Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3

Nicole, dat hulp vragen, ja lastig he soms. Ik heb daar ook wel moeite mee hoor. Kan het ook niet altijd. Ik probeer ook altijd eerst of ik het zelf kan. En gelukkig kan ik veel, ben ik goed in klussen. En de voldoening die het geeft dat je zelf iets hebt gedaan. Maar soms moet je het gewoon doen. Hulp vragen. Niemand kan alles zelf, zou ook heel eenzaam zijn toch. En je kinderen, moeilijk hoor. Ik weet ook niet wat daarin het beste is, ik worstel daar zelf ook erg mee. Voor je zoon ligt het toch wat gecompliceerder maar kan het met je dochter ook niet gewoon puberteit zijn en aandacht vragen. Juist omdat alle aandacht en energie opgaat aan zoveel andere dingen. Is er iets waar jullie samen van genieten en kun je dit misschien samen met haar oppakken om de relatie te verbeteren? Met mijn dochter probeer ik inderdaad de draad weer op te pakken, maar dat zal nog een lange weg worden. Ik heb ook hulp in huis, i.v.m. de hele situatie. Vandaag was die er weer, en zei dat wij met ons drieën erg respectloos met elkaar omgaan. Jee, ik voel me zo'n mislukte vrouw en moeder soms.... Mijn kids zijn beiden te brutaal en hebben een grote mond naar mij, is gewoon niet leuk meer, en ik heb het zo ver laten komen, door oververmoeidheid. Vraag me af, hoe ik dat nog ooit goed kan krijgen....Zeker nu ze beiden ook nog puber zijn, en dus nog opstandiger zullen gaan worden, en meer verzetten.



En voor iedereen die vergeten ben  of hier meeleest en het verhaal nog niet durft te doen toch een dikke knuf*;

quote: zonlicht2 reageerde



Nicole, dat hulp vragen, ja lastig he soms. Ik heb daar ook wel moeite mee hoor. Kan het ook niet altijd. Ik probeer ook altijd eerst of ik het zelf kan. En gelukkig kan ik veel, ben ik goed in klussen. En de voldoening die het geeft dat je zelf iets hebt gedaan. Maar soms moet je het gewoon doen. Hulp vragen. Niemand kan alles zelf, zou ook heel eenzaam zijn toch. En je kinderen, moeilijk hoor. Ik weet ook niet wat daarin het beste is, ik worstel daar zelf ook erg mee. Voor je zoon ligt het toch wat gecompliceerder maar kan het met je dochter ook niet gewoon puberteit zijn en aandacht vragen. Juist omdat alle aandacht en energie opgaat aan zoveel andere dingen. Is er iets waar jullie samen van genieten en kun je dit misschien samen met haar oppakken om de relatie te verbeteren? Met mijn dochter probeer ik inderdaad de draad weer op te pakken, maar dat zal nog een lange weg worden. Ik heb ook hulp in huis, i.v.m. de hele situatie. Vandaag was die er weer, en zei dat wij met ons drieën erg respectloos met elkaar omgaan. Jee, ik voel me zo'n mislukte vrouw en moeder soms.... Dat je  je zo voelt op dit moment wil nog niet zeggen dat je dat bent natuurlijk. Ik denk dat de kracht ligt in het eerlijk naar binnnen kijken en  je zwakke kanten durven zien en  je sterke kanten belonen. Het geeft je zelfvertrouwen en zelfrespect en zorgt voor heldere grenzen. Wat wil je nog wel en wat wil je niet meer accepteren. Mijn kids zijn beiden te brutaal en hebben een grote mond naar mij, is gewoon niet leuk meer, en ik heb het zo ver laten komen, door oververmoeidheid. Vraag me af, hoe ik dat nog ooit goed kan krijgen....Zeker nu ze beiden ook nog puber zijn, en dus nog opstandiger zullen gaan worden, en meer verzetten. Het is nooit te laat om dingen te veranderen. Je hebt hulp erbij, beloon jezelf en je kinderen voor de  dingen die goed gaan. Maar blijf duidelijk maken dat de situatie veranderd is en dat je respectloos gedrag niet meer accepteert. Maak het bespreekbaar, wat is respectloos en wat niet. En begin bij jezelf, want als ze zien dat jij verandert en je anders opstelt, gaan de kinderen ook wel veranderen. Maar het zijn natuurlijk wel pubers die ook duidelijk op zoek naar zichzelf. Houd het gesprek gaande en handel niet uit angst. Soms kan een stukje afstand ook helpen. Door je dochter de vrijheid te geven  bij haar vader te gaan wonen kan ze er ook achter komen dat ze jou mist en jou net zo nodig is. Dat kan er ook voor zorgen dat het gesprek dus beter op gang komt. Ervaringen helpen meestal meer dan duizend woorden.



En voor iedereen die vergeten ben  of hier meeleest en het verhaal nog niet durft te doen toch een dikke knuf*;

Ik sleur een loom lijf her en der, dus denk ook wel dat ik het goed doe, of in elk geval zo goed als ik kan. Loop tegen dat échte energietekort aan, en dus zoals gezegd, de vraag 'wie ben ik nou eigenlijk alles bij elkaar'.



