Relaties
alle pijlers
Niet alleen maar wel eenzaam
zondag 17 juni 2007 om 10:58
Hallo allemaal,
ik heb de behoefte om mijn verhaal met jullie te delen. Ik ben zo iemand waar iedereen altijd over zegt 'jij hebt alles zo goed voor elkaar'. Voor de buitenwereld lijkt dat misschien ook wel zo; ik heb een jarenlange relatie, een afgeronde WO opleiding, een succesvol eigen bedrijf, een prachtig eigen huis, aantal goede vriendinnen en vrienden en een hoop kennissen. Daarnaast heb ik een actief sociaal leven waarin ik veel onderneem, ben ik gezond en sport ik regelmatig. Kortom; zo op het oog inderdaad alles voor elkaar. En toch voel ik me niet zo gelukkig als ik zou 'moeten' of kunnen zijn. Ik twijfelde waar ik dit onderwerp zou posten, maar heb toch gekozen voor deze pijler omdat het zwaartepunt ligt bij het feit dat ik me zeer regelmatig eenzaam voel, ondanks dat ik zoals gezegd een hoop echt lieve en fijne mensen om me heen heb. Ik heb al eerder gesprekken gehad met zowel een psychotherapeut als een coach. Hier heb ik in zoverre veel aan gehad dat ik een hoop wijzer ben geworden over mezelf, maar feit blijft dat ik me alsnog regelmatig erg eenzaam kan voelen. Ik weet van mezelf dat ik een 'thrill seeker' ben en in de kern behoefte heb aan 'groots en meeslepend' en 'instant gratification'. Maar ik weet ook dat me dat niet gelukkig gaat maken, dus ik probeer mijn geluk te zoeken in alles wat ik wel heb en in de kleine dingen. Dat gaat me echter helemaal niet makkelijk af. Realiseer me dat het moeilijk is om mijn gevoelens zo in een nutshell samen te vatten; misschien komt het verwend en/of onsamenhangend over maar ik sta erg open voor jullie reacties. Dank je wel alvast.
ik heb de behoefte om mijn verhaal met jullie te delen. Ik ben zo iemand waar iedereen altijd over zegt 'jij hebt alles zo goed voor elkaar'. Voor de buitenwereld lijkt dat misschien ook wel zo; ik heb een jarenlange relatie, een afgeronde WO opleiding, een succesvol eigen bedrijf, een prachtig eigen huis, aantal goede vriendinnen en vrienden en een hoop kennissen. Daarnaast heb ik een actief sociaal leven waarin ik veel onderneem, ben ik gezond en sport ik regelmatig. Kortom; zo op het oog inderdaad alles voor elkaar. En toch voel ik me niet zo gelukkig als ik zou 'moeten' of kunnen zijn. Ik twijfelde waar ik dit onderwerp zou posten, maar heb toch gekozen voor deze pijler omdat het zwaartepunt ligt bij het feit dat ik me zeer regelmatig eenzaam voel, ondanks dat ik zoals gezegd een hoop echt lieve en fijne mensen om me heen heb. Ik heb al eerder gesprekken gehad met zowel een psychotherapeut als een coach. Hier heb ik in zoverre veel aan gehad dat ik een hoop wijzer ben geworden over mezelf, maar feit blijft dat ik me alsnog regelmatig erg eenzaam kan voelen. Ik weet van mezelf dat ik een 'thrill seeker' ben en in de kern behoefte heb aan 'groots en meeslepend' en 'instant gratification'. Maar ik weet ook dat me dat niet gelukkig gaat maken, dus ik probeer mijn geluk te zoeken in alles wat ik wel heb en in de kleine dingen. Dat gaat me echter helemaal niet makkelijk af. Realiseer me dat het moeilijk is om mijn gevoelens zo in een nutshell samen te vatten; misschien komt het verwend en/of onsamenhangend over maar ik sta erg open voor jullie reacties. Dank je wel alvast.
zondag 17 juni 2007 om 11:09
Ik herken mezelf hierin maar dan van een tijd geleden. Vanaf het moment dat ik ging doen wat m'n hart me ingaf stond m'n hele leven op z'n kop en voelde ik me heel snel stukken beter.
Mijn leven is misschien verre van ideaal: Maar ik voel me er lekker bij. Dus meid: ga doen wat je hart je ingeeft, doe eens gek, gooi je leven eens om en je zult zien dat het enorm bevrijdend werkt.
