Relaties
alle pijlers
Niet alleen maar wel eenzaam
zondag 17 juni 2007 om 10:58
Hallo allemaal,
ik heb de behoefte om mijn verhaal met jullie te delen. Ik ben zo iemand waar iedereen altijd over zegt 'jij hebt alles zo goed voor elkaar'. Voor de buitenwereld lijkt dat misschien ook wel zo; ik heb een jarenlange relatie, een afgeronde WO opleiding, een succesvol eigen bedrijf, een prachtig eigen huis, aantal goede vriendinnen en vrienden en een hoop kennissen. Daarnaast heb ik een actief sociaal leven waarin ik veel onderneem, ben ik gezond en sport ik regelmatig. Kortom; zo op het oog inderdaad alles voor elkaar. En toch voel ik me niet zo gelukkig als ik zou 'moeten' of kunnen zijn. Ik twijfelde waar ik dit onderwerp zou posten, maar heb toch gekozen voor deze pijler omdat het zwaartepunt ligt bij het feit dat ik me zeer regelmatig eenzaam voel, ondanks dat ik zoals gezegd een hoop echt lieve en fijne mensen om me heen heb. Ik heb al eerder gesprekken gehad met zowel een psychotherapeut als een coach. Hier heb ik in zoverre veel aan gehad dat ik een hoop wijzer ben geworden over mezelf, maar feit blijft dat ik me alsnog regelmatig erg eenzaam kan voelen. Ik weet van mezelf dat ik een 'thrill seeker' ben en in de kern behoefte heb aan 'groots en meeslepend' en 'instant gratification'. Maar ik weet ook dat me dat niet gelukkig gaat maken, dus ik probeer mijn geluk te zoeken in alles wat ik wel heb en in de kleine dingen. Dat gaat me echter helemaal niet makkelijk af. Realiseer me dat het moeilijk is om mijn gevoelens zo in een nutshell samen te vatten; misschien komt het verwend en/of onsamenhangend over maar ik sta erg open voor jullie reacties. Dank je wel alvast.
ik heb de behoefte om mijn verhaal met jullie te delen. Ik ben zo iemand waar iedereen altijd over zegt 'jij hebt alles zo goed voor elkaar'. Voor de buitenwereld lijkt dat misschien ook wel zo; ik heb een jarenlange relatie, een afgeronde WO opleiding, een succesvol eigen bedrijf, een prachtig eigen huis, aantal goede vriendinnen en vrienden en een hoop kennissen. Daarnaast heb ik een actief sociaal leven waarin ik veel onderneem, ben ik gezond en sport ik regelmatig. Kortom; zo op het oog inderdaad alles voor elkaar. En toch voel ik me niet zo gelukkig als ik zou 'moeten' of kunnen zijn. Ik twijfelde waar ik dit onderwerp zou posten, maar heb toch gekozen voor deze pijler omdat het zwaartepunt ligt bij het feit dat ik me zeer regelmatig eenzaam voel, ondanks dat ik zoals gezegd een hoop echt lieve en fijne mensen om me heen heb. Ik heb al eerder gesprekken gehad met zowel een psychotherapeut als een coach. Hier heb ik in zoverre veel aan gehad dat ik een hoop wijzer ben geworden over mezelf, maar feit blijft dat ik me alsnog regelmatig erg eenzaam kan voelen. Ik weet van mezelf dat ik een 'thrill seeker' ben en in de kern behoefte heb aan 'groots en meeslepend' en 'instant gratification'. Maar ik weet ook dat me dat niet gelukkig gaat maken, dus ik probeer mijn geluk te zoeken in alles wat ik wel heb en in de kleine dingen. Dat gaat me echter helemaal niet makkelijk af. Realiseer me dat het moeilijk is om mijn gevoelens zo in een nutshell samen te vatten; misschien komt het verwend en/of onsamenhangend over maar ik sta erg open voor jullie reacties. Dank je wel alvast.
zondag 17 juni 2007 om 17:42
Ik sluit me weer bij Evidenza aan. Volgens mij is er 1 ding waar je niet blij mee bent en durf je dat niet aan jezelf toe te geven. Aan je eerdere reacties te zien is het je relatie, maar wellicht is het ook je werk, dat kan je alleen zelf bepalen als je eerlijk bent naar jezelf.
Ik heb ook het idee dat je op de vlucht bent, en waarschijnlijk ben je op de vlucht voor dat wat je ongelukkig maakt maar wat niet mag van jezelf.
Mij heeft het overigens enorm geholpen om te gaan shrinken toen ik ongeveer zat waar jij nu zit. Het feit dat het je zo emotioneel maakt zou kunnen betekenen dat je nu wel baat hebt bij therapie. Ik heb daar jarenlang tegenaan gehikt omdat ik het eigenlijk maar voor losers vond, zo'n shrink. Maar toen ik er eenmaal voor ging heeft het me ook echt geholpen.
