Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
maandag 4 juni 2007 om 22:29
Wat ik me ook nog herinner...
Ik verlegde mijn grenzen, hij verlegde mijn grenzen. Was hij eerst iemand met behoorlijk veel temperament, die wel eens een dag had dat hij met het verkeerde been uit bed was gestapt, zo'n dag dat ik hem het beste zo veel mogelijk uit de weg kon gaan; later kwamen die dagen steeds vaker voor en nog later waren er nog maar zelden dagen dat hij zich goed voelde, en dat de sfeer enigszins positief was in huis.
En op het laatst was de sfeer altijd negatief, zelfs als er niets gebeurde en we geen ruzie hadden. Er was altijd spanning. Dan zat ik naast hem op de bank, we keken t.v. en hij was verdiept in het t.v. programma, terwijl ik constant het gevoel had dat er elk moment een bom kon ontploffen bij wijze van spreken. Of we lagen naast elkaar in bed, hij sliep en ik lag daar met de gedachte dat hij liever helemaal niet naast mij wilde liggen, ik kon dan niet slapen, soms huilde ik en als hij dat merkte werd hij woedend, dus huilde ik zo stil mogelijk, want ik mocht ook niet uit bed, daar kon hij niet tegen en hij merkte het altijd.
Dat grenzen verleggen werkte ook op een andere manier, ik was blij met de minste blijk van waardering. Ik kan me herinneren van een keer dat hij thuiskwam van zijn werk en ik aan het koken was, ik had toen zwangerschapsverlof. Hij kwam binnen, keek wat ik aan het koken was en ik zag tevredenheid in zijn ogen. Wat was ik blij! Ik nam me voor me vanaf dat moment altijd ''goed'' te gedragen, zodat hij altijd zo tevreden over mij kon zijn. Ik hunkerde er zo naar dat hij met een blik van liefde, of op zijn minst tevredenheid naar mij zou kijken, maar dat gebeurde bijna nooit. Vrijwel altijd keek hij naar mij met een blik van afkeer en minachting. En als het dan eens anders was, maakte mijn hart een sprongetje van geluk.
Hoe kon ik zo zijn?
Ik verlegde mijn grenzen, hij verlegde mijn grenzen. Was hij eerst iemand met behoorlijk veel temperament, die wel eens een dag had dat hij met het verkeerde been uit bed was gestapt, zo'n dag dat ik hem het beste zo veel mogelijk uit de weg kon gaan; later kwamen die dagen steeds vaker voor en nog later waren er nog maar zelden dagen dat hij zich goed voelde, en dat de sfeer enigszins positief was in huis.
En op het laatst was de sfeer altijd negatief, zelfs als er niets gebeurde en we geen ruzie hadden. Er was altijd spanning. Dan zat ik naast hem op de bank, we keken t.v. en hij was verdiept in het t.v. programma, terwijl ik constant het gevoel had dat er elk moment een bom kon ontploffen bij wijze van spreken. Of we lagen naast elkaar in bed, hij sliep en ik lag daar met de gedachte dat hij liever helemaal niet naast mij wilde liggen, ik kon dan niet slapen, soms huilde ik en als hij dat merkte werd hij woedend, dus huilde ik zo stil mogelijk, want ik mocht ook niet uit bed, daar kon hij niet tegen en hij merkte het altijd.
Dat grenzen verleggen werkte ook op een andere manier, ik was blij met de minste blijk van waardering. Ik kan me herinneren van een keer dat hij thuiskwam van zijn werk en ik aan het koken was, ik had toen zwangerschapsverlof. Hij kwam binnen, keek wat ik aan het koken was en ik zag tevredenheid in zijn ogen. Wat was ik blij! Ik nam me voor me vanaf dat moment altijd ''goed'' te gedragen, zodat hij altijd zo tevreden over mij kon zijn. Ik hunkerde er zo naar dat hij met een blik van liefde, of op zijn minst tevredenheid naar mij zou kijken, maar dat gebeurde bijna nooit. Vrijwel altijd keek hij naar mij met een blik van afkeer en minachting. En als het dan eens anders was, maakte mijn hart een sprongetje van geluk.
Hoe kon ik zo zijn?
maandag 4 juni 2007 om 22:55
Ik begrijp zó goed hoe moeilijk het is te stoppen met een relatie die je zoveel pijn en verdriet bezorgt. Ik ben dan ook de laatste die zegt "ga, stop ermee" hoewel ik dat uiteraard wel het liefst zou zien. Maar ik weet heel goed uit eigen ervaring, dat stoppen kei-moeilijk is. Mijn ogen zijn tenslotte ook nog maar net geopend en heb ook nog een lange weg te gaan, die me echt niet makkelijk af gaat.