Mijn leven is misschien verre van ideaal: Maar ik voel me er lekker bij. Dus meid: ga doen wat je hart je ingeeft, doe eens gek, gooi je leven eens om en je zult zien dat het enorm bevrijdend werkt.
zondag 17 juni 2007 om 11:16
Hi Angelica, dank voor je snelle reactie. Doen wat je hart je ingeeft vind ik erg tricky. Ik ben een enorm gevoelsmens en dat is juist wat me soms 'nekt'. Uit ervaring weet ik dat mijn beslissingen op basis van verstand in the end beter voor me zijn dan mijn hart te volgen... Als ik uitsluitend mijn gevoel zou volgen, zou ik 'rare' dingen doen die me een hoop problemen opleveren. De waarheid ligt zoals altijd waarschijnlijk in het midden; balans tussen gevoel en verstand, maar dat vind ik in de praktijk wel lastig. Want wanneer volg je je verstand en wanneer je hart?! Zou je me iets meer kunnen vertellen over hoe jij alles hebt omgegooid?
zondag 17 juni 2007 om 11:21
Zou het dat kunnen zijn workinggirl? Het kan ook zijn nl. dat je een tekort aan iets hebt. Ben je al eens bij een homeopathisch arts geweest of een natuurgeneeskundig therapeut? Zij luisteren echt naar je verhaal en pakken niet alleen de symptomen aan, maar gaan ook op zoek naar de oorzaak. Een psychotherapeut of psycholoog luistert alleen, een hom.arts of nat.therepeut kijkt verder, ook naar je lichaam. Een natuurgeneeskundig therapeut kan zelfs vanalles in je lichaam losmaken of voelen waar je tekorten zitten.
Succes
Succes
zondag 17 juni 2007 om 11:29
Oeh Sunny, be careful what you wish for :-). Misschien inderdaad wel een uitdaging om hier anoniem op het forum er alles uit te gooien wat ik eigenlijk zou willen... Vind het wel moeilijk, met name omdat het niet realistisch is. Ben per slot van rekening een Volwassen Vrouw en geen klein kind. Er zijn ook nog zaken zoals verantwoordelijkheid en consequenties (en meer van dat soort volwassen zaken)... Ergens wil ik namelijk helemaal niet volwassen zijn, maar dat vind ik weer zo kinderachtig dat ik die gedachte meteen weer verwerp.
zondag 17 juni 2007 om 13:54
Ik ben er weer... had me voorgenomen tijdens het sporten alles los te laten waarmee ik in mijn hoofd zit en me voor te bereiden op de Grote Vraag: wat wil ik nou? Niet echt gelukt moet ik bekennen. Dus ik ga er nu even voor zitten. Heb zelfs hier, anoniem op een forum, enig schroom maar vooruit. Misschien dat het helpt om eens ongezouten alles te spuien. Ik realiseer me wel dat het een moment opname is (maar nu hou ik echt op met mezelf indekken en uitvluchten zoeken).
Ik zou graag simpelweg tevreden willen zijn. Tevreden met alles wat ik heb en alles wat ik heb bereikt. Eerlijker naar mezelf zijn. Meer willen nemen en minder willen geven. In de kern ben ik misschien wel een pleaser, ondanks dat ik ook wel te boek kan staan als een sterke en gedreven persoonlijkheid. Dat hoeft elkaar overigens niet uit te sluiten. Ik zou minder 'gespleten' willen zijn; me echt zo zelfverzekerd willen voelen als ik overkom. Ik zou me minder willen aantrekken van de buitenwereld en meer willen genieten. Ik zou minder de kar willen trekken. Ik zou ondanks dat ik een goede relatie heb mezelf helemaal willen kunnen verliezen in een spannende affaire. Ik zou minder schaamtegevoelens willen hebben. Ik zou willen dat het een keer genoeg is, maar ik schijn altijd meer en meer en meer te willen. Ik zou minder vooruit willen kijken en meer in het hier en nu leven.Ik zou minder verwachtingen willen hebben, met name van mensen. Ik zou meer verbondenheid willen. Meer een 'wij-gevoel'. Me minder eenzaam willen voelen. Niets ergers dan je eenzaam voelen terwijl je tussen je geliefden bent.