Zojuist besloten dat als ik geen leerwerktraject vind in de komende maand of zo, dat ik zelf een MBO opleiding ga starten bij het NTI. Moet dan wel een jaar na starten aan een stageplaats zien te komen, maar zowel dat als misschien zelfs -jawel- een leerwerktraject in de gekozen richting zal makkelijker zijn als ik eenmaal bezig ben met de opleiding. Okee, ik mag niet aan de soos vertellen dat ik hier mee bezig ben, da's een minpuntje. Mocht er zich ander werk aandienen dan doe ik het voor niets, maar in elk geval ga ik niet meer zitten wachten.

O ja, en nog even aan mijn portemonnee vragen of het wel kán.



Hé meid, ik vind het wel fantastisch dat je ondanks je energiegebrek toch dit soort plannen opvat. Het is al heel wat dat je aan de toekomst kan denken, verder dan "de dag uitzingen". Want dat is vaak al heel wat.



Ik heb geprobeerd om het gezag over mijn kinderen terug te krijgen. Eerste wat ik daarvoor moest overleggen was een overlijdensakte van de vader, en die heb ik niet. Geen idee in welk ziekenhuis in die miljoenenstad Lagos hij is overleden. En de familie werkte niet mee, natuurlijk.



Mijn God, wat een nachtmerrie Mamz.... Ikwil niet in je situatie gaan zitten stoken, misschien zit je er helemaal niet op te wachten de zaak "op te rakelen"... voor zover je kinderen ooit één dag uit je gedachten zijn.... Ik kan het helemaal begrijpen als je het er op dit moment niet bij kan hebben je daar ook nog op te richten. Maar je hebt hier ook niet voor niets over ze geschreven, het moet je wel heel erg bezighouden. Sorry, woorden schieten hier te kort, ik kan me niet eens voorstellen hoe het voor je moet voelen je kinderen te moeten missen......



Hij heeft een huis hier. Ik heb de boel ook wel laten liggen, mss is die overlijdensakte allang hier, mss beheert zijn familie dat huis in zijn naam, mss is het verkocht, mss is hij niet eens overleden - al hebben de kinderen me zelf gezegd dat papa overleden was, maar toch, dat idee spookt ook in mijn kop, dat het niet waar is.

Heb al zoveel aan mijn hoofd om zelf mijn leven op orde te krijgen, dan nog eens te gaan steggelen met exschoonfamilie over een huis.

Eigenlijk zou ik gewoon moeten leren om hulp te zoeken bij al die zooi in mijn leven.



Het gaat niet om het huis, het gaat om je kinderen. Hulp... goed idee. Kun je niet eens navragen bij een bureau voor rechtshulp of advocaat (eerste consult is vaak gratis, en je kan ook toegevoegde rechtsbijstand krijgen) wat de mogelijkheden zijn? Als er een link met Nederland is - en die is er: hij had Nederlandse kinderen en een huis in Nederland - dan is hier misschien wel iets boven water te halen. Had je ex ook de Nederlandse nationaliteit?



Vermist.... dat programma op televisie. Die mensen gaan echt tot het gaatje, beschikken over hulpmiddelen waar jij geen toegang toe hebt en zijn heel betrokken. Ze hebben veel ervaring met kinderen in het buitenland. Anders weten ze je misschien door te verwijzen naar een organisatie of instantie die je verder kan helpen. Waag er eens een mailtje aan: vermist@tros.nl.



sterkte Mamz en bonne nuit,

dubio

Dubio, ik durf het niet op te rakelen, aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik wel moet, voor de kinderen. Geen idee hoe zij zich voelen nu, tenslotte.

Mailtje aan Vermist kan geen kwaad maar ik ga er toch nog even over nadenken. Alweer.



Ziek kindje hier, zielig. We doen even rustig aan vandaag, en ik hoop dat hij zich ook wat rust gunt, en niet straks meteen naar buiten vliegt, naar zijn meisje, of zo.



Droom de laatste tijd wel veel over gevangen zitten met mijn ex. Wel 'rustig', maar niet veilig. Of ruzie, maar niet durven doorzetten want ... . Steeds opgelucht wakker dat het gelukkig maar een droom is.

Waarom zo veel verdriet bij jou, Iseo, terwijl ik dit zelf opschrijf met droge ogen. Terwijl de kinderen in elk geval nu nog bij de dag leven, dat besef van verlaten zijn komt meestal pas flink later.





Mamzelle, niet alleen tranen bij Iseo. Hier ook hoor. Ik heb zo met je te doen. Zoals je al schrijft dat de enige manier om dit te overleven is: het niet voelen.  Wat een enorm belangrijk gedeelte van jezelf moet je daarbij negeren, zelf over je eigen grenzen heengaan.Wat moet het je enorm veel energie kosten om dit allemaal weg te stoppen. Ik meen het serieus: ik kan me voorstellen dat ademhalen om de dag door te komen al een opdracht is. Als je nog meer dan dat kan, dan snap ik niet waar je de energie vindt! Ook al ben je je niet helemaal bewust van wat je wel of niet voelt. De pijn of het negeren van de pijn kosten energie.

Zou een mediator niet iets zijn voor je? Iemand die namens jou contact legt met de familie in Nederland? Die jullie helpt toewerken naar het herstellen van het contact? Je huisarts moet je daarbij kunnen helpen met een verwijzing.