Het "lijkt" alsof blijven makkelijk is dan weggaan. Je durft de consequenties niet aan. De stap is voor jouw gevoel zó enorm en vergt zoveel van je. Je bent al zo moe door alles wat je doorstaan hebt dat de stap je boven het hoofd groeit. Je bent gaan geloven, hoewel je beter weet, dat zijn gedrag normaal is. Met je verstand weet je dat het niet normaal is maar je gevoel zegt je andere dingen. Je durft er bijna niet aan te denken hoe je leven eruit ziet zonder hem, want hoewel hij zo slecht is, "geeft" hij ook. Al "geeft" hij maar zo weinig, je leeft daarop. Elk lief gedrag/gebaar, hoe kortdurend dan ook en elk compliment doet je vergeten wat er eerder gebeurd is, want hij "geeft" en dat beschouw je als het ware als meegenomen. Je krijgt het gevoel dat het allemaal wel meevalt zodra het eventjes beter gaat, hoewel je diep in je hart wel weet dat het stilte voor de storm is. Omdat je, ondanks alles, van hem houdt probeer je begrip op te brengen voor hem. Je vergoedelijkt zijn gedrag. Het gaat om hem, hij heeft het ook niet makkelijk. Jezelf cijfer je compleet weg .
Hoe lang of kort je relatie ook geduurd heeft, je moet loslaten en dat is sowieso heel moeilijk. Ook van iemand die je zo vreselijk behandelt. Hij accepteert het niet, met alle gevolgen van dien. Daar ben je bang voor. Angst speelt een grote rol. Ook ben je vreselijk bang voor je eigen toekomst want hij heeft je zo klein gemaakt. Zó klein dat je echt gelooft het zonder hem niet te redden. Hij heeft jou het gevoel gegeven dat je zonder hem helemaal niets bent. Dat wordt ook jouw waarheid. Dat geloof je echt, dat is je tenslotte ingeprent.
De kracht om alleen verder te gaan is je ontnomen. Je gelooft dat je hem nodig hebt en hij jou.. Ik denk dat dat komt omdat hij zich ook kwetsbaar opstelt. Op de momenten dat hij spijt heeft van zijn daden. Als iemand zich kwetsbaar opstelt, ben je geneigd weer te vergeten en te vergeven. Goedgelovigheid? Hoop? Ik heb geen idee waarom. Je voelt medelijden voor je partner. Niet eens voor jezelf... hij heeft het ook moeilijk en er bestaat een reden voor zijn gedrag. Daar wil je hem bij helpen, terwijl je weet dat dat ten kostte gaat van jezelf. Je blijft zoekende naar een oplossing om de relatie te handhaven.
Ik praat nu uit eigen ervaring en wellicht herkenbaar?
Ik heb mijn scheiding net pas op poten gezet en heb er, ondanks ik me nu rotter voel dan ooit , toch spijt van het niet eerder gedaan te hebben. Blijkbaar was ik er eerder niet klaar voor maar vind het oh zo zonde van de jaren waarin ik mezelf wijsmaakte dat het allemaal wel goedkwam. Waarin ik in hem bleef geloven, terwijl ik wist dat het niet goed zou komen.
Ik heb over mijn scheiding aan iedereen verteld. Mijn dochters hebben het ook al verteld aan hun juffen. Ik ga scheiden! Iedereen weet het nu. Had ik het niet aan iedereen verteld dan was er misschien nog een weg terug. . Een weg die ik per se niet wil gaan, maar dat is zo dubbel Ondanks alles heb ik ook mijn twijfels en ben bang. Ik ben constant moed en kracht aan het verzamelen om door te gaan want zie het ook allemaal niet zitten. . Juist door het vertellen moet ik doorgaan... er is geen weg terug.
Ik vertelde al eerder dat ik me rotter voel dan ooit daarvoor. Ben er ziek van wat ik heb gepost op mijn topic (Dilemma, scheiden of blijven) Máár het feit dat ik dit durf en doorzet, geeft me kracht... Zoveel kracht dat ik de rest, hoe moeilijk dan ook, voor lief neem.
Nu is het mijn beurt! Ik bepaal voortaan mijn eigen leven.. Ik heb daar ook het volledige recht toe!
Lieve meiden, ik wens jullie zo enorm veel kracht, sterkte en wijsheid toe... Voor degene die nog altijd aan het verwerken zijn, voor degene die er nog niet klaar voor zijn maar diep in hun hart willen. Degene die denken het nit te redden alleen.. Kortom, jullie allemaal.
