Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 3
maandag 21 mei 2007 om 21:07
Lieve allemaal.Het derde deel van dit topic, voor iedereen die in een ongezonde/ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.Dit gaat over psychische en lichamelijke mishandeling, over schuld- en angstgevoelens, verdriet en eenzaamheid. De zorg om onze kinderen. Wees welkom, als je je eenzaam voelt omdat je merkt dat het met je relatie de verkeerde kant opgaat, omdat je grenzen worden opgerekt, omdat je bang bent geworden.Als je merkt dat je hard bezig bent met het ontkennen van de ernst van je problemen, alsof je een manier hebt gevonden om de onvermijdelijke keuze die je moet maken uit de weg te gaan...Omdat je blijft hopen dat het beter wordt, je van hem houdt, je angst hebt voor het onbekende, je jezelf klein maakt en blijft vergelijken met anderen en je dan tegen jezelf zegt dat het wel meevalt...Wees welkom als je je eenzaam voelt, omdat je rondloopt met je herinneringen die pijnlijk zijn, omdat je je schaamt, je zorgen maakt, en je kunt het maar niet delen met anderen. Dit topic gaat over opnieuw beginnen en jezelf terugvinden na een moeilijke tijd. Het gaat over grenzen leren aangeven en (jezelf) weer leren te vertrouwen, uit je isolement komen. Over liefde en respect, en vechten voor de toekomst. Voor iedereen die zich aangesproken voelt.Dappere vrouwen, tot schrijfs!En een liefdevolle gedachte aan Manu.bewerkt door moderator,
donderdag 31 mei 2007 om 21:48
Eens met Lemmy. Waar ik nu mee worstel, is dat andere, niet zozeer de lichamelijke mishandeling. Okee ik ben bang, dat hij ineens hier op de stoep staat, dat hij geweld gebruikt. En ik heb dromen.
Maar als ik terugkijk, als ik kijk wat nu nog veel effect heeft, is die emotionele kant van dit alles.
Die stem, die manier van kijken van hem. Zo wil ik niet naar mezelf kijken, maar het gebeurt toch. Ik moet dat van me af schudden.
Het terugdenken aan die tijd, en maar niet begrijpen hoe het nou precies zat, waarom het ging zoals het was. Steeds twijfelen aan mezelf, en mijn herinneringen. Dat breken, dat is echt zo, zo gaat dat. Steeds verder gaat het. Terugdenken aan hoe we seks hadden, en er niet goed van worden, me rot voelen omdat ik me niet verzette, omdat ik bang was, en dacht dat het beter was als ik het maar liet gebeuren, die laatste grens. En dat ging niet met geweld, wel ruw maar niet gedwongen en toch wel. En het was niet altijd zo, dus dacht ik toen alleen aan die fijne keren, maar vaak wel, en hij was ook vaak onder invloed dus onvoorspelbaar.
En zo zijn er allemaal lagen in elke dag die je samen was. Sommige dingen zijn zichtbaar, sommigen sluimeren nog steeds door en maken dat je je klein voelt, zwak en vies, terwijl je al even weg bent en allang stappen hebt gezet op een nieuwe weg.
Annemoon, ik denk dat de dingen die je hier beschrijft erg schadelijk zijn. Je denkt later terug aan een tijd die eigenlijk niet te bevatten is, dat blijft je in de war maken, je blijft met vragen zitten, je blijft aan jezelf en je reacties twijfelen. Zo veel effect heeft het zeker.
Maar als ik terugkijk, als ik kijk wat nu nog veel effect heeft, is die emotionele kant van dit alles.
Die stem, die manier van kijken van hem. Zo wil ik niet naar mezelf kijken, maar het gebeurt toch. Ik moet dat van me af schudden.
Het terugdenken aan die tijd, en maar niet begrijpen hoe het nou precies zat, waarom het ging zoals het was. Steeds twijfelen aan mezelf, en mijn herinneringen. Dat breken, dat is echt zo, zo gaat dat. Steeds verder gaat het. Terugdenken aan hoe we seks hadden, en er niet goed van worden, me rot voelen omdat ik me niet verzette, omdat ik bang was, en dacht dat het beter was als ik het maar liet gebeuren, die laatste grens. En dat ging niet met geweld, wel ruw maar niet gedwongen en toch wel. En het was niet altijd zo, dus dacht ik toen alleen aan die fijne keren, maar vaak wel, en hij was ook vaak onder invloed dus onvoorspelbaar.
En zo zijn er allemaal lagen in elke dag die je samen was. Sommige dingen zijn zichtbaar, sommigen sluimeren nog steeds door en maken dat je je klein voelt, zwak en vies, terwijl je al even weg bent en allang stappen hebt gezet op een nieuwe weg.
Annemoon, ik denk dat de dingen die je hier beschrijft erg schadelijk zijn. Je denkt later terug aan een tijd die eigenlijk niet te bevatten is, dat blijft je in de war maken, je blijft met vragen zitten, je blijft aan jezelf en je reacties twijfelen. Zo veel effect heeft het zeker.
donderdag 31 mei 2007 om 21:57
Annemoon.... wij hadden een buurvrouw die ook een tijdje in een club had gewerkt en ik heb het toen voorzichtig geopperd. Hopende dat hij eindelijk eens door zou krijgen hoe serieus de problemen waren en zelf tot de conclusie zou komen dat hij ofwel minder uit moest geven ofwel voor meer inkomen moest zorgen. Maar helaas.... sommige mannen snappen dat gewoon niet. En dus ging Carrrie aan de slag in een erotisch café.
Het klinkt misschien stom, maar op zich heb ik daar niet eens zo'n verkeerde tijd gehad. Het werk op zich was niet leuk, dat staat als een paal boven water, maar het contact met de meiden en het feit dat je twee avonden in de week niet thuis hoeft te zijn maakten dat op dat moment voor mij goed. De zaterdag dat hij weg ging besloot ik: dat werk doe ik nooit meer. Ik ben nog één keer terug naar het erotisch café gegaan om afscheid te nemen van de meiden en heb het toen afgesloten.
Wat hier verteld wordt over dingen die je normaal niet zou snappen voor gewoon aannemen komen mij erg bekend voor. Op een gegeven moment ga je mee in dingen waarin je voorheen nooit opgekomen zou zijn! Een tijdje geleden heb ik een boek gelezen genaamd Borderliner. Dit ging over een meisje dat een ander meisje leerde kennen. Ze kregen een soort van relatie en zij liet zich helemaal meeslepen in de wereld van dat andere meisje. Ze raakte platzak, ging stelen, er gebeurden dingen in haar leven die ze zelf niet had kunnen bedenken! Achteraf bleek dat ze had samengeleefd met een Borderliner en zelf daar de trekken van begon te krijgen. Ik herkende mij daar helemaal in!
Ik ben namelijk ook erg ziek geweest, zo´n half jaar nadat mijn zoon was geboren. Het bleek dysthymie te zijn, een vorm van depressiviteit. Ik kreeg daar medicijnen voor. Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen zei één van mijn zusjes dat ze dacht dat ik een borderliner was (door de dingen die ik deed en 'gewoon' begon te vinden). Echter, we zijn nu een jaar verder en alle klachten zijn verdwenen! Ik slik geen medicijnen meer, helemaal niets!
Borderliner van Caroline Kraus
(Uitgeverij Archipel ISBN 9063051352).
Een aanrader!
Groetjes,
Carrrie.
Het klinkt misschien stom, maar op zich heb ik daar niet eens zo'n verkeerde tijd gehad. Het werk op zich was niet leuk, dat staat als een paal boven water, maar het contact met de meiden en het feit dat je twee avonden in de week niet thuis hoeft te zijn maakten dat op dat moment voor mij goed. De zaterdag dat hij weg ging besloot ik: dat werk doe ik nooit meer. Ik ben nog één keer terug naar het erotisch café gegaan om afscheid te nemen van de meiden en heb het toen afgesloten.
Wat hier verteld wordt over dingen die je normaal niet zou snappen voor gewoon aannemen komen mij erg bekend voor. Op een gegeven moment ga je mee in dingen waarin je voorheen nooit opgekomen zou zijn! Een tijdje geleden heb ik een boek gelezen genaamd Borderliner. Dit ging over een meisje dat een ander meisje leerde kennen. Ze kregen een soort van relatie en zij liet zich helemaal meeslepen in de wereld van dat andere meisje. Ze raakte platzak, ging stelen, er gebeurden dingen in haar leven die ze zelf niet had kunnen bedenken! Achteraf bleek dat ze had samengeleefd met een Borderliner en zelf daar de trekken van begon te krijgen. Ik herkende mij daar helemaal in!
Ik ben namelijk ook erg ziek geweest, zo´n half jaar nadat mijn zoon was geboren. Het bleek dysthymie te zijn, een vorm van depressiviteit. Ik kreeg daar medicijnen voor. Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen zei één van mijn zusjes dat ze dacht dat ik een borderliner was (door de dingen die ik deed en 'gewoon' begon te vinden). Echter, we zijn nu een jaar verder en alle klachten zijn verdwenen! Ik slik geen medicijnen meer, helemaal niets!
Borderliner van Caroline Kraus
(Uitgeverij Archipel ISBN 9063051352).
Een aanrader!
Groetjes,
Carrrie.
donderdag 31 mei 2007 om 21:59
Iseo, wat jij hierboven schrijft.... ja, dat heb ik ook zo ervaren.
En ook: wat is dwang? Is het dwang als iemand je het mes op je keel zet en zegt: "nu moet je dit doen" - ja natuurlijk is dat dwang.
Maar volgens mij is het net zo goed dwang als je weet dat wanneer je niet datgene doet wat hij wil, je dan een moeilijke tijd tegemoet gaat. Een moeilijke tijd waarin je wordt geconfronteerd met iemands onvoorspelbaarheid, woede, jaloezie (speelde in mijn 1e huwelijk een zeer grote rol), afkeer, harde woorden.
