil slijten? Zou het ook niet doen, je aanraden, als ik je verhaal lees. Misschien geef je wel om hem, hou je van hem, maar wil je meer. Misschien wel een man tegen wie je op kan kijken. Die je een veilig gevoel geeft, maar tegelijkertijd spanning? Deze man kun je vinden als je weet hoe je zelf in elkaar zit. Anders kun je weleens tegen players aan lopen, waarom? omdat players vaak spannende mannen zijn, maar vaak grote egoïsten. Als je zelfrespect hebt, dan heeft zo'n man geen kans bij je. Dan weet je goed wat je wel, en wat je niet wil. Het is moeilijk ik weet het. Dat stukje gemis in je gevoel wil je door de buitenwereld op laten vullen, dit komt omdat we dit zo gewend zijn. Ik zocht ook altijd alles buiten mezelf, ook ik moest vermaakt worden. Liefs Pretty
zondag 17 juni 2007 om 16:38
Ha PrettyW! Ik wist dat ik iets vergeten was net in mijn posting, maar dat was het! Passie.
Dat dacht ik ook toen ik bepaalde zinnen las: je zoekt gewoon een passie in je leven. Een soort kapstok waar je je leven aan op kan hangen. Een doel waardoor de reis zo mooi wordt.
Ik heb mijn passie gevonden een jaar of 10 geleden. En er mijn beroep van gemaakt. Nou hoeft dat laatste niet altijd natuurlijk, maar het kan erg belangrijk zijn om je eigen passie, iets waar je helemaal voor gaat en al het andere ondergeschikt aan is, te vinden. Persoonlijk wens ik dat iedereen toe. En dat vind je overigens niet in of door een ander, maar dat is iets van jezelf.
Zou iedereen een passie hebben trouwens?
Dat dacht ik ook toen ik bepaalde zinnen las: je zoekt gewoon een passie in je leven. Een soort kapstok waar je je leven aan op kan hangen. Een doel waardoor de reis zo mooi wordt.
Ik heb mijn passie gevonden een jaar of 10 geleden. En er mijn beroep van gemaakt. Nou hoeft dat laatste niet altijd natuurlijk, maar het kan erg belangrijk zijn om je eigen passie, iets waar je helemaal voor gaat en al het andere ondergeschikt aan is, te vinden. Persoonlijk wens ik dat iedereen toe. En dat vind je overigens niet in of door een ander, maar dat is iets van jezelf.
Zou iedereen een passie hebben trouwens?
zondag 17 juni 2007 om 16:42
Okee, dan heb ik het verkeerd ingeschat. Dan ben ik, net als Evidenza, benieuwd naar de thrills die je zoekt.
Ik herken je verhaal. Ik ben geen IT-meisje maar ik bevind me in de opgeklopte intellectuele wereld. Overeenkomst is (naar mijn idee) dat men in beide werelden verwacht dat je ééndimensionaal bent. Geen emoties showt, geen 'echte' zaken.
Ik ben ook parttime escortdame en de hele wereld van nepperige dure mensen en fabulous party's trekt me niet. Gelukkig voor mij heb ik ook normale klanten, dus de dosering houdt me staande.
Mis je een uitlaatklep? Mis je het gevoel jezelf te kunnen zijn? Ben je bang om niet meer aan andermans verwachtingen te voldoen? Dat laatste herken ik in mijzelf. Ik reis veel, ben altijd in de weer, en mensen kijken daar tegenop. Terwijl ík juist mij eens wil settelen en geen nóód wil hebben aan thrills en verre reizen.