Am Yisrael Chai!
zondag 17 juni 2007 om 17:43
Hey Persephone; zit nu met mistige ogen maar toch hardop te lachen hier in m'n eentje. Zie het helemaal voor me, met die Pradalaarzen. Zeer herkenbaar, had ik ook kunnen zijn. Het toverwoord is inderdaad balans. En die is bij mij nog ver te zoeken.
Evidenza; ergens vind ik mezelf ook geweldig, vergis je niet (
). Dan kan ik in een vlaag van grootheidswaanzin echt denken dat ik het heel veel beter heb gedaan dan het 'volk' (oei oei). Om daarna weer een reality check te doen en me te realiseren dat al die anderen gewoon wel simpelweg gelukkig zijn, zonder die grootse behoeften die ik heb. En dan kom ik er dus als loser uit. Sta je dan met je Prada's (geef persoonlijk de voorkeur aan Miu Miu wat dat aangaat) lekker tof doch hoogst ongelukkig te zijn... Wijze woorden overigens weer, over dat eendimensionale. Ik probeer overigens wel steeds meer van mijn echte ik te laten zien, maar dat gaat niet van harte. Heb mezelf al zo lang van alles opgelegd en wijs gemaakt... In mijn ogen een heftige keuze die je hebt gemaakt (het einzelgangerschap), maar blijkbaar voor jou de juiste. Ik heb echt anderen nodig, ook als ik WEL structureel overtuigd zou zijn van mijn eigen leukheid...
Evidenza; ergens vind ik mezelf ook geweldig, vergis je niet (
). Dan kan ik in een vlaag van grootheidswaanzin echt denken dat ik het heel veel beter heb gedaan dan het 'volk' (oei oei). Om daarna weer een reality check te doen en me te realiseren dat al die anderen gewoon wel simpelweg gelukkig zijn, zonder die grootse behoeften die ik heb. En dan kom ik er dus als loser uit. Sta je dan met je Prada's (geef persoonlijk de voorkeur aan Miu Miu wat dat aangaat) lekker tof doch hoogst ongelukkig te zijn... Wijze woorden overigens weer, over dat eendimensionale. Ik probeer overigens wel steeds meer van mijn echte ik te laten zien, maar dat gaat niet van harte. Heb mezelf al zo lang van alles opgelegd en wijs gemaakt... In mijn ogen een heftige keuze die je hebt gemaakt (het einzelgangerschap), maar blijkbaar voor jou de juiste. Ik heb echt anderen nodig, ook als ik WEL structureel overtuigd zou zijn van mijn eigen leukheid...
zondag 17 juni 2007 om 17:48
zondag 17 juni 2007 om 17:54
Heb helemaal geen shrink meer nodig met zoveel wijze en confronterende vrouwen hier.. Moet me toch even van 't hart dat ik het geweldig vind hoe dit medium werkt. Maar dat terzijde; back on topic: ik merk aan mezelf het volgende (zet me schrap voor wederom een openhartige en lichtelijk genante openbaring). Ik sta inderdaad meer dan open voor impulsen van buitenaf. Vind het sowieso altijd interessant en leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Maar ik betrap me er op dat ik de neiging om dan weer 'tof' te gaan doen; oftewel de leukerd uit te hangen. Niet dat het zo geforceerd op ze overkomt en zo voelt het ook niet voor mezelf, want het niet dat ik alleen maar een rol speel; het IS ook echt een deel van mezelf. Ik merk hoe mensen op me reageren (goh leuk/stoer/knap bla) en daar krijg ik wel een soort van kick van ja. Bennik niet trots op, mind you. Maar ik hoor mezelf dan weer bezig gaan. Pfff. Natuurlijk snap ik ook wel dat je bij een kennismaking niet meteen het achterste van je tong hoeft te laten zien ('hallo, ik ben workinggirl en ik voel me soms enorm eenzaam in gezelschap. En hoe gaat het met jou?'), en niets wat ik vertel of presenteer is onwaar, maar het is misschien wel tsja.. eendimensionaal... Mental note to myself: moet ik eens mee ophouden.
zondag 17 juni 2007 om 17:55
Workinggirl ( als ik je nick lees denk ik dat je je keuze uit de grote 3 al gemaakt hebt?), misschien spéél je dat zelfvertrouwen wel niet, maar heb je gewoon ook mindere dagen?
Waarom gebruik je criteria van ánderen om jezelf te overtuigen dat je gelukkig zou moeten zijn? Met de nadruk op "zou". Volgens mij toets je jezelf daaraan omdat je je eigen criteria nog niet kent. Het lijkt er verdomd veel op dat je erg je best gedaan om te krijgen wat er in de Cosmo stond, maar dat je beter een abonnement op "tuinier met plezier" had kunnen nemen. Bij wijze van spreken dan he. Jij moet uitvogelen wat jóu doet tikken.
