Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
zondag 3 juni 2007 om 17:15
Even een vraag zo 'ins Blaue hinein'. Ik merk dat ik niet meer weet hoe lang mijn relatie geduurd heeft. Het is echt een totale wazige periode die zeker meerdere jaren beslaat, maar hoeveel? Geen idee. Herkent iemand dit?
Ergens in mijn hoofd heb ik wel altijd een stukje vrijheid bewaard. Altijd die deadline gehad van: oke, zolang ik studeer accepteer ik deze ongelijkheid, maar als ik afstudeer is het klaar. Met tussenpozen zelf 'vreemd gegaan' (voor zover dat kan als je een relatie met een getrouwde man hebt). Goeie god, wat was het een zooitje.
En over het niet creatief kunnen zijn volgens een ander. Of niet kunnen zingen, zoals Pamela Anderson in die docu laatst op tv. Zo kan ik niet tandenpoetsen (dus dagelijks die terugkerende herinnering, grrr). Is er helemaal niets aan om (met mij) samen te wonen. En kan ik ook natuurlijk niet klussen in huis. Zijn mannen gewoon niet goed in het ophangen van de was (ja, want als hij het doet, dan draait hij eerst alles netjes terug van binnenstebuiten en dat zou dan te lang duren. Duhuh). En hoefde ik nooit zwanger te worden, want dat had hij al meegemaakt.
Jeetje, wat ben ik blij dat ik dáár allemaal vanaf ben. Ik ga even mijn man een knuffel geven (die nu trouwens volgens mij boven de was aan het ophangen is, heus waar)!!!
Ergens in mijn hoofd heb ik wel altijd een stukje vrijheid bewaard. Altijd die deadline gehad van: oke, zolang ik studeer accepteer ik deze ongelijkheid, maar als ik afstudeer is het klaar. Met tussenpozen zelf 'vreemd gegaan' (voor zover dat kan als je een relatie met een getrouwde man hebt). Goeie god, wat was het een zooitje.
En over het niet creatief kunnen zijn volgens een ander. Of niet kunnen zingen, zoals Pamela Anderson in die docu laatst op tv. Zo kan ik niet tandenpoetsen (dus dagelijks die terugkerende herinnering, grrr). Is er helemaal niets aan om (met mij) samen te wonen. En kan ik ook natuurlijk niet klussen in huis. Zijn mannen gewoon niet goed in het ophangen van de was (ja, want als hij het doet, dan draait hij eerst alles netjes terug van binnenstebuiten en dat zou dan te lang duren. Duhuh). En hoefde ik nooit zwanger te worden, want dat had hij al meegemaakt.
Jeetje, wat ben ik blij dat ik dáár allemaal vanaf ben. Ik ga even mijn man een knuffel geven (die nu trouwens volgens mij boven de was aan het ophangen is, heus waar)!!!
zondag 3 juni 2007 om 17:37
Ik weet het dan juist weer wel.
Precies weet ik hoe lang het duurde en wanneer het mis begon te gaan.
Van mei 1991 t/m 17 januari 2001.
Zo lang duurde mijn relatie Ik weet juist heel veel data nog. Ik weet alleen niet waarom ik dat allemaal zo goed onthou.
Anemoon, ik schiet alweer vol. Al die negativiteit over jou, om je klein te houden. Ik was ook nooit goed genoeg. Met niks. Als ik dan vroeg waarom er altijd vanuit het negatieve naar mij werd gekeken door hem dan zei hij dingen als 'je bent een ruwe diamant, je moet nog bewerkt worden en dan kun je prachtig zijn.' Door hém zeker..........Nou, ik ben altijd die ruwe diamant gebleven want het deugde nooit.
Brekebeen, ook hier kun je dus je verhaal kwijt. Fijn he, al die plekken waar je kunt spuien en waar men je begrijpt :)
Precies weet ik hoe lang het duurde en wanneer het mis begon te gaan.
Van mei 1991 t/m 17 januari 2001.
Zo lang duurde mijn relatie Ik weet juist heel veel data nog. Ik weet alleen niet waarom ik dat allemaal zo goed onthou.
Anemoon, ik schiet alweer vol. Al die negativiteit over jou, om je klein te houden. Ik was ook nooit goed genoeg. Met niks. Als ik dan vroeg waarom er altijd vanuit het negatieve naar mij werd gekeken door hem dan zei hij dingen als 'je bent een ruwe diamant, je moet nog bewerkt worden en dan kun je prachtig zijn.' Door hém zeker..........Nou, ik ben altijd die ruwe diamant gebleven want het deugde nooit.
Brekebeen, ook hier kun je dus je verhaal kwijt. Fijn he, al die plekken waar je kunt spuien en waar men je begrijpt :)
zondag 3 juni 2007 om 20:39
Lieve Brekebeen
Ik hoop dat je je hier snel op je gemak voelt om je verhaal met ons te delen als dat je helpt. Schroom niet om te schrijven, mij doet het heel erg goed om van gedachten te wisselen met iedereen hier op dit topic en ik hoop dat je er net zoveel aan hebt!
Tot schrijfs.
Mamzelle *;
Ja ik heb het daarover. En het heeft me ook aan het denken gezet over mijzelf, maar ik kan die gedachte nog even niet zo helder opschrijven.
Ik denk aan wat je
schreef, en wat er allemaal wel niet komt kijken bij dat kleine stukje
tekst, wat er voor gevoelens en verdriet en hoop achter schuilgaat.
Het heeft er mee te maken dat ik heel erg bezig ben met hoe het was en hoe het ging. En dat ik nu de moeder ben van dochterlief. En dat ze er niet was geweest als er maar iets anders was gegaan dan hoe het was. En dat daarom het goed moet zijn.
Maar dat ik nu heel erg bezig ben met terugkijken, en al die momenten zie dat ik had kunnen vertrekken toen, had moeten vertrekken. Voor mezelf had moeten zorgen. Maar dat kon ik pas toen het om dit kind ging.
Net op tijd.
Annemoon.
Ik herken het. Het is nu twee jaar geleden, deze week waarschijnlijk.
Heb hem ontmoet toen ik net 17 was. Dat was dus in '97.
Maar in die tijd is er veel gebeurd, weet niet precies de volgorde en hoe en wanneer. Wel steeds meer hoor, en er zijn datums die ik wel weet zoals de rechtszaak want ik was toen bijna jarig.
Maar het is heel lastig om het allemaal in de tijd te zien.
Eleonora, je schrijft dat je weet wanneer het mis begon te gaan. Kun je nog het moment zien, was je je er later van bewust, of pas toen je eruit was?
Ik vind dat moeilijk te bepalen. Als ik nu terugkijk, door hier te schrijven zie ik steeds meer wat niet klopte, ook in het begin van de relatie. Die periode die ik altijd wel had gezien als een tijd waarnaar ik terugverlangde toen het zo slecht ging.
Vreemde gewaarwording is dat.
Ik heb er in mijn gedachten echt iets moois van gemaakt, maar was het dat?
Die eerste duw, de eerste keer dat hij me in mijn gezicht sloeg, dat zie ik zo voor me. Maar het lijkt wel of het snel een plek kreeg in de relatie moet ik toegeven. Er stond nog veel tegenover.
Waar ik me aan vast hield zie ik nu.
Het werd rommelig toen hij niet elke keer erg veel spijt had, en er niet meteen een mooie tijd volgde op een rottige tijd. Hij raakte ook gefrustreerd met de uitwerking van een uitbarsting, omdat ze erger werden, zichtbaar werden, (op mijn lijf en in het huis) en het effect ervan dus langer duurde.
Hij was erg bezig met wat er moest veranderen voor het naar zijn idee goed zou gaan (met hem), en het probleem lag vooral bij mij. Hij wilde me niet kwijt. Hij had me nodig.
Maar hij moest me laten voelen wat ik met hem deed. Hoe moeilijk ik het hem maakte.
