Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
vrijdag 1 juni 2007 om 20:54
Ben weer wat rustiger nu. Veel nagedacht.
Het heeft met de verwerking te maken, ik heb het tegen mezelf. Die vrouw, meisje van een paar jaar geleden. Ik wil haar er nu nog steeds wanhopig van overtuigen dat het genoeg is geweest...dat ze weg moet gaan.
Het doet pijn.
Ik wil graag zeggen dat niemand zich geremd hoeft te voelen om hier te schrijven, want je bent altijd welkom. Want zoals Eleonora al zegt, wat je ook doet of besluit, je kunt hier rekenen op begrip en een luisterend oor (oog).
Elfje *; ik proef in je laatste post dat je je toch langzaam los aan het maken bent. Je schrijft dat je het jezelf af vraagt, maar het wijst erop dat je jezelf nu echt wilt onderzoeken, wat wil ik, wat ga ik doen. En ondertussen maak je je steeds meer onafhankelijk, wat in elk geval heel goed is, wat je besluit ook zal zijn.
Ik heb je verhaal gelezen met tranen in mijn ogen. Wat ontzettend heftig. Je beschrijft gebeurtenissen, geeft voorbeelden. En de aanleiding tot de ruzie is anders, de uitwerking is herkenbaar.
Probeer me voor te stellen hoe het nu voor je is. Rustig in jullie huis, hij lijkt zijn best te doen.
Maar jij, hoe hij zich nu ook opstelt, hij heeft niets weg kunnen nemen van je angst, van jouw gevoel dat er weer iets staat te gebeuren allen dat je niet weet wanneer of waarom. Dus het lijkt wel of hij zijn best doet, maar echt alles ervoor hebben doet hij niet, want dan zouden die gevoelens bij jou minder moeten worden denk ik.
Of er is al teveel gebeurd.
Dat kan ook, en is er dan nog een basis voor de toekomst?
Ik vraag me af. Als jullie uit elkaar zouden gaan, zou je hem dan nog in je vriendenkring willen (kunnen) hebben?
En wat zegt dat antwoord over jullie relatie nu?
Misschien moet het voor jou wel voelen of je nu alsnog klem zit. Hij geeft je geen reden om te gaan, maar daarmee lijkt het voor mij hier nu of hij nog steeds die controle uit oefent. Omdat hij elk moment kan uitbarsten, op een gewelddadige manier, tegenover jou.
En misschien wil hij het echt, wil hij echt samen door. Wil hij je niet kwijt. Maar is daar nog een basis voor? Moet hij dan niet heel hard aan jullie vriendschap werken?
Op een andere manier oefent hij dus duidelijk nog steeds controle uit, de voorbeelden die je geeft zeggen mij in ieder geval echt iets.
En jouw voelsprieten zijn ongelofelijk gevoelig geworden, in al die jaren samenleven met zo'n man. Ik geloof jou daarom direct als jij zegt dat vermoeden te hebben dat hij je controleert via de pc, je geschiedenis doorzoekt enzo.
De zin die Lemmy uit je verhaal heeft gelicht, is precies dezelfde zin die mij ook zo raakte....
En je reactie daarna vind ik eigenlijk heel helder, je beschrijft in ieder geval precies de redenen waarom het zo moeilijk is definitief die stap te zetten, die redenen komen hier op het topic steeds terug.
Je schrijft ook dat je het nu niet eens zo slecht hebt....daar ben ik het dus finaal niet mee eens. Je hebt wat hij jou gunt/ toestaat op dit moment, maar je bent niet vrij om je leven zo in te richten hoe jij dat graag wilt zolang je met hem samenwoont....
En je bent zo weinig gewend ben ik bang.
Ik zelf wist niet, weet nog steeds vaak niet, wat ik met al die vrijheid aan moet. Zo gek is dat.
Ik beweeg in dezelfde kringetjes, probeer soms iets nieuws. Maar ik raak snel van de leg, voel me erg onzeker, angstig. Langzaamaan kom ik tevoorschijn en ga ik voor mezelf dingen ondernemen. Die studie die ik graag wil doen is een hele hele grote stap.
Je kijkt ernaar uit om een beslissing te nemen. Ik hoop, Elfje, dat hier schrijven eraan mag bijdragen dat je de dingen goed op een rij kunt zetten, je van gedachten kunt wisselen over alles wat erbij komt kijken, qua gevoel en praktische zaken.
En bedankt voor je lieve woorden!!!
Iseo
Het heeft met de verwerking te maken, ik heb het tegen mezelf. Die vrouw, meisje van een paar jaar geleden. Ik wil haar er nu nog steeds wanhopig van overtuigen dat het genoeg is geweest...dat ze weg moet gaan.
Het doet pijn.
Ik wil graag zeggen dat niemand zich geremd hoeft te voelen om hier te schrijven, want je bent altijd welkom. Want zoals Eleonora al zegt, wat je ook doet of besluit, je kunt hier rekenen op begrip en een luisterend oor (oog).
Elfje *; ik proef in je laatste post dat je je toch langzaam los aan het maken bent. Je schrijft dat je het jezelf af vraagt, maar het wijst erop dat je jezelf nu echt wilt onderzoeken, wat wil ik, wat ga ik doen. En ondertussen maak je je steeds meer onafhankelijk, wat in elk geval heel goed is, wat je besluit ook zal zijn.
Ik heb je verhaal gelezen met tranen in mijn ogen. Wat ontzettend heftig. Je beschrijft gebeurtenissen, geeft voorbeelden. En de aanleiding tot de ruzie is anders, de uitwerking is herkenbaar.
Probeer me voor te stellen hoe het nu voor je is. Rustig in jullie huis, hij lijkt zijn best te doen.
Maar jij, hoe hij zich nu ook opstelt, hij heeft niets weg kunnen nemen van je angst, van jouw gevoel dat er weer iets staat te gebeuren allen dat je niet weet wanneer of waarom. Dus het lijkt wel of hij zijn best doet, maar echt alles ervoor hebben doet hij niet, want dan zouden die gevoelens bij jou minder moeten worden denk ik.
Of er is al teveel gebeurd.
Dat kan ook, en is er dan nog een basis voor de toekomst?
Ik vraag me af. Als jullie uit elkaar zouden gaan, zou je hem dan nog in je vriendenkring willen (kunnen) hebben?
En wat zegt dat antwoord over jullie relatie nu?
Misschien moet het voor jou wel voelen of je nu alsnog klem zit. Hij geeft je geen reden om te gaan, maar daarmee lijkt het voor mij hier nu of hij nog steeds die controle uit oefent. Omdat hij elk moment kan uitbarsten, op een gewelddadige manier, tegenover jou.
