Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
zaterdag 2 juni 2007 om 02:41
Thirza, bij je naam dacht ik al je ergens anders op dit forum te hebben gelezen. Kan nu pas de link leggen met je andere topic.
Bij het lezen van jouw verhaal daar kreeg ik een gevoel van een eenzame, miskende vrouw die zó ontzettend haar best deed om zich te focussen op de goeie elementen in een belabberde situatie. Maar ik las ook de hunkering naar leven: levensdrang, levenslust. En tussen de regels door bespeurde ik de sprankeling van een humorvolle, intelligente en integere meid, die niet tot haar recht komt.
Inmiddels heb ik meer van je gelezen en ik merk dat je niet voor niets je topic hier geplaatst hebt. De irritant zeurende twijfel en het verlammende dillema was kennelijk groot genoeg om je gevoel te uiten. Weliswaar op een anoniem forum, maar wellicht juist dáár.
De erkenning van je onvrede, frustaties en het groeiende bewustzijn dat deze situatie je opvreet en dood doet bloeden, blijkt maar weer een goeie aanzet te zijn om de waarheid rond je 'bestaan' eens echt onder ogen te durven zien en langzaam de oogkleppen af te nemen.
En met meer zicht, méér inzicht!
Ik wil je graag een compliment geven voor de wijze waarop jij je situatie in ogenschouw neemt en hoe je omgaat met het proces van bewustwording en losmaking. Hoe je de informatie en adviezen tot je neemt en je eigen maakt. Ben blij voor je hier een heleboel (ervarings-)wijze lotgenoten te treffen en dat de uitwisseling van ervaringen bij jou iets positiefs in werking heeft gezet.
Ook al is er waarschijnlijk nog een lange weg te gaan en zal je momenten gaan kennen waarin je het liefs op wilt geven, ik ben ervan overtuigd dat jij de keuze daadwerkelijk hebt gemaakt en die beslissing gestalte gaat geven.
Ik ben er ook van overtuigd dat het goedkomt met jou en je twee lieve meiden. Je komt op me over als een sterke vrouw met het hart op de goede plaats, die bovendien goed kan relativeren en een gezonde dosis zelfspot heeft. Dat zijn ingrediënten waar je op kan bouwen (en vertrouwen) Thirza!
Ook al reageer ik hier niet zo regelmatig, dit wilde ik je toch graag meegeven. Ik wens je alle kracht en moed die je nodig hebt meis! *;
-----------------
Bedacht me vanavond nog iets nav de vele verhalen van vrouwen die wel willen breken, maar blijven twijfelen of de stap niet durven wagen:
Gisteren schreef ik het al, maar nogmaals: het leven is kort en het is òm voordat je er erg in hebt.
De jaren verstrijken ('vlieden als een schaduw heen') en voor je het weet, is je kostbare tijd in rook opgegaan: je plannen, je idealen, je wensen...
En, hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt en hoe verder je geluk lijkt weg te drijven....buiten bereik.
Er is zo'n gezegde: 'vandaag is het begin van de rest van je leven'.
Wèl, hoe ziet die rest van je leven eruit? Hoe zie je het voor je?
Nog een jaar op deze manier...2 jaar...5 jaar, 10 of...altijd?
Is dàt wat je je wenste...vroeger, als meisje? Is dat wat je je vriendin, je dochter, je dierbaren zou toewensen?
Straks ben je oud (en ja...dat komt eraan ;) en waar sta je dan?
Sta je dan in vrijheid en respect voor jezelf en kun je terugkijken op een (weliswaar) roerig leven, máár mèt een cruciale beslissing die de beste van je leven was? Waarna je bent gaan groeien en ontwikkelen en dichtbij jezelf bent gekomen? En met een warm gevoel voor het geluk, de harmonie, de vriendschap en liefde die een prominente plaats heeft gekregen?
Of sta je nog steeds waar je nu staat?
En bevredigt dat? Of jaagt het je angst aan? Benauwd het je?
Remember lady's: het gaat snel, die tijd! Je leven!
------------------
Tot slot nog even dit: ik lees zulke aangrijpende persoonlijke verhalen van zulke bijzondere vrouwen dat ik, met alle liefde, op iedereen zou willen reageren. Ik voel soms dat ik tekort schiet, omdat ik op sommige wel reageer en anderen niet. Da's niet bewust, dat wil ik graag even zeggen, maar het lukt me gewoon niet om op iedereen te reageren.
Maar weet dat ik alle verhalen lees en in gedachten jullie allemaal een dikke knuffel wil geven. Jullie allemaal sterkte wens, in welke positie jullie ook zitten. En dat jullie stuk voor stuk kanjers zijn!
Zó, dat wilde ik nog even kwijt!
Liefs Reina *;
Bij het lezen van jouw verhaal daar kreeg ik een gevoel van een eenzame, miskende vrouw die zó ontzettend haar best deed om zich te focussen op de goeie elementen in een belabberde situatie. Maar ik las ook de hunkering naar leven: levensdrang, levenslust. En tussen de regels door bespeurde ik de sprankeling van een humorvolle, intelligente en integere meid, die niet tot haar recht komt.
Inmiddels heb ik meer van je gelezen en ik merk dat je niet voor niets je topic hier geplaatst hebt. De irritant zeurende twijfel en het verlammende dillema was kennelijk groot genoeg om je gevoel te uiten. Weliswaar op een anoniem forum, maar wellicht juist dáár.
De erkenning van je onvrede, frustaties en het groeiende bewustzijn dat deze situatie je opvreet en dood doet bloeden, blijkt maar weer een goeie aanzet te zijn om de waarheid rond je 'bestaan' eens echt onder ogen te durven zien en langzaam de oogkleppen af te nemen.
En met meer zicht, méér inzicht!
Ik wil je graag een compliment geven voor de wijze waarop jij je situatie in ogenschouw neemt en hoe je omgaat met het proces van bewustwording en losmaking. Hoe je de informatie en adviezen tot je neemt en je eigen maakt. Ben blij voor je hier een heleboel (ervarings-)wijze lotgenoten te treffen en dat de uitwisseling van ervaringen bij jou iets positiefs in werking heeft gezet.
Ook al is er waarschijnlijk nog een lange weg te gaan en zal je momenten gaan kennen waarin je het liefs op wilt geven, ik ben ervan overtuigd dat jij de keuze daadwerkelijk hebt gemaakt en die beslissing gestalte gaat geven.
Ik ben er ook van overtuigd dat het goedkomt met jou en je twee lieve meiden. Je komt op me over als een sterke vrouw met het hart op de goede plaats, die bovendien goed kan relativeren en een gezonde dosis zelfspot heeft. Dat zijn ingrediënten waar je op kan bouwen (en vertrouwen) Thirza!
Ook al reageer ik hier niet zo regelmatig, dit wilde ik je toch graag meegeven. Ik wens je alle kracht en moed die je nodig hebt meis! *;
-----------------
Bedacht me vanavond nog iets nav de vele verhalen van vrouwen die wel willen breken, maar blijven twijfelen of de stap niet durven wagen:
Gisteren schreef ik het al, maar nogmaals: het leven is kort en het is òm voordat je er erg in hebt.
De jaren verstrijken ('vlieden als een schaduw heen') en voor je het weet, is je kostbare tijd in rook opgegaan: je plannen, je idealen, je wensen...
En, hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt en hoe verder je geluk lijkt weg te drijven....buiten bereik.
Er is zo'n gezegde: 'vandaag is het begin van de rest van je leven'.
Wèl, hoe ziet die rest van je leven eruit? Hoe zie je het voor je?
Nog een jaar op deze manier...2 jaar...5 jaar, 10 of...altijd?
Is dàt wat je je wenste...vroeger, als meisje? Is dat wat je je vriendin, je dochter, je dierbaren zou toewensen?
Straks ben je oud (en ja...dat komt eraan ;) en waar sta je dan?
Sta je dan in vrijheid en respect voor jezelf en kun je terugkijken op een (weliswaar) roerig leven, máár mèt een cruciale beslissing die de beste van je leven was? Waarna je bent gaan groeien en ontwikkelen en dichtbij jezelf bent gekomen? En met een warm gevoel voor het geluk, de harmonie, de vriendschap en liefde die een prominente plaats heeft gekregen?
Of sta je nog steeds waar je nu staat?
En bevredigt dat? Of jaagt het je angst aan? Benauwd het je?
Remember lady's: het gaat snel, die tijd! Je leven!
------------------
Tot slot nog even dit: ik lees zulke aangrijpende persoonlijke verhalen van zulke bijzondere vrouwen dat ik, met alle liefde, op iedereen zou willen reageren. Ik voel soms dat ik tekort schiet, omdat ik op sommige wel reageer en anderen niet. Da's niet bewust, dat wil ik graag even zeggen, maar het lukt me gewoon niet om op iedereen te reageren.
Maar weet dat ik alle verhalen lees en in gedachten jullie allemaal een dikke knuffel wil geven. Jullie allemaal sterkte wens, in welke positie jullie ook zitten. En dat jullie stuk voor stuk kanjers zijn!
Zó, dat wilde ik nog even kwijt!
Liefs Reina *;
zaterdag 2 juni 2007 om 06:06
Ik lig al een tijdje na te denken en de woorden buitelen over elkaar heen. Geen idee of ik ze allemaal op een rijtje ga krijgen maar ik ga het proberen.
Nog even over gisteren en het willen 'redden' van onze lieve vrouwen.
Toen ik nog niet zo lang zelf inzicht had in mijn eigen verantwoordelijkheid binnen mijn ex relatie, kon ik het wel van de daken schreeuwen. Niemand hoefde ooit meer bij een man te blijven die niet goed voor ze was. Ik zou ze vertellen dat je weg kon gaan, hoe je dat kon doen en dat het allemaal zo meeviel als je eenmaal voor je eigen geluk had gekozen. Dat hield ik niet lang vol want de vrouwen die ik wilde redden, wilde helemaal niet door mij gered worden.
