Relaties
alle pijlers
Niet alleen maar wel eenzaam
zondag 17 juni 2007 om 10:58
Hallo allemaal,
ik heb de behoefte om mijn verhaal met jullie te delen. Ik ben zo iemand waar iedereen altijd over zegt 'jij hebt alles zo goed voor elkaar'. Voor de buitenwereld lijkt dat misschien ook wel zo; ik heb een jarenlange relatie, een afgeronde WO opleiding, een succesvol eigen bedrijf, een prachtig eigen huis, aantal goede vriendinnen en vrienden en een hoop kennissen. Daarnaast heb ik een actief sociaal leven waarin ik veel onderneem, ben ik gezond en sport ik regelmatig. Kortom; zo op het oog inderdaad alles voor elkaar. En toch voel ik me niet zo gelukkig als ik zou 'moeten' of kunnen zijn. Ik twijfelde waar ik dit onderwerp zou posten, maar heb toch gekozen voor deze pijler omdat het zwaartepunt ligt bij het feit dat ik me zeer regelmatig eenzaam voel, ondanks dat ik zoals gezegd een hoop echt lieve en fijne mensen om me heen heb. Ik heb al eerder gesprekken gehad met zowel een psychotherapeut als een coach. Hier heb ik in zoverre veel aan gehad dat ik een hoop wijzer ben geworden over mezelf, maar feit blijft dat ik me alsnog regelmatig erg eenzaam kan voelen. Ik weet van mezelf dat ik een 'thrill seeker' ben en in de kern behoefte heb aan 'groots en meeslepend' en 'instant gratification'. Maar ik weet ook dat me dat niet gelukkig gaat maken, dus ik probeer mijn geluk te zoeken in alles wat ik wel heb en in de kleine dingen. Dat gaat me echter helemaal niet makkelijk af. Realiseer me dat het moeilijk is om mijn gevoelens zo in een nutshell samen te vatten; misschien komt het verwend en/of onsamenhangend over maar ik sta erg open voor jullie reacties. Dank je wel alvast.
ik heb de behoefte om mijn verhaal met jullie te delen. Ik ben zo iemand waar iedereen altijd over zegt 'jij hebt alles zo goed voor elkaar'. Voor de buitenwereld lijkt dat misschien ook wel zo; ik heb een jarenlange relatie, een afgeronde WO opleiding, een succesvol eigen bedrijf, een prachtig eigen huis, aantal goede vriendinnen en vrienden en een hoop kennissen. Daarnaast heb ik een actief sociaal leven waarin ik veel onderneem, ben ik gezond en sport ik regelmatig. Kortom; zo op het oog inderdaad alles voor elkaar. En toch voel ik me niet zo gelukkig als ik zou 'moeten' of kunnen zijn. Ik twijfelde waar ik dit onderwerp zou posten, maar heb toch gekozen voor deze pijler omdat het zwaartepunt ligt bij het feit dat ik me zeer regelmatig eenzaam voel, ondanks dat ik zoals gezegd een hoop echt lieve en fijne mensen om me heen heb. Ik heb al eerder gesprekken gehad met zowel een psychotherapeut als een coach. Hier heb ik in zoverre veel aan gehad dat ik een hoop wijzer ben geworden over mezelf, maar feit blijft dat ik me alsnog regelmatig erg eenzaam kan voelen. Ik weet van mezelf dat ik een 'thrill seeker' ben en in de kern behoefte heb aan 'groots en meeslepend' en 'instant gratification'. Maar ik weet ook dat me dat niet gelukkig gaat maken, dus ik probeer mijn geluk te zoeken in alles wat ik wel heb en in de kleine dingen. Dat gaat me echter helemaal niet makkelijk af. Realiseer me dat het moeilijk is om mijn gevoelens zo in een nutshell samen te vatten; misschien komt het verwend en/of onsamenhangend over maar ik sta erg open voor jullie reacties. Dank je wel alvast.
zondag 17 juni 2007 om 19:25
Heel lullig, maar door dit topic realiseer ik me maar weer eens hoe gelukkig ik ben. Ik leid precies het leven dat ik wil leiden. En ik prijs mijzelf zeer gelukkig dat ik wéét wat mij gelukkig maakt, en dat ik niet benauwd ben om daarbij tegen de stroom in te zwemmen.