(Iseo, in antwoord op je vraag van net: heb een heel goede dag gehad! Heb gesprek gehad met schoolarts en juffen van mijn middelste kind en hij blijkt het bovengemiddeld goed te doen! Had eerst enigszins een achterstand op wat vlakken, maar blijkt nu met een inhaalslag bezig te zijn. En verder hoorde ik mijn oudste zoon teleurgesteld reageren op het feit dat hij dit jaar geen spreekbeurt hoefde te houden voor de klas. TELEURGESTELD! En hij is een ernstig stotteraar!!! Pffff... en ik me maar zorgen maken.... en dan huppelt die kleine meid er nog vrolijk tussendoor.... Ja, hier gaat het goed! Hoe is het met jou? Natuurlijk blij vanwege het bericht over je school, maar verder?)
En ook: wat is dwang? Is het dwang als iemand je het mes op je keel zet en zegt: "nu moet je dit doen" - ja natuurlijk is dat dwang.
Maar volgens mij is het net zo goed dwang als je weet dat wanneer je niet datgene doet wat hij wil, je dan een moeilijke tijd tegemoet gaat. Een moeilijke tijd waarin je wordt geconfronteerd met iemands onvoorspelbaarheid, woede, jaloezie (speelde in mijn 1e huwelijk een zeer grote rol), afkeer, harde woorden.
(Iseo, in antwoord op je vraag van net: heb een heel goede dag gehad! Heb gesprek gehad met schoolarts en juffen van mijn middelste kind en hij blijkt het bovengemiddeld goed te doen! Had eerst enigszins een achterstand op wat vlakken, maar blijkt nu met een inhaalslag bezig te zijn. En verder hoorde ik mijn oudste zoon teleurgesteld reageren op het feit dat hij dit jaar geen spreekbeurt hoefde te houden voor de klas. TELEURGESTELD! En hij is een ernstig stotteraar!!! Pffff... en ik me maar zorgen maken.... en dan huppelt die kleine meid er nog vrolijk tussendoor.... Ja, hier gaat het goed! Hoe is het met jou? Natuurlijk blij vanwege het bericht over je school, maar verder?)
donderdag 31 mei 2007 om 22:03
Ik heb even een verslagje gevonden van dat boek van Caroline Kraus, komt ie:
Na het overlijden van haar moeder verruilt Caroline haar veilige upper-middle-class leventje aan de oostkust voor een nieuw leven in San Francisco. In de lokale boekhandel waar ze gaat werken, ontmoet ze Jane.
Op het eerste gezicht lijkt ze een inspirerende en energieke jonge vrouw, die Caroline de aandacht en vriendschap geeft die ze op dat moment hard nodig heeft. Maar langzamerhand ontdekt ze dat achter dat open en lieve karakter van Jane nog een persoon schuilgaat: iemand die bedriegt, manipuleert en zelfs fysiek geweld gebruikt. Iemand die de onbedwingbare behoefte voelt alles wat mooi is kapot te maken.
Borderliner is het fascinerende verhaal van een wanhopige en verslavende vriendschap. Met gevoel voor detail en in onsentimenteel proza legt Kraus de verborgen dynamiek en donkere kant van deze vrouwenvriendschap bloot.
Zoals ik al zei: echt een aanrader! Ook al gaat het bij ons (over het algemeen) niet om vrouw-vrouw relaties, ik herkende er heel veel in!
Na het overlijden van haar moeder verruilt Caroline haar veilige upper-middle-class leventje aan de oostkust voor een nieuw leven in San Francisco. In de lokale boekhandel waar ze gaat werken, ontmoet ze Jane.
Op het eerste gezicht lijkt ze een inspirerende en energieke jonge vrouw, die Caroline de aandacht en vriendschap geeft die ze op dat moment hard nodig heeft. Maar langzamerhand ontdekt ze dat achter dat open en lieve karakter van Jane nog een persoon schuilgaat: iemand die bedriegt, manipuleert en zelfs fysiek geweld gebruikt. Iemand die de onbedwingbare behoefte voelt alles wat mooi is kapot te maken.
Borderliner is het fascinerende verhaal van een wanhopige en verslavende vriendschap. Met gevoel voor detail en in onsentimenteel proza legt Kraus de verborgen dynamiek en donkere kant van deze vrouwenvriendschap bloot.
Zoals ik al zei: echt een aanrader! Ook al gaat het bij ons (over het algemeen) niet om vrouw-vrouw relaties, ik herkende er heel veel in!
donderdag 31 mei 2007 om 22:06
Carrie, ik heb met een borderliner samengewoond, weet dan ook hoe het is. Je wordt gemanipuleerd, stemmingswisselingen, afhankelijk gemaakt (zonder hem kon ik niets, ik was dom, naïef, etc.). Weer geestelijke mishandeling, en die geestelijke mishandeling had ik thuis ook al gehad. Ik heb vaak gedacht, dat een pak slaag minder hard aankwam dan de woorden die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Ja, geestelijke mishandeling is wel degelijk schadelijk, kost veel tijd om daar weer enigszins bovenop te komen.
Goed dat je weer zonder medicijnen kan leven, neem aan dat dit antidepressiva waren? Die heb ik zelf nl. jaren geslikt, en je gevoel wordt toch behoorlijk vlak..
donderdag 31 mei 2007 om 22:28
Dankjewel voor de tip Iseo (had ik dus absoluut niet door hoe dat moest)!
Ja, dat voor wat, hoort wat, dat herken ik ook. Maakte me achteraf ook zo aan het twijfelen: heeft hij ooit echt van mij gehouden? En mensen zeiden dat ook tegen me: hij is alleen maar met je getrouwd vanwege de verblijfsvergunning. Die hadden schijnbaar niet door dat dat nog even een trap na was (om het zo maar te noemen...).
Op sommige vragen kun je geen antwoord krijgen. Dat is ook iets waar je je bij neer moet leggen, wat niet makkelijk is.
Wat hier geschreven wordt over borderliners - ik weet niet of mijn 1e man een borderliner was, maar weet wel zeker dat hij serieuze psychische problemen had. Hij was echt iemand met twee gezichten, en dat ging heel ver.
Na zijn overlijden ben ik heel lang overdreven bezig geweest met wat andere mensen wel van me zouden denken. Ook al zo vermoeiend...
Ja, dat voor wat, hoort wat, dat herken ik ook. Maakte me achteraf ook zo aan het twijfelen: heeft hij ooit echt van mij gehouden? En mensen zeiden dat ook tegen me: hij is alleen maar met je getrouwd vanwege de verblijfsvergunning. Die hadden schijnbaar niet door dat dat nog even een trap na was (om het zo maar te noemen...).
Op sommige vragen kun je geen antwoord krijgen. Dat is ook iets waar je je bij neer moet leggen, wat niet makkelijk is.
Wat hier geschreven wordt over borderliners - ik weet niet of mijn 1e man een borderliner was, maar weet wel zeker dat hij serieuze psychische problemen had. Hij was echt iemand met twee gezichten, en dat ging heel ver.
Na zijn overlijden ben ik heel lang overdreven bezig geweest met wat andere mensen wel van me zouden denken. Ook al zo vermoeiend...
donderdag 31 mei 2007 om 23:09
En wat weer een verhalen erbij....
heb echt even een traantje moeten laten.
*; voor iedereen
Iseo, wat goed dat je een vriendin in vertrouwen hebt genomen. Weer een stapje! en fantastisch nieuws over je opleiding. :R
Lastig is dat hoor. Jezelf weer terugvinden en ook weer echt jezelf kunnen zijn. Want de reakties zijn nog zo vaak gekleurd, zo gewend vanuit het wantrouwen, het lage zelfbeeld, het er niet mogen zijn te reageren.
Ik wil zo graag weer gewoon vol vertrouwen kunnen reageren. Ik vraag me af of dit ooit weer komt. Ik merk dat ik al veel veranderd ben maar er zal toch altijd wel een restje wantrouwen blijven zitten. Iemand die van je zegt te houden heeft me toch erg beschadigd. Ik twijfel daar ook oprecht aan of hij wel van me heeft gehouden. Ik wil het graag geloven, maar ik denk het niet. Ik denk dat hij iemand uitgezocht heeft om een gezin te vormen wat hij graag wilde en daarbij, ook zichzelf vergetend, er vanzelfsprekend vanuit gaat het dat altijd zou blijven bestaan. Wat ik een moeilijke eigenschap vind is de ontkenning en het vluchtgedrag. Hoevaak ik ook signaleerde dat er problemen waren en dat het niet goed ging tussen ons. Volgens hem waren er geen problemen. En zo kwam ik steeds vaker met mijn rug (figuurlijk) tegen de muur. Maar het geloof in mezelf kwijtraken, gewoon aangeven dat ik bang was, dat ik ongelukkig was en het dan blijven ontkennen. Waarom heb ik niet de kracht gevonden om eerder op te stappen. Ik had mijn kinderen veel ellende kunnen besparen. En nu, ja ze hebben veel schade opgelopen en laten zich nog steeds leiden door angst. De onmacht die ik daarbij voel om dat te veranderen. Soms toch ook wel een schuldgevoel naar hun toe. Het verstand dat weet dat het niet nodig is om je schuldig te voelen. En dat ook niet helemaal onmachtig ben natuurlijk, want ik kan ze nu laten zien dat het ook anders kan. En dat mijn ex met niets anders bezig is dan mij in een kwaad daglicht te zetten bij de kinderen. Ik begrijp echt helemaal niets meer van die man en ik begrijp ook niet dat ik ooit van hem heb gehouden. Want als ik terugkijk dan zie ik nog steeds niet de man die ik voor ons huwelijk dus wel heb gezien.
Ik vind het dapper en bewonderingswaardig dat sommigen van jullie toch al weer nieuwe relaties hebben. Richting mij worden daar natuurlijk ook regelmatig opmerkingen over gemaakt want ik ben nu toch ook al weer bijna 2 jaar alleen. En het is niet eens dat ik een ander niet vertrouw, maar ik vertrouw mezelf niet genoeg. Als je verliefd bent zul je dan nu wel de signalen herkennen dat je iemand tegenkomt die niet goed voor je is. Ik weet het niet hoor, ik twijfel daar erg aan. Ik heb dus duidelijk nog niet genoeg vertrouwen in mezelf, ik voel me op dit moment zeker niet veilig en vind het moeilijk te accepteren dat ik de kinderen niet die veilige plek kan bieden die ik ze zo gun. Ik kan veel buiten de deur houden maar niet de macht van de angst.
