Relaties
alle pijlers
Niet alleen maar wel eenzaam
zondag 17 juni 2007 om 10:58
Hallo allemaal,
ik heb de behoefte om mijn verhaal met jullie te delen. Ik ben zo iemand waar iedereen altijd over zegt 'jij hebt alles zo goed voor elkaar'. Voor de buitenwereld lijkt dat misschien ook wel zo; ik heb een jarenlange relatie, een afgeronde WO opleiding, een succesvol eigen bedrijf, een prachtig eigen huis, aantal goede vriendinnen en vrienden en een hoop kennissen. Daarnaast heb ik een actief sociaal leven waarin ik veel onderneem, ben ik gezond en sport ik regelmatig. Kortom; zo op het oog inderdaad alles voor elkaar. En toch voel ik me niet zo gelukkig als ik zou 'moeten' of kunnen zijn. Ik twijfelde waar ik dit onderwerp zou posten, maar heb toch gekozen voor deze pijler omdat het zwaartepunt ligt bij het feit dat ik me zeer regelmatig eenzaam voel, ondanks dat ik zoals gezegd een hoop echt lieve en fijne mensen om me heen heb. Ik heb al eerder gesprekken gehad met zowel een psychotherapeut als een coach. Hier heb ik in zoverre veel aan gehad dat ik een hoop wijzer ben geworden over mezelf, maar feit blijft dat ik me alsnog regelmatig erg eenzaam kan voelen. Ik weet van mezelf dat ik een 'thrill seeker' ben en in de kern behoefte heb aan 'groots en meeslepend' en 'instant gratification'. Maar ik weet ook dat me dat niet gelukkig gaat maken, dus ik probeer mijn geluk te zoeken in alles wat ik wel heb en in de kleine dingen. Dat gaat me echter helemaal niet makkelijk af. Realiseer me dat het moeilijk is om mijn gevoelens zo in een nutshell samen te vatten; misschien komt het verwend en/of onsamenhangend over maar ik sta erg open voor jullie reacties. Dank je wel alvast.
ik heb de behoefte om mijn verhaal met jullie te delen. Ik ben zo iemand waar iedereen altijd over zegt 'jij hebt alles zo goed voor elkaar'. Voor de buitenwereld lijkt dat misschien ook wel zo; ik heb een jarenlange relatie, een afgeronde WO opleiding, een succesvol eigen bedrijf, een prachtig eigen huis, aantal goede vriendinnen en vrienden en een hoop kennissen. Daarnaast heb ik een actief sociaal leven waarin ik veel onderneem, ben ik gezond en sport ik regelmatig. Kortom; zo op het oog inderdaad alles voor elkaar. En toch voel ik me niet zo gelukkig als ik zou 'moeten' of kunnen zijn. Ik twijfelde waar ik dit onderwerp zou posten, maar heb toch gekozen voor deze pijler omdat het zwaartepunt ligt bij het feit dat ik me zeer regelmatig eenzaam voel, ondanks dat ik zoals gezegd een hoop echt lieve en fijne mensen om me heen heb. Ik heb al eerder gesprekken gehad met zowel een psychotherapeut als een coach. Hier heb ik in zoverre veel aan gehad dat ik een hoop wijzer ben geworden over mezelf, maar feit blijft dat ik me alsnog regelmatig erg eenzaam kan voelen. Ik weet van mezelf dat ik een 'thrill seeker' ben en in de kern behoefte heb aan 'groots en meeslepend' en 'instant gratification'. Maar ik weet ook dat me dat niet gelukkig gaat maken, dus ik probeer mijn geluk te zoeken in alles wat ik wel heb en in de kleine dingen. Dat gaat me echter helemaal niet makkelijk af. Realiseer me dat het moeilijk is om mijn gevoelens zo in een nutshell samen te vatten; misschien komt het verwend en/of onsamenhangend over maar ik sta erg open voor jullie reacties. Dank je wel alvast.
zondag 17 juni 2007 om 20:31
Voor Workinggirl: Ik geloof in 'Wie zaait zal oogsten' alleen is het natuurlijk zo dat niet alles wat je geeft je direct weer terug zult ontvangen daar moet je soms even op wachten.
