Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
maandag 4 juni 2007 om 01:04
Lieve Zonlicht, ja ik snap het. Heb je net ook even een mailtje geschreven. Al weet ik niet goed wat ik aan je kan schrijven, gewoon een hart onder de riem steken.
Ik ben ons contact echt heel erg gaan waarderen, en ik hoop dat het schrijven hierover je helpt in deze moeilijke tijd.
Hoop dat je goed zult slapen vannacht.
Heel veel liefs *; lieve Zon.
Iseo
Ik ben ons contact echt heel erg gaan waarderen, en ik hoop dat het schrijven hierover je helpt in deze moeilijke tijd.
Hoop dat je goed zult slapen vannacht.
Heel veel liefs *; lieve Zon.
Iseo
maandag 4 juni 2007 om 01:18
Nicole, Vive, hoe was jullie weekend?
Daymar, ik hoop dat je morgen op school even wat tijd voor jezelf hebt om de reacties op je laatste post te lezen. Hoe gaat het met je?
Nog even tegen Hou, mooi plaatje, je bent een lieverd! Beetje laat, maar wilde ik nog even zeggen!
Thirza, heb gelezen wat voor pittige dag het voor jou was, dus voor jou een dikke *; en veel liefs.
Vrouwtje Klets, hoe is het gegaan??
Daymar, ik hoop dat je morgen op school even wat tijd voor jezelf hebt om de reacties op je laatste post te lezen. Hoe gaat het met je?
Nog even tegen Hou, mooi plaatje, je bent een lieverd! Beetje laat, maar wilde ik nog even zeggen!
Thirza, heb gelezen wat voor pittige dag het voor jou was, dus voor jou een dikke *; en veel liefs.
Vrouwtje Klets, hoe is het gegaan??
maandag 4 juni 2007 om 10:31
Hallo,
Iseo, lief dat je het vraagt. Heb nog lang niet alles bijgelezen. Mijn weekend met vriend was toppie! Leuk gehad, zaterdag een bbc met vrienden van hem, gisteren gaan fietsen, veel gepraat, veel knuffelen en meer...
Met de kids is het wat moeizamer. Mijn dochter is heel chagrijnig geweest in het weekend, doodmoe, en geen land mee te bezeilen. Of ik haar dan hard moet aanpakken en verlangen dat ze 'normaal' doet? Op haar kamer zetten, met har chagrijnig gezicht? Blijft vaak erg moeilijk. Zoonlief is veel bij oma geweest, heeft ook daar geslapen.
In mijn vorige relatie (borderliner) heb ik altijd rekening gehouden met mijn partner: de kinderen moesten rustig zijn, als hij moe was, dat soort dingen.
Mijn huidige partner is ook vaak moe, en ook al wil ik dat mijn kinderen ook daar rekening mee houden, merk ik, dat ik nu toch anders ben. Rekening houden met, oké, maar niet altijd. Mijn vriend neemt me dat soms kwalijk, zo ook in het weekend, en ik heb uitgesproken hoe het zat. Denk dat dat scheelt: nu wordt er over gepraat. Wil niet zeggen, dat ik niet meer op mijn tenen loop: dat doe ik nog steeds, zoekende naar het beste voor iedereen, en zelf gespannen zijn....
Toch kan ik zeggen, dat we een goed weekend gehad hebben......zien wel weer hoe het allemaal verder gaat. Tussendoor zal ik hier nog wat lezen, en evt. reageren.
Groetjes,
Nicole
Iseo, lief dat je het vraagt. Heb nog lang niet alles bijgelezen. Mijn weekend met vriend was toppie! Leuk gehad, zaterdag een bbc met vrienden van hem, gisteren gaan fietsen, veel gepraat, veel knuffelen en meer...
Met de kids is het wat moeizamer. Mijn dochter is heel chagrijnig geweest in het weekend, doodmoe, en geen land mee te bezeilen. Of ik haar dan hard moet aanpakken en verlangen dat ze 'normaal' doet? Op haar kamer zetten, met har chagrijnig gezicht? Blijft vaak erg moeilijk. Zoonlief is veel bij oma geweest, heeft ook daar geslapen.
In mijn vorige relatie (borderliner) heb ik altijd rekening gehouden met mijn partner: de kinderen moesten rustig zijn, als hij moe was, dat soort dingen.
Mijn huidige partner is ook vaak moe, en ook al wil ik dat mijn kinderen ook daar rekening mee houden, merk ik, dat ik nu toch anders ben. Rekening houden met, oké, maar niet altijd. Mijn vriend neemt me dat soms kwalijk, zo ook in het weekend, en ik heb uitgesproken hoe het zat. Denk dat dat scheelt: nu wordt er over gepraat. Wil niet zeggen, dat ik niet meer op mijn tenen loop: dat doe ik nog steeds, zoekende naar het beste voor iedereen, en zelf gespannen zijn....
Toch kan ik zeggen, dat we een goed weekend gehad hebben......zien wel weer hoe het allemaal verder gaat. Tussendoor zal ik hier nog wat lezen, en evt. reageren.
Groetjes,
Nicole
maandag 4 juni 2007 om 11:18
Fleur *;
Nicole, als je vriend wil dat je kinderen rekening met hem houden zou ik het zelf fijn vinden als hij dat ook zelf aangeeft aan de kinderen - en de kans krijgt om dit af te dwingen natuurlijk, binnen beschaafde grenzen. Denk dat je dat ook best aan hem kunt aangeven, dat 'het voor hem regelen' ergens niet goed voelt. Anyway, mocht ik ooit weer een vriend hebben dan zal dat een ding zijn dat heel helder moet zijn.