Die omschrijving van die ruwe diamant vind ik treffend. Zo was het bij ons. Hij zag in wie/wat ik kon worden, kon zijn.
Wat ik deed was nooit goed genoeg, was niet het juiste. Nou had hij nogal een probleem om de controle, over hoe de dingen moesten gaan volgens hem, uit handen te geven.
Ik kan ook van die voorbeelden noemen. In het huishouden, niet dat hij dat echt deed, maar het ging wel volgens zijn ideeën, tot inderdaad dat voorbeeld dat er met mij niet samen te wonen viel. Dat hield in, altijd precies het verkeerde moment uitkiezen om iets te zeggen of te doen, daarmee in de war brengend wat hij zorgvuldig aan het opbouwen was, van de sfeer tot en met grote dingen. Alles wat fout ging was uiteindelijk door hem terug te brengen op een actie van mijn kant, en daarom kwam die woede uit hem naar mij toe.
Eerst moest het eruit om hem te ontladen, dan kon hij verder met zijn dag.
Later was hij al erg gefrustreerd met hoe zijn leven denk ik verliep, dat ik gewoon degene was die het over zich heen kreeg.
Hij vond mijn idealen naïef, vond mijn ideeën tijdverspilling en niet realistisch of haalbaar. Hij vond me zwak en onhandig. (maar bracht het vaak heel vriendelijk, maar dit was de boodschap dan)
En tegelijk was er een soort competitie strijd gaande.
Ik leerde ook natuurlijk wel hoe ik iets voor elkaar kon krijgen, dat ging dan om een rustige avond, of dat ik dingen verzweeg om de sfeer te bewaren.
Maar ik ging ook die strijd wel aan. Moest graag van hem bij hem blijven tijdens klussen enzo. Hem aanmoedigen hahaha.
Maar als ik dan een beter idee had over iets, kon hij dat niet aannemen, maar moest bewijzen waarom dat geen goed idee was, en waarom het zonde was zich met mijn idee bezig te houden.
Terwijl ik het vaak juist wel goed zag.
Maar met veel dingen was er altijd strijd.
Muziek, hij was uren bezig om in te halen wat ik voor liep op hem (hij wilde dus een band vormen, optreden) maar ik was gewoon sneller, en onthield het beter.
Ik kon ook niet zingen, naar zijn idee. Kan ik ook niet! Maar ik vind het wel leuk! Dus waarom zo negatief?
Hij irriteerde zich er echt aan.
Kan me nog een moment herinneren dat we een kleine jam-sessie hadden en ik eens een keer bas-gitaar speelde. Een bas-gitarist die erbij was, raakte erg enthousiast, ging helemaal op in mijn improvisatie en wilde meteen aan de slag om er meer uit te halen. Ik vond het echt super om te doen, houd van dat improviseren, samenspelen.
Maar ex maakte er later een drama van.
Ik zou hebben geflirt, die man in bed willen krijgen, het ging helemaal niet om de muziek, maar hij was echt zo kwaad dat ik een moment had met een andere man denk ik, dat kwam er toen wel uit.
Terwijl op dat moment eerder, hij erg trots was op mij, en opschepte over me. Thuis sloeg dat om. Nou ja, onderweg kon ik al merken dat ik iets verkeerd had gedaan.
Zomaar een voorbeeldje, maar zo ging het vaker, alleen werd het patroon niet echt duidelijk voor me toen. Nu wel. We gingen steeds minder met andere mensen om, en ik ging eigenlijk al niet meer mee. Te veel gedoe, te moeilijk om die twee werelden met elkaar te verenigen.
Ik was een keer in het begin Van de relatie op mijn werk (een of ander rotbaantje in een fabriek) door een man in de dames-toiletten tegen de muur gedrukt en aangeraakt, voelde hem. Kwam niet weg.
Was daarna meteen het hele eind naar huis gelopen, voelde me zo rot. Ex was zo kwaad, we hadden het geld nodig eind van de week (uitzendwerk) hoe haalde ik het in mijn hoofd.
Pas dagen later vertelde ik wat er was gebeurd. Werd hij weer kwaad op mij, dat ik het niet eerder had verteld. En ik voelde dat nog zo ook. Had niets tegen die man gedaan, ook tegen niemand op het werk gezegd, ex vond mij zo dom. Vond ik ook.
Thuis hadden we een heel eigen wereld. Dat mis ik soms wel. Dat je met zijn twee iets eigens hebt. Ook al was het aantrekken en afstoten, drama en gedoe. Het was van ons, we gingen helemaal in elkaar op en er waren echt bijzondere dagen, weken.
We hadden rituelen samen, ik ging ook helemaal mee in zijn 'manische' periodes. Nachten lang in een droom verkeren.
Toekomstplannen.
Hij kon alleen zo snel ook weer veranderen, als we net alles weer op de rit kregen. En irriteerde zich aan mij omdat ik aan het vorige vasthield, niet snel genoeg begreep waarom ik het nieuwe aan moest gaan.
Het was gewoon niet bij te houden.
En waarom bleef ik? Wat is dat eigenlijk steeds moeilijker te zien.
Ja, ik was verslaafd aan hem zoals hij verslaafd was aan elke middel dat hem hielp weg te raken van alles.
Ik hield van die momenten dat we na een uitbarsting weer samen kwamen. De dagen die goed leken daarna.
Was zelf erg rustig. zag hoe ik het anders wilde, en dacht het echt deze keer te zien lukken omdat hij zoveel spijt leek te hebben. Maar niet dat we er echt over praatten.
Het was in gebaren. In hoe hij me bijvoorbeeld onder de douche zette als ik (kapot en zo moe, zo moe) was thuisgekomen nadat ik was weggevlucht van zijn woede. Hij zeepte mijn lijf in, waste me, kleedde me aan, en maakte thee. Dan kwam daarna die eerste voorzichtige glimlach en dat hulpeloze gebaar.
Het praten volgde, over hoe ik alles voor hem was, hoe hij niet zonder me kon. Ik ontdooide, kwam bij en schudde die nare droom af.
Hij huilde, ik troostte hem.
We maakten het goed in bed.
Ik negeerde mijn spullen die ik kapot zag liggen, want daar had hij zich nog op uitgeleefd toen ik weg was.
Dan volgden zulke fijne dagen.
Maar hij gebruikte steeds meer en werd daar ook onvoorspelbaar van.
In de eerste jaren, legde hij nog alles precies uit. Waarom hij gelijk had, wat er verkeerd ging, wat anders moest, waar we heen werkten, wat ik deed enz.
Ik wist wel vaak hoe laat het was, kon het zien aankomen.
Maar vooral in dat laatste rottige jaar was het gewoon gekte. Ik zat echt zo in een isolement, er was niets buiten wat ik had met hem.
En wat was er thuis?
Nachten waarin hij me wakker maakte om zijn woede te tonen.
Dagen waar hij van huis was en ik daar zat, zonder hem, te wachten. Tegelijk bang zijn en je zorgen maken. Niet weg kunnen gaan, maar schrikken als je het slot van de deur hoort.
Niet naar buiten durven, maar ook niet thuis willen zijn.
Hij ging vreemd, kwam thuis onder invloed en wilde meer.
Hij was echt aan het doordraaien maar leek tegelijk zo helder. Echt griezelig eigenlijk.
En, Brekebeen, even tussendoor, ik schaam me kapot voor wat ik opschrijf en ik heb al vaker verhalen gewist en niet geplaatst. Maar telkens als ik wat vertel lucht het toch op. En zo hoeft het nooit meer te zijn, zoals het was.
Kijk er ook steeds anders tegenaan, maar dat hoort er ook bij.
En ja, Eleonora, hij was niet zuinig op me. Maar ik bleef toch wel.
En ik hield van hem, kon omgekeerd niet zonder hem.
We hielden het samen in stand.
Want ik had elke keer weg kunnen gaan. Maar ik likte mijn wonden en zette mijn blik op oneindig ofzo.