Waarom gebruik je criteria van ánderen om jezelf te overtuigen dat je gelukkig zou moeten zijn? Met de nadruk op "zou". Volgens mij toets je jezelf daaraan omdat je je eigen criteria nog niet kent. Het lijkt er verdomd veel op dat je erg je best gedaan om te krijgen wat er in de Cosmo stond, maar dat je beter een abonnement op "tuinier met plezier" had kunnen nemen. Bij wijze van spreken dan he. Jij moet uitvogelen wat jóu doet tikken.
zondag 17 juni 2007 om 17:56
Herkenbaar. Ik heb dat ook. Dan denk ik dat ik veel begeerlijker, toffer, intelligenter, wijzer, bereisder en avontuurlijker ben dan iedereen. Het is alleen niet waar. Dat is de geest die probeert te verzachten dat ik eigenlijk jaloers ben op die mensen die echt doen wat ze leuk vinden en hun doelen in het leven hebben gevonden. En al is dat een klein burgerlijk huisje in Lutjebroek, 2.4 kinderen een een labrador genaamd Boy, who cares? In the end gaat hetr niet om e buitenwereld, maar om je innerlijke wereld (en dat is niet zweverig bedoeld). Je kunt wel aan alle voorwaarden van geluk voldoen zoals de maatschappíj dat ziet, maar wat als je hart daar niet ligt?
Hey Persephone; zit nu met mistige ogen maar toch hardop te lachen hier in m'n eentje. Zie het helemaal voor me, met die Pradalaarzen. Zeer herkenbaar, had ik ook kunnen zijn. Het toverwoord is inderdaad balans. En die is bij mij nog ver te zoeken.
Evidenza; ergens vind ik mezelf ook geweldig, vergis je niet (
zondag 17 juni 2007 om 17:57
En om dan terug te komen op Evidenza en Fashion Victim: als ik mijn eigen inner circle moe was, dan zouden nieuwe mensen bij uitstek degenen zijn aan wie ik een new & improved versie van mezelf zou kunnen presenteren. Uiteraard chargeer ik weer (met 'new & improved'), maar ik bedoel een meerdimensionale weergave van mezelf. Maar dat doe ik dus niet. Misschien ook wel omdat ik in het verleden ook wel eens mijn neus heb gestoten als ik te veel van mezelf liet zien?
zondag 17 juni 2007 om 18:00
Hoi Workinggirl,
Ik ben er enkele jaren geleden mee begonnen, ik voelde me gewoon echt niet gelukkig in dat leven, had eigenlijk dit gevoel:
Ik zag het leven als een spoor met verschillende routes en het voelde alsof ik ooit een verkeerde zijweg had genomen en daarna ongelukkig was geworden. Een aantal goed bevriende mensen herkende dit gevoel exact.
Die gedachte is nu zo'n 5 jaar geleden, ongeveer 4 jaar geleden ben ik begonnen met alleen nog maar te doen waar ik zin in had. Dat was moeilijk want ik wist gewoon niet meer exact wat dat was.
Tussendoor toch nog wat beslissingen genomen die achteraf erg fout waren voor mij, maar wel helemaal uit eigen vrije wil gemaakt.
Zo'n 1,5 jaar geleden begonnen met visualiseren en iedere avond een uur mediteren. Ik kreeg het inzicht dat mijn Karma 'loslaten, geduld en perfectionisme' waren. Ik koos er na zo'n jaar voor om ze rigorues aan te pakken, ik zit nu voor m'n gevoel aan het einde van mijn proces, m'n leven is momenteel ontzettend spannend, vol passie en avonturen en ik voel me gewoon ontzettend gelukkig momenteel.
Wat ik exact heb gedaan kan ik hier niet opschrijven omdat mijn leven vrij apart in elkaar zit en ik wil niet herkend worden.
Ik ben er enkele jaren geleden mee begonnen, ik voelde me gewoon echt niet gelukkig in dat leven, had eigenlijk dit gevoel:
Ik zag het leven als een spoor met verschillende routes en het voelde alsof ik ooit een verkeerde zijweg had genomen en daarna ongelukkig was geworden. Een aantal goed bevriende mensen herkende dit gevoel exact.
Die gedachte is nu zo'n 5 jaar geleden, ongeveer 4 jaar geleden ben ik begonnen met alleen nog maar te doen waar ik zin in had. Dat was moeilijk want ik wist gewoon niet meer exact wat dat was.
Tussendoor toch nog wat beslissingen genomen die achteraf erg fout waren voor mij, maar wel helemaal uit eigen vrije wil gemaakt.
Zo'n 1,5 jaar geleden begonnen met visualiseren en iedere avond een uur mediteren. Ik kreeg het inzicht dat mijn Karma 'loslaten, geduld en perfectionisme' waren. Ik koos er na zo'n jaar voor om ze rigorues aan te pakken, ik zit nu voor m'n gevoel aan het einde van mijn proces, m'n leven is momenteel ontzettend spannend, vol passie en avonturen en ik voel me gewoon ontzettend gelukkig momenteel.
