Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
woensdag 6 juni 2007 om 21:15
Denk dat het inderdaad goed zal zijn als er een derde in betrokken raakt. Van overheidswege hoef ik niets meer te verwachten denk ik, te lang geleden, de kinderen zijn geaard daar volgens hun normen.
Ik wil echt zelf geen contact met mensen die in mijn ogen mee hebben gewerkt aan het achterhouden van de kinderen. Kan ik me zoveel koppigheid permitteren?
Ik wil echt zelf geen contact met mensen die in mijn ogen mee hebben gewerkt aan het achterhouden van de kinderen. Kan ik me zoveel koppigheid permitteren?
woensdag 6 juni 2007 om 21:21
Mamzelle, eerlijk? Mijn gevoel he, dus vanzelfsprekend hoef je je er niets van aan te trekken.
Nee, dat kun je je mijns inziens niet permitteren. Je kinderen groeien nu op zonder jou en ze kunnen jou niet missen, net als dat jij niet zonder hun kan. Misschien kunnen jullie wel zonder elkaar jullie leven leiden maar zonder contact en zonder weten hoe het met de anderen gaat lijkt me ondraaglijk uiteindelijk, voor jou en voor je kinderen.
Je hoeft niet op je knieën, althans niet geestelijk. Je kunt je trots bewaren maar toch aangeven dat je wil weten hoe het met je kinderen is en op de een of andere manier contact met ze leggen. Ik denk dat jullie elkaar nodig hebben, al is het maar door af en toe contact te hebben. Geen contact en ook geen aanstalten tot dat contact lijkt me voor zowel jou als voor de kinderen heel erg moeilijk. Steeds moeillijker zelfs naarmate de tijd verstrijkt......
Nee, dat kun je je mijns inziens niet permitteren. Je kinderen groeien nu op zonder jou en ze kunnen jou niet missen, net als dat jij niet zonder hun kan. Misschien kunnen jullie wel zonder elkaar jullie leven leiden maar zonder contact en zonder weten hoe het met de anderen gaat lijkt me ondraaglijk uiteindelijk, voor jou en voor je kinderen.
Je hoeft niet op je knieën, althans niet geestelijk. Je kunt je trots bewaren maar toch aangeven dat je wil weten hoe het met je kinderen is en op de een of andere manier contact met ze leggen. Ik denk dat jullie elkaar nodig hebben, al is het maar door af en toe contact te hebben. Geen contact en ook geen aanstalten tot dat contact lijkt me voor zowel jou als voor de kinderen heel erg moeilijk. Steeds moeillijker zelfs naarmate de tijd verstrijkt......
woensdag 6 juni 2007 om 21:23
Maar Mamz, hoe pijnlijk moet het wel niet zijn om dit gemis écht toe te laten?
Ik ben nu al zo voorzichtig met wat ik aan je schrijf, bang om je te hard te raken en dat jij daardoor je evenwicht verliest.
En je zegt het zelf in je berichtje: de kracht vinden om te durven werken aan het contact.... Dat is de eerste stap.
Je moet ook heel goed op je energie passen, dat begrijp ik echt.
Ik zoek nog even naar hoe ik kan zeggen wat ik bedoel.
*;
woensdag 6 juni 2007 om 21:34
Mamzelle, ik ben het eens met Eleonora, al had je maar zo nu en dan schriftelijk contact, dan heb je in ieder geval iets - en zij ook natuurlijk. Hoe lang heb je al niets meer gehoord van ze, als ik zo nieuwsgierig mag zijn?
De reden dat wij hier allemaal zo op reageren, is dat dit voor ons de ergste nachtmerrie is - het verlies van je kinderen. Ik ben er dichtbij geweest en het gaat nu goed met mij, maar ik heb geen idee hoe het met mij zou gaan als ik mijn kind toen echt verloren had. Ik heb dan ook heel, heel veel bewondering voor jou, dat je zo bewust bezig bent goed te zorgen voor de kinderen die je nog wel bij je hebt en dat je hulp zoekt voor jezelf en voor hen.