Wat mij enigszins heeft geholpen, is een mediatiecursus. Tien dagen of twee weken enkel mediteren, niet praten, twee keer per dag minimaal eten en niet lezen of muziek luisteren, geen mobiel, je kent het wel. Als dát jezelf vinden niet is, dan weet ik het ook niet meer ;)
zondag 17 juni 2007 om 16:50
Evidenza: ik vind inderdaad dat ik mijn leven leuk moet vinden want het IS toch ook allemaal leuk. Vind het genant t.o.v. mensen die echte problemen hebben als in ziekte/dood/verderf/etc. Maar goed, iedereen schijnt recht te hebben op z'n eigen issues... En nee, ik kom er na 30 jaar achter dat ik mezelf eigenlijk helemaal niet zo goed ken en vooral niet wat ik wil. Als jij het zo samenvat wat ik wil (gebaseerd op m'n schrijfsels) dan denk ik 'is het zo simpel?'. Laat ik mijn haar los gooien en concreet worden (zucht, poging nummer zoveel vandaag :-)): ik wil voelen dat ik leef. Ik wil me laten gaan zonder angst om veroordeeld te worden. Ik wil vlinders in mijn buik, gierende adrenaline door mijn lijf. Dit vind ik niet bij mijn partner (door zijn ziekte). Ik wil heftige vlammende seks. Ik wil op de cover van de Vogue, ik wil een medicijn vinden tegen kanker, ik wil ge-entertained worden, ik wil een einde maken aan honger, ik wil alle daklozen een thuis geven, maar ik wil ook op een voetstuk geplaatst worden, ik wil uitstijgen boven de massa en tegelijkertijd wil ik in een hutje op de hei gaan wonen. There you go, hoe onsamenhangend wil je het hebben. Snap volledig dat iedereen die dit leest denkt 'oh come on already, get real'. En gelijk hebben ze. Vandaar mijn terughoudendheid.
Interessante vraagstelling trouwens over of ik mensen geef wat ik zou kunnen geven. Verklaar u nader?
PrettyW: ik ben zeker op zoek naar passie. Ik ben ook gewend om alles wat ik doe goed (lees: met passie) te doen. Vandaar dat ik heb bereikt wat ik dacht te willen bereiken. Maar al die tegenstellingen die in mij zitten; ik ben een wandelende contradictio in terminis. Waarom lijk ik niet in staat te zijn om keuzes te maken en daar vervolgens de consequenties van te dragen?
Interessante vraagstelling trouwens over of ik mensen geef wat ik zou kunnen geven. Verklaar u nader?
PrettyW: ik ben zeker op zoek naar passie. Ik ben ook gewend om alles wat ik doe goed (lees: met passie) te doen. Vandaar dat ik heb bereikt wat ik dacht te willen bereiken. Maar al die tegenstellingen die in mij zitten; ik ben een wandelende contradictio in terminis. Waarom lijk ik niet in staat te zijn om keuzes te maken en daar vervolgens de consequenties van te dragen?
zondag 17 juni 2007 om 16:54
Persephone: was het Nietsche die zei 'ik ben een god in het diepst van mijn gedachten'? Mijn fluimerige variant hierop: 'ik ben een drama queen in het diepst van mijn gedachten'. Maar ik verfoei mezelf hierom en dus ben ik dat niet in de praktijk. Enkel hier op het forum; zij het dan ook niet van harte. Blijkbaar ben ik zo bang voor de buitenwereld dat ik ook hier angst heb om veroordeeld te worden. Like I should care...
Interessant zo'n meditatiecursus. Hoe werkt dat, doe je dat met van die zweverige types (vergeef mij mijn vooroordelen) in een bos ergens?
Interessant zo'n meditatiecursus. Hoe werkt dat, doe je dat met van die zweverige types (vergeef mij mijn vooroordelen) in een bos ergens?
zondag 17 juni 2007 om 17:01
Yep. Ben het eens met Evidenza. Werk waar je gelukkig van wordt, een vent waar je stapelgek op bent en wellicht een kindje hier en daar, dat wil jij volgens mij. Guess what?
Dat wil iedereen. :D
(Klinkt een beetje bot maar ik moet gewoon om je lachen, eigenlijk. Dergelijke onrust komt bij mij in ieder geval altijd de hoek om kijken als de simpele dingen er niet zijn.)