Liefs,*;
Thirza
Het "lijkt" alsof blijven makkelijk is dan weggaan. Je durft de consequenties niet aan. De stap is voor jouw gevoel zó enorm en vergt zoveel van je. Je bent al zo moe door alles wat je doorstaan hebt dat de stap je boven het hoofd groeit. Je bent gaan geloven, hoewel je beter weet, dat zijn gedrag normaal is. Met je verstand weet je dat het niet normaal is maar je gevoel zegt je andere dingen. Je durft er bijna niet aan te denken hoe je leven eruit ziet zonder hem, want hoewel hij zo slecht is, "geeft" hij ook. Al "geeft" hij maar zo weinig, je leeft daarop. Elk lief gedrag/gebaar, hoe kortdurend dan ook en elk compliment doet je vergeten wat er eerder gebeurd is, want hij "geeft" en dat beschouw je als het ware als meegenomen. Je krijgt het gevoel dat het allemaal wel meevalt zodra het eventjes beter gaat, hoewel je diep in je hart wel weet dat het stilte voor de storm is. Omdat je, ondanks alles, van hem houdt probeer je begrip op te brengen voor hem. Je vergoedelijkt zijn gedrag. Het gaat om hem, hij heeft het ook niet makkelijk. Jezelf cijfer je compleet weg .
Hoe lang of kort je relatie ook geduurd heeft, je moet loslaten en dat is sowieso heel moeilijk. Ook van iemand die je zo vreselijk behandelt. Hij accepteert het niet, met alle gevolgen van dien. Daar ben je bang voor. Angst speelt een grote rol. Ook ben je vreselijk bang voor je eigen toekomst want hij heeft je zo klein gemaakt. Zó klein dat je echt gelooft het zonder hem niet te redden. Hij heeft jou het gevoel gegeven dat je zonder hem helemaal niets bent. Dat wordt ook jouw waarheid. Dat geloof je echt, dat is je tenslotte ingeprent.
De kracht om alleen verder te gaan is je ontnomen. Je gelooft dat je hem nodig hebt en hij jou.. Ik denk dat dat komt omdat hij zich ook kwetsbaar opstelt. Op de momenten dat hij spijt heeft van zijn daden. Als iemand zich kwetsbaar opstelt, ben je geneigd weer te vergeten en te vergeven. Goedgelovigheid? Hoop? Ik heb geen idee waarom. Je voelt medelijden voor je partner. Niet eens voor jezelf... hij heeft het ook moeilijk en er bestaat een reden voor zijn gedrag. Daar wil je hem bij helpen, terwijl je weet dat dat ten kostte gaat van jezelf. Je blijft zoekende naar een oplossing om de relatie te handhaven.
Ik praat nu uit eigen ervaring en wellicht herkenbaar?
Ik heb mijn scheiding net pas op poten gezet en heb er, ondanks ik me nu rotter voel dan ooit , toch spijt van het niet eerder gedaan te hebben. Blijkbaar was ik er eerder niet klaar voor maar vind het oh zo zonde van de jaren waarin ik mezelf wijsmaakte dat het allemaal wel goedkwam. Waarin ik in hem bleef geloven, terwijl ik wist dat het niet goed zou komen.
Ik heb over mijn scheiding aan iedereen verteld. Mijn dochters hebben het ook al verteld aan hun juffen. Ik ga scheiden! Iedereen weet het nu. Had ik het niet aan iedereen verteld dan was er misschien nog een weg terug. . Een weg die ik per se niet wil gaan, maar dat is zo dubbel Ondanks alles heb ik ook mijn twijfels en ben bang. Ik ben constant moed en kracht aan het verzamelen om door te gaan want zie het ook allemaal niet zitten. . Juist door het vertellen moet ik doorgaan... er is geen weg terug.
Ik vertelde al eerder dat ik me rotter voel dan ooit daarvoor. Ben er ziek van wat ik heb gepost op mijn topic (Dilemma, scheiden of blijven) Máár het feit dat ik dit durf en doorzet, geeft me kracht... Zoveel kracht dat ik de rest, hoe moeilijk dan ook, voor lief neem.
Nu is het mijn beurt! Ik bepaal voortaan mijn eigen leven.. Ik heb daar ook het volledige recht toe!
Lieve meiden, ik wens jullie zo enorm veel kracht, sterkte en wijsheid toe... Voor degene die nog altijd aan het verwerken zijn, voor degene die er nog niet klaar voor zijn maar diep in hun hart willen. Degene die denken het nit te redden alleen.. Kortom, jullie allemaal.
Liefs,*;
Thirza
maandag 4 juni 2007 om 23:02
maandag 4 juni 2007 om 23:14
Heel kort Lemmylief; je was zo omdat je zó hard moest werken voor zijn goedkeuring dat zijn zeldzame welwillendheid als een echte beloning gold voor al je inspanningen. Hoe meer een mens haar best moet doen om een ander blij te maken, hoe harder zij na verloop van tijd gaat werken. Met minder dan het bijna onmogelijk neemt hij namelijk geen genoegen en dat weet zij, dus werkt zij zo hard ze kan. Meestal is dat niet hard genoeg voor hem en weet zij dat hij nóg meer inzet eist. De zeldzame keer dat het wel voldoende is en hij beloont haar daarvoor, dan is dat een cadeau, alsof hij de kroonjuwelen cadeau doet.