Hulp zoeken bij het opbouwen van contact met de andere kinderen lijkt me zeker het proberen waard, maar ik kan me voorstellen dat je jezelf daar sterk genoeg voor moet voelen...
*;:R Lemmy
De reden dat wij hier allemaal zo op reageren, is dat dit voor ons de ergste nachtmerrie is - het verlies van je kinderen. Ik ben er dichtbij geweest en het gaat nu goed met mij, maar ik heb geen idee hoe het met mij zou gaan als ik mijn kind toen echt verloren had. Ik heb dan ook heel, heel veel bewondering voor jou, dat je zo bewust bezig bent goed te zorgen voor de kinderen die je nog wel bij je hebt en dat je hulp zoekt voor jezelf en voor hen.
Hulp zoeken bij het opbouwen van contact met de andere kinderen lijkt me zeker het proberen waard, maar ik kan me voorstellen dat je jezelf daar sterk genoeg voor moet voelen...
*;:R Lemmy
woensdag 6 juni 2007 om 21:38
Ik ben benieuwd naar iets;
Kunnen jullie kijken naar geweld op TV? Specifiek huiselijk geweld?
Ik hoor net weer een vrouw om genade smeken en sorry roepen omdat een man haar te lijf gaat en dat gaat me door merg en been.
Ik zit op de laptop te lezen en te typen en mijn man kijkt een ellendige serie waarin een vrouw gemolesteerd word.Voor mij dus achtergrondgeluid en toch gaat het dwars door me heen, ook al is het geacteerd en als iemand iets van acteren weet zou ik dat moeten zijn maar ik kan daar nog steeds niet tegen.
Ik kan er niet tegen als ik een man een vrouw zie slaan of andersinds af zie tuigen en zij niets terug kan doen, om genade smeekt of haar excuses aanbiedt. Dan wordt ik zó kwaad. Ik voel dan weer hoe mijn ex me door het huis sleept terwijl ik mijn excuses aanbiedt voor iets wat ik niet eens gedaan had, als hij weer even moest laten zien wie de sterkste was.
Wálgelijk.
Ik kan zulke scénes nog steeds niet als vermaak zien.
Hebben anderen dat ook of ben ik daar de enige in en moet ik dat nu nodig eens los gaan laten?
Kunnen jullie kijken naar geweld op TV? Specifiek huiselijk geweld?
Ik hoor net weer een vrouw om genade smeken en sorry roepen omdat een man haar te lijf gaat en dat gaat me door merg en been.
Ik zit op de laptop te lezen en te typen en mijn man kijkt een ellendige serie waarin een vrouw gemolesteerd word.Voor mij dus achtergrondgeluid en toch gaat het dwars door me heen, ook al is het geacteerd en als iemand iets van acteren weet zou ik dat moeten zijn maar ik kan daar nog steeds niet tegen.
Ik kan er niet tegen als ik een man een vrouw zie slaan of andersinds af zie tuigen en zij niets terug kan doen, om genade smeekt of haar excuses aanbiedt. Dan wordt ik zó kwaad. Ik voel dan weer hoe mijn ex me door het huis sleept terwijl ik mijn excuses aanbiedt voor iets wat ik niet eens gedaan had, als hij weer even moest laten zien wie de sterkste was.
Wálgelijk.
Ik kan zulke scénes nog steeds niet als vermaak zien.
Hebben anderen dat ook of ben ik daar de enige in en moet ik dat nu nodig eens los gaan laten?
woensdag 6 juni 2007 om 21:39
Lieve lieve lieve mamzelle,
wat een verdriet moet er in je schuilgaan en ik begrijp wel dat je je daarvoor afsluit. Ik zou denk ik hetzelfde doen want dit verdriet toelaten kan alleen maar heel veel pijn doen.
Toch denk ik dat je iets moet doen. Ik ben het met Eleonora eens, je kan het je niet permiteren om niets te doen. Op een of andere manier moet toch kontakt mogelijk zijn. Voor hun, maar vooral ook voor jou en niet te vergeten hun broertjes hier.