En misschien wil hij het echt, wil hij echt samen door. Wil hij je niet kwijt. Maar is daar nog een basis voor? Moet hij dan niet heel hard aan jullie vriendschap werken?
Op een andere manier oefent hij dus duidelijk nog steeds controle uit, de voorbeelden die je geeft zeggen mij in ieder geval echt iets.
En jouw voelsprieten zijn ongelofelijk gevoelig geworden, in al die jaren samenleven met zo'n man. Ik geloof jou daarom direct als jij zegt dat vermoeden te hebben dat hij je controleert via de pc, je geschiedenis doorzoekt enzo.
De zin die Lemmy uit je verhaal heeft gelicht, is precies dezelfde zin die mij ook zo raakte....
En je reactie daarna vind ik eigenlijk heel helder, je beschrijft in ieder geval precies de redenen waarom het zo moeilijk is definitief die stap te zetten, die redenen komen hier op het topic steeds terug.
Je schrijft ook dat je het nu niet eens zo slecht hebt....daar ben ik het dus finaal niet mee eens. Je hebt wat hij jou gunt/ toestaat op dit moment, maar je bent niet vrij om je leven zo in te richten hoe jij dat graag wilt zolang je met hem samenwoont....
En je bent zo weinig gewend ben ik bang.
Ik zelf wist niet, weet nog steeds vaak niet, wat ik met al die vrijheid aan moet. Zo gek is dat.
Ik beweeg in dezelfde kringetjes, probeer soms iets nieuws. Maar ik raak snel van de leg, voel me erg onzeker, angstig. Langzaamaan kom ik tevoorschijn en ga ik voor mezelf dingen ondernemen. Die studie die ik graag wil doen is een hele hele grote stap.
Je kijkt ernaar uit om een beslissing te nemen. Ik hoop, Elfje, dat hier schrijven eraan mag bijdragen dat je de dingen goed op een rij kunt zetten, je van gedachten kunt wisselen over alles wat erbij komt kijken, qua gevoel en praktische zaken.
En bedankt voor je lieve woorden!!!
Iseo
vrijdag 1 juni 2007 om 21:32
Mamzelle *;
Vrouw, dat gevoel wat je beschrijft ken ik ook. Het voelt goed, je bent helder.
Maar hoe voel je je als hij weer tegenover je staat?
Ik kan je vertellen dat ik het eventjes volhield. Niet lang.
Mamzelle's verhaal raakt me weer heel erg. Het doet me terugdenken aan de tijd net nadat ik aangifte had gedaan van mishandeling.
Zoals ik eerder heb verteld, was ik niet in staat om voor mezelf te zorgen voor een aantal weken, ik kon mezelf niet goed aankleden, wassen etc door de pijn. (Ribben) Elke beweging was teveel, en ik logeerde bij familie.(Eerst kort in de opvang gezeten) Was erg in mezelf gekeerd, liet weinig los.
Kon en durfde niet terug naar hem te gaan. Hij was voor zover ik dacht te weten, woedend dat de politie hem had opgehaald om te verhoren, en ik had al lang spijt van die aangifte ook al deed mijn lijf zeer. Ik vond het zo erg.
Was bang dat hij erachter zou komen waar ik zat, ik verwachtte hem elk moment.
Een paar weken later had ik met veel (toeval) geluk een kleine kamer gevonden, klein appartementje in een andere stad. Ben daar ingetrokken, kreeg een uitkering, werd ik allemaal bij geholpen want ik was weinig waard en duidelijk overspannen. Ik rookte alleen maar, kon niets eten enzo.
Daar knapte ik best op. Het was een gezellige kamer zo met die tweedehands spullen, ik had een tv (die wilde hij nooit in huis dus ik volgde ineens allemaal series nu), ik speelde een beetje op mijn gitaar, deed de boodschappen en dan was de dag al om, en mijn energie op.
Ik leefde in een waas, maar het was rustig.
In die tijd was hij opgenomen.
Binnen drie maanden kwam hij me opzoeken, ik had een boodschap via zijn familie gehad, en ik geloofde hem!
Ik geloofde erin dat hij het echt meende, hij werkte aan zichzelf. Ik kon het op mijn voorwaarden nu gaan doen! ik kon hem ontvangen op mijn plek, waar ik het voor het zeggen had!
Het eerste moment dat we elkaar weer zagen, hij kwam me opzoeken, vroeg hij me ten huwelijk. Hij ging op zijn knieen en zei al die dingen die ik al jaren zo graag wilde horen.
Maar eenmaal thuis, voelde ik me bang worden. Het lukte me niet de sfeer vol te houden die ik zelf had gewild, het lukte me niet om mezelf te blijven. Ik wilde alleen zijn, voelde me niet goed, was bang.
Maar ik gaf het niet toe, in gedachten maakte ik het goed, zei tegen mezelf dat ik nu de kans had met mijn lief verder te gaan, hem niet kwijt te zijn en het zou wat tijd kosten, maar ik moest er wel in geloven.
Helaas praatte hij me weer zo in een hoek. Op een lieve toon, dat wel. Het was bijna gezellig, maar ik zat al snel klem, kon niets tegen hem inbrengen. En de sfeer was gespannen, terwijl we allebei deden of er niets aan de hand was. We gingen gewoon op de oude voet verder, maar dan verpakt in een aardig laagje woorden ofzo.
Die avond had ik hem weer in mijn bed en ik was er ziek van. Voelde me weer aangetast in al de grenzen die ik had willen bewaren. Het was ook niet fijn, verre van dat.
Vanaf dat moment waren onze posities weer bepaald.
En ik was bang, had mijn kans verkeken. Mijn huis was geen veilige plek meer.
Ik wist het hoor, ergens in mijn gedachten wist ik het. Maar ik viel terug in oude gewoontes, ook met denken. Ik was al wazig in die tijd alleen, maar nu trok ik me helemaal terug.
Binnen no-time woonden we weer samen, ik kon net zo goed mijn kamer opzeggen want het kostte alleen maar geld, en we zouden toch samen zijn, ja dat klopt want hij liet me geen seconde meer alleen. Of hij was bij mij, of ik zat bij hem. Hij was toen ook al gestopt met die behandeling, en had alles zo goed gepraat daar kon ik niets tegenin brengen.
Wat ik hoop, is dat je door het lezen van Mamzelles verhaal, en het mijine, ziet dat het zo ontzettend moeilijk is om je grens aan te geven als je een eigen plek hebt gevonden. Zels onder die omstandigheden die we hier proberen te omschrijven lukte het ons niet.
En ik had net aangifte gedaan, was net hersteld, had maatschappelijk werk dat ik op een zijspoor moest zetten, allerlei dingen die mij niet hielpen mijzelf te beschermen tegen diegene die niet goed voor me was.