Hmm. Nogal een stream of consciousness. Does it make any sense? En wat moet ik hier allemaal mee?
Ik zou graag simpelweg tevreden willen zijn. Tevreden met alles wat ik heb en alles wat ik heb bereikt. Eerlijker naar mezelf zijn. Meer willen nemen en minder willen geven. In de kern ben ik misschien wel een pleaser, ondanks dat ik ook wel te boek kan staan als een sterke en gedreven persoonlijkheid. Dat hoeft elkaar overigens niet uit te sluiten. Ik zou minder 'gespleten' willen zijn; me echt zo zelfverzekerd willen voelen als ik overkom. Ik zou me minder willen aantrekken van de buitenwereld en meer willen genieten. Ik zou minder de kar willen trekken. Ik zou ondanks dat ik een goede relatie heb mezelf helemaal willen kunnen verliezen in een spannende affaire. Ik zou minder schaamtegevoelens willen hebben. Ik zou willen dat het een keer genoeg is, maar ik schijn altijd meer en meer en meer te willen. Ik zou minder vooruit willen kijken en meer in het hier en nu leven.Ik zou minder verwachtingen willen hebben, met name van mensen. Ik zou meer verbondenheid willen. Meer een 'wij-gevoel'. Me minder eenzaam willen voelen. Niets ergers dan je eenzaam voelen terwijl je tussen je geliefden bent.
Hmm. Nogal een stream of consciousness. Does it make any sense? En wat moet ik hier allemaal mee?
zondag 17 juni 2007 om 14:00
Sommige mensen hebben zoveel en dus zoveel te verliezen dat ze niets meer durven. Laat los. Laat los. Je zegt dat in-the-end je verstandige beslissingen altijd beter voor je geweest zijn. Oh ja? Echt waar? Je bent nog seeds eenzaam dus dat is gewoon niet helemaal waar. Gooi eens echt alles eruit. Natuurlijk is niet je grootste wens tevreden te zijn met wat je hebt. Je wilt GROOTS en MEESLEPEND leven. Je wilt onverstandige dingen doen. Doe dat gewoon eens! Laat los. Bevrijd jezelf! (kus)
zondag 17 juni 2007 om 14:06
Icter, dank voor je reactie. Je hebt helemaal gelijk. Maar hoe doe ik dat, alles los laten? Een kwestie van gewoon maar doen? Dat durf ik niet. Zou niet weten waar ik moet beginnen plus dat ik bang ben om mensen te kwetsen. Suggesties? Baal nu al weer van mezelf dat ik zo bij de hand genomen moet worden, maar ik zit hier al zo lang mee dat ik niet van de ene op de andere dag in staat ben om alles om te gooien. Nu hoeft dat waarschijnlijk ook niet, maar ik zou serieus niet weten waar ik een beginnetje kan maken.
zondag 17 juni 2007 om 14:18
Hoi Workinggirl!!
Toen je zei dat je in je volgende bericht dan ook echt zou gaan schrijven wat jij nou écht wil, dacht ik whooohoooo... nu komt het hoor!
Maar lieve schat, wat jij wil is helemaal niet zo gek hoor. Niks kinderachtigs of niet-volwassens aan. Je zet jezelf in een keurslijf, zo moet het zijn als je volwassen bent.
Maar niets is minder waar... het moet zo zijn dat je gelukkig bent en dat je dus wél je gevoel volgt!
Afgelopen jaren heb ik veel geleerd en 1 ding daarvan is toch zeker mijn gevoel volgen. Tuurlijk moet je niet opeens nergens meer over nadenken, maar ga vooral niet tegen je gevoel in.
Mijn leven is ook niet het "standaard" (wat sommige mensen "normaal" noemen) leven. Ik leef bijvoorbeeld niet net als mijn ouders of het gezin van mijn broer.
En daar heb ik best even moeite mee gehad, omdat ik het gevoel kreeg dat ik niet geaccepteerd word daardoor.
Nu besef ik me, dat ik dat zelf doe... ik zet zelf mijn leven en mijn manier van leven op de 2e rang.
Die ga ik nu dus op de 1e rang zetten, want het is niet voor niets mijn keuze en ik ben blij met mijn keuze.
Dat het dan niet "normaal" gaat, so be it... maar ik voel me er wel gelukkig mee!