Ik denk dat het heel goed is dat je in therapie gaat en hoop oprecht dat je daar de kracht vind om dit een plek te leren geven en misschien wel hulp te krijgen om het kontakt toch te herstellen. En schrijf hier alles maar van je af, alles wat je tegenkomt, je angsten, je verdriet, je wanhoop. En als wij ook maar iets voor je kunnen doen, laat je het dan weten?
wat een verdriet moet er in je schuilgaan en ik begrijp wel dat je je daarvoor afsluit. Ik zou denk ik hetzelfde doen want dit verdriet toelaten kan alleen maar heel veel pijn doen.
Toch denk ik dat je iets moet doen. Ik ben het met Eleonora eens, je kan het je niet permiteren om niets te doen. Op een of andere manier moet toch kontakt mogelijk zijn. Voor hun, maar vooral ook voor jou en niet te vergeten hun broertjes hier.
Ik denk dat het heel goed is dat je in therapie gaat en hoop oprecht dat je daar de kracht vind om dit een plek te leren geven en misschien wel hulp te krijgen om het kontakt toch te herstellen. En schrijf hier alles maar van je af, alles wat je tegenkomt, je angsten, je verdriet, je wanhoop. En als wij ook maar iets voor je kunnen doen, laat je het dan weten?
woensdag 6 juni 2007 om 21:44
Eleonora.
Ik heb het daar ook erg moeilijk mee.
Maar laatst zag ik een film, weet even de naam er niet van, met J. Lopez geloof ik. Over een vrouw op de vlucht met haar dochtertje voor haar agressieve, gevaarlijke man. Heb de hele film zitten huilen en bibberen maar kon toch niet stoppen met kijken.
Misschien wel omdat het een bekende actrice was, dat ik toch ergens zag dat het 'niet echt' was.
Maar anders zap ik weg.
Het is gewoon zo, dat het je ineens kan overvallen.
Ook zomaar door wat je iemand hoort zeggen, of een herinnering, liedje.
Ik heb het daar ook erg moeilijk mee.
Maar laatst zag ik een film, weet even de naam er niet van, met J. Lopez geloof ik. Over een vrouw op de vlucht met haar dochtertje voor haar agressieve, gevaarlijke man. Heb de hele film zitten huilen en bibberen maar kon toch niet stoppen met kijken.
Misschien wel omdat het een bekende actrice was, dat ik toch ergens zag dat het 'niet echt' was.
Maar anders zap ik weg.
Het is gewoon zo, dat het je ineens kan overvallen.
Ook zomaar door wat je iemand hoort zeggen, of een herinnering, liedje.
woensdag 6 juni 2007 om 21:44
TV raakt me niet. Denk ik, is alweer een tijd geleden en ik kéék dan ook echt naar zo'n film, zelfs met ex toen nog partner erbij. Natuurlijk was het onmogelijk om dat geweld te relateren aan onze relatie al riep het bij mij dus wel deja-vu's op. Geen idee hoe híj dit ervaarde, weet wel dat 'ie ineens kon wegzappen.
Waar ik echt niet tegen kan is ruzie bij de buren. Zodra er flinke stemverheffing komt ben ik stuk, wil ik dat ze stoppen, wil ik ingrijpen maar durf niet. Terwijl ik met eerste ex toch zware mondelinge ruzies had, waar echt wel bij werd geschreeuwd maar ik geen seconde bang was. Kan rationeel proberen vast te stellen dat het als het gebeurt om een symmetrische ruzie gaat, emotioneel voel ik me zó ontzettend tekort schieten als ik niet direct naar de desbetreffende buren toe stap.
Waar ik echt niet tegen kan is ruzie bij de buren. Zodra er flinke stemverheffing komt ben ik stuk, wil ik dat ze stoppen, wil ik ingrijpen maar durf niet. Terwijl ik met eerste ex toch zware mondelinge ruzies had, waar echt wel bij werd geschreeuwd maar ik geen seconde bang was. Kan rationeel proberen vast te stellen dat het als het gebeurt om een symmetrische ruzie gaat, emotioneel voel ik me zó ontzettend tekort schieten als ik niet direct naar de desbetreffende buren toe stap.