Maar alles is tegenwoordig zo gehaast -de gehele samenleving- er lijkt geen tijd te zijn om rustig te zijn, in jezelf gekeerd of gewoon even 'op jezelf'.
Maar alles is tegenwoordig zo gehaast -de gehele samenleving- er lijkt geen tijd te zijn om rustig te zijn, in jezelf gekeerd of gewoon even 'op jezelf'.
zondag 17 juni 2007 om 20:32
Ik geloof dat ik alles even ga laten bezinken. En even bijtanken letterlijk en figuurlijk. En oh ja Persephone, ik las elders dat je lijdt aan insomnia, hier nog zo'n geval dus ben zeer waarschijnlijk vannacht nog wel van de partij...
In ieder geval mijn oprechte dank voor alle bijdrages van iedereen.
In ieder geval mijn oprechte dank voor alle bijdrages van iedereen.
zondag 17 juni 2007 om 20:33
Ja workinggirl, daar zit dus ook weer een probleem; gemaakte keuzes en nog te maken keuzes... Een deel van zo gespleten in de wereld staan is dat ik me vreselijk bewust ben dat het maken van de ene keus vrijwel altijd een andere keus volledig uitsluit. Ik ben dan ook niet goed in beslissingen nemen en als ik er wel 1 heb gemaakt, ben ik daar vaak niet tevreden mee. Die andere weg is immers afgesloten, snap je?
Ik wil een bank beroven met buitensporig veel geweld en wapens en ik wil uitsluitend altruistisch en lieflijk zijn, zoals Amelie Poulain. ;)
Je vraag of ik (wel eens) geniet, hangt daar ook wel mee samen... ook wat tubbetje zegt, ik quote haar hier even:
Tubbetje: Als het je om de thrill gaat, moet je deze opzoeken. Het zou kunnen dat je een thrill kreeg van het naar een doel toewerken, en dat je nu je dat doel bereikt hebt daarom de thrill weg is. Dan is het zaak om jezelf een nieuw doel te stellen.
Belachelijk, ik doe dit al jaren... Ik zal net als jij nu maar wat beschroomd opschrijven waar het bij mij ECHT omgaat:
Dat wat Tubbetje beschrijft is mijn grootste probleem in dit verband: ik HEB een passie, maar durf hem niet te volgen. Ik ben zo bang voor falen, zo bang dat het toch niet zo bevredigend is als ik denk dat het zal zijn... Ik ben zo bang dat ik daarna niks meer heb om naar te streven dat ik dus maar niks doe...
Mijn grote passie is schrijven, ik heb al sinds 2001 niet meer geschreven met als enige reden pure angst. Cliche, maar mensen, wat een belabberde raadgever...Ik heb mezelf vastgezet. Afijn, genieten, ik kan het, maar dit onaffe gevoel is er altijd.
Wat jij en Pers hebben, Workinggirl, heb ik minder. Ik laat vrijwel al mijn kanten zien en heb daar geen moeite mee, maar ben wel wat mijn vriend noemt: de clown. Altijd mensen aan het lachen proberen te krijgen, terwijl ik ook heel 'dark' ben. Voor die kant schaam ik me en die laat ik dan ook bijna nooit zien. Ik ben overigens 29 maar heb dit soort gevoelens al jaaaaren!
Ik wil een bank beroven met buitensporig veel geweld en wapens en ik wil uitsluitend altruistisch en lieflijk zijn, zoals Amelie Poulain. ;)
Je vraag of ik (wel eens) geniet, hangt daar ook wel mee samen... ook wat tubbetje zegt, ik quote haar hier even:
Tubbetje: Als het je om de thrill gaat, moet je deze opzoeken. Het zou kunnen dat je een thrill kreeg van het naar een doel toewerken, en dat je nu je dat doel bereikt hebt daarom de thrill weg is. Dan is het zaak om jezelf een nieuw doel te stellen.
