Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
donderdag 7 juni 2007 om 01:56
Mamzelle, heb je verhaal vandaag gevolgd. Helaas heb ik geen tips voor jou, al heb ik door mijn werk toch veel ervaring m.b.t. scheiding en omgang met de kinderen.
Ik vind het heel knap hoe je je staande houdt, en wens je heel veel sterkte. Hoop dat je snel een mogelijkheid vindt om toch contact met de kinderen te hebben. Al is het via mail, brief, foon; dat is het begin.
Ik vind het heel knap hoe je je staande houdt, en wens je heel veel sterkte. Hoop dat je snel een mogelijkheid vindt om toch contact met de kinderen te hebben. Al is het via mail, brief, foon; dat is het begin.
donderdag 7 juni 2007 om 08:14
Ook ik doe mee. Toen ik in het kader van de revalidatie een klinisch psycholoog kreeg toegewezen dacht ik: aan mijn lijf geen plonaise, daar heb ik helemaal geen zin in! Maar nu ik gisteren onverwachts die cranio-sacraaltherapie heb gehad en ik daar erg verdrietig van werd weet ik: ik moet er toch iets mee doen.
Dus: volgende week woensdag het eerste gesprek daar en geen verstoppertje maar open kaart spelen...
donderdag 7 juni 2007 om 08:25
Hoi Carrrie
Ik las vanochtend nog een zin over in therapie gaan:
Beschouw therapie als een tijdelijk experiment. Geef het advies van je therapeut een kans en kijk wat er gebeurt.
Je kunt altijd naar je oude denk- en gedragswijzen terugkeren of een nieuwe strategie proberen als je denkt dat de therapie niet goed werkt.
Zelf wil ik graag van mijn angst-klachten afkomen, maar vooral eerst eens erover praten met iemand.
Veel liefs!!
Ik las vanochtend nog een zin over in therapie gaan:
Beschouw therapie als een tijdelijk experiment. Geef het advies van je therapeut een kans en kijk wat er gebeurt.
Je kunt altijd naar je oude denk- en gedragswijzen terugkeren of een nieuwe strategie proberen als je denkt dat de therapie niet goed werkt.
Zelf wil ik graag van mijn angst-klachten afkomen, maar vooral eerst eens erover praten met iemand.
Veel liefs!!
donderdag 7 juni 2007 om 08:36
Hé Iseo, das een goeie!
Bij mij is het vooral boosheid wat er dwars zit. Voor de relatie begon ben ik diverse keren voor hem gewaarschuwd maar heb alles in de wind geslagen. Tijdens de relatie zag ik dingen fout gaan maar ik dacht het wel te kunnen fixen. Langzaam maar zeker brokkelde mijn eigen 'ik' af. Op het laatst was er weinig meer van over.
Nu ik 'terug kom' word ik steeds bozer: hoe heeft het zó ver kunnen komen?
Ook wil ik leren mijn grenzen beter te kunnen bewaken.
Gisteren bijvoorbeeld belde hij mijn zoon en daarna had ik hem even over de verjaardag (morgen.... pfff...). Ik vroeg hem hoe laat hij van plan was hier te komen. Hij antwoorde dat hij rond 14.00 uur wil komen en zijn vriendin met kids rnd half vier, dan gaan ze tegen etenstijd weer weg. Dat vloog mij nogal aan: ik heb geen zin om zo lang met hem hier te zitten. Ik zei dus dat het beter was als hij samen met zijn vriendin rond de klok van half vier zu komen en dan na een uurtje weg zou gaan. Begon hij een heel betoog over dat het ook zíjn zoon is etc... blablabla.... En ik laat het dan weer zitten. Grote kans dus dat hij hier morgen de hele middag is.....
Als hij dan nog hier rustig aanwezig zou zijn dan was het nog niet zo erg, maar als hij er is dan is de kamer altijd 'vol'. Alle verhalen draaien dan om hem, wat een ander heeft meegemaakt heeft hij drie maal zo erg meegemaakt en iedereen moet natuurlijk horen hoe goed hij het heeft etc. etc.
Ik denk er nu over om hem een email te sturen waarin ik zet dat hij welkom is van half vier tot vijf uur, maar of ik het ook durf....
En ondertussen zit ik hier een beetje op te zien tegen die verjaardag....