woensdag 6 juni 2007 om 21:49
Mamzelle,
ik denk dat je je verdriet verstopt onder je boosheid. Dit herken ik wel. Heb ik zelf ook een handje van. Bij mij ook niet snel tranen maar wel boosheid. En wat doet het ertoe of jij de schuld van dit verhaal krijgt, als je maar weer kontakt krijgt. Dat mensen graag anderen de schuld in de schoenen schuiven zegt meer over die mensen als over jou. Je deed toen wat je dacht wat goed was. Niemand kon natuurlijk voorzien dat dit zo zou aflopen. Ik denk dat het alleen maar fijn is voor die kinderen als ze horen dat je toch probeert er voor ze te zijn. Ook al is dit met minimaal kontakt. Eens zijn ze volwassen en zullen ze toch ook graag jouw kant van het verhaal willen horen. Tenminste daar ga ik vanuit.
woensdag 6 juni 2007 om 21:50
Ik word altijd erg emotioneel van iets op t.v. wat met huiselijk geweld te maken heeft, het allerergst is het als het gaat om het mishandelen van een kind. Voor mij blijft het toch een teer punt. Ik heb wel wat Iseo ook vertelt, ik kijk dan vaak toch wel door, wil wel graag weten hoe het verder gaat, maar het grijpt me veel meer aan dan vroeger.
woensdag 6 juni 2007 om 22:12
woensdag 6 juni 2007 om 22:19
Hey Lily,
Hoe is het met jou?
Hier gaat het ondanks het zware onderwerp van vanavond gewoon zijn gangetje, heb een beetje een ziekenboeg hier. Morgen met of zonder Muis naar de speelotheek, het speelgoed moet geteld worden en anders ingedeeld.
Oef .... zulke dingen doe ik liever helemaal alleen. Nu met twee andere vrouwen, een hele hoop vragen van 'wat vind jíj ervan' en nog een flink aantal moeders die het telwerk doen.
Hoe is het met jou?
Hier gaat het ondanks het zware onderwerp van vanavond gewoon zijn gangetje, heb een beetje een ziekenboeg hier. Morgen met of zonder Muis naar de speelotheek, het speelgoed moet geteld worden en anders ingedeeld.
Oef .... zulke dingen doe ik liever helemaal alleen. Nu met twee andere vrouwen, een hele hoop vragen van 'wat vind jíj ervan' en nog een flink aantal moeders die het telwerk doen.
woensdag 6 juni 2007 om 22:32
woensdag 6 juni 2007 om 22:48
Lieve Mamzelle,*;
Wat is jouw verhaal intens aangrijpend! Ik heb er dan ook écht moeite mee de juiste woorden te vinden. Voor mij (en iedereen) het ergste wat je kan overkomen. Als je kinderen je ontnomen worden. En jou, lieve meid, overkomt het. Terwijl dat in jouw verhaal, niet eens het enige is.
Heb je er weleens aan gedacht of wellicht de behoefte gevoeld kontakt te zoeken met vrouwen, die net als jij hun kinderen niet meer zien, omdat hun kinderen ook in het buitenland wonen? Vrouwen die in net zo'n situatie zitten als jij? Alleen kan je dit niet, daarvoor is het te ingrijpend, te meeslepend en kost enorm veel energie, hetgeen je nu ontbreekt omdat je keihard werkt jezelf staande te houden. Misschien kunnen zij jou op weg helpen qua instanties ed.? Er bestaan vast zelfhulpgroepen die je kan bezoeken of op Internet waar vrouwen (net zoals hier) elkaar steunen en begeleiden.
De liefde voor jou, het begrip, de steun en het meeleven straalt van mijn scherm af, als ik hier lees. Zo hartverwarmend Ik hoop zo dat je dat zelf ook zo ziet en je daardoor de kracht kan opbrengen door te gaan!
Dikke knuffel, Thirza
Wat is jouw verhaal intens aangrijpend! Ik heb er dan ook écht moeite mee de juiste woorden te vinden. Voor mij (en iedereen) het ergste wat je kan overkomen. Als je kinderen je ontnomen worden. En jou, lieve meid, overkomt het. Terwijl dat in jouw verhaal, niet eens het enige is.