Belachelijk, ik doe dit al jaren... Ik zal net als jij nu maar wat beschroomd opschrijven waar het bij mij ECHT omgaat:
Dat wat Tubbetje beschrijft is mijn grootste probleem in dit verband: ik HEB een passie, maar durf hem niet te volgen. Ik ben zo bang voor falen, zo bang dat het toch niet zo bevredigend is als ik denk dat het zal zijn... Ik ben zo bang dat ik daarna niks meer heb om naar te streven dat ik dus maar niks doe...
Mijn grote passie is schrijven, ik heb al sinds 2001 niet meer geschreven met als enige reden pure angst. Cliche, maar mensen, wat een belabberde raadgever...Ik heb mezelf vastgezet. Afijn, genieten, ik kan het, maar dit onaffe gevoel is er altijd.
Wat jij en Pers hebben, Workinggirl, heb ik minder. Ik laat vrijwel al mijn kanten zien en heb daar geen moeite mee, maar ben wel wat mijn vriend noemt: de clown. Altijd mensen aan het lachen proberen te krijgen, terwijl ik ook heel 'dark' ben. Voor die kant schaam ik me en die laat ik dan ook bijna nooit zien. Ik ben overigens 29 maar heb dit soort gevoelens al jaaaaren!
zondag 17 juni 2007 om 20:37
Jezelf minder geven is niet hetzelfde als geheelonthouding. Wat jij doet (zo stel ik me voor) is heel hard werken in hoop dat als een bepaald project af is je dan gelukkig zal zijn. Maar eigenlijk doet dat harde werken je niks, en als het project af is komt er ook niks (qua beloning), en wordt je eigenlijk veel gelukkiger van zingen (ik verzin maar wat).
Nou bedoel ik uitdrukkelijk niet dat je pas mag gaan zingen als je project af is. Wat ik bedoel is dat je zoveel mogelijk moet gaan zingen, nu, op dit moment. Alleen, als je heel veel zingt loop je het gevaar dat je het zingen zelf minder leuk gaat vinden. Dit kun je ondervangen door het te doseren, door bijvoorbeeld maar 1 keer in de week te zingen met het zangkoor, en 1 keer per jaar een uitvoering. Ook kun je af en toe het zingen afwisselen met iets anders wat je leuk vindt.
zondag 17 juni 2007 om 20:38
't Is net alsof ik mezelf heb opgedeeld. Ik ben aan de ene kant héél relativerend en ik ga met de stroom mee, maak me niet druk. Ik vertrek vaak alleen met mijn rugzak en zie wel wie ik ontmoet. Aan de andere kant ben ik wel een controlfreak ja. En dat maakt me bang: ik vind presteren eng, terwijl ik vroeger dat helemaal niet had en altijd de beste overal in was.
Tub, ik wil ook weer gaan. Ik heb de laatste keer vroegtijdig moeten afhaken vanwege de longontsteking die weer opspeelde. Ook zal ik dit keer vantevoren stoppen met roken, want cold turkey afkicken en zoveel indrukken verwerken...pfoe! Het voordeel: je krijgt gezond te eten. Ik heb een slechte relatie met eten en kan -net als een tijgerpython- wekenlang bijna niks eten. Als ik me ziek of rottig voel, is dat het eerste wat ik af laat weten. Je betaalt trouwens enkel als je er baat bij hebt gehad, naar donatie. Meeste mensen geven zo'n 150 of 200 euro. Da's niet veel voor wat je krijgt!
zondag 17 juni 2007 om 20:41
Maggi, ik herken het. Ik heb veel muzikaal talent (kon niet missen door erfelijkheidsfactoren) maar durfde bijna niet eens te spelen voor mijn pianolerares! Dat terwijl ik haar beste leerling was. Stom.
Schrijven vind ik ook heel leuk maar vind dat ook rete-eng. Vooral wetenschappelijke scripties voor mijn studies. Ik schijt zeven kleuren! Ik doe op dit moment mee met de Viva digiwebstrijd, en dat was een dappere doch zeer moeilijke zet voor mij. Toch heb ik er van geleerd en hoop ervan te mogen leren het aankomende jaar (als men mij kiest).