Groetjes,
Carrrie.
Bij mij is het vooral boosheid wat er dwars zit. Voor de relatie begon ben ik diverse keren voor hem gewaarschuwd maar heb alles in de wind geslagen. Tijdens de relatie zag ik dingen fout gaan maar ik dacht het wel te kunnen fixen. Langzaam maar zeker brokkelde mijn eigen 'ik' af. Op het laatst was er weinig meer van over.
Nu ik 'terug kom' word ik steeds bozer: hoe heeft het zó ver kunnen komen?
Ook wil ik leren mijn grenzen beter te kunnen bewaken.
Gisteren bijvoorbeeld belde hij mijn zoon en daarna had ik hem even over de verjaardag (morgen.... pfff...). Ik vroeg hem hoe laat hij van plan was hier te komen. Hij antwoorde dat hij rond 14.00 uur wil komen en zijn vriendin met kids rnd half vier, dan gaan ze tegen etenstijd weer weg. Dat vloog mij nogal aan: ik heb geen zin om zo lang met hem hier te zitten. Ik zei dus dat het beter was als hij samen met zijn vriendin rond de klok van half vier zu komen en dan na een uurtje weg zou gaan. Begon hij een heel betoog over dat het ook zíjn zoon is etc... blablabla.... En ik laat het dan weer zitten. Grote kans dus dat hij hier morgen de hele middag is.....
Als hij dan nog hier rustig aanwezig zou zijn dan was het nog niet zo erg, maar als hij er is dan is de kamer altijd 'vol'. Alle verhalen draaien dan om hem, wat een ander heeft meegemaakt heeft hij drie maal zo erg meegemaakt en iedereen moet natuurlijk horen hoe goed hij het heeft etc. etc.
Ik denk er nu over om hem een email te sturen waarin ik zet dat hij welkom is van half vier tot vijf uur, maar of ik het ook durf....
En ondertussen zit ik hier een beetje op te zien tegen die verjaardag....
Groetjes,
Carrrie.
donderdag 7 juni 2007 om 09:11
Dank je wel Iseo, de ochtend en de avond zullen in ieder geval heerlijk zijn!
Het blijft gewoon lastig om met mijn ex om te gaan. Hij probeert mij nog steeds te manipuleren (en nu zie ik het wél, in tegenstelling tot vroeger) op een manier dat ik 'voor onze zoon' het zou verpesten als ik er tegenin zou gaan. Ik vind het moeilijk om dan mijn eigen grenzen aan te houden.
Iseo: zou jij dat mailtje nog sturen? Dat hij welkom is van half vier tot vijf, samen met zijn vriendin en haar kids? Of zou je het er nu bij laten zitten en volgend jaar zo'n dag op een andere manier benaderen?
Het blijft gewoon lastig om met mijn ex om te gaan. Hij probeert mij nog steeds te manipuleren (en nu zie ik het wél, in tegenstelling tot vroeger) op een manier dat ik 'voor onze zoon' het zou verpesten als ik er tegenin zou gaan. Ik vind het moeilijk om dan mijn eigen grenzen aan te houden.
Iseo: zou jij dat mailtje nog sturen? Dat hij welkom is van half vier tot vijf, samen met zijn vriendin en haar kids? Of zou je het er nu bij laten zitten en volgend jaar zo'n dag op een andere manier benaderen?
donderdag 7 juni 2007 om 09:16
Goh vind ik toch een lastige vraag.
Ik ben geneigd te zeggen, doen.
Maar inderdaad zoals je al zegt in ieder geval de volgende keer het anders benaderen. Misschien is het nu te laat om het om te draaien. Denk je dat het kan lukken, dat je nu de tijden aangeeft zonder mee te gaan in de discussie die hij er dan weer over gaat beginnen?
Ik ben geneigd te zeggen, doen.
Maar inderdaad zoals je al zegt in ieder geval de volgende keer het anders benaderen. Misschien is het nu te laat om het om te draaien. Denk je dat het kan lukken, dat je nu de tijden aangeeft zonder mee te gaan in de discussie die hij er dan weer over gaat beginnen?
donderdag 7 juni 2007 om 09:26
Toen ik het gisteren ih et telefoongesprek voorzichtigh aan gaf (dat ik het eignekijk niet zag zitten dat hij de hele middag hier zou zijn) begon hij gelijk dat hij "zijn zoon toch wel mocht zien op zijn verjaardag" en dat hij anders "wel helemaal weg zou blijven" en dat hij "geen zin had om voor een uurtje te komen".