Iemand had het ook over loskomen van zo'n relatie. Ik denk dat dat nooit echt helemaal lukt, zeker niet als er kinderen zijn.
heb echt even een traantje moeten laten.
*; voor iedereen
Iseo, wat goed dat je een vriendin in vertrouwen hebt genomen. Weer een stapje! en fantastisch nieuws over je opleiding. :R
Lastig is dat hoor. Jezelf weer terugvinden en ook weer echt jezelf kunnen zijn. Want de reakties zijn nog zo vaak gekleurd, zo gewend vanuit het wantrouwen, het lage zelfbeeld, het er niet mogen zijn te reageren.
Ik wil zo graag weer gewoon vol vertrouwen kunnen reageren. Ik vraag me af of dit ooit weer komt. Ik merk dat ik al veel veranderd ben maar er zal toch altijd wel een restje wantrouwen blijven zitten. Iemand die van je zegt te houden heeft me toch erg beschadigd. Ik twijfel daar ook oprecht aan of hij wel van me heeft gehouden. Ik wil het graag geloven, maar ik denk het niet. Ik denk dat hij iemand uitgezocht heeft om een gezin te vormen wat hij graag wilde en daarbij, ook zichzelf vergetend, er vanzelfsprekend vanuit gaat het dat altijd zou blijven bestaan. Wat ik een moeilijke eigenschap vind is de ontkenning en het vluchtgedrag. Hoevaak ik ook signaleerde dat er problemen waren en dat het niet goed ging tussen ons. Volgens hem waren er geen problemen. En zo kwam ik steeds vaker met mijn rug (figuurlijk) tegen de muur. Maar het geloof in mezelf kwijtraken, gewoon aangeven dat ik bang was, dat ik ongelukkig was en het dan blijven ontkennen. Waarom heb ik niet de kracht gevonden om eerder op te stappen. Ik had mijn kinderen veel ellende kunnen besparen. En nu, ja ze hebben veel schade opgelopen en laten zich nog steeds leiden door angst. De onmacht die ik daarbij voel om dat te veranderen. Soms toch ook wel een schuldgevoel naar hun toe. Het verstand dat weet dat het niet nodig is om je schuldig te voelen. En dat ook niet helemaal onmachtig ben natuurlijk, want ik kan ze nu laten zien dat het ook anders kan. En dat mijn ex met niets anders bezig is dan mij in een kwaad daglicht te zetten bij de kinderen. Ik begrijp echt helemaal niets meer van die man en ik begrijp ook niet dat ik ooit van hem heb gehouden. Want als ik terugkijk dan zie ik nog steeds niet de man die ik voor ons huwelijk dus wel heb gezien.
Ik vind het dapper en bewonderingswaardig dat sommigen van jullie toch al weer nieuwe relaties hebben. Richting mij worden daar natuurlijk ook regelmatig opmerkingen over gemaakt want ik ben nu toch ook al weer bijna 2 jaar alleen. En het is niet eens dat ik een ander niet vertrouw, maar ik vertrouw mezelf niet genoeg. Als je verliefd bent zul je dan nu wel de signalen herkennen dat je iemand tegenkomt die niet goed voor je is. Ik weet het niet hoor, ik twijfel daar erg aan. Ik heb dus duidelijk nog niet genoeg vertrouwen in mezelf, ik voel me op dit moment zeker niet veilig en vind het moeilijk te accepteren dat ik de kinderen niet die veilige plek kan bieden die ik ze zo gun. Ik kan veel buiten de deur houden maar niet de macht van de angst.
Iemand had het ook over loskomen van zo'n relatie. Ik denk dat dat nooit echt helemaal lukt, zeker niet als er kinderen zijn.
donderdag 31 mei 2007 om 23:28
Lieve Zonlicht,
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die je, na 2 jaar, vragen of het niet eens weer tijd is voor een nieuwe relatie. Maar die weten niet hoe het voelt als je in "zo'n'' relatie hebt gezeten. Bij mij is het 11 jaar geleden en daarom weet ik ook dat het een proces van jaren is, voor mij tenminste, ik weet niet of het voor iedereen zo voelt. Ik heb eerst 3 jaar helemaal geen behoefte gehad aan een vriend, was al lang blij dat ik alleen kón zijn en richtte me volledig op het verzorgen van mijn kind. Ik kon ook geen man in mijn buurt verdragen overigens, als een collega eens een vriendschappelijke hand op mijn schouder legde voelde ik die een uur later nog op mijn schouder "branden''.
In die tijd ging ik om met een man die heel veel begrip kon opbrengen voor mijn verleden, hij was zelf opgegroeid in een gezin waar geweld, ruzie, problemen aan de orde van de dag waren. Hij gaf me heel veel aandacht en ik werd verliefd op hem. Nooit had ik gedacht dat dat wederzijds zou kunnen zijn, maar tot mijn stomme verbazing was het dat toch. Ik had zo'n laag zelfbeeld, en hij was iemand waar bij wijze van spreken elke vrouw haar hoofd naar omdraait. Heel leuk om te zien, vlotte babbel, slim, succesvol. En getrouwd. Dat ook...
Ik heb nooit initiatief genomen, was blij met de aandacht die hij me gaf, maar vroeg nooit om meer. Maar op een dag bekende hij mij zijn gevoelens en zette alles op het spel voor mij, alles wat hij had. Ik kon geen weerstand bieden, we hadden een affaire. Maar toen hij op het punt belandde dat hij zei dat hij serieus overwoog een eind aan zijn huwelijk te maken, heb ik gezegd dat dat geen optie was - ik wilde niet met hem verder met de gedachte dat ik de oorzaak was van het mislukken van zijn huwelijk. Het ging over. Toch heb ik hier heel goede herinneringen aan - het was een enorme oppepper voor mijn ego dat ik dit had meegemaakt - en inderdaad, je merkt het vanzelf of je er aan toe bent of niet. In mijn geval was ik er nu wel aan toe om ''iets'' te hebben met een man, maar een vaste relatie kon ik nog niet aan. Wilde ik ook niet met hem, vanwege zijn huwelijk, maar misschien stond ik zelfs wel voor hem open omdat ik wel wist dat het niet ''te dichtbij'' zou kunnen komen? Ik weet het niet, er was niets geplands aan, het overkwam me.
Daarna heb ik zo nu en dan korte tijd wat gehad met iemand, maar ik werd nooit echt verliefd, liet het ook nooit serieus worden. Inmiddels waren er 7 jaar verstreken en het ging goed met mij en mijn zoon. Had inmiddels mijn 2e zoon erbij gekregen, via een donor. En toen ontmoette ik mijn huidige man. Ook enigszins ''beschadigd'' na een moeizaam huwelijk van 9 jaar. En beiden vooral NIET op zoek naar een vaste relatie, we wilden het vooral rustig aan doen! Dat laatste is niet helemaal gelukt....
Als je zover bent dat je weer een nieuwe relatie aankan, merk je het wel. Daarbij, ik heb het alleen-zijn niet als erg ervaren. Zelf vind ik niet dat het hebben van een relatie een soort hoogste doel moet zijn. Gelukkig zijn, dat wel, rust hebben, je op je gemak voelen in je eigen huis, weer rustig kunnen slapen, niet meer bang zijn, etc.etc. En dat kost sowieso tijd.
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die je, na 2 jaar, vragen of het niet eens weer tijd is voor een nieuwe relatie. Maar die weten niet hoe het voelt als je in "zo'n'' relatie hebt gezeten. Bij mij is het 11 jaar geleden en daarom weet ik ook dat het een proces van jaren is, voor mij tenminste, ik weet niet of het voor iedereen zo voelt. Ik heb eerst 3 jaar helemaal geen behoefte gehad aan een vriend, was al lang blij dat ik alleen kón zijn en richtte me volledig op het verzorgen van mijn kind. Ik kon ook geen man in mijn buurt verdragen overigens, als een collega eens een vriendschappelijke hand op mijn schouder legde voelde ik die een uur later nog op mijn schouder "branden''.
In die tijd ging ik om met een man die heel veel begrip kon opbrengen voor mijn verleden, hij was zelf opgegroeid in een gezin waar geweld, ruzie, problemen aan de orde van de dag waren. Hij gaf me heel veel aandacht en ik werd verliefd op hem. Nooit had ik gedacht dat dat wederzijds zou kunnen zijn, maar tot mijn stomme verbazing was het dat toch. Ik had zo'n laag zelfbeeld, en hij was iemand waar bij wijze van spreken elke vrouw haar hoofd naar omdraait. Heel leuk om te zien, vlotte babbel, slim, succesvol. En getrouwd. Dat ook...
Ik heb nooit initiatief genomen, was blij met de aandacht die hij me gaf, maar vroeg nooit om meer. Maar op een dag bekende hij mij zijn gevoelens en zette alles op het spel voor mij, alles wat hij had. Ik kon geen weerstand bieden, we hadden een affaire. Maar toen hij op het punt belandde dat hij zei dat hij serieus overwoog een eind aan zijn huwelijk te maken, heb ik gezegd dat dat geen optie was - ik wilde niet met hem verder met de gedachte dat ik de oorzaak was van het mislukken van zijn huwelijk. Het ging over. Toch heb ik hier heel goede herinneringen aan - het was een enorme oppepper voor mijn ego dat ik dit had meegemaakt - en inderdaad, je merkt het vanzelf of je er aan toe bent of niet. In mijn geval was ik er nu wel aan toe om ''iets'' te hebben met een man, maar een vaste relatie kon ik nog niet aan. Wilde ik ook niet met hem, vanwege zijn huwelijk, maar misschien stond ik zelfs wel voor hem open omdat ik wel wist dat het niet ''te dichtbij'' zou kunnen komen? Ik weet het niet, er was niets geplands aan, het overkwam me.
Daarna heb ik zo nu en dan korte tijd wat gehad met iemand, maar ik werd nooit echt verliefd, liet het ook nooit serieus worden. Inmiddels waren er 7 jaar verstreken en het ging goed met mij en mijn zoon. Had inmiddels mijn 2e zoon erbij gekregen, via een donor. En toen ontmoette ik mijn huidige man. Ook enigszins ''beschadigd'' na een moeizaam huwelijk van 9 jaar. En beiden vooral NIET op zoek naar een vaste relatie, we wilden het vooral rustig aan doen! Dat laatste is niet helemaal gelukt....