Eigen verantwoordelijkheid. Dat is waar het om gaat. Sinds ik begrijp dat werkelijk iedereen die blijft zitten op een plek die niet goed voor je is, daar dus zelf voor kiest en zelf verantwoordelijk is voor wat er wel of niet gebeurt in zo'n relatie, kan ik meer afstand nemen bij het hulp geven.
Ik calculeer keihard in dat de woorden en de tijd die ik spendeer om vragen te stellen, mee te veren, begrip te tonen, uitleg te geven e.d. niet resluteren in het weggaan bij een man die niet goed is voor de vrouw in kwestie.
Niet dat ik dat soms niet vreselijk moeilijk vind maar emotioneel probeer ik afstand te bewaren. Ik heb een mailadres in mijn profiel staan, voor diegenen die willen mailen buiten het forum om, ik heb weleens aangeboden te bellen met deze of gene, op het forum wil ik tijd steken in meedenken enzovoort maar ik hou er rekening mee dat er niets verandert of dat de vrouw die koos voor een zelfstandig leven, net zo hard weer terug gaat naar de man die haar leven tot een hel maakte.
Waarom?
Omdat ik zelf ook drie keer wegliep en terugging. Pas de vierde keer was het definitief en mensen om mij heen bleven tot een half jaar nadat ik weg was gegaan bang dat ik weer terug zou gaan naar mijn ex. Ze zijn bij me gebleven, die mensen, ik ben van mijn vrienden niemand kwijtgeraakt maar ze hebben zich de haren uit hun hoofd getrokken als ik wegging en met vuiiniszakken vol kleren voor de deur stond, hun logeerkamer betrok en twee weken later weer terugging naar de man voor wie ik zo bang was maar die niet zonder mij kon en een eind aan zijn leven dreigde te maken als ik niet terugkwam.
Huilend, brullend, zijn leed uitschreeuwend hing hij aan de telefoon, zat hij met me in restaurants, knielend, op straat om me te overtuigen van zijn liefde voor mij, de vrouw die hij een week daarvoor nog bedroog en vervolgens alle hoeken van de kamer liet zien als ik hem er mee confonteerde. Ik moest hem redden, hem verlossen, hem vergeven en hij zou álles doen om te zorgen dat ik weer van hem ging houden want hij hield zo van mij en kon niet zonder mij leven.
Nou, ik heb nieuws, het is nu zes jaar later en hij is er nog steeds hoor. Springlevend is 'ie en mij bleek hij helemaal niet zo nodig te hebben als van te voren geroepen. Sterker nog, hij redt het heel best zonder mij want er is één ding waar we (en daar bedoel ik mezelf ook mee) aan voorbij gaan; ook voor de man in kwestie is zo'n relatie op een gegeven moment een brij geworden. Die man ziet ook wel in dat het niet meer te redden is. Dat er niks goed te maken valt wat gewoon, simpelweg kapot is en stuk is. Dat het niet meer leuk wordt en zo fijn als in het begin want als je in dat stadium zit van redden en lappen en proberen en nieuw leven in blazen dan ben je alleen dáár druk mee en ieder foutje, ieder verkeerd woordje, ieder conflictje wordt meteen een probleem van wereldformaat. Daarbij kunnen mensen elkaar niet veranderen. Je kunt van iemand die nauwelijks invoelend vermogen heeft, geen knuffel en zorgman maken.
Gaat niet, nu niet, nooit niet.
Mensen in een relatie als die waar wij hier over schrijven zijn verslaafd aan elkaar, aan het drama van hun leven, aan pijn en teleurstelling. Ze weten niet beter meer, het is een soort drugs geworden, je wil niet met maar kunt niet zonder.
Ik heb geleerd het verschil te zien tussen een vrouw die echt weg wil, zoals Monique die bij 'moegestreden' schreef en Pom, die daar ook schreef en die ik al weer een paar jaar geleden hier op het forum ontmoette, en de vrouwen die niet zo ver zijn en misschien ook wel nooit zo ver zullen komen. Die blijven en hun leven lijden in plaats van leiden en zelf nauwelijks begrijpen dát ze blijven maar in hun hoofd proberen recht te praten wat krom is.
Vanzelf kom ik nu bij jou Vrouwtje Klets. Jij bent nu sterk zeg je en hebt het idee dat je zelf de touwtjes in handen hebt binnen de relatie met je man. Op dit punt ben je al vaker geweest de afgelopen maanden en iedere keer ben je weer verbaasd dat het niet zo loopt als jij gedacht had. Op de een of andere manier wil het er bij jou niet in dat de man die jij graag wil hebben, niet de man is met wie je nu samenleeft. Jij droomt een andere man en wil je huidige man tot die droomman maken, omdat het vroeger ooit leuk was maar dat was vroeger en dat is niet meer nu.
Hij is geen kikker die in een prins verandert als je hem maar lang genoeg op zijn bobbelige kopje kust. Hij is een complexe man die jij door en door zegt te kennen maar die jou nog steeds met stomheid kan slaan, als hij weer uit zijn slof schiet over whatever. Ik wil absoluut accepteren dat deze man de persoon is met wie jij de rest van je leven door wil brengen, ik kan alleen niet geloven dat je nog steeds verbaasd en teleurgesteld bent als hij weer terugvalt in zijn normale gedrag, na een wittebroodsperiode, die, zoals ik je al in een ander topic ooit voorspelde, steeds korter wordt.
Stop met je te verbazen. Wees niet teleurgesteld als je man gewoon weer boos boven gaat zitten of in jouw nieuwe huis gaat bepalen wanneer er gestofzuigd moet worden. Die man ís zo. Dat verander je niet, hoe graag je dat ook zou willen. Accepteer hem zoals hij is, dan krijg je misschien een beetje rust. Jij eist zo veel van hem en allemaal dingen die hij je niet kan geven want een lieve, zorgzame, geïnteresseerde, warme persoon zal hij nooit worden, ook al ga je honderd keer alleen wonen en een paar keer per week in therapie. Hij zal altijd een kind blijven wat veel aandacht nodig heeft, verongelijkt is als hij die aandacht niet krijgt, bozig doen als de zaken niet zo gaan als hij wil en dat zal niet minder worden maar alleen maar meer want als je je eigen verhaal terugleest van het afgelopen jaar, dan zul je zien dat de persiodes waarin het 'goed' (en dan zet ik bewust tussen aanhalingstekens) gaat steeds korter worden.
Jij bent nu sterk en ik hoop dat je sterk blijft. Zolang hij zwak is, ben jij sterk want zo werkt dat in een relatie zoals die van jou en mijn voormalige relatie. Het gaat om macht. Het is een gevecht. Het heeft nog maar weinig uit te staan met liefde, het gaat om wie er wint en degene met de meeste macht, die wint, op dat moment. maar de triomfen zijn kortstondig en dan komt de tegenpartij weer met een aanval, waardoor de voormalige winnaar weer in zak en as zit en zich afvraagt waarom zij toch zoveel pijn heeft en waarom het niet anders kan.
Omdat jij eerst stuk moet. Daarom. Omdat een van jullie beiden de handdoek in de ring moet gooien en zo te zien en door anderen al heel helder opgemerkt (Lemmy, jij zei dat volgens mij) zou het een grote opluchting zijn als jouw man er een punt achter zou zetten want jij, lieve VK, kan dat niet. Je zou je kind verstoten en dat kun je eenvoudigweg niet. Wat ik trouwens begrijp. Mijn ex moest mij voor een voldongen feit zetten (hij had uiteindelijk, na vele scharrels, een nieuwe vriendin) voor ik echt een punt achter die relatie kon zetten en alleen nog maar omdat zíj in míjn huis ging wonen!
Ik ben degene die heeft gezegd dat het definitief voorbij was, daar was ik lang heel trots op maar feitelijk was hij het die gewoon voor mij besliste door verliefd te worden op een ander, met wie hij nu getrouwd is.
Je kunt zo lang vechten als jij wilt VK, het is jóuw leven en jóuw tijd die je investeert. Als je vraagt of je nu echt blind bent of dingen niet ziet dan zeg ik nee, je bent niet blind want je ziet het gewoon. Je beschrijft hier bijna dagelijks hoe jouw leven er uit ziet, dus je kunt het zelf ook teruglezen, je schrijft het op, dus je weet wat er speelt en dat jij en je man de hoofdrol hebben in jullie levenssoap. Je bent op de een of andere manier blij met je leven en je relatie, al is dat voor een ander moeilijk te begrijpen.
Willen, dát is meer een issue.
Je wíl niet zien dat er geen eer te behalen is aan je relatie en je wil die laatste meters niet gaan en vrij zijn maar je wil redden en vasthouden, ook al is de strohalm waar je je aan vasthoudt nog zo kort.
Hoe ik ook met je meeleef, ik accepteer dat jij niet anders kunt dan doen wat jij wil.
Nog even over gisteren en het willen 'redden' van onze lieve vrouwen.
Toen ik nog niet zo lang zelf inzicht had in mijn eigen verantwoordelijkheid binnen mijn ex relatie, kon ik het wel van de daken schreeuwen. Niemand hoefde ooit meer bij een man te blijven die niet goed voor ze was. Ik zou ze vertellen dat je weg kon gaan, hoe je dat kon doen en dat het allemaal zo meeviel als je eenmaal voor je eigen geluk had gekozen. Dat hield ik niet lang vol want de vrouwen die ik wilde redden, wilde helemaal niet door mij gered worden.
Eigen verantwoordelijkheid. Dat is waar het om gaat. Sinds ik begrijp dat werkelijk iedereen die blijft zitten op een plek die niet goed voor je is, daar dus zelf voor kiest en zelf verantwoordelijk is voor wat er wel of niet gebeurt in zo'n relatie, kan ik meer afstand nemen bij het hulp geven.
Ik calculeer keihard in dat de woorden en de tijd die ik spendeer om vragen te stellen, mee te veren, begrip te tonen, uitleg te geven e.d. niet resluteren in het weggaan bij een man die niet goed is voor de vrouw in kwestie.