In plaats van zo groots en meeslepend te denken, helpt het misschien om gewoon te visualiseren wat je concreet in je leven zou willen hebben om gelukkig te zijn. Is dat elke ochtend samen wakker worden met die Matthew McConaughey lookalike die niet van je af kan blijven? Dan komt de onrust wellicht voort uit eigenlijk gewoon je relatie zat zijn. Is het in je fabulous outfit de presentatiezaal inlopen waar iedereen aan je lippen hangt omdat je een steengoed idee staat te presenteren? Dan is het wellicht je werk waar je niet meer tevreden mee bent. Is het 's avonds met kaarsjes, wijntje, kaasjes op de bank hangen in de armen met je geliefde? Dan moet je misschien kijken naar wat je thuis kunt veranderen, bijvoorbeeld gewoon wat vaker de agenda leeg maken.
Als je je way out fantasieën nou eens los laat op hoe je day to day life eruit ziet dan zie je over het algemeen vrij helder wat er allemaal aan schort. En dat het dan niet Matthew McConaughey maar gewoon die leuke collega waar je al maanden mee flirt is naast wie je 'sochtends wakker wordt, kniesoor die daar op let...
Dat wil iedereen. :D
(Klinkt een beetje bot maar ik moet gewoon om je lachen, eigenlijk. Dergelijke onrust komt bij mij in ieder geval altijd de hoek om kijken als de simpele dingen er niet zijn.)
In plaats van zo groots en meeslepend te denken, helpt het misschien om gewoon te visualiseren wat je concreet in je leven zou willen hebben om gelukkig te zijn. Is dat elke ochtend samen wakker worden met die Matthew McConaughey lookalike die niet van je af kan blijven? Dan komt de onrust wellicht voort uit eigenlijk gewoon je relatie zat zijn. Is het in je fabulous outfit de presentatiezaal inlopen waar iedereen aan je lippen hangt omdat je een steengoed idee staat te presenteren? Dan is het wellicht je werk waar je niet meer tevreden mee bent. Is het 's avonds met kaarsjes, wijntje, kaasjes op de bank hangen in de armen met je geliefde? Dan moet je misschien kijken naar wat je thuis kunt veranderen, bijvoorbeeld gewoon wat vaker de agenda leeg maken.
Als je je way out fantasieën nou eens los laat op hoe je day to day life eruit ziet dan zie je over het algemeen vrij helder wat er allemaal aan schort. En dat het dan niet Matthew McConaughey maar gewoon die leuke collega waar je al maanden mee flirt is naast wie je 'sochtends wakker wordt, kniesoor die daar op let...
Am Yisrael Chai!
zondag 17 juni 2007 om 17:03
Geen idee hoor, maar zou het kunnen zijn dat je na een tijd de "it-girl" te hebben uitgehangen, nu er aan toe ben om je wat meer te settelen? Niet meer hollen en vliegen en je volgens een bepaald imago gedragen, maar simpel huisje, boompje, beestje, kindje en daarnaast gewoon je eigen ding doen in een huisje op een gemoedelijk stukje platteland? Met daarnaast nog steeds (freelance) werk in de entertainment, waarin je je passie voor glamour, feesten etc kan uitleven. Het hoeft toch niet of-of, maar kan toch ook en-en?
zondag 17 juni 2007 om 17:04
zondag 17 juni 2007 om 17:09
Die indruk krijg ik ook. En voor mij is dat in ieder geval heel herkenbaar. Het is best moeilijk om aan jezelf toe te geven dat je dan wel een dramaqueen in your own mind bent, maar stiekem liever gewoon de Teletubbies zit te kijken met je koter. Vooral als je heel lang heel hard gewerkt hebt om die IT-girl te worden, dan kan het voelen als falen als je dat weer op zou willen geven.
Dat proef ik een beetje in je stukjes, Workinggirl. Alsof je jezelf verplicht voelt om het leuk te blijven vinden omdat 16jarige meisjes die de Cosmo lezen dromen van jouw leven en jij daar als 16jarige ook van droomde. Maar je bent geen 16 meer en je mag best je dromen veranderen, hoor.