Omdat ik in zijn bijzijn niet voor mezelf op kon komen. Ook al voelde ik me even van tevoren zo helder en wist ik wat ik wilde, het glipte als los zand door mijn vingers als hij dan voor me stond.
Vergeet niet, dat deze man je heel goed kent.... hij kent je reacties, je manier van met dingen omgaan. Hij ziet waar je iets probeert, op welke manier etc etc.
Hij weet inmiddels precies waar hij je mee raakt, of mee voor zich wint.
Vrouw, dat gevoel wat je beschrijft ken ik ook. Het voelt goed, je bent helder.
Maar hoe voel je je als hij weer tegenover je staat?
Ik kan je vertellen dat ik het eventjes volhield. Niet lang.
Mamzelle's verhaal raakt me weer heel erg. Het doet me terugdenken aan de tijd net nadat ik aangifte had gedaan van mishandeling.
Zoals ik eerder heb verteld, was ik niet in staat om voor mezelf te zorgen voor een aantal weken, ik kon mezelf niet goed aankleden, wassen etc door de pijn. (Ribben) Elke beweging was teveel, en ik logeerde bij familie.(Eerst kort in de opvang gezeten) Was erg in mezelf gekeerd, liet weinig los.
Kon en durfde niet terug naar hem te gaan. Hij was voor zover ik dacht te weten, woedend dat de politie hem had opgehaald om te verhoren, en ik had al lang spijt van die aangifte ook al deed mijn lijf zeer. Ik vond het zo erg.
Was bang dat hij erachter zou komen waar ik zat, ik verwachtte hem elk moment.
Een paar weken later had ik met veel (toeval) geluk een kleine kamer gevonden, klein appartementje in een andere stad. Ben daar ingetrokken, kreeg een uitkering, werd ik allemaal bij geholpen want ik was weinig waard en duidelijk overspannen. Ik rookte alleen maar, kon niets eten enzo.
Daar knapte ik best op. Het was een gezellige kamer zo met die tweedehands spullen, ik had een tv (die wilde hij nooit in huis dus ik volgde ineens allemaal series nu), ik speelde een beetje op mijn gitaar, deed de boodschappen en dan was de dag al om, en mijn energie op.
Ik leefde in een waas, maar het was rustig.
In die tijd was hij opgenomen.
Binnen drie maanden kwam hij me opzoeken, ik had een boodschap via zijn familie gehad, en ik geloofde hem!
Ik geloofde erin dat hij het echt meende, hij werkte aan zichzelf. Ik kon het op mijn voorwaarden nu gaan doen! ik kon hem ontvangen op mijn plek, waar ik het voor het zeggen had!
Het eerste moment dat we elkaar weer zagen, hij kwam me opzoeken, vroeg hij me ten huwelijk. Hij ging op zijn knieen en zei al die dingen die ik al jaren zo graag wilde horen.
Maar eenmaal thuis, voelde ik me bang worden. Het lukte me niet de sfeer vol te houden die ik zelf had gewild, het lukte me niet om mezelf te blijven. Ik wilde alleen zijn, voelde me niet goed, was bang.
Maar ik gaf het niet toe, in gedachten maakte ik het goed, zei tegen mezelf dat ik nu de kans had met mijn lief verder te gaan, hem niet kwijt te zijn en het zou wat tijd kosten, maar ik moest er wel in geloven.
Helaas praatte hij me weer zo in een hoek. Op een lieve toon, dat wel. Het was bijna gezellig, maar ik zat al snel klem, kon niets tegen hem inbrengen. En de sfeer was gespannen, terwijl we allebei deden of er niets aan de hand was. We gingen gewoon op de oude voet verder, maar dan verpakt in een aardig laagje woorden ofzo.
Die avond had ik hem weer in mijn bed en ik was er ziek van. Voelde me weer aangetast in al de grenzen die ik had willen bewaren. Het was ook niet fijn, verre van dat.
Vanaf dat moment waren onze posities weer bepaald.
En ik was bang, had mijn kans verkeken. Mijn huis was geen veilige plek meer.
Ik wist het hoor, ergens in mijn gedachten wist ik het. Maar ik viel terug in oude gewoontes, ook met denken. Ik was al wazig in die tijd alleen, maar nu trok ik me helemaal terug.
Binnen no-time woonden we weer samen, ik kon net zo goed mijn kamer opzeggen want het kostte alleen maar geld, en we zouden toch samen zijn, ja dat klopt want hij liet me geen seconde meer alleen. Of hij was bij mij, of ik zat bij hem. Hij was toen ook al gestopt met die behandeling, en had alles zo goed gepraat daar kon ik niets tegenin brengen.
Wat ik hoop, is dat je door het lezen van Mamzelles verhaal, en het mijine, ziet dat het zo ontzettend moeilijk is om je grens aan te geven als je een eigen plek hebt gevonden. Zels onder die omstandigheden die we hier proberen te omschrijven lukte het ons niet.
En ik had net aangifte gedaan, was net hersteld, had maatschappelijk werk dat ik op een zijspoor moest zetten, allerlei dingen die mij niet hielpen mijzelf te beschermen tegen diegene die niet goed voor me was.
Omdat ik in zijn bijzijn niet voor mezelf op kon komen. Ook al voelde ik me even van tevoren zo helder en wist ik wat ik wilde, het glipte als los zand door mijn vingers als hij dan voor me stond.
Vergeet niet, dat deze man je heel goed kent.... hij kent je reacties, je manier van met dingen omgaan. Hij ziet waar je iets probeert, op welke manier etc etc.
Hij weet inmiddels precies waar hij je mee raakt, of mee voor zich wint.
vrijdag 1 juni 2007 om 22:09
Maatschappelijk werk terzijde zetten, ook dat.
Bij mij was geen mw, maar wel een heel hulptraject op poten gezet vanuit het opvanghuis. Psychotherapie, gezinshulp, videohometraining, veel dus. Ik kon niet alles bijhouden vanwege de zwangerschap maar het was er wel, en ik kon er ook na de zwangerschap nog mee doorgaan.
Maar ja, dat was voordat mijn ex weer bij me kwam wonen. Ik voelde me bekeken als ik video home training zou hebben terwijl hij in huis was, en hem wegsturen, ik vond ook niet dat ik dat kon maken. De psychotherapie: hoe moest ik hem vertellen dat ik hulp nodig had vanwege woede uitbarstingen. Ik was toch zelf weggegaan van woedeuitbarstingen en ik deed het zelf ook?
Anyway: alles wat voor mij belangrijk was telde niet meer binnen de relatie. Mezelf vrijwillig wegcijferen. In feite mijn kinderen ook wegcijferen, voor hem. We zouden het zelf wel oplossen, vond hij. Ja, als ik zo maakbaar was als hij het graag zou hebben was dat vast wel gelukt.