Workinggirl en Persephone, jullie hebben het beiden over de dingen die je doet en jezelf zijn. En de enorme contradictie die daar speelt. Maar als je al zo lang doet wat je doet, ben je dat óók. Toch?
En hoe kun je nou verwachten dat "nieuwe mensen" blijven hangen? Die zijn net als jij altijd weer op zoek naar nieuwe mensen. En als het onaangenaam wordt, zijn ze zeker weg.
Workinggirl en Persephone, jullie hebben het beiden over de dingen die je doet en jezelf zijn. En de enorme contradictie die daar speelt. Maar als je al zo lang doet wat je doet, ben je dat óók. Toch?
En hoe kun je nou verwachten dat "nieuwe mensen" blijven hangen? Die zijn net als jij altijd weer op zoek naar nieuwe mensen. En als het onaangenaam wordt, zijn ze zeker weg.
zondag 17 juni 2007 om 19:29
Ja ja ja Persephone! Herkenning alom in jouw stukje over dat je het niet speelt maar dat je alleen dat laat zien! Ook ik word aangetrokken door mensen die misschien niet per definitie goed voor mij zijn.
Tubbetje: dat bedoelde ik met dat ik zoveel meer nodig lijk te hebben dan anderen. Ik krijg vaak complimenten, maar dat vind ik dan weer zo 'normaal' dat die niet echt bij me binnen komen. Dat is een soort van standaard gegeven ofzo (klinkt raar, I know). Hoewel ik een gelukkige jeugd heb gehad heb ik net als Persephone niet goed geleerd om met gevoelens om te gaan. Niet dat het niet warm of liefdevol was, maar ook ik ben steeds gestimuleerd om het beste uit mezelf te halen. En dat is wat ik heb gedaan, presteren naar kunnen. Ik kon (en kan) veel dus dan mocht dat er ook wel uitkomen. Als je gewend bent om tienen te halen, dan kan een 8 (hoewel nog steeds een goede prestatie) wat schrieltjes afsteken.
Blijerdanblij: ben ik inderdaad zo streng voor mezelf? Ik denk dat je gelijk hebt. Ik maak het mezelf niet makkelijk, maar dat hoeft ook niet toch. Ik wil het gevoel hebben dat ik alles uit mezelf heb gehaald wat er in zit. En toch levert dat niet de gewenste bevrediging op. Wat betreft je laatste opmerking over vrienden; natuurlijk wil ik dat mijn vrienden van me houden zoals ik ben. Dat doen ze ook, want dat 'toffe' dat is ook een wezenlijk onderdeel van mij. Wat het ergste is wat mij zou kunnen overkomen? Moeilijke vraag;maar ik denk dat het antwoord daarop 'afwijzing' zou kunnen zijn. Moeilijk te verkroppen.
Tubbetje: dat bedoelde ik met dat ik zoveel meer nodig lijk te hebben dan anderen. Ik krijg vaak complimenten, maar dat vind ik dan weer zo 'normaal' dat die niet echt bij me binnen komen. Dat is een soort van standaard gegeven ofzo (klinkt raar, I know). Hoewel ik een gelukkige jeugd heb gehad heb ik net als Persephone niet goed geleerd om met gevoelens om te gaan. Niet dat het niet warm of liefdevol was, maar ook ik ben steeds gestimuleerd om het beste uit mezelf te halen. En dat is wat ik heb gedaan, presteren naar kunnen. Ik kon (en kan) veel dus dan mocht dat er ook wel uitkomen. Als je gewend bent om tienen te halen, dan kan een 8 (hoewel nog steeds een goede prestatie) wat schrieltjes afsteken.