Ik hoop dat je je hier snel op je gemak voelt om je verhaal met ons te delen als dat je helpt. Schroom niet om te schrijven, mij doet het heel erg goed om van gedachten te wisselen met iedereen hier op dit topic en ik hoop dat je er net zoveel aan hebt!
Tot schrijfs.
Mamzelle *;
Ja ik heb het daarover. En het heeft me ook aan het denken gezet over mijzelf, maar ik kan die gedachte nog even niet zo helder opschrijven.
Ik denk aan wat je
schreef, en wat er allemaal wel niet komt kijken bij dat kleine stukje
tekst, wat er voor gevoelens en verdriet en hoop achter schuilgaat.
Het heeft er mee te maken dat ik heel erg bezig ben met hoe het was en hoe het ging. En dat ik nu de moeder ben van dochterlief. En dat ze er niet was geweest als er maar iets anders was gegaan dan hoe het was. En dat daarom het goed moet zijn.
Maar dat ik nu heel erg bezig ben met terugkijken, en al die momenten zie dat ik had kunnen vertrekken toen, had moeten vertrekken. Voor mezelf had moeten zorgen. Maar dat kon ik pas toen het om dit kind ging.
Net op tijd.
Annemoon.
Ik herken het. Het is nu twee jaar geleden, deze week waarschijnlijk.
Heb hem ontmoet toen ik net 17 was. Dat was dus in '97.
Maar in die tijd is er veel gebeurd, weet niet precies de volgorde en hoe en wanneer. Wel steeds meer hoor, en er zijn datums die ik wel weet zoals de rechtszaak want ik was toen bijna jarig.
Maar het is heel lastig om het allemaal in de tijd te zien.
Eleonora, je schrijft dat je weet wanneer het mis begon te gaan. Kun je nog het moment zien, was je je er later van bewust, of pas toen je eruit was?
Ik vind dat moeilijk te bepalen. Als ik nu terugkijk, door hier te schrijven zie ik steeds meer wat niet klopte, ook in het begin van de relatie. Die periode die ik altijd wel had gezien als een tijd waarnaar ik terugverlangde toen het zo slecht ging.
Vreemde gewaarwording is dat.
Ik heb er in mijn gedachten echt iets moois van gemaakt, maar was het dat?
Die eerste duw, de eerste keer dat hij me in mijn gezicht sloeg, dat zie ik zo voor me. Maar het lijkt wel of het snel een plek kreeg in de relatie moet ik toegeven. Er stond nog veel tegenover.
Waar ik me aan vast hield zie ik nu.
Het werd rommelig toen hij niet elke keer erg veel spijt had, en er niet meteen een mooie tijd volgde op een rottige tijd. Hij raakte ook gefrustreerd met de uitwerking van een uitbarsting, omdat ze erger werden, zichtbaar werden, (op mijn lijf en in het huis) en het effect ervan dus langer duurde.
Hij was erg bezig met wat er moest veranderen voor het naar zijn idee goed zou gaan (met hem), en het probleem lag vooral bij mij. Hij wilde me niet kwijt. Hij had me nodig.
Maar hij moest me laten voelen wat ik met hem deed. Hoe moeilijk ik het hem maakte.
Die omschrijving van die ruwe diamant vind ik treffend. Zo was het bij ons. Hij zag in wie/wat ik kon worden, kon zijn.
Wat ik deed was nooit goed genoeg, was niet het juiste. Nou had hij nogal een probleem om de controle, over hoe de dingen moesten gaan volgens hem, uit handen te geven.
Ik kan ook van die voorbeelden noemen. In het huishouden, niet dat hij dat echt deed, maar het ging wel volgens zijn ideeën, tot inderdaad dat voorbeeld dat er met mij niet samen te wonen viel. Dat hield in, altijd precies het verkeerde moment uitkiezen om iets te zeggen of te doen, daarmee in de war brengend wat hij zorgvuldig aan het opbouwen was, van de sfeer tot en met grote dingen. Alles wat fout ging was uiteindelijk door hem terug te brengen op een actie van mijn kant, en daarom kwam die woede uit hem naar mij toe.
Eerst moest het eruit om hem te ontladen, dan kon hij verder met zijn dag.
Later was hij al erg gefrustreerd met hoe zijn leven denk ik verliep, dat ik gewoon degene was die het over zich heen kreeg.
Hij vond mijn idealen naïef, vond mijn ideeën tijdverspilling en niet realistisch of haalbaar. Hij vond me zwak en onhandig. (maar bracht het vaak heel vriendelijk, maar dit was de boodschap dan)
En tegelijk was er een soort competitie strijd gaande.
Ik leerde ook natuurlijk wel hoe ik iets voor elkaar kon krijgen, dat ging dan om een rustige avond, of dat ik dingen verzweeg om de sfeer te bewaren.
Maar ik ging ook die strijd wel aan. Moest graag van hem bij hem blijven tijdens klussen enzo. Hem aanmoedigen hahaha.
Maar als ik dan een beter idee had over iets, kon hij dat niet aannemen, maar moest bewijzen waarom dat geen goed idee was, en waarom het zonde was zich met mijn idee bezig te houden.
Terwijl ik het vaak juist wel goed zag.
Maar met veel dingen was er altijd strijd.
Muziek, hij was uren bezig om in te halen wat ik voor liep op hem (hij wilde dus een band vormen, optreden) maar ik was gewoon sneller, en onthield het beter.
Ik kon ook niet zingen, naar zijn idee. Kan ik ook niet! Maar ik vind het wel leuk! Dus waarom zo negatief?
Hij irriteerde zich er echt aan.
Kan me nog een moment herinneren dat we een kleine jam-sessie hadden en ik eens een keer bas-gitaar speelde. Een bas-gitarist die erbij was, raakte erg enthousiast, ging helemaal op in mijn improvisatie en wilde meteen aan de slag om er meer uit te halen. Ik vond het echt super om te doen, houd van dat improviseren, samenspelen.
Maar ex maakte er later een drama van.
Ik zou hebben geflirt, die man in bed willen krijgen, het ging helemaal niet om de muziek, maar hij was echt zo kwaad dat ik een moment had met een andere man denk ik, dat kwam er toen wel uit.
Terwijl op dat moment eerder, hij erg trots was op mij, en opschepte over me. Thuis sloeg dat om. Nou ja, onderweg kon ik al merken dat ik iets verkeerd had gedaan.
Zomaar een voorbeeldje, maar zo ging het vaker, alleen werd het patroon niet echt duidelijk voor me toen. Nu wel. We gingen steeds minder met andere mensen om, en ik ging eigenlijk al niet meer mee. Te veel gedoe, te moeilijk om die twee werelden met elkaar te verenigen.
Ik was een keer in het begin Van de relatie op mijn werk (een of ander rotbaantje in een fabriek) door een man in de dames-toiletten tegen de muur gedrukt en aangeraakt, voelde hem. Kwam niet weg.
Was daarna meteen het hele eind naar huis gelopen, voelde me zo rot. Ex was zo kwaad, we hadden het geld nodig eind van de week (uitzendwerk) hoe haalde ik het in mijn hoofd.
Pas dagen later vertelde ik wat er was gebeurd. Werd hij weer kwaad op mij, dat ik het niet eerder had verteld. En ik voelde dat nog zo ook. Had niets tegen die man gedaan, ook tegen niemand op het werk gezegd, ex vond mij zo dom. Vond ik ook.
Thuis hadden we een heel eigen wereld. Dat mis ik soms wel. Dat je met zijn twee iets eigens hebt. Ook al was het aantrekken en afstoten, drama en gedoe. Het was van ons, we gingen helemaal in elkaar op en er waren echt bijzondere dagen, weken.
We hadden rituelen samen, ik ging ook helemaal mee in zijn 'manische' periodes. Nachten lang in een droom verkeren.
Toekomstplannen.
Hij kon alleen zo snel ook weer veranderen, als we net alles weer op de rit kregen. En irriteerde zich aan mij omdat ik aan het vorige vasthield, niet snel genoeg begreep waarom ik het nieuwe aan moest gaan.