Ik heb ook verschillende kanten in mij. Duisternis ook, maar die relativeer ik tegenwoordig minder. Vroeger was het: het leven is zinloos, tegenwoordig is het: het leven is zinloos máár je kunt er je eigen draai aan geven ;)
zondag 17 juni 2007 om 20:42
Persephone en ook Working girl,
Jullie zijn beiden bang dat mensen je afwijzen als je jezelf helemaal laat zien. Ik denk dat dit wel meevalt: mogelijk dat sommige mensen moeten wennen aan je nieuwe gedrag of weglopen, maar daarvoor in de plaats zullen weer anderen komen juist aangetrokken door de kanten van jezelf die je eerder niet liet zien.
Persephone, ik herken jouw uitstraling denk ik. Niet van mijzelf, maar van vrienden van mij, die heel sterk en geslaagd in het leven zijn. Zij zijn inderdaad goede adviesgevers en leuk om mee uit te gaan, maar zij zijn zo irritant perfect, dat ik met hen nooit een open gesprek over mijn twijfels en onzekerheden aanga (dat zou voelen alsof ik in mijn blootje tegenover een gepantserde tank sta!) Het voelt veiliger dergelijke gesprekken te voeren met mensen die ook hun kwetsbaarheden laten zien. Daarbij bedoel ik niet het andere uiterste (mensen die doorschieten in een slachtofferrol en alleen maar lopen te klagen en zeuren), maar mensen die een mooie balans hebben tussen sterk en gevoelig.
Je geeft aan dat je zelf wel warmte te geven hebt, maar niet weet hoe. Je geeft zelf al aan dat je door een open lach al meer mensen aantrekt en hier op het forum kom je ook heel warm over. Misschien kan het helpen om ook in real life te laten zien dat jij ook geen superwoman bent: bijvoorbeeld door zelf ook eens aan te geven dat je dingen moeilijk vindt (wat lastig dat..., wat moeilijk dat...), zelf ook advies te vragen aan andere mensen (.., wat zou jij doen?) en gewoon ook je gevoelens uit te spreken (ik durf mezelf niet zo te laten zien, heb wat geduld met mij), waardoor je niet alleen je sterke, maar ook je zachte kanten laat zien.
zondag 17 juni 2007 om 20:45
Blij: ik stel me tegenwoordig minder perfect op. Door mijn luiheid en faalangstige gevoelens skip ik veel lessen en examens, maar ik doe er lacherig over en vertel de waarheid niet. Dat durf ik dan niet.
Er komen weleens mensen bij mij uithuilen hoor. En ik voel echt met hen mee. Ik heb alleen wel de neiging om dan ook meteen over mijn eigen zooi te beginnen, omdat ik een deurtje open zie gaan. En dat vind ik een vervelende eigenschap want op dat moment gaat het niet over mij ;) Ik dóe het dan ook niet, maar als vriendin X zich op een later tijdstip weer beter voelt, durf ik het niet meer. Stom he?
Er komen weleens mensen bij mij uithuilen hoor. En ik voel echt met hen mee. Ik heb alleen wel de neiging om dan ook meteen over mijn eigen zooi te beginnen, omdat ik een deurtje open zie gaan. En dat vind ik een vervelende eigenschap want op dat moment gaat het niet over mij ;) Ik dóe het dan ook niet, maar als vriendin X zich op een later tijdstip weer beter voelt, durf ik het niet meer. Stom he?
zondag 17 juni 2007 om 20:50
Pers, Het antwoord is zo makkelijk he? Gewoon DOEN. Jammer dat ik er allerlei angsten omheen heb gebouwd, dat maakt dat 'gewoon DOEN' stukken ingewikkelder.. Knap van je dat je ondanks je angsten op nb een superdruk forum aan een digiwebstrijd mee doet! Ik zie het mezelf voorlopig niet doen iig, haha!
zondag 17 juni 2007 om 20:57
Ik ben daar ook anoniem he, dat scheelt een hoop!