Blijerdanblij: ben ik inderdaad zo streng voor mezelf? Ik denk dat je gelijk hebt. Ik maak het mezelf niet makkelijk, maar dat hoeft ook niet toch. Ik wil het gevoel hebben dat ik alles uit mezelf heb gehaald wat er in zit. En toch levert dat niet de gewenste bevrediging op. Wat betreft je laatste opmerking over vrienden; natuurlijk wil ik dat mijn vrienden van me houden zoals ik ben. Dat doen ze ook, want dat 'toffe' dat is ook een wezenlijk onderdeel van mij. Wat het ergste is wat mij zou kunnen overkomen? Moeilijke vraag;maar ik denk dat het antwoord daarop 'afwijzing' zou kunnen zijn. Moeilijk te verkroppen.
zondag 17 juni 2007 om 19:31
Ik kan enkel voor mijzelf antwoorden natuurlijk. Ik speel geen rol, ik houd enkel iets achter. Verder heb ik al veel ideeen losgelaten over hoe alles moet zijn (toen ik 17 was had ik het voor ogen: rijk, groot huis, vette wagen, want ik zou cardiologie gaan studeren). Ik zit niet in het wereldje waar Workinggirl in zit en wil daar ook niet in zitten. De intellectuele wereld is mijn wereldje wel en niet. Wel omdat ik hou van nadenken, filosoferen (hell, ik studeer het niet voor niets:P), ik hoef ook geen rol te spelen want ik bén nu eenmaal een denker. Niet, omdat het zo vol zit met opgeklopte ego's aan de Prozac.
Voor de rest ben ik dus zwaar zoekende. Ik wéét niet wat mij gelukkig maakt en vind het vervelend een complex persoon te zijn. Ik heb globale ideeen van geluk maar zoals elk ander moet ik ernaar op zoek. De een vindt het eerder dan de ander, en wellicht vind ik het nooit. Of besef ik op mijn 70ste dat ik wél gelukkig was:D
Ik laat geen mensen vallen. Dat ligt niet in mijn aard. Dus verwachtte ik dat ook andersom niet.
zondag 17 juni 2007 om 19:32
Ik weet misschien hoe het komt dat je die thrills nodig hebt. Er is aangetoond dat je door bijvoorbeeld uit een vliegtuig te springen je tijdelijk heel fantastisch voelt, maar er is tevens aangetoond dat je dat na verloop van tijd weer verliest, als je echter met mediteren begint en volhardt dan kun je dit gevoel bijna permanent krijgen.
Ik mediteer nu al heel erg lang, -dan heb ik het over meer dan 10 jaar- en ik heb er inderdaad een soort gelukzalig gevoel door gekregen. Het duurde wel heel erg lang voordat dit eindelijk begon te werken, het valt ook niet mee om iedere dag te mediteren, tegenwoordig hou ik het bij door dingen meditatief te doen en bijvoorbeeld meditatief te lopen.
Ik mediteer nu al heel erg lang, -dan heb ik het over meer dan 10 jaar- en ik heb er inderdaad een soort gelukzalig gevoel door gekregen. Het duurde wel heel erg lang voordat dit eindelijk begon te werken, het valt ook niet mee om iedere dag te mediteren, tegenwoordig hou ik het bij door dingen meditatief te doen en bijvoorbeeld meditatief te lopen.
zondag 17 juni 2007 om 19:34
Misschien kan het ook zijn dat je door je opvoeding hebt geleerd beloning uit te stellen. Eerst had werken voor een 10, dan pas genieten. Vervolgens blijkt dat na het harde werken de beloning uit blijft. Ofwel omdat je jezelf de beloning niet gunt (het was maar een 8) of omdat er geen pot met goud blijkt te zijn aan het eind van de regenboog. Er is helemaal geen beloning, alleen het harde werken. De enige beloning die er is is wat waarderende opmerkingen van andere mensen die je niks doen, en het harde werken zelf waar je blijkbaar niet genoeg bevrediging uithaalt.
Misschien tijd om iets anders te gaan doen wat wel snel een beloning oplevert? Bijvoorbeeld gewoon omdat je het leuk vind? Zonder dat je eerst een prestatie moet leveren?
Misschien tijd om iets anders te gaan doen wat wel snel een beloning oplevert? Bijvoorbeeld gewoon omdat je het leuk vind? Zonder dat je eerst een prestatie moet leveren?
zondag 17 juni 2007 om 19:38
Goh Tubbetje; ik denk beide, de combinatie er van. Dus in eerste instantie voor mezelf, maar daarna ervaar ik nog een thrill als ik het deel met de buitenwereld.