Am Yisrael Chai!
zondag 17 juni 2007 om 17:10
Fashion Victim: snappik dat je om me moet lachen, moet ik ergens ook wel hoor als ik het zo teruglees. Zou het that simple zijn, het Dolende Dertiger complex? Nogmaals, ik ben me er enorm van bewust dat het een luxeprobleem is waar we over praten. Zie ook de behoefte piramide theorie van Maslow. Maarrr dat neemt niet weg dat ik er wel echt last van heb. En nee, ik ambieer geen huisje/boompje/beestje. Ook geen last van rammelende eierstokken. Dat 'later als je groot bent', nu aan de hand is vind ik inderdaad ook geen makkelijke om te tackelen. You've been there & done that. Hoe dan?
zondag 17 juni 2007 om 17:15
Heb het wel eens een tijdje geprobeerd; om me terug te trekken uit de waan van alledag. Zij het niet zo rigoreus als in meditatieoorden enzo, maar wel gewoon even niet in de hectiek en thuis zitten. Maar ik heb sterke behoefte aan impulsen van buitenaf en hoewel ik heel goed weet dat ik niets wezenlijks mis als ik niet 'out there' ben, vind ik het 'gewone' huisje/boompje/beestje simpelweg eh saai. Vandaag probeer ik het ook echt weer. Hier en nu, thuis en met mezelf (en met jullie) de confrontatie aangaan. Laat vandaag borrel, verjaardag en etentje aan me voorbij gaan. Vind dat niet heel makkelijk, maar aan de andere kant heb ik er ook niet volmondig zin in om daar leuk te gaan zitten zijn terwijl ik me niet leuk voel. Is op zich al een redelijke overwinning voor mij.
zondag 17 juni 2007 om 17:17
Ik lach je niet uit, hoor. Vind het gewoon allemaal zo herkenbaar. En believe me, ik had en heb er bij tijd en wijle ook ENORME last van, dus ik onderschat het probleem ook zeker niet.
Tja, hoe ik het getackled heb? Ik had wel rammelende eierstokken geloof ik, of misschien was dat bij mij slechts een symptoom van de onvrede, dat weet ik eerlijk gezegd niet helemaal zeker. Ik heb de leegte dus opgevuld met een kind. :D Oooh, dat klinkt heel erg maar zo berekenend als ik het nu opschrijf was het zeker niet hoor, ik ben gewoon een beetje melig geworden van jouw postings omdat ik het zo herken. En in hindsight kan ik in ieder geval wel concluderen dat mijn kind de leegte en de onrust voor een groot deel heeft opgevuld en dat doel waar Evidenza het over had heeft gecreëerd. Het plezier hebben in de reis haal ik dus voor een groot deel uit een kind hebben, en ergens denk ik dat dat voor een heleboel mensen met kinderen geldt.
Tja, hoe ik het getackled heb? Ik had wel rammelende eierstokken geloof ik, of misschien was dat bij mij slechts een symptoom van de onvrede, dat weet ik eerlijk gezegd niet helemaal zeker. Ik heb de leegte dus opgevuld met een kind. :D Oooh, dat klinkt heel erg maar zo berekenend als ik het nu opschrijf was het zeker niet hoor, ik ben gewoon een beetje melig geworden van jouw postings omdat ik het zo herken. En in hindsight kan ik in ieder geval wel concluderen dat mijn kind de leegte en de onrust voor een groot deel heeft opgevuld en dat doel waar Evidenza het over had heeft gecreëerd. Het plezier hebben in de reis haal ik dus voor een groot deel uit een kind hebben, en ergens denk ik dat dat voor een heleboel mensen met kinderen geldt.
Am Yisrael Chai!
zondag 17 juni 2007 om 17:21
Serieuze reactie nu even: zoveel behoefte hebben aan impulsen van buitenaf is denk ik wel iets waar je bijvoorbeeld met therapie aan zou kunnen werken. Dat is volgens mij wel vrijwel altijd een symptoom van niet genoeg zelfvertrouwen hebben en altijd van buiten naar binnen leven. Alsof je zonder buitenwereld niet bestaat. Herken je daar iets in?