Dat moet jij ook gaan doen... en je hoeft heus niet in 1 keer het hele roer om te gooien, dat mag ook langzaam aan stapje voor stapje.
Toen je zei dat je in je volgende bericht dan ook echt zou gaan schrijven wat jij nou écht wil, dacht ik whooohoooo... nu komt het hoor!
Maar lieve schat, wat jij wil is helemaal niet zo gek hoor. Niks kinderachtigs of niet-volwassens aan. Je zet jezelf in een keurslijf, zo moet het zijn als je volwassen bent.
Maar niets is minder waar... het moet zo zijn dat je gelukkig bent en dat je dus wél je gevoel volgt!
Afgelopen jaren heb ik veel geleerd en 1 ding daarvan is toch zeker mijn gevoel volgen. Tuurlijk moet je niet opeens nergens meer over nadenken, maar ga vooral niet tegen je gevoel in.
Mijn leven is ook niet het "standaard" (wat sommige mensen "normaal" noemen) leven. Ik leef bijvoorbeeld niet net als mijn ouders of het gezin van mijn broer.
En daar heb ik best even moeite mee gehad, omdat ik het gevoel kreeg dat ik niet geaccepteerd word daardoor.
Nu besef ik me, dat ik dat zelf doe... ik zet zelf mijn leven en mijn manier van leven op de 2e rang.
Die ga ik nu dus op de 1e rang zetten, want het is niet voor niets mijn keuze en ik ben blij met mijn keuze.
Dat het dan niet "normaal" gaat, so be it... maar ik voel me er wel gelukkig mee!
Dat moet jij ook gaan doen... en je hoeft heus niet in 1 keer het hele roer om te gooien, dat mag ook langzaam aan stapje voor stapje.
zondag 17 juni 2007 om 14:20
En hoe je het moet doen? Tja, dat is aan jou... want jij weet dat eigenlijk het beste.
Misschien eerst met je man erover praten, vertel hem jouw gevoel... en vraag hem of hij écht gelukkig is zo... Of dat hij misschien ook wel verborgen wensen heeft, waarvan hij misschien ook wel denkt dat dát soort dingen niet meer kunnen als je volwassen bent.
Wie weet hebben jullie wel heel veel dezelfde gevoelens daarin
Misschien eerst met je man erover praten, vertel hem jouw gevoel... en vraag hem of hij écht gelukkig is zo... Of dat hij misschien ook wel verborgen wensen heeft, waarvan hij misschien ook wel denkt dat dát soort dingen niet meer kunnen als je volwassen bent.
Wie weet hebben jullie wel heel veel dezelfde gevoelens daarin
zondag 17 juni 2007 om 14:55
Ha ha Plib, moest lachen om jouw 'nou komt het', want wederom spijker op de kop. Toen ik net mijn laatste posting had gelezen dacht ik ook fuck waarom zeg ik nou niet gewoon waar het op staat... Blijkbaar vind ik dat heel moeilijk, zelfs hier. Voelt allemaal zo abstract en weinig concreet. En ook wel zeikerig als ik eerlijk ben. En dat stap voor stap; tsja... Weet echt niet waar ik moet beginnen. Ik heb het er ook met mijn vriend over gehad. Wat ik er wel bij moet vertellen is dat hij al een tijd thuis zit vanwege een fikse burn out. Inmiddels gaat het wel iets beter, maar ik kan niet alles met hem bespreken wat mij bezig houdt. Ik realiseer me terdege dat dit een wezenlijke bijdrage levert aan hoe ik me voel, maar het is wel 'slechts' een onderdeel.
zondag 17 juni 2007 om 15:05
Probeer toch nog eens te omschrijven wat je wilt.
Als jij het niet weet/vertelt.. kan er hier ook geen goed advies komen.
Je moet niet denken dat jij raar bent hoor, of dat jij rare dingen wilt. Pas als jij voor jezelf accepteert dat je dingen anders wilt, kan je het gaan aanpakken.
En rot dat je lover een burnout heeft en goed dat je lief voor hem bent, maar jij bent er ook nog. Dus ga verder met je plan en ideeën.
Dan bespreek je dat later maar met hem, wanneer hij daar aan toe is
Als jij het niet weet/vertelt.. kan er hier ook geen goed advies komen.
Je moet niet denken dat jij raar bent hoor, of dat jij rare dingen wilt. Pas als jij voor jezelf accepteert dat je dingen anders wilt, kan je het gaan aanpakken.