Wat ben ik blij dat hij nu niet meer hier is, geen gehijg in mijn nek.
Terwijl ik dit opschreef moest ik denken aan dat de vader van mijn oudste kinderen overleed. Ex zat midden in zijn studie en dus vaak achter de computer. Wilde hij ook dat ik bij hem kwam zitten maar vooral niets aanwijzen, hij moest het zelf doen. Maar hij helemaal alleen in die kamer, dat was dan ook weer niet de bedoeling. Heb me heel wat keren opgevreten omdat ik het gewoon sneller zag dan hij en mijn mond moest houden.
Vader van de kinderen overleed en ex leefde met me mee. Tuurlijk waren de kinderen welkom, mooi juist. Alleen kon hij het niet verdragen dat ik sprak met die familie. Werd hij kribbig van en ik zweeg dan over wat ik had gehoord, of vertelde het pas later, of regelde dingen zonder hem daarin te kennen. Als ik dan al sprak met hem gaf hij geen antwoord, geen reactie, terwijl ik ernaar snakte dat hij samen met mij zou werken naar oplossingen. Het enige wat eruit kwam was hele strakke 'je moet het zo doen' plannen en dan steeds weer ruzie als de werkelijkheid heel wat stugger bleek. Hij was woest dat ik wel naar die familie luisterde en niet naar hem. Djeez, zij hadden de kinderen, alsof ik eisen kón stellen.
Die onderhandelingen zijn zeker ook stukgelopen op dat ik niet dicht bij mezelf bleef, op dat ik hem volgde in plaats van gewoon mijn hart te volgen. Of het uiteindelijk wat uitgemaakt had ... het kan. Misschien waren de kinderen wel hier nu als ik wat braver was geweest in de ogen van die familie.
Bij mij was geen mw, maar wel een heel hulptraject op poten gezet vanuit het opvanghuis. Psychotherapie, gezinshulp, videohometraining, veel dus. Ik kon niet alles bijhouden vanwege de zwangerschap maar het was er wel, en ik kon er ook na de zwangerschap nog mee doorgaan.
Maar ja, dat was voordat mijn ex weer bij me kwam wonen. Ik voelde me bekeken als ik video home training zou hebben terwijl hij in huis was, en hem wegsturen, ik vond ook niet dat ik dat kon maken. De psychotherapie: hoe moest ik hem vertellen dat ik hulp nodig had vanwege woede uitbarstingen. Ik was toch zelf weggegaan van woedeuitbarstingen en ik deed het zelf ook?
Anyway: alles wat voor mij belangrijk was telde niet meer binnen de relatie. Mezelf vrijwillig wegcijferen. In feite mijn kinderen ook wegcijferen, voor hem. We zouden het zelf wel oplossen, vond hij. Ja, als ik zo maakbaar was als hij het graag zou hebben was dat vast wel gelukt.
Wat ben ik blij dat hij nu niet meer hier is, geen gehijg in mijn nek.
Terwijl ik dit opschreef moest ik denken aan dat de vader van mijn oudste kinderen overleed. Ex zat midden in zijn studie en dus vaak achter de computer. Wilde hij ook dat ik bij hem kwam zitten maar vooral niets aanwijzen, hij moest het zelf doen. Maar hij helemaal alleen in die kamer, dat was dan ook weer niet de bedoeling. Heb me heel wat keren opgevreten omdat ik het gewoon sneller zag dan hij en mijn mond moest houden.
Vader van de kinderen overleed en ex leefde met me mee. Tuurlijk waren de kinderen welkom, mooi juist. Alleen kon hij het niet verdragen dat ik sprak met die familie. Werd hij kribbig van en ik zweeg dan over wat ik had gehoord, of vertelde het pas later, of regelde dingen zonder hem daarin te kennen. Als ik dan al sprak met hem gaf hij geen antwoord, geen reactie, terwijl ik ernaar snakte dat hij samen met mij zou werken naar oplossingen. Het enige wat eruit kwam was hele strakke 'je moet het zo doen' plannen en dan steeds weer ruzie als de werkelijkheid heel wat stugger bleek. Hij was woest dat ik wel naar die familie luisterde en niet naar hem. Djeez, zij hadden de kinderen, alsof ik eisen kón stellen.
Die onderhandelingen zijn zeker ook stukgelopen op dat ik niet dicht bij mezelf bleef, op dat ik hem volgde in plaats van gewoon mijn hart te volgen. Of het uiteindelijk wat uitgemaakt had ... het kan. Misschien waren de kinderen wel hier nu als ik wat braver was geweest in de ogen van die familie.
vrijdag 1 juni 2007 om 22:35
Ik hoop dat het je lukt, Vrouw, je kunt je er anyway op voorbereiden door heel diep in je gevoel te gaan zitten, nu hij er niet is, en wéten waarom je wilt latten, waarom je je niet meer aan wilt passen voor wat betreft het schoonhouden.
Overigens is een beetje aanpassen normaal binnen een relatie, maar wat hij van je vraagt ten aanzien van schoonhouden is wel een hele hoop meer dan een beetje. Je kunt heel concreet aangeven wat jij zelf normaal vindt -bijv. eens per dag vegen of zuigen, eens per dag de boel voor het oog glad maken- en van daaruit de onderhandelingen starten. Voor zover er nog te onderhandelen valt. Let wel: jóuw normale schoonmaakwoede, zonder alvast zijn wensen te hebben ingecalculeerd. Als je alvast zijn wensen incalculeert zit hij met een ietsje verder vragen al over je grens heen. Dat moet je je beseffen denk ik, want hij gaat uit van wat hij normaal vindt, niet van wat hij denkt dat voor jou haalbaar is.
Steeds maar weer, iedere dag, voor jezelf bepalen wat je nu eigenlijk echt zelf zou willen, en hoe de werkelijkheid is. Da's een manier om je grenzen te leren kennen.
Overigens is een beetje aanpassen normaal binnen een relatie, maar wat hij van je vraagt ten aanzien van schoonhouden is wel een hele hoop meer dan een beetje. Je kunt heel concreet aangeven wat jij zelf normaal vindt -bijv. eens per dag vegen of zuigen, eens per dag de boel voor het oog glad maken- en van daaruit de onderhandelingen starten. Voor zover er nog te onderhandelen valt. Let wel: jóuw normale schoonmaakwoede, zonder alvast zijn wensen te hebben ingecalculeerd. Als je alvast zijn wensen incalculeert zit hij met een ietsje verder vragen al over je grens heen. Dat moet je je beseffen denk ik, want hij gaat uit van wat hij normaal vindt, niet van wat hij denkt dat voor jou haalbaar is.
