Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
donderdag 31 mei 2007 om 21:15
Hallo allemaal,
wat een verhalen weer zeg...
Lieve Nicole en Carrrie, wat knap dat jullie dat allemaal willen vertellen hier. Een hele dikke *; !
Iseo, supergoed dat je bent toegelaten op die school zeg! Knappe prestatie en helemaal aan jezelf te danken! :R Wees vooral heeeeel erg trots op jezelf, want dat is bepaald niet onterecht!
wat een verhalen weer zeg...
Lieve Nicole en Carrrie, wat knap dat jullie dat allemaal willen vertellen hier. Een hele dikke *; !
Iseo, supergoed dat je bent toegelaten op die school zeg! Knappe prestatie en helemaal aan jezelf te danken! :R Wees vooral heeeeel erg trots op jezelf, want dat is bepaald niet onterecht!
donderdag 31 mei 2007 om 21:18
Wat zijn er toch veel verschillende vormen van ongelijkwaardige/ongezonde relaties. En wat richten ze toch enorm veel schade aan.
Carrie & Nicole, wat hebben jullie een zware tijd achter de rug!
Carrie, even een stomme vraag: maar hoe zeker weet je dat je zelf hebt besloten om in die club te gaan werken? Misschien zit ik er helemaal naast, maar wie heeft de mogelijkheid als eerste gesuggereerd?
Nicole, het is zo ellendig he, de schade die vroeg wordt aangericht en hoe die je achtervolgt door al je relaties heen.
Iseo, yo man! Mooi dat je alvast bent aangenomen!
Ik ben zelf nog steeds aan het puzzelen. Altijd gedacht dat mijn 'foute' relatie niet zo erg was, omdat ik me van het begin af aan had voorgenomen dat ik het ongelijkwaardige zou accepteren tot ik afgestudeerd was. En zo is het ook gebeurd. Maar er is toch wel een reeks van zielige gebeurtenissen. Pathetisch is misschien een beter woord.
Studie totaal verwaarlozen om elk moment van de dag hem te kunnen zien. Je moeten verstoppen in de meterkast. Je leven totaal, maar dan ook totaal inrichten naar zijn schema. De gesprekken met hem voor waarheid aannemen (hij kon het weten, want hij was een hulpverlener). Dus ik had volgens hem weinig zelfvertrouwen. Dingen die hij vertelde konden echt niet door de beugel. Als ik achteraf terugkijk, dan had ik hem misschien wel aan moeten geven voor kindermishandeling (van zijn eigen kids dus). Ik had hem een keer aan de telefoon toen hij met de geslachtsdelen van zijn nog heel jonge zoontje speelde, want daar werd die zo rustig van. Of dat hij vertelde dat hij niet wist hoe hij om moest gaan met zijn (stijve) reactie toen zijn dochter met hem speelde onder de douche. Dat het normaal was om je hond af te trekken, want dat beest moest ook aan zijn trekken komen. Toen slikte ik zijn verklaringen ervoor voor zoete koek. In bed dingen waar ik niet aan toe was, waarvan ik tot de dag van vandaag niet weet of ik ze wilde. In ieder geval 1x dat hij zelf achteraf zijn excuses aanbood omdat hij vond dat hij te ver was gegaan. Stoere verhalen van smerige praat over mij met een vriend van hem die niet van onze relatie afwist. Vaak dingen voor mij invullen: ik weet hoe jij dat gaat voelen want dat heb ik zelf al meegemaakt.
Ongelijkwaardig tot en met. Gewelddadig? Nee. Schadelijk? Misschien meer dan ik ooit dacht.
Carrie & Nicole, wat hebben jullie een zware tijd achter de rug!
Carrie, even een stomme vraag: maar hoe zeker weet je dat je zelf hebt besloten om in die club te gaan werken? Misschien zit ik er helemaal naast, maar wie heeft de mogelijkheid als eerste gesuggereerd?
Nicole, het is zo ellendig he, de schade die vroeg wordt aangericht en hoe die je achtervolgt door al je relaties heen.
Iseo, yo man! Mooi dat je alvast bent aangenomen!
Ik ben zelf nog steeds aan het puzzelen. Altijd gedacht dat mijn 'foute' relatie niet zo erg was, omdat ik me van het begin af aan had voorgenomen dat ik het ongelijkwaardige zou accepteren tot ik afgestudeerd was. En zo is het ook gebeurd. Maar er is toch wel een reeks van zielige gebeurtenissen. Pathetisch is misschien een beter woord.
Studie totaal verwaarlozen om elk moment van de dag hem te kunnen zien. Je moeten verstoppen in de meterkast. Je leven totaal, maar dan ook totaal inrichten naar zijn schema. De gesprekken met hem voor waarheid aannemen (hij kon het weten, want hij was een hulpverlener). Dus ik had volgens hem weinig zelfvertrouwen. Dingen die hij vertelde konden echt niet door de beugel. Als ik achteraf terugkijk, dan had ik hem misschien wel aan moeten geven voor kindermishandeling (van zijn eigen kids dus). Ik had hem een keer aan de telefoon toen hij met de geslachtsdelen van zijn nog heel jonge zoontje speelde, want daar werd die zo rustig van. Of dat hij vertelde dat hij niet wist hoe hij om moest gaan met zijn (stijve) reactie toen zijn dochter met hem speelde onder de douche. Dat het normaal was om je hond af te trekken, want dat beest moest ook aan zijn trekken komen. Toen slikte ik zijn verklaringen ervoor voor zoete koek. In bed dingen waar ik niet aan toe was, waarvan ik tot de dag van vandaag niet weet of ik ze wilde. In ieder geval 1x dat hij zelf achteraf zijn excuses aanbood omdat hij vond dat hij te ver was gegaan. Stoere verhalen van smerige praat over mij met een vriend van hem die niet van onze relatie afwist. Vaak dingen voor mij invullen: ik weet hoe jij dat gaat voelen want dat heb ik zelf al meegemaakt.
Ongelijkwaardig tot en met. Gewelddadig? Nee. Schadelijk? Misschien meer dan ik ooit dacht.
donderdag 31 mei 2007 om 21:28
Nicole, ja mijn verhaal staat in delen verspreid over twee lange topics, dat is geen doen om alles terug te lezen!
ik heb net mijn Havo examen gemaakt, gedeeltelijk dan, niet alle vakken, maar als voorbereiding op een HBO-opleiding. Toen ik overspannen thuis zat ben ik daarmee begonnen via thuisstudie om aan de toekomst te werken, en na de zomer ga ik echt naar school, communicatie studeren. Ik ben 27, bij de weg.
ik heb net mijn Havo examen gemaakt, gedeeltelijk dan, niet alle vakken, maar als voorbereiding op een HBO-opleiding. Toen ik overspannen thuis zat ben ik daarmee begonnen via thuisstudie om aan de toekomst te werken, en na de zomer ga ik echt naar school, communicatie studeren. Ik ben 27, bij de weg.
donderdag 31 mei 2007 om 21:30
Hoi Annemoon, heftig verhaal wat je hierboven schreef zeg. *;
Ik denk dat ongelijkwaardigheid in een relatie ook een vorm van mishandeling is. Zoals ik het zelf ervaar is de lichamelijke mishandeling zeker niet "erger'' dan de geestelijke. Andersom juist. Het is het breken van je wil, het feit dat zo'n man je kleiner maakt, het gedrag waardoor je zelf niet eens meer weet wat je wilt en wie je bent, dat is wat zoveel tijd kost om te verwerken, te veranderen. En het niet meer normaal te vinden dat je zo behandeld wordt. Het is lastig het 1 met het ander te vergelijken, en gezien het feit dat we (volgens mij bijna allemaal?) zo vaak denken of zeggen: "zo erg was het bij mij niet" is vergelijken ook niet zinvol, maar zeker van zo'n soort relatie als wat jij hierboven beschrijft kan ik me goed voorstellen dat het echt lange-termijn-werk is om dat te boven te komen. En dat je pas op langere termijn echt beseft, hoe schadelijk het was.
donderdag 31 mei 2007 om 21:48
Eens met Lemmy. Waar ik nu mee worstel, is dat andere, niet zozeer de lichamelijke mishandeling. Okee ik ben bang, dat hij ineens hier op de stoep staat, dat hij geweld gebruikt. En ik heb dromen.