Het zijn allemaal psychologische spelletjes en als ze maar lang genoeg met je gespeeld worden ga je meespelen, bijna onbewust en al haat je jezelf er om. Je kunt niet anders, het is sterker dan jezelf.
maandag 4 juni 2007 om 23:24
Ja Thirza, ik denk hetzelfde als Lemmy!
Je vraagt of iemand herkent wat je schreef? Helemaal.
Elk klein gebaar, wat Lemmy ook al zegt, is genoeg om weer door te kunnen. Hij lijkt zich kwetsbaar op te stellen, je nodig te hebben. Maar waar je vooral voor leeft zijn die kleine momenten dat alles even lijkt op wat het moet/kan zijn.
Ik had zoveel begrip voor hem, ik zorgde voor hem. Vulde ook in voor hem wat de redenen waren voor zijn gedrag.
Thirza, je schrijft dat je ziek bent van wat je hebt geschreven op je topic.
Voor mij stonden er herkenbare dingen tussen. Waar ik me ook voor schaam. Die gevoelens zijn zo sterk, je wordt er echt misselijk van als je het opschrijft, terugleest.
Hoe hij naar mijn borsten greep, dronken. Hoe hij mijn hoofd naar beneden duwde, dat soort dingen. Hoe ik niet durfde te protesteren als hij iets wilde. Dat ruwe, grove, niet respectvolle. En dat ik dat heb toegestaan.
Pijnlijk.
Maar je hebt gelijk. Door het zo duidelijk op te schrijven, en ook echt aan mensen in je omgeving te vertellen dat je gaat scheiden, daarmee maak je het jezelf steeds meer onmogelijk om terug te vallen in je oude patroon. Je beschermt jezelf daar eigenlijk tegen.
Voor mij was dat een reden waarom ik niets losliet. Ik wist dat je dan of weg moest wat niet kon, wat ik niet wilde, of het contact met diegene zou ik niet meer kunnen hebben. Zo zag ik het.
Het is een lange weg die je moet gaan, maar je kunt het! Ik vind je zo sterk! Je gaat recht op je doel af, want je weet precies waarom, en wat je wilt.
En op al die moeilijke dagen weet ik zeker dat het je lukt om door te zetten.
*;
Lemmy
Hoe was jouw dag?
Je vraagt of iemand herkent wat je schreef? Helemaal.
Elk klein gebaar, wat Lemmy ook al zegt, is genoeg om weer door te kunnen. Hij lijkt zich kwetsbaar op te stellen, je nodig te hebben. Maar waar je vooral voor leeft zijn die kleine momenten dat alles even lijkt op wat het moet/kan zijn.
Ik had zoveel begrip voor hem, ik zorgde voor hem. Vulde ook in voor hem wat de redenen waren voor zijn gedrag.
Thirza, je schrijft dat je ziek bent van wat je hebt geschreven op je topic.
Voor mij stonden er herkenbare dingen tussen. Waar ik me ook voor schaam. Die gevoelens zijn zo sterk, je wordt er echt misselijk van als je het opschrijft, terugleest.
Hoe hij naar mijn borsten greep, dronken. Hoe hij mijn hoofd naar beneden duwde, dat soort dingen. Hoe ik niet durfde te protesteren als hij iets wilde. Dat ruwe, grove, niet respectvolle. En dat ik dat heb toegestaan.
Pijnlijk.
Maar je hebt gelijk. Door het zo duidelijk op te schrijven, en ook echt aan mensen in je omgeving te vertellen dat je gaat scheiden, daarmee maak je het jezelf steeds meer onmogelijk om terug te vallen in je oude patroon. Je beschermt jezelf daar eigenlijk tegen.
Voor mij was dat een reden waarom ik niets losliet. Ik wist dat je dan of weg moest wat niet kon, wat ik niet wilde, of het contact met diegene zou ik niet meer kunnen hebben. Zo zag ik het.
Het is een lange weg die je moet gaan, maar je kunt het! Ik vind je zo sterk! Je gaat recht op je doel af, want je weet precies waarom, en wat je wilt.
En op al die moeilijke dagen weet ik zeker dat het je lukt om door te zetten.
*;
Lemmy
Hoe was jouw dag?
maandag 4 juni 2007 om 23:30
Lieve Eleonora, dit heb je echt goed gezegd. Zo gaat het.