Wat me opviel in de verhalen van gisteren is dat ik zelf ook vrijwillig koos voor helemaal in mezelf keren, dat lag me, daar kon ik wat mee. Mijn ex heeft op bepaalde tijden van zijn leven als een kluizenaar geleefd en ik vond dat stoer, wilde dat ik dat ook ooit gedurfd had. Vind het nu moeilijk om me weer op de wereld te richten - als ik daar ooit al deel van uitmaakte -
Sociale contacten kosten me voelbaar energie. Hele goede vriendinnen uitgezonderd, dat wel.
Nicole, als je vriend wil dat je kinderen rekening met hem houden zou ik het zelf fijn vinden als hij dat ook zelf aangeeft aan de kinderen - en de kans krijgt om dit af te dwingen natuurlijk, binnen beschaafde grenzen. Denk dat je dat ook best aan hem kunt aangeven, dat 'het voor hem regelen' ergens niet goed voelt. Anyway, mocht ik ooit weer een vriend hebben dan zal dat een ding zijn dat heel helder moet zijn.
Wat me opviel in de verhalen van gisteren is dat ik zelf ook vrijwillig koos voor helemaal in mezelf keren, dat lag me, daar kon ik wat mee. Mijn ex heeft op bepaalde tijden van zijn leven als een kluizenaar geleefd en ik vond dat stoer, wilde dat ik dat ook ooit gedurfd had. Vind het nu moeilijk om me weer op de wereld te richten - als ik daar ooit al deel van uitmaakte -
Sociale contacten kosten me voelbaar energie. Hele goede vriendinnen uitgezonderd, dat wel.
maandag 4 juni 2007 om 11:46
Even terugkomen op mijn verhaal van gisteren...
Ik schrijf altijd vrij impulsief op wat mij op dat moment in mijn gedachten komt, maar bij nader inzien wil ik nog wat uitleggen bij hetgeen ik gisteren schreef. Ik schreef dat ik zo blij ben dat mijn kind het opgroeien in een gezinssituatie met agressie bespaard is gebleven. Dat is vanzelfsprekend ook zo, maar daarmee bedoel ik dus niet dat ik het andere moeders, die met hun kinderen in zo'n situatie gebleven zijn, dat aanreken!
Toen ik wegging met mijn baby, was hij 6 weken oud en door zijn vader geslagen en op de bank gegooid. Ik ben met mijn baby naar de huisarts geweest toen, en hij waarschuwde me voor het ''shaken baby syndrome'', het jullie misschien wel bekende gegeven dat een baby, als hij/zij door elkaar geschud wordt, acuut aan een hersenbloeding kan overlijden of anders gehandicapt kan raken. Gelukkig bleek mijn baby ongedeerd te zijn, maar het had net zo goed mis kunnen gaan. En aangezien ik, om mijn 1e man te kunnen onderhouden, fulltime moest blijven werken en hij mijn baby dan hele dagen moest gaan verzorgen (!), was het ontzettend onverantwoord om bij hem te blijven met de baby. Hij had er namelijk ook geen spijt van, ontkende het eerst en zei daarna dat het mijn schuld was. Het zou gewoon wachten zijn geweest tot het misging. Dat was voor mij de noodzaak om weg te gaan.
Ik kan me daarentegen heel goed voorstellen, dat wanneer de agressie alleen op jezelf is gericht, of in niet direct levensgevaarlijke proporties zelfs op je kinderen, je (nog) niet de stap kunt nemen om weg te gaan.
Ik weet niet of er meelezers of -schrijvers zijn die mijn stukje van gisteren zo opgevat hebben - dus alsof ik zou denken dat ik de zaken beter heb aangepakt dan anderen - maar als dat zo is: dat was niet hoe ik het bedoelde.
*;
Lemmy
Ik schrijf altijd vrij impulsief op wat mij op dat moment in mijn gedachten komt, maar bij nader inzien wil ik nog wat uitleggen bij hetgeen ik gisteren schreef. Ik schreef dat ik zo blij ben dat mijn kind het opgroeien in een gezinssituatie met agressie bespaard is gebleven. Dat is vanzelfsprekend ook zo, maar daarmee bedoel ik dus niet dat ik het andere moeders, die met hun kinderen in zo'n situatie gebleven zijn, dat aanreken!
Toen ik wegging met mijn baby, was hij 6 weken oud en door zijn vader geslagen en op de bank gegooid. Ik ben met mijn baby naar de huisarts geweest toen, en hij waarschuwde me voor het ''shaken baby syndrome'', het jullie misschien wel bekende gegeven dat een baby, als hij/zij door elkaar geschud wordt, acuut aan een hersenbloeding kan overlijden of anders gehandicapt kan raken. Gelukkig bleek mijn baby ongedeerd te zijn, maar het had net zo goed mis kunnen gaan. En aangezien ik, om mijn 1e man te kunnen onderhouden, fulltime moest blijven werken en hij mijn baby dan hele dagen moest gaan verzorgen (!), was het ontzettend onverantwoord om bij hem te blijven met de baby. Hij had er namelijk ook geen spijt van, ontkende het eerst en zei daarna dat het mijn schuld was. Het zou gewoon wachten zijn geweest tot het misging. Dat was voor mij de noodzaak om weg te gaan.
Ik kan me daarentegen heel goed voorstellen, dat wanneer de agressie alleen op jezelf is gericht, of in niet direct levensgevaarlijke proporties zelfs op je kinderen, je (nog) niet de stap kunt nemen om weg te gaan.
Ik weet niet of er meelezers of -schrijvers zijn die mijn stukje van gisteren zo opgevat hebben - dus alsof ik zou denken dat ik de zaken beter heb aangepakt dan anderen - maar als dat zo is: dat was niet hoe ik het bedoelde.