Als je zover bent dat je weer een nieuwe relatie aankan, merk je het wel. Daarbij, ik heb het alleen-zijn niet als erg ervaren. Zelf vind ik niet dat het hebben van een relatie een soort hoogste doel moet zijn. Gelukkig zijn, dat wel, rust hebben, je op je gemak voelen in je eigen huis, weer rustig kunnen slapen, niet meer bang zijn, etc.etc. En dat kost sowieso tijd.
donderdag 31 mei 2007 om 23:37
Hallo VK,
ik heb net je verhaal gelezen... poe, je zit echt in een lastige positie nu. *;
Wil jij nog aan je relatie werken? Zie je nog enige kans voor jullie samen of is hij de enige die dat ziet?
Als ik lees dat hij zichzelf depressief noemt, en zelfmoordneigingen heeft, doet me dit pijnlijk denken aan mijn 1e man... die met zijn zogenaamde zelfmoordpoging zelfs in het ziekenhuis is beland om zijn maag leeg te laten pompen, maar achteraf bleek het allemaal begonnen te zijn om mij medelijden te laten krijgen, om mij zo weer in zijn macht te krijgen, om mij bij hem te laten blijven. Weet je zeker dat dit niet zo'n trucje is van jouw (ex-)man?
Liefs, Lemmy
ik heb net je verhaal gelezen... poe, je zit echt in een lastige positie nu. *;
Wil jij nog aan je relatie werken? Zie je nog enige kans voor jullie samen of is hij de enige die dat ziet?
Als ik lees dat hij zichzelf depressief noemt, en zelfmoordneigingen heeft, doet me dit pijnlijk denken aan mijn 1e man... die met zijn zogenaamde zelfmoordpoging zelfs in het ziekenhuis is beland om zijn maag leeg te laten pompen, maar achteraf bleek het allemaal begonnen te zijn om mij medelijden te laten krijgen, om mij zo weer in zijn macht te krijgen, om mij bij hem te laten blijven. Weet je zeker dat dit niet zo'n trucje is van jouw (ex-)man?
Liefs, Lemmy
donderdag 31 mei 2007 om 23:38
Hoi Zon *;
Ik twijfel heel erg aan mezelf. Merk nog steeds dat ik andere dingen zie dan er waarschijnlijk zijn.
Ben vaak bang voor conflicten, bang dat het uit de hand loopt als iemand ergens boos op reageert. Probeer eigenlijk ook om narigheid voor te zijn, terwijl ik er naast kan zitten en het niet zo hoeft te zijn als ik denk.
Heb het gevoel dat ik me moet uitleggen, verdedigen, mijn keuzes moet verantwoorden. Denk vaak dat ik zeur, dat als ik jouw een mailtje stuur, jij je verplicht voelt om te reageren, terwijl ik het andersom zo fijn vind om een berichtje van je te krijgen en echt mijn best doe om een antwoord te geven waar je wat aan hebt omdat ik je gewoon erg lief en een mooi mens vind.
Snap je wat ik bedoel? Ik wil Mamz wel elke avond even welterusten wensen via mijn hyve bij wijze van spreken maar ik ben bang dat ze me opdringerig vind, dat het anders overkomt dan ik bedoel. Nou ja, zomaar wat voorbeelden waarmee ik wil zeggen dat ik nog steeds gewend ben allerlei bij-gedachten te hebben die zo vermoeiend zijn, en naar voren komen bij de kleinste dagelijkse dingetjes.
Bang dat anderen nog steeds niet zien wat ik eigenlijk bedoel, dat ik niet begrepen word.
Ik durf nog niet helemaal in mezelf te geloven. Weet ik wel wie ik ben? En hoe snel krijgt iemand het weer voor elkaar me in een hoek te duwen?
Bang om met een man in een ruimte te zijn.
Het idee om een man toe te laten in mijn slaapkamer maakt me helemaal misselijk, en angstig. Niemand komt dit huis binnen, gaat ook nog wel een tijd duren.
En toch, ik vind het zo moeilijk om mijn ex als die rotzak te zien.
Ben bang dat ik het verkeerd zie, dat hij echt ziek is en ik er anders naar moet kijken. Ik zie nog steeds die jongen voor me van toen ik hem net ontmoette, en heel moeilijk die nare man van het laatste jaar.
hij is zelf zo erg afgegleden, het gaat zo slecht met hem, ik weet niet wie hij is. Kan die twee gezichten zelf niet verenigen in hetzelfde beeld van die ene man.
Wat jij nu meemaakt met hoe het nu moet met je kinderen, ik vind het zo erg voor je. Jij doet zo je best, ik kan me niet voorstellen hoe dit voelt.
Zonlicht *;
Veel liefs!!!!!
Iseo
Ik twijfel heel erg aan mezelf. Merk nog steeds dat ik andere dingen zie dan er waarschijnlijk zijn.
Ben vaak bang voor conflicten, bang dat het uit de hand loopt als iemand ergens boos op reageert. Probeer eigenlijk ook om narigheid voor te zijn, terwijl ik er naast kan zitten en het niet zo hoeft te zijn als ik denk.
Heb het gevoel dat ik me moet uitleggen, verdedigen, mijn keuzes moet verantwoorden. Denk vaak dat ik zeur, dat als ik jouw een mailtje stuur, jij je verplicht voelt om te reageren, terwijl ik het andersom zo fijn vind om een berichtje van je te krijgen en echt mijn best doe om een antwoord te geven waar je wat aan hebt omdat ik je gewoon erg lief en een mooi mens vind.
Snap je wat ik bedoel? Ik wil Mamz wel elke avond even welterusten wensen via mijn hyve bij wijze van spreken maar ik ben bang dat ze me opdringerig vind, dat het anders overkomt dan ik bedoel. Nou ja, zomaar wat voorbeelden waarmee ik wil zeggen dat ik nog steeds gewend ben allerlei bij-gedachten te hebben die zo vermoeiend zijn, en naar voren komen bij de kleinste dagelijkse dingetjes.
Bang dat anderen nog steeds niet zien wat ik eigenlijk bedoel, dat ik niet begrepen word.
Ik durf nog niet helemaal in mezelf te geloven. Weet ik wel wie ik ben? En hoe snel krijgt iemand het weer voor elkaar me in een hoek te duwen?
Bang om met een man in een ruimte te zijn.
Het idee om een man toe te laten in mijn slaapkamer maakt me helemaal misselijk, en angstig. Niemand komt dit huis binnen, gaat ook nog wel een tijd duren.
En toch, ik vind het zo moeilijk om mijn ex als die rotzak te zien.
Ben bang dat ik het verkeerd zie, dat hij echt ziek is en ik er anders naar moet kijken. Ik zie nog steeds die jongen voor me van toen ik hem net ontmoette, en heel moeilijk die nare man van het laatste jaar.
hij is zelf zo erg afgegleden, het gaat zo slecht met hem, ik weet niet wie hij is. Kan die twee gezichten zelf niet verenigen in hetzelfde beeld van die ene man.
Wat jij nu meemaakt met hoe het nu moet met je kinderen, ik vind het zo erg voor je. Jij doet zo je best, ik kan me niet voorstellen hoe dit voelt.
Zonlicht *;
Veel liefs!!!!!
Iseo
donderdag 31 mei 2007 om 23:38
Vrouwtje Klets, wat moet ik ervan vinden?
Ik lees en zie veel herkenning, maar omdat ik bij jou situatie niet emotioneel betrokken zie ik ook het patroon. Toen ik er zelf midden in zat gaf ik ook maar weer toe en paste me maar weer aan. Ik heb uiteindelijk de stap eruit gezet, ik wist dat het voor mij belangrijk was om uit die relatie te komen zodat de grenzen duidelijker kwamen te liggen en ik eindelijk meer ruimte voor mezelf kreeg. Nu terugkijkend, ik heb onder druk verkeerde afspraken gemaakt, tenminste ik twijfel daar erg aan en het besef dat ik echt veel eerder had moeten opstappen.
Mijn advies: en sla het gerust in de wind als je er zelf nog niet aan toe bent!
Ga naar een advocaat en ga die scheiding regelen. Zodat er financiele duidelijkheid ontstaat en je echt je eigen plek en rust krijgt.
Ik snap dat je de hoop nog niet wil laten varen dat het misschien beter word. Maar hoe groot is die kans? Kun je jezelf een eerlijk antwoord geven op die vraag? Of lever je toch langzamerhand weer een stukje van jezelf in. Als jij echt bij hem vandaan wilt gaan dan zijn zijn problemen de jouwe niet meer. Maak ze ook niet tot de jouwe, ook niet omdat dat in het belang van je zoon is. Waar ik echt twijfels bij heb. Ik denk dat je nog steeds bang bent en dat je daarom niet duidelijk weet of je weg wilt en dubbele signalen uitzend. Met als gevolg dat hij van die ruimte, die hij voelt, profiteert.
*;
Ik lees en zie veel herkenning, maar omdat ik bij jou situatie niet emotioneel betrokken zie ik ook het patroon. Toen ik er zelf midden in zat gaf ik ook maar weer toe en paste me maar weer aan. Ik heb uiteindelijk de stap eruit gezet, ik wist dat het voor mij belangrijk was om uit die relatie te komen zodat de grenzen duidelijker kwamen te liggen en ik eindelijk meer ruimte voor mezelf kreeg. Nu terugkijkend, ik heb onder druk verkeerde afspraken gemaakt, tenminste ik twijfel daar erg aan en het besef dat ik echt veel eerder had moeten opstappen.
Mijn advies: en sla het gerust in de wind als je er zelf nog niet aan toe bent!
Ga naar een advocaat en ga die scheiding regelen. Zodat er financiele duidelijkheid ontstaat en je echt je eigen plek en rust krijgt.
Ik snap dat je de hoop nog niet wil laten varen dat het misschien beter word. Maar hoe groot is die kans? Kun je jezelf een eerlijk antwoord geven op die vraag? Of lever je toch langzamerhand weer een stukje van jezelf in. Als jij echt bij hem vandaan wilt gaan dan zijn zijn problemen de jouwe niet meer. Maak ze ook niet tot de jouwe, ook niet omdat dat in het belang van je zoon is. Waar ik echt twijfels bij heb. Ik denk dat je nog steeds bang bent en dat je daarom niet duidelijk weet of je weg wilt en dubbele signalen uitzend. Met als gevolg dat hij van die ruimte, die hij voelt, profiteert.