Maar als ik terugkijk, als ik kijk wat nu nog veel effect heeft, is die emotionele kant van dit alles.
Die stem, die manier van kijken van hem. Zo wil ik niet naar mezelf kijken, maar het gebeurt toch. Ik moet dat van me af schudden.
Het terugdenken aan die tijd, en maar niet begrijpen hoe het nou precies zat, waarom het ging zoals het was. Steeds twijfelen aan mezelf, en mijn herinneringen. Dat breken, dat is echt zo, zo gaat dat. Steeds verder gaat het. Terugdenken aan hoe we seks hadden, en er niet goed van worden, me rot voelen omdat ik me niet verzette, omdat ik bang was, en dacht dat het beter was als ik het maar liet gebeuren, die laatste grens. En dat ging niet met geweld, wel ruw maar niet gedwongen en toch wel. En het was niet altijd zo, dus dacht ik toen alleen aan die fijne keren, maar vaak wel, en hij was ook vaak onder invloed dus onvoorspelbaar.
En zo zijn er allemaal lagen in elke dag die je samen was. Sommige dingen zijn zichtbaar, sommigen sluimeren nog steeds door en maken dat je je klein voelt, zwak en vies, terwijl je al even weg bent en allang stappen hebt gezet op een nieuwe weg.
Annemoon, ik denk dat de dingen die je hier beschrijft erg schadelijk zijn. Je denkt later terug aan een tijd die eigenlijk niet te bevatten is, dat blijft je in de war maken, je blijft met vragen zitten, je blijft aan jezelf en je reacties twijfelen. Zo veel effect heeft het zeker.
Maar als ik terugkijk, als ik kijk wat nu nog veel effect heeft, is die emotionele kant van dit alles.
Die stem, die manier van kijken van hem. Zo wil ik niet naar mezelf kijken, maar het gebeurt toch. Ik moet dat van me af schudden.
Het terugdenken aan die tijd, en maar niet begrijpen hoe het nou precies zat, waarom het ging zoals het was. Steeds twijfelen aan mezelf, en mijn herinneringen. Dat breken, dat is echt zo, zo gaat dat. Steeds verder gaat het. Terugdenken aan hoe we seks hadden, en er niet goed van worden, me rot voelen omdat ik me niet verzette, omdat ik bang was, en dacht dat het beter was als ik het maar liet gebeuren, die laatste grens. En dat ging niet met geweld, wel ruw maar niet gedwongen en toch wel. En het was niet altijd zo, dus dacht ik toen alleen aan die fijne keren, maar vaak wel, en hij was ook vaak onder invloed dus onvoorspelbaar.
En zo zijn er allemaal lagen in elke dag die je samen was. Sommige dingen zijn zichtbaar, sommigen sluimeren nog steeds door en maken dat je je klein voelt, zwak en vies, terwijl je al even weg bent en allang stappen hebt gezet op een nieuwe weg.
Annemoon, ik denk dat de dingen die je hier beschrijft erg schadelijk zijn. Je denkt later terug aan een tijd die eigenlijk niet te bevatten is, dat blijft je in de war maken, je blijft met vragen zitten, je blijft aan jezelf en je reacties twijfelen. Zo veel effect heeft het zeker.
donderdag 31 mei 2007 om 21:57
Annemoon.... wij hadden een buurvrouw die ook een tijdje in een club had gewerkt en ik heb het toen voorzichtig geopperd. Hopende dat hij eindelijk eens door zou krijgen hoe serieus de problemen waren en zelf tot de conclusie zou komen dat hij ofwel minder uit moest geven ofwel voor meer inkomen moest zorgen. Maar helaas.... sommige mannen snappen dat gewoon niet. En dus ging Carrrie aan de slag in een erotisch café.
Het klinkt misschien stom, maar op zich heb ik daar niet eens zo'n verkeerde tijd gehad. Het werk op zich was niet leuk, dat staat als een paal boven water, maar het contact met de meiden en het feit dat je twee avonden in de week niet thuis hoeft te zijn maakten dat op dat moment voor mij goed. De zaterdag dat hij weg ging besloot ik: dat werk doe ik nooit meer. Ik ben nog één keer terug naar het erotisch café gegaan om afscheid te nemen van de meiden en heb het toen afgesloten.
Wat hier verteld wordt over dingen die je normaal niet zou snappen voor gewoon aannemen komen mij erg bekend voor. Op een gegeven moment ga je mee in dingen waarin je voorheen nooit opgekomen zou zijn! Een tijdje geleden heb ik een boek gelezen genaamd Borderliner. Dit ging over een meisje dat een ander meisje leerde kennen. Ze kregen een soort van relatie en zij liet zich helemaal meeslepen in de wereld van dat andere meisje. Ze raakte platzak, ging stelen, er gebeurden dingen in haar leven die ze zelf niet had kunnen bedenken! Achteraf bleek dat ze had samengeleefd met een Borderliner en zelf daar de trekken van begon te krijgen. Ik herkende mij daar helemaal in!
Ik ben namelijk ook erg ziek geweest, zo´n half jaar nadat mijn zoon was geboren. Het bleek dysthymie te zijn, een vorm van depressiviteit. Ik kreeg daar medicijnen voor. Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen zei één van mijn zusjes dat ze dacht dat ik een borderliner was (door de dingen die ik deed en 'gewoon' begon te vinden). Echter, we zijn nu een jaar verder en alle klachten zijn verdwenen! Ik slik geen medicijnen meer, helemaal niets!
Borderliner van Caroline Kraus
(Uitgeverij Archipel ISBN 9063051352).
Een aanrader!
Groetjes,
Carrrie.
Het klinkt misschien stom, maar op zich heb ik daar niet eens zo'n verkeerde tijd gehad. Het werk op zich was niet leuk, dat staat als een paal boven water, maar het contact met de meiden en het feit dat je twee avonden in de week niet thuis hoeft te zijn maakten dat op dat moment voor mij goed. De zaterdag dat hij weg ging besloot ik: dat werk doe ik nooit meer. Ik ben nog één keer terug naar het erotisch café gegaan om afscheid te nemen van de meiden en heb het toen afgesloten.