Niet dat ik dat soms niet vreselijk moeilijk vind maar emotioneel probeer ik afstand te bewaren. Ik heb een mailadres in mijn profiel staan, voor diegenen die willen mailen buiten het forum om, ik heb weleens aangeboden te bellen met deze of gene, op het forum wil ik tijd steken in meedenken enzovoort maar ik hou er rekening mee dat er niets verandert of dat de vrouw die koos voor een zelfstandig leven, net zo hard weer terug gaat naar de man die haar leven tot een hel maakte.
Waarom?
Omdat ik zelf ook drie keer wegliep en terugging. Pas de vierde keer was het definitief en mensen om mij heen bleven tot een half jaar nadat ik weg was gegaan bang dat ik weer terug zou gaan naar mijn ex. Ze zijn bij me gebleven, die mensen, ik ben van mijn vrienden niemand kwijtgeraakt maar ze hebben zich de haren uit hun hoofd getrokken als ik wegging en met vuiiniszakken vol kleren voor de deur stond, hun logeerkamer betrok en twee weken later weer terugging naar de man voor wie ik zo bang was maar die niet zonder mij kon en een eind aan zijn leven dreigde te maken als ik niet terugkwam.
Huilend, brullend, zijn leed uitschreeuwend hing hij aan de telefoon, zat hij met me in restaurants, knielend, op straat om me te overtuigen van zijn liefde voor mij, de vrouw die hij een week daarvoor nog bedroog en vervolgens alle hoeken van de kamer liet zien als ik hem er mee confonteerde. Ik moest hem redden, hem verlossen, hem vergeven en hij zou álles doen om te zorgen dat ik weer van hem ging houden want hij hield zo van mij en kon niet zonder mij leven.
Nou, ik heb nieuws, het is nu zes jaar later en hij is er nog steeds hoor. Springlevend is 'ie en mij bleek hij helemaal niet zo nodig te hebben als van te voren geroepen. Sterker nog, hij redt het heel best zonder mij want er is één ding waar we (en daar bedoel ik mezelf ook mee) aan voorbij gaan; ook voor de man in kwestie is zo'n relatie op een gegeven moment een brij geworden. Die man ziet ook wel in dat het niet meer te redden is. Dat er niks goed te maken valt wat gewoon, simpelweg kapot is en stuk is. Dat het niet meer leuk wordt en zo fijn als in het begin want als je in dat stadium zit van redden en lappen en proberen en nieuw leven in blazen dan ben je alleen dáár druk mee en ieder foutje, ieder verkeerd woordje, ieder conflictje wordt meteen een probleem van wereldformaat. Daarbij kunnen mensen elkaar niet veranderen. Je kunt van iemand die nauwelijks invoelend vermogen heeft, geen knuffel en zorgman maken.
Gaat niet, nu niet, nooit niet.
Mensen in een relatie als die waar wij hier over schrijven zijn verslaafd aan elkaar, aan het drama van hun leven, aan pijn en teleurstelling. Ze weten niet beter meer, het is een soort drugs geworden, je wil niet met maar kunt niet zonder.
Ik heb geleerd het verschil te zien tussen een vrouw die echt weg wil, zoals Monique die bij 'moegestreden' schreef en Pom, die daar ook schreef en die ik al weer een paar jaar geleden hier op het forum ontmoette, en de vrouwen die niet zo ver zijn en misschien ook wel nooit zo ver zullen komen. Die blijven en hun leven lijden in plaats van leiden en zelf nauwelijks begrijpen dát ze blijven maar in hun hoofd proberen recht te praten wat krom is.
Vanzelf kom ik nu bij jou Vrouwtje Klets. Jij bent nu sterk zeg je en hebt het idee dat je zelf de touwtjes in handen hebt binnen de relatie met je man. Op dit punt ben je al vaker geweest de afgelopen maanden en iedere keer ben je weer verbaasd dat het niet zo loopt als jij gedacht had. Op de een of andere manier wil het er bij jou niet in dat de man die jij graag wil hebben, niet de man is met wie je nu samenleeft. Jij droomt een andere man en wil je huidige man tot die droomman maken, omdat het vroeger ooit leuk was maar dat was vroeger en dat is niet meer nu.
Hij is geen kikker die in een prins verandert als je hem maar lang genoeg op zijn bobbelige kopje kust. Hij is een complexe man die jij door en door zegt te kennen maar die jou nog steeds met stomheid kan slaan, als hij weer uit zijn slof schiet over whatever. Ik wil absoluut accepteren dat deze man de persoon is met wie jij de rest van je leven door wil brengen, ik kan alleen niet geloven dat je nog steeds verbaasd en teleurgesteld bent als hij weer terugvalt in zijn normale gedrag, na een wittebroodsperiode, die, zoals ik je al in een ander topic ooit voorspelde, steeds korter wordt.
Stop met je te verbazen. Wees niet teleurgesteld als je man gewoon weer boos boven gaat zitten of in jouw nieuwe huis gaat bepalen wanneer er gestofzuigd moet worden. Die man ís zo. Dat verander je niet, hoe graag je dat ook zou willen. Accepteer hem zoals hij is, dan krijg je misschien een beetje rust. Jij eist zo veel van hem en allemaal dingen die hij je niet kan geven want een lieve, zorgzame, geïnteresseerde, warme persoon zal hij nooit worden, ook al ga je honderd keer alleen wonen en een paar keer per week in therapie. Hij zal altijd een kind blijven wat veel aandacht nodig heeft, verongelijkt is als hij die aandacht niet krijgt, bozig doen als de zaken niet zo gaan als hij wil en dat zal niet minder worden maar alleen maar meer want als je je eigen verhaal terugleest van het afgelopen jaar, dan zul je zien dat de persiodes waarin het 'goed' (en dan zet ik bewust tussen aanhalingstekens) gaat steeds korter worden.
Jij bent nu sterk en ik hoop dat je sterk blijft. Zolang hij zwak is, ben jij sterk want zo werkt dat in een relatie zoals die van jou en mijn voormalige relatie. Het gaat om macht. Het is een gevecht. Het heeft nog maar weinig uit te staan met liefde, het gaat om wie er wint en degene met de meeste macht, die wint, op dat moment. maar de triomfen zijn kortstondig en dan komt de tegenpartij weer met een aanval, waardoor de voormalige winnaar weer in zak en as zit en zich afvraagt waarom zij toch zoveel pijn heeft en waarom het niet anders kan.
Omdat jij eerst stuk moet. Daarom. Omdat een van jullie beiden de handdoek in de ring moet gooien en zo te zien en door anderen al heel helder opgemerkt (Lemmy, jij zei dat volgens mij) zou het een grote opluchting zijn als jouw man er een punt achter zou zetten want jij, lieve VK, kan dat niet. Je zou je kind verstoten en dat kun je eenvoudigweg niet. Wat ik trouwens begrijp. Mijn ex moest mij voor een voldongen feit zetten (hij had uiteindelijk, na vele scharrels, een nieuwe vriendin) voor ik echt een punt achter die relatie kon zetten en alleen nog maar omdat zíj in míjn huis ging wonen!
Ik ben degene die heeft gezegd dat het definitief voorbij was, daar was ik lang heel trots op maar feitelijk was hij het die gewoon voor mij besliste door verliefd te worden op een ander, met wie hij nu getrouwd is.
Je kunt zo lang vechten als jij wilt VK, het is jóuw leven en jóuw tijd die je investeert. Als je vraagt of je nu echt blind bent of dingen niet ziet dan zeg ik nee, je bent niet blind want je ziet het gewoon. Je beschrijft hier bijna dagelijks hoe jouw leven er uit ziet, dus je kunt het zelf ook teruglezen, je schrijft het op, dus je weet wat er speelt en dat jij en je man de hoofdrol hebben in jullie levenssoap. Je bent op de een of andere manier blij met je leven en je relatie, al is dat voor een ander moeilijk te begrijpen.
Willen, dát is meer een issue.
Je wíl niet zien dat er geen eer te behalen is aan je relatie en je wil die laatste meters niet gaan en vrij zijn maar je wil redden en vasthouden, ook al is de strohalm waar je je aan vasthoudt nog zo kort.
Hoe ik ook met je meeleef, ik accepteer dat jij niet anders kunt dan doen wat jij wil.
zaterdag 2 juni 2007 om 08:34
Leo, iedere keer weer ben ik verbaasd met hoeveel inlevingsvermogen en inzicht jij in staat bent om wat er speelt in dit soort relaties te verwoorden.
Toen ik het verhaal van VK las, dacht ik ook: ze denkt dat ze de touwtjes in handen heeft maar in werkelijkheid gaat ze straks hem toch weer zijn zin geven. Eerst in kleine dingen maar dan gaat het er weer in sluipen. Zij gaat voor de lieve vrede toch maar weer toegeven. Ik snap ook best dat de definitieve streep moeilijk te zetten is, maar heb er persoonlijk geen enkel vertrouwen dat haar a.s. ex een leuke man gaat worden. Zoals Leo ook al zei: het is geen leuke man en dat wordt het ook niet.
Niettemin VK ik wens je heel veel sterkte, wat je ook beslist *;
Toen ik het verhaal van VK las, dacht ik ook: ze denkt dat ze de touwtjes in handen heeft maar in werkelijkheid gaat ze straks hem toch weer zijn zin geven. Eerst in kleine dingen maar dan gaat het er weer in sluipen. Zij gaat voor de lieve vrede toch maar weer toegeven. Ik snap ook best dat de definitieve streep moeilijk te zetten is, maar heb er persoonlijk geen enkel vertrouwen dat haar a.s. ex een leuke man gaat worden. Zoals Leo ook al zei: het is geen leuke man en dat wordt het ook niet.
Niettemin VK ik wens je heel veel sterkte, wat je ook beslist *;
zaterdag 2 juni 2007 om 11:10
Lieve Eleonora
In wat je hier schrijft herken ik mezelf heel goed.
Het is gestopt, het schreeuwen, het slaan, die eeuwige strijd tussen hem en mij.
En ik wil dat het bij anderen ook stopt...