*;
donderdag 31 mei 2007 om 23:48
Wat jij schrijft, Iseo, heb ik ook heel sterk. Het gevoel dat ik anders overkom dan ik wil. Als ik hier wat heb gepost vraag ik me naderhand af of het wel zo overkomt als ik het bedoeld had, als ik een telefoongesprek heb gehad met een vriendin vraag ik me af of ze me geen zeur vond, of dat ik te veel aan het woord ben geweest en niet genoeg naar haar heb geluisterd, als ik met een vriendin heb gewinkeld vraag ik me af of zij het wel net zo gezellig vond als ik, en ga zo maar door.... Echt vermoeiend inderdaad. Ik zou dit wel graag willen veranderen, maar hoe?
vrijdag 1 juni 2007 om 00:05
Iseo, gewoon mailen hoor, ik voel me niet verplicht, ik vind het leuk en prettig. Wel merk ik dat op dit moment ik het dus lastig vind om zelf de stappen te zetten, en dat heeft alles te maken met hoe ik me voel onder deze situatie.
Die twijfel, ja dat is het. En ik weet dat ik niet moet twijfelen maar door alle gedoe rond mijn kinderen sluipt dat er weerin. Ook de twijfel aan mezelf en het zelfvertrouwen. Ik probeer er alles aan te doen om het zo goed mogelijk te doen, maar bewaak hierbij dus duidelijk wel mijn grenzen. Ze hebben niets aan een moeder die zichzelf kwijt is. Maar ja, het is soms ondankbaar. Want alle lasten liggen hier en de lusten daar. Om het zo maar eens te zeggen. Maar het maakt me ook van veel bewust, liever wat minder tijd met ze maar dan wel echt qualitytime met aandacht voor elkaar dan meer tijd en langs elkaar heen gaan leven zoals in het oude huis gebeurde. En (proberen) dat vertrouwen vast te houden dat het uiteindelijk wel goed komt.
Maar het drukt me erg met mijn neus op de feiten, de keuzes die ik heb gemaakt.
Lemmy, dat is het inderdaad, anderen beseffen niet in wat voor een relatie je gezeten hebt. Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb op mezelf te vertrouwen en dat maakt inderdaad dat de muren rond mij hoog zijn. Herkenbaar hoor, je doodschrikken als een collega een hand op je schouder legt, en Iseo, ook dat huis hier hoor. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat kan delen. Mensen toelaten lukt wel, maar iemand in mijn slaapkamer? Nee, ik voel gewoon dat dat stappen teveel zijn. Ik heb gelukkig wel een aantal mensen waarmee ik open erover kan praten en dat helpt. Dat helpt me mezelf weer te leren kennen en niet meer zo te twijfelen. Maar sommige dingen hebben tijd nodig. Meer tijd dan ikzelf dacht omdat deze relatie dus veel schadelijker bleek te zijn dan ik doorhad. Vanaf het moment dat ik het besluit heb genomen bij hem weg te gaan en ik daadwerkelijk alleen ben gaan wonen, heb ik hem echt geen dag gemist. Mijn liefde was allang verdwenen. Wel ontstond toen pas de ruimte om in te zien hoe het was. Juist omdat het gedrag wel doorging en ik er nog steeds mee geconfronteerd werd. Maar nu had ik mijn eigen plekje, mijn baan die me veel zelfvertrouwen geeft en mijn werk waar ik goed opgevangen ben. En eindelijk het lef om te gaan praten, te vertellen wat er gebeurde en daardoor van anderen horen dat het inderdaad niet normaal was. En nu de ruimte te kunnen nemen om onder ogen te zien wat mijn rol daarin is geweest, hoe het is ontstaan en waarom ik in vredesnaam zover over mijn grenzen ben gegaan. Grenzen waarvan ik eerder zei dat ik ze niet zou laten overschreiden. Dat maakt me dus onzeker, en doet me twijfelen.
Die twijfel, ja dat is het. En ik weet dat ik niet moet twijfelen maar door alle gedoe rond mijn kinderen sluipt dat er weerin. Ook de twijfel aan mezelf en het zelfvertrouwen. Ik probeer er alles aan te doen om het zo goed mogelijk te doen, maar bewaak hierbij dus duidelijk wel mijn grenzen. Ze hebben niets aan een moeder die zichzelf kwijt is. Maar ja, het is soms ondankbaar. Want alle lasten liggen hier en de lusten daar. Om het zo maar eens te zeggen. Maar het maakt me ook van veel bewust, liever wat minder tijd met ze maar dan wel echt qualitytime met aandacht voor elkaar dan meer tijd en langs elkaar heen gaan leven zoals in het oude huis gebeurde. En (proberen) dat vertrouwen vast te houden dat het uiteindelijk wel goed komt.
Maar het drukt me erg met mijn neus op de feiten, de keuzes die ik heb gemaakt.
Lemmy, dat is het inderdaad, anderen beseffen niet in wat voor een relatie je gezeten hebt. Ik merk dat ik op dit moment erg veel moeite heb op mezelf te vertrouwen en dat maakt inderdaad dat de muren rond mij hoog zijn. Herkenbaar hoor, je doodschrikken als een collega een hand op je schouder legt, en Iseo, ook dat huis hier hoor. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat kan delen. Mensen toelaten lukt wel, maar iemand in mijn slaapkamer? Nee, ik voel gewoon dat dat stappen teveel zijn. Ik heb gelukkig wel een aantal mensen waarmee ik open erover kan praten en dat helpt. Dat helpt me mezelf weer te leren kennen en niet meer zo te twijfelen. Maar sommige dingen hebben tijd nodig. Meer tijd dan ikzelf dacht omdat deze relatie dus veel schadelijker bleek te zijn dan ik doorhad. Vanaf het moment dat ik het besluit heb genomen bij hem weg te gaan en ik daadwerkelijk alleen ben gaan wonen, heb ik hem echt geen dag gemist. Mijn liefde was allang verdwenen. Wel ontstond toen pas de ruimte om in te zien hoe het was. Juist omdat het gedrag wel doorging en ik er nog steeds mee geconfronteerd werd. Maar nu had ik mijn eigen plekje, mijn baan die me veel zelfvertrouwen geeft en mijn werk waar ik goed opgevangen ben. En eindelijk het lef om te gaan praten, te vertellen wat er gebeurde en daardoor van anderen horen dat het inderdaad niet normaal was. En nu de ruimte te kunnen nemen om onder ogen te zien wat mijn rol daarin is geweest, hoe het is ontstaan en waarom ik in vredesnaam zover over mijn grenzen ben gegaan. Grenzen waarvan ik eerder zei dat ik ze niet zou laten overschreiden. Dat maakt me dus onzeker, en doet me twijfelen.
vrijdag 1 juni 2007 om 00:11
Vrouwtje, lieverd. Dit is wat ik ervan vind. Ik hoop van harte dat ik er grandioos naast zit. Maar helaas klinkt het me allemaal heel bekend in de oren, zelfs letterlijk dezelfde uitspraken.
Ik ken nu ook een beetje de andere verhalen van de schrijfsters hier, en het komt steeds op het zelfde neer. Zie jij die overeenkomsten ook?
Wat wil JIJ nu echt?????
Heel veel liefs!!
*;
Iseo
vrijdag 1 juni 2007 om 00:13
Lieve VK,
Natuurlijk kan ik je geen echt advies geven of je wel of niet moet doorgaan met deze relatie. En natuurlijk heb ik er wel mijn gedachten bij, maar ja, alleen jij kan bepalen of je nog genoeg van hem houdt. Okee, als je zeker weet dat het geen trucje is dat hij zelfmoordneigingen heeft, dan is dat gewoon zo. En dan is het sowieso goed dat hij aan zichzelf wil werken, ongeacht hoe het verder gaat met jullie samen. Stress is wel iets waar hij mee om moet leren gaan, hij kan wel bij zijn huidige baan geen stress denken te krijgen, maar er is overal wel eens wat - qua werk en anders wel in je familie of vriendenkring. Hij moet dan wel leren dat niet te gaan botvieren op iemand anders.
Natuurlijk kan ik je geen echt advies geven of je wel of niet moet doorgaan met deze relatie. En natuurlijk heb ik er wel mijn gedachten bij, maar ja, alleen jij kan bepalen of je nog genoeg van hem houdt. Okee, als je zeker weet dat het geen trucje is dat hij zelfmoordneigingen heeft, dan is dat gewoon zo. En dan is het sowieso goed dat hij aan zichzelf wil werken, ongeacht hoe het verder gaat met jullie samen. Stress is wel iets waar hij mee om moet leren gaan, hij kan wel bij zijn huidige baan geen stress denken te krijgen, maar er is overal wel eens wat - qua werk en anders wel in je familie of vriendenkring. Hij moet dan wel leren dat niet te gaan botvieren op iemand anders.
vrijdag 1 juni 2007 om 00:30
Lieve Vrouw.
Weetje, sorry als mijn vorige bericht aan je een beetje hard overkwam. Ik las Lemmy's reactie en besef me dat ik niet kan oordelen over iemand anders.
Maar het lijkt wel of ik tegen mezelf aan het praten ben! Alsof jij mij bent, een tijdje geleden.
Ook nu ik lees wat je hier weer schrijft. de tweede alinea, is echt LETTERLIJK hoe mijn ex het bracht.
Ongelofelijk.
Daarom gaan bij mij alle alarmbellen af.
Ik wil je zo graag zeggen dat je voor jezelf mag kiezen.
Het is niet jouw verantwoordelijkheid hoe het met hem gaat!!!
Ook al laat je hem 'in de steek' dan nog zal hij zichzelf bij elkaar moeten rapen. Net zoals dat anders ook zijn eigen verantwoordelijkheid was.
Wat ik zou willen, als ik het voor het zeggen had:
Is hem zeggen dat hij er heel goed aan doet om professionele hulp te zoeken. Aan zichzelf te werken.
Zijn eigen leven op de rit krijgen. Laten zien over langere tijd in het contact met zijn zoontje dat hij te vertrouwen is, dat je weer op een normale en eerlijke manier afspraken kunt maken met hem en dat hij die nakomt.
