Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
donderdag 7 juni 2007 om 13:42
Tja Carrrie, het is nu misschien een beetje laat om met een heel ander voorstel te komen. Maar het kan wel. Kun je niet voorstellen dat jij je zoontje 's middags een paar uurtjes meeneemt zodat ze samen zijn verjaardag kunnen vieren? En dat hij dan van half 4 tot 5 van harte (nou ja... van harte :P) welkom is om de verjaardag bij jullie thuis te vieren. Dan kunnen hij en zijn vriendin het hele ritueel met taart, zingen en cadeaus bijwonen.
Misschien heb je visite gepland voor die middag, maar die begrijpen het vast wel als je uitlegt dat jij er moeite mee had de hele middag je ex om je heen te hebben. En een minstens zo belangrijk argument: voor je zoontje is dit ook beter!
Ik ben van mening dat "gezellig" samen vieren met papa en mama alleen maar leuk is als papa en mama dat allebei ook echt gezellig vinden. Of in elk geval niet erg gespannen rondlopen en het niet naar hun zin hebben. Als pa en ma niet goed met elkaar door één deur kunnen, is het beter voor het kind als er apart gevierd wordt. Ik denk dat je met bovenstaand voorstel een acceptabele middenweg vindt, waarbij je zoontje papa en mama ook nog even samen heeft, maar waarbij de spanningen (voor jou en dus ook voor hem) beperkt blijven.
Ik denk dat het zwakke punt waar je ex op inspeelt bij jou is, dat je graag het beste wilt voor je zoontje. Hoe overtuigd jij ook bent dat je het op een bepaalde manier wil regelen, zodra dat argument op de proppen komt zwijg je. Want je kan best vechten met je ex, maar niet met je kind. En zo voelt het dan, alsof je tegen zíjn belangen ingaat. Het zijn de naweeën van een relatie waarin je jezelf wegcijferde, waardoor er van jou niets meer overbleef.
Daarom voelt het zo intens rot als je er weer intrapt. Weer dat gevoel van toen... Therapie zal je vast helpen (heeft het bij mij althans wel gedaan) om op een rijtje te krijgen wat in het belang van je kind is, zonder daarbij jouw belang uit het oog te verliezen. Ik denk dat dat op lange termijn ook op alle fronten winst oplevert, want het zal ertoe leiden dat jij niet meer geraakt wordt door je ex en dus de omgang met hem ook makkelijker zal worden. Uiteindelijk zal dit misschien zelfs betekenen dat het je niet veel kan schelen als hij er de hele middag is en haal je je schouders op over zijn sterke verhalen :P
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 7 juni 2007 om 16:15
Lieve Elfje, ik heb je verhaal gelezen. Ik krijg er de rillingen van. Wat heb je het lang volgehouden bij deze man.
Het kwartje is gevallen. Zo voelde het bij mij ook: alsof de schellen van mijn ogen vielen (de titel van het topic is dan ook erg toepasselijk :P).
Ik wil je heel veel zeggen maar beperk me even tot het belangrijkste. Pas alsjeblieft op. Ik bekijk het natuurlijk van een afstandje, maar het heeft er alle schijn van dat je man zich verschrikkelijk loopt in te houden en al zijn frustraties en woede opkropt. Dat gaat er op een dag uitkomen met een explosie die zijn weerga niet kent. Je ziet nu al af en toe hoe angstaanjagend het is als hij zijn woede in andere situaties botviert. Dat is nog niets vergeleken met wat jou te wachten staat.
Er is niets veranderd. Hij is nog steeds dezelfde persoon. Vergeet dat niet. Wees gewaarschuwd lieve Elfje.
Wil je weg bij deze man? Heb je hulp?
*;
dubio
Het kwartje is gevallen. Zo voelde het bij mij ook: alsof de schellen van mijn ogen vielen (de titel van het topic is dan ook erg toepasselijk :P).
Ik wil je heel veel zeggen maar beperk me even tot het belangrijkste. Pas alsjeblieft op. Ik bekijk het natuurlijk van een afstandje, maar het heeft er alle schijn van dat je man zich verschrikkelijk loopt in te houden en al zijn frustraties en woede opkropt. Dat gaat er op een dag uitkomen met een explosie die zijn weerga niet kent. Je ziet nu al af en toe hoe angstaanjagend het is als hij zijn woede in andere situaties botviert. Dat is nog niets vergeleken met wat jou te wachten staat.
Er is niets veranderd. Hij is nog steeds dezelfde persoon. Vergeet dat niet. Wees gewaarschuwd lieve Elfje.
Wil je weg bij deze man? Heb je hulp?