Wat ik exact heb gedaan kan ik hier niet opschrijven omdat mijn leven vrij apart in elkaar zit en ik wil niet herkend worden.
zondag 17 juni 2007 om 18:03
Voor mij gaat helaas de verklaring dertigersdip niet op, maar ik zou bijna al je posts zelf hebben kunnen schrijven. Ik ontmoet heel graag nieuwe mensen, en veel ook, maar laat bijna nooit mijn kwetsbare kant zien. Dat wilde ik ook nooit, nu wil dat wel en het gaat heel langzaam beter. Ik ben een paar maanden echt ongeveer niet naar buiten geweest, omdat ik zo bang was weer enkel mijzelf ééndimensionaal te 'moeten' presenteren. Uiteindelijk zul je misschien ineens omslaan, dat je tegen iedereen die je ontmoet inene al je problemen schrééwt:P maar uiteindelijk zul je denk ik de balans wel vinden.
zondag 17 juni 2007 om 18:13
Evidenza (mooie nick trouwens); werk is heel belangrijk voor me inderdaad. Omdat dat bij uitstek iets is waar ik concrete doelen kan stellen en concreet kan oogsten. Meetbare zaken zoals succes, geld, status, respect en meer van dat soort holle kreten. Aan werk kun je (in mijn geval dan) afmeten hoe goed ik ben of hoe succesvol. Met mensen en relaties is dat veel abstracter. Gelukkig maar trouwens. Maar inmiddels ben ik er achter (duh) dat werk ook niet zaligmakend is. En dat het zeer waarschijnlijk is dat er niets bestaat wat voortdurend zaligmakend is. En dat (wel rottig dat ik al die leestekens niet kan vinden) vind ik dus beangstigend an sich. Voel me soms genaaid door het leven; heb er zo hard aan getrokken en waar blijft dan mijn beloning? Kan niet genoeg benadrukken dat ik me realiseer als een verwend kind over te komen, maar het is mijn topic en dan mag het :P.
Maar goed, ik moet er dus achter komen waar ik gelukkig of in ieder geval tevreden van word. En dat is niet het zogenaamde snelle leven waar ik in zit, maar ook niet een vinex woning in Appelscha (hoewel ik dat nooit heb geprobeerd). De waarheid zal wel weer in het midden liggen. En het 'midden' daar heb ik geloof ik moeite mee. Dat zal wel weer dat Groots & Meeslepend gebeuren zijn waar ik mee behept ben.
Angelica: sounds interesting, very interesting indeed. Maar ik snap wel dat je niet herkent wil worden. Komt het basically toch neer op zaken zoals mediteren, inner peace, bewustwording, balans, visualiseren enzo. Als dat zulke belangrijke zaken zijn; waarom leer je dat niet tijdens 18 jaar opleiding?! Bijna de moeite waard om een nieuw topic voor op te starten.
Persephone: hoe heeft dat voor jou in de praktijk gewerkt dan, je zelf meer als jezelf presenteren? Hoe waren de reacties en wat heeft het je opgeleverd? Het gekke is dat ik heel lang heb gedacht dat ik mezelf was.. (wie had ik in vredesnaam anders kunnen zijn). Op welke momenten ben jij het gelukkigst?
Maar goed, ik moet er dus achter komen waar ik gelukkig of in ieder geval tevreden van word. En dat is niet het zogenaamde snelle leven waar ik in zit, maar ook niet een vinex woning in Appelscha (hoewel ik dat nooit heb geprobeerd). De waarheid zal wel weer in het midden liggen. En het 'midden' daar heb ik geloof ik moeite mee. Dat zal wel weer dat Groots & Meeslepend gebeuren zijn waar ik mee behept ben.
Angelica: sounds interesting, very interesting indeed. Maar ik snap wel dat je niet herkent wil worden. Komt het basically toch neer op zaken zoals mediteren, inner peace, bewustwording, balans, visualiseren enzo. Als dat zulke belangrijke zaken zijn; waarom leer je dat niet tijdens 18 jaar opleiding?! Bijna de moeite waard om een nieuw topic voor op te starten.
Persephone: hoe heeft dat voor jou in de praktijk gewerkt dan, je zelf meer als jezelf presenteren? Hoe waren de reacties en wat heeft het je opgeleverd? Het gekke is dat ik heel lang heb gedacht dat ik mezelf was.. (wie had ik in vredesnaam anders kunnen zijn). Op welke momenten ben jij het gelukkigst?
zondag 17 juni 2007 om 18:24
Mijn vriend is ook een hele aparte vind ikzelf. Hij had ooit een leidinggevende baan, verdiende bakken met geld maar werd ziek, heeft toen voor ander (lichamelijk erg zwaar werk en wisselende shifts) werk gekozen en voelt zich nu volledig gelukkig in z'n werk en in z'n leven. Dit heeft ermee te maken dat zijn werk geen stress voor hem oplevert.
Hij heeft nog nooit van z'n leven gemediteerd en vind het ook niet nodig. Zo kan het dus ook.