Steeds maar weer, iedere dag, voor jezelf bepalen wat je nu eigenlijk echt zelf zou willen, en hoe de werkelijkheid is. Da's een manier om je grenzen te leren kennen.
vrijdag 1 juni 2007 om 22:43
Hoi Vrouwtje Klets,
Hartstikke goed dat je je nu zo goed en sterk voelt. Als ik zo nieuwsgierig mag zijn... ik had even een vraagje over het stukje dat je schreef, of eigenlijk de laatste zin: "En dan maar eens zien of hij me dan nog wel zo graag terug wil.." Is dat wat je eigenlijk hoopt? Dat hij er genoeg van krijgt en dan zelf besluit ermee te stoppen?
Hartstikke goed dat je je nu zo goed en sterk voelt. Als ik zo nieuwsgierig mag zijn... ik had even een vraagje over het stukje dat je schreef, of eigenlijk de laatste zin: "En dan maar eens zien of hij me dan nog wel zo graag terug wil.." Is dat wat je eigenlijk hoopt? Dat hij er genoeg van krijgt en dan zelf besluit ermee te stoppen?
vrijdag 1 juni 2007 om 22:49
Oh Lemmy!
Dit is zo'n goede vraag!!!
Wat ik zelf hierover kan zeggen, is dat ik ergens denk ik hoopte dat hij de beslissing nam. Of dat er zo iets ergs gebeurde dat ik niet anders kon dan weggaan.
Maar elke keer ging het een stapje verder, het fysiek geweld, het vreemdgaan, het liegen, alles. En ik kon nog die keuze niet maken.
Ik wachtte als het ware op zijn toestemming om te vertrekken! Omdat hij zelf zag dat het zo niet verder kon, zelf begreep dat hij te ver was gegaan, of me niet meer wilde....
Durfde die verantwoordelijkheid zelf niet te nemen.
Zo bang ben je, zo rot voel je je.
vrijdag 1 juni 2007 om 22:58
Hier nog één. Op een gegeven moment deed ik niets meer, was niet lief, deed kattig, zei gewoon dat ik dit of dat niet wilde. Ging ervan uit dat hij dan eindelijk zelf wel zou opgeven, hij zei het toch vaak genoeg, dat 'ie het zat was. Maar nooit zélf de keuze maken om te vertrekken. Nóoit. En geloof me, ik heb ontelbaar veel redenen gehad om weg te gaan, die niet eens met geweld te maken hadden. Simpele verwaarlozing alleen al.
vrijdag 1 juni 2007 om 23:01
Herkenbaar... weer eens. Bij mij was er een heel duidelijk breekpunt: het moment waarop hij mijn baby had geslagen. Toen begreep ik dat het gewoon niet verder kon, het hield gewoon op. Diep in mijn hart had ik nog wel gevoelens voor hem hoor, en als mijn kind er niet was geweest was ik vast nog veel langer bij hem gebleven. Maar ik vond toen dat mijn eerste verantwoordelijkheid bij mijn kind lag - ik bedoel, als je een baby van 6 weken slaat, dan sta je nergens voor, in mijn ogen. En dat was, zoals jij het hierboven noemde, het moment waarop er zoiets ergs gebeurde dat ik niet meer anders kon dan weggaan. Was het alleen om mezelf gegaan, dan had ik mijn grenzen vast nog wel veel verder verlegd...
vrijdag 1 juni 2007 om 23:08
Lemmy, een vraag.
Het lijkt wel of mijn ex het kind in mijn buik meteen als indringer zag. Een probleem. Hij stond niet meer in het middelpunt van al mijn aandacht, omdat hij merkte aan mij dat ik het kind, hoe klein in mijn buik nog, op nummer 1 had gezet.
Zag jouw deze man jullie kind als indringer? Was hij daarom op het kind gericht?
Sorry, rotvraag.
Ik vraag het voor mezelf erg af.
*;
Het lijkt wel of mijn ex het kind in mijn buik meteen als indringer zag. Een probleem. Hij stond niet meer in het middelpunt van al mijn aandacht, omdat hij merkte aan mij dat ik het kind, hoe klein in mijn buik nog, op nummer 1 had gezet.
Zag jouw deze man jullie kind als indringer? Was hij daarom op het kind gericht?
Sorry, rotvraag.
Ik vraag het voor mezelf erg af.
*;
)
vrijdag 1 juni 2007 om 23:20
Niet in discussie gaan.
Met het maken van afspraken ja-nee vragen/ geen open vragen stellen en duidelijke tijden afspreken.
Niet heel de tijd uitleggen wat je gaat doen, hoe je het gaat doen en waarom je dat gaat doen.
Zelf je eigen plan trekken zonder 'beschikbaar' te zijn voor hem, of zijn commentaar.
Dingen zien aankomen en daarom vooraf voorkomen dat je in die situatie terecht komt.
Niet alleen in woorden, maar ook in gedrag laten merken dat je je eigen ideeën volgt, dus geen discussie maar dat hij het ziet aan je.
Voorkomen dat hij voor de deur staat, maar of je adres niet geven, of op een algemene plek afspreken.
Niet bellen maar mailen. Dan kun je nadenken over wat hij wil, en wat jij wil zonder dat je direct antwoord moet geven en hij je omver praat.
Niet vanzelfsprekend ervan uitgaan dat hij het recht heeft al die dingen van je te verlangen die hij nu doet, zelf in je hoofd die grenzen ook duidelijk afspreken.
Consequent blijven.
Zelfvertrouwen bouw je ook op door ervaren dat je jezelf kunt vertrouwen. Dat je niet als een blad aan een boom omslaat op lastige momenten.
Er zijn er nog meer, maar dit schiet me even te binnen, hoop dat je er wat aan hebt.
*;
vrijdag 1 juni 2007 om 23:20
Ja, mijn 1e man zag het kind als een indringer, absoluut. Tijdens mijn zwangerschap was dat al te merken, hij maakte het mij op allerlei manieren (bijna) onmogelijk te genieten van de zwangerschap. Toen ik zei dat ik dacht dat ik zwanger was, ik was net overtijd, vond hij me een aansteller. En HIJ was degene die graag een kind wilde, valt dat nog érgens mee te rijmen?! Toen ik bij de dokter een test had gedaan, vroeg de dokter of ik mijn man wilde bellen met het goede nieuws, ik mocht zijn telefoon dan wel even gebruiken. Dat heb ik niet eens gedaan, ik ben naar mijn werk gegaan en heb het die dag voor mezelf gehouden.
In de periode van mijn zwangerschap kwam het ook allemaal heel erg in een neerwaartse spiraal terecht, een stroomversnelling, het werd onhoudbaar. Hij kon het duidelijk niet aan dat ik zwanger was. En toen ons (MIJN!) kind er was zei hij gelijk al: "je houdt meer van hem dan van mij". Dus ja, hij vond het kind een indringer, zeker. En daarna realiseerde hij zich dat hij het kind kon gebruiken als het ultieme dwangmiddel (zo van: "als jij bij me weggaat, maak ik hem dood" etc. etc.).