En rot dat je lover een burnout heeft en goed dat je lief voor hem bent, maar jij bent er ook nog. Dus ga verder met je plan en ideeën.
Dan bespreek je dat later maar met hem, wanneer hij daar aan toe is
zondag 17 juni 2007 om 15:13
Ok dan. Op deze manier komen we nergens inderdaad.
Ik wil aandacht.
Ik wil gehoord worden.
Ik wil genieten.
Ik wil gemoedsrust.
Ik wil niet meer verstandig zijn.
Ik wil niet meer sterk zijn.
Ik wil begeerd worden.
Ik wil me niet meer eenzaam voelen.
Tegenstrijdig misschien, maar wel wat ik VOEL. Blijft een raar verhaal vinnik. Als ik mijn gevoel volg heb ik zin om te jengelen me te wentelen in zelfmedelijden. Maar dat slaat nergens op, dus volg ik mijn gevoel niet en doe ik braaf wat ik denk te moeten doen. Dus: er goed uitzien, werken, succes hebben, leuke dingen doen. Waarom voel ik me dan zo leeg?
Ik wil aandacht.
Ik wil gehoord worden.
Ik wil genieten.
Ik wil gemoedsrust.
Ik wil niet meer verstandig zijn.
Ik wil niet meer sterk zijn.
Ik wil begeerd worden.
Ik wil me niet meer eenzaam voelen.
Tegenstrijdig misschien, maar wel wat ik VOEL. Blijft een raar verhaal vinnik. Als ik mijn gevoel volg heb ik zin om te jengelen me te wentelen in zelfmedelijden. Maar dat slaat nergens op, dus volg ik mijn gevoel niet en doe ik braaf wat ik denk te moeten doen. Dus: er goed uitzien, werken, succes hebben, leuke dingen doen. Waarom voel ik me dan zo leeg?
zondag 17 juni 2007 om 15:23
Sommige mensen vinden bij het gemis aan al die dingen die je beschreef steun in het geloof in God. Maar of dat iets is voor jou weet ik natuurlijk niet.
Misschien biedt vrijwilligerswerk een uitkomst, bv. bij bejaarden, humanitas, gehandicapten, of zieken, dat je zinnig bezig bent en iets aan anderen geeft, die op hun beurt jou weer laten voelen dat je waardevol en nodig bent.
Misschien biedt vrijwilligerswerk een uitkomst, bv. bij bejaarden, humanitas, gehandicapten, of zieken, dat je zinnig bezig bent en iets aan anderen geeft, die op hun beurt jou weer laten voelen dat je waardevol en nodig bent.
zondag 17 juni 2007 om 15:27
Ik wil aandacht. (van je vriend? of van wie nog meer?)
Ik wil gehoord worden. (door je vriend die met een burnout thuis zit, of door wie dan anders?)
Ik wil genieten. (dit is iets wat je zelf echt moet doen, je doet het jezelf aan als je niet geniet van dingen...)
Ik wil gemoedsrust. (hoe bedoel je dit precies?)
Ik wil niet meer verstandig zijn. (dit is een kreet waarschijnlijk, want soms ben je juist wel verstandig als je je gevoel volgt )
Ik wil niet meer sterk zijn. (jouw vriend heeft een burnout en jij vangt alles op, jij bent de wijste, de stutpaal, degene die alles opvangt... maar jij wil ook wel eens de boel de boel laten en kunnen zeggen dat je het echt even niet meer trekt?)
Ik wil begeerd worden. (dit moet haast wel door je vriend zijn, wat je nu dus niet wordt?)
Ik wil me niet meer eenzaam voelen.
(je hebt een partner en toch voel jij je alleen)
Daar maak ik het uit op, maar misschien lees ik je verkeerd.
Ik wil gehoord worden. (door je vriend die met een burnout thuis zit, of door wie dan anders?)
Ik wil genieten. (dit is iets wat je zelf echt moet doen, je doet het jezelf aan als je niet geniet van dingen...)
Ik wil gemoedsrust. (hoe bedoel je dit precies?)
Ik wil niet meer verstandig zijn. (dit is een kreet waarschijnlijk, want soms ben je juist wel verstandig als je je gevoel volgt
)Ik wil niet meer sterk zijn. (jouw vriend heeft een burnout en jij vangt alles op, jij bent de wijste, de stutpaal, degene die alles opvangt... maar jij wil ook wel eens de boel de boel laten en kunnen zeggen dat je het echt even niet meer trekt?)