Hij heeft nog nooit van z'n leven gemediteerd en vind het ook niet nodig. Zo kan het dus ook.
zondag 17 juni 2007 om 18:29
pfff bedoel natuurlijk 'herkenD' wil worden. Niks voor mij om d/t fouten te maken. Zien jullie nu wel hoe ik van slag ben.
Wel interessant trouwens dat verhaal van je vriend. Erg fijn ook dat dit voor hem de oplossing bleek te zijn. Een bepaalde mate van stress ervaar ik trouwens als prettig. Dan voel ik tenminste weer iets.
Wel interessant trouwens dat verhaal van je vriend. Erg fijn ook dat dit voor hem de oplossing bleek te zijn. Een bepaalde mate van stress ervaar ik trouwens als prettig. Dan voel ik tenminste weer iets.
zondag 17 juni 2007 om 18:48
Hoi workinggirl,
ik heb een aantal van je posts echt met verbijstering gevolgd en nee, niet omdat ik denk dat je rare wensen of gedachten hebt, maar omdat ik mezelf zo herken in wat je beschrijft! Ik heb het dan met name over de nooit eindigende tweestrijd in mijn hoofd, die tegenstrijdigheid in nagenoeg alles. Een paar jaar geleden gaf een vriendin mij als verjaardagscadeau mijn persoonlijke horoscoop. Ik ben boogschutter met ascendant vissen, en het was de perfecte beschrijving van een volslagen gespleten persoonlijkheid. Ik wil per se in een kamer vol echte vrienden zitten EN (tegelijkertijd dus) alleen met een boek op de bank zitten. Gek he, dat ik net als jij zo'n onbestemd gevoel heb? :P
Een vraag die ik heb sinds ik meelees op je topic: andere posters gaan er van uit dat je hier nog niet heel lang meezit.. Misschien dat ik er overheen heb gelezen,dat je dat zegt, maar ik vraag me dus af of je hier niet al heel wat langer last van heb? Ik namelijk wel. Ik word al jaren helemaal gek van mezelf en al die dingen die ik wil. Ik denk zo in WILLEN en ALS... DAN en ZOU MOETEN, en net als bij jou hangt dat dan vooral samen met wat ik van de buitenwereld zou willen krijgen.... Maar wat ik inderdaad, ook weer net als jij, zelf moet doen/laten/veranderen etc. Pfffffffff.
Geen idee of dit voor anderen te volgen is hoor, mijn relaas. Het is dan ook allemaal erg confronterend voor mij, wat iedereen hier beschrijft... Ik wil je dan ook even zeggen dat ik het knap vind, hoe jij je gedachten en gevoelens zo duidelijk onder woorden weet te brengen.
ik heb een aantal van je posts echt met verbijstering gevolgd en nee, niet omdat ik denk dat je rare wensen of gedachten hebt, maar omdat ik mezelf zo herken in wat je beschrijft! Ik heb het dan met name over de nooit eindigende tweestrijd in mijn hoofd, die tegenstrijdigheid in nagenoeg alles. Een paar jaar geleden gaf een vriendin mij als verjaardagscadeau mijn persoonlijke horoscoop. Ik ben boogschutter met ascendant vissen, en het was de perfecte beschrijving van een volslagen gespleten persoonlijkheid. Ik wil per se in een kamer vol echte vrienden zitten EN (tegelijkertijd dus) alleen met een boek op de bank zitten. Gek he, dat ik net als jij zo'n onbestemd gevoel heb? :P
Een vraag die ik heb sinds ik meelees op je topic: andere posters gaan er van uit dat je hier nog niet heel lang meezit.. Misschien dat ik er overheen heb gelezen,dat je dat zegt, maar ik vraag me dus af of je hier niet al heel wat langer last van heb? Ik namelijk wel. Ik word al jaren helemaal gek van mezelf en al die dingen die ik wil. Ik denk zo in WILLEN en ALS... DAN en ZOU MOETEN, en net als bij jou hangt dat dan vooral samen met wat ik van de buitenwereld zou willen krijgen.... Maar wat ik inderdaad, ook weer net als jij, zelf moet doen/laten/veranderen etc. Pfffffffff.
Geen idee of dit voor anderen te volgen is hoor, mijn relaas. Het is dan ook allemaal erg confronterend voor mij, wat iedereen hier beschrijft... Ik wil je dan ook even zeggen dat ik het knap vind, hoe jij je gedachten en gevoelens zo duidelijk onder woorden weet te brengen.
zondag 17 juni 2007 om 18:52
Zou het niet kunnen dat je eenzaamheid ook veroorzaakt wordt juist omdat mensen tegen je opkijken? Klinkt raar, maar als iedereen je bewondert schept dat ook afstand. Net alsof je er niet bijhoort, alsof je niet een van hun bent. Net als popsterren dat hebben. En het is heel lastig daaruit te stappen want al die positieve aandacht is ook heel verslavend.