Ik heb er net tijdens het douchen (prachtige gelegenheid) er eens over nagedacht waarom ik hem eigenlijk helemaal niet zie op die verjaardag. Het is moeilijk om uit te leggen. Naast het feit dat ik hem gewoon een eikel vind speelt er nog het volgende. Toen wij uit elkaar gingen heeft hij mij duidelijk gemaakt dat ik het "niet moest flikken" om contacten te blijven onderhouden met "zijn vriendengroep". Ondertussen heeft hij wel een aantal contacten uit "mijn vroegere vriendengroep" behouden, onder het mom van: "die ken ik nu al zo lang als ik met jou ben en zijn ook mijn vrienden geworden". Hij heeft ze voorgelogen over de werkelijke reden van de echtscheiding en ik heb nu geen contact meer met hen.
De mensen die ik nu nog om mij heen heb kennen wél het héle verhaal. Een aantal van hen heeft ook geen zin om mijn ex hier tegen te komen. Er zijn wat anderen die er geen probleem mee hebben, maar ik weet nu al dat mijn ex zijn hele hebben-en-houwen weer hier op tafel zal gooien, dat alle gesprekken over hem en zijn leven zullen gaan.
Mocht dat gaan gebeuren dan ga ik daar wat van zeggen en ik heb mijzelf voorgenomen om daarbij nét zoveel tact te gebruiken als hij altijd doet.... hahahaha... (maar leuk is het niet!).
Ik heb er net tijdens het douchen (prachtige gelegenheid) er eens over nagedacht waarom ik hem eigenlijk helemaal niet zie op die verjaardag. Het is moeilijk om uit te leggen. Naast het feit dat ik hem gewoon een eikel vind speelt er nog het volgende. Toen wij uit elkaar gingen heeft hij mij duidelijk gemaakt dat ik het "niet moest flikken" om contacten te blijven onderhouden met "zijn vriendengroep". Ondertussen heeft hij wel een aantal contacten uit "mijn vroegere vriendengroep" behouden, onder het mom van: "die ken ik nu al zo lang als ik met jou ben en zijn ook mijn vrienden geworden". Hij heeft ze voorgelogen over de werkelijke reden van de echtscheiding en ik heb nu geen contact meer met hen.
De mensen die ik nu nog om mij heen heb kennen wél het héle verhaal. Een aantal van hen heeft ook geen zin om mijn ex hier tegen te komen. Er zijn wat anderen die er geen probleem mee hebben, maar ik weet nu al dat mijn ex zijn hele hebben-en-houwen weer hier op tafel zal gooien, dat alle gesprekken over hem en zijn leven zullen gaan.
Mocht dat gaan gebeuren dan ga ik daar wat van zeggen en ik heb mijzelf voorgenomen om daarbij nét zoveel tact te gebruiken als hij altijd doet.... hahahaha... (maar leuk is het niet!).
donderdag 7 juni 2007 om 09:45
Zoonlief wordt morgen zeven.
Afleidingstactieken zijn leuk, maar dat houd ik echt niet van 14.00 uur tot 18.00 uur vol....
Nu komen ze ook nog vanmiddag een deel van de badkamer eruit slopen en morgen opbouwen.... goed plan om "iedereen" toch maar uit te nodigen vanaf half vier?
(geluk bij een ongeluk)
Afleidingstactieken zijn leuk, maar dat houd ik echt niet van 14.00 uur tot 18.00 uur vol....
Nu komen ze ook nog vanmiddag een deel van de badkamer eruit slopen en morgen opbouwen.... goed plan om "iedereen" toch maar uit te nodigen vanaf half vier?
(geluk bij een ongeluk)
donderdag 7 juni 2007 om 09:55
Wat ideetjes, misschien zit er iets tussen....
Schminken. Er komen toch meer kindjes?
Maskers maken. Van gekleurd karton.
Een spel, om met zijn vader en andere gasten te doen. Bordspel, of een raadspel.
Sommige sctiviteiten hoef je alleen even te starten, klaar te zetten.