Zo voel ik me.
Wij waren met elkaar verbonden, op een manier die we zelf in stand hielden. Ik hield van hem, hij van mij. Maar we maakten elkaar kapot, reageerden zo heftig op elkaar.
Mijn ex belde me ook huilend op, zocht me op, smeekte, schreeuwde, dreigde met van alles om mij er maar van te overtuigen dat we niet zonder elkaar konden.
Of hij liet me niet eens de deur uitgaan. Eerst op een rustige manier, en als dat niet werkte op een harde manier. Ik heb met hem gevochten om naar buiten te komen, en als ik dan eenmaal de straat uitgerend was, wist ik niet waar ik heen moest.
Kwam terug, uit mezelf. Of werd opgehaald, door hem.
Stond later met die vuilniszak kleren zelf weer op de stoep, of kwam hem 'redden' omdat hij er anders een eind aan zou maken.
Hoe dan ook, we kwamen weer samen.
En je wereld wordt steeds kleiner. Na elke gebeurtenis, na elke keer dat het escaleerde. Ik raakte nog meer van mij kwijt, er was nog minder ruimte om je in te bewegen. Ik wilde nog harder mijn best doen, was nog banger voor de gevolgen.
En op het laatst was ik zo somber, het kon me allemaal niets meer schelen. Ik voelde het niet eens meer.
Er was niets meer buiten wat ik had met hem. Ik was niemand meer.
Op een of andere manier is het toen gestopt. ik begrijp het nog steeds niet.
Zat zwanger en wel in een heel andere omgeving, maanden in strijd met die gevoelens voor hem.
En weet je, ik houd nog steeds van hem. Maar ik weet dat het niet kan en mag en dat ik mijn kind moet beschermen. Maar ik kan geen afstand doen van die man. Zoals ik hem zag.
En hij is heel anders, ik zie nu hoe hij deed, hoe hij me haatte, maar hoe hij niet zonder me kon.
En ik krijg helemaal de rillingen als ik jullie verhalen lees. Zou willen dat ik haar, die ik was op het eind van de relatie toen ik het opgegeven...kon bereiken.
Omdat het zo weing heeft gescheeld, omdat het op een of andere manier is gelukt om weg te gaan.
Maar ik was bijna gebleven, en ik lees hier precies hoe dat was gegaan, hoe dat ging bij ons.
Daarom kan ik niet stoppen met schrijven, naast dat ik er zelf zo veel aan heb om alles te lezen.
Ik maak me zorgen om Besluitloos en CharlieJo.
Eleonora,
ik denk dat ik vooral ook nu graag wil zeggen, dat al die met zorg geschreven berichten hier ook net zo zorgvuldig worden gelezen.
*;
In wat je hier schrijft herken ik mezelf heel goed.
Het is gestopt, het schreeuwen, het slaan, die eeuwige strijd tussen hem en mij.
En ik wil dat het bij anderen ook stopt...
Zo voel ik me.
Wij waren met elkaar verbonden, op een manier die we zelf in stand hielden. Ik hield van hem, hij van mij. Maar we maakten elkaar kapot, reageerden zo heftig op elkaar.
Mijn ex belde me ook huilend op, zocht me op, smeekte, schreeuwde, dreigde met van alles om mij er maar van te overtuigen dat we niet zonder elkaar konden.
Of hij liet me niet eens de deur uitgaan. Eerst op een rustige manier, en als dat niet werkte op een harde manier. Ik heb met hem gevochten om naar buiten te komen, en als ik dan eenmaal de straat uitgerend was, wist ik niet waar ik heen moest.
Kwam terug, uit mezelf. Of werd opgehaald, door hem.
Stond later met die vuilniszak kleren zelf weer op de stoep, of kwam hem 'redden' omdat hij er anders een eind aan zou maken.
Hoe dan ook, we kwamen weer samen.
En je wereld wordt steeds kleiner. Na elke gebeurtenis, na elke keer dat het escaleerde. Ik raakte nog meer van mij kwijt, er was nog minder ruimte om je in te bewegen. Ik wilde nog harder mijn best doen, was nog banger voor de gevolgen.
En op het laatst was ik zo somber, het kon me allemaal niets meer schelen. Ik voelde het niet eens meer.
Er was niets meer buiten wat ik had met hem. Ik was niemand meer.
Op een of andere manier is het toen gestopt. ik begrijp het nog steeds niet.
Zat zwanger en wel in een heel andere omgeving, maanden in strijd met die gevoelens voor hem.
En weet je, ik houd nog steeds van hem. Maar ik weet dat het niet kan en mag en dat ik mijn kind moet beschermen. Maar ik kan geen afstand doen van die man. Zoals ik hem zag.
En hij is heel anders, ik zie nu hoe hij deed, hoe hij me haatte, maar hoe hij niet zonder me kon.
En ik krijg helemaal de rillingen als ik jullie verhalen lees. Zou willen dat ik haar, die ik was op het eind van de relatie toen ik het opgegeven...kon bereiken.
Omdat het zo weing heeft gescheeld, omdat het op een of andere manier is gelukt om weg te gaan.
Maar ik was bijna gebleven, en ik lees hier precies hoe dat was gegaan, hoe dat ging bij ons.
Daarom kan ik niet stoppen met schrijven, naast dat ik er zelf zo veel aan heb om alles te lezen.
Ik maak me zorgen om Besluitloos en CharlieJo.
Eleonora,
ik denk dat ik vooral ook nu graag wil zeggen, dat al die met zorg geschreven berichten hier ook net zo zorgvuldig worden gelezen.
*;
zaterdag 2 juni 2007 om 11:55
Toen ik mijn ex leerde kennen en daarom bij mijn toenmalige partner weg ging (10 weken na ons huwelijk!) stond natuurlijk de hele familie op stelten. Daar kwam nog bij dat zij mijn ex niet mochten, zij eerder dingen van hem zagen die niet klopten dan ik. Maar ik ging daar altijd tegenin: ze zagen het verkeerd, ze kenden hem niet goed, hij was wél goed voor mij.
Het eerste jaar is hij, na de kennismaking in mijn huis, niet meer bij mijn ouders over de vloer geweest. Ze waren zó boos omdat ik een lieve man in de steek had gelaten en mij direct helemaal had verloren in een nieuwe relatie. En dan ook nog met zó iemand!
Toen ik zwanger was, bijna een jaar na het begin van onze relatie, zijn mijn ouders (dacht ik toen) 'bijgedraaid' en waren we wel sámen welkom. Mijn ouders deden dit, achteraf, omdat ze bang waren dat ze mij en hun kleinkind nooit meer zouden zien. Op dat moment dacht ik alleen maar: zie je wel! Het komt goed!
Tijdens de zwangerschap zijn we verhuisd omdat ik het huis van mij en mijn vorige partner te koop had gezet en we vervolgens een huis gehuurd hadden. Ik heb alles alleen moeten doen met mijn zwangere buik en was daar erg boos/verdrietig/teleurgesteld over. Hij had het nou eenmaal te druk met zijn werk/hobby's/vrienden etc dus geen tijd om te klussen en te verhuizen. En ik was toch thuis? Dan kon ik dat ook wel doen! Het was te zwaar voor mij alleen...
Maar ja, aankloppen bij mijn familie kon ik niet want dan moest ik toegeven dat hij toch niet zo leuk en goed voor mij was. Dat zou namelijk betekenen dat zij gelijk hadden gekregen en ik gefaald had....
Direct na de bevalling stond ik er ook alleen voor. Een vriendin van mij vertelde later dat ik nog op het kraambed lag en hem vroeg om de baby te verschonen, zodat ik de baby kon voeden. Ex kon alleen maar zeggen dat hij eerst nog even wilde roken en dat hij het daarna zou doen. Terwijl baby al aan het morrelen was omdat hij honger had! Dit waren geen op-zichzelf-staande-gebeurtenissen, hij vertikte het gewoon om ook wat te doen....
Ook qua huishouden stond ik er alleen voor. Financien: mijn pakkie an. Ook in de perioden dat hij 'ziek' thuis was (hij had een whiplash maar kon wel onder motorkappen hangen en hele motorblokken verwisselen, maar licht werk bij zijn baas weigerde hij!) en later zijn contract niet verlengd werd (omdat zijn inzet niet hoog genoeg was en hij teveel ziektedagen had) deed hij niks, nakkes, nada, noppes. Spelletjes achter de playstation, dát was belangrijk!
Toen de baby enige maanden oud was werd ik door zijn familie bedreigd met de dood. Dit was heel heftig. Wat er is gebeurd weet ik nog niet, maar ze hadden het idee dat ik hém had afgepakt en dat ik hém gebruikte voor de financiele middelen (hoe hoog mijn inkomen was, dat dat drie keer zo hoog was als het zijne, vergaten ze voor de grap maar even).
Mijn familie durfde ik weinig te zeggen, al helemaal niet om hulp te vragen, want ook dan zouden ze er achter komen dat ze gelijk zouden hebben, dat ik faalde...
Politie erbij, huisartsenverklaringen, urgentie gekregen, verhuisd naar 45 km verderop. Zogezegd (naar de omgeving toe) omdat ik dan dichter bij mijn werk woonde en ook bij mijn familie in de buurt.
Wéér kon ik, naast mijn werk, het nieuwe huis opknappen, de verhuizing regelen. Natúúrlijk was hij er wel als er andere mensen kwamen kijken en was hij dan óók aan het helpen, maar voor de rest kon ik het mooi allemaal zelf doen. Ik werkte destijds veel nachten en had overdag genoeg tijd toch? (dat ik dan moest slapen om mijzelf voor te bereiden op een nieuwe nachtdienst snapte hij niet).
Ik zat er doorheen en raakte overspannen. Natúúrlijk kwam dat door mijn drukke baan, niet door mijn relatie en de stress eromheen. Het kwam wel mooi uit dat ik nu thuis was, dan kon ik het huis afmaken want hij moest werken toch?
En wéér durfde ik niet om hulp te vragen, ik kon toch niet laten zien dat ik faalde?