*;
Lemmy
maandag 4 juni 2007 om 12:00
Lemmy, ik begrijp wat je bedoelt. Heb dat ook, dat ik later bang ben dat er iemand gekwetst is door wat er hier staat.
Ik kan ook niet ontkennen dat ik me voor mezelf soms heel opgelucht voel als ik de verhalen lees van de moeders hier met oudere kinderen. Die kinderen die wel de gevolgen dragen van een ongezonde relatie.
Daar bedoel ik echt niets verkeerds mee, het is gewoon zo. Ik ben opgelucht dat ik weg ben. Mar kan me juist ook daarom misschien steeds beter inleven in de moeders die het er zo moeilijk mee hebben.
Maar je hoeft het niet uit te leggen. Het is helemaal duidelijk dat je vanuit jezelf schrijft.
Wij zijn het zo gewend, tenminste als ik nu voor mezelf spreek dan, dat je bij alles een dubbele boodschap verwacht. Dat je daar nog erg mee bezig bent. En zelf ook bezig bent met dat je bang bent dat het anders overkomt dan je bedoelde.
En dan vooral op een heftig topic als dit, waar echt heel diverse verdrietige verhalen samenkomen, is het lezen van andere verhalen soms heel pijnlijk.
Ik kan ook niet ontkennen dat ik me voor mezelf soms heel opgelucht voel als ik de verhalen lees van de moeders hier met oudere kinderen. Die kinderen die wel de gevolgen dragen van een ongezonde relatie.
Daar bedoel ik echt niets verkeerds mee, het is gewoon zo. Ik ben opgelucht dat ik weg ben. Mar kan me juist ook daarom misschien steeds beter inleven in de moeders die het er zo moeilijk mee hebben.
Maar je hoeft het niet uit te leggen. Het is helemaal duidelijk dat je vanuit jezelf schrijft.
Wij zijn het zo gewend, tenminste als ik nu voor mezelf spreek dan, dat je bij alles een dubbele boodschap verwacht. Dat je daar nog erg mee bezig bent. En zelf ook bezig bent met dat je bang bent dat het anders overkomt dan je bedoelde.
En dan vooral op een heftig topic als dit, waar echt heel diverse verdrietige verhalen samenkomen, is het lezen van andere verhalen soms heel pijnlijk.
maandag 4 juni 2007 om 12:07
Hoi Mamzelle *;
Heel herkenbaar.
Zo ging en gaat het bij mij ook.
Ik was er klaar voor om me terug te trekken, me echt in mezelf te keren. Ik kon er wat mee. Alles klopte toen ik ex leerde kennen, leek het wel.
Maar later was het een onvrijwillig isolement. Dat je teveel kwijt bent, ook hoe het voelt om met andere mensen samen te zijn.
Ik kan het nog steeds niet goed, alles kost zoveel energie.
Jullie hier zijn mijn veilige sociale contacten.
Daarbuiten heb ik twee vriendinnen, maar ik kan niet vaak met ze afspreken. En mijn familie, en die band wordt steeds hechter.
Maar ik herken me in wat je zegt, ik vind het moeilijk om me weer op de wereld te richten.
maandag 4 juni 2007 om 12:08
Lieve allemaal,
Ik ben weer terug van vakantie! Lekker een weekje actief ontspannen en vooral veel met de kinderen bezig geweest. Mijn ouders waren er ook bij. Wel wat oprispingen van ex meegemaakt (onder andere een sms'je midden in de nacht :@) maar verder geen wanklanken. Ik was wel weer verdrietig bij thuiskomst gisteren omdat ik mijn poes miste.... :( Hij is toch jarenlang mijn vriendje en gezinslid geweest. Hij was zo'n lieverd, hij kwam me altijd opzoeken als ik verdrietig was. Maar ik ga waarschijnlijk binnenkort een piepklein opvolgertje nemen, dus dat zal wel weer heel leuk worden.
O ja, dat wilde ik jullie nog vertellen. Actie waar ik trots op ben tijdens de vakantie! Ik zat in een bungalowpark waar ze o.a. karaoke-avonden hebben. Haha, vreselijk afgezaagd natuurlijk maar stiekem toch wel leuk. Ben ik mooi op het podium geklommen om daar (enigszins vals maar met hart en ziel) "I will survive" te zingen :D Haha, onze hymne! Ik had nooit zo goed naar de tekst geluisterd, maar elk woord sloeg precies op mij :P
Waar het mij vooral om ging was dat ik het toch maar mooi gedaan had. Het is gewoon doodeng om zoiets te doen, maar na anderhalf uur in dubio te hebben gestaan heb ik het toch gedaan! Kinderen en ouders waren erg trots en hebben volgens instructies hard geklapt ;)
Ik hoop dat het met jullie goed gaat, ik ga nu "even" 8 pagina's doorworstelen.
liefs,
dubio
Ik ben weer terug van vakantie! Lekker een weekje actief ontspannen en vooral veel met de kinderen bezig geweest. Mijn ouders waren er ook bij. Wel wat oprispingen van ex meegemaakt (onder andere een sms'je midden in de nacht :@) maar verder geen wanklanken. Ik was wel weer verdrietig bij thuiskomst gisteren omdat ik mijn poes miste.... :( Hij is toch jarenlang mijn vriendje en gezinslid geweest. Hij was zo'n lieverd, hij kwam me altijd opzoeken als ik verdrietig was. Maar ik ga waarschijnlijk binnenkort een piepklein opvolgertje nemen, dus dat zal wel weer heel leuk worden.