Am Yisrael Chai!
zondag 17 juni 2007 om 17:22
Hahaha, dat is in ieder geval een lijst die aansluit bij wat je in de eerste instantie zei. Maar je klinkt wel harske manisch;)
Er zit namelijk geen enkele lijn in je gedachten. Ik vind ze helemaal niet bizar, ik denk zelf ook érg groot, maar ik heb er wel richting in zitten. Jij bent all over the place, zeg maar. Maar dat komt misschien omdat ik een passie heb, en dat als kapstok gebruik. Jij hebt het doel in je leven ( klinkt zwaarder dan ik bedoel hoor) waarschijnlijk nog niet gevonden.
Wat ik bedoelde over de vriendschap: misschien krijg je niet wat je wilt omdat je dat specifieke iets ook niet geeft? Ik ben geen kenner op het gebied van vriendschappen, ben een einzelgänger, maar ik heb wel wat geleerd op dat gebied. Als ik wil dat men mij ziet zoals ik ben, zal ik dat gedeelte moeten délen met mensen. Jij beschrijft jezelf als degene waar mensen naartoe komen als ze problemen hebben ( ik herken dat). Dan zit je al in een bepaalde rol, en misschien wil of kun je die rol niet meer laten vallen. En laat je jezelf met al je zwakheden niet meer zien, want je wil stérk zijn. Probleem is: mensen zien je dan ook als sterk. Alléén maar sterk. Wat Persephone ook zei, ze zien je ééndimensionaal. Omdat dat is wat je laat zien.
Het zal duidelijk zijn, ik deel niks met andere mensen ( behalve met mijn man). Maar dat is mijn kéuze. Ik wil het graag zo. En dat maakt mij alleen, maar niet eenzaam. En ik vind het prettig alleen. Ik heb genoeg aan mezelf.
Ik vind mezelf nogal geweldig. Moet je ook eens proberen:D
Er zit namelijk geen enkele lijn in je gedachten. Ik vind ze helemaal niet bizar, ik denk zelf ook érg groot, maar ik heb er wel richting in zitten. Jij bent all over the place, zeg maar. Maar dat komt misschien omdat ik een passie heb, en dat als kapstok gebruik. Jij hebt het doel in je leven ( klinkt zwaarder dan ik bedoel hoor) waarschijnlijk nog niet gevonden.
Wat ik bedoelde over de vriendschap: misschien krijg je niet wat je wilt omdat je dat specifieke iets ook niet geeft? Ik ben geen kenner op het gebied van vriendschappen, ben een einzelgänger, maar ik heb wel wat geleerd op dat gebied. Als ik wil dat men mij ziet zoals ik ben, zal ik dat gedeelte moeten délen met mensen. Jij beschrijft jezelf als degene waar mensen naartoe komen als ze problemen hebben ( ik herken dat). Dan zit je al in een bepaalde rol, en misschien wil of kun je die rol niet meer laten vallen. En laat je jezelf met al je zwakheden niet meer zien, want je wil stérk zijn. Probleem is: mensen zien je dan ook als sterk. Alléén maar sterk. Wat Persephone ook zei, ze zien je ééndimensionaal. Omdat dat is wat je laat zien.
Het zal duidelijk zijn, ik deel niks met andere mensen ( behalve met mijn man). Maar dat is mijn kéuze. Ik wil het graag zo. En dat maakt mij alleen, maar niet eenzaam. En ik vind het prettig alleen. Ik heb genoeg aan mezelf.
Ik vind mezelf nogal geweldig. Moet je ook eens proberen:D
zondag 17 juni 2007 om 17:26
Ik ben er zelfs van overtuigd dat (te?) veel mensen aan kinderen beginnen om de Grote Leegte op te vullen. Wil je nergens van betichten; fijn dat het voor jou heeft gewerkt in ieder geval en ook wel eens prettig dat jij het gewoon toegeeft 
, al dan niet in hindsight. Maar nogmaals; ik ambieer het moederschap totaal niet whatsoever. Los daarvan zou ik het een kind ook niet aan willen doen om mij als moeder te hebben; kan niet eens fatsoenlijk voor mezelf zorgen (3 maaltijden per dag? regelmaat, wat is dat?). Maar dat is weer een heel andere discussie. Zou ik dan uit voorgaande postings kunnen concluderen dat ik *iets* zou moeten hebben/vinden waar ik mezelf in kan verliezen? En als ik het oversimplificeer; heb ik daarbij de keuze uit de Grote Drie: kind, werk, relatie? Hmmmm. Ik ga hierbij nogal kort door de bocht. Wil ik te veel?