Het was gewoon niet bij te houden.
En waarom bleef ik? Wat is dat eigenlijk steeds moeilijker te zien.
Ja, ik was verslaafd aan hem zoals hij verslaafd was aan elke middel dat hem hielp weg te raken van alles.
Ik hield van die momenten dat we na een uitbarsting weer samen kwamen. De dagen die goed leken daarna.
Was zelf erg rustig. zag hoe ik het anders wilde, en dacht het echt deze keer te zien lukken omdat hij zoveel spijt leek te hebben. Maar niet dat we er echt over praatten.
Het was in gebaren. In hoe hij me bijvoorbeeld onder de douche zette als ik (kapot en zo moe, zo moe) was thuisgekomen nadat ik was weggevlucht van zijn woede. Hij zeepte mijn lijf in, waste me, kleedde me aan, en maakte thee. Dan kwam daarna die eerste voorzichtige glimlach en dat hulpeloze gebaar.
Het praten volgde, over hoe ik alles voor hem was, hoe hij niet zonder me kon. Ik ontdooide, kwam bij en schudde die nare droom af.
Hij huilde, ik troostte hem.
We maakten het goed in bed.
Ik negeerde mijn spullen die ik kapot zag liggen, want daar had hij zich nog op uitgeleefd toen ik weg was.
Dan volgden zulke fijne dagen.
Maar hij gebruikte steeds meer en werd daar ook onvoorspelbaar van.
In de eerste jaren, legde hij nog alles precies uit. Waarom hij gelijk had, wat er verkeerd ging, wat anders moest, waar we heen werkten, wat ik deed enz.
Ik wist wel vaak hoe laat het was, kon het zien aankomen.
Maar vooral in dat laatste rottige jaar was het gewoon gekte. Ik zat echt zo in een isolement, er was niets buiten wat ik had met hem.
En wat was er thuis?
Nachten waarin hij me wakker maakte om zijn woede te tonen.
Dagen waar hij van huis was en ik daar zat, zonder hem, te wachten. Tegelijk bang zijn en je zorgen maken. Niet weg kunnen gaan, maar schrikken als je het slot van de deur hoort.
Niet naar buiten durven, maar ook niet thuis willen zijn.
Hij ging vreemd, kwam thuis onder invloed en wilde meer.
Hij was echt aan het doordraaien maar leek tegelijk zo helder. Echt griezelig eigenlijk.
En, Brekebeen, even tussendoor, ik schaam me kapot voor wat ik opschrijf en ik heb al vaker verhalen gewist en niet geplaatst. Maar telkens als ik wat vertel lucht het toch op. En zo hoeft het nooit meer te zijn, zoals het was.
Kijk er ook steeds anders tegenaan, maar dat hoort er ook bij.
En ja, Eleonora, hij was niet zuinig op me. Maar ik bleef toch wel.
En ik hield van hem, kon omgekeerd niet zonder hem.
We hielden het samen in stand.
Want ik had elke keer weg kunnen gaan. Maar ik likte mijn wonden en zette mijn blik op oneindig ofzo.
zondag 3 juni 2007 om 20:46
Lieve Iseo, wat vind ik het lief van je dat je dat zegt! In het dagelijks leven ben ik niet iemand die makkelijk te benaderen is, ik heb maar weinig contacten die dieper gaan dan oppervlakkige vriendschap. Ik ervaar zeer zelden dat iemand mij zo positief benadert als jij nu doet. Een eer vind ik het, en het fijne gevoel is volledig wederzijds. O+
zondag 3 juni 2007 om 21:04
Wat Annemoon schrijft, over hoe lang die slechte relatie heeft geduurd en dat ze zich dat niet meer kan herinneren, kan ik me goed voorstellen. Bij mij is het wat duidelijker, omdat het pas echt misging op het moment dat ik zwanger bleek te zijn en mijn 1e man overleed toen mijn zoon 2 maand was. Een simpel rekensommetje dus: 10 maand, en daarmee ben ik degene met de "kortste tijd" volgens mij. Vóór mijn zwangerschap waren er ook wel eens dingen hoor, maar niet echt extreem, het was niet zo op mij gericht in ieder geval, meer op het meubilair... In totaal heeft de relatie bij mij ruim 2½ jaar geduurd, dus niet zo lang. Als ik dan lees van sommige vrouwen hier die echt een half leven in zo'n relatie zitten.... en als ik dan denk aan hoeveel mijn korte foute relatie mij al heeft gekost...
zondag 3 juni 2007 om 21:34
Een ruwe diamant die door hem geslepen moet worden, wat een omschrijving... Ik geloof niet dat mijn 1e man mij zo ervaren heeft, trouwens.
Toen ik mijn 1e man leerde kennen, was ik net 22 jaar. Mijn hele leven al onzeker geweest, als puber een studiebol met een minderwaardigheidscomplex, ik stortte me in het uitgaansleven toen ik een jaar of 15 was en verloor mezelf daar compleet in. Het feit dat er zomaar opeens jongens in me geïnteresseerd waren, was meer dan ik kon bevatten, ik haalde er al mijn zelfbevestiging uit, en ging van de één naar de ander. Achteraf denk ik, waarom heeft niemand me bijgestuurd? Waarschijnlijk was er niemand die het zag. Toen ik een jaar of 19 was, kreeg ik een vaste relatie met een lieve, eerlijke jongen, maar na verloop van tijd waren we meer broer-en-zus dan iets anders. Toch nog 2½ jaar een relatie volgehouden met elkaar en daarna was ik toe aan iets anders, spanning en sensatie of zo. En daar was hij.
Meer dan voldoende spanning en sensatie in ieder geval. Een mooie jongen om te zien, een andere cultuur wat hem zo mogelijk nog spannender maakte, en hij wilde mij en niemand anders. Ik was eerlijk tegen hem, een open boek, vertelde hem alles over mijzelf. En dat heeft hij altijd tegen mij gebruikt, altijd als we ruzie hadden wierp hij mij voor de voeten dat ik een losbol was geweest (hij noemde het alleen iets anders maar het lukt me niet echt dat hier te typen), dat ik vies was, niet deugde.
Dat isoleren van je omgeving, dat was ook bij ons zo, zelfs al in die dus niet zo lange tijd dat we een relatie hadden. Ik kan me van een keer herinneren, dat we samenwoonden. We kregen mijn vriendin en haar vriend op visite, met haar ging ik vroeger vaak uit en we kregen het over mijn uitgaansverleden van vroeger. Ook mijn vriendin had zo'n wilde periode gehad en we spraken en lachten over toen, zo van: wat een rare tijd was dat, maar we hadden ook veel plezier gehad samen, mijn vriendin en ik. Aan het eind van de avond gedroeg mijn 1e man zich steeds afwijzender naar mij toe, tot op het laatst mijn vriendin en haar vriend maar weggingen, zich duidelijk geen raad wetend met de situatie. Daarna maakte mijn 1e man vreselijke ruzie met mij: door over mijn verleden te praten, had ik hem belachelijk gemaakt, hem beledigd en vernederd. Ik had het echt niet zo bedoeld en er nooit aan gedacht dat hij dat zo zou ervaren. Excuses gemaakt, maar wat hem betreft was het nooit meer goed te maken. Met mijn vriendin mocht ik daarna bijna geen contact meer hebben. En dat was de zoveelste stap in het isoleren. Gelukkig ga ik sinds hij er niet meer is wel weer gewoon met haar om trouwens.
Achteraf gezien heeft hij eigenlijk nooit laten blijken dat hij mij mooi, lief of slim vond (of iets anders positiefs). Irritant, dat wel, hij irriteerde zich zelfs aan de uitdrukking op mijn gezicht, ik keek dan te hooghartig, te bezorgd, te... ik weet niet meer wat, maar het was altijd "te". Op het laatst was ik zelfs altijd bezig zo neutraal mogelijk te kijken. Ik geloof dat hij mij echt afstotelijk vond, dik, lelijk, dom en nog vies ook. En een waardeloze huisvrouw, ook dat nog.