Het was zo hard werken....
Alle energie gaat daarheen. Wat ook weer meehelpt aan het isoleren. Je kunt niet anders dan alles geven, je hebt steeds minder ruimte voor wat jezelf nodig hebt.
LR, dit is voor jou denk ik ook een belangrijk stukje.
Eleonora, ik begrijp dat je niet veel tijd hebt om te schrijven nu, maar wilde toch even vragen hoe het met je is?
Veel liefs!!!
maandag 4 juni 2007 om 23:34
maandag 4 juni 2007 om 23:50
Alweer een overeenkomst, Iseo!
Tekenen heeft me best vaak door een crisis geholpen, alsof ik me dan even kon afsluiten van de buitenwereld, even kon vluchten...
Helaas was het ook vaak een reden tot ruzie met mijn 1e man, hij vond dat ik teveel geld uitgaf aan tekenmateriaal, dat was helemaal niet waar hoor, maar ik denk dat hij niet wilde dat ik iets voor mezelf had.
Tekenen heeft me best vaak door een crisis geholpen, alsof ik me dan even kon afsluiten van de buitenwereld, even kon vluchten...
Helaas was het ook vaak een reden tot ruzie met mijn 1e man, hij vond dat ik teveel geld uitgaf aan tekenmateriaal, dat was helemaal niet waar hoor, maar ik denk dat hij niet wilde dat ik iets voor mezelf had.
maandag 4 juni 2007 om 23:56
dinsdag 5 juni 2007 om 00:08
dinsdag 5 juni 2007 om 00:52
Wil toch nog even kort mijn verhaal hier neerzetten:
vandaag weer met vriend aan de foon gezeten; gebeurt dagelijks. Soms fijne gesprekken, soms minder. Vandaag dus ook niet zo heel prettig....
We hebben het over mijn kids gehad. Na mijn scheiding zijn die bij mij blijven wonen; het contact met hun vader is enige jaren helemaal verbroken, is sinds een paar jaar weer een beetje hersteld. Of dit goed is weet ik niet: er lag een uitspraak van de rechter, dat er beter geen contact tussen vader en de kinderen kon zijn, omdat vader niet bereid was in te zien, dat onze zoon een probleem had, en dus een bepaalde aanpak nodig had. (Sinds een jaar ligt er voor de zoon dus de diagnose autisme....)
Op dit moment denk ik aan plaatsing voor mijn zoon, of evt. begeleid (kamer)wonen. Dit doe je niet zomaar, en ik weet niet hoever ik mijn grenzen nog ga verleggen, eer ik dat doorzet. Mijn dochter wil intussen bij haar vader gaan wonen, vindt het thuis niet meer prettig. Met een beetje pech zijn dadelijk dus beide kinderen het huis uit....
Volgens mijn vriend kan dit heel positief zijn voor mij: op dit moment zit ik ziek thuis, en als ik alleen ben, zal ik door een diep dal gaan, maar waarschijnlijk wel aan mezelf kunnen werken, zodat ik me weer beter ga voelen. Klinkt heel logisch....maar ik vraag me af, of dat ook werkelijk zo zal uitpakken????
Ik zit nu erg in dubio, weet niet goed hoe hiermee om te gaan. Uiteraard is het ook nog niet zover dat zowel mijn zoon als dochter thuis weg zijn, maar het houdt me dus wel bezig....
Voor nu: het is laat genoeg, ben doodmoe, ga slapen....welterusten voor degene die wel nog aanwezig is....
vandaag weer met vriend aan de foon gezeten; gebeurt dagelijks. Soms fijne gesprekken, soms minder. Vandaag dus ook niet zo heel prettig....
We hebben het over mijn kids gehad. Na mijn scheiding zijn die bij mij blijven wonen; het contact met hun vader is enige jaren helemaal verbroken, is sinds een paar jaar weer een beetje hersteld. Of dit goed is weet ik niet: er lag een uitspraak van de rechter, dat er beter geen contact tussen vader en de kinderen kon zijn, omdat vader niet bereid was in te zien, dat onze zoon een probleem had, en dus een bepaalde aanpak nodig had. (Sinds een jaar ligt er voor de zoon dus de diagnose autisme....)
Op dit moment denk ik aan plaatsing voor mijn zoon, of evt. begeleid (kamer)wonen. Dit doe je niet zomaar, en ik weet niet hoever ik mijn grenzen nog ga verleggen, eer ik dat doorzet. Mijn dochter wil intussen bij haar vader gaan wonen, vindt het thuis niet meer prettig. Met een beetje pech zijn dadelijk dus beide kinderen het huis uit....