Wat hier verteld wordt over dingen die je normaal niet zou snappen voor gewoon aannemen komen mij erg bekend voor. Op een gegeven moment ga je mee in dingen waarin je voorheen nooit opgekomen zou zijn! Een tijdje geleden heb ik een boek gelezen genaamd Borderliner. Dit ging over een meisje dat een ander meisje leerde kennen. Ze kregen een soort van relatie en zij liet zich helemaal meeslepen in de wereld van dat andere meisje. Ze raakte platzak, ging stelen, er gebeurden dingen in haar leven die ze zelf niet had kunnen bedenken! Achteraf bleek dat ze had samengeleefd met een Borderliner en zelf daar de trekken van begon te krijgen. Ik herkende mij daar helemaal in!
Ik ben namelijk ook erg ziek geweest, zo´n half jaar nadat mijn zoon was geboren. Het bleek dysthymie te zijn, een vorm van depressiviteit. Ik kreeg daar medicijnen voor. Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen zei één van mijn zusjes dat ze dacht dat ik een borderliner was (door de dingen die ik deed en 'gewoon' begon te vinden). Echter, we zijn nu een jaar verder en alle klachten zijn verdwenen! Ik slik geen medicijnen meer, helemaal niets!
Borderliner van Caroline Kraus
(Uitgeverij Archipel ISBN 9063051352).
Een aanrader!
Groetjes,
Carrrie.
donderdag 31 mei 2007 om 21:59
Iseo, wat jij hierboven schrijft.... ja, dat heb ik ook zo ervaren.
En ook: wat is dwang? Is het dwang als iemand je het mes op je keel zet en zegt: "nu moet je dit doen" - ja natuurlijk is dat dwang.
Maar volgens mij is het net zo goed dwang als je weet dat wanneer je niet datgene doet wat hij wil, je dan een moeilijke tijd tegemoet gaat. Een moeilijke tijd waarin je wordt geconfronteerd met iemands onvoorspelbaarheid, woede, jaloezie (speelde in mijn 1e huwelijk een zeer grote rol), afkeer, harde woorden.
(Iseo, in antwoord op je vraag van net: heb een heel goede dag gehad! Heb gesprek gehad met schoolarts en juffen van mijn middelste kind en hij blijkt het bovengemiddeld goed te doen! Had eerst enigszins een achterstand op wat vlakken, maar blijkt nu met een inhaalslag bezig te zijn. En verder hoorde ik mijn oudste zoon teleurgesteld reageren op het feit dat hij dit jaar geen spreekbeurt hoefde te houden voor de klas. TELEURGESTELD! En hij is een ernstig stotteraar!!! Pffff... en ik me maar zorgen maken.... en dan huppelt die kleine meid er nog vrolijk tussendoor.... Ja, hier gaat het goed! Hoe is het met jou? Natuurlijk blij vanwege het bericht over je school, maar verder?)
En ook: wat is dwang? Is het dwang als iemand je het mes op je keel zet en zegt: "nu moet je dit doen" - ja natuurlijk is dat dwang.
Maar volgens mij is het net zo goed dwang als je weet dat wanneer je niet datgene doet wat hij wil, je dan een moeilijke tijd tegemoet gaat. Een moeilijke tijd waarin je wordt geconfronteerd met iemands onvoorspelbaarheid, woede, jaloezie (speelde in mijn 1e huwelijk een zeer grote rol), afkeer, harde woorden.
(Iseo, in antwoord op je vraag van net: heb een heel goede dag gehad! Heb gesprek gehad met schoolarts en juffen van mijn middelste kind en hij blijkt het bovengemiddeld goed te doen! Had eerst enigszins een achterstand op wat vlakken, maar blijkt nu met een inhaalslag bezig te zijn. En verder hoorde ik mijn oudste zoon teleurgesteld reageren op het feit dat hij dit jaar geen spreekbeurt hoefde te houden voor de klas. TELEURGESTELD! En hij is een ernstig stotteraar!!! Pffff... en ik me maar zorgen maken.... en dan huppelt die kleine meid er nog vrolijk tussendoor.... Ja, hier gaat het goed! Hoe is het met jou? Natuurlijk blij vanwege het bericht over je school, maar verder?)
donderdag 31 mei 2007 om 22:03
Ik heb even een verslagje gevonden van dat boek van Caroline Kraus, komt ie:
Na het overlijden van haar moeder verruilt Caroline haar veilige upper-middle-class leventje aan de oostkust voor een nieuw leven in San Francisco. In de lokale boekhandel waar ze gaat werken, ontmoet ze Jane.
Op het eerste gezicht lijkt ze een inspirerende en energieke jonge vrouw, die Caroline de aandacht en vriendschap geeft die ze op dat moment hard nodig heeft. Maar langzamerhand ontdekt ze dat achter dat open en lieve karakter van Jane nog een persoon schuilgaat: iemand die bedriegt, manipuleert en zelfs fysiek geweld gebruikt. Iemand die de onbedwingbare behoefte voelt alles wat mooi is kapot te maken.
Borderliner is het fascinerende verhaal van een wanhopige en verslavende vriendschap. Met gevoel voor detail en in onsentimenteel proza legt Kraus de verborgen dynamiek en donkere kant van deze vrouwenvriendschap bloot.
Zoals ik al zei: echt een aanrader! Ook al gaat het bij ons (over het algemeen) niet om vrouw-vrouw relaties, ik herkende er heel veel in!
Na het overlijden van haar moeder verruilt Caroline haar veilige upper-middle-class leventje aan de oostkust voor een nieuw leven in San Francisco. In de lokale boekhandel waar ze gaat werken, ontmoet ze Jane.
Op het eerste gezicht lijkt ze een inspirerende en energieke jonge vrouw, die Caroline de aandacht en vriendschap geeft die ze op dat moment hard nodig heeft. Maar langzamerhand ontdekt ze dat achter dat open en lieve karakter van Jane nog een persoon schuilgaat: iemand die bedriegt, manipuleert en zelfs fysiek geweld gebruikt. Iemand die de onbedwingbare behoefte voelt alles wat mooi is kapot te maken.
Borderliner is het fascinerende verhaal van een wanhopige en verslavende vriendschap. Met gevoel voor detail en in onsentimenteel proza legt Kraus de verborgen dynamiek en donkere kant van deze vrouwenvriendschap bloot.
Zoals ik al zei: echt een aanrader! Ook al gaat het bij ons (over het algemeen) niet om vrouw-vrouw relaties, ik herkende er heel veel in!
donderdag 31 mei 2007 om 22:06
Carrie, ik heb met een borderliner samengewoond, weet dan ook hoe het is. Je wordt gemanipuleerd, stemmingswisselingen, afhankelijk gemaakt (zonder hem kon ik niets, ik was dom, naïef, etc.). Weer geestelijke mishandeling, en die geestelijke mishandeling had ik thuis ook al gehad. Ik heb vaak gedacht, dat een pak slaag minder hard aankwam dan de woorden die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Ja, geestelijke mishandeling is wel degelijk schadelijk, kost veel tijd om daar weer enigszins bovenop te komen.
Goed dat je weer zonder medicijnen kan leven, neem aan dat dit antidepressiva waren? Die heb ik zelf nl. jaren geslikt, en je gevoel wordt toch behoorlijk vlak..
donderdag 31 mei 2007 om 22:28
Dankjewel voor de tip Iseo (had ik dus absoluut niet door hoe dat moest)!
Ja, dat voor wat, hoort wat, dat herken ik ook. Maakte me achteraf ook zo aan het twijfelen: heeft hij ooit echt van mij gehouden? En mensen zeiden dat ook tegen me: hij is alleen maar met je getrouwd vanwege de verblijfsvergunning. Die hadden schijnbaar niet door dat dat nog even een trap na was (om het zo maar te noemen...).