O ja, dat wilde ik jullie nog vertellen. Actie waar ik trots op ben tijdens de vakantie! Ik zat in een bungalowpark waar ze o.a. karaoke-avonden hebben. Haha, vreselijk afgezaagd natuurlijk maar stiekem toch wel leuk. Ben ik mooi op het podium geklommen om daar (enigszins vals maar met hart en ziel) "I will survive" te zingen :D Haha, onze hymne! Ik had nooit zo goed naar de tekst geluisterd, maar elk woord sloeg precies op mij :P
Waar het mij vooral om ging was dat ik het toch maar mooi gedaan had. Het is gewoon doodeng om zoiets te doen, maar na anderhalf uur in dubio te hebben gestaan heb ik het toch gedaan! Kinderen en ouders waren erg trots en hebben volgens instructies hard geklapt ;)
Ik hoop dat het met jullie goed gaat, ik ga nu "even" 8 pagina's doorworstelen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 4 juni 2007 om 12:08
Dankjewel, Iseo, je begrijpt hoe ik het bedoel. :R
Ik vind het fijn dat het mijn kind bespaard is gebleven, maar zou wensen dat het alle kinderen bespaard kon blijven.
Ik wilde het toch nog even nader uitleggen, ik zou het heel erg vinden als iemand verdrietig of boos wordt door iets wat ik schrijf, ik voel me zelf gesteund hier en wens die steun ook toe aan ieder ander, vandaar.
Ik vind het fijn dat het mijn kind bespaard is gebleven, maar zou wensen dat het alle kinderen bespaard kon blijven.
Ik wilde het toch nog even nader uitleggen, ik zou het heel erg vinden als iemand verdrietig of boos wordt door iets wat ik schrijf, ik voel me zelf gesteund hier en wens die steun ook toe aan ieder ander, vandaar.
maandag 4 juni 2007 om 12:12
Nicole, fijn dat je een goed weekend had.
Ik weet niet veel over borderline. Wel ga ik het boek lezen wat Carrrie aanraadde hier. Eerst het boek van R. Norwood, dat ga ik morgen bestellen. Meer boekentips zijn altijd welkom trouwens, ik lees heel graag.
Eleonora, ik heb van je topic op Media echt een verlanglijst inmiddels samengesteld!
Hoe is het met je?
Ik weet niet veel over borderline. Wel ga ik het boek lezen wat Carrrie aanraadde hier. Eerst het boek van R. Norwood, dat ga ik morgen bestellen. Meer boekentips zijn altijd welkom trouwens, ik lees heel graag.
Eleonora, ik heb van je topic op Media echt een verlanglijst inmiddels samengesteld!
Hoe is het met je?
maandag 4 juni 2007 om 12:16
Inderdaad is het fijn, als je kind dat bespaard is gebleven...Mijn dochter was 8 toen ik mijn vorige partner leerde kennen. Hij heeft haar kapotgemaakt, en ik heb het laten gebeuren, omdat ik blijkbaar redelijk 'gehersenspoeld' was. Hij bedoelde het o zo goed, en ik zag niet meer in hoe fout het was. Nu is mijn dochter een puber, met een grote muur om zich heen, die zich stoer voordoet, omdat ze anders weer 'geraakt' kan worden. Zij slaat (niet letterlijk gelukkig) van zich af, en is in therapie sinds kort.... Hopelijk gaat het binnenkort weer beter met haar. Zij is chagrijnig, kijkt kwaad, zelfs bij haar vereniging komt ze over alsof ze 'moet' en het zelf niet leuk vindt (zij is dus wel graag bij de vereniging...), ze is overal opstandig, brutaal, etc. Het leven is stom, ze wil liever dood....
Vreselijk, dit gun je niemand...
maandag 4 juni 2007 om 12:20
Borderline in het kort: stemmingswisselingen, woede uitbarstingen, manipuleren, verlatingsangst, impulsief gedrag, instabiele relaties, vaak depressief. Het is dus heel heftig en in geval van mijn ex was het manipuleren, stemmingswisselingen en woede-uitbarstingen heel sterk aanwezig, bij een man van bijna 2 m lang, en 125 kg....ja, ik was doodsbang voor hem, heeft me meer dan een jaar geduurd eer ik sterk genoeg was om hem de deur te wijzen. Want zolang ik zijn partner was, waren mijn kinderen en ik 'veilig', maar ik wist niet wat hij zou doen, als wij ook de 'boze buitenwereld' zouden zijn.... Hij heeft veel bedreigingen geuit waar ik en de kinderen bij waren, en hoewel hij zei dat hij ze niet zou uitvoeren, wist ik het niet zeker. Als hij werkelijk kwaad was, was hij tot alles in staat...
maandag 4 juni 2007 om 12:20
maandag 4 juni 2007 om 12:25
Nicole
Ik moet zeggen, dat het wel lijkt te gaan over mijn ex wat je hier beschrijft.
Was zelf inderdaad ook heel bang om tot die 'boze buitenwereld' te gaan behoren. Dat is waarom ik hem nu aan de deur verwacht. ik heb geen zicht meer op hem en dat is eng. Maar ik 'hoor' ook niet meer bij hem, en dat is nog veel enger.
Volgens mij snap je precies wat ik bedoel...
Vraag me af in hoeverre de mannen over wie we schrijven op dit topic op elkaar lijken.
De overeenkomsten tussen ons vrouwen worden steeds meer zichtbaar.
Lieverd *;
Ik moet zeggen, dat het wel lijkt te gaan over mijn ex wat je hier beschrijft.