Het feit dat het kind als een indringer werd ervaren, kwam volgens mij door zijn persoonlijkheid, in politierapporten omschreven als: zeer dwingend en narcistisch. Hij was gewoonweg niet in staat om aan anderen te denken, dacht altijd alleen aan zichzelf. En dat dwingende en narcistische is volgens mij iets dat we allemaal kennen hier...
vrijdag 1 juni 2007 om 23:41
Truste Vrouwtje, pas goed op jezelf.
Lemmy *;
Kijk je ook met gemengde gevoelens terug op je zwangerschap?
Ik had er graag meer van willen genieten, het bewuster willen meemaken allemaal. Vind dat zo jammer. Was overspannen en de weg kwijt. Moest echt tot rust komen, en ondertussen alles regelen. En loskomen van ex.
Kwam erachter dat ik in verwachting was, toen ik in de zomer ziek werd, en echt helemaal voor pampus lag en niets binnenhield. Bij de huisarts een test gedaan. En ik ging nooit naar de huisarts, dit keer ben ik er wel heengegaan, wist of voelde dat het nu echt moest.
Mijn ex vond me echt een aansteller en irriteerde zich er al aan dat ik ziek was. Dat ik zwanger bleek te zijn, daar leek hij snel overheen, er moest maar meteen een abortus gedaan worden.
Hij is woedend geworden toen ik stopte met roken en hem vroeg niet meer in de kamer te roken. Hij had toen een paar dagen rustig aan gedaan nadat ik had besloten het kind te laten komen, en hij de hort op was geweest (en vreemd gegaan).
Hij is zo kwaad geworden toen. Ging door het lint na die vraag.
Ik was verbouwereerd, geloofde inmiddels een heel nieuw sprookje na drie dagen rust met hem, namelijk dat e samen een kindje gingen krijgen....
Waar zat ik met mijn verstand??
Nou ja, het escaleerde zo dat ik weer moest vluchten. Alleen was er na deze keer iets veranderd.
Lemmy *;
Kijk je ook met gemengde gevoelens terug op je zwangerschap?
Ik had er graag meer van willen genieten, het bewuster willen meemaken allemaal. Vind dat zo jammer. Was overspannen en de weg kwijt. Moest echt tot rust komen, en ondertussen alles regelen. En loskomen van ex.
Kwam erachter dat ik in verwachting was, toen ik in de zomer ziek werd, en echt helemaal voor pampus lag en niets binnenhield. Bij de huisarts een test gedaan. En ik ging nooit naar de huisarts, dit keer ben ik er wel heengegaan, wist of voelde dat het nu echt moest.
Mijn ex vond me echt een aansteller en irriteerde zich er al aan dat ik ziek was. Dat ik zwanger bleek te zijn, daar leek hij snel overheen, er moest maar meteen een abortus gedaan worden.
Hij is woedend geworden toen ik stopte met roken en hem vroeg niet meer in de kamer te roken. Hij had toen een paar dagen rustig aan gedaan nadat ik had besloten het kind te laten komen, en hij de hort op was geweest (en vreemd gegaan).
Hij is zo kwaad geworden toen. Ging door het lint na die vraag.
Ik was verbouwereerd, geloofde inmiddels een heel nieuw sprookje na drie dagen rust met hem, namelijk dat e samen een kindje gingen krijgen....
Waar zat ik met mijn verstand??
Nou ja, het escaleerde zo dat ik weer moest vluchten. Alleen was er na deze keer iets veranderd.
vrijdag 1 juni 2007 om 23:48
Iseo, ja, ik kijk zeker met gemengde gevoelens terug op mijn eerste zwangerschap en ook op de periode daarna, dat was zo'n heftige tijd dat ik heel veel, echt bijna alles, ben vergeten. Ik kan niet terugdenken aan de babytijd van mijn oudste zoon. Daar ben ik lang boos om geweest, had het gevoel; man, je hebt me zoveel ontnomen, nou heb je dat ook nog van me afgepakt (ook al was hij dood, desondanks was ik boos op hem).
Iedereen zegt altijd: geniet van je baby, hij/zij is zo weer groot (cliché maar waar) en ik vond dat hij mij die kans had ontnomen. Wat mij veel troost heeft gegeven is dat ik het nog twee keer heb mogen meemaken, beide keren in een rustige en stabiele situatie en toen heb ik wel kunnen genieten en de dingen zo kunnen doen als ik zelf wilde.
Iedereen zegt altijd: geniet van je baby, hij/zij is zo weer groot (cliché maar waar) en ik vond dat hij mij die kans had ontnomen. Wat mij veel troost heeft gegeven is dat ik het nog twee keer heb mogen meemaken, beide keren in een rustige en stabiele situatie en toen heb ik wel kunnen genieten en de dingen zo kunnen doen als ik zelf wilde.
vrijdag 1 juni 2007 om 23:53
Elfje:
Ik ben me werkelijk rotgeschrokken van jouw verhaal. Hetgeen wat je meegemaakt hebt, maar ook zoals je het voor jezelf probeert "goed" te praten. Jouw verhaal komt aardig overeen met het mijne. Ik deel het gevoel wat Iseo heeft dan ook helemaal. Toen ik vanmiddag jouw verhaal las kreeg ik het ook slecht... zal wel herkenning geweest zijn. Hoever kan een man gaan voordat het jou doet beseffen dat het NIET oke is? Ik begrijp heel goed je angst en hoe je dingen voor jezelf relativeert. Vooral wat je schrijft over "het is overal wel wat, zo erg is het niet". Zo dacht ik ook altijd. Ook ik vond mezelf altijd zo sterk in mijn relatie. Beter gezegd: anderen vonden dat. Anderen vroegen zich altijd af hoe ik het volhield. Ik had er ogenschijnlijk minder moeite mee. Maar op het moment dat je je sterk voelt in een relatie klopt het al niet. Je behoort je niet sterk te voelen in een relatie. Ja, mag wel maar dan op een positieve manier. Ook ik heb welgeteld 2 vriendinnen die ik vertel over hetgeen ik meemaak en die steunen me ook. Zijn werkelijk schatjes! Maar vergeet niet dat die vrouwen zich heel moeilijk kunnen verplaatsen in hetgeen je meemaakt. Waarschijnlijk vertel je, net zoals ik, ook niet alles aan hen en vergoedelijk je het gedrag van je man? Ik heb dat wel altijd gedaan. Nu pas begin ik te vertellen. Nu begin ik langzamerhand mijn verhaal te vertellen, uiteraard niet aan iedereen. Maar treed wel naar buiten.