Toen kreeg ik rugklachten, die resulteerden in ernstig rugletsel. In 2003 ben ik twee keer geopereerd en als ik dan thuis kwam was hij een dag vrij, maar daarna moest ik mijzelf redden. En het huishouden kon ik makkelijk doen volgens hem; ik had er de hele dag de tijd voor en wat ik niet staand kon dat moest ik maar zittend doen. Ongelofelijk....
Gelukkig had ik inmiddels een vriendin die bij mij aan de overkant woonde. Ik hoefde haar niets uit te leggen. Zij was alleen en hielp graag (bijvoorbeeld met koken) en at dan vaak ook mee. Het behoeft geen uitleg dat mijn ex haar niet zo mocht: zij doorzag hem en dat voelde hij hij natuurlijk.
Dat ik vaak aan het middelen was tussen mijn zoon en mijn ex zal ook geen nadere uitleg behoeven.
Nu ik terugkijk op de relatie kan ik niet begrijpen dat ik zolang in die relatie ben blijven hangen. Aan de andere kant: financieel was het een ramp (dus hoe zou ik eruit komen?), mijn gezondheid (rug) was slecht, hoe had ik het alleen kunnen redden? Dat waren niet alleen mijn eigen gedachten maar ook wat hij mij regelmatig inpeperde. Dan was dat dus de waarheid toch?
Het gebeurt steeds vaker dat ik mij dingen herinner die gebeurd zijn in die periode. Losse flarden. Aangewakkeerd door de manier waarop zijn huidige vriendin nu over hem praat (hoe zij hem goedpraat zeg maar). Door de relatie waarin ik nu met mijn man sta (doordat het zo 180 graden anders is dan de vorige relatie en ik mij daar vaak over verbaas, hoe makkelijk dingen kunnen zijn!), en ook door dingen die hier op het forum worden verteld....
Toen ik er middenin zat leek het soms allemaal wel mee te vallen, achteraf heb ik gewoon zeven jaar van mijn leven verspeeld (maar er wel van geleerd!). Dingen die ik van huis uit nooit meegemaakt had heb ik meegemaakt: bedreigingen met de dood, mishandelingen, financiele rampen, parnter met drugsgebruik (ook al was het 'alleen maar' wiet), prostitutie, etc. etc. Ik denk dat ik er sterker van geworden ben, ook al weet ik dat het nog wel een lange tijd zal duren voor ik alles een definitieve plek heb gegeven....
Ik hoop dat jullie een fijn weekend hebben,
Liefs, Carrrie.
Het eerste jaar is hij, na de kennismaking in mijn huis, niet meer bij mijn ouders over de vloer geweest. Ze waren zó boos omdat ik een lieve man in de steek had gelaten en mij direct helemaal had verloren in een nieuwe relatie. En dan ook nog met zó iemand!
Toen ik zwanger was, bijna een jaar na het begin van onze relatie, zijn mijn ouders (dacht ik toen) 'bijgedraaid' en waren we wel sámen welkom. Mijn ouders deden dit, achteraf, omdat ze bang waren dat ze mij en hun kleinkind nooit meer zouden zien. Op dat moment dacht ik alleen maar: zie je wel! Het komt goed!
Tijdens de zwangerschap zijn we verhuisd omdat ik het huis van mij en mijn vorige partner te koop had gezet en we vervolgens een huis gehuurd hadden. Ik heb alles alleen moeten doen met mijn zwangere buik en was daar erg boos/verdrietig/teleurgesteld over. Hij had het nou eenmaal te druk met zijn werk/hobby's/vrienden etc dus geen tijd om te klussen en te verhuizen. En ik was toch thuis? Dan kon ik dat ook wel doen! Het was te zwaar voor mij alleen...
Maar ja, aankloppen bij mijn familie kon ik niet want dan moest ik toegeven dat hij toch niet zo leuk en goed voor mij was. Dat zou namelijk betekenen dat zij gelijk hadden gekregen en ik gefaald had....
Direct na de bevalling stond ik er ook alleen voor. Een vriendin van mij vertelde later dat ik nog op het kraambed lag en hem vroeg om de baby te verschonen, zodat ik de baby kon voeden. Ex kon alleen maar zeggen dat hij eerst nog even wilde roken en dat hij het daarna zou doen. Terwijl baby al aan het morrelen was omdat hij honger had! Dit waren geen op-zichzelf-staande-gebeurtenissen, hij vertikte het gewoon om ook wat te doen....
Ook qua huishouden stond ik er alleen voor. Financien: mijn pakkie an. Ook in de perioden dat hij 'ziek' thuis was (hij had een whiplash maar kon wel onder motorkappen hangen en hele motorblokken verwisselen, maar licht werk bij zijn baas weigerde hij!) en later zijn contract niet verlengd werd (omdat zijn inzet niet hoog genoeg was en hij teveel ziektedagen had) deed hij niks, nakkes, nada, noppes. Spelletjes achter de playstation, dát was belangrijk!
Toen de baby enige maanden oud was werd ik door zijn familie bedreigd met de dood. Dit was heel heftig. Wat er is gebeurd weet ik nog niet, maar ze hadden het idee dat ik hém had afgepakt en dat ik hém gebruikte voor de financiele middelen (hoe hoog mijn inkomen was, dat dat drie keer zo hoog was als het zijne, vergaten ze voor de grap maar even).
Mijn familie durfde ik weinig te zeggen, al helemaal niet om hulp te vragen, want ook dan zouden ze er achter komen dat ze gelijk zouden hebben, dat ik faalde...
Politie erbij, huisartsenverklaringen, urgentie gekregen, verhuisd naar 45 km verderop. Zogezegd (naar de omgeving toe) omdat ik dan dichter bij mijn werk woonde en ook bij mijn familie in de buurt.
Wéér kon ik, naast mijn werk, het nieuwe huis opknappen, de verhuizing regelen. Natúúrlijk was hij er wel als er andere mensen kwamen kijken en was hij dan óók aan het helpen, maar voor de rest kon ik het mooi allemaal zelf doen. Ik werkte destijds veel nachten en had overdag genoeg tijd toch? (dat ik dan moest slapen om mijzelf voor te bereiden op een nieuwe nachtdienst snapte hij niet).
Ik zat er doorheen en raakte overspannen. Natúúrlijk kwam dat door mijn drukke baan, niet door mijn relatie en de stress eromheen. Het kwam wel mooi uit dat ik nu thuis was, dan kon ik het huis afmaken want hij moest werken toch?
En wéér durfde ik niet om hulp te vragen, ik kon toch niet laten zien dat ik faalde?
Toen kreeg ik rugklachten, die resulteerden in ernstig rugletsel. In 2003 ben ik twee keer geopereerd en als ik dan thuis kwam was hij een dag vrij, maar daarna moest ik mijzelf redden. En het huishouden kon ik makkelijk doen volgens hem; ik had er de hele dag de tijd voor en wat ik niet staand kon dat moest ik maar zittend doen. Ongelofelijk....
Gelukkig had ik inmiddels een vriendin die bij mij aan de overkant woonde. Ik hoefde haar niets uit te leggen. Zij was alleen en hielp graag (bijvoorbeeld met koken) en at dan vaak ook mee. Het behoeft geen uitleg dat mijn ex haar niet zo mocht: zij doorzag hem en dat voelde hij hij natuurlijk.
Dat ik vaak aan het middelen was tussen mijn zoon en mijn ex zal ook geen nadere uitleg behoeven.
Nu ik terugkijk op de relatie kan ik niet begrijpen dat ik zolang in die relatie ben blijven hangen. Aan de andere kant: financieel was het een ramp (dus hoe zou ik eruit komen?), mijn gezondheid (rug) was slecht, hoe had ik het alleen kunnen redden? Dat waren niet alleen mijn eigen gedachten maar ook wat hij mij regelmatig inpeperde. Dan was dat dus de waarheid toch?
Het gebeurt steeds vaker dat ik mij dingen herinner die gebeurd zijn in die periode. Losse flarden. Aangewakkeerd door de manier waarop zijn huidige vriendin nu over hem praat (hoe zij hem goedpraat zeg maar). Door de relatie waarin ik nu met mijn man sta (doordat het zo 180 graden anders is dan de vorige relatie en ik mij daar vaak over verbaas, hoe makkelijk dingen kunnen zijn!), en ook door dingen die hier op het forum worden verteld....
Toen ik er middenin zat leek het soms allemaal wel mee te vallen, achteraf heb ik gewoon zeven jaar van mijn leven verspeeld (maar er wel van geleerd!). Dingen die ik van huis uit nooit meegemaakt had heb ik meegemaakt: bedreigingen met de dood, mishandelingen, financiele rampen, parnter met drugsgebruik (ook al was het 'alleen maar' wiet), prostitutie, etc. etc. Ik denk dat ik er sterker van geworden ben, ook al weet ik dat het nog wel een lange tijd zal duren voor ik alles een definitieve plek heb gegeven....
Ik hoop dat jullie een fijn weekend hebben,
Liefs, Carrrie.
zaterdag 2 juni 2007 om 15:03
hallo,
allereerst allemaal een fijn weekend met veel zon! Is ook veel waard, genieten van de kleine dingen. Carrie, wat een verhaal, heftig! Vrouwtje klets...je komt er wel, telkens ga je steeds meer van jezelf terug vinden. Je moet steeds ergens overheen stappen, en elke keer dat je je ex weer iets hebt verteld over hoe jij het wilt, is dat steeds weer een stapje meer bij jezelf thuiskomen. Knuffel van mij, ik vind je dapper! Zeker hoe je hier alles durft op te schrijven en vooral ook je eigen zwakheden erkent! Iseo...nogmaals, je bent van goud voor dit forum. Eleonora,..zo confronterend jouw berichten, maar zo waar! echt iets om over na te denken. Mamazelle, ik heb het al eerder is in een forum neergezet, ook jij hebt rake woorden, die me raken, waardoor ik ga nadenken. Thirza....Je bent een kanjer...volhouden meid. Alle anderen die ik ben vergeten, dank jullie wel voor de antwoorden. Elk antwoord hier kan je wel iets uithalen waardoor je meer gaat nadenken, waardoor er steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats gaan vallen.