Evidenza: niet lullig hoor, ik ben oprecht blij voor je.
Persephone: ik heb dat ook. Ik verwacht veel van mezelf en geef ook veel en verwacht dat daarom ook terug
Het is trouwens niet zo dat ik in 1 bepaalde 'scene-tje' zit. Ik heb veel interesses en beweeg me in veel verschillende kringen. Maar eigenlijk maakt het niet uit, want in de zeer uiteenlopende groepen die ik heb leren kennen herken ik en soort van structuur die je vrijwel overal overheen kan leggen.
Evidenza: niet lullig hoor, ik ben oprecht blij voor je.
Persephone: ik heb dat ook. Ik verwacht veel van mezelf en geef ook veel en verwacht dat daarom ook terug
Het is trouwens niet zo dat ik in 1 bepaalde 'scene-tje' zit. Ik heb veel interesses en beweeg me in veel verschillende kringen. Maar eigenlijk maakt het niet uit, want in de zeer uiteenlopende groepen die ik heb leren kennen herken ik en soort van structuur die je vrijwel overal overheen kan leggen.
zondag 17 juni 2007 om 19:42
zondag 17 juni 2007 om 19:43
Uiteindelijk gaat het om faalangst denk ik. Iig bij mij. Ik ben heel bang om afgewezen te worden als ik mezelf helemaal laat zien.
Een vriendin van me vertelt openlijk bij eerste ontmoetingen over haar peniekstoornissen en depressies. En guess what: mensen waarderen haar daarom en blíjven. Ze vinden er warmte en openheid. Mensen komen naar mij als ze een sterk rationeel advies nodig hebben, als ze iets geregeld willen zien, als ze uit willen gaan, om een soort van bewondering. Mannen zijn snel in de ban van mij, wellicht door het mysterieuze. Maar weet je: mensen komen níet bij mij voor warmte. Ook de mannen die ik aantrek wellicht niet. Terwijl ik het wél te geven heb, weet alleen niet hoe.
Een vriendin van me vertelt openlijk bij eerste ontmoetingen over haar peniekstoornissen en depressies. En guess what: mensen waarderen haar daarom en blíjven. Ze vinden er warmte en openheid. Mensen komen naar mij als ze een sterk rationeel advies nodig hebben, als ze iets geregeld willen zien, als ze uit willen gaan, om een soort van bewondering. Mannen zijn snel in de ban van mij, wellicht door het mysterieuze. Maar weet je: mensen komen níet bij mij voor warmte. Ook de mannen die ik aantrek wellicht niet. Terwijl ik het wél te geven heb, weet alleen niet hoe.
zondag 17 juni 2007 om 19:48
Ik weet niet of een beloning per se groter is als je ergens voor moet vechten. Als je alleen maar vecht en het niet leuk vindt... En wat is dan de beloning? Je moet wel zeker zijn dat er een beloning komt als je vecht.
Iets wat meteen belonend is. Bij mij is dat dansen. Zodra ik dat ga doen, heb ik plezier. Ik hoef daar niet voor te vechten. Ik hoef mezelf ook nooit te motiveren om naar de les te gaan. Ik heb namelijk meestal gewoon zin om er heen te gaan, omdat ik me er alvast op verheug. En als ik een dag geen zin heb, ga ik gewoon niet.
zondag 17 juni 2007 om 19:53
Meditatie lijkt het sleutelwoord. Ga ik zeker mee aan de slag. Ik ga natuurlijk google-en maar als iemand alvast wat handvaten kan geven voor beginners...?
Persephone: afwijzing indeed, dat zei ik ook al. Ik ben daar ook echt heel gevoelig voor. Ik kan ook afwijzing lezen in iets wat helemaal geen afwijzing is. Stom.
Ik herken veel in je over waarom mensen naar je toekomen. Bij mij ook als er iets geregeld moet worden, men hulp/advies nodig heeft, op stap wil, zin heeft in fun etc.
Even iets anders: ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst echt gehuild heb. Ik zou wel willen hoor, maar kan het niet.