Ik wil begeerd worden. (dit moet haast wel door je vriend zijn, wat je nu dus niet wordt?)
Ik wil me niet meer eenzaam voelen.
(je hebt een partner en toch voel jij je alleen)
Daar maak ik het uit op, maar misschien lees ik je verkeerd.
zondag 17 juni 2007 om 15:36
Hi Workinggirl, herken heel veel in je verhaal. Ik eiste teveel van mezelf. Wilde als leuk, vriendelijk, zakelijk, kortom perfect gezien worden. Pas toen ik gas terug nam, en het één en ander heb laten vallen ben ik mezelf gaan vinden. Ben ook zonder mijn gezin op reis gegaan, en ook daardoor heb ik veel van mezelf geleerd. Ook ik dacht dat ik geen vervulling genoeg kreeg in mijn relatie, maar pas toen ik echt tot mezelf kwam ontdekte ik dat ik die vervulling alleen in mezelf kon vinden. Mediteer nu ook iedere dag, dit maakt me ook erg rustig. Sterkte!
Liefs Pretty
Liefs Pretty
zondag 17 juni 2007 om 15:41
Inky: zou me graag willen kunnen verliezen idd. Religie is niet mijn ding, daar ben ik toch echt te rationeel voor. Kan wel een soort van jaloers zijn op mensen die een rotsvast geloof hebben. Grappig dat je begint over vrijwilligerswerk; heb er net op zitten google-en.
Dank voor je uitleg Plibs (hoop dat ik je naam goed heb). Als ik mijn gevoel volg, verlaat ik mijn vriend. Al een hele tijd (bijna een jaar) haal ik niet uit mijn relatie wat ik nodig heb. Maar het gaat in deze niet om mij; hem is iets vreselijks overkomen en hij moet eerst beter worden. Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen, maar heb het er (uiteraard) wel moeilijk mee. Hij leunt enorm op me en heeft me nodig. Als je samen bent dan is dat in mijn optiek for better AND for worse. Ik ben niet iemand die wegloopt voor problemen. Ik zou het ook iets te simpel vinden om alles op zijn ziekte te gooien. Maar feit blijft dat ik niet happy ben. Ik sta erg open voor stimuli van buitenaf, om het zo maar eens te benoemen. Maar ik kan en mag er niets mee. Dat zou niet eerlijk zijn. Aandacht krijg ik van hem genoeg; hij laat mij met grote regelmaat weten dat hij zo blij met me is en dat we er beiden sterker uit gaan komen. Maar ik voel er niet zoveel meer bij. En dat zelfde geldt voor anderen (mijn vrienden dus); zij zijn er echt voor mij maar het lijkt niet tot me door te dringen. En dat terwijl ik wel meer dan open sta voor aandacht van buiten mijn inner circle. Niet dat ik die opzoek, maar ik merk het gewoon aan mezelf.
Dank voor je uitleg Plibs (hoop dat ik je naam goed heb). Als ik mijn gevoel volg, verlaat ik mijn vriend. Al een hele tijd (bijna een jaar) haal ik niet uit mijn relatie wat ik nodig heb. Maar het gaat in deze niet om mij; hem is iets vreselijks overkomen en hij moet eerst beter worden. Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen, maar heb het er (uiteraard) wel moeilijk mee. Hij leunt enorm op me en heeft me nodig. Als je samen bent dan is dat in mijn optiek for better AND for worse. Ik ben niet iemand die wegloopt voor problemen. Ik zou het ook iets te simpel vinden om alles op zijn ziekte te gooien. Maar feit blijft dat ik niet happy ben. Ik sta erg open voor stimuli van buitenaf, om het zo maar eens te benoemen. Maar ik kan en mag er niets mee. Dat zou niet eerlijk zijn. Aandacht krijg ik van hem genoeg; hij laat mij met grote regelmaat weten dat hij zo blij met me is en dat we er beiden sterker uit gaan komen. Maar ik voel er niet zoveel meer bij. En dat zelfde geldt voor anderen (mijn vrienden dus); zij zijn er echt voor mij maar het lijkt niet tot me door te dringen. En dat terwijl ik wel meer dan open sta voor aandacht van buiten mijn inner circle. Niet dat ik die opzoek, maar ik merk het gewoon aan mezelf.
zondag 17 juni 2007 om 15:43
PrettyW, je zegt dat je 'een en ander' hebt laten vallen. Wat heb je dan concreet gedaan behalve een reis in je eentje gemaakt? Ik begrijp dat je daarin een hoop van jezelf hebt terug gevonden (ik ben eigenlijk allergisch voor termen als 'je gevoel volgen' en 'op zoek naar mezelf' enzo, maar ik zou het nu even niet anders weten te omschrijven)? Hoe ging dat?