En dan is degene met wie je wel dat gevoel van echt contact zou kunnen hebben momenteel niet beschikbaar vanwege een burnout. Daar sta je ook al weer boven vanwege de rol van verzorger, en heb je wederom die afstand.
Misschien heb je iemand nodig bij wie je klein mag zijn?
En dan is degene met wie je wel dat gevoel van echt contact zou kunnen hebben momenteel niet beschikbaar vanwege een burnout. Daar sta je ook al weer boven vanwege de rol van verzorger, en heb je wederom die afstand.
Misschien heb je iemand nodig bij wie je klein mag zijn?
zondag 17 juni 2007 om 19:04
Opmerkzaam, Tub!
Ik kan niet voor workinggirl spreken, maar voor mij geldt bovenstaande exact. Ik had vaak (en nog steeds, ik ben lerende en zoekende) al een beeld gecreeerd van onverwoestbare toffe Pers, en áls ik dan mijzelf liet zien (in vervelende persoonlijke situaties) brokkelde dat beeld af. Bijna iedereen liep weg (van de nieuwe vrienden).
zondag 17 juni 2007 om 19:07
Heb ik ook. Als ik in gezelschap ben, dan wil ik alleen zijn. Ben ik alleen, dan wil ik mensen om me heen. Om gek van te worden idd!
Workinggirl, je vroeg me wanneer ik gelukkig ben. Dat weet ik niet zo goed. Ik voel me goed als ik reis, want ik wil altijd weg. Da's mijn probleem: ik ben op zoek naar een thuis en denk dat altijd te moeten vinden over de grens (woon ook in het buitenland en heb in andere landen gewoond). De mensen die je ontmoet zijn fantastisch, maar het houdt haast nooit stand. In die momenten van zelfscheppende illusies ben ik gelukkig, al is het schijngeluk. Ik ben gelukkig als ik iemand blij weet te maken, en als mensen mij waarderen om wie ik ben. Je ziet, veel hangt af van anderen. Bewondering is egostrelend, maar fake.
zondag 17 juni 2007 om 19:09
Hi Maggi, ik vind het serieus een feestje op zich dat er hier mensen zijn die zich in mijn situatie herkennen! Echt prettig om me te realiseren dat ik hier niet alleen in ben. En ook fijn om te horen dat jij vindt dat ik het zo duidelijk onder woorden weet te brengen, want ik durf mijn postings bijna niet terug te lezen omdat ik bang ben dat het juist heel onsamenhangend en onduidelijk overkomt. Ja zeer herkenbaar ook wat jij schrijft; alles TEGELIJK willen. Confronterend ook. Ben benieuwd hoe oud jij bent en hoe jij er mee omgaat? Kun jij uberhaupt genieten of vind je dat lastig omdat je altijd maar bezig bent in je hoofd van wat er nog meer voor mogelijkheden zijn en of je wel de juiste keuze hebt gemaakt?
Puurnatuur: was nog vergeten op jou te reageren. Spreek je uit ervaring? Ik ben juist zo bang om alles te verliezen wat ik heb, dat ik niet de dingen durf die ik eigenlijk wel zou willen...
Tubbetje: hoe graag ik soms zou willen dat anderen me op een voetstuk zetten (sick I know), ik geloof dat ik de waarheid geweld aan zou doen als ik zou stellen dat dat het geval zou zijn. Maar ik snap wel wat je bedoelt. Niemand in mijn omgeving legt de lat zo hoog als ik. De resultaten zijn er dan ook naar (dat wil zeggen; de meetbare) maar die wegen dus blijkbaar niet op tegen de peace of mind die 'hullie' wel hebben en ik niet. Het is voor mij niet snel genoeg. Klein zijn... vind ik moeilijk. Het levert me op zich wel wat op, maar als ik de balans opmaak lijkt het me meer op te leveren om 'groot' te zijn. Want als ik me kwetsbaar opstel vind ik misschien (maar niet bewezen) meer aansluiting bij anderen, maar dat lost nog niets op inzake de grootsheid die ik voel op andere vlakken. Am I still making sense? Ik dwaal misschien enorm af, maar inzake de issues die ik voel lijkt alles wel samen te hangen. Die tegenstrijdigheden voortdurend; als mijn telefoon continu overgaat wil ik m in de gracht gooien, als ie niet vaak genoeg gaat voel ik me de hoofdpersoon in dat verdrietige verhaal van Hector Malot. En dan voel ik dat (hoe pathetisch) ook echt zo op dat moment. En dat is maar een klein voorbeeldje.
De meeste andere mensen lijken zo snel genoeg te hebben aan hun leven zoals het is. En dat ervaar ik niet. Maar daar ben ik wel jaloers op.
Puurnatuur: was nog vergeten op jou te reageren. Spreek je uit ervaring? Ik ben juist zo bang om alles te verliezen wat ik heb, dat ik niet de dingen durf die ik eigenlijk wel zou willen...