Op sommige vragen kun je geen antwoord krijgen. Dat is ook iets waar je je bij neer moet leggen, wat niet makkelijk is.
Wat hier geschreven wordt over borderliners - ik weet niet of mijn 1e man een borderliner was, maar weet wel zeker dat hij serieuze psychische problemen had. Hij was echt iemand met twee gezichten, en dat ging heel ver.
Na zijn overlijden ben ik heel lang overdreven bezig geweest met wat andere mensen wel van me zouden denken. Ook al zo vermoeiend...
Ja, dat voor wat, hoort wat, dat herken ik ook. Maakte me achteraf ook zo aan het twijfelen: heeft hij ooit echt van mij gehouden? En mensen zeiden dat ook tegen me: hij is alleen maar met je getrouwd vanwege de verblijfsvergunning. Die hadden schijnbaar niet door dat dat nog even een trap na was (om het zo maar te noemen...).
Op sommige vragen kun je geen antwoord krijgen. Dat is ook iets waar je je bij neer moet leggen, wat niet makkelijk is.
Wat hier geschreven wordt over borderliners - ik weet niet of mijn 1e man een borderliner was, maar weet wel zeker dat hij serieuze psychische problemen had. Hij was echt iemand met twee gezichten, en dat ging heel ver.
Na zijn overlijden ben ik heel lang overdreven bezig geweest met wat andere mensen wel van me zouden denken. Ook al zo vermoeiend...
donderdag 31 mei 2007 om 23:09
En wat weer een verhalen erbij....
heb echt even een traantje moeten laten.
*; voor iedereen
Iseo, wat goed dat je een vriendin in vertrouwen hebt genomen. Weer een stapje! en fantastisch nieuws over je opleiding. :R
Lastig is dat hoor. Jezelf weer terugvinden en ook weer echt jezelf kunnen zijn. Want de reakties zijn nog zo vaak gekleurd, zo gewend vanuit het wantrouwen, het lage zelfbeeld, het er niet mogen zijn te reageren.
Ik wil zo graag weer gewoon vol vertrouwen kunnen reageren. Ik vraag me af of dit ooit weer komt. Ik merk dat ik al veel veranderd ben maar er zal toch altijd wel een restje wantrouwen blijven zitten. Iemand die van je zegt te houden heeft me toch erg beschadigd. Ik twijfel daar ook oprecht aan of hij wel van me heeft gehouden. Ik wil het graag geloven, maar ik denk het niet. Ik denk dat hij iemand uitgezocht heeft om een gezin te vormen wat hij graag wilde en daarbij, ook zichzelf vergetend, er vanzelfsprekend vanuit gaat het dat altijd zou blijven bestaan. Wat ik een moeilijke eigenschap vind is de ontkenning en het vluchtgedrag. Hoevaak ik ook signaleerde dat er problemen waren en dat het niet goed ging tussen ons. Volgens hem waren er geen problemen. En zo kwam ik steeds vaker met mijn rug (figuurlijk) tegen de muur. Maar het geloof in mezelf kwijtraken, gewoon aangeven dat ik bang was, dat ik ongelukkig was en het dan blijven ontkennen. Waarom heb ik niet de kracht gevonden om eerder op te stappen. Ik had mijn kinderen veel ellende kunnen besparen. En nu, ja ze hebben veel schade opgelopen en laten zich nog steeds leiden door angst. De onmacht die ik daarbij voel om dat te veranderen. Soms toch ook wel een schuldgevoel naar hun toe. Het verstand dat weet dat het niet nodig is om je schuldig te voelen. En dat ook niet helemaal onmachtig ben natuurlijk, want ik kan ze nu laten zien dat het ook anders kan. En dat mijn ex met niets anders bezig is dan mij in een kwaad daglicht te zetten bij de kinderen. Ik begrijp echt helemaal niets meer van die man en ik begrijp ook niet dat ik ooit van hem heb gehouden. Want als ik terugkijk dan zie ik nog steeds niet de man die ik voor ons huwelijk dus wel heb gezien.
Ik vind het dapper en bewonderingswaardig dat sommigen van jullie toch al weer nieuwe relaties hebben. Richting mij worden daar natuurlijk ook regelmatig opmerkingen over gemaakt want ik ben nu toch ook al weer bijna 2 jaar alleen. En het is niet eens dat ik een ander niet vertrouw, maar ik vertrouw mezelf niet genoeg. Als je verliefd bent zul je dan nu wel de signalen herkennen dat je iemand tegenkomt die niet goed voor je is. Ik weet het niet hoor, ik twijfel daar erg aan. Ik heb dus duidelijk nog niet genoeg vertrouwen in mezelf, ik voel me op dit moment zeker niet veilig en vind het moeilijk te accepteren dat ik de kinderen niet die veilige plek kan bieden die ik ze zo gun. Ik kan veel buiten de deur houden maar niet de macht van de angst.
Iemand had het ook over loskomen van zo'n relatie. Ik denk dat dat nooit echt helemaal lukt, zeker niet als er kinderen zijn.
heb echt even een traantje moeten laten.
*; voor iedereen
Iseo, wat goed dat je een vriendin in vertrouwen hebt genomen. Weer een stapje! en fantastisch nieuws over je opleiding. :R
Lastig is dat hoor. Jezelf weer terugvinden en ook weer echt jezelf kunnen zijn. Want de reakties zijn nog zo vaak gekleurd, zo gewend vanuit het wantrouwen, het lage zelfbeeld, het er niet mogen zijn te reageren.
Ik wil zo graag weer gewoon vol vertrouwen kunnen reageren. Ik vraag me af of dit ooit weer komt. Ik merk dat ik al veel veranderd ben maar er zal toch altijd wel een restje wantrouwen blijven zitten. Iemand die van je zegt te houden heeft me toch erg beschadigd. Ik twijfel daar ook oprecht aan of hij wel van me heeft gehouden. Ik wil het graag geloven, maar ik denk het niet. Ik denk dat hij iemand uitgezocht heeft om een gezin te vormen wat hij graag wilde en daarbij, ook zichzelf vergetend, er vanzelfsprekend vanuit gaat het dat altijd zou blijven bestaan. Wat ik een moeilijke eigenschap vind is de ontkenning en het vluchtgedrag. Hoevaak ik ook signaleerde dat er problemen waren en dat het niet goed ging tussen ons. Volgens hem waren er geen problemen. En zo kwam ik steeds vaker met mijn rug (figuurlijk) tegen de muur. Maar het geloof in mezelf kwijtraken, gewoon aangeven dat ik bang was, dat ik ongelukkig was en het dan blijven ontkennen. Waarom heb ik niet de kracht gevonden om eerder op te stappen. Ik had mijn kinderen veel ellende kunnen besparen. En nu, ja ze hebben veel schade opgelopen en laten zich nog steeds leiden door angst. De onmacht die ik daarbij voel om dat te veranderen. Soms toch ook wel een schuldgevoel naar hun toe. Het verstand dat weet dat het niet nodig is om je schuldig te voelen. En dat ook niet helemaal onmachtig ben natuurlijk, want ik kan ze nu laten zien dat het ook anders kan. En dat mijn ex met niets anders bezig is dan mij in een kwaad daglicht te zetten bij de kinderen. Ik begrijp echt helemaal niets meer van die man en ik begrijp ook niet dat ik ooit van hem heb gehouden. Want als ik terugkijk dan zie ik nog steeds niet de man die ik voor ons huwelijk dus wel heb gezien.