Tubbetje: ik had dat vroeger ook met een hele hoop dingen. Nu vind ik het bijvoorbeeld wel in sporten; de beloning is dat ik me goed voel. Maar ondanks dat ik dat weet verheug ik me er niet heel erg op. Terwijl ik er van baal als ik niet ga. Maar dat werkt dan toch anders.
Persephone: afwijzing indeed, dat zei ik ook al. Ik ben daar ook echt heel gevoelig voor. Ik kan ook afwijzing lezen in iets wat helemaal geen afwijzing is. Stom.
Ik herken veel in je over waarom mensen naar je toekomen. Bij mij ook als er iets geregeld moet worden, men hulp/advies nodig heeft, op stap wil, zin heeft in fun etc.
Even iets anders: ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst echt gehuild heb. Ik zou wel willen hoor, maar kan het niet.
Tubbetje: ik had dat vroeger ook met een hele hoop dingen. Nu vind ik het bijvoorbeeld wel in sporten; de beloning is dat ik me goed voel. Maar ondanks dat ik dat weet verheug ik me er niet heel erg op. Terwijl ik er van baal als ik niet ga. Maar dat werkt dan toch anders.
zondag 17 juni 2007 om 19:53
Als het je om de thrill gaat, moet je deze opzoeken. Het zou kunnen dat je een thrill kreeg van het naar een doel toewerken, en dat je nu je dat doel bereikt hebt daarom de thrill weg is. Dan is het zaak om jezelf een nieuw doel te stellen.
Het kan ook zijn dat je niet genoeg thrills in je leven hebt (ook al lijkt dat voor de buitenwereld wel zo). Dan moet je allemaal spannende dingen gaan doen. Gevaar daarbij is dat je eraan verslaafd kan raken, en dan steeds meer en meer wilt. En je daardoor weer ongelukkig wordt.
Je kunt je ook proberen aan te wennen met minder thrills toe te kunnen. Dat het een kwestie is van te leren wennen aan een rustig leventje.
Als het je echter gaat om de aandacht dan is een andere aanpak geboden. Ofwel moet je zorgen dat je meer aandacht krijgt. Ga op een toneelcursus of zoiets. Ofwel geeft de aandacht je niet wat je werkelijk zoekt, namelijk liefde.
zondag 17 juni 2007 om 19:57
zondag 17 juni 2007 om 20:00
Als je geest zo onrustig is, kun je het best een cursus doen. Op eigen kracht ging het mij echt niet.
Ik kan ook niet huilen. Enkel met alcohol/benzodiazepines op, en dat telt natuurlijk niet. Een heel scala aan botten gebroken toen ik jong was, maar nooit gehuild. Ik mocht het niet van mezelf en mijn vader noemde me dan aansteller. Oh, dat klinkt net alsof ik hem iets kwalijk neem, maar dat is helemaal niet zo. Het is een heel lieve vader namelijk, alleen heeft hij zich gewoon gedragen zoals hij was.
Ik heb mij wel opengesteld hoor. Bij één man. Die ook door mij werd aangetrokken om mijn uiterlijk en mijn gekkigheden/zogenaamde wijsheden. Hij wilde wél meer van mij zien, en nu na twee jaar knipperlichten verwijt hij me nog steeds zo ongelooflijk zelfstandig te zijn en hem nooit te laten delen in mijn wereldje. Bij hem heb ik tranen met tuiten gehuild, met zelfmoord gedreigd, een stortvloed aan tranen was ik. Pathetisch. Extra moeilijk omdat ik me vies voelde na zo'n jankbui en openstelling van mijn verdriet.
zondag 17 juni 2007 om 20:01
Dat heb ik aan den lijve ondervonden, dat spanning verslavend kan zijn. Zeker als je daar gevoelig voor bent, zoals ik. Misschien zou ik iets moeten zoeken waarvan ik weet dat ik het eigenlijk niet kan, zodat als het me uiteindelijk wel lukt de beloning ook des te groter is. Maar nee, terwijl ik het zo opschrijf vind ik het al een redelijk stupide stelling. Dat is alleen maar mezelf kwellen en daar moet ik eens mee ophouden.