Ja dat 'gewoon doen' lijkt zo simpel. Maar het is een heel proces. Anders zaten we hier niet te schrijven he ;)
Dat openstellen moet ik echt aan gaan werken. Het is alsof je nooit hebt leren fietsen. Het lijkt voor anderen zo simpel allemaal. Trouwen, verkering krijgen, tegen ouders zeggen dat je van hen houdt.. Voor mij is dat zó lastig! Terwijl die mensen tegen mij zeggen dat ik zulke toffe dingen doe. Omgekeerde wereld soms.
zondag 17 juni 2007 om 21:01
Maggi, hoe kan schrijven je passie nu zijn als je het niet meer doet? Is je passie dan uitsluitend afhankelijk van succes?
Een kennis van mij doet aan bloemschikken. Dat is echt haar passie. In mijn ogen fröbelt ze net zo lang met rozen/tulpen/groensels/en andere aanverwante artikelen tot het een onherkenbare zooi is geworden, maar zij leeft er helemaal van op. Ook op wedstrijden ( jaha, daar zijn wedstrijden voor) eindigt ze steevast in de onderste regionen, maar dat maakt haar niet uit, ze is dan alweer bezig met de volgende wedstrijd.
Ik heb van mijn passie mijn werk gemaakt. Maar was dat niet gelukt, zou ik het nog steeds doen. Want ik moet wel. Het is mijn passie.
Dus ik begrijp het niet zo goed wat je zegt. Wat heeft faalangst met je passie beleven te maken? Of wat ik in mijn openingszin zei? Móet je er dan succes mee hebben?
Ik geef grif toe, zou ik er geen succes mee hebben, dan zou ik not amused zijn. Maar ik zou het nog steeds doen. Ongeacht.
Een kennis van mij doet aan bloemschikken. Dat is echt haar passie. In mijn ogen fröbelt ze net zo lang met rozen/tulpen/groensels/en andere aanverwante artikelen tot het een onherkenbare zooi is geworden, maar zij leeft er helemaal van op. Ook op wedstrijden ( jaha, daar zijn wedstrijden voor) eindigt ze steevast in de onderste regionen, maar dat maakt haar niet uit, ze is dan alweer bezig met de volgende wedstrijd.
Ik heb van mijn passie mijn werk gemaakt. Maar was dat niet gelukt, zou ik het nog steeds doen. Want ik moet wel. Het is mijn passie.
Dus ik begrijp het niet zo goed wat je zegt. Wat heeft faalangst met je passie beleven te maken? Of wat ik in mijn openingszin zei? Móet je er dan succes mee hebben?
Ik geef grif toe, zou ik er geen succes mee hebben, dan zou ik not amused zijn. Maar ik zou het nog steeds doen. Ongeacht.
zondag 17 juni 2007 om 21:12
Ik begrijp wat je bedoelt, Evidenza, het klinkt ook niet logisch, niets met je passie doen. Maar dat kan dus wel. Zoals gezegd doe ik het al jaren. Ik hoef er zeker geen succes mee te hebben, er hoeft zelfs helemaal niets mee te gebeuren, als ik maar iets af heb, en daar zit 'm de kneep. De laatste keer dat ik schreef was WEL een groot succes, als in: iedereen die het las vond het geweldig, 'waarom ga je niet schrijven' etc etc. Ja. Inderdaad. Waarom niet. Omdat ik nu niet meer durf. Vroeger schreef ik gewoon, en dat was dus ook helemaal te gek. Maar nu verwacht ik iets van mezelf, en dat heeft me iig langdurig verlamd. Of de passie uitgeblust, want dat kan ook.
Bijzonder overigens om te lezen dat er wedstrijden voor bloemschikken zijn! Nooit geweten! Zo leer ik wel heel erg veel op 1 dag!
Bijzonder overigens om te lezen dat er wedstrijden voor bloemschikken zijn! Nooit geweten! Zo leer ik wel heel erg veel op 1 dag!
zondag 17 juni 2007 om 21:16
Persephone,
Herkenbaar, dat als iemand anders vertelt over zijn problemen, je dan ook de neiging krijgt om hetzelfde te doen (net zoals ik in de buurt van huilende mensen wel kan huilen, maar gewoon vanuit mijzelf niet).