Was zelf inderdaad ook heel bang om tot die 'boze buitenwereld' te gaan behoren. Dat is waarom ik hem nu aan de deur verwacht. ik heb geen zicht meer op hem en dat is eng. Maar ik 'hoor' ook niet meer bij hem, en dat is nog veel enger.
Volgens mij snap je precies wat ik bedoel...
Vraag me af in hoeverre de mannen over wie we schrijven op dit topic op elkaar lijken.
De overeenkomsten tussen ons vrouwen worden steeds meer zichtbaar.
Lieverd *;
maandag 4 juni 2007 om 12:36
Hoi Vrouwtje!
Even kort, want ik moet zo wat gaan doen.
Maar, het is onvermijdelijk dat het er van gaat komen dat jij nu op jouw beurt duidelijkheid moet gaan geven.
Want je maakt het jezelf steeds moeilijker, en kiest nu alleen korte-termijn-oplossingen. Die komen je later duur te staan.
Heel zonde, begrijp je wat ik bedoel?
Schrijf hier, stel je prioriteiten opnnieuw vast, overleg hoe je je eigen krachtige woorden vindt, en doe wat goed is voor jou en je kind!
Ik ben bang dat de tijd sneller gaat dan je denkt, en straks is hij echt binnen in je nieuwe huis.
En nog iets, ook al lijkt hij zijn best te doen, over een langere periode, dan nog ben je niet verplicht met hem die relatie te blijven houden he!!
Even kort, want ik moet zo wat gaan doen.
Maar, het is onvermijdelijk dat het er van gaat komen dat jij nu op jouw beurt duidelijkheid moet gaan geven.
Want je maakt het jezelf steeds moeilijker, en kiest nu alleen korte-termijn-oplossingen. Die komen je later duur te staan.
Heel zonde, begrijp je wat ik bedoel?
Schrijf hier, stel je prioriteiten opnnieuw vast, overleg hoe je je eigen krachtige woorden vindt, en doe wat goed is voor jou en je kind!
Ik ben bang dat de tijd sneller gaat dan je denkt, en straks is hij echt binnen in je nieuwe huis.
En nog iets, ook al lijkt hij zijn best te doen, over een langere periode, dan nog ben je niet verplicht met hem die relatie te blijven houden he!!
maandag 4 juni 2007 om 14:36
Ik heb eigenlijk geen tijd voor niks maar LilyRose, ik wil je laten weten dat je mij, ook al zou dit topic niet meer bestaan, altijd kun mailen op
eleonora-van-de-beo@live.nl
Mocht je ooit behoefte hebben om te delen en het kan niet op het forum, of je wil vertellen wat er gebeurt is en je kunt het niet meer op het forum kwijt dan kan dat op bovenstaand mailadres.
Het is jouw leven meid en als jij denkt niet zonder je vriend te kunnen dan is dat helemaal jouw keuze. Weet alleen wel dat er altijd geluisterd zal worden als je er over wil praten. Schaam je niet wil ik maar zeggen, je mag zelf kiezen tenslotte.
Ik hoop dat je gelukkig bent en blijft.
:R
eleonora-van-de-beo@live.nl
Mocht je ooit behoefte hebben om te delen en het kan niet op het forum, of je wil vertellen wat er gebeurt is en je kunt het niet meer op het forum kwijt dan kan dat op bovenstaand mailadres.
Het is jouw leven meid en als jij denkt niet zonder je vriend te kunnen dan is dat helemaal jouw keuze. Weet alleen wel dat er altijd geluisterd zal worden als je er over wil praten. Schaam je niet wil ik maar zeggen, je mag zelf kiezen tenslotte.
Ik hoop dat je gelukkig bent en blijft.
:R
maandag 4 juni 2007 om 15:42
LilyRose (fan van ATWT?)
We nemen je niets kwalijk hier. We hebben er vrijwel allemaal jaren over gedaan om los te komen van onze eigen verwoestende relaties. En altijd hoop je dan dat een andere vrouw het sneller oppikt, niet door al die moeilijke leermomenten heen moet. En ergens hoop je ook dat zo'n relatie ten goede kan keren. Ook al hebben we er hier nog geen voorbeelden van gezien. Maar we weten hoe moeilijk het is. De beruchte vergelijking met een paling in een emmer snot dringt zich op.
Als er ergens een groep vrouwen bij elkaar is je aarzeling, je twijfelen, je hernieuwde poging (etc etc) begrijpt, dan is het hier wel.
Annemoon
PS Succes op je stage. Zorg iig dat je je studie voortzet en afmaakt. Blijf dingen van jezelf houden!
We nemen je niets kwalijk hier. We hebben er vrijwel allemaal jaren over gedaan om los te komen van onze eigen verwoestende relaties. En altijd hoop je dan dat een andere vrouw het sneller oppikt, niet door al die moeilijke leermomenten heen moet. En ergens hoop je ook dat zo'n relatie ten goede kan keren. Ook al hebben we er hier nog geen voorbeelden van gezien. Maar we weten hoe moeilijk het is. De beruchte vergelijking met een paling in een emmer snot dringt zich op.
Als er ergens een groep vrouwen bij elkaar is je aarzeling, je twijfelen, je hernieuwde poging (etc etc) begrijpt, dan is het hier wel.
Annemoon
PS Succes op je stage. Zorg iig dat je je studie voortzet en afmaakt. Blijf dingen van jezelf houden!
maandag 4 juni 2007 om 16:09
Lieve LillyRose,
Ik heb je heel goed door en je berichtje komt niet geheel onverwacht... Ik was al heel bang dat dit zou gebeuren. Ik ben heel blij dat je je toch komt melden! Je topic is inderdaad heel waardevol geworden... Ik zal je binnenkort mailen, als je dat goedvindt.