Van sporten kan ik wel echt een endorfine kick krijgen. Meestal pas achteraf en niet tijdens. Maar daar ben ik ooit in doorgeschoten, waarna ik helemaal ben gestopt. Ik probeer het nu weer te doseren en dat lukt aardig hoewel ik altijd alert moet blijven. Dat heb ik dus met meer dingen, dat ik mezelf graag wil verliezen omdat ik me dan 'alive' voel, maar tegelijkertijd is het niet goed voor me. Je kan in ieder geval niet van mij zeggen dat ik het allemaal niet heb geprobeerd
.
Van sporten kan ik wel echt een endorfine kick krijgen. Meestal pas achteraf en niet tijdens. Maar daar ben ik ooit in doorgeschoten, waarna ik helemaal ben gestopt. Ik probeer het nu weer te doseren en dat lukt aardig hoewel ik altijd alert moet blijven. Dat heb ik dus met meer dingen, dat ik mezelf graag wil verliezen omdat ik me dan 'alive' voel, maar tegelijkertijd is het niet goed voor me. Je kan in ieder geval niet van mij zeggen dat ik het allemaal niet heb geprobeerd
.
zondag 17 juni 2007 om 20:02
Volgens het boeddhisme ken je enkel geluk als je loslaat. Dat bereik je door mediteren. Je kunt een einzelganger zijn, maar dan nóg richt je je voornamelijk naarbuiten. Mediatie is pellen tot je bij je diepste innerlijk komt. Klinkt ook veel te zweverig voor míj, maar het is ook gewoon wetenschappelijk te verklaren. Je maakt zelfs meer neuronen aan schijnt en natuurlijke geluksstofjes. Het gaat ook om acceptatie van het zijn en in het nú leven ipv in de toekomst of in het verleden. Dus ik denk dat het je wel gelukkig maakt ja.
zondag 17 juni 2007 om 20:06
Ja het is echt zo, alleen moet je het heel erg lang doen voordat je dit gevoel krijgt. Vergelijk het met het gevoel wat je hebt na sporten daar lijkt het erg veel op. Ik heb een boekje gelezen waar dat in stond beschreven met wat wetenschappelijke uitleg erover.
Het gaat om dit boekje:
link naar meditatie boekje
zondag 17 juni 2007 om 20:16
Je zou eens kunnen proberen om het liggend te doen, ik kan het ook niet zittend maar liggend was nooit een probleem, ik begon heel kort en werd in het begin bijna gek van de storm in m'n hoofd die ontstond want in het begin word je je opeens bewust van alles wat er in de je hoofd omgaat.
Maar langzaam maar zeker gaat de knop om, zelfs bij mij is dat gelukt.
Van dat niet mogen huilen dat herken ik. Zo ben ik opgevoed, heb jarenlang verdrongen gevoelens gehad van binnen, ik heb het mijn ouders lang verweten maar sinds ik er helemaal niet meer aan denk gaat het beter. Loslaten is inderdaad het sleutelwoord en iets wat wij in deze tijd o zo moeilijk vinden.
We denken namelijk bepaalde dingen onder controle te hebben omdat dingen zo fantastisch goed geregeld zijn in Nederland, maar in feite is het allemaal niet echt, als we dood gaan is er namelijk alleen nog hetgeen over waar we mee denken -tenminste dat geloof ik dan heel sterk- je kan je huis en je bezittingen en je fantastische baan niet meenemen als je dood bent. Maar wel de liefde die je deelde met andere mensen bijvoorbeeld, de herinnering daaraan.
Voor mij is alleen realistisch wat ik denk en mijn omgang/interactie met andere mensen, alles eromheen kan nog zo leuk zijn maar is in feite ondergeschikt.