Ik vind het dapper en bewonderingswaardig dat sommigen van jullie toch al weer nieuwe relaties hebben. Richting mij worden daar natuurlijk ook regelmatig opmerkingen over gemaakt want ik ben nu toch ook al weer bijna 2 jaar alleen. En het is niet eens dat ik een ander niet vertrouw, maar ik vertrouw mezelf niet genoeg. Als je verliefd bent zul je dan nu wel de signalen herkennen dat je iemand tegenkomt die niet goed voor je is. Ik weet het niet hoor, ik twijfel daar erg aan. Ik heb dus duidelijk nog niet genoeg vertrouwen in mezelf, ik voel me op dit moment zeker niet veilig en vind het moeilijk te accepteren dat ik de kinderen niet die veilige plek kan bieden die ik ze zo gun. Ik kan veel buiten de deur houden maar niet de macht van de angst.
Iemand had het ook over loskomen van zo'n relatie. Ik denk dat dat nooit echt helemaal lukt, zeker niet als er kinderen zijn.
donderdag 31 mei 2007 om 23:28
Lieve Zonlicht,
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die je, na 2 jaar, vragen of het niet eens weer tijd is voor een nieuwe relatie. Maar die weten niet hoe het voelt als je in "zo'n'' relatie hebt gezeten. Bij mij is het 11 jaar geleden en daarom weet ik ook dat het een proces van jaren is, voor mij tenminste, ik weet niet of het voor iedereen zo voelt. Ik heb eerst 3 jaar helemaal geen behoefte gehad aan een vriend, was al lang blij dat ik alleen kón zijn en richtte me volledig op het verzorgen van mijn kind. Ik kon ook geen man in mijn buurt verdragen overigens, als een collega eens een vriendschappelijke hand op mijn schouder legde voelde ik die een uur later nog op mijn schouder "branden''.
In die tijd ging ik om met een man die heel veel begrip kon opbrengen voor mijn verleden, hij was zelf opgegroeid in een gezin waar geweld, ruzie, problemen aan de orde van de dag waren. Hij gaf me heel veel aandacht en ik werd verliefd op hem. Nooit had ik gedacht dat dat wederzijds zou kunnen zijn, maar tot mijn stomme verbazing was het dat toch. Ik had zo'n laag zelfbeeld, en hij was iemand waar bij wijze van spreken elke vrouw haar hoofd naar omdraait. Heel leuk om te zien, vlotte babbel, slim, succesvol. En getrouwd. Dat ook...
Ik heb nooit initiatief genomen, was blij met de aandacht die hij me gaf, maar vroeg nooit om meer. Maar op een dag bekende hij mij zijn gevoelens en zette alles op het spel voor mij, alles wat hij had. Ik kon geen weerstand bieden, we hadden een affaire. Maar toen hij op het punt belandde dat hij zei dat hij serieus overwoog een eind aan zijn huwelijk te maken, heb ik gezegd dat dat geen optie was - ik wilde niet met hem verder met de gedachte dat ik de oorzaak was van het mislukken van zijn huwelijk. Het ging over. Toch heb ik hier heel goede herinneringen aan - het was een enorme oppepper voor mijn ego dat ik dit had meegemaakt - en inderdaad, je merkt het vanzelf of je er aan toe bent of niet. In mijn geval was ik er nu wel aan toe om ''iets'' te hebben met een man, maar een vaste relatie kon ik nog niet aan. Wilde ik ook niet met hem, vanwege zijn huwelijk, maar misschien stond ik zelfs wel voor hem open omdat ik wel wist dat het niet ''te dichtbij'' zou kunnen komen? Ik weet het niet, er was niets geplands aan, het overkwam me.
Daarna heb ik zo nu en dan korte tijd wat gehad met iemand, maar ik werd nooit echt verliefd, liet het ook nooit serieus worden. Inmiddels waren er 7 jaar verstreken en het ging goed met mij en mijn zoon. Had inmiddels mijn 2e zoon erbij gekregen, via een donor. En toen ontmoette ik mijn huidige man. Ook enigszins ''beschadigd'' na een moeizaam huwelijk van 9 jaar. En beiden vooral NIET op zoek naar een vaste relatie, we wilden het vooral rustig aan doen! Dat laatste is niet helemaal gelukt....
Als je zover bent dat je weer een nieuwe relatie aankan, merk je het wel. Daarbij, ik heb het alleen-zijn niet als erg ervaren. Zelf vind ik niet dat het hebben van een relatie een soort hoogste doel moet zijn. Gelukkig zijn, dat wel, rust hebben, je op je gemak voelen in je eigen huis, weer rustig kunnen slapen, niet meer bang zijn, etc.etc. En dat kost sowieso tijd.
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die je, na 2 jaar, vragen of het niet eens weer tijd is voor een nieuwe relatie. Maar die weten niet hoe het voelt als je in "zo'n'' relatie hebt gezeten. Bij mij is het 11 jaar geleden en daarom weet ik ook dat het een proces van jaren is, voor mij tenminste, ik weet niet of het voor iedereen zo voelt. Ik heb eerst 3 jaar helemaal geen behoefte gehad aan een vriend, was al lang blij dat ik alleen kón zijn en richtte me volledig op het verzorgen van mijn kind. Ik kon ook geen man in mijn buurt verdragen overigens, als een collega eens een vriendschappelijke hand op mijn schouder legde voelde ik die een uur later nog op mijn schouder "branden''.
In die tijd ging ik om met een man die heel veel begrip kon opbrengen voor mijn verleden, hij was zelf opgegroeid in een gezin waar geweld, ruzie, problemen aan de orde van de dag waren. Hij gaf me heel veel aandacht en ik werd verliefd op hem. Nooit had ik gedacht dat dat wederzijds zou kunnen zijn, maar tot mijn stomme verbazing was het dat toch. Ik had zo'n laag zelfbeeld, en hij was iemand waar bij wijze van spreken elke vrouw haar hoofd naar omdraait. Heel leuk om te zien, vlotte babbel, slim, succesvol. En getrouwd. Dat ook...
Ik heb nooit initiatief genomen, was blij met de aandacht die hij me gaf, maar vroeg nooit om meer. Maar op een dag bekende hij mij zijn gevoelens en zette alles op het spel voor mij, alles wat hij had. Ik kon geen weerstand bieden, we hadden een affaire. Maar toen hij op het punt belandde dat hij zei dat hij serieus overwoog een eind aan zijn huwelijk te maken, heb ik gezegd dat dat geen optie was - ik wilde niet met hem verder met de gedachte dat ik de oorzaak was van het mislukken van zijn huwelijk. Het ging over. Toch heb ik hier heel goede herinneringen aan - het was een enorme oppepper voor mijn ego dat ik dit had meegemaakt - en inderdaad, je merkt het vanzelf of je er aan toe bent of niet. In mijn geval was ik er nu wel aan toe om ''iets'' te hebben met een man, maar een vaste relatie kon ik nog niet aan. Wilde ik ook niet met hem, vanwege zijn huwelijk, maar misschien stond ik zelfs wel voor hem open omdat ik wel wist dat het niet ''te dichtbij'' zou kunnen komen? Ik weet het niet, er was niets geplands aan, het overkwam me.