Tegenwoordig kan ik vanuit mezelf wel over problemen beginnen te praten, maar dat heeft de nodige jaren geduurd. Vroeger durfde ik vrienden niet eens zelf op te bellen voor de gezelligheid :$, omdat ik altijd bang was dat ik ze stoorde of ze het misschien niet leuk zouden vinden. Wat mij heeft geholpen is om dit gewoon te benoemen tegenover mensen, die mij vervolgens heel hard uitlachten en zeiden dat ze zelf wel zouden zeggen als ik stoorde. Evenzo met het praten van problemen, dat ze zelf wel mans genoeg waren om te zeggen als ze het gezeur van mij zat waren en dat ik die beslissing niet voor hen hoefde te maken, waarin ze natuurlijk groot gelijk hadden
Kortom, misschien helpt het om eens te zeggen tegen vriendin X dat je het lastig vindt om vanuit jezelf over je problemen te praten. Waarschijnlijk reageert zij alleen maar blij dat ze eens wat terug kan doen voor die keren dat ze bij jou kon uithuilen..
zondag 17 juni 2007 om 21:19
Nou Pers, voor trouwen ben ik ook niet in de wieg gelegd geloof ik ;)
Ik denk dat je qua openstellen al erg op de goeie weg bent, je komt op mij over als iemand die zichzelf goed kent en hard werkt aan 'zelfverbetering,' bij gebrek aan betere bewoording. Lijkt mij een goeie basis voor waardevolle contacten.
zondag 17 juni 2007 om 21:19
En wederom moet ik me bij Evidenza aansluiten.
Maggi,
Ik denk dat voor mij schrijven ook wel een soort passie is. Of nou ja, passie wil ik het niet eens noemen, het is gewoon iets wat ik moet doen en waar ik niet zonder kan. Hoewel ik de faalangst wel herken ( in mijn inner circle is er inmiddels een running gag over Het Boek Dat Maar Niet Af Kwam), herken ik niet dat je iets je passie kan noemen en het dan nooit doet. Of bedoel je dat je het nooit aan iemand laat lezen?
Voor mij is schrijven - lezen is trouwens volgens mij een nog grotere passie dan schrijven in mijn geval - iets wat gewoon MOET. Ik heb er ook mijn werk van gemaakt omdat ik simpelweg niks anders kan. Dat maakt het soms wel moeilijk om ervan te blijven genieten, want werk is uiteindelijk ook gewoon weer werk, maar zou ik niet meer mogen schrijven zou ik rijp zijn voor het gesticht.
Dus wat maakt het een passie? Het feit dat anderen het lezen - wat het dus weer iets maakt waarbij je afhankelijk bent van de buitenwereld? Of gewoon het doen an sich?
Wat is je definitie van passie? (Ik vind zelf passie eigenlijk een beetje een verneukeratieve term, want die impliceert dat het Groots en Meeslepend moet zijn. Wat me bijvoorbeeld positief opviel in het relaas van Evidenza is dat ze bloemschikken als voorbeeld noemde, waardoor ik denk dat haar definitie van passie dichter in de buurt van de mijne komt. Ik heb de indruk dat veel mensen "passie" zien als iets wat per definitie erkenning van de buitenwereld moet opleveren, wat gelijk de vele mensen met "acteren, zingen, schrijven, dansen, etcetera" als passie verklaart. Heb nog nooit iemand horen zeggen dat boekhouden zijn passie was, bijvoorbeeld.)
Maggi,
Ik denk dat voor mij schrijven ook wel een soort passie is. Of nou ja, passie wil ik het niet eens noemen, het is gewoon iets wat ik moet doen en waar ik niet zonder kan. Hoewel ik de faalangst wel herken ( in mijn inner circle is er inmiddels een running gag over Het Boek Dat Maar Niet Af Kwam), herken ik niet dat je iets je passie kan noemen en het dan nooit doet. Of bedoel je dat je het nooit aan iemand laat lezen?
Voor mij is schrijven - lezen is trouwens volgens mij een nog grotere passie dan schrijven in mijn geval - iets wat gewoon MOET. Ik heb er ook mijn werk van gemaakt omdat ik simpelweg niks anders kan. Dat maakt het soms wel moeilijk om ervan te blijven genieten, want werk is uiteindelijk ook gewoon weer werk, maar zou ik niet meer mogen schrijven zou ik rijp zijn voor het gesticht.