Ik merk ook erg de reactie van anderen mensen, ze lachen vaak naar me, vaak zonder dat ik zelf lach maar mijn gezicht zal er vast wel vrolijk uitzien denk ik dan.
zondag 17 juni 2007 om 20:16
zondag 17 juni 2007 om 20:17
Je moet er dan voor zorgen dat beloningen wel beloningen blijven. Ik heb daar zelf ook last van. Als je heel vaak iets doet wat je leuk vindt, gaat het je minder doen. Het helpt om jezelf te wennen aan afwisseling in je leven, dat je zeg maar cycli ervaart. Bijvoorbeeld als ik mijn vriend een paar dagen niet zie verlang ik heel erg naar hem waardoor ik extra geniet als ik hem weer zie. Door jezelf minder te geven dan je zou willen geniet je extra wanneer je het weer volop krijgt. Als je dat met alles zo doet geniet je meer van de dingen die je fijn vindt.Van sporten kan ik wel echt een endorfine kick krijgen. Meestal pas achteraf en niet tijdens. Maar daar ben ik ooit in doorgeschoten, waarna ik helemaal ben gestopt. Ik probeer het nu weer te doseren en dat lukt aardig hoewel ik altijd alert moet blijven. Dat heb ik dus met meer dingen, dat ik mezelf graag wil verliezen omdat ik me dan 'alive' voel, maar tegelijkertijd is het niet goed voor me. Je kan in ieder geval niet van mij zeggen dat ik het allemaal niet heb geprobeerd
Echter, mediteren lijkt me ook wel wat. Ik heb dat zelf eigenlijk nog nooit serieus geprobeerd (ben ik te ongeduldig voor). Misschien dat dat genieten dan langer aanhoudt.
zondag 17 juni 2007 om 20:22
Een flirt is ook oppervlakkig, en waar het hier omgaat is meer diepgang te creeeren. Joh, ik heb elke week een paar flirts ;) Aan aandacht geen gebrek hier iig.
Angelica, dat heb ik toch ook wel vaak. Dat mensen naar me lachen. Me aanspreken. Dat ben ik kennelijk tóch in staat een liefdevolle expressie aan mijn gezicht te geven. Ik lach ook steeds vaker zélf naar mensen.
Tub, als je tien dagen kunt vrijmaken is die Vipassana mediatietechniek misschien iets voor je. Je verblijft er tien dagen en elke dag leer je dieper te gaan. Ik vond het wel heel erg moeilijk.
zondag 17 juni 2007 om 20:25
Tub: vinnik helemaal niet zo gek wat je daar zegt. Mezelf minder te geven dan ik eigenlijk wel zou willen. Maarrr (er is altijd een maar): doe ik dat niet eigenlijk al? Ik zou veel meer willen, bijvoorbeeld die heerlijke flirt waar Icter het over heeft, maar dat doe ik dus juist allemaal niet omdat ik denk daar achteraf alleen maar een kater aan over te houden. Want geloof me maar dat ik er behoefte aan heb, aan dingen die niet verstandig zijn. Misschien denk ik te veel in termen van prestatie-beloning of wat een bepaalde actie me zou opleveren, ben ik te calculerend bezig.
zondag 17 juni 2007 om 20:28
Je komt mij ook over als een heel liefdevol persoon, een beschadigd liefdevol persoon, dat dan natuurlijk wel weer. Maar dat maakt jou op zich niet een minder liefdevol persoon. Het is zo zwaar om de bagage van je leven achter je aan te slepen dat is zo vermoeiend vind je niet?
Ik ben blij om te horen dat je steeds vaker zelf naar mensen lacht dat is een goed teken. Van veel lachen word je ook vanzelf wel een gelukkiger mens, dat geloof ik tenminste van wel.
zondag 17 juni 2007 om 20:31
Daar geloof ik ook wel in. Ik trek ook veel mensen aan, ook op het eerste gezicht. Maar ik wantrouw mensen nogal snel. Ik heb daar al eerder een topic over geopend trouwens. Ik ben bang mezelf te geven aan iemand die enkel een klein beetje van me wil, snap je? Juist omdát het voor mij zo'n opgaaf is, wil ik het niet te snel doen (nu klink ik net als een maagd dat zichzelf niet wil geven aan zomaar een kerel uit de kroeg:D). Meeste mensen die ik ken dóen het gewoon, maar ik heb het gevoel zoveel te kunnen verliezen. Waarschijnlijk baart oefening ook in deze kunst, maar helemaal overtuigd ben ik nog niet.