Daarna heb ik zo nu en dan korte tijd wat gehad met iemand, maar ik werd nooit echt verliefd, liet het ook nooit serieus worden. Inmiddels waren er 7 jaar verstreken en het ging goed met mij en mijn zoon. Had inmiddels mijn 2e zoon erbij gekregen, via een donor. En toen ontmoette ik mijn huidige man. Ook enigszins ''beschadigd'' na een moeizaam huwelijk van 9 jaar. En beiden vooral NIET op zoek naar een vaste relatie, we wilden het vooral rustig aan doen! Dat laatste is niet helemaal gelukt....
Als je zover bent dat je weer een nieuwe relatie aankan, merk je het wel. Daarbij, ik heb het alleen-zijn niet als erg ervaren. Zelf vind ik niet dat het hebben van een relatie een soort hoogste doel moet zijn. Gelukkig zijn, dat wel, rust hebben, je op je gemak voelen in je eigen huis, weer rustig kunnen slapen, niet meer bang zijn, etc.etc. En dat kost sowieso tijd.
donderdag 31 mei 2007 om 23:37
Hallo VK,
ik heb net je verhaal gelezen... poe, je zit echt in een lastige positie nu. *;
Wil jij nog aan je relatie werken? Zie je nog enige kans voor jullie samen of is hij de enige die dat ziet?
Als ik lees dat hij zichzelf depressief noemt, en zelfmoordneigingen heeft, doet me dit pijnlijk denken aan mijn 1e man... die met zijn zogenaamde zelfmoordpoging zelfs in het ziekenhuis is beland om zijn maag leeg te laten pompen, maar achteraf bleek het allemaal begonnen te zijn om mij medelijden te laten krijgen, om mij zo weer in zijn macht te krijgen, om mij bij hem te laten blijven. Weet je zeker dat dit niet zo'n trucje is van jouw (ex-)man?
Liefs, Lemmy
ik heb net je verhaal gelezen... poe, je zit echt in een lastige positie nu. *;
Wil jij nog aan je relatie werken? Zie je nog enige kans voor jullie samen of is hij de enige die dat ziet?
Als ik lees dat hij zichzelf depressief noemt, en zelfmoordneigingen heeft, doet me dit pijnlijk denken aan mijn 1e man... die met zijn zogenaamde zelfmoordpoging zelfs in het ziekenhuis is beland om zijn maag leeg te laten pompen, maar achteraf bleek het allemaal begonnen te zijn om mij medelijden te laten krijgen, om mij zo weer in zijn macht te krijgen, om mij bij hem te laten blijven. Weet je zeker dat dit niet zo'n trucje is van jouw (ex-)man?
Liefs, Lemmy
donderdag 31 mei 2007 om 23:38
Hoi Zon *;
Ik twijfel heel erg aan mezelf. Merk nog steeds dat ik andere dingen zie dan er waarschijnlijk zijn.
Ben vaak bang voor conflicten, bang dat het uit de hand loopt als iemand ergens boos op reageert. Probeer eigenlijk ook om narigheid voor te zijn, terwijl ik er naast kan zitten en het niet zo hoeft te zijn als ik denk.
Heb het gevoel dat ik me moet uitleggen, verdedigen, mijn keuzes moet verantwoorden. Denk vaak dat ik zeur, dat als ik jouw een mailtje stuur, jij je verplicht voelt om te reageren, terwijl ik het andersom zo fijn vind om een berichtje van je te krijgen en echt mijn best doe om een antwoord te geven waar je wat aan hebt omdat ik je gewoon erg lief en een mooi mens vind.
Snap je wat ik bedoel? Ik wil Mamz wel elke avond even welterusten wensen via mijn hyve bij wijze van spreken maar ik ben bang dat ze me opdringerig vind, dat het anders overkomt dan ik bedoel. Nou ja, zomaar wat voorbeelden waarmee ik wil zeggen dat ik nog steeds gewend ben allerlei bij-gedachten te hebben die zo vermoeiend zijn, en naar voren komen bij de kleinste dagelijkse dingetjes.
Bang dat anderen nog steeds niet zien wat ik eigenlijk bedoel, dat ik niet begrepen word.
Ik durf nog niet helemaal in mezelf te geloven. Weet ik wel wie ik ben? En hoe snel krijgt iemand het weer voor elkaar me in een hoek te duwen?
Bang om met een man in een ruimte te zijn.
Het idee om een man toe te laten in mijn slaapkamer maakt me helemaal misselijk, en angstig. Niemand komt dit huis binnen, gaat ook nog wel een tijd duren.
En toch, ik vind het zo moeilijk om mijn ex als die rotzak te zien.
Ben bang dat ik het verkeerd zie, dat hij echt ziek is en ik er anders naar moet kijken. Ik zie nog steeds die jongen voor me van toen ik hem net ontmoette, en heel moeilijk die nare man van het laatste jaar.
hij is zelf zo erg afgegleden, het gaat zo slecht met hem, ik weet niet wie hij is. Kan die twee gezichten zelf niet verenigen in hetzelfde beeld van die ene man.
Wat jij nu meemaakt met hoe het nu moet met je kinderen, ik vind het zo erg voor je. Jij doet zo je best, ik kan me niet voorstellen hoe dit voelt.
Zonlicht *;
Veel liefs!!!!!
Iseo
Ik twijfel heel erg aan mezelf. Merk nog steeds dat ik andere dingen zie dan er waarschijnlijk zijn.
Ben vaak bang voor conflicten, bang dat het uit de hand loopt als iemand ergens boos op reageert. Probeer eigenlijk ook om narigheid voor te zijn, terwijl ik er naast kan zitten en het niet zo hoeft te zijn als ik denk.
Heb het gevoel dat ik me moet uitleggen, verdedigen, mijn keuzes moet verantwoorden. Denk vaak dat ik zeur, dat als ik jouw een mailtje stuur, jij je verplicht voelt om te reageren, terwijl ik het andersom zo fijn vind om een berichtje van je te krijgen en echt mijn best doe om een antwoord te geven waar je wat aan hebt omdat ik je gewoon erg lief en een mooi mens vind.
Snap je wat ik bedoel? Ik wil Mamz wel elke avond even welterusten wensen via mijn hyve bij wijze van spreken maar ik ben bang dat ze me opdringerig vind, dat het anders overkomt dan ik bedoel. Nou ja, zomaar wat voorbeelden waarmee ik wil zeggen dat ik nog steeds gewend ben allerlei bij-gedachten te hebben die zo vermoeiend zijn, en naar voren komen bij de kleinste dagelijkse dingetjes.
Bang dat anderen nog steeds niet zien wat ik eigenlijk bedoel, dat ik niet begrepen word.
Ik durf nog niet helemaal in mezelf te geloven. Weet ik wel wie ik ben? En hoe snel krijgt iemand het weer voor elkaar me in een hoek te duwen?
Bang om met een man in een ruimte te zijn.
Het idee om een man toe te laten in mijn slaapkamer maakt me helemaal misselijk, en angstig. Niemand komt dit huis binnen, gaat ook nog wel een tijd duren.
En toch, ik vind het zo moeilijk om mijn ex als die rotzak te zien.
Ben bang dat ik het verkeerd zie, dat hij echt ziek is en ik er anders naar moet kijken. Ik zie nog steeds die jongen voor me van toen ik hem net ontmoette, en heel moeilijk die nare man van het laatste jaar.
hij is zelf zo erg afgegleden, het gaat zo slecht met hem, ik weet niet wie hij is. Kan die twee gezichten zelf niet verenigen in hetzelfde beeld van die ene man.