, al dan niet in hindsight. Maar nogmaals; ik ambieer het moederschap totaal niet whatsoever. Los daarvan zou ik het een kind ook niet aan willen doen om mij als moeder te hebben; kan niet eens fatsoenlijk voor mezelf zorgen (3 maaltijden per dag? regelmaat, wat is dat?). Maar dat is weer een heel andere discussie. Zou ik dan uit voorgaande postings kunnen concluderen dat ik *iets* zou moeten hebben/vinden waar ik mezelf in kan verliezen? En als ik het oversimplificeer; heb ik daarbij de keuze uit de Grote Drie: kind, werk, relatie? Hmmmm. Ik ga hierbij nogal kort door de bocht. Wil ik te veel?
zondag 17 juni 2007 om 17:29
Ik heb die gedachten ook hoor. Geliefd zijn, in het middelpunt van de belangstelling staan...maar aan de andere kant wil ik dat helemaal niet. Ik wil een gezapig leventje:D Ik denk dat iedereen die gevoelens wel herkent. Is heel menselijk.
Google eventjes op Vipassana. kom je vanzelf uit op Dhamma Pijota. Er lopen allerie types rond, maar hey, je mag toch niet praten dus who cares. Ik had mijn Pradalaarzen mee:P maar uiteindelijk loopt iedereen in een joggingpak ofzo met een kleed om zich heen. Je mag elkaar zelfs niet aankijken, dus dat scheelt. Ik ben totaal niet zweverig en daar gaat het ook niet om. Deze techniek is wars van elke religie of overtuiging en brengt (zoals zij zelf zeggen) een universele boodschap. Het is wel héél moeilijk hoor, het moeilijkst wat ik ooit heb gedaan.
zondag 17 juni 2007 om 17:34
Nou. Volgens mij moet jij jezelf niet verliezen, maar nog vínden.Ik ben er zelfs van overtuigd dat (te?) veel mensen aan kinderen beginnen om de Grote Leegte op te vullen. Wil je nergens van betichten; fijn dat het voor jou heeft gewerkt in ieder geval en ook wel eens prettig dat jij het gewoon toegeeft
Als je altijd maar erop uit moet en geen vrede vindt in lekker thuis zitten met jezelf en je gedachten, ben je volgens mij op de loop. En ergens snap ik dat wel, want voor die warrige gedachten van jou ging ik óók op de loop:D
Fashionvictim zei het volgens mij ook al, concretiseer nou eens. En visualiseer. Waar wil je zijn over 10 jaar? Hoe ziet je leven er uit? Wat wil je uit het leven? Want kennelijk wíl je wat, anders was je wel tevreden met wat je nu had, en leefde je gewoon bij de dag.
Maar kan het ook zijn dat als je uit je relatie stapt, alles opklaart? Vaak is het zo dat het lijkt alsof heel veel dingen je dwars zitten, maar dat als je goed kijkt er eigenlijk maar 1 oorzaak is, en de rest symptoom daarvan.
zondag 17 juni 2007 om 17:35
Whooow. Oef. Zucht. Manisch? Ja, ik zei toch 'be careful what you wish for' haha. Dat ben ik dus hier, maar niet in het 'eggie'. Alleen dus als je al die buitenste lagen er af pelt. Zeg niet dat ik jullie niet heb gewaarschuwd.