Dat hij jou moet steunen in jouw manier om jezelf terug te vinden. Door je met rust te laten, om later, als het erin zit, een goed gesprek te hebben om te kijken waar jullie staan in de vriendschap, of die er nog is, of er iets meer mogelijk is dan alleen het contact omwille van jullie zoontje.
Hij moet uitstralen dat hij jou graag gelukkig zou zien, want dat is de basis om hem eventueel als vriend te willen, of als man.
Jij moet de kans krijgen het eens op jouw manier te gaan doen. eigen huisje, tot rust komen. Jezelf terugvinden.
Daarna, en dan echt later pas, is er ruimte om met iemand erbij waarschijnlijk, het gesprek aan te gaan.
Wat denk jij hiervan? zou hij je steunen in dit plan, als bleek dat dit het allerbeste voor jou en je zoontje zou zijn?
En wat betekent het als hij daar niet aan mee zou werken?
Gaat hij dan voor? Gunt hij het jou niet?
vrijdag 1 juni 2007 om 00:31
hallo dames,
ik lees dit topic al een tijdje mee. voel me nu geroepen om te reageren op de post van vrouwtje klets.
zijn jullie hier niet van gediend dan hoor ik het wel.
lieve vrouwtje klets, er vallen me een aantal dingen op, ik wil je niet ter verantwoording roepen oid, maar wil mijn lichtje op deze onderstaande posting laten schijnen. wat mij betreft hoef je er niets mee, ik zou t alleen fijn vinden als je het leest, en laat bezinken
ik heb de keren dat je het over je man hebt een ander kleurtje gegeven ,over wat hij vind, denkt en doet....ik zie jouw mening maar erg weinig terug,wat vind JIJ zelf van alles wat hij zegt ?
ben wel een beetje bang dat ik de verhalen van jullie door elkaar haal.
Lieve meiden,
Ben k iweer. Gisteravond geen tijd gehad om te posten en vandaag....met ex en zoonlief doorgebracht!!!!!
Ik hoor jullie denken: heh??????? Je had hem toch die sms gestuurd dat je niet meeging?
Ja,
dat had ik ook. Gisteravond, vlak voor ik een gesprek met mijn
therapeut had, kreeg ik van hem een sms terug met de vraag of hij
zoonlief de volgende dag op mocht komen halen. Ik belde terug en hij
vroeg uiteraard waarom ik niet mee wou. Ik zei hem dat ik er geen zin
in had, gezien hetgeen er eerder deze week weer gebeurd was en wat dat
met me gedaan had. Hij vond dat ik het sterk overdreef allemaal en
vroeg zich af hoe het mogelijk was dat ik toch iedere keer dergelijke
reacties bij hem opriep. dus omdat meneer geen zelfbeheersing heeft en jou bedreigd (half jaar in het ziekenhuis terecht laten komen) overdrijf JIJ ??? sorry, maar dit is regelrechte afwenteling op jou.
dit is een bedreiging ! en niet zo een malse ook.
een man, die totaal geen inzicht heeft in wat hij doet, en empatisch vermogen heeft van 0.0
Op enig moment maakte hij een opmerking
over hoe ik mijn geld uitgaf (hij vond me onverantwoord).dat mag hij vinden, daar hoef jij niets mee Ik reageerde
impulsief en zei dat hij hier niets mee te maken had.precies zoals t is hij heeft hier niets mee te maken Direct reageerde
hij terug:"Als je zo gaat beginnen, hang ik gelijk op, aju!" o, het ligt weer aan jou, mooie afwenteling weer en hing
op.
Daarna de therapeut op bezoek gehad. (heb t vorige topic ook gelezen , en als ik voor mezelf spreek, dan heb ik t idee dat deze therapeut jou niet ' hoort' en 'ziet' in wat voor positie je zit, prikt niet door jou heen. Na afloop van dit gesprek
belde ik ex terug, om hem te zeggen dat ik niet wou dat we een evt.
vervolg op het eerdere telefoongesprek de volgende ochtend op zouden
pakken in het bijzijn van zoonlief.perfect
macht in eigen handen Dit was hij met mij eens.was dit niet t geval geweest, jammer dan, hij heeft recht op zijn mening , jij de jouwe, en jij doet wat JIJ wilt, ook al is een ander t er niet mee eens
Het
werd uiteindelijk een tel.gesprek van ruim een uur. Hij vond dat hij
wel degelijk recht van spreken heeft hoe ik mijn geld uitgeef, omdat
hij nog altijd het idee had dat we samen verder zouden gaan(.huh ? en wat vond jijzelf ? Oke, dat er
de laatste tijd weer wat fikse ruzies waren geweest, dat waren voor hem
weer leermomenten geweest, maar zeker geen aanleiding om er toch alsnog
maar mee te stoppen.ruzies heeft ieder huwelijk/relatie maar de wijze waarop We kunnen immers niet verwachten dat onze
problemen maar zo zijn opgelost, terwijl de situatie niet veranderd is.
lieve vrouwtje, ik heb je zien worstelen met al het werk wat je doet, om deze relatie nog proberen te redden, maar je kan t niet alleen, dat kan alleen als je met zn tweetjes bent, en ik krijg niet t idee dat je man, echt wil, en daarbij wil JIJ nog een relatie met iemand die zoveel bij je kapot heeft gemaakt ?Ja, we wonen nu wel gescheiden, maar zowel hij als ik zijn momenteel
overspannen (hijzelf heel zwaar zelfs en kampt nog altijd met legio
problemen) en dat verklaart waarom dergelijke ruzies nog steeds zullen
blijven voorkomen zeer groot excuus, zoals ik begreep reageerde hij altijd al zo op jou. Dit houdt naar zijn mening niet in dat we er dus
maar weer vanaf moeten zien.wat wil JIJ We hadden immers beiden de wens om er toch
uit te komen samen?jij ook ? Dan moeten we ook vechten voor de relatie! wat heb jij de afgelopen jaren dan gedaan ? je kapot gewerkt, kind opgevoed, hij was er bijna niet emotioneel en geestelijk
Gaandeweg
het gesprek vertelde hij dat het helemaal niet goed met hem ging. In
tegenstelling wat hij tot op heden steeds zo hard roept naar iedereen,
vertelde hij nu dat hij het heel moeilijk heeft. Hij vindt het moeilijk
om de dagen door te komen, en merkt dat ik steeds meer mijn eigen
dingen ga doen. Hij heeft er veel moeite mee dat hij geen grip meer
heeft op dingen, precies, hij verliest zn grip op jou !!! de aap uit de mouwhij voelt zich bij vlagen enorm depressief en heeft af
en toe serieuze zelfmoordplannen. ah, de zelfmoordcard, emotionele chantage Ziet dan absoluut geen toekomst meer
en vraagt zich steeds af wat hij nog heeft om voor te leven wanneer er
voor ons definitief geen toekomst meer is.daar heb je zoals ik het herinneren al talloze malen met hem over gehad toen hij werkeloos thuis zat , en trok jij de kar, nu moet ie het alleen doen Denkt terug aan onze goede
tijden en wil dat koste wat kost weer terug. Hij is er zelf 100% van
overtuigd dat hij straks in augustus aan een opleiding mag beginnen
(vanuit het UWV) en dat hij daarna een baan krijgt. Ook wil hij nu echt
psychische hulp gaan zoeken, omdat hij ziet dat hij er alleen niet
uitkomt. waarom die keren niet dat jij t balletje opgooide ? sorry, maar ik zie t hem niet doen
Hij zei dat hij nog heel veel van me houdt en dat ik en
zoonlief alles zijn wat hij nog heeft. hoe heeft hij deze liefde d eafgelopen periode getoond, en in de jaren daarvoor ? is dit houden van, of afhankelijk zijn vanHoezeer hij zichzelf als een
loozer ziet, met geen enkel toekomstperspectief als hij dit niet meer
heeft.tja, dat is zijn mening en zijn eigen innerlijke beeld, daar hoef jij niets mee, dat zal ie zelf moeten doen
Lang, en moeilijk gesprek. Uiteindelijk toch afgesproken
dat ik vandaag dus toch mee zou gaan met hem en zoonlief. M.n. in het
belang van zoonlief, maar toch ook om onze relatie weer een positieve
impuls te geven.vrouwtje, wil jij die relatie ook een nieuwe impuls geven ?
De dag zelf vandaag ging op zich vrij goed. Het
is zo raar, het is net alsof er niets gebeurd is, alsof je zo de draad
weer oppakt en weer verder gaat. Ik merkte dat hij zijn best deed en
zag dat hij genoot van mij, van zoonlief en van ons samenzijn.genoot jij ook van deze man, die je een aantal dagen geleden nog bang maakte door je te bedreigen?
's
Avonds kwam toch weer het bekende euvel: hij vond dat het huis echt
duidelijk niet goed schoon was. hij woont hier toch niet meer ?dus waarr bemoeit hij zich mee ?Op het 1e gezicht leek alles netjes,
maar hij had al snel de stofzuiger in handen om alles een grondig te
zuigen en er kwamen diverse opmerkingen over wat er niet goed
schoongemaakt was. Ik vind dit een moeilijk punt. Ik zei hem dat het
huis in mijn ogen schoon genoeg is en dat ik het prima vind zo. Hij zei
dat hij zich realiseert dat ik andere maatstaven hiervoor hanteer, maar
dat je je toch aan elkaar zult moeten aanpassen wanneer je een relatie
hebt en hier beiden anders in zit.hij heeft zijn eigen woning, daar is hij koning, in t oude huis ben jij koningin
Wist niet goed wat ik hier nog op
moest zeggen...Ja, het is waar dat je elkaar tegemoet moet komen,
rekening houdt met elkaar, en toch stuit het me tegen de borst. Hij
daarentegen vindt dan dat het onterecht is dat hij zich dus wél aan mij
moet aanpassen (wanneer het dus in zijn ogen niet schoon genoeg is) en
dat ik het niet wil.alles wat jij wilt , denkt of voelt vind hij niet ok, omdat hij een vos is die voor zijn eigen passie spreekt, oftwel,.hiermee manipuleert hij jou, naar zijn wensen
Geen idee wat ik hiermee moet...jij laat t toe ik weet dat t makkelijker gezegd is dan gedaan
Later
vanavond hadden we het over financiën. Doordat hij nu in zijn nieuwe
woning zit, heeft hij nu tijdelijk dubbele lasten (hij betaalt nog
altijd zijn vaste deel van de kosten voor onze huidige woning waar
hijzelf dus nu niet meer woont, betaalt het leeuwendeel van de kosten
voor zoonlief en heeft daarnaast dus de extra kosten sinds hij op zijn
eigen stek zit). Dit alles moet nog steeds van dezelfde uitkering af.