Elke keer dat mijn huidige man tegen mij zegt dat hij mij mooi vindt, dat hij van mij houdt zoals ik ben, dat soort dingen - het kost me moeite het te geloven, maar ik doe mijn best.
Toen ik mijn 1e man leerde kennen, was ik net 22 jaar. Mijn hele leven al onzeker geweest, als puber een studiebol met een minderwaardigheidscomplex, ik stortte me in het uitgaansleven toen ik een jaar of 15 was en verloor mezelf daar compleet in. Het feit dat er zomaar opeens jongens in me geïnteresseerd waren, was meer dan ik kon bevatten, ik haalde er al mijn zelfbevestiging uit, en ging van de één naar de ander. Achteraf denk ik, waarom heeft niemand me bijgestuurd? Waarschijnlijk was er niemand die het zag. Toen ik een jaar of 19 was, kreeg ik een vaste relatie met een lieve, eerlijke jongen, maar na verloop van tijd waren we meer broer-en-zus dan iets anders. Toch nog 2½ jaar een relatie volgehouden met elkaar en daarna was ik toe aan iets anders, spanning en sensatie of zo. En daar was hij.
Meer dan voldoende spanning en sensatie in ieder geval. Een mooie jongen om te zien, een andere cultuur wat hem zo mogelijk nog spannender maakte, en hij wilde mij en niemand anders. Ik was eerlijk tegen hem, een open boek, vertelde hem alles over mijzelf. En dat heeft hij altijd tegen mij gebruikt, altijd als we ruzie hadden wierp hij mij voor de voeten dat ik een losbol was geweest (hij noemde het alleen iets anders maar het lukt me niet echt dat hier te typen), dat ik vies was, niet deugde.
Dat isoleren van je omgeving, dat was ook bij ons zo, zelfs al in die dus niet zo lange tijd dat we een relatie hadden. Ik kan me van een keer herinneren, dat we samenwoonden. We kregen mijn vriendin en haar vriend op visite, met haar ging ik vroeger vaak uit en we kregen het over mijn uitgaansverleden van vroeger. Ook mijn vriendin had zo'n wilde periode gehad en we spraken en lachten over toen, zo van: wat een rare tijd was dat, maar we hadden ook veel plezier gehad samen, mijn vriendin en ik. Aan het eind van de avond gedroeg mijn 1e man zich steeds afwijzender naar mij toe, tot op het laatst mijn vriendin en haar vriend maar weggingen, zich duidelijk geen raad wetend met de situatie. Daarna maakte mijn 1e man vreselijke ruzie met mij: door over mijn verleden te praten, had ik hem belachelijk gemaakt, hem beledigd en vernederd. Ik had het echt niet zo bedoeld en er nooit aan gedacht dat hij dat zo zou ervaren. Excuses gemaakt, maar wat hem betreft was het nooit meer goed te maken. Met mijn vriendin mocht ik daarna bijna geen contact meer hebben. En dat was de zoveelste stap in het isoleren. Gelukkig ga ik sinds hij er niet meer is wel weer gewoon met haar om trouwens.
Achteraf gezien heeft hij eigenlijk nooit laten blijken dat hij mij mooi, lief of slim vond (of iets anders positiefs). Irritant, dat wel, hij irriteerde zich zelfs aan de uitdrukking op mijn gezicht, ik keek dan te hooghartig, te bezorgd, te... ik weet niet meer wat, maar het was altijd "te". Op het laatst was ik zelfs altijd bezig zo neutraal mogelijk te kijken. Ik geloof dat hij mij echt afstotelijk vond, dik, lelijk, dom en nog vies ook. En een waardeloze huisvrouw, ook dat nog.
Elke keer dat mijn huidige man tegen mij zegt dat hij mij mooi vindt, dat hij van mij houdt zoals ik ben, dat soort dingen - het kost me moeite het te geloven, maar ik doe mijn best.
zondag 3 juni 2007 om 21:36
Wat weer ontzettend veel geschreven
Eleonora, ik ben blij dat je toch ook hier bent gaan schrijven. Je posts zijn vaak erg waardevol en enorm raak. Ik zit nu ook in zo'n fase waarin ik heel duidelijk besef dat een relatie uit 2 personen bestaat en dat je er dus ook op een of andere manier zelf aan "meegewerkt" hebt. Het rechtvaardigt natuurlijk nooit het gedrag van de ander, en sommige dingen die hier beschreven gaan echt alle perken te buiten. Ik krijg dan steeds weer de neiging om te zeggen dat het wel meeviel. Een stukje ontkenning, vermoed ik, het is moeilijk om ook je eigen rol in zo'n relatie te aanvaarden en onder ogen te zien. Helemaal omdat de gevolgen voor mijn kinderen ook zo moeilijk zijn. Ik heb nu eindelijk de ruimte om aan mezelf te werken en mijn onzekerheden en angsten op te lossen. Tegelijkertijd wordt ik nog steeds heel erg vastgehouden en geconfronteerd met het verleden doordat mijn kinderen dus nog wel onder die angst gebukt gaan. En hoe graag dit ik ook wil veranderen, het lukt niet. Dat lukt niet eerder als mijn kinderen zelf gaan inzien hoe ze gemanipuleerd worden en dat ze beslissingen nemen op grond van angst en gewoonte vanuit de oude situatie waarin het huwelijk nog een feit was. Ik heb dus duidelijk te lang gewacht om weg te gaan. Ik hebt tijdens de relatie mijn afstand genomen en ben gebleven om mijn dagelijkse invloed op de kinderen niet kwijt te raken. En nu, ik kan alleen maar konstateren dat het slechst denkbare scenario, namelijk dat de kinderen bij hun vader gaan wonen, waarschijnlijk waarheid gaat worden. Maar ik houd het niet vol, altijd die konflikten, altijd zelf eerlijk blijven, en steeds geconfronteerd worden met iemand die gewoon niet eerlijk is. En ja, wat voor mij gold, geld natuurlijk ook voor de kinderen. Ze moeten het zelf inzien en zelf anders doen. Dat stadium is nog niet bereikt met als triest hoogtepunt dat mijn zoon dus volgend jaar doorgaat met een sport waar hij al 2 jaar vanaf wil omdat dat van zijn vader moet. Bovendien hebben we vandaag de trieste conclusie getrokken dat daarbij zijn vader ook gewoon glashard aan het liegen is. Moeilijk hoor.
Iseo, lieverd, denk je ook aan jezelf. Je bent zo warm en lief voor iedereen. Je maakt je zoveel zorgen om anderen, dat ik me een beetje zorgen om jou maak. *; Met mij gaat het wel weer, ik krijg weer rust in mijn hoofd en dus ook orde in de chaos die ontstaan is.
Brekebeentje,
lastig he, zo'n manipulatieve relatie, ik weet er alles van. Je kan er nooit goed de vinger achter krijgen. Bewijzen zijn er niet, want alles gaat natuurlijk op een heel geniepige manier. Heel soms denk ik, was er maar flink geslagen, dan waren er bewijzen en was het ook makkelijker om de kinderen in bescherming te nemen. Want waar leg ik de grens? Vechten, akkoord, maar vechten zodat ik kapot ga. Dan kan ik er ook niet zijn voor de kinderen. En het blijft hun vader die precies weet de lijntjes te bewandelen. Toch, kleine barstjes zijn er wel, maar ze moeten het net als ik, zelf ontdekken en zelf de stappen zetten.