Volgens mijn vriend kan dit heel positief zijn voor mij: op dit moment zit ik ziek thuis, en als ik alleen ben, zal ik door een diep dal gaan, maar waarschijnlijk wel aan mezelf kunnen werken, zodat ik me weer beter ga voelen. Klinkt heel logisch....maar ik vraag me af, of dat ook werkelijk zo zal uitpakken????
Ik zit nu erg in dubio, weet niet goed hoe hiermee om te gaan. Uiteraard is het ook nog niet zover dat zowel mijn zoon als dochter thuis weg zijn, maar het houdt me dus wel bezig....
Voor nu: het is laat genoeg, ben doodmoe, ga slapen....welterusten voor degene die wel nog aanwezig is....
dinsdag 5 juni 2007 om 09:20
Even voor de duidelijkheid, Nicole, jouw vriend is één van de moeilijke mannen?
Ik heb mijn kinderen uit huis laten gaan en het lijkt inderdaad op korte termijn dat je ruimte krijgt, ruimte die je zo hard nodig hebt. Ruimte die overigens weer net zo hard werd opgeslorpt door mijn moeilijke man. De puinhopen een paar jaar later zijn eigenlijk niet te overzien: kinderen die opgroeien zonder een bepaalde basisveiligheid, kinderen die mogelijk ver buiten je bereik zijn.
Ik snap dat je voor je zoon mogelijk geen andere keuze hebt. Wat betreft je dochter zou ik heel serieus gaan kijken of er een mogelijkheid is dat ze het thuis wel weer naar haar zin gaat krijgen.
Is haar vader wel een goede vader, en een redelijke ex?
Mijn ex fluisterde me toen -dronken- in. Ik moest de zorg van mijn kinderen gewoon delen met hun vader, ik moest mezelf er niet alleen voor laten staan, ik was overspannen dus híj moest maar inspringen. Klein detailletje was dat hun vader echt niet stond te wachten op mijn perikelen, dus de kinderen bij hem was voor hem de kinderen nooit meer bij mij. Nooit duurt erg lang.
Ik heb mijn kinderen uit huis laten gaan en het lijkt inderdaad op korte termijn dat je ruimte krijgt, ruimte die je zo hard nodig hebt. Ruimte die overigens weer net zo hard werd opgeslorpt door mijn moeilijke man. De puinhopen een paar jaar later zijn eigenlijk niet te overzien: kinderen die opgroeien zonder een bepaalde basisveiligheid, kinderen die mogelijk ver buiten je bereik zijn.
Ik snap dat je voor je zoon mogelijk geen andere keuze hebt. Wat betreft je dochter zou ik heel serieus gaan kijken of er een mogelijkheid is dat ze het thuis wel weer naar haar zin gaat krijgen.
Is haar vader wel een goede vader, en een redelijke ex?
Mijn ex fluisterde me toen -dronken- in. Ik moest de zorg van mijn kinderen gewoon delen met hun vader, ik moest mezelf er niet alleen voor laten staan, ik was overspannen dus híj moest maar inspringen. Klein detailletje was dat hun vader echt niet stond te wachten op mijn perikelen, dus de kinderen bij hem was voor hem de kinderen nooit meer bij mij. Nooit duurt erg lang.
dinsdag 5 juni 2007 om 09:31
Hallo lieve moedige vrouwen hier,
Ik heb weer even alles doorgelezen van de laatste dagen. Zoveel rake dingen worden hier gezegd, zoveel waarheid over je eigen gedrag naar de man toe die de macht over je heeft of probeert te krijgen!
Ik zal hier zeker een week niet kunnen( lees durven) schrijven, want ik ben vanaf morgen niet meer alleen.Nu heb ik nog de tijd om alles wat ik schrijf te verwijderen uit de geschiedenis, tijdelijke map, cookies en de verborgen map van hem, die ik heb gevonden, maar nu helemaal leeg en weer verberg!(haha beetje nerd word ik).
Maar goed, ik las een paar postings terug iets van Iseo wat mij raakte. Het ging erom dat na een ruzie hij haar weer aanbad, zoals helemaal wassen onder de douche, lief doen...kortom je voelt je dan aanbeden. Dat is hier eigenlijk ook altijd na een ruzie geweest die uit de hand liepen. Of het dan zijn schuldgevoel was, of omdat het weer was je liefde probeerde te kopen? ik weet het niet. Feit blijft dat je dan na zo'n ruzie denkt dat het weer helemaal goed komt, je voelt je mooi, aanbeden en je bedenkt je dat er eigenlijk geen lievere, betere man is als hij. Want wie heeft er immers zo veel voor je over?Want lief is hij zeker als het goed is...hij doet alles voor me, zorgt voor me, helpt mee in huis, geeft me complimenten hoe mooi en lief ik ben, hoe een goede vrouw ik ben...Totdat er weer iets begon te borrelen, want zo voel je dat..onbewust nog veel eerder dan dat hij merkt dat er iets mis is, heb je het signaal al opgevangen. Net een tijdbom is het dan...tiktak, tiktak, dat hoor je onbewust. En maar proberen om de onderhuidse spanningen weg te nemen, maar ook voelen dat dat op een gegeven moment niet meer gaat. Want ook jouw (of mijn) aanpassingsvermogen verdwijnt wel eens en dan merk je langzaam dat de bom weer gaat barsten.