Hierdoor komt hij dus eigenlijk niet meer uit. Nu kreeg hij vandaag een
rekening van de watermaatschappij die fiks hoger was dan verwacht. HIj
flipte natuurlijk, want dit kan er dus niet af. Het gesprek draaide er
al snel op uit dat hij van mening is dat de verdeling van de kosten
ongelijk verdeeld is. Ik die aanzienlijk meer verdien en naar rato
minder betaal en hij die van een uitkering leeft, en naar rato meer
betaalt. tuurlijk vind hij dat , lekker makkelijk
Ik zei hem dat het grote verschil hierin is dat ik wérk.
Ik moet elke dag werken voor mijn geld en daardoor heb ik dus ook meer
te besteden. M.a.w. : ik doe er ook iets voor! Zo kwam het dus ook bij
hem over en hier werd hij pissig om. Het was immers niet zijn schuld
dat hij niet kon/kan werken (i.v.m. zijn overspannenheid).hij draait t weer om, steeds als jij met een goed argument komt, overdondert hij jou met boosheid, en krijgt hij jou waar hij hebben wil
Afijn,
eind van het liedje was dat hij van mening is dat ik eigenlijk zou
moeten bijdragen in zijn kosten. Hij is van mening dat hij mij al
ontzettend gematst heeft (geld bij mijn auto gelegd, verkoopt zijn
inboedel voor een prikkie aan mij, betaalt nu nog mee in de vaste
lasten).zou ik ook vinden omdat t me wel lekker lijkt, een vrouw die hard werkt, kind verzorgd, mij als depressieve werkeloze agressieve man ook nog eens onderhoud, en ik kan op mijn lauweren rusten,verander mezelf niet, want met mij is niets mis.
is het niet mss zo dat het eerst een afhankelijkheidsrelatie was ? jij die gered moest worden uit je vorige relatie en hij de redder?
toen je sterker werd, draaide rollen zich om ......jij sterker ,hij afhankelijk, depressie, boos, agressief ?
Ik weet niet goed wat ik hiervan moet vinden. Wat vinden jullie? Ben oprecht benieuwd...
lieve vrouwtje klets, op het moment dat je echt op je strepen moet lijken te gaan staan, ik ga niet mee, want ik wil niet met een man weg die mij bedreigd, dit is mijn grens krabbel je terug, en lult ie je omver .
wat is het dat je niet doorzet ? welke macht geef je hem over jou ?
wat zit daarachter , welke angst ?
waarom ben je nog zo bezig met hoe jij met hem moet omgaan ? laat hem los, een dood paard trek je niet vooruit.
laat je ideaal los, dat jullie ooit het happy gezinnetje worden, treur daarom.
als iemand zn ware gezicht laat zien, geloof hem dan...de mooie tijden kunnen (lijkt mij) niet meer opwegen tegen de kwetsuren die je in deze relatie hebt opgelopen
ik lees dit topic al een tijdje mee. voel me nu geroepen om te reageren op de post van vrouwtje klets.
zijn jullie hier niet van gediend dan hoor ik het wel.
lieve vrouwtje klets, er vallen me een aantal dingen op, ik wil je niet ter verantwoording roepen oid, maar wil mijn lichtje op deze onderstaande posting laten schijnen. wat mij betreft hoef je er niets mee, ik zou t alleen fijn vinden als je het leest, en laat bezinken
ik heb de keren dat je het over je man hebt een ander kleurtje gegeven ,over wat hij vind, denkt en doet....ik zie jouw mening maar erg weinig terug,wat vind JIJ zelf van alles wat hij zegt ?
ben wel een beetje bang dat ik de verhalen van jullie door elkaar haal.
Lieve meiden,
Ben k iweer. Gisteravond geen tijd gehad om te posten en vandaag....met ex en zoonlief doorgebracht!!!!!
Ik hoor jullie denken: heh??????? Je had hem toch die sms gestuurd dat je niet meeging?
Ja,
dat had ik ook. Gisteravond, vlak voor ik een gesprek met mijn
therapeut had, kreeg ik van hem een sms terug met de vraag of hij
zoonlief de volgende dag op mocht komen halen. Ik belde terug en hij
vroeg uiteraard waarom ik niet mee wou. Ik zei hem dat ik er geen zin
in had, gezien hetgeen er eerder deze week weer gebeurd was en wat dat
met me gedaan had. Hij vond dat ik het sterk overdreef allemaal en
vroeg zich af hoe het mogelijk was dat ik toch iedere keer dergelijke
reacties bij hem opriep. dus omdat meneer geen zelfbeheersing heeft en jou bedreigd (half jaar in het ziekenhuis terecht laten komen) overdrijf JIJ ??? sorry, maar dit is regelrechte afwenteling op jou.
dit is een bedreiging ! en niet zo een malse ook.
een man, die totaal geen inzicht heeft in wat hij doet, en empatisch vermogen heeft van 0.0
Op enig moment maakte hij een opmerking
over hoe ik mijn geld uitgaf (hij vond me onverantwoord).dat mag hij vinden, daar hoef jij niets mee Ik reageerde
impulsief en zei dat hij hier niets mee te maken had.precies zoals t is hij heeft hier niets mee te maken Direct reageerde
hij terug:"Als je zo gaat beginnen, hang ik gelijk op, aju!" o, het ligt weer aan jou, mooie afwenteling weer en hing
op.
Daarna de therapeut op bezoek gehad. (heb t vorige topic ook gelezen , en als ik voor mezelf spreek, dan heb ik t idee dat deze therapeut jou niet ' hoort' en 'ziet' in wat voor positie je zit, prikt niet door jou heen. Na afloop van dit gesprek
belde ik ex terug, om hem te zeggen dat ik niet wou dat we een evt.
vervolg op het eerdere telefoongesprek de volgende ochtend op zouden
pakken in het bijzijn van zoonlief.perfect
macht in eigen handen Dit was hij met mij eens.was dit niet t geval geweest, jammer dan, hij heeft recht op zijn mening , jij de jouwe, en jij doet wat JIJ wilt, ook al is een ander t er niet mee eensHet
werd uiteindelijk een tel.gesprek van ruim een uur. Hij vond dat hij
wel degelijk recht van spreken heeft hoe ik mijn geld uitgeef, omdat
hij nog altijd het idee had dat we samen verder zouden gaan(.huh ? en wat vond jijzelf ? Oke, dat er
de laatste tijd weer wat fikse ruzies waren geweest, dat waren voor hem
weer leermomenten geweest, maar zeker geen aanleiding om er toch alsnog
maar mee te stoppen.ruzies heeft ieder huwelijk/relatie maar de wijze waarop We kunnen immers niet verwachten dat onze
problemen maar zo zijn opgelost, terwijl de situatie niet veranderd is.
lieve vrouwtje, ik heb je zien worstelen met al het werk wat je doet, om deze relatie nog proberen te redden, maar je kan t niet alleen, dat kan alleen als je met zn tweetjes bent, en ik krijg niet t idee dat je man, echt wil, en daarbij wil JIJ nog een relatie met iemand die zoveel bij je kapot heeft gemaakt ?Ja, we wonen nu wel gescheiden, maar zowel hij als ik zijn momenteel
overspannen (hijzelf heel zwaar zelfs en kampt nog altijd met legio
problemen) en dat verklaart waarom dergelijke ruzies nog steeds zullen
blijven voorkomen zeer groot excuus, zoals ik begreep reageerde hij altijd al zo op jou. Dit houdt naar zijn mening niet in dat we er dus
maar weer vanaf moeten zien.wat wil JIJ We hadden immers beiden de wens om er toch
uit te komen samen?jij ook ? Dan moeten we ook vechten voor de relatie! wat heb jij de afgelopen jaren dan gedaan ? je kapot gewerkt, kind opgevoed, hij was er bijna niet emotioneel en geestelijk
Gaandeweg
het gesprek vertelde hij dat het helemaal niet goed met hem ging. In
tegenstelling wat hij tot op heden steeds zo hard roept naar iedereen,
vertelde hij nu dat hij het heel moeilijk heeft. Hij vindt het moeilijk
om de dagen door te komen, en merkt dat ik steeds meer mijn eigen
dingen ga doen. Hij heeft er veel moeite mee dat hij geen grip meer
heeft op dingen, precies, hij verliest zn grip op jou !!! de aap uit de mouwhij voelt zich bij vlagen enorm depressief en heeft af
en toe serieuze zelfmoordplannen. ah, de zelfmoordcard, emotionele chantage Ziet dan absoluut geen toekomst meer
en vraagt zich steeds af wat hij nog heeft om voor te leven wanneer er
voor ons definitief geen toekomst meer is.daar heb je zoals ik het herinneren al talloze malen met hem over gehad toen hij werkeloos thuis zat , en trok jij de kar, nu moet ie het alleen doen Denkt terug aan onze goede
tijden en wil dat koste wat kost weer terug. Hij is er zelf 100% van
overtuigd dat hij straks in augustus aan een opleiding mag beginnen
(vanuit het UWV) en dat hij daarna een baan krijgt. Ook wil hij nu echt
psychische hulp gaan zoeken, omdat hij ziet dat hij er alleen niet
uitkomt. waarom die keren niet dat jij t balletje opgooide ? sorry, maar ik zie t hem niet doen
Hij zei dat hij nog heel veel van me houdt en dat ik en
zoonlief alles zijn wat hij nog heeft. hoe heeft hij deze liefde d eafgelopen periode getoond, en in de jaren daarvoor ? is dit houden van, of afhankelijk zijn vanHoezeer hij zichzelf als een
loozer ziet, met geen enkel toekomstperspectief als hij dit niet meer
heeft.tja, dat is zijn mening en zijn eigen innerlijke beeld, daar hoef jij niets mee, dat zal ie zelf moeten doen
Lang, en moeilijk gesprek. Uiteindelijk toch afgesproken
dat ik vandaag dus toch mee zou gaan met hem en zoonlief. M.n. in het
belang van zoonlief, maar toch ook om onze relatie weer een positieve
impuls te geven.vrouwtje, wil jij die relatie ook een nieuwe impuls geven ?