Hoezo ik ben op zoek naar antwoorden....
Hoezo ik ben op zoek naar antwoorden....
zondag 17 juni 2007 om 15:46
herkenbaar herkenbaar herkenbaar...
vooral het confronterende : "ben je wel gelukkig in je relatie?" en dan jouw antwoord, waar ik iets proef van verdediging...je voelt je aangevallen, omdat het misschien wat dichtbij komt?
misschien wel helemaal niet waar, bij MIJ in elke geval wel waar. De opmerkingen / artikelen / tvprogramma's / en niet te vergeten de adviezen die je zelf aan anderen geeft maar niet aan jezelf..die soms zo treffend kunnen zijn, omdat er echt een kern van waarheid in zit.
wel geruststellend dat ik niet de enige ben met deze issues..
thanks.
vooral het confronterende : "ben je wel gelukkig in je relatie?" en dan jouw antwoord, waar ik iets proef van verdediging...je voelt je aangevallen, omdat het misschien wat dichtbij komt?
misschien wel helemaal niet waar, bij MIJ in elke geval wel waar. De opmerkingen / artikelen / tvprogramma's / en niet te vergeten de adviezen die je zelf aan anderen geeft maar niet aan jezelf..die soms zo treffend kunnen zijn, omdat er echt een kern van waarheid in zit.
wel geruststellend dat ik niet de enige ben met deze issues..
thanks.
zondag 17 juni 2007 om 15:54
Dat alle aandacht die jij krijgt niet aankomt, is misschien toch omdat jij niet tevreden bent met jezelf.
Jij voelt je niet prettig als persoon die je nu bent. Je staat niet echt voor jezelf en probeert van buitenaf bevestiging te krijgen dat je wel top bent.
Maar die bevestiging die je nodig hebt.... is enkel en alleen maar die van jouzelf.
Nobel van je, dat je er voor je vriend bent en blijft... en ik snap wel dat je hem nu niet in de steek kan/wil laten.
Maar bedenk ook, dat het nooit het goede moment is.
Aan de andere kant, maak ik ook op uit je verhaal dat je een soort van vluchtdrang hebt (waar je niet aan toegeeft)... het gaat niet eens echt om jouw vriend, want je hebt dezelfde reactie bij alle andere mensen om je heen.
Dus wederom, het draait om jou.
En dus voor jou dingen om aan te pakken... wanneer jij gelukkig bent met jezelf, zullen veel van die andere dingen die je noemt wegvallen.
Ben je wel eens met een therapeut of psycholoog gaan praten? Die kunnen vaak met hele simpele vragen de onderliggende oorzaken vinden. Of vindt je dat niks?
Jij voelt je niet prettig als persoon die je nu bent. Je staat niet echt voor jezelf en probeert van buitenaf bevestiging te krijgen dat je wel top bent.
Maar die bevestiging die je nodig hebt.... is enkel en alleen maar die van jouzelf.
Nobel van je, dat je er voor je vriend bent en blijft... en ik snap wel dat je hem nu niet in de steek kan/wil laten.
Maar bedenk ook, dat het nooit het goede moment is.
Aan de andere kant, maak ik ook op uit je verhaal dat je een soort van vluchtdrang hebt (waar je niet aan toegeeft)... het gaat niet eens echt om jouw vriend, want je hebt dezelfde reactie bij alle andere mensen om je heen.
Dus wederom, het draait om jou.
En dus voor jou dingen om aan te pakken... wanneer jij gelukkig bent met jezelf, zullen veel van die andere dingen die je noemt wegvallen.
Ben je wel eens met een therapeut of psycholoog gaan praten? Die kunnen vaak met hele simpele vragen de onderliggende oorzaken vinden. Of vindt je dat niks?