Wat je schrijft over dat je het nog zo slecht niet hebt... Je smeert het uit over een periode van 24 jaar. Meid... al was het een periode van 100 jaar! Wat hij jou heeft aangedaan mag én kan niet. Geen mens is altijd maar slecht. Natuurlijk heb je dagen waarop je samen door 1 deur kan, en ik weet dat je tijdens die dagen de hoop hebt dat het allemaal weer goed komt. Herken ik zo goed.. dat was mijn drijfveer de afgelopen jaren. Maar zo werkt het niet! Ze vervallen uiteindelijk allemaal in het gedrag, waar ze zo goed in zijn.
Jij bent nu 42 jaar en je vraagt je af hoe je met moet gaan redden. Ik kan je daar nu nog geen advies in geven. Ik zit net in het traject en heb ook nog zoveel vragen. Ik ben 41, heb net dé stap genomen, en ik vraag me ook af wat ik moet doen. Het is ook kei-moeilijk. Ben ook ontzettend bang voor alles waar ik dadelijk tegenaan ga lopen. Voor mijn gevoel ga ik de moeilijkste scheiding alle tijden tegemoet... Maar wat daar tegenover staat is dat ik me, ondanks ik me echt niet goed voel, want ben er ziek van, wel mezelf dapper voel! Dat doet deugt, werkelijk waar! Dat ik nu de jaren terug probeer te pakken die me afgenomen zijn.. Dat ik durf te vechten tegen iemand die mij behalve mond-dood, maar vooral kapot gemaakt heeft met zijn ziekelijke gedrag en agressie.... Ik hoop daar in de toekomst van te gaan groeien en dat gaat ook zeker gebeuren.
Ook ik heb nog een lange weg te gaan en ben bang. Zie het ook weinig zitten, maar doe het wel! Ik hou mezelf oa. voor dat het niet veel slechter kan lopen dan de situatie waarin ik nu verkeer. Ik zie het als een investering in een (wat ik hoop) lang en gelukkig leven. Dat komt immers niet vanzelf. Eigen geluk moet je keihard voor vechten! Kort door de bocht misschien, maar zo is het wel.
Lieve meid........ vecht mee en we komen er uit... Zowel jij als ik (en anderen)
Dikke knuffel,
Thirza
Ik ben me werkelijk rotgeschrokken van jouw verhaal. Hetgeen wat je meegemaakt hebt, maar ook zoals je het voor jezelf probeert "goed" te praten. Jouw verhaal komt aardig overeen met het mijne. Ik deel het gevoel wat Iseo heeft dan ook helemaal. Toen ik vanmiddag jouw verhaal las kreeg ik het ook slecht... zal wel herkenning geweest zijn. Hoever kan een man gaan voordat het jou doet beseffen dat het NIET oke is? Ik begrijp heel goed je angst en hoe je dingen voor jezelf relativeert. Vooral wat je schrijft over "het is overal wel wat, zo erg is het niet". Zo dacht ik ook altijd. Ook ik vond mezelf altijd zo sterk in mijn relatie. Beter gezegd: anderen vonden dat. Anderen vroegen zich altijd af hoe ik het volhield. Ik had er ogenschijnlijk minder moeite mee. Maar op het moment dat je je sterk voelt in een relatie klopt het al niet. Je behoort je niet sterk te voelen in een relatie. Ja, mag wel maar dan op een positieve manier. Ook ik heb welgeteld 2 vriendinnen die ik vertel over hetgeen ik meemaak en die steunen me ook. Zijn werkelijk schatjes! Maar vergeet niet dat die vrouwen zich heel moeilijk kunnen verplaatsen in hetgeen je meemaakt. Waarschijnlijk vertel je, net zoals ik, ook niet alles aan hen en vergoedelijk je het gedrag van je man? Ik heb dat wel altijd gedaan. Nu pas begin ik te vertellen. Nu begin ik langzamerhand mijn verhaal te vertellen, uiteraard niet aan iedereen. Maar treed wel naar buiten.
Wat je schrijft over dat je het nog zo slecht niet hebt... Je smeert het uit over een periode van 24 jaar. Meid... al was het een periode van 100 jaar! Wat hij jou heeft aangedaan mag én kan niet. Geen mens is altijd maar slecht. Natuurlijk heb je dagen waarop je samen door 1 deur kan, en ik weet dat je tijdens die dagen de hoop hebt dat het allemaal weer goed komt. Herken ik zo goed.. dat was mijn drijfveer de afgelopen jaren. Maar zo werkt het niet! Ze vervallen uiteindelijk allemaal in het gedrag, waar ze zo goed in zijn.
Jij bent nu 42 jaar en je vraagt je af hoe je met moet gaan redden. Ik kan je daar nu nog geen advies in geven. Ik zit net in het traject en heb ook nog zoveel vragen. Ik ben 41, heb net dé stap genomen, en ik vraag me ook af wat ik moet doen. Het is ook kei-moeilijk. Ben ook ontzettend bang voor alles waar ik dadelijk tegenaan ga lopen. Voor mijn gevoel ga ik de moeilijkste scheiding alle tijden tegemoet... Maar wat daar tegenover staat is dat ik me, ondanks ik me echt niet goed voel, want ben er ziek van, wel mezelf dapper voel! Dat doet deugt, werkelijk waar! Dat ik nu de jaren terug probeer te pakken die me afgenomen zijn.. Dat ik durf te vechten tegen iemand die mij behalve mond-dood, maar vooral kapot gemaakt heeft met zijn ziekelijke gedrag en agressie.... Ik hoop daar in de toekomst van te gaan groeien en dat gaat ook zeker gebeuren.
Ook ik heb nog een lange weg te gaan en ben bang. Zie het ook weinig zitten, maar doe het wel! Ik hou mezelf oa. voor dat het niet veel slechter kan lopen dan de situatie waarin ik nu verkeer. Ik zie het als een investering in een (wat ik hoop) lang en gelukkig leven. Dat komt immers niet vanzelf. Eigen geluk moet je keihard voor vechten! Kort door de bocht misschien, maar zo is het wel.
Lieve meid........ vecht mee en we komen er uit... Zowel jij als ik (en anderen)
Dikke knuffel,
Thirza
zaterdag 2 juni 2007 om 00:05
zaterdag 2 juni 2007 om 00:10
Nog even een hele late dikke knuffel voor Iseo*;...
Je was zo verdrietig vanmiddag, nu gelukkig weer wat rustiger, en begrijp heel goed hoe confronterend sommige verhalen voor jou zijn. Merk ik bij mezelf ook als ik lees. Jij kan in je eentje de wereld niet redden en zeker niet de vrouwen die in zo'n situatie verkering. Het enige wat je kan doen is steunen, je advies geven en je eigen ervaring schrijven. Dat is écht meer dan genoeg. De uiteindelijke beslissing moet een ieder zelf maken.