Ik weet niet goed wat te zeggen... je berichtje is aan de ene kant een noodkreet en aan de andere kant geef je aan dat je niet te helpen bent. Maar dat denk ik niet lieve LillyRose... Je blijft hier komen. Elke keer geef je daarmee aan dat je niets liever wilt dan geholpen worden. Je wéét diep in je hart ook wel dat deze relatie niet goed voor je is. Je hebt gewoon tijd nodig. Ik hoop van harte dat je deze tijd krijgt en dat je met hulp van je lieve vrienden irl en op het forum zult leren dat je het echt waard bent om liefde te krijgen. Dat je van jezelf mag houden, dat je geen sorry hoeft te zeggen omdat je bestaat (want elke keer dat je sorry zegt, ontken je wie je bent).
Ik heb toch het idee dat je een stapje vooruit hebt gemaakt LR... je praat over weggaan maar de angst overheerst nog. Een poosje geleden wilde je nog niet eens denken aan weggaan en raakte je in paniek bij de gedachte hem kwijt te raken. Hij maakt steeds meer in jou kapot... elke keer dat "het thuis uit de hand loopt". Maak daar voor jezelf eens zinnen in die met hij beginnen alsjeblieft en waarin jij "jij" bent. Dus niet "toen vielen er klappen" maar "toen sloeg hij mij in mijn gezicht". Je hoeft het niet hier te schrijven, maar zeg het eens hardop tegen jezelf in de spiegel. Kun je dat?
Ik begrijp hoe ontzettend moeilijk het is over de toekomst na te denken... zowel een toekomst met hem als zonder hem. Maar ik heb er vertrouwen in dat je uiteindelijk jezelf gelukkig zult kunnen maken. Maak jezelf sterk. Doe dat concreet, elke dag een beetje. Maak een lijstje van dingen die je graag wilt doen (kan bijv. zijn I will survive zingen op een karaoke-avond :P, kan ook zijn een halve marathon lopen, een 8 halen voor vak x, een vriendin bellen die je al een tijdje niet gesproken hebt...). Grote dingen of kleine dingen. Grote dingen, zoals die halve marathon bijv., kun je in kleine stukjes hakken (x km lopen) die je per dag kunt inplannen.
Je moet jóuw kracht terugvinden, jouw gedachten, jouw wensen, jouw dromen, jouw kwaliteiten en talenten... Omring jezelf met positieve mensen en dingen die jou positieve energie geven. Muziek waar je graag naar luistert, landschappen waar je van geniet, boeken die je een goed gevoel geven, activiteiten die je energie geven en waar je je ei in kwijt kunt enz.
Ik weet je op dit moment geen beter advies te geven. Een dikke *;, ik ben er voor je als je me nodig hebt.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 4 juni 2007 om 19:51
Lieve LR *;
Ik begrijp je heel goed.
Probeerde je ook al uit te leggen dat ik vooral gefrustreerd ben met mezelf. Want dit is een tijd waarin ik terugkijk.
En ik herken in jouw verhaal datgene wat ik nu aan het verwerken ben.
Ik voel het nog steeds. Die radeloosheid, het niet weten wat je moet doen. Of het wel weten maar niet durven.
Niet voor jezelf kunnen en willen kiezen.
En het werd steeds erger. Je raakt er dieper in. Mijn ex zit in mijn hoofd, nog steeds.
Ik kijk terug, en vraag mezelf wanhopig af waarom het telkens niet genoeg was.
We praten er hier over, we zijn het hier voor onszelf aan het uitzoeken, aan het verwerken.
Want hoeveel moet er nog gaan gebeuren voor je kiest dat het genoeg is?
Wat herken jij van jou zelf in de redenen die we hier beschrijven?
Je zegt al, je bent bang dat je zonder hem niets meer hebt, kan of niemand meer bent.
Zo was het voor mij ook.
Meis, het is zo moeilijk.
Erge ruzie, het is uit de hand gelopen. Is dat wat ik denk dat het is?
Dat gaat nog vaak gebeuren.
Zo was het bij mij tenminste.
Jij bent de enige die het kan stoppen. Door het geen kans meer te geven dat het gaat gebeuren.
Die erge ruzie verdwijnt weer naar de achtergrond. Je bedekt de zichtbare plekken op je lijf, je bent kalm. Je probeert te voorkomen dat hij eraan herinnert wordt, want zelfs dat wekt zijn woede op. Omdat jij hem blijkbaar zo uit de tent weet te lokken, is iets wat hij je kwalijk neemt.
Je houding is wat bedachtzamer, telkens een beetje meer. Je kunt niet huilen in zijn bijzijn, dat vat hij echt verkeerd op. Je lacht niet meer hardop als vroeger. Je gaat zachter praten.
Je weet niet goed of je kunt zeggen wat je wilde, dus je slikt de woorden in. Volgt zijn sfeer, zijn humeur, zijn plan.
Het is weer rustig, je probeert er dan over te beginnen want je wilt het uitpraten, dat jullie elkaar weer kunnen vasthouden, je wilt getroost worden.
Waarschijnlijk valt die poging verkeerd. De volgende keer bedenk je je nog eens voor je het probeert uit te praten. Je luistert alleen naar zijn betoog hoe het uiteindelijk allemaal jouw schuld is. En je gelooft het nog ook. Steeds vaker.
Want had ik maar niets gezegd... Had ik maar geen aanstoot gegeven, geen aandacht gevraagd op dat moment.
Jullie draaien in cirkels rond. Zo lang je blijft.
De spiraal die naar beneden draait, zoals Zonlicht omschreef. Het kan niet anders of je herkent dat.
En je kunt niet zomaar bij hem weggaan.