De dag zelf vandaag ging op zich vrij goed. Het
is zo raar, het is net alsof er niets gebeurd is, alsof je zo de draad
weer oppakt en weer verder gaat. Ik merkte dat hij zijn best deed en
zag dat hij genoot van mij, van zoonlief en van ons samenzijn.genoot jij ook van deze man, die je een aantal dagen geleden nog bang maakte door je te bedreigen?
's
Avonds kwam toch weer het bekende euvel: hij vond dat het huis echt
duidelijk niet goed schoon was. hij woont hier toch niet meer ?dus waarr bemoeit hij zich mee ?Op het 1e gezicht leek alles netjes,
maar hij had al snel de stofzuiger in handen om alles een grondig te
zuigen en er kwamen diverse opmerkingen over wat er niet goed
schoongemaakt was. Ik vind dit een moeilijk punt. Ik zei hem dat het
huis in mijn ogen schoon genoeg is en dat ik het prima vind zo. Hij zei
dat hij zich realiseert dat ik andere maatstaven hiervoor hanteer, maar
dat je je toch aan elkaar zult moeten aanpassen wanneer je een relatie
hebt en hier beiden anders in zit.hij heeft zijn eigen woning, daar is hij koning, in t oude huis ben jij koningin
Wist niet goed wat ik hier nog op
moest zeggen...Ja, het is waar dat je elkaar tegemoet moet komen,
rekening houdt met elkaar, en toch stuit het me tegen de borst. Hij
daarentegen vindt dan dat het onterecht is dat hij zich dus wél aan mij
moet aanpassen (wanneer het dus in zijn ogen niet schoon genoeg is) en
dat ik het niet wil.alles wat jij wilt , denkt of voelt vind hij niet ok, omdat hij een vos is die voor zijn eigen passie spreekt, oftwel,.hiermee manipuleert hij jou, naar zijn wensen
Geen idee wat ik hiermee moet...jij laat t toe ik weet dat t makkelijker gezegd is dan gedaan
Later
vanavond hadden we het over financiën. Doordat hij nu in zijn nieuwe
woning zit, heeft hij nu tijdelijk dubbele lasten (hij betaalt nog
altijd zijn vaste deel van de kosten voor onze huidige woning waar
hijzelf dus nu niet meer woont, betaalt het leeuwendeel van de kosten
voor zoonlief en heeft daarnaast dus de extra kosten sinds hij op zijn
eigen stek zit). Dit alles moet nog steeds van dezelfde uitkering af.
Hierdoor komt hij dus eigenlijk niet meer uit. Nu kreeg hij vandaag een
rekening van de watermaatschappij die fiks hoger was dan verwacht. HIj
flipte natuurlijk, want dit kan er dus niet af. Het gesprek draaide er
al snel op uit dat hij van mening is dat de verdeling van de kosten
ongelijk verdeeld is. Ik die aanzienlijk meer verdien en naar rato
minder betaal en hij die van een uitkering leeft, en naar rato meer
betaalt. tuurlijk vind hij dat , lekker makkelijk
Ik zei hem dat het grote verschil hierin is dat ik wérk.
Ik moet elke dag werken voor mijn geld en daardoor heb ik dus ook meer
te besteden. M.a.w. : ik doe er ook iets voor! Zo kwam het dus ook bij
hem over en hier werd hij pissig om. Het was immers niet zijn schuld
dat hij niet kon/kan werken (i.v.m. zijn overspannenheid).hij draait t weer om, steeds als jij met een goed argument komt, overdondert hij jou met boosheid, en krijgt hij jou waar hij hebben wil
Afijn,
eind van het liedje was dat hij van mening is dat ik eigenlijk zou
moeten bijdragen in zijn kosten. Hij is van mening dat hij mij al
ontzettend gematst heeft (geld bij mijn auto gelegd, verkoopt zijn
inboedel voor een prikkie aan mij, betaalt nu nog mee in de vaste
lasten).zou ik ook vinden omdat t me wel lekker lijkt, een vrouw die hard werkt, kind verzorgd, mij als depressieve werkeloze agressieve man ook nog eens onderhoud, en ik kan op mijn lauweren rusten,verander mezelf niet, want met mij is niets mis.
is het niet mss zo dat het eerst een afhankelijkheidsrelatie was ? jij die gered moest worden uit je vorige relatie en hij de redder?
toen je sterker werd, draaide rollen zich om ......jij sterker ,hij afhankelijk, depressie, boos, agressief ?
Ik weet niet goed wat ik hiervan moet vinden. Wat vinden jullie? Ben oprecht benieuwd...
lieve vrouwtje klets, op het moment dat je echt op je strepen moet lijken te gaan staan, ik ga niet mee, want ik wil niet met een man weg die mij bedreigd, dit is mijn grens krabbel je terug, en lult ie je omver .
wat is het dat je niet doorzet ? welke macht geef je hem over jou ?
wat zit daarachter , welke angst ?
waarom ben je nog zo bezig met hoe jij met hem moet omgaan ? laat hem los, een dood paard trek je niet vooruit.
laat je ideaal los, dat jullie ooit het happy gezinnetje worden, treur daarom.
als iemand zn ware gezicht laat zien, geloof hem dan...de mooie tijden kunnen (lijkt mij) niet meer opwegen tegen de kwetsuren die je in deze relatie hebt opgelopen
vrijdag 1 juni 2007 om 00:37
Oh Lemmy, dit is precies wat ik bedoel. Zou nog veel meer voobeelden kunnen geven.
Maak me nu al weer zorgen of mijn post aan Vrouwtje wel zo overkomt als ik bedoel.
Ik ben hartstikke ongerust, maar voel me totaal onhandig om goed te reageren...
Ben bang dat ik ernaast zit, maar tegelijk voel ik me geroepen om te reageren omdat ik helemaal mijzelf erin herken....
Heb ik elke keer.
Word zo moe van mezelf.
Verder.
Kan maar niet aannemen dat mensen zijn zoals ze zijn in mijn gezelschap. Echt zo zonde.
Ik vind het niet eerlijk tegenover ze dat ik zo wantrouwend ben, en tegelijk ben ik bang dat ze mij niet (kunnen) vertrouwen.
Tips zijn welkom ja.
vrijdag 1 juni 2007 om 00:41
vrijdag 1 juni 2007 om 00:42
Vive,
alle input is hier welkom en ik vind je post zeer verhelderend. Maar ja, ik kan er nu ook weer met een heldere blik naar kijken.
Ik herken, helaas, veel in het relaas van Vrouwtje. Het kost veel energie om los te komen. Ik weet niet waar haar grens ligt maar hoop van harte dat ze door heeft dat die grens al ruimschoots overschreden is.
Sorry bij voorbaat Vrouwtje, maar de volgende gedachte schoot door me heen. Hier hebben we de nieuwe Daymar. Daymar die duidelijk nog niet zover is als jij maar ook steeds bezig bleef met hem en hem verdedigen.
Vive jij maakt dit gewoon echt zichtbaar met kleurtjes, knap dat je het er zo uit hebt gehaald. Ik haal wel het gevoel eruit en ben het volledig met je eens, maar doordat ik zelf ooit ook zo gereageerd hebt heb ik dus niet genoeg afstand om dit zo duidelijk uit de post van Vrouwtje te lezen.
Weer een leermoment, thanx
Vrouwtje, laat dit voor jou ook alsjeblieft een leermoment zijn
alle input is hier welkom en ik vind je post zeer verhelderend. Maar ja, ik kan er nu ook weer met een heldere blik naar kijken.
Ik herken, helaas, veel in het relaas van Vrouwtje. Het kost veel energie om los te komen. Ik weet niet waar haar grens ligt maar hoop van harte dat ze door heeft dat die grens al ruimschoots overschreden is.
Sorry bij voorbaat Vrouwtje, maar de volgende gedachte schoot door me heen. Hier hebben we de nieuwe Daymar. Daymar die duidelijk nog niet zover is als jij maar ook steeds bezig bleef met hem en hem verdedigen.
Vive jij maakt dit gewoon echt zichtbaar met kleurtjes, knap dat je het er zo uit hebt gehaald. Ik haal wel het gevoel eruit en ben het volledig met je eens, maar doordat ik zelf ooit ook zo gereageerd hebt heb ik dus niet genoeg afstand om dit zo duidelijk uit de post van Vrouwtje te lezen.
Weer een leermoment, thanx
Vrouwtje, laat dit voor jou ook alsjeblieft een leermoment zijn
vrijdag 1 juni 2007 om 00:47
Weet je wat het is, Iseo, wij zijn nu ongerust over de situatie waarin Vrouwtje zit - ik heb ook mijn bedenkingen, en herken ook veel van mijn 1e man in het verhaal zoals zij het vertelt. Het is goed onze mening te geven, hopelijk vindt zij daarin steun, maar uiteindelijk is zij degene die de beslissing moet nemen weg te gaan en daarin dan ook te volharden - hoe moeilijk het ook wordt, hoeveel zij ook zal twijfelen. Dat kunnen wij niet voor haar doen, zij moet doen wat ZIJ wil en niet wat WIJ denken dat het beste is, want anders kan ze het toch niet doorzetten.
Lieve Vrouwtje, het is niet mijn bedoeling met bovenstaand stukje ''over je hoofd'' heen praten, ik hoop dat je mij begrijpt...! En hoe het ook verder gaat met je relatie, ook al besluit je het nog een kans te geven, nooit denken dat wij je zullen veroordelen, we weten allemaal hoe lang je in zo'n relatie kan blijven, ondanks alles wat er gebeurt.
Lieve Vrouwtje, het is niet mijn bedoeling met bovenstaand stukje ''over je hoofd'' heen praten, ik hoop dat je mij begrijpt...! En hoe het ook verder gaat met je relatie, ook al besluit je het nog een kans te geven, nooit denken dat wij je zullen veroordelen, we weten allemaal hoe lang je in zo'n relatie kan blijven, ondanks alles wat er gebeurt.