Wat jij nu meemaakt met hoe het nu moet met je kinderen, ik vind het zo erg voor je. Jij doet zo je best, ik kan me niet voorstellen hoe dit voelt.
Zonlicht *;
Veel liefs!!!!!
Iseo
donderdag 31 mei 2007 om 23:38
Vrouwtje Klets, wat moet ik ervan vinden?
Ik lees en zie veel herkenning, maar omdat ik bij jou situatie niet emotioneel betrokken zie ik ook het patroon. Toen ik er zelf midden in zat gaf ik ook maar weer toe en paste me maar weer aan. Ik heb uiteindelijk de stap eruit gezet, ik wist dat het voor mij belangrijk was om uit die relatie te komen zodat de grenzen duidelijker kwamen te liggen en ik eindelijk meer ruimte voor mezelf kreeg. Nu terugkijkend, ik heb onder druk verkeerde afspraken gemaakt, tenminste ik twijfel daar erg aan en het besef dat ik echt veel eerder had moeten opstappen.
Mijn advies: en sla het gerust in de wind als je er zelf nog niet aan toe bent!
Ga naar een advocaat en ga die scheiding regelen. Zodat er financiele duidelijkheid ontstaat en je echt je eigen plek en rust krijgt.
Ik snap dat je de hoop nog niet wil laten varen dat het misschien beter word. Maar hoe groot is die kans? Kun je jezelf een eerlijk antwoord geven op die vraag? Of lever je toch langzamerhand weer een stukje van jezelf in. Als jij echt bij hem vandaan wilt gaan dan zijn zijn problemen de jouwe niet meer. Maak ze ook niet tot de jouwe, ook niet omdat dat in het belang van je zoon is. Waar ik echt twijfels bij heb. Ik denk dat je nog steeds bang bent en dat je daarom niet duidelijk weet of je weg wilt en dubbele signalen uitzend. Met als gevolg dat hij van die ruimte, die hij voelt, profiteert.
*;
Ik lees en zie veel herkenning, maar omdat ik bij jou situatie niet emotioneel betrokken zie ik ook het patroon. Toen ik er zelf midden in zat gaf ik ook maar weer toe en paste me maar weer aan. Ik heb uiteindelijk de stap eruit gezet, ik wist dat het voor mij belangrijk was om uit die relatie te komen zodat de grenzen duidelijker kwamen te liggen en ik eindelijk meer ruimte voor mezelf kreeg. Nu terugkijkend, ik heb onder druk verkeerde afspraken gemaakt, tenminste ik twijfel daar erg aan en het besef dat ik echt veel eerder had moeten opstappen.
Mijn advies: en sla het gerust in de wind als je er zelf nog niet aan toe bent!
Ga naar een advocaat en ga die scheiding regelen. Zodat er financiele duidelijkheid ontstaat en je echt je eigen plek en rust krijgt.
Ik snap dat je de hoop nog niet wil laten varen dat het misschien beter word. Maar hoe groot is die kans? Kun je jezelf een eerlijk antwoord geven op die vraag? Of lever je toch langzamerhand weer een stukje van jezelf in. Als jij echt bij hem vandaan wilt gaan dan zijn zijn problemen de jouwe niet meer. Maak ze ook niet tot de jouwe, ook niet omdat dat in het belang van je zoon is. Waar ik echt twijfels bij heb. Ik denk dat je nog steeds bang bent en dat je daarom niet duidelijk weet of je weg wilt en dubbele signalen uitzend. Met als gevolg dat hij van die ruimte, die hij voelt, profiteert.
*;
donderdag 31 mei 2007 om 23:48
Wat jij schrijft, Iseo, heb ik ook heel sterk. Het gevoel dat ik anders overkom dan ik wil. Als ik hier wat heb gepost vraag ik me naderhand af of het wel zo overkomt als ik het bedoeld had, als ik een telefoongesprek heb gehad met een vriendin vraag ik me af of ze me geen zeur vond, of dat ik te veel aan het woord ben geweest en niet genoeg naar haar heb geluisterd, als ik met een vriendin heb gewinkeld vraag ik me af of zij het wel net zo gezellig vond als ik, en ga zo maar door.... Echt vermoeiend inderdaad. Ik zou dit wel graag willen veranderen, maar hoe?
vrijdag 1 juni 2007 om 00:05
Iseo, gewoon mailen hoor, ik voel me niet verplicht, ik vind het leuk en prettig. Wel merk ik dat op dit moment ik het dus lastig vind om zelf de stappen te zetten, en dat heeft alles te maken met hoe ik me voel onder deze situatie.
Die twijfel, ja dat is het. En ik weet dat ik niet moet twijfelen maar door alle gedoe rond mijn kinderen sluipt dat er weerin. Ook de twijfel aan mezelf en het zelfvertrouwen. Ik probeer er alles aan te doen om het zo goed mogelijk te doen, maar bewaak hierbij dus duidelijk wel mijn grenzen. Ze hebben niets aan een moeder die zichzelf kwijt is. Maar ja, het is soms ondankbaar. Want alle lasten liggen hier en de lusten daar. Om het zo maar eens te zeggen. Maar het maakt me ook van veel bewust, liever wat minder tijd met ze maar dan wel echt qualitytime met aandacht voor elkaar dan meer tijd en langs elkaar heen gaan leven zoals in het oude huis gebeurde. En (proberen) dat vertrouwen vast te houden dat het uiteindelijk wel goed komt.
Maar het drukt me erg met mijn neus op de feiten, de keuzes die ik heb gemaakt.
Lemmy, dat is het inderdaad, anderen beseffen niet in wat voor een relatie je gezeten hebt. Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb op mezelf te vertrouwen en dat maakt inderdaad dat de muren rond mij hoog zijn. Herkenbaar hoor, je doodschrikken als een collega een hand op je schouder legt, en Iseo, ook dat huis hier hoor. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat kan delen. Mensen toelaten lukt wel, maar iemand in mijn slaapkamer? Nee, ik voel gewoon dat dat stappen teveel zijn. Ik heb gelukkig wel een aantal mensen waarmee ik open erover kan praten en dat helpt. Dat helpt me mezelf weer te leren kennen en niet meer zo te twijfelen. Maar sommige dingen hebben tijd nodig. Meer tijd dan ikzelf dacht omdat deze relatie dus veel schadelijker bleek te zijn dan ik doorhad. Vanaf het moment dat ik het besluit heb genomen bij hem weg te gaan en ik daadwerkelijk alleen ben gaan wonen, heb ik hem echt geen dag gemist. Mijn liefde was allang verdwenen. Wel ontstond toen pas de ruimte om in te zien hoe het was. Juist omdat het gedrag wel doorging en ik er nog steeds mee geconfronteerd werd. Maar nu had ik mijn eigen plekje, mijn baan die me veel zelfvertrouwen geeft en mijn werk waar ik goed opgevangen ben. En eindelijk het lef om te gaan praten, te vertellen wat er gebeurde en daardoor van anderen horen dat het inderdaad niet normaal was. En nu de ruimte te kunnen nemen om onder ogen te zien wat mijn rol daarin is geweest, hoe het is ontstaan en waarom ik in vredesnaam zover over mijn grenzen ben gegaan. Grenzen waarvan ik eerder zei dat ik ze niet zou laten overschreiden. Dat maakt me dus onzeker, en doet me twijfelen.