Want wie ben je zonder hem?
Ik zag mijn familie niet meer. Mijn vrienden niet meer.
De dag begon en ik was meteen alert op elke beweging, gespannen.
De dag was voorbij en ik kon niet slapen, die onrust die je in je hebt....
Hij praatte op me in. Maakte me aan het twijfelen over wie ik was, wat ik waard was.
Ik was steeds meer afhankelijk van hem. Hij vond me zwak, vond dat ik harder moest worden. Maar als ik voor mezelf opkwam kon ik het, in het begin, bekopen met een vuist in mijn gezicht, een duw tegen de muur, iets uit de kamer wat naar mijn hoofd werd geslingerd. Hij smeet de deur van de kamer in mijn gezicht, hij sloeg de pannen van tafel, gooide de glazen, de borden.
Duwde me van de trap.
En we maakten het weer goed.
Nou ja..
Hij huilde, ik durfde niet goed meer.
Ik vergat meteen alles, als het weer goed was. Had hem. Wilde hem vasthouden, troosten. Wilde hem nooit kwijt. Beloofde dat we voor altijd samen zouden zijn.
Hij kon niet zonder me. Ik niet zonder hem.
Het leek eigenlijk wel in evenwicht. Ik maakte hem gek, wanhopig, deed precies het verkeerde, en hij maakte mij gek, uitte zijn woedde, zijn frustratie.
Ik dacht dat het een logisch gevolg was op den duur. En deed dus alles om het te voorkomen want ik riep het zelf over me af.
En als ik zit te huilen wanner ik in jou schrijf is dat omdat ik wanhopig roep naar degene die ik was, ga weg!
Maar ik kon niet meer helder nadenken.
Want naast het slaan is er nog iets anders gaande.
Je zwakke plekken, je onzekerheden worden genadeloos uitgespeeld. Dat is wat maakt dat je denkt niets te zijn zonder hem. Dat is wat maakt dat je jezelf kwijt raakt.
En zo iemand die dat doet, is daar bewust, maar ook onbewust mee bezig.
Iemand die controle wil over je, raakt je op die punten.
Ik geloof erin dat mijn ex echt van me hield. Maar hij moest me klein krijgen, hij moest me raken. Kon daar niet mee stoppen. En omdat ik bleef hield ik het zelf in stand, en kon het erger worden.
Ik gaf hem telkens datgene terug waar hij om vroeg.
Je raakt aan elkaar gehecht ofzo. Je bent verslaafd aan dat heftige, en dan dat mooie erachteraan. Aantrekken, afstoten.
Ik geloofde in de toekomst.
Tot ik geen toekomst meer zag voor ons. Er was teveel gebeurd.
Hij dronk teveel, gebruikte.
En toen geloofde ik al niet meer in mezelf. Dus gaf ik het op.
Hij had me daar. Nog was hij niet tevreden, want toen kreeg hij echt een hekel aan me. Ik was kapot, en dat maakte hem weer zo kwaad!
Ik ben gewoon bang voor alles wat ik in mijn gedachten met je zie gebeuren. ;(
Ik kan soms niet stoppen met schrijven, LR.
Wilde je alleen maar zeggen dat je mij ook altijd mag mailen. Vraag gerust eens om mijn mail-adres.
Lees nog eens goed wat Dubio aan je schreef, erg goede tips om je kracht terug te vinden.
En weet dat je altijd kunt schrijven! Je hoeft aan ons geen verantwoording af te leggen. Je wordt hier geaccepteerd, welke keuzes je ook maakt. Hoe lang de weg ook is die je kiest te gaan.
Je bent vrij om overal over te praten, wat jij ook wilt. Vrij om alles te vragen.
Niemand die zegt 'zie je wel, ik zei het toch'. Wees daar niet bang voor.
Het is allemaal zo herkenbaar.
*;
Ik weet niet of ik er goed aan doe mijn hart aan je uit te storten.
Weet niet wat ik kan zeggen waar je gesteund mee voelt.
Wil je niet bang maken, maar tegelijk wil ik je zo graag waarschuwen!
En er wordt hier altijd naar je geluisterd. En ik denk dan maar, iedereen geeft antwoord op haar eigen manier.
Heel veel liefs!!!!!
Ik begrijp je heel goed.
Probeerde je ook al uit te leggen dat ik vooral gefrustreerd ben met mezelf. Want dit is een tijd waarin ik terugkijk.
En ik herken in jouw verhaal datgene wat ik nu aan het verwerken ben.
Ik voel het nog steeds. Die radeloosheid, het niet weten wat je moet doen. Of het wel weten maar niet durven.
Niet voor jezelf kunnen en willen kiezen.
En het werd steeds erger. Je raakt er dieper in. Mijn ex zit in mijn hoofd, nog steeds.
Ik kijk terug, en vraag mezelf wanhopig af waarom het telkens niet genoeg was.
We praten er hier over, we zijn het hier voor onszelf aan het uitzoeken, aan het verwerken.
Want hoeveel moet er nog gaan gebeuren voor je kiest dat het genoeg is?
Wat herken jij van jou zelf in de redenen die we hier beschrijven?
Je zegt al, je bent bang dat je zonder hem niets meer hebt, kan of niemand meer bent.
Zo was het voor mij ook.
Meis, het is zo moeilijk.
Erge ruzie, het is uit de hand gelopen. Is dat wat ik denk dat het is?
Dat gaat nog vaak gebeuren.
Zo was het bij mij tenminste.
Jij bent de enige die het kan stoppen. Door het geen kans meer te geven dat het gaat gebeuren.