Tubbetje: hoe graag ik soms zou willen dat anderen me op een voetstuk zetten (sick I know), ik geloof dat ik de waarheid geweld aan zou doen als ik zou stellen dat dat het geval zou zijn. Maar ik snap wel wat je bedoelt. Niemand in mijn omgeving legt de lat zo hoog als ik. De resultaten zijn er dan ook naar (dat wil zeggen; de meetbare) maar die wegen dus blijkbaar niet op tegen de peace of mind die 'hullie' wel hebben en ik niet. Het is voor mij niet snel genoeg. Klein zijn... vind ik moeilijk. Het levert me op zich wel wat op, maar als ik de balans opmaak lijkt het me meer op te leveren om 'groot' te zijn. Want als ik me kwetsbaar opstel vind ik misschien (maar niet bewezen) meer aansluiting bij anderen, maar dat lost nog niets op inzake de grootsheid die ik voel op andere vlakken. Am I still making sense? Ik dwaal misschien enorm af, maar inzake de issues die ik voel lijkt alles wel samen te hangen. Die tegenstrijdigheden voortdurend; als mijn telefoon continu overgaat wil ik m in de gracht gooien, als ie niet vaak genoeg gaat voel ik me de hoofdpersoon in dat verdrietige verhaal van Hector Malot. En dan voel ik dat (hoe pathetisch) ook echt zo op dat moment. En dat is maar een klein voorbeeldje.
De meeste andere mensen lijken zo snel genoeg te hebben aan hun leven zoals het is. En dat ervaar ik niet. Maar daar ben ik wel jaloers op.
zondag 17 juni 2007 om 19:13
@ Maggi,
Je relaas is goed te volgen hoor. Herkenbaar ook, die behoefte aan afwisseling en tegelijkertijd ook aan rust. Ook een stuk aard van het beestje denk ik.
@ Working girl
Het valt me in je voorgaande posts op dat je nogal streng voor jezelf bent. "Ik maak af en toe typfouten en pff dat mag niet, ik ben trots op de dingen die heb gepresteerd en dat mag niet, mijn gevoel voor mijn vriend is gezakt en dat mag niet, ik ben een gevoelsmens met pieken en dalen en dat mag niet etc.
Je gaf aan dat je in het verleden je neus hebt gestoten toen je teveel van jezelf liet zien. Ik weet niet in welk kader dat is geweest, maar het lijkt erop alsof je jezelf al afkeurt zodat iemand anders dat niet meer kan doen voor jou....
Ik worstel zelf ook met zelfkritiek en de behoefte van bevestiging van buitenaf, en mijns inziens hebben deze twee met elkaar te maken. Als jij jezelf elke dag zo afranselt voor je eigen gedachten en gevoelens, dan kun je bijna niet zonder bevestiging van buitenaf. Ik probeer tegenwoordig mijzelf meer te accepteren zoals ik ben met mijn goede en slechte eigenschappen (moeilijk!), waardoor ik mij lekkerder voel en die bevestiging van buiten minder nodig heb.
Twee spreuken die mij hebben geholpen in dit proces:
"Je beste vriendin zit binnenin"
" ik wordt liever gehaat voor wie ik ben, dan geliefd om wie ik niet ben"
Wat is het ergste wat kan gebeuren als jij wat meer van jezelf laat zien?
Natuurlijk Pers post laat zien dat dit niet zonder risico is, bijna iedereen liep weg toen ze meer van zichzelf blootgaf, maar niet iedereen: heb je liever 10 vrienden die met je omgaan vanwege je toffe imago of 1 vriend die met je omgaat vanwege jou?
Je relaas is goed te volgen hoor. Herkenbaar ook, die behoefte aan afwisseling en tegelijkertijd ook aan rust. Ook een stuk aard van het beestje denk ik.
@ Working girl
Het valt me in je voorgaande posts op dat je nogal streng voor jezelf bent. "Ik maak af en toe typfouten en pff dat mag niet, ik ben trots op de dingen die heb gepresteerd en dat mag niet, mijn gevoel voor mijn vriend is gezakt en dat mag niet, ik ben een gevoelsmens met pieken en dalen en dat mag niet etc.
Je gaf aan dat je in het verleden je neus hebt gestoten toen je teveel van jezelf liet zien. Ik weet niet in welk kader dat is geweest, maar het lijkt erop alsof je jezelf al afkeurt zodat iemand anders dat niet meer kan doen voor jou....
Ik worstel zelf ook met zelfkritiek en de behoefte van bevestiging van buitenaf, en mijns inziens hebben deze twee met elkaar te maken. Als jij jezelf elke dag zo afranselt voor je eigen gedachten en gevoelens, dan kun je bijna niet zonder bevestiging van buitenaf. Ik probeer tegenwoordig mijzelf meer te accepteren zoals ik ben met mijn goede en slechte eigenschappen (moeilijk!), waardoor ik mij lekkerder voel en die bevestiging van buiten minder nodig heb.