Ik heb ook een paar jaar lang geloofd dat ik alles had verwerkt, dat was in 1999 toen de eerste keer voor mij was dat ik wilde scheiden. Veel gepraat erover, en je denkt dan dat je er bent dat er niks meer gaat gebeuren, maar onbewust loop je op je tenen, vorm je je weer naar zijn buien. En ik heb dat 7 jaar niet door gehad. Ik dacht echt dat ik alles was vergeten, had vergeven....
Nu ik verleden jaar weer wilde scheiden omdat zijn boosheid toch weer regelmatig uit de hand liep, merk ik dat hoe ik het ook probeer, niets meer kan vergeten. Hij doet echt zijn best, kan niet anders zeggen, ook naar de kinderen toe is hij geduldiger. ook kan ik meer zeggen, maar dat duiveltje in mijn hoofd dat elke keer maar blijft malen, van ga weg, ga je eigen leven opbouwen. In mijn fantasie al een huis aan het inrichten voor mezelf, en bedenken hoe het is als ik een plek vor mezelf en de meiden heb.
Dat duiveltje dat mij steeds maar de beelden laat zien van wat hij mij heeft aangedaan, dat duiveltje wat mij steeds laat horen wat mijn oudste dochter mij heeft verteld, haar verdriet over haar vader.Woorden, beelden, ik krijg ze niet meer weg. Hoe lief hij ook is, al zal hij nooit meer zijn geduld verliezen, ik raak de beelden niet meer kwijt!!!!! Dus hoe kan ik vergeten, hoe kan ik vergeven en alleen zijn goede kanten zien?????
Ik weet het niet, eerlijk niet...pieker me suf...
Elfje
Ik heb weer even alles doorgelezen van de laatste dagen. Zoveel rake dingen worden hier gezegd, zoveel waarheid over je eigen gedrag naar de man toe die de macht over je heeft of probeert te krijgen!
Ik zal hier zeker een week niet kunnen( lees durven) schrijven, want ik ben vanaf morgen niet meer alleen.Nu heb ik nog de tijd om alles wat ik schrijf te verwijderen uit de geschiedenis, tijdelijke map, cookies en de verborgen map van hem, die ik heb gevonden, maar nu helemaal leeg en weer verberg!(haha beetje nerd word ik).
Maar goed, ik las een paar postings terug iets van Iseo wat mij raakte. Het ging erom dat na een ruzie hij haar weer aanbad, zoals helemaal wassen onder de douche, lief doen...kortom je voelt je dan aanbeden. Dat is hier eigenlijk ook altijd na een ruzie geweest die uit de hand liepen. Of het dan zijn schuldgevoel was, of omdat het weer was je liefde probeerde te kopen? ik weet het niet. Feit blijft dat je dan na zo'n ruzie denkt dat het weer helemaal goed komt, je voelt je mooi, aanbeden en je bedenkt je dat er eigenlijk geen lievere, betere man is als hij. Want wie heeft er immers zo veel voor je over?Want lief is hij zeker als het goed is...hij doet alles voor me, zorgt voor me, helpt mee in huis, geeft me complimenten hoe mooi en lief ik ben, hoe een goede vrouw ik ben...Totdat er weer iets begon te borrelen, want zo voel je dat..onbewust nog veel eerder dan dat hij merkt dat er iets mis is, heb je het signaal al opgevangen. Net een tijdbom is het dan...tiktak, tiktak, dat hoor je onbewust. En maar proberen om de onderhuidse spanningen weg te nemen, maar ook voelen dat dat op een gegeven moment niet meer gaat. Want ook jouw (of mijn) aanpassingsvermogen verdwijnt wel eens en dan merk je langzaam dat de bom weer gaat barsten.
Ik heb ook een paar jaar lang geloofd dat ik alles had verwerkt, dat was in 1999 toen de eerste keer voor mij was dat ik wilde scheiden. Veel gepraat erover, en je denkt dan dat je er bent dat er niks meer gaat gebeuren, maar onbewust loop je op je tenen, vorm je je weer naar zijn buien. En ik heb dat 7 jaar niet door gehad. Ik dacht echt dat ik alles was vergeten, had vergeven....