En hoe lang, nu ik eruit ben, is er veel weer boven gekomen. En ja, ik weet nog precies wanneer het begonnen is en wanneer ik eindelijk de kracht kon vinden om te kiezen voor mezelf, omdat ik anders kapot gemaakt zou worden, wederom. Bij ons begon het vanaf het trouwen, we zijn vrij snel getrouwd en daarna was er niets meer goed aan mij. Ik kon niets in zijn ogen goeddoen. Ontzettend veel ruzies en uiteindelijk na ong. 3 maanden een vlucht naar mijn ouders. Het besef dat dit voor mij niet goed was. Dat ik wilde stoppen, maar ja, hij kwam en heeft me omgepraat en ik ben dus langzamerhand de schuld alleen bij mezelf gaan leggen en heb op die manier de ongelijkwaardige relatie in stand gehouden. Diepe dalen gekent, en in tijd dat de oudste is geboren het besef heel duidelijk dat het niet goed was. Maar toen was ik al zo gehersenspoeld dat ik niet kon loskomen. En nu, nu voel ik dus een blokkade om verder te schrijven. Het lukt me niet.
Misschien een andere keer.
Eleonora, ik ben blij dat je toch ook hier bent gaan schrijven. Je posts zijn vaak erg waardevol en enorm raak. Ik zit nu ook in zo'n fase waarin ik heel duidelijk besef dat een relatie uit 2 personen bestaat en dat je er dus ook op een of andere manier zelf aan "meegewerkt" hebt. Het rechtvaardigt natuurlijk nooit het gedrag van de ander, en sommige dingen die hier beschreven gaan echt alle perken te buiten. Ik krijg dan steeds weer de neiging om te zeggen dat het wel meeviel. Een stukje ontkenning, vermoed ik, het is moeilijk om ook je eigen rol in zo'n relatie te aanvaarden en onder ogen te zien. Helemaal omdat de gevolgen voor mijn kinderen ook zo moeilijk zijn. Ik heb nu eindelijk de ruimte om aan mezelf te werken en mijn onzekerheden en angsten op te lossen. Tegelijkertijd wordt ik nog steeds heel erg vastgehouden en geconfronteerd met het verleden doordat mijn kinderen dus nog wel onder die angst gebukt gaan. En hoe graag dit ik ook wil veranderen, het lukt niet. Dat lukt niet eerder als mijn kinderen zelf gaan inzien hoe ze gemanipuleerd worden en dat ze beslissingen nemen op grond van angst en gewoonte vanuit de oude situatie waarin het huwelijk nog een feit was. Ik heb dus duidelijk te lang gewacht om weg te gaan. Ik hebt tijdens de relatie mijn afstand genomen en ben gebleven om mijn dagelijkse invloed op de kinderen niet kwijt te raken. En nu, ik kan alleen maar konstateren dat het slechst denkbare scenario, namelijk dat de kinderen bij hun vader gaan wonen, waarschijnlijk waarheid gaat worden. Maar ik houd het niet vol, altijd die konflikten, altijd zelf eerlijk blijven, en steeds geconfronteerd worden met iemand die gewoon niet eerlijk is. En ja, wat voor mij gold, geld natuurlijk ook voor de kinderen. Ze moeten het zelf inzien en zelf anders doen. Dat stadium is nog niet bereikt met als triest hoogtepunt dat mijn zoon dus volgend jaar doorgaat met een sport waar hij al 2 jaar vanaf wil omdat dat van zijn vader moet. Bovendien hebben we vandaag de trieste conclusie getrokken dat daarbij zijn vader ook gewoon glashard aan het liegen is. Moeilijk hoor.
Iseo, lieverd, denk je ook aan jezelf. Je bent zo warm en lief voor iedereen. Je maakt je zoveel zorgen om anderen, dat ik me een beetje zorgen om jou maak. *; Met mij gaat het wel weer, ik krijg weer rust in mijn hoofd en dus ook orde in de chaos die ontstaan is.
Brekebeentje,
lastig he, zo'n manipulatieve relatie, ik weet er alles van. Je kan er nooit goed de vinger achter krijgen. Bewijzen zijn er niet, want alles gaat natuurlijk op een heel geniepige manier. Heel soms denk ik, was er maar flink geslagen, dan waren er bewijzen en was het ook makkelijker om de kinderen in bescherming te nemen. Want waar leg ik de grens? Vechten, akkoord, maar vechten zodat ik kapot ga. Dan kan ik er ook niet zijn voor de kinderen. En het blijft hun vader die precies weet de lijntjes te bewandelen. Toch, kleine barstjes zijn er wel, maar ze moeten het net als ik, zelf ontdekken en zelf de stappen zetten.
En hoe lang, nu ik eruit ben, is er veel weer boven gekomen. En ja, ik weet nog precies wanneer het begonnen is en wanneer ik eindelijk de kracht kon vinden om te kiezen voor mezelf, omdat ik anders kapot gemaakt zou worden, wederom. Bij ons begon het vanaf het trouwen, we zijn vrij snel getrouwd en daarna was er niets meer goed aan mij. Ik kon niets in zijn ogen goeddoen. Ontzettend veel ruzies en uiteindelijk na ong. 3 maanden een vlucht naar mijn ouders. Het besef dat dit voor mij niet goed was. Dat ik wilde stoppen, maar ja, hij kwam en heeft me omgepraat en ik ben dus langzamerhand de schuld alleen bij mezelf gaan leggen en heb op die manier de ongelijkwaardige relatie in stand gehouden. Diepe dalen gekent, en in tijd dat de oudste is geboren het besef heel duidelijk dat het niet goed was. Maar toen was ik al zo gehersenspoeld dat ik niet kon loskomen. En nu, nu voel ik dus een blokkade om verder te schrijven. Het lukt me niet.
Misschien een andere keer.
zondag 3 juni 2007 om 21:49
Ik heb de post een beetje aangepast maar ik las er zoveel treffends in. Ik moest gewoon nog even reageren.
Wat ik hier ook nog even kwijt wil is het volgende: Iemand heeft mij ooit de vraag gesteld wat ik nog uit de relatie haalde. Want omdat ik nog iets uit de relatie haalde bleef ik. Het heeft me in ieder geval doen nadenken over wat ik er nog uithaalde. Het is een van de eerste stappen geweest om me emotioneel los te maken van deze man, want dat ik emotioneel afhankelijk was en me helemaal klem voelde zitten was me wel al duidelijk.
Nu denk ik wel eens: Is het trots geweest. Niet toe willen geven dat ik dus een verkeerde keuze heb gemaakt. Dat ik tegen mijn gevoel ben ik gegaan. Dat ik toch vooral moest bewijzen dat het me wel zou lukken. Niet willen falen. Want ja, als de relatie mislukte had ik gefaald:(. Wat een beschamende gedachte besef ik nu. De relatie was niet alleen mijn verantwoordelijkheid. Het succesvol zijn van een relatie is de verantwoording van beide partners.
zondag 3 juni 2007 om 22:04
Bij mij ook, Zonlicht....
Toen "X" en ik elkaar ontmoetten, was hij asielzoeker in een ander land. Toen we een half jaar een relatie hadden, bleek dat hij uitgezet ging worden. Er was geen kans om hem naar Nederland te halen, zei iedereen, zeiden alle officiele instanties. Maar wij wilden vechten, het "wij tegen de wereld''- gevoel. En we vochten, gingen naar ambassades, de vreemdelingenpolitie, alles op alles hebben we gezet. Praatten elkaar moed in als het nodig was, deden het echt samen. En het lukte, na maanden papieren invullen, onderzoeken, geinterviewd worden door de vreemdelingenpolitie, reizen naar zijn geboorteland, en nog veel meer: hij kreeg een verblijfsvergunning en kon bij mij in Nederland komen wonen.
Al die tijd draaide het dáárom en niet om een beginnende relatie, waarin je elkaar moet leren kennen en waarin je er misschien wel achterkomt dat je niet zo goed bij elkaar past en beter op zoek kunt gaan naar iemand anders. Het was gelukt, tegen alle verwachtingen in, en dan ben je samen en kom je erachter: het komt niet goed met deze relatie, is het dan misschien tóch zo dat het voor hem alleen maar om de verblijfsvergunning ging?! Ben ik dan compleet blind geweest?
Ik had te veel geïnvesteerd, kon het niet "zomaar'' opgeven, te trots, te bang om te laten zien dat ik gefaald had, bang dat iedereen zou denken/zeggen: "zie je nou wel".
zondag 3 juni 2007 om 22:33
Goede vraag.