Twee spreuken die mij hebben geholpen in dit proces:
"Je beste vriendin zit binnenin"
" ik wordt liever gehaat voor wie ik ben, dan geliefd om wie ik niet ben"
Wat is het ergste wat kan gebeuren als jij wat meer van jezelf laat zien?
Natuurlijk Pers post laat zien dat dit niet zonder risico is, bijna iedereen liep weg toen ze meer van zichzelf blootgaf, maar niet iedereen: heb je liever 10 vrienden die met je omgaan vanwege je toffe imago of 1 vriend die met je omgaat vanwege jou?
zondag 17 juni 2007 om 19:15
Nog iets wat me te binnen schiet: ik ben ook gevoelig voor verslavingen. Die voldoen aan mijn thrill seeker-ijen. Maar omdat zo 'verstandig' ben, hou ik me verre van zaken waar ik verslaafd aan zou kunnen raken (los van mijn fab schoenen/tassen/kleding/parfums collectie natuurlijk). Heeft natuurlijk puur met zelfbehoud te maken en weet ook niet of het relevant is binnen dit onderwerp, maar in het kader van hersens versus hart... Ik heb de natuurlijke neiging om niet genoeg te hebben. Dus heb ik voor mezelf binnen bepaalde kaders een realiteit (of zo je wil keurslijf) gecreeerd waaraan ik nu lijk te willen ontsnappen. Omdat ik balans zo moeilijk vind, is het bij mij vaak alles of niets.
zondag 17 juni 2007 om 19:15
Ja je wilt aandacht omdat je dan voelt dat mensen van je houden. Het is echter een heel vermoeiende manier omdat je dan van alles moet doen om die aandacht te krijgen. Als die aandacht wegvalt doordat ze niet bellen voel je je liefdeloos en daardoor eenzaam.
Het zou helpen als je het gevoel kon hebben dat de mensen van je houden, ook wanneer ze dat niet uiten. Bijvoorbeeld als je in een gezelschap bent en niemand weet wie je bent (bijvoorbeeld een groepsreis), maar toch mogen ze je graag. Ook al heb je nog niet veel gezegd, ben je buitensporig leuk en grappig geweest enz.
Dat gevoel kan je ook hebben als je weet dat ten minste 1 iemand heel veel van je houdt, maar helaas is die persoon nu even niet beschikbaar.
Vraag is: waarom ervaar je zo'n tekort aan liefde? Ben je in je jeugd tekortgekomen? (Is voor de hand liggend, ik weet het).
zondag 17 juni 2007 om 19:17
Blijerdanblij, ik had gewoon de verkeerde mensen om me heen verzameld. En doe dat nog. Want échte vrienden lopen niet weg. Veel mensen worden aangetrokken door mijn imago, iets wat ik zelf al niet begrijp. Ik spéél het ook niet, maar presenteer enkel dát stukje van mijzelf. Ik zou graag kwetsbare kanten willen laten zien, gaat ook beter, maar: ik bén daar niet gemakkelijk in. Mijn ouders zijn ook neit zo. Ik verwijt hen niets, ik heb enkel nooit geleerd om met gevoelens om te gaan (deels overgeerfd natuurlijk ook). Mijn vader is net zoals ik, alleen heeft hij wel rust gecreeerd. Maar ik moest van hem ook altijd sterk zijn, niet huilen, mijn intellectuele vaardigheden ontwikkelen. Moeten is niet het goede woord, maar ik werd daarin gestimuleerd. Nog steeds stimuleer ik mij daar in, maar ik begin te beseffen dat intellectualiteit er niets toe doet. Uiteindelijk draait alles om geluk, ínnerlijk geluk, geen mooi imago.
zondag 17 juni 2007 om 19:20
Ik heb dat wel en niet. Ik ben ook vaak van het alles-of-niets-type, en God weet hoeveel drugs ik heb genomen. Maar verslavingsgevoelig ben ik niet. Da's gewoon puur lichamelijk geluk, niets met de rede van doen.
Je kunt ook positieve thrills zoeken. Weet je, ik spring voor de lol uit vliegtuigen. Maar dát is niet eng voor mij. Het bewust jezelf laten zien aan anderen, durven kiezen voor wat je écht leuk vindt, liefdesgevoelens uit te spreken, húilen....dát soort dingen zijn voor mij de échte thrills.
zondag 17 juni 2007 om 19:21
Vraagje: gaat het om "thrill" seeken of gaat het om grootsheid? Zou je die thrills ook willen hebben als anderen er niet vanaf weten?
Je kunt namelijk thrills nodig hebben omdat je spanning nodig hebt (parachute springen, bergbeklimmen, raften etc) of omdat je erkenning wilt (aan mensen vertellen over je parachutesprong, de beklimming van een berg, enz). Dat zijn twee verschillende behoeftes (die overigens ook naast elkaar kunnen voorkomen).
Zelf al wil je geen erkenning dan nog kan het feit dat mensen snel bewondering hebben voor mensen die grootse situaties opzoeken ervoor zorgen dat je eenzaamheid gaat ervaren.