Heb je er weleens aan gedacht of wellicht de behoefte gevoeld kontakt te zoeken met vrouwen, die net als jij hun kinderen niet meer zien, omdat hun kinderen ook in het buitenland wonen? Vrouwen die in net zo'n situatie zitten als jij? Alleen kan je dit niet, daarvoor is het te ingrijpend, te meeslepend en kost enorm veel energie, hetgeen je nu ontbreekt omdat je keihard werkt jezelf staande te houden. Misschien kunnen zij jou op weg helpen qua instanties ed.? Er bestaan vast zelfhulpgroepen die je kan bezoeken of op Internet waar vrouwen (net zoals hier) elkaar steunen en begeleiden.
De liefde voor jou, het begrip, de steun en het meeleven straalt van mijn scherm af, als ik hier lees. Zo hartverwarmend Ik hoop zo dat je dat zelf ook zo ziet en je daardoor de kracht kan opbrengen door te gaan!
Dikke knuffel, Thirza
woensdag 6 juni 2007 om 23:40
Nog even voor Mamzelle, ook al slaap je nu misschien, dan lees je het morgen vast wel, en misschien kom ik nu met ideeën die jij ook allang hebt gehad (ik probeer behulpzaam te zijn maar weet niet goed hoe... ).
Hoe dan ook, ik dacht opeens het volgende: er is een Nederlandse ambassade in Nigeria, zou je die niet eens kunnen vragen of die je kunnen helpen?
Hoe dan ook, ik dacht opeens het volgende: er is een Nederlandse ambassade in Nigeria, zou je die niet eens kunnen vragen of die je kunnen helpen?
donderdag 7 juni 2007 om 00:22
Lieve Mamzelle
Het idee van een derde, een mediator die namens jou het contact probeert te leggen.
Ik weet niet wat er precies mogelijk is, maar misschien is het een eerste stap om rustig met dit idee aan de slag te gaan?
Je kunt misschien ook hulp krijgen bij het zoeken naar de juiste persoon om dit te doen, iemand waarbij jij je op je gemak voelt en kunt vertrouwen, om jouw verhaal kunt vertellen.
Ik kan me voorstellen met alles wat je nu doet op het moment, beginnen met therapie (ik doe trouwens met je 'mee' want heb ondertussen ook gebeld en ik word morgen teruggebeld voor een afspraak) bijvoorbeeld, dat je eerst tot rust moet komen met het plan.
We kunnen erover praten, en ondertussen kun je ernaar toe werken?
Ik hoop dat je er wat aan hebt, misschien juist door er over te schrijven hier, komt er uiteindelijk een idee, een begin uit waar je je straks goed bij kunt voelen om het op die manier te gaan doen, op jouw tempo. Misschien kan het ook al wat voor je betekenen nu.
Bonne nuit, lieverd!
*; van Iseo
(En succes morgen met speelgoedjes tellen hihi)
Het idee van een derde, een mediator die namens jou het contact probeert te leggen.
Ik weet niet wat er precies mogelijk is, maar misschien is het een eerste stap om rustig met dit idee aan de slag te gaan?
Je kunt misschien ook hulp krijgen bij het zoeken naar de juiste persoon om dit te doen, iemand waarbij jij je op je gemak voelt en kunt vertrouwen, om jouw verhaal kunt vertellen.
Ik kan me voorstellen met alles wat je nu doet op het moment, beginnen met therapie (ik doe trouwens met je 'mee' want heb ondertussen ook gebeld en ik word morgen teruggebeld voor een afspraak) bijvoorbeeld, dat je eerst tot rust moet komen met het plan.
We kunnen erover praten, en ondertussen kun je ernaar toe werken?
Ik hoop dat je er wat aan hebt, misschien juist door er over te schrijven hier, komt er uiteindelijk een idee, een begin uit waar je je straks goed bij kunt voelen om het op die manier te gaan doen, op jouw tempo. Misschien kan het ook al wat voor je betekenen nu.
Bonne nuit, lieverd!
*; van Iseo
(En succes morgen met speelgoedjes tellen hihi)