Iseo, even een paar reacties op jouw bericht hier op het forum aan mij gericht. Het is rustig nu, inderdaad...maar toch voel ik me niet helemaal op mijn gemak. Ik merk dat ik me toch vaak vrolijker voor doe als dat ik ben, of ik ben juist heel stil en teruggetrokken. Als hij vraagt of er iets is, zeg ik , nee hoor, alles is goed met me. Hij doet zijn best, ik kan niet anders zeggen, maar ik voel soms zijn woede, zijn ongeduld in hem opborrelen, die hij niet uit.Ik merk dat hij niet helemaal zichzelf is. Ik merk het aan kleine dingen, waar hij normaal genomen wel iets van zou zeggen en nu niet meer. In het begin viel me dat niet zo op, nu gaat het me wel opvallen, omdat ik dan denk..hee...hij heeft hier nog helemaal niets van gezegd. Zo merk ik ook dat ik nu voor het eerst meer kan zeggen als er onenigheid is, of als ik het ergens niet mee eens is, dat kon eerst echt niet. Dus hij toont zijn goede wil en met die dingen zal hij misschien ook daadwerkelijk veranderd zijn, maar ik weet zeker dat er nog een woede in hem schuilt die er eens weer uit moet. Ook merk ik dat aan het gedrag van de hond als hij eigenlijk boos is of ongeduldig maar totaal niet laat merken. De hond voelt dat aan. Zij komt niet naar hem toe, wanneer hij haar roept. Als hij haar uit wilt laten komt ze ook niet, of ze kruipt naar hem toe, met staart tussen de benen en kop omlaag. Dan zegt hij tegen me, ik snap het niet, ik heb niks gedaan, maar ik weet dan dat hij niet helemaal de vriendelijke man is die hij zich dan voordoet.En wie zegt dat hij ze niks doet? Ik ben er niet altijd bij, ben ook wel is werken. En ik weet dat hij dat onderdanige gedrag niet uit kan staan bij de hond. Hij trekt dan haar kop omhoog via de halsband, want ze moet dan niet zo dom doen... Zelfs als hij dan buiten loopt met haar, durft ze niet normaal te lopen.
Ik vergelijk mijn man nu met een vulkaan...het binnenste slaapt nu, of sluimert, maar gaat vanzelf weer sissen en komt weer tot een uitbarsting..de vraag is alleen wanneer?
De vraag van jou of ik hem als we uit elkaar zouden zijn in mijn vriendenkring zou dulden, kan ik heel kort over zijn NEE! Dat zei ik gisteren ook hardop toen ik jouw reactie zat te lezen.
Trouwens, hij heeft een hekel aan het woord vriendschap, of maatje in een relatie, volgens hem kan dat helemaal niet. In een relatie ben jeniet elkaars maatje. Mij lijkt dat juist heerlijk, iemand waar je verliefd op bent die je ook als maatje kan beschouwen.
Ik heb ook nog niet zo lang geleden gedacht, van hee...ik ben niet meer bang van hem. Ik durf nu alles tegen hem te zeggen.... Mis dus, ben het voor mezelf is eerlijk nagegaan.Ik durf inderdaad wel meer te zeggen, maar het feit dat ik toch nog vaak denk, kan ik dit tegen hem zeggen, of zal ik het zo zeggen, of als ik over mijn gevoelens wil praten, mijn argwaan naar hem toe, dat ik dan toch het juiste moment afwacht zegt toch wel veel. Ook ga ik af en toe toch maar even naast hem zitten of raak hem even aan om de stemming maar goed te houden. Zodat hij ten eerste geen vragen gaat stellen en ten tweede weet ik dat hij dan beter gehumeurd is. OOk de sex is minimaal, maar toch denk ik als we een paar dagen geen sex hebben gehad, zo van, nu moet het maar want anders gaat er gezeik komen.
Thirza, je zegt in je bericht dat je je bent rot geschrokken om mijn verhaal, maar dat zal inderdaad wel een beetje de overeenkomst zijn, vooral omdat jij net zolang in een ongelijkwaardige relatie zit als ik.
Mijn 2 vriendinnen die weten eigenlijk alles over mij en mijn relatie. Natuurlijk schaam ik me wel is als ik weer iets vertel van wat er is gebeurd, maar ik moet het op de een of andere manier kwijt en ik weet dat ik me niet voor hun hoef te schamen. Ze vinden het heel jammer omdat ik blijf, en dat is vooral omdat ze zien dat ik niet gelukkig ben. En 1 vriendin die ken ik al vanaf mijn 5e jaar, daar heb ik een hele sterke band mee. De andere vriendin heb ik in 2000 leren kennen, en zij heeft zelf in een soortgelijke relatie gezeten en dan nog wel is 30 jaar! Zij is er in 2003 uitgestapt en zij herkent vooral de fases die ik nu doorloop en die zij allemaal al heeft doorgemaakt. Dus aan haar vraag ik ook vaak, deed jij ook zo? had jij ook medelijden met hem? Twijfelde jij ook zo? etc etc. Volgens haar ben ik me stapje voor stapje steeds meer aan het losmaken van hem.
Het enige waar ik wel veel schaamte voor heb, is dat hij in het verleden mijn kinderen wel is onrecht heeft aangedaan. Hij heeft zoveel macht, daar heeft hij volgens mij geen idee van. Nu pik ik wat mijn kinderen aangaat niets meer. Ik spreek hem er op aan als hij iets tegen mijn kinderen zegt of doet, waardoor ik merk dat ze gekwetst zijn. Ook nu merk ik dat hij niets meer tegen de kinderen durft te doen, daar ben ik blij om, maar ik merk ook wel dat zijn kringetje om zich te uiten steeds kleinder wordt, vandaag denk ik ook dat ik op mijn hoede ben en blijf, want het moet er een keer uit....
liefs Elfje
allereerst allemaal een fijn weekend met veel zon! Is ook veel waard, genieten van de kleine dingen. Carrie, wat een verhaal, heftig! Vrouwtje klets...je komt er wel, telkens ga je steeds meer van jezelf terug vinden. Je moet steeds ergens overheen stappen, en elke keer dat je je ex weer iets hebt verteld over hoe jij het wilt, is dat steeds weer een stapje meer bij jezelf thuiskomen. Knuffel van mij, ik vind je dapper! Zeker hoe je hier alles durft op te schrijven en vooral ook je eigen zwakheden erkent! Iseo...nogmaals, je bent van goud voor dit forum. Eleonora,..zo confronterend jouw berichten, maar zo waar! echt iets om over na te denken. Mamazelle, ik heb het al eerder is in een forum neergezet, ook jij hebt rake woorden, die me raken, waardoor ik ga nadenken. Thirza....Je bent een kanjer...volhouden meid. Alle anderen die ik ben vergeten, dank jullie wel voor de antwoorden. Elk antwoord hier kan je wel iets uithalen waardoor je meer gaat nadenken, waardoor er steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats gaan vallen.
Iseo, even een paar reacties op jouw bericht hier op het forum aan mij gericht. Het is rustig nu, inderdaad...maar toch voel ik me niet helemaal op mijn gemak. Ik merk dat ik me toch vaak vrolijker voor doe als dat ik ben, of ik ben juist heel stil en teruggetrokken. Als hij vraagt of er iets is, zeg ik , nee hoor, alles is goed met me. Hij doet zijn best, ik kan niet anders zeggen, maar ik voel soms zijn woede, zijn ongeduld in hem opborrelen, die hij niet uit.Ik merk dat hij niet helemaal zichzelf is. Ik merk het aan kleine dingen, waar hij normaal genomen wel iets van zou zeggen en nu niet meer. In het begin viel me dat niet zo op, nu gaat het me wel opvallen, omdat ik dan denk..hee...hij heeft hier nog helemaal niets van gezegd. Zo merk ik ook dat ik nu voor het eerst meer kan zeggen als er onenigheid is, of als ik het ergens niet mee eens is, dat kon eerst echt niet. Dus hij toont zijn goede wil en met die dingen zal hij misschien ook daadwerkelijk veranderd zijn, maar ik weet zeker dat er nog een woede in hem schuilt die er eens weer uit moet. Ook merk ik dat aan het gedrag van de hond als hij eigenlijk boos is of ongeduldig maar totaal niet laat merken. De hond voelt dat aan. Zij komt niet naar hem toe, wanneer hij haar roept. Als hij haar uit wilt laten komt ze ook niet, of ze kruipt naar hem toe, met staart tussen de benen en kop omlaag. Dan zegt hij tegen me, ik snap het niet, ik heb niks gedaan, maar ik weet dan dat hij niet helemaal de vriendelijke man is die hij zich dan voordoet.En wie zegt dat hij ze niks doet? Ik ben er niet altijd bij, ben ook wel is werken. En ik weet dat hij dat onderdanige gedrag niet uit kan staan bij de hond. Hij trekt dan haar kop omhoog via de halsband, want ze moet dan niet zo dom doen... Zelfs als hij dan buiten loopt met haar, durft ze niet normaal te lopen.
Ik vergelijk mijn man nu met een vulkaan...het binnenste slaapt nu, of sluimert, maar gaat vanzelf weer sissen en komt weer tot een uitbarsting..de vraag is alleen wanneer?
De vraag van jou of ik hem als we uit elkaar zouden zijn in mijn vriendenkring zou dulden, kan ik heel kort over zijn NEE! Dat zei ik gisteren ook hardop toen ik jouw reactie zat te lezen.
Trouwens, hij heeft een hekel aan het woord vriendschap, of maatje in een relatie, volgens hem kan dat helemaal niet. In een relatie ben jeniet elkaars maatje. Mij lijkt dat juist heerlijk, iemand waar je verliefd op bent die je ook als maatje kan beschouwen.