Vergeet ook niet dat er genoeg stille meelezers zijn die zoveel steun putten uit hetgeen je schrijft. Misschien wel meer, dan degene die werkelijk durven te vertellen.
Liefs,
Thirza.
Je was zo verdrietig vanmiddag, nu gelukkig weer wat rustiger, en begrijp heel goed hoe confronterend sommige verhalen voor jou zijn. Merk ik bij mezelf ook als ik lees. Jij kan in je eentje de wereld niet redden en zeker niet de vrouwen die in zo'n situatie verkering. Het enige wat je kan doen is steunen, je advies geven en je eigen ervaring schrijven. Dat is écht meer dan genoeg. De uiteindelijke beslissing moet een ieder zelf maken.
Vergeet ook niet dat er genoeg stille meelezers zijn die zoveel steun putten uit hetgeen je schrijft. Misschien wel meer, dan degene die werkelijk durven te vertellen.
Liefs,
Thirza.
zaterdag 2 juni 2007 om 00:34
Thirza, weet je wat het is. Ik zie alles zo levendig voor me dat het inderdaad heel confronterend is.
Heb het zelf meegemaakt. Weet ook hoe het voelt om los te breken uit die beklemmende relatie, hoe opgelucht je daarna bent maar hoe moeilijk het ook is opnieuw te beginnen.
Maar tegelijk werkt het ook helend om te schrijven erover. Als ik aan een andere vrouw schrijf, schrijf ik ook aan mezelf.
Ik vertel mezelf dat ik deed wat ik kon, omdat ik dacht dat het zo was als ik dacht te zien.
Ik stel mezelf gerust.
Ben al twee jaar weg. Maar ik zat te wachten op deze kans lijkt het wel. Deze kans om er eerlijk over te kunnen praten, met vrouwen die me niet veroordelen om de keuzes die ik maakte, maar die me begrijpen.
Ik was al begonnen met het verwerken, het uitzoeken hoe het zo kwam, zo ver had kunnen komen.
Maar nu kan ik er echt mee aan de slag. Omdat ik de herinneringen nu echt op een rij aan het zetten ben. En niet terwijl ik alleen ben, maar op een plek waar ik het kan opschrijven aan iemand gericht die er misschien ook wat aan heeft, ook aan de inzichten die ik al schrijvend opdoe.
Dat voelt zo goed!
En ik trek me alles heel erg aan wat jullie meemaken, dat weet ik ook van mezelf.
De beelden komen er vanzelf bij, uit mijn eigen verleden. Maar ik ga het niet uit de weg, dit is mijn tijd ervoor.
Ik zal misschien straks wat minder schrijven, niet meer als nu elke avond hier achter de pc zitten. Maar nu heb ik de ruimte ervoor.
Ik was vandaag zo verdrietig. Ik voelde me zo machteloos.
Achteraf was ik toch blij dat ik het had geuit. Want de reacties waren weer zo vol gevoel, zo mooi. Iedereen geeft hier echt om elkaar, en zoals eerder een van ons zei, het is er allemaal op gericht om samen sterker te worden! Zo'n positief topic!
Die stille meelezer zou ik zelf zijn geweest als ik een paar jaar geleden een computer had gehad.
Ik zou nooit hebben durven schrijven, en nu kan ik haast niet meer stoppen :P
Heb allemaal bij-gedachten (zo van dat jullie wel moe van me worden enzo) maar die probeer ik te negeren.
Wil graag zeggen dat ik veel bewondering voor je heb, Thirza.
Je staat aan het begin van een nieuwe heel lastige tijd, maar je hebt je hoofd opgeheven, bent zo stoer en mooi.
Straks kun je veel achter je laten, van je losschudden wat niet goed voor jou was. Ben benieuwd naar de vrouw die straks daar ook nog onder vandaan komt.
Veel liefs!!!
*;
Heb het zelf meegemaakt. Weet ook hoe het voelt om los te breken uit die beklemmende relatie, hoe opgelucht je daarna bent maar hoe moeilijk het ook is opnieuw te beginnen.
Maar tegelijk werkt het ook helend om te schrijven erover. Als ik aan een andere vrouw schrijf, schrijf ik ook aan mezelf.
Ik vertel mezelf dat ik deed wat ik kon, omdat ik dacht dat het zo was als ik dacht te zien.
Ik stel mezelf gerust.
Ben al twee jaar weg. Maar ik zat te wachten op deze kans lijkt het wel. Deze kans om er eerlijk over te kunnen praten, met vrouwen die me niet veroordelen om de keuzes die ik maakte, maar die me begrijpen.
Ik was al begonnen met het verwerken, het uitzoeken hoe het zo kwam, zo ver had kunnen komen.
Maar nu kan ik er echt mee aan de slag. Omdat ik de herinneringen nu echt op een rij aan het zetten ben. En niet terwijl ik alleen ben, maar op een plek waar ik het kan opschrijven aan iemand gericht die er misschien ook wat aan heeft, ook aan de inzichten die ik al schrijvend opdoe.
Dat voelt zo goed!
En ik trek me alles heel erg aan wat jullie meemaken, dat weet ik ook van mezelf.
De beelden komen er vanzelf bij, uit mijn eigen verleden. Maar ik ga het niet uit de weg, dit is mijn tijd ervoor.
Ik zal misschien straks wat minder schrijven, niet meer als nu elke avond hier achter de pc zitten. Maar nu heb ik de ruimte ervoor.
Ik was vandaag zo verdrietig. Ik voelde me zo machteloos.
Achteraf was ik toch blij dat ik het had geuit. Want de reacties waren weer zo vol gevoel, zo mooi. Iedereen geeft hier echt om elkaar, en zoals eerder een van ons zei, het is er allemaal op gericht om samen sterker te worden! Zo'n positief topic!
Die stille meelezer zou ik zelf zijn geweest als ik een paar jaar geleden een computer had gehad.
Ik zou nooit hebben durven schrijven, en nu kan ik haast niet meer stoppen :P
Heb allemaal bij-gedachten (zo van dat jullie wel moe van me worden enzo) maar die probeer ik te negeren.
Wil graag zeggen dat ik veel bewondering voor je heb, Thirza.
Je staat aan het begin van een nieuwe heel lastige tijd, maar je hebt je hoofd opgeheven, bent zo stoer en mooi.
Straks kun je veel achter je laten, van je losschudden wat niet goed voor jou was. Ben benieuwd naar de vrouw die straks daar ook nog onder vandaan komt.
Veel liefs!!!
*;