Dus wat maakt het een passie? Het feit dat anderen het lezen - wat het dus weer iets maakt waarbij je afhankelijk bent van de buitenwereld? Of gewoon het doen an sich?
Wat is je definitie van passie? (Ik vind zelf passie eigenlijk een beetje een verneukeratieve term, want die impliceert dat het Groots en Meeslepend moet zijn. Wat me bijvoorbeeld positief opviel in het relaas van Evidenza is dat ze bloemschikken als voorbeeld noemde, waardoor ik denk dat haar definitie van passie dichter in de buurt van de mijne komt. Ik heb de indruk dat veel mensen "passie" zien als iets wat per definitie erkenning van de buitenwereld moet opleveren, wat gelijk de vele mensen met "acteren, zingen, schrijven, dansen, etcetera" als passie verklaart. Heb nog nooit iemand horen zeggen dat boekhouden zijn passie was, bijvoorbeeld.)
Am Yisrael Chai!
zondag 17 juni 2007 om 21:27
Hmmm, nu ik mijn eigen posting terug lees denk ik dat het venijn hem in de staart zit. Wat verstaan jullie onder passie? Ik denk, alle reacties zo lezende, dat dat een belangrijke vraag is. Niet dat ik de wijsheid in pacht heb verder, maar al jullie verhalen komen op mij over alsof jullie allemaal zoekende zijn en van buiten naar binnen werken.
En ik ben eigenlijk verdomd blij dat ik bij mezelf bemerk dat ik dat herken, maar dan wel heel duidelijk als iets van "vroeger". Goh, wie had dat gedacht
.
En ik ben eigenlijk verdomd blij dat ik bij mezelf bemerk dat ik dat herken, maar dan wel heel duidelijk als iets van "vroeger". Goh, wie had dat gedacht
.
Am Yisrael Chai!
zondag 17 juni 2007 om 21:33
fashionvictim, de betekenis van het woord 'passie' zoals ik het hier gebruik, is voor mij iets waarvan ik weet dat het dat ene ding is waar ik dolblij van word, waarvan ik zonder enige gene durf te zeggen dat ik het kan en dat ik er altijd mee bezig ben, al is het maar in mijn hoofd... Ik hou ook niet van het woord, trouwens, maar het werd een paar pagina's terug genoemd, ik haakte in op een post. Misschien is 'doel' of 'thrill' van Tubbetje een betere omschrijving? Kortom, ik kan inderdaad duidelijk zonder, maar ik leef dan niet optimaal...
En dan komen we bij een stukje selfloathing e.d. waar ik liever niet op door ga.
En dan komen we bij een stukje selfloathing e.d. waar ik liever niet op door ga.
zondag 17 juni 2007 om 21:33
Helemaal geinspireerd door dit topic heb ik zojuist een rondje door de wijk gelopen, daarbij aandachtig lettend op mijn omgeving. Wat een mooie bloemetjes allemaal. Onderweg ben ik gestopt bij een zweefcentrum bij mij in de buurt, en heb ik twee foldertjes gehaald over mediteren en zijnstherapie. Ook werd er nog even met mij geflirt door een jongetje van half mijn leeftijd.
Ik merk wel dat je je heel goed voelt van gewoon een beetje lopen en om je heen kijken.
Ik merk wel dat je je heel goed voelt van gewoon een beetje lopen en om je heen kijken.
zondag 17 juni 2007 om 21:41
Over dat schrijven: ik "moet" nu schrijven voor mijn werk. Maar daar ervaar ik nooit passie (flow) in, integendeel. Op zich kan ik er na een tijdje wel inkomen in de zin dat je dan helemaal in een gedachtengang zit. Maar meestal vind ik het een tamelijk frustrerend proces. En echt heel blij word ik er ook nooit van (ja als het af is, zodat ik er weer mee kan stoppen). Ik ervaar meer passie bij dingen die me makkelijk afgaan, zoals dansen. Dat het als het ware vanzelf gaat.