*;
dubio
Ga in therapie!
donderdag 7 juni 2007 om 18:02
donderdag 7 juni 2007 om 19:49
Even een ego-post.
Merk dat ik het inderdaad zwaar vind om te beginnen aan het herstel van contact met mijn kinderen. Annemoon en Dubio, jullie weten nogal raak te schrijven waar het allemaal aan schort bij mij.
Die overlevingsstrategie, niet voelen, is al zolang als ik me kan herinneren. Op dit moment ook fysiek: als ik ga janken heb ik de dag erna zeker koppijn. Dat heb ik sowieso al vaker dan me lief is.
Vroeg me vandaag af of ik één of andere schildklierafwijking zou hebben of zo want dat energiegebrek is echt idioot. Kan het onderdrukken van gevoelens zo'n energiegebrek tot gevolg hebben? Ik ben juist bang om gevoelens toe te laten, om dat hier en nu evenwicht uit elkaar te doen vallen. Het is allemaal veel ouder dan die relatie, die relatie is niet meer dan een flinke aanslag op een toch al kwetsbare persoon. En ik voel me nu dus véél beter dan toen ik zo'n twintig, dertig, was.
Vandaag -afgezien van het tellen, blij dat het gedaan is- een rustige dag gehad met de kinderen. Wel 's middags in bed gelegen vanwege een dreigende koppijn. Met pil natuurlijk, wat al die zooi in mijn lijf doet wil ik niet eens weten. Ben prikkelbaar: er hoeft maar íets te gebeuren, of ik vat vlam. Alleen verbaal, maar toch.
Merk dat ik het inderdaad zwaar vind om te beginnen aan het herstel van contact met mijn kinderen. Annemoon en Dubio, jullie weten nogal raak te schrijven waar het allemaal aan schort bij mij.
Die overlevingsstrategie, niet voelen, is al zolang als ik me kan herinneren. Op dit moment ook fysiek: als ik ga janken heb ik de dag erna zeker koppijn. Dat heb ik sowieso al vaker dan me lief is.
Vroeg me vandaag af of ik één of andere schildklierafwijking zou hebben of zo want dat energiegebrek is echt idioot. Kan het onderdrukken van gevoelens zo'n energiegebrek tot gevolg hebben? Ik ben juist bang om gevoelens toe te laten, om dat hier en nu evenwicht uit elkaar te doen vallen. Het is allemaal veel ouder dan die relatie, die relatie is niet meer dan een flinke aanslag op een toch al kwetsbare persoon. En ik voel me nu dus véél beter dan toen ik zo'n twintig, dertig, was.
Vandaag -afgezien van het tellen, blij dat het gedaan is- een rustige dag gehad met de kinderen. Wel 's middags in bed gelegen vanwege een dreigende koppijn. Met pil natuurlijk, wat al die zooi in mijn lijf doet wil ik niet eens weten. Ben prikkelbaar: er hoeft maar íets te gebeuren, of ik vat vlam. Alleen verbaal, maar toch.
donderdag 7 juni 2007 om 19:59
Hoi Mamzelle,
of er iets met je schildklier is is volgens mij vrij eenvoudig te controleren als je bloed laat prikken, ik zou gewoon de huisarts even vragen of je dat mag laten doen. Zou natuurlijk jammer zijn als je al je energie steekt in therapie in de hoop je daar ook qua energie beter van te gaan voelen (en dat je in de tussentijd voor andere dingen misschien niet genoeg energie hebt) en dat dan achteraf blijkt dat je vermoeidheid puur een lichamelijke oorzaak had!
of er iets met je schildklier is is volgens mij vrij eenvoudig te controleren als je bloed laat prikken, ik zou gewoon de huisarts even vragen of je dat mag laten doen. Zou natuurlijk jammer zijn als je al je energie steekt in therapie in de hoop je daar ook qua energie beter van te gaan voelen (en dat je in de tussentijd voor andere dingen misschien niet genoeg energie hebt) en dat dan achteraf blijkt dat je vermoeidheid puur een lichamelijke oorzaak had!
donderdag 7 juni 2007 om 20:08
donderdag 7 juni 2007 om 20:22
Lieve Mamzelle,
ten eerste een dikke knuffel voor jou. Het zal niet meevallen voor je. Maar even antwoorden op je vraag of je zo moe kan worden door de onderdrukte emoties of een te langzaamwerkende schildklier.
Ik kan je vertellen, je wordt dood en doodmoe door het onderdrukken van je emoties, want onbewust ben je toch steeds met je problematiek bezig!! Echt dat kost liters energie!!!! Het is ook heel wat, wat jij doorgemaakt hebt en doormaakt en jij bent goed in het onderdrukken van je emoties, dat merk ik heel vaak in je postings.