Ik heb er al eerder iets over geschreven, maar ik ga het steeds beter zien.
Het wij-tegen-de-wereld-gevoel. Heel sterk. Ik wilde bij hem horen.
Hij plaatste zichzelf echt buiten de maatschappij, en ik had toch al het gevoel dat ik bij niemand hoorde.
Ik dacht dat hij echt van me hield, omdat ik dus blijkbaar al die heftige gevoelens in hem losmaakte.
Ik wilde dat iemand zo van mij hield. Zoals ik van hem hield, en dacht dat te zien. Wilde alleen hém.
Had ook zoveel voor hem opgegeven, was helemaal op aan het gaan in hoe het leven was met hem, ik kon dat niet zomaar loslaten, dan zou ik falen en hem kwijt zijn. Ik wilde na een slechte periode ook bewijzen dat ik het toch juist had door met hem te willen zijn, omdat we het zeker weten beter zouden maken. En dan had ik wat ik altijd wilde.
Ik bleef hoop houden, en dan ga je door. Ik zag het echt voor me.
Het werd steeds veiliger om in die kleine wereld te blijven. Het was pijnlijk maar overzichtelijk.
Ik keek van dag tot dag in hoe het echt was, wat er gebeurde, keek niet vooruit behalve naar mijn droom.
Ik was bang om het alleen te doen. Echt onzeker over wie ik was, wat ik kon, wat ik te bieden had.
Veilig om met niemand meer te maken hebben behalve oppervlakkig contact op het werk in al die verschillende korte baantjes, want daarbuiten durfde ik me toch niet te laten zien. Maakte het mij makkelijk, want hij wilde dat net zo goed voor mij.
Zon *;
Lemmy *;
zondag 3 juni 2007 om 23:03
O yeah. Dit had precies mijn verhaal kunnen zijn. Ik weet nog precies waar en wanneer ik voor het eerst een complimentje kreeg van een jongen (voor de goede orde het werd meteen aangevuld met 'maar die jas kan echt niet'. The story of my life). Ik was ook 15 trouwens.
En de afwisseling daarna. Veel gevaarlijke mannen ontmoet. Het vastgezet worden in een toilet? Been there, experienced that. Het niet kunnen geloven dat anderen, mannen, iets in je zien. En daarom ze steeds weer opzoeken. En afkappen. Totdat je aan de verkeerde blijft hangen.
Maar terug naar het verhaal. Er was niemand die het zag, schrijf je Lemmy. Precies! Niemand die jou genoeg de moeite waard vond om het te zien. Niemand die lang genoeg de tijd nam om goed te kijken. Dat is een hele pijnlijke waarheid. Ik schrijf 'je' of 'men', maar heb het net zo goed over mezelf.
Overigens is het alleen het falen, het niet willen toegeven, dat je in een slechte relatie houdt? Misschien is dat stuk trots nou net wat ons uiteindelijk heeft bevrijd of kan bevrijden.
Ik kan me wel voorstellen dat je denkt dat je niet beter kunt krijgen. Dat je geen betere relatie aan kunt. Dat je zelf niet méér te geven hebt. Het 'ik verdien dit' in ultieme vorm. Dat was mijn achilleshiel.
Ik herken ook veel in het diepe gat van binnen, die hunkering naar liefde, aandacht, wat voor soort dan ook. En zoals elk opvoedkundig boek je zal vertellen: negatieve aandacht is óók aandacht.
Goed ik kruip erin. Morgen om zessen staan de kids weer aan mijn bed te rammelen. Oja, manlief was niet de was aan het ophangen, maar aan het opvouwen. Kan ie dus ook al :-D
zondag 3 juni 2007 om 23:21
Inderdaad, niet voor kunnen stellen dat je ook beter kunt krijgen.
Was ook totaal onzeker.
Eerste 'vriend' wilde alleen maar met me naar bed, greep de eerste kans die hij had, hardhandig, deed me meteen flink pijn, ik worstelde me onder hem vandaan en was weg. Daarna mannen die wel aan me zaten maar me niet zagen.
En toen was ex daar. Hij zag me. En ook nog iemand die niet meteen seks wilde.
Ik had geloof ik al verteld dat zijn vriend stierf, zelfmoord. Ik heb die jongen geprobeerd te reanimeren, terwijl zijn vriendin hem in haar schoot had, krijsend. Ik was daar, moest iets doen. Heb alles geprobeerd maar het was al te laat, hij was dood.
Ik was van de kaart door die gebeurtenis. Mijn ex was zijn vriend verloren, er was de begrafenis, het verdriet.
We zochten elkaar op.
Zo kwamen we heel snel dicht bij elkaar.
Maar er was alleen geen ruimte voor mijn gevoel, zie ik nu. Maar toen vond ik het logisch dat al mijn zorg en aandacht naar hem ging, want hij was er kapot van.
Ik denk nog aan die dag, heb er toen niet over kunnen praten met hem.
Was ook totaal onzeker.
Eerste 'vriend' wilde alleen maar met me naar bed, greep de eerste kans die hij had, hardhandig, deed me meteen flink pijn, ik worstelde me onder hem vandaan en was weg. Daarna mannen die wel aan me zaten maar me niet zagen.
En toen was ex daar. Hij zag me. En ook nog iemand die niet meteen seks wilde.
Ik had geloof ik al verteld dat zijn vriend stierf, zelfmoord. Ik heb die jongen geprobeerd te reanimeren, terwijl zijn vriendin hem in haar schoot had, krijsend. Ik was daar, moest iets doen. Heb alles geprobeerd maar het was al te laat, hij was dood.
Ik was van de kaart door die gebeurtenis. Mijn ex was zijn vriend verloren, er was de begrafenis, het verdriet.
We zochten elkaar op.
Zo kwamen we heel snel dicht bij elkaar.
Maar er was alleen geen ruimte voor mijn gevoel, zie ik nu. Maar toen vond ik het logisch dat al mijn zorg en aandacht naar hem ging, want hij was er kapot van.
Ik denk nog aan die dag, heb er toen niet over kunnen praten met hem.
zondag 3 juni 2007 om 23:25
In mijn geval was het niet mijn trots die mij bevrijd heeft. Het was noodzaak, omdat mijn kind in direct gevaar was. Voor hem ging ik weg, niet voor mezelf. Ik was het niet waard, maar mijn kind wel. Zoals jij zegt, het gevoel van "ik verdien dit", ik kon niet beter krijgen, ik had immers zelf voor hem gekozen? En hoe, want er was nogal een procedure aan vooraf gegaan om samen te kunnen blijven. Ik had dubbel en dwars voor hem gekozen, eigen schuld dus.
Welterusten, Annemoon! :R
zondag 3 juni 2007 om 23:32
Oh Lemmy *;
Ik had er ook voor gekozen, had eigenlijk zoiets van dat ik zou blijven tot waar het me ook bracht. Had het opgegeven. Wist dat het niet meer goed zou gaan. Ik had ervoor gekozen en verdiende het.
En toen, ik was zwanger. En kon wel voor het kind kiezen. Een helder moment toen het moest, en ik ging.
Zoals je zegt, ik was het niet waard, maar dit kind wel. Zo was het bij mij precies.
Welterusten Annemoon!
:R
Ik had er ook voor gekozen, had eigenlijk zoiets van dat ik zou blijven tot waar het me ook bracht. Had het opgegeven. Wist dat het niet meer goed zou gaan. Ik had ervoor gekozen en verdiende het.
En toen, ik was zwanger. En kon wel voor het kind kiezen. Een helder moment toen het moest, en ik ging.
Zoals je zegt, ik was het niet waard, maar dit kind wel. Zo was het bij mij precies.
Welterusten Annemoon!
:R
zondag 3 juni 2007 om 23:50
Wat goed dat je tijdens je zwangerschap al weggegaan bent.