Die twijfel, ja dat is het. En ik weet dat ik niet moet twijfelen maar door alle gedoe rond mijn kinderen sluipt dat er weerin. Ook de twijfel aan mezelf en het zelfvertrouwen. Ik probeer er alles aan te doen om het zo goed mogelijk te doen, maar bewaak hierbij dus duidelijk wel mijn grenzen. Ze hebben niets aan een moeder die zichzelf kwijt is. Maar ja, het is soms ondankbaar. Want alle lasten liggen hier en de lusten daar. Om het zo maar eens te zeggen. Maar het maakt me ook van veel bewust, liever wat minder tijd met ze maar dan wel echt qualitytime met aandacht voor elkaar dan meer tijd en langs elkaar heen gaan leven zoals in het oude huis gebeurde. En (proberen) dat vertrouwen vast te houden dat het uiteindelijk wel goed komt.
Maar het drukt me erg met mijn neus op de feiten, de keuzes die ik heb gemaakt.
Lemmy, dat is het inderdaad, anderen beseffen niet in wat voor een relatie je gezeten hebt. Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb op mezelf te vertrouwen en dat maakt inderdaad dat de muren rond mij hoog zijn. Herkenbaar hoor, je doodschrikken als een collega een hand op je schouder legt, en Iseo, ook dat huis hier hoor. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat kan delen. Mensen toelaten lukt wel, maar iemand in mijn slaapkamer? Nee, ik voel gewoon dat dat stappen teveel zijn. Ik heb gelukkig wel een aantal mensen waarmee ik open erover kan praten en dat helpt. Dat helpt me mezelf weer te leren kennen en niet meer zo te twijfelen. Maar sommige dingen hebben tijd nodig. Meer tijd dan ikzelf dacht omdat deze relatie dus veel schadelijker bleek te zijn dan ik doorhad. Vanaf het moment dat ik het besluit heb genomen bij hem weg te gaan en ik daadwerkelijk alleen ben gaan wonen, heb ik hem echt geen dag gemist. Mijn liefde was allang verdwenen. Wel ontstond toen pas de ruimte om in te zien hoe het was. Juist omdat het gedrag wel doorging en ik er nog steeds mee geconfronteerd werd. Maar nu had ik mijn eigen plekje, mijn baan die me veel zelfvertrouwen geeft en mijn werk waar ik goed opgevangen ben. En eindelijk het lef om te gaan praten, te vertellen wat er gebeurde en daardoor van anderen horen dat het inderdaad niet normaal was. En nu de ruimte te kunnen nemen om onder ogen te zien wat mijn rol daarin is geweest, hoe het is ontstaan en waarom ik in vredesnaam zover over mijn grenzen ben gegaan. Grenzen waarvan ik eerder zei dat ik ze niet zou laten overschreiden. Dat maakt me dus onzeker, en doet me twijfelen.
vrijdag 1 juni 2007 om 00:11
Vrouwtje, lieverd. Dit is wat ik ervan vind. Ik hoop van harte dat ik er grandioos naast zit. Maar helaas klinkt het me allemaal heel bekend in de oren, zelfs letterlijk dezelfde uitspraken.
Ik ken nu ook een beetje de andere verhalen van de schrijfsters hier, en het komt steeds op het zelfde neer. Zie jij die overeenkomsten ook?
Wat wil JIJ nu echt?????
Heel veel liefs!!
*;
Iseo
vrijdag 1 juni 2007 om 00:13
Lieve VK,
Natuurlijk kan ik je geen echt advies geven of je wel of niet moet doorgaan met deze relatie. En natuurlijk heb ik er wel mijn gedachten bij, maar ja, alleen jij kan bepalen of je nog genoeg van hem houdt. Okee, als je zeker weet dat het geen trucje is dat hij zelfmoordneigingen heeft, dan is dat gewoon zo. En dan is het sowieso goed dat hij aan zichzelf wil werken, ongeacht hoe het verder gaat met jullie samen. Stress is wel iets waar hij mee om moet leren gaan, hij kan wel bij zijn huidige baan geen stress denken te krijgen, maar er is overal wel eens wat - qua werk en anders wel in je familie of vriendenkring. Hij moet dan wel leren dat niet te gaan botvieren op iemand anders.
Natuurlijk kan ik je geen echt advies geven of je wel of niet moet doorgaan met deze relatie. En natuurlijk heb ik er wel mijn gedachten bij, maar ja, alleen jij kan bepalen of je nog genoeg van hem houdt. Okee, als je zeker weet dat het geen trucje is dat hij zelfmoordneigingen heeft, dan is dat gewoon zo. En dan is het sowieso goed dat hij aan zichzelf wil werken, ongeacht hoe het verder gaat met jullie samen. Stress is wel iets waar hij mee om moet leren gaan, hij kan wel bij zijn huidige baan geen stress denken te krijgen, maar er is overal wel eens wat - qua werk en anders wel in je familie of vriendenkring. Hij moet dan wel leren dat niet te gaan botvieren op iemand anders.
vrijdag 1 juni 2007 om 00:30
Lieve Vrouw.
Weetje, sorry als mijn vorige bericht aan je een beetje hard overkwam. Ik las Lemmy's reactie en besef me dat ik niet kan oordelen over iemand anders.
Maar het lijkt wel of ik tegen mezelf aan het praten ben! Alsof jij mij bent, een tijdje geleden.
Ook nu ik lees wat je hier weer schrijft. de tweede alinea, is echt LETTERLIJK hoe mijn ex het bracht.
Ongelofelijk.
Daarom gaan bij mij alle alarmbellen af.
Ik wil je zo graag zeggen dat je voor jezelf mag kiezen.
Het is niet jouw verantwoordelijkheid hoe het met hem gaat!!!
Ook al laat je hem 'in de steek' dan nog zal hij zichzelf bij elkaar moeten rapen. Net zoals dat anders ook zijn eigen verantwoordelijkheid was.
Wat ik zou willen, als ik het voor het zeggen had:
Is hem zeggen dat hij er heel goed aan doet om professionele hulp te zoeken. Aan zichzelf te werken.
Zijn eigen leven op de rit krijgen. Laten zien over langere tijd in het contact met zijn zoontje dat hij te vertrouwen is, dat je weer op een normale en eerlijke manier afspraken kunt maken met hem en dat hij die nakomt.
Dat hij jou moet steunen in jouw manier om jezelf terug te vinden. Door je met rust te laten, om later, als het erin zit, een goed gesprek te hebben om te kijken waar jullie staan in de vriendschap, of die er nog is, of er iets meer mogelijk is dan alleen het contact omwille van jullie zoontje.
Hij moet uitstralen dat hij jou graag gelukkig zou zien, want dat is de basis om hem eventueel als vriend te willen, of als man.
Jij moet de kans krijgen het eens op jouw manier te gaan doen. eigen huisje, tot rust komen. Jezelf terugvinden.
Daarna, en dan echt later pas, is er ruimte om met iemand erbij waarschijnlijk, het gesprek aan te gaan.
Wat denk jij hiervan? zou hij je steunen in dit plan, als bleek dat dit het allerbeste voor jou en je zoontje zou zijn?
En wat betekent het als hij daar niet aan mee zou werken?
Gaat hij dan voor? Gunt hij het jou niet?