Ik zal kijken of ik nog wat kan bedenken.
Je hoeft toch niet verplicht in een kring te zitten luisteren naar de verhalen van ex? Als er wat dans muziek op staat (doet zoon al aan jumpen :-) is die ex al minder verstaanbaar ;)
donderdag 7 juni 2007 om 10:07
donderdag 7 juni 2007 om 10:09
Hoi LillyRose!!
Fijn dat het goed met je gaat *;
Wat vind je er van als we aan Zonlicht vragen het nieuwe deel te openen? We gaan inmiddels al weer naar de 700 toe, het gaat echt hard.
Lijkt me een mooi idee als we allemaal eens de opening van een nieuw deel voor ons rekening nemen.
Veel liefs!!!
:R
Heb je vrij vandaag? Ga je nog iets leuks doen misschien? Of heb je school?
Ik moet volgende week op gesprek op mijn nieuwe school, erg spannend!
Fijn dat het goed met je gaat *;
Wat vind je er van als we aan Zonlicht vragen het nieuwe deel te openen? We gaan inmiddels al weer naar de 700 toe, het gaat echt hard.
Lijkt me een mooi idee als we allemaal eens de opening van een nieuw deel voor ons rekening nemen.
Veel liefs!!!
:R
Heb je vrij vandaag? Ga je nog iets leuks doen misschien? Of heb je school?
Ik moet volgende week op gesprek op mijn nieuwe school, erg spannend!
donderdag 7 juni 2007 om 10:11
donderdag 7 juni 2007 om 10:23
Als ze aan kinderen komen, dan zet ik het af. Ik kan het niet aan. Ik heb wel jaren gehad dat ik alles las en keek over kindermishandeling. En het raar vond dat het me zo weinig deed. Maar nu ik zelf kids heb, ik word er helemaal akelig van. Heb zelfs de auto een keer langs de snelweg moeten parkeren omdat ik zo emotioneel was van iets dat ik op de radio had gehoord.
donderdag 7 juni 2007 om 10:25
quote: Annemoon reageerde
Ik weet dat ik aan het einde van mijn relatie geen puf meer had om meer te doen dan het hoogst noodzakelijke. Alles wat ik deed was gericht op hem. Zelfs mezelf verzorgen ging eraan onderdoor. Ik voelde verder niets meer. Geen verdriet, maar ook geen blijdschap, geen boosheid. En als je het niet voelt, dan weet je ook niet dat je iets mist. Dat is het verraderlijke. (Leg aan een vis in het water maar eens uit wat frisse lucht is en wat dat voor ons doet.) Herken je hier iets in? In het niet voelen van allerlei doodnormale dingen?
Annemoon
Dit is herkenbaar! Ik heb de laatste vijf jaar van mijn relatie met mijn ex zelfs medicijnen geslikt om af te vlakken in mijn gevoelens.. seroxat... De ergste bergen en dalen werden daardoor weggevaagd en de rest van mijn gevoelens werden weggestopt.
Nu ik van de medicijnen af ben kan ik soms verdrietig zijn, maar ook heerlijk blij en vrolijk! Dat ik dat zo lang heb gemist...
Ik weet dat ik aan het einde van mijn relatie geen puf meer had om meer te doen dan het hoogst noodzakelijke. Alles wat ik deed was gericht op hem. Zelfs mezelf verzorgen ging eraan onderdoor. Ik voelde verder niets meer. Geen verdriet, maar ook geen blijdschap, geen boosheid. En als je het niet voelt, dan weet je ook niet dat je iets mist. Dat is het verraderlijke. (Leg aan een vis in het water maar eens uit wat frisse lucht is en wat dat voor ons doet.) Herken je hier iets in? In het niet voelen van allerlei doodnormale dingen?
Annemoon
Dit is herkenbaar! Ik heb de laatste vijf jaar van mijn relatie met mijn ex zelfs medicijnen geslikt om af te vlakken in mijn gevoelens.. seroxat... De ergste bergen en dalen werden daardoor weggevaagd en de rest van mijn gevoelens werden weggestopt.