Ik heb ook nog niet zo lang geleden gedacht, van hee...ik ben niet meer bang van hem. Ik durf nu alles tegen hem te zeggen.... Mis dus, ben het voor mezelf is eerlijk nagegaan.Ik durf inderdaad wel meer te zeggen, maar het feit dat ik toch nog vaak denk, kan ik dit tegen hem zeggen, of zal ik het zo zeggen, of als ik over mijn gevoelens wil praten, mijn argwaan naar hem toe, dat ik dan toch het juiste moment afwacht zegt toch wel veel. Ook ga ik af en toe toch maar even naast hem zitten of raak hem even aan om de stemming maar goed te houden. Zodat hij ten eerste geen vragen gaat stellen en ten tweede weet ik dat hij dan beter gehumeurd is. OOk de sex is minimaal, maar toch denk ik als we een paar dagen geen sex hebben gehad, zo van, nu moet het maar want anders gaat er gezeik komen.
Thirza, je zegt in je bericht dat je je bent rot geschrokken om mijn verhaal, maar dat zal inderdaad wel een beetje de overeenkomst zijn, vooral omdat jij net zolang in een ongelijkwaardige relatie zit als ik.
Mijn 2 vriendinnen die weten eigenlijk alles over mij en mijn relatie. Natuurlijk schaam ik me wel is als ik weer iets vertel van wat er is gebeurd, maar ik moet het op de een of andere manier kwijt en ik weet dat ik me niet voor hun hoef te schamen. Ze vinden het heel jammer omdat ik blijf, en dat is vooral omdat ze zien dat ik niet gelukkig ben. En 1 vriendin die ken ik al vanaf mijn 5e jaar, daar heb ik een hele sterke band mee. De andere vriendin heb ik in 2000 leren kennen, en zij heeft zelf in een soortgelijke relatie gezeten en dan nog wel is 30 jaar! Zij is er in 2003 uitgestapt en zij herkent vooral de fases die ik nu doorloop en die zij allemaal al heeft doorgemaakt. Dus aan haar vraag ik ook vaak, deed jij ook zo? had jij ook medelijden met hem? Twijfelde jij ook zo? etc etc. Volgens haar ben ik me stapje voor stapje steeds meer aan het losmaken van hem.
Het enige waar ik wel veel schaamte voor heb, is dat hij in het verleden mijn kinderen wel is onrecht heeft aangedaan. Hij heeft zoveel macht, daar heeft hij volgens mij geen idee van. Nu pik ik wat mijn kinderen aangaat niets meer. Ik spreek hem er op aan als hij iets tegen mijn kinderen zegt of doet, waardoor ik merk dat ze gekwetst zijn. Ook nu merk ik dat hij niets meer tegen de kinderen durft te doen, daar ben ik blij om, maar ik merk ook wel dat zijn kringetje om zich te uiten steeds kleinder wordt, vandaag denk ik ook dat ik op mijn hoede ben en blijf, want het moet er een keer uit....
liefs Elfje
zaterdag 2 juni 2007 om 16:05
Zolang je blijft, Elfje, zou je kunnen overwegen of je hem kunt helpen om zijn gevoelens te uiten zonder woede. Nu dat hij alles inslikt en opkropt ben je inderdaad als het ware aan het dansen op een vulkaan. Dat gaat fout, vroeger of later, en dan heb je niks meer aan de tijdelijke winst die je nu hebt.
Hij is kennelijk niet in staat om zijn gevoelens te uiten anders dan in woede. Hmm, zou een overeenkomst tussen al onze mannen kunnen zijn. Een kind met zo'n zelfde euvel zou je uitnodigen om iets te zeggen, om zich te laten horen, vermits hij niet wild om zich heen slaat. Kost niets om zo'n zelfde houding in te nemen tegenover je partner, waar je nu eenmaal nog steeds mee samen bent.
Echtgenoten kunnen geen maatjes zijn ... die heb ik ook eerder gehoord. Wat dan wel, ben ik vergeten. Hij kon me ook heel rustig zeggen dat ik gewoon naar hem moest luisteren, en dan zou alles in orde komen. Heeft lang geduurd voordat ik gewoon terugzei dat ik dat niet kon, dat dat echt niet in me zit. Ik luister niet eens naar God of zo. Ben een rebel en een superaanpasser in één, nog niet helemaal erachter wie of wat ik nu echt ben.
Hij is kennelijk niet in staat om zijn gevoelens te uiten anders dan in woede. Hmm, zou een overeenkomst tussen al onze mannen kunnen zijn. Een kind met zo'n zelfde euvel zou je uitnodigen om iets te zeggen, om zich te laten horen, vermits hij niet wild om zich heen slaat. Kost niets om zo'n zelfde houding in te nemen tegenover je partner, waar je nu eenmaal nog steeds mee samen bent.
Echtgenoten kunnen geen maatjes zijn ... die heb ik ook eerder gehoord. Wat dan wel, ben ik vergeten. Hij kon me ook heel rustig zeggen dat ik gewoon naar hem moest luisteren, en dan zou alles in orde komen. Heeft lang geduurd voordat ik gewoon terugzei dat ik dat niet kon, dat dat echt niet in me zit. Ik luister niet eens naar God of zo. Ben een rebel en een superaanpasser in één, nog niet helemaal erachter wie of wat ik nu echt ben.
zaterdag 2 juni 2007 om 21:49
Ik geef jou een mega-dikke welgemeende knuffel, lieverd! *;
Het doet ook zo'n pijn te lezen, begrijp het zo goed!
Ik kom gauw weer verder schrijven... ga zo (voor het eerst in jaren) op stap met een aantal vriendinnetjes. Wordt gelukkig niet zo gek laat. Ben nog even zin aan het maken, maar komt vast goed! Liefst had ik achter mijn pc gekropen maar heb mezelf een hele harde schop onder mijn billen verkocht.:P
Tot later lieve meiden en "hang in there"..
Liefs, Thirza
zaterdag 2 juni 2007 om 21:57
Ik merk nu ik eenmaal aan het tiepen ben, dat er steeds meer boven komt drijven.
Wat mij ook pijn heeft gedaan is het feit dat ik in zijn ogen geen oog heb voor inrichting van aankleding van het huis. Ik zie het als verschil van smaak, hij maakt me er belachelijk mee en lacht me uit en kan er smakelijk over vertellen op verjaardagen of mij uitlachen samen met mijn dochter onder het mom hoe dom het is dat ik dat niet kan en hoe ik het elke keer weer voor elkaar krijg om de dingen zo neer te zetten waardoor het er niet uit ziet.
Ik moest er zelf ook altijd om lachen en dacht ook dat het mij niets deed totdat ik er door een klein incident achter kwam dat het mij wel degelijk heeft gekwetst. Klein voorbeeld: Ik heb in de douche een aantal flesjes, doucheschuim, tubetjes cremes, masker voor de sier staan. Ik had de douche schoongemaakt en had net weer alles netjes? neergezet, zoals ik het leuk vond staan. mijn oudste dochter kwam hoofdschuddend binnen en zei, kom maar mama, zet ik het wel goed neer, want dit kan zo niet! Ik voelde me net een klein kind. Ik werd boos op haar en vertelde dat ze er vanaf moest blijven omdat ik het wel goed vond zo. Ik heb haar uitgelegd waarom ik zo fel reageerde, dat het was omdat haar vader altijd de dingen verzette, hoofdschuddend, zuchtend, lachend, omdat ik dat niet kan.
Het was niet haar bedoeling om mij te beledigen, dat snap ik ook wel, dit komt voort doordat haar vader dit haar aangepraat heeft. Sindsdien verandert ze het ook niet meer. Mijn man doet het nu nog steeds.
Ik haal mijn schouders maar op, want er tegen ingaan helpt niet, want dan zegt hij, jij kan er ook niks aan doen dat je geen smaak hebt, dat je dat niet kan.
Ook had ik een keer toen hij weer weg was voor zijn werk, mooie zijden bloemen gekocht en een ronde schaal en op mijn manier mooi opgemaakt. Ik was er heel trots op. Ik vertelde dit ook door de telefoon dat ik iets moois had gemaakt. Door de telefoon begon hij al hard te lachen en zei, ik ben nieuwd hoe het eruit ziet, jij met je creativiteit. Ik deed er ook maar lacherig om, maar het kwetste me wel. Ik heb het overigens niet uitlkaar gehaald en het heeft een paar jaar in de woonkamer gestaan, gewoon omdat ik het mooi vond!
Elf
Wat mij ook pijn heeft gedaan is het feit dat ik in zijn ogen geen oog heb voor inrichting van aankleding van het huis. Ik zie het als verschil van smaak, hij maakt me er belachelijk mee en lacht me uit en kan er smakelijk over vertellen op verjaardagen of mij uitlachen samen met mijn dochter onder het mom hoe dom het is dat ik dat niet kan en hoe ik het elke keer weer voor elkaar krijg om de dingen zo neer te zetten waardoor het er niet uit ziet.
Ik moest er zelf ook altijd om lachen en dacht ook dat het mij niets deed totdat ik er door een klein incident achter kwam dat het mij wel degelijk heeft gekwetst. Klein voorbeeld: Ik heb in de douche een aantal flesjes, doucheschuim, tubetjes cremes, masker voor de sier staan. Ik had de douche schoongemaakt en had net weer alles netjes? neergezet, zoals ik het leuk vond staan. mijn oudste dochter kwam hoofdschuddend binnen en zei, kom maar mama, zet ik het wel goed neer, want dit kan zo niet! Ik voelde me net een klein kind. Ik werd boos op haar en vertelde dat ze er vanaf moest blijven omdat ik het wel goed vond zo. Ik heb haar uitgelegd waarom ik zo fel reageerde, dat het was omdat haar vader altijd de dingen verzette, hoofdschuddend, zuchtend, lachend, omdat ik dat niet kan.
Het was niet haar bedoeling om mij te beledigen, dat snap ik ook wel, dit komt voort doordat haar vader dit haar aangepraat heeft. Sindsdien verandert ze het ook niet meer. Mijn man doet het nu nog steeds.