Fashion Victim: ja, daar herken ik mezelf wel in. Maar hoe komt het dat ik kan spelen (weet ff niet waar e met accent zit op laptop) dat ik vol zelfvertrouwen zit, en wel zelfs zo goed (oscar waardig!) dat iedereen daar intrapt? En, mind you, op goede dagen gaat het prima met me en voel ik me ook sterk. Maar op de mindere dagen, oh man. Die fucking buitenwereld ook. Ik denk/eet/shop dus ik besta, zou je toch zeggen. En ik WEET dat ook, maar ik voel 'm niet. Zoals gezegd, heb al eerder therapie gehad. En ik zit er in alle eerlijkheid niet op te wachten om weer te gaan 'peuten'. Maar aan de andere kant, voel er ook niet zoveel voor om hier in te blijven hangen. He getver, word ineens overspoeld door pathetische golf van zelfmedelijden. Even traantje wegpinken...
Fashion Victim: ja, daar herken ik mezelf wel in. Maar hoe komt het dat ik kan spelen (weet ff niet waar e met accent zit op laptop) dat ik vol zelfvertrouwen zit, en wel zelfs zo goed (oscar waardig!) dat iedereen daar intrapt? En, mind you, op goede dagen gaat het prima met me en voel ik me ook sterk. Maar op de mindere dagen, oh man. Die fucking buitenwereld ook. Ik denk/eet/shop dus ik besta, zou je toch zeggen. En ik WEET dat ook, maar ik voel 'm niet. Zoals gezegd, heb al eerder therapie gehad. En ik zit er in alle eerlijkheid niet op te wachten om weer te gaan 'peuten'. Maar aan de andere kant, voel er ook niet zoveel voor om hier in te blijven hangen. He getver, word ineens overspoeld door pathetische golf van zelfmedelijden. Even traantje wegpinken...
zondag 17 juni 2007 om 17:36
Nou, Workinggirl, volgens mij komt het voor de meeste mensen neer op die Grote Drie inderdaad. Dat heb je volgens mij goed overgesimplificeerd. :)
Uiteindelijk zijn wij menschjes toch allemaal kuddedieren, je noemt je topic niet voor niets "niet alleen wel eenzaam". Als je geen kind wil om reisgezelschap te hebben, dan is het misschien wel je relatie die onbevredigend is. Volgens mij wil iedereen uiteindelijk iemand hebben die bij je hóórt, die je ziet zoals je jezelf graag ziet. En welke rol jou het best past, die van moeder, van partner, van carrièretijger of wellicht wel alledrie ( alletwee) kan alleen jij zelf bepalen. Als je weet waar voor jou het zwaartepunt ligt, kun je van daaruit kleine stapjes maken om wat dingen te gaan veranderen.
Uiteindelijk zijn wij menschjes toch allemaal kuddedieren, je noemt je topic niet voor niets "niet alleen wel eenzaam". Als je geen kind wil om reisgezelschap te hebben, dan is het misschien wel je relatie die onbevredigend is. Volgens mij wil iedereen uiteindelijk iemand hebben die bij je hóórt, die je ziet zoals je jezelf graag ziet. En welke rol jou het best past, die van moeder, van partner, van carrièretijger of wellicht wel alledrie ( alletwee) kan alleen jij zelf bepalen. Als je weet waar voor jou het zwaartepunt ligt, kun je van daaruit kleine stapjes maken om wat dingen te gaan veranderen.
Am Yisrael Chai!
zondag 17 juni 2007 om 17:41
In aanvulling op fashionvictim:
Wat ik de laatste jaren heb geleerd (begin 30'er, dus proces wat je doormaakt klinkt bekend) is dat om te weten wat je wilt, het soms helpt om te kijken naar je gedrag en je reactie op het gedrag van anderen.
Je gaf in een van je vorige posts aan dat je gevoelig werd voor aandacht van mensen buiten je inner circle (je vriend en beste vrienden). Ik herken dit, ik merk zelf ook dat ik steeds meer naar "anderen" toetrek. Dit is volgens mij niet alleen het doorbreken van sleur, maar ook dat die "aantrekkelijke" mensen een bepaalde levenshouding hebben, die ik eigenlijk zelf meer zou willen ontwikkelen (duurde even tot ik daar achter was). Misschien speelt er bij jou zoiets: is het louter de spanning van het nieuwe mensen leren kennen, of wijken die mensen ook af van jouw bestaande inner circle?