Nu ik van de medicijnen af ben kan ik soms verdrietig zijn, maar ook heerlijk blij en vrolijk! Dat ik dat zo lang heb gemist...
donderdag 7 juni 2007 om 10:29
Ja, dat is de perfecte smoes. Maar dan wel voor iedereen. Het lijkt mij een goed idee om je ex vooral net zo te behandelen als alle anderen. Geen uitzonderingen. Dus voortaan een uitnodiging sturen voor het verjaardagsfeestje van je zoon, waar gewoon een begin en eindtijd op staan. Als hij zelf ook nog iets speciaals met zijn zoon wil doen, dan maar op een andere dag, zonder jou. Vooral veel van je 'eigen' mensen om je heen verzamelen als je ex er ook is. Licht ze in, vraag ze om keihard over veilige onderwerpen te praten als hij de verkeerde kant opgaat met het gesprek. Zorg dat je niet direct naast hem zit. Altijd een lekkere buffer van fijne mensen om je heen als ex in de buurt is. Net zolang totdat je zelf sterk genoeg bent. Dat is geen schande, dat is wijsheid!
donderdag 7 juni 2007 om 11:12
Carrrie, wat Annemoon hier schrijft vind ik echt heel goed! Hoop dat je er wat mee kan.
Toen mijn ex op kraambezoek kwam, met zijn ouders die dat graag zo wilden, had ik het ook strak geregisserd...
hulpverleenster was erbij, en we waren bij mijn ouders thuis, met nog meer mensen die er voor mij speciaal bij waren.
Ze mochten kort komen, met begin en eindtijd afgesproken, en mijn baby niet vasthouden enzo.
Later hebben zijn ouders kunnen laten zien aan mij dat ze het goed voor hebben met ons, en ze wachten ook af tot ik het initiatief neem, en zo zien ze hun kleindochter al met al toch regelmatig.
Ex liet daarna niets van zich horen. Tot nu toe.
Maar ik ben er wel trots op dat ik heb kunnen laten merken de afgelopen tijd dat je met mij redelijke afspraken kunt maken, en dat ik bereid ben rekening te houden met anderen, maar eerst voor mij en dochterlief bedenk wat goed is.
donderdag 7 juni 2007 om 11:37
Hallo Carrrie,
ik ben het eens met Annemoon en Iseo! En mocht het je toch niet lukken deze keer de verjaardag van je zoon op een manier te vieren zoals je dat graag zou willen, dan hoop ik dat je er het beste van kunt maken - samen met je zoon natuurlijk - en het met de mensen om je heen toch nog gezellig kunt hebben. Die andere mensen weten inmiddels ook wel hoe je ex is, zij zullen het jou vast niet aanrekenen als hij weer zo zit op te scheppen over zichzelf en alleen maar over zichzelf zit te praten; uiteindelijk ben je van hem niet voor niets van hem gescheiden en dat weten de andere mensen vast ook wel.
En de volgende keer heb je misschien wat meer tijd en gelegenheid om dingen naar jouw hand te zetten, o.a. zoals Annemoon zegt, d.m.v. een gerichte uitnodiging sturen waarin begin- en eindtijd op staat. Uiteindelijk mag hij al lang blij zijn dat jij hem erbij wilt laten zijn in jouw huis.
ik ben het eens met Annemoon en Iseo! En mocht het je toch niet lukken deze keer de verjaardag van je zoon op een manier te vieren zoals je dat graag zou willen, dan hoop ik dat je er het beste van kunt maken - samen met je zoon natuurlijk - en het met de mensen om je heen toch nog gezellig kunt hebben. Die andere mensen weten inmiddels ook wel hoe je ex is, zij zullen het jou vast niet aanrekenen als hij weer zo zit op te scheppen over zichzelf en alleen maar over zichzelf zit te praten; uiteindelijk ben je van hem niet voor niets van hem gescheiden en dat weten de andere mensen vast ook wel.
En de volgende keer heb je misschien wat meer tijd en gelegenheid om dingen naar jouw hand te zetten, o.a. zoals Annemoon zegt, d.m.v. een gerichte uitnodiging sturen waarin begin- en eindtijd op staat. Uiteindelijk mag hij al lang blij zijn dat jij hem erbij wilt laten zijn in jouw huis.
donderdag 7 juni 2007 om 11:41
donderdag 7 juni 2007 om 11:52
Dit is een gevoel wat ik vast moet zien te houden... hier zit voor mij het zwakkere punt... Ben altijd bang dat men het mij aanrekent óf juist mee gaat in zijn verhalen waardoor ik (weer) mensen om mij heen verlies...