Ik haal mijn schouders maar op, want er tegen ingaan helpt niet, want dan zegt hij, jij kan er ook niks aan doen dat je geen smaak hebt, dat je dat niet kan.
Ook had ik een keer toen hij weer weg was voor zijn werk, mooie zijden bloemen gekocht en een ronde schaal en op mijn manier mooi opgemaakt. Ik was er heel trots op. Ik vertelde dit ook door de telefoon dat ik iets moois had gemaakt. Door de telefoon begon hij al hard te lachen en zei, ik ben nieuwd hoe het eruit ziet, jij met je creativiteit. Ik deed er ook maar lacherig om, maar het kwetste me wel. Ik heb het overigens niet uitlkaar gehaald en het heeft een paar jaar in de woonkamer gestaan, gewoon omdat ik het mooi vond!
Elf
zaterdag 2 juni 2007 om 23:08
Lieve allemaal!
Dat er weer zo veel is geschreven betekent dat dit topic dus nog steeds heel erg leeft. En dat geldt voor zowel degenen die er nog middenin zitten als degenen die er al uit zijn, zoals ik. Het verwerken van alles wat gebeurd is, gaat in fases, en ook ik herken hoe het je kan aangrijpen - je leest het en het grijpt je soms echt bij de keel, ik krijg het er soms echt benauwd van, voel, hoor, herbeleef soms dingen die ik al jaren vergeten was (of verdrongen had?). Nu nog steeds, na (bijna) 11 jaar.
Gisteren vroeg mijn man mij waarom ik toch opeens zo ''computerverslaafd'' ben. Ik had hem wel in het kort verteld waar ik mee bezig was en waar we hier over praten. Hij kent mijn achtergrond, vanzelfsprekend. En hij dacht: als alles verteld is, ben je toch uitgepraat op zo'n forum? Maar zo werkt het niet, het ene verhaal roept het andere op, dit kan eindeloos zo doorgaan. Ik blijf dit onderwerp ook boeiend vinden, mijn verleden is een onderdeel van mijn leven, en van mij zoals ik nu ben. Als ik reacties krijg op dingen die ik schrijf, doet dat me echt iets, net zo goed als wanneer ik dingen lees waarvan ik denk: dat is zooooo herkenbaar!
Mijn man vindt dat ik de laatste tijd vaak wat afwezig ben, en dat klopt, als ik net een aangrijpend verhaal van 1 van jullie heb gelezen, is dat zeker niet uit mijn hoofd op het moment dat ik bij de computer wegloop. Toch voelt het goed voor mij om hier mee bezig te zijn. Ik accepteer dat ik in een ongelijkwaardige relatie ''opgesloten'' heb gezeten, net zoals jullie dat waren (of zijn). Voor het eerst heb ik een ''WIJ-gevoel'' over die situatie waarin ik zat (ik hoop dat ik niet te wazig ben nu....) En als ik zie hoe sterk en verstandig jullie allemaal zijn, geeft dat mij veel bevestiging: zie je wel, WIJ zijn niet dom, slap (etc.etc.). WIJ zijn het waard om van gehouden te worden.
Ik heb nooit echt veel gepraat over wat ik heb meegemaakt, in mijn vriendenkring en mijn familie was ik altijd de enige met zo'n extreem verhaal. Praten erover voelde als een persoonlijk falen. Dat wordt nu steeds minder, en zeker hier.
*;:R Heel veel dank aan jullie allemaal daarvoor!
Liefs, Lemmy
Dat er weer zo veel is geschreven betekent dat dit topic dus nog steeds heel erg leeft. En dat geldt voor zowel degenen die er nog middenin zitten als degenen die er al uit zijn, zoals ik. Het verwerken van alles wat gebeurd is, gaat in fases, en ook ik herken hoe het je kan aangrijpen - je leest het en het grijpt je soms echt bij de keel, ik krijg het er soms echt benauwd van, voel, hoor, herbeleef soms dingen die ik al jaren vergeten was (of verdrongen had?). Nu nog steeds, na (bijna) 11 jaar.
Gisteren vroeg mijn man mij waarom ik toch opeens zo ''computerverslaafd'' ben. Ik had hem wel in het kort verteld waar ik mee bezig was en waar we hier over praten. Hij kent mijn achtergrond, vanzelfsprekend. En hij dacht: als alles verteld is, ben je toch uitgepraat op zo'n forum? Maar zo werkt het niet, het ene verhaal roept het andere op, dit kan eindeloos zo doorgaan. Ik blijf dit onderwerp ook boeiend vinden, mijn verleden is een onderdeel van mijn leven, en van mij zoals ik nu ben. Als ik reacties krijg op dingen die ik schrijf, doet dat me echt iets, net zo goed als wanneer ik dingen lees waarvan ik denk: dat is zooooo herkenbaar!
Mijn man vindt dat ik de laatste tijd vaak wat afwezig ben, en dat klopt, als ik net een aangrijpend verhaal van 1 van jullie heb gelezen, is dat zeker niet uit mijn hoofd op het moment dat ik bij de computer wegloop. Toch voelt het goed voor mij om hier mee bezig te zijn. Ik accepteer dat ik in een ongelijkwaardige relatie ''opgesloten'' heb gezeten, net zoals jullie dat waren (of zijn). Voor het eerst heb ik een ''WIJ-gevoel'' over die situatie waarin ik zat (ik hoop dat ik niet te wazig ben nu....) En als ik zie hoe sterk en verstandig jullie allemaal zijn, geeft dat mij veel bevestiging: zie je wel, WIJ zijn niet dom, slap (etc.etc.). WIJ zijn het waard om van gehouden te worden.
Ik heb nooit echt veel gepraat over wat ik heb meegemaakt, in mijn vriendenkring en mijn familie was ik altijd de enige met zo'n extreem verhaal. Praten erover voelde als een persoonlijk falen. Dat wordt nu steeds minder, en zeker hier.
*;:R Heel veel dank aan jullie allemaal daarvoor!
Liefs, Lemmy
zondag 3 juni 2007 om 00:20
Je hebt gelijk, we zijn niet gek, we zijn niet dom en niet slap. Het is heel moeilijk om een relatie te hebben (gehad) als waar wij uit komen of waar onze lieve vrouwen nog in zitten. Ga er maar eens aan staan zou ik willen zeggen. Maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet zeggen want ik wens het werkelijk niemand toe om zo kapot gemaakt te worden door iets wat je verwart met liefde.
:R
zondag 3 juni 2007 om 00:21
Mamz, ik ben in mijn hoofd nog steeds bezig met een bericht van jou, van vrijdag....
Vandaag had ik een hele drukke dag voor mijn doen. We zijn laat thuisgekomen. Heb net alles weer gelezen hier. Gehuild.
Eleonora
Zon, hoe is het met je?
Elfje, blijf schrijven.
Annemoon, Carrrie, Reina, alle anderen veel liefs!
Dubio, ik mis je echt! Hoop dat je het fijn hebt, tot snel.
Wil Lemmy iets zeggen, maar weet niet goed hoe...iets zoals dat je me een heel fijn gevoel geeft.
Meen het, Lemmy.
O+
Zit even om woorden verlegen, ben zo moe.
Thirza, hoop dat je een fijne avond hebt. Denk aan je.
Ik houd het even bij veel liefs voor jullie allemaal!
Vandaag had ik een hele drukke dag voor mijn doen. We zijn laat thuisgekomen. Heb net alles weer gelezen hier. Gehuild.
Eleonora
Zon, hoe is het met je?
Elfje, blijf schrijven.
Annemoon, Carrrie, Reina, alle anderen veel liefs!
Dubio, ik mis je echt! Hoop dat je het fijn hebt, tot snel.
Wil Lemmy iets zeggen, maar weet niet goed hoe...iets zoals dat je me een heel fijn gevoel geeft.
Meen het, Lemmy.
O+
Zit even om woorden verlegen, ben zo moe.
Thirza, hoop dat je een fijne avond hebt. Denk aan je.
Ik houd het even bij veel liefs voor jullie allemaal!
zondag 3 juni 2007 om 00:46
Iseo, is er werkelijk een man geweest die lelijk tegen jóu deed? Die niet inzag hoe ontzettend geweldig jij bent? Die niet zuinig op jou was? Hoe is het mogelijk.....
Uit iedere posting van jou spreekt je warmte, attentheid, begrip, invoelendheid, intelligentie en sociale bewustzijn.
Ik vind je zeldzaam.
Uit iedere posting van jou spreekt je warmte, attentheid, begrip, invoelendheid, intelligentie en sociale bewustzijn.
Ik vind je zeldzaam.
zondag 3 juni 2007 om 10:32
hoi,
ik kom hier zomaar binnen vallen omdat ik ook schrijf op een ander topic en deze hiernaar verwees.
ik lig in scheiding na een jarenlange manipulatieve slecht k*trelatie waarin ik me enorm gebruikt voel. kan er nog niet meer over vertellen omdat het me veel te veel pijn doet en ik me gewoon doodschaam dat IK dat heb toegelaten!!!
groetjes breek:$
ik kom hier zomaar binnen vallen omdat ik ook schrijf op een ander topic en deze hiernaar verwees.
ik lig in scheiding na een jarenlange manipulatieve slecht k*trelatie waarin ik me enorm gebruikt voel. kan er nog niet meer over vertellen omdat het me veel te veel pijn doet en ik me gewoon doodschaam dat IK dat heb toegelaten!!!
groetjes breek:$
zondag 3 juni 2007 om 17:02
Lang heel lang geleden schreef ik op dit forum dat ik me niet meer schaamde. Maar dat blijkt nu niet waar. Niet nu ik nadenk en herbeleef wat er echt gebeurde. Ook al schrijf ik niet al mijn herinneringen op hier.
Maar volgens mij ben ik niet de enige hier met die gevoelens. Gelukkig. Wat een geweldige vrouw een paar postings eerder al schreef: daardoor kun je hier dingen vertellen waardoor je je in elk ander gezelschap zo zou voelen falen.