Die erge ruzie verdwijnt weer naar de achtergrond. Je bedekt de zichtbare plekken op je lijf, je bent kalm. Je probeert te voorkomen dat hij eraan herinnert wordt, want zelfs dat wekt zijn woede op. Omdat jij hem blijkbaar zo uit de tent weet te lokken, is iets wat hij je kwalijk neemt.
Je houding is wat bedachtzamer, telkens een beetje meer. Je kunt niet huilen in zijn bijzijn, dat vat hij echt verkeerd op. Je lacht niet meer hardop als vroeger. Je gaat zachter praten.
Je weet niet goed of je kunt zeggen wat je wilde, dus je slikt de woorden in. Volgt zijn sfeer, zijn humeur, zijn plan.
Het is weer rustig, je probeert er dan over te beginnen want je wilt het uitpraten, dat jullie elkaar weer kunnen vasthouden, je wilt getroost worden.
Waarschijnlijk valt die poging verkeerd. De volgende keer bedenk je je nog eens voor je het probeert uit te praten. Je luistert alleen naar zijn betoog hoe het uiteindelijk allemaal jouw schuld is. En je gelooft het nog ook. Steeds vaker.
Want had ik maar niets gezegd... Had ik maar geen aanstoot gegeven, geen aandacht gevraagd op dat moment.
Jullie draaien in cirkels rond. Zo lang je blijft.
De spiraal die naar beneden draait, zoals Zonlicht omschreef. Het kan niet anders of je herkent dat.
En je kunt niet zomaar bij hem weggaan.
Want wie ben je zonder hem?
Ik zag mijn familie niet meer. Mijn vrienden niet meer.
De dag begon en ik was meteen alert op elke beweging, gespannen.
De dag was voorbij en ik kon niet slapen, die onrust die je in je hebt....
Hij praatte op me in. Maakte me aan het twijfelen over wie ik was, wat ik waard was.
Ik was steeds meer afhankelijk van hem. Hij vond me zwak, vond dat ik harder moest worden. Maar als ik voor mezelf opkwam kon ik het, in het begin, bekopen met een vuist in mijn gezicht, een duw tegen de muur, iets uit de kamer wat naar mijn hoofd werd geslingerd. Hij smeet de deur van de kamer in mijn gezicht, hij sloeg de pannen van tafel, gooide de glazen, de borden.
Duwde me van de trap.
En we maakten het weer goed.
Nou ja..
Hij huilde, ik durfde niet goed meer.
Ik vergat meteen alles, als het weer goed was. Had hem. Wilde hem vasthouden, troosten. Wilde hem nooit kwijt. Beloofde dat we voor altijd samen zouden zijn.
Hij kon niet zonder me. Ik niet zonder hem.
Het leek eigenlijk wel in evenwicht. Ik maakte hem gek, wanhopig, deed precies het verkeerde, en hij maakte mij gek, uitte zijn woedde, zijn frustratie.
Ik dacht dat het een logisch gevolg was op den duur. En deed dus alles om het te voorkomen want ik riep het zelf over me af.
En als ik zit te huilen wanner ik in jou schrijf is dat omdat ik wanhopig roep naar degene die ik was, ga weg!
Maar ik kon niet meer helder nadenken.
Want naast het slaan is er nog iets anders gaande.
Je zwakke plekken, je onzekerheden worden genadeloos uitgespeeld. Dat is wat maakt dat je denkt niets te zijn zonder hem. Dat is wat maakt dat je jezelf kwijt raakt.
En zo iemand die dat doet, is daar bewust, maar ook onbewust mee bezig.
Iemand die controle wil over je, raakt je op die punten.
Ik geloof erin dat mijn ex echt van me hield. Maar hij moest me klein krijgen, hij moest me raken. Kon daar niet mee stoppen. En omdat ik bleef hield ik het zelf in stand, en kon het erger worden.
Ik gaf hem telkens datgene terug waar hij om vroeg.
Je raakt aan elkaar gehecht ofzo. Je bent verslaafd aan dat heftige, en dan dat mooie erachteraan. Aantrekken, afstoten.
Ik geloofde in de toekomst.
Tot ik geen toekomst meer zag voor ons. Er was teveel gebeurd.
Hij dronk teveel, gebruikte.
En toen geloofde ik al niet meer in mezelf. Dus gaf ik het op.
Hij had me daar. Nog was hij niet tevreden, want toen kreeg hij echt een hekel aan me. Ik was kapot, en dat maakte hem weer zo kwaad!
Ik ben gewoon bang voor alles wat ik in mijn gedachten met je zie gebeuren. ;(
Ik kan soms niet stoppen met schrijven, LR.
Wilde je alleen maar zeggen dat je mij ook altijd mag mailen. Vraag gerust eens om mijn mail-adres.
Lees nog eens goed wat Dubio aan je schreef, erg goede tips om je kracht terug te vinden.
En weet dat je altijd kunt schrijven! Je hoeft aan ons geen verantwoording af te leggen. Je wordt hier geaccepteerd, welke keuzes je ook maakt. Hoe lang de weg ook is die je kiest te gaan.
Je bent vrij om overal over te praten, wat jij ook wilt. Vrij om alles te vragen.
Niemand die zegt 'zie je wel, ik zei het toch'. Wees daar niet bang voor.
Het is allemaal zo herkenbaar.
*;
Ik weet niet of ik er goed aan doe mijn hart aan je uit te storten.
Weet niet wat ik kan zeggen waar je gesteund mee voelt.
Wil je niet bang maken, maar tegelijk wil ik je zo graag waarschuwen!
En er wordt hier altijd naar je geluisterd. En ik denk dan maar, iedereen geeft antwoord op haar eigen manier.
Heel veel liefs!!!!!