Nu ik verleden jaar weer wilde scheiden omdat zijn boosheid toch weer regelmatig uit de hand liep, merk ik dat hoe ik het ook probeer, niets meer kan vergeten. Hij doet echt zijn best, kan niet anders zeggen, ook naar de kinderen toe is hij geduldiger. ook kan ik meer zeggen, maar dat duiveltje in mijn hoofd dat elke keer maar blijft malen, van ga weg, ga je eigen leven opbouwen. In mijn fantasie al een huis aan het inrichten voor mezelf, en bedenken hoe het is als ik een plek vor mezelf en de meiden heb.
Dat duiveltje dat mij steeds maar de beelden laat zien van wat hij mij heeft aangedaan, dat duiveltje wat mij steeds laat horen wat mijn oudste dochter mij heeft verteld, haar verdriet over haar vader.Woorden, beelden, ik krijg ze niet meer weg. Hoe lief hij ook is, al zal hij nooit meer zijn geduld verliezen, ik raak de beelden niet meer kwijt!!!!! Dus hoe kan ik vergeten, hoe kan ik vergeven en alleen zijn goede kanten zien?????
Ik weet het niet, eerlijk niet...pieker me suf...
Elfje
dinsdag 5 juni 2007 om 10:44
Lieve allemaal, Ik geloof dat velen van ons met hetzelfde worstelen: grenzen aangeven. Hoe doe je dat als je het nooit gedaan hebt, waarom heb je het nooit gedaan, wat zijn de gevolgen en risico's, hoe pak je het concrete aan? Het klinkt zo makkelijk maar in de praktijk voelt elke grens als een enorme strijd. Hoe doe ik het? Soms is het niets doen, negeren, zoals toen mijn ex midden in de nacht een sms'je stuurde. Ik was zo boos dat ik het liefst direct terug had gesmst of gebeld, maar ik heb niets gedaan. Heb een boek gepakt tot ik gekalmeerd was. Ik heb besloten dat ik mijn ex niet meer aan de telefoon wil krijgen als hij (dagelijks) met de kinderen belt. Dat telefoontje is deels bedoeld om mij te controleren, mijn aandacht op te eisen, macht over me te houden. Dus vanaf nu krijgt hij alleen de kinderen aan de telefoon. Een grens. Niets doen is makkelijker dan de confrontatie aangaan. Ik denk dat we daar allemaal erg veel moeite mee hebben: confrontaties, conflicten, ons verzetten, voor onszelf opkomen. Niet lief worden gevonden, kritiek en afkeuring riskeren, een boos gezicht tegenover ons hebben. Ruzie. Dat willen we niet. We doen alles om dat te voorkomen. Opvallend genoeg leidt juist die ontwijkende houding vaak tot ruzie en conflicten. Omdat je niet duidelijk bent over wat je wilt en dan pas veel te laat naar buiten komt wat je eigenlijk wel of niet wilt. Tenzij je toegeeft, dan is jouw wens helemaal onbelangrijk geworden. Dat is nog veel erger. Ik heb vaak geprobeerd mijn ex te beschermen, om de brij heen gedraaid om hem maar niet te kwetsen. Dat gaf misverstanden die grotere ruzie gaven dan het feit zelf zou hebben opgeleverd. Bovendien zijn die grenzen voor mij belangrijk, dus soms móet ik de confrontatie aangaan. Gelukkig zijn het niet altijd grote dingen. Aankondigen dat je wilt gaan scheiden is een heel groot ding, doodeng. Thirza en VK, die stap hebben jullie al genomen, ook al ben jij, VK, er ongewild toch op teruggekomen. Ook dat doe je om het "leed" te verzachten, hem in bescherming te nemen, de confrontatie en de mogelijke gevolgen daarvan te vermijden. Dat laatste is een heel legitieme reden, ik begrijp dat ook helemaal. Je zit in een proces waarin je je losmaakt. Je bent niet gewend grenzen aan te geven, je eigen belangen voorop te stellen, dus zodra hij op de juiste knopjes drukt val je weer terug in je oude manier van denken en draait alles weer om hem. Toch is die stap onomkeerbaar en dat weet je ook. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. We denken dat we de ander een plezier doen door de waarheid te verhullen, vervelende boodschappen uit te stellen, eerst een beetje toe te geven en met hem mee te praten... Wat hij nodig heeft, is duidelijkheid. Zonder duidelijkheid hou je hem aan het lijntje, kan hij niet verder met zijn leven, weet hij niet waar hij aan toe is. Hoe aarzelender je overkomt, hoe meer hoop je hem geeft dat het nog wel goedkomt. Hij is immers niet anders gewend dan dat je je toch weer naar hem schikt. Hij verwacht niet dat je echt weggaat, dat je zo sterk bent.liefs,dubio
Ga in therapie!