Maar goed. Heb zojuist de afspraken die ik eigenlijk had staan voor de ochtend afgezegd, ga morgenochtend op mijn gemak taart etc. halen en alles klaar zetten, zodat ik niet zo moe ed. ben als het feestje los gaat barsten. Kan ik de rommel van de aannemer nog opruimen en zo...
En nu weer verder in mijn boek (als hij maar gelukkig is).
Groetjes!
donderdag 7 juni 2007 om 12:36
Lieve Mamz,
Maak je geen zorgen, je zult door mij of anderen hier er wel aan herinnerd worden dat mailtje te sturen
Ik kan me voorstellen dat het als een soort van lawine voelt... alsof er zo veel op je afkomt. Je moet sowieso al zo hard vechten om te overleven nu, en dan nog zo'n strijd erbij...
Waarschijnlijk is niet te veel aan je kinderen denken inderdaad een overlevingsstrategie. Ik durf het niet eens te vergelijken, maar als ik zie wat ik al voor verdriet heb om die poes van me, zelfs dat probeer ik al weg te drukken. Het verdriet om het verlies van je kinderen.... dat is zo groot dat het ruimte voor al het andere kan wegdrukken. En dat kan niet, want je moet er nu zijn, voor jezelf en je (andere) kinderen. Dus het is best een slimme strategie eigenlijk, ook al is het waarschijnlijk onbewust.
Je doet wat je kunt om je evenwicht te bewaren en dat is al moeilijk genoeg. Voel je niet verplicht om elke avond aan ze te denken of voor ze te bidden als je dat te veel is. Jij moet wel weer goed slapen 's nachts om de volgende dag weer door te komen. Denk eerst om jezelf.
Je hebt nu de deur op een kiertje gezet door hier op het forum over je kinderen te praten. Dat is al best een grote stap, denk ik. Contacten.... ik heb gezocht of ik iemand ken die op de ambassade in Abuja werkt (nog best lastig om de namen te achterhalen), maar helaas. Ik heb zelf ooit op een ambassade gewerkt, het had gekund. Niet dat ze daar veel kunnen doen, maar het kan helpen een contactpersoon te hebben natuurlijk. Wat een puinzooi is het in dat land trouwens, niet bepaald een vakantieland momenteel.
Ik denk dat Vermist een goede optie, als ze je kunnen helpen. Ik denk het wel... Ik zag laatst een interview met Jaap Jongbloed. Ik kijk eigenlijk nooit naar het programma maar ik was onder de indruk van zijn betrokkenheid. Het is meer dan een programma, het is een missie, zegt hij op de site. Dat soort bevlogen mensen, een team dat over hulpmiddelen, contacten, geld en organisatorische kracht beschikt die jij nooit zelf bij elkaar krijgt... het lijkt me een goed beginpunt.
Er is ook een contactformulier op de site waar je alle gegevens kunt invoeren. Maar misschien schrijf je liever eerst een kort mailtje waarin je de situatie uitlegt en vraagt of ze kunnen helpen.
Koppigheid.... Daar zit iets anders achter. Ik denk inderdaad boosheid. Maar ik proef ook een beetje angst, voor wat de familie van je zal denken, en hoe zij jou de zwarte piet weer zullen toespelen (en daaruit voortvloeiend hoe de reactie van je kinderen zal zijn). En misschien word je wel weer boos op jezelf omdat je je door die familie laat beïnvloeden. Je wilt de confrontatie met hen niet aangaan omdat je hun geen macht meer over je wilt geven. Maar daardoor laat je je ervan weerhouden je kinderen te zien en spreken. In feite geef je ze daarmee juist macht over jou.
De boosheid en angst zijn heel begrijpelijk. Koppigheid levert je niets op, die houdt je alleen maar tegen en is niet constructief. Angst kan je verlammen maar je kunt die ook overwinnen. En angst heeft een functie, het maakt je alert. Je boosheid kan je kracht zijn, die kan wel heel constructief zijn.
Ik hoop dat je een fijne dag hebt vandaag *;
liefs,
dubio
Ga in therapie!