Ik ben pas weggegaan toen bleek dat hij niet alleen heel moeilijk was voor mij, maar ook agressief tegen de baby. Dat had ik niet verwacht, ik dacht dat hij dat alleen tegen mij zou kunnen zijn, ik lokte het uit, het was mijn schuld toch? Maar nu bleek dat dat niet zo was, het lag niet aan mij, het lag aan hem, want nu richtte hij zijn woede op de baby (en achteraf hoorde ik dat hij ook zijn 1e vrouw had mishandeld). Het had dus eigenlijk niks met mij te maken. Als hij nooit agressief tegen de baby was geworden, was ik waarschijnlijk bij hem gebleven, ondanks dat hij niet goed was voor mij. Dat had ik dan niet voldoende reden gevonden om weg te gaan. En was mijn kind dus opgegroeid in een gezin waar dit soort spanningen waren, ook niet iets wat je wenst voor je kind natuurlijk. Ik ben blij dat dat mijn kind bespaard is gebleven, nouja, niet alles is hem bespaard gebleven - maar dat herinnert hij zich gelukkig niet meer. En ik ben ook blij voor jouw kindje dat ze zich bevindt in een liefdevolle omgeving met een heel lieve moeder die alles voor haar overheeft!
Lieve Iseo, ik laat het hierbij voor vanavond... weer een druk weekendje achter de rug (we vangen sinds een maand in het weekend twee extra kinderen op i.v.m. een zieke moeder)...
*;
Heel veel liefs, Lemmy
maandag 4 juni 2007 om 00:25
Die kinderen he, ik voel me schuldig naar hen toe. Ik had ze er eerder uit moeten halen. Want inderdaad, die spanningen en die conflicten is niet goed geweest. De schade bij hun is ook groot. Ook zij kennen angst. En een verkeerd voorbeeld gekregen over hoe je omgaat met elkaar in een gezin. Ik vind dat ik beter had moeten weten. Nu kan ik alleen maar laten zien dat het anders kan. Maar dat is moeilijk. Want het gedrag van hun vader is natuurlijk niet veranderd. In zijn ogen ben ik nog steeds niets. De kinderen hebben het idee gekregen dat ze naar mij niet hoeven luisteren. Dat deed papa immers ook nooit. Voor ruzie maken zijn ze bang. Dat liep alleen maar uit de hand en loste niets op. Dagenlang was de sfeer bedorven. Afspraken, wat zijn dat. Iedereen, ik ook hoor, deed op het laatst gewoon waar die zelf zin in had. Ik kan me maar weinig goede tijden herinneren. Altijd was er het onbestemde gevoel dat het niet klopte. En altijd die hoop dat hij eens in zou gaan zien dat het ook zo anders kon zijn in een relatie. Ik heb het hem meermalen uitgelegd, dat je in een relatie gelijkwaardig bent, en dat niet de een boven de ander staat. Of wat bij ons ook vaak gebeurde: dat hij in de slachtoffer kroop en onder mij ging staan en mij daarmee in positie drukte die ik niet wilde. Wat trouwens ook weer voor problemen zorgen, want ja, een vrouw die boven je staat, daar kan hij ook niet mee omgaan. Diezelfde houding vind ik nu terug in de kinderen. We praten dus ook over het oude huis met het gedrag daar en mijn nieuwe huis met het door mij gewenste gedrag en het huis bij hun vader waar ze 'alles mogen' zolang hun vader het er mee eens is. Echte vrijheid hebben ze niet, die moeten ze daar nog bevechten. Want ja, vader denkt natuurlijk nog steeds alleen aan zichzelf. Ik ben dus bezig met het bewaken van de grenzen in mijn huis. Maak ze duidelijk dat ik het niet meer tolereer. Ik ben veranderd, dat zien ze wel. Veel gelukkiger geworden. Ook uitgelegd hoe dat kan. Dat dat te maken heeft met jezelf kunnen zijn en kiezen voor jezelf. Maar ja, daar zijn zij nog niet aan toe. Maar de strijd gaat dus door, ik ben er zo moe van. Heel soms heb ik het idee dat de kinderen het gaan snappen. Ik moet ook blijven geloven in een goede afloop, dat ook mijn kinderen uiteindelijk voor zichzelf durven kiezen. En soms lukt me dat gewoon niet, voel ik alleen maar de pijn van de kinderen, die ik ze had kunnen besparen als ik niet zo stom was geweest om dit zo lang te laten duren.
maandag 4 juni 2007 om 00:42
Lieve lieve Zonlicht.
Hoe meer je schrijft, hoe beter ik me in je kan verplaatsen. Wat is het ontzettend moeilijk, deze situatie waar je inzit.
De schuldgevoelens die je beschrijft, het jezelf zo kwalijk nemen.
*;
En ze zien dat jij verandert, wat goed dat je blijft praten, uitlegt waarom. Ook al zijn ze er nu nog niet aan toe, juist op deze leeftijd nemen ze het toch mee. Die positieve boodschap die jij nu aan hun geeft. Die les, die een van de belangrijkste lessen is in het leven.
Wat ontzettend moeilijk dat je ex zo'n inmogelijke man blijft.
Maar misschien gaat dat toch ook juist duidelijkheid geven op den duur.
Ik heb bewondering voor je, terwijl je zelf aangeeft dat je geen keuze hebt. Maar die heb je wel, en jij doet het. Ook al ben je zo moe, lijkt het allemaal niet op te schieten.
Je legt nu een nieuwe basis, en handelt uitsluitend uit liefde voor je kinderen en voor jezelf.
Dat is zoiets krachtigs, dat is zoiets moois voor de toekomst.
Wat er ook is gebeurd, wat je ook tegen jezelf zegt nu, al die gedachten over wat je moest doen of nu pas doet. If you know better you do better. En wat je nu doet is precies wat nodig is. In alle opzichten.
Je laat zien hoe het anders kan en moet. En het effect ervan gaat steeds zichtbaarder worden. Houd vol, schrijf, ik vind je echt super.
Alle berichtjes die je hier schreef al hebben zoiets essentieels in zich, een boodschap om echt bij stil te staan.
Ik geloof er echt in dat het goedkomt, ze hebben zo'n geweldige moeder.
Heel veel liefs O+
Hoe meer je schrijft, hoe beter ik me in je kan verplaatsen. Wat is het ontzettend moeilijk, deze situatie waar je inzit.
De schuldgevoelens die je beschrijft, het jezelf zo kwalijk nemen.
*;
En ze zien dat jij verandert, wat goed dat je blijft praten, uitlegt waarom. Ook al zijn ze er nu nog niet aan toe, juist op deze leeftijd nemen ze het toch mee. Die positieve boodschap die jij nu aan hun geeft. Die les, die een van de belangrijkste lessen is in het leven.
Wat ontzettend moeilijk dat je ex zo'n inmogelijke man blijft.
Maar misschien gaat dat toch ook juist duidelijkheid geven op den duur.
Ik heb bewondering voor je, terwijl je zelf aangeeft dat je geen keuze hebt. Maar die heb je wel, en jij doet het. Ook al ben je zo moe, lijkt het allemaal niet op te schieten.
Je legt nu een nieuwe basis, en handelt uitsluitend uit liefde voor je kinderen en voor jezelf.
Dat is zoiets krachtigs, dat is zoiets moois voor de toekomst.
Wat er ook is gebeurd, wat je ook tegen jezelf zegt nu, al die gedachten over wat je moest doen of nu pas doet. If you know better you do better. En wat je nu doet is precies wat nodig is. In alle opzichten.
Je laat zien hoe het anders kan en moet. En het effect ervan gaat steeds zichtbaarder worden. Houd vol, schrijf, ik vind je echt super.
Alle berichtjes die je hier schreef al hebben zoiets essentieels in zich, een boodschap om echt bij stil te staan.
Ik geloof er echt in dat het goedkomt, ze hebben zo'n geweldige moeder.
Heel veel liefs O+
maandag 4 juni 2007 om 01:00