Wat je schildklier betreft, als je moe bent kan het zijn dat ie te langzaam werkt, maar dan zijn er nog meer verschijnselen. Je wordt, sloom, je komt aan in gewicht en je kan hartklachten krijgen. Wat een ander al vertelde, laat je bloed controleren.
liefs Elfje
ten eerste een dikke knuffel voor jou. Het zal niet meevallen voor je. Maar even antwoorden op je vraag of je zo moe kan worden door de onderdrukte emoties of een te langzaamwerkende schildklier.
Ik kan je vertellen, je wordt dood en doodmoe door het onderdrukken van je emoties, want onbewust ben je toch steeds met je problematiek bezig!! Echt dat kost liters energie!!!! Het is ook heel wat, wat jij doorgemaakt hebt en doormaakt en jij bent goed in het onderdrukken van je emoties, dat merk ik heel vaak in je postings.
Wat je schildklier betreft, als je moe bent kan het zijn dat ie te langzaam werkt, maar dan zijn er nog meer verschijnselen. Je wordt, sloom, je komt aan in gewicht en je kan hartklachten krijgen. Wat een ander al vertelde, laat je bloed controleren.
liefs Elfje
donderdag 7 juni 2007 om 20:37
Mijn kinderen schrikken als ik uitval. Vanmiddag een jochie van elders in de straat, die altijd tijdens de lunchpauze komt kijken of mijn zoon komt spelen, en zich niet laat wegsturen met simpele gebaren. Toen ging ik schreeuwen
-en was íe wel weg, ik zag er kennelijk Heel Boos uit-
Heb mijn kinderen verteld dat ik gewoon niet wil dat dat jochie in de lunchpauze aankomt, ben de laatste dagen wel bezig met ze gewoon te vertellen dat ik op bepaalde tijden rust aan mijn kop wil. Ook moeilijk voor ze om te begrijpen 'wanneer dan?' maar deze specifieke afspraak moet wel lukken. Als jochie de beschaving heeft om naar mijn zoon te luisteren, dan.
-en was íe wel weg, ik zag er kennelijk Heel Boos uit-
Heb mijn kinderen verteld dat ik gewoon niet wil dat dat jochie in de lunchpauze aankomt, ben de laatste dagen wel bezig met ze gewoon te vertellen dat ik op bepaalde tijden rust aan mijn kop wil. Ook moeilijk voor ze om te begrijpen 'wanneer dan?' maar deze specifieke afspraak moet wel lukken. Als jochie de beschaving heeft om naar mijn zoon te luisteren, dan.
donderdag 7 juni 2007 om 20:57
Lieve Mamzelle, die vraag stel ik mezelf ook zo vaak! Maar elke verandering brengt me dichter bij mezelf, het evenwicht is steeds plezieriger voor mij. De weg er naar toe is niet altijd makkelijk, vaak tranen, pijn en verdriet. Maar als ik terugkijk, ja dan zit ik nu duidelijk beter in mijn vel dan een jaar geleden en het komt ook echt van binnenuit. Ik ben duidelijk veel gelukkiger. Vandaag even niet trouwens, mijn evenwicht is vandaag dus ver te zoeken.
donderdag 7 juni 2007 om 21:03
Heb je ook wel gelijk in Zon.
Verder vraag ik me af of de totale absentie van mijn ex me nu zo met de neus op mijn feiten drukt. Heb me al maanden niet meer druk hoeven maken om hem -heerlijk- en kom er dan pas achter dat ik me nog wel degelijk druk te maken heb over mezelf.
Maar ergens, niet al te ver op de achtergrond, blijft toch mijn gevoel kloppen, dat ik aan de goede kant zit nu, dat ik tonnen ruimte heb vergeleken met vroeger jaren, dat ik ooit een schim was en nu me in elk geval niet meer een schim vóel. Er denk ik ook niet meer als zodanig uitzie op foto's.
Foto's. Hmmm, ben nog wel fotoschuw.
Verder vraag ik me af of de totale absentie van mijn ex me nu zo met de neus op mijn feiten drukt. Heb me al maanden niet meer druk hoeven maken om hem -heerlijk- en kom er dan pas achter dat ik me nog wel degelijk druk te maken heb over mezelf.
Maar ergens, niet al te ver op de achtergrond, blijft toch mijn gevoel kloppen, dat ik aan de goede kant zit nu, dat ik tonnen ruimte heb vergeleken met vroeger jaren, dat ik ooit een schim was en nu me in elk geval niet meer een schim vóel. Er denk ik ook niet meer als zodanig uitzie op foto's.
Foto's. Hmmm, ben nog wel fotoschuw.